100 | Speeltopic | The System 16+ - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

21 april 2020 - 10:12 Kefe is offline

Kefe 5051

≽ The System ≼

Let's just say this — normal RPG rules, am I right?

The Story ≽

"Trust The System."

In een verre toekomst oogt de wereld stukken beter eraan toe te zijn, niet alleen de aarde maar ook zeker de mensen die erop leven. In geen honderd jaren heeft er nog geen plaag bestaan, en ook bestaan er geen natuurverschijnselen zoals aardbevingen of tornado's. De wereld is een vredige plek waar ieder veilig kan wonen — een waar paradijs in de ogen van iemand die niet verder wil kijken. Het stikt er van de positiviteit, en zelfs de mentale gezondheid is over de generaties enkel gestegen. Iedereen oogt net zo gezond als de aarde vruchtbaar is als het ware. Dit heeft echter enkel generaties gekost, en is niet altijd even goed omarmt. Het is echter de nieuwe generatie die zowat gekweekt is met de behoefte naar deze perfectie, met een gezonde portie nieuwsgierigheid en creativiteit om te groeien in deze perfecte wereld. Het is hun taak de nieuwe generatie te creëren en alles dat daarbij komt kijken.
Het klinkt natuurlijk allemaal te perfect om waar te zijn, en dat is het ook — al heeft tot dusver niemand ook maar een poging gedaan om verder op onderzoek uit te gaan. En degene die dat wel gedaan hebben, zijn simpelweg verdwenen. Het is verder ook totaal geen gebruikelijk iets, omdat het als het ware "uit" een mens is gekweekt om hen vragen te laten stellen tegenover The System. The System is namelijk een computerprogramma dat alles bepaald wat er gebeurt, ontworpen door Augustus French — de overgrootvader van Derrick French, de man aan de top. Hij draagt de titel Generaal, wat gelijk zal staan aan President of Koning van nu.
De titel Generaal duidt er natuurlijk wel op dat het leger een hoge rank heeft in dit land, zelfs de hoogste rank als het ware. Het is echter niet zozeer dat zij angst aanjagen, ze zijn gewoon overal ten alle tijden aanwezig. Volgens Derrick French hangt er namelijk altijd een donkere wolk boven het land, al heeft geen levend persoon iets van de dreiging gezien en begint de nieuwe generatie dat als het ware lichtelijk te wantrouwen.
Toch is er nog geen oorlog uitgebroken, juist omdat alles gratis wordt aangeboden aan het volk. Zo worden ze van huizen, kleding en voedsel voorzien en is geld simpelweg niets meer dan een herinnering aan een verkeerde wereld — althans zo wordt het hen verteld. Ze programmeren haast dankbaarheid in je vanaf een jonge leeftijd, al blijft het daar zeker niet bij. Het een en ander wordt ze vanaf jongs af aan zo vaak verteld, dat er oprecht geloof is in het feit dat dit een perfect leven is, en dat zij dit jou verzorgen.

"Trust The System."

11th of May — 17:18 — 10 ℃ — ☁ » almost ☂

Het was een vreemde dag, er hing al de hele dag een onbeschrijfelijke sfeer in de lucht — eentje die het beste ongemakkelijk te noemen voelt (al heeft iedereen dit anders ervaren). Velen hebben dit niet meegekregen omdat ze hun dagtaken hebben moeten verrichten, maar er zijn zeker personen die hier niet wat gevoeliger voor zijn of simpelweg de tijd hebben om dit op te merken. Vooral de Undergrounders zullen hier last van gehad hebben, juist degene die geen enige vorm van ritme bezitten.

ϟ Binnen The System is de chaos aanwezig, gezien er al een half uur een error te vinden is die soms weg lijkt te vallen dankzij behulpzame leden — waaronder Bryce die haar uiterste best doet de machine in haar eentje te koelen. Juro heeft deze dag net enige verantwoordelijkheid gehad, waardoor er extra druk op hem is gelegd, en hij dit oprecht tot een goed einde wil brengen — al is dat moeilijk gezien deze error nooit eerder voorgekomen is. Sabrina zal uit haar glazen kooi gelaten worden om eventueel bij te springen — alles is nu van harte welkom.
[ Vergeet niet dat er een deur onder The System zit, hier kunnen Undergrounders vrijkomen. ]

♙ Met betrekking tot de Normals zijn de simpele 9 to 5 medewerkers hun weg naar huis aan het maken, terwijl de vitale beroepen natuurlijk wat vervelende uren kunnen hebben. Zo besluit Veda een wat langere route richting haar huis te nemen door een zware nacht, en zijn Cailean en Zella zeer waarschijnlijk nog op hun werk te vinden door een ontzettend drukke dag — iets dat maar zelden voorkomt, en dan ook direct onderzocht moet worden, buiten de hulp om die ze al moeten bieden. Extra meldingen moeten er gemaakt worden, zodat er een oorzaak gevonden kan worden. Peyton zal over hebben moeten werken, al is het meer uit voorzorg geweest omtrent wat er gaande is binnen The System.
[ Vlakbij het ziekenhuis is ook een Underground deur te vinden is, hier kunnen er ook vrijkomen. ]

♨ Voor de zoveelste keer deze week zijn er weer eens soldaten naar beneden gekomen om de boel te controleren, maar ditmaal zijn er producten afgenomen van de Undergrounders die op de voorgrond te vinden waren. Zo is Echo’s geliefde zaklamp hem afgenomen, en missen andere Undergrounders spontaan ook wat van hun voorwerpen — Neomy is haar favoriete boeken kwijt, Cristiàn's favoriete pan is hem afgenomen, Pip is één van haar scherpste wapens spontaan verloren, ook een aardige buit aan gestolen voorwerpen van Morrigan zijn verdwenen en er is zelfs een poging gedaan naar Talon’s welbekende mp4, iets dat Derrick French net op tijd weet te stoppen voor er ook maar één dode kon vallen.
[ Voel je vrij deuren te bedenken, biedt je characters de vrijheid op verschillende plekken, mingle met andere characters. ]

"Don't let the darkness take you over, Trust The System."

I'm your little ray of pitch black.

30 april 2020 - 21:01 Frisk is offline

Frisk 8242

♟ PEYTON ♟

♟ Wijk rond gebouw The System ♟ met ... ♟

Peyton voelde zich met de seconde ongemakkelijker. De vrouw voor haar zag er niet alleen vuil uit, maar ook... gestoord? Nee, niet echt, maar de blik waarmee Pey werd aangestaard was ook niet normaal. Alsof ze uit een andere wereld kwam. Heel eerlijk, hoe langer het duurde, hoe meer het daar op leek. Ze wilde net vriendelijk glimlachen en zich omdraaien, toen er beweging in kwam.
”Waar ga jij heen?” vroeg ze plots. Nog steeds met haar armen in de lucht stapte ze wat naar voren. Onwillekeurig leunde Peyton naar achteren, al bleven haar voeten mooi staan. Kon ze die zelfs bewegen? “En kan ik mee?”
”Uh,” zei Pey, terwijl ze eventjes om zich heen keek. Kon niemand haar even helpen? Deze vrouw had duidelijk hulp nodig en zelf was ze... niet geschikt om die te geven. Al kon ze natuurlijk wel proberen. “Ik... ik ga terug naar mijn werk. In The System,” antwoordde ze, niet zonder trots in die laatste drie woorden. “Dat gebouw is niet echt toegankelijk voor het publiek. Maar... Ik kan je wel even de weg tonen naar, euhm, ...” Ze keek de vrouw nog even aan. “Wat heb je nodig?”

Mhm?

1 mei 2020 - 8:57 Kefe is offline

Kefe 5051

F I R E W O R K S ?

Totale blackout — niets werkt meer en overal is de duisternis alles aan het opslokken. Daar bovenop lijken er een soort van lichtpijlen / vuurpijlen hybrids de lucht in te verdwijnen vanuit het gebouw van The System — uiteraard met de welbekende blauwe kleur. Drie om precies te zijn. Vooral The System leden zullen dit duidelijk kunnen zien gebeuren, maar net als de rest kunnen zij enkel speculeren wat het precies zal betekenen. Is het een hart onder de riem steken vanuit The System? Is het een waarschuwing voor gevaar? Is het simpelweg een reden om de General in te lichten over iets dat er gaande is? Laat de speculaties maar starten.
Het duurt enkele minuten voordat er vervolgens een lading aan diezelfde lichten de lucht in schiet, en de gehele lucht van Toronto voor minutenlang gekleurd lijkt, waardoor mensen hun weg wat makkelijker kunnen vinden, het moment in zich op kunnen nemen of toch het besef van paniek in zich op laten bouwen. Ondanks dat het alles behalve stil is, vertrouw me als ik zeg dat het de stilte voor de storm is.

I'm your little ray of pitch black.

1 mei 2020 - 9:30 Kefe is offline

Kefe 5051

⋙ Veda ⋘

⊱ Teacher at The School ||| Parents in The Council ||| Cousin to Derrick French ||| Hunted by dreams ||| Her apartment w/ Chris ⊰

'Geen probleem.'
Na een lach klinken deze woorden nonchalant, waardoor haar mondhoeken wat opkrullen. Toch kan ze niet anders dan vragen naar wat er daar beneden gebeurt, en vooral over het eten. Veda wil tegelijk alles weten als niets. Hoe Derrick er altijd over sprak zei haar genoeg, en ondanks dat de man naast haar er duister uitziet oogt hij vriendelijker dan verwacht.
'Mwah, afwisselend. Meestal moest je het doen met wat daar te... Nou ja, wat daar te vinden valt. De meeste mensen zijn er niet zo'n fan van.'
De pauze tussen zijn woorden laat haar wat nerveus zijn kant opkijken. Toch krijgt ze niet meer antwoorden, waar ze zichzelf voor moet prijzen. Ze beseft dan ook gauw dat een kort knikje genoeg is, hem niet teveel terug willen halen naar dat moment. Het klink alles behalve prettig — en dat is zacht uitgedrukt.
'Misschien was ik speciaal, ik kon het proberen.'
De lichte grijns als het terugspelen van haar woorden weet haar meer te vermaken dan ze ooit kon voorspellen. Het verbaasd Veda oprecht wat er hier precies gaande is, en hoe makkelijk ze hem heeft vertrouwd als het ware. Er is zoveel gebeurt sinds ze hem ontmoet heeft, en ze snapt er oprecht helemaal niets van, maar het voelt zo. . . aangenaam? Het is een idee dat ze weg wil wuiven, maar in plaats daarvan neemt ze een hap en breekt ze haar brein kort, voor ze een vraag terugkaatst.
'Ik ben totaal onschuldig hier.'
Zijn handen steken wat omhoog voor de woorden, en zakken met een lach rond zijn lippen na het uitspreken ervan. Veda lacht zachtjes mee en schud haar hoofd. 'Agree to disagree.'
'Nee oké, ik trek mensen inderdaad verassend vaak mee in mijn problemen, maar... Ik geef ze wel altijd de kans om te vertrekken. Maar dat is nog niet in jouw gedachten gekomen?'
De grijns die rond haar lippen begint te spelen gaat gepaard met het schudden van haar hoofd. 'Ik vraag me ten eerste af waar ik precies de kans had om te vertrekken. . .' Veda lacht dan toch zachtjes. 'Nee, vreemd genoeg niet. Misschien is dit juist net wat ik nodig had.' Dat de woorden vreemd zullen klinken, heeft ze het volle besef van. In plaats van doorratelen besluit ze hem de juiste vragen te laten stellen met betrekking tot haar laatst gesproken woorden.
'Wat wil je weten over de underground?'
Een vraag die ze zelf vergeten is dat ze gesteld heeft, waardoor ze even diep in— en uitademt. Ze besluit toch nog een slok te nemen van het doorzichtige goedje, en met het glas in handen keert ze haar blik weer zijn kant op — deze had namelijk de muur lopen bestuderen om op een goede vraag te komen. In plaats daarvan schud Veda echter haar hoofd. 'Ik denk dat ik het niet eens wil weten.' Ze heeft het idee dat ze inmiddels wel genoeg weet van Derrick en Chris tezamen, genoeg informatie om te beseffen dat haar dromen voor zich houden de beste optie waren.
'Misschi—' meer komt er niet uit, gezien er een flits duidelijk zichtbaar is vanuit de schuifdeur naar haar balkon. Gehaast springt ze op, gooit ze het stukje pizza op tafel en opent ze de laatstgenoemde schuifdeur met een snelle beweging. Eenmaal op haar balkon ziet ze zowel een tweede als een derde blauwe flits volgen — waarbij deze zich als een waaier verspreiden als vuurwerk — waarbij ze vervolgens verdwijnen in de duisternis. Het felle geluid dat het met zich meebrengt laat haar echter fronsen. Wat is er gaande?
Haar blik glijdt richting Chris. 'Jij weet zeker niet wat dit betekend?' Al gauw zoeken haar ogen het licht weer op, hoopvol dat het haar wat kan kalmeren. Het enige dat het doet is haar besef terugbrengen dat ze omringt is door duisternis. Een onaangename rilling glijdt dan ook door haar lijf heen, waarbij ze zichzelf kort afvraagt of het komt door de tanktop die ze draagt of opnieuw het besef dat wat er gaande is fout is. Zó fout.
'Hoe mooi het ook is,' begint Veda nerveus, 'het geeft me geen goed gevoel. . .' Of de woorden tegen haarzelf zijn, of tegen Chris weet ze niet — wat ze wel weet is dat ze deze oprecht meent. Met een opborrelend onderbuikgevoel klemt ze haar handen vast aan de balustrade van haar balkon, starend naar het vuurwerk dat aan het verdwijnen is.

I'm your little ray of pitch black.

1 mei 2020 - 11:42 Kefe is offline

Kefe 5051

General Derrick French
⊱ General of the world ||| Angry asshole ||| Master manipulator ||| Bossy bastard ||| Outfit ||| The System w/ Juro, Bryce & Sabrina ⊰

De Generaal bewandelt net de trappen die hem richting de hogere verdiepingen van The System leiden, wanneer het vuurwerk zijn aandacht trekt. Met een diepe zucht schud hij zijn hoofd, maar verder wil hij er niet teveel aandacht aan besteden. Eenmaal boven, door compleet door duisternis gehulde ruimtes begint hij zijn weg te maken richting de kern van The System, naar dezelfde plek waar hij Juro de taak heeft gegeven om het vandaag niet te verneuken is het hem gelukt nog verder te gaan dan dat. Hoofdschuddend loopt hij dan ook naar binnen, nadat hij genoeg heeft meegekregen.
'Dus, faalhazen, wat is hier gebeurt, huh?' zijn woorden klinken giftig, terwijl hij van de één naar de ander kijkt — Sabrina hierbij geheel negerend. Zijn blikken zijn bestemd voor Bryce en Juro, vooral voor de laatstgenoemde. 'Kunnen we niet eens iets simpels doen als The System even op gang te houden? Nooit eerder is dit gebeurt, en op het moment dat ik jou —' Doelbewust wijst Derrick naar Juro. 'Aan het stuur zet, weet jij het zo ver te laten gaan dat er niet alleen een een Titanic achtig moment aankomt, maar dat de hele fucking wereld het even gaat begeven.'
Met een luide kreun steekt hij een sigaret op, waarna zijn blik naar Bryce schiet. 'Misschien hebben ze jou wat teveel ranken omhoog gegooid, niet? Kun je niet eens een klein systeempje koelen?' Her en der heeft Derrick uiteraard wel wat informatie opgevangen, en als hij dat kan gebruiken doet hij dat zonder enige twijfel. 'Ik los het wel weer op, want dit. . .' Hoofdschuddend besluit hij te zwijgen. 'Bereid jullie allebei voor op de consequenties.'
Zijn blik glijdt kort naar Sabrina. 'Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen. . . stop met het likken van dingen. Je rank is te laag voor die shit.' Hij werpt haar nog een waarschuwende blik toe, voor hij richting één van de computers loopt, en zijn hand erop plaatst. Derrick doet zijn best hiermee de overgebleven energie als het ware op te zuigen — enkel om te voelen of het enige werking heeft. Kort kleurt zijn hand blauw, waarbij het doorstraalt naar zijn aderen door zijn gehele lijf — eindigend in zijn nek en hoofd. 'Hmm. . .' Er is ergens nog iets verstopt, maar waar? Hij neemt een hijs van de sigaret tussen zijn lippen, en tikt even ongeduldig met zijn hand op de computer.
'Overigens. . . alle hel zal gauw losbreken. Misschien is het een idee jullie eerder te focussen op het beveiligen van het gebouw. Niemand anders zal het doen. Zoals jullie wel verwachten zijn de Undergrounders er vandoor — degene die nog enige vorm van hersencellen lijken te bezitten althans,' legt hij nonchalant uit, alsof er nog niet genoeg problemen op hun pad te vinden zijn. 'Het zou jammer zijn als jullie iets zou overkomen.' Her sarcasme is duidelijk hoorbaar in zijn stem.
Zelf maakt Derrick zijn weg alweer richting de uitgang, waakzaam of één van de drie hem besluit te volgen.

I'm your little ray of pitch black.

1 mei 2020 - 14:03 Frisk is offline

Frisk 8242

☢ TALON ☢
He sets fire to the ~~world~~ around him, but never lets a flame touch him.

☢ Bovengronds ☢ met Pip, Neomy & Echo ☢

Hoewel hij het redelijk subtiel had willen doen, merkte Echo toch zijn bezigheid op. “Wat moet je met die chip? Die dingen werken niet als ze geen warm vlees om zich heen voelen. Succes.” Dat wist Talon niet, waardoor hij die informatie zorgvuldig opsloeg. Hij zou er wel een oplossing voor vinden, mocht hij het ding ooit nodig hebben. Hij stak het in een zakje van zijn rugzak en richtte zich verveeld op.
”Laten we gaan,” zei Echo vervolgens, waarop Talon een wenkbrauw optrok. “Ik neem aan dat je druk bezig bent met je chips. Succes.”
”Eigenlijk...” begon Talon al met zijn weerwoord. Hij had zijn blik echter op de lucht geworpen. Nu de stad zo donker was, zag je ontelbaar veel sterren. En het was verdomd lang geleden dat hij die gezien had. Voor even intrigeerde het hem.
”Euh, gaan jullie mee?” vroeg Neomy plots, terwijl Talon nog afgeleid naar boven staarde. Meteen draaide hij zijn hoofd en liet hij een vrolijke glimlach zien.
”Ah, wat lief dat je het voorstelt, popje! Graag, ik moet toch die kant op.” Hij had werkelijk geen idee welke kant dat was, maar hij deelde de mening dat ze best zo ver mogelijk van de deur konden zijn. En al de andere deuren, wat nog niet zo simpel zou zijn.
”Wat doen we met hen? Laten we ze hier liggen?” Talon blikte opzij en dacht even na.
”Wat zouden we anders met ze doen? Ze zijn dood,” antwoordde hij ongeïnteresseerd. Hij merkte wel dat er eentje slechts bewusteloos was, dus bukte hij zich, zette zijn vingers op diens keel en trok er in een vlotte beweging het strottenhoofd eruit. Hij liet het stuk vlees op de grond vallen, veegde zijn hand wat af aan zijn broek en snoof zijn neus.
”...hoeveel ze nu al in de tunnels hebben,” hoorde hij Pip nog tegen Echo zeggen. Hij grijnsde opnieuw en knikte.
”Pippo heeft een punt-wat is dat?” Tijdens zijn zin zag hij het vuurwerk opstijgen en uiteenspatten. Hij staarde gebiologeerd naar het licht. Zelfs in de zes jaren dat hij boven had rondgelopen, had hij nog nooit van vuurwerk gehoord – iets wat ze niet gebruikten in het afgelegen gebied waar hij gewoond had. Sowieso waren de vele en vooral hoge gebouwen nieuw voor hem, maar hij kon wel het verschil merken tussen wat er de gewoonte was en wat niet.
”Is dat iets wat altijd gebeurt of moeten we ons zorgen maken?” Hij keek nog altijd. “Wat is het?” vroeg hij nog eens.

Mhm?

2 mei 2020 - 8:58 Kefe is offline

Kefe 5051

⋙ Echo ⋘

⊱ Undergrounder ||| Committed a crime ||| English gentleman ||| Four years in this hell ||| Somewhere above ground w/ Neomy, Pip & Talon ⊰

'Eigenlijk...'
Echo deed zijn best het simpelweg te negeren, te doen alsof hij het niet hoort. Het is niet eens zozeer angst, enkel gezond verstand. De frustratie binnenin Echo begon dan ook op te bouwen, gezien deze op zijn dooie gemak bezig was met alles.
Het feit dat Neomy besloot om een gesprek aan te gaan met Talon zorgde ervoor dat Echo zichzelf tegen zijn hoofd wilde slaan. Wie doet dat dan ook? Dit is dan ook direct de enige reden dat Echo nog niet gevraagd heeft hoe het met beide dames gaat, omdat hij dat soort dingen niet in het bijzijn van Talon wil doen — het voelt te misplaatst in zijn ogen. Hij vertrouwd de jongen voor geen meter, en hij heeft er geen behoefte aan zijn nieuw gevonden emoties in zijn bijzijn te laten zien. Het antwoord van Talon gaat door zijn eigen gedachten ook dan helemaal langs hem af.
Ondanks dat Neomy niet enthousiast leek om Echo te volgen, maakte Pip haar weg richting de dode soldaat en greep ze naar haar mes — vervolgens liep ze gauw achter hem aan. Hij hoorde het aan de bekende voetstappen van de dames, al waren dat dingen die je in de Underground op ging merken. Iedereen had een apart loopje, en het was niet moeilijk ze uit elkaar te houden.
'Wat doen we met hen? Laten we ze hier liggen?'
Zonder enige twijfel knikt Echo, gezien ondanks alles heeft hij toch een zwak voor soldaten. Hij was er zelf immers een voor een hele lange tijd, dus soms is het nog moeilijk hen als de monsters te zien die ze kunnen zijn. Deze soldaten deden echter enkel hun werk, en daar kan hij hen niet op aan kijken. Hij haalt daarom ook zijn schouders op, waardoor hij zich toch maar terugdraait naar het drietal. 'Als we ze gaan verstoppen betekend het enkel dat we meer tijd verliezen om hier weg te komen.'
'Wat zouden we anders met ze doen? Ze zijn dood.'
De volgende handelingen bekijkt Echo hoofdschuddend. De manier waarop hij de man zonder enig probleem van zijn strottenhoofd ontdoet betekend toch genoeg? Deze jongen is echt gestoord.
'We moeten hier weg, nu, voor ze alle soldaten op ons afsturen. Ik wil niet weten hoeveel ze nu al in de tunnels hebben.'
Echo knikt instemmend op de woorden van Pip. 'Dat probeer ik inderdaad te bereiken.' En blijkbaar is Pip de enige die die memo gekregen heeft. Zijn blik glijdt daarom wat ongeduldig naar Neomy en Talon. Wanneer Pip echter weer wegloopt bij hem volgt hij haar handelingen zonder enige twijfel. Ze graait de pistolen weg bij ze, en eenmaal terug bij hem neemt hij één van de twee in ontvangst.Ergens voelde het voor hem raar om dit te doen, maar Pip heeft gelijk 'Dankje.' Zijn mondhoek krult lichtelijk op, waarna hij controleert hoeveel kogels er nog inzitten, en daarbij gooit hij de beveiliging erop.
Het is echter het vuurwerk dat dan pas zijn aandacht krijgt, waardoor hij de eerste knal volledig gemist heeft — vanuit zijn ooghoeken heeft hij dit echter in de gaten gehouden. De lading aan vragen die aan het opkomen is besluit hij niet uit te spreken, gezien antwoorden niet naar voren zullen treden in dit gezelschap — zij weten immers evenveel als hem.
'Is dat iets wat altijd gebeurt of moeten we ons zorgen maken? Wat is het?'
Talon's woorden dringen tot hem door, maar wanneer het pas echt weggetrokken is spreekt hij. Echo staart nog kort naar de duistere lucht, voordat hij nogmaals naar Pip en Neomy kijkt. 'Vuurwerk. Ik vertrek.' Na die woorden zet hij het inderdaad weer op het lopen, al loopt hij achteruit zodat hij oogcontact kan hebben met de dames. 'We moeten een veilige plek opzoeken. Ik vertrouw er niets van.' In zijn ogen komt het vuurwerk haast over als een startschot voor een race — en daar wil hij geen onderdeel van worden. Hij gunt zichzelf dan ook niet langer de tijd om de sterren en de volle maan in zich op te nemen, daar zal tijd zat voor zijn mits ze hier wegkomen.
Zijn blik glijdt naar Talon, waarbij hij zichzelf niet echt meer in kan houden. 'Ga maar verder met je chips verzamelen. Wij hebben betere dingen te doen — zoals veiligheid opzoeken. Als je lang genoeg wacht komen er meer bewakers.' Echo schud zuchtend zijn hoofd, geïrriteerd dat hij hen nu echt aan het ophouden is met vragen met betrekking tot het vuurwerk, alsof ook maar één van hen dat kan beantwoorden. Ondertussen loopt Echo door, en totdat beide dames niet bij hem zijn loopt hij achteruit — soms eens omkijkend zodat hij zichzelf niet bezeerd.

I'm your little ray of pitch black.

2 mei 2020 - 11:38 Reeses is offline

Reeses 1275

Neomy ~~Kiyomizu~~
๑ 21 ๑ Undergrounder (3 years) ๑ Somewhere above ground ๑ With Echo & Pip & Talon ๑

*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*.:｡✿｡:.*

“Ah, wat lief dat je het voorstelt, popje! Graag, ik moet toch die kant op.” Hoewel Neomy niet vaak met Talon optrok, was ze inmiddels aan zijn manier van praten gewend. Niet met zijn manier van doen, nadat Neomy had gevraagd wat ze met de twee soldaten moesten doen. De één was overduidelijk dood, maar de ander… Met een gezicht waar de walging van af te lezen was, wendde Neomy haar blik af – nee, ze had nog nooit mensenvlees gegeten – toen Talon het nodig vond de nog levende soldaat van zijn strottenhoofd te ontdoen.
Terwijl Echo en Pip hadden besloten dat het de hoogste tijd was om te vertrekken, leek Talon opnieuw afgeleid te zijn – hoewel hij het wel met hen eens leek te zijn. “Pippo heeft een punt-wat is dat?” Neomy volgde Talons blik en zag wat hij bedoelde. Een soort blauwachtig vuurwerk was in de lucht verschenen, iets dat alles behalve goed kon zijn. “Is dat iets wat altijd gebeurt of moeten we ons zorgen maken? Wat is het?” Als antwoord haalde Neomy haar schouders op – ze had geen idee wat het was of wat het betekende. Echo reageerde echter met een simpele: “Vuurwerk. Ik vertrek.” Hij begon achteruit te lopen terwijl zijn blik op Neomy en Pip gericht was. “'We moeten een veilige plek opzoeken. Ik vertrouw er niets van.”
Neomy scheurde haar blik los van het vuurwerk en richtte zich weer op haar metgezellen en knikte. “Ja, we moeten gaan.” – “Ga maar verder met je chips verzamelen. Wij hebben betere dingen te doen — zoals veiligheid opzoeken. Als je lang genoeg wacht komen er meer bewakers.” Echo klonk geïrriteerd, maar begon tevens te lopen, achteruit met zijn blik nog altijd op haar en Pip gericht. Het was haar ontgaan dat Echo en Pip de wapens van de soldaten in beslag hadden genomen, al vond ze het zeker geen slecht plan. Nu konden ze zichzelf in ieder geval verdedigen. Neomy kwam in beweging en volgde Echo.
Neomy rilde in de koude avondlucht, in haar natte uniform al probeerde ze dat enigszins opzij te zetten. De kou was nu wel hun minste probleem. Haar blik was even gericht op het wapen in Echo’s hand, waarna ze zich op zijn gezicht richtte alvorens ze weer voor zich keek naar het kronkelende pad dat zich voor hen uitstrekte. Waar konden ze heen? In ieder geval zo ver mogelijk weg, bij de deuren vandaan. Na het blauwe vuurwerk van zojuist was Neomy vrij snel weer aan het donker gewend. Ze liepen een tijdje zwijgend op, toen er opnieuw enkele klappen klonken en de hemel opnieuw blauw verlicht. Ditmaal leek het vuurwerk zelfs langer in de lucht te blijven hangen.
Neomy keek opzij naar haar metgezellen. “Dit is niet goed,” mompelde ze. “Moeten we ergens schuilen? Of blijven we doorlopen?” Hoewel ze niet wist welke optie beter was, wist ze ook niet wie er wel of niet te vertrouwen waren. Stel dat ze hen weer uitleverden aan The System? Wat gingen ze dan met hen doen?

Juro Kiyomizu
31 回 The System 回 The System 回 With Bryce and Sabrina and Derrick 回

漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字漢字

“Dat klonk niet erg hoopvol.” Juro reageerde niet op Sabrina’s woorden en keek toe hoe de dame zich richting het apparaat begaf en tevens de elektriciteitsdraden. Juro sloeg zijn armen over elkaar en kneep zijn ogen tot spleetjes, daar hij niet erg veel vertrouwen in het jonkie had. Haar krachten waren sowieso nog niet volledig ontwikkeld maar om dit nu te testen op The System, dat toch al volledig kapot was… Niet dat hij daar zelf zoveel ervaring mee had, maar Juro liep al iets langer mee binnen The System.
Aan haar blik zag Juro meteen dat het niet had geholpen en hij onderdrukte een zucht. “Ik zag een andere herinnering, maar ik weet eigenlijk niet waar ik de juiste moet zoeken. Is er misschien nog een andere plek die kan laten zien wat er gebeurd is?” Sabrina’s blik flitste van hem naar Bryce, en die laatste was degene die antwoord gaf. “De schermen.” Haar zaklamp van Bryce gleed die kant op. “Misschien dat die je iets kunnen zeggen?” Juro gaf een kort knikje, toen hij Bryce’ gedachten las. Of die vraag bewust naar hem gesteld was, wist Juro niet maar hij besloot het te negeren. Hij dacht niet dat Bryce dat antwoord wílde weten.
Terwijl Sabrina bezig was bij de schermen, tekende zich hoog aan de hemel blauwe pijlen, die als vuurwerk in de lucht hingen. Verbijsterd staarde Juro naar het blauwe licht, dat kort in de lucht bleef hangen en daarna verdween. Nog nooit eerder had Juro zoiets gezien en met zijn beide wijs- en middelvinger maakte hij ronddraaiende bewegingen over zijn slapen, in een poging de opkomende hoofdpijn te doen verminderen. Als Juro dacht dat de situatie niet slechter kon worden, had hij het mis. Het blauwe licht was nauwelijks verdwenen, toen een maar al te bekende, giftige stem opklonk. “Dus, faalhazen, wat is hier gebeurt, huh?” De Generaal bleef voor hem en Bryce staan en Juro vloekte inwendig toen diens blik vooral op hém gericht was. Was dit nu opeens allemaal zijn fout?! “Kunnen we niet eens iets simpels doen als The System even op gang te houden? Nooit eerder is dit gebeurt, en op het moment dat ik jou -” Een vinger wees Juro’s kant op. “Aan het stuur zet, weet jij het zo ver te laten gaan dat er niet alleen een Titanic achtig moment aankomt, maar dat de hele fucking wereld het even gaat begeven.”
Voor Juro kon reageren vond de Generaal het nodig een sigaret op te steken, alvorens die zijn aandacht op Bryce vestigde. “Misschien hebben ze jou wat teveel ranken omhoog gegooid, niet? Kun je niet eens een klein systeempje koelen? Ik los het wel weer op, want dit…” Kort zweeg Derrick, waarna hij de gevreesde woorden uitsprak: “Bereid jullie allebei voor op de consequenties.”

Terwijl Derrick zich vervolgens met Sabrina bezighield, wierp Juro Bryce een korte blik toe. Zwijgend keken ze toe hoe Derrick zich er inderdaad mee ging bemoeien, al zag Juro dat ook Derrick niks voor The System kon betekenen. Toch leek het Juro onverstandig daar iets van te zeggen, waardoor hij zwijgend toekeek. “'Overigens. . . alle hel zal gauw losbreken. Misschien is het een idee jullie eerder te focussen op het beveiligen van het gebouw. Niemand anders zal het doen. Zoals jullie wel verwachten zijn de Undergrounders er vandoor — degene die nog enige vorm van hersencellen lijken te bezitten althans.” Juro’s hart leek even stil te staan. De Undergrounders waren ervandoor? Nu was dat geen schokkend nieuws – dat zat er aan te komen. Maar bij die Undergrounders hoorde ook zijn zus. Hij moest haar vinden, voor Derrick of één van de soldaten dat deed.
“Het zou jammer zijn als jullie iets zou overkomen.” Derrick maakte zijn weg richting de uitgang en Juro besloot hem te volgen. Dan had hij in ieder geval een excuus om het gebouw te verlaten. “Álle Undergrounders zijn er vandoor?,” vroeg Juro scherp, toen hij Derrick had ingehaald. Hij hield echter een paar meter afstand en zorgde ervoor dat hij buiten het bereik van Derrick bleef. “Waar zijn de soldaten dan?,” vroeg Juro door. “Díé horen ons gebouw te beschermen. Of zijn ze in de tunnels te vinden?” Ze verlieten het gebouw van The System en stapten de inmiddels aardedonkere avond van Toronto in. Geen enkel gebouw was verlicht, nergens brandde ook maar een lampje wat Juro nogmaals deed beseffen hoe diep ze in de shit zaten.

2 mei 2020 - 19:59 Tahani is offline

Tahani 10513

Pip

25 — Undergrounder (11 years) — @ somewhere outside w/ Echo & Neomy & Talon

Pip rilde toen Talon vertelde dat hij met hen mee zou gaan. Nog geen minuut later had hij zich over de bewusteloze soldaat die met Echo had gevochten gebogen. Ze kon gelukkig niet zien wat hij deed, maar het geluid sprak boekdelen. Walgend wendde ze haar blik af en ze richtte zich expres alleen tot Echo en Neomy toen ze zei dat ze weg moesten van de tunnels.
'Pippo heeft een punt- wat is dat? Is dat iets wat altijd gebeurt of moeten we ons zorgen maken? Wat is het?' reageerde Talon echter op haar opmerking, maar voor ze hem in de reden kon vallen of een bijtende opmerking terug kon maken, was ook zij afgeleid door de knallen en de kleuren. Ze kromp in elkaar en bewoog zich onbewust wat naar Echo toe. Ze vertrouwde het voor geen meter en ze was ook geen fan van de knallen die van het vuurwerk afkwamen. Ze herinnerde het zich van voor ze in de Underground belandde, maar had het niet gemist.
'Vuurwerk. Ik vertrek. We moeten een veilige plek opzoeken. Ik vertrouw er niets van,' sprak Echo en nog voor hij zijn zin had afgemaakt, was hij al gaan lopen. Zonder aarzeling greep Pip weer naar haar rugzak en liep ze snel achter hem aan en Neomy volgde ook. Echo richtte zich nog even op Talon, maar Pip negeerde laatstgenoemde compleet. Ze kreeg de kriebels van die man en ze was vaker dan ze had gewild met hem in aanraking gekomen. Hij had nogal een reputatie opgebouwd en wist relatief makkelijk te overleven ondergronds. Pip benijdde hem niet, maar als ze hem nooit meer zou zien, zou ze het ook echt niet erg vinden. Het leek helaas zo alsof Talon met hen mee zou komen en daar werd ze toch wellicht wat misselijk van.
Nog meer knallen klonken en weerkaatsten tussen de hoge gebouwen en weer kromp Pip in elkaar. Ze was altijd wat schrikkerig geweest, maar haar tijd Underground had er niet voor gezorgd dat ze zich veiliger voelde bij onverwachte klappen. Sterker nog, het had ervoor gezorgd dat ze zich direct op de grond wilde gooien en zich zo klein mogelijk wilde maken.
'Dit is niet goed,' hoorde Pip toen naast zich. 'Moeten we ergens schuilen? Of blijven we doorlopen?' Neomy leek ook niet helemaal te weten wat er aan de hand was en wat het vuurwerk betekende. Je hoefde geen wetenschapper te zijn om uit te vinden dat het openen van de deuren van en naar de Underground, de black-out én het vuurwerk wat met elkaar te maken moesten hebben. Maar op welke manier en hoe dat zou worden opgelost, dat wist ze niet. Dat wist niemand.
'Blijven lopen,' reageerde Pip toen. Bij elke klap schokte haar lichaam, al probeerde ze het niet op te laten vallen. Haar handen trilden en ze hield het pistool stevig vast. Ze had in de Underground één keer haar handen op een pistool weten te krijgen toen een soldaat in een hinderlaag werd gelokt en binnen een korte tijd dood in een van de gangen lag. Pip had het pistool gezien en had die van de hand van de soldaat weten te pakken, maar een andere Undergrounder had zijn zinnen er ook opgezet. Omdat Pip in de verste verte niet klaar was om te vechten, had ze zich snel overgegeven. Sindsdien had ze zich gericht op messen en had ze daarmee haar naam gemaakt. 'We moeten weg bij de deuren.' Ze had geen flauw idee waar ze zich bevonden of waar ze heen zouden gaan, maar het was duidelijk dat ze weg bij de tunnels moesten.

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

2 mei 2020 - 22:29 Vanth is offline

Vanth 23147

CRISTÍAN 'CHRIS' ~~ROMANOV~~

30 • Undergrounder (5 years) • With Veda, her appartment

'Ik vraag me ten eerste af waar ik precies de kans had om te vertrekken. . .' Ik haal mijn wenkbrauwen wat op en wil net antwoorden dat ze had kunnen rennen net buiten, maar ze gaat al verder. 'Nee, vreemd genoeg niet. Misschien is dit juist net wat ik nodig had.' Na deze woorden knik ik lichtjes en hou mijn hoofd wat schuin. Het klonk wat vaag, maar wel goed. Na een korte stilte vraag ik haar wat ze wilt weten over de underground, doelend op een eerdere vraag. Dan schud ze haar hoofd en ik frons lichtjes. 'Ik denk dat ik het niet eens wil weten.' Langzaam knik ik weer en haal dan mijn schouders op. ''Als jij het zegt,'' zeg ik en pak weer een stuk pizza van het bord. Het was natuurlijk niet het leukste onderwerp om het over te hebben en geloof me, ik wil er eigenlijk niet meer aan denken. Maar ten eerste betwijfel ik of ik die optie überhaupt heb, het kan nooit lang goed gaan dit en voor je het weet sta je weer voor de ingang van de underground. Ten tweede is het alleen maar eerlijk als ik haar vragen beantwoord, zeker nu ze mij heeft binnengelaten hier.
'Misschi—' begint ze dan en ik kijk op naar haar, maar de frons op mijn gezicht is al snel terug als ik knallen hoor buiten. Nu gaan we het krijgen. Als ik mij omdraai verwacht ik echter niet het blauwe licht in de lucht te zien. Bijna gehypnotiseerd volg ik haar langzaam naar het balkon, mijn ogen geen seconde van de flitsen afhoudend. Dit heb ik dan weer niet gezien, in mijn hele 30 jaar. 'Jij weet zeker niet wat dit betekend?' Ik schud mijn hoofd. ''Nee,'' begin ik en zucht dan licht. ''Dit heb ik nog nooit gezien, of gehoord. Ik zou het niet weten.'' zeg ik dan. 'Hoe mooi het ook is, het geeft me geen goed gevoel. . .' zegt ze dan nerveus en ik kan enkel knikken. ''That makes two of us.'' zeg ik en ik leun met mijn armen op de rand van het balkon. Stilletjes kijk ik toe hoe het licht langzaam lijkt te doven en pas dan kijk ik naar Veda. ''En... Nog theorieën?'' vraag ik haar wat zachter, doelend op wat het in godsnaam kan betekenen. Dan trekt mijn blik weer over de stad, het is gehuld in duisternis maar toch zie ik nog wel wat. Bijna kan ik niet geloven dat ik hier zo'n 5 jaar geleden doodnormaal rondliep.

El Diablo.

3 mei 2020 - 21:43 Kefe is offline

Kefe 5051

⋙ Veda ⋘

⊱ Teacher at The School ||| Parents in The Council ||| Cousin to Derrick French ||| Hunted by dreams ||| Her apartment w/ Chris ⊰

'Als jij het zegt.'
Het verbaasd haar dat hij erover wil praten, ergens zou ze namelijk denken dat hij het achter zich wil laten en simpelweg er niet bij stil wil staan. Het feit dat hij echter nonchalant haar schouders ophaalt zorgt ervoor dat ze dan toch aan een zin wil beginnen — helaas kan ze deze vraag niet stellen gezien de plotselingen afleiding.
'Nee. Dit heb ik nog nooit gezien, of gehoord. Ik zou het niet weten.'
Pas bij het horen van die woorden beseft Veda dat Chris haar ook daadwerkelijk naar buiten is gevolgd. Haar blik glijdt echter niet weg van de blauwe lichten, haast hypnotiserend werkt het op Veda — waarschijnlijk is het enkel dat ze zich aan het vastklampen is aan enige vorm van licht. Dat is dan weer vervelend, ergens hoopt ze alsnog dat hij enige gevoelige informatie bezit.
'That makes two of us.'
Haar blik glijdt zijn kant op, haar ogen knipperend om weer aan de duisternis te wennen. Wanneer hun ogen kruisen zucht Veda zacht, niet geheel wetend wat voor houding ze aan moet nemen — hierdoor gaat ze evenals hem voorover leunen met haar beide armen op de lagere leuning. 'Geweldig.' Het is overduidelijk niet op hem bedoeld, maar de algehele situatie.
'En... Nog theorieën?'
Veda schraapt haar keel zacht, en kijkt hem weer even aan. 'Genoeg, maar realistisch klinken ze me niet in de oren. Het is echter één iets dat naar voren komt dat haar aandacht trekt, het heeft echter betrekking tot Derrick, in combinatie met een droom. Ze kan hem toch niet zomaar gaan vertellen over Derrick? Dat is degene die Chris hoogstwaarschijnlijk naar beneden heeft gewerkt. 'Het klinkt vreemd. . . maar ik heb dromen. Meestal betekend het niets, maar ik had er laatst eentje dat dit misschien. . . voorspeld heeft?' Veda schud haar hoofd bij het absurde idee erachter, en besluit te zwijgen — laten haar hersenen nou echter andere ideeën hebben. 'En Derrick heeft me eens ver—' Fuck.
Opnieuw klinken er duidelijke knallen, waardoor de lucht binnen luttele seconden opnieuw blauw gekleurd is, ditmaal haast zo fel als de middagzon soms kan zijn. Met een hand boven haar hoofd keert ze haar hoofd er direct naartoe, waardoor ze beseft dat deze knallen niet van ophouden weten, evenals de lichten. Haar ogen zoeken naar de plek waar deze vandaan komen, en vrijwel direct merkt ze op dat het vanuit het gebouw van The System komt. Dus Derrick loog niet?

I'm your little ray of pitch black.

4 mei 2020 - 1:22 Vanth is offline

Vanth 23147

CRISTÍAN 'CHRIS' ~~ROMANOV~~

30 • Undergrounder (5 years) • With Veda, her appartment

'Genoeg, maar realistisch klinken ze me niet in de oren.' begint ze en ik kijk weg van de stad. ''Dit klonk ook niet realistisch als je het mij zou vertellen eerst, ik denk niet dat dat nog een factor is waarop gelet moet worden.'' zeg ik luchtig en ik kijk weer kort naar de andere gebouwen. 'Het klinkt vreemd. . . maar ik heb dromen. Meestal betekend het niets, maar ik had er laatst eentje dat dit misschien. . . voorspeld heeft?' Die woorden laten mij echter heel snel omkijken, enkel omdat ze mij maar wat bekend voorkwamen. ''Dromen, dat is... Heel toevallig..'' zeg ik stilletjes en een frons begint weer plaats te maken op mijn gezicht. ''Wat voor droom?'' vraag ik haar dan.
'En Derrick heeft me eens ver—' begint ze dan en alle emotie lijkt van mijn gezicht weg te vallen. Stilletjes staar ik haar aan en zelfs de knallen en het licht laten mij niet opkijken. ''Derrick?'' begin ik, mijn stem een stuk koeler dan eerst. Ze lijkt meer afgeleid te zijn door het licht en voor ik het door heb heb ik haar bovenarm al beet. Stevig, maar niet genoeg om haar echt pijn te doen denk ik zo. Zo draai ik haar mijn kant op en kijk op haar neer. ''Derrick heeft je wat verteld?'' vraag ik haar zonder mijn blik af te wijken. ''Ken je hem? Werk je met hem samen?'' vervolg ik al snel. Als het zo was moest ik heel snel iets gaan verzinnen, ik was niet van plan om terug te gaan naar de underground. Dan heb ik nog liever dat dit het einde is en dat ik er vechtend uit zal gaan.

El Diablo.

4 mei 2020 - 11:13 Kefe is offline

Kefe 5051

⋙ Veda ⋘

⊱ Teacher at The School ||| Parents in The Council ||| Cousin to Derrick French ||| Hunted by dreams ||| Her apartment w/ Chris ⊰

'Dit klonk ook niet realistisch als je het mij zou vertellen eerst, ik denk niet dat dat nog een factor is waarop gelet moet worden.'
De luchtige toon in zijn stem ontgaat hem niet, en is waarschijnlijk ook hetgeen dat haar overstag maakt om de volgende woorden hardop uit te spreken. Wanneer ze hem laat horen over haar dromen schiet zijn hoofd abrupt haar kant op, waardoor ze toch even schrikt van zijn handeling.
'Dromen, dat is... Heel toevallig. Wat voor droom?'
Veda merkt op hoe hij daadwerkelijk nieuwsgierig lijkt naar haar mogelijke bevindingen. Ze ademt even diep in, en ademt haar longen leeg in de vorm van een zucht. 'Normaal heb ik nogal dezelfde dromen, met telkens een afwijking. Maar ditmaal was mijn droom pure duisternis, en in plaats van welbekende blauwe lichten. . . leken rode ogen me te volgen. De kleur was ook blauwgekleurd, anders dan dit was, maar blauw.' Ze haalt haar schouders op om het nonchalanter te laten klinken dan ze het zelf ziet — toch bang dat het te absurd klinkt voor hem.
'Derrick?'
Veda had al door hoe haar woorden niet al te verstandig waren, maar zijn volgende handeling laat haar harder schrikken dan waarschijnlijk nodig is. De manier waarop zijn hand rond haar koude bovenarm klemt laat de paniek los in haar lichaam, waardoor er een onaangename rilling door haar lijf schiet. Gedwongen wordt Veda zijn kant op te draaien, waarbij ze vanonder haar wimpers door naar Chris staart — angst leesbaar in haar ogen.
'Derrick heeft je wat verteld? Ken je hem? Werk je met hem samen?'
Vrijwel direct schud Veda haar hoofd op de laatste vraag. 'Nee. Nee. Het zit niet zo.' De blondine doet een onmogelijke poging haar hand los te rukken uit zijn stevige grip, maar laat het vervolgens voor wat het is. 'Het is ingewikkelder dan dat.' Ditmaal slaat ze haar ogen neer, haar handen tot vuisten ballend. Haar kaken klemmen zich kort op elkaar, terwijl ze haar hoofd nogmaals schud. 'Ik ken hem, maar ik zou nooit van mijn leven met hem werken.'
'Ik haat hem,' Veda beseft dan pas hoeveel kracht het woord "haat" daadwerkelijk heeft, hoeveel het kan betekenen voor een persoon om dit uit te spreken. Het woord is altijd een gedachte gebleven, het was immers een emotie die ze niet mocht kennen — maar nu is al dat de deur uitgevlogen. Geen idee hoe, maar Veda weet alleen dat ze er bang voor moet zijn, al voelt ze zich vrijer dan ooit. Het ontgaat haar zelf dan ook niet hoeveel gif ze achter het woord weet te stoppen, zonder enig schaamte.
Haar blik schiet weer op naar Chris. 'Derrick mag van mij dood neervallen hier en ik zou geen traan laten vallen.' Bromt ze Chris nu toe, al is de woede erachter eerder richting haar neef. 'We zijn familie, maar dan ook echt alleen in bloed — al wil ik dat niet eens delen.' De walging tegenover haar neef bezorgd haar alleen al rillingen. Ondertussen doet ze hard haar best de knallen en het felle licht te negeren om Chris duidelijk te maken dat hij niets te vrezen heeft.

I'm your little ray of pitch black.

6 mei 2020 - 16:26 Elentiya is offline

Elentiya 12352

Bryce

”She's fire and ice.
You'll fear the cold and crave the burn.”

• 25 • Electrokinesis & Cryokinesis • The System • w/ Juro & (Sabrina &) Derrick •

Juro knikte instemmend, waarop ze Sabrina hun gang lieten gaan met hetgeen waar zij het beste in was. Bryce liet haar blik ondertussen rond glijden, zoekende naar iets wat hen anders wellicht nog zou kunnen helpen — tevergeefs weliswaar. Nog voor ze haar aandacht terug naar Sabrina en Juro wilde brengen, zag ze Derrick binnenkomen. Haar gezicht vertrok, wetende dat hij allesbehalve geamuseerd ging zijn.
"Dus, faalhazen, wat is hier gebeurt, huh?"
Het gif in zijn woorden was niet te miskennen, tezamen met de blikken die hij haar en Juro schonk — alsof de schuld volledig in hun schoenen gestoken kon worden omdat ze inderdaad ergens gefaald leken te hebben. "Kunnen we niet eens iets simpels doen als The System even op gang te houden? Nooit eerder is dit gebeurt, en op het moment dat ik jou —" Met een doelgerichte blik wijst Derrick ferm naar Juro. "Aan het stuur zet, weet jij het zo ver te laten gaan dat er niet alleen een een Titanic achtig moment aankomt, maar dat de hele fucking wereld het even gaat begeven."
Bryce slikte, wendde haar blik af van de twee heren om naar Sabrina te kijken, hopende dat het jonge ding snel iets vond om de scherpe woorden van The General te doen stoppen. Ook hier leek echter alleen nog geen hulp in te zitten, waardoor de volgende woorden probleemloos haar kant op kwamen.
"Misschien hebben ze jou wat teveel ranken omhoog gegooid, niet? Kun je niet eens een klein systeempje koelen?"
Gepikeerd klemde de brunette haar kaken stevig opeen — voelde hoe een vorm van kwetsbaarheid door haar heen schoot, tezamen met een juiste dosis aan irritatie en frustratie. Ze had verdomme haar best gedaan en durfde er zeker van te zijn dat haar achterwerk aan het einde van de dag mooi blauw kleurde vanwege de smak die ze gemaakt had.
"Ik los het wel weer op, want dit. . ."Hoofdschuddend slikt hij de rest van zijn woorden in. "Bereid jullie allebei voor op de consequenties."
Bryce kromp licht ineen, niet eens zozeer vanwege de angst, maar het idee een paar mannelijke delen te willen bevriezen voor de manier waarop hij haar behandelde buiten zijn lakens om. Het was voor het eerst dat de brunette er verder over na wist te denken. Een zachte stroom aan ijs stuwde door haar aderen heen, waarop Bryce besloot haar aandacht van de man voor haar af te halen, alvorens ze kort naar Juro opkeek. Ze had echt haar best gedaan, dat moest hij toch geweten hebben toen ze bezig was geweest — de enige die tenslotte schaamteloos in haar hoofd had meegekeken.
De woorden die Derrick richt op de jonge Sabrina doen Bryce licht met haar hoofdschudden, maar verder wijselijk haar mond houden. Haar heldere kijkers volgen de man eens hij zelf besluit een poging te wagen, waarop een frons tussen haar wenkbrauwen verschijnt als ze zijn nonchalant gesproken woorden hoort.
"Overigens. . . alle hel zal gauw losbreken. Misschien is het een idee jullie eerder te focussen op het beveiligen van het gebouw. Niemand anders zal het doen. Zoals jullie wel verwachten zijn de Undergrounders er vandoor — degene die nog enige vorm van hersencellen lijken te bezitten althans. Het zou jammer zijn als jullie iets zou overkomen."
Sarcasme is duidelijk hoorbaar en druipt nog net niet van het laatst gesproken af. Bryce slaat kort haar armen over elkaar heen, voornamelijk om de blauwe aderen op haar handen te verbergen die een ijselijk vriespunt aangeven.
Fuck you, werpt ze The General in haar hoofd toe. Diep van binnen wist ze dat het hem uiteindelijk geen reet zou schelen mocht haar, of de andere, ook maar iets overkomen. De priveleges die ze misschien verworven leek te hebben, waren puur voor zijn eigen belang — een gegeven waar Bryce zich om de een of andere reden nu pas bewust van leek te worden. Onrustig rolde ze daarom dan ook een keer met haar schouder, trachtte daarbij haar krachten onder een controle te houden, wetende dat deze de nare gewoonte hadden op haar emoties mee te varen.
Heel even blijft de brunette staan als hij, gevolgd door Juro, verdwijnt. In haar hoofd telt ze de seconden af waarin ze haar opties overweegt, waarna een grom ter frustratie klinkt. "Dit valt niet meer te redden," hoort ze zichzelf nog uitbrengen tegen Sabrina, daar ze de twee heren alsnog besluit achterna te gaan — haar elektriciteit knetterend om haar heen met de bedoeling lichtbronnen al flikkeren te laten gloeien zodat een zaklamp voor haar niet meer nodig was.

[ bericht aangepast op 6 mei 2020 - 16:30 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

7 mei 2020 - 12:08 Kefe is offline

Kefe 5051

General Derrick French
⊱ General of the world ||| Angry asshole ||| Master manipulator ||| Bossy bastard ||| Outfit ||| Outside The System w/ Juro & Bryce ⊰

'Álle Undergrounders zijn er vandoor?'
Juro lijkt hem naar buiten te volgen, en totaal niet subtiel te vragen naar zijn zusje. De man liep aardig dichtbij, maar ver genoeg om hem zijn ruimte te laten behouden. Derrick schud grijnzend zijn hoofd, de rook opnieuw uitblazend. 'Ja, je zusje is er vast en zeker ook vandoor, Juro.'
'Waar zijn de soldaten dan? Díé horen ons gebouw te beschermen. Of zijn ze in de tunnels te vinden?'
Derrick haalt rustig zijn schouders op, staart even naar de lucht en schud vervolgens haast op verveelde wijze zijn hoofd. 'Juro, Juro, Juro met al je vragen. Die zijn overal en nergens op het moment. The System heeft op het moment de laagste prioriteit. Het is toch verdoemd.' Melodramatisch sentiment is niet weggelegd voor Derrick, en dat soort dingen zijn geen vragen die er door zijn hoofd rondgaan.
Eenmaal buiten groeit er echter een grijns rond de lippen van Derrick, en vooral wanneer de dame die dit hem bezorgd hen naar buiten volgt. 'IJsprinses.' Eerder bedoeld als begroeting dan vervloeking, maar het kan evenals een vervelend koosnaampje opgenomen worden gezien de neutrale toon in zijn stem. Hij had haar aderen eerder zien oplichten, en begon op te merken dat emoties op begonnen te borrelen bij haar. Ze zal vast en zeker niet de enige zijn, The System en zijn chips hebben daar de nodige maatregelen voor getroffen, maar het de val van het hart van Toronto — en daarbij de wereld — zorgt er uiteraard voor dat deze dingen spontaan verdwijnen.
Enige lichtbronnen rondom hen heen lijken te flikkeren, maar aan gaan ze niet. En tot een nieuwe lading vuurwerk op hen neerdaalt blijft het aardig donker in de omgeving. Het vuurwerk trekt de aandacht van Derrick niet eens, vooral omdat hij dankzij zijn nachtvisie niet naar de lucht kan kijken om zijn ogen niet te branden aan de spontane verlichting.
Hij heeft wel wat mogelijke ideeën om zichzelf heen te begeven, maar nog niets dat cruciaal is. Hij is ergens wel benieuwd hoe zijn favoriete nichtje, Veda, het maakt. Aan de andere kant vraagt hij zich af in wat voor bende Talon zichzelf nu weer heeft weten te werken, of waar Pip zich weet te bevinden. Om Juro te kunnen pesten wil hij ook dolgraag weten waar Neomy te vinden is, en de genererende Chris wil hij ook best aan zijn zijde hebben. Toch is er niemand die er voor hem bovenuit steekt, geen enkel persoon die zijn interesse op het moment genoeg piekt, waardoor hij zich weer tot Juro en Bryce richt.
'Ik heb nog wel een plekje ondergronds waar we kunnen kijken of Bryce wat energie op kan wekken eventueel,' licht Derrick hen in, al klinkt hij zelf ook niet heel gemotiveerd meer om dit voor elkaar te krijgen. Vervolgens keert hij zich weer tot Juro. 'Kun jij in de tussentijd Hector op proberen te sporen?'
Wanneer Derrick's walky talky luid begint te piepen trekt hij deze van zijn broekriem af, en smijt hij het ding ver weg — gefrustreerd omdat het zijn oren veel feller lijkt te bereiken dan nodig is. Het ding valt met een hard geluid uiteen op de stenen ondervloer, waarop de Generaal zijn hoofd schud. 'Dus, wat wordt het?' Zijn stem zegt eigenlijk al dat hij geen tegenspraak duld, waardoor hij zijn weg al begint te maken.

I'm your little ray of pitch black.

7 mei 2020 - 19:18 Kefe is offline

Kefe 5051

D A R K N E S S R E T U R N S

De spontane duisternis lijkt meer morbide dan ooit voorheen, juist omdat de lucht zojuist nog felle, blauwe kleuren bevatte. Ook de spontane stilte zorgt voor een onaangename rust, eentje die enkel onheilspellend zal aanvoelen — zenuwen glijden als radiogolven door de lucht en trekken lichamen in. Onrust zal groeien binnen de meesten, maar dat is lang niet alles. Deze onrust is enkel het onderbuikgevoel dat je zal beschermen tegen domme keuzes — of toch niet? De luide klappen van het vuurwerk, de onrust Underground en de onbekende stemmen die schreeuwen dat de deuren geopend zijn hebben echter de lugubere types naar boven weten te drijven, de Undergrounders met pure chaos in hun ogen, vlijmscherpe tanden om je vlees te kunnen doorboren zonder enige moeite en degene die het woord ‘genade’ niet in hun woordenboek hebben staan. Dit zijn de types die diep, zéér diep, onder de grond leefden — plekken waar andere Undergrounders nooit zijn geweest. Enkel verhalen, zoveel verhalen. Geen deur is veilig, ze vinden hun weg stukje bij beetje naar boven. Het gevaar is onderweg, heb jij al een schuilplaats?

Het is ongeveer één uur later dan voorheen, de meesten zullen weggetrokken zijn bij de dreigende deuren richting de Underground — de plek waar de Undergrounders nooit of te nimmer weer terug naartoe willen. Als ze verstandig zijn hebben ze een warmere locatie opgezocht, eventueel wat vuur gemaakt (mocht het nodig zijn) en over het algemeen voor zichzelf gezorgd door eten bij elkaar te sprokkelen. Het geeft iedereen de tijd om anderen te vinden, enige rolverdeling te starten binnen bestaande groepjes en het zichzelf wat aangenamer gemaakt te hebben. Dit brengt echter het volgende probleem. . .

De lugubere Undergrounders bewandelen de bovenwereld steeds verder, bereiken steeds meer donkere hoekjes en zijn overduidelijk veel beter gewend aan de duisternis. Ze bewegen snel, zijn niets anders gewend dan deze donkere tijden en zijn enorm hongerig naar levend vlees — gezonder vlees. Of je nu deel bent van Undergrounders, Normals of The System —niemand is veilig. Al het vlees is gezonder dan hetgeen dat dit soort heeft. Het feit dat ze niet eens communiceren, maar enkel grommen en kreunen zal ook niets verduidelijken voor de normalere groeperingen.

I'm your little ray of pitch black.

Index RPG Actieve Topics Zoek