[RPG • 0] Experium || 05 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 16 maart 2020 - 12:36 ]

It's never gonna happen, Guys.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx

Onyx haalde zijn schouders op. 'Laat hem lekker zijn tijd verspillen.' Hij schraapte de laatste pudding bijeen tot de lepel vol was en stak die naar Jester uit. 'Toch nog een hapje?'

Every villain is a hero in his own mind.

Adam

Adam wist niet hoe lang hij al buiten liep. Het enige wat hij dacht, was dat hij niet terug wilde naar de campus. Hij was intens verdrietig en hij voelde zich vreselijk smerig. De woorden van Yrla bleven door zijn hoofd spoken. Elke angst die hij had gevoeld ten aanzien van zijn geaardheid, was nu waarheid geworden. Hij had het goed aangevoeld – iedereen zou hem haten. Iedereen zou van hem walgen.
Inmiddels was het donker geworden. Hij zakte ergens aan de rand van een meer neer en sloeg zijn armen om zijn knieën. Even waren de tranen gestopt, maar nu kwamen ze weer terug. Hij begon weer te huilen, zijn schouders schokten. Hij dacht terug aan hoe ze al die uren Michiels gave hadden geoefend, hoe ze vanmiddag samen onder de douche hadden gestaan, hoe ze gestoeid hadden in het zwembad. Zouden dat voor Michiel ook nog fijne herinneringen zijn als hij achter zijn geheim kwam? Iets wat hoe dan ook wel zou gaan gebeuren als hij er niet in slaagde om van zijn gevoelens af te komen? Yrla had gezegd van wel, en op het moment kon Adam geen reden bedenken waarom Michiel er níét zo naar zou kijken. Zelfs was hij op Vienna verliefd. Diep vanbinnen wist hij hoe het was om naar iemand te verlangen. Adam hoopte maar dat ze snel wat met elkaar zouden krijgen. Misschien maakte dat het makkelijker om hem te vergeten. Vienna was toch al niet aardig tegen hem, waarschijnlijk duurde het niet lang voordat Michiel een kant koos, zeker als Adam zelf zijn afstand bewaarde.
Wat moest hij zeggen als hij straks weer op zijn kamer kwam? Hij wist het niet.
Hij wist het echt niet. Hij wilde gewoon dit alles terugdraaien.
Maar hoe? Hij was meteen al als een blok voor Michiel gevallen. Daar was niets tegen te doen, helemaal niets. Hoe ver hij ook terugging in de tijd.

Every villain is a hero in his own mind.

Fox

Het was al donker toen Fox hem vond. Al voor hij hem zag, wist hij dat de jongen hier was, aan de oever van het meer waar hij Fire en het drakenmeisje had gezien. Een knauwend gevoel vertelde hem dat iemand erg verdrietig was. Wanneer hij in de gedaante van een hond was, voelde hij dat altijd al vanaf tien meter afstand aan. Hij remde zijn snelheid iets af en bleef op de flauwe glooiing van de heuvel staan.
Hij zat een paar meter beneden hem. Hij had zijn knieën opgetrokken en zijn armen eromheen geslagen, zijn schouders schokten. Fox kreeg een brok in zijn keel. Wat moest hij doen? Terug veranderen naar zijn eigen gedaante om met te praten? Misschien dat hij hem kon troosten… Ergens had hij echter het gevoel dat de jongen zou dichtslaan zodra hij hem zag. Vanmiddag had hij zich ook niet op zijn gemak gevoeld en hij wilde hem niet het gevoel geven dat hij gestalkt werd.
Aarzelend stapte Fox dichterbij. Misschien had hij gewoon even een troostende aanwezigheid nodig. Geen woorden, geen vragen. Gewoon iemand om tegenaan te leunen. Zachtjes liep Fox dichterbij. Er trok iets samen in zijn buik toen hij de snikken van de jongen hoorde, iets wilds en gloeiends verspreidde zich door zijn aderen; hij voelde een sterke beschermingsdrang opkomen. Wie deze jongen ook zo overstuur had gemaakt, Fox zou maar wat graag zijn tanden in zijn vlees begraven.
Voorzichtig duwde hij zijn kop tegen de schouder van de Panther. De jongen keek met een ruk opzij, er lag een waas van tranen over zijn ogen. Fox wilde de tranen van zijn wangen vegen en hem in een omhelzing trekken, maar in plaats daarvan keek hij hem alleen met droevige hondenogen aan.
‘Hé,’ klonk het kleintjes. ‘Wat doe jij nou hier?’
Fox ging naast hem in het gras liggen, zijn flank raakte de heup van de jongen. Hij rook lekker, kon Fox niet nalaten te constateren. Fris en een beetje zoet.
Heel lichtjes raakten de vingers van de jongen de haren in zijn hals. Fox sloot zijn ogen toen de jongen hem begon te aaien. Dat was niet iets wat hem vaak gebeurde. Zijn afdelingsgenoten wisten dat hij het was, die gingen hem heus niet zitten aaien.
Plotseling verstijfde de jongen. ‘Je bent toch niet een leerling hè? Een mens?’
Fox hoorde de schrik in zijn stem. Hij weerstond de neiging om op te kijken, in plaats daarvan bleef hij lekker liggen zodat het leek alsof hij de jongen niet begrepen had. De Panther leek weer iets te ontspannen, hij verzat zich iets en toen hij hem weer begon te aaien waren zijn halen wat steviger.
‘Natuurlijk niet,’ zei hij zacht. ‘Waarom zou die naast me komen gaan zitten?’ Hij zuchtte zachtjes. ‘Maar waar kom je dan vandaan? Hoor je bij een van de professors?’ Hij ging iets rechterop zitten en keek om zich heen alsof hij wilde zien of er ergens een verdwaald baasje liep. ‘Je bent wel een mooi beest, blijkbaar eet je goed.’
Fox keek op. Hij hoorde nog steeds de tranen in de stem van de jongen, maar hij merkte dat hij blij was met de afleiding. Fox wilde hem graag wat meer afleiding geven dan alleen een niet-terugpratende hond. Een beetje beweging was misschien goed voor de jongen, wie wist hoe lang hij daar al ineengedoken zat? Hij stond op en ging op zoek naar een dikke tak. Misschien kon hij de jongen overhalen om met hem te spelen, en wellicht zou hij hem straks volgen het bos in. Daar had hij de afgelopen jaren een paar mooie dingen ontdekt die hij wel alvast met - wat hij hoopte straks - zijn date wilde delen, zelfs al was hij in zijn ogen niet meer dan een verdwaald huisdier.

Every villain is a hero in his own mind.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx

Onyx was niet iemand die snel zijn fouten toegaf, maar bij Jester kon het hem op de een of andere manier niet zoveel schelen. Die was zelf pasgeleden ook out gegaan. 'Mijn experiment ging niet helemaal zoals gepland. Behalve Maneur speelde ik ook mezelf in slaap.'

Every villain is a hero in his own mind.

Adam

Adams schouders zakten naar beneden toen de hond opstond en weg draafde. Wat had hij dan verwacht? Yrla had gelijk, iedereen walgde van hem. Zelfs dieren. Hij drukte zijn kin weer tegen zijn knieën. De woorden van zijn afdelingsgenoot bleven maar door zijn hoofd malen. Wat moest hij nou doen? Hij wilde zijn vriend niet kwijtraken, maar hij wilde ook niet dat iedereen – en vooral Michiel zelf niet – zou weten dat hij op Michiel verliefd was. Het voelde alsof hij hoe dan ook zijn enige vriend zou gaan kwijtraken. Zijn buik verkrampte. Oh, wat haatte hij zichzelf. Wat wilde hij graag dat het overging. Wat wilde hij graag weer terug naar de onderzoekskamers. Daar had hij geen vrienden gehad, maar daar had hij het nooit zo gemist als hij het nu zou doen.
Er klonk een blaf. Hij keek op en zag dat de Golden Retriever weer naar hem toe gedraafd kwam. Hij hield een dikke tak in zijn bek, die hij voor Adams voet op de grond liet vallen. Weer blafte hij, daarna keek hij hem met grote ogen van afwachting aan.
Er liep een rilling langs zijn rug toen hij in die ogen keek. Ze waren zo intelligent, zo meelevend… Het was alsof hij een vreemde band met het dier had. Zou hij vroeger een hond hebben gehad? Kon het dier dat aanvoelen? De hond blafte opnieuw, kwispelde met zijn staart en zakte door zijn voorpoten om te kunnen wegsprinten.
Er kwam geluidje over Adams lippen wat het middel hield tussen een snik en een grinnik en hij veegde langs zijn ogen. Hij kwam overeind, pakte de stok op en gooide hem weg. Het dier ging er meteen vandoor en kwam een paar tellen weer later terug gerend. In plaats van de tak weer op de grond te leggen, hield het dier het in zijn bek en keek Adam aan. Zonder er echt over na te denken, greep Adam de tak vast en probeerde het los te trekken. Het dier probeerde speels zijn grip te behouden en stoeiend bewogen ze zich door het gras.
Een lange tijd speelden ze met elkaar en Adam voelde hoe de somberheid van hem af gleed. Hij kreeg energie van het dier en toen het dier om hem heen danste en opeens opsprong en zijn poten tegen zijn borst zette, verloor Adam zijn evenwicht. Het dier dook over hem heen en Adam probeerde hem lachend weg te duwen toen de tong van het dier over zijn wang glibberde.
‘Hé joh,’ grinnikte hij. ‘Dat is smerig.’
Het dier had daar natuurlijk geen boodschap aan. Adam ging overeind zitten en kroelde met zijn vingers door de zachte vacht. Even schoot er een beeld voor zijn ogen langs van een zwarte pup die over zijn buik klom terwijl hij languit op een rood hoogpolig tapijt lag. Hij hoorde zichzelf zachtjes lachen. “Goed zo Rex!”
Met een schok ging hij rechtop zitten. Was dat weer een herinnering?
Het dier keek vragend naar hem op. Zijn vingers vonden weer een weg in de vacht en hij beet bedenkelijk op zijn lip. ‘Volgens mij had ik vroeger een hond,’ mompelde hij tegen het dier. ‘Rex.’
De naam riep een drukkend gevoel van gemis op. Wat miste hij nog meer? Wisten zijn ouders eigenlijk waar hij was? Zijn vrienden? Had hij die wel? Of was er helemaal niemand die hem miste?
De hond – Adam besloot hem Rex te noemen, dat voelde vertrouwd in een wereld waar hij zich opeens heel alleen voelde – leek aan te voelen dat zijn gedachten weer versomberden. Het dier stond weer op, zette een paar passen naar achteren en blafte zacht. Zijn staart kwispelde weer. Weer deed het een paar stappen naar achteren terwijl het Adam afwachtend bleef aanstaren.
‘Moet ik je volgen?’ vroeg hij vertwijfeld.
Het dier blafte opnieuw, rende terug, holde om hem heen en drukte toen zijn kop tegen Adams rug.
‘Oké oké,’ zei hij met een flauwe glimlach en hij krabbelde overeind. Het dier cirkelde weer om hem heen en drukte zijn neus tegen zijn handpalm, daarna gaf het een plagerige lik en stoof hij er weer vandoor.
Adam grinnikte zacht. ‘Wacht… Rex,’ zei hij.
Het dier keek om en blafte, maar het hield niet zijn pas in.
Adam begon ook te joggen in een poging het beest in te halen. Toen het hem eindelijk gelukt was, stonden ze voor een smeedijzeren hek waarachter een donker bos lag. Hij zakte op zijn hurken naast de Golden Retriever neer. ‘Wat gaan we hier doen dan?’ vroeg hij terwijl hij het verduisterde bos in keek. Het was duidelijk dat ze hier niet mochten komen, er stond vast niet zonder reden een hek omheen. ‘Volgens mij mogen we hier helemaal niet komen. Ik in elk geval – jij hebt vast geen regels om je aan te houden, hè?’ Hij zuchtte. ‘Leidde ik maar een leven als jij. Gewoon een beetje rondbanjeren op de campus en mensen opvrolijken… Ik maak mensen alleen maar aan het walgen.’

Every villain is a hero in his own mind.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx

'Zoiets, ja. Het idee is dat ik ze uiteindelijk niet hélemaal in slaap hoef te brengen... maar dat ik ze ook kan laten dagdromen. Zodat iets hun eigen idee lijkt, weet je wel.' Hij merkte dat hij er enthousiast van werd. Tot dusver had hij zijn dromen vooral kunnen gebruiken om mensen angst aan te jagen, en hoewel hij dat ook wel vermakelijk kon vinden was het in de mééste gevallen niet héél nuttig gebleken. Dit bood meer potentie... 'Misschien kan ik 8102 zelfs een zogenaamd toekomstbeeld sturen,' grinnikte hij.

Every villain is a hero in his own mind.

Fox

Fox verstijfde toen hij die woorden hoorde. Man – wat was er allemaal met die knul aan de hand? Had dit nog wel íéts met het bal te maken? Eerst had hij een gebroken hart vermoed – wat eigenlijk al een beetje gek was gezien die jongen amper een week op school zat – maar hij kon zich niet voorstellen dat iemand daar zó overstuur van was. Er moest heel wat meer aan de hand zijn – iets wat hij blijkbaar niet met zijn afdelingsgenoten en vrienden kon delen. Zo’n eerste week school kon ontzettend zwaar zijn, dat had hij al vaker gezien, maar waarom hij geloofde dat hij mensen aan het walgen maakte? Fox kon echt geen enkele reden bedenken, en hij geloofde ook niet dat het waar was.
Het kostte hem een onwijze moeite om niet zijn eigenlijke vorm aan te nemen zodat hij die waanzin uit zijn hoofd kon praten, maar hij dacht dat het hem alleen maar zou afschrikken. De jongen voelde zich nu veilig bij hem, waarschijnlijk voelde hij zich bedrogen zodra hij ontdekte dat “Rex” helemaal geen hond was maar een nieuwsgierige shapeshifter die hem ook nog eens mee naar een bal wilde vragen.
Nee, de Panther kon maar beter nooit te weten te komen dat hij vandaag met Fox op stap was geweest. Afleiding, dat was zijn missie voor vanavond. Hij was er al in geslaagd om de jongen aan het lachen te maken en de herinnering eraan zorgde voor een kriebel in zijn buik. Hij had een leuke lach, zelfs wanneer hij verdrietig was. Hij zou niet weggaan voor hij die nog eens had gehoord. Hij duwde zijn kop tegen de bovenbenen van de jongen aan om hem in beweging te krijgen en liep verder langs het hek. De afgelopen jaren had hij uitgebreid de tijd genomen om de grond dusdanig onder het hek vandaan te schrapen dat hij er op zijn buik onderdoor kon. Hij kroop door het gat en keek afwachtend over zijn schouder.
De jongen twijfelde zichtbaar. Een echte durfal was het in ieder geval niet.
Fox blafte om hem aan te moedigen, en uiteindelijk ging de jongen toch op zijn buik liggen en tijgerde onder het hek door. Hij klopte de grond van zijn knieën terwijl hij opstond en dichtbij hem kwam staan. Fox voelde aan dat hij zenuwachtig was en wreef geruststellend zijn flank langs het been van de jongen. Zo gevaarlijk was het hier niet. Het gebied was enigszins instabiel doordat leerlingen met vrij bombastische gaven hier jarenlang getraind hadden, waardoor het bos bezaaid was met plekken waar jongeren hun gave op de vrije loop hadden gelaten. Hij vond het hier prachtig. Langzaam kwam hij in beweging. Hij voelde de vingertoppen van de jongen lichtjes over de haartjes van zijn vacht glijden alsof hij bang was alleen achter te blijven.
Er gebeurt je niets. Ik blijf bij je.
Hij wist dat de jongen hem niet kon horen, maar hij hoopte toch een beetje rust te kunnen overbrengen.
Bladeren verschoven terwijl ze dieper het bos in liepen. Het oostelijke deel meed hij zoals altijd. Wekenlang had hij daar rondgedwaald, hopend dat Kris zijn gezicht liet zien. Toen de herinneringen hem alleen maar somber maakten en hij zich realiseerde dat zijn vriend niet meer terugkwam, had hij de magie van die plaats permanent de rug toe gekeerd. Zelfs de herinneringen eraan blijven immens pijnlijk, en ook nu leek het moeilijker om adem te halen.
Hij versnelde zijn pas en ging de Panther verder voor over het bospad totdat hij bij de open plek kwam waar hij naar op weg was geweest.
‘Wauw,’ klonk het verbijsterd.
Fox rende enthousiast een rondje om de jongen heen, blij dat hij het mooi vond. Een paar meter verderop was de grond met een laag ijs bedekt en daaruit rezen ingewikkelde figuren omhoog. Iemand had hier ooit zijn ijsgave getraind en een blijvende afdruk achtergelaten. Het smolt nooit – hoe warm het ook was. Fox vond het magisch, zoals het maanlicht weerkaatst werd door de ijssculpturen. Hij blafte vrolijk naar de Panther en stapte toen het ijs op. Het voelde onaangenaam onder zijn poten en automatisch kromden zijn nagels zich.
De jongen liep voorzichtig met hem mee. Ze glibberden naar een glijbaanachtige structuur waar Fox al vaker opgeklommen was en over naar beneden was geroetsjt. In zijn hondengedaante had hij dat echter nog niet gedaan, dus hij zette onhandig zijn poten neer en probeerde erop te klimmen. Het was lachen om eraf te gaan, hij hoopte dat het de jongen ook weer wat zou opvrolijken.
‘Wil je erop?’ klonk het verbaasd achter hem. ‘Je bent wel een beetje een maf beest hè?’ zei hij grinnikend. ‘Ik help je wel.’
Twee warme armen sloegen zich om zijn lijf en de jongen tilde hem iets hoger. In een reflex wilde Fox zijn handen over de bovenarmen leggen om te voorkomen dat hij ze straks weer zou wegtrekken, maar daardoor maakte hij een rare beweging en gleden ze weer naar beneden.
‘Je moet wel stil blijven staan!’ zei de jongen lachend.
Die lach… Fox voelde een warme gloed langs zijn wangen trekken. Slecht teken – want honden konden niet blozen. Vlug probeerde hij weer tegen het ijs omhoog te krabbelen, hopend dat de kou zijn menselijke emoties wat zou vertragen en hij niet nú zou terug veranderen.
De jongen hielp hem beetje naar beetje naar boven en hurkte daarna naast hem neer.
‘En wat nu?’
Here we go. Fox zette een stap naar voren, zakte door zijn poten en schoof toen over de ijshelling naar beneden. Hij blafte van schrik toen hij even loskwam van de baan en daarna onzacht neerkwam. Achter hem hoorde hij de jongen gniffelen. Het lukte hem niet om om te kijken, pas toen hij aan het einde kwam draaide hij zich om en zag de jongen vlak naast hem tot stilstand komen. Er lag een twinkeling in zijn ogen en Fox voelde zijn hart zwaar bonzen. De Panther schoof naast hem, sloeg een arm om Fox heen en leunde daarna met zijn hoofd tegen zijn schouder.
Zijn poot tintelde. Hij wilde ook zijn arm om de jongen heen slaan en hij probeerde dat verlangen ver weg te stoppen. Dit was geen moment waarop hij door de mand wilde vallen. Straks rende hij weg. Voor iemand die hier nooit was geweest, was het niet echt een ongevaarlijke plek. Bovendien was de jongen blij dat hij troost had gevonden, voor hem had dit niets met aantrekkingskracht te maken.
Hij keek op naar de sterren boven hun hoofd. Dit had best romantisch kunnen zijn, als hij geen hónd was geweest…
Toch hield hij het idee in gedachten. Misschien kon hij hem morgenavond ergens naartoe lokken, waar ze samen naar de sterren konden kijken en hij de jongen mee naar het bal kon vragen. Het was misschien wat simpel, maar bij nader inzien dacht hij niet dat de jongen op een hele grootse proposal zat te wachten. Hóé hij die jongen dan moest krijgen op de plek die hij wilde wist hij nog niet. Of... misschien kon de vriend van de jongen hem helpen en een boodschap doorgeven! Die vertrouwde hij vast blind. Hij glimlachte om het vooruitzicht en kroop nog wat dichter tegen de jongen aan.

[ bericht aangepast op 15 maart 2020 - 9:55 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla

Yrla trok een wenkbrauw op. Heel even keek hij Dezi peilend aan, maar ondertussen wist hij al dat ze een of andere streek van plan was. "Zolang je maar geen rommel maakt, vind ik alles best." Hij stak zijn hand uit naar Dezi en boog licht naar haar. "En nu madame, gaan we er even voor zorgen dat jij opnieuw gekozen wordt tot onze leider."

It's never gonna happen, Guys.

Jester

Hij had bericht gehad van Vienna met de vraag waar hij bleef. 7223 had eigenlijk helemaal geen zin om terug te komen naar het house, maar wist dat deze stemming belangrijk was. Ze zouden het hem niet in dank afnemen als hij niet op zou komen dagen. Vlak voor de deur bedacht de jongen zich dat hij er nog uitzag als Jester. Hij ging buiten op het bankje zitten en probeerde zijn gedachten van Adam af te leiden. Hij moest even niet aan zijn vriend denken, alleen even aan zijn gave. Het ging makkelijker dan hij had verwacht. Hij was al een aantal uur Jester geweest en was zo moe van alle emotie en de gedaanteverwisseling dat hij bijna als vanzelf terug veranderde. Het ging niet helemaal goed, zijn gave terugstoppen in het doosje. Daarvoor kon hij zich niet genoeg concentreren. Maar het was genoeg om er weer als zichzelf uit te zien. Vermoeid ging hij het house binnen en plofte naast Vienna op de bank.

It's never gonna happen, Guys.

Dezi

Dezi glimlachte tevreden. 'Met een beetje geluk heb je dat mietje voldoende angst aangejaagd dat hij niet naar de vergadering durft te komen. Dan bewijst hij mooi dat Naamlozen zo kortzichtig zijn dat ze hun eigen sores niet opzij kunnen zetten voor het algemeen belang. Een extra aanmoediging om hen niet bij belangrijke besluiten te betrekken.'

Every villain is a hero in his own mind.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx

Onyx en Jester waren de laatsten die in hun woonkamer plaatsnamen. Nou ja - bijna de laatste. 8175 was nog steeds nergens te bekennen. Had Kneus dan toch gelijk gehad, hadden ze de situatie onderschat? Yrla zat met een uitgestreken gezicht naast Dezi. Eén blik vertelde hem dat hij erg in zijn nopjes was. Met de verwachte uitslag van de herstemming kon het niet zijn, hij kon zich niet voorstellen dat Dezi meer dan twee stemmen kreeg nadat ze laatst zo tekeer was gegaan tegen 8102. Hij wisselde even een blik met Jester en was toch een beetje verbaasd over het mini-beetje onrust dat hij voelde.
'Ligt je vriendje al op bed?' vroeg hij aan 7223.

Every villain is a hero in his own mind.