• Hotel Entropy
    Entropy —
    A gradual decline into disorder.

    Iedere dag sterven er gemiddeld 150,000 mensen. Ze worden gegrepen door ouderdom, gaan ten onder aan een lange, slepende ziekte of worden – compleet onverwacht – aan hun geliefden ontnomen ze in pijn en verdriet achterlatend. En dan zijn er die enkelingen; zij die verdwijnen zonder ook maar iemand het opmerkt, alsof ze nooit echt hebben bestaan.

    29 Januari — Op schijnbaar onverklaarbare wijze verschijnt een groep tieners binnen Hotel Entropy. Ieder van een andere leeftijd, klasse of zelfs cultuur. Één ding hebben ze echter gemeen; ze zijn stuk voor stuk overleden op 22 januari in datzelfde jaar. Nu verschijnen ze weer, levend en wel, met bij sommige enkel littekens als overblijfsel van hun eigen dood. Hun uiterlijk onveranderd, hun innerlijk. . . bij sommigen slechts een schijn van de persoon wie ze ooit waren. Onwetend over hoe zij daar gekomen zijn, of wat deze plaats precies is, weten ze wel één ding: Ze kunnen het hotel niet verlaten. In hun gevangenschap staat ze maar één keuze, los genieten van hun tweede leven met drank, drugs en zoveel meer, of ten onder gaan in hun blijvende verlangen het hotel te verlaten en naar hun geliefden en de vrijheid terug te keren. De tieners hebben geen enkele vorm van autoriteit in hun leven momenteel. Hoe zullen ze daar mee omgaan?


    Extra Informatie


    • Er lijkt geen personeel rond te lopen in Hotel Entropy, doch er op ieder moment een heel buffet aan eten beschikbaar is in het restaurant, de bar dagelijks bijgevuld lijkt te worden en enige schade overheen de nacht lijkt te verdwijnen.
    • Verzoeken kunnen eveneens ingewilligd worden. Dit door middel van een briefje achter te laten op het bed. De meest populaire hierin is de vraag naar drugs, maar ook hobbymateriaal kan gevraagd worden.
    • Ieder gast heeft zijn eigen kamer en sleutel. Dat betekent niet dat er geen nachten elders kunnen doorgebracht worden in verloop van hun verhaal.
    • Bij aankomst hebben zij hun kamer ontdekt omdat ze ieder bij naam en geboortedatum in het gastenboek stonden, met daarnaast hun kamernummer. Tevens vonden zij in hun kamer op maat gemaakte kledij.
    • De gasten zijn niet langer wie ze waren voor hun dood. Op het eerste zicht is er weinig veranderd, maar sommige hebben een hele persoonlijkheidstransformatie ondergaan.
    • Alsof het een zieke grap is werken de telefoons wel binnen Hotel Entropy. Wanneer ze iemand bellen – zoals een geliefde – zullen zij hun stem horen, maar wordt heel snel duidelijk dat hun stem niet door die andere te horen is.




    Rollen
    • Naam
    • Leeftijd (Maximum van 21 jaar oud, minimum 16.)
    • Sterfwijze (Probeer voor variatie tussen de rollen te zorgen, om het interessant te houden)
    • Persoonlijkheid
    • Uiterlijk
    • Familie
    • Geschiedenis (Optioneel.)
    • Extra (likes / dislikes / angsten / hobby's)


    Christiano Rodriguez — Gevecht/Schotwonde — Maluma — 1.3
    Rory Mitchells — Cystic Fibrosis — Necessity — 1.4
    Dante Howers — Alcoholoverdosis — Warfare — 1.2
    Logan Montero — CO2-vergiftiging — Remiinds — 1.5
    Eliot Price — Orgaandonatie — Zhang — 1.7
    Jason Rockwell — Verdrinking — Sombre — 1.3
    Grayson Rogers — Verstikking/Brand — Wheeler — 1.4
    Lauren Muñoz — Vliegtuigongeluk — Falling — 1.6
    Mason Blanchard — Blikseminslag — Sombre — 1.7

    — Leukemie — Plunkett — 1.5
    Mia Hathaway — Infectie — JudithSuzann — 1.5
    Audrey Charlston — Schotwonde/Overval — Solmeron — 1.4
    Camille Belmonte — Moord — Sprouse — 1.5
    Carmèn Mendelez — Schotwonde/Politie — Slave — 1.5
    Olivia Guistina — Bevalling — Rasalghul — 1.2
    Elaine Davies — Race-ongeluk — _Iridescent — 1.5
    Charon Tullamore — Vergiftiging — Sacrilege — 1.5
    Elin de la Fontaine — Auto-ongeluk — Aerial — 1.5
    Vesper Cowhen — Loodvergiftiging — Warfare — Loodvergiftiging — 1.5
    Gloria George — Zelfmoord — Falling — 1.7
    Noyana Laroussi — Liquidatie — Hel — 1.7


    “Partying and dancing have never been my thing,
    but drinking I could do with reasonable familiarity and skills. I decided to begin there.”


    Regels
    • Algemene huisregels van Quizlet
    • Afwezigheid (langer dan 3 dagen) melden; anders verlies je je rol.
    • Maximaal twee personages per persoon.
          (Wil je toch een derde personage, moet je daarvoor eerst toestemming vragen aan Entropy.)
    • Wees realistisch in het creëren van je personage(s)
    • Minimaal 200 woorden per post
    • 18+ is toegestaan, mits duidelijk aangegeven
    • Wat IC gebeurt, staat los van real life
    • Alleen ik [Orwell] maak nieuwe topics aan
    • Dit is een remake van mijn oude RPG van dezelfde naam




    Dit is een remake van mijn RPG van dezelfde naam. ©Orwell

    [ bericht aangepast op 10 april 2018 - 18:02 ]


    A girl who wonders.

    Jason Felix Romeo Rockwell
    jason - 20 - drowned - slowly waking up - restaurant - outfit



          Al hoestend werd ik wakker, alsof ik aan het stikken was, op dezelfde manier als een paar weken terug. Het voelde zo naar, stikken in water, het is iets dat je niet met woorden kunt beschrijven. Zodra ik weer op adem was gekomen haalde ik mijn hand door mijn haar en ging ik recht op in bed zitten. Mijn blik viel op de gordijnen, waar een klein spleetje zon doorheen kwam. Je zag door te straal zon wat stofdeeltjes vliegen en ik staarde er voor een paar seconden naar. Bijna kreeg ik een hart aanval van mijn wekker die ineens af ging, het was 1 uur. Ik snap nogsteeds niet waarom ik ooit een wekker aan had gezet, aangezien ik hier geen verplichtingen heb, maar het voelde toch fijn. De wekker was een soort reality check, het feit dat ik echt leefde en dat ik echt weer kon ademhalen. Met een protesterende kreun drukte ik de wekker uit en stond ik op.
          Al sloffend liep ik naar de badkamer en sprong daar snel onder de douche, waarna ik mijn tanden had gepoetst. Fris en fruitig stond ik voor de spiegel en ik keek naar mijn reflectie, die zijn haar aan het verbeteren was. Let's face the world... sprak ik tegen mezelf terwijl ik mijn kamer uit liep, richting het restaurant. In de hal kon ik al stemmen horen in het restaurant en ik haalde even diep adem.
          'Goedemorgen, eh middag.' sprak ik richting de dames die in het restaurant zaten, waarna ik doorliep naar het buffet en daar een beetje rond keek naar iets dat goed te eten was als laat ontbijt. Mijn blik viel op een fruitschaal, waar ik tevreden een appel en een banaan uit had gehaald. Een kop koffie er bij en het is perfect. Soort van tevreden plofte ik op een van de stoelen aan een lege tafel, waar ik mijn bord neerzette. De dames waren schatten, maar ik was niet zo'n ochtendmens, of middagmens, of na-middag mens.

    [ bericht aangepast op 12 maart 2018 - 13:50 ]


    - thank you for existing -

    Vesper Cowhen
    18 – lead poisoning

    The streets were dark with something more than night.

    Ik werd behoorlijk laat wakker en alleen door de zon die, door mijn raam heen, recht op mijn gezicht, scheen – anders had ik rustig doorgeslapen. Langzaam kwam ik overeind en het duurde even voordat ik doorhad waar ik ook alweer was. Al de hele week werd ik elke ochtend gedesoriënteerd wakker, en de kater die ik op dit moment had maakte mijn hoofd er vandaag ook niet productiever op. Desalniettemin was ik eigenlijk in een opperbeste stemming. Tenminste, zover je in een goede stemming kon zijn als dode die als een soort Lazarus weer uit de dood was opgestaan en bovendien gisterenavond ook lazarus was geworden.
          Mijn kamer zag er ronduit verschrikkelijk uit, maar dat was ook ronduit mijn schuld. De gehele inhoud van mijn kledingkast diende nu als soort tapijt. Ik was altijd al verschrikkelijk in opruimen geweest en een retourtje naar het dodenrijk had die slechte eigenschap niet veranderd. Ik nam me voor op mijn leven te gaan beteren, maar voorlopig was ik te lui om te gaan opruimen. Ik nam een belachelijk lange douche, nadat ik tussen de hoop kleren een trui en een legging had gevonden, kleedde me aan en ging naar beneden. Ook al leefde ik nu al een week in dit – overigens bizar afgelegen – hotel, de weg vinden bleek elke keer weer een Hercules werk. Na zeker tien keer langs hetzelfde schilderij gelopen te zijn, vond ik eindelijk het restaurant waar een heel buffet aan eten mij stond op te wachten. Dat was dan ook het enige wat mij stond op te wachten, want voor de rest leek het een lunchdate te worden met me, myself and I.
          Mijn maag begon nogal oncharmant hard te knorren en ik moest zeggen dat ik behoorlijke trek had, immers had ik het ontbijt overgeslagen. Ik stouwde mijn bort vol met van alles en ging aan een tafel zitten.
          ‘Goedemorgen.’ Ik keek op en zag Carmèn staan. Ik glimlachte.
          ‘Goedemorgen.’ Ik at in stilte verder, totdat Carmèn na een tijdje bij mij aanschoof.
          ‘Heb je een beetje kunnen slapen?’ Ik dacht even na en haalde mijn schouders op.
          ‘Ik kan niet klagen, ik moet zeggen dat die bedden echt geweldig liggen dus daar ligt het niet aan. Dit alles–’ ik gebaarde om mij heen ‘–voelt alleen ontzettend raar en behoorlijk ongewoon, daar pieker ik wel een beetje over... jij?’ Elaine liep achter Carmèn langs en schonk me een kleine glimlach, waarop ik naar haar knikte ter begroeting. Vervolgens kwam Jason ook binnenwandelen.
          ‘Goedemorgen, eh middag,’ zei hij, waarna hij zelf wat eten ging halen en alleen in een hoek ging zitten. Ik schudde afkeurend mijn hoofd.
          ‘We zullen je heus niet opeten hoor Jason, eten zat hier,’ riep ik plagend zijn kant op en richtte me toen weer tot mijn tafelgenoot, ‘hoewel hij er soms wel uitziet om op te vreten, vind je niet?’

    [ bericht aangepast op 11 maart 2018 - 21:43 ]


    I just caught the wave in your eyes

    Audrey Louisa Charlston

    'There is nothing so
    Dangerous as a headstrong
    Girl who knows her own mind'


    19 years | Shot - robbery | Knocking on Rory's door | Alone |Outfit

    Hoelang zat Audrey hier nou al, zes dagen? Misschien zeven, het was zeker wel bijna een week geleden geweest en nog altijd snapte Audrey er helemaal niks van. Ze was het hotel waarschijnlijk wel tien keer door gelopen, maar nog altijd was er niets, helemaal niets wat haar ook maar enigszins kon vertellen waar ze nou eigenlijk wel niet was. Er was ook niemand geweest die het Audrey kon vertellen, dat terwijl er toch wel genoeg mensen hier waren, maar niemand leek iets te weten. Nou was het ook nog direct als of Audrey hele verhalen met de anderen had gehad, verre van dat. Afgezien van de keren dat ze haar kamer had verlaten om opzoek te gaan naar een reden dat ze in die kamer zat en de keren dat ze echt wat moest eten, was ze dus binnen de vier muren van haar kamer gebleven. Niet heel gezellig misschien, maar Audrey wist ook niet of ze wel echt naar gezelschap opzoek was. Ze wist niet wat ze wou, ze wist niet wat ze moest. Ze wist niet voor hoelang het hier was. Wat was het punt van vrienden maken als je ze toch zo weer kwijt kon raken. Net zoals ze haar ouders, haar zus en al haar vrienden kwijt was geraakt. Misschien kon je dan maar beter je contacten zo beperkt mogelijk houden om niet weer diezelfde pijn te voelen. De pijn die Audrey nog altijd voelde, haar familie, haar vrienden... Audrey zou ze nooit meer zien. Of misschien ook wel, want zo langzamerhand begon Audrey aan alles te twijfelen. Wie wist zou ze ooit haar ouders weer zien.
    Hoewel Audrey met het grootste deel van de mensen hier wel had gesproken en dus ook al redelijk wat namen kon herinneren had ze met niemand echt een goede band opgebouwd. Toch was Audrey het wel een beetje zat om alleen op haar kamer te blijven zitten mokken en besloot ze wat gezelschap te zoeken. Nou kon ze natuurlijk naar het restaurant gaan, waar vast en zeker op een magische manier weer eten voor ze klaar zou staan, maar dat leek Audrey te druk. Ze had geen behoefte aan de grote groep mensen die zich daar zou kunnen bevinden. Dus ging Audrey naar één van de weinige persoon met wie Audrey meer dan tien woorden had gewisseld.
    Audrey wist dat Rory aan het einde van haar gang ergens sliep, maar kon zich eigenlijk niet meer precies herinneren welke van deze deuren het was. Ze was nog een andere keer in zijn kamer geweest, maar welke het nou precies was wist ze echt niet meer. Het was als of haar geheugen niet meer goed functioneerde sinds ze hier was, waar ze vroeger bijna een grafisch geheugen had gehad eek ze zelf dit kleine ding niet meer perfect te herinneren. Daarom stond Audrey ook eerst een paar minuten op de gang terwijl haar blik van de ene naar de andere deur ging, ze had twee opties, maar welke van de twee de juiste was... Audrey had geen flauw idee en deed dus een poging om te luisteren naar de geluiden die op Rory zouden moeten wijzen, maar geen enkel geluid werd gehoord. Dus besloot de jongedame uiteindelijk toch een van de deuren uit te kiezen. Zachtjes klopte ze op de deur, hopend dat het de goede was en dat ze niet bij één van de andere personen voor de deur stond. Ze voelde niet bepaald de behoefte om uit te leggen waarom ze op iemand zijn deur klopte.


    I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

    Mason Julien Blanchard
    ϟ

    mason - 21 - struck by lightning - breakfast - outfit- french accent

          Energiek sprong ik onder de douche en liet ik het hete water over mijn lichaam gaan. Het brandde nogal op het litteken dat zichtbaar was op mijn arm, maar ik negeerde het en nam wat douchegel in mijn handen, waarna ik het over mijn lichaam smeerde. De douchegel brandde nog erger op het litteken en mijn hele lichaam werd heet, waardoor ik de kraan wat kouder had gezet. Het heerlijke koele water ging over het litteken en meteen voelde het een stuk beter, waardoor ik rustig verder kon met douchen.
          Na ongeveer tien minuten te hebben gedoucht stapte ik voorzichtig de douche uit. De badkamers waren prima te doen, beter dan wat ik thuis had. Hier had ik tenminste een bad, niet dat ik van plan was hem snel te gebruiken, maar het ging om het idee. Snel greep ik een handdoek uit het kastje en begon ik met afdrogen, wederom was het litteken weer gevoellig en ik besloot het maar te laten voor wat het was. Een beetje deppen met de handdoek en het was prima.
          Tevreden trok ik een onderbroek aan, een jeans, sokken en schoenen. Nogsteeds had ik het bloedheet, dus dat shirt mocht lekker hier blijven. Ik ritste mijn boek van mijn nachtkastje af en liep de gang op, richting het restaurant. Waarschijnlijk ging ik rare blikken krijgen, vanwege het feit dat ik geen shirt aan had, maar dat interesseerde me echt vrij weinig op dit moment.
          Met mijn boek in mijn hand liep ik het restaurant binnen zonder iets tegen iemand te zeggen. Mijn blik viel op de dames en op Jason, die verderop alleen zat. Met hem hoef ik niet te zitten, rare vogel is het. Van het buffet pakte ik een stuk toast en gooide daar een plak kaas op. Natuurlijk was een ontbijt geen ontbijt zonder wat Jus 'd Orange, dus dat nam ik er ook nog bij. Met de toast tussen mijn tanden, mijn glas in de ene hand en mijn boek in de ander liep ik richting de tafel van de meiden.
          'Goedemiddag schoonheden,' zei ik zodra ik het stuk toast tussen mijn tanden weg had getrokken. Vluchtig nam ik een hap van mijn toast, een slok van mijn Jus 'd Orange, waarna ik mijn boek opensloeg en er in begon te lezen. Natuurlijk zou ik hem wel weg doen als de dames een gesprek willen voeren, maar ze zijn met elkaar in gesprek, dus voor nu kan ik lekker rustig mijn boek lezen.

    [ bericht aangepast op 12 maart 2018 - 12:55 ]


    - thank you for existing -



    GRAYSON ISIAH ROGERS

    Died by suffocation/fire


    Een zacht gebonk leek in de verte te klinken, maar in mijn hoofd leek het net een harde slag. Ergens te vergelijken met het geluid met een baseball bat die ongeduldig op een honk zat te tikken. Even onrustig woelde ik in de veel te warme lakens waar ik in omwikkeld leek te zijn, mijn hand verloor zijn grip en een luide "Bam" liet me opschrikken. Moeilijk hapte ik naar adem, alsof de zware rook zich weer in mijn longen had gevuld en verwilderd keek ik om me heen. De hitte van net maakte plaats voor een koude rilling waarna ik met de rug van mijn hand het opgeparelde zweet van mijn voorhoofd veegde. Mijn rug was kletsnat en de koelte in mijn kamer deed me even rillen. Mijn blik gleed even naar het witte bed waarvan het leek dat ik vannacht geworsteld had met de lakens en daarna gleden mijn blauwe ogen naar de vloer waar een halflege fles Jack Daniels lag, hoogstwaarschijnlijk het voorwerp dat net uit mijn handen was gegleden. "Gadver." kwam er knorrig over mijn lippen terwijl ik de lakens van me af duwde en de knallende hoofdpijn probeerde te negeren, echter zodra ik mijn eerste been uit mijn bed had, voelde ik mijn maag al draaien, waardoor ik in snelle vaart mijn bed uit strompelde, richting de badkamer en mijn hele maaginhoud leegde boven de pot.
    Niet dat ze veel uit kon komen naast drank, miserabel als ik was liet ik mijn hoofd op de brilleuning rusten en sloot weer even mijn ogen terwijl ik moeite had om mijn adem te vinden. Soms was het gewoon zo lastig... sinds...sinds... Opnieuw komt er een vlaag aan alcohol uit mijn binnenste waardoor een stillerige zucht mijn lippen verliet. "Verdomme Grayson." mompelde ik tegen mezelf... Het was hard geweest, beseffen dat dit... deze grap, mijn 'after life' zou moeten zijn. Het was toch een stuk anders dan ik het me altijd had voorgesteld. Hier zat ik dan, alweer half dood aan een wc hangend. Vreselijk gewoon, echter was de alcohol het enige dat me zonder één of andere woedeaanval vredig liet slapen. De koelte deed me goed en eens ik op stond voelde ik me toch een tikkeltje beter. Mijn evenbeeld in de spiegel daarentegen, ... Ik besloot een snelle frisse douche te nemen, het water haast ijskoud, want alles maakte het me de laatste tijd ongemakkelijk warm.
    Hoe lang zat ik hier nu al? Bijna een week en iedere dag voelde ik me anders. Van vreselijk tot bijna tevreden met dit leven tot weer een levend wrak. Ik wist het gewoon niet meer. Eens gedouched mijn mond vier keer gespoeld te hebben en wat verse kleren aan te hebben keek ik toch even kort op de rode vlakken op mijn armen, welke ik verborg door mijn bruine jas weer aan te trekken. Nobody needs to know. Mijn dood was iets waar ik toch nog niet echt vrede mee had genomen, ik zou mijn broertje nooit meer zijn, Krusty, mijn ouders zelfs Dylan zou ik missen. Mijn vrienden, zelfs school begon ik te missen. En het klonk misschien zielig maar ik wist haast zelfs al zeker welke foto ze gebruiken voor mijn memorial. Een triest lachje verliet mijn lippen, waarna ik me weer zo vreselijk eenzaam voelde.
    Ik liep de badkamer weer uit en twijfelde toch even, mijn eerste drie dagen had ik me in deze kamer opgesloten, alleen, tot op het moment dat ik uit pure woede deze kamer overhoop had gehaald. Een jongen, Jason als ik het me nog goed herinnerde had me dan gevraagd of het wel goed ging met me... Een vraag dat ik me iedere dag stelde en nooit een goed antwoord op wist te vinden. Ik deed mijn schoenen aan en opende de deur van 'mijn' kamer en besloot na even twijfelen toch naar buiten te gaan. Naast me stond een zwartharige meid die ik wel eerder had gezien maar niet kende, dus het enige wat ik deed was haar een beleefd knikte schenken, vooraleer ik wat schuw mijn handen in mijn jas verborg en me een weg baande door de eindeloos lange gang. De tegenover gestelde kant van het restaurant gezien ik echt geen eten binnen zou krijgen op dit moment. Geen idee waar ik eigenlijk naartoe ging, ik begon me bijna weer doelloos te gaan voelen. Als ik me thuis verveelde kon ik meteen naar de paarden gaan, of mijn broertje plagen, of met Krusty stoeien. Ik probeerde het knellende gevoel te onderdrukken en het bleek ook ergens te lukken toen ik een gedaante zag die ik eerder had gezien.
    Olivia. "Oh hey." kwam er bijna uit verbazing over mijn lippen, ik wist dat ik niet meteen de eerste persoon zou zijn dat haar zou doen glimlachen hier, gezien ik blijkbaar dezelfde naam deelde als haar vriend. Het was een nogal hevig moment geweest al had ik haar proberen gerust te stellen met het feit dat ze me Isiah of Rogers mocht noemen als dat gemakkelijker voor haar was. Het was hartverscheurend geweest, maar ook een moment waar ik me toch eventjes menselijk had gevoeld. " Hoe gaat het met je? " vroeg ik haar maar, zoals je normaal zou doen in een gesprek al voelde ik me er totaal niet comfortabel bij. "Vreselijke vraag ik weet het." zuchtte ik al wist een klein oprecht glimlachje mijn gezicht te sieren.

    [ bericht aangepast op 11 maart 2018 - 23:52 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    dubbele post sowwry!

    [ bericht aangepast op 11 maart 2018 - 23:32 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    CAMILLE ROSÌTA BELMONTE


    Murdered • Breakfast • Outfit


    Toen ik mijn ogen opende, was ik niet gedesoriënteerd. Integendeel. Ik staarde naar het inmiddels welbekende witte plafond van mijn kamer. Ik was hier nu al een tijdje. Ik had de dagen niet bijgehouden, maar ik gokte op een week en niet meer als dat. De eerste keer dat ik hier wakker was geworden, besefte ik mij niet helemaal dat ik dood was. Misschien was ik dit ook wel niet, hoewel ik het wel hoorde te zijn. Ik herinnerde me iedere gruwelijke seconde van het voorval. Ik herinnerde me hoe ik mijn ´laatste´ adem uitblies na een ruzie met Dean. Ironisch eigenlijk. Zoveel mensen hadden me verteld dat hij mijn dood zou worden, me proberen te waarschuwen. Maar koppig was ik bij hem gebleven. En nu was ik hier, met enkele anderen die ook dood hadden moeten zijn maar zich toch hier bevonden, levend en wel. Ik zwaaide mijn benen uit bed, en rekte me uit. Ondanks het feit dat de meesten gisteravond ontzettend veel gezopen hadden, had ik slechts een glaasje wijn op en had het daarbij gelaten. Het stadium van mezelf klem zuipen om de hele situatie draaglijk te maken was ik al lang voorbij. Ik nam een snelle douche, bracht wat make-up aan en trok een rokje met een wit topje aan. Ik vond het wat fris, dus gooide ik er nog een jasje overheen. Mijn voeten stak ik in een paar hoge hakken. Ik had er een hekel aan om de langste te zijn, maar ze waren te mooi om de verleiding te weerstaan. Ik maakte mijn weg naar het restaurant. In de gang kwam ik maar twee mensen tegen, naar wie ik vriendelijk knikte. In het restaurant zaten al twee meisjes en een jongen aan tafel, en even verderop zat er een jongen alleen. Ik pakte een kop koffie en een bakje fruit, waarna ik bij het groepje ging zitten. ¨Goedemorgen!¨ Zei ik met een glimlachje.



    I hope karma slaps you in the face before i do.


    Vodka was easier to swallow than the fact that you were not coming back.

    CARMÈN CALISTA MENDELEZ

    I hope to arrive at my death, late, in love, and a little drunk

    Cause of death: multiple gunshots — police

          Carmèn luisterde aandachtig naar het blonde meisje voor haar.‘Ik kan niet klagen, ik moet zeggen dat die bedden echt geweldig liggen dus daar ligt het niet aan. Dit alles voelt alleen ontzettend raar en behoorlijk ongewoon, daar pieker ik wel een beetje over... jij?’
    Carmèn dacht daar enkele seconden overna vooraleer ze antwoord gaf. ‘Het is net een zieke grap – of misschien is dit wel een tweede kans. Ik heb nooit dood gewild maar ik had liever eeuwige rust gehad dan dit,’ vertelde ze uiteindelijk. Ze vroeg zich af of haar moeder en broers ook dit hadden meegemaakt na hun dood. Het feit dat ze nooit een antwoord op die vraag zou krijgen achtervolgde haar.
          De Spaanse werd opgeschrokken uit haar gedachten door de stem van Jason, die hen een goedemiddag wenste. Vervolgens maakte hij zijn weg naar het buffet, om daarna in zijn eentje een tafeltje op te zoeken. ‘We zullen je heus niet opeten hoor Jason, eten zat hier — hoewel hij er soms wel uitziet om op te vreten, vind je niet?’
          Een speelse glimlach verscheen op Carmèn’s gezicht. De luchtigheid die in de zaal hing deed haar veel goed, alsof de situatie waarin ze zich bevonden gewoon normaal was. Hoewel liefde en vriendschap hier niet op haar prioriteitenlijstje stond, was ze er zeker van geweest dat sommige bewoners er al een paar nachtelijke escapades op hadden zitten.
    ‘Ik kan je geen ongelijk geven,’ antwoorde ze met een luide stem, zodat ook Jason het zou kunnen horen. Al gauw betrad ook Mason de zaal waarna hij zich voegde bij de twee dames. 'Goedemiddag schoonheden,' begroette hij hen — iets wat enkel een oogrol en een knikje opleverde van Carmèn. Haar blik gleed nieuwsgierig naar het boek dat hij openklapte. ‘Welk boek is dat?’ Vroeg ze uiteindelijk, toen het haar niet leek te lukken om de titel te lezen. De tweede dag in het hotel had ze zelf ook al lezend doorgebracht. Hoewel ze in haar leven niet veel boeken in haar bezit had gehad, was haar liefde voor woorden weer aangewakkerd. ‘Ik heb boven ook een boek, Legado en los huesos, moet je echt een keer lezen, is een prima thriller.’
          Toen ze eenmaal vol zat van al het eten, schoof Carmèn haar bord van zich af en stond op. Het ontblote bovenlijf van Mason herinnerde haar eraan dat ze zich misschien toch maar eens moest gaan omkleden. Niet per sé om er goed uit te zien maar eerder om de tijd te doden.
          ‘Goedemorgen,’ begroette ze Camille toen het meisje zich aanschoof bij de groep. ‘Ik ga even een sigaretje roken, gaat iemand mee?’ Vroeg ze, Carmèn zou zich daarna wel gaan omkleden. In principe zou ze hier ook kunnen roken maar uit beleefdheid besloot ze dat niet te doen. Daarnaast had ze één van de eerste dagen een rookruimte ontdekt, dus meestal was ze daar te vinden of op haar kamer.



    I'm A Slave 4 U

    Jason Felix Romeo Rockwell
    jason - 20 - drowned - slowly waking up - restaurant - carmén - outfit



          De twee stukken fruit hadden me goed gesmaakt, dat zelfde geld voor de koffie, die hier echt heel erg lekker is. Tevreden stond ik op en pakte ik het klokhuis van de appel, het bananenschil en het lege kopje, die ik vervolgens weg zette. Ik wilde het restaurant net verlaten tot ik een dame, ik dacht Carmén, hoorde vragen of er iemand mee ging roken.
          'Ik loop wel mee, als je dat niet erg vind?' vroeg ik zacht aan de dame, de rest van de groep half negerend. Sigaretten rookte ik niet echt, maar ik had zeker wel zin in een joint. Gelukkig had ik er gisteren een paar gedraaid, dus ik kon er meteen een pakken. 'Vind je het erg als ik iets anders rook dan sigaretten?' vroeg ik voor de zekerheid toch maar even aan Carmén, ookal leek ze me niet een type die drugs zou afkeuren, het was wel zo respectvol. Na een week begon ik me eindelijk iets beter te voelen, meer op mijn gemak, wat er ook voor zorgde dat ik weer rook en drink. Nogsteeds was het raar om te roken, drinken en feesten zonder mijn vrienden, maar er was niets dat ik er aan kon doen.
          'Ik moet het even van mijn kamer halen, loop je mee of wacht je even hier?' vroeg ik wederom weer wat zacht en met een vermoeide stem. Natuurlijk hoeft ze niet mee te lopen, ik zou ook niet vrijwillig trappen gaan lopen. Tenzij ze met de lift wilt natuurlijk, maar ik slaap op de eerste verdieping... dus dat is lichtelijk overbodig. Beweging hield me tenminste nog wakker en gaf me nog een beetje energie, het liet me weer een soort van leven.


    - thank you for existing -

    Mia Annabelle Hathaway
    "What hurts more than losing you is knowing that you're not fighting to keep me"

    19 – Onbekende infectie– Gang - Chris - Outfit


          De eerste paar dagen waren verschrikkelijk geweest. Ik had mezelf nog net niet opgesloten in mijn kamer, maar de enige reden dat ik dat ik mijn kamer uit was gekomen was om te eten, of om een uitweg te vinden. Na een aantal dagen had ik mijn lot al aardig geaccepteerd, ik had een beetje gefeest maar was gisteravond vroeg naar bed gegaan. Daardoor was ik nu al goed wakker en had ik er al een hele ochtend opzitten waarin ik voornamelijk had gelezen en wat had geleerd. Niet dat het enige nut had, maar toch probeerde ik mijn studie een beetje bij te houden.
          Rustig liep ik mijn kamer uit en deed die op slot wat mij betreft was niemand daar welkom. Ik had nou eenmaal een plekje voor mezelf nodig, en mijn kamer was dat hier natuurlijk. Ik haalde een keer diep adem en stopte mijn oortjes in mijn oren waarna ik een vrolijk nummer opzocht. Na een paar bochten om te zijn zag ik een jongen staan roken in de hal, al snel herkende ik hem als Chris. Ik zuchtte een keer en trok een wenkbrauw op.
          ”Je weet toch dat daar rookruimtes voor zijn?” vroeg ik licht geïrriteerd en stopte met lopen toen ik bij hem stond. Ik ging zo staan dat de rook hoogstwaarschijnlijk niet in mijn gezicht zou belanden, want daar had ik echt geen zin in. Hoewel ik behoorlijke trek begon te krijgen wou ik hem toch eerst zover krijgen naar de rookruimtes te lopen. Anders betekende het dat ik vanaf nu elke keer door een gore rooklucht mocht gaan lopen en dat was wel het laatste wat ik wou. Oké, ik was al dood en kon er geen longkanker aan overhouden, maar het maakte het toch niet minder erg.

    [ bericht aangepast op 12 maart 2018 - 17:37 ]


    Good people are like candles, they burn themselves up to give others light

    Vesper Cowhen
    18 – lead poisoning

    The streets were dark with something more than night.

    Het is net een zieke grap – of misschien is dit wel een tweede kans. Ik heb nooit dood gewild maar ik had liever eeuwige rust gehad dan dit,’ vertelde Carmèn uiteindelijk. Ik knikte langzaam en dacht over haar antwoord na. Ik wist niet goed of dit een tweede kans was, we kregen hier namelijk alle gelegenheid om te zondigen en nergens werd je aagemoedigd je 'netjes' te gedragen. Volgens de kerk belande je vaak eerst in het vagevuur, voordat je naar de Hemel of de Hel ging. Wellicht was dit zoiets?
          ‘Misschien – of misschien is dit de Hemel, in plaats van een soort paradijs dat bestaat uit licht en wolken.’
          ‘Goedemiddag schoonheden,’ klonk er van achter Carmèn en ik keek op om een halfontblote Mason te zien staan. Mijn ogen werden wat groter en onwillekeurig verscheen er een grijns om mijn lippen. Het goddelijke licht en de wolken ontbraken nog steeds, maar dit hotel ging toch echt steeds meer op een paradijs lijken.
          ‘Ook een hele goedemiddag aan jou gewenst – die van mij is in ieder geval zojuist een stuk beter geworden,’ zei ik zacht lachend.
          ‘Welk boek is dat? Ik heb boven ook een boek, Legado en los huesos, moet je echt een keer lezen, is een prima thriller.’
          ‘Goedemorgen!’
          ‘Goedemorgen,’ beantwoordde Carmèn-Camille. ‘Ik ga even een sigaretje roken, gaat iemand mee?’ Ik schudde mijn hoofd.
          ‘Goedemorgen. En nee, sorry, roken is aan mij niet besteed. Als je een fles Jack opent, daarentegen, laat het me dan vooral weten.’ Ik schonk Carmèn een glimlach en richtte me toen tot de andere twee aan de tafel. ‘Dus... wat is jullie verhaal?’ Ik keek Camille kort aan en blikte toen naar Mason, die nog rustig zijn boek zat te lezen. Ik legde mijn hand op zijn boek en duwde deze een stukje naar beneden zodat ik Mason kon aankijken. Kort liet ik mijn blik over hem heen glijden, voordat mijn oog op het nogal aanwezige litteken op zijn arm viel. ‘Dit, bijvoorbeeld. Ik neem aan dat dit geen tattoo is.’


    I just caught the wave in your eyes

    CRISTIANO 'CHRIS' ROMEO RODRIGUEZ
    21 ~ Shot dead ~ Outfit ~ W. Mia @ Hallway



    Ik had geen idee hoe ik me over de hele situatie moest voelen en al helemaal niet hoe ik me moet gedragen. Aan de ene kant is alle stress van de bende weg en heb ik het gevoel dat ik me nergens zorgen over hoef te maken. Aan de andere kant mis ik mijn eigen, kleine familie en kan ik ze niet beschermen. Het is een ingewikkeld iets en zeker niet iets waar ik me ooit op voorbereid kon hebben. Maar, tot nu toe heb ik wel het gevoel dat ik er iets beter op reageer dan de meeste hier. Oh well.. Ik schiet in een paar kledingstukken en doe mijn haar goed, voor ik mijn kamer uitloop. De deur laat ik open, zal mij een worst wezen wat er gebeurt als ik er niet ben. Toch loop ik niet meteen verder, maar leun tegen de muur aan om vervolgens een sigaret op te steken. Ik weet dat er rookruimtes zijn maar ik vond het pure onzin. Altijd al trouwens, maar kom op. Je bent toch al dood en nog steeds maken ze zich druk om helemaal niks.
    Dat iemand anders deze gedachte niet deelt wordt al snel duidelijk wanneer een blondine zich bij me voegt. Mia, denk ik. Het maakt me ook niet echt uit verder. ”Je weet toch dat daar rookruimtes voor zijn?” Ik haal mijn wenkbrauw lichtjes op als ik de lichte irritatie hoor, waarna ik mijn hoofd wat keer om de rook deels haar kant op te laten gaan. Deels expres, maar ook om haar aan te kijken. 'Je weet toch dat je hier niet hoeft te stoppen met lopen?' zeg ik op hetzelfde toontje waarna ik nog een hijs neem. 'Maak je niet zo druk blondie, ik sta hier niet de hele dag, echt,' zeg ik en grijns dan lichtjes. 'Denk om je hart.' mompel ik en keer mijn hoofd weer wat weg, waarna ik de rook weer over mijn lippen laat dwarrelen. Niet dat ze nou nog veel aan haar hart heeft, maar het is een opmerking die ik altijd veel maakte en dus niet zo snel vanaf kwam.

    [ bericht aangepast op 12 maart 2018 - 18:19 ]


    El Diablo.

    MT


    "Do you believe monsters are born or made?"

    MT


    ''With all due respect, which is none...''

    Mason Julien Blanchard
    ϟ

    mason - 21 - struck by lightning - breakfast - outfit- french accent
    Vesper - Camille - Elaine - Carmén

          Ondertussen was mijn toast al weer op, maar ik zat nog even rustig bij de dames mijn boek te lezen en de koffie te drinken. Het was natuurlijk ook niet leuk om je af te blijven zonderen van de groep mensen, die allemaal stuk voor stuk speciaal zijn, omdat ze allemaal op dezelfde dag als ik zijn overleden.
          'Welk boek is dat? Ik heb boven ook een boek, Legado en los huesos, moet je echt een keer lezen, is een prima thriller.' zei de dame met de donkere haren. Ik keek op en hield mijn boek iets omhoog. 'IT van Stephen King.' sprak ik waarna ik weer mijn boek keek. 'Ben zelf meer van de horror,' vervolgde ik.
          'Goedemorgen!' sprak een nieuwe stem, waardoor ik even opkeek en ik vriendelijk naar haar knikte met een knipoog. 'Ik ga even een sigaretje roken, gaat iemand mee?' vroeg de dame met de donkere haren, waarop ik haar aankeek en vriendelijk mijn hoofd schudde. Roken is heerlijk, maar pas na de koffie.
          'Dus... wat is jullie verhaal?' vroeg de blonde dame, Vesper, gericht aan mij, Carmén en Camille. Ik hoorde het niet echt omdat ik in mijn boek zat, waarna er twee vingers op het boek lagen en hem naar beneden duuwde. Mijn blik verliet het boek en keek op, naar Vesper.
          'Dit, bijvoorbeeld. Ik neem aan dat dit geen tattoo is.' vroeg Vesper na ze mijn lichaam een inspectie had gegeven. Ze wees naar mijn arm, waar het litteken zat. Even keek ik naar mijn arm en vervolgens weer naar Vesper.
          'Ik ben getroffen door bliksem,' zei ik kort, vervolgd door een slok koffie. Ik moest zeggen, dat de manier waarop ik ben overleden wel echt een goed verhaal is. Het is in ieder geval geen saaie dood. Je had natuurlijk ook een hartstilstant kunnen hebben, lame.
          'En jij? wat is jouw verhaal?' vroeg ik nog aan Vesper.




    [ bericht aangepast op 13 maart 2018 - 17:34 ]


    - thank you for existing -