[RPG • 0] Experium || 03 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 1 maart 2020 - 14:22 ]

It's never gonna happen, Guys.

Adam

Adam vond de onderzoeken niet zo erg - tenslotte bestonden al zijn herinneringen uit onderzoeken. In de eetzaal haalde hij zijn maaltijd op, drie broodjes kaas en een plak ontbijtkoek, en keek om zich heen. Yrla was de enige die er zat, maar hij vermoedde dat de rest er ook wel zo aan zou komen en dus ging hij maar bij de jongen aan de tafel zitten - zij het wel met een paar stoelen er tussen in. Hij begroette hem met een simpel 'hoi' en het ging zelfs vergezeld van een glimlach.

Every villain is a hero in his own mind.

Onyx

Onyx had een hekel aan onderzoeken. Niet omdat iedereen aan hem zat te plukken en van alles in zijn lijf stak, maar vooral omdat ze altijd allerlei conclusies trokken die ze met hem weigerden te delen. Het was een van de weinige momenten waarop hij geconfronteerd werd met zijn beperkingen en het herinnerde hem eraan dat hij hier hoogstwaarschijnlijk niet vrijwillig naartoe was gegaan, maar dat er gewoon een stel klootzakken was dat experimenten met hen uitvoerden en hen bestudeerden alsof ze een stel apen in een kooi waren.
Zijn humeur was dan ook weer een stuk gedaald toen hij het onderzoekslokaal achter zich liet en naar de eetzaal liep. Daar stond een rij van jewelste. Even overwoog hij om de nieuwste kneus zijn eten te laten halen, maar uiteindelijk drong hij gewoon voor en legde hij iedereen met een donkere blik het zwijgen op. Een paar tellen later plofte hij met een zuur gezicht op zijn stoel neer en begon zijn brood naar binnen te stouwen.

Every villain is a hero in his own mind.

Adam

Adam wist niet goed of Yrla zijn begroeting wel had gehoord, maar toen de jongen dwars door hem heen keek alsof hij lucht was, begreep hij dat hij niet waardig genoeg was om mee te praten. Of dat vond in elk geval Yrla. Of misschien was hij nog chagrijnig omdat hij heel slecht tegen zijn verlies kon. Toen Onyx óók bij hen kwam zitten en overduidelijk niet te genieten was, richtte hij zijn aandacht maar op zijn bord. Hopelijk vergat de jongen dat hij hem zou helpen met zijn gave, want zijn huidige humeur werkte hem alleen maar op de zenuwen.

Every villain is a hero in his own mind.

Fox

Fox plofte met een bord eten bij de andere Lions aan tafel. Direct keken de anderen hem nieuwsgierig aan. Hij rekte zich uit, vlocht zijn vingers ineen en drukte ze naar achteren tot ze knakten. Hij moest altijd weer even wennen aan zijn mensenlichaam. Door de schrik had hij verkrampt gezeten in zijn spinnenlichaam en dus had hij een uur langer in dat lijf moeten zitten. Nou – echt niet dat een spin een hoop afstand kon afleggen in een uur. Hij was bekaf en had wiskunde gemist en hij wist zeker dat zijn duplicatie niet zo lang was meegegaan. Dat werd dus echt kauwgom krabben.
‘Ik was bijna dood,’ opende hij zijn verhaal.
Fire rolde ongeduldig met zijn ogen.
Door jouw vriendin, wilde hij hem toebijten, maar hij hield het maar voor zich. Dat hoefde niet iedereen te weten. Hij zou die informatie pas loslaten als het hem wat opleverde…
‘Er is een meisje met een draak. Een kleintje,’ vertelde hij. ‘Die me wel lekker vond ruiken.’
Hij keek Fire veelbetekenend aan, die zijn ogen iets toekneep.
‘Dus ik ben bijna geroosterd.’
‘Dat wordt je weer als je niet to the point komt,’ merkte Fire op.
Wat was hij weer gezellig. Meestal kon Fox het wel met hem vinden – meer dan met de andere jongens. Hij was vandaag echter niet echt de vrolijkste en hij vroeg zich af of dat iets te maken had met de brandblaren die hij op de armen van zijn maîtresse had gezien.
Maîtresse. Mooi woord. Dat ging hij vaker gebruiken.
‘Oké, to the point dus. Ik kan voor een aantal van jullie wel een blinddate regelen. En voor mezelf ook, niet te vergeten. Eén van hen heeft een glimlach joh, ik…’
‘Fox!’ gromde Fire.
Oké, vandaag helemaal geen humor dus. En geen romantisch verhaaltje. Al die moeite voor niks. Hij had op zijn minst gehoopt de anderen met een leuk verhaal te kunnen verblijden, maar het enige wat zij wilden horen waren hun gaves en wie hun leider was.
Nou – dat wist hij niet.
‘Het was een gymles,’ zei hij. ‘Trefbal om precies te zijn. Dus daar zijn niet zo heel veel spannende dingen gebeurd. Behalve dan dat ik bijna werd opgevreten door een draak maar het ziet er niet naar uit dat jullie daar een traan om zouden laten.’ Hij pruilde, daarna propte hij weer een broodje naar binnen. Met volle mond ging hij weer verder, terwijl hij opzij wees. ‘Die knul die daar zit heet Yrla. Die vindt zichzelf heel wat. Wat voor gave die heeft weet ik niet. Misschien dat ze hem tot leider hebben gekozen. Of een van zijn twee vrienden. Al zou het ook het drakenmeisje kunnen zijn want…’
‘Je bent dus niks te weten gekomen,’ zei Tony, en hij trok minachtend zijn wenkbrauwen op.
Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik heb wat groepsdynamiek gezien. Ook nuttig, weet je. Anders ga je vannacht zelf even lekker rondsluipen.’
Tony wisselde een blik met zijn vriend, ze glimlachten donker naar elkaar.
Oh help. Op wat voor ideeën breng ik ze nu weer.
Ach ja, eigenlijk vond hij het ook wel vermakelijk als ze drakenvoer werden. Liever zij dan hij.
‘Patience, my darlings,’ zei hij voor hij een slok melk nam. ‘Ik kom er heus wel achter wat hun gaven zijn. Geef me een week.’

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla

Onyx humeur was omgeslagen als het weer en Yrla besloot maar wijs zijn mond te houden. De zure blik op Onyx zijn gezicht vertelde alles en Yrla wist dat als hij nu zou spreken, dit hem niet in dank afgenomen was. Yrla was net bij zijn zesde broodje, toen er wel een heel vermakelijk tafereel aan kwam zetten. 7223 kwam chagrijnig aanlopen door de menigte, zijn dienblad voor hem uit en door iedereen nagekeken. Waar de jongen eerst net iets kleiner dan Yrla was geweest, had hij nu de lengte van een zevenjarig kind. Met moeite kreeg de jongen zijn dienblad op tafel, geholpen door de kneus naast hem en toen de jongen eenmaal zat, bungelden zijn benen boven de grond. Yrla voelde een grijns op zijn gezicht ontstaan. Dit was zeer amusant om te zien.

It's never gonna happen, Guys.

Studieobject 7223

Met zijn gezicht op onweer liep 7223 langs de mensen heen, in de richting van de tafel waar Adam met Yrla en Onyx al zat. Bij het zien van die laatste twee kon de jongen zijn vreugde al op, maar hij besloot ze te negeren. Zijn gave-les was goed gegaan! Dat was een positief punt... Moreau was van hem onder de indruk, aangezien dit de eerste keer was geweest dat hij zich had laten krimpen en nog een flink stuk ook. Het probleem echter was dat Michiel er zo op ingegaan was, dat hij zichzelf niet tot zijn eigen lengte terug kon laten groeien. Even keek hij ongeduldig om zich heen. Waar was Jester als je hem nodig had?! Het was hem nog niet zelf gelukt zijn gave weer terug te stoppen in het doosje en het leek hem opnieuw handig dat Jester de stappen voor hem op zou schrijven. Misschien kon hij de stappen elke avond doorlopen, samen met Adam. Dan moest hij het trucje vast snel onder de knie hebben! Met zijn voeten bungelend in de lucht begon de jongen maar aan zijn broodje kaas, terwijl hij naar zijn vriend naast hem keek. " Hoe waren de onderzoeken? Niets ergs aan om te doen he?"

It's never gonna happen, Guys.

Adam

'Nee hoor, ze waren zo voorbij!' Hij had gezien dat Michiel een beduidend stuk kleiner was - kleiner dan hij en Jester. Dat maakte hem nieuwsgierig naar hoe zijn gave werkte. 'Hoe lang werkt jouw gave eigenlijk?' vroeg hij zich af. 'Word je straks weer vanzelf je normale lengte of is het permanent totdat je het weer verandert?' Dat laatste leek hem het handigste, dat zou een stuk minder energie vreten.

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

" Ik heb werkelijk geen idee," zei hij nors op de vraag van Adam. " Ik hoop dat Jester me straks weer kan helpen met mijn gave bundelen, want ik voel hem als een gek door mijn lichaam gaan. En anders maar hopen als ik ga slapen dat dan mijn lichaam zich weer terug veranderd. Dat is namelijk wat er vaak gebeurde als ik het niet zelf terugveranderd kreeg." Hij keek Adam even met een verontschuldigend lachje aan, omdat zijn eerste zin zo nors was geweest. Maar hij had geen zin om over zijn gave te praten, die nog niet deed wat hij wilde. En hij had zulke goede stappen gezet met Jester gisteren!

It's never gonna happen, Guys.

Adam

Adam voelde zich een beetje schuldig omdat hij zich in zijn nieuwsgierigheid niet had afgevraagd of het een confronterende vraag voor Michiel was. Ze zaten hier op school om dingen te leren dus hij had het vanzelfsprekend gevonden dat dingen soms niet lukten, maar zijn vriend leek dat niet zo makkelijk te vinden. Adam wilde hem laten weten dat hij zich nooit bij hem hoefde te schamen, dat durfde hij alleen niet te zeggen. In plaats daarvan gluurde hij even naar Onyx, zich nog steeds afvragend of hij daar het einde van de middag mee moest doorbrengen.
'Hij kan je er vast wel weer doorheen leiden, net als gisteren,' zei Adam uiteindelijk bemoedigend. Hij wilde vragen of de rest van de les wel goed was gegaan, maar hij was bang dat hij er niet meer over wilde praten en nam nog maar een hap kaas. 'Wat hebben jullie gisteren eigenlijk voor de opdracht gemaakt, toen wij het lied maakten?' vroeg hij, zodat hij Michiels gedachten kon afleiden van het feit dat hij zo klein was.

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

"Een wapenschild. 8102 heeft prachtig getekend, de andere dames geschilderd en ik heb de klusjes gedaan. Misschien dat we vanmiddag hem alleen nog moeten afschilderen en natuurlijk het schild uitzagen." Om de zoveel seconden keek 7223 naar de deur. Hij had nog nooit op Jester gewacht en ook nooit verwacht dat hij het zou doen, maar nu op dit moment schreeuwde hij om Jester zijn hulp. Al zou het alleen maar zijn om het feit dat hij de stappen op een papiertje schreef, zodat hij ze straks zelf kon doen met Adam. "En de muziek? Is het gelukt?" vroeg hij maar aan Adam om ook een beetje afgeleid te zijn.

[ bericht aangepast op 1 maart 2020 - 17:55 ]

It's never gonna happen, Guys.

Adam

'Eh... een beetje. We hebben wel een tekst en de deel van de muziek maar uhm, blijkbaar wekt muziek mijn gave op dus ik eh, ik flitste bijna weg. Best eng,' gaf hij toe. Door het hele gebeuren met Vienna en Michiel gisteravond had hij daar nauwelijks bij stilgestaan, maar het was natuurlijk niet zonder reden dat hij extra training nodig had. 'Dus ik hoop maar niet dat ik het proces nu ophoud. Ook met die uitvoering die we voor muziek moeten doen.'

[ bericht aangepast op 1 maart 2020 - 17:59 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Studieobject 7223

Oh help. Dit begon niet best. Dit begon zeker niet best." Ik had een extra gave-les in plaats van de onderzoeken en om mezelf te verkleinen had ik voor mijn hele lichaam mijn gave nodig..." Ietwat onzeker keek hij in de richting van Adam en toen weer terug. " Wel, en toen kreeg ik mijn gave niet meer terug in het doosje, omdat ik niet meer alle stappen wist." Beschamend krapte de jongen aan zijn hoofd. "Zou je ze voor me op willen schrijven, dan kan ik het straks nog een keer proberen." Gehaast nam 7223 een hap van zijn brood, alsof hij net een hele beschamende vraag had gesteld.

[ bericht aangepast op 1 maart 2020 - 18:22 ]

It's never gonna happen, Guys.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fayr Fixfault

Alles ging goed. De wetenschappers hadden herhaaldelijk tevreden geknikt en hoewel ze langer dan normaal bezig waren, leek er niets aan de hand te zijn. Dat wilden ze alleen even dubbel checken, waardoor Fayr als één van de laatsten de eetzaal binnen wandelde. Haar blik ging direct over de rijen studenten en landde al snel op Vienna en ze glimlachte. Snel haalde ze haar lunch en liep toen vlug op haar vriendin af.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.