100 | Speeltopic | The System 16+ - Speeltopics

---

The Story      ≽

"Trust The System." In een verre toekomst oogt de wereld stukken beter eraan toe te zijn, niet alleen de aarde maar ook zeker de mensen die erop leven. In geen honderd jaren heeft er nog geen plaag bestaan, en ook bestaan er geen natuurverschijnselen zoals aardbevingen of tornado's. De wereld is een vredige plek waar ieder veilig kan wonen — een waar paradijs in de ogen van iemand die niet verder wil kijken. Het stikt er van de positiviteit, en zelfs de mentale gezondheid is over de generaties enkel gestegen. Iedereen oogt net zo gezond als de aarde vruchtbaar is als het ware. Dit heeft echter enkel generaties gekost, en is niet altijd even goed omarmt. Het is echter de nieuwe generatie die zowat gekweekt is met de behoefte naar deze perfectie, met een gezonde portie nieuwsgierigheid en creativiteit om te groeien in deze perfecte wereld. Het is hun taak de nieuwe generatie te creëren en alles dat daarbij komt kijken.       Het klinkt natuurlijk allemaal te perfect om waar te zijn, en dat is het ook — al heeft tot dusver niemand ook maar een poging gedaan om verder op onderzoek uit te gaan. En degene die dat wel gedaan hebben, zijn simpelweg verdwenen. Het is verder ook totaal geen gebruikelijk iets, omdat het als het ware "uit" een mens is gekweekt om hen vragen te laten stellen tegenover The System. The System is namelijk een computerprogramma dat alles bepaald wat er gebeurt, ontworpen door Augustus French — de overgrootvader van Derrick French, de man aan de top. Hij draagt de titel Generaal, wat gelijk zal staan aan President of Koning van nu.       De titel Generaal duidt er natuurlijk wel op dat het leger een hoge rank heeft in dit land, zelfs de hoogste rank als het ware. Het is echter niet zozeer dat zij angst aanjagen, ze zijn gewoon overal ten alle tijden aanwezig. Volgens Derrick French hangt er namelijk altijd een donkere wolk boven het land, al heeft geen levend persoon iets van de dreiging gezien en begint de nieuwe generatie dat als het ware lichtelijk te wantrouwen.       Toch is er nog geen oorlog uitgebroken, juist omdat alles gratis wordt aangeboden aan het volk. Zo worden ze van huizen, kleding en voedsel voorzien en is geld simpelweg niets meer dan een herinnering aan een verkeerde wereld — althans zo wordt het hen verteld. Ze programmeren haast dankbaarheid in je vanaf een jonge leeftijd, al blijft het daar zeker niet bij. Het een en ander wordt ze vanaf jongs af aan zo vaak verteld, dat er oprecht geloof is in het feit dat dit een perfect leven is, en dat zij dit jou verzorgen.             "Trust The System."

---

I'm your little ray of pitch black.

CRISTÍAN 'CHRIS' ROMANOV 30 • Undergrounder (5 years) • With Veda, her appartment

'Uhm... ja.' zegt ze waarna ze een la opent om hier kaarsen en lucifers uit te halen. Ik knik en pak wat kaarsen die ik vervolgens aansteek. 'Denk je echt dat ze dit niet snel oplossen?' Een lichte frons vormt op mijn gezicht als ik haar toon hoor en ik kijk op, de angstige blik in haar ogen is niet te missen. 'Ehm,' mompel ik en haal dan mijn schouders op. Ik had er geen goed antwoord op, natuurlijk wist ik het niet zeker. ''Ik weet het niet,'' zeg ik dan eerlijk en zucht. ''Zoiets als dit is, zover ik het weet, nooit voorgekomen. Ik weet niet hoe goed ze hierop voorbereid waren daarboven..'' zeg ik dan en pak wat van de kaarsen om die vervolgens naar de woonkamer te brengen. Goed, het was geen enorm felle lichtbron maar het hielp wel. Langzaam loop ik weer terug haar kant op. ''You okay?'' vraag ik dan toch maar aan haar. Ik was jarenlang gewend aan het donker geweest, dit deed mij dus weinig. Het bevestigde enkel dat er iets goed fout zat. Maar als je het niet gewend bent... Nou ja. Ik zie de fles drank staan en ik pak hem, waarna ik onze glazen weer inschenk. ''Het ziet eruit alsof je het kan gebruiken.'' zeg ik nonchalant. Mijn lichaam leun ik weer tegen het aanrecht aan en ik nip van mijn eigen glas. Mijn blik richt zich op het raam en ik staar naar buiten, een bedenkelijke blik in mijn ogen. Het lijkt me sterk dat het enkel bij een stroomstoring is gebleven, dit lijkt me meer een geval van 'als het fout gaat, gaat het goed fout'. Alles was verbonden met The System, toch? Dan moet een storing effect hebben op alles. Met een zucht die over mijn lippen rolt keer ik weer naar Veda. ''Bekijk het van de redelijk positieve kant, het donker went snel.'' spreek ik vrij luchtig. Ik kon het natuurlijk weten.

[ bericht aangepast op 25 april 2020 - 16:42 ]

---

El Diablo.

Pip liep langzaam het water uit, terwijl Echo en Neomy samen achterbleven en nog meer vuil van hun lichamen probeerden te wassen. Het frisse water had haar best wel goed gedaan, al wist ze zeker dat er veel meer nodig was om haar lichaam weer een beetje schoon te krijgen. Warm water, om mee te beginnen, en drie flessen shampoo en zeep. Ze hoorde Echo en Neomy zacht mompelen en probeerde te verstaan wat ze zeiden, maar kon het niet goed horen. Ze rilde kort door de koude wind die langs haar natte lichaam raasde, probeerde zoveel mogelijk water uit haar doorweekte blouse te halen en trok die toen maar weer aan. Hier had ze beter over na kunnen denken, maar dat was nu een beetje te laat.       Toen het tweetal zich weer bij haar voegde, keek ze hen kort aan. Echo sloot de deur waardoor ze net de Underground hadden verlaten. 'We kunnen daar eens gaan scouten? Of hebben jullie andere ideeën? Ik wil echter geen plekken opzoeken waar het stikt van de mensen, gezien ik geen idee heb hoe laat het precies is,' zei Echo hen toen. Hij was amper uitgepraat toen de deur, die Echo zojuist gesloten had, openvloog. Ineens stonden ze oog in oog met twee soldaten die op hen af kwamen rennen. Echo aarzelde geen moment en vloog op de mannen af.       'Kom. We moeten hem helpen,' reageerde Neomy ook vrijwel meteen en voor Pip überhaupt kon reageren, rende zij ook al weg. Pip kon echter geen spier bewegen. Roerloos bleef ze staan, kijkend naar het gevecht tussen de twee soldaten en de twee ex-Undergrounders. Ze was bang, ook al leek dat de laatste tijd eerder een permanente staat van haar humeur te zijn. Ze herkende de soldaten zelf niet per se, maar ze wist waartoe ze in staat waren. Alle soldaten waren agressief en sadistisch en hadden Pip regelmatig... mishandeld. En dat was nog het minst erge. Toen ze echter zag dat Neomy van een van de mannen af werd gegooid pakte ze haar rugzak en zocht gehaast en met trillende handen naar iets wat ze kon gebruiken om haar te helpen. Dat ze haar mes niet meer had, was nog wel het ergste. Ze had nog meer messen, maar die ze kwijt was, was toch het best. Uiteindelijk vond ze een van haar andere messen en ze liet haar tas weer vallen en liep op de soldaten, Echo en Neomy af. Echo leek zijn strijd te winnen en Pip focuste zich nu op de soldaat die omhoog sprong en zijn beide handen rond Neomy's keel klemde. Een haast dierlijke kreet verliet Pips mond en ze overbrugde de laatste meters, waarna ze het mes stevig vastgreep en in de rug van de soldaat stak. De man schreeuwde het uit, loste zijn greep waardoor Neomy weg kon kruipen en viel toen haast stuiptrekkend op de grond. Pip trok haar hand van het mes af en keek toen naar Neomy, hielp haar overeind en trok haar naar achteren.       'S-sorry...' stamelde ze en ze keek even naar het meisje naast zich. Ze drukte haar handen tegen haar slapen aan toen ze weer een lichte hoofdpijn op voelde komen. Nu pas drong tot haar door dat ze niet meer ondergronds was en dat ze voor het eerst sinds jaren (ze wist niet eens hoe lang precies) misschien een beetje vrij kon zijn. Het was nogal overweldigend.

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

☢      Bovengronds       ☢      met Pip, Neomy & Echo       ☢      Een tikkeltje verbaasd bleef Talon even staan en keek de generaal en de soldaten na. Als alle deuren open waren, dan zou hij uiteraard een andere kiezen. Als hij al zou kiezen. Wat kon hij verwachten boven? Meer chaos? Dat was helemaal prima, zolang hij zelf maar veilig was. Was hij dat?       Zijn nieuwsgierigheid was echter te groot en resoluut draaide hij zich om. Achter hem stonden een stuk of zes soldaten. Ze letten niet perse op hem, maar hij zou er nooit langs passen. Of... Talon wierp een blik over zijn schouder, maar Derrick was de deur al door. Met een gemene grijns op zijn gezicht liep hij richting de soldaten.       Voor ook maar een van hen ‘stop’ kon roepen, zakten de twee eersten schreeuwend door hun benen. Als dominosteentjes vielen de volgende ook, tot Talon er vandoor kon gaan. Hij liep snel door, liever niet meer in de buurt van de Generaal. Zeker niet met de bloedneus die hij nu gekregen had.       Hij liep enkele gangen door en ontweek de meeste chaos, al kon hij het niet laten af en toe halt te houden en geïnteresseerd toe te kijken. Uiteindelijk vond hij een deur waar ook wel wat aan de gang leek te zijn, maar waar hij tussen zou kunnen glippen.       Hij kon nog net zien hoe twee meisjes kom af maakten met een soldaat en hoe twee andere mannen nog op de grond lagen te worstelen. Hij negeerde die twee en stapte af op de stervende soldaat. Voor de lol gaf hij de man een klopje op zijn rug, natuurlijk net op de juiste plek, voor hij zijn hand boven diens nek hield. Zonder te laten zien wat hij deed, liet hij de chip van de soldaat in zijn hand belanden.       ”Heeft jullie vriend niet nog wat hulp nodig, popjes?” vroeg hij gemaakt vrolijk en met een knikje richting Echo. Dan nam hij de tijd om rond zich te kijken. Het was er even donker als beneden, de lucht was echter wel frisser en... er was geen plafond. Dat was nog wel het gekste voor Talon. Niets boven zijn hoofd, hoe vreemd.

---

Mhm?

'Ehm. Ik weet het niet. Zoiets als dit is, zover ik het weet, nooit voorgekomen. Ik weet niet hoe goed ze hierop voorbereid waren daarboven..'       Traag — half verstopt in haar eigen hoofd en haar eigen opkomende angsten — knikt Veda op zijn woorden. Zowel de oprechtheid in zijn toon als de blik in zijn ogen duidt erop dat hij haar geen duidelijk antwoord kan geven. Ondanks dat, bevalt de gedachte haar niet, al wil ze er niet al teveel aandacht aan besteden. Ze weet dat het haar helemaal gek zal maken.       Er echt over doorgaan kan ze niet, gezien hij er alweer vandoor gaat. Niet dat het ver is, maar het voelt als een afsluiting van het gesprek. Ze steekt de overige kaarsen aan, en verschuift enkele van de kaarsen zodat de keuken wat verlicht is. Wanneer ze zijn voetstappen weer hoort naderen recht ze haar rug opzettelijk — geen behoefte om nog enige zwakte te uiten.       'You okay?'       Ze had veel verwacht dat hij zou gaan zeggen, maar ergens voelde het misplaatst. Met een oprecht ogende glimlach kijkt ze dan ook op en werpt ze hem een duidelijk knikje toe. Ondanks dat ze veel heeft moeten acteren en liegen deze afgelopen dagen, voelt het nu alsof ze er geen kracht voor heeft — alsof ze weet dat liegen geen nut heeft. 'Gezien alles althans.'       'Het ziet eruit alsof je het kan gebruiken.'       Veda's ogen volgen zijn handelingen met het glas, waarna hij die van hem terug oppakt. Ze laat haar handen zacht rond het tweede glas glijden, en speelt er even mee in haar hand. De geur drinkt haar neus direct al binnen, en zonder verder na te denken giet ze de gehele inhoudt in één grote slok naar achteren — haar gezicht reageert er lichtelijk op door even een bekrompen gezicht te trekken. Met een zucht schud ze haar hoofd even. 'Dankje.' Zonder verder na te denken grijpt ze de fles en giet ze haar glas opnieuw vol. Eén op een avond is haar gebruikelijke, maar een probleem als dit roept om meer.       'Bekijk het van de redelijk positieve kant, het donker went snel.'       De woorden dringen waarschijnlijk pas veel later tot haar door, waardoor ze iets wat afgeleid opkijkt. 'Ik hoop maar dat je gelijk hebt.' Ze forceert haarzelf tot een klein, onschuldig ogend lachje uit te brengen. En dat hoopt ze oprecht, want deze angst rondom het donker dat ineens met haar hoofd speelt kan best nog eens haar einde worden naast alle slapeloze nachten.       Wanneer Veda's blik richting de woonkamer valt, bedenkt ze zich pas weer dat ze eten heeft gemaakt. 'Oh fuck. Het eten.' De fucks vliegen haar om de oren — fantastisch. Haar blik glijdt even van Chris, richting de woonkamer. 'Wil je je eten nog warm?' Ze doet haar best een vermakelijke toon in haar stem te verstoppen, terwijl ze haar weg tijdens die woorden er al heen maakt — haar glas in hand.       Veda neemt plaats op het andere zitvlak van de bank en grijpt naar een stukje pizza, die inderdaad nog wel eetbaar en van aangename temperatuur is. Vermoeid trapt ze haar schoenen uit, en neemt ze een wat gemakkelijkere houding aan, voordat ze een hap neemt van de pizza. Echt honger heeft ze niet, maar ze voelt wel dat ze iets moet eten.

'Het is vast al beter dan hoe we er inkwamen.' De vrolijke lach die klinkt voor de woorden doen Echo vreemd genoeg goed, het klinkt haast zorgeloos. Het is iets dat hij overduidelijk gemist heeft, al weet hij zeker dat hij niet de enige is. Op haar woorden knikt hij enkel instemmend, gezien het simpelweg waar is. Ondanks het vuile water dat van hen afdruipt wil hij niet weten hoe het er eerder uitzag.       Vervolgens gebeurt er veel in een korte tijd, en binnen de kortste keren heeft Echo een worsteling met de grootste soldaat van de twee die zojuist naar buiten zijn gewandeld. Vanuit zijn ooghoek houdt hij de dames in de gaten, maar wanneer Pip uithaalt vreest hij niet meer — dit zorgt er echter wel voor dat hijzelf een aangename stoot tegen zijn jukbeen aan krijgt.       Uiteindelijk heeft Echo de man op de grond, met handen en voeten zo goed tegen de grond gedrukt dat hij hem weinig kan maken. Voordat hij hem echter kan ondervragen merkt Echo een bekende op die aangewandeld komt. Talon. Dat kan er ook nog wel bij. In plaats van de soldaat nu te overhoren haalt hij zodoende uit richting zijn slaap, zodat deze voor een korte tijd even buiten bewustzijn zou zijn.       Met een zachte kreun krabbelt Echo dan ook weer overeind, zich opnieuw bewust van zijn drijfnatte kleding. 'Wat moet je met die chip?' Echo trekt zijn wenkbrauw afwachtend op richting Talon. Ondanks dat hij hem liever ontwijkt, en zich geheel beseft dat een antwoord eerder uit zal blijven is hij toch benieuwd wat hij ermee uit gaat spoken. 'Die dingen werken niet als ze geen warm vlees om zich heen voelen. Succes.'       Echo knikt kalm richting Neomy en Pip, en keert zich vervolgens tot de soldaat — twijfelend of hij de man nog uit wil horen over alles, of gewoon wil vertrekken nu het nog kan. Het liefst ver weg van de Underground, gezien hij dondersgoed weet dat nu de meeste normale Undergrounders weg zijn, de duistere types gauw zullen volgen. 'Laten we gaan.' Met een vragende blik staart hij de twee dames aan, voor hij zelf al zijn weg begint te maken.       Over zijn schouders kijkt Echo even om naar Talon. 'Ik neem aan dat je druk bezig bent met je chips. Succes.' En nu maar hopen dat hij hen niet besluit te volgen, want daar heeft Echo alles behalve behoefte aan.

---

I'm your little ray of pitch black.

May the bridges I burn light the way.

♢ Alone --> Peyton ♦ Undergrounder ♢       ,,Eh, je bent in the Main street. Daar is The System.'' Main street, herhaalde Morrigan in haar hoofd. De jongedame kende plekken. Ze kende hollen, ronde gangen en wist precies waar geen water, water tot je enkels of waar je tot over de knieën door de drek moest lopen. Het enige verschil leek te zijn dat beneden en boven twee andere werelden waren. Was ze wel boven of was ze in een omgekeerde wereld beland. Haar ogen staarden de onbekende vrouw aan. Was zij een engel? Was Morrigan de hemel ingelopen?       De vrouw wees naar een hoog gebouw verder op. Haar vinger leidde naar iets was ze noemde ''The system''. Dat klonk niet als een fijne plek, dus in haar hoofd werd die optie uitgeveegd. Iets binnen in de jongedame riep dat ze zich moest omkeerde en terug moest keren. Het was niet veilig, keer om. Ga terug. Maar angst, omdat je iets niet kent kan veranderd worden — althans, dat vertelde haar andere zijde. In tweestrijd met haarzelf ontstond er een akelige stilte, waarbij beiden niks zeiden.       ,,Waar ga jij heen?'' Vroeg Morrigan. Waar anderen heen gingen, volgde ze. Als die weg tot de dood leidde, was er iemand voor haar die haar waarschuwde. Zo hoefde de jongedame zelf nooit de gevolgen onder ogen te komen. Het was een manier om te overleven. De dame waarmee ze in gesprek was gekomen leek niet dom, misschien kon die haar helpen. Nog steeds met haar armen omhoog om haar onschuld te bewijzen deed ze voorzichtig één stap vooruit... En nog één.... En nog één... Tot dat er een armlengte tussen hen in zat. ,,En kan ik mee?'' Vervolgde Morrigan haar vorige vraag aarzelend. Ze sprak zacht om niet afgeluisterd te worden, maar iets in haar stem wist ook nog niet zeker of ze de andere vrouw kon vertrouwen. Er was nog steeds een dief hier die haar spullen had gejat. Zelfs de vrouw voor haar kon haar bedriegen, dus op haar hoede was de jongedame. Tijdens een aanval zou ze de onbekende vrouw duidelijk achterlaten en voor haar eigen leven wegrennen. Instinct noem je dat, niet gevoelloos.

❝Your mistakes do       •´¯`•» not define you. «•´¯`•.❞

♢ With Bryce and Juro ♦ 16 ♢       ,,Het klopt niet," zei Bryce, terwijl haar handen het scherm aanraakte. Sinds Bryce Sabrina haar had gewaarschuwt dat juist niet te doen, haalde de jongedame het nog steeds niet in haar hoofd. Haar aandacht had zich ook op de knijpkat gericht sinds ze geen idee had hoe dat ding werkte. Draaien — klinkt makkelijk, zal je denken. Voor Sabrina gaat er nog een hoop vooraf en zijn er veel gevolgen, zoals het oneindige draaien naar beide kanten.       ,,Er is nooit een stroomverlies geweest. Niet onder mijn toezicht.." Sabrina knikte. Geen idee wat Bryce eigenlijk had gezegd. Haar vingers draaiden de knijpkat in de ronde, maar het ding leek een eigen wil te hebben. Toen ze het handvat losliet bleef het ding doordraaien, alsof het gek was geworden. Hoe kon zo'n zaklamp zo irritant zijn. Het werkelijke probleem hoorde de zwarte schermen te zijn. Sabrina draaide nog één laatste keer aan het knijpkat, maar door de hoeveelheid energie die de jongedame al had gegeven bracht het lampje paniek en liet hem vanbinnen knappen. Ook dat nog.       What the Haar hart maakte vanbinnen een sprongetje van angst. In het donker liep Juro op hen af, maar zonder licht was het moeilijker hem te herkennen. ,,Is het al gelukt?.'' Sabrina, die te druk was geweest met de duivelse knijpkat, keek Bryce hulpeloos aan. Met gebaren wees ze naar de kapotte knijpkant en dat ze geen idee had wat ze ermee moest doen. Haar aandacht had zich nog niet op de schermen gericht, maar zelfs iemand als Sabrina had allang bedacht dat het geen zin had. ,,Fuck,” mompelde Juro, omdat hij waarschijnlijk hetzelfde in zijn hoofd had. ,,Voor deze situatie is dat gepast,'' knikte Sabrina. ,,Fuck.''       Haar krachten konden niet gebruikt worden in deze situatie. Bryce kon tenminste de oververhitting van de machines verkoelen. Terwijl het systeem vocht voor zijn leven hadden zij en Juro tenminste nog een rol die iets kon doen. Het enige wat zij kon doen was aan apparaten likken en ontdekken waar het fout ging. Het idee was waarschijnlijk dom. Sabrina was bang om het voor te stellen, dus terwijl Juro en Bryce bezig waren met de stroom en de computers stond Sabrina ongemakkelijk in het midden. Met de kapotte knijpkat in haar hand moed bij elkaar te zoeken.       ,,Probeer het eens opnieuw,” commandeerde Juro. “Als het daadwerkelijk alleen een stroomuitval is, moeten we het met nieuwe stroom weer aan de praat krijgen.'' Sabrina trok aan zijn mouw, sinds ze een stuk kleiner was. Juro kon gemakkelijk over haar heen kijken. Haar onzekere gedachten had ze aan de kant gezet en om het luid genoeg tegen hem te zeggen verheft ze lichtjes haar stem. ,,Ik kan proberen door middel van smaak de oorzaak te vinden?'' Met haar duimen achter haar rug probeerde ze niet stom te klinken. Kleine beetjes moesten helpen. De krachten die de jongedame had gekregen waren totaal niet sterk genoeg en haar plan dreigde meer naar de kant van mislukking te drijven. Toch, wat had je te verliezen als je eigenlijk al bijna verloren had?

---

My magical crystall ball tells me •´¯`•» you're full of shit «•´¯`•.

Met een klap kwam Neomy op de harde grond terecht en voor een moment werd alle lucht uit haar longen geperst. Die paar seconden werkte voor Neomy in het nadeel, aangezien de soldaat blijkbaar overeind was gekomen en weer binnen haar blikveld verscheen. Voor Neomy ook maar enige vorm van een tegenaanval kon uitvoeren, had de soldaat zijn handen om haar keel geklemd. Met een duivelse grijns begon hij haar keel dicht te knijpen terwijl Neomy zwakjes tegensputterde. Zwarte vlekken verschenen voor haar ogen en Neomy besteedde een hopeloze poging om zijn handen los te krijgen. Krampachtig bewoog ze haar benen, maar het had geen enkel effect.       Een kreet klonk door de invallende duisternis en vrij snel daarna voelde ze de grip van de soldaat zijn handen verslappen. Hij schreeuwde het uit en direct kroop Neomy achterwaarts, waarna ze Pip naast zich ontdekte. Pip trok haar verder achteruit en hielp haar overeind. Neomy hijgde en wreef over haar keel, toen ze het mes in de rug van de soldaat zag steken. “S.Sorry…” Verbaasd keek Neomy opzij toen Pip haar excuses maakte. “Je hoeft geen sorry te zeggen,” reageerde Neomy verbaasd. “D.Dank je. Je hebt mijn leven gered.” Ze keek Pip onderzoekend aan toen ze haar handen tegen haar slapen drukte. “Gaat het wel?,” vroeg Neomy bezorgd.       Pas toen viel haar blik ook op Talon, al keek ze te laat op om te zien wat hij daadwerkelijk deed. “Heeft jullie vriend niet nog wat hulp nodig, popjes?,” vroeg Talon. Shit! Echo! “Euh…,” begon Neomy en volgde toen Talon’s blik, en zag hoe Echo de soldaat nog een klap gaf waardoor de laatste bewusteloos raakte. Ook Echo kwam overeind. “Wat moet je met die chip?,” vroeg Echo en heel even keek Neomy hem verbaasd aan, waarna ze besefte dat Echo het wel tegen Talon moest hebben. Neomy wierp nu ook een blik op Talon. Chip? “Die dingen werken niet als ze geen warm vlees om zich heen voelen. Succes.”       “Laten we gaan,” vervolgde Echo en hij keek even vragend richting Neomy en Pip, die Pip weer aankeek en knikte. “Ja,” antwoordde Neomy, al leek Echo al aan de tocht te beginnen. Hij keek echter nog even richting Talon en merkte op: “Ik neem aan dat je druk bezig bent met je chips. Succes.” Neomy wierp opnieuw een vragende blik op Pip, daarna keek ze naar Talon en zag hoe Echo zijn weg vervolgde. “Euh,” zei Neomy toen en aarzelde kort. “Gaan jullie mee?,” vroeg ze vervolgens aan zowel Pip als Talon. Haar blik flitste naar de dode soldaat en de bewusteloze soldaat. “Wat doen we met hun? Laten we ze hier liggen?,” vroeg Neomy door en wierp nog een blik op Echo’s rug.

Hoewel er weinig fysieke inspanning voor nodig was geweest om het mes in de rug van de soldaat te krijgen, stond Pip hijgend naast Neomy te kijken naar de man, die haast lag te kronkelen.       'Je hoeft geen sorry te zeggen. D-dank je. Je hebt mijn leven gered,' reageerde Neomy en Pip keek opzij naar haar. Ze glimlachte toch even. 'Gaat het wel?' kreeg ze uiteindelijk als vraag.       'Jawel,' antwoordde ze. Ze wilde zeggen dat het haar speet dat ze niet eerder was komen helpen, voor de soldaat haar bijna had vermoord, maar ze hield haar mond. Ze kon alle indrukken amper in zich opnemen, want door de half geopende deur komt een heel bekend persoon lopen: Talon. Hoewel ze weinig contact hadden (en daar was Pip niet heel rouwig om), was hij nogal bekend in de Underground. Hij woonde er praktisch zijn hele leven en had een reputatie opgebouwd. Zelf was ze hem enkele keren tegengekomen, maar zodra haar oog op hem viel, draaide Pip zich altijd als eerste om. Talon boog zich over de soldaat met het mes in zijn rug heen en deed iets uit het zicht van zowel Pip als Neomy en draaide zich toen naar het tweetal om. 'Heeft jullie vriend niet nog wat hulp nodig, popjes?' Pas toen registreerde Pips brein het gekreun enkele meters verderop, waar Echo en de tweede soldaat nog altijd lagen te worstelen. Pip wilde een stap naar hem toe zetten, maar Echo wist de soldaat op de juiste plek te raken en de man levenloos op de grond viel.       'Wat moet je met die chip? Die dingen werken niet als ze geen warm vlees om zich heen voelen. Succes,' zei Echo en Pip richtte haar ogen kort op Talon. Ze had niet eens gemerkt dat hij de chip uit de nek van de soldaat had gehaald. Ze wilde het liever ook niet weten, eigenlijk. Wat er in de Underground gebeurde wilde ze achter zich laten, en dan zeker de mensen in de Underground. Een van die mensen was zeker Talon. Ze had een uitzondering gemaakt voor Echo en Neomy. 'Laten we gaan,' zei Echo toen. Dat liet Pip zich geen twee keer zeggen. Na een korte aarzeling liep ze uiteindelijk naar de dode soldaat en trok ze het mes uit zijn rug. Ze kon het zich niet veroorloven nóg een mes kwijt te raken. Wat onhandig veegde ze het merendeel van het bloed af aan het uniform van de soldaat en ze liep terug naar de anderen, pakte haar tas op en hees die over haar schouder. Ze was Echo heel dankbaar dat ze juist nu een soort van nieuwe tas had, aangezien ze deze spullen nooit met zich mee had kunnen sjouwen door de stad heen. Welke stad dit ook was. Echo's opmerking over Talon die druk was met de chips deed haar goed, maar deze positieve gevoelens werden al snel de grond in gedrukt toen Neomy ook aan Talon vroeg of hij mee ging.       'Wat doen we met hen? Laten we ze hier liggen?' voegde ze eraan toe. Pip liet haar ogen over Talon glijden en keek toen naar Echo. Hij was ook niet echt een fan van Talon. Let's be honest, wie was dat wel? Ze keek naar het mes in haar hand en keek toen naar de bewusteloze soldaat. De enige manier waarop ze zeker waren van het feit dat de soldaten hen niet konden identificeren, was als ze dood waren. Maar had ze het in zich om nog een mes in een rug te steken? Ze wist het niet. Ze rilde toen er weer een frisse wind langs haar natte kleding waaide.       'We moeten hier weg,' zei ze uiteindelijk en ze keek naar Echo. 'Nu, voor ze alle soldaten op ons afsturen. Ik wil niet weten hoeveel ze nu al in de tunnels hebben.' Ze sloeg haar armen defensief voor haar borst voor elkaar. Ze ging naast Echo staan en keek naar de bewusteloze soldaat. Toen liep ze weer op hem af en pakte ze zijn geweer en griste ook het geweer van de gedode soldaat. Dat scheelde in ieder geval iets, en zo konden ze zich wat beter verdedigen, misschien. Een geweer gaf ze aan Echo en de tweede hield ze zelf vast, al keek ze vragend naar Neomy. Aan Talon zou ze die nooit geven. 'Kom...'

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

CRISTÍAN 'CHRIS' ROMANOV 30 • Undergrounder (5 years) • With Veda, her appartment

'Dankje.' Ik blik kort haar kant op en lach zachtjes geamuseerd wanneer ik haar weer een glas zie volschenken. Ik kon het maar wat goed begrijpen, drank lijkt alles soms op te lossen. Ik knik haar toe en maak dan mijn laatste opmerking. 'Ik hoop maar dat je gelijk hebt.' zegt ze met een klein, onschuldig lachje. Knikkend kijk ik haar aan, ''geloof me, ik kan het weten.'' zeg ik met een zuinig lachje. ''Gewoon in gedachten houden dat er waarschijnlijk niks verschuilt in het donker, dat werkt.'' vervolg ik. 'Oh fuck. Het eten.' hoor ik haar dan opeens zeggen en ik blik kort naar de keuken, voor ik mij weer op haar recht. Lachend schud ik mijn hoofd. ''Wie had er ooit verwacht dat er zulke slechte woorden in jou zouden zitten.'' plaag ik en loop naar de woonkamer. 'Wil je je eten nog warm?' Mijn schouders schieten kort omhoog in een nonchalant gebaar. ''Het zal nog wel goed zijn, ik denk dat ik niet mag klagen.'' zeg ik. Ik neem plaats op de bank en eet eerst mijn hamburger, voor ik een punt pak van de pizza. De temperatuur leek ondanks de verstreken tijd nog wel goed te zijn en met een tevreden uitdrukking neem ik dan ook een hap. ''Ik denk dat dit de beste pizza is die ik ooit op heb,'' mompel ik, mijn mond nog halfvol. ''Kan ook zijn door het gebrek van normaal eten, wie zal het zeggen.'' vervolg ik luchtig. Mijn blik richt zich op de kaarsen die ik op tafel heb gezet en ik kijk toe hoe de vlam beweegt. Stilletjes eet ik de pizzapunt in mijn hand op en kijk dan weer naar Veda. ''Laat je altijd ontsnapte undergrounders toe in je huis?'' vraag ik haar licht plagend en haal uitdagend mijn wenkbrauw wat op.

---

El Diablo.

• 25 • Electrokinesis & Cryokinesis • The System • w/ Juro & Sabrina •

Bryce kreeg amper iets mee van het gevecht dat Sabrina leek te hebben met de zaklamp — haar focus was zo gericht op het aan de praat krijgen van The System dat knetterende elektriciteit langs haar vingers, handen en polsen afgleed. Wat de brunette ook probeerde te doen, hoe vaak ze ook een schok door het apparaat heen liet gaan gaan — een eerste teken van leven binnen het systeem bleef volledig uit. Het scherm bleef pikzwart. Bryce vloekte voor het eerst in haar leven vlak onder haar adem door, een gegeven waar ze wellicht later past verbaasd over zou zijn.
      "Is het al gelukt?" vroeg Juro, vrijwel meteen zodra hij terug kwam. Bryce mompelde een vlak gesproken 'nee' terwijl haar aandacht nog altijd voor haar uit gericht was. Haar irritatie zwol aan op een ongekend niveau dan ze ooit ervaren had; wat een knetterende geluid liet klinken door de reactie die het op haar krachten gaf.
[tab"Probeer het eens opnieuw," beval de man vervolgens.
Een gesmoord geluidje van ongeloof verliet Bryce' lippen, waarop ze schuins naar Juro keek met de vraag duidelijk in haar heldere kijkers nu haar krachten aangesponnen waren. "Wat denk je dat ik de hele tijd aan het doen?" beet ze hem ietwat toe — een frons spelende tussen haar wenkbrauwen, terwijl een nieuwe schok aan stroom de palm van haar hand verliet en in het systeem verdween zonder een verder reactie.
      "Ik kan proberen door middel van smaak de oorzaak te vinden?"
Een tikkeltje verrast keek Bryce weg van Juro en naar Sabrina. Het was niet dat ze haar vergeten was, maar Sabrina was zo stil geweest in de tijd die Bryce met haar alleen had gestaan, dat ze bijna compleet vergeten was dat de tiener ook nog in de ruimte aanwezig bleek te zijn. "Door smaak?" vroeg de brunette — een vleugje van twijfel door haar stem heen verweven.
      Bryce deed vervolgens een stap bij The System vandaan, haalde haar handen weg van het apparaat zodat er geen verbinding meer tussen hen in was, en greep de zaklamp uit Sabrina's hand. Zonder er aan te draaien ontstak ze het licht met haar eigen krachten en blikte met een opgetrokken wenkbrauw op naar Juro.
      "Welke optie hebben we anders nog?"

[ bericht aangepast op 28 april 2020 - 11:54 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

                                                                                                                                                                 

---

---

Zella was van nature een angstig type - iets wat ze liever niet was, maar ze kon het niet tegenhouden. ,,De stroom is waarschijnlijk uitgevallen,'' zei Cailean rustig. Zijn rust zorgde ervoor dat Zella iets minder paniekerig was. Ze probeerde het zo goed mogelijk te verbergen. Ze wilde niet overkomen als een gillende keukenmeid, ook al was ze dat de helft van de tijd wel. Gelukkig voor Zella sprong het licht snel weer aan. Ze haalde opgelucht adem. 'Gelukkig maar', zei ze met een kleine glimlach.       Cailean haakte zijn arm in die van Zella en vroeg of ze met hem meeging. Zella knikte en wandelde met hem richting de deur. 'Gelukkig ben jij rustig', zei ze lachend. 'Ik ben zo'n watje af en toe.' Ze probeerde er zelf maar een grapje van te maken, zodat een ander het niet zou doen. Samen wandelden ze de deur uit. Zella fronste haar wenkbrauwen en kneep haar ogen samen. Het was duidelijk dat er iets aan de hand was - wát was alleen de vraag. 'Word ik nou gek of is er iets heel vreemds aan de hand?' vroeg ze.

[ bericht aangepast op 28 april 2020 - 11:55 ]

---

Big girls cry when their hearts are breaking

'Geloof me, ik kan het weten. Gewoon in gedachten houden dat er waarschijnlijk niks verschuilt in het donker, dat werkt.' Veda kijkt nogmaals naar hem, haar ogen bestuderen zijn gezicht hierbij in zijn geheel. Een zachte zucht verlaat haar lippen, voor ze eenmaal knikt op de woorden — erkennend dat ze deze gehoord heeft. Ondanks dat ze het daarbij wil laten, en hem er niet mee lastig wil vallen is ze nieuwsgierig naar wat de Underground inhoudt. 'Hoe is het daar?' Ze heeft niet het idee dat het beestje bij zijn naam noemen nodig is op het moment, dat ze beide wel begrijpen waarover ze spreekt. Ondanks de zekerheid van de vraag, klinkt er onzekerheid. Ergens weet Veda niet zo zeker dat ze het wil horen.       'Wie had er ooit verwacht dat er zulke slechte woorden in jou zouden zitten.'       Het feit dat hij haar erop wijst dat ze zoveel scheldt doet haar wangen dan toch wat laten gloeien. Op subtiele wijze zorgt ze ervoor dat haar haren ervoor komen te hangen, zodat dit minder zichtbaar wordt. 'Zo onschuldig ben ik toch ook weer niet?' Natuurlijk weten ze beide dat het een leugen is, al voelt ze zich toch minder onschuldig dan menig mens. De dromen, de onrust binnen haar die nu lichtelijk gekalmeerd is. . . het is een vreemd iets.       'Het zal nog wel goed zijn, ik denk dat ik niet mag klagen.'       Een magere glimlach speelt rond de lippen van Veda, die wat komt te vervallen als ze eenmaal samen op de bank zitten. Het besef van alles dat deze dag gebeurt is dringt langzaam tot haar door. Een zachte zucht klinkt er, voor ze haar glas weer oppakt en deze tegen haar lippen zet. Het is echter het feit dat ze geen idee heeft wie Chris is, en als ze nu gaat drinken alsof haar leven er vanaf hangt — één plus één is twee. Er zijn verstandigere zetten. Het glas wordt dus weer netjes op tafel geplaatst.       'Ik denk dat dit de beste pizza is die ik ooit op heb. Kan ook zijn door het gebrek van normaal eten, wie zal het zeggen.'       Een grijns speelt rond haar lippen. 'Bedankt voor het halve compliment.' Ze neemt zelf nog een hap, en schud dan toch lichtelijk vermakelijk haar hoofd wat — voordat deze een wat serieuzere uitdrukking begint te krijgen. Opnieuw glijdt haar blik zijn kant op, ditmaal vragend. 'Ik hoop wel dat jullie normaal eten daar hebben gekregen?' Criminelen of niet, het zijn en blijven mensen.       'Laat je altijd ontsnapte undergrounders toe in je huis?'       De plagende toon in zijn stem, gecombineerd met de uitdagende wenkbrauw die hij ophaalt zorgen ervoor dat ze haar houding wat veranderd, en haar lichaam wat meer zijn kant op draait, met één been nog altijd onder haar. Een lichte grijns siert haar lippen — nog niet geheel beseffend dat de alcohol zijn werking begint te doen — terwijl ze hem aankijkt. 'Pff. . . dacht je dat je de eerste was?' Veda klinkt helaas niet zo geloofwaardig als ze zou willen, en daar bovenop beseft ze de dubbelzinnigheid achter haar woorden niet eens, daar is ze simpelweg net iets te onschuldig voor.       'Trek jij altijd willekeurige mensen mee in je problemen?' kaatst ze hem dan toch wat grappend terug. Het laatste dat ze zal zeggen is dat hij haar meesleurt. Ze heeft er helemaal zelf voor gekozen, doorlopen is altijd een optie geweest in haar ogen. Dat haar voeten een ander leven leiden is niet zijn probleem — alles behalve juist.

---

I'm your little ray of pitch black.

CRISTÍAN 'CHRIS' ROMANOV 30 • Undergrounder (5 years) • With Veda, her appartment

'Bedankt voor het halve compliment.' zei ze en ik lach zachtjes. ''Geen probleem.'' zeg ik dan nonchalant en richt mij weer op de pizza. 'Ik hoop wel dat jullie normaal eten daar hebben gekregen?' hoor ik haar dan vragen en ik blijf even stil, dan haal ik mijn schouders wat op. ''Mwah, afwisselend.'' zeg ik en zucht. ''Meestal moest je het doen met wat daar te...'' Even val ik stil en kijk naar de pizza. ''Nou ja, wat daar te vinden valt. De meeste mensen zijn er niet zo'n fan van.'' mompel ik. Dat het daadwerkelijk om andere mensen ging hield ik maar even weg. Het was de beste manier van overleven, het zorgde ervoor dat je sterker was dan degenen die zich er niet aan waagden in mijn ogen. Maar, ik denk niet dat het boven de grond gewaardeerd kon worden. Na mijn laatste opmerking lijkt ze meer mijn kant op te keren. 'Pff. . . dacht je dat je de eerste was?' Een lichte grijns ontstaat op mijn lippen bij deze woorden. ''Misschien was ik speciaal, ik kon het proberen.'' grijns ik. 'Trek jij altijd willekeurige mensen mee in je problemen?' kaatst ze terug en ik haal verdedigend mijn handen wat omhoog. ''Ik ben totaal onschuldig hier.'' zeg ik en lach dan zachtjes terwijl ik mijn handen weer laat zakken. ''Nee oké,'' zeg ik dan, ''ik trek mensen inderdaad verassend vaak mee in mijn problemen, maar... Ik geef ze wel altijd de kans om te vertrekken.'' zeg ik dan nonchalant en blik weer naar haar. ''Maar dat is nog niet in jouw gedachten gekomen?'' vervolg ik weer licht plagend. Ik kon het ergens gewoon niet laten. Toen dacht ik na over haar eerdere vraag, hoe het nou eigenlijk was underground. Ik had er nog niet op gereageerd, ik wist niet zo snel wat ik kon vertellen zonder dat het meteen klonk als de hel op aarde. Nou komt het natuurlijk wel aardig in de buurt, maar toch. ''Wat wil je weten over de underground?'' vraag ik haar dan toch, specifiek zijn is dan toch makkelijker.

---

El Diablo.

Bij het horen van de gemompelde “nee” van de brunette zonk bij Juro de moed in de schoenen. Opnieuw vloekte hij inwendig, terwijl hij heen en weer begon te lopen. Moest hij dan toch Derrick erbij halen? Zou hij… Maar die optie streepte Juro vrijwel direct weer af. Hij had geen zin in gezeik met de Generaal, die hem hier ongetwijfeld de schuld van zou geven. Wie weet wat hij daardoor allemaal van plan was…       Het geluidje van ongeloof dat Bryce’ lippen verliet, negeerde Juro voor het gemak. Hoewel hij flink wat rangen hoger was dan de jongedame en haar met een simpele snauw de mond kon snoeren, had hij op het moment geen zin of energie om een ruzie aan te gaan. “Wat denk je dat ik de hele tijd aan het doen?,” beet ze hem toe en kort gleed er een frons over zijn gezicht. Hij stond op het punt de dame de mond te snoeren, toen getrek aan zijn mouw hem enigszins verbaasd maar ook geïrriteerd op deed doen kijken.       Het was Sabrina. “Ik kan proberen door middel van smaak de oorzaak te vinden?,” stelde ze voor en heel even was Juro uit het veld geslagen. “Door smaak?,” reageerde Bryce echter, nog voor Juro iets kon zeggen. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes toen de brunette bij de schermen vandaan stapte en schijnbaar al toestemming gaf zonder met haar superieuren te overleggen. Bryce keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan, waarna ze opmerkte: “Welke optie hebben we anders nog?”       Juro keek Bryce met een nijdige frons aan. “Ten eerste ben ik hier degene die dit soort beslissingen neemt,” deelde hij haar mee op autoritaire toon. “En ten tweede…” Hij richtte zich tot Sabrina, slaakte een zuchtte maar knikte toen. Wat hadden ze voor keuze? “Ga je gang,” zei hij nors tegen Sabrina. “The System is toch al kapot, dus erger zal het toch niet worden.” Met haar eigen kracht had Bryce alweer voor licht gezorgd en ook Juro begon aan de knijpkat te draaien voor een extra beetje licht.

♢ With Zella ♦ doctor ♢       ,,Gelukkig maar,'' zei Zella toen haar gezicht voor de ogen van Cailean weer verlicht werd door de lampen. Hij knikte instemmend en deelde haar mening.       Zella toen hij haar arm vragend naar haar uitstak en wandelde met hem, armen in elkaar gehaakt, richting de deur. ,,Gelukkig ben jij rustig,'' zei ze lachend naar hem. ,,Ik ben zo'n watje af en toe.'' Cailean lachte, maar schudde zijn hoofd. ,,Dat ben je niet. Niet iedereen durft operaties te begeleiden.'' Hij zei het niet alleen op een kalme stem om Zella wat meer moed in te spreken, sinds zelfspot erg ongezond was voor de geest. Het was ook de pure waarheid. Sommige ziekenhuismedewerkers leken ongeïnteresseerd in hun werk, alsof het ze niet boeide wat er met de patiënt gebeurde na de operatie en gelukkig was Zella één die wel met een glimlachend gezicht de deuren doorliep. Cailean werkte graag met haar samen en had zin in het drankje, maar een vreemd gevoel kroop over zijn rug toen de twee de deur bereikten. ,,Word ik nou gek of is er iets heel vreemds aan de hand?'' vroeg Zella. Hij wilde haar wel geruststellen, maar faalde door een nerveuze grinnik. ,,Het is vast niks,'' zei hij niet helemaal eerlijk. Kort bleef hij stilstaan, nog steeds met de jongedame aan zijn arm. De schuifdeuren waren wel geopend, maar dat gevoel... Dat gevoel dat ze deelden hield hem tegen. Alsof hij in hypnose was stond hij daar. Je kon toch ook een drankje doen in het ziekenhuis? De koffiemachine doet zijn werk prima...

❝Drink some coffee and pretend       •´¯`•» you know what you're doing. «•´¯`•.❞

❝Your mistakes do       •´¯`•» not define you. «•´¯`•.❞

♢ With Bryce and Juro ♦ 16 ♢       Bryce keek Sabrina verbaasd aan. Dat gebeurde wel vaker, sinds ze door haar lage leven zich niet ging of mocht bemoeien met discussies van hogere rangen. De jongedame had nog trainingslessen om de controle te vinden over haar krachten en voornamelijk ook de juiste herinnering te zoeken. Als ze bijvoorbeeld op dit moment aan de vloer ging likken, zou ze honderden herinneringen kunnen krijgen tot de bouw van het gebouw aan toe. "Door smaak?" vroeg Bryce twijfelend, wat Sabrina totaal begreep. In haar hoofd leek niks mis te kunnen gaan, ook al had het plan maar drie stappen. Naar de draad lopen, herinnering krijgen die een doorbraak zou maken en dan het systeem redden. De uitwerking zal voor haar doen erg gaan schommelen en waarschijnlijk mislukken.       Bryce greep de zaklamp uit Sabrina's hand die ze net kapot had gemaakt en zonder enig probleem, met een simpele aanraking, scheen er licht uit de knijpkat. Van jaloezie slaakte Sabrina een diepe zucht, maar herpakte zichzelf snel. Er was een doel dat behaald moest worden, want zoals Bryce al zei: "Welke optie hebben we anders nog?"       Juro keek haar met gespleten ogen en een nijdige frons aan. ,,Ten eerste ben ik hier degene die dit soort beslissingen neemt,'' zei hij tegen Bryce met een toon die klonk alsof hij wou duidelijk maken dat hij en niemand anders de leider was. “En ten tweede…” De ogen van Sabrina schoven naar Juro. Hij slaakte een zuchtte, maar knikte toestemming gevend. ,,Ga je gang.” zei hij. ,,The System is toch al kapot, dus erger zal het toch niet worden.”       ,,Dat klonk niet erg hoopvol,'' en ze nam de twijfel die ze voelde over. Voorzichtig liep ze langs Bryce naar de draden, waarbij ze knielde. Het klonk misschien raar en je zal het apparaat ook moeten desinfecteren, maar haar hand bracht één van de draden naar haar mond. Op een manier waarop je als kind aan je duim zoog, zoog Sabrina een herinnering uit de draad. De energie vloeide in haar mond en de jongedame sloot haar ogen.       Voor haar gesloten ogen speelde zich een fragment af, maar het was niet de juiste. Het had zich nog geen minuten geleden afgespeeld, want het was Bryce die de stroomuitval creëerde en dat verhaal kennen we nog. De klap, Sabrina kon zien wat er gebeurde in de draden. Die informatie kon alleen totaal niet gebruikt worden.       Teleurgesteld opende ze haar ogen en één grote adem teug gaf lucht aan haar longen, maar Sabrina zou altijd opzoek gaan naar een andere manier. Een andere weg voor haar goal en terwijl ze opstond zocht ze dit pad. Iets anders dat misschien een herinnering kon brengen. De draden waren waarschijnlijk niet waar ze moest zoeken. ,,Ik zag een andere herinnering, maar ik weet eigenlijk niet waar ik de juiste moet zoeken.'' De drie personen vormden een driehoek. Sabrina keek van de één naar de ander, ,,is er misschien nog een andere plek die kan laten zien wat er gebeurd is?''

---

My magical crystall ball tells me •´¯`•» you're full of shit «•´¯`•.

• 25 • Electrokinesis & Cryokinesis • The System • w/ Juro & Sabrina •

Bryce zag de uitdrukking wel die over Juro' gezicht heen trok — de wind van voren die hij haar het liefste wilden geven. Zelf stond ze er ergens ook van te kijken dat ze een eerste glimp van verzet had weten te tonen; haar emoties mochten dan wel op een subtiele wijze toegevoegd zijn, nog nooit hadden ze zover weten te gaan. Het lukte de brunette nu echter niet om er over na te denken, ze hadden tenslotte veel belangrijkere dingen te doen en de klok tikte onverzettelijk door.
      "Ten eerste ben ik hier degene die dit soort beslissingen neemt," sprak Juro hij op een nijdige toon toe.
Eens hij zijn aandacht op Sabrina richten. rolde de brunette met haar ogen — ze haatte het autoritaire gedrag wat de enkele mannen in haar leven wisten te vertonen, zo kende ze er namelijk nog een. Een nieuwe frons verschijnt tussen haar wenkbrauwen, haar gedachten in een steeds snellere stroomversnelling.
      "En ten tweede…" bracht Juro uit, gevolgd door een zucht die kenbaar maakten dat er inderdaad niks anders op zat. "Ga je gang. The System is toch al kapot, dus erger zal het toch niet worden."
            "Dat klonk niet erg hoopvol."
Heel even verzachtte de uitdrukking op Bryce' gezicht terwijl ze naar de jonge tiener keek — wie op haar beurt voorzichtig in de richting van The System liep. Het lag niet aan Sabrina zelf, maar hoeveel vertrouwen kon er nu nog zijn, nu alles leek te zijn ingestort? Bryce hoopte uit de grond van haar hart dat Sabrina met haar gave de oorzaak gevonden kreeg, al was het desnoods maar één klein dingetje wat ze konden herleiden naar de algehele reden achter het hele gebeuren. De teleurstelling die echter nar een paar seconden te zien was, vertelde de brunette algauw dat ook Sabrina nog niks gevonden kreeg.
      "Ik zag een andere herinnering, maar ik weet eigenlijk niet waar ik de juiste moet zoeken."
Bedenkelijk keek Bryce van de een naar de ander, naar The System zelf en weer terug aar het tweetal voor haar. Zelf kon ze helemaal niks meer. De meerdere schokken die ze het systeem gegeven had waren opgelost in het donkere zwarte gat — zonder enig teken van nieuw leven.
      "Is er misschien nog een andere plek die kan laten zien wat er gebeurd is?"
            "De schermen," reageerde Bryce vrijwel direct. Met een subtiel handgebaar en wat hulp van haar zaklamp scheen ze in de richting van het scherm waarachter zij eerder gestaan had. "Misschien dat die je iets kunnen zeggen?" Met een vragende blik keek de brunette naar de tiener, kantelde lichtjes haar hoofd, waarna ze heel even naar Juro blikte.
      Wat ontketende dit op de andere niveaus?

[ bericht aangepast op 30 april 2020 - 18:37 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'