Verlatingsangst - Liefde, Vriendschap & Familie

Hoi ik weet niet zo goed waar ik wil beginnen. Dus type ik maar lekker door en probrobeer die spaghetti boel in mijn hoofd uit elkaar te halen. Ik ben nu een jaar samen met mijn vriend. Vlak nadat we een relatie kregen, ik denk ongeveer na 2 maanden kreeg ik een burnout. Deze had te maken met onopgeloste zaken uit mijn verleden. Om het even kort samen te vatten, mijn ouders zijn gescheiden toen ik vijf jaar oud was en dat is best wel een vecht scheiding geweest, waar ik en mijn broertje lang tussen hebben gezeten. Ik had altijd het gevoel dat ik nooit de juiste keuze kon maken, dat ik altijd één van beide partijen pijn deed en daarnaast dus ook altijd mezelf.
Mijn vader had daarnaast een heel hoop andere problemen en dat is ook de reden dat ik vijf jaar geleden het contact verbroken heb met hem, zijn nieuwe vrouw en mijn halfbroertje. Mijn moeder had ook een hoop frustraties en dat uitten ze heel erg naar mij toe als het oudste kind. Ze was/ is altijd heel manipulatief. Ik had altijd het gevoel dat ik moest opletten wat ik zei. Daarnaast probeerden ze me ook altijd tot van alles te dwingen. "als je dit of dat niet doet ga je maar naar je vader" "of ik zet je het huis uit" ze had ook woede problemen en gooide van alles door de kamer wanneer ze boos was of pakte ze bij mijn haren vast. Daarnaast is ze ook niet goed geweest voor mijn zelfverzekerheid. Ze heeft meerdere keren gezegd dat er iets mis is met mij, dat ik mezelf moet laten testen, dat er nooit iets goeds van me terecht zal komen en nog veel meer. Ze noemde me ook gek, sociaal gestoord of wenste me ziektes toe die ik hier niet hardop durf uit te spreken.

Ondanks dat alles denk ik dat ik helemaal niet gek of gestoord ben, maar ik ben wel beschadigd. Ik zoek veel bevesteging bij mensen, ben onzeker en ik denk dat ik een vorm van verlatingsangst heb ontwikkeld door de jaren heen.

De burnout daar ben ik weer helemaal bovenop gekomen. Gelukkig kreeg ik een hoop hulp van het ziekenhuis waar ik werk en studeer. Ik doe namelijk een duaal studie en dat houd ook in, dat ik 36 uur in de week werk en daarnaast studeer. Dat is best pittig want daarnaast woon ik ook nog op mezelf.
Ik leer er veel van en studeer zeker met plezier.

Met mijn moeder heb ik zins kort het contact verbroken. Het is niet makkelijk om als meid van 21 een volle baan te hebben, daarnaast te studeren en dan ook nog is op mezelf te wonen. Ik wil niet zeuren, want ik mag van geluk spreken dat ik binnen ben gekomen bij de studie en dat ik er zoveel kan leren. Maar ik wil alleen zeggen dat het niet makkelijk is.

Ik wil nog even terugkomen op mijn relatie. Mijn vriend heeft me gezien tijdens mijn grootste diepte punt en me er doorheen geholpen samen met wat vriendinnen en daar kan ik ze niet genoeg voor bedanken. Helaas, zoek ik nog altijd naar veel bevestiging bij mijn vriend, ben ik wel knap genoeg?, vinden mensen mij niet raar? shit zeg ik weer wat verkeerds? Ik denk dat ik soms ook wel kijk hoeveer ik kan gaan, omdat ik er zeker van wil zijn dat hij me niet verlaat. De laatste tijd krijg ik steeds meer discussies met mijn vriend erover. Zins dat hij een half jaartje geleden is begonnen met een nieuwe baan en daar ook veel cursussen voor volgt (mijn vriend is 26) heeft hij minder tijd over voor mij. We zagen elkaar best veel in de week en dat is nu soms nog, maar 1 dag in de week. Ik begrijp ook wel dat veel mensen dat normaal vinden, maar voor iemand die vrij onzeker is, is dat vrij lastig. De laaste keer dat ik een discussie had met mijn vriend, gaf hij aan dat hij mij niet kan beloven om er 100% voor me te zijn. Hij gaf ook aan dat hij heel erg veel van me houdt ( en dat geloof ik ook zeker want dat zei hij niet zonder tranen) maar dat hij twijfels heeft over de relatie. Ik denk dat ik het hem soms te zwaar maak. wat het last maakt is hoe meer twijfels hij heeft, hoe meer ik ga twijfelen en hoe onzekerder ik wordt. Ik sluit mezelf dan af om mezelf te beschermen, wanneer hij dit aanvoelt krijg ik die zelfde reactie terug. Dit zorgt ervoor dat de relatie in een afdalende spiraal zit en ik weet niet hoe ik deze moet onderbreken.

Ten eerste bedankt voor het luisterend oor en ik kan echt alle tips gebruiken. Een goede knuffel is ook welkom

[ bericht aangepast op 5 juni 2019 - 20:33 ]

blijf niet te lang hangen in medelijden, dan mis je de trein naar geluk

Hay, wat een lastig parket zeg! Klinkt moeilijk en ik wens je veel kracht om je ook hier doorheen te slaan.

2 tips:
1 praat erover, en dan geen discussie maar echt praten. Vertel hem wat je moeilijk vindt, toon jouw kant van het verhaal.

2 vul de gedachtes van anderen over jou niet zelf in. Denk niet continu van o dit zal hij/zij wel van me denken. Grote kans dat dit helemaal niet zo is.


Kort bericht want de autocorrectie is verschrikkelijk (verkeerde taal wrs), elk woord moet ik de suggestie wegklikken.

OT: veel succes! En blijf vooral praten, met wie dan ook.

Als je altijd jong bent, heb je nooit een jeugd.

Hé DreamLady, wat een lange neerwaartse spiraal zat jij in, zeg. Vanuit het verhaal herken ik er ook sommige dingen van mezelf in terug. Ik vind het goed dat je uiteindelijk voor jezelf hebt gekozen!
      Als zo'n gesprek met je vriend weer voorkomt, begin dan met te zeggen "dat je erdoor gaat twijfelen en onzeker van wordt." Eigenlijk is het 't beste dat vast te doen; jezelf open stellen, want daar krijg je ook een open reactie / houding terug. Als je, je houding gesloten laat, zal hij dit aanvoelen en (over tijd) ook gesloten reageren. Geloof me, die negatieve uitkomst wil jij niet krijgen, want dan creëer je met de tijd zoveel negatieve energie ermee dat zulke gesprekken enkel slechter verlopen.
      Als jij trouw aan je hart blijft en ernaar luistert, komt het goed en dan heb je geen ill-will (kwade wil / vijandigheid) tegenover andere personen, of jezelf.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Ik weet niet of dit vaak rond wordt geslingerd, maar je zou heel veel baat hebben bij therapie. Daarmee krijg je tools om je verleden te verwerken, je zelfbeeld op te bouwen en jezelf beter te leren kennen. Ik vind het echt ontzettend knap van je dat je het contact verbroken hebt met je ouders, want ondanks dat ze je ouders zijn zijn het duidelijk geen mensen die je leven beter maken. Goed dat je voor jezelf hebt gekozen. Je moeder was je zelfs emotioneel aan het mishandelen, en ook fysiek intimiderend. Een vriendin van mij heeft iets gelijkwaardigs meegemaakt en heeft uiteindelijk drie jaar therapie moeten volgen om er enigszins doorheen te worstelen. Dat klinkt als lang en onbegonnen werk, maar haar leven is nu 100000% beter dan wat het was. En denk ook niet dat het alleen opwaarts gaat; af en toe blijf je dipjes houden of zelfs periodes dat het allemaal niet gaat. Dus stap alsjeblieft naar de huisarts en vraag om een verwijzing naar een psycholoog. Ik denk écht dat het je kan helpen.

Hoe dan ook, heel veel succes gewenst met alles!

"She was fury, she was wrath, she was vengeance."

Oké ik ben geen psycholoog en ik denk dat de rest dat ook niet is, dus onze tips zijn 'maar' gebaseerd op eigen ervaringen en tips die in ons opkomen. Daarom is mijn eerste tip ook direct: maak een afspraak bij een psycholoog. Misschien helpt het niet, misschien helpt het wel, maar ik denk echt dat je er alleen maar baat bij zou kunnen hebben. Dit staat los van je relatie met je vriend; dit gaat om jou, en om hoe jij je leven moet aangrijpen. Je hebt gewoon heel veel meegemaakt en het zou zo enorm veel helpen als jij jezelf leert te accepteren zoals je bent! En een psycholoog kan je daarbij helpen.

Wat betreft je relatie, kan ik alleen maar zeggen dat je (zoals al eerder genoemd is) moet blijven communiceren. Je vriend houdt van je, maar ik denk dat je momenteel te veel energie van hem neemt waardoor liefde alleen niet meer genoeg is. Hij wil er voor je zijn, maar heeft daardoor weinig ruimte om zelf óók kwetsbaar te mogen zijn. Het evenwicht in jullie relatie is verstoord sinds jouw burn-out. En dat is niet erg, maar dat evenwicht moet wel weer terugkomen en als dat niet gebeurt, gaat één van jullie eraan onderdoor (en dat lijkt in dit geval hij te zijn).
Bespreek met hem dat je aan jezelf wilt werken, en bespreek ook met hem waarom je het lastig vindt. Ik heb zoveel relaties zien verbreken door een gebrek aan communicatie, en dat is zo zonde. Probeer eerlijk tegen hem te zijn, laat hem bijvoorbeeld dit verhaal lezen. Leg hem uit dat je je realiseert dat je te veel van hem vraagt en te veel de grens op zoekt, dat dat waarschijnlijk door je verleden komt maar dat je hem niet kwijt wilt en eraan wilt werken. Ik kan het echt niet genoeg benadrukken: Praat met hem.

Besef daarnaast dat zijn twijfels niets met jou als persoon te maken hebben (want hij houdt van je) maar met de situatie en het gedrag dat je vertoont. Er is een wezenlijk verschil tussen die twee. En het feit dat hij zijn twijfels met jou bespreekt, betekent juist dat hij er nog voor wil vechten. Want als hij het echt niet meer had zien zitten, dan had hij het al uitgemaakt. Dat heeft hij niet gedaan; hij wil met jou proberen ervoor te knokken. Laat hem dus zien dat jij dat ook wilt. En dan kom ik weer terug op mijn eerste stukje: door een afspraak met een psycholoog te maken, laat je ook aan hem zien dat je aan jezelf werkt. Want zelfs als het nu uit zou gaan tussen jullie, zou je in een volgende relatie misschien wel weer tegen dezelfde problemen aan kunnen lopen omdat je door alles opgeteld gewoon behoorlijk onzeker bent.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Oh en ik wil nog toevoegen: dat je moeder zulke dingen tegen je zegt en zo met je omgaat, doet heel veel met je, maar je moet echt beseffen dat er niets mis is met jou.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain