[RPG •200] Bestialissimos • Speeltopic 1 - Speeltopics

Fulgur Falls - Maine, USA In de regenachtige, dicht beboste omgeving van Maine ligt het stadje Fulgur Falls. Het kreeg zijn naam vanwege de onmetelijke blikseminslagen die het al gekend heeft, die wonder boven wonder nog geen enkel dodelijk slachtoffer gekend hebben. Dat is echter niet het meest bizarre aan deze vreemdsoortige plaats. Het is de thuishaven van vele bovennatuurlijke wezens en half-mensen. Aan de absolute top van deze eeuwenoude hiërarchie behoren de Lycantropen - de weerwolven. Deze zijn zich doorheen de jaren gaan onderscheiden in twee geheel tegenovergestelde Roedels; Lupus Sanguinibus en Versipellis. De eerste bestaat uit aristocratische families, die hun bloedlijn al generaties lang zo zuiver en intact mogelijk willen houden. Ze zijn de bewaarders van alle kennis omtrent hun soort en de bewakers van de regels. Zij staan bekend om hun intelligentie en gecontroleerde vechttechnieken. De Versipellis zijn dan weer een relatief jonge Roedel. Zij hebben zelf hun familie samen gesteld en verwelkomen iedereen die nergens anders terecht kan. Ze worden veelal gezien als beschermers, zowel van hun eigen Roedel als van de Lupus leden. Hun kwaliteiten bestaan onder ander uit compassie en mededogen, waardoor ze het vaak minder strikt met de regels nemen. Toch dient de strikte code in acht genomen te worden, zeker nu een onbekend gevaar zich heeft aangediend in de eens zo veilige haven; een burger heeft tegen hun wil De Beet ontvangen. Dat druist in tegen het meest voorname principe van elke weerwolf. De Lycantropische Raad heeft reeds bepaald dat geen van beide Roedels met het voorval gemoeid zijn, en er een derde partij in het spel is. Het onderzoek is reeds ingezet, terwijl men in afwachting van de volle maan het slachtoffer nauwlettend in de gaten houdt, hopend dat De Beet niet gewerkt heeft.

---

---

De Roedels Lupus Sanguinibus Aristocraten, plichtsbewust. Eén Alfa. Wolven ♰ Orpheus Spencer Grey • m • 23 • Bloed • Council Member/Student • Hanson • 1 ♰ Harvey Lowel Armistead • m • 37 • Bloed • Alfa/Houthakker • Witcher • 3 ♰ Maddie Grace Travers • v • 22 • Bloed • Cleverness • 3 ♰ Scarlett Young • v • 25 • Bloed • Joy_x • 4 ♰ Oliver Louis Desrosiers-Grey • m • 21 • Bloed • KIaus • 5 ♰ Evelyn Finley Gardner • v • 25 • Beet • Dierenarts • Witcher • 6 Mensen (beperkt) ♰ Dove Lazaroth • fluid • 22 • Onbewust • FreeThyself • 2 Versipellis Personen boven regels. Duopositie Alfa. Wolven ☮Vivianne "Vee" Laurier • f • 21 • Bloed • Bartender • Dreamweaver • 2 ☮ Lucas Alexander Sanders • m • 20 • Bloed • Venustic • 3 ☮ Jérémie ‘'Jem’' Matthias Dubois • m • 22 • Bloed • Fika • 4 ☮ Laurel Tallmund • v • 25 • Bloed • Alfa • Elentiya • 4 Mensen ☮ Linden Rose Orbin • v • 21 • Onbewust • Bibliothecaresse • Hanson • 1 ☮ Asher Ambrose Steele • m • 27 • Bewust • High School leraar • Venustic ☮ Soren Virtanen • m • 25 • Bewust • Guardian • Quinlan Ander ☮ Nox "Hadeon" Zion • m • 22 • Half Demon • Cleverness • 2 ☮ Eli Bellamy • m • 24 • Magiër • Theezaak • Witcher • 2 texttextexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttext

[ bericht aangepast op 14 mei 2020 - 19:17 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

MT

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

Mt

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

MT. *O*

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

MT (:

𝔜𝔦𝔫/𝔜𝔞𝔫𝔤      -      𝔏𝔦𝔫𝔡𝔢𝔫𝔰 𝔉𝔯𝔬𝔫𝔱 𝔇𝔬𝔬𝔯      -      𝔄𝔩𝔬𝔫𝔢

Met lood in zijn schoenen vind Nox zijn weg in de richting van Linden Rose haar huis. Het is niet dat hij geen zin heeft in een filmavond of het gezelschap van anderen, maar zijn lichaam is nog in aftershock na een onverwachtse switch en zijn hele lijf doet pijn en voelt gekneusd. Hij had in de keuken af staan wassen toen Hadeon besloot zijn intrede te maken en toen Nox weer wakker werd in de kelder, rillend en doordrenkt van het koude zweet, was het acht uur geweest. Wat betekend dat zelfs de met runen bekladde ruimte tegenwoordig langer dan twee uur getrotseerd kan worden door de demon, iets wat zachtst gezegd verontrustend is.       Eenmaal terug boven was Susan nog bezig geweest met het opruimen van het aan puin geslagen servies, wat het deze keer slechts twee weken had volgehouden alvorens weer te sneuvelen. Hij had even als verloren toe staan kijken terwijl ze bezig was met het opruimen van zijn troep, misschien wel voor de duizendste keer sinds ze hem onder haar vleugels heeft genomen. Greg was degene die hem opmerkte in de deuropening, de man zelf zittend aan tafel met zijn armen gedrenkt in helende zalf. Opengereten in woede door niemand minder dan Nox zelf, of zo ziet hij het in ieder geval. Zijn excuses werden afgekapt, zoals altijd het geval was en als verlamd was hij gaan douchen, had het bloed onder zijn nagels weg geschrobd zoals hij dat met Hadeon zijn bestaan zou willen doen, venijnig en grondig.       Hij had thuis kunnen blijven, had zichzelf op kunnen sluiten in zijn kamer en bij de pakken neer kunnen gaan zitten, maar is dat niet hetzelfde als je gewonnen geven? Nox vertikt het om Hadeon zijn leven over te laten nemen ook wanneer deze niet de controle heeft, vertikt het om de dingen te laten die hem normaliter gelukkig maken. Dus ondanks dat zijn huid nog steeds een tint witter is dan normaal en zijn aderen er prominenter tegen afsteken dan hoort bij een gezond ogend persoon, heeft hij zichzelf er toe gezet het gezelschap van zijn vrienden op te zoeken. Zijn hoodie is oversized en hij heeft de capuchon over zijn hoofd getrokken in de hoop dat zijn wallen zijn verdwenen tegen de tijd dat hij Lindens huis bereikt. Daarbij onttrekt de trui de nieuwe blauwe en de verouderde gele plekken aan het oog, ontstaan door de kracht waarmee Greg hem tegen de grond heeft moeten werken om hem te overmeesteren.       Wanneer Linden Rose haar huis in zicht komt vertraagt hij zijn pas even en komt drie stappen voor de deur zelfs helemaal tot stilstand, handen in zijn zakken en hoodie diep over zijn ogen. Misschien is het beter om toch niet naar binnen te gaan. Misschien is zwelgen in zelfmedelijden echt een beter idee en met deze beslissing in zijn achterhoofd maakt hij aanstalten zich weer om te draaien en de aftocht te blazen.

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

Mt

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

MT

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

Even een late MT (;

---

Jump, and you will find out how to unfold your wings as you fall

Eli 'Bellamy'

---

Met het porseleinen kopje tegen mijn lippen aan, nam ik een laatste slok van mijn zo goed als afgekoelde kop jasmijn thee. Met mijn vingers tastte ik de tafel af opzoek naar het thee bord waar ik mijn kopje op wilde gaan zetten, omgekeerd welliswaar zodat mijn moeder mijn vraag kon beantwoorden. "Zeker dat we gaan laatste protection spell moeten uitoefenen Eli?" vroeg mijn moeder me, de bezeorgde toon was duidelijk in haar stem te horen. Ik keek iets op naar de richting waar ik vermoedde dat mijn moeder stond. Ze liep al naar me toe om de theeblaadjes in mijn kopje te lezen , voor de zekerheid dat ik geen naar lot zou ondergaan. " Ik heb het volste vertrouwen in beide roedels." sprak ik oprecht. "Maar de plotse aanval kan geen toeval zijn, ik wil weten of dit het werk is van een niet menselijk wezen." zei ik nuchter. Ik hoorde mijn moeder zacht zuchten waarna ik het scherpe geluid van het porselein weer hoorde. Ze draaide het kopje en bordje driemalig om, zo konden de theeblaadjes hun finale antwoord aan ons vrijgeven. Vervolgens hoorde ik de perselein weer klinken en deze op het tafel gezet worden. Niewusgierig boog ik dichter naar mijn moeder toe, Asra gleed via mijn arm ook de tafel op, zodat hij me kon helpen zien. "Wat vertellen ze?" vroeg ik mijn moeder voorzichtig, gezien ze akelig stil leek te zijn. Het kopje kon ons zoveel vertellen, van de boord, tot de ronde rand en de bodem. De positie van de thee kon ons hierdoor verklaring geven van timing, de connectie en de intentiteit... " Het is geen gewoon wezen die ons teisterd... Er zullen nog slachtoffers vallen als het niet snel tegengehouden word." haar woorden waren stil en het schuiven van haar stoel verraadde dat ze van tafel ging. " Ik zie geen onheil op jouw pad Eli, maar misschien is het best dat je je vrienden vanavond gezeldschap houd, hen beschermt." De lichte trilling in haar stem verraade haar angst, terwijl ze toch positief probeerde te blijven. Asra wikkelde zich weer rond mijn arm waarna hij 'Lavendel!' naar me communiseerde. En ja hoor de geur van lavendel kwam me tegemoed. Ik schoof nu ook mijn stoel naar achteren en stond op waarna ik mijn schoudertas van de rugleuning van dezelfde stoel afhaalde en deze om mijn schouder swierde. " Linden Rose houd een filmavond, Now en Dove zouden ook komen. Ik hou hen wel veilig" sprak ik vastberaden waarna ik mijn hand uitstak om de bundel lavendel aan te nemen. In plaats daarvan kreeg ik een kaars van mijn moeder in mijn handen geschoven. Ik hield mijn hoofd war vragend schuin en rook er even aan. Het was ook lavendel, met wat cedarhoud in verwerkt. Beide kruiden werkten als een incence voor protectie. " Dit lijkt me wat gezelliger om te branden tijdens een filmavondje niet?" Ik glimlachte naar mijn moeder en knikte waarna ik de kaars in mijn schoudertas stopte. "Dank je mam." sprak ik oprecht. "Misschien kan ik ook nog wat thee meegeven? Voor de zekerheid? Linen Rose houd wel van eene kopje en ook voor Nox zou deze goed doen." sprak ze vervolgens drukjes waarna ik haar in de kasten hoorde rommelen. "Mam..." mompelde ik, wetende dat ze me weer zou overladen met van alles en nogwat. "De kaars is meer dan genoeg, daarbij heb ik Asra die op wacht staat." verzekerde ik haar.
"We kunnen heus voor onzelf zorgen, daarbij je zei het zelf, geen onheil op mijn pad voorlopig." sprak ik vervolgens schouderophalend. Mijn hand liet ik over de stoelen glijden als een soort houvast, terwijl ik naar mijn moeder liep en ene kus op haar wang drukte. " We kijken een filmpje en maken er een gezellige avond van." ik glimlachte en plaatste mijn hand op haar schouders, welke ik meteen voelde ontspannen, vervolgens stak ik mijn hand uit, om dan toch het zakje thee aan te nemen, welke ze met een zacht lachje me toestopte. " Geen al te vreemde films hé" zei ze me streng toe en ik lachtte even waarna ik mijn hoofd schudde. "Kan ik niet beloven." grijnsde ik, waarna ik Asra tot mijn wandelstok omtoverde en naar de deur toeliep om te vertrekken naar Linden Rose.
...
Er ver was haar huis niet en een avondwandeling deed me altijd wel goed. Asra hielp me navigeren en zorgde ervoor dat ik niet zomaar tegen de straatlandaterns aanliep. 'Bijna!' hoorde ik Asra dan ook zeggen waardoor ik wist dat ik bij Linden Rose huis moest zijn. Ik keek even op, ik voelde een bekende Aura in mijn buurt, een wat uitgeputte aura. Lang duurde het dan niet vorodat Asra me verklapte wie deze persoon wel niet was. 'Nox!' een glimlachj krulde om mijn lippen en ik stapte naar de aura van mijn vriend toe. Voorzichtig plaatste ik mijn hand op zijn schouder waarna ik lichtjes grijnsde. "Hey daar, klaar om een filmpje te kijken? Deze heb ik nog niet gezien." grapte ik , Nox begroetend. Ik voelde aan zijn schouders dat hij wat uitgeput was en hield mijn hoofd wat schuin. Ik kende deze jongen bijna heel mijn leven en hij kon ook alles bij me kwijt. Ik vermoedde zo dat hij niet lang geleden een bezoekje had gehad van zijn demoon waardoro het ook nu het moment ws dat hij mijn steun goed kon gebruiken. Ik liet mijn hand dan ook afglijden van zijn schouder naar zijn hand, welke ik beet nam , waarna ik de laatste drie stappen zette richting Linden Rose's huis en op de bel drukte. " Ik heb wat lekkere thee bij, samen met een goede film knap je er wat van op. " sprak ik hem bemoedigend toe en haf een zacht kneepje in zijn hand.

[ bericht aangepast op 26 dec 2019 - 14:10 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

HARVEY LOWELL ARMISTEAD

---

Mijn hevige adem verdampte in zichtbare dampwolkjes vlak voor me terwijl ik even rondom me keek. We waren al even bezig met het bos te doorkammen, maar waren nog niets onrustwekkends tegen gekomen. Echter baarde dit me meer en meer zorgen, want ik wist dat deze waarschuwing niet lichtelijk genomen moest worden. Een onschuldig mens lag met een ongewilde beet in het ziekenhuis. Hij was nog niet bij bewustzijn, en ergens hoopte ik ook dat hij niet meer bij bewustzijn zou komen. Een vreselijke gedachte, ik weet het maar als de beet wel zou werken, dan kwam ons geheim in gevaar, nog meer dan nu zelf. Daarbij... Mocht het mens het wel overleven, zou de raad wat informatie uit hem proberen te halen en zou hij desondanks de volgende dag niet meer zien. Zo waren de regels.
Ik keek even achter me om, wachtende op mijn roedel en enkele pups van de Versipellis pack. Ze stonden erop om mee te gaan. Als het aan mij had gelegen had ik ze meteen weer naar huis gestuurd, maar na wat overtuiging en wetende dat Vee op haar medegenoten zou letten had ik dan toch grommend toegestaan. Het zorgde echter voor nog meer onrust en druk op mijn schouders en ik vond er maar niets aan, maargoed. We konden de extra neuzen gebruiken. De oudere pack leden hielden in het dorp een oogje in het zeil en anderen hielden het mens in de gaten.
'Al iets gevonden?' stuurde ik naar de andere weerwolven op pad, al kreeg ik niet meteen antwoord, dus liep ik maar door. Als Alpha had ik het voortouw genomen en liep ik een stuk voorrop op de anderen, een groot deel van het bos op mij rekenend om te doorspitten.

[ bericht aangepast op 26 dec 2019 - 15:32 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Haar klauwen lieten diepe sporen achter in de losse aarde. De inktzwarte wolvin bewoog als een blur, een geestenverschijning, tussen het gebladerte en boomschorsen — haar ogen open en haar neus in de lucht, alert op de kilometers aan uitgestrekte natuur om haar heen. Ze luisterde naar het gefladder van vogels hoog in de kale takken, ontsnappend aan de honger die het kolossale roofdier zou kunnen hebben, zoals de eekhoorns en konijnen eveneens hadden gedaan. Voedsel was echter geen onderdeel van deze georganiseerde speurtocht.       Vee trok verder in stilte, in gezelschap van haar lange ademteugen en het geluid van haar hart. Er waren genoeg andere wolven in de omgeving, genoeg conversaties gaande waaraan zij niet verlangde deel te nemen, en genoot van het vermogen om hen stuk voor stuk te blokkeren.       Haar gedachten dwaalden af naar de reden voor deze excursie en de onrust er omheen — hoe een ongewilde beet de grondvesten van beide packs en de Code in onzekerheid had weten te stellen. Het feit dat het slachtoffer de transformatie zou kunnen overleven, maar niet de Counsil maakte haar misselijk, zelfs in deze vorm.       Ze stopte dan ook op het moment dat een bekende geur haar tegemoet waaide. Er was niks in dit bos, niets wat er niet altijd al was geweest, en Vee was erg stellig in het idee dat ze iets zouden vinden. Ondanks die gedachte, bleef ze plichtsgetrouw doorwandelen, haar mentale lijn naar één wolf in het bijzonder openstellend. Het was niet lang stil voor ze een algemene boodschap doorkreeg.       ‘Al iets gevonden?’ Vee antwoordde de Lupus alfa niet direct, maar hervatte haar tempo zijn richting op, er op toeziend dat ze zich uit de wind bevond en haar voetvallen licht hield. De rest van de wolven waren een heel stuk uit de richting, wat haar niet bepaald verbaasde, gezien hij een behoorlijke loner kon zijn voor een alfa.       ‘Ik volgde de doordringende geur van een humeurige, oude wolf maar. . . jij bent het maar.’ Vee's uitgestreken grijns, die niet veel meer aan een glimlach deed denken behalve het zicht van tanden, was de enige vorm van begroeting die ze Harvey gaf voor ze hem voorbij liep, dichter de bossen in. Alhoewel ze voor een wolvin, en zelfs menig mannelijke wolf, groot was uitgevallen — was Harvey natuurlijk vooralsnog een groot, log beest tegenover haar. Het was altijd te verleidelijk om hem uit te dagen.       ‘Als ik de aandacht van een volledige stad op me zou willen vestigen, zou ik het zo doen,’ ging ze echter serieuzer verder, haar mentale link enkel geopend richting Harvey. ‘Eén beet en hier zijn we.’ Ze vernauwde haar blauwe ogen iets, maar keek niet naar hem om terwijl haar gedachten vormden. Fulgur Falls was bijzonder. Het had haar aangetrokken, zoals het zovele bovennatuurlijken had geroepen. Dit was een zoektocht naar een speld in een hooiberg. En toch waren ze hier.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Little Red      -      Woods      -      Someone?

Het ruisen van de wind door het bladerdak en het kloppen van haar eigen hart is het enige hoorbare in Maddie haar wijde omgeving en ze is reeds voor de derde keer stil gaan staan om hier absoluut zeker van te zijn. De normaliter niet bang aangelegde redhead voelt zich op het moment geheel niet op haar gemak binnen de anders vertrouwde hectaren rond Fulgur Falls en kan het gevoel van onheil niet compleet van zich afschudden. Telkens wanneer ze weer in beweging komt durft ze na enige tijd te zweren dat een tweede paar poten die van haar volgen, maar ze is zich er ook zeker van bewust dat haar verstoorde gemoedstoestand haar dingen kan laten horen die er niet zijn. Nog even geeft ze haar ogen goed de kost, poten tot het uiterst gestrekt en oren alert omhoog en dan komt ze noodgedwongen weer in beweging. Als ze te ver achter raakt krijgt ze straks weer op haar donder van Harvey en na de gebeurtenissen van deze dag voelt ze zich al belabberd genoeg zonder diens toorn over zich te halen.       "Al iets gevonden?" klinkt de stem van de Alpha juist dat moment in haar hoofd, alsof hij zijn naam in haar gedachten heeft kunnen horen. Ze stuurt een korte bondige nee terug zijn kant op en gaat over tot een drafje om de verloren afstand terug te winnen. Het duurt niet lang of ze heeft een prettige cadans gevonden, het ritme snel genoeg om meters te maken maar langzaam genoeg om ieder detail op te blijven pikken. Zouden ze niet onder de huidige omstandigheden verkeren dan zou het een prachtige avond zijn voor onbezorgd struinen, maar desondanks het zeker niet onbezorgd is geniet ze ook nu van haar second skin. Maddie hoopt echter niet dat het gemaakte slachtoffer eveneens een transformatie te wachten staat, aangezien dit veel meer consequenties met zich mee zal brengen dan goed is voor wie dan ook.       Haar gedachten dwalen niet voor het eerst die avond af naar de doodsangst die een onwetende moet ervaren wanneer deze oog in oog komt met een Weerwolf. De roedelleden zijn geen gevaar, uiteraard, maar wie of wat dit dan ook is geweest heeft toegeslagen als een wild dier. Ze is dan wel op zoek naar dit desbetreffende wilde dier, maar vraagt zich toch af wat ze in hemelsnaam gaat doen mocht ze deze vinden.       Het subtiele geritsel van bladeren is deze keer onmiskenbaar en trekt haar uit haar overpeinzingen. Met een ruk komt ze tot stilstand, gromt laag in de richting van het geluid en trekt in reflex haar bovenlip op om haar tanden tentoon te stellen. Te diep in gedachten verzonken heeft ze geen rekening meer gehouden met haar omgeving en dus komt gezelschap als een verassing. Als ze echter ziet wie het is ontspant ze weer en snuift de schrik in een flinke ademteug van zich af.

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

---

---

Lucas had nog aangeboden om in het ziekenhuis te blijven, zodat hij daar een oogje in het zeil kon houden en niet mee hoefde het bos in. Lucas gaf het niet heel graag toe, maar hij was gewoon niet zo goed wat runs betrof, hij knalde altijd wel weer ergens tegen op of hij bleef gewoon enorm ver achter. Dit tweede was vandaag het geval, hij was zelfs een klein beetje de weg kwijt, maar hij hoorde de voetstappen van de andere wolven nog altijd voor zich wat hem vertelde dat hij rechtdoor moest blijven lopen. Lucas wist alleen niet zeker of hij nog echt in de juiste formatie liep, aan de voetsporen voor hem te zien liep hij ongeveer in dezelfde lijn als iemand ander, maar hij wist gewoon echt niet meer precies waar hij moest lopen. Een lichte paniek overviel Lucas, straks misten ze iets omdat hij nu niet goed genoeg had opgelet. Lucas wou het enorm graag goed doen, maar eerlijk gezegd was hij niet een hele goede weerwolf.
Rustig sjokte Lucas verder het bos door tot dat hij plotseling een laag gegrom hoorde. Was dit dan het moment dat hij de onbekende wolf vond, Lucas had er niet op gerekend dat hij degene zou zijn dat hij deze wolf zou vinden. Hij wist niet eens wat hij zou moeten doen, de wolf bespringen, alsof Lucas sterk genoeg was om iemand anders tegen te gaan. Toen hij echter op keek naar de wolf die voor hem stond was het, gelukkig, een bekende. Net zoals de rood harige wolf tegenover hem verliet een flinke teug lucht Lucas zijn longen, opgelucht dat hij niet de held hoefde uit te hangen.
'Gelukkig jij bent het maar,' Lucas zette nog een paar stappen in de richting van Maddie. 'sorry, mijn fout, ik heb geen flauw idee meer waar ik moet zijn

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

---

”Some people are not meant to be tamed."

Bij elke stap die de blondine zette, voelde ze hoe haar lichaam zich tegen haar keerde. Scar kon maar niet in haar ritme komen. Ze wist hoe belangrijk deze missie was voor het dorp, voor de roedel, voor Harvey, maar ze kon haar concentratie er simpelweg niet bij houden. Desondanks draafde ze volgzaam door. Het was haar eigen schuld. Ze had van tevoren geweten dat ze vandaag op pad zouden gaan en toch had ze zich laten inpalmen. "Jij bent ook saai geworden zeg. Het is maar één drankje Scar!" Een grom van ontevredenheid wist uit de dame haar mond te ontsnappen. Één drankje; pff wat een grap. De blondine schrok van een onstabiele stap terug op uit haar gedachtes. Ze moest zich echt gaan concentreren. Het hielp nou niet bepaald dat ze op de buitenrand aan de bovenkant van een van de heuvels was geplaatst en regelrecht een afgrond in kon kijken. Scar had er echter geen probleem van gemaakt. Ze stond bekend als een van de beste lopers en wilde haar reputatie dan ook graag hoog houden. Deze positie afwijzen was in haar ogen geen optie. 'Al iets gevonden?' De stem van Harvey drong haar hoofd binnen ervoor zorgend dat de blondine haar omgeving bewuster begon op te nemen. "Nee, nog ni.." De blondine probeerde te antwoorden, maar multitasken bleek net te hoog gegrepen. De dame stapte mis en voelde de ondergrond onder haar klauwen verdwijnen. Met een redelijke snelheid gleed ze dwars door allerlei bladeren, takken en doorns heen. Na een paar seconden voelde ze een doffe klap en gleed ze door, maar dit keer tegelijk met een ander lichaam. Had ze een mens geraakt?! Erger dan dat kon het niet worden.. Niet veel later werd de ondergrond minder steil en leek er een einde te komen aan haar val.

In een gefrustreerde snif uitte de blondine haar irritatie. Ze lag op haar zij en haar hele lichaam voelde stijf aan. Ze stond dan ook rustig op en mocht blij zijn dat de stijfheid en een paar schrammen de ergste gevolgen van haar val waren. Tenminste.. schuw draaide de blondine zich om maar tot haar grote opluchting zag ze geen mens maar een wolf vlak naast haar liggen. Haar onrust nam af, en tegelijk toe, toen ze de bekende grijze vacht met rossig bruine kleuren spotte. Het was Jem, wat betekende dat ze niet heel erg in de problemen zou komen. Aan de andere kant was het JEM en maakte ze zich zorgen dat ze hem pijn had gedaan, maar zijn wolvenvorm was zo groot en sterk dat haar dat bijna onmogelijk leek. Toch bewoog ze zich bezorgd naar hem toe. "Jem, het spijt me zo! Ik lette niet op..." Ze stond nu voor hem en staarde naar zijn grijze ogen. "Gaat het?" "Als het je beter laat voelen, je hebt mijn val gebroken" begon ze, met een grijns in haar stem doorklinkend, terwijl ze met haar snuit hem een zachte por gaf.

”Spoil me with loyalty."

Little Red      -      Woods      -      Lucas

Maddie haar hart komt langzaam weer tot een normaler ritme na een paar flinke ademteugen en ze heeft half de neiging Lucas een snauw te geven, want wat haalt hij zich in zijn hoofd haar zo te laten schrikken. Ze schud het echter van zich af, aangezien het zeer onkarakteristiek zou zijn en omdat het meer komt door haar eigen gemoedstoestand dan door de eveneens kleine wolf voor haar neus.       "Gelukkig jij bent het maar," klinkt zijn stem eveneens opgelucht in haar hoofd, waaruit ze ophaalt dat hij net zo geschrokken moet zijn.       "Lucas, je bezorgt me een hartverzakking! We moesten in formatie blijven, wat doe je helemaal hier?" vraagt ze zonder enige scherpte en duidelijk blij dat hij geen moorddadig wild beest is.       "Sorry, mijn fout. Ik heb geen flauw idee meer waar ik moet zijn," geeft Lucas toe terwijl hij Maddie nog wat dichter nadert. Ze verschillen nauwelijks in grote en verdienen beiden niet perse het kopje imposant, maar Maddie kan niet veel blijer zijn met zijn gezelschap. Ze krijgt op het moment de kriebels van het bos en struint er liever niet alleen rond, zijn aanwezigheid stelt haar enorm gerust.       "Het maakt vast niet uit als we een beetje bij elkaar in de buurt blijven, toch? Ik weet dat Orpheus ook niet ver weg is, maar het is prettig te weten dat wij dicht genoeg bij elkaar zijn om gelijk samen actie te kunnen ondernemen," beredeneert ze, alvorens weer in beweging te komen en een gemoedelijk tempo aan te nemen, haar blik even op Lucas gericht ter uitnodiging tot volgen. "Als Harvey boos wordt dan is dat toch meer op mij gericht dan op jou."       Het komt niet vaak voor dat zij en Lucas samen een run hebben en hoewel het jammer is dat het onder de huidige omstandigheden moet, vind ze het wel leuk eens met hem op pad te kunnen. Echter is het wel een recept voor ongelukken, aangezien de beiden zo onhandig zijn als de pest. Lucas behoort tot Versipellis en heeft op zich geen verantwoording af te leggen aan Harvey, al is er uiteraard de kwestie van respect tegenover een Alpha ondanks dat het niet je eigen is. Haalt niet weg dat Maddie de schuld best op zich wel nemen als dat betekend dat ze nu niet alleen hoeft te lopen.

---

Marrow deep, soul deep, essence deep