• Hotel Entropy
    Entropy —
    A gradual decline into disorder.

    Iedere dag sterven er gemiddeld 150,000 mensen. Ze worden gegrepen door ouderdom, gaan ten onder aan een lange, slepende ziekte of worden – compleet onverwacht – aan hun geliefden ontnomen ze in pijn en verdriet achterlatend. En dan zijn er die enkelingen; zij die verdwijnen zonder ook maar iemand het opmerkt, alsof ze nooit echt hebben bestaan.

    29 Januari — Op schijnbaar onverklaarbare wijze verschijnt een groep tieners binnen Hotel Entropy. Ieder van een andere leeftijd, klasse of zelfs cultuur. Één ding hebben ze echter gemeen; ze zijn stuk voor stuk overleden op 22 januari in datzelfde jaar. Nu verschijnen ze weer, levend en wel, met bij sommige enkel littekens als overblijfsel van hun eigen dood. Hun uiterlijk onveranderd, hun innerlijk. . . bij sommigen slechts een schijn van de persoon wie ze ooit waren. Onwetend over hoe zij daar gekomen zijn, of wat deze plaats precies is, weten ze wel één ding: Ze kunnen het hotel niet verlaten. In hun gevangenschap staat ze maar één keuze, los genieten van hun tweede leven met drank, drugs en zoveel meer, of ten onder gaan in hun blijvende verlangen het hotel te verlaten en naar hun geliefden en de vrijheid terug te keren. De tieners hebben geen enkele vorm van autoriteit in hun leven momenteel. Hoe zullen ze daar mee omgaan?


    Extra Informatie


    • Er lijkt geen personeel rond te lopen in Hotel Entropy, doch er op ieder moment een heel buffet aan eten beschikbaar is in het restaurant, de bar dagelijks bijgevuld lijkt te worden en enige schade overheen de nacht lijkt te verdwijnen.
    • Verzoeken kunnen eveneens ingewilligd worden. Dit door middel van een briefje achter te laten op het bed. De meest populaire hierin is de vraag naar drugs, maar ook hobbymateriaal kan gevraagd worden.
    • Ieder gast heeft zijn eigen kamer en sleutel. Dat betekent niet dat er geen nachten elders kunnen doorgebracht worden in verloop van hun verhaal.
    • Bij aankomst hebben zij hun kamer ontdekt omdat ze ieder bij naam en geboortedatum in het gastenboek stonden, met daarnaast hun kamernummer. Tevens vonden zij in hun kamer op maat gemaakte kledij.
    • De gasten zijn niet langer wie ze waren voor hun dood. Op het eerste zicht is er weinig veranderd, maar sommige hebben een hele persoonlijkheidstransformatie ondergaan.
    • Alsof het een zieke grap is werken de telefoons wel binnen Hotel Entropy. Wanneer ze iemand bellen – zoals een geliefde – zullen zij hun stem horen, maar wordt heel snel duidelijk dat hun stem niet door die andere te horen is.




    Rollen
    • Naam
    • Leeftijd (Maximum van 21 jaar oud, minimum 16.)
    • Sterfwijze (Probeer voor variatie tussen de rollen te zorgen, om het interessant te houden)
    • Persoonlijkheid
    • Uiterlijk
    • Familie
    • Geschiedenis (Optioneel.)
    • Extra (likes / dislikes / angsten / hobby's)


    Christiano Rodriguez — Gevecht/Schotwonde — Maluma — 1.3
    Rory Mitchells — Cystic Fibrosis — Necessity — 1.4
    Dante Howers — Alcoholoverdosis — Warfare — 1.2
    Logan Montero — CO2-vergiftiging — Remiinds — 1.5
    Eliot Price — Orgaandonatie — Zhang — 1.7
    Jason Rockwell — Verdrinking — Sombre — 1.3
    Grayson Rogers — Verstikking/Brand — Wheeler — 1.4
    Lauren Muñoz — Vliegtuigongeluk — Falling — 1.6
    Mason Blanchard — Blikseminslag — Sombre — 1.7

    — Leukemie — Plunkett — 1.5
    Mia Hathaway — Infectie — JudithSuzann — 1.5
    Audrey Charlston — Schotwonde/Overval — Solmeron — 1.4
    Camille Belmonte — Moord — Sprouse — 1.5
    Carmèn Mendelez — Schotwonde/Politie — Slave — 1.5
    Olivia Guistina — Bevalling — Rasalghul — 1.2
    Elaine Davies — Race-ongeluk — _Iridescent — 1.5
    Charon Tullamore — Vergiftiging — Sacrilege — 1.5
    Elin de la Fontaine — Auto-ongeluk — Aerial — 1.5
    Vesper Cowhen — Loodvergiftiging — Warfare — Loodvergiftiging — 1.5
    Gloria George — Zelfmoord — Falling — 1.7
    Noyana Laroussi — Liquidatie — Hel — 1.7


    “Partying and dancing have never been my thing,
    but drinking I could do with reasonable familiarity and skills. I decided to begin there.”


    Regels
    • Algemene huisregels van Quizlet
    • Afwezigheid (langer dan 3 dagen) melden; anders verlies je je rol.
    • Maximaal twee personages per persoon.
          (Wil je toch een derde personage, moet je daarvoor eerst toestemming vragen aan Entropy.)
    • Wees realistisch in het creëren van je personage(s)
    • Minimaal 200 woorden per post
    • 18+ is toegestaan, mits duidelijk aangegeven
    • Wat IC gebeurt, staat los van real life
    • Alleen ik [Orwell] maak nieuwe topics aan
    • Dit is een remake van mijn oude RPG van dezelfde naam




    Dit is een remake van mijn RPG van dezelfde naam. ©Orwell

    [ bericht aangepast op 10 april 2018 - 18:02 ]


    A girl who wonders.

    CAMILLE ROSÌTA BELMONTE


    Murdered • Breakfast • Vesper, Mason


    Ik luisterde aandachtig naar het verhaal van Vesper. Iets in me was benieuwd naar wat er met haar gebeurd was, maar iets in me wilde het eigenlijk niet weten. Wat het ook was, het was vast gruwelijk en behoorlijk creepy. Hoewel ik over creepy niet kon oordelen, ik was vermoord door mijn agressieve vriend. ´Dus je hebt geen coole littekens, zoals ik?´ vroeg Mason haar. Veel mensen hier leken littekens aan hun dood overgehouden te
    hebben, bij mij was er slechts de misselijkmakende herinnering en een dun, rood lijntje bij mijn halsslagader. Verder had mijn dood op mijn lichaam
    in ieder geval geen sporen achtergelaten, eerder iets positiefs als iets negatiefs, als je het mij vroeg. Ik hoefde niet per sé een flitsend litteken of een
    herinnering aan mijn gruwelijke einde, no thanks. ´Hoe oud zijn jullie geworden?´ Vroeg Mason, zijn vraag zowel gericht naar mij als naar Vesper. ¨Ik ben 18 geworden.¨



    THOSE WHO ARE HEARTLESS ONCE CARED TOO MUCH


    Vodka was easier to swallow than the fact that you were not coming back.

    Dante Howers
    21 – alcohol addicted/alcohol overdose – Charon

    I have learned this much: empathy is shit.

    Doelloos lag ik al een tijdje naar het plafond van mijn slaapkamer te staren. Niet dat ik deze nou zo interessant vond – ook al was 'ie rijkelijk versierd met ornamenten – maar ik had absoluut geen zin om mijn bed uit te komen. Ik zou mezelf niet noodzakelijk een bankhanger, of in dit geval een bedhanger noemen, maar ik had geen behoefte me onder andere mensen te begeven. De meeste mensen leken het wel gezellig te vinden hier in dit... tja, wat was het eigenlijk? Hotel? Ik, daarentegen, vroeg me af wat ik hier in godsnaam deed. Inmiddels waren we er allemaal wel al achter gekomen dat iedereen technisch dood hoorde te zijn. Toch zagen we er allemaal springlevend uit en ik wist niet goed of ik, in mijn geval, daar nu blij mee moest zijn. Mijn maag knorde.
          ‘Kom op Dante,’ mompelde ik bemoedigend tegen mezelf en steunend sleepte ik mezelf uit bed. Mijn hoofd deed pijn en de lege fles whiskey die op mijn nachtkastje stond leek de boosdoener te zijn. Sommige gewoontes namen we dus met ons mee het graf in... Even overwoog ik om me zo te vertonen in het restaurant, maar uiteindelijk besloot ik toch maar eerst een douche te nemen, gezien ik er uitzag als een dakloze. Na me gedoucht en aangekleed te hebben, voelde ik me beter en zag ik er ook een stuk frisser uit. Ik stapte mijn kamer uit en liep de gang uit. Echter toen ik de hoek omsloeg, liep ik tegen iemand aan. Uit reflex schoot mijn arm naar voren en ving ik de persoon op.
          ‘Sorry, ik lette niet op,’ verontschuldigde ik me op een zachte toon.


    I just caught the wave in your eyes

    Vesper Cowhen
    18 – lead poisoning

    The streets were dark with something more than night.

    Dat is gek,’ concludeerde Mason nadat ik had verteld dat ik geen idee had hoe ik was komen te overlijden. Ik knikte langzaam en kauwde langzaam op mijn eten, terwijl ik het nogmaals overdacht. Zover ik wist had ik geen vijanden, uiteraard heb ik ruzie gehad met mensen, maar ik kende niemand die mij zo intens haatte dat 'ie me dood zou willen. Daarnaast was ik niet in aanraking gekomen met slaappillen – ik was van mezelf vaak vermoeid genoeg – en er is ook geen sprake van te veel drugs of alcohol geweest.
          ‘Dus je hebt geen coole littekens? zoals ik?’ vroeg Mason, nadat hij zijn eigen litteken kort had aangeraakt. Hij bekeek mij even kort en ik dacht kort na.
          ‘Cool zijn ze niet, en echte littekens zijn het ook niet,’ besloot ik uiteindelijk dan toch te zeggen. Ik draaide binnenkant van mijn armen naar mijn tafelgenoten toe. Deze zagen lijkbleek en waren hier en daar bevlekt met bloeduitstortingen. Vervolgens trok ik de mouwen van mijn truien er weer overheen. ‘Als er iets tegen mijn arm aanstootte, of ik stootte zelf tegen iets aan, kwam er eigenlijk vrijwel meteen een blauwe plek die heel langzaam weer wegtrok. Gek, eigenlijk,’ vertelde ik en haalde mijn schouders op. Camille bleef stil over haar littekens. Ik vermoedde dat ze wel een litteken zou hebben overgehouden aan het mes, maar ze leek het niet te willen vertellen dus liet ik het varen.
          ‘Hoe oud zijn jullie geworden?’ vroeg Mason toen.
          ‘Ik ben 18 geworden.’
          ‘Ik ook, en jij?’


    I just caught the wave in your eyes

    Mason Julien Blanchard
    ϟ

    mason - 21 - struck by lightning - breakfast - outfit- french accent
    Vesper - Camille - Elaine - Carmén

          Op mijn vraag hoe oud de dames waren, antwoordde ze beide dat ze achttien jaar waren. Kort gingen mijn wenkbrauwen omhoog en keek ik de dames even een beetje droog aan.
          'Jonkies,' grinnikte ik. 'Ik ben eenentwintig geworden,' vertelde ik waarna ik de laatste slok van mijn koffie nam en de beker voor me neer zette. Vesper leek inderdaad jong, maar ik had Camille wat ouder geschat, twintig ongeveer. Gelukkig konden ze legaal drinken, verschrikkelijk, die tijd dat je dat nog niet mocht.
          'Ik ga even een sigaretje roken en daarna even iets doen waarmee ik me kan vermaken.' Even dacht ik na, over wat ik zou kunnen doen. 'Was hier geen zwembad in het hotel?' vroeg ik aan de dames, het leek me zeker wel leuk om met wat flessen champagne te gaan zwemmen. Natuurlijk kon ik me somber gaan gedragen, over het feit dat ik dood was, maar wat had dat in godsnaam voor nut, ik kon me toch zeker beter vermaken. Mijn hand graaide door mijn zak, waar ik een pakje sigaretten uithaalde, waarna ik hem uitstak naar de dames.
          'Roken julie?' vroeg ik met het pakje in de lucht, als teken dat ze er een sigaret uit mochten nemen. Natuurlijk hoefde ze niets te doen, het was tenslotte hun nieuwe leven, voor zover je het een leven kon noemen. Wat voor zieke tent heb je als je wel naar je vrienden en familie kon bellen, maar zij je niet kunnen horen, dat is toch gewoon ziek. Nee dit zou ik geen leven noemen, meer een soort aparte droom, waar ik waarschijnlijk nog erg lang in ging zitten.




    - thank you for existing -

    Noyana 'Noa' Laroussi

    "I told you that I was trouble, you knew that I'm no good."

    19 • Shot dead (liquidation) • English accent • Outfit • Gloria @ Gang

    Haar vraag had ervoor gezorgd dat Gloria even stilviel - iets wat geen nieuwe ervaring voor Noa was. Ze sloeg dan ook haar armen over elkaar, nog altijd leunend tegen de muur en wachtte het antwoord af. Ondertussen dwaalde haar blik terug in de richting van de stemmen. Onwillekeurig probeerde ze zich de gezichten voor te stellen die ze al in het hotel voorbij had zien komen, maar het waren er te veel. Ze leken in elkaar over te lopen.
          In de afgelopen dagen had ze zich al meerdere malen afgevraagd wat het nut ervan was. Van dit alles. Had het nut? Was er een reden dat ze hier waren, en erger nog, er niet uit leken te kunnen komen? Niet dat Noa aan anderen had gevraagd of het hen wel was gelukt, ze had verwacht dat ze het dan wel te horen had gekregen. Maar tot dan toe had zij geen mogelijkheid gevonden om buiten te komen. Er waren dingen gebeurd die ze niet voor mogelijk had gezien, en het vreemdste fenomeen vond ze het raam in haar slaapkamer.
          Als je door het glas keek, keek je naar buiten. Het leek uitzicht te bieden op een stukje ongetemd gras, grenzend aan een bos. De zon scheen dwars door het bladerdek van de dichtbij staande bomen heen, en zorgde voor spelingen in de kamer. Maar wanneer Noa het raam opende, verdween het. Dan was het enkel een schilderij van hetgeen dat ze dacht te zien.
          ''Ik verwacht eigenlijk dat ik dat ook ben. Alleen waarom adem ik dan en beweeg ik als een normaal mens?'' antwoordde Gloria, waardoor haar gedachten weer terug getrokken werden naar het hier en nu.
          Noa keek weer naar haar om, één van haar wenkbrauwen iets omhoog. "Niet echt wat ik vroeg, maar ik zie je punt," grinnikte ze.
          Het meisje kwam naast haar tegen de muur staan. Onwillekeurig schoof Noa daardoor iets opzij, hoewel het niet zo was dat Gloria erg dichtbij was gekomen. Ze tilde één van haar voeten op en zette deze tegen de muur.
          "Ik kan wel wat van het ontbijt weg smokkelen. Dan kunnen we gewoon hier eten." Een zucht klonk. ''Ik ben eerlijk gezegd ook niet zo klaar om de anderen te zien.''
          Noa's blik was ondertussen weer van haar afgedwaald, maar keek niet meer de hal af. In plaats daarvan, had ze haar aandacht gevestigd op de muur tegenover hen. Daar hingen meerdere schilderijen, de meeste van natuur. Op zichzelf niet vreemd, maar het zou zo van dezelfde hand afkomstig kunnen zijn als degene die het schilderij had gemaakt welke achter het raam in haar kamer afkomstig leek. Of het schilderij dat ze hallucineerde, of misschien hallucineerde ze het raam eigenlijk. Ze was er nog niet helemaal uit, maar het was naast fascinerend ook een beetje irritant. Hallucinaties waren een nieuw dieptepunt.
          "Het is niet dat ik er niet klaar voor ben, ik heb er gewoon weinig zin in," zei Noa met een luchtige toon, en haalde één van haar schouders op. Ze keek vanuit haar ooghoeken even mijmerend naar Gloria. "Als je geen zin hebt in gezelschap, waarom sta je dan hier?"
          Het mocht misschien bot overkomen, zo was het niet echt bedoeld. Het was gewoon iets dat Noa zich afvroeg, en zoals gewoonlijk was het dan ook iets dat hardop uitgesproken zou worden.


    "Do you believe monsters are born or made?"

    CRISTIANO 'CHRIS' ROMEO RODRIGUEZ
    21 ~ Shot dead ~ Outfit ~ W. Mia @ Hallway



    “Zelfs als je hier niet staat blijft de rook nog hangen. Daarbij weet je niet eens wat iedereen hier is overkomen, misschien heeft iemand er erg veel last van. Ze zullen die rookruimtes niet voor niks hebben gemaakt,” antwoordde ze rustig, al kon ik de frustratie in haar stem nog herkennen. Iets waardoor ik licht geamuseerd grijns. “En zeg maar Mia,” Ik laat mijn blik over haar gaan en lach kort. 'Ik weet wie je bent...' zeg ik en knipoog snel, nog steeds een zweem van een grijns op mijn lippen. 'En dat iemand er zoveel last van gaat hebben lijkt me sterk, zover ik tot nu toe weet is iedereen vrijwel genezen.' zeg ik nonchalant en haal kort mijn schouders op.
    Ik had met een paar mensen erover gesproken en die hadden vrijwel nergens last van. 'En ik dacht eigenlijk dat die rookruimtes er waren om het meer op een echt hotel te laten lijken, maar ach.' zeg ik op dezelfde toon. 'Als het je zoveel doet, ik heb momenteel geen zin in tranen.' met die woorden laat ik de opgerookte sigaret vallen en trap hem meteen helemaal uit. Ik kijk dan weer op naar haar en hou mijn hoofd wat schuin. 'Weet je zeker dat je geen sigaretje wil? Klinkt alsof je het kan gebruiken.' zeg ik weer grijnzend.


    El Diablo.

    GLORIA KERENSA GEORGE
    Oh, I'm sorry. I forgot. I only exist when you N E E D something.
    song • suicide • 20


    With Noa • Corridor | outfit

    "Niet echt wat ik vroeg, maar ik zie je punt," grinnikte Noa, waardoor ook op Gloria's gezicht een glimlach ontstond. Ze deed haar handen in haar spijkerjurk en zette net zoals Noa één voet tegen de muur aan. Gloria haar blik gleed weer af naar de keuken, waar hij eventjes weer hypnotiserend bleef hangen. Het zou van enorm druk zijn in de zaal. Hoeveel bewoners waren er eigenlijk na hun twee? Tien? Twintig? Dertig? Of ging het verder tot in de honderd?
    "Het is niet dat ik er niet klaar voor ben, ik heb er gewoon weinig zin in. Als je geen zin hebt in gezelschap, waarom sta je dan hier?" Gloria schrok lichtjes, ''zo bedoelde ik het niet.'' Gelijk begon er weer een stemmetje in haar te knagen. Zie je wel, begon die, je kan echt helemaal niks. ''Ik bedoelde dat ik geen zin had in enorme drukte, maar dat één persoon wel goed is.'' Gloria had geen idee wat ze eigenlijk moest zeggen, sommige mensen waren gecompliceerd. ''Sorry, ik heb eigenlijk geen idee wat ik bedoelde.'' Schuldbewust ging haar hoofd in een soepele beweging naar beneden. ''Het is alleen een vreemde situatie. Twee mensen, die eigenlijk dood horen te zijn, zijn niet dood.''


    ''Behind my smile is everything you will never understand.''


    ✗✘✗

    [ bericht aangepast op 16 maart 2018 - 18:08 ]


    ''With all due respect, which is none...''

    Charon       Tullamore
    (drug)poisoning/heart attacks • 18 • dante


    What's gonna be left of the world —
    if you're not in it?
          Tik. Tik. Tik. Tik.
    Met gesloten ogen luistert Charon naar de voorbij slijtende secondes. Secondes gaan over in minuten. Minuten in uren. Daar bevindt ze zich al enkelen van in tweestrijd: naar beneden gaan voor eten en sociaal contact — of achterblijven in stilte met haar overlopende gedachten. Uiteindelijk wint het knagende gevoel van honger, waardoor ze zich overeind duwt van haar al opgemaakte bed en de moeite neemt haar felpaarse BH te bedekken met een bollocks tee.
          Allicht doet haar uiterlijk er helemaal niet meer toe nu ze technisch gezien niet meer in leven hoort te zijn — maar bepaalde dingen blijven haar het gevoel geven dat ze op zijn minst moet doen alsof er nog logica in de wereld zit.
          Na een hand door haar donkere haren te hebben gehaald en een paar sokken aan haar voeten te hebben gedaan — waagt ze zich uiteindelijk buiten de vier muren van haar eigen kamer. Fantaserend over de hoeveelheid die ze zal verorberen zodra ze het lunchbuffet heeft gevonden, wijst de jongedame zichzelf de weg over de inmiddels vaag bekende gangen.
          Alles gaat redelijk smooth en ondoorbroken, totdat ze volledig onverwacht wordt geschept door een tegemoet komend persoon. Haar eerste reactie is ‘‘Fuck!’’ uitroepen, alhoewel ze nooit contact maakt met de grond. In tegenstelling tot zijzelf — heeft haar mede—crash—persoon wel de coördinatie om op tijd in te grijpen waardoor ze ongemakkelijk naar hem opkijkt vanaf haar huidige positie (in zijn armen).
          Met knalrode wangen en grote ogen bekijkt ze het gezicht dat bij deze armen hoort. Tot overmaat van ramp komt zijn naam niet één, twee, drie bij haar binnen waardoor ze na enige stilte zijn verontschuldigingen aanhoort.
          ‘‘Sorry ik lette niet op.’’
    Charon glimlacht halfhartig om zichzelf enige houding te geven, voor ze haar keel schraapt en weer op haar eigen benen gaat staan.
          '‘Technisch gezien liep ik aan de verkeerde kant van de gang. Eigen schuld.’’
    Ze veegt een zwarte lok achter haar oor en kan zichzelf op dit moment wel een face—palm verkopen om haar cheesy gedrag. Wat is ze? Twaalf jaar oud?
          ‘‘Ik, eh, ik heb je volgens mij nog nooit echt gesproken. Ik ben Char.’’
    Charon biedt hem haar hand aan, voor ze zich bedenkt dat ze hem voor tweede keer in korte tijd dwingt haar aan te raken. Ze voelt zich haast sociaal gehandicapt sinds dit hotel — en het bevalt haar allerminst.


    Feel the fire, but do not succumb to it.

    Dante Howers
    21 – alcohol addicted/alcohol overdose – Charon

    I have learned this much: empathy is shit.

    De persoon die ik, weliswaar perongeluk, zo bruut omver had gelopen bleek een meisje te zijn met ravenzwarte haren en door sproeten bezaaide wangen, die op dit moment knalrood gekleurd waren. Met grote, groene ogen keek ze mij onderzoekend aan en op mijn beurt keek ik haar een beetje perplex aan. Als antwoord op mijn verontschuldig kreeg ik een glimlach terug, waarna ze haar keel schraapte en op haar eigen benen ging staan. Pas toen had ik door dat ik haar de hele tijd vast had gehouden en ik kuchte even ongemakkelijk en liet haar snel los.
          ‘Technisch gezien liep ik aan de verkeerde kant van de gang. Eigen schuld.’ Ik glimlachte en mijn oog viel op de tekst op haar t-shirt. Bollocks.
          ‘Ben je Brits?–’ ik knikte naar haar shirt ‘–Want dat zou alles verklaren,’ sprak ik en lachte zachtjes.
          ‘Ik, eh, ik heb je volgens mij nog nooit echt gesproken. Ik ben Char.’ Het meisje, dat kennelijk Char heette, stak haar hand naar mij uit en schaapachtig keek ik even naar haar uitgestoken hand.
          ‘Aangenaam, ik ben Dante,’ zei ik, waarop ik haar hand kort schudde, ‘ehm... is Char ergens een afkorting voor? Charlotte?’ vroeg ik vervolgens voorzichtig en keek haar verontschuldigend aan. ‘Nogmaals sorry dat ik je zonet bijna ondersteboven liep,–’ mijn maag begon luid te knorren ‘–je was zeker niet ook net onderweg naar het restaurant?’


    I just caught the wave in your eyes

    Mia Annabelle Hathaway
    "What hurts more than losing you is knowing that you're not fighting to keep me"

    19 – Onbekende infectie– Gang - Chris - Outfit


          ”Ik weet wie je bent…” ik haal nogmaals diep adem om nog enigszins rustig te blijven. Waarom dit me allemaal zo irriteerde wist ik niet, normaal kon ik hier redelijk rustig onder blijven, maar hier leek alles gewoon vervelender. Het had ongetwijfeld te maken dat ik hier gewoon niks wist, niks kon controleren en helemaal niks voor het zeggen had, maar dat was dan weer iets wat ik niet aan mezelf wou toegeven. Ik slikte een keer en richtte mijn volle aandacht weer op Chris. “Als je het zo goed weet, raad ik je aan in het vervolg ook gewoon mijn naam te gebruiken,” antwoordde ik weer op rustige toon. In mijn hoofd kon het gewoon niet dat je iemand ‘blondie’ noemde, of een andere bijnaam, als je die persoon helemaal niet kende. Het was best onbeschoft en oneerbiedig.
          Hij had wel gelijk over het feit dat iedereen zo goed als genezen hierheen was gekomen. Ik was zo goed als niet meer ziek ,en hoewel ik nog wel eens last had van benauwdheid had ik meer het idee dat dat kwam van de omgeving dan van de opgelopen infectie. “Fysiek genezen ja, maar er is helaas meer aan dan dat,” mompelde ik. Met enige tegenzin toegevend dat hij deels gelijk had.
          Vol verbazing staarde ik toe hoe de jongen de sigaret voor mijn neus op de grond uittrapte. Dat was gewoonweg goor, hoe kon deze jongen zo onbeschoft zijn?! Had hij dan nooit een opvoeding gekregen? “Weet je zeker dat je geen sigaretje wil? Klinkt alsof je het kan gebruiken,” het plezier dat hij leek te hebben zorgde ervoor dat ik hem wel kon wurgen op het moment. Ik zo hard op mijn lip dat het bijna begon te bloeden. “Wat is er mis met jou? Hoe kan je zo onbeleefd zijn? Voor zover ik weet heb ik jou nooit iets misdaan,” was het enige wat ik uit wist te brengen.


    Good people are like candles, they burn themselves up to give others light

    Noyana 'Noa' Laroussi

    "I told you that I was trouble, you knew that I'm no good."

    19 • Shot dead (liquidation) • English accent • Outfit • Gloria @ Gang, onderweg naar het ontbijt

    Bij het horen van Gloria's antwoord, ging Noa's hand bedenkelijk richting haar lange, blonde lokken. Ze pakte een pluk ervan tussen haar duim en wijsvinger en liet het tussen haar vingertoppen rollen. Ze kon het wel begrijpen, aangezien Noa ook niet veel met drukke ruimtes had. Wat eigenlijk vreemd was, aangezien ze aan drukte gewend was. Maar een kamer vol mensen was iets anders dan de levendigheid van de Londense achterbuurten - tenminste, naar haar idee. De enige momenten dat ze het kon waarderen was tijdens de feesten die werden gegeven. Het was meer een excuus om makkelijke handel te verkrijgen, en dat was in eerste instantie dan ook altijd de reden voor Noa geweest om erheen te gaan. Maar onbedoeld bleken dergelijke avonden toch altijd uit te draaien op gezelligheid. Van korte duur uiteraard. Het was niet bepaald het type volk waar je langdurige vriendschappen mee kon opbouwen.
          En als je dan dacht dat er iemand tussen zat waar je mee op één lijn zat, schoot diegene je neer door een omlaag gerold autoraampje.
          Met een zucht liet ze haar hand weer naar beneden vallen. Het was geen deprimerende zucht geweest, de teug lucht was haar snel ontsnapt. "Twee plus nog twintig anderen." Ze haalde het pakje sigaretten weer tevoorschijn. Wanneer ze hier toch bleef staan, kon ze er net zo goed nog één opsteken. Ze was eigenlijk een beetje vergeten hoe goed die dingen haar konden doen. Maar er was schijnbaar iemand die dat heel goed wist, aangezien de pakjes sigaretten in een lade op haar kamer op haar hadden gewacht. Het zou haar misschien zorgen moet baren, maar vreemd genoeg was dat niet het geval.
          Noa keek vanuit haar ooghoeken weer richting Gloria toen haar hoofd naar voren viel. "Het is alleen een vreemde situatie. Twee mensen, die eigenlijk dood horen te zijn, zijn niet dood."
          "Nou," zei ze nadat ze de laatste rook had uitgeblazen en de sigaret naast de eerste op de grond liet vallen. "Wat is jouw verhaal?"
          Tot dat punt had ze dat nog aan niemand gevraagd - ze had er niet eens aan gedacht. De korte gesprekken die ze had gevoerd waren niet verder gekomen dan een paar zinnen, en ze was te druk geweest met het zoeken van een uitweg om zich af te vragen hoe de andere mensen waren overleden. Maar naar haar idee had ze ondertussen elke deur en elk raam in het grote gebouw opengetrokken, en geen één had naar buiten geleid.
          Het knorren van haar maag begon weer. "Wacht," zei ze, voordat Gloria de kans had gekregen om te reageren. "Als ik niet binnen vijf minuten iets eet word ik nog minder gezellig dan ik al ben, dus het lijkt me een idee als we ons er toch aan wagen." Ze zette zichzelf lichtjes af van de muur en kwam in beweging. Een paar passen verderop zei ze nog "maar vertel ondertussen rustig je ding".


    "Do you believe monsters are born or made?"



    GRAYSON ISIAH ROGERS

    Died by suffocation/fire || hallway || talking to Olivia




    Olivia leek op te kijken en meteen zag ik de hevige emotie van pijn in haar ogen schijnen, waardoor een schuldgevoel toch in me opborrelde en ik even op de binnenkant van mijn wang knauwde. Onze vorige ontmoeting was er ook nogal... Hevig aan toe gegaan en ik vond het dan ook vreselijk voor haar dat iets simpels zoals mijn naam haar zo kon kwetsen. “Hey,” begroette ze me zacht terug, waarna een lichte geruststellende glimlach haar lippen sierde. Ze wist me dan ook lichtjes uit mijn ongemakkelijkheid te leiden door haar schouders kort op te halen als teken dat ze de vraag niet zo vreselijk vond als ik die vond. “Het is de meest normale vraag in een gewoon leven,” was haar simpele weerwoord waarna ze even langs me liet, haar schouder tegen die van mij aantikkend.
    Een uitnodiging die ik aannam door me om te draaien en met haar mee te lopen, ik had toch niet meteen een doel voor ogen en doolde hier toch wat rond, dus om even in gezeldschap van Olivia hier rond te zwerven, vond ik zeker niet erg. Deels ook omdat Olivia één van de weinigen is waarvan ik de naam wist of überhaupt mee gesproken had deze afgelopen week. “Ik heb in ieder geval betere ochtenden gehad, en jij? Heb je een beetje kunnen slapen?” Haar antwoord kon ik zeer zekers begrijpen, deze bedden mochten misschien geweldig liggen, thuis was het veel beter. Gewoon omdat het thuis was. Haar vraag jegens mij toe zorgde voor een schamper lachje dat mijn keel verliet en een hand die even over mijn vermoeide gezicht wreef vooraleer ik deze door mijn warrige bruine haren liet glijden. " Voor zover je het slaap kan noemen, maar de alcohol weet me toch wat rust te geven, dus een beetje ja." zie ik met een zweem van een zwakke glimlach. Erg trots was ik nou ook weer niet dat ik me de afgelopen vier dagen bijna in coma dronk om iets van slaap te krijgen. Zeker gezien ik legaal nog niet zou mogen drinken, maar hier dacht ik dat ze me niet al te veel zouden beoordelen. " Het is de enige manier om me in een droomloze slaap te krijgen." mompelde ik er nog achterna waarna ik even diep adem haalde, gezien ik af en toe toch wel een druk op mijn longen voelde. "Heb jij nog wat slaap gehad afgelopen dagen?" ik richtte mijn blauwe kijkers weer op de brunette naast me waarna ik haar kort in me opnam. Naast haar naam en de naam van haar geliefde wist ik niet veel over haar, ik durfde haar ook niet te vragen naar haar dood al zou ik ook niet weten of ik mijn verhaal al aan haar zou kunnen vertellen. Het feit dat we dan ook zo luchtig konden praten deed me dan ook ergens wel goed, al was het nog steeds vreemd dat iedereen hier dood hoort te zijn.
    Mijn blik gleed vervolgens even naar de tatoeages in haar nek en daarna weer naar haar gezicht. Ze leek iets ouder dan mij, alleszins dan de meisjes van mijn leeftijd en ze had ook wel een wat volwassenheid om haar heen hangen. " Zeg Olivia." begon ik dan ook rustig, gezien ik die vraag nu ook niet uit mijn hoofd kon krijgen, tot ik het zeker wist. "Hoe oud ben je? Of was je eh... hoor je te zijn?" een lichte frons was op mijn voorhoofd verschenen terwijl ik de vraag stelde, nu we dood waren... Was het dan vreemd om nog in tegenwoordige tijd te gaan spreken over toen we nog leefden? "Ik ben echt nog iets wakker." zei ik vervolgens met een wat verontschuldigende blik tegen de brunette naast me. Ik leek nu net een kip zonder kop.
    .

    [ bericht aangepast op 15 maart 2018 - 23:49 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Charon       Tullamore
    (drug)poisoning/heart attacks • 18 • dante


    What's gonna be left of the world —
    if you're not in it?
          Charon ziet zijn ogen over haar lichaam dwalen en weet daarom één van haar wenkbrauwen de hoogte in te laten rijzen — totdat de jongeman in kwestie een lichte grijns om zijn lippen produceert en zich nader verklaard.
          ‘‘Ben je Brits? Want dat zou alles verklaren.’’
    Hij doelt vast en zeker op haar looprichting, evenals de weinig subtiele tekst op haar favoriete t—shirtje. Hij is in elk geval opmerkzaam: dat moet ze hem nageven. Haar Amerikaanse vader heeft haar echter geleerd accentloos te spreken.
          ‘‘Je kunt het meisje wel uit Londen halen, maar Londen niet uit het meisje.’’
          ‘‘Aangenaam. Ik ben Dante.’’
    Godzijdank schudt hij haar hand en laat hij haar niet hangen — nog meer schaamte zou ze namelijk niet aankunnen. ‘‘Ehm, is Char ergens een afkorting voor? Charlotte?’’
    Nu is het haar beurt om te lachen, ergens vooral uit opluchting dat de situatie tussen hen niet nog dramatischer is geworden.
          ‘‘Charon. Char is kort voor Charon. Mijn achternaam is Tullamore. Of. . . dat was het.’’
    De glimlach verdwijnt langzaam van haar lippen als ze even stilstaat bij die gedachte, alhoewel ze deze al snel weer verband naar de achterkant van haar hoofd.
          ‘‘Misschien had ik daar mee moeten beginnen.’’
    Het is weer enkele tellen stil voor Dante zich opnieuw verontschuldigd.
          ‘‘Nogmaals sorry dat ik je zonet bijna ondersteboven liep. Je was zeker niet ook net onderweg naar het restaurant?’’
          ‘‘Ik was duidelijk helemaal ondersteboven door je.’’
    Charon wendt haar gezicht even af na haar poging tot een beroerde grap, voor ze zichzelf bij elkaar raapt en instemmend knikt. Blijkbaar is ze niet de enige die gedwongen haar kamer heeft verlaten door haar opstandige maag.
          Ze kijkt omhoog, waar zijn olijfkleurige gezicht haar opwacht, en de dominerende grijsblauwe kleur van zijn kijkers terug staren. Charon is er van overtuigd dat ze niet de enige is die niet staat te springen om het over het hoe en waarom te hebben — en dus kiest ze voor het veiligere alternatief.
          ‘‘Ik was van plan om een Engelse brunch naar mijn kamer te smokkelen. Ik slaap helemaal aan het einde van die gang—’’ ze gebaard over haar schouder, waar de huidige gang overloopt in een ander. ‘‘Denk je dat de anderen nog iets hebben overgelaten?’’ peinzend bestudeerd ze zijn vale gelaatstrekken.
    Charon heeft een uitstapje naar het restaurant zo lang mogelijk uitgesteld om de grote groep te ontwijken, maar daarbij niet ingeschat hoeveel er zou overblijven. Met die nieuwe ingave is ze eigenlijk geneigd om zo snel mogelijk haar weg te vervolgen — waardoor ze min of meer gebaard dat Dante haar voor mag gaan.
          Great job, Char. Je lijkt totaal geen psychopaat, meid. Ze vraagt zich toch echt af waar ze deze armzalige sociale vaardigheden aan verdiend heeft.


    Feel the fire, but do not succumb to it.

    Audrey Louisa Charlston

    'There is nothing so
    Dangerous as a headstrong
    Girl who knows her own mind'


    19 years | Shot - robbery | Knocking on Rory's door | Alone |Outfit

    Toen de deur deur niet direct open werd gedaan begon Audrey toch een beetje aan zichzelf te twijfelen. Had ze de goede deur wel gekozen? Misschien had ze toch wel de verkeerde en had ze straks iemand anders voor haar neus of was de kamer gewoon leeg. Audrey hoopte natuurlijk op dat tweede, want de behoefte om met een onbekende te praatten was nou niet bepaald groot. Hoewel, Audrey kon ook nog niet direct zeggen dat Rory echt een bekende was, want hoeveel wist ze nou eigenlijk van hem? Nog altijd niet bepaald veel, maar ja zo vaak had ze ook weer niet met de jongen gepraat.
    Uiteindelijk zwaaide de deur toch open, maar Audrey kreeg not niet meteen alle aandacht van Rory. In de eerste instantie was Rory zijn hoofd toch gebogen en waren zijn ogen gericht op het boek wat hij tussen zijn vingers hield. "Hey Audrey, kom binnen," zei Rory echter wel tegen haar, dus blijkbaar had hij toch even opgekeken om te zien dat de jongedame die voor zijn deur stond Audrey was. 'Hi,' zei Audrey terwijl ze inderdaad langs Rory de kamer binnenliep. Even liet Audrey haar blik glijden door Rory zijn kamer, de kamer was bijna identiek aan die van Audrey, maar deze plaats werd dan ook niet voor niets een hotel genoemd, tenminste dat zou toch iets met elkaar overeen moeten stemmen. "Wat brengt je hier?" hoorde Audrey Rory achter haar zeggen. Audrey haalde kort haar schouders op terwijl ze zich op Rory zijn bed liet zakken. 'Niet veel,' zei Audrey uiteindelijk tegen de jongen. 'Ik werd gek van de stilte in mijn kamer en dacht ik zoek wat gezelschap op,' voegde ze aan haar eerdere woorden toe, want dat was uiteindelijk wel waar het op neer kwam. Het was volledig stil geweest in haar kamer en voor even vond Audrey dat hemels, maar als je jezelf alweer een tijdje had opgesloten tussen die vier muren dan begon die stilte je op een gegeven moment toch wel een beetje gek te maken. 'Ik denk dat ik maar een radio of iets ga aanvragen,' zei Audrey terwijl ze zich nu achterover liet vallen op het bed. Ze waren er inmiddels wel achtergekomen dat je hier dingen kon aanvragen en dat ze dan op één of andere magische manier verschenen. Hoe het werkte wist Audrey niet, maar het werkte wel en gratis spullen kon je natuurlijk nooit afslaan. Hoewel Audrey toch eens goed op onderzoek moest gaan om uit te vinden wie deze spullen naar hen toestuurde. Ze konden toch echt niet zomaar uit de lucht vallen? 'Hoewel het idee me niet aanstaat dat je die dingen zomaar kan krijgen, maar ja als het zo voor de hand ligt kan je er maar beter gebruik van maken, niet?'


    I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

    Foutje.

    [ bericht aangepast op 16 maart 2018 - 16:36 ]


    A girl who wonders.