[RPG • 0] Experium || 29 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •[Onbekend] • [Onbekend]

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen • Rai •Electriciteit •Goliath • Ant-Man •Klaus • Necromancer •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend]

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 17 sep 2020 - 20:05 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Nish had dwars door hem heen gekeken toen ze bijna gelijktijdig hun dienblad hadden weggebracht. Nadat hij de hele middag met Jester had gepraat, had Onyx weer echt even goed in zijn vel gezeten, maar nu maakte hij zich zorgen om zijn nieuwe vriend. Niet helemaal wetend hoe hij ermee moest omgaan, was hij na even aarzelen toch achter hem aangegaan. Omdat Nish nogal snel liep had hij naar zijn elleboog uitgereikt, maar zodra zijn vingers zijn huid raakten was de jongen verdwenen. Had hij dat expres gedaan of had hij niet doorgehad dat het Onyx was geweest? Hoe dan ook voelde hij zich een beetje onzeker, maar hij besloot over een uurtje toch naar Nish’ kamer te gaan om te horen of er wat was en of hij ergens mee kon helpen. Tenslotte was Nish de afgelopen vijf weken constant een luisterend oor voor hem geweest en had hij hem ook veel afleiding gegeven, dus Onyx wilde iets terugdoen, zelfs al was hij bang voor een afwijzing.

Onyx zei tegen niemand wat toen hij een uur later door de campus van de Buffalo’s liep. Zelfs al had hij dat de laatste tijd meermaals per week gedaan, toch benijdde hij soms Nish’ gave om onzichtbaar te kunnen worden. Hij kon zich genoeg situaties bedenken waarin hij het ook wel lekker had gevonden als niemand hem kon zien. Hij duwde de deurkruk naar beneden en stapte naar binnen. Er was niemand in de kamer en Onyx was een beetje overrompeld door de teleurstelling die hij voelde.
      ‘Nish?’ vroeg hij voor de zekerheid.
      Direct daarna voelde hij zich stom. Hij kon Nish dan misschien niet altijd zien, maar als hij hier was geweest en wílde dat Onyx hem zag, had hij dat wel laten merken. Zijn blik viel op het raam dat wagenwijd openstond en hij liep ernaartoe. Jezelf afzonderen op het dak was niet echt iets nieuws, zoals hij altijd naar de wachttoren was gegaan, waren er vast anderen die weleens op het dak klommen. Al had Nish geen kamergenoot, dus afzondering zoeken was dan ook niet zo belangrijk.
      Hij leunde even met zijn armen op het venster terwijl hij naar buiten staarde. Het was gek om hier zonder Nish te zijn, maar tegelijkertijd was dit een best wel vertrouwde plek geworden.
      ‘Ik ben hier,’ klonk opeens Nish’ stem.
      Onyx leunde verder uit het raam en schuin omhoog. Zijn vriend zat inderdaad een klein stukje verderop. Onyx hees zich ook door het raam heen en ging naast hem zitten. Het was al donker buiten en daardoor ook aan de koude kant. Dat er een stevig briesje stond, hielp ook niet mee.
      Toen Onyx eenmaal naast hem zat, wist hij niet zo goed wat hij moest zeggen of doen. Even schoot de gedachte door zijn hoofd om een arm om zijn middel te slaan, daarna duwde hij het beeld verschrikt weg.
      Nish was Jes niet.
      Die zou hem waarschijnlijk alleen met opgetrokken wenkbrauwen aankijken. Of hem misschien wel een elleboogstoot geven. Waarom hij er überhaupt over nadacht begreep hij ook maar half. Omdat aanrakingen bij Jester altijd vrij natuurlijk hadden gevoeld, zelfs voordat hij zich bewust was van zijn gevoelens? Het was lastig dat hij zo weinig vergelijkingsmateriaal had. Hij had Jes en hij had Maaya. De een was ook zijn ex en de ander – hij was geneigd om alles anders te doen dan bij Maaya. En Adam was er natuurlijk nog, maar ook dat lag ingewikkelder. Hun band – of in elk geval het gevoel dat Onyx bij hem had, het beschermende – was er al vanaf het begin geweest. Hij was als een jonger broertje waar hij zich verantwoordelijk voor voelde. Nish daarentegen was slechts één jaar jonger dan hij.
      Inmiddels had Onyx nog steeds geen woord tegen Nish gezegd. Een beetje opgelaten streek hij met zijn vingers langs de rand van een dakpan. ‘Ik weet niet echt wat ik hier doe.’
      Nish grinnikte zacht en verzat iets, waardoor zijn arm nu die van Onyx raakte en hij er zelfs een beetje tegenaan leek te leunen. ‘Ik ben blij dat je er bent.’
      Onyx draaide zijn hoofd opzij en zag dat Nish glimlachte, al haalde die glimlach zijn ogen niet. Hij kon niet zo goed bedenken waarom Nish blij zou zijn dat hij er was als hij toch niets nuttigs had in te brengen en probeerde zich in te denken wat hij gezegd zou hebben als Jester nu naast hem had gezeten, of Adam. Toch bleef dat anders voelen. Adam had hij min of meer tot een gesprek gedwongen en bij Jes had weinig aanmoediging nodig om ergens over te praten.
      Onyx schraapte zijn keel. ‘Ik zag in de eetzaal dat er wat was.’ Hij zocht naar woorden. ‘Dus mocht je het aan iemand kwijt willen…’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik ben best een goede luisteraar. Schijn af en toe ook nog best aardig advies te geven.’
      Er gleed een vlugge grijns over Nish’ gezicht. Onyx’ mondhoeken bogen ook iets om en toen Nish zijn blik ving, sloeg hij in een reflex zijn ogen neer.
      ‘Maar ik weet ook als geen ander hoe moeilijk het is om dingen te delen. Dus het is ook prima als je niets wil zeggen. Maar het mag – zeg maar.’ Hij beet een beetje nerveus op zijn wang.
      Het was gek dat hij al best veel verteld had over wat er tussen Jester en hem was voorgevallen, dat hij ook wat dingen over Maaya had gezegd en dat Nish al zijn zwaktes leek te kennen, maar dat hij het moeilijk vond om aan zijn vriend te laten weten dat hij voor dezelfde openheid openstond.
      Het was een feit dat hij doorgaans niet echt op andermans gedoe zat te wachten, maar ook dat maakte deel uit van het proces om socialer te worden en Nish was veel voor hem gaan betekenen. Wat hij met Jes had, wilde hij ook met Nish. Overal over kunnen praten, niet hoeven nadenken over de omgang, altijd op elkaar kunnen terugvallen… een soort vanzelfsprekendheid die er de eerste jaren op Experium nooit was geweest maar die uiteindelijk een heel ander mens van hem had gemaakt.
      Hij gluurde weer even opzij, zag de tweestrijd op Nish’ gezicht en wendde zijn blik toen weer af om te laten merken dat het geen haast had. Dat hij er de tijd voor mocht nemen om te bepalen wat hij wilde. Onyx wilde niet aandringen, net zoals Jester nooit bij hem had aangedrongen. Als hij het kwijt wilde, kwam het er vanzelf wel uit. Dat was in elk geval hoe hij het zelf ervaren had, de afgelopen maanden.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Een van de dingen waardoor Nish zich al jaren tot Onyx aangetrokken voelde, was omdat hij zo mysterieus was. Omdat hij zich uren kon afvragen wat er in zijn hoofd omging, wie nou de echte Onyx was achter die metersdikke muur die hij om zich heen had gebouwd. Jaren had hij afgezonderd aan de eettafel gezeten, zei hij slechts af en toe een woord tegen iemand. Het afgelopen jaar had hij hem zien opbloeien, iets had hem ertoe aangezet om zich meer open te stellen naar anderen. Vanaf zijn eigen tafel had hij hem zien praten met Jester en Yrla en Dezi, had hij steeds vaker een grijns op zijn gezicht gezien, soms zelfs een oprechte glimlach. Wat het omslagpunt precies was geweest wist hij niet, maar het had Nish’ verlangen om hem te leren kennen laten toenemen. Twee keer had hij een poging gewaagd; twee jaar geleden was hij eens naast hem in de bieb gaan zitten en had hij geprobeerd om een gesprek met hem aan te knopen, maar het had nergens toe geleid. Een paar maanden later had hij nog eens met hem geprobeerd te praten, maar ook toen had Onyx hem simpelweg genegeerd. Hij had zichzelf meer hoop toegeschreven toen Onyx ook meer omging met zijn afdelingsgenoten – maar juist omdat hij ook meer met Yrla optrok, had hij dat niet gedurfd. Hij wist niet wat Yrla over hem zou zeggen. Misschien wel dat hij een smeerlap was. Een risico dat hij een paar weken geleden tóch genomen had, omdat hij zo geschrokken was toen hij had gehoord dat Onyx zichzelf had willen ombrengen. Hij had een vriend voor hem willen zijn en er achteraf geen spijt van willen hebben dat hij niets had gedaan, als Onyx opnieuw een poging deed.
      En de afgelopen weken had hij hem leren kennen. De jongen van wie hij al had geweten dat hij ook een zachte kant had. Kris had hem verteld dat ze hij Onyx leuk had gevonden, nog voordat Nish op school kwam, en dat ze een date hadden gehad. Hij zag de woede nog steeds in zijn ogen, toen hij vertelde hoe Maaya hem bedreigd had en hoe hij Onyx daarna bij de tweede date had laten zitten. Het was beide jongens niet in de koude kleren gaan zitten.
      Maar dat hij op een avond samen met hem hier op het dak zou zitten – dat had hij nooit verwacht. Hij voelde Onyx’ kalme aanwezigheid naast zich, zijn schouder tegen die van hem. Hij waardeerde zijn eerlijkheid, zijn openheid, het feit dat hij gewoon zei wat hij dacht. Nish wenste dat hij iets zou kunnen zeggen over wat hem bezighield, maar hij kon onmogelijk zeggen dat hij een opdracht voor Zebediah had uitgevoerd. Hij was niet voorbereid op vragen daarover en hij was bang dat het het einde van hun vriendschap zou betekenen en dat wilde hij niet. Bovendien had hij het gevoel dat hij nog steeds boete deed voor wat hij drie jaar geleden had gedaan. Toen hij Kris verraden had. Iets wat hij ook niet aan Onyx durfde te vertellen. Hij had al genoeg vertrouwensissues. Als hij hoorde dat Nish al eens eerder zijn beste vriend had verraden, dat híj de reden was dat zijn vriend van school was gestuurd, dat hij nu door Zebediah werd vastgehouden… Dan zou Onyx hem nooit vertrouwen.
      ‘Het zijn wat oude herinneringen die door mijn hoofd spoken,’ zei hij uiteindelijk. ‘Dingen die ik verkeerd heb gedaan. Waar ik spijt van heb. Maar die af en toe terugkomen en me nog steeds lastigvallen. Invloed hebben op de dingen die ik doe.’
      Een tijd was het stil. Onyx trok zijn knieën op en staarde naar de maan. Vanuit zijn ooghoeken keek Nish naar hem. Naar zijn bleke huid, zijn donkere haar, zijn lange wimpers. Even dwaalde zijn blik af naar zijn hals, dat slechts een stukje bij zijn gezicht vandaan was. Hij wilde zijn lippen erlangs laten glijden, wilde Onyx naar adem horen snakken.
      Een beetje beschaamd wendde hij zijn blik af. Onyx zat hier om hem te helpen en hij fantaseerde over zúlke dingen.
      ‘Ben je bang voor jezelf?’ vroeg Onyx.

Maak ik later af

[ bericht aangepast op 25 sep 2020 - 19:28 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fersephone kon net voorkomen dat ze haar hoofd schudde. Typisch Fayr... Ze leek vol vertrouwen naar haar mentor. Dat was in Fersephone haar oogpunt al fout nummer 1. Nou ja, ze hoopte maar dat Navkar beter was dan Gates, die kon nogal lomp zijn. Daarnaast was Fersephone maar gewoon blij dat haar zusje meteen instemde. Ze keek even peilend naar haar zus en dacht terug aan het verhaal wat Onyx een lange tijd geleden had verteld. Hij had iets fysieks aan de band met Maaya, een litteken op zijn hand. Zouden zij ook zoiets hebben, zouden ze kunnen vinden waar de band zat? Had het een fysieke aanwezigheid?
      "Denk je.." Ze wist niet zo goed hoe ze haar vraag moest formuleren. "Ik weet niet goed hoe ik mezelf moet uitleggen." Vooral niet zonder Onyx zijn geheim te verraden. "Denk je dat de band tussen ons iets is wat we kunnen voelen? Dat het een soort van... Uhm.. Fysieke of mentale aanwezigheid heeft?" Ai... Dat kwam er niet lekker uit. "Ik dacht als we die kunnen vinden, dan kunnen we hem misschien ook versterken."
      Of ze kon hem slopen... Die gedachte was de laatste tijd meer in haar hoofd, dat ze de band met haar zus wilde slopen, dat ze vooral voor zichzelf wilde zorgen. Tegelijkertijd verafschuwde ze zichzelf ervoor, want Fayr was haar alles. Fayr was haar tweelingzus, haar wederhelft. En ja, ook zij hadden af en toe mot met elkaar en sommige dingen waren niet altijd leuk, maar ze hield zielsveel van Fayr.
      Maar aan de andere kant wilde Fersephone niets liever dan de volledige controle over haar eigen gave, de volledige grip op de energie die ze voelde en die had ze nu niet. Het feit dat Fayr out was gegaan en dat ze haar eigen gave daardoor niet onder controle had in de buurt van vrienden had haar meer angst aangejaagd dan ze wilde toegeven. Ze wilde dolgraag de mensen om haar heen beschermen, maar hoe kon ze dat zijn als ze zelf een tikkende tijdbom was? Maar dat ging ze Fayr natuurlijk niet vertellen, ze wist nog niet eens of ze het wel door wilde zetten. Ze wilde in ieder geval weten of het er was, daarna kon ze nog wel beslissen wat ze ging doen.

[ bericht aangepast op 25 sep 2020 - 21:07 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

"Wat lief!" zei hij enthousiast. Hij was nieuwsgierig wat Adam allemaal voor hem in petto had. Hij vond het wel leuk dat Adam nu de moeite nam hem te verrassen. "Dan moet je maar gauw terugkomen naar onze kamer, om al die gemiste tijd in te halen," zei hij plagend. Hij liet zich leiden door Adam naar een gammel trapje en ging hem voor omhoog. Hij hield zich strikt aan Adam zijn aanwijzingen, al voelde hij soms extra met zijn voet of hij daar inderdaad echt kon staan. Boven in de toren was het nog mooier, met een aantal rode lampions en nog meer kaarsjes. Hij wachtte met een verwachtingsvolle glimlach op Adam, die achter hem omhoog kwam. "Wat gaan we hier voor spannends doen?" vroeg hij met een kleine grijns.

---

It's never gonna happen, Guys.

Even glinsterde er nog iets van pijn in Onyx' ijsblauwe ogen, tot de glimlach die om zijn lippen krulde ook zijn ogen bereikte en hij zijn vingers door die van Jester haakte. Wat, om even eerlijk te zijn, wel bijdroeg aan het weer laten wegsmelten van de kilo's spanning en zorgen die zich hadden verzameld op Jesters schouders. De grap die erop volgde slaagde erin om hem nog te laten lachen ook.
      'Oorwurmen met weerhaken, dat zijn het. Weet je het zeker, gast? Dat ene rifje van zeven noten en drie seconden gaat je om drie uur 's nachts uit je slaap houden, let op m'n woorden,' grinnikte Jester en hij gaf een kneepje in Onyx' hand. Ergens was het ook wel een tikje té intiem, handjes vasthouden, maar hé, dat was hun vriendschap eigenlijk altijd al geweest. En Jester vond het niet érg ofzo. Het was alleen een beetje... _questionable_ nu hij ook met Fox hand in hand gelopen had. Lang, ook. En Fox was... ook zijn vriend? Maar anders, want hij was toch, nouja, ook verliefd op hem.
      Onyx ook.
      Dat weten we niet zeker.
      HALOOHOO? En dan zeg je dat Onyx niet goed is met sociale signalen, serieus dude, wattefuck?
      Wat? Hij zei net nog dat zijn gevoelens ook veranderd zijn.
      Je houdt zijn hand vast.
      Close vrienden.
      Close vrienden vragen niet of je nog iets voor hen voelt, gast. Dat heet: heel voorzichtig een move maken.
      Uh-huh. Ik zit niet in een cliché YA lovetriangle.
      Fox kan in een wolf veranderen en Onyx schittert nog net niet in direct zonlicht en heeft een mentale superpower.
      Gelukkig ben ik geen meid en leef ik niet in Forks en zijn weerwolven en vampieren niet-
      Een gay lovetriangle dan. Shut the fuck up, Bella.
      Er is geen lovetriangle want ík ben niet verliefd. Niet op Onyx of op Fox.
      Make that the cat wise.
      Ja, daar had Jester niet echt een goed antwoord op anders dan dat het beroerd Engels was, maar dat was waarschijnlijk onderdeel van het plan om het nog eens wat extra lading mee te geven. Want hij had ook halfnaakt tegen Fox aangeleund gezeten, hand in hand gelopen en het héél warm gekregen na een kus op zijn wang. En bij de dingen die er met Onyx gebeurden, zaten er intern ook een paar dingen niet meer aan de haak en wel in een raceauto.
      Facking YA.
      Jester ving Onyx blik en grijnsde, met wiebelende wenkbrauwen. 'Helaas, er is nu geen redden meer aan,' verklaarde hij plechtig en ging direct verder met een samenzweerderige (gezongen) : 'You ain't never had a friend like me.' De trompet-impressie die erop volgde was natuurlijk uitzonderlijk ingenieus en helemaal niet zo bedroevend slecht dat alle trompettisten over de hele wereld deze verschuiving in de kosmos zouden voelen. 'Heb je Alladin ooit gezien?' vroeg hij voorzichtig, terwijl hij met zijn iNet gauw het echte liedje had opgezet en nu Onyx aanstaarde alsof hij zich voorbereidde op een aardbeving.

[ bericht aangepast op 25 sep 2020 - 23:16 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx

'Dat weet jij beter dan ik. Jij bent de enige met wie ik zulke films heb gekeken.'
En een paar alleen dan, de afgelopen weken. Maar dat hoefde niemand te weten.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      'Niet eens Alladin?' herhaalde Jester dramatisch en hij liet zich opzij vallen en begroef zijn gezicht in zijn kussen. 'Waar gaat het heen met de wereld,' zei hij gesmoord en kwam weer overeind. 'Oké, that's it. Die gaan we kijken dan. Hopelijk vergaat het je beter dan Hercules. Met Hádes, mag ik wel nog even noemen. Die dude is geniaal en naast Flynn Rider een van de meer realistische gozers binnen Disney-- maar dat hebben we al tevergeefs geprobeerd, so shame on you. Maar Jafar heeft ook wat vibes en de film begínt zelfs met hem, dus dat moet het cheesy duet van later wel weer goed maken.' Hij keek Onyx met een schuin oog aan. 'Maar dan lig je toch al te snurken, dus dat merk je niet eens.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Hij wilde het maar al te graag, samen met Jester film kijken. Zelfs Disney was helemaal prima – hoe vaak had hij daar de laatste tijd wel niet van gedroomd. Maar Fox kon ieder moment terugkomen en het laatste waar hij zin in had, was een herhaling van gisteren. Wat dat betreft voelde het inderdaad alsof Fox zich al tussen hen in had gewurmd, precies zoals Nish gezegd had.
      ‘Misschien een keer als je kamergenoot niet elk moment kan binnenvallen?’ opperde Onyx. ‘Gisteren was eh – een beetje awkward.’ En hij wist zeker dat Fox wél zich naast Jester in het bed zou proppen en dat hij ook nog Jesters hand zou vastpakken, recht onder Onyx’ neus. ‘Of op mijn kamer. Volgens mij ging Adam wat met Merrin en Nenya doen.’
      Plots toch weer een beetje zenuwachtig keek hij zijn vriend aan. Hij wist niet zo goed hoe Jester het zou opvatten, maar hij vond het gewoon moeilijk dat hun kamer niet meer hun kamer was en wel die van Fox. Een beetje veilig- en vertrouwdheid was daardoor toch weggenomen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Elkaar spookverhalen vertellen, als je het spannend wil hebben?’ antwoordde Adam met een grijns. Hij ging met zijn rug tegen de wand aan zitten. ‘Ik heb ontbijt meegekomen en dacht dat we wel samen naar de zonsopgang konden kijken,’ zei hij toen met een glimlach. Hij legde een hand op Merrins bovenbeen en keek zijn vriendje aan. ‘En hopelijk kan ik binnenkort weer terug naar mijn eigen kamer. Onyx heeft de ultieme goedmaakpoging bedacht voor Jester, dus als dat nou allemaal goed loopt dan denk ik dat hij het voorlopig wel in zijn eentje aankan.’
      En als het toch helemaal misliep – nou ja, daar dacht hij liever niet aan.
      ‘In ieder geval ben ik vannacht niet welkom, dus ik kom jou vannacht gezelschap houden.’
      Gek genoeg veroorzaakten die woorden een kriebel in zijn buik en hij liet zijn hoofd tegen Merrins schouder zakken om de plotse blos op zijn wangen te verbergen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Spookverhalen was niet iets waar hij echt op zat te wachten. Maar de rest klonk wel goed. Hij was reuze benieuwd wat Adam voor hem meegenomen had. Merrin liet zijn hoofd op die van Adam zakken en ging zo comfortabel mogelijk zitten. "Fijn. Vandaag was leuk wakker worden, maar morgen net zo goed dus," zei hij met een kleine glimlach. Hij had zin in de avond, samen naar het feest en daarna kwam Adam dus ook nog eens bij hem slapen weer. Zijn dag kon niet beter. "Ik hou van je, Adam," zei hij zachtjes.

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij kon die woorden niet vaak genoeg horen, steeds lieten ze een golf warmte door zijn lichaam trekken. Hij nestelde zich nog iets dichter tegen Merrin aan en liet één arm om zijn buik glijden. ‘Ik ook van jou.’
      Een tijdje zaten ze zo tegen elkaar. Al snel begon de hemel wat lichter te kleuren.
      ‘Als ik je ergens mee naartoe kon nemen buiten Experium, waar zou je dan naartoe willen?’ vroeg Adam. De droom van Onyx had hem aan het denken gezet. Hij wilde Merrin ook wel meenemen naar een plaats als Disneyland – maar dan iets wat veel voor Merrin betekende. En binnenkort kon hij dat misschien ook wel, als hij zijn naamexamen had gehaald.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Uh.." Hij werd overvallen door de vraag. Hij had niet echt perse de behoefte weg te gaan uit Experium, niet nu iedereen van wie hij hield hier was. "Overal waar jij gaat," zei hij met een kleine glimlach. Hij aaide even met zijn hand door Adam zijn haar. "Maar dat is denk ik niet wat je wilde horen niet?" zei hij met een kleine glimlach. Merrin dacht even na. "Op de middelbare school had ik altijd al naar Rome gewild, geschiedenis bekijken vanuit de eerste hand. Sowieso lijkt Europa me geweldig om doorheen te reizen."

---

It's never gonna happen, Guys.

Rome… Dat was inderdaad wel een mooie plek. Misschien kon hij eerst een paar dagen terugreizen zodat ze de stad konden bekijken en konden ze een andere keer terugreizen naar het Rome van toen.
      ‘Nou, misschien kijken we dan de volgende keer wel naar een zonsopgang vanaf de toren van Pisa,’ zei hij en hij draaide zijn gezicht iets om Merrins kaak te kussen. ‘Vanaf daar is Rome om de hoek.’
      Hij ging weer iets rechterop zitten en trok zijn tas naar zich toe. Hij haalde de beschuitjes met aardbei uit het doosje en haalde het keukenpapier van de broodjes gezond af. ‘Ik weet niet of je al honger hebt, maar je kunt het pakken wanneer je wilt. Volgens mij gaan aardbeien er bij jou altijd wel in.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Zijn hoofd voelde aan alsof iemand er een doos watten in gestopt had. Vienna en hij hadden er zojuist weer een gesprek op zitten. Hij was eindelijk zo dapper geweest om Vienna de brief te laten zien, die hij jaren in de kast verstopt had. Hij had gehoopt dat Vienna kon helpen om zijn hoofd op een rijtje te zetten. Haar aanmoedigingen hadden hem echter alleen nog maar meer verward, hadden hem nog meer op scherp gezet. Ook Vienna had de antwoorden niet, die hij wilde horen. Ze had hem alleen aangemoedigd om met Nish te gaan praten. Ze wilde dat hij met Nish ging praten. Kon dat nog? Kon dat nog na vier jaar radiostilte, na vier jaar waarin hij overduidelijk haat had gedragen voor Nish. Haat die nu als sneeuw voor de zon leek verdwenen. En dat liet een leegte achter. Hij wist niet meer hoe hij moest voelen als hij aan Nish dacht, zijn maag maakte een salto als hij naar Nish keek. Er was geen haat, alleen maar verwarring en een leegte die hij niet begreep.
      Die leegte was vervelend, het gaf ruimte voor vragen. Verwarrende vragen waarvan hij geen antwoord ophad. Tegelijkertijd was het fijn, want hij voelde niet meer de zwaarte van de haat op zijn borst liggen. Het voelde niet meer alsof hij Nish uit de weg moest gaan. Hij hoefde niet meer naar Nish te kijken en dan meteen te denken dat hij een verschrikkelijke hekel had aan die persoon. Het probleem was echter dat hij helemaal niet meer wist wat hij moest denken of voelen als hij naar Nish keek. Hij had gehoopt dat Vienna duidelijkheid kon geven. Maar Vie had gezegd dat waarschijnlijk hij alleen antwoorden kreeg als hij met Nish ging praten. De vraag was; wilde hij dat? Wilde hij Nish terug in zijn leven? Wilde hij een gesprek met de jongen aanknopen? Waren de vragen zo belangrijk en wilde hij die antwoorden perse?
      Het was alsof het antwoord op hem af kwam lopen, want zodra hij de eetzaal in kwam lopen, kwam Nish haastig op hem aflopen. Yrla nam een hap adem en zette een stap opzij, waardoor Nish tegen zijn zijkant aanbotste. Het eerste contact in jaren liet de kriebels door zijn lijf heen schieten. Zijn arm voelde als verdoofd aan, alsof de haren op zijn armen als prikkeldraad overeind waren gaan staan. In de glimp dat Nish langs hem heen schoot, zag Yrla voor even de blik op zijn gezicht. Nish was er totaal niet bij met zijn hoofd, een lichte frons lag op zijn gezicht. In eerste instantie voelde het alsof Yrla in een ijskoud bad was gesprongen, maar aan de andere kant laaide er ergens ver weg lichte zorgen in hem op. Er was iets aan de hand. Ze mochten dan al vier jaar geen vrienden meer zijn, maar iets in hem vertelde dat het even niet goed ging in dat hoofd. Hoe hij dat wist, was zelfs voor hem een raadsel.
      Een beetje radeloos keek hij Nish achterna, maar verloor hem al snel in de menigte achter hem. Moest hij achter Nish aan? Dat was eigenlijk niet aan hem toch? Ze hadden elkaar al vier jaar niet gesproken, wat kon hij doen? Wilde hij dat überhaupt doen? Yrla draaide zijn hoofd weer weg en liep in de richting van Yara om zijn eten op te halen. In stilte ging hij aan tafel zitten, maar Nish liet hem het hele eten niet los. Yrla werd zelfs zo opgeslokt door zijn gedachten, dat hij niet in de gaten had dat hij alleen aan de tafel was komen te zitten. Met lange tanden had hij zijn eten naar binnen gelepeld. Hij werd moe van zichzelf, hij moest het weten. Hij moest iets weten. Hij wist niet echt of hij met Nish ging praten, maar dat kon hij straks wel beslissen als hij Nish zag.
      Yrla ruimde zijn eten af en liep heel rustig in de richting van het Buffalos house. Hij was nerveus, ontzettend nerveus. Maar zijn hoofd was zo'n warboel, hij wilde eindelijk grip op zijn gedachten. Hij wilde rust in zijn hoofd, niet deze chaos. Toen hij onder de bomen vandaan kwam, zag hij in de verte het Buffalos house liggen. In de late avondzon kon hij Nish op het dak zien zitten. Met een zucht zakte hij met zijn schouder tegen de boom aan en keek naar de welbekende jongen verderop, nog steeds niet beslist wat hij nu eigenlijk ging doen. Nish zien hielp niet echt. Het gaf niet de doorslag wat hij nu echt moest doen. Hij staarde een tijdje zo naar de jongen op het dak. De aanblik van hem begon weer te wennen, maar echt Nish zien en praten. Hij vond het doodeng.
      Precies op dat moment draaide Nish met zijn hoofd. Yrla wist niet zeker of Nish hem zag, maar het leek alsof zijn ogen even op hem focusten en hem hier zag staan, eenzaam en alleen onder de boom. Het was alsof zijn ogen hem de adem ontnamen, al kon hij ze niet eens goed zien. Alleen het idee van contact met Nish, dat Nish hem echt zag staan, maakte hem opeens zo angstig dat hij er direct vandoor flitste. Hij kon dit niet, hij kon niet met Nish praten. Hij wist absoluut niet hoe.

[ bericht aangepast op 26 sep 2020 - 13:47 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Jester grijnsde. 'Wat? Awkward? Neeeeeeee. Hoe kom je dáár nou bij?' Hij grinnikte en keek even op de klok. 'Ja, die komt zo terug ind-- wacht, wil je 'm nu kijken?' vroeg hij met grote ogen. Dat had Onyx gezegd toch? Een andere keer misschien ( = nee) of op zijn kamer ( = waar Fox niet zomaar binnen zou denderen als ze de film keken, nu) 'Vrijwillig?'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.