[RPG | 15O] Pure Times Are Over — Speeltopic 2 - Speeltopics

De dag was nog maar net begonnen toen er al ruzie uitbrak tussen de studenten. Twee bekende relschoppers, waarvan er een tot haar grote ergernis haar mentor leerling was. Als ze ergens vandaag toch geen zin in had, dan was het wel leraar moeten spelen en leerlingen een preek geven voor slecht gedrag. Belial, wiens mentor leerling de hare aan het bevechten was, leek er hetzelfde over te denken. “Ik heb wel twee potjes koffie nodig om deze dag te overleven,” zuchtte ze zachtjes, terwijl ze hem terug aankeek. Allebei zaten ze het aankomende jaar opgescheept met een kleuter die het niet verdiende in zijn laatste jaar te zitten. Zou het Lucifer’s manier van demonen kwellen zijn?
      ”Oh, als Cyrus toch eens oprot, dan zijn veel van mijn problemen op deze school direct opgelost,” antwoordde Yuliya haar oudste vriend, terwijl ze toekeek hoe een engelendocent tegen de onderadviseur tekeer ging. Niet bepaald een goede indruk naar de leerlingen, al gaf het Yuliya een sprankel van hoop. Als Nikolas, als engel zijnde, zulk gedrag kon vertonen zonder er in al te grote problemen door te raken, dan maakte zij misschien ook kans om over te stappen, Hoewel de demonen nieuwkomers dat weer zouden vermoeilijken.
      Yuliya slaakte een diepte zucht en knikte zacht op Belial’s vraag. “Het lijkt erop van wel, inderdaad. Ik ga die Ramsey wat aandoen,” bromde ze, waarna ze zich uit de voeten maakte. Vlak achter haar volgde Belial. Ze had ergens medelijden met Laslo, die waarschijnlijk er slechter vanaf zou komen dan haar leerling, maar dan had hij maar niet zo dom moeten zijn om te vechten in het midden van het plein. Als hij niet in de problemen wilde komen, had de jongen Ramsey maar in privé moeten opzoeken. In enkele vleugelslagen was ze bij de groep aangekomen. Met een een simpel bevel nam ze de jongen met haar mee, weg van de groep, bij zijn kraag. Oncomfortabel misschien, maar meer verdiende hij toch niet.
      ”Ja, doe je dat?” beet Yuliya terug naar de jongen, toen hij zich losrukte van haar grip. Ze rolde met haar ogen toen ze in haar ooghoeken Ramsey een gebaar zag maken. Seksueel gefrustreerde kleuter was het ook. “Haal je maar niets in je hoofd, lieverd. Ik doe het alleen met mannen,” zei Yuliya tegen de jongen, zonder hem een blik waardig te keuren. Ze bleef voor Ramsey uit lopen, wetende dat hij toch wel zou volgen. Tenminste, wel als hij nog ergens een paar verdwaalde breincellen had.
      Toen Ramsey zijn pas versnelde en naast Yuliya kwam lopen, liet ze haar ogen kort over de jongen naast haar glijden. Werkelijk alles aan hem schreeuwde pain in the ass en ze verheugde zich niet op de onzin die er elk moment uit de jongen’s mond zou komen. “Slijmbal,” zei ze terug op Ramsey’s opmerkingen. Ze rolde kort met haar ogen. “Maar om je vraag te beantwoorden: ik had inderdaad verdacht dat een simpele ziel als jij zou kiezen op basis van uiterlijk. Al vind ik het doodjammer dat ik gelijk heb.” Yuliya slaakte haar tweede zucht van de ochtend en negeerde Ramsey’s verdere gebrabbel. De jongen wilde duidelijk iets bereiken, maar dan had hij toch de verkeerde vrouw gekozen. Misschien dat hij meer kans had bij iemand anders.
      Inmiddels waren ze aangekomen bij haar kantoortje, waarna Yuliya de deur opende en wachtte tot Ramsey ook binnen was. Ongemanierd ging de jongen gelijk op een van de stoelen zitten. Hij ging oprecht een handvol worden. Ten eerste om hem basismanieren aan te leren. “Ja, het is erg spijtig dat jij bent uitgekozen als mijn leerling,” zei ze doodleuk, terwijl ze omliep om aan haar kant van het bureau te zitten. Haar wenkbrauw ging omhoog toen Ramsey uit zichzelf begon uit te leggen wat er nou buiten was gebeurd. Of al dan toch zijn versie van het verhaal. Tezamen met alle onzin die daarbij kwam kijken.
      ”Ah ja, als ik mijn vrienden zie geef ik ze natuurlijk ook een kopstoot als begroeting, helemaal vergeten,” zei Yuliya, terwijl ze met een half oor naar de verdere excuses van haar leerling luisterde. Als de jongen nou op zijn minst probeerde er iets geloofwaardig van te maken, kon ze hem nog een schouderklop geven voor de goed geprobeerde poging. Nu zette hij zichzelf alleen maar voor schut. Yuliya bekeek haar nagels, terwijl Ramsey weer zijn mond opende om weer met lege complimentjes te strooien. Het was in ieder geval geen opgever, dat moest ze hem meegeven.
      ”Zo dan, ben je eindelijk klaar?” vroeg Yuliya hem uiteindelijk. “Lieverd, ik ben bijna 1800 jaar oud. Als je indruk wilt maken op mij, moet je toch echt met iets beters komen dan mijn kantoor complimenteren. Hoewel ik het zeker waardeer dat je het zo mooi ingericht vind, verdoen we een beetje elkaars tijd nu, niet?” Ze gaf hem een kleine glimlach, waarna ze opstond om hem een schouderklop te geven.
      ”Vind je zelf ook niet dat je - jezelf een beetje voor schut zet nu, Ramsey? Ik zou bijna geneigd zijn je gedrag aan te geven bij Evicka, de schoolpsycholoog. Verder was mijn ochtend wel prima, tot dat jij zonodig met je ‘vriend’ moest vechten,” ging Yuliya rustig verder, terwijl ze naast de stoel waar hij inzat ging staan. Ze keek naar beneden. Haar mentor leerling was een interessant figuur. Ontzettend wanhopig naar liefde, dat zeker, maar nog steeds interessant. Hoewel ze absoluut geen zin had om het hele jaar met hem te moeten dealen, waren zijn pogingen om haar ego te streken wel lief. Zelfs al meende hij er niks van en wilde hij alleen maar binnen haar broek kruipen. Ramsey had zeker lef. Misschien was dat waarom vele dames rond hem leken te hangen.
      ”Maar goed, gaan we ons eindelijk gedragen en een mentorgesprek voeren of moet ik je terugsturen naar de kleuterklas waar je zo overduidelijk thuishoort?” vroeg Yuliya hem uiteindelijk na een korte stilte, terwijl ze de jongen een lieve glimlach gaf. Tegelijkertijd wees ze naar de stoel die tegenover haar bureau stond, als teken dat hij daar moest gaan zitten, zoals elke normale leerling zou doen als hij of zij op gesprek moest komen voor slecht gedrag. Al was Ramsey niet bepaald te beschrijven als een normale leerling, in tegenstelling zelfs.

Laslo waardeerde het dat Evelynn het zojuist voor hem had opgenomen, zelfs al was het niet nodig. Ramsey’s opmerkingen deden hem nou niet bepaald zeer. Die jongen riep alles wat er in hem opkwam om maar een reactie bij iemand uit te lokken. Toch was het lief en gaf het Laslo een sprankje hoop, aangezien Evelynn van een week geleden dat nooit voor hem gedaan zou hebben. Misschien dat het ze na twee jaar eindelijk ging lukken een vriendschap op te bouwen? Of nog beter zelfs: opnieuw een relatie? Hoewel natuurlijk Ramsey nu wel in de weg zat, natuurlijk.
      De daaropvolgende gebeurtenissen gingen voorbij in een waas. Ramsey lag opeens bovenop hem, iets wat Laslo amuseerde. Als Ramsey het met hem wilde doen, kon hij het ook gewoon vragen. Enkele minuten later stonden ze beiden weer overeind, terwijl Kali hen streng toesprak. Iets wat Ramsey niet leek te waarderen, aan zijn commentaar op de dame te horen. Laslo’s wenkbrauw ging omhoog in een vraag toen zijn naam viel. “Gozer, misschien is therapie een idee. De jaloezie die je voelt is zo toxic dat je straks moederziel alleen achterblijft,” zei hij lichtelijk geamuseerd. Laslo vond het totaal geen probleem dat Kali en Ongewenst Projectiel met elkaar aan het ruziën waren. Misschien dat zijn vriendin dan eindelijk van de jongen afknapte.
      ”Jeetje, Ramsey, voor iemand die alle meisjes op deze school wilt hebben, maak je - jezelf niet bepaald gewild of aantrekkelijk nu,” merkte Laslo op toen de ruziezoeker Kali bleef beschuldigen van alles en nog wat. No way dat zij in de nabije toekomst nog iets met haar fuckvriendje te maken wilde hebben zo. Wat dat betreft was meneer erg goed in het dichtgooien van deuren voor zichzelf. Echter, voordat Ramsey zijn tirade jegens de brunette kon afmaken, was een van de docentes ertussen gekomen, die Laslo’s vijand direct had meegetrokken naar waar dan ook. Hij focuste zich op Evelynn, die hem nu aan het bekijken was. “Hoezo niet zo grijnzen? Ik mag toch blij zijn dat die lul krijgt wat hij verdient en ik er zonder problemen vanaf kom?” zei Laslo, schouderophalend. Hij wuifde haar tweede opmerking weg. Inmiddels zou Evelynn hem wel moeten kennen. Hij en Ramsey hadden nu eenmaal al zolang ze elkaar kenden bonje. Om welke domme reden dan ook.
      Laslo draaide zich, nog steeds grijnzend om, om weg te lopen van de groep voor wat te drinken, toen er plotseling een hand in zijn gezicht werd geslagen, waarna er snel een brommend geluid volgde. Laslo’s mentor. Fuck, dan kwam hij er toch niet goed vanaf. “Oh,” was het enige wat hij uit wist te brengen, terwijl hij pal tegenover Belial stond. Misschien dat hij nu toch spijt had van zijn keuze om de slechte man te kiezen als zijn mentor. Hij was nogal intimiderend namelijk, wanneer zijn gezicht op onweer stond. Toen Laslo aan zijn haar meegetrokken werd, hield hij zijn kaken op elkaar geklemd, zodat hij geen geluid zou produceren.
      ”Yo, ik loop al mee. Je hoeft me niet aan mijn haar mee te sleuren, gek,” bromde Laslo uiteindelijk, toen hij eenmaal zijn ballen bij elkaar gesprokkeld had. Hij durfde zich echter niet los te rukken, bang dat er een pluk haar achter zou blijven in Belial’s handen. Terwijl Laslo zich liet meesleuren naar zijn mentor’s kantoor, keek hij zijn omgeving rond. “Zeg, ik neem aan dat ik niet een straf krijg voor een beetje vechten toch? Ik bedoel, je bent een demoon. Dit soort gedrag hoor je toch aan te sporen?” Op dat moment kwamen ze aan bij Belial’s kantoor, waar Laslo’s haar eindelijk bevrijdt werd van hun hel waardige grip.
      ”Dus.. Wat nu?” vroeg hij aan zijn mentor, deels uit nieuwsgierigheid, deels om te treiteren. Laslo wist dat het dom was, maar hij kon er maar niet mee stoppen. Vaak genoeg hadden mensen hem gevraagd of hij een doodswens had. Niet dat hij als volitare überhaupt dood kon gaan, zolang hij de regels maar niet al te hard brak.