200 | Hotel Entropy 2.0 • Speeltopic - Speeltopics

11 maart 2018 - 15:02 Orwell is offline

Orwell 1264

Hotel Entropy
Entropy —
A gradual decline into disorder.

Iedere dag sterven er gemiddeld 150,000 mensen. Ze worden gegrepen door ouderdom, gaan ten onder aan een lange, slepende ziekte of worden – compleet onverwacht – aan hun geliefden ontnomen ze in pijn en verdriet achterlatend. En dan zijn er die enkelingen; zij die verdwijnen zonder ook maar iemand het opmerkt, alsof ze nooit echt hebben bestaan.

29 Januari — Op schijnbaar onverklaarbare wijze verschijnt een groep tieners binnen Hotel Entropy. Ieder van een andere leeftijd, klasse of zelfs cultuur. Één ding hebben ze echter gemeen; ze zijn stuk voor stuk overleden op 22 januari in datzelfde jaar. Nu verschijnen ze weer, levend en wel, met bij sommige enkel littekens als overblijfsel van hun eigen dood. Hun uiterlijk onveranderd, hun innerlijk. . . bij sommigen slechts een schijn van de persoon wie ze ooit waren. Onwetend over hoe zij daar gekomen zijn, of wat deze plaats precies is, weten ze wel één ding: Ze kunnen het hotel niet verlaten. In hun gevangenschap staat ze maar één keuze, los genieten van hun tweede leven met drank, drugs en zoveel meer, of ten onder gaan in hun blijvende verlangen het hotel te verlaten en naar hun geliefden en de vrijheid terug te keren. De tieners hebben geen enkele vorm van autoriteit in hun leven momenteel. Hoe zullen ze daar mee omgaan?

Extra Informatie

Rollen

• Christiano Rodriguez — Gevecht/Schotwonde — Maluma — 1.3
• Rory Mitchells — Cystic Fibrosis — Necessity — 1.4
• Dante Howers — Alcoholoverdosis — Warfare — 1.2
~~• Logan Montero — CO2-vergiftiging — Remiinds — 1.5~~
• Eliot Price — Orgaandonatie — Zhang — 1.7
• Jason Rockwell — Verdrinking — Sombre — 1.3
• Grayson Rogers — Verstikking/Brand — Wheeler — 1.4
• Lauren Muñoz — Vliegtuigongeluk — Falling — 1.6
• Mason Blanchard — Blikseminslag — Sombre — 1.7

• — Leukemie — Plunkett — 1.5
• Mia Hathaway — Infectie — JudithSuzann — 1.5
• Audrey Charlston — Schotwonde/Overval — Solmeron — 1.4
• Camille Belmonte — Moord — Sprouse — 1.5
• Carmèn Mendelez — Schotwonde/Politie — Slave — 1.5
• Olivia Guistina — Bevalling — Rasalghul — 1.2
• Elaine Davies — Race-ongeluk — _Iridescent — 1.5
• Charon Tullamore — Vergiftiging — Sacrilege — 1.5
• Elin de la Fontaine — Auto-ongeluk — Aerial — 1.5
• Vesper Cowhen — Loodvergiftiging — Warfare — Loodvergiftiging — 1.5
• Gloria George — Zelfmoord — Falling — 1.7
• Noyana Laroussi — Liquidatie — Hel — 1.7

“Partying and dancing have never been my thing,
but drinking I could do with reasonable familiarity and skills. I decided to begin there.”

Regels

Rollentopic — ~~Praattopic~~ — Praattopic II — Speeltopic

Dit is een remake van mijn RPG van dezelfde naam. ©Orwell

[ bericht aangepast op 10 april 2018 - 18:02 ]

A girl who wonders.

12 maart 2018 - 22:00 Blackbeack is offline

Blackbeack 3231

Noyana 'Noa' Laroussi

"I told you that I was trouble, you knew that I'm no good."

19 • Shot dead (liquidation) • English accent • Outfit • Alone @ Gang

De stilte was het ergst. Elke ochtend wanneer Noa ontwaakte uit een slaap waarvan ze niet zeker wist of ze het wel slaap kon noemen, werd ze onthaald door het ontbreken van geluid. Het klonk oorverdovender dan de auto's en het geschreeuw waar ze aan gewend was geraakt. Misschien alleen maar omdat het anders was, maar misschien was het ook een reminder aan waar ze was. Hoewel ze ook niet echt kon zeggen waar dat was - bij lange na niet.
In eerste instantie had ze gedacht dat ze alles had gedroomd. Dat ze met een verstikkend gevoel wakker was geworden uit een nachtmerrie. De twee schotwonden in haar borst en degene in haar buik hadden haar echter verzekerd dat het niet zo was. Maar wat was er dan wel gebeurd? Het was niet nodig om naar een dure school te gaan om te weten dat de kogels haar fataal waren geworden. Daarnaast kon ze zich het moment dat ze overleed nog haarscherp herinneren. Tenzij ze werkelijk waar gek was geworden - tezamen met minstens tien anderen - was er een andere verklaring.
Terwijl ze zich omhoog duwde van het bed kon ze een kleine lach niet onderdrukken. Haar gedachten leken in cirkels te kopen, aangezien ze steeds uitkwam bij iets waar ze de antwoorden niet op wist. Ergens interesseerde het haar ook niet echt, ze was immers toch al dood. En toch kon ze haar nieuwsgierigheid niet helemaal in bedwang houden.
Noa had zich na een snelle douche met toegeknepen ogen naar de deur van de kamer gekeerd. Haar maag rommelde. Het was vreemd hoe snel een lichaam kon wennen aan nieuwe omstandigheden. Het hotel bezat meer eten dat ze in haar leven had gezien, en dat allemaal zonder mensen die het klaar leken te maken of neer leken te zetten. Het was er altijd gewoon maar. Iets wat niet meehielp aan Noa's wantrouwen naar de anderen in het hotel.
Niet dat ze veel gesprekken had aangeknoopt. Hier en daar had ze een naam gehoord, maar ze deed haar best niet om het te onthouden. Ze was er überhaupt niet goed in, en ze had het idee dat het een nutteloze opgave was om eraan te beginnen. Ze blies een stoot lucht uit. Het was maar goed dat ze geen aanleg voor depressies had, anders was het al helemaal hopeloos geweest.
Eenmaal in de gang keek ze even om zich heen, om tot de conclusie te komen dat er niemand was. Ze griste het pakje sigaretten uit de achterzak van de spijkerbroek - die eveneens op mysterieuze wijze in de kast was verschenen - en stak er één op. Het had haar welgeteld vier uur geduurd voor ze weer in dezelfde, oude gewoonte was gevallen. Het had Noa destijds moeite gekost om te stoppen, maar ze zag geen reden om het vol te blijven houden.
Als drie kogels schijnbaar niet genoeg waren om haar te doden, waarom zou het sigaretten dan wel lukken?

[ bericht aangepast op 12 maart 2018 - 22:01 ]

"Do you believe monsters are born or made?"

12 maart 2018 - 22:02 Aerial is offline

Aerial 67

Elin Frederique de la Fontaine

Her mind is no longer full of flowers and heart-shaped boxes

19 jaar || Auto-ongeluk || Outfit || Lauren's chamber - by accident ||

De afgelopen week was voor Elin nou niet per se makkelijk te noemen. Het ene moment zat ze bij haar broer in de auto en het andere moment werd ze wakker in een of andere vage hotelkamer. Gedesoriënteerd en in paniek had ze haar kamer verlaten, om erachter te komen dat ze niet alleen was en dat ze schijnbaar dood was. Ze geloofde het niet en ze wist niet of ze het ondertussen wel geloofde. Al was het nu een week geleden, Elin bleef die momenten maar steeds afspelen in haar hoofd - hopend dat ze er eindelijk achter zou komen wat er nu precies met haar gebeurd was. Het spookte rond in haar hoofd en het hield haar wakker. Ze was op haar hoede en ze wist niet goed of ze de mensen in dit gebouw - wat alles weghad van een hotel - moest vertrouwen, ook omdat ze nooit op haar eigen oordeel had hoeven vertrouwen.

Ze had zich de afgelopen dagen op haar kamer opgesloten, ze was er niet klaar voor om de confrontatie met die mensen aan te gaan. 's Nachts daarentegen was ze wel op onderzoek gegaan, geruisloos, op haar hoede en wegduikend in de schaduw als ze ook maar iets of iemand hoorde. Ze kwam erachter dat er geen uitweg was en dat ze haar broer nergens te vinden was - al was ze toch samen met hem geweest voordat ze hier belandde. Elin was niet de enige die 's nachts niet kon slapen er spookten meer mensen rond, rusteloos net als haar. Zo nu en dan kruiste ze de paden van anderen maar daadwerkelijk contact had ze met hen niet gehad, vaker trok ze zich dan snel terug in haar kamer als een bang hert.

Vannacht was dat ook gebeurd en die ontmoeting had haar angst aangejaagd waardoor ze in blinde paniek terug naar haar kamer was gegaan waarna ze de gehele nacht niet had kunnen slapen. Elin hoorde de nachtelijke geluiden verstommen en zag de zon opkomen. Die ochtend besloot ze dat ze nu, na een week, misschien toch haar gezicht moest laten zien. De situatie leek uitzichtloos en ze wist niet goed wat ze anders moest doen. Ze douchte snel en kleedde zich op automatische piloot aan: een zwarte sweaterjurk in precies haar maat en smaak, zwarte bikerboots en een grote zwarte zonnebril die haar gezicht voor een groot deel ontdekte. Haar gezicht laten zien.. Dat bedoelde ze dus niet heel letterlijk.

In het hotel was het stil. Het was nog vroeg. Elin dwaalde rond en moest toegeven dat het bij daglicht een stuk minder eng was, het was zelfs mooi te noemen. Als het niet zo'n ontluisterende situatie was geweest dan had ze zich de wereld te rijk gevoeld, om in zo'n hotel te logeren. Ze verkende de gangen, de lobby, de bar en wat al niet meer. De zon kroop steeds verder omhoog en ze had wel het idee dat het misschien inmiddels al tegen de middag moest zijn en dat ze dus misschien wel wat moest eten. Niet dat Elin eetlust had, de gehele week al bijna niet. Ze at en dronk het hoognodige maar met tegenzin. Ze was nog niemand tegen gekomen, misschien sliepen ze nog of waren er toch nog ruimtes waar ze niet geweest was. Ze voelde aan wat deuren, de meeste waren op slot. De derde deur die ze probeerde gaf echter wel mee.

Heel voorzichtig opende ze de deur. Binnen was het nog vrij donker en ze kon niet veel meer onderscheidden dan wat silhouetten van meubels. Ze vroeg zich af of ze naar binnen zou gaan. Maar waarom ook niet? De kamer was niet op slot geweest.. Dus ze zou er vast wel mogen komen. Misschien zou ze hier wel informatie vinden die iets van haar vragen weg kon nemen. Ze besloot de gok te nemen en duwde deur nog iets verder open. Zo zacht als ze kon stapte ze de ruimte binnen. Zou ze het licht aandoen? Haar handen gleden langs de muur, op zoek naar een lichtknopje maar dat kon ze zo snel niet vinden. Ze slaakte een gefrustreerde zucht en besloot om dan maar op de tast wat verder de kamer in te gaan en de gordijnen te openen. Voor ze echter bij de gordijnen aan beland stootte ze haar kleine teen en ze kon het niet helpen of ze sloeg een harde kreet van de pijn. Je kleine teen stoten was ook wel een van de onschuldigste maar pijnlijkste dingen die je kon doen.

[ bericht aangepast op 12 maart 2018 - 22:03 ]

I only want sympathy in the form of you, crawling into bed with me

13 maart 2018 - 7:40 Nephalem is offline

Nephalem 1152

E L A I N E J A R A H D A V I E S

21 y/o ♔ Restaurant > Lobby ♔ Alone ♔ Race accident ♔ Outfit

De meiden begonnen met hun eigen gesprek terwijl het restaurant weer vulde met mensen. Ook zag Elaine haar buurman binnenwandelen. “Goedemiddag,” begroette Elaine hem nog. Hij zag er niet bepaald vrolijk uit en schoof bij een lege tafel aan. Door de commentaar die Elaine van Vesper kant hoorde, verscheen er een grijns op Elaines gezicht. Ze kon het weer niet laten. Hoe kon Elaine ook al weer goed met haar omgaan? Ze was in tegenstelling tot Elaine – in haar ogen – een drukke meid en kon makkelijk met de rest omgaan.
“Goedemiddag schoonheden.” Elaine rolde onbewust met haar ogen toen ze de jongen zag. Ze vond hem lijken op de aandachtzoekende jongens uit haar klas. Al moest deze jongeman blijkbaar halfnaakt lopen om aandacht te krijgen. Elaine wist nog een bijtende opmerking die in haar opborrelde tegen te houden door een hap te nemen van haar brood. Terwijl ze kauwde, ruimde ze haar dienblad op en zette de waterkoker aan om haarzelf weer te verblijden met een kopje thee. Ondertussen kwam nog een blondine binnenwandelen.
“Welk boek is dat?” vroeg het meisje, dat tegenover Vesper zat, aan de jongen. “It can read,” mompelde Elaine binnensmonds. Ze stond met haar billen tegen de tafel leunend te kijken naar haar gezichtsveld. “IT van Stephen King.” Meteen stopte Elaine met luisteren. Bah, horror. Een rilling trok door haar hele lichaam en keerde weer om. Ze was zelf nooit fan van horror en kon totaal niet tegen al die griezeligheid. De waterkoker was gelukkig klaar. Elaine vulde haar beker weer met water en pakte nog een zakje Earl Grey. Buurman en het meisje stonden op om te gaan roken terwijl de rest nog zaten.
“Hé, Tarzan,” zei Elaine tegen de halfnaakte jongen waarvan ze de naam even niet meer wist. Ze kon het toch niet weer laten om haar mond dicht te houden - want zo was ze eenmaal - en hem te negeren. “Trek alsjeblieft de volgende keer je shirt aan. Niemand hoeft je tepels tijdens het ontbijt te zien,” zei Elaine nog met een namaakte glimlach. Het was ook niet snikheet, dus Elaine begreep niet waarom de jongen hier halfnaakt rondliep. Ze wist nu al dat Vesper niet met haar eens was met haar opmerking, maar goed. Nadat Elaine een slok nam van haar beker terwijl haar blik gericht was op de jongeman, liep ze – met iets tevreden gevoel - uit het restaurant richting haar kamer.

[ bericht aangepast op 13 maart 2018 - 7:53 ]

13 maart 2018 - 15:45 bubbIes is offline

bubbIes 1176

GLORIA KERENSA GEORGE
Oh, I'm sorry. I ~~forgot~~. I only exist when you N E E D something.
song • suicide • 20

With Noa • Gang | outfit

Het was voor Gloria niet moeilijk iedere dag opnieuw op te staan, het was voor haar een opgave om in slaap te komen. Ze kon haar ogen dicht doen en stil liggen, maar het had geen zin. Gloria kon de nachtrust niet vinden. Sinds die ene keer dat ze wakker werd in haar hotelkamer voelde ze dat er iets niet klopte, en nee. Niets klopte. Er was geen logica in het feit dat ze de ene keer nog naar haar bloedende, open gesneden pols keek en langzamerhand haar bewustzijn verloor, en de andere keer ineens bleek te leven met niets meer dan twee sneeën in haar arm. Had haar tante gelijk? Was ze echt in die vredige dodenwereld terecht gekomen? Waar ze kon zijn wie ze wil zijn?
Aan niks wat ze tot nu toe had gezien bleek dat waar te zijn. Na een aantal feiten op een rijtje gezet te hebben raakte ze alleen nog maar meer in de war. In ieder geval leek niemand elkaar te kennen, dus had ze een voorsprong op haar verleden gekregen. Ze was in een onbekend hotel waar ze niet uit weg kon komen. Meer hoefde ze niet te weten te komen. Alles zou goed komen. Ze zou hier de rest van haar leven doorbrengen, of hoe het ook heette wat ze deed. Dan moest Gloria er toch maar het beste van maken?
Ze was al rond vier uur in de nacht wakker, dus spookte ze al die tijd maar wat in de gangen rond, zonder bestemming. Ze had nog naar haar ouders willen bellen, maar had daar nog niet de tijd voor gehad. Of... Was ze bang? Nee, Gloria, niet aan denken.
Ze wisselde, in haar kamer, haar pyjama om in haar favoriete kleding tot nu toe. Haar haar werd gemakkelijk in een paardenstaart gemaakt, waarna ze nog één keer haar kamer rond keek. Misschien moest ze toch maar eens op ruimen, dacht ze. Ze sloot de deur achter haar rug dicht, waarna ze weg liep. Ze mompelde wat schietgebedjes voor deze dag en liep toen door een paar gangen, tot ze bijna tegen een andere jongedame op botste. ''Goedemorgen,'' begon ze het gesprek droogjes. ''Ik ben je naam even kwijt, of hebben we elkaar nog niet eerder ontmoet? Ik ben Gloria, voor als je het wil weten.'' Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht, terwijl ze snel haar staart strak trok.

''Behind my smile is everything you will never understand.''

✗✘✗

''With all due respect, which is none...''

13 maart 2018 - 17:12 SIave is offline

SIave 161

CARMÈN CALISTA MENDELEZ

I hope to arrive at my death, late, in love, and a little drunk

Cause of death: multiple gunshots — police

'Ik loop wel mee, als je dat niet erg vind?' reageerde iemand —Jason— uiteindelijk. De rest van Carmèn’s tafelgenoten bedankte vriendelijk. Ze schoof haar stoel aan en pakte haar dienblad op, om deze zo netjes weg te leggen. Toen zij en Jason eenmaal wegliepen van de rest hoorde ze nog net hoe Vesper naar het verhaal van de anderen vroeg waardoor ze opgelucht ademhaalde. Opnieuw was ze ontsnapt aan de vraag waar ze een hekel aan had. Het zou haar waarschijnlijk niet veel sympathie hebben opgeleverd als ze had verteld hoe ze was gestorven — of zelfs haar leven had geleefd.
‘Vind je het erg als ik iets anders rook dan sigaretten?’ Vroeg de jongeman naast haar, na enkele seconden. ‘Nee, hoor. Doe wat jij wilt. Ik ben momenteel niet in een positie waarin ik anderen kan veroordelen,’ zei ze uiteindelijk met een glimlach.
Plotseling besloot één van de brunettes in het restaurant nog een sneer te maken en de rust die haar was bevallen tijdens het ochtendgloren verdween dan ook als sneeuw voor de zon. ‘Hé, Tarzan. Trek alsjeblieft de volgende keer je shirt aan. Niemand hoeft je tepels tijdens het ontbijt te zien.’
Carmèn rolde geïrriteerd met haar ogen. Moest dat nou? Daarnaast liep Carmèn ook met blote benen en niemand leek daarvan op te kijken. ‘Laten gaan,’ bromde ze dan ook onder haar adem. Zo iemand was hun tijd niet waard — het bleek maar weer hoe kinderachtig sommige mensen nog konden zijn.
'Ik moet het even van mijn kamer halen, loop je mee of wacht je even hier?' Vroeg Jason vermoeid. Op zich had ze het nooit een probleem gevonden om zich even in te spannen en actief bezig te zijn maar sinds haar dood deed haar lichaam te veel pijn. Echt een verassing was het niet geweest, niemand liep zonder kleerscheuren weg nadat ze doorboord waren met tientallen kogels — en Carmèn was daar geen uitzondering op geweest.
‘Ik wacht wel eventjes,’ besloot ze uiteindelijk. Toen Jason de trap af was gelopen en niemand zich meer in haar buurt bevond, trok ze nieuwsgierig haar witte blouse omhoog. Een enorme hoeveelheid aan littekens versierde haar bovenlichaam. Alle pistolen die op haar waren gericht hadden haar natuurlijk met één kogel al kunnen doden, echter, door haar onverwachte beweging was het niet bij één kogel gebleven. Voordat iemand het kon zien trok ze haar blouse weer naar beneden en inspecteerde ze haar benen. Drie kogels hadden hun weg daar gevonden. Gelukkig zag het er niet al te abnormaal uit, waardoor ze het niet nodig vond om haar benen bedekt te houden.
Een beetje ongeduldig —een eigenschap die ze nog had gehouden uit haar vorige leven— tikte ze met haar voet tegen de grond. Ze hing nonchalant tegen de muur en haalde alvast haar pakje sigaretten tevoorschijn.

I'm A Slave 4 U

13 maart 2018 - 17:32 Sombre is offline

Sombre 2828

Jason Felix Romeo Rockwell
jason - 20 - drowned - slowly waking up - smoke-space - carmén - outfit

♛

'Ik wacht wel eventjes,' besloot de dame waarop ik tevreden knikte. Met een flinke pas ging ik de trap op richting mijn kamer. De deur ging met een flinke zwaai open en op mijn nachtkastje zag ik het doosje met jointjes liggen. Een glimlach verscheen op mijn gezicht waarna ik er één uitnam, tussen mijn vingers hield en een aansteker in mijn zak stopte. Snel drukte ik het doosje weer dicht en ging ik weer de gang op. De deur smeet met een klap dicht en ik trappelde de trap af, waar ik Carmén al met haar pakje sigaretten in haar handen zag staan.
'Klaar voor? - Carmén, was het toch?' vroeg ik met een glimlach, waarna ik de joint tussen mijn lippen deed en hem alvast aanstak, zodat ik buiten geen last had van de wind. Wel liep ik meteen naar de rokersruimte, zodat de lucht niet in de lobby ging hangen. Tevreden nam ik een diepe hijs en met gesloten ogen blies ik hem weer uit.
'Slechte verslaving hé... niet dat het uit maakt, aangezien we praktisch toch al dood zijn.' zei ik nuchter waarna ik weer een hijs nam. Natuurlijk wist ik niet hoe Carmén hier op zou reageren, maar de makkelijkste manier om iemand te leren kennen, was door dit soort gesprekken. Even bekeek ik Carmén, ze had kort haar, wat ik normaal helemaal niks vond, maar het stond haar echt heel goed. Weer nam ik een hijs, maar ik hield hem wat langer in mijn longen. Na ongeveer 10 seconden blies ik weer uit, nogsteeds mijn ogen op Carmén gericht.
'Leuk, je haar.' zei ik kort. Mijn hand stak in mijn zak en ik liet hem daar even rusten. In de andere hand had ik nogsteeds de joint, waar ik weer een hijs van nam. Het was heerlijk hoe dit spul je hoofd leeg kon maken... geen angst meer voor het feit dat je eigenlijk dood bent, of voor het feit dat je bent gestikt in water.

[ bericht aangepast op 13 maart 2018 - 21:13 ]

- thank you for existing -

13 maart 2018 - 17:44 JudithSuzann is offline

JudithSuzann 1001

Mia Annabelle Hathaway
"What hurts more than losing you is knowing that you're not fighting to keep me"

19 – Onbekende infectie– Gang - Chris - Outfit

Zodra hij de rook mijn kant op uitblies voelde ik de woede stijgen. Hoe durfde hij zo ongelofelijk onbeleefd te zijn. Het was een feit dat iedereen hier terecht was gekomen zonder het te willen en zonder enige keus te hebben. Mijn keus was het zeker niet geweest. Hoewel de laatste dagen vreselijk waren, waarin ik zo benauwd was dat ik nauwelijks kon ademen miste ik mijn familie enorm. Daarbij betekende mijn dood dat mijn zus en vader opnieuw door moesten met hun leven nadat iemand uit het gezin plotseling was weggegaan.
Ik beet op mijn lip om de rust nog een beetje te bewaren en te zorgen dat ik niet meteen uit mijn slof schiet. Eigenlijk wou ik mijn mond al weer open trekken maar dit keer was Chris me voor.
”Je weet toch dat je hier niet hoeft te stoppen met lopen? Maak je niet zo druk blondie, ik sta hier niet de hele dag, echt,” ik haalde een keer diep adem. Dat gemompel besloot ik maar te negeren. Nog steeds was ik verbaasd over hoe onbeschoft iemand zich kon gedragen. “Zelfs als je hier niet staat blijft de rook nog hangen. Daarbij weet je niet eens wat iedereen hier is overkomen, misschien heeft iemand er erg veel last van. Ze zullen die rookruimtes niet voor niks hebben gemaakt,” antwoordde ik op een zo rustig mogelijke toon, hoewel de frustratie toch wel in mijn stem te horen was. Toen ik nog leefde deed ik nooit zo moeilijk over rokers, zolang ik er maar geen last van had vond ik het prima. Maar dan kon ik tenminste nog weg lopen, echt weg, en hier zat ik vast.
Kort richtte ik mijn blik op de grond om die niet veel later weer terug te laten keren en hem direct aan te kijken. “En zeg maar Mia,” sprak ik nog, duidelijk makend dat het niet echt een optie was voor hem om me nog iets anders te noemen.

Good people are like candles, they burn themselves up to give others light

13 maart 2018 - 21:35 Blackbeack is offline

Blackbeack 3231

Noyana 'Noa' Laroussi

"I told you that I was trouble, you knew that I'm no good."

19 • Shot dead (liquidation) • English accent • Outfit • Gloria @ Gang

Noa's grijsblauwe ogen schoot naar het figuur dat het schijnbaar niet nodig vond om voor zich te kijken waar ze liep. Voor de rest bleef ze echter onbewogen staan - en de blik waarmee ze het donkerharige meisje bekeek was even onveranderd. Ze nam een haal van haar sigaret en liet de rook loom tussen haar lippen vandaan ontsnappen, zich afvragend of ze haar eerder gezien had. Waarschijnlijk wel, in het voorbijgaan. Maar naast het feit dat Noa niet goed was met namen gold dat ook voor gezichten.
"Goedemorgen," zei ze, nadat ze haar ongelijk gekleurde ogen weer op haar had gericht. Noa twijfelde ondertussen nog steeds, hoewel ze even werd afgeleid door de opvallende ogen. Bedenkelijk zoog ze haar onderlip een stukje naar binnen. "Ik ben je naam even kwijt, of hebben we elkaar nog niet eerder ontmoet? Ik ben Gloria, voor als je het wil weten."
Noa nam de laatste trek, haar ogen licht toegeknepen door de rook die richting haar gezicht dwarrelde. Vervolgens liet ze de sigaret op de grond vallen en trapte deze uit met haar schoen. "Ik zou niet weten of we elkaar al hebben ontmoet of niet," antwoordde ze naar alle eerlijkheid, en keek weer op van de vloer. Op Gloria's gezicht was een kleine glimlach te ontdekken. "Maar ik ben Noyana."
Het was eigenlijk vreemd dat ze zich altijd voorstelde maar haar gehele voornaam, aangezien vrijwel iedereen het al snel afkortte tot 'Noa'. In sommige gevallen was het omdat ze het gewoon makkelijker vonden om te zeggen, andere mensen gaven toe haar naam snel te vergeten en het gebeurde ook weleens dat ze dachten dat ze zich met die naam had voorgesteld. Niet dat het haar veel uitmaakte. Zolang het ook maar enigszins op haar naam leek zou ze er toch wel op reageren.
In Londen kende ze iemand die door iedereen 'Prince Albert' werd genoemd toen men te horen kreeg dat hij een opmerkelijke lichaamsversiering had. Dus waarom zou zij zich druk moeten maken om een bijnaam als Noa?
Ze streek met haar vingers door een pluk van haar blonde haar dat over één van haar schouders lag. Verderop in de gang klonk nog altijd het gerommel van de anderen, en de geur van het eten leek door de lucht heen op hen af te komen. Haar blik dwaalde bedenkelijk die richting op, zich afvragend of ze zin had om er naartoe te gaan. Eigenlijk had ze de anderen tot dusver geprobeerd te vermijden - en dat was haar goed afgegaan. Niet omdat ze bang was voor vreemden, dat niet. Ze had er gewoon geen zin in gehad. Hier en daar had ze heus een kort gesprek gevoerd, al was het alleen maar om de situatie te polsen. Maar ze was er al snel achtergekomen dat niemand wist wat er in hemelsnaam aan de hand was.
Noa's ogen gingen terug naar Gloria, alsof ze zich plotseling herinnerde dat zij er ook was. "Zeg, dacht jij ook dat je dood was?" vroeg ze, waarbij haar hoofd iets naar rechts hing en ze haar afwachtend aankeek.

"Do you believe monsters are born or made?"

13 maart 2018 - 21:41 bubbIes is offline

bubbIes 1176

Lourenço ''Lauren'' Kemen Muñoz

☠☠☠

outfit • Vliegtuig ongeluk • | 19

''Damn,'' waren zijn eerste woorden toen hij in het hotel aankwam. ''Wat zullen we nou weer eens beleven?'' In de korte tijd dat Lauren in het hotel verbleef had hij de zoektocht naar zijn broer al op het eerste moment opgegeven. Vanaf de klap in het vliegtuig, daarna leek alles zwart. En toen? Toen werd hij wakker, dood of levend. Zonder Joaquin, zonder zijn ouders. Alleen een dak, een bed en spullen.
Hij had nog niet de moeite gevonden om contact te zoeken met anderen uit zijn omgeving. Hij had bijna iedere avond gevraagd om drank, waardoor zijn kamer nu bezaaid lag met lege flessen. Nog nooit had hij één sigaret gerookt of één glas gedronken te hebben, maar nu leek het niet meer mee te tellen. Hij was zijn broer kwijt, het enige wat hem altijd op de been heeft gehouden heeft hem achtergelaten in een vreemde wereld. ''Fuck,'' mompelde hij iedere keer opnieuw. Alsof dat de pijn zou verlichten, niet dus.
Gisteren was een uitzondering. Hij had geen drank gevraagd, maar was gelijk na zijn boek het bed ingedoken. In contact komen met andere mensen was het voor hem te vroeg, laat staan ontbijten aan dezelfde tafel. Toch was zijn maag zo goed als leeg, hij zou toch iets moeten eten.
Hij werd die ochtend niet alleen wakker geworden door hongergevoel. Hij struggle een beetje met in slaap komen en had de halve nacht geen oog dicht gedaan, waardoor hij vandaag als een spook rond zou lopen. En toen zijn ogen, eindelijk, dicht vielen hoorde hij een raar geluid. Een harde kreet liet hem recht op in bed zitten en gelijk vlogen zijn ogen naar de deur. ''Who the fuck ben jij!'' Hij stond op, nog in zijn onderbroek, en gooide zijn kussen naar het meisje in de voordeur. ''Laat me me op zijn minst om kleden als de duivel me toch komt halen in de vroege ochtend!''

''AN ENTIRE SEA OF WATER CAN'T SINK A SHIP, UNLESS IT GETS INSINDE THE SHIP.''

''With all due respect, which is none...''

13 maart 2018 - 21:49 Sprouse is offline

Sprouse 82

CAMILLE ROSÌTA BELMONTE

Murdered • Breakfast • Outfit

´Dus...Wat is jullie verhaal?´ Vroeg Vesper, een donkerharig meisje, vanaf de overkant van de tafel. De jongen naast me, waarvan ik de naam nog niet kende, vertelde over zijn dood. Hij was geraakt door de bliksem, een interessante en originele manier om te sterven. Ik floot zachtjes, het klonk zeer onaangenaam en pijnlijk. Maar toch best een interessante manier om te gaan. Ik zuchtte. Mijn dood was onprettig én niet origineel geweest. Ik glimlachte toen hij klaar was met vertellen, en besloot het er dan toch maar uit te gooien, ondanks mijn voornemens het nooit aan iemand te vertellen. Dean was toch in geen velden of wegen te bekennen, want waarschijnlijk zat hij al lang in de bak, en bovendien, vroeg of laat zouden ze het toch wel te weten komen. ´Ik ben natuurlijk gestorven op de meest voor de hand liggende manier die je zult kunnen bedenken. Ik ben vermoord.´ Een naar gevoel verspreidde zich in mijn maag, maar ik negeerde het. ´Mijn vriend behandelde me niet goed, en op een dag schoot hij uit zijn slof en stak hij me neer.´ Ik probeerde niet te rillen bij de gedachte aan zijn gezicht boven het mijne, paars van woede en een vleesmes in zijn hand. Ik was niet bang geweest. Ik had het misschien, ergens wel, kunnen verwachten dat hij de reden zou zijn dat ik zou sterven. Ik schudde met mijn hoofd om de gedachten te verdrijven. ´En jij?´ vroeg ik aan Vesper. ´Hoe ben jij dood gegaan?´

Those who are heartless once cared too much

Vodka was easier to swallow than the fact that you were not coming back.

13 maart 2018 - 21:49 bubbIes is offline

bubbIes 1176

GLORIA KERENSA GEORGE
Oh, I'm sorry. I ~~forgot~~. I only exist when you N E E D something.
song • suicide • 20

With Noa • Gang | outfit

"Ik zou niet weten of we elkaar al hebben ontmoet of niet," antwoordde de jongedame die zich nog niet had voorgesteld voor haar naar alle eerlijkheid,"Maar ik ben Noyana." Gloria knikte, ''jij hebt een mooie naam, Noyana.'' De ogen van Gloria vlogen naar de sigaret van de jongedame. Ze had nog nooit gerookt en was ook volledig geprobeerd erbij uit de buurt te blijven, maar nu leek ineens alles om haar heen rook te worden, waarom zou ze er dan nog voor weglopen?
Gloria volgde de blik van Noyana naar de keuken. Natuurlijk rook ze de geur ook. Het was de heerlijke geur van ontbijt, maar ook klonken er genoeg stemmen. Ze was er nog niet klaar voor. Ogen van onbekende mensen die haar bekeken voor een allereerste indruk, wat nou als ze iets liet vallen? Of een verschrikkelijke indruk zou maken? Dan zou ze zich hier nooit meer openlijk kunnen vertonen!
"Zeg, dacht jij ook dat je dood was?" Gloria schrok van de plotselinge woorden, waardoor ze even een paar minuten nodig had om de vraag tot haar door te laten dringen. Ik had het gehoopt, zei de eerste gedachten in haar lichaam, ik had gehoopt dat al het bloed uit mijn lichaam zou verdwijnen en ik langzamerhand zou gaan verdrinken. Gloria schudde de gedachten, letterlijk, uit haar hoofd en antwoordde iets te langzaam: ''ik verwacht eigenlijk dat ik dat ook ben. Alleen waarom adem ik dan en beweeg ik als een normaal mens?'' Ze ging naast Noa staan, ''ik kan wel wat van het ontbijt weg smokkelen. Dan kunnen we gewoon hier eten.'' Ze zuchtte en vervolgde haar zin: ''Ik ben eerlijk gezegd ook niet zo klaar om de anderen te zien.''

''Behind my smile is everything you will never understand.''

✗✘✗

''With all due respect, which is none...''

13 maart 2018 - 22:19 Naird is offline

Naird 10646

Vesper Cowhen
18 – lead poisoning

The streets were dark with something more than night.

Mason keek, nadat ik mijn vraag had gesteld, kort naar zijn arm – alsof hij, voordat ik hem op het bestaan van zijn litteken had gewezen, nog niet eens door had gehad dat 'ie er eentje had – en vervolgens naar mij.
‘Ik ben getroffen door bliksem,’ zei hij kort en nam rustig een slok van zijn koffie. Ik wilde net een hap van mijn croissantje nemen, maar bleef even roerloos zitten, met mijn mond open en het croissantje in de lucht houdend – ik leek zelf haast door de bliksem getroffen. Het duurde even voordat ik mijn mond sloot en onderzoekend keek ik hem aan, om in te schatten of hij met mij aan het sollen was of niet. Echter leek hij bloedserieus te zijn en een kleine glimlach verscheen er op mijn gezicht.
‘Flitsend einde van je leven.’
‘Ik ben natuurlijk gestorven op de meest voor de hand liggende manier die je zult kunnen bedenken. Ik ben vermoord. Mijn vriend behandelde me niet goed, en op een dag schoot hij uit zijn slof en stak hij me neer.’ Eigenlijk was het ontzettend droog dat we hier zo, onder het eten, zaten te praten over hoe we waren doodgegaan. Zowel Mason en Camille vroegen toen naar mijn dood, maar Elaine kwam er nog even tussendoor.
‘Hé, Tarzan. Trek alsjeblieft de volgende keer je shirt aan. Niemand hoeft je tepels tijdens het ontbijt te zien.’ Met die woorden liep ze het restaurant gedeelte uit en ik schudde mijn hoofd.
‘Maak je geen zorgen, je tepels zijn leuk hoor,’ sprak ik grappend en klopte op Masons schouder. ‘Maar goed, mijn verhaal: Pennywise had me te pakken gekregen.’ Ik keek Camille en Mason aan. ‘Dat is de coole versie. De minder coole versie is dat ik werkelijk geen idee heb hoe ik ben dood gegaan. In eerste instantie wist ik niet eens dat ik dood was. Pas toen ik anderen hier in een gang hoorde praten over dood zijn, gokte ik dat ik ook dood was.’ Ik haalde mijn schouders op en nam eindelijk een hap van mijn croissant. Ik stroopte de mouwen van mijn armen op. Mijn huid was altijd al bleek geweest, maar gedurende mijn leven leek deze steeds grauwer en zelfs blauwer te zijn geworden. ‘Het is in ieder geval een silent killer geweest.’

I just caught the wave in your eyes

13 maart 2018 - 22:48 Sombre is offline

Sombre 2828

Mason Julien Blanchard
ϟ

mason - 21 - struck by lightning - breakfast - outfit- french accent
Vesper - Camille - ~~Elaine~~ - ~~Carmén~~

Volgensmij wist Vesper niet helemaal hoe ze moest reageren op mijn doodsoorzaak. Ze bleef een beetje verbaast staren met haar croissantje in haar hand en na een paar seconden deed ze haar mond pas dicht, waardoor ik even moest lachen.
'Flitsend einde van je leven,' besloot ze te zeggen, waarop ik instemmend knikte. 'Dat is zeker waar,' glimlachte ik. De andere dame die was aangeschoven, - die er ook erg goed uit zag trouwens - besloot haar verhaal te vertellen, waardoor ik mijn boek even had weggelegd.
'Ik ben natuurlijk gestorven op de meest voor de hand liggende manier die je zult kunnen bedenken. Ik ben vermoord. -- Mijn vriend behandelde me niet goed, en op een dag schoot hij uit zijn slof en stak hij me neer.' even keek ik haar emotieloos aan. Welke incompetente mongool vermoord nou zijn eigen, bloedmooie vriendin.
'Had hij een probleem ofzo? Waarom zou hij jou nou neersteken, hij had zichzelf neer moeten steken.' gromde ik met een iets wat agressief handgebaar. Ik schudde mijn hoofd niet begrijpend heen en weer en nam weer een slok koffie, met iets meer frustratie dan eerder. Zowel Camille als ik vroegen Vesper hoe zij hier terecht was gekomen, maar nog voor zij kon antwoorden kwam er een andere stem tussendoor.
'Hé, Tarzan. Trek alsjeblieft de volgende keer je shirt aan. Niemand hoeft je tepels tijdens het ontbijt te zien.' snauwde een dame mijn kant op, waarna ze weg liep - met een kort shirtje nog wel -. Kort grinnikte ik en rolde ik met mijn ogen, maak dat de kat wijs, stiekem is ze gewoon jaloers omdat ze niet naast me zit, zo gaat dat altijd. 'Dus eh ja, vertel...' zei ik tegen Vesper, zodat ze haar verhaal kon vertellen.
'Maak je geen zorgen, je tepels zijn leuk hoor,’ sprak ze grappend en klopte op mijn schouder. ‘Maar goed, mijn verhaal: Pennywise had me te pakken gekregen.' vertelde ze, waardoor ik even moest lachen. Tuurlijk, laten we meteen grappen maken over onze doodsoorzaak, kan prima. Vesper keek mij en Camille even aan, waarna ze toch maar besloot een serieus verhaal te vertellen.
'Dat is de coole versie. De minder coole versie is dat ik werkelijk geen idee heb hoe ik ben dood gegaan. In eerste instantie wist ik niet eens dat ik dood was. Pas toen ik anderen hier in een gang hoorde praten over dood zijn, gokte ik dat ik ook dood was.' verward haalde ik mijn wenkbrauwen op. 'Dat is gek,' zei ik kort.
'Het is in ieder geval een silent killer geweest.' vervolgde ze. Silent killer, dan is ze waarschijnlijk met opzet vermoord op een langzame manier, vergifteging ofzo? Even keek ik weer naar mijn schouder en ging ik er met mijn hand overheen.
'Dus je hebt geen coole littekens? zoals ik?' vroeg ik terwijl ik haar smalle maar mooi gevormde lichaam even bekeek. Ze was volgensmij een paar jaar jonger dan ik, ze leek in ieder geval wel jonger. 'Hoe oud zijn jullie geworden?' vroeg ik aan beide dames.

[ bericht aangepast op 14 maart 2018 - 21:32 ]

- thank you for existing -

14 maart 2018 - 6:37 Necessity is offline

Necessity 5612

Rory Mitchells
Rory was al een paar uur wakker en zat met zijn neus in een boek begraven. De zon scheen door het raam naar binnen en het beloofde een warme dag te worden. Er was precies genoeg ruimte om op de vensterbank te zitten, dus dat was ook waar Rory al een tijd zat. Hij maakte zich geen illusies door de zon. Hij wist inmiddels dat er echt geen mogelijke manier was om dit hotel te verlaten, hoe hard hij ook probeerde. Dus hij had zich erbij neergelegd dat hij het met het zonlicht dat door de ruit scheen moest doen - als dag licht überhaupt echt was.
Hij had geen idee waar hij was, maar het moest het hiernamaals wel zijn. Hoe anders kon hij verklaren hier te zijn? Hij hoorde dood te zijn. Had sterven echt pijn gedaan? Zijn antwoord was nee, al was hij redelijk zeker dat dat kwam door de hoeveelheid morfine die in zijn lichaam gepompt was om het zo pijnloos mogelijk te laten verlopen. Daar was het in elk geval in geslaagd.
Het laatste wat hij zich kon herinneren waren de stemmen van zijn ouders die hem huilend vertelden dat het zo goed was, dat hij niet meer hoefde te vechten. Er was een constante druk op zijn hand geweest, waar hij werd vastgehouden. Hij was in elk geval niet alleen geweest. En toen was hij plots hier in deze kamer. Was het een grap gewrest, dan was het wel een hele zieke grap - ziek haha, wat een woordgrap. In eerste instantie had hij gedacht dat hij nog bezig was met sterven en dat het een hallucinatie was. Maar toen had hij de boekenkast ontdekt. Wie kreeg het voor elkaar volledig nieuwe boeken te hallucineren? Zijn volgende conclusie was toch het hiernamaals, maar wel een misvormde plek. Geen mogelijkheid om het gebouw te verlaten en werkende telefoons, alleen kon je zelf niet praten. Zijn ouders hadden zo echt geklonken, maar was dat niet gewoon een manier van deze plek om iedereengek te maken? Te doen alsof je je geliefden hoort, terwijl het eigenlijk niks is? Het klonk als een manier om met iedereens hoofd te fucken en was dat niet precies wat de hel zou moeten doen? Misschien waren de lichamelijke martelingen waar altijd over gepraat werd wel vervangen voor psychologische.
Het duurde even voor Rory doorhad dat er op de deur geklopt werd. Hoe lang stond diegene daar al ye kloppen? Hij wilde de schuld geven aan zijn boek, dat veel te interessant was geweest. Met zijn neus nog steeds in zijn boek begraven stond hij op om naar de deur te lopen en daarbij behendig tussen alle meubels door te slingeren. Hoewel hij niet verwachtte dat iemand hem kwaad wilde doen - en hoe erg kon dat zijn als je toch al dood was? - had hij toch de deur op slot zitten. Hij kende de anderen niet zo goed.
Toen hij - nog steeds lezend - de deur van het slot gedraaid had en de deur opende, zag hij dat het Audrey was. "Hey Audrey, kom binnen," zei hij. Hij stapte opzij om haar erin te laten - en stiekem de laatste twee zinnen van de bladzijde uit te lezen. "Wat brengt je hier?"

(Opmaak komt als ik mijn laptop heb, maar anders zou het nog langer duren voor ik kon posten. Sorry voor spelfouten en autocorrect :'D)

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

14 maart 2018 - 10:46 Elentiya is offline

Elentiya 12343

——————————————————————————

——————————————————————————

Olivia Jenoah Guistini

”I’m an odd combination of really sweet and don’t mess with me."

• Twenty-one • Childbirth • Her room -> Hallway, with Grayson •

Hoelang staarde ik al naar het saaie plafond? Een uur? Twee uur? Of waren het er misschien zelfs al drie? Ik was het besef van tijd al verloren nadat ik een week geleden hier in het Hotel aan was gekomen. Mijn nachten waren sindsdien dan ook wisselend; de ene keer sliep ik zonder problemen door, een andere keer werd ik haast elk uur wakker en lukte het me uiteindelijk niet meer om in slaap te komen. Precies zoals nu. In het begin spookte er dan ook van alles door mijn hoofd heen, tientallen onbeantwoorde vragen en het beklemmende gevoel van puur gemis. Nu restte er alleen het laatste nog gezien dat het enige nog was waar ik me druk om kon maken; het gemis naar thuis, naar mijn gezin, naar mijn baby…
Met een zucht duw ik mezelf overeind en sla de dikke dekens van me af waarna ik van het bed afglijdt. Eens mijn voeten de vloer geraakt hebben valt het dunne laagje aan nachtkleding in een poel aan mijn voeten, waar ik vervolgens overheen stap op geheel naakt de badkamer in te gaan. Daar draai ik de warme kraan open, stel deze een beetje bij met wat koud water en stap er vervolgens onder — enigzins een beetje hopende dat het de sporen van een onrustige nacht van me af zou doen spoelen.
Het duurt niet zo heel lang voor ik weer besluit er onder vandaan te gaan nadat ik me compleet gewassen had en iets frisser leek te voelen dan wanneer ik er onder was gaan staan. Met een frons tussen mijn wenkbrauwen haal ik de tandenborstel over mijn tanden heen en staar tegelijkertijd naar de brunette in de spiegel. Het bleef verbazingwekkend om te zien dat ik totaal niks veranderd was en alleen de bolle buik miste waar ik nooit echt afscheid van had kunnen nemen. Als ik opmerk dat mijn spiegelbeeld een sombere trek krijgt, spuug ik het tandenpasta uit en spoel mijn mond schoon zodat ik me terug op de kamer kan gaan omkleden. Mijn maag rommelde zacht, een stil teken dat ze wel wat voedsel kon gebruiken. Ikzelf had echter nog geen honger en hoewel ik wist dat het gerommel alleen maar erger zou worden, besloot ik om toch eerst even een rondje door het Hotel te lopen.
Losjes stroken mijn vingers door mijn donkere lokken heen als ik vlug een keer rondblik door de kamer heen, eens ik volledig ben aangekleed en mijn haren een beetje droog heb aangezet met een föhn, waarna ik de kamerdeur open en hem weer achter me sluit als ik op de hal sta. Het was nog stil in het Hotel, wat me deed vermoeden dat de meeste of nog op hun kamers waren of al aan het ontbijt zaten. Bedenkelijk wandelde ik over de lange hal heen en maakte de eerste beste afslag naar rechts om niet meteen bij de eetruimte uit te komen. Daar loop ik nog net niet tegen een persoon aan die ik al gauw weet te herkennen. Onbewust en geheel tegen mijn doelbewuste wil in trekt er een pijnlijke gloed door mijn kijkers heen en doe ik onbewust een pas achteruit. De jongen zelf kon er niks aan doen, dus ik vond het vervelend dat alleen hem zien al zo’n pijnlijke uitdrukking kon opleveren. Het lag hem echter niet aan zijn uiterlijke, maar aan zijn naam. Elke letter vormde zich tot de naam van de enige persoon in mijn hele leven waar ik van gehouden had. Wie ik had achtergelaten met een pasgeborene. Grayson.
”Oh hey,” brengt hij een tikkeltje verbaasd uit. “Hey,” weet er als reactie zacht over mijn lippen heen te rollen, waarbij ik mijn best doe om mezelf weer terug te herpakken. De herinnering aan hoe ik ingestort was geraakt toen ik zijn naam had zien staan in het gastenboek — met het eerste idee dat het mijn geliefde was geweest — ver naar achteren drukkend. “Hoe gaat het met je?” vraagt hij dan. De ongemakkelijkheid straalde van Grayson af zodra hij de vraag gesteld had, waardoor er als vanzelf een gerustellende glimlach zich weet te vormen op mijn lippen. “Vreselijke vraag, ik weet het,” zucht hij dan ook zacht. Subtiel schokschouder ik een keer ten teken dat het niet erg is. “Het is de meest normale vraag in een gewoon leven,” reageer ik en geef hem een zacht duwtje met mijn schouder als ik hem iets voorbij loop om zo mijn ochtendwandeling in een langzaam tempo te vervolgen. “Ik heb in ieder geval betere ochtenden gehad, en jij? Heb je een beetje kunnen slapen?” vraag ik hem ondertussen.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Index RPG Actieve Topics Zoek