• T      H      I      S            I      S            F      A      M      E


    "What is fame? The advantage of being known by people of whom you yourself know nothing, and for whom you care as little"



    Wie wilt het nou niet, beroemd worden? Ook al is het maar voor even. Je saaie leventje verruilen voor een leven vol rijkdom. Zoveel geld dat je niet eens weet waar je het aan moet besteden, alles hebben wat je hartje begeert, ieder weekend feesten, universele bekendheid wat aardig wat privileges met zich mee brengt... Het klinkt als het perfecte leventje. Toch is dit niet voor iedereen weggelegd. Je komt niet zomaar in de top terecht. Je zult er hard voor moeten werken of zal gewoon stom geluk moeten hebben en ontdekt worden. Voor velen blijft het enkel bij een droom. Maar is het showbiz leventje eigenlijk wel zo rooskleurig als men doet lijken? Tuurlijk, in het begin is het allemaal leuk maar over het algemeen duurt het niet lang voordat de druk toch net iets teveel wordt. Nooit meer rust, overal waar je gaat herkent worden, en het ergste nog: de enorm hoge prestatiedruk. En als je zo rijk en bekend bent, wie vertelt je dan wie je echte vrienden zijn? Hoewel je universeel bekend bent is het niet moeilijk om je toch enorm alleen te gaan voelen in deze wereld. Hoe gaat men om met deze gevoelens? De een verdrinkt zijn gevoelens met alcohol, de ander verdringt haar gevoelens door middel van drugs. Anderen besluiten zich volledig terug te trekken, beseft dat het toch niet helemaal bij hen past. Maar kan dit wel zomaar? Je hebt niet zomaar een handvol albums uit kunnen brengen en zoveel mooie merk kleding kunnen aanschaffen en hebt getekend bij een platenmaatschappij of management. Deze heeft ook zo zijn ideeën over jou, wat je wel en niet kan en mag doen. Al dit laat vele beroemde jonge mensen zo onder druk staan dat het resulteert in soms een enorme burn out of uitloopt in een verslaving etc. In deze rpg volgen we een aantal van deze jonge mensen op hun weg door en vooral na fame. De een is het allemaal teveel geworden, de ander is al een tijdje uit het vak maar heeft moeite met het leven er na en het weer terugkeren in de "alledaagse" wereld. De een was zanger de ander model, maar er is in ieder geval één ding wat ze gemeen hebben: ze zijn achter wat de ware betekenis achter het woord fame is. Het gouden randje rondom het woord is voor hen compleet verdwenen. In de villa is het mogelijk een pauze te nemen en even volop te genieten van privacy, maar er zijn ook mensen die na hun carrière moeite hebben weer een "normaal" leven te leiden en er zullen ook mensen zijn die er komen om af te kicken van bepaalde dingen die de lifestyle met zich meegebracht hebben. Ook is er de mogelijkheid weer verder te timmeren aan je carrière, voor als mensen er na hun welverdiende pauze weer tegenaan willen







          VILLA     















          LIJSTJE     

    Naam            (ex) beroep            Leeftijd (20 - 35)            Reden van verblijf            Innerlijk            Uiterlijk            Geschiedenis            Extra            Relaties

    "Fame is like seawater; the more we drink, the thirstier we become"



          ROLLEN     


          Ladies

          Lavore

          River Tate            21            Childstar            Eostre

          Antonina Castellan Perez            22            Actrice            Ricciardo

          Avery Saélihn Phelan            25            Songwriter, gitariste, bassiste            Elentiya

          Julie Genevieve St. Martin            21            Socialmedia influencer            Kavinsky



          Gents

          Joel Kurt Gabriel            22            Zanger, gitarist, bassist            Therion

          Lucius "Luke" Jason Scofield            22            Sing and songwriter            AdoreDelano

          Milan Apollo Drake            25            Zanger            Necessity

          Bentley Derek Duval            21            Model            Remiinds

          Alistair "King" Kingsley            23            Pitcher & Batter            Tiabeanie

          Alexander 'Alec' Kellin Quinn            24            Socialmedia influencer, make-up artist, model            AdoreDelano

    Er is geen limiet op rollen, everyone can join.


          REGELS     


    ★ Minimaal 200 woorden.
    ★ De Quizlet Huisregels gelden hier.
    ★ OOC in het praattopic. Geen ruzies en weer respectvol naar elkaar toe.
    ★ Houd het graag realistisch.
    ★ Geen Mary Sue's [perfecte personages]
    ★ Naamsveranderingen doorgeven a.u.b.
    ★ Geen personages van anderen besturen zonder toestemming.
    ★ 16+ mag, maar onder spoiler en aangegeven bovenaan de post
    ★ Alleen Therion of naestivate maken nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.

          BEGINSITUATIE     


    Iedereen is inmiddels gearriveerd in de villa. De een zit er al een week terwijl de ander letterlijk nét binnen is. Sommigen hebben al ondervonden dat ze elkaar niet mogen terwijl anderen zich de hele week op hebben geslopen in hun kamer. Iedereen krijgt het maximum van een week om aan de situatie te wennen, daarna ben je verplicht om aan sommige activiteiten mee te doen en om samen te eten, tenzij er anders aangegeven is.
    Momenteel is het 13:00 uur smiddags en is er zojuist gelunched. Dit betekent dat iedereen nu vrij is om te gaan en staan waar zij of hij wilt.

    (De mensen die er al langer zijn worden om 19:00 voor het avondeten verwacht)


    Info verblijf:
    Er wordt natuurlijk wel in luxe geleefd, maar dat betekent niet dat er geen handen uit de mouwen worden gestoken. Er is een rooster die per dag bepaald wie per dag mee helpt met het opruimen. Ook krijgt ieder een persoonlijk rooster (afhankelijk van de reden van het verblijf natuurlijk) waar op staat of en wanneer je eventuele therapieën hebt en of de tijden van de groepsactiviteiten en eventuele bijeenkomsten. Ook zijn sommigen, afhankelijk van hun situatie, toegestaan de deuren te verlaten mits ze om klokslag 20:00 weer binnen zijn.
    Sommigen zullen de structuur fijn vinden terwijl anderen een grote hekel aan de situatie zullen hebben.
    Natuurlijk heeft ieder zijn eigen kamer met tweepersoons bed met de nodige luxe. Er is op het terrein genoeg te doen, noem het en het is er of er wordt gezorgd dat het er komt.
    Er is, aangezien het ook deels een afkickkliniek is, natuurlijk de nodige begeleiding. Ruzies en gevechten worden niet getolereerd en bij het overtreden van de regels zullen er maatregelen worden getroffen.


    Regels:
    1. Gelieve iedereen met respect te behandelen.
    2. Openbare ruzies, gevechten en onenigheden worden niet getolereerd.
    3. Verslavende middelen zoals drank en drugs zijn absoluut verboden. Als je in bezit hiervan bent wordt het beetje vrijheid dat je nog hebt ingenomen en zal je meer taken in de villa op je krijgen.
    4. Er wordt meerdere malen per week gecheckt op deze middelen en wordt iedereen getest op de percentages van deze middelen in zijn of haar systeem.
    5. Op het overtreden van maximaal drie van deze regels moet je de villa verlaten.

    (deze zullen waarschijnlijk nog aangepast worden, als jullie ideeën hebben zijn deze altijd welkom)


    "It is strange to be known so universally and yet to be so lonely"

    [ bericht aangepast op 26 dec 2018 - 12:52 ]


    How far is far

    mt


    We were the forever that didn't last

    Mt ^^
    Milan is not gonna like regel 3


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    Floop the pig


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

    Mt :3


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    MT


    Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

    Van mij.


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    MT.


    • His arms feel more like home than any house ever did. •

    ALEXANDER 'ALEC' KELLIN QUINN

    ««« 24 - Socialmedia influencer, make-up artist, model - 3 days in »»»

    Ik had mezelf niet gemeld voor de lunch. Had tot een uur geleden in mijn bed gelegen, van de misselijkheid en had mezelf er pas net zien uit te slepen. Het zweet op mijn voorhoofd maakte dat mijn foundation niet bleef zitten zoals ik wilde en de frustratie opliep. Vermoeid en snakkend naar wiet wist ik mezelf enigszin goed op te maken en soorteerde ik de kleuren lippenstift op kleur, tot ik enigzins weer wat rust had gevonden en het aandurfde mezelf onder de mensen te begeven. Het tapijt kietelde tussen mijn blote tenen terwijl ik de overloop over liep, opweg naar beneden. De keuken bezocht ik enkel om wat drinken uit de koelkast te houden, om vervolgens via de achterdeur de tuin in te lopen. Ik hoopte dat de frisse lucht me iets rustiger zou maken. Ik parkeerde mijn achterwerk in een ligstoel en trok mijn benen op. Het feit dat ik mijn sweater nog aanhad, zou vast een raar gezicht maken, maar ondanks dat het zonnetje scheen, had ik het niet bepaald warm. Ik staarde naar het enorme huis en slaakte een zucht. Het was raar om te beseffen dat ik me hier nog geen enkel moment echt op mijn gemak had gevoelt, terwijl het hier onder andere omstandigheden echt perfect zou zijn geweest. Maar die andere omstandigheden waren er niet en voelde ik me toch behoorlijk lamlendig.


    [ bericht aangepast op 19 sep 2018 - 21:04 ]


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Mt


    I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Avery Saélihn Phelan

    ”You could rattle the stars.
    You could do anything,
    if only you dared.”

    • Twenty-five • Guitarist/Songwriter • . . . •

    Drie weken. Zolang verbleef ik nu al in de riante villa en hoewel ik er mijn best voor deed, lukte het me nog niet helemaal om mijn draai te vinden. Het was bijna een luxe positie geweest om een leven te leiden waar je enkel en alleen op uur en tijd leefde wanneer het aankwam op een optreden, waardoor mijn biologische klok compleet anders was ingesteld en een ritme ver te zoeken. Soms vond ik het te stil in huis daar ik veel meer rumoer gewend was, waar ik kriebelig van werd en lichtelijk wat nukkig, of kwam ik uiterst gehumeurd met mijn bed uit omdat ik amper geslapen had die nacht, maar de wekker gewoon op tijd zijn alarm sloeg. Het was een vreselijk begin.
          Inmiddels begon ik echter wel al langzaam een aardige nachtrust te ontwikkelen, waardoor mijn ochtendhumeur zich steeds minder openbaarde eens ik de slaapkamer af kwam, maar de onrust raasde echter nog altijd door mijn lijf heen. Het schrijven wilde ook niet lukken en terwijl ik mijn lunch net achter de kiezen had, staarde ik een beetje sip naar het schrijfblok in mijn handen. Het was me gelukt om de afgelopen weken twee regels te schrijven, waarvan één de voorlopige titel moest voorstellen en de ander ergens in het gewenste nummer hoorde. Het leek hopeloos, maar de begeleiding wees me er tactvol op dat ik niet nu al te hard moest gaan. Tenslotte was ik hier nog niet zolang en had ik mijn complete instorting pas net achter de rug. Ik moest het tijd geven; tijd die ik nu veel te veel leek te hebben.
          Een zachte zucht rolt over mijn lippen heen en terwijl mijn vingers afwezig met de potlood in mijn hand spelen kantel ik mijn hoofd iets zodat ik naar buiten kon kijken. De brede vensterbank waar ik nu op zat, ergens op de benedenverdieping van de grote villa, had ik al gauw tot mijn favoriete plekje bestempeld, waar ik dan ook vaak te vinden was als ik het eens niet op mijn heupen kreeg.
          Een flauwe glimlach glijdt over mijn lippen heen terwijl ik mijn donkere kijkers weer terug op het kladblok richt en in het uiterste hoekje van mijn bladzijde afwezig een poppetje teken. Het was tenminste weer iets.


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    LUCIUS 'LUKE' JASON SCOFIELD

    ««« 22 - Muzikant - First day »»»

    De muziek knalde door de speakers. Fynn probeerde ik de rit zo aangenaam mogelijk te maken, maar niks hielp. Ik was weggezakt in de bijrijdersstoel en mijn slaap steunde tegen het raam aan. 'Je mag toch wel contact houden met de buitenwereld?' Ik haalde enkel mijn schouders op. Het enige wat ik wist is dat ik naar een huis ging waar ik volgens mijn psychiater tot rust zou kunnen komen van de grote boze buitenwereld die van alles van me wilde. ik wist zelfs niet wat ik van dit alles moest vinden en was alleen maar heel erg zenuwachtig. Zelfs zo erg dat ik in eerste instantie niet eens doorhad dat Fynn was gestopt en de auto uitdraaide. Ik schok op van de plotse stilte en mijn ogen werden iets groter bij het zien van mijn voorlopige verblijfplaats. 'Oke, blijf ademhalen.' Ik besefte me pas dat ik daarmee was gestopt zodra Fynn me hierop wees en hapte snel naar lucht. 'Kom.' Mijn tweelingbroer was al uitgestapte en ik volgde zijn voorbeeld pas zodra hij mijn portier opentrok. Hij trok mijn koffers uit de achterbak en zwijgend liepen we naar de voordeur. 'Het komt wel goed.' Hij was de enige die sprak omdat ik gewoonweg niets wist te zeggen en liet me gewillig in een knuffel trekken.
    Het afscheid ging me uiteindelijk veelte snel en voor ik het wist stond ik alleen in de welkomshal. Ik wist niet wat ik verwacht had, maar niet de stilte die zo plots over me heenviel. Mijn ogen scande de enorme ruimte en alles in me moest ik tegenhouden niet weer naar buiten te stormen. Gelukkig was mijn lichaam verstard dus zou ik niet eens ver komen. Ik probeerde me Fynn voor me te houden die me vertelde dat ik adem moest blijven halen en langzaam liep ik iets verder het huis in. Mijn bagage met me meetrekkend, omdat ik zo snel mogelijk mijn slaapvertrek wilde vinden om deze me eigen te maken.


    [ bericht aangepast op 19 sep 2018 - 21:31 ]


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Julia Genevieve St. Martin

    'I don't dress up for boys
    I dress up to stare at
    my reflection as I
    Walk by store windows'


    Socialmedia Influencer | 21 year | In her room, in the dark | Alone

    De eerst vier dagen hier had Julia enkel in haar bed doorgebracht, moe was ze, helemaal kapot. Geen enkele spier in haar lijf had er ook maar aan gedacht om haar bed uit te komen, de wc was soms al bijna te ver. Het was als of alle moeheid die ze het afgelopen jaar had horen voelen ineens allemaal op haar neer klapte. Het hele jaar had ze keihard doorgewerkt, bijna geen moment gehad om stil te staan en nu ze eindelijk tot stilstand was gekomen voelde ze pas hoe verschrikkelijk moe ze was. Dat was de reden dat ze het alleen maar een belachelijkere beslissing vond van haar management om haar hier heen te sturen. Als ze haar gewoon door hadden laten werken had ze zich niet zo hoeven voelen, dan had ze dit lege gevoel niet hoeven voelen. Dan werkte ze, dan vergat ze het gewoon. Echter hadden ze ergens iets gezien wat niet goed ging, ergens hadden ze een kortsluiting gezien in Julia die meteen moest stoppen voordat het echt te veel werd. Julia begreep het nog altijd niet helemaal, want ze had zich prima gevoeld. Het was allemaal gewoon goed gegaan, natuurlijk was ze de laatste tijd iets gestresster geweest en ze had één of twee keer haar dagelijkse huilbuil niet helemaal verborgen kunnen houden, maar voor de rest... het ging prima. Alles ging helemaal goed, haar Instagram pagina groeide als nooit te voren en ook de abonnees op haar YouTube account stroomden nog altijd binnen. Nu stoppen was in Julia haar ogen de domste beslissing ooit. Haar Instagram zou nog wel een tijdje vol kunnen houden zonder haar aanwezigheid, ze had genoeg nog ongebruikte foto's, maar het zou mensen toch snel wel opvallen dat zij het niet echt meer was die de foto's plaatste. Haar management had tijdelijk alle touwtjes in handen genomen en Julia vond het helemaal niks. Ze kon de controle niet zomaar overgeven, ze durfde te wedden dat je op deze manier zou zien dat morgen al haar volger aantal flink achteruit zou gaan. Het was haar Instagram pagina, haar ding, haar droom.
    Julia voelde haar handen bijna kriebelen bij het idee wat haar engagement inmiddels allemaal wel niet zou praten, ze wou het aanpakken, maar wou tegelijk ook helemaal niks. De vermoeidheid die de afgelopen dagen zo was ingeslagen begon een klein beetje af te zakken, niet raar, want ze had voor haar idee echt hele dagen geslapen, maar nog altijd voelde ze de vermoeidheid als een soort sluier over haar heen hangen.
    Kort viel Julia haar blik op de wekker die op het nachtkastje naast haar bed was geplaatst precies één uur, ze zou haar bed uit kunnen kruipen en misschien wat eten kunnen zoeken. De laatste dagen had ze amper gegeten en ook vandaag had ze nog altijd geen enkele maaltijd bijgewoond. Echter was de neiging om haar ogen gewoon te sluiten en zich nogmaals om te draaien ook groot, ze as gewoon zo moe.


    I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

    K U R T      J O E L      G A B R I E L

    There's good in all of us and I think I simply love people too much, so much that it makes me feel too fucking sad


    22 - Six days in - Outside - With Alec


    Zes dagen... Zes dagen waren er alweer voorbij gegaan. Voorbij gevlogen. Het voelde als gister dat ik hier met mijn koffers voor het grote gebouw stond. Ik moest toegeven dat ik eerst een beetje sceptisch was over dit hele gebeuren, ik had zelf al meerdere malen geprobeerd van mijn probleem af te komen. Ik wist donders goed dat ik mezelf er compleet mee aan het slopen was. Echter was dat goede verstand vaak ver te zoeken. Vooral de laatste tijd was ik vaker compleet van de wereld af dan dat ik bij mijn verstand was. Ik ging het niet ontkennen, het voelde goed. Maar de tijden dat ik wél bij mijn verstand was kon ik het niet helpen dat ik me immens schuldig en ongelukkig voelde. Door mijn destructieve gedrag had ik alles verloren en leek het erop dat ik mezelf ook nog eens was kwijtgeraakt. Daarom wist ik dat dit de juiste keus was. Dat het de juiste keus was nam nog niet weg dat ik er een hard hoofd in had. Ik wou dat ik er enthousiast in kon gaan, maar eerlijk gezegd geloofde ik er niet zo in. Zeker omdat er voor mijn gevoel nog niet zoveel gebeurd was voor de zes dagen die ik hier al was. Misschien was zes dagen niet erg veel, maar zo voelde het wel. Zes dagen van me intens rot voelen en dit keer zonder uitweg. Natuurlijk had ik gesmeekt en er alles aangedaan om toch te proberen op wat voor manier dan ook toch aan iets te komen. Uiteraard zonder succes. Inmiddels was ik dus best wanhopig. Waar ik had gedacht de eerste paar dagen niet te kunnen slapen waren het de laatste nacht dat ik geen oog dicht had gedaan. En dat was goed te merken. Zo te voelen was mijn humeur niet al te best en was het verlangen naar drugs eigenlijk alleen maar gegroeid. Ik moest mijn gedachten zien te verzetten, anders werd ik helemaal gek... Voor de zoveelste keer draaide ik me om in mijn bed, maar dit keer om eruit op te staan. Een lichtelijk pijnlijk geluidje verliet mijn mond toen mijn voeten de grond raakten. Niet alleen voelde ik me mentaal helemaal ruk, ook deed mijn hele lichaam zeer. Zodra ik de gordijnen opentrok en het felle zonlicht op mijn huid brandde kwam de zin om weer terug mijn bed in te kruipen met de lakens over mijn hoofd spontaan terug. Ik had het nog bijna gedaan ook, tot ik wat beter naar buiten keek en opmerkte dat het iemand was gelukt uit zijn kamer te kruipen en in de tuin te gaan zitten. Ik had vanaf deze afstand werkelijk geen enkel idee wie het kon zijn, maar daar ging ik snel genoeg achter komen. Ik had gewoon gezelschap nodig en een beetje daglicht en frisse lucht konden ook geen kwaad. De verleiding was groot om in mijn schoenen te schuiven en me zo naar buiten te begeven, maar daar zou niemand denk ik vrolijk van worden...
    Ik besloot mezelf er toe te zetten om mezelf wat op te frissen en enigszins normale kleding aan te trekken. In ieder geval iets beters dan het shirt wat ik al drie dagen lang aan had. Met een spiegel zo groot als die in de badkamer was het moeilijk mijn spiegelbeeld te blijven ontwijken en werd ik dus met mezelf geconfronteerd. Ik zag er niet uit, maar dan ook écht niet. Ik was altijd al bleek geweest, maar dit sloeg alles. En dan had ik het nog niet over mijn ogen. Zoals ik wel aan had kunnen zien komen waren mijn ogen bloeddoorlopen en hingen de walen onderhand tot op mijn knieën. Het was me gelukt mijn spiegelbeeld grotendeels te ontwijken, maar door mezelf nu eindelijk eens goed te bekijken besefte ik alleen maar meer dat ik écht een probleem heb. Ik wendde mijn blik maar al te graag weer af en trok mijn hoodie van de kapstok af om mijn capuchon over mijn hoofd te trekken. Niet veel later verliet ik mijn kamer en maakte ik mijn weg door de villa. Onderweg begroette ik verschillende mensen kort. Ik had er niet echt veel zin in dat iedereen me zo zou zien, ook al was dat uiteindelijk onvermijdelijk. Ik trok de grote schuifdeuren naar de tuin open en stapte de buitenlucht in. Ik haalde eens diep adem en besefte dat ik dit toch eigenlijk best wel gemist had. Ik keek even de tuin rond, welke al net zo groot was als het gebouw zelf. Het duurde niet lang voor ik de persoon die ik uit mijn raam had gespot zag. Ik aarzelde even voor ik mezelf er toe zette er op af te stappen. Ik nam plaats op de stoel naast de persoon, de persoon die ik nu wel herkende. Het was de jongen die er ondanks zijn verblijf hier enorm goed uit zag. Of, nou ja, in ider geval die paar dagen die hij hier zat. 'Best vreemd he, van zo'n druk leven ineens zo in stilte en rust te leven.' zei zacht. Wat een goede start voor een gesprek zeg... 'Euh, hey,' verbeterde ik mezelf en draaide me naar de jongen toe en stak mijn hand naar hem uit. 'Ik ben Kurt,' mompelde ik in de hoop dat ik niet al te stalkerig over kwam zo uit het niets. Stiekem was ik best een beetje zenuwachtig om me na zes dagen weer naar buiten te begeven, maar was toch best wel een beetje trots op mezelf.


    How far is far

    ALEXANDER 'ALEC' KELLIN QUINN

    ««« 24 - Socialmedia influencer, make-up artist, model - 3 days in - With Kurt »»»

    Mijn afgeblakerde nagels vertelde me dat ik toch minder goed voor mezelf zorgde als ik mezelf probeerde te doen geloven. Ik zou het hier buiten nooit zover hebben laten komen en het al helemaal niet erger maken dan ik nu deed. Ik peuterde wat aan de gezette nagels die dit keer mat zwart waren en verlangde stiekem naar een pedicure. Ik zou het niet aankunnen ook dat stuk van mezelf hier te verliezen. Hoe erg ik het ook vond om toe te geven, mooie verzorgde nagels waren een onderdeel van me geworden. Ik kon me niet eens een dag herinneren waarop ik ze niet had.
    Om afleiding te zoeken en mijn nagels niet nog verder te verneuken stak ik een sigaret op en liet ik mezelf verder onderuit zakken om doelloos naar de lucht te staren. Het was raar om niks te hoeven doen. Ik had mezelf erop betrapt dat ik zelfs vannochtend nog in paniek schoot omdat ik dacht dat ik het vandaag normaal een dag zou zijn waarop ik een look zou filmen. Ik betrapte mezelf er ook op dat ik een kleine teleurstelling voelde toen ik me daarna bedacht dat dit niet kon. Ik was hier juist om uit die verplichting van het filmen te stappen en al had ik die rust nodig, ik miste het toch ook wel. Het was een structuur die plots wegviel uit mijn leven en nu ik die niet meer had, wist ik niet zo goed wat ik met mezelf aanmoest. Langzaam keek ik op naar de jongen die bij me was komen zitten en er duidelijk hetzelfde over dacht. Ik liet de rook over mijn lippen rollen en zuchten. 'Ik weet alleen niet welke van de twee ik erger vindt. Die drukte, of deze stilte en rust.' Gaf ik mompeld toe. Ik keek de jongen even aan en glimlachte klein. 'Alec.' Stelde ook ik me uiteindelijk aan hem voor, terwijl ik hem verder zwijgend observeerde. 'Als je wilt, heb ik wel iets voor je wallen.' Het was eruit voor ik er erg in had en meteen schoot het schaamtrood naar mijn wangen en probeerde ik mezelf te herpakken. 'Sorry, je ziet er gewoon moe uit en ik heb iets wat je gezicht meer laat ademen en het is echt heel goed en voelt heel lekker en het helpt om wakker te worden en...' Ik wist mezelf tot zwijgen te banen, maar was bang dat het al te laat was en ik rolde even met mijn ogen om mijn eigen super kutte introductie. Wat moest die wel niet denken. 'Sorry.' Mompelde ik nogmaals, waarna ik zo hard aan mijn sigaret zoog om de stres te verlagen, dat ik hem daarna meteen uit kon trappen.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    K U R T      J O E L      G A B R I E L

    There's good in all of us and I think I simply love people too much, so much that it makes me feel too fucking sad


    22 - Six days in - Outside - With Alec


    Het was best vreemd. Iets wat ik zes dagen geleden nog als normaal en vanzelfsprekend had gezien, maakte nu zo'n impact op me. Ondanks mijn drukke leven kwam ik genoeg buiten. Nog altijd niet genoeg om mijn bleke huid bij te laten kleuren, maar ik zorgde dat ik na ieder optreden mezelf wat rust in de buitenlucht gunde. Of het nou met een joint of een sigaret tussen mijn lippen was.
    Ik merkte gewoon aan mezelf dat ik er weer aan moest wennen. Zowel het buiten zijn als aan een normaal gesprek voeren. Een kleine lach verliet mijn lippen na de jongen zijn antwoord en trok mijn knieën op, waar ik mijn armen nu omheen sloot. Het gaf niet zoveel comfort als mijn bed, maar ik voelde me zo toch net iets meer beschut. Ik vond het verschrikkelijk dat ik er zo belabberd en afgeraffeld uitzag. Dit zou me anders nooit gebeuren. Als ik één ding was, was het wel ijdel. Waar ik normaal altijd mijn kleding zorgvuldig coördineerde met elkaar, droeg ik nu maar een bij elkaar geraapt zootje. 'Daar ben ik ook nog niet uit, nee.' zei ik zacht. Ik glimlachte klein terug nadat hij zijn eigen ook voorstelde. Alec. Ik rustte mijn kin op mijn knieën en staarde wat voor me uit, alvorens ik weer uit mijn gedachten getrokken werd door Alec. Ik keek hem even aan alvorens de woorden tot me door drongen. Een lach verliet mijn mond toen de jongen lichtelijk rood aan begon te lopen en door bleef ratelen. 'Het is oké,' grinnikte ik. 'Het is goed bedoeld,' zei ik. 'En zeg nou zelf, ik kan het volgens mij gebruiken als geen ander.' lachte ik. 'Dus ik zeg er geen nee tegen.' glimlachte ik naar de jongen. Wat nerveus begon ik met de touwtjes van mijn hoodie te spelen. Ik bestudeerde de jongen even en merkte daarna pas de sigaret op, die hij op dat moment uittrapte op de grond. 'Heb je er misschien ook zo een voor mij?' vroeg ik voorzichtig en wees naar de uitgetrapte sigaret op de grond. Terwijl ik naar de uitgetrapte sigaret staarde beet ik even hard op mijn onderlip. Ik wist dat ook dit niet goed was voor me en het was misschien ook wel een beetje dom om er aan toe te geven. Wie weet werd mijn verlangen naar drugs zo alleen maar erger, maar ik kon er niets aan doen. Ik had gewoon behoefte aan een uitlaatklep. 'Ik heb ze zelf boven ook, dus ik kan je er een terug geven.' zei ik en hoopte dat ik hiermee niet te hard van stapel was gelopen. Ik kende Alec net een paar minuten en bedelde nu al om een sigaret.

    [ bericht aangepast op 19 sep 2018 - 23:55 ]


    How far is far