[RPG • 0] Experium || 03 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 1 maart 2020 - 14:22 ]

It's never gonna happen, Guys.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Vienna

" Ik ook sorry. Misschien reageerde ik ook een beetje heftig, maar ik had al zo vervelende ochtend gehad en ik wilde de boel gewoon een beetje opvrolijken. Misschien was het ook niet zo slim," zei ze een beetje beschaamd. "Maar als je het wil weten, ik heb mijn excuses aangeboden aan 7223 en help hem vanmiddag met zijn strafwerk." Door dit te zeggen hoopte Vienna toch een beetje goedkeuring van Fayr te krijgen over hoe ze de situatie had opgelost. "Are we Friends, again?" vroeg ze ietwat twijfelend, terwijl ze haar armen uitstak voor een knuffel.

[ bericht aangepast op 1 maart 2020 - 15:00 ]

It's never gonna happen, Guys.

Onyx

Onyx had de veters van zijn kisten ook vastgemaakt en kwam overeind. 'Na een paar jaar kan ik haar aardig lezen. Waarschijnlijk gaat ze nu heel hard haar best doen om de wereld en haarzelf ervan te overtuigen dat ze Jester niet écht leuk vindt, want ze vond het niet zo leuk dat ik er gisteren een opmerking over maakte.' Hij gaf zijn vriend een klap op de schouder. 'En misschien lukt dat d'r ook wel, met een beetje overtuigingskracht van jou.'
Het was hem immers wel duidelijk dat de jongen er niet echt ore naar had en persoonlijk kon hij dat wel begrijpen.

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla

"Is dat wel zo handig na die val van vandaag?" vroeg Yrla, terwijl hij voor de jongens de kleedkamer uitliep. " Misschien moet je het maar gewoon op zijn beloop laten, ten slotte heeft ze je niets verkeerds gedaan toch?" Yrla keek even op zijn horloge en schrok van het feit dat de tijd al zo snel was gegaan. Hij had met Williams afgesproken dat hij er met tien minuten zou zijn. "Maar ik moet gaan! Tot straks, mensen. Aangezien ik net allerlei onderzoeken heb gehad al in het ziekenhuis, heb ik nu een afspraak met Williams over mijn gave en hoe we die opnieuw gaan trainen. Dus ik moet opschieten." Hij zwaaide even kort naar de jongens, voor hij het op een rennen zette en in de richting van de kamer van Williams. Yrla moest moeite doen om niet direct op zijn hardst te gaan rennen, maar zelfs dit (voor hem rustige) tempo was al heerlijk.

[ bericht aangepast op 1 maart 2020 - 15:38 ]

It's never gonna happen, Guys.

[ bericht aangepast op 1 maart 2020 - 15:31 ]

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fayr Fixfault

      "Dat is aardig van je," glimlachte Fayr. "Natuurlijk zijn we weer vrienden, ik was nooit gestopt." Ze sloeg haar armen stevig om Vienna heen. Het voelde alsof er kilo's van haar hart werden afgetild nu het weer goed tussen hen zat.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Vienna

Vienna sloeg opgelucht haar armen om haar vriendin heen. Een deel van de warboel in haar hoofd voelde al als opgelost, nu Fayr er in ieder geval weer was. Met een grijns nam ze afstand van Fayr. "Oh, maar vergelijk me nooit meer met Onyx of Jester. Ik ben zoveel knapper dan hen," zei ze met een kakstemmetje. Ze gooide overdreven arrogant haar haren over haar schouder, maar grijnsde naar Fayr in de hoop dat haar grapje in goede aarde zou vallen. Daarna volgde ze met een glimlach. " Goed werk trouwens toen straks in de gang, het zal vast niet makkelijk zijn geweest Jester weer te ontwaken." Ze gooide haar tas over haar schouder.

[ bericht aangepast op 1 maart 2020 - 15:40 ]

It's never gonna happen, Guys.

Fayr Fixfault

      "Oh, dus als ik je ooit wil beledigen moet ik gewoon zeggen dat Onyx ergens beter is dan jij?" zei Fayr, in een poging om met Vienna's grapje mee te gaan. Ze bukte zich om haar hakken aan te trekken. "Thanks. Ik weet niet waarom hij het in zijn hoofd haalde om zijn gave nog eens te gebruiken en dan al helemaal op Navkar. Een paar maanden geleden zei hij al dat de meeste docenten niet zo vatbaar waren voor zijn gave en dat Sogat en Navkar de ergsten waren." Fayr schudde haar hoofd. "Het verbaasde me dat hij nog lang genoeg op zijn benen kon blijven staan om naar ons toe te lopen. Die jongen moet echt zijn grenzen beter gaan bewaken."

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Vienna

" Sowieso dat dat een belediging is," rolde Vienna met haar ogen. Verder stond er echter een glimlach op haar gezicht. Het was werkelijk waar een opluchting dat ze elkaar weer spraken. En hoewel Jester het onderwerp was - waar Vienna zich nog niet echt gemakkelijk bij voelde - was ze blij dat ze elkaar weer spraken. " Nou ja, hij heeft ons waarschijnlijk wel van een hoop puntenverlies gered. Het was niet geheel handig vanmorgen..."

It's never gonna happen, Guys.

Fayr Fixfault

      "Ja, waarom was dat eigenlijk nodig? Waar waren jullie?" Pas nadat ze de zin had uitgesproken besefte ze dat Vienna dit misschien wel als aanvallend kon beschouwen en wilde ze haar vraag meteen weer inslikken. "Ik- ik maakte me een beetje zorgen, daarom."

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Vienna

Vienna schonk haar een glimlachje. Ze vroeg zich af of Fayr werkelijk zich zorgen had gemaakt, maar Vienna had wel in de gaten dat ze dit keer probeerde de vraag wat minder beschuldigend te laten klinken. En dat kon ze erg waarderen. " Wel, ben je bereid voor een bizar verhaal?" Even keek ze op haar iNet voor waar ze naar toe moest, toen ze de tijd zag, schrok ze licht. " Oh wacht, ik vertel het je tijdens de lunch oké? We zijn laat! We moeten opschieten..."

It's never gonna happen, Guys.

Fayr Fixfault

      "Oh, ja, natuurlijk! Ik ga zelf ook maar gauw. Tot zo!" Fayr glimlachte naar haar vriendin en trok zelf ook een sprintje naar het juiste lokaal. Gelukkig hoefde ze niet zo ver dus ze was vrij zeker dat ze gewoon nog op tijd zou komen. De lichte stof van haar jurk zwierde prettig rond haar benen en Fayr voelde zich een stuk beter toen ze het eenvoudige laboratorium binnenstapte. Nu Vienna en zij het hadden bijgelegd kon ze weer uitkijken naar de lunch.

[ bericht aangepast op 1 maart 2020 - 16:09 ]

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Studieobject 7223

Bijna fluitend liep hij naar het kantoor van Moreau. Ze hadden vandaag zijn onderzoeken afgelast voor extra gavetraining. En hoewel hij het spannend vond, wilde hij met alle liefde laten zien wat hij van Jester geleerd had. Ietwat zenuwachtig klopte hij op de deur van Moreau zijn werkkamer. Een hoge piepende stem liet hem binnen. De kleine professor zat achter zijn bureau, nog erg verdiept in zijn papieren. Ietwat zenuwachtig ging 7223 voor de man zitten, die pas na vijf minuten opkeek naar de jongen. " 7223? Wat doe jij hier, jongen?" Een beetje verward keek de jongen zijn mentor aan. "We hadden extra gave-training, weet u nog? Omdat ik.." Hij maakte zijn zin niet af, maar de kleine professor leek direct te begrijpen wat hij bedoelde. "Och, ja. Natuurlijk, natuurlijk." Ietwat verstrooid stond de professor op van zijn stoel. Normaal zouden ze een dag vrij hebben van gave-training - door de beperkingen, maar voor dit keer gold dat niet. 7223 ging even over zijn jeukende armen heen. Proberend het gevoel van jeuk te negeren, die na de gymles opeens weer leek op te zetten, sprong hij ook van zijn stoel.
      "Goed, jongen. We gaan verder waar we vorige keer gebleven waren." 7223 probeerde zich voor te stellen dat hij kleiner zou worden, een van de dingen waar hij het vorige jaar het meeste last mee had gehad. Zijn huid van kleur veranderen was makkelijk, net als zijn haarkleur. Terwijl hij zijn ogen sloot, gebeurde er in eerste instantie niets. Hij voelde niet de welbekende tinteling, die hij altijd voelde. Opeens bedacht de jongen dat hij met Jester geoefend had dat hij zijn gave in een doosje moest opsluiten. In zijn hoofd bedacht de jongen hoe hij het doosje weer opende en langzaam zijn kracht terug liet vloeien naar zijn huid. Hij verbeelde dat de kracht hem in elkaar zou drukken, zodat hij kleiner en kleiner werd, zo rond de 1.25.

It's never gonna happen, Guys.

Vienna

Onderzoeken doen was altijd het meest vervelende moment van de week. Met je blote billen op een koude metalen tafel, dat ijskoude ding tegen je borst, de vreemde houdingen die je moest aannemen en dan nog alle irritante piepjes van apparaten die op je werden aangesloten. Het was vaak wel het gemakkelijkste moment van de week. Je moest gewoon doen wat zij zeiden en uiteindelijk kon je het laatste half uur iets voor jezelf doen, al zat je nog steeds aan allerlei apparaten vast. Vienna was dan ook opgelucht toen uur alweer voorbij was en snelde zich in de richting van de eetzaal, op zoek naar Fayr.

It's never gonna happen, Guys.

Yrla

Belachelijk! Het was te belachelijk voor woorden dit gesprek met Williams. Omdat hij net uit het ziekenhuis was, gingen ze het rustig aandoen. Ze zouden dus gaan beginnen met het rennen van rondjes op normaal menselijk tempo. Zo SLOOM. Hij voelde zich fris en fruitig en kon niet wachten om weer de baan 100 keer rond te rennen op topsnelheid, maar Williams had het allemaal geen goed idee gevonden. Aangekomen in de eetzaal haalde hij bij Yara zijn eten op en ging achterin aan de tafel zitten, die ze normaal als Panthers ook altijd namen. Zijn lunch was wat anders dan deze ochtend. Tien verschillende boterhammen, met verschillend beleg, een grote fles jus d' Orange en nog een banaan. In eerste instantie keek hij er met opgetrokken wenkbrauw naar. Het leek hem weinig, maar misschien kon hij Yara straks overhalen dat hij nog steeds honger had. Want zijn maag rommelde nu al gevaarlijk. Hij nam de eerste hap van zijn brood, wachtend tot de rest ook naar de eetzaal zou komen.

[ bericht aangepast op 1 maart 2020 - 16:31 ]

It's never gonna happen, Guys.