100 | Speeltopic | The System 16+ - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

21 april 2020 - 10:12 Kefe is offline

Kefe 5051

≽ The System ≼

Let's just say this — normal RPG rules, am I right?

The Story ≽

"Trust The System."

In een verre toekomst oogt de wereld stukken beter eraan toe te zijn, niet alleen de aarde maar ook zeker de mensen die erop leven. In geen honderd jaren heeft er nog geen plaag bestaan, en ook bestaan er geen natuurverschijnselen zoals aardbevingen of tornado's. De wereld is een vredige plek waar ieder veilig kan wonen — een waar paradijs in de ogen van iemand die niet verder wil kijken. Het stikt er van de positiviteit, en zelfs de mentale gezondheid is over de generaties enkel gestegen. Iedereen oogt net zo gezond als de aarde vruchtbaar is als het ware. Dit heeft echter enkel generaties gekost, en is niet altijd even goed omarmt. Het is echter de nieuwe generatie die zowat gekweekt is met de behoefte naar deze perfectie, met een gezonde portie nieuwsgierigheid en creativiteit om te groeien in deze perfecte wereld. Het is hun taak de nieuwe generatie te creëren en alles dat daarbij komt kijken.
Het klinkt natuurlijk allemaal te perfect om waar te zijn, en dat is het ook — al heeft tot dusver niemand ook maar een poging gedaan om verder op onderzoek uit te gaan. En degene die dat wel gedaan hebben, zijn simpelweg verdwenen. Het is verder ook totaal geen gebruikelijk iets, omdat het als het ware "uit" een mens is gekweekt om hen vragen te laten stellen tegenover The System. The System is namelijk een computerprogramma dat alles bepaald wat er gebeurt, ontworpen door Augustus French — de overgrootvader van Derrick French, de man aan de top. Hij draagt de titel Generaal, wat gelijk zal staan aan President of Koning van nu.
De titel Generaal duidt er natuurlijk wel op dat het leger een hoge rank heeft in dit land, zelfs de hoogste rank als het ware. Het is echter niet zozeer dat zij angst aanjagen, ze zijn gewoon overal ten alle tijden aanwezig. Volgens Derrick French hangt er namelijk altijd een donkere wolk boven het land, al heeft geen levend persoon iets van de dreiging gezien en begint de nieuwe generatie dat als het ware lichtelijk te wantrouwen.
Toch is er nog geen oorlog uitgebroken, juist omdat alles gratis wordt aangeboden aan het volk. Zo worden ze van huizen, kleding en voedsel voorzien en is geld simpelweg niets meer dan een herinnering aan een verkeerde wereld — althans zo wordt het hen verteld. Ze programmeren haast dankbaarheid in je vanaf een jonge leeftijd, al blijft het daar zeker niet bij. Het een en ander wordt ze vanaf jongs af aan zo vaak verteld, dat er oprecht geloof is in het feit dat dit een perfect leven is, en dat zij dit jou verzorgen.

"Trust The System."

11th of May — 17:18 — 10 ℃ — ☁ » almost ☂

Het was een vreemde dag, er hing al de hele dag een onbeschrijfelijke sfeer in de lucht — eentje die het beste ongemakkelijk te noemen voelt (al heeft iedereen dit anders ervaren). Velen hebben dit niet meegekregen omdat ze hun dagtaken hebben moeten verrichten, maar er zijn zeker personen die hier niet wat gevoeliger voor zijn of simpelweg de tijd hebben om dit op te merken. Vooral de Undergrounders zullen hier last van gehad hebben, juist degene die geen enige vorm van ritme bezitten.

ϟ Binnen The System is de chaos aanwezig, gezien er al een half uur een error te vinden is die soms weg lijkt te vallen dankzij behulpzame leden — waaronder Bryce die haar uiterste best doet de machine in haar eentje te koelen. Juro heeft deze dag net enige verantwoordelijkheid gehad, waardoor er extra druk op hem is gelegd, en hij dit oprecht tot een goed einde wil brengen — al is dat moeilijk gezien deze error nooit eerder voorgekomen is. Sabrina zal uit haar glazen kooi gelaten worden om eventueel bij te springen — alles is nu van harte welkom.
[ Vergeet niet dat er een deur onder The System zit, hier kunnen Undergrounders vrijkomen. ]

♙ Met betrekking tot de Normals zijn de simpele 9 to 5 medewerkers hun weg naar huis aan het maken, terwijl de vitale beroepen natuurlijk wat vervelende uren kunnen hebben. Zo besluit Veda een wat langere route richting haar huis te nemen door een zware nacht, en zijn Cailean en Zella zeer waarschijnlijk nog op hun werk te vinden door een ontzettend drukke dag — iets dat maar zelden voorkomt, en dan ook direct onderzocht moet worden, buiten de hulp om die ze al moeten bieden. Extra meldingen moeten er gemaakt worden, zodat er een oorzaak gevonden kan worden. Peyton zal over hebben moeten werken, al is het meer uit voorzorg geweest omtrent wat er gaande is binnen The System.
[ Vlakbij het ziekenhuis is ook een Underground deur te vinden is, hier kunnen er ook vrijkomen. ]

♨ Voor de zoveelste keer deze week zijn er weer eens soldaten naar beneden gekomen om de boel te controleren, maar ditmaal zijn er producten afgenomen van de Undergrounders die op de voorgrond te vinden waren. Zo is Echo’s geliefde zaklamp hem afgenomen, en missen andere Undergrounders spontaan ook wat van hun voorwerpen — Neomy is haar favoriete boeken kwijt, Cristiàn's favoriete pan is hem afgenomen, Pip is één van haar scherpste wapens spontaan verloren, ook een aardige buit aan gestolen voorwerpen van Morrigan zijn verdwenen en er is zelfs een poging gedaan naar Talon’s welbekende mp4, iets dat Derrick French net op tijd weet te stoppen voor er ook maar één dode kon vallen.
[ Voel je vrij deuren te bedenken, biedt je characters de vrijheid op verschillende plekken, mingle met andere characters. ]

"Don't let the darkness take you over, Trust The System."

I'm your little ray of pitch black.

8 mei 2020 - 14:02 Reeses is offline

Reeses 1275

Juro Kiyomizu
31 回 The System 回 The System 回 With Bryce and Sabrina and Derrick 回

漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字

Zijn vraag was blijkbaar iets te duidelijk, want Derrick schudde grijnzend zijn hoofd. “Ja, je zusje is er vast en zeker ook vandoor, Juro.” Onbewust voelde Juro hoe hij zijn vuisten aanspande en de Generaal mocht zichzelf gelukkig prijzen met de afstand die tussen hen in te vinden was. “Je laat haar met rust, Derrick,” zei Juro, op een bijna zelfde giftige toon als de Generaal eerder tegen hen had gesproken. “Ik meen het. Je hebt haar al genoeg aangedaan. Laat haar met rust.”
Derrick maakte een haast verveelde uitdrukking, de manier waarop hij zich gedroeg. Hij haalde zijn schouders op en schudde vervolgens zijn hoofd. “Juro, Juro, Juro, met al je vragen. Die zijn overal en nergens op het moment. The System heeft op het moment de laagste prioriteit. Het is toch verdoemd.” Juro vloekte binnensmonds. “Hoezo, verdoemd?” Zijn woede leek ergens aan de oppervlakte te borrelen, in combinatie met bezorgdheid om zijn jongere zus – die ergens bleek rond te zwerven met dat tuig. “Je had gewoon moeten zorgen voor een fucking back-up, dan was er nu niks aan de hand geweest!” Juro beet op de binnenkant van zijn wang om zijn woordenstroom te stoppen, op het moment dat Bryce zich ook bij hen voegde. “IJsprins,” reageerde Derrick op de dame, waarop Juro Bryce aankeek en kort met zijn ogen rolde. Dat Bryce hen was gevolgd, was niet te missen – gezien de flikkerende lichtbronnen om hen heen. Een nieuwe ronde vuurwerk tekende zich blauw af tegen de hemel en Juro liet zijn blik van Bryce terug naar Derrick glijden. Hoewel hij de Generaal allang op Neomy’s aandacht had gericht, wilde hij dolgraag zijn zusje waarschuwen dat ze zich vooral moest verstoppen, zover mogelijk bij Derrick vandaan.
Juro onderdrukte een zucht, toen Derrick zich weer tot hen richtte. “Ik heb nog wel een plekje ondergronds waar we kunnen kijken of Bryce wat energie op kan wekken eventueel,” zei Derrick. Juro gaf een kort knikje, maar Derrick richtte zich nu tot hem. “Kun jij in de tussentijd Hector op proberen te sporen?”

*One hour later*
De Underground was na genoeg leeg. Een vreemde gewaarwording, vond Juro. De weinige keren dat hij er was geweest was het er altijd druk en vol, tegen het benauwde aan. Hoewel het voor hun nu voordeliger was, waren de lege ruimtes misschien nog wel killer dan wanneer de Undergrounders er rondstruinde. Juro wierp een blik op Derrick, die voor hen uitliep en volgens naar Bryce, naast hem. “Gaat het?,” vroeg hij haar zacht, zich meende te herinneren dat dit Bryce’ eerste keer ondergronds was. “We mogen van geluk spreken dat de rest boven is. Anders was het een ware hel geworden.” Juro wierp opnieuw een blik op de Generaal en hoopte dat die diens waarschuwing niet was vergeten.

[ bericht aangepast op 8 mei 2020 - 15:53 ]

8 mei 2020 - 17:40 Kefe is offline

Kefe 5051

⋙ Echo ⋘

⊱ Undergrounder ||| Committed a crime ||| English gentleman ||| Four years in this hell ||| An empty apartment w/ Neomy & Pip ⊰

Het is een vreemde avond zo, en eenmaal terug in een leeg appartement weet Echo ook even niet wat hij er precies moet doen. Alles lijkt aanlokkelijk, de koelkast heeft hij al aangevallen maar had jammer genoeg niet veel belangrijks in bezit, wat betekende dat hij meerdere appartementen af is gegaan. Eenmaal dingen bij elkaar geraapt zijn Neomy, Pip en Echo weer samengekomen om eindelijk wat normaal voedsel naar binnen te werken — geen onbekende restjes. Sowieso bleven er geen restjes over, het verlangen naar echt eten was te groot voor het trio.
Inmiddels, alsof het doodnormaal is, is Neomy Echo's haren aan het knippen — iets dat hard nodig was. Het was misschien een vreemd idee, maar met elke lok die hij op de grond ziet belanden voelt hij zich schoner. De stroomuitval betekende helaas dat een douche nog steeds geen optie was, maar met schone kleding aan voelt hij zich al stukken beter — kleding dat gemaakt is voor Normals. Het is nog steeds geen outfit voor een soldaat, maar heel erg mist hij het niet.
Echo zal het niet gauw bekennen, maar het idee dat er iemand met zijn handen aan zijn haren zit, voelt onwijs fijn en heeft een kalmerende werking op de ex soldaat. Ondank de gedwongen houding waarin hij zichzelf moet houden — juist omdat Neomy geen getrainde kapster is — voelt het relaxed en haast normaal. 'Lukt het een beetje?' De grijns die zijn gezicht draagt is evenals hoorbaar in zijn stem.
'Pip, wil jij zo ook?' Echo voelt hoe een wat plagerige kant van zichzelf naar boven komt, wat hij enkel kan drukken op het feit dat hij eindelijk weer frisse lucht kan inademen en hij niet vast zit onder de grond — wat soms nog definitiever kan voelen dan de dood zelf. De grijns die zijn gezicht ook draagt tijdens het uitspreken van de woorden werpt hij richting de donkere dame. 'Ik wil wel een poging wagen die ongetemde krullen van je aan te pakken.'
Pas wanneer Echo echt denkt dat Neomy klaar is veegt hij de plukken haar die er nog overgebleven zijn weg, juist omdat het zoveel jeuk met zich meebrengt. De vuile lokken op de grond lijken plek te hebben gemaakt voor een veel kortere variant ervan — haast iets dat oogt als wat hij voorheen had. Misschien dat dat net nog wat korter was, maar het is tijd voor wat nieuws. Dankbaar kijkt hij om naar Neomy. 'Bedankt.' Eenmaal staande schud hij zijn hoofd echt eens goed af, waarna hij zijn handen afveegt aan zijn schone broek.
Wanneer hij weer naar Neomy kijkt glimlacht hij opnieuw. 'Mocht jij ook wat van je haren kwijt willen. . . ik wil eventueel wel een oprechte poging wagen?' Echo's hoofd kantelt lichtjes terwijl hij de Japanse dame vragend aankijkt. Het is echter dat Echo voor de zoveelste keer sinds het betreden van het appartement afgeleid is door de slaapkamerdeur, en dan ook enkel om weer eens op een matras te slapen dat centimeters telt in plaats van millimeters. Het is echter voor de zoveelste keer dat hij dondersgoed beseft dat de grond eerder zijn slaapplek zal worden in plaats van het geliefde bed — al is het maar voor de dames. Stiekem is hij er namelijk helemaal nog niet klaar voor een ander appartement te betreden, hij is veel te gewend aan mensen om zich heen.

I'm your little ray of pitch black.

8 mei 2020 - 17:41 Kefe is offline

Kefe 5051

Oeps.

[ bericht aangepast op 8 mei 2020 - 17:41 ]

I'm your little ray of pitch black.

8 mei 2020 - 19:51 Elentiya is offline

Elentiya 12352

Bryce

”She's fire and ice.
You'll fear the cold and crave the burn.”

• 25 • Electrokinesis & Cryokinesis • The System • w/ Juro & Derrick •

Hoewel Bryce de echo's van hun gesprek weet op te vangen, reageert de brunette op niets wat de twee heren voor haar bespraken. Het was een discussie waar ze zich wijselijk niet in besloot te mengen. Desondanks kan ze er niets aan doen licht ineen te krimpen als ze Juro' laatste woorden tegen Derrick opvangt. Een back-up had vermoedelijk een hele hoop problemen voorkomen, maar of het slim was dit op deze wijze kenbaar te maken betwijfelde ze oprecht.
"Ijsprinses."
Bryce humt zacht als ze het koosnaampje hoort dat Derrick haar tot vervelends toe werpt — hetgeen ze inmiddels zo gewend was dat ze er eerder gewend aan was geraakt — ten teken dat hij haar aanwezigheid had opgemerkt. Haar blauwe kijkers nemen hem kort op, terwijl Bryce haar arme nog altijd over elkaar gevouwen houd en de elektriciteit tevergeefse pogingen om hen heen laat doen.
Als blauw licht de hemel boven hen kortstondig weet te kleuren, verschijnt er een moeizame frons tussen haar wenkbrauwen — een onheilspellend gevoel in haar binnenste, waarop ze van Juro naar Derrick blikt zonder ook maar iets te vragen. Een huivering trok door haar heen, welke niets te maken hadden met het ijs in haar aderen.
"Ik heb nog wel een plekje ondergronds waar we kunnen kijken of Bryce wat energie op kan wekken eventueel," zegt Derrick gaandeweg, alvorens zich enkel en alleen tot Juro te richten. De brunette knikte ondertussen, waarbij ze zich voornam om vanaf het betreden van het ondergrondse gedeelte geen moment meer van Derrick's zijde te wijken. Puur om het zekere voor het onzekere te nemen.

Een uur later liep Bryce samen met Derrick en Juro in het ondergrondse gedeelte. Een onrustig gevoel groeide in haar binnenste en weigerde op geen enkel moment meer af te zakken. De brunette was nog nooit op deze plek geweest, waardoor een onbehagelijke sfeer haar achterna bleef gaan.
"Gaat het?" klonk het zacht langs haar. Bryce hoefde niet op te kijken om te zien wie er tegen haar sprak. Ze knikte enkel een keer, vertwijfeld weliswaar. "Alles is oké," mompelde ze vervolgens half — haar blauwe kijkers behoedzaam en nauwlettend.
"We mogen van geluk spreken dat de rest boven is. Anders was het een ware hel geworden."
"Is dat echt zo?" vroeg bryce, haar blik schakelend tussen Juro en Derrick in. Het idee dat ze zich op een onbekend terrein bevond maakte het dat de brunette rusteloos en alert bleef. De kou die door haar heen joeg stelde haar op geen enkel moment gerust en haar onderbewustzijn leek haar op een subtiele wijze te waarschuwen voor iets, maar wat?

[ bericht aangepast op 8 mei 2020 - 19:52 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

8 mei 2020 - 19:55 Vanth is offline

Vanth 23147

CRISTÍAN 'CHRIS' ~~ROMANOV~~

30 • Undergrounder (5 years) • With Veda, her appartment

Vrijwel direct schudde Veda haar hoofd. 'Nee. Nee. Het zit niet zo.' begon ze en ik vernauwde mijn ogen kort. 'Het is ingewikkelder dan dat. Ik ken hem, maar ik zou nooit van mijn leven met hem werken.' Het klonk beter, maar nog niet geweldig in mijn hoofd. 'Ik haat hem,' klonk het toen opeens, mijn wenkbrauwen schoten wat omhoog toen ik de kracht in haar stem hoorde. 'Derrick mag van mij dood neervallen hier en ik zou geen traan laten vallen.' Bromde ze tot slot. Ik ving haar blik op en bleef kort in stilte naar haar kijken, waarna mijn grip om haar pols langzaam verzwakte. Zachtjes knikte ik, ''alright..'' mompelde ik al was ik nog steeds op mijn hoede. ''Ik denk dat vele het daar mee eens zullen zijn.'' reageerde ik vervolgens op haar laatste woorden en met die woorden liep ik weer naar binnen.

Ondertussen is er enige tijd voorbij. Langzaam sta ik op van de bank en loop naar de ramen, waar ik in de duisternis naar buiten staar. ''Het is stil...'' mompel ik, eerst hoorde je tenminste nog iets van leven maar dat leek nu verdwenen te zijn buiten dit appartement. Ik frons lichtjes en blik naar Veda. ''Raar... Ik had verwacht dat het nu wel chaos zou zijn.'' mompel ik vervolgens. Een diepe zucht rolt over mijn lippen en ik loop terug naar de bank, hier schenk ik mijn glas weer in. Het was ergens jammer dat het maar weinig effect op mij had. ''Wie weet, misschien hebben ze het daar al opgelost.''

El Diablo.

8 mei 2020 - 20:02 Reeses is offline

Reeses 1275

Neomy ~~Kiyomizu~~
๑ 21 ๑ Undergrounder (3 years) ๑ An empty apartment ๑ With Echo & Pip ๑

*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*

Neomy was verbaasd hoe snel de Underground wendde, want, hoewel ze al drie jaar underground leefde, leek alles bovengronds nieuw en onontdekt. Neomy was met Pip en Echo de stad ingetrokken en daar hadden ze een leegstaand appartement gevonden. De tocht ernaartoe leek net een ontdekkingstocht, waarin Neomy elk nieuw stukje in zich opnam en zorgvuldig in haar gedachten opsloeg.
Het appartement bevatte een koelkast, maar de koelkast bevatte nauwelijks eten of drinken waardoor het drietal uiteindelijk het appartement weer hadden verlaten en elders hun voedsel bijeen hadden gebracht. Nadat ze hun eten tot de laatste kruimel hadden opgegeten hadden ze in de kledingkast de uniforms voor de Normals gezien en gretig had Neomy één van de uniforms gepakt, om in ieder geval iets schoons aan te hebben. In de badkamer had Neomy een redelijke poging gedaan haar haren te doorkammen en daarmee een redelijke hoeveelheid vuil te verwijderen en om daarna met een handdoek zoveel mogelijk vuil van zich af te vegen alvorens ze zich weer bij Echo en Pip in de woonkamer voegde.
“Lukt het een beetje?” Hoewel Neomy Echo’s gezicht niet kon zien, was de pret zelfs in zijn stem hoorbaar. “Als je je hoofd stilhoudt,” mopperde Neomy en stuurde met haar handen zijn hoofd bij zodat ze de lengte aan de achterkant nog wat gelijk kon knippen. “Pip, wil jij zo ook?” Neomy begon al met haar hoofd te schudden en gaf Echo met de kam een tik tegen zijn hoofd. “Niet door mij,” wierp Neomy tegen en keek toen Pip met een verontschuldigende blik aan. “Sorry, niks persoonlijks tegen jou, Pip. Maar het is gewoon een rotwerk. Eén knipbeurt vind ik meer dan genoeg.” Ze grijnsde kort naar Pip, waarna ze zich weer op Echo’s kapsel richtte. “Ik wil wel een poging wagen die ongetemde krullen van je aan te pakken,” zei Echo toen, waarop Neomy grinnikte. “Dat klinkt niet erg hoopvol.”
Even later legde Neomy de kam en de schaar neer en bewonderde haar resultaat. “Klaar,” zei ze toen. “Bedankt,” reageerde Echo en kwam overeind terwijl hij zich van de laatste restjes haren ontdeed. Vervolgens keek de ex-soldaat weer haar kant op. “Mocht jij ook wat van je haren kwijt willen… Ik wil eventueel wel een oprechte poging wagen?” Een tweede grijns gleed over Neomy’s gezicht. “Een oprechte poging?” Neomy schudde langzaam haar hoofd. “Dat dacht ik niet. Ik vertrouw jou niet met een schaar in de buurt van mijn haren.” Plagend stak Neomy haar tong uit en liet zich op de bank zakken. Ze blikte het appartement door en richtte zich toen weer tot Echo en Pip. “Hoelang denken jullie dat dit alles gaat duren?,” vroeg Neomy toen. “Eigenlijk zouden we een Normal of iemand van The System moeten vinden. Die kunnen ons ongetwijfeld meer vertellen.”

8 mei 2020 - 22:23 Tahani is offline

Tahani 10513

Pip

25 — Undergrounder (11 years) — @ in an empty apartment w/ Echo & Neomy

Pip zat zwijgend op de bank terwijl ze toekeek hoe Neomy de schaar in Echo's haar zette en er probeerde iets van te maken. Het was een hilarisch gezicht en Pip kon haar gegrinnik af en toe niet voor zich houden. De plukken haar vielen een voor een op de grond. Neomy's gezichtsuitdrukking was pure concentratie. Ze wilde geen fouten maken, ook al had ze nog nooit eerder iemand een knipbeurt gegeven. Het moest maar. Echo's haar was in de jaren ondergronds nogal lang geworden, en als ze niet wilden opvallen moesten ze ervoor zorgen dat ze er in ieder geval een klein beetje netjes uitzagen. Ze had in de afgelopen uren weinig uitgebracht. Na al die jaren ondergronds was het haar eindelijk gaan dagen dat ze buiten was. Dat ze frisse lucht kon ruiken en dat ze soort van een normale maaltijd kon nuttigen, ook al was die samengeraapt uit alle koelkasten van de lege appartementen in de buurt. Ergens vond ze het ook doodeng.
'Pip, wil jij ook zo?' vroeg Echo Pip toen.
'Niet door mij,' reageerde Neomy vrijwel meteen. 'Sorry, niks persoonlijks tegen jou, Pip. Maar het is gewoon rotwerk. Eén knipbeurt vind ik meer dan genoeg.'
Ik wil wel een poging wagen die ongetemde krullen van je aan te pakken.' Echo's grijns zorgde ervoor dat Pips mondhoeken wat omhoog trokken.
'Ik ben vrij gehecht geraakt aan die ongetemde krullen, dus ik pas,' merkte ze op. Ze had zichzelf in de badkamer van het lege appartement voor het eerst in jaren in een spiegel kunnen bekijken. Het had haar geschokt. Ingevallen wangen, een grauwe huidskleur, een bos haar waar je u tegen zei en een vermoeide blik in haar donkere ogen. Het zou haar verbazen als de Normals en de mensen van The System haar niet direct zouden herkennen als een Undergrounder. Het was te lang geweest. Ze wist niet eens hoe lang precies, maar haar leven voor ze op werd gesloten was slechts een vage herinnering. Pip wist niet meer wanneer ze ondergronds was gestuurd, en ze had ook geen idee welke datum het precies was. Alles was in elkaar over gaan lopen. Zomer, winter, herfst, lente, ondergronds was het één pot nat.
'Hoe lang denken jullie dat dit alles gaat duren? Eigenlijk zouden we een Normal of iemand van The System moeten vinden. Die kunnen ons ongetwijfeld meer vertellen,' zei Neomy uiteindelijk. Pip richtte haar blik meteen op en ze schudde haar hoofd.
'Echt niet.' Ze keek naar Echo in de hoop bijval te krijgen. 'Ze zullen ons meteen herkennen, zelfs in deze kleding.' Ze keek naar de blauwe outfit die ze droeg. Pip speelde met een haarelastiekje dat ze in de badkamer had gevonden en ze stak haar lange, wilde bos haar op in een knot. Zo leek het wat minder vies en vet, ook al zou ze een moord doen voor een warme douche. Ze wilde niets liever dan zich eindelijk weer eens schoon voelen. 'Ik ga niet naar buiten,' voegde ze uiteindelijk toe aan haar opmerking en ze trok haar benen voor haar borst op. 'Niet voor ik weet dat ik rond kan lopen zonder het risico te lopen terug te worden gestopt.' Ze slikte kort en leunde met haar voorhoofd op haar knieën. 'Ik ga niet terug...' Tranen prikten achter haar ogen en ze drukte haar nagels in haar handpalmen.

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

8 mei 2020 - 22:47 Kefe is offline

Kefe 5051

⋙ Veda ⋘

⊱ Teacher at The School ||| Parents in The Council ||| Cousin to Derrick French ||| Hunted by dreams ||| Her apartment w/ Chris ⊰

'Ik denk dat vele het daar mee eens zullen zijn.'
De gesproken woorden vanuit de Undergrounder hebben het afgelopen uur door haar hoofd gespookt. Ze kan niet begrijpen dat als hij oprecht zo gehaat is — iets dat ze nooit echt heeft opgemerkt — dat hij dan nog zo gemakkelijk aan de macht kan staan? Dat zelfs Undergrounders hem niet overmachtigd hebben kan de blondine niet bevatten. In alle eerlijkheid durft ze het ook niet te vragen, gezien de afdruk van zijn hand op haar pols nog altijd voelbaar is — al zit het eerder tussen haar oren, gezien er geen donkere plek ontstaat.
Veda is grotendeels van de tijd stil geweest, verloren in haar eigen gedachte. Soms is ze eens opgestaan om het glas van haar of Chris te vullen, maar na de derde keer had ze de fles op tafel gezet. De vlam van de kaars had veel van haar aandacht mogen ontvangen. Wanneer Chris dan ook opstaat volgt ze hem met vermoeide ogen, opnieuw beseffend hoe duister het buiten deze simpele kamer is, enkel verlicht door kaarsjes.
'Het is stil... Raar... Ik had verwacht dat het nu wel chaos zou zijn.'
De woorden zetten Veda even aan het denken, maar toch knikt ze. Het is inderdaad apart. Je zou toch denken dat de stroomuitval mensen panisch zou maken, maar telkens wanneer Veda een blik naar buiten wierp was het enkel duisternis, geen enkel licht was zichtbaar. Geen auto's waar de soldaten normaliter in rijden, niet eens zaklampen of zelfs andere appartementen gekleurd met vage verlichtingen. Eerder hoorde ze wat gestommel op de gangen, maar behoefte om haar buren aan te spreken met Chris in dit appartement had ze niet.
Veda volgt de handelingen van de Undergrounder die rustig nog naar wat drank grijpt. Zelf voelt ze het al, en goed ook. Hoe kan hij nog zo normaal ogen? Of niet veranderd sinds ze hem kent althans, normaal zou ze hem niet zozeer noemen.
'Wie weet, misschien hebben ze het daar al opgelost.'
Veda humt even instemmend, maar kapt het zelf al gauw af. 'Maar dan zouden de lichten het toch wel weer doen, toch?' Hoofdschuddend staat ze op, zich afvragend waarom ze het niet eerder gecontroleerd heeft. Met een lichte wankel maakt de blondine haar weg richting de lichtschakelaar, die vlak naast haar voordeur gevestigd is, maar eenmaal deze ingedrukt is zucht ze diep. Nee, nog steeds geen stroom. Een ontevreden geluid verlaat haar mond dan ook, waarna ze nogmaals zucht. Veda leunt al gauw met haar rug tegen de muur aan, haar achterhoofd er ook tegenaan leunend. 'Je zou toch denken dat het opgelost was inmiddels. . .' Haar ogen sluit ze even, terwijl ze een poging doet haar hersenen even te kalmeren, deze lijken namelijk echt overuren te draaien op het moment. 'Fuck this.'

⋙ Echo ⋘

⊱ Undergrounder ||| Committed a crime ||| English gentleman ||| Four years in this hell ||| An empty apartment w/ Neomy & Pip ⊰

'Als je je hoofd stilhoudt.'
Met een grijns staat hij het toe dat ze zijn hoofd weer terugdraait in een fijnere richting voor haar, maar al gauw klinkt er toch een zachte lach vanuit Echo. Wanneer Echo Pip dan ook aanbied om te knippen haakt Neomy daar doodleuk op in door met de kam op zijn hoofd te tikken, iets dat ervoor zorgt dat hij er toch even overheen wrijft omdat hij al een hele lading kwijt is van zijn haren — zulke aanrakingen lijken ineens een stuk duidelijker tegen zijn huid.
'Niet door mij. Sorry, niks persoonlijks tegen jou, Pip. Maar het is gewoon een rotwerk. Eén knipbeurt vind ik meer dan genoeg.'
Echo grijnst opnieuw door die woorden, al neemt het niets van zijn dankbaar weg tegenover de Japanse dame. Hij is haar meer dan dankbaar dat ze dit wilde doen nadat hij het voorstelde eerder. Hij verwacht ook echt niet dat het er geweldig uit zal zien, maar de langere plukken die telkens zijn ogen in wisten te vallen zorgden er soms simpelweg voor dat zijn ogen begonnen te ontsteken. Echo stelt daarom ook direct voor om Pip's haren dan wel te doen.
'Ik ben vrij gehecht geraakt aan die ongetemde krullen, dus ik pas.'
Echo glimlacht door die woorden, en haalt al gauw nonchalant zijn schouders op. 'Your loss.' Toch krullen zijn mondhoeken al gauw op in een grijns, juist omdat hij gewend is geraakt aan de wilde krullen van dame, welke haar juist sieren. Zijn eigen haren mochten er eerder vanaf dan de donkere lokken van beide dames naar zijn mening, al zou hij met genoegen een serieuze poging willen wagen.
'Dat klinkt niet erg hoopvol.'
Zonder er echt bij stil te staan haalt Echo zijn schouders op. 'Het klinkt niet heel anders dan jouw woordkeuze nadat ik het jou vroeg. . .' Met een vermakelijke blik wacht hij geduldig tot Neomy klaar blijkt te zijn — iets dat ze gelukkig aankondigt.
'Klaar.'
Zonder ook maar één tel ertussen te laten bedankt Echo haar direct, opgelucht dat die last van zijn hoofd af is — letterlijk. Het was absurd hoeveel fijner hij zich nu al voelde. Het is onbeschrijfelijk, en het heeft er niet eens mee te maken hoe hij eruitziet, want ijdel is hij nooit geweest. Dat zal hij ook nooit worden, het belangrijkste voor hem is toch het gevoel.
'Een oprechte poging? Dat dacht ik niet. Ik vertrouw jou niet met een schaar in de buurt van mijn haren.'
De speelse houding die Neomy draagt lijkt lichtelijk op Echo over te springen, en het zorgt er gelukkig voor dat de hoofdpijn die telkens op wil spelen, weer naar de achtergrond verdwijnt. 'Alsof dat van jou niet meer was dan dat.' Zijn woorden klinken even plagerig als de hare, voordat hij de stoel dan ook maar opruimt — zich beseffend dat niemand meer geknipt gaat worden.
'Hoelang denken jullie dat dit alles gaat duren? Eigenlijk zouden we een Normal of iemand van The System moeten vinden. Die kunnen ons ongetwijfeld meer vertellen.'
Echo voelt de gemoedsrust in de ruimte vrijwel direct dalen, en voordat hij zelf kan antwoorden merkt hij een reactie op in Pip — evenals haar mening die niet veel later volgt.
'Echt niet. Ze zullen ons meteen herkennen, zelfs in deze kleding.'
Echo denkt even na, en knikt dan toch instemmend. 'Vooral als we er met zijn drieën aankomen. . .' Toch lijkt het hem verstandig iemand te vinden, iemand die hen misschien net wat meer informatie kan bieden. 'Misschien dat we het morgenvroeg kunnen doen?' Ondanks dat hij zelf beseft dat dat waarschijnlijk te laat is, haalt hij kort zijn schouders op.
'Ik ga niet naar buiten. Niet voor ik weet dat ik rond kan lopen zonder het risico te lopen terug te worden gestopt. Ik ga niet terug...'
Met rustige passen maakt Echo opnieuw zijn weg naar Pip, en al gauw neemt hij plek op de tafel voor haar, zodat ze op ooghoogte zitten. 'Pip, je hoeft niet als je niet wilt. Als je hier wilt blijven, dan blijf je hier. Misschien moeten we eerst met een concreet plan komen.' Zijn blik schiet even naar Neomy, begrip afleesbaar in zijn blauwe ogen — hopend dat ze inziet dat ze nu even aan Pip's gemoedsrust moeten denken.
'Ik kan zo zelf even naar buiten gaan en rond gaan kijken, of anders Neomy. Je hoeft zeker niet degene te zijn als je je daar niet goed bij voelt,' legt Echo rustig uit tegen een angstige Pip. Het is haast alsof hij tegen een kind praat in een zorgzame toon — al begrijpt hij Pip beter dan een kind. Haar emoties zijn niet vreemd, en ogen terecht in zijn ogen. Ze zat er sowieso velen malen langer, en bovendien kent ze haast niet anders. 'Als je even wilt rusten moet je dat ook doen.'
Echo staat moeizaam op, maakt zijn weg vervolgens naar de slaapkamer, al klinkt er onderweg een 'momentje', en keert enkele tellen later alweer terug richting Pip. Hij houdt een deken haar kant op, welke hij zelf ook nog altijd kan gebruiken — waarschijnlijk kunnen ze dat stuk voor stuk. De kou is zelf zijn eigen botten ingetrokken en zelfs de dikkere kleding die ze nu dragen lijkt niet genoeg te zijn om hem op te warmen.

General Derrick French
⊱ General of the world ||| Angry asshole ||| Master manipulator ||| Bossy bastard ||| Outfit ||| Underground w/ Juro & Bryce ⊰

Derrick heeft Juro zijn momentje gegeven, zich maar al te goed beseffend dat het feit dat antwoorden achterbleven de man alweer bijna een uur met de nodige kopzorgen heeft gelopen. Er zijn maar weinig woorden vanuit de General gekomen — zijn meeste woorden waren enkel orders om een bepaalde richting op te gaan. Het is verder lopen dan verwacht, maar eenmaal Underground doet Derrick zijn best hen weg te houden bij de diepere gangen, of de gangen die leiden naar haast bodemloze putten.
De woorden die Juro en Bryce heen en weer smoezen ontgaan Derrick niet, deze is namelijk gewend aan de echo's die de Underground met zich meebrengt, en met deze leegte galmen de woorden luider door de gangen dan gewoonlijk. De manier waarop ze geluiden dragen is bijzonder, en zorgen er overduidelijk voor dat deze woorden hem niet ontgaan.
De nachtvisie die hij nog altijd niet weg heeft weten te knipperen, frustreert hem mateloos — maar wanneer Derrick iets ziet bewegen trekt het zijn aandacht vrijwel direct. Met een uitgestoken hand stopt hij zowel Juro als Bryce in hun wandeling, en focust hij zich op een verder punt in de gang, de plek waar zojuist enige beweging was. Een frons verschijnt op zijn gezicht als deze verdwenen lijkt, maar wanneer er gekrijs klinkt sperren de ogen van Derrick direct open. 'Kom!'
Zonder ook maar om te kijken sprint hij de gang door, zich geheel beseffend dat hij nu op hetgeen afrent dat zojuist de luide krijs vrijliet, maar in plaats van rechtdoor slaat hij plots links — dit schreeuwt hij dan ook als verduidelijking naar de andere twee.
Na zo'n paar meter deze gang doorgerend te zijn, schiet hij een zijdeur in — eentje die vreemd genoeg open is. In de tussentijd had hij al naar sleutels gezocht, maar wanneer de klink al meewerkt maakt hij zijn weg naar binnen Zijn ogen scannen de kleinere ruimte, welke aardig leeg lijkt. Direct komt er een geur zijn neus binnen die hem zelfs weet te laten walgen, en wanneer zijn blik zijn neus volgt merkt hij een hoopje dode ratten op, volledig in stukken gescheurd. De muur nabij lijkt gekleurd in een vloeistof dat hij enkel kan bestempelen als bloed — zowel in geur als de kleur die zelfs door de nachtvisie vreemd oogt.
Wanneer eenmaal Juro en Bryce binnen zijn smijt Derrick de deur achter hen dicht en leunt hij er tegenaan uit zekerheid, terwijl hij met de sleutel de deur op slot draait. Een verveelde zucht rolt over zijn lippen. 'Daar komen de kannibalen. . .' Ondanks dat ze dat technisch gezien allemaal zijn, tellen deze echt als de monsters van de Underground, dat maakte die krijs wel duidelijk. Evenals de voetstappen achter hen aan, het is simpel te signaleren dat ze haast niet eens meer menselijk klinken, op geen enkele wijze. Evenals de geluiden die ze produceren, haast alsof ademen communiceren is voor ze. Ondanks de walging in dit "ras", heeft Derrick een bepaalde nieuwsgierigheid voor hen opgebouwd. Dit heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat hij hen nooit gezien heeft, enkel verhalen heeft gehoord. Hij dacht ooit eens een glimp opgevangen te hebben, maar bij het zien van dit beeld heeft hij de nodige twijfels.
'Laten we beginnen,' zegt hij vervolgens, haast in een kalme staat. Derrick neemt het voorbeeld door zijn hand op een machine te plaatsen, waardoor een lichte gloed door zijn aderen stroomt voor deze opnieuw snel uitbrand. 'Hmm. . . een back up van iets dat blijft groeien? Geniaal.' Uiteraard komt hij terug op eerdere woorden van Juro. 'En zeur toch niet Juro, je zusje krijgt op deze manier krachten — net als jou. Of wil je de enige strever in je familie zijn?' Een valse ondertoon in zijn stem is duidelijk hoorbaar, gezien Derrick geen blad voor de mond neemt. Hij kent Juro goed genoeg te weten dat hij een strever is, dus de vraag is verre van vreemd.
Derrick richt zich vervolgens op Bryce, waardoor zijn mondhoeken opkrullen in een grijns. 'Hoe vind je The Underground? Misschien een spannende locatie?' Zijn grijns groeit alleen maar, haast met een onmenselijke macabere ondertoon erachter zichtbaar, voordat hij zijn weg langs de kabels maakt met zijn handen, en richting de grotere generator in het midden van de ruimte maakt. Ook deze raakt hij aan, en deze laat zijn aderen opnieuw felblauw kleuren — ditmaal lijkt het door zijn hele lijf te raken. Een tevreden geluidje klinkt er dan ook vanuit de General.

I'm your little ray of pitch black.

10 mei 2020 - 13:54 Reeses is offline

Reeses 1275

Met Pip’s reactie had Neomy geen rekening gehouden, al had ze het ook niet verwacht. “Echt niet,” reageerde Pip en Neomy zag haar blik richting Echo flitsen. “Ze zullen ons meteen herkennen, zelfs in deze kleding.” Die leek het met Pip eens te zijn en knikte. “Vooral als we er met zijn drieën aankomen…” Neomy haalde haar schouders op en knikte, aangezien het anders toch een twee tegen één zou worden. “Misschien dat we het morgenvroeg kunnen doen?”
Pip was echter de eerste die reageerde. “Ik ga niet naar buiten,” zei ze. “Niet voor ik weet dat ik rond kan lopen zonder het risico te lopen terug te worden gestopt.” Het lag al op Neomy’s tong om die opmerking tegen te spreken – Neomy verwachtte niet dat ze zo snel werden opgepakt, in ieder geval niet tot alles rondom The System weer was opgelost, maar de tranen in Pip’s ogen hielden dat tegen. “Ik ga niet terug…”
Een beetje hulpeloos, niet goed wetend wat te doen, keek Neomy richting Echo die naar Pip toeliep en tegenover haar op het tafeltje ging zitten. “Pip, je hoeft niet als je niet wilt. Als je hier wilt blijven, dan blijf je hier. Misschien moeten we eerst met een concreet plan komen.” Neomy knikte op Pip’s. “Ja… Sorry, Pip.” Ze maakte een onhandig gebaar met haar handen. “Echo heeft gelijk. Als je niet naar buiten wil, dan hoeft het niet.” Tegelijkertijd besefte Neomy zich dat Pip al heel wat jaartjes langer ondergronds zat dan zijzelf, dus voor Pip moest dit nóg vreemder. “Sorry,” herhaalde ze.
“Ik kan zo zelf even naar buiten gaan en rond gaan kijken, of anders Neomy. Je hoeft zeker niet degene te zijn als je je daar niet goed bij voelt.” Opnieuw knikte Neomy instemmend op Echo’s woorden, al leken zijn woorden meer het geruststellende effect te behalen dan wanneer Neomy zelf sprak. “Als je even wilt rusten moet je dat ook doen.”
Echo kwam vervolgens overeind en maakte zijn weg richting de slaapkamer. Ditmaal ging Neomy op het tafeltje zitten. “We kunnen gewoon hier blijven,” zei Neomy. “In ieder geval tot morgenochtend. Als het licht is kunnen we weer verder kijken.” Echo keerde terug met een deken en stak deze uit naar Pip. Nu pas besefte Neomy hoe koud het eigenlijk was, ondanks de dikkere kleding van de Normals die ze nu droegen.
Neomy keek van Echo naar Pip. “Eh… We kunnen de matrassen hier in de woonkamer leggen?,” stelde ze toen voor. “Dat is misschien wat warmer. Twee op het matras, eentje op de bank?” Vragend keek Neomy haar twee metgezellen aan. “En dan kijken we morgen verder.” Eigenlijk had Neomy al een plannetje in haar hoofd. Namelijk om haar broer Juro op te sporen. Hij werkte voor The System en kon hen ongetwijfeld vertellen wat er allemaal gebeurt was. Bovendien achtte Neomy de kans klein dat hij hen zou terug stoppen, gezien hun verbeterde relatie sinds Derrick haar als proefkonijn gebruikte. Toch wist Neomy niet zeker of het verstandig was dat in Pip’s bijzijn te bespreken, waardoor ze verder zweeg.
wist welke optie beter was, wist ze ook niet wie er wel of niet te vertrouwen waren. Stel dat ze hen weer uitleverden aan The System? Wat gingen ze dan met hen doen?

Juro Kiyomizu
31 回 The System 回 Underground 回 With Bryce and Derrick 回

漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字

Het feit dat Derrick niet had geantwoord of gereageerd op zijn woorden, maakte Juro behoedzaam. De Generaal was onvoorspelbaar en Juro had dan ook geen flauw idee of en hoe Derrick nog zou reageren. De plek waar Derrick hen mee naar toe nam, gaf Juro dan ook een onbehaaglijk voorgevoel. Derrick kon dan wel beweren dat het voor The System was, maar voor hetzelfde geld was dat alleen een smoesje om hen mee te lokken.
Hij voelde zich dan ook verantwoordelijk voor Bryce, aan gezien de jongedame ook onder zijn verantwoording viel – Derrick niet meegerekend. Bryce knikte op zijn vraag. “Alles is oké,” mompelde ze. Ook Juro knikte, terwijl ze Derrick zwijgend volgde.
Plotseling stopte Derrick en stak ter verduidelijking zijn hand op naar Juro en Bryce. Juro keek de man met opgetrokken wenkbrauwen aan, maar voor hij iets kon zeggen klonk uit de donkere gang voor hen een onheilspellend gekrijs. Kannibalen, dacht Juro direct. Hoewel hij de verhalen nooit echt geloofde en bovendien ook nog nooit een kannibaal had gezien, was hij meteen op en top alert. “Kom.” Derrick sprintte voor hen uit, iets dat Juro nogal dom vond, maar hij gaf Bryce een por en holde toen achter de twee aan. Hij hoorde nog net hoe Derrick “Links” schreeuwde, alvorens de Generaal verdween.
Even later stond het drietal in een kleine ruimte en Juro drukte zijn hand tegen zijn mond en neus tegen de stank. Boosheid en ongeloof streden om voorrang terwijl het langzaam tot Juro doordrong dat honderden mensen zo leefden, waaronder zijn zusje. Derrick had inmiddels de deur op slot gedraaid en opnieuw klonk hij verveeld. “Daar komen de kannibalen…” Juro onderdrukte een zucht. “Dat wisten we nog niet,” snauwde Juro ongeduldig. “Slim plan. Wat doen we nu?”
“Laten we beginnen,” zei Derrick echter en Juro keek toe hoe Derrick zijn hand op een machine plaatste. “Hmm… Een back up van iets dat blijft groeien? Geniaal. En zeur toch niet Juro, je zusje krijgt op deze manier krachten – net als jou. Of wil je de enige strever in je familie zijn?” Juro klemde zijn kaken op elkaar. Híj moest niet zeuren?! “Ik moet niet zeuren?,” brieste Juro. “Kijk eens in wat voor shit jij ons hebt gebracht?! We zitten vast in dit stinkende rattenhol!” Juro haalde diep adem om zichzelf te kalmeren, aangezien een ruzie hen niet verder zou helpen. Met een priemende vinger wees Juro op de Generaal. “En wat Neomy betreft…” Juro schudde zijn hoofd en vervolgde met opeen geklemde kaken: “Laten we eerst maar eens weg zien te komen.”
Derrick richtte zich toen op Bryce, waarop Juro even over zijn slapen wreef om zich te kalmeren. “Hoe vind je the Underground? Misschien een spannende locatie?” Juro schudde kort zijn hoofd. Voor hem was het inderdaad één groot spel. “Een spannende locatie,” hoonde Juro. “Laat je niks meer wijsmaken, Bryce,” mompelde Juro tegen de jonge brunette.

10 mei 2020 - 16:21 Elentiya is offline

Elentiya 12352

Bryce

”She's fire and ice.
You'll fear the cold and crave the burn.”

• 25 • Electrokinesis & Cryokinesis • The System • w/ Juro & Derrick •

Bryce wil haar mond openen om te vragen wat er is, wanneer Derrcik zowel haar als Juro met een simpel handgebaar tot stilte maant. Echter, wanneer er een ijselijk gekrijs achter hen klinkt — welke zelfs de kleinste haartjes in haar nek overeind doen komen — sterft elke vraag op het puntje van haar tong weg.
"Kom!"
In een directe sprint gaat Derrick hen voor. Bryce aarzelt kort, probeert de drang om-om te kijken tactvol te negeren en laat zich aansporen tot een rennen door de zachte por die Juro haar geeft. Behendig rent de brunette tussen beide heren in, maar gromt zacht als Derrick zonder verdere waarschuwing enkel een keer 'Links' roept, alvorens diezelfde richting in te verdwijnen.
Enkele minuten later betreed het drietal een kleine ruimte, waar de stank dusdanig overheersend is dat haar maag dreigt te kantelen en Bryce een golf van misselijkheid tracht weg te slikken. Moeizaam perst ze haar lippen op elkaar en doet daarbij een tevergeefse poging niet diep in te ademen.
"Daar komen de kannibalen. . ."
Bryce huiverde. Voelde hoe een rilling door haar hele lichaam heen trok, waarop ze wijselijk een paar passen extra bij de deur vandaan ging staan. Ze was niet bekend met de monsters van de Underground en kende een enkeling wellicht van een paar verhalen die ze gehoord had — des te reden meer dat ze zich op dit niveau liever niet bevond, tevens dankbaar voor de krachten die ze bezat.
"Dat wisten we nog niet," snauwde Juro, de ongeduld duidelijk hoorbaar in zijn woorden. "Slim plan. Wat doen we nu?"
"Laten we beginnen," zei Derrick echter. De kalmte die hij echter op zijn beurt wist uit te stralen was bijna bewonderenswaardig te noemen — zo niet enigszins even beangstigend. "Hmm… Een back up van iets dat blijft groeien? Geniaal. En zeur toch niet Juro, je zusje krijgt op deze manier krachten – net als jou. Of wil je de enige strever in je familie zijn?"
"Ik moet niet zeuren? Kijk eens in wat voor shit jij ons hebt gebracht?! We zitten vast in dit stinkende rattenhol! En wat Neomy betreft…"
Geschokt door zijn uitbarsting keek Bryce op naar Juro — zijn naam in een waarschuwing over haar lippen heen, waarbij ze gelijktijdig met haar hoofd schudden. Zelf had ze dan wellicht geen familie hier beneden wonen, maar dit was niet het moment om nu net de discussie aan te gaan. "Laten we eerst maar eens weg zien te komen."
"Hoe vind je the Underground? Misschien een spannende locatie?" bracht Derrick echter uit tegen Bryce. De brunette aarzelde, liet een glimp van afkeuring zien doordat ze zich totaal niet op haar plek voelde hier beneden, maar wist geen verdere reactie uit te brengen door de uitgesproken woorden van Juro.
"Een spannende locatie," hoonde deze. "Laat je niks meer wijsmaken, Bryce."
Bryce glimlachte zwak. Geen zorgen, ik red me wel. In haar gedachten liet ze de woorden tussen hen in glijden, wetende dat ze Juro vanzelf wel ten oren kwamen, waarna ze Derrick besloot te volgen — daar deze zijn weg naar de kabels al gemaakt had. Vederlicht gleden haar vingertoppen over de verschillende diktes heen, liet deze haar leiden naar de grote generator en voelde een milde reactie op haar eigen elektrische geladenheid.
Eens ze het grote apparaat bereikt had keek Bryce met een lichte frons van het ding, naar The General vlak naast haar, wiens aderen een felblauwe kleur kregen op eenzelfde wijze wanneer de 'ijsprinses' met haar sneeuwzijde speelde. Onbewust, in een fractie van een paar seconden, liet Bryce zich voor het eerst leiden door haar eigen nieuwsgierigheid en raakte ze een van de oplichtende aders met het puntje van haar wijsvinger aan. Echter, wanneer een zwakke vonk kort tussen haar en Derrick oplichten, trekt ze zich — geschrokken nog door de optater eerder — terug.
"Is dit het?" vraagt de brunette aan Derrick, met een knik naar de generator en doelend op zijn woorden eerder over de hulp die hij nodig had.

[ bericht aangepast op 10 mei 2020 - 16:42 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

10 mei 2020 - 19:19 Tahani is offline

Tahani 10513

Pip

25 — Undergrounder (11 years) — @ an empty apartment w/ Echo & Neomy

Pip bleef met haar voorhoofd op haar knieën rusten en ze knipperde verwoed, proberend de tranen weg te krijgen. Ze wilde niet laten zien dat dit alles haar verwarde en bang maakte, maar daar leek het al te laat voor. Ze hoefde zich nergens voor te schamen, dacht ze, zeker niet bij Echo en Neomy, maar toch... Het was Pip in haar lange tijd ondergronds wel duidelijk geworden dat emoties laten zien je niet konden helpen.
Zodra ze merkte dat iemand voor haar zat, keek Pip op. Echo zat voor haar op de tafel en keek haar met een vriendelijke blik aan. 'Pip, je hoeft niet als je niet wilt. Als je hier wilt blijven, dan blijf je hier. Misschien moeten we eerst met een concreet plan komen,' zei hij, terwijl hij uiteindelijk zijn ogen op Neomy richt. Pip volgde zijn blik, en zag dat Neomy wat onhandig haar excuses aanbood. Pip glimlachte naar haar als teken dat het niet uitmaakte. 'Ik kan zo zelf even naar buiten gaan en er rond gaan kijken, of anders Neomy,' ging Echo door. 'Je hoeft zeker niet degene te zijn als je je daar niet goed bij voelt.' Hij stond toen op en verdween in de slaapkamer. Toen hij weer naar buiten kwam met een deken in zijn hand en die naar haar uitstak, nam Pip die dankbaar aan. Een rilling trok over haar rug en ze legde de deken over haar benen heen, die ze weer naar beneden duwde.
'Eh... we kunnen de matrassen hier in de woonkamer leggen? Dat is misschien wat warmer. Twee op het matras, eentje op de bank? En dan kijken we morgen verder.'
Direct knikte Pip en ze kwam overeind. Het had geen zin om hier te gaan huilen, ook al wilde ze zich het liefst oprollen in de deken, in slaap vallen en nooit meer wakker worden. Zo lang had ze gedroomd om eindelijk weer de frisse buitenlucht op te snuiven, om vrij te zijn, maar nu het eenmaal zo was, joeg het haar alleen maar angst aan. Daarom wilde ze zichzelf afleiden, niet denken aan Derrick of de soldaten die ongetwijfeld elke vierkante centimeter zouden uitkammen om alle Undergrounders te vinden en terug te stoppen in hun donkere hol, of om ze gewoon af te maken. Ze keek even naar Neomy en glimlachte, greep haar hand vast en liep de slaapkamer in waar Echo net uit was gekomen. Met enige moeite wist ze het matras omhoog te krijgen en op de grond te gooien, waarna ze zich op de andere richtte. 'Hier zullen vast wel ergens nog wat meer dekens liggen,' mompelde ze toen, eerder tegen zichzelf dan tegen Neomy. Ze trok alle kasten en laden open en vond uiteindelijk een grote, dikke sprei, die ze naar de woonkamer bracht en bovenop Echo gooide. 'Hier,' grinnikte ze. Het feit dat ze niet naar buiten hoefde had wat van het verdriet en de angst weggehaald, maar ze wilde zich nu gewoon meer afleiden van wat er gaande was en doen alsof ze... thuis was. Alsof ze hier woonde. Toen het drietal uiteindelijk de matrassen in de woonkamer hadden neergelegd en wat warme dekens hadden gevonden, zakte Pip weer neer en begroef ze haar koude, blote voeten in een van de dekens. Ze zweeg en staarde naar haar handen. Nu pas viel op hoe vies haar nagels eigenlijk waren, ook al waren ze helemaal afgebeten. 'Het is zo raar,' zei ze zacht. De afleiding was maar van korte duur geweest, zo bleek. 'Ik weet... ik weet niet eens hoe lang ik daar was...'

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

11 mei 2020 - 13:44 Kefe is offline

Kefe 5051

⋙ Echo ⋘

⊱ Undergrounder ||| Committed a crime ||| English gentleman ||| Four years in this hell ||| An empty apartment w/ Neomy & Pip ⊰

Echo doet zijn best Pip te kalmeren, en voelt zich oprecht wat zekerder van zijn zaak wanneer Neomy inspringt met de woorden waarvan hij verwacht dat Pip ze wil horen. Het laatste dat hij ook wil doen is iemand dwingen tot iets, ze kunnen vast wel wat bedenken — en anders vind hij het ook helemaal niet erg eropuit te gaan in zijn eentje. Pip heeft het nou eenmaal zwaarder dan hen gehad door de langere tijd dat ze onder de grond geleefd heeft, de klap voor haar moet zoveel malen groter zijn.
'Eh… We kunnen de matrassen hier in de woonkamer leggen? Dat is misschien wat warmer. Twee op het matras, eentje op de bank? En dan kijken we morgen verder.'
Echo knikt instemmend op het voorstel vanuit Neomy. 'Ik neem de bank wel, geen probleem.' Zelf wil hij er ook best wel vandoor om even te gaan kijken naar wat er allemaal gaande is, of te zien of er hier verder nog mensen rondlopen. Sowieso is het vreemd dat op dit uur een appartement leeg is, dus Echo vraagt zich serieus af wat er met deze persoon is gebeurt, en hoe gelukkig ze zich mogen prijzen dat net deze persoon niet is komen opdagen.
De dankbare blik als hij de deken over haar heen heeft gelegd lijkt voor even de angst weg te kunnen drukken. Het duurde echter niet lang voordat Pip vol enthousiasme van de bank afsprong om de matrassen te gaan pakken — of in elk geval te verdwijnen in de slaapkamer. Dit zorgde ervoor dat Echo zich maar terugtrok op de bank. Het opentrekken van lades ontgaat hem niet, en net op het moment dat de ex soldaat op wil staan hoort hij de voetstappen van Pip naderen, waarna er een sprei bovenop hem beland. Een grijns speelt direct rond zijn lippen wanneer hij opkijkt.
Echo staat dan toch maar op, en besluit mee te helpen met de matrassen richting de woonkamer te sleuren. Ergens doet het hem goed te weten dat zij ook nabij willen zijn — ze kunnen namelijk gemakkelijk in de slaapkamer gaan liggen. Pip nam vrijwel direct plaats, en verborg zowat haarzelf onder de dekens, tot ze op haar nagels gefocust raakte.
'Het is zo raar. Ik weet... ik weet niet eens hoe lang ik daar was...'
Echo kijkt naar de donkere dame, en twijfelt even over een antwoord. 'Weet je, Pip? Ik denk dat we daar niet aan terug moeten denken. We zijn nu hier, en als het aan Neomy en mij ligt verdwijn je er niet terug — net als wij dat niet zullen doen.' Die woorden spreekt hij duidelijk uit, geloofwaardig zelfs omdat hij er zelf in geloofd. Hij is niet van plan één van hen terug te laten keren, en zelf ook zeker niet. Hij verdwijnt nog liever in een lijkzak dan dat.
'We gaan vooruit kijken,' probeert Echo nog gemotiveerd, 'dat verdienen we.' Hij schraapt zijn keel eens, voordat hij vervolgens zucht — zich eindelijk beseffend hoe zwaar de lasten Underground waren, en hoe kalm hij zich hier voelt. Of het iets te maken heeft met de groeiende emoties weet hij niet, en hij heeft geen idee hoe erg Neomy het heeft — Pip lijkt namelijk te verdrinken erin.
'Mijn vraag is alleen. . .' Echo zucht kort, niet geheel beseffend hoe hij het moet verwoorden. Kort schud hij zijn hoofd, maar hij weet dat ze het hier niet bij zullen laten. 'Ik vraag me af of die dingen die ik nu voel te maken hebben met het verlies van stroom of de Undergrond uitwandelen. . .' Echo's handen glijden even wat ruwer door zijn baard heen, en drukken zijn nagels hierbij wat harder in zijn huid. Automatisch sluiten zijn ogen even, voor hij deze weer opent en hij deze eerst richting Pip werpt, en vervolgens naar Neomy. 'Ik snap het verband niet zo goed.' Ook al waren ze nog niet echt buiten, ze waren er bijna — was het de chip die op hen reageerde?
Nadenkend schiet de blik van Echo naar het hoopje brandende kaarsen dat op de tafel staat, zijn lichaam echter nog altijd richting Pip en de matrassen gericht in een zittende positie op de bank. Het is lang geleden geweest dat hij echt een vlam heeft zien dansen dat niet op een gehaaste lucifer aan het bewegen is. Kaarsen was een luxe onder de grond, eentje die niet voor hem bestemd was.

General Derrick French
⊱ General of the world ||| Angry asshole ||| Master manipulator ||| Bossy bastard ||| Outfit ||| Underground w/ Juro & Bryce ⊰

'Dat wisten we nog niet. Slim plan. Wat doen we nu?'
Alle woede die Juro aan het aanwakkeren was bij de General zou enkel zichzelf in de problemen werken, maar zolang hij het zelf niet lijkt te beseffen gaat Derrick door met wat hij wil vertellen — waardoor hij opnieuw niet direct ingaat op de woorden van de andere man. Hij besluit daarentegen terug te vallen op zijn eerdere woorden.
'Ik moet niet zeuren? Kijk eens in wat voor shit jij ons hebt gebracht?! We zitten vast in dit stinkende rattenhol!'
Derrick draait zich kalm om richting Juro, zijn wenkbrauwen beide opgetrokken alsof hij meer woorden uit hem wil krijgen, alsof hij alle woede eruit wil hebben zodat hijzelf aan de gang kan gaan met serieuzer werk.
'En wat Neomy betreft… Laten we eerst maar eens weg zien te komen.'
De ogen van de General vernauwen zich tot spleetjes, wanneer zijn ogen over de andere man heen glijden, zijn beide vuisten gebald inmiddels door de opgebouwde woede tegenover de man. Zonder enige waarschuwing loopt Derrick met doelgerichte passen op het System lid af, duwt hem vervolgens zonder enig pardon tegen de muur achter zich aan met zijn verbeterde krachten. Al gauw houdt hij de andere man tegen om er zomaar vandoor te gaan door een hand hard tegen zijn borstkas te drukken. 'Als ik jou was. . .' Een lugubere grijns glijdt er over het gezicht van Derrick als hij al nadenkt over consequenties voor Juro. 'Er zijn ergere dingen die ik Neomy kan doen.' De wenkbrauwen van de General trekken éénmalig op om aan te duiden dat hij genoeg ideeën heeft, voor hij de man bij zijn kraag pakt en hem weghaalt bij de bebloede muur — waar hij hem zojuist tegenaan had gegooid. Jammer dat het bloed opgedroogd is.
Wanneer Derrick zich tot Bryce richt, voelt hij vrijwel direct dat Juro misschien nog meer opgehoopte woede heeft dan hijzelf, en dat hij beter een einde kan maken aan de man — of althans bezig kan houden voor nu.
'Een spannende locatie. Laat je niks meer wijsmaken, Bryce.'
Derrick richt zijn aandacht niet eens op de tweede man in de ruimte, nadenkend over een goede straf voor de klootzak. Bovendien is hij alweer te druk bezig om uit te zoeken wat er aan de hand is. Het feit dat er ook maar iets het doet van de generator zegt genoeg. Het is echter wanneer zijn aderen blauwgekleurd zijn, een indicatie dat de General ook zeker leeft op stroom, dat Bryce deze besluit aan te raken. Een lichte schok schiet tussen hen door, waardoor hij even naar de plek kijkt — niet direct voelende wat er gaande is. 'Misschien dat dat altijd nog een optie is. . .' Ondanks zijn nieuwsgierigheid klinken zijn woorden eerder ongelovig.
'Is dit het?'
Derrick knikt op de woorden. 'Eén van de drie.' Met beide handen doet hij ditmaal een poging de stroom over te nemen die er nog te vinden is, maar echt veel is het niet meer — opnieuw kleuren zijn aderen een felle blauw hierdoor. Een geïrriteerde kreun rolt over zijn lippen als hij even zijn ogen eroverheen laat glijden. Hij maakt zo'n twee rondjes om de generator heen, deze bestuderend om te zien of hij ergens iets kan achterhalen.
Eenmaal op zijn hurken om de onderkant te bekijken keert hij zich echter tot Juro. 'Waarom probeer jij Hector niet nog eens te bereiken? Zoek hem door middel van je krachten.' Hij wappert geïrriteerd wat met zijn handen langs zijn hoofd, alsof hij hem duidelijk wil maken inderdaad zijn krachten in te zetten. 'Daar kun je naar boven, je komt dan in een gebouw terecht.' Derrick wijst richting een pietluttig trapje dat tegen de muur te vinden is, maar erboven is overduidelijk een luik te vinden. 'Hopelijk zorgt dat ervoor dat je eindelijk eens wat kunt bereiken.'
Derrick breekt één van de panelen open, en draait aan de sleutel die er nog in te vinden is, waarna hij dit nogmaals doet. Hij kloot wat aan met de knopjes, maar al gauw hoort hij een geluid binnenin de generator — een waarmee de General alles behalve bekend in. Zijn blik glijdt dan ook naar Bryce toe, alsof zij een antwoord kan bieden. 'Zeg me dat dat goed is.' een retorische vraag, gezien hij duidelijk beseft dat het verdoemd is. Een grom klinkt er al achteraan, het ergste verwachtende van deze situatie. Wanneer hij opstaat trapt hij dan ook kwaad tegen het ding aan, zich maar al te goed beseffend hoe klote deze algehele situatie is.

I'm your little ray of pitch black.

11 mei 2020 - 22:19 Frisk is offline

Frisk 8242

☢ TALON ☢
He sets fire to the ~~world~~ around him, but never lets a flame touch him.

☢ Veda's appartement ☢ met Veda & Chris ☢

Het afgelopen uur had Talon wat rondgedwaald. Hij had het groepje vrijheidsstrijders achter zich gelaten. Het was duidelijk dat ze hem niet vertrouwden, wat hij hen ook niet kwalijk nam, maar de achterdocht was na een tijdje saai geworden, en bovendien gevaarlijk. Hij was hen nog even gevolgd, en toen een andere straat opgestapt.
Het laatste halfuur was hij in een appartementsblok te vinden. Hij was al twee voordeuren door gewandeld - de sloten stelden voor hem niet veel voor - en ook weer de gang op. In beide had hij mensen gevonden, en slechts in eentje had hij ze weer levend achter zich gelaten. Veel verschil was er niet geweest: het gezin in het eerste was even hard geschrokken als de jongeman in de tweede. Ze hadden allemaal gegild. Ze hadden allemaal gebloed. De laatste alleen wat meer dan de vorige. Oeps.
Hij stond nu voor een derde en hoorde enkele gedempte stemmen erachter klinken. Goed, dan waren ze nog wakker. Hij wist niet hoe laat het precies was, het kon goed zijn dat het slapenstijd was voor de meeste bovengronders. Hij was alleszins benieuwd wat hij ging aantreffen. Misschien dat hij hier wel zou blijven voor de nacht. Hij vroeg zich af of een bed zo zacht zou zijn als in zijn vage herinneringen.
"Koekkoek, bezoek!" groette hij vrolijk terwijl het slot en de klink openging. Hij stapte naar binnen en zag twee mensen in het kaarslicht. Zijn oog was nu wel al gewend aan de duisternis, en hij herkende Chris meteen bij zijn eerste stap in de kamer. "Oh, al bezet?" vroeg hij, wat verbaasd. Dan merkte hij de aanwezigheid naast zich op: een jonge vrouw leunde tegen de muur.
"Mhm... goeienacht, popje," groette hij haar bedenkelijk. "Wat ruikt er hier zo lekker?" vroeg hij vervolgens, de vage geur van pizza opsnuivend. Hij herkende het niet, maar het rook lekker en hij had nog niet veel eten vast gekregen. Daar had hij zich in de vorige twee appartementen niet mee bezig gehouden: de chaos was te leuk geweest.

Mhm?

12 mei 2020 - 8:39 Reeses is offline

Reeses 1275

Juro Kiyomizu
31 回 The System 回 Somewhere outside 回 With Neomy / Derrick and Bryce 回

漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字

Hij wist dat Derrick hem enkel uit de tent wilde lokken en dat het verstandiger was als hij zijn mond hield – maar het lukte niet. Juro begreep zichzelf niet. Het leek alsof de afkeer voor zijn Generaal dubbel en dwars naar buiten kwam, alsof het uit elk stukje van zijn lichaam naar buiten sijpelde. Waar die grote afkeer opeens vandaan kwam wist Juro niet – of misschien ook wel – en hij deed geen enkele poging dit verbergen.
Uit het niets liep Derrick op hem af, duwde hem tegen de muur en het volgende moment voelde Juro Derricks hand tegen zijn borst drukken, waardoor hij geen kant op kant. “Als ik jou was…” De grijns die op Derricks gezicht verscheen, liet zelfs bij Juro kippenvel doen verschijnen, al wist hij een huivering te onderdrukken. “Er zijn ergere dingen die ik Neomy kan doen.” Juro vloekte inwendig terwijl de Generaal hem vervolgens wegtrok bij de muur. Dit had hij juist willen voorkomen, dat Derrick hem zou straffen door Neomy te pakken. Maar juist door haar naam ter sprake te brengen, had hij alle aandacht op zijn zus gericht.
Bryce’ gedachten wisten Juro enigszins te kalmeren en hij gaf haar een kort knikje terwijl Derrick zich weer op de generator richtte. Juro liet Derrick en Bryce hun gang gaan en trachtte zichzelf te kalmeren en tegelijkertijd een plan op te stellen. Hij moest Neomy eerder vinden dan de Generaal zodat hij haar kon waarschuwen en laten onderduiken, vooropgesteld dat ze zou luisteren. Zijn gevoelens richting zijn zusje waren dan compleet omgeslagen, Juro kon niet zeggen dat dat wederzijds was. Iets dat Juro haar ook niet kwalijk kon nemen. De enige keren dat ze elkaar zagen, was wanneer Derrick haar als proefkonijn gebruikte…
“Waarom probeer jij Hector niet nog eens te bereiken? Zoek hem door middel van je krachten.” Met een geïrriteerde uitdrukking wapperde Derrick met zijn handen langs zijn hoofd waarop Juro een kort, stug knikje gaf. “Daar kun je naar boven, je komt dan in een gebouw terecht. Hopelijk zorgt dat ervoor dat je eindelijk eens wat kunt bereiken.” Het was duidelijk dat Derrick hem nog steeds de schuld gaf van de complete uitval van The System, waardoor Juro het verstandiger leek te gehoorzamen. Bovendien was dit een uitgelezen kans om zijn zus te vinden. “Ja,” reageerde Juro kortaf en gebruikte het trappetje om het stinkende hol te verlaten.
Derrick kreeg uiteindelijk gelijk. Het trappetje leidde hem naar boven en uiteindelijk eindigde hij in een afgesloten gebouw, hoewel dat laatste nu uiteraard niet meer gold. Binnen een paar tellen stond Juro dan ook op straat, waardoor hij in een oogopslag zag dat alles nog steeds donker was. Het was Derrick nog altijd niet gelukt.
In plaats van zich op Hectors gedachten te concentreren, deed Juro dit bij Neomy en algauw hoorde hij haar een aantal straten verderop. Hij kwam in beweging terwijl hij in stilte zijn zus vervloekte omdat ze het in haar hoofd haalde alleen op pad te gaan. Relatief snel had Juro haar ingehaald en met een hand op haar mond gedrukt, duwde Juro haar tegen de muur. “Ssht, niet schrikken. Ik ben het,” fluisterde Juro en liet toen langzaam zijn hand zakken. Hij keek Neomy onderzoekend aan en zag tot zijn verbazing dat ze een uniform van de Normals aanhad, iets dat hem een onbehaaglijk gevoel gaf. “Is alles oké?,” vroeg Juro bezorgd, hoewel Neomy zo op het eerste oog geen verwondingen leek te hebben. “Ben je gewond?”
“Luister,” vervolgde hij toen, op gedempte toon. “Je moet hier weg, zo snel mogelijk. Derrick heeft het op je gemunt. Kom mee.” Hij greep haar hand, en trok haar toen onder zachte dwang mee, de straten van Toronto door.

Neomy ~~Kiyomizu~~
๑ 21 ๑ Undergrounder (3 years) ๑ Somewhere outside ๑ With Juro / Derrick & Bryce ๑

*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*

Een glimlach vanuit Pip’s kant liet Neomy terug doen glimlachen en ze was opgelucht dat Pip haar woorden niet al te serieus. De deken die Echo haar aanreikte, nam Pip aan waardoor Neomy uiteindelijk voorstelde om alle drie in de woonkamer te bivakkeren. Zelfs dan zou hun nachtrust vele malen beter zijn. Neomy verheugde zich al op het zachte matras en de warme dekens, iets dat ze drie jaar lang had moeten missen en Echo leek zich te goed te doen aan de bank.
Even later was het drietal in de weer de twee matrassen naar de woonkamer te slepen “Hier zullen vast wel ergens nog wat meer dekens liggen,” hoorde Neomy Pip mompelen. Neomy knikte terwijl ze het matras richting de woonkamer trok – gelukkig met wat hulp van Echo. Pip keerde als laatste terug, met iets dat op een sprei leek en gooide dit op Echo. “Hier,” grinnikte Pip en Neomy schoot in de lach. “Als hij lastig wordt kunnen we hem altijd onder die sprei wegstoppen,” grapte Neomy en ging ook op het matras zitten.
“Het is zo raar,” sprak Pip plotseling. “Ik weet… Ik weet niet eens hoe lang ik daar was…” Neomy keek even naar Echo, die op zijn beurt weer naar Pip keek. “Weet je, Pip? Ik denk dat we daar niet aan terug moeten denken. We zijn nu hier, en als het aan Neomy en mij ligt verdwijn je er niet terug — net als wij dat niet zullen doen.” Neomy aarzelde. Ze wist niet hoe Echo dat dacht voor elkaar te krijgen. Zij waren maar met zijn drieën, terwijl er van de soldaten meer dan honderd rondliepen. En dan had je Derrick nog… Echo was misschien tegen hem opgewassen, maar zijzelf absoluut niet. Toch besloot Neomy maar niet om die gedachten te delen, aangezien het Pips gemoedstoestand zeker niet ten goede zou komen.
“We gaan vooruit kijken. Dat verdienen we.” Op de woorden van Echo reageerde Neomy instemmend. “Mee eens,” reageerde de Japanse. “Die stroom zal niet voor niets zijn uitgevallen.” De zucht die Echo’s mond verliep deed Neomy een vragende blik op hem werpen, maar Echo sprak al. “Mijn vraag is alleen… Ik vraag me af of die dingen die ik nu voel te maken hebben met het verlies van stroom of de Underground uitwandelen… Ik snap het verband niet zo goed.” Neomy knikte langzaam, maar ze had geen antwoord op die vraag. Uiteindelijk krabbelde ze overeind. “Ik ga naar buiten,” zei Neomy beslist. “Misschien kom ik Juro wel tegen. Hij weet vast wel wat er aan de hand is.” Ze keek even naar Pip en vervolgens naar Echo. “Tot zo,” zei ze en verliet het appartement.
Buiten was het nog steeds donker en Neomy huiverde in de koude buitenlucht. De temperatuur was waarschijnlijk weer een aantal graden gedaald, na de laatste keer dat ze zich buiten hadden gewaagd. Neomy prentte het nummer van het appartement in haar hoofd – het zou echt iets voor haar zijn om dat te vergeten en stapte de straat op. Waar kon ze Juro vinden? Het leek haar een beetje riskant om naar het gebouw van The System te gaan aangezien het daar vast zou wemelen van de soldaten. Ondanks haar nieuwe uniform van de Normals, zouden die soldaten haar vast nog steeds als Undergrounder herkennen.
Neomy besloot uiteindelijk een rondje te lopen en hoopte Juro tegen te komen. Ze was nauwelijks de straat uit toen een hand zich plotseling tegen haar mond drukte en ze tegen een muur werd gedrukt. Haar kreetje werd gesmoord door de hand, toen een stem fluisterde: “Ssht, niet schrikken. Ik ben het.” Juro! Hij verscheen in haar blikveld en Neomy haalde opgelucht adem. “Is alles oke? Ben je gewond?,” vroeg hij haar, nog steeds op fluistertoon. Neomy schudde haar hoofd. “Ik ben niet gewond. Wat is er allemaal aan de hand?,” vroeg Neomy, al fluisterde ze pas bij de laatste drie woorden.
“Luister,” vervolgde Juro toen. “Je moet hier weg, zo snel mogelijk. Derrick heeft het op je gemunt. Kom mee.” Hij greep haar hand en voor Neomy kon protesteren, trok Juro haar al mee. “Juro!,” siste Neomy. Ze dacht aan Echo en Pip. Die kon ze toch niet zomaar achterlaten? “Juro, wacht nou!” Maar Juro luisterde niet en trok haar mee. Uiteindelijk wist Neomy zich van Juro los te trekken. “Hou op!,” reageerde Neomy fel. “Wat is er aan de hand? Waarom heeft Derrick het op mij gemunt? Wat is er allemaal gebeurt?”

12 mei 2020 - 19:59 Tahani is offline

Tahani 10513

Pip

25 — Undergrounder (11 years) — @ an empty apartment w/ Echo ~~& Neomy~~

'Als hij lastig wordt, kunnen we hem altijd onder de sprei wegstoppen,' merkte Neomy op toen ze uiteindelijk alles naar de woonkamer hadden verplaatst en Pip keek grijnzend naar de Japanse.
'Breng me niet op ideeën,' reageerde ze meteen. Daarna werd ze stil, en dacht ze na over hoe lang ze ondergronds was, maar Echo reageerde vrijwel direct op haar woorden.
'Weet je, Pip? Ik denk dat we daar niet aan terug moeten denken. We zijn nu hier, en als het aan Neomy en mij ligt verdwijn je er niet terug — net als wij dat niet zullen doen. We gaan vooruit kijken. Dat verdienen we.' Echo keek naar Pip en Neomy en Pip knikte instemmend, ook al was het niet heel overtuigend. Net zoals de andere twee hier wist Pip ook wel dat zij met z'n drieën amper opgewassen zouden zijn tegen de honderden soldaten die door de straten van Toronto zouden rennen, op zoek naar de ontsnapte Undergrounders. Ze verwachtte ook niet dat zij de enigen waren die naar buiten waren gegaan. Zodra de deuren waren geopend, was iedereen gevlucht. Gelijk hadden ze. 'Mijn vraag is alleen...' ging Echo toen verder, 'ik vraag me af of de dingen die ik nu voel te maken hebben met het verlies van de stroom of de Underground uitwandelen... Ik snap het verband niet zo goed.'
Pip slikte even. Zij had zich hetzelfde afgevraagd, maar na de stekende hoofdpijn die ze had gevoeld toen ze nog in de tunnels waren had ze er niet echt meer over nagedacht.
'Ik ga naar buiten. Misschien kom ik Juro wel tegen. Hij weet vast wel wat er aan de hand is. Tot zo,' reageerde Neomy daarop, en voor Echo of Pip nog iets konden zeggen, had ze het appartement verlaten. Pip slikte een keer en keek toen op naar Echo. Moesten ze haar volgen? Pip wilde zich voor geen goud in het donker buiten bevinden, en stiekem wilde ze niet dat Echo haar zou verlaten. Ze zou gek worden in haar eentje.
Ze kroop uit de dekens en nam naast Echo plaats op de bank en legde de sprei over hun benen heen. Het was koud in het appartement. Ze dacht maar niet na over de vraag waarom het leeg stond en waarom de bewoners niet terug waren gekomen toen het zo donker werd. 'Wat voel je?' vroeg ze na een korte stilte en ze keek op naar de man naast zich. Echt diepgaande gesprekken hadden ze nooit gevoerd. Ondergronds was daar nooit tijd of ruimte voor. Niemand wilde te gehecht aan iemand anders raken, want in het ergste geval was diegene binnen een paar dagen dood. 'Ik voel me ook... anders dan normaal.'

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

Index RPG Actieve Topics Zoek