[RPG • 200] Kiss the Cross • Speeltopic - Speeltopics

11 feb 2018 - 17:47 Shireen is offline

Shireen 2021

B A C I I L C R O C I F I S S O

BENVENUTO A ROMA, 1952

Rome is altijd geweest, zal altijd zijn, en wordt tegenwoordig nog steeds beschouwd als het centrum van Europa, en daarbij zonder twijfel ook van Italië. Voor zover het blote oog kan zien is de stad rijk aan geschiedenis, cultuur en toeristen. Echter onder het vergrootglas worden de kwade zweren, ogen en haken aan de stad snel zichtbaar. Onder de grond, zich maneuvrerend tussen het parlement en het Vaticaan door, bevinden zich de grootste mafia families uit Rome, en daarbij bijna de grootsten uit Italië.

Een eeuwenoude vete tussen twee van deze families heeft de stabiliteit van het stelsel meerdere malen in haar voegen doen schudden. In de chaos van het eigenrecht, waar de staat volledig buiten spel werd gezet, leidden liquidaties tot wraak, vergelding doormiddel van ontvoeringen, martelingen, afpersingen, verkrachtingen en moorden. Zo is dit al minstens 100 jaar tussen de families Laforgia en Colecchia, met langere periodes van rust, onderbroken door korte, heftige periodes van geweld en terreur.

Voor zolang dit conflict liep werden beide families iedere keer stukje bij beetje uit elkaar gescheurd door verlies en ontering, waardoor de hoofden van de families, de vaders, besloten vrede te sluiten. Dit zou op geen betere manier kunnen dan een huwelijk tussen jongste dochter Colecchia en jongste zoon Laforgia. De verloving wordt vluchtig en zonder problemen geregeld, ongeacht of de zoon en dochter hierbij instemmen. Maar voordat de bruiloft plaats kan vinden, wordt Emilio, de broer van de kort daarvoor overleden Gianluca Laforgia (vader van de familie) dood in een berm in de buurt van hun villa aangetroffen. Hij is doodgeslagen. Direct staan alle spanningen tussen de twee families op scherp.

De bruiloft zal door moeten gaan, daar worden de vader van de familie Colecchia en de oudste Laforgia broer het direct over eens. Zij beweren beide dat het iemand anders geweest zal zijn, uit een van de andere mafia families uit Rome. Juist nu de twee families het plan hadden om als één front hun controle over Rome nog beter uit te oefenen, vinden zij dat niets hen in de weg mag staan, en forceren de rest van de familie dit te accepteren. Niet iedereen in de familie gelooft hier echter in, en de verdeeldheid loopt in de aanloop naar de bruiloft steeds verder op. Zal het huwelijk uiteindelijk voltrokken kunnen worden? Zullen er nog meer liquidaties en onteringen plaatsvinden? En nog belangrijker: wie heeft de moord gepleegd die tot deze chaos geleid heeft?

ROLLEN

Familie Laforgia

• Moeder • Remiinds• Naam • Leeftijd • Pagina
• Oudste Dochter • Shireen • Beatrice Ludovica • 31 • 1.3
• Oudste Zoon • Maluma • Giovanni Caio • 28 • 1.3
• Zoon • Taeralsahfer • Naam • Leeftijd • Pagina
• Zoon • Solmeron • Naam • Leeftijd • Pagina
• Jongste Dochter • Burgess• Valentina Maria • 19 • 1.1
• Jongste Zoon • Lavore • Naam • Leeftijd • Pagina

Familie Colecchia

• Vader • User • Naam • Leeftijd • Pagina
• Moeder • Sempre • Rosa • 48 • 1.2
• Oudste Zoon • Absolutist • Alessandro Dante • 27 • 1.3
• Zoon • Ziegler • Leonardo Francesco • 23 • 1.3
• Oudste Dochter • Mahigan • Fiorella Miranda • 27 • 1.2
• Dochter • Rasalghul • Serena Ginevra • 24 • 1.3
• Jongste Dochter • H0pe • Gigi Stefania • 19 • 1.2

Niet iedere rol hoeft gespeeld te worden, dit is slechts een maximum.

NEL NOME DEL PADRE, DEL FIGLIO, E DELLO SPIRITO SANTO...

REGELS

• De huisregels van Quizlet gelden hier ook.
• Minimum aantal woorden per post is 200.
• Ruzies IC, niet OOC.
• 16+ is toegestaan, mits aangegeven.
• Maximaal 2 rollen per persoon (1 man + 1 vrouw)
• Nieuwe topics worden aangemaakt door Shireen, tenzij anders aangegeven.
• Naamsveranderingen graag doorgeven.
• Houdt in uiterlijk, omgang en geschiedenis rekening met het tijdperk.
• Omdat iedereen in deze RPG familie van elkaar is, is communicatie tussen deelnemers erg belangrijk bij het maken van de rollen (met betrekking tot geschiedenis en relaties). Dingen met elkaar bespreken via PB etc is prima, maar houd anderen ook in het topic op de hoogte zodat iedereen zich kan aanpassen/kan overleggen etc.
• De oudste man in iedere familie is het hoofd, daarmee de leider, nemer van grote beslissingen en aanspreekpunt van buitenaf.

INVULLEN

EXTRA INFO

Omgeving

De familie Laforgia woont in een villa aan de zuidkant van de wijk Trastevere, de wijk die voor meer dan de helft onder hun criminele bewind valt. Even de brug over staat de villa van de familie Colecchia, in de wijk Testaccio, deze gehele wijk valt onder hen. Ze wonen op loopafstand van elkaar.

Andere families

Rome kent veel criminele families, maar slechts enkele grotere takken van de mafia. Hieronder vallen de families Foschini, Lobianco en Gianni. De familie Colecchia heeft een vredesovereenkomst met de families Foschini en Lobianco; zolang ze elkaar niet in de weg zitten vallen ze elkaar ook niet lastig. Deze overeenkomst houdt al 5 jaar stand. De familie Gianni is erg nieuw in Rome en probeert al 2 jaar zo veel mogelijk macht naar zich toe te trekken, dit tot onvrede van zowel Colecchia als Laforgia. Hun vete is nog niet voorbij, en hun conflict uit zich vooral in overvallen en bedreigingen. De familie Laforgia is al jaren bevriend met de familie Foschini, omdat de moeder van de Laforgia kinderen oorspronkelijk uit de familie Foschini kwam. Met de familie Lobianco heeft de familie Laforgia sinds kort onderliggende spanningen. Hun oudste dochter was met een van de Lobianco zoons getrouwd, maar al een aantal weken later werd hij dood gevonden. De familie Lobianco verdenkt sinds kort de dochter van Laforgia voor de moord op haar man, maar houden zich gedeisd, aangezien ze weten dat wraak met wraak beantwoord zal worden.

Criminele projecten

Op het moment zijn richten beide families zich nog op verschillende fronten. De familie Laforgia oefent haar macht over het stadsbestuur vooral uit via het Vaticaan doormiddel van chantage en bedreiging, terwijl de familie Colecchia dit doet doormiddel van een mix van diplomatie en afpersing binnen het parlement en de regering, altijd gepaard met lichte dreiging. Binnen deze projecten houdt ieder familielid zich weer bezig met bepaalde zaken/personen waar ze stukje voor stukje hun doeleinde mee waar proberen te maken; meer macht en geld voor hun familie, hoe dan ook. Naast deze grote projecten is het gebruikelijk voor de jongeren in de familie om zich zo nu en dan bezig met dingen als drugsdeals en het onder de duim houden van mensen buiten de familie die voor hen werken (dikwijls andere jongeren die dachten slim veel geld te verdienen). Iedereen kan zijn eigen kleine zaakjes opzetten/uitvoeren, maar gebruikelijk wordt dit slechts geaccepteerd van mannelijke familieleden.

NPCs

WIE MET ZIJN/HAAR ROL EEN IDEE HEEFT VOOR WAAROM HIJ/ZIJ EMILIO VERMOORD HEEFT, STUUR EEN PB NAAR SHIREEN.

how dare you speak of grace

29 maart 2018 - 18:38 Perseid is offline

Perseid 8184

Valentina Laforgia
The youngest • 19 • Giana & Alessandro & Michelangelo

They say that the world was built for two —
only worth living if somebody is loving you

In langzame kringen blaast de jongedame haar rook naar boven, waarbij het kalmerende effect van de tabak haar voor even meevoert op zijn kortstondige werking. Haar eerste sigaret. . . Valentina krijgt een glimlach op haar gezicht bij alleen de gedachte al. Ze dacht dat ze ter plekke zou stikken in haar eigen gehoest: een volledig ander beeld dan de dame die nu charmant aan het uiteinde zuigt en haar longen niet langer overvalt met de nicotine.
‘‘Het spijt me dat ik wat later kwam, fidanzata, maar mijn gezondheid zat even niet mee.’’
De begripvolle uitdrukking op haar gezicht is vlekkeloos en verraad helemaal niets van Valentina's werkelijke gedachten. Ziek of niet: een begrafenis sla je niet over omwille van je eigen egoïsme. In dat vlak verschillen de twee jongedames behoorlijk: waar Giana nog daadwerkelijk het jongere zusje is, weet Val precies wat er van vrouwen als haar wordt verwacht. Valentina gebruikt haar vrije hand om een nieuw glas rode wijn te vullen, waarbij haar blik terloops op Giana blijft hangen.
‘‘Hoe gaat het met jou op dit moment? Je zou vast veel om je zio gegeven hebben. En als het goed is zijn mijn familieleden hier ook nog ergens. Heb je Alessandro nog gezien?’’
Er verdwijnt een halve slok tussen haar lippen voor Valentina haar antwoord heeft gevormd. Typisch. Ze kan zich niet heugen dat ze zich aan Giovanni zou vastklampen in dergelijke situaties: maar dat geld uiteraard niet voor alle families.
‘‘Elk familielid dat je verliest is er één te veel, cara. Wees maar niet bezorgd. Wij Laforgia's floreren het best in de donkerste tijden: wanneer onze geliefde Dio de zwakken tot zich neemt en de sterksten tot recht laten komen.’’
Voor de buitenwereld mogen ze nu in crisis lijken: stuurloos, onzeker. Valentina weet wel beter. Haar vader noch oom waren de enige herders in hun familie. Laforgia's hebben een hoofd voor de beslissingen: maar de drijvende kracht daarachter zit in de vrouwen. En Beatrice en Valentina zijn hun tijd daarin ver vooruit. Wanneer de mannen vallen onder machtsverhoudingen, kruipen de vrouwen langzaam naar de overwinning. Die gedachte brengt een gevaarlijke grijns op haar rode lippen naar voren, welke al snel groter wordt wanneer ze een bediende in de kraag vat.
‘‘Alessandro Colecchia. Waar vind ik broer van onze nieuwste gast?’’
De jongeman kijkt verwoed om zich heen, voor deze een bijna angstig gebaar richting de private kamer naast de bibliotheek: waarvan de deur gesloten is. Eén van haar wenkbrauwen glijdt de hoogte in, waarbij ze gebaard dat de bediende door mag gaan met zijn routine. Als de Colecchia's daadwerkelijk zo slim waren, dachten ze toch niet ongezien in haar huis te bewegen? Met een gerechte rug, richt ze zich opnieuw tot Giana.
‘‘Laat me je herenigen met je gezinsoudste.’’
Ze gaat de kleine Colecchia voor, haar pas afgemeten en haar blik scherp, waarbij ze haar wijn heeft achtergelaten op de dranktafel. Met een kordate klop op de deur kondigt zij zichzelf aan, alhoewel ze niet de moeite neemt af te wachten. Dit is haar huis.
Binnen treft zij Alessandro echter niet alleen aan: hij bevindt zich in gezelschap van niemand minder dan het hoofd van de familie. Mocht Valentina verrast zijn door deze ontdekking, is dat niet van haar gezicht af te lezen. De blik in haar ogen is warm en haar glimlach is even rood en open als altijd wanneer ze samen met Giana naar binnen stapt.
‘‘Excuseer, heren. Ik vond deze kleine parel bij de deur en zag het als mijn hoogsteigen verantwoordelijkheid haar terug bij haar familie te brengen. Er zijn immers tamelijk wat vrijgezelle jongemannen die zich maar wat graag over de prachtige dame zouden ontfermen.’’
Dan laat ze haar ogen over beide mannen dwalen en zet ze een stap dichter naar hen toe. ‘‘Ik hoop toch niet dat ik u heb gestoord? Op de begrafenis van mijn geliefde oom? U moet zich vast enorm ontstemd hebben gevoeld zich zo af te snijden van de plechtigheden. Sta me toe iets in te schenken.’’
Haar woorden zijn zacht, begripvol, maar oh zo scherp en waarborgen wel degelijk een enorme schaamte jegens de inbreuk die Mchelangelo heeft gedaan op deze dag. Manieren heeft deze man ten overvloede, maar blijkbaar niet om zich fatsoenlijk te maken tussen de gasten.
‘‘Als u meer van het huis had willen zien, was u vrij geweest een rondleiding te vragen.’’
Valentina schenkt twee glazen met de beste Italiaanse whiskey die haar vader in huis had, waarna ze deze aan beide mannen overhandigd.
‘‘Salut,’’ knikt ze dan, haar blik hoofdzakelijk op Michelangelo gericht. Haar bloedeigen vader zou zich nooit zo hebben gedragen op een begrafenis. Colecchia of niet. ‘‘Op mijn vader, Gianluca. En mijn oom, Emilio. Moge zij rusten in vrede.’’
Om haar woorden kracht bij te staan haalt ze een hand over haar rozenkrans.

Feel the fire, but do not succumb to it.

30 maart 2018 - 19:10 KIaus is offline

KIaus 21035

Michelangelo Giovanni Colecchia
49 || Don || The funeral || Laforgia Mansion || Respect is important. Love is irrelevant. And what happened to tradition? || Valentina Laforgia, Alessandro & Giana Colecchia

Ik was blij dat mijn zoon mijn woorden begreep en tot zich nam, al wist hij hopelijk goed, dat ik hem wel meer in de gaten zou houden. Toch werd ik weer wat minder vrolijk bij het einde van zijn woorden. Ik was opgelucht dat hij een opmerkzame jongen was met een duidelijke visie, maar zijn jeugdig enthousiasme moest hij echt leren bedwingen. We waren in het hol van de leeuw en hij deed geen enkele moeite om zijn stem op een normaal niveau te houden bij het bespreken van zijn plan van aanpak. "Calmarsi, Lesso. Hier is een tijd en een plek voor, maar dat is niet hier en nu." zei ik kalmpjes. Ik had net mijn woorden uitgesproken toen de deur van de bibliotheek open ging. "Don Giovanni. We zaten al op u te wachten." zei ik, zonder me nog echt naar de deur te draaien. Ik had deze plek om twee redenen gekozen. Het was rustig, wat het meest belangrijk was, maar ten tweede was het traditie om als vooraanstaande families met de nieuwe Don te toasten op een voortbestaan van de familie. De afgelopen 2 keren was dit ook in de bibliotheek gebeurt, maar de Laforgia kinderen hadden vandaag wel meer laten zien dat zij zich niet zo streng aan tradities hielden als de generatie voor hen. Ik draaide rustig mijn hoofd naar de deur, toen ik niet de stem van de oudste zoon van Don Gianluca, maar die van zijn jongste dochter, hoorde. Er was niets van mijn gezicht af te lezen, zoals altijd, maar het feit dat ze mijn dochter in haar spoor had. Giana had mij vanochtend nog gezegd te ziek te zijn om te komen, ondanks mijn strenge afkeuren van haar afwezigheid. Ik knikte naar de dame na haar woorden. "Grazie, Signorina Laforgia. Dat is heel bedachtzaam van u. Excuses voor haar late bezoek." Ik keek even naar mijn dochter om haar met een blik duidelijk te maken dat ze mij nog heel veel had uit te leggen. Direct erna stonden mijn ogen weer stoïcijns en koud als altijd. De woorden van Valentina die volgden waren duidelijk niet zo lieflijk als zij ze liet lijken. Inmiddels had ik genoeg ervaring met vrouwen om hun ondertoon te ontrafelen, dat mocht ook wel nu mijn 50e verjaardag naderde. "U heeft niets gestoord, signorina Laforgia, maar zoals u merkte bij uw binnenkomst bevinden Alessandro en ik ons hier voor een van de traditionele onderdelen van deze dag. Echter lijkt het huis te druk met buitenlandse plechtigheden om deze tradities te volgen." Van binnen ergerde ik mij enorm aan het afwijken van de tradities door deze kinderen. Don Gianluca en Don Emilio mochten dan mijn aartsrivalen zijn, zij verdienden het respect wat volgde uit de tradities die zij ook hun leven lang hadden gevolgd. Aan haar woorden was ook duidelijk dat dit jonge meisje maar weinig van de tradities, of mijn bezoekjes aan het Laforgia huis afwist. Ik nam het glas whiskey aan en knikte naar de dame, waarbij ik mijn glas een klein beetje oprichtte. "Uw vader en oom zijn op hun eeuwige rustplaats. Op de levenden, Laforgia en Colecchia, de stad, de paus, en cosa nostra." Mijn stem was kalm, zonder enige vorm van emotie of vijandigheid erin. Het had geen zin om te bidden of te drinken voor de doden en dat zou zij ook moeten weten. Misschien dat het feit dat ze haar rozenkrans aanhaalde mij in het oog sprong. Dit meisje was duidelijk overtuigd dat wij traditie braken, terwijl ik vandaag al minimaal 7 tradities heb zien breken tijdens deze begrafenis. Ik nam een slok van de whiskey. Het was goed, maar ik was geen whiskey-man.
"Giana, mia farfallina, uw moeder en zusters zijn ook aanwezig. Zou u hen kunnen vergezellen? Alessandro en ik hebben nog enkele traditionele plechtigheden af te roden, die ik graag in ere houd." Ik keek van mijn dochter naar Valentina. "Zoals Don Gianluca en Don Emilio dat zouden hebben gewild." Ik nam nog een slokje whiskey en hield toen het glas even omlaag. "Signorina Laforgia, weet u toevallig of Don Giovanni van plan is deze traditie, die ik met zowel uw grootvader, als uw vader, als uw oom heb gedeelt, wenst te laten plaatsvinden? Het zou onbeleefd zijn om niet deel te nemen aan een nieuwe traditie die hij wenst in te stellen ter compensatie van deze eeuwenoude traditie." Dit was zeker wel een steek onder water, maar aan mijn stem zou je het niet horen. Ik was goed opgevoed, in het oude systeem, een systeem wat in elk geval in deze familie leek te verdwijnen. Ik zou vanavond mijn kinderen heel duidelijk maken dat als zij dit pad zouden volgen, ik persoonlijk zou opstaan uit de dood om hen er van langs te geven. Onze tradities en manieren maakten ons verschillend van het gewone volk en de verpaupering die hier gaande was, was niet iets waar ik deel van wilde uitmaken.

Lu medicu piatusu fa la chiaja virminusa

Bowties were never Cooler

30 maart 2018 - 20:24 Vanth is offline

Vanth 23147

Giovanni Caio Laforgia
28 | Oldest son / Head of the family | Inside w. Rafael & Serena

Ik vernauw mijn ogen wat bij het zien van zijn verbaasde blik. "Hij vertelde mij dat dat niet mocht omdat het Lucky ongemakkelijk maakte," opperde hij stilletjes. Lichtjes en niet geamuseerd haal ik mijn wenkbrauw op. "Wellicht was ik toen al ouder dan het voorval waar u over spreekt. Ik heb in elk geval nooit de intentie gehad u plezier af te nemen. Mijn excuses." Even rol ik licht met mijn ogen en schud mijn hoofd. 'Dat zal het wel zijn.' zeg ik enkel en schenk dan toch opnieuw een glas in voor mezelf. Ik schud mijn hoofd en een lichte zucht rolt over mijn lippen voor ik er erg in heb. Rafael past eigenlijk niet in de familie. Het is dat ik weet dat we hetzelfde bloed hebben, anders had ik bijna met zekerheid durven zeggen dat het geen Laforgia was. Maar ach, wat kan ik er verder over zeggen. Het blijft mijn broertje eh. Hij gaat zich in elk geval nog ergens nuttig maken, binnenkort.
Ik kijk op als ik weer dezelfde bekende stem hoor als net. "Serena, mia cara sorella." Fiorella begroette haar jongere zus het een zoen op haar wang en Rafael gaf ze een vriendelijk knikje. Ik kwam er enkel vanaf met een korte blik, waardoor mijn eerdere ontevredenheid alleen maar groeit. "Ik heb u niet gezien tijdens de ceremonie, dus mijn condoleances." Ik draai me langzaam om en loop naar het raam, waarna ik even naar buiten kijk. 'De tuinen zijn een van de mooiste stukjes op dit landgoed, wist je dat?' spreek ik dan rustig en draai me om om recht naar Serena te kijken. 'Ik ben helaas te druk vrees ik, om dat te laten zien, maar misschien heeft Rafael de tijd?' vervolg ik en richt mijn blik dan op hem.

El Diablo.

2 april 2018 - 11:12 Valkyria is offline

Valkyria 3772

Laforgia • (youngest) son • 21 • home • Serena, Giovanni

"Serena, mia cara sorella." Met die vier woorden voegt ook Fiorella zich bij het gezelschap. Als ze ook mijn aanwezigheid erkent groet ik haar op mijn beurt met een glimlach. "Ik heb u niet gezien tijdens de ceremonie, dus mijn condoleances. "
"Had u mij wel gezien dan had u een bijzondere gave," verklaar ik. "Mijn dank," vervolg ik, waarna de jongedame zich tot haar zusje richt en vervolgens iets fluistert dat duidelijk niet voor mijn oren bestemt is. Ik sluit me dan ook af voor hun onderonsje, uit respect, en staar een beetje naar de laatste restanten van het drankje in mijn handen. Ik vang nog net op hoe Serena onze wijn complimenteert voor mijn broeder besluit het gesprek van de zusjes Colecchia te onderbreken.
"De tuinen zijn een van de mooiste stukjes op dit landgoed, wist je dat? Ik ben helaas te druk vrees ik, om dat te laten zien, maar misschien heeft Rafael de tijd?" De manier waarop zijn blik op mij blijft hangen geeft me het gevoel alsof de vraag die hij me stelt niet zozeer een keuze als een gebod is. Het is niet de eerste keer vandaag dat ik het idee heb dat Giovanni vandaag extra veel moeite heeft met mij - we staan zelden op eenzelfde lijn, daarvoor heeft hij tenslotte Lucrezio al- en hoewel ik me afvraag of het wel hoffelijk is me met de mooie Serena zonder toezicht in de tuin te begeven weet ik beter dan hem weerstand te bieden op momenten zoals deze. Ik richt mijn blik even naar beneden en knik.
"Indien het de jongedame zou plezieren, graag," antwoord ik, mijn aandacht volledig op Serena gericht. Opnieuw val ik kortstondig in verstomming door haar zachte gelaatstrekken. Mocht ik niet beter weten dan zou ik durven beweren dat ze uit steen gehouwen is, ze is een waar meesterwerk.
Ik bied haar opnieuw mijn arm aan en begeleid haar, zoals Giovanni me vroeg naar buiten toe. De zon staat ondertussen hoog aan de hemel en brengt een aangename warmte met zich mee, terwijl haar stralen de haren van Serena een gouden gloed geven.
"Ik weet het perfecte plekje om u te tonen," deel ik mee terwijl ik haar met een glimlach aan kijk. Kort besluipt een schuldgevoel me, dat het verkeerd is dit soort geluk te proeven terwijl ik me in een staat van diepe rouw zou moeten bevinden. Ondanks mijn besef zijn de emoties echter sterker dan mezelf; haar aanwezigheid brengt me een zaligheid die ik nergens anders vind; alsof ik in het gezelschap van een engel ben.
Voorzichtig leg ik mijn vrije hand over die van haar heen. Haar hand is zo klein en rank dat deze volledig verdwijnt onder die van mij, al heb ik zelf geen brute handen. De warmte van haar huid sijpelt in de mijne en mocht ik de tijd stil kunnen zetten dan had ik van die gave nu gebruik gemaakt.
Na even wandelen komen we aan bij de treurwilg waaronder ik als kind 's zomers uren daags had gespendeerd. Of het een afspraak was weet ik niet maar wanneer ik me hier kwam verschuilen leek niemand ooit op zoek naar me te zijn. Eén keer was ik in slaap gevallen en had er zich een onweersbui voor gedaan. Ik werd doorweekt wakker, in de armen van mijn vader terwijl deze me naar binnen droeg. Ik had er een fikse verkoudheid aan over gehouden, waardoor ik van moeder twee weken niet naar buiten toe mocht. Het was een waar catastrofe.
Eens we door het gordijn van takken en bladeren verdwenen zijn, laat ik de jonge Colecchia los en doe een stapje bij haar vandaan zoals de algemene beleefdheid gebied.
"Vroeger was dit mijn eigen plekje," deel ik de reden van ons bezoek aan deze boom mee. "Het is perfect om poëzie te lezen," vervolg ik, een subtiele hint op het gedicht dat ik Serena bij aankomst toegestopt had. Ik wandel naar de stam van de wilg toe en laat mijn handen om een spijker heen glijden die Giovanni er ooit in geslagen had. Dagen had ik gehuild, omdat hij mijn boom had pijn gedaan. Achteraf bekeken wenste ik dat ik beter had geweten, opdat hij die fikse uitbrander van vader niet zou gekregen hebben.
"Serena, ik wil u graag iets vragen," flap ik er dan uit, niet langer in staat mijn emoties voor mezelf te houden. Langzaam draai ik me naar haar om en sluit de afstand tussen ons terug. Ik neem haar hand in de mijne en laat mijn blik over haar gezicht heen glijden tot deze haar ogen bereikt. "Indien het ook uw wens is zou ik graag uw vader om uw hand vragen." Met bonzend hart en bepaald gevoel van ongemakkelijkheid aan de maag wacht ik met valse schijn van uitstekend geduld op haar antwoord.

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

2 april 2018 - 17:51 HeatherChandler is offline

HeatherChandler 2241

Fiorella Miranda Colecchia

Colecchia • (oldest) Daughter • 27 • Villa of Laforgia's • With Serena, Rafael and Giovanni

Fiorella had zichzelf bij het gezelschap van haar zuster en de twee Laforgia broeders toegevoegd. Ze had had zuster begroet met een zachte zoen op haar wang, waarna ze Rafael had gecondoleerd, omdat ze hem nog niet eerder had gezien. "Had u mij wel gezien dan had u een bijzondere gave," antwoordde de jongste zoon van de Laforgia. "Mijn dank," Fiorella knikte kort naar hem, met een kleine lach, waarna ze Serena even zachtjes toesprak. Het was gevaarlijk wat Serena aan het doen was. Ze was in haar eentje in het gezelschap van twee Laforgia's. Natuurlijk waren dit wel uitgerekend de twee Laforgia's, die Fiorella het minst vreesde, maar Padre en Alessandro zouden hier sowieso anders over denken. ”Ik ben dan ook heel blij jou hier te zien,” sprak haar zusje dan ook. Fiorella besefte maar al te goed dat Serena wist dat ze gevaarlijk bezig was, maar de brunette kon haar zusje niet zomaar bij Rafael vandaan halen. Ze was niet zo erg als haar oudere broer. Serena richtte kort haar aandacht op de jongste Laforgia, waardoor haar oudere zus haar blik kort op Giovanni kon rusten, die zich had weggedraaid van het drietal en bij het raam stond. “Waar is de rest van ons?” klonk plots de vraag van Serena. “Ik heb niemand meer gezien nadat ik naar binnen ben gegaan.. Leonardo, Padre...?" Bij de naam van haar jongere broertje moest Fiorella ook nadenken. Ze had Leonardo ook helemaal niet meer gezien, wat haar lichtelijk bezorgd maakte. "Padre is samen met Alessandro, Madre zag ik zojuist nog door de tuinen wandelen, maar Leo heb ik ook niet meer gezien." Je kon de lichte bezorgheid in haar stem horen, nadat ze had verteld dat ze Leonardo niet meer had gezien. "Misschien dat hij al naar huis is gegaan. Non ti preoccupare, sorella." Op dat moment werd het gesprek tussen de twee zusters verboken door Giovanni. "De tuinen zijn een van de mooiste stukjes op dit landgoed, wist je dat?" Fiorella haar kijkers draaide zich weg van Serena en focuste zich op de jongeman bij het raam. Giovanni had zijn kijkers gericht op Serena, waardoor Fiorella direct wist dat hij Rafael samen met haar zuster weg wilde hebben. 'Ik ben helaas te druk vrees ik, om dat te laten zien, maar misschien heeft Rafael de tijd?' Fiorella volgde de blik van Giovanni, die nu op Rafael was gericht. Haar gedachtes waren zojuist bevestigd. "Indien het de jongedame zou plezieren, graag," sprak Rafael. Fiorella wierp nog snel een waarschuwende blik naar haar jongere zus, maar zij wist ook wel dat Serena graag met Rafael samen wilde zijn. De brunette keek het tweetal na zonder iets te zeggen, waarna ze alleen achter bleef met Giovanni. "U wilde ze wel erg graag weg hebben." verbrak Fiorella de stilte, waarna ze haar wijnglas leegdronk en deze wegzetten. Ze wilde de afstand tussen Giovanni en haar bewaren, maar dit lukte haar niet. Ze liep naar hem toe en ging naast hem staan en keek via het raam naar buiten, waar ze een glimp opving van Serena en Rafael. "U wilt niet weten wat voor risico ik loop om hier alleen met u te zijn."

Do I look like Mother Teresa?

4 april 2018 - 14:17 Altschmerz is offline

Altschmerz 7758

ALESSANDRO DANTE COLECCHIA

(oldest) Son • 27 • @ Laforgia Villa • & Giana, Michelangelo, Valentina

Alesso houdt zijn uitdrukking vlak — maar van binnen wordt hij ijskoud. Waarom diende zijn vader hem dusdanig te kleineren voor zijn enthousiasme? Alesso geeft slechts een afgemeten, klein knikje ter bevestiging.
'Don Giovanni. We zaten al op u te wachten.'
Alesso is opgelucht door de onderbreking — zelfs van de grote Laforgia rat. Echter, het gesprek met zijn vader is verre van voorbij — later, alsmaar weer later. Alesso draait zichzelf rondom om Giovanni te begroeten, maar wordt verbaasd. Toegegeven — de jongedame in de deuropening met de rode lippenstift heeft lef, maar lef betekent eveneens gevaar in een omgeving als deze.
Alesso's kijkers glijden automatisch naar het welbekende gezicht daarachter: Giana. Fronsend beseft hij zich dat ze vanmorgen thuis bleef vanwege ziekte waardoor haar aanwezigheid vragen op zou roepen en gevoelens van schaamte voor de Colecchia's.
Gedurende zijn korte observatie blijft hij naar het ijskoude gesprek luisteren. Voorzichtig nipt hij van het glas sterke whiskey wat hij zojuist heeft gekregen — zichzelf bewust buiten het gesprek houdende. Dit is de vader die hij bewonderde: berekend, koud en machtig. Vanwege het meerdere malen aanhalen van tradities, werden Valentina's steken onder water direct terug onder de tafel geveegd. Vrouwen dachten dat het slechts om beleefdheid ging tijdens een begrafenis — maar het is overduidelijk dat de jonge Valentina Laforgia geen flauw idee heeft wat er zich allemaal achter de deuren plaats heeft gevonden op begrafenissen — eveneens door haar bloedeigen oom en vader.
'Don Giovanni schijnt andere. . . bijzondere verplichtingen te hebben, padre. Zonde om Emilio's en Gianluca's erflating zo behandeld te zien worden.'
Alesso plaatst het glas whisky opnieuw aan zijn lippen en kijkt naar Valentina, waarna zijn kijkers als vanzelfsprekend naar Giana glijden — zijn jongste bloem en grootste schat.
'Zoek Fiorella op, Giana. Dit is geen plaats voor jongedames.'

•

15 april 2018 - 11:54 Elentiya is offline

Elentiya 12355

——————————————————————————

——————————————————————————

——————————————————————————

——————————————————————————

Serena Ginevra Colecchia

”His love roared louder than her demons.”

• Colecchia • (second) Daughter • 24 • Rafael, Giovanni & Fiorella •

”Had u mij wel gezien dan had u een bijzondere gave,” reageert Rafael op de woorden van mijn zuster. “Mijn dank.” Heel even glimlach ik hem toe en betrap mezelf erop iets langer naar hem te kijken dan eigenlijk zou mogen. “Padre is samen met Alessandro, Madre zag ik zojuist nog door de tuinen wandelen, maar Leo heb ik ook niet meer gezien,” beantwoord Fio vervolgens mijn vraag. Net als bij haar verschijnt er een zorgelijke frons tussen mijn wenkbrauwen als mijn gedachten uitgaan naar onze broer. Ik had hem al even niet meer gezien en vroeg me dan ook af of alles wel goed ging. “"Misschien dat hij al naar huis is gegaan. Non ti preoccupare, sorella.” Ik knik enkel alleen maar doordat het gesprek tussen mij en mijn zus al gauw weer wordt onderbroken door Giovanni. De subtiliteit waarmee hij probeerde alleen te raken met mijn zuster beviel me niet, want hij kwam uiterst onsubtiel over, maar ik hield mijn gezicht in de plooi en schonk hem een beetje dankbaarheid voor de tijd alleen met Rafael die hij me zo — onbewust, gokte ik — eveneens ook bood.
”De tuinen zijn een van de mooiste stukjes op dit landgoed, wist je dat? Ik ben helaas te druk vrees ik, om dat te laten zien, maar misschien heeft Rafael de tijd?” Heel even trek ik mijn wenkbrauw op als ik de blik zie die hij naar Rafael werpt. Het was dat ik diep van binnen wist dat het voor de jongeman allesbehalve een probleem zou zijn om samen met mij de tuinen te bezoeken, maar ik irriteerde me lichtjes aan de bevelen die hij zonder pardon dacht uit te kunnen delen aan zijn eigen broers en zussen. Misschien mocht ik niet teveel oordelen, daar Alesso er anders ook goed wat van kon, maar daar kon ik nog tegen in gaan en waagde ik het zelfs een discussie te starten als ik het onterecht vond. Dat was in dit geval alles behalve gunstig.
”Indien het de jongedame zou plezieren, graag,” spreekt Rafael oprecht uit. Met een zachte glimlach kijk ik naar de jongeman op en knik subtiel. “Heel graag.” Eens ik zijn aangeboden arm aangenomen had liet ik me opnieuw door hem naar buiten leiden. Onderweg ontging me de waarschuwende blik van Fiorella niet en hoewel ik wist een risico te lopen op vele fronten, kon ik het ergens niet laten. Nog heel even en dan werd Rafael gebonden aan onze jongste zuster en had ik geen enkel recht meer op zijn aanwezigheid bij het mijne. Tot die tijd kon ik het dan ook niet helpen nog even te mogen genieten van de aandacht die hij mij kon geven — ook al was deze misschien niet voor mij bestemd.
”Ik weet het perfecte plekje om u te tonen,” spreekt Rafael onderweg naar de tuinen uit. Ik beantwoord zijn glimlach met het mijne en betrap mezelf erop iets dichter naast hem te gaan lopen dan eigenlijk zou moeten. “Ik ben heel benieuwd,” reageer ik oprecht, waarbij mijn blik even een keer over de tuinen heen glijdt en ik me bewust raak van zijn zachte hand bovenop de mijne.
Wanneer we een prachtig, grote treurwilg naderen opent Rafael in een subtiel gebaar het gordijn aan lange takken zodat we daadwerkelijk binnen kunnen treden. In een zachte ritseling sluiten de takken zich weer achter ons en terwijl Rafael een gepaste afstand lijkt te nemen kijk ik verrukt rond, waarbij ik zelfs een rondje om mijn eigen as draai. “Wat is het hier mooi,” fluister ik zacht en sluit heel even mijn ogen als ik de stille geluiden tot me laat komen. Ik zou hier uren kunnen verblijven had deze prachtige boom zich in onze tuinen bevonden. Het had mijn stille plekje kunnen wezen waar ik me kon afsluiten van al het gebeuren binnenshuis. Ik was misschien niet bezig met sommige dingen zoals Alesso en Fiorella dat deden, maar ik was niet dom en had ook zo mijn eigen donkere dingen die ik genoodzaakt was te doen. Een plek zoals deze wist de juiste afleiding te bieden om even nergens zorgen om te hebben — vooral niet met de juiste persoon naast je. Heel even ontmoeten mijn kijkers die van Rafael en vormt mijn mond zich tot een oprechte, warme glimlach. Het had ons plekje mogen zijn, als het aan mij lag, maar binnenkort zou hij deze delen met Gigi; waarvoor ik oprecht gelukkig probeerde te zijn.
”"Vroeger was dit mijn eigen plekje,” deelt Rafael mee. “Het is perfect om poëzie te lezen,” vervolgt hij. Haast direct ben ik me bewust van het briefje dat hij me gegeven had en welke ik ongezien in het bovenste gedeelte van mijn jurk gestoken had bij gebrek aan een tasje en de wens zijn woorden dicht bij me te dragen. Tactvol haal ik het dan ook tevoorschijn en laat mijn donkere poelen over zijn geschreven woorden heen glijden. Als vanzelf glimlach ik opnieuw en voel hoe elk woord mijn binnenste diep raakt. Mijn vingers stroken over de woorden heen die ik gelezen heb, alsof ik ze niet alleen wil lezen maar ook wil voelen en koester het gedicht met alles wat ik in me heb.
”Serena, ik wil u graag iets vragen,” hoor ik Rafael uitbrengen en hoewel hij altijd mijn directe aandacht vangt, kan ik hem niet aankijken voor ik elk woord in mijn hoofd heb opgeslagen, wetende dat het nooit meer dan dit zal gaan zijn. Als Rafael zich echter dichter naar me toe draait laat ik de laatste woorden van het gedicht toch varen door mijn blik naar hem op te heffen. Zonder enige vorm van tegenstribbelen laat ik mijn hand in de zijne nemen en kantel mijn hoofd lichtjes uit pure nieuwsgierigheid. “Indien het ook uw wens is zou ik graag uw vader om uw hand vragen.” Voor een paar seconde weet ik geen woord uit te brengen. Als allereerste schiet mijn hartslag de lucht in en kleuren mijn wangen zacht, waarbij een warm gevoel zich door mijn binnenste heen verspreidt, maar deze wordt echter al gauw overspoelt met een geheel ander gevoel. Het mocht niet. Hoe graag ik ook zou willen, hoe blij ik zou zijn om de zijne te mogen worden, het mocht niet. Gigi was aan hem belooft en zij zouden binnenkort gaan trouwen. Het was voornamelijk om die redenen dat ik zoveel mogelijk afstand geprobeerd had te bewaren en tevens ook de reden waarom ik mijn gevoelens onderdrukte.
Om niet te laten blijken dat ik Rafael wil afwijzen grijpen mijn vingers de zijne vast. “Oh Rafael,” fluister ik zacht, terwijl ik hard op zoek ben naar de juiste woorden waarmee ik alles kon zeggen. Het was niet enkel dat ik geraakt werd door zijn poëzie, of de woorden waarmee hij altijd wist te spreken; de oprechtheid daarvan en het respect waarmee hij iedereen wist te behandelen. Het was het gehele plaatje van hem die mijn hart sneller deed slaan en waar ik jaren geleden al onbewust voor was gevallen. Hierdoor liet ik voor één keer alles vallen en stapte zonder woorden dichter naar Rafael toe, waardoor ik me geheel in zijn aanwezigheid liet opnemen. Zachtjes laten mijn vingers zijn hand los en raak ik zijn wang zacht aan terwijl ik mijn gezicht dichter naar het zijne breng. Ik kon geen woorden vinden die alles zouden zeggen. Het enige wat in me opkwam was dat het niet mocht en zeer waarschijnlijk ook nooit toegestaan ging worden. Daarom overbrugde ik het laatste stukje afstand en deed precies dat waardoor ik jaren geleden door hem werd geraakt, ik drukte mijn lippen zacht doch kort op het zijne.
”Als het zou mogen was mijn wens niks liever dan dat geweest,” fluister ik zacht tegen zijn lippen aan en sluit voor even mijn ogen. “Maar we weten beide dat dit niet kan..”

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

15 april 2018 - 17:17 Valkyria is offline

Valkyria 3772

Laforgia • (youngest) son • 21 • Garden, under the weeping willow • Serena, Giovanni

Met elke seconde die in stilte voorbij gaat voel ik mijn hart een beetje luider kloppen. Ware het niet geweest dat mijn blik als vastgelijmd leek aan Serena's bevallige gezicht dan had ik gemist hoe haar wangen blosjes kregen. Automatisch voel ik mijn eigen gezicht ook warmer worden, al weet ik niet of het komt door haar hoge niveau van aandoenlijkheid of door de moordende zenuwen die momenteel door elke vezel van mijn lijf razen.
“Oh Rafael." Mijn eigen naam heeft nog nooit eerder zo zoet geklonken. Zo geduldig mogelijk wacht ik op wat ongetwijfeld komen gaat. Die twee kleine woorden zullen ongetwijfeld een deur naar het uitkomen van mijn allermooiste dromen openen, of het pad naar mijn verdoemenis plaveien.
Mijn spieren spannen zich wat aan als de bloemengeur die Serena immer met zich meedraagt intenser wordt, waardoor ik opmerk dat ze dichter bij me is komen staan. Mijn longen lijken plots te klein voor mijn borstkas, waardoor het ademen ineens moeilijker verloopt. Zodra de vingertoppen van de middelste Colecchia-dochter mijn wang raken lijken alle puzzelstukjes echter op hun plaats te vallen. Ik zou dood neer mogen vallen nu, en beweren dat ik geluk gekend heb.
Ondanks het feit dat het niet de eerste keer is, is mijn verbazing alsnog groot wanneer ik de warme lippen van mijn mooie signorina tegen de mijne aan voel. Zo plots als het moment er was, zo abrupt is het weer voorbij. Maar het is van mij, en van haar, en niemand kan het ons nu nog afnemen. Ons eigen stukje paradijs op aarde.
"Als het zou mogen was mijn wens niks liever dan dat geweest. Maar we weten beide dat dit niet kan..”
Ik krijg een vermoeden dat haar woorden mijn hart zouden breken, mocht ik begrijpen waar deze afwijzing vandaan komt. Verbouwereerd staar ik de donkerharige schoonheid aan, te verstomd om enige vorm van klank of zelfs non-verbale communicatie uit te brengen. In mijn hoofd overloop ik alles wat er zich afgespeeld heeft van het moment dat ik haar aan de voordeur weer ontmoette tot de vraag die ik haar minuten geleden pas stelde. Waar ben ik in de fout gegaan?
"Mijn excuses, Signorina," breng ik uit, al klinkt mijn stem als die van een vreemde. "Ik bedoelde niet voorbarig te zijn," ga ik verder. Het enige dat ik kan bedenken is dat mijn voorstel te plots zou geweest zijn, dat zij hier nog geen behoefte aan heeft. Maar waarom beweert ze dan dat onze wensen op elkaar afgestemd zijn. Ik haal een hand door mijn haren terwijl ik de krop in mijn keel voel toenemen. "Heb ik u beledigd? Indien u mijn gedicht te direct vond dan wens ik u daar mijn oprechte verontschuldigingen voor aan te bieden." Met elk woord voel ik het volume van mijn stem afnemen terwijl de verwarring alleen maar groter wordt. Waar is de verklaring voor haar afwijzing, terwijl die op zichzelf zo in contradictie is met haar woorden en gedrag?
"Serena... Ik volg niet," zeg ik dan, iets directer, volledig overmand door emoties. "Waarom kan het niet?"

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

15 april 2018 - 17:59 Elentiya is offline

Elentiya 12355

——————————————————————————

——————————————————————————

——————————————————————————

——————————————————————————

Serena Ginevra Colecchia

”His love roared louder than her demons.”

• Colecchia • (second) Daughter • 24 • Rafael •

Als het dodelijk stil blijft vanuit Rafael bijt ik zacht op mijn onderlip, waarna ik mijn ogen naar hem op sla. Daar tref ik echter een blik aan die totaal anders is dan ik verwacht had, wat me ergens een vreemd gevoel doet geven. Verbouwereerd kijkt hij me namelijk aan, alsof hij totaal niet snapt waar ik op doel. “Mijn excuses, Signorina,” zegt hij dan. "Ik bedoelde niet voorbarig te zijn,” gaat hij vervolgens verder. Ergens bekruipt een bepaald idee me en ik weet niet of ik de werkelijkheid daarvan wel zo leuk ga vinden. Ik doe daarom één pas naar achteren om iets aan afstand te creëren, waarbij ik mijn blik voor geen seconde van Rafael afhaal.
”Heb ik u beledigd? Indien u mijn gedicht te direct vond dan wens ik u daar mijn oprechte verontschuldigingen voor aan te bieden.”
Ik frons en schud vervolgens direct met mijn hoofd, waarbij mijn donkere lokken licht heen en weer gaan. “Absoluut niet,” breng ik resoluut uit. “In geen enkele vorm heeft u mij beledigd, of wat dan ook.” Als allereerste wilde ik deze gedachten bij hem weg halen, want deze man zou me nooit beledigen; daar durfde ik mijn handen voor in het vuur te steken. Met een schuine blik kijk ik hem aan en vraag mezelf af of dat we langs elkaar af aan het praten zijn, of zou hij…? Het vreemde gevoel wat me eerder bekropen had, tezamen met het idee dat ik had gekregen zodra hij me zo verbouwereerd aan had gekeken wordt bevestigd door zijn laatste woorden.
”Serena… ik volg niet.” De emoties in zijn stem raken het diepste van mijn hart en geven me een scherpe steek als ik in zijn donkere kijkers de waarheid zie liggen. Hij wist het niet. Van iedereen die het juist moest weten daar het hemzelf betrof, wist Rafael het niet. “Waarom kan het niet?” Verscheurd door verschillende emoties breng ik mijn vingers naar mijn lippen en bijt er vervolgens zacht op. In stilte wenste ik nu dat ik hem dit niet hoefde te vertellen, dat hij het nieuws allang van zijn familie had gehoord en ik nu niet nogmaals zijn gevoelens moest kwetsen. Diep van binnen verlangde ik ernaar dat dit moment gewoon nooit had hoeven komen en dat ik zijn aanzoek zonder problemen had kunnen accepteren, ook al zou dat misschien nog de nodige strijd gaan leveren daar ik er niet van overtuigd zou zijn dat Alesso of mijn vader van plan waren me zomaar te laten trouwen. Vooral Alesso niet, niet na het hele gebeuren omtrent mijn laatste relatie.
”Je weet het niet,” breng ik hardop uit, alsof ik zo nog een laatste bevestiging voor mezelf nodig heb. “Waarom hebben ze je niks verteld? Dit hoor je niet van mij te horen.. niet op deze manier..” Lichtjes schud ik met mijn hoofd en verstrengel mijn vingers in elkaar terwijl ik kort naar het papiertje kijk dat ik daartussen geklemd heb. Het waren zijn woorden voor mij, voor mij alleen niemand anders. “Er is een huwelijk gearrangeerd..” breng ik voorzichtig uit en blik kort terug in Rafael zijn donkere poelen. Waarom mijn ogen zich onbewust lijken te vullen met tranen, weet ik niet precies, maar dat mijn zicht iets troebeler lijkt te worden valt me pas op als ik mijn blik later afwend.
” Tussen de jongste Colecchia dochter en de jongste zoon van de Laforgia’s.”

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

15 april 2018 - 18:44 Valkyria is offline

Valkyria 3772

Laforgia • (youngest) son • 21 • Garden, under the weeping willow • Serena

De vingers die net nog zo liefelijk mijn wang hadden gestreeld worden nu naar Serena's zoete lippen gebracht. Voelt ze angst om eerlijk met me te zijn? Ik kan niet geloven dat ze bewust iets voor me achter zou houden.
”Je weet het niet." Wat weet ik niet? Wat is er zo belangrijk dat ik het zou moeten weten, dat Serena er niet bij lijkt te kunnen dat ik er niet van op de hoogte ben? Nog harder dan voorheen voel ik mijn hart bewegen. Het bonzen ervan weergalmt inmiddels zelfs in mijn oren en door mijn hoofd. “Waarom hebben ze je niks verteld? Dit hoor je niet van mij te horen.. niet op deze manier...” Met elke voorbijtikkende seconde krijg ik meer en meer het vermoeden dat ik op het punt sta nieuws ter vernemen dat me niet zal bevallen. Het lijkt een eeuwigheid te duren voor de woorden over Serena's lippen rollen, maar zodra het gebeurd is wenste ik dat het nog drie keer zo lang had geduurd.“Er is een huwelijk gearrangeerd..”
Nee. Alles, maar niet dat. Net wanneer ik, na al die jaren, dacht een kans met haar gegund te zijn... is ze beloofd aan een ander? De tranen die inmiddels langs Serena's wangen stromen raken me tot in het diepste van mijn ziel. Mijn Dat mijn assumptie echter valselijk, en het nieuws -indien mogelijk- nog vreselijker, is komt al snel aan het licht.
"...tussen de jongste Colecchia dochter en de jongste zoon van de Laforgia’s."
De grond waaraan ik zojuist nog genageld stond lijkt onder mijn voeten vandaan te verdwijnen. Het lukt me niet meer om beneden van boven te onderscheiden en voor ik het weet voel ik het zachte mos onder mijn knieën gedwee meegeven, terwijl mijn vingers zich vastgrijpen aan de aan de grassprieten alsof ze mijn laatste restjes hoop waren.
In een opflakkering van woede voel ik hoe het gras de grond verlaat, genadeloos er uit gerukt door mijn eigen bewegingen. Hoe durven ze? Ik weet dat mijn plek in de familie niet hetzelfde is als die van de anderen, maar dit? Dit is zelfs beneden Giovanni. Ik breng mezelf terug overeind en veeg kordaat de groene strepen van mijn pak af.
"Het spijt me dat ik u tot tranen bracht, dat was niet mijn intentie," verontschuldig ik me bij Serena, waarna ik -alsof bewogen door een poppenspeler- dichter bij haar ga staan en haar hand in de mijne neem. "En ik vraag ook uw vergiffenis voor mijn volgende woorden, maar ik moet het zeker weten. Als er ook maar enige kans is dat u mijn affecties beantwoordt, dan zal ik tot de laatste snik vechten voor uw geluk - altijd. Die belofte heeft u van me. Als u me echter nu oprecht kunt zeggen dat u niet hetzelfde voelt dan zal ik voor het goed van mijn familie met uw zuster trouwen." Ik weiger met Giana te trouwens als dat betekent dat Serena zich elke dag zo miserabel zal voelen als ik zelf. "Serena, mia cara," ga ik verder, stoutmoediger dan ik me ooit al gevoeld heb. "Als de zon morgen nooit meer op zou komen, ben ik dan degene waarmee je het donker in zou stappen?" vraag ik, hoewel de woorden slechts een fractie van de gevoelens die zij immer bij me weet op te wekken weten te omschrijven. Ons lot ligt in haar handen. Eén woord van haar en Giovanni zal een andere oplossing moeten zoeken. Er is maar één persoon die mij het gevoel heeft weten te schenken geen vreemdeling in deze wereld te zijn. Er is slechts één iemand die mij kan bevelen iets te doen of te laten. En God vergeve me, maar dat is niet mijn broeder of zuster.

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

15 april 2018 - 20:47 Elentiya is offline

Elentiya 12355

——————————————————————————

——————————————————————————

——————————————————————————

——————————————————————————

Serena Ginevra Colecchia

”His love roared louder than her demons.”

• Colecchia • (second) Daughter • 24 • Rafael •

Mijn hart breekt als ik de uitdrukking zie op Rafael zijn gezicht, al helemaal wanneer hij door zijn knieën zakt en het zachte mos onder hem raakt. Haast wanhopig veeg ik mijn wangen zo goed als kan droog, maar deze weerhoudt een nieuwe opwelling niet. “Het spijt me zo,” fluister ik zacht, waarbij ik in stilte degene vervloek die hem hiervan op de hoogte hadden moeten brengen. Ik was al niet gelukkig geweest bij het horen van het nieuws destijds — het idee alleen al gaf me een vreugdeloos gevoel. Ik had echter tijd gehad om aan er enigszins een beetje aan te wennen, maar dat was enkel in de veronderstelling geweest dat Rafael er eveneens van op de hoogte was. Ik had nooit gedacht dat hij helemaal van niks wist.
Net wanneer ik een stap richting Rafael doe om me voor hem ook door mijn knieën te laten zakken, komt hij overeind. In een kordate beweging veegt hij het stof van zijn pak schoon, waardoor er geen streepje groen meer op is te zien. Daarna stapt hij haast resoluut — of zo lijkt — mijn kant in en houdt vlak voor me halt. Direct kijk ik naar hem op en voel hoe een lichte frons zich tussen mijn wenkbrauwen nestelt. Al die tijd had ik mijn afstand bewaart, mijn gevoelens weggehouden omdat het huwelijk een belangrijk iets was voor beide families, maar op dit moment lukte het me niet. Ik putte zelfs geen kracht uit het feit dat ik het alleen al moest doen voor mijn eigen familie.
”Het spijt me dat ik u tot tranen bracht, dat was niet mijn intentie,” klinkt het verontschuldigend, waarna Rafael mijn hand in de zijne neemt. “Het is niet jouw schuld,” weet ik uit te brengen en probeer mijn stem zo vast mogelijk te laten klinken. “En ik vraag ook uw vergiffenis voor mijn volgende woorden, maar ik moet het zeker weten. Als er ook maar enige kans is dat u mijn affecties beantwoordt, dan zal ik tot de laatste snik vechten voor uw geluk - altijd. Die belofte heeft u van me. Als u me echter nu oprecht kunt zeggen dat u niet hetzelfde voelt dan zal ik voor het goed van mijn familie met uw zuster trouwen.”
Direct vormt er zich een protest op het puntje van mijn tong, maar — hoe absurd eigenlijk ook — toch probeert het verstandige deel, die eigenlijk niet zo verstandig is, te overdenken of het niet slimmer is mijn gevoelens terug weg te stoppen en te denken aan wat belangrijk is voor de familie; en niet voor mij. Het huwelijk tussen hem en mijn zuster had nou eenmaal een belangrijk aspect, maar ik betwijfelde of dat wel op kon tegen het ongelukkig zijn van twee, of misschien zelf wel drie, personen. “Serena, mia cara,” gaat Rafael verder. Ik proef de strijd in zijn woorden, de dwang van zijn belofte naar mij toe en ik weet dat geen enkel deel daarvan ooit gelogen zal zijn. “Als de zon morgen nooit meer op zou komen, ben ik dan degene waarmee je het donker in zou stappen?”
Ik hoef hier geen seconde over na te denken. Misschien had ik eerder nog geprobeerd om hem te laten zien wat slimmer geweest zou zijn, maar nooit zou ik liegen; niet tegen hem. “Ja, en met niemand anders,” breng ik daarom op een steevaste toon uit en hef mijn kin iets op om er kracht bij te zetten. Toch verlies ik algauw een gedeelte van diezelfde kracht en breng zijn hand naar mijn wang zodat ik deze in zijn palm kan drukken, zoekende naar wat steun. “Ik betwijfel echter of er iemand zal zijn die het zal interesseren,” zeg ik dan zachtjes en wend mijn blik kort van hem af. “Het plotselinge overlijden van uw Oom heeft de plannen momenteel stil gelegd, maar ik weet dat de voorbereidingen voor het huwelijk al in gang zijn.” Met een ietwat sombere trek kijk ik Rafael aan. “Ik dacht altijd dat u het al geweten had…”

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

15 april 2018 - 21:10 Vanth is offline

Vanth 23147

Giovanni Caio Laforgia
28 | Oldest son / Head of the family | Inside w. Fiorella

"Indien het de jongedame zou plezieren, graag," had Rafael gezegd en zodra Serena ermee instemde begeleidde hij haar naar buiten. Ik zucht en schud mijn hoofd, waarna ik mijn glas leeg drink en weg zet. Ik denk dat van de hele familie, ik en Rafael het het minste met elkaar eens zijn. Met Lucky leek het alsof we een dezelfde persoon zijn. Ook met Diego was mijn band goed en werd dat beter naarmate hij zich meer voor de familie inzet. Zelfs Beatrice en Valentina lijken nog beter op een lijn te liggen met mij en de normen & waarden van deze familie. Ik ben dan ook altijd van mening geweest dat het het beste was als Rafael gewoon met een mooie vrouw ergens een leven ging beginnen, ver weg van dit wereldje. Ik zeg niet compleet uitgesloten van de familie, maar misschien gewoon minder betrokken. Ik vond het in ieder geval een goed plan van mijn vader om hem op te stellen voor het huwelijk.
"U wilde ze wel erg graag weg hebben." verbrak Fiorella opeens de stilte, waarna ik mijn hoofd wat naar haar toe keerde. Ze liep ondertussen naar me toe en ging naast me staan. Ik volg haar blik naar buiten en zucht even. 'Rafael en ik zitten niet altijd op een lijn, en het leek me alsof hij het leuker vond om daar te zijn.' zeg ik en trek het zwarte jasje van mijn maatpak wat rechter. Ik kijk kort naar Rafael en Serena, waarna ik mijn ogen wat vernauw. Ik had wel vaker het idee dat ik de situatie in de gaten moest houden. Dit zijn tijden dat er geen fouten gemaakt kunnen worden. "U wilt niet weten wat voor risico ik loop om hier alleen met u te zijn." Ik blik weer naar Fio en glimlach voor een kort moment, waarna ik knik. 'Hmh, ik dacht toch echt dat risico ons ding was.' zeg ik nonchalant en weet haar nog snel een lichte grijns te schenken, voor ik weg draai van het raam. 'Nou ja, risico is sowieso een deel van het leven hier.' mompel ik dan. Ik zucht en kijk dan weer naar haar. 'Maar goed, problemen Amor?' vraag ik haar zachtjes en hou mijn hoofd wat schuin.

El Diablo.

17 april 2018 - 15:00 HeatherChandler is offline

HeatherChandler 2241

Fiorella Miranda Colecchia

Colecchia • (oldest) Daughter • 27 • Villa of Laforgia's • With Giovanni

Er was een korte stilte geweest in de ruimte waar ze zich bevonden, nadat Serena en Rafael deze kamer had verlaten en hun weg hadden gemaakt richting de tuinen. Dit hadden ze gedaan op het 'advies' van Giovanni. Fiorella verbrak de stilte. "U wilde ze wel erg graag weg hebben." waarna ze richting het raam was gelopen waar Giovanni nog altijd stond. Giovanni had zijn hoofd een beetje naar haar toegekeerd, maar de brunette staarde enkel naar buiten, waar ze nog een glimp van haar jongere zusje opving. Het was dat Fiorella beter wist, want van deze afstand leek het net of de twee verloofd met elkaar waren. Maar Fiorella vreesde wel dat Alessandro of Padre dit ook ergens konden zien, maar dan vanuit een andere kamer in deze villa. Deze gedachtes gaven haar een rilling, maar deze rilling ging snel weg toen ze Gio hoorde zuchten, waardoor haar aandacht weer op hem was gefocust. 'Rafael en ik zitten niet altijd op een lijn, en het leek me alsof hij het leuker vond om daar te zijn.' antwoordde Giovanni op de eerdere opmerking van de jongedame. "Ik geloof dat U gelijk heeft," antwoordde Fiorella met een klein lachje, waarna haar ogen weer richting de tuinen vielen. De oudste Colecchia dochter wist dat ze met vuur aan het spelen was door met de oudste Laforgia nu alleen in één kamer te zijn. Gelukkig was enkel haar zusje hiervan op de hoogte en de twee Laforgia's broeders die ze het meeste vertrouwde, maar toch vond Fiorella dat Giovanni moest weten dat ze iets deed wat niet meer mocht. "U wilt niet weten wat voor risico ik loop om hier alleen met u te zijn." had ze al zuchtend uitgebracht waarop Gio kort knikte met een korte glimlach. 'Hmh, ik dacht toch echt dat risico ons ding was.' klonk het nonchalant uit zijn mond, waarna hij na een korte grijns zich omdraaide van het raam. Deze woorden deden de mondhoeken van de brunette lichtjes omhoog krullen. Ze draaide haar rug richting het raam en deed er een aantal stappen van weg. 'Nou ja, risico is sowieso een deel van het leven hier.' mompelde Giovanni zachtjes. Vervolgens ging zijn blik weer haar kant op, terwijl hij zijn hoofd ietsjes schuin hield. 'Maar goed, problemen Amor?' Deze vraag zorgde ervoor dat een diepe zucht uit de longen van Fiorella ontsnapte. Ze streek met een hand door haar haren. Haar tanden had ze kort in haar onderlip gezet terwijl ze nadacht over haar antwoord. "Mijn broer was niet echt te spreken over mijn aanwezigheid met U in de bibliotheek," gaf ze uiteindelijk als antwoord. "Hij beweerde dat hij de sfeer echt wel had gevoeld, toen hij abrupt binnenstormde." Na deze woorden liep ze dichter naar haar geliefde toe. "Maar het zijn maar woorden en ik weet zeker dat U voor Uzelf kan opkomen," sprak ze verder met een speelse blink in haar ogen. "Want ja, risico hoort nou eenmaal bij ons," Haar zorgen leken verdwenen te zijn, toen ze voor Giovanni stond. Ze sloeg haar armen om zijn middel, terwijl ze op haar tenen ging staan om een kus op de lippen van Giovanni te kunnen drukken. "Ik wilde onze afspraak vanavond eigenlijk afzeggen, maar ik heb er zojuist enkel nog meer zin in gekregen." fluisterde ze in zijn oor.

Do I look like Mother Teresa?

17 april 2018 - 19:16 Vanth is offline

Vanth 23147

Giovanni Caio Laforgia
28 | Oldest son / Head of the family | Inside w. Fiorella

Een diepe zucht rolde over haar lippen. "Mijn broer was niet echt te spreken over mijn aanwezigheid met U in de bibliotheek," gaf ze uiteindelijk als antwoord en ik knik even. Die was te verwachten, andersom zou ik er ook zeker niet om springen."Hij beweerde dat hij de sfeer echt wel had gevoeld, toen hij abrupt binnenstormde." Na deze woorden liep ze dichter naar mij toe. "Maar het zijn maar woorden en ik weet zeker dat U voor Uzelf kan opkomen," Ik kan het niet laten om licht te grijnzen. De speelse blink in haar ogen is niet te missen.
"Want ja, risico hoort nou eenmaal bij ons," Ik lach zachtjes en sla mijn arm om haar heen, terwijl ik met een glimlach op mijn lippen haar kus beantwoord. "Ik wilde onze afspraak vanavond eigenlijk afzeggen, maar ik heb er zojuist enkel nog meer zin in gekregen." fluisterde ze vervolgens in mijn oor, waardoor de grijns weer op mijn lippen plaats neemt. 'Zo mag ik het horen, mi amor,' fluister ik en druk een kus op haar hoofd voor ik me wat terug trek. 'Rafael weet volgens mij nog niks over het hele gebeuren,' mompel ik en haal kort mijn hand over mijn korte baard. Ik zucht, dit ging nog wat worden. Als er namelijk een ding was dat Rafael en ik wél gemeen hadden, was het onze koppigheid. Mocht hij moeilijk gaan doen, dan moet ik iets te veel mijn best gaan doen. 'Soms vind ik het jammer dat het niet over de oudste kinderen gaat.' zeg ik ietwat nonchalant en haal mijn arm weg van haar middel. 'Ach,' Ik glimlach nog even licht naar haar en loop dan weer naar het raam, waar ik Rafael en Serena even probeer te zoeken.

El Diablo.

18 april 2018 - 21:58 Valkyria is offline

Valkyria 3772

Laforgia • (youngest) son • 21 • Garden, under the weeping willow • Serena

“Ja, en met niemand anders,” klinkt het onmiddellijk en resoluut. De eerste gedachte die door me heen gaat is dat ik me hier nog wel eens heel wat heibel mee op de hals zou kunnen halen. Maar momenteel is niets dat mijn gevoel van intense vreugde naar de vaantjes kan helpen. Ze houdt ook van mij. Jaren en jaren had ik in het duister gespendeerd, fantaserend over het antwoord - hopend, smachtend dat het positief zou zijn, dat die kus toen net zoveel bij haar teweeg had gebracht als bij mij. Ja.
Ik streel mijn duim zachtjes langs haar wang, wanneer Serena uit eigen beweging mijn hand daar naartoe brengt.
“Ik betwijfel echter of er iemand zal zijn die het zal interesseren,” gaat ze stilletjes verder. Bij die woorden springt er slechts één naam meteen naar voren. Giovanni. Zijn zegen krijgen wordt als vissen naar een naald in een hooiberg. Maar ik zal slagen, al kost het me jaren van mijn leven. Nu ik Serena eindelijk heb, geef ik haar nooit meer af. “Het plotselinge overlijden van uw Oom heeft de plannen momenteel stil gelegd, maar ik weet dat de voorbereidingen voor het huwelijk al in gang zijn.Ik dacht altijd dat u het al geweten had…” De treurige blik waarmee ze me aankijkt is genoeg om mijn hart te doen verbrijzelen. Ik trek haar langzaam en teder dichter naar me toe, waarna ik met gesloten ogen mijn lippen tegen haar voorhoofd aan druk.
"Maakt u zich alstublieft geen zorgen, Signorina," fluister ik haar toe. "Het is gebeurd. Ik ben van u zolang u me hebben wilt, en gedurende die tijd zal ik er alles aan doen om die wens waarheid te maken. Ik geloof er in dat deze gevoelens zullen overwinnen." Had God onze liefde niet geschapen met de intentie deze te laten slagen, dan had hij deze niet zo sterk gemaakt. Ik gebied u dus: wees vastberaden en standvastig, laat u door niets weerhouden of ontmoedigen, want waar u ook gaat, de Heer, uw God, staat u bij. Jozua 1:9
"Wees alstublieft niet verdrietig, Signorina. Er is nog niks verloren. Geloof in ons, geloof in mij en ik zal u nooit teleurstellen," verzeker ik haar. De woorden komen uit het diepste van mijn hart, en ik kan op geen enkele manier benadrukken hoe waar ze zijn. Ik laat haar gezicht los en steek mijn hand uit in de hoop die van haar te mogen ontvangen. Ik zou door de heetste vuren wandelen, zonder verpinken, als zij aan de andere kant op me wacht.

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

Index RPG Actieve Topics Zoek