[RPG • 0] Experium || 27 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •[Onbekend] • [Onbekend]

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen • Rai •Electriciteit •Goliath • Ant-Man •[Onbekend] • [onbekend] •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend]

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 27 aug 2020 - 13:37 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij hield zich iets op de achtergrond. Dit was niet een hele slimme actie van hem. Alhoewel, Vienna had voor nu zich de leukste verpleger die ze kon regelen. Hij liep op de twee af en knielde naast Vienna neer. Ze had duidelijk pijn van haar val en een van haar handen stond in een vreemde draai. Een enorm schuldgevoel overviel hem. Zijn plan had niet zo uitgepakt, zoals het had gemoeten. "Ik ga Fayr wel even zoeken," zei hij. Hij keek naar de blonde jongen. "Kun jij haar terug krijgen in het Panthers house, dan kom ik met Fayr daarheen."
      Yrla keek even terug naar Vienna en zag dat ze opkeek naar hem. Hij knipoogde naar haar en zond haar een brede grijns. Zodra hij iets van verontwaardiging op haar gezicht kon lezen, flitste hij ervandoor, op zoek naar Fayr.

[ bericht aangepast op 18 aug 2020 - 22:58 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Het was moeilijk om aansluiting te vinden bij haar klasgenoten. Eigenlijk waren Jester en Yrla de enigen die tegen haar praatten, maar zelfs die leken het vooral uit plichtsgevoel te doen. Optrekken met de Lions ging veel gemakkelijker, ze kon het goed vinden met Serena, Vera en Tony en de meeste anderen deden ook wel aardig – als ze al wat durfden te zeggen. Ze had ook een paar keer met Melissa opgetrokken en zelfs Maaya knoopte nog af en toe een praatje aan. De waarschuwingen van Jester was ze nog niet vergeten, maar ze wilde ook niet alleen op het oordeel van anderen vertrouwen. Tegen haar waren ze aardig.
      Bij de Panthers had ze nog geen stap binnengezet. Het enige waar ze van baalde, was dat Azumi daar steeds direct na schooltijd naartoe ging, zodat ze amper kon oefenen met haar gave. Het draakje leek zo min mogelijk bij haar in de buurt te willen zijn en dat ergerde haar. Ergens had ze het gevoel dat het beest haar trouw zou moeten volgen. Meer en meer kreeg ze het gevoel dat haar loyaliteit heel ergens anders lag en ze wist niet wat ze eraan kon doen. Moest ze nu de rest van haar leven van haar draakje gescheiden zijn door iets wat ze zich niet eens meer kon herinneren? Dat was oneerlijk, niemand anders werd van zijn gave gescheiden. Ze wenste dat niet alleen haar geheugen gewist was, maar ook dat van de anderen. Hoe kon ze werkelijk opnieuw beginnen als haar vroegere daden nog steeds aan haar kleefden? Het was allemaal al moeilijk genoeg om niet meer te weten wat haar hobby’s waren. Behalve de slet uithangen blijkbaar. Maar zelfs dat was lastig als je niet meer wist bij wie je ooit succes had gehad of juist niet. Wel dwaalden haar gedachten steeds vaker naar Damon af. Ze wist niet zo goed waarom. Hij was een beetje maf. Blijkbaar wist hij hoe Yrla smaakte en was hij ook benieuwd naar haar. Ergens had dat echter niet heel romantisch geklonken en ze vroeg zich af of hij een soort vampier was. Misschien wilde hij haar bloed wel drinken. Ach ja – als hij haar in leven hield, mocht hij dat best doen. Ze vond hem wel spannend – anders dan de andere jongens die ze tot nu toe had ontmoet. Hopelijk vond ze binnenkort een gelegenheid om weer eens met hem te praten.

[ bericht aangepast op 19 aug 2020 - 12:39 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Volgens mij ook, vriend.’ Hij had het verschil in inslag duidelijk gehoord. ‘Klaar voor een wedstrijdje dan? Hoogste score in vijf keer schieten?’
      Merrin gaf een knikje. Ze namen allebei weer positie in en even later klonken de schoten. Onyx was sneller klaar dan Merrin, die er de tijd voor nam. Toen ze de schoten hadden gelost, liepen ze naar voren toen om het resultaat te bekijken.
      ‘Nou we zijn even beroerd,’ grinnikte Onyx toen ze slechts één keer de buitenste rand hadden geraakt.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Of even goed," verbeterde hij Onyx. Merrin vond het knap dat hij überhaupt het schijfje geraakt had. Hij keek grinnikend naar Onyx. "Wees blij dat je niet van me verloren hebt. Dat zou pas slecht voor je reputatie zijn, ingemaakt door Merrin. Was wel leuk voor mij geweest om mee op te scheppen." Hij keek met een grijns naar Onyx.

---

It's never gonna happen, Guys.

Darian reikte naar de riempjes en maakte haar voeten los.
      ‘Kun je staan?’
      Vienna probeerde het, maar hij zag al aan haar gezicht dat het te veel pijn deed.
      ‘Ik til je op, goed?’
      Er ging een nerveuze golf door hem hen toen ze aarzelend een knikje gaf. Hij schoof zijn armen onder haar knieholtes door achter haar rug langs en klemde zijn kiezen op elkaar toen hij haar optilde. Toen hij eenmaal stabiel stond, ging het wel. Hij liep naar zijn zweefboard en stapte erop, hij kwam maar een stukje van de grond omdat er niet aan moest denken dat hij haar liet vallen. Het zou in ieder geval een stuk sneller gaan dan lopen.
      Hij merkte dat zijn wangen warm werden terwijl hij op haar gepijnigde gezicht neerkeek. Vlug keek hij naar voren, als de dood dat hij anders neerstortte en ze nog veel verder van huis was.
      Toch bereikte hij wonder boven wonder zonder vallen de campus van de Panthers. Hij stapte af en probeerde met zijn elleboog de deurklink omlaag te krijgen. Toen dat gelukt was en hij een voet over de drempel zette, sloeg de deur opeens met een immense kracht terug, alsof er iemand aan de andere kant stond te duwen.
      ‘Is er iets mis met jullie deur?’ vroeg hij verward terwijl hij een stapje terugdeed.

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Ik werk toch aan een nieuwe reputatie,’ grinnikte hij. ‘Loser of the year, in plaats van Creep of the year.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Hee! Loser of the year was mijn titel," zei hij grijnzend. Hij verbaasde zichzelf erover dat hij zo grappend met Onyx erover kon praten. "Al wil ik hem met alle liefde aan je afstaan hoor. Ik kan je alles vertellen hoe je dat bereikt. Het bevat vooral veel dom staren en doen alsof je de ander niet begrijpt." Hij wilde zeggen dat dat zijn tactiek was om van Jester af te komen in het eerste jaar, maar bedacht zich net op tijd dat dat misschien een verboden onderwerp was. Het was net zo gezellig. Al moest hij eerlijk bekennen dat hij de helft van de tijd echt niet begreep wat Jester zei. Met zijn tirelantijntjes spraak, waar alles een extra sterretje op de i kreeg.

[ bericht aangepast op 19 aug 2020 - 12:55 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx grijnsde naar de jongen. Als iemand de afgelopen weken ook een transformatie had ondergaan, was hij het wel. ‘Doen alsof, huh? Dus al die tijd wat je stiekem een genie.’ Hij richtte zijn pistool weer op de schietschijf. ‘Eens kijken of je dit dan ook net zo snel als een genie oppakt. Nog een rondje?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Ik heb geen idee?" De schok van de plots dichtgeklapte deur had de pijn nog een keer door haar heen laten gaan. Ze liet haar goede hand zakken, die gelukkig aan de buitenkant hing en opende de deur nogmaals. "Probeer het nog eens," zei ze zachtjes. Ze had haar gave paraat staan voor als de deur nogmaals ineens dicht zou klappen, maar er gebeurde niets. "De eerste kamer," zei ze zachtjes, zodra Darian in de gang stond. Ergens hoopte ze dat ze niemand tegen zouden komen, behalve Yrla en Fayr. Ze had namelijk niemand wat verteld over haar contact met Darian, dat leek haar niet zo handig. Vooral vanwege het feit dat hij toch een Rhino was, ook al was hij anders dan de anderen. Ze wist dat ze aan Yrla haar contact met Darian niet uit hoefde te leggen, Fayr was iets anders. Zeker na Romeo. Maar het moest er waarschijnlijk toch een keer van komen dat ze het vertelde. Ze had alleen nog niet geweten hoe. Ze hoopte maar dat Fayr niet boos zou worden, al moest ze eerlijk toegeven dat de laatste tijd ze weinig ruzie hadden gemaakt. Door al dat gebeuren waren ze nog dichter naar elkaar gegroeid, als dat al mogelijk was.
      Ze opende de deur naar haar eigen kamer en zag dat zowel Yrla als Fayr er al waren. Yrla sprong op van haar bed, waarna Darian haar voorzichtig er neerlegde.

---

It's never gonna happen, Guys.

      Ondanks dat Yrla al had uitgelegd wat er gebeurd was, ging er toch nog een schok van bezorgdheid door haar heen. Vienna werd naar binnen gedragen en Fayr kwam meteen overeind om voor haar vriendin te gaan zitten. 'Waar doet het precies pijn?' vroeg ze, terwijl ze de energie van haar gave alweer in haar vingertoppen verzamelde. Deze keer was ze zich beter bewust van wat haar dat zelf kostte en hoeveel energie ze over zou houden als ze Vienna nu zou helpen. Na wat er met Onyx gebeurd was, hadden ze in haar gavelessen daar tijd aan besteed. Om beter haar eigen grenzen te leren kennen, tot vreugde van Fersephone.
      Met de aanwijzingen van haar vriendin liet Fayr haar gave los op de gepijnigde plekken en deed daarbij haar uiterste best om de twee jongens in de kamer straal te negeren. Of nouja. Vooral Darian. Ze wist wel wie hij was. Ondertussen kende ze het hele Rhino huis beter dan dat ze wilde, maar een stuk veiliger was dat wel. Het was haar niet ontgaan dat hij het was die Vienna naar binnen gedragen had en dat het door hun wedstrijd kwam dat haar vriendin gevallen was. Ze wilde heus niet onaardig zijn, maar ze had haar lesje met de Rhino's onderhand wel geleerd. Dus ze was gewoon... een beetje op haar hoede.
      'Zo, als het goed is heb ik alles gehad.' Fayr glimlachte naar Vienna en kwam overeind om naast het meisje te gaan zitten.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Vienna kwam overeind en ging naast haar vriendin zitten. Ze spreidde haar vingers en bewoog met de pols die net nog in een vreemde hoek had gestaan. Fayr had niet vaak haar gave op haar gebruikt, maar het was elke keer weer bijzonder als ze het deed. Het was net alsof de pijn er moe geweest was, het was gewoon opgelost als suiker in heet water. "Dankje Fayr," zei ze met een kleine glimlach op haar gezicht. Ze voelde zich weer als nieuw. "Ik ben zo terug, momentje," zei ze tegen haar beste vriendin. Ze stond op en sloeg haar armen over elkaar. Nu ze zich weer beter voelde, gleed er woede over haar gezicht. "Mijn board remde opeens, vreemd he?" Ze keek de lange blonde jongen aan, die haar met grote onschuldige ogen aankeek. Maar hij had zichzelf allang verraden, door de grijns die hij haar eerder had gezonden. "Wat vervelend, Vie," zei hij, maar Yrla keek haar niet aan. Dat deed hij nooit als hij iets stoms had gedaan. "Daar had jij niets mee te maken zeker?"
      "Ik heb geen idee waar je het over hebt." Ze snoof, maar voor ze verder kon vragen, sprak de jongen zelf al. "Ben blij dat je weer oké ben, Vie. Dan ben ik weg." Haastig draaide de jongen zich om en verdween door de deuropening. Vienna rende erachteraan, riep nog woest zijn naam, maar Yrla was al verdwenen.

[ bericht aangepast op 19 aug 2020 - 16:10 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Het was bijzonder om Fayr aan het werk te zien. Zelf was hij vooral gewend aan gaven die anderen kwaad konden doen, zelf leek hij ook om die reden een buitenbeentje te zijn bij de Rhino’s. Het moest veel voldoening geven om anderen te kunnen helpen.
      ‘Wil je de race nog opnieuw doen?’ vroeg Darian aarzelend toen Vienna weer binnenkwam. ‘Zo was het niet helemaal eerlijk hè?’ Misschien had hij haar zelfs wel in zijn fanatisme een duwtje gegeven, het zou hem niet verbazen. Het was in ieder geval niet zijn bedoeling geweest om haar pijn te doen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze glimlachte naar hem. "Nee, hoeft niet. Jij was als eerste, dus je hebt gewonnen." Ze had niet zo heel veel zin om opnieuw op haar board te klimmen. En op zich vond ze het gek genoeg niet zo erg dat ze verloren had. Ze keek even naar Fayr. Ze had wat uit te leggen. En dat deed ze liever nu, dan dat ze dat nog langer uit zou stellen.
      "Dank je, Darian dat je me hier gebracht hebt," zei ze glimlachend tegen de blonde jongen. Hun race was wel abrupt afgelopen zo. "Als je het niet erg vind, ik moet nu even met Fayr praten." Ze liet de jongen haar slaapkamer uit en liep met hem mee naar de voordeur. Daar pakte ze zijn pols om hem even tegen te houden. "Ik weet dat ik dit niet van je mag vragen. Maar zou je wat voor me willen doen? Mijn board ligt nog daar. Zou je.. Zou je hem willen halen?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij bloosde lichtjes onder Onyx compliment. Bij het horen van nog een rondje, knikte hij. "Ik maak je in!" Zei hij grijnzend.

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam was al een paar keer teruggegaan naar de sporthal, hopend weer een herinnering op te wekken. Het lukte niet. Het frustreerde hem, juist nu hij ze wél wilde hebben, kwamen ze niet. Had het bij hem gewoon wat langer geduurd voordat echt álle herinneringen weg waren? Vaak vroeg hij aan Merrin of hij over zijn vader wilde vertellen, of leuke herinneringen die hij met zijn zus deelde. Erover vertellen leek Merrin goed te doen en daarnaast hoopte hij dat het bij hem ook iets triggerde. Maar helaas. Hij maakte een lijstje van de dingen die hij wél wist. Het auto-ongeluk. Het feit dat hij een keer flauw was gevallen, dat zijn moeder door zijn haren had gestreken. De blonde jongen die hem wilde leren boksen omdat hij blijkbaar gepest werd of iets. Veel was het niet.
      Uiteindelijk pakte hij zijn tekenblok en begon hij te schetsen. De donkere krullen, de lieve glimlach. Van iedereen had hij zijn moeder het vaakst gezien, toch lukte het niet om haar gelaatstrekken scherp te krijgen. Met een zucht liet hij het papier zakken
      Onyx keek op vanaf het andere bed, waar hij iets op zijn iNet keek. Zonder geluid blijkbaar, als hij hem kon horen zuchten. De jongen keek hem kort aan, stond toen op en kwam bij hem op het bed zitten.
      ‘Wat ben je aan het doen?’
      Adam staarde naar de vage schets. ‘Ik was m’n moeder aan het tekenen,’ zei hij zacht. ‘Ik hoopte dat het me zou helpen om me haar te herinneren. Om meer herinneringen te zien, bedoel ik.’
      Onyx keek hem van opzij peinzend aan. ‘Misschien kan ik helpen.’
      ‘Ja?’ Hij draaide zijn hoofd opzij. ‘Hoe dan?’
      Een frons op Onyx’ voorhoofd verraadde dat hij nadacht. ‘Laten we ervan uitgaan dat jullie weleens kerst hebben gevierd. Ik kan je een droom sturen waar je kerst viert, misschien vult je onderbewustzijn de gaten in. Dan moet je me wel vertellen wat je weet van je familie.’
      ‘Niet veel.’ Adam tikte met de achterkant van zijn potlood op het papier. ‘Mijn vader heb ik nog nooit gezien. Mijn moeder heeft bruine krullen, bruine ogen…’ Hij staarde naar de tekening. ‘Zo zag ze er ongeveer uit. En verder heb ik een tweelingbroer die wat langer haar heeft dan ik… en een jonger zusje. Ik denk dat ze een jaar of vijf jonger is dan ik.’
      Onyx knikte langzaam. ‘Oké. Ik zal mijn best doen.’
      Adam liet zich achterover op het bed zakken en sloot zijn ogen. Een mondharmonica was niet echt zijn favoriete instrument, maar al snel was het alsof er een dik deken over hem heen werd gelegd, die het geluid en vlak daarna ook zijn gedachten buitensloot.

Aaron zat op de bank, zijn handen om een warme kop chocolademelk heen geslagen. Hij keek naar buiten, waar dikke sneeuwvlokken naar beneden dwarrelden. Gelukkig was het kerstvakantie en hoefde hij voorlopig niet naar buiten toe.
      Een deur vlak bij hem sloeg dicht. Een moment later stormde er een meisje met vlechten door de woonkamer. Lacey.
      ‘Heb je de cadeautjes al gezien, Aaron? Het zijn er zoooo veel!’ Ze spreidde haar armen zo ver mogelijk uit elkaar. ‘Papa komt over een kwartiertje thuis en dan mag ik van mama de eerste uitpakken!’

Opeens was het donker buiten. Kaarsjes brandden op de kasten en op tafel. Zijn broer en zusje hadden al een flinke stapel cadeautjes, maar voor hem was er nog niets. Niet dat hij zich nog kon herinneren wat hij gevraagd had. Vonden ze hem raar omdat hij niet zo’n lange wensenlijst had? De dingen die hij écht wilde, konden zijn ouders hem toch niet geven.
      Hij voelde een hand op zijn knie en keek opzij. Zijn vader glimlachte naar hem.
      ‘Nu is het tijd voor jouw cadeau, vind je ook niet?’
      Aaron haalde een beetje ongemakkelijk zijn schouders op. Had zijn vader gezien dat hij niet zo lekker in zijn vel zat? Hij wilde niet dat ze het merkten. Dat ze zich nog meer zorgen om hem gingen maken dan ze al deden.
      ‘Ik pak het wel!’ liep Lacey. ‘Ik heb hem al gezien!’
      Gauw stond zijn moeder op. ‘Dat hoeft niet, schat. Het is een beetje zwaar.’
      Ze liep naar de kerstboom toe en pakte het grootste cadeau, wat ze een paar tellen later op zijn schoot zette. Lucas leunde naar hem toe, zijn schouder tegen die van hem. Toen Aaron zijn hoofd opzij draaide, grijnsde zijn tweelingbroer breed naar hem. ‘Oeh, misschien is het wel een drone!’
      Zelfs voor een drone leek de verpakking groot. Toch wel nieuwsgierig scheurde hij de verpakking eraf. Toen hij zag wat het was, hield hij zijn adem in.
      Een viool. Ze hadden een nieuwe viool voor hem gekocht.
      Hij staarde naar de afbeelding op de voorkant. Het was een prachtig exemplaar. Tranen welden op in zijn ogen en hij beet op zijn lip in een poging ze weg te bannen. Zijn adem leek vast te zitten in zijn borstkas. Lucas wreef over zijn rug. ‘Hij is hartstikke mooi toch?’
      Hij keek zijn broer niet aan. Hij keek niemand aan. Hij wist maar al te goed dat het honderden euro’s had gekost. Schaamte trok naar zijn wangen.
      Naast hem hoorde hij hoe zijn vader op de bank verschoof.
      ‘Hij – hij is mooi,’ zei hij zacht. Toch zeurde zijn hart.
      “Echte mannen spelen geen viool. Dat doen alleen mietjes.”
      Hoe enthousiast hij zich ook probeerde te voelen, de woorden van Brad gingen niet uit zijn hoofd.
      ‘We hebben een verzekering afgesloten,’ zei moeder.
      Haar stem klonk zo lief dat hij wel móést opkijken. Hij knikte stilletjes.
      Een verzekering afgesloten voor het geval het weer gebeurde. Als ze wisten wat er écht gebeurd was, zouden ze hem dit cadeau vast niet hebben gegeven. Dan zouden ze in hem teleurgesteld zijn, omdat hij niet had kunnen beschermen wat van hem was. Nadat Brad en zijn vrienden hem na vioolles hadden opgewacht, hadden twee jongens hem vastgehouden terwijl Brad zijn viool uit zijn tas had gehaald en tegen de muur kapot had geslagen. Hij had zich er zo voor geschaamd dat hij tegen zijn ouders had gezegd dat het tijdens een epileptische aanval was gebeurd.
      Maar wat moest hij nu? Als hij opnieuw naar vioolles ging, was het een kwestie van tijd voordat Brad erachter kwam. Hij zou hem opnieuw opwachten, hij zou ook deze viool kapotmaken. En als hij aangifte deed – wie weet wat hij dan zou doen. Zijn leven tot een hel maken, nog erger dan hij al deed.
      Hij haalde diep adem en liet een trillerig glimlachje zien. Vanbinnen huilde hij echter omdat hij zag dat dit niet de reactie was waarop zijn ouders hadden gehoopt. Weer stelde hij ze teleur.

Adam opende zijn ogen en staarde naar het plafond. Het duurde even voordat hij besefte waar hij was. Op Experium. Zonder zijn ouders, zonder zijn broer en zusje. Op de leegte die hij voelde was hij niet berekend. Verlangend naar een knuffel van Merrin kwam hij overeind, maar zijn vriendje was niet in de kamer. Alleen Onyx, die op de rand van zijn bed zat.
      ‘En?’ vroeg hij. ‘Heeft het gewerkt?’
      Adam wreef in zijn gezicht. Wat had hij te weten willen komen? Iets over zijn familie? ‘Ik – ik heet Aaron.’ Maar dat had hij al geweten. Toch leek het nu pas tot hem door te dringen. ‘Mijn broer heet Lucas, mijn zusje Lacey,’ mompelde hij voor zich uit.
      Onyx ving zijn blik. ‘Het was geen leuke droom? Ik dacht dat er niet zoveel mis kon gaan met Kerstmis. Of een viool.’
      Was dit echt allemaal gebeurd? Of was dit gewoon Onyx’ fantasie en was hij helemaal niet zo erg gepest dat ze zijn viool kapot hadden geslagen? Diep vanbinnen wist hij het antwoord echter wel. Hij voelde zich weer even net zo rot.
      ‘Ik denk dat ik een jaar of veertien was,’ mompelde hij. ‘Ik kreeg een viool cadeau. Mijn ouders dachten dat die gesneuveld was tijdens een epileptische aanval, maar iemand – Brad – had hem stukgeslagen omdat hij viool spelen niet… niet iets voor mannen vond.’ Hij sloeg zijn ogen neer. Vonden ze hem hier ook een mietje omdat hij kon vioolspelen?
      ‘Wat een drol.’
      Adam keek op.
      Onyx haalde zijn schouders op. ‘Wat? Ik speel op een fucking mondharmonica en als iemand míj verwijfd vindt is ie echt achterlijk.’
      Adam glimlachte flauwtjes.
      ‘Hier vindt niemand je een watje, Adam,’ zei Onyx. ‘Serieus. Je hebt Dezi bij d’r strot gegrepen, mij in mijn gezicht gemept, Maaya met een plant voor d’r harses geslagen en Yrla met een mes bedreigd. Nou ik kan je vertellen – dat heeft niemand ooit durven doen. Zeker niet in z’n eerste maand hier. Oh – en dan slaap je ook nog met míj op een kamer.’
      Adam voelde zich verrassend beter door die woorden, zelfs al waren sommige dingen daarvan ook echt niet goed.
      ‘Zo verschrikkelijk ben je niet,’ zei hij met een plagerige grijns. ‘Ik zag het gisteravond wel. Toen je een Disneyfilm aan het kijken was.’
      Onyx kreeg een kleur, mompelde iets wat hij niet kon verstaan en wendde zijn gezicht af. Adam lachte zachtjes. Hij vond het wel lief. Nog steeds hoopte hij dat Jester Onyx kon vergeven, want ze waren een leuk stel geweest. En net zoals hij niet zonder Merrin kon, kon Onyx niet zonder Jester. En hij deed zo hard zijn best – hij gunde het hem echt om weer gelukkig te zijn.

---

Every villain is a hero in his own mind.