100 | Speeltopic | The System 16+ - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

21 april 2020 - 10:12 Kefe is offline

Kefe 5051

≽ The System ≼

Let's just say this — normal RPG rules, am I right?

The Story ≽

"Trust The System."

In een verre toekomst oogt de wereld stukken beter eraan toe te zijn, niet alleen de aarde maar ook zeker de mensen die erop leven. In geen honderd jaren heeft er nog geen plaag bestaan, en ook bestaan er geen natuurverschijnselen zoals aardbevingen of tornado's. De wereld is een vredige plek waar ieder veilig kan wonen — een waar paradijs in de ogen van iemand die niet verder wil kijken. Het stikt er van de positiviteit, en zelfs de mentale gezondheid is over de generaties enkel gestegen. Iedereen oogt net zo gezond als de aarde vruchtbaar is als het ware. Dit heeft echter enkel generaties gekost, en is niet altijd even goed omarmt. Het is echter de nieuwe generatie die zowat gekweekt is met de behoefte naar deze perfectie, met een gezonde portie nieuwsgierigheid en creativiteit om te groeien in deze perfecte wereld. Het is hun taak de nieuwe generatie te creëren en alles dat daarbij komt kijken.
Het klinkt natuurlijk allemaal te perfect om waar te zijn, en dat is het ook — al heeft tot dusver niemand ook maar een poging gedaan om verder op onderzoek uit te gaan. En degene die dat wel gedaan hebben, zijn simpelweg verdwenen. Het is verder ook totaal geen gebruikelijk iets, omdat het als het ware "uit" een mens is gekweekt om hen vragen te laten stellen tegenover The System. The System is namelijk een computerprogramma dat alles bepaald wat er gebeurt, ontworpen door Augustus French — de overgrootvader van Derrick French, de man aan de top. Hij draagt de titel Generaal, wat gelijk zal staan aan President of Koning van nu.
De titel Generaal duidt er natuurlijk wel op dat het leger een hoge rank heeft in dit land, zelfs de hoogste rank als het ware. Het is echter niet zozeer dat zij angst aanjagen, ze zijn gewoon overal ten alle tijden aanwezig. Volgens Derrick French hangt er namelijk altijd een donkere wolk boven het land, al heeft geen levend persoon iets van de dreiging gezien en begint de nieuwe generatie dat als het ware lichtelijk te wantrouwen.
Toch is er nog geen oorlog uitgebroken, juist omdat alles gratis wordt aangeboden aan het volk. Zo worden ze van huizen, kleding en voedsel voorzien en is geld simpelweg niets meer dan een herinnering aan een verkeerde wereld — althans zo wordt het hen verteld. Ze programmeren haast dankbaarheid in je vanaf een jonge leeftijd, al blijft het daar zeker niet bij. Het een en ander wordt ze vanaf jongs af aan zo vaak verteld, dat er oprecht geloof is in het feit dat dit een perfect leven is, en dat zij dit jou verzorgen.

"Trust The System."

11th of May — 17:18 — 10 ℃ — ☁ » almost ☂

Het was een vreemde dag, er hing al de hele dag een onbeschrijfelijke sfeer in de lucht — eentje die het beste ongemakkelijk te noemen voelt (al heeft iedereen dit anders ervaren). Velen hebben dit niet meegekregen omdat ze hun dagtaken hebben moeten verrichten, maar er zijn zeker personen die hier niet wat gevoeliger voor zijn of simpelweg de tijd hebben om dit op te merken. Vooral de Undergrounders zullen hier last van gehad hebben, juist degene die geen enige vorm van ritme bezitten.

ϟ Binnen The System is de chaos aanwezig, gezien er al een half uur een error te vinden is die soms weg lijkt te vallen dankzij behulpzame leden — waaronder Bryce die haar uiterste best doet de machine in haar eentje te koelen. Juro heeft deze dag net enige verantwoordelijkheid gehad, waardoor er extra druk op hem is gelegd, en hij dit oprecht tot een goed einde wil brengen — al is dat moeilijk gezien deze error nooit eerder voorgekomen is. Sabrina zal uit haar glazen kooi gelaten worden om eventueel bij te springen — alles is nu van harte welkom.
[ Vergeet niet dat er een deur onder The System zit, hier kunnen Undergrounders vrijkomen. ]

♙ Met betrekking tot de Normals zijn de simpele 9 to 5 medewerkers hun weg naar huis aan het maken, terwijl de vitale beroepen natuurlijk wat vervelende uren kunnen hebben. Zo besluit Veda een wat langere route richting haar huis te nemen door een zware nacht, en zijn Cailean en Zella zeer waarschijnlijk nog op hun werk te vinden door een ontzettend drukke dag — iets dat maar zelden voorkomt, en dan ook direct onderzocht moet worden, buiten de hulp om die ze al moeten bieden. Extra meldingen moeten er gemaakt worden, zodat er een oorzaak gevonden kan worden. Peyton zal over hebben moeten werken, al is het meer uit voorzorg geweest omtrent wat er gaande is binnen The System.
[ Vlakbij het ziekenhuis is ook een Underground deur te vinden is, hier kunnen er ook vrijkomen. ]

♨ Voor de zoveelste keer deze week zijn er weer eens soldaten naar beneden gekomen om de boel te controleren, maar ditmaal zijn er producten afgenomen van de Undergrounders die op de voorgrond te vinden waren. Zo is Echo’s geliefde zaklamp hem afgenomen, en missen andere Undergrounders spontaan ook wat van hun voorwerpen — Neomy is haar favoriete boeken kwijt, Cristiàn's favoriete pan is hem afgenomen, Pip is één van haar scherpste wapens spontaan verloren, ook een aardige buit aan gestolen voorwerpen van Morrigan zijn verdwenen en er is zelfs een poging gedaan naar Talon’s welbekende mp4, iets dat Derrick French net op tijd weet te stoppen voor er ook maar één dode kon vallen.
[ Voel je vrij deuren te bedenken, biedt je characters de vrijheid op verschillende plekken, mingle met andere characters. ]

"Don't let the darkness take you over, Trust The System."

I'm your little ray of pitch black.

23 april 2020 - 12:54 Kefe is offline

Kefe 5051

⋙ Veda ⋘

⊱ Teacher at The School ||| Parents in The Council ||| Cousin to Derrick French ||| Hunted by dreams ||| Somewhere outside w/ Chris ⊰

'Cristían, maar Chris is ook goed.'
Veda knikt op zijn woorden, deels dankbaar dat hij de vraag had besloten te stellen. Ze had zelf geen idee hoe ze het op moest halen, en of het überhaupt wel nut had dit te doen. Het feit dat hij het mompelt wuift ze maar weg, het is immers het idee dat telt.
Echt een reactie krijgt ze niet wanneer hij pijntolerantie getest wordt, waardoor ze haarzelf — of hem zelfs — als gelukkig kan prijzen. De pijn is net zo snel vertrokken als het gekomen is, al heeft het wel een zeurende pijn achtergelaten. Gelukkig voor haar kan ze er nog mee leven.
'Hmh, volgens mij is dit niet de juiste maat.'
Haar blik schiet direct omhoog, puur om zijn reactie te peilen. Het oogt niet zo verkeerd bedoeld als ze in de eerste instantie denkt, waardoor ze het jasje bij hem bekijkt — welke overduidelijk niet eens wil sluiten. Ze kan het dan toch niet laten lichtjes te grijnzen, al vertrekt haar gezicht alweer snel, zich beseffend waar ze zich bevinden, en vooral met wie ze zich bevind.
'Er is iets heel erg fout gegaan. We kunnen hier niet blijven, moet jij geen appartement hebben?'
Veda's blik glijdt rond, maar vindt zijn weg alweer gauw naar Chris toe. Ze knikt op zijn eerste woorden, al krijgen de tweede eerst ook een knikje. Wanneer haar ogen richting de donkere gebouwen glijden, beseft ze zich precies waar ze is. 'Ja, het is nog redelijk dichtbij.' Haar ogen glijden kort naar Chris, voor ze richting een rij aan drie gebouwen knikt — hem aanduidend dat ze die kant op moeten.
'Dus Chris, hoe lang zat je daar beneden?' met een vragende blik kijkt ze hem aan, terwijl ze op een normaal tempo richting de gebouwen begint te wandelen. Nieuwsgierigheid is iets dat ze altijd al heeft gehad, maar om hem daadwerkelijk die vraag te stellen moet dit wel vergroot zijn. Wat heeft de stroom met haar emoties te maken? Vaak genoeg heeft Derrick haar verteld dat angst een leugen is — dat dit niet is wat ze kan voelen. Maar als het niet bestaat, hoe kan hij de naam er dan van weten? Oude herinneringen beginnen op te borrelen, degene die ze weg had gestopt.
Paranoïde blijft Veda rondkijken, haar blikken waakzaam tussen de gebouwen werpend. Ze vertrouwd er niets van, en al helemaal niet dat die soldaten spontaan hun interesse verloren zijn. Zelfs de duisternis zal hen niet van die weg af hebben weten te krijgen — toch? 'Ik vertrouw er echt niets van.' Of de woorden meer tegen haarzelf zijn of tegen Chris weet ze niet. Het enige dat ze weet is dat het briesje dat langs haar blote huid streelt, geen prettig gevoel is als je enkel gewend bent iets over je armen te dragen. Toch omarmt ze het, puur omdat het nieuw is.

⋙ Echo ⋘

⊱ Undergrounder ||| Committed a crime ||| English gentleman ||| Four years in this hell ||| Somewhere Underground w/ Neomy & Pip ⊰

'Een plan? Maar waarom…'
Het is maar goed dat Neomy zich stilhoudt, gezien het enkel meer tot hem doordringt dat ze inderdaad door stilte omringt zijn. Pip weet nog haast bijna tegen hem aan te belanden, maar weet haarzelf net op tijd te stoppen. De woorden dringen tot hem door, waardoor er een frons op zijn gezicht verschijnt. Er begint iets op te spelen dat hij niet op kan noemen, het is vreemd en ondanks dat het geen pijn is bezorgd het hem een drukkend gevoel in zijn hoofd — evenals in zijn nek, op de precieze plek waar zijn chip zich bevindt. Het feit dat Neomy de mededeling even herhaalt gaat dan ook volledig langs hem af.
'Hmm. Voelen jullie je ook een beetje… Anders?'
Echo's ogen lijken te branden, al heeft hij geen idee waarom precies. Na enkele keren knipperen is dit ook gauw weer opgelost, waarna zijn blik richting Neomy glijdt. Het is echter Pip die eerder is met antwoorden — al is het niet echt een antwoord te noemen.
'We moeten... I-ik... Fuck... Houten deur...'
Echo kijkt met verbijstering toe naar het gedrag van de dame, geen beweging ontgaat hem — ondanks het feit dat het spontaan pikkedonker is. De bewegingen zijn welbekend, het is eerder de route die voor hem moeilijker zal worden. Ook zijn ogen zijn echter getraind voor het donker, waardoor hij zich niet al teveel zorgen erom weet te maken. Pas wanneer Pip zich na haar laatste woorden van de muur af gooit pakt hij haar zacht beet bij haar onderarm, doch hard genoeg zodat ze zich niet zomaar los kan maken van zijn grip.
'Laten we een andere deur vinden,' begint Echo autoritair — de soldaat binnen hem lijkt weer te ontwaken, 'die deur is nu net iets te geliefd. Bovendien weten we niet waar Derrick is.' Hij knikt richting een gang vlakbij hen. 'Daar is een andere deur te vinden, laten we die eerst testen. Deze is dichterbij.'
Even twijfelt Echo, maar toch trekt hij Pip subtiel voor zich, zich geheel bewust van het feit dat de jongedame veel meer zicht heeft in het duister. 'Het is de volgende gang rechts, niet te missen. Het is een gigantische ijzeren deur.' Hij geeft Pip nog een bemoedigend zetje — oplettend dat het niet te hard is voor haar, voor hij zijn blik even op Neomy werpt. 'Red jij het?'

I'm your little ray of pitch black.

23 april 2020 - 15:37 Vanth is offline

Vanth 23147

CRISTÍAN 'CHRIS' ~~ROMANOV~~

30 • Undergrounder (5 years) • Alone > With Veda, outside

Ze knikt op mijn woorden en ik haal licht opgelucht adem. Dat zal in elk geval helpen. 'Ja, het is nog redelijk dichtbij.' zegt ze en ik volg haar blik naar een rij gebouwen. ''Mooi.'' zeg ik enkel en ik loop met haar mee richting haar appartement. 'Dus Chris, hoe lang zat je daar beneden?' Mijn tot nu toe neutrale gezicht betrekt even bij de vraag. Wanneer ik naar haar kijk zie ik de vragende blik in haar ogen. ''Vijf jaar? Tenminste, als ik het goed heb bijgehouden.'' zeg ik, het laatste wat mompelend. Sinds de eerste dag had ik het geprobeerd bij te houden, simpele streepjes op de muur bij mijn vaste slaapplek door een scherp voorwerp gezet. Als ik me niet vergis was het vijf jaar, en een aantal maanden. Soms was het het enige wat nog iets weg had van de realiteit.
Ondertussen kijk ik goed om me heen, mijn wantrouwigheid en aandacht voor details missen niks van de omgeving. 'Ik vertrouw er echt niets van.' Ik hum even bij haar woorden, iets wat moet lijken op een instemmend geluid. ''Daar zeg je me wat..'' mompel ik. Het was heel vreemd, wellicht nog vreemder dan de hele underground toen ik er arriveerde. Dat zegt wat, gezien het onder de grond een totaal andere wereld lijkt te zijn. Op een manier is het dat ook. Andere rangorde, andere regels, een andere manier van leven..
Een tijdje later komen we aan bij het appartement en een vage vlaag van herkenning schiet door mij heen. ''Het is niets veranderd...'' mompel ik en eenmaal binnen worden mijn gedachten enkel bevestigd. Mijn vingers laat ik zachtjes over de muur gaan en als ik om mij heen kijk schieten vage herinneringen in mijn hoofd. ''Hmh, verassend..'' mompel ik doelend op mijn eerdere woorden, al meende ik het niet. Dit is precies wat ik kon verwachten aangezien alles altijd hetzelfde was in deze wereld. Ik haal mijn schouders op en doe het jasje weer uit, waarna mijn blik valt op de spiegel. Ik frons lichtjes en kijk naar mezelf. Het vuil dat ik op sommige plekken zie valt me nog niet eens direct op, eerder de littekens die over mijn hele lichaam en gezicht verspreid zijn. Nou wist ik wel dat ze er zaten maar met gebrek aan een goed spiegelbeeld de laatste jaren heb ik nooit geweten hoe het er echt uit zag. ''Oh...'' mompel ik zachtjes en hou mijn hoofd wat schuin. ''Dus dat is er gebeurt..''

El Diablo.

23 april 2020 - 16:23 Reeses is offline

Reeses 1275

Neomy ~~Kiyomizu~~
๑ 21 ๑ Undergrounder (3 years) ๑ Somewhere Underground - almost outside ๑ With Echo & Pip ๑

*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*

Nog steeds keek Neomy om zich heen, alsof ze op de één of andere manier minder mensen verwachtte. Het feit dat het plotseling donker was hielp ook niet bepaald mee, waardoor Neomy de reactie van Echo en en Pip moeilijker kan zien. Toch ziet ze Echo’s blik haar kant op richten, maar voor Neomy iets kan zeggen is Pip degene die begint te praten.
“We moeten…” Waren haar eerste twee woorden, al leek ze daarna even stil te vallen. Neomy zag Pip tegen de muur aan leunen, maar voor Neomy er iets van kon zeggen, sprak de donkerharige dame alweer. “I.ik… Fuck…” Haar rugtas viel op de grond en Neomy keek haar met een mengeling van verbazing en bezorgdheid aan. “Houten deur…,” mompelde ze nog. Ook Echo leek Pip enigszins verbazend aan te kijken, maar al snel zag ze zijn hand naar haar pols grijpen, alvorens hij begon te spreken.
“Laten we een andere deur vinden,” sprak Echo en Neomy voelde zich opgelucht dat hij de leiding nam. Zelf had ze geen flauw idee wat ze moesten – en zeker niet nu Pip zich zo vreemd leek te gedragen. “'Die deur is nu net iets te geliefd. Bovendien weten we niet waar Derrick is. Daar is een andere deur te vinden, laten we die eerst testen. Deze is dichterbij.” Neomy gaf een knikje, opnieuw opgelucht dat ze nog altijd zouden proberen Derrick te ontwijken. Echo trok Pip voor zich. “Het is de volgende gang rechts, niet te missen. Het is een gigantische ijzeren deur.” Hij wierp een korte blik op Neomy. “Red jij het?,” vroeg hij haar, waarop Neomy knikte en een achteloos gebaar maakte. “Ja hoor. Ik mankeer niks. Het is wel lekker rustig zo,” zei Neomy en wist zelfs een opgewekte toon aan te slaan.
Het tweetal kwam in beweging en Neomy volgde hen op de voet. Ze bleef vlak achter Echo lopen, terwijl ze zo nu en dan een blik achterom wierp. “Wat denk jij dat er gebeurt is?,” vroeg Neomy aan Echo. “Waarom zouden ze opeens die deur opendoen? Of heeft dat te maken met…” Neomy gebaarde even naar Pip. “Met hoe Pip zich gedraagt? Hoe wij ons voelen? Denk je dat één van de soldaten een foutje heeft gemaakt?” Ze waren in de tussentijd de gang ingeslagen en aan het einde van de gang doemde een deur op. Alleen was die gigantische ijzeren deur opengeschoven. Het was donker buiten. Zo op het eerste gezicht leek er geen enkel licht te branden en koude lucht kwam hem tegemoet. Neomy staarde van de geopende deur naar Echo en Pip. “Dat is langgeleden,” mompelde ze.

23 april 2020 - 16:47 Kefe is offline

Kefe 5051

⋙ Veda ⋘

⊱ Teacher at The School ||| Parents in The Council ||| Cousin to Derrick French ||| Hunted by dreams ||| Her apartment w/ Chris ⊰

'Mooi.'
Na dat simpele woord valt er even een stilte, eentje die Veda niet van plan is te laten hangen met haar nieuw gevonden nieuwsgierigheid. Het feit dat hij simpelweg niet gereageerd heeft op haar reacties doet haar stiekem goed, al beseft ze daardoor wel wat voor persoon ze met zich meeneemt. Of ze het wel wil, weet ze niet zeker, maar veel keus heeft ze op het moment niet. Ze kan hem niet zomaar hier laten rondlopen, toch?
'Vijf jaar? Tenminste, als ik het goed heb bijgehouden.'
De tijd spreekt hij zekerder uit dan de rest van de zin die volgt. Toch knikt ze maar. 'Zoveel is er niet echt veranderd hier, dat kan ik je vertellen.' Veda zucht zacht, direct beseffend dat dat is wat ze precies mist — verandering. Het leven is... simpel... normaal? Het is te gewoontjes, misschien dat ze daarom deze uitdaging aangaat. 'Wat was je voorheen?' De vraag borrelt simpelweg op, tot deze over haar tong vliegt. Echt schaamte zit er echter niet achter, haar ogen glijden namelijk simpelweg de omgeving onderzoekend rond. Ze vermeld ook gelijk dat ze het niet vertrouwd.
'Daar zeg je me wat..'
Een instemmend geluid klonk voor deze woorden, waardoor haar blik zijn kant op glijdt. Ook hij neemt de omgeving onderzoekend in zich op, waardoor ze zich maar focust op de weg richting haar appartement. Echt bang voor camera's is ze niet, wanneer ze deze eenmaal benaderd hebben, waardoor ze haar weg naar binnen maakt en met het pasje haar appartement opent.
'Het is niets veranderd... Hmh, verassend..'
Veda volgt zijn handelingen, en zodra ze doorheeft dat hij verder geen slechte bedoelingen heeft, maakt ze haar weg naar de keuken. Hier schenkt ze twee glazen illegale drank in. Wanneer ze haar weg terug maakt, merkt ze op hoe hij zichzelf aan het bekijken is in de spiegel.
'Oh... Dus dat is er gebeurt..'
Veda laat hem even zijn ding doen, en biedt hem vervolgens het tweede glas aan — voor ze haar weg richting de kooi van Dome, waar ze het ratje terug in stopt, tezamen met een snoepje voor het diertje. Ze keert zich om naar Chris. 'Mocht je behoefte hebben aan een douche... je weet waar de badkamer is.' Haar vriendelijke, zorgzame ondertoon komt naar boven, gezien ze kan begrijpen als hij daar op zijn minst behoefte aan heeft. Ze prijst haarzelf hoe haar gedachten nog zo kalm zijn, evenals hoe haar gedachten niet afdwalen naar een naakte man in haar badkamer.
Zelf neemt ze plek op de bank en legt ze haar ene been over de andere. Vrijwel direct neemt ze een grote slok van het doorzichtige, moonshineachtige drankje in het glas. 'Ik weet niet of je honger hebt?' Met een vragende blik kijkt ze zijn kant op. Veda heeft zelf geen behoefte aan voedsel, haar maag lijkt in een knoop te zitten.

I'm your little ray of pitch black.

23 april 2020 - 17:14 Elentiya is offline

Elentiya 12352

Bryce

”She's fire and ice.
You'll fear the cold and crave the burn.”

• 25 • Electrokinesis & Cryokinesis • The System • w/ Juro & Sabrina •

Bij het op zwart gaan van alles om hen brak er chaos los. Wanhopige stemmen en smeekbedes klonken, terwijl vele in zowel het figuurlijke als letterlijke duister tasten. Bryce was licht in shock — enkele stroomdraden gleden nog over haar huid heen alvorens haar geladenheid afnam en het ijs in haar aderen ontdooide.
"Zijn jullie oké?" vroeg Juro aan zowel Bryce, als de jonge Sabrina.
Bryce knikte half — vertrouwde haar eigen stem niet goed genoeg om nu iets hardop te zeggen daar ongeloof zich vulde in haar wezen. Wat had ze gedaan? Dit gebeuren ging problemen veroorzaken en die waren niet mals. Nu The System niet meer deed waar het voor geprogrammeerd was — nu alles open, bloot en toegankelijk was voor iedereen.
Een huiverig trok door Bryce heen, welke niks met haar krachten te maken hadden nu ze er geen in werking had. In de verte hoorde ze Sabrina al mompelend op Juro reageren. Met haar ging het gelukkig ook goed. Dankbaar nam de brunette diens hand aan om overeind te komen, waarna ze een keer wreef over haar pijnlijke achterste vanwege de klap die ze op de grond gemaakt had.
"Het heeft geen nut," bracht Bryce uit —eens haar blik viel op Juro, die een laatste poging leek te doen de schermen weer aan te krijgen. Ze had het geprobeerd, Bryce had de ruimte gevonden waar de stroom telkens weg leek te vallen, maar zodra ze met haar eigen elektriciteit het gat op wilde vullen, ontstaan er kortsluiting tussen haar en The System — hetgeen nog nooit gebeurd was. "Ik snap het niet," mompelde Bryce dan ook, terwijl ze haar vingers over het zwarte scherm liet gaan; welke nog warm aanvoelde vanwege de oververhitting.
"Er aan draaien," beval Juro een ieder die hij een zaklamp overhandigde.
Bryce keek vertwijfeld van hem, naar Sabrina naast zich.
"Sabrina, jij blijft bij Bryce – zorg dat ze voldoende licht heeft. Bryce, elektriciteit," commandeerde de beste man nog éénmaal, alvorens hij beide dames achterliet. Licht schudde Bryce met haar hoofd, blikte naar de schermen achter haar en voelde hoe de onrust in haar begon te groeien, zoals het nog nooit gedaan had.
"Gaat het?" vroeg Sabrina zacht. "Het was het proberen waard."
Een moeizame trek gleed om haar mond, terwijl Bryce de golf aan emoties onder controle trachtte te houden. het was anders dan wanneer Derrick haar een vleugje meer had gegeven, maar op dit moment was het wel de laatste zorg die ze had.
"Het klopt niet," wist de brunette uit te brengen. Zacht gleden haar handen over het scherm heen, trok opnieuw aan haar elektro zijde en zocht naar de oplichtende draden die ze normaliter blindelings tevoorschijn haalde. Nu was er niks. Een compleet zwart gat. "Er is nooit een stroomverlies geweest," ging ze onder half mompelend verder. "Niet onder mijn toezicht.."
Een gefrustreerde frons nestelde zich tussen haar wenkbrauwen in terwijl Bryce nog een laatste poging deed om The System van een stroomschok te voorzien.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

23 april 2020 - 18:15 Vanth is offline

Vanth 23147

CRISTÍAN 'CHRIS' ~~ROMANOV~~

30 • Undergrounder (5 years) • With Veda, her appartment

Ze bied me een glas aan en ik neem het aan, een maar wat bekende geur komt me tegemoet en ik neem snel een kleine slok. De smaak maar wat bekend, sinds dit wel een van de dingen was die we ondergronds hadden. Dat dan weer wel, voor een prijs natuurlijk. 'Mocht je behoefte hebben aan een douche... je weet waar de badkamer is.' voor een kort moment is er een hint van een lach op mijn gezicht te vinden bij het horen van haar toon, waarna ik knik. ''Ik weet het, ja..'' beaam ik zachter. Even blik ik naar mijn kleding en frons. Ik verwachte niet dat zij een uniform in haar kast zou hebben dat mij zou passen, maar na een douche dit weer aantrekken zou ook niet helpen. Nou ja, dan moet ik dit ook maar schoon krijgen. Ik mag hopen dat ze het niet erg vind als haar badkamer bezet is voor langer dan 10 minuten.
'Ik weet niet of je honger hebt?' Ik kijk weer op en even ben ik stil. Mijn laatste... Maaltijd... Als je het zo kan noemen, het was al weer een tijdje geleden ondertussen. Ik knik. ''Ehm, ja. Nu je het zegt.'' Ik kijk naar haar en haal dan mijn schouders op. ''Ik weet niet wat je in huis hebt? Het hoeft niet speciaal te zijn of iets.'' vervolg ik en zucht, waarna ik nog een laatste blik in de spiegel werp. ''Maar een douche kan ik inderdaad wel gebruiken.'' Ik knik haar nog toe en sla het glas achterover dat ik vervolgens in de keuken neer zet, dan vervolg ik een weg naar de badkamer. Oké eerst, kleding. De wasmachine zou veel te lang duren, het moest ook nog drogen. Ik kleed mij daarom ook uit en begin het met de hand schoon te maken. Eenmaal tevreden gooi ik het in de droger en stel die in op het kortste programma.
Dan stap ik zelf in de douche en ik leun even met mijn hoofd tegen de muur. Warm water, dat was heel lang geleden. Ik heb geen idee hoe lang ik daar sta, in mijn gedachtes verzonken. Deze hele situatie was vreemd en heel snel gegaan. Nu kon ik momenteel echt niet klagen, maar het hield mijn gedachten wel bezig. Het zachte gepiep van de droger laat mij weer opkijken en snel ga ik verder met mezelf. Binnen een paar minuten sta ik met een handdoek om mijn middel voor de spiegel en wederom laat ik mijn blik weer over mijn spiegelbeeld gaan. Het beeld dat ik was voor de underground lijkt bijna vele tientallen jaren geleden. Bijna automatisch schud ik mijn hoofd en schiet vervolgens in mijn kleding, terwijl ik een weg terug maak naar Veda. Ik neem plaats in de woonkamer en blik even uit het raam. Dan besef ik mij dat ik nooit antwoord heb gegeven op haar eerdere vraag. ''Ik was ooit een soldaat, hoge rang en al.'' zeg ik dan en lach koeltjes. ''Can you believe it.'' mompel ik dan hoofdschuddend. Ik blik weer naar haar. ''Hoe zit het met jou?''

[ bericht aangepast op 23 april 2020 - 18:16 ]

El Diablo.

23 april 2020 - 20:23 Tahani is offline

Tahani 10513

Pip

25 — Undergrounder (11 years) — @ Underground w/ Echo & Neomy

De vertrouwde hand van Echo sloot al snel om Pips arm heen. Ze was hem dankbaar, maar kon geen woord uitbrengen. De pijn leek haar hoofd in tweeën te splijten en ze moest zich met alle macht concentreren om geen harde geluiden te maken.
'Laten we een andere deur vinden, die deur is nu net iets te geliefd. Bovendien weten we niet waar Derrick is.' Het doet Pip wel een beetje goed om te horen dat Echo de leiding neemt en besluit niet naar de houten deur te gaan, maar om juist wat anders te vinden. Ze wist haar ogen te openen en naar Echo te kijken. Alleen al de naam Derrick zorgde voor rillingen over haar rug. 'Daar is een andere deur te vinden, laten we die eerst testen. Deze is dichterbij.'
Pip knipperde enkele keren met haar ogen. Ze voelde dat de hoofdpijn wat leek te verzachten en ze keek voor zich. Haar zicht was zo gewend aan het duister dat het slechts seconden duurde voor ze zich aangepast hadden. Ze liep voor Echo en Neomy uit en leidde ze zo richting een andere deur. Pip focuste zich op de route en op het in toom houden van haar bonkende hoofd, ook al was het nu beter dan enkele minuten geleden. Toen had het echt geleken of haar brein zou barsten.
'Wat denk jij dat er gebeurd is?' hoorde Pip Neomy vragen. 'Waarom zouden ze opeens die deur opendoen? Of heeft dat te maken met... met hoe Pip zich gedraagt? Hoe wij ons voelen? Denk je dat één van de soldaten een foutje heeft gemaakt?'
Pip kon niet reageren en eerlijk gezegd had ze ook geen idee wat ze zou moeten zeggen. Ze gedroeg zich vreemd, dat gaf ze zo toe. Maar de pijn was zo ineens op komen zetten dat ze zich er gewoon niet op voor had kunnen bereiden. Ze sloegen de hoek om naar de juiste gang en Pip herkende de deur. Ze had er zo vaak tegenaan gezeten en naar gestaard dat het haar amper was opgevallen, zeker de laatste jaren. Maar nu zag het er anders uit. De deur was open.
'Dat is lang geleden,' hoorde ze Neomy zeggen. Ze was naast haarzelf en Echo gaan staan. Het drietal keek naar de deur. Kippenvel ontstond op Pips armen toen een koude lucht hen tegemoet kwam. Haar hartslag versnelde toch flink wat toen ze een redelijk frisse lucht rook. Het was niet muf of vies, maar best lekker. Het herinnerde haar aan... vroeger. De hoofdpijn die Pip voor korte tijd had geteisterd was vrijwel helemaal weggetrokken. Ze voelde het nog bonken, maar vergeleken met wat het eerder was geweest, viel het alles mee. Ze wist haar arm los te maken uit Echo's greep, al was ze hem eeuwig dankbaar dat hij haar had vastgepakt. Lichamelijk contact kon ze over het algemeen niet uitstaan, zeker niet met een man, maar Echo was een uitzondering op de regel.
'Wow...' mompelde Pip uiteindelijk en ze zette een pas naar voren. Buiten. Bovengronds. Het was er nog. En ze kon erheen. Aarzelend keek ze naar de andere twee en ze haalde een keer diep adem. Vrijwel haar halve leven had ze hier gezeten, ze was weggestopt en er was niet meer naar haar omgekeken. En nu kon ze weg. Toegegeven, het maakte haar bang, misschien nog wel banger dan toen ze erachter kwam dat haar mes weg was. Hoe moest ze zich bovengronds redden? Ze zette nog een stap naar voren en kon uiteindelijk haar benen niet meer tegenhouden. Ze moest erheen. Ze liep door de deuropening van de grote ijzeren deur en stond toen... buiten.

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

24 april 2020 - 9:58 Kefe is offline

Kefe 5051

⋙ Veda ⋘

⊱ Teacher at The School ||| Parents in The Council ||| Cousin to Derrick French ||| Hunted by dreams ||| Her apartment w/ Chris ⊰

"Fuck it. Fuck it. Fuck it."

'Ik weet het, ja..'
Het zijn de woorden niet die haar mondhoeken opnieuw doen opkrullen, maar eerder het feit dat die van hem dat doen. Haar zorgzame kant komt vaker op school naar voren, iets dat ze glashard probeert tegen te gaan, maar nu heeft ze daar oprecht schijt aan — en dat brengt ook weer de nodige kopzorgen met zich mee.
'Ehm, ja. Nu je het zegt. Ik weet niet wat je in huis hebt? Het hoeft niet speciaal te zijn of iets.'
Veda knikt kalm op zijn woorden, en gaat door haar hoofd al door al haar recepten — ze verwacht echter niet dat hij zo'n zin zal hebben in een gezonde salade. Direct besluit ze dan ook maar iets van Cailean te stelen, want als iemand ongezond en vettig lekker kan laten smaken is hij het. 'Ik maak er wel wat van.' Ze neemt nog een slokje, terwijl ze haar ogen nogmaals over zijn vuile kleding laat glijden.
'Maar een douche kan ik inderdaad wel gebruiken.'
Begripvol knikt Veda, waarna ze het glas even op tafel zet. Ze laat haarzelf met een diepe zucht op de bank vallen wanneer ze de deur van de badkamer hoort sluiten en sluit haar ogen voor enkele tellen. Nadat ze hardhandig over haar ogen heeft gewreven, besluit ze haarzelf maar omhoog te hijsen en aan het werk te gaan met het eten — al bezorgd het idee van eten consumeren haar op het moment alleen maar een misselijkmakend gevoel.
Ze heeft het idee dat het gebouw nog gezegend is met stroom, waardoor ze maar gauw begint aan alles. Het is waarschijnlijk maar een kleine stroomuitval, ondanks dat zoiets nog nooit eerder is gebeurd, maar je weet het immers maar nooit. Binnen enkele minuten wordt het appartement overladen met de heerlijke geuren die een huisgemaakte maaltijd je kunnen bezorgen.
Met een pizza in de oven, en de hamburgers die aan het bakken zijn in de pan begint Veda dan ook maar gauw met de voorbereiding van de toppings voor de hamburgers — iets dat haar beter afgaat. Heerlijke verse sla wordt ervoor gepakt, evenals tomaat en uien en zelfs haar zelfgemaakte augurken. Al gauw is ook dit klaar, en kan ze de hamburgers op hun broodjes leggen. De pizza zelf hoeft ook niet al te lang meer, dus alles valt op zijn plaats.
Net op het moment dat ze de badkamerdeur hoort openen zet ze de oven al uit, gezien deze toch altijd aardig warm blijft. Vanuit haar ooghoek ziet ze Chris weer plaatsnemen op de bank, en wanneer hij lijkt te willen praten wandelt ze uit de keuken, om halverwege de woonkamer tegen de muur aan haar rechterzijde te leunen.
'Ik was ooit een soldaat, hoge rang en al. Can you believe it.'
Het contrast tussen zijn eerste zin en tweede zin is groots, waar hij eerst koeltjes lacht, klinkt de ander net zo ongelovig als het voor Veda klinkt. Ze weet niet eens of ze de informatie kan delen, maar het stemmetje in haar hoofd heeft "fuck it" overduidelijk als mantra genomen. 'Dan moet je wel iets heel ergs geflikt hebben? Ik was van de veronderstelling dat enkel echte criminelen naar benden gestuurd werden?' Ondanks dat ze aardig veroordelend wil klinken, is het interesse dat hoorbaar is in haar stem. Ze wil iets van dit gehele gezeik begrijpen.
'Hoe zit het met jou?'
Veda speelt wat met de hem van haar top, en staart even naar de grond. Zo nonchalant mogelijk haalt ze haar schouders op. 'Ik ben lerares op The School. Niets interessants.' Oh, en Derrick is mijn neef, rolt helaas wat minder lekker over haar tong — en het is ook zeker geen informatie dat ze wil besteden aan dit. Als Undergrounder zal hij vast geen fan zijn van de man, en gezien ze dat zelf ook niet is, is ze niet van plan een doodsvonnis te tekenen door zijn naam even lekker te noemen.
Op haar hiel draait ze soepeltjes om richting de keuken, en al gauw tovert ze al het gemaakte eten tevoorschijn — wat ze vervolgens tentoonstelt op de salontafel. 'Ik hoop maar dat je honger hebt. Ik vul je glas wel weer.' Ze draait zich opnieuw weg, en reikt uit naar de fles. Net op het moment dat ze echter in de keuken staat beginnen de lichten te haperen, waardoor ze zichzelf even vastpakt aan het aanrecht. Dat gaan we toch niet krijgen? Duisternis. Het enige licht dat haar appartement nog betreed is de schemering van buiten, en Veda voelt nu toch een lichte paniekaanval opkomen.

⋙ Echo ⋘

⊱ Undergrounder ||| Committed a crime ||| English gentleman ||| Four years in this hell ||| Somewhere above ground w/ Neomy & Pip ⊰

Beide dames geven meer lichamelijke reacties dan wat anders, maar goed dat hij de knikjes van Neomy op weet te vangen, gezien het simpele bewegingen zijn. Zelf is hij ook aardig verward, waardoor hij niet al teveel na wil denken over alles. Het is echter de toon in de volgende woorden van Neomy die hem wat laten verstijven.
'Ja hoor. Ik mankeer niks. Het is wel lekker rustig zo.'
De opgewekte toon die er dik bovenop ligt weet hem te verwarren, maar ergens kan hij haar woorden wel begrijpen. Het is inderdaad aardig rustig, Derrick is uit hun buurt en de stilste is voor eens aangenaam — ondanks dat het niet volledig stil is vanuit de andere gangen. Wanneer hij Pip aan het werk zet om richting de bekende deur te wandelen, hoopt hij simpelweg op een uitkomst waar haar een taak geven haar wat af kan leiden. Het zal haar geen extra hoofdpijn kunnen bezorgen, als ze dat al heeft.
'Wat denk jij dat er gebeurt is? Waarom zouden ze opeens die deur opendoen? Of heeft dat te maken met… Met hoe Pip zich gedraagt? Hoe wij ons voelen? Denk je dat één van de soldaten een foutje heeft gemaakt?'
De woorden van Neomy zetten Echo enkel meer aan het denken, waardoor het zeurende gevoel in zijn hoofd enkel gevoed wordt met meer informatie — en waardoor hij ook dieper moet graven voor informatie die hij tot zijn beschikking heeft in de tijd dat hij soldaat was.
'Dat is langgeleden.'
Ondanks de mompel verstaat Echo haar zonder enig probleem. Met een simpel knikje erkent hij haar woorden. Niets is minder waar. Kort vraagt hij zichzelf af of hij de uitdaging al aan durft te gaan, maar wanneer hij zelfs Pip erheen ziet gaan, volgt hij haar zonder twijfel — terwijl zijn blik even richting Neomy glijdt. Een vragende uitdrukking staat op zijn gezicht, al leidt de aangename wind hem aan. De lucht voelt schoon, fris en heerlijk. Zonder enige twijfel trekt hij het vuile vod uit dat ze een blouse noemen, waar hij een wifebeater onderaan heeft. Een tevreden kreun schiet tussen zijn lippen door wanneer de wind langs zijn haren af glijdt. Nogmaals kijkt hij om of Neomy er ook klaar voor is, voor zijn ogen de omgeving scannen.
Bij het zien van water, iets dat hij zo snel als een plas zal omschrijven, versnelt Echo eerst zijn pas, voor hij erheen begint te rennen. Zonder enige twijfel begint hij erin te lopen, de kou negerend, waarna hij al gauw kopje onder gaat. Onder water laat hij zijn handen ruw over zijn gezicht glijden. Wanneer hij bovenkomt doet hij het echter snakkend naar lucht, al lacht hij vervolgens gelukkig. De kou deert hem niet, het is eerder het feit dat hij voor het eerst in vijf jaar schoon kan worden — oprecht schoon. 'Kom!' Hij schreeuwt net hard genoeg zodat Pip en Neomy hem kunnen horen, gezien hij de rest van de omgeving nog niet zozeer in zich heeft opgenomen.

I'm your little ray of pitch black.

24 april 2020 - 12:06 Reeses is offline

Reeses 1275

Neomy ~~Kiyomizu~~
๑ 21 ๑ Undergrounder (3 years) ๑ Somewhere above ground ๑ With Echo & Pip ๑

*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*

Het drietal kwam in beweging en Neomy volgde Pip en Echo op de voet. Het scheelde enorm dat ze allemaal al heel wat jaartjes Underground leefden, waardoor hun ogen sneller leken te wennen aan het donker. Er werd niet veel gezegd, op haarzelf na door een aantal vragen op Echo af te vuren. Een antwoord bleef echter uit – of dat kwam doordat Echo geen antwoord had of doordat de deur in zicht kwam, wist Neomy niet.
“Dat is lang geleden,” mompelde Neomy direct. Pip leek zich los te trekken van Echo en mompelde: “Wow.” En Echo knikte op hun woorden. Pip was de eerste die de stappen naar buiten maakte waarna Echo volgde, maar echter nadat hij Neomy een vragende blik had toegeworpen. “Ja.” Neomy volgde Echo ook naar buiten en zag nog net hoe hij zijn blouse uittrok, om vervolgens zijn weg richting het water te maken. “Die is gek,” mompelde Neomy geamuseerd tegen Pip, toen Echo zomaar het water uitliep. Toch kon ze het niet laten te grijnzen en keek omhoog naar de wolken, waar de schemering inmiddels was ingevallen. Neomy wierp een onderzoekende blik op Pip, die er weer wat beter bij stond. “Gaat het weer?,” vraagt Neomy.
Ze keek op toen ze Echo hoorde lachen, waarna hij riep: “Kom!” Neomy aarzelde even maar haalde toen haar schouders op. Wat maakte het uit. Op een drafje liep Neomy richting het water en toen haar voeten met het water in aanraking kwamen, rilde ze. Jasses, wat was dat koud! Toch zette Neomy door, aangezien het water veel schoner aanvoelde dan Underground. Al snel baadde ze naast Echo, haalde diep adem en verdween ook kopje onder maar kwam vrij snel weer boven. “K.Koud.” Ze klappertandde, maar grijnsde. “Al voelt het wel veel beter!” Ze streek het haar uit haar gezicht en richtte zich toen weer tot Echo. Zo goed en kwaad als het ging, probeerde Neomy zich te wassen – haar handen, haar armen en haar gezicht. Of het veel effect had wist Neomy niet maar het zou allicht beter zijn dan daarvoor.
“Wat doen we nu?,” vroeg Neomy toen en bleef al watertrappelend zwemmen. “Als de soldaten hier komen…” Neomy maakte haar zin niet af. Dat wisten ze zelf ook dondersgoed. Maar waar konden ze heen? Was er überhaupt iemand die drie Undergrounders wilde helpen? Haar blik flitste van Pip naar Echo en stiekem was ze blij dat ze er niet alleen voor stond.

Juro Kiyomizu
31 回 The System 回 The System 回 With Bryce and Sabrina 回

漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字

“Met mij gaat het goed,” klonk Sabrina’s stem vlakbij en Juro gaf een kort knikje, al zou niemand dat opmerken. Hij deed nog een poging The System aan de praat te krijgen, al was het eerder een uiting voor zijn frustraties.
Nadat hij de knijpkatten had uitgedeeld, Bryce en Sabrina aan het werk had gezet en ook andere leden van bevelen had voorzien maakte hij zijn weg richting de lange gangen. Met zijn vele jaren ervaring binnen The System kende hij het gebouw inmiddels op zijn duimpje en zou hij de weg zelfs in het donker – zoals nu – nog kunnen vinden. Toch gebruikte hij de knijpkat, geen zin om in een situatie als deze de één of ander stom ongeluk te krijgen.
In gedachte vervloekte Juro zijn generaal keer op keer, aangezien die het niet nodig vond een back-up te maken – een regelmatig terugkerend discussiepunt tussen Derrick en Juro. Nu heb je het voor elkaar, dacht Juro verbitterd. Al was Juro ervan overtuigd dat Derrick hem voor deze chaos wel op de één of andere manier verantwoordelijk zou houden.
Uiteindelijk opende Juro één van de deuren en greep de hoofdportofoon, waarna hij zichtbaar aarzelde. Overal, in heel Toronto, was de stroom uitgevallen. Van the Normals verwachtte Juro niet zo snel een protest, maar van the Undergrounders… Was het nog wel veilig genoeg om iets over de portofoons mede te delen? Maar al snel kwam Juro tot de conclusie dat hij geen andere keuze had. Ten slotte hadden ze een leger aan soldaten die The System kon beschermen. En dan had je nog Derrick French… Maar ook Derrick French zou genoeg achter komen dat er iets goed mis was gegaan.
Juro liet de hoofdportofoon verbinding maken met alle andere portofoons en meldde toen: “Alarmfase 1. Alle soldaten onmiddellijk terug naar The System,” sprak Juro toen met een duidelijk aanwezige autoritaire toon. “Ik herhaal: Alarmfase 1. Alle soldaten hebben onmiddellijk terug te keren naar The System.” Hij verbrak de verbinding en nam de hoofdportofoon mee – al zou Derrick ook daar commentaar op hebben.
Eenmaal terug liep Juro regelrecht naar Bryce en Sabrina. “Is het al gelukt?,” vroeg hij, al wist hij het antwoord al – de schermen waren nog steeds zwart. “Fuck,” mompelde Juro opnieuw, meer als antwoord op zijn eigen gestelde vraag. Hij liet zijn blik langs de schermen glijden terwijl zijn gedachtes op topsnelheid ging. Hoe kon in godsnaam dat hele fucking systeem worden platgelegd? Was dit een ongeluk geweest, of had iemand dat met opzet gedaan? “Probeer het eens opnieuw,” commandeerde Juro toen. “Als het daadwerkelijk alleen een stroomuitval is, moeten we het met nieuwe stroom weer aan de praat krijgen.”

[ bericht aangepast op 25 april 2020 - 12:45 ]

24 april 2020 - 15:03 Vanth is offline

Vanth 23147

CRISTÍAN 'CHRIS' ~~ROMANOV~~

30 • Undergrounder (5 years) • With Veda, her appartment

'Dan moet je wel iets heel ergs geflikt hebben? Ik was van de veronderstelling dat enkel echte criminelen naar benden gestuurd werden?' Ik haal mijn schouders wat op en zucht. Wat kan ik zeggen. Dromen hebben geleid tot slaapgebrek wat heeft geleid tot het verwonden van collega's. ''Dan was ik zeker een uitzondering.'' mompel ik en schud mijn hoofd. ''Het was dan ook een rare tijd.'' vervolg ik en kijk weer uit het raam. Dat is het nog steeds, de dromen zijn na al die jaren nooit gestopt. Enkel het bericht was anders geworden deze nacht. 'Ik ben lerares op The School. Niets interessants.' antwoord ze op mijn vraag en ik knik lichtjes. Ja, zoiets dacht ik al. Zuster kon ik ook nog inkomen.
Ik kijk toe hoe ze de keuken weer in verdwijnt, maar niet veel later komt ze terug met het eten. Alleen de geur al laat het water in mijn mond lopen en ik moet mijn best doen er niet meteen op in te duiken. Dit was al een stuk beter dan wat ik mezelf heb voorgeschoteld de laatste 5 jaar. 'Ik hoop maar dat je honger hebt. Ik vul je glas wel weer.' Even is er een zowaar oprechte glimlach op mijn gezicht te vinden, klein maar aanwezig. ''Ja, bedankt.'' zeg ik oprecht en besluit als eerst voor de hamburger te gaan. Na mijn eerste hap wordt de glimlach op mijn lippen enkel groter. Ja, veel beter inderdaad. Op dit moment weet ik niet hoe ik het vijf jaar lang heb uitgehouden zonder degelijk eten.
De hamburger is al snel verdwenen, maar de glimlach verdwijnt ook van mijn lippen als het licht uit valt. Oh, nu gaan we het krijgen. Ergens was het te verwachten maar toch. Ik sta op en begin langzaam een weg naar de keuken te banen. De schemering van buiten geeft nog een minimaal beetje licht, maar door al die tijd ondergronds weet ik mij goed een weg te maken in het donker. ''Veda?'' spreek ik zacht en loop de keuken in. Mijn hand komt terecht op haar schouder. ''Heb je kaarsen in huis of iets dergelijks?'' vraag ik haar direct. ''Ik betwijfel namelijk niet hoe snel ze dit gaan oplossen.'' Langzaam verdwijnt mijn hand van haar schouder en ik leun tegen het aanrecht. Dit kon er ook nog wel bij.

El Diablo.

24 april 2020 - 15:18 Tahani is offline

Tahani 10513

Pip

25 — Undergrounder (11 years) — @ somewhere outside w/ Echo & Neomy

Pip liep voor Echo en Neomy uit. Ze voelde haar hart in haar keel kloppen en haar handen trilden. Misschien waren het nog wat restverschijnselen van die enorme hoofdpijn van net, maar ze wist dat dit ook zenuwen waren. In geen jaren had ze een frisse wind gevoeld of de buitenlucht geroken. Ze kon het niet allemaal in zich opnemen, want Echo liep langs haar heen, dropte zijn blouse op de grond en sprong in het water voor hen.
'Die is gek,' hoorde Pip Neomy naast zich zeggen. Ze kon het niet laten om te lachen en ze keek naar de man, die als een klein kind dolgelukkig in het water speelde. 'Gaat het weer?' vroeg Neomy toen. Pip keek opzij naar de vrouw en ze knikte even.
'Ja, veel beter,' antwoordde ze naar waarheid. De hoofdpijn had kort geduurd, maar het had haar compleet gek gemaakt. Nu leek het toch redelijk over. De reden van die hoofdpijn kon ze niet achterhalen, zeker niet omdat Echo en Neomy er geen last van leken te hebben, maar ze dacht dat het misschien wel wat te maken had met het feit dat ineens de deuren open waren gegaan en alle lichten uitgevallen waren.
Echo was nog steeds bezig in het water en Pip sloeg haar armen even over elkaar heen toen hij riep dat ze moesten komen. Neomy leek amper te aarzelen en overbrugde de afstand tussen haar en Echo, en uiteindelijk volgde Pip ook. Met al haar kleding aan (want ze vond het wat overdreven om alles uit te trekken) liep ze het water in. Rillend dompelde ze zich onder en kwam bij Echo en Neomy uit.
'K-koud,' stamelde Neomy. 'Al voelt het wel veel beter!'
Pip volgde het voorbeeld van Neomy en Echo en probeerde zich koste wat het kost te wassen. Ze had zich in geen jaren normaal kunnen wassen. Eerlijk gezegd was ze allang gewend aan de geur die om haar (en andere Undergrounders) heen hing en had ze zich er niet eens echt zorgen over gemaakt, maar nu ze deze mogelijkheid had...
'Wat doen we nu? Als de soldaten hier komen...' Neomy onderbrak haar eigen zin en Pip keek van haar naar Echo en weer terug.
'Als ze ons zien, zijn we de lul,' mompelde ze. Alleen al het idee dat Derrick of de andere soldaten ze weer terug konden stoppen daar, bezorgde haar rillingen. En waarschijnlijk zouden de consequenties nog veel groter zijn. Ze dook nog een keer kopje onder en volgde uiteindelijk Echo's voorbeeld door haar blouse uit te trekken. Eronder droeg ze een simpel wit (ook al was het niet echt wit meer) shirt. Ze kwam boven water en stak haar arm uit en veegde er met haar hand overheen. 'Jezus.' Ze zag het stof haast van haar arm druipen. Even keek ze weer naar de twee tegenover haar. De emoties kwamen langzaam binnen druppelen. Sinds ze een kind was, was ze hier niet meer geweest. 'Eindelijk...' mompelde ze. Ze zwom naar de rand van het water en klom eruit. Trillend stond ze op de kant, druipend van het water. Ze had niet eens zeep of shampoo gebruikt en ze voelde zich schoner dan ze in tijden had gedaan.

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

24 april 2020 - 22:48 Frisk is offline

Frisk 8242

☢ TALON ☢
He sets fire to the ~~world~~ around him, but never lets a flame touch him.

☢ Underground ☢ met Derrick ☢

Zoals te verwachten en toch tot Talons spijt, leek de generaal het niet op te geven door de tegenslag, hoe uitzonderlijk die ook was. Wat niet te verwachten was, was de enorme pijnscheut die dwars door Talons hersenen leek te gaan. Hij merkte niet hoe Derrick op de grond zakte, omdat hij er zelf al lag.
De pijn was zo immens dat Talon zelfs niet kon vloeken. Hij was er ook niet zo snel van af zoals de meesten om hem heen. Integendeel, de pijn zwol aan tot hij het gevoel had dat heel zijn hoofd en nek vastzaten in een bankschroef.
Alsof dat nog niet erg genoeg was, voelde Talon alles. Elk brokstukje, elke snipper, elk haartje van de mensen om hem heen, kon hij voelen. Dat niet alleen, ook zijn eigen lijf was voor een moment als een open kaart. De prikkels waren overweldigend en het lukte maar net om niet ineens zijn verstand écht te verliezen. Gelukkig vond hij er wel de oorzaak van zijn pijn door.
Terwijl Derrick de soldaat hardhandig ondervroeg, tastte Talon kreunend naar zijn nek. Hij zat nog altijd op handen en knieën op de grond en drukte met zijn vingers tegen zijn huid, alsof hij iets wilde uitknijpen. De pijn die hij voelde toen de chip zijn huid doorboorde en zijn weg naar buiten sneed – gelukkig zat het ding niet zo diep en net ver genoeg van zijn schedel – viel weg bij de enorme opluchting toen zijn hoofdpijn verdween.
Samen met de pijn verdween ook zijn ‘supertast’ en kreeg hij weer evenveel mee als altijd. Natuurlijk koos Derrick net dat moment om weer aandacht aan hem te schenken.
”Nou, wil je de vrijheid proeven, piraatje?”
”Mate, je moet echt nog een beetje oefenen op de koosnaampjes. Ik voel me bijna geflatteerd,” kaatste Talon vlotjes terug, terwijl hij overeind krabbelde. Hij voelde zich plots beter dan ooit en had helemaal geen last van overvloedige emoties. Natuurlijk, het feit dat hij die niet had, had nooit met The System te maken gehad.
Met een frons keek hij de generaal na, waarbij hij plots opmerkte dat de lichten uit waren. Het was een chaos in de rest van de ruimte en hoewel Talon niet van plan was om tot hetzelfde niveau te zakken als een puppy, greep hij wel naar zijn rugzak. Hij zwierde het oude ding op zijn schouders en liep dezelfde richting uit, met de bedoeling ergens anders een andere afslag te nemen. Hij wilde wel ontsnappen, maar besloot daar nog even mee te wachten. Die ene open deur zou te snel te veel aandacht krijgen.
En dan voelde hij het. Er waren heel wat deuren nog een tikkeltje dichterbij en... die waren allemaal open. Talon kwam tot stilstand en begon te lachen. Hij was maar een paar passen achter Derrick en hij moest moeite doen om tussen het lachen door iets te zeggen.
”Oh, pumpkin, dit ga je echt niet leuk vinden,” lachte Talon. Als een duiveltje uit een doos dook er opnieuw een viertal soldaten op naast de generaal. In het donker kon Talon hun gezichtsuitdrukkingen wat moeilijker zien, maar hun stemmen klonken onwennig en zelfs paniekerig. Muziek in Talons oren.
”Generaal, de westelijke deuren...”
”Generaal , ze lopen zo naar buiten...”
”Generaal... Alle deuren zijn open.”

[ bericht aangepast op 24 april 2020 - 23:07 ]

Mhm?

24 april 2020 - 23:07 Frisk is offline

Frisk 8242

♟ PEYTON ♟

♟ Wijk rond gebouw The System ♟ met ... ♟

Peyton had zich de hele dag al wat onrustig gevoeld. Waar ze normaal de volle 200% voor haar werk ging, merkte ze dat ze er zich niet zo goed op concentreren. Natuurlijk was het nu drukker dan ooit: er werden meer documenten gevraagd, mensen bleven om de haverklap binnen en buiten lopen, en het klasseren moest sneller dan ooit gebeuren.
Ze was kapot en moest zeker nog een uur doorwerken, maar besloot om toch even wat pauze te nemen en snel iets te eten te zoeken. Ze was net de hoek om, op zoek naar die leuke coffeeshop waar ze nog niet naar binnen had kunnen en durven gaan, toen de lichten uitvielen. Als bevroren was ze even blijven staan, terwijl haar hart moeite had met de onbekende golf van angst en onzekerheid die over haar heen spoelde. Ze moest denken aan die gekke droom die ze die nacht had gehad, eentje die haar had doen verlangen naar meer, tot ze goed wakker was geworden en beschaamd de douche was ingesprongen.
Ze liet de droom weer los en keek verloren om zich heen. Moest ze terug? In het donker? Ze zette enkele stappen in de richting waar ze vandaan kwam, terug de hoek om, en zag dat ook het gebouw van The System in duisternis gehuld was. Of ja, toch de schemering. Wat nu? Ze zag anderen om haar heen die even verward en zoekend aan het rondkijken waren als zij. Wat gebeurde er?
Peyton liet een klein kreetje ontsnappen toen er plots een andere jonge vrouw de bosjes uitkwam. In het schemerduister kon Pey haar niet erg goed zien, waardoor het haar in eerste instantie niet opviel dat de vrouw andere kleren droeg.
"Ik doe je niks, ik wil alleen maar weten waar ik ben," zei ze, met haar handen omhoog. De situatie was zo gek en vreemd dat Peyton even alleen maar kon staren. Nu pas zag ze dat haar kleren er anders uitzagen, al had ze geen idee wat dat betekende.
"Eh, je bent in the Main street. Daar is The System." Peyton wees naar de enorme en nu akelig donkere wolkenkrabber even verderop.

[ bericht aangepast op 26 april 2020 - 15:13 ]

Mhm?

25 april 2020 - 10:23 Kefe is offline

Kefe 5051

⋙ Veda ⋘

⊱ Teacher at The School ||| Parents in The Council ||| Cousin to Derrick French ||| Hunted by dreams ||| Her apartment w/ Chris ⊰

'Dan was ik zeker een uitzondering. Het was dan ook een rare tijd.'
Veda knikt kort op die woorden, terwijl haar hersenen beginnen te spinnen. 'Rare tijd, hoe?' Ze kan er niets aan doen dat nieuwsgierigheid op begint te borrelen. Zo gek is het ook weer niet te willen weten waarmee je opgesloten zit in een klein appartementje, niet? 'Ik weet dat ik veel vragen stel.' Ondanks de woorden, wat op zich al een halfhartig excuus is, is er verder geen verontschuldigende toon in te vinden, het is simpelweg iets dat ze niet kan spelen nu.
Een subtiel glimlachje speelt rond zijn lippen bij het brengen van het eten, wat haar stiekem toch wel goed doet. De geuren dringen haar neus opnieuw binnen bij het verplaatsen van de keuken naar de woonkamer, maar honger speelt nog niet op bij de blondine.
'Ja, bedankt.'
Ze geeft hem een vriendelijk knikje terug op de woorden, zo erg is het namelijk niet eens Cailean's zogenaamde recepten aan een ander voor te schotelen — zelfs niet aan een ex-soldaat die naar de Underground is gestuurd om vreemde redenen. Het gehele idee blijft door haar hoofd spelen, maar ze laat het niet toe haarzelf te verdrinken in alle ideeën die naar boven komen.
Eenmaal terug in de keuken springen de lichten uit, wat een paniekaanval op begint te wekken binnenin Veda. Buiten in het donker kan ze nog wel tegen, maar hier, binnen haar veilige appartement voelt de omgeving direct kleiner. Haar borstkas schiet heen en weer door haar ademhaling die ze niet bij kan houden en haar hart lijkt uit haar keel te willen kloppen. Om haarzelf een poging te geven te bedwingen leunt ze met haar handen op het aanrecht, waarbij ze wat voorover leunt. Ze heeft geen idee waar dit ineens vandaan komt, nooit eerder heeft ze dit gehad.
'Veda?'
Het horen van haar naam trekt haar weer wat bij zinnen, waardoor ze haar hoofd lichtjes kantelt richting de plek waar ze zojuist de stem vandaan hoorde. Direct voelt ze een hand op haar schouder, die haar lichaam even doet aanspannen voordat ze dan toch lichtelijk kalmeert.
'Heb je kaarsen in huis of iets dergelijks? 'Ik betwijfel namelijk niet hoe snel ze dit gaan oplossen.'
Wanneer zijn hand weer wegglijdt komt ze weer bij zinnen, en beseft ze zich pas hoe erg ze verlangt naar lichamelijk contact. Toch schud ze haar hoofd, op zowel het idee als de gedachten die erachteraan komen. 'Uhm... ja.' Veda schraapt haar keel lichtjes bij het horen van haar stem, terwijl ze naar de lade vlak naast hem grijpt. Ze haalt er enkele stompkaarsen uit en een doosje lucifers.
'Denk je echt dat ze dit niet snel oplossen?' de nerveuze ondertoon in haar stem is onmiskenbaar. Haar blik glijdt dan toch wat angstig zijn kant op — al bedenkt ze zich ook vrijwel direct dat dat misschien maar goed is, ze heeft immers een crimineel in haar appartement. Ze zucht zacht, terwijl ze de kaarsen op het aanrecht zet en deze stuk voor stuk aan begint te steken — waarbij ze haarzelf met elk lichtje weet te kalmeren. Ondanks dat haar handen trillen, lijkt het haar aardig goed te lukken, het duurt alleen wat langer.

⋙ Echo ⋘

⊱ Undergrounder ||| Committed a crime ||| English gentleman ||| Four years in this hell ||| Somewhere above ground w/ Neomy & Pip ⊰

Echo doet zijn best alles schoon te schrobben wat hij aan kan raken zonder het trappelen te negeren en kopje onder te gaan wanneer hij Neomy aan ziet komen. Een grijns begint rond zijn lippen te spelen, terwijl hij haar reacties peilt.
'K.Koud. Al voelt het wel veel beter!'
Instemmend knikt Echo op die woorden, terwijl zelf de kou hem ook begint te omarmen — toch omarmt hij het gevoel, hij voelt simpelweg nu al schoner dan de afgelopen vier jaren, waardoor het voor hem niet eens een keus is. De kou zal hem nog lang niet onderkoeld laten worden, dus hem hoor je niet klagen, al doet Neomy dat overduidelijk ook niet.
'Wat doen we nu? Als de soldaten hier komen…'
De woorden van Neomy stoppen direct een demper op zijn goede gemoedsrust, waardoor zijn ogen zoekend rond glijden — en deze vooral op de deur rusten. Tot dusver is er nog niemand anders naar buiten gewandeld, maar dat kan inderdaad elk moment komen. Hetgeen dat Echo echter al opgevallen is, ondanks dat hij deze bevindingen niet uitgesproken heeft is het feit dat de gebouwen donker zijn — er komt geen blauw licht vanaf, en zelfs geen lichten vanuit de woonkamers van de appartementen.
'Als ze ons zien, zijn we de lul.'
Echo reageert opnieuw niet echt, tot hij met een oprecht plan in zijn hoofd zit. Wanneer Pip uiteindelijk dan ook weer de plas uit gaat, zucht Echo zachtjes — de ideeën schieten door zijn hoofd heen, maar geloofwaardig zijn ze al lang niet meer. Zijn tijd ondergrond heeft meer met zijn creativiteit gedaan dan hij wil bekennen. Of misschien heeft het wel met de hoofdpijn te maken gehad die er eerder te vinden was, evenals de blackout die er rond lijkt te spelen.
'Eindelijk...'
Na die woorden is ze het water uit, waardoor Echo opnieuw even naar Neomy kijkt. 'We moeten hier wel weg, maar heb je gezien hoe donker het is? Dat klopt niet...' De woorden komen eruit in een fluistering, gezien hij Pip niet gek wil maken met deze informatie. 'Iets klopt er niet, Neomy.' Zijn ogen glijden kort over haar heen, waarna hij dan toch even een mondhoek optrekt bij wijze van een grijns. 'Wat zijn wij vies zeg...' Doelend op de druppels uit haar haren die een donkere kleur dragen. Niet dat hij er beter uit zal zien, gezien zijn blonde haren in de afgelopen jaren haast donkerbruin te noemen waren.
Ook Echo wandelt vervolgens de plas maar uit, waar hij eerst zijn weg maar naar de blouse. Terwijl hij er gebukt staat valt zijn blik echter op de deur. Na een korte twijfel besluit hij erheen te lopen en deze te sluiten, zodat het niet zozeer bekend zal zijn dat er iemand hierdoor de Underground verlaten heeft. Wanneer hij terug wandelt naar de dames begint hij eerst even zijn blouse te wassen in de plas. Tijdens het lopen naar de deur is zijn oog gevallen op een pad dat leidt naar enkele wolkenkrabbers. 'We kunnen daar eens gaan scouten?' Zijn blik valt van Neomy naar Pip. 'Of hebben jullie andere ideeën?'
'Ik wil echter geen plekken opzoeken waar het stikt van de mensen, gezien ik geen idee heb hoe laat het precies is,' brengt hij uit, terwijl hij tot zijn eigen frustratie nog geen concreet plan kan bedenken. Om de kou wat uit zijn lichaam te krijgen begint Echo wat heen en weer te lopen. Hij is oprecht gefrustreerd dat hij zijn spullen niet bij heeft — en deze frustratie bouwt enkel op wanneer de deur openvliegt waar ze zojuist doorheen gekomen zijn. Twee soldaten rennen naar buiten, en staren recht richting de drie.
Voordat ze hun wapens kunnen pakken handelt Echo echter al door op ze af te rennen en ze beide omver te beuken, waardoor hij tussen hen in op de grond beland. Wanneer één van de twee bovenop Echo wil klimmen geeft hij hem een knietje en een elleboog tegen zijn neus aan, waardoor deze alweer gauw op de grond beland met luid gekreun en zelfs een pijnkreet.

General Derrick French
⊱ General of the world ||| Angry asshole ||| Master manipulator ||| Bossy bastard ||| Outfit ||| Somewhere above ground w/ Talon? ⊰

Vanuit zijn ooghoek merkt hij op hoe Talon iets aan het doen is, maar de poging tot een ondervraging is hem even belangrijker. Al gauw beseft hij echter dat de Undergrounders vrij zijn, en dat het uitgaan van de lichten ook niets goeds vertellen. Juro, je kan ook niets. Nog nooit eerder heeft het Systeem problemen gehad, laat staan zo groot. Derrick besluit er allemaal niet teveel aandacht aan te geven, en keert zich tot slot tot Talon — welke hij een leuke mededeling doet.
'Mate, je moet echt nog een beetje oefenen op de koosnaampjes. Ik voel me bijna geflatteerd.'
Derrick reageert er niet op, en begint zijn weg te maken na het nieuws dat hij zojuist gegeven heeft. Zijn ogen lijken op het moment gemaakt voor de duisternis, en hij prijst de experimenten die hij op zichzelf verricht heeft. Het enige nadeel met die fucking nachtvisie is enkel dat hij deze nooit zo gemakkelijk uit kan krijgen, maar dat zijn zorgen voor later.
'Oh, pumpkin, dit ga je echt niet leuk vinden.'
De woorden, tezamen met de lach laten Derrick stoppen in zijn doen, waarna hij soepeltjes op zijn hiel omdraait. 'Wat nu weer?' Zijn stem klinkt nog even neutraal als ooit. Hij wil meer emoties voelen, meer in zijn woorden stoppen, maar hij kan het simpelweg niet. Ondanks dat hij aan de top staat en natuurlijk voor dit gehele gebeuren moet zijn, bloeit hij op door de chaos. Binnenin hem is er een feestje gaande op het moment — iets waarvoor hij niets anders dan al het gegil, geschreeuw en het gevoel van paniek voor kan bedanken.
Al gauw komen er soldaten tevoorschijn, die hem mededelen wat hij al wel verdenkt. Alle deuren open? Onbedoeld trekt zijn mondhoek wat op in een halve grijns, maar al gauw zakt deze weer. 'Bewaak ze.' De woorden klinken als gif, gezien hij niet begrijpt dat ze het komen melden — zijn ze niet getraind er iets aan te doen? Ondanks dat weet Derrick genoeg, wanneer hij naar boven zal gaan zal er pure chaos gaande zijn. Hij weet niet of hij niet kan wachten, of zich liever nog even hier voorbereid. Ondanks dat zijn benen het nog niet weten, leiden zijn benen hem al richting een van de dichtstbijzijnde deuren. Interessant. Er worden geen woorden meer vuil gemaakt, hij werpt enkel een korte blik op Talon — eentje waar haast vermaak in zijn eigen ogen te vinden is.
Zonder enige twijfel duwt hij nog een man opzij, voor hij naar buiten loopt door een van de geopende deuren. Eenmaal daar staart hij even de omgeving in, waar hij beseft dat de duisternis niet alleen ondergronds is, maar ook zeker erboven. 'Hmm...' Derrick klakt even met zijn tong, terwijl hij nadenkt over de opties. Hij komt echter gauw tot het besef dat hij The System maar eens op moet gaan zoeken. Alleen daar kan hij antwoorden krijgen.
Eén van de soldaten die zojuist het nieuws is komen brengen lijkt hem gevolgd te hebben, maar blijft zwijgzaam staan naast Derrick. De generaal keert zich dan ook maar richting de vrouw. 'Laten we naar The System gaan, eens zien wat daar de schade is.' Eindelijk is er weer een soort van emotie hoorbaar in zijn stem, eentje die haast als vermakelijk omschreven kan worden. Zijn ogen glijden kort over de soldaat, waarna ze eens kijken of Talon hem gevolgd is, voor hij zijn weg richting het bekende gebouw begint te maken.

I'm your little ray of pitch black.

25 april 2020 - 13:15 Reeses is offline

Reeses 1275

Pip reageerde met een knikje op haar vraag, en antwoordde: “Ja, veel beter.” Neomy glimlachte. “Goed zo.” Ze grijnsde opnieuw toen Echo hen riep. “Kom,” zei ze ook tegen Pip en liep toen zonder aarzelen het water tegemoet. Algauw volgde ook Pip het water in, en luttele seconden later lagen ze alle drie in het water. Hoewel het water ijskoud was en je de buitentemperatuur ook niet bepaald warm kon noemen, genoot Neomy van het schone water, de frisse buitenlucht en de weidse omgeving. Dit was nu al zoveel malen beter dan die hele Underground.
Echo had met een instemmend knikje op haar woorden gereageerd, maar hij hield zich verder stil – ook op de vraag die ze stelde. “Als ze ons zien, zijn we de lul,” mompelde Pip, die na haar worden kopje onder ging en vervolgens ook haar blouse uittrok. Neomy volgde toen het voorbeeld van Echo en Pip en trok ook haar blouse uit, waar zij echter een blauw hemdje onder droeg – dezelfde kleur als het uniform. Neomy begon zich nog wat grondiger te wassen en deed een poging de blouse schoon te krijgen.
Pas toen Pip het water had verlaten, begon Echo weer te spreken. “We moeten hier wel weg, maar heb je gezien hoe donker het is? Dat klopt niet… Iets klopt er niet, Neomy.” Echo fluisterde, maar Neomy knikte langzaam terwijl haar blik richting de stad gleed. Ze was inmiddels zo gewend aan het donker en de schaars verlichtte ruimte, dat het haar in eerste instantie niet opviel. Nu Echo haar erop wees kon ze vaag de gebouwen onderscheiden en waar inderdaad geen enkel lichtje brandde. Een enigszins ongemakkelijk gevoel bekroop Neomy, wat weer wegebde door Echo’s opmerking. “Wat zijn wij vies zeg…,” grijnsde hij, waarop Neomy een vrolijke lach liet horen. “Het is vast al beter dan hoe we er inkwamen.” Neomy volgde Echo het water uit en ging naast Pip staan, terwijl ze de natte blouse weer aantrok. Hmm, misschien was beter geweest om die blouse uit te trekken voor ze het water inging. Dan had ze nu nog iets droogs aan kunnen doen.
Neomy trok een vragende blik toen Echo zijn weg richting de Underground maakte, maar zijn bedoeling werd algauw duidelijk toen hij enkel de deur dichttrok. “We kunnen daar eens gaan scouten? Of hebben jullie andere ideeën?” Neomy schudde langzaam haar hoofd. “Ik denk dat dat wel goed is. Laten we eerst maar kijken wat er aan de hand is. Wat denk jij?” Vragend keek Neomy Pip aan.
“Ik wil echter geen plekken opzoeken waar het stikt van de mensen, gezien ik geen idee heb hoe laat het precies is.” Voor Neomy daarop kon reageren, gleed de zojuist gesloten deur weer open en heel even keken de twee soldaten en de drie Undergrounders elkaar recht aan. Echo was echter de eerste die reageerde door recht op de twee soldaten af te rennen en met een simpele beuk belandde het drietal op de grond. Maar Echo was alleen en de soldaten waren met zijn tweeën… “Kom,” zei Neomy tegen Pip. “We moeten hem helpen.”
Neomy versnelde haar pas tot een sprintje, toen Echo één van de twee een knietje gaf en vervolgens een elleboogstoot uitdeelde. Terwijl Echo zich echter met de eerste soldaat bezighield, was de tweede soldaat weer overeind gekrabbeld – klaar om zijn aanval te hervatten. Neomy zette haar hele gewicht in de strijd (niet dat dat veel was) en sprong op hem af. De soldaat gaf een schreeuw, maar zowel hij als Neomy belandde op de grond. Uit het feit dat ze bovenop lag, putte Neomy meteen haar voordeel en zette haar nagels in zijn gezicht terwijl ze tegelijkertijd haar knie tegen zijn edele delen duwde. De man brulde opnieuw, ditmaal van woede en pijn, en gooide Neomy van zich af. Met een klap belandde ze op haar rug op de grond en even werd alle lucht uit haar longen geperst. Om haar heen klonk geschreeuw en voetstappen, terwijl Neomy haar best deed haar ademhaling weer normaal te krijgen.

Index RPG Actieve Topics Zoek