[RPG • 200] Titanic • Speeltopic 1 - Speeltopics

---

We duiken terug in de geschiedenis en varen meer dan honderd jaar geleden mee met een van de grootste cruiseschepen allertijden, de Titanic. Op 10 April, 1912, opent het schip haar deuren en verwelkomen ze iedereen die een ticket heeft weten te bemachtigen — van rijk en welvarend, al daartussen, tot aan arm en in dienst gesteld op het schip — om van een lange en hopelijk prachtige reis te mogen genieten. De Titanic zal vertrekken vanuit Southampton, op weg met als eindbestemming New York. Samen schrijven we de verhalen binnen de verschillende classes, waar ieder van onze personages hun eigen rol in zal spelen. •• Rollen. — First Class. De meest luxueuze klasse op het schip. Enkel bestemd voor de rijken; oa ambtenaren, beroemdheden, etc. Voor hen zal er niets te komen zijn. — Second Class. De middenklasse, wie eveneens mogen genieten van de luxe delen op het schip, zij het in mindere mate als de eerste klasse. — Third Class. De laagste klasse. Hun hutten bestaande uit zes slaapplaatsen, luxe niet iets wat aan het is uitbesteed. Vele van hen werken dan ook op het schip om er zo toch een kleine glimp van mee te krijgen. “May I have your ticket, please?”

•• Reservations.       First Class. – Adelaide Rycroft • 25 jaar • 1.2 • Rionach. – Romilly Anastasia Jacqueline de Loughrey • 17 jaar • 1.4 • Nikos. – Elizabeth Cecilia Albrecht • 26 jaar • 1.5 • Epione. – V • leeftijd • Eclypse. – Wrenna Rosamund Talbot • 25 jaar • 1.9 • Isak. – Kezia Faith Enfield • 18 jaar • 1.9 • Chiacchierare. – Delilah Patterson • 18 jaar • 1.9 • Chocolatier. – – Maxwell Nolan Sullivan • 27 jaar • 1.3 • Isolophilia. – Clifford Baptiste Pelletier • 24 jaar • 1.3 • Raccoon. – Carleton Augustine Pelletier • 27 jaar • 1.8 • Amren. – Octavian Edward Smith • 26 jaar • 1.5 • Nikos. – Charles Richard Ismay • 24 jaar • 1.8 • Comedown. – Andrew Herbert James Clarington • 20 jaar • 1.9 • Everglow.

Second Class. – Bethany Hope McAndrew - Salisbury • 29 jaar • 1.3 • Chiacchierare. – Charlotte Deborah Salisbury • 22 jaar • 1.4 • Everglow. – Aveline Cresswell • 23 jaar • 1.7 • Varian. – Evangeline Mary Dumbleton • 23 jaar • 1.5 • Nikos. – Jane Reinhart • 22 jaar • 1.8 • Chocolatier. – – Raymond Hughes • 32 jaar • 1.3 • Everglow. – Matthew Jock MacMillan • 30 jaar • 1.8 • Livgardet. – Lewis Sallow • 25 jaar • 1.5 • Lerwick. – Joseph John Dumbleton • 20 jaar • 1.8 • Raccoon.

Third Class. – Irina Ross • 24 jaar • 1.2 • Reeses. – Leonora Mariah Booth • 23 jaar • 1.2 • Isak. – Amita Eshe Bhasin • 24 jaar • 1.4 • Isolophilia. – Saoirse Yeardley • 24 jaar • 1.5 • Rionach. – Diana Livesey • 21 jaar • 1.8 • Cleland. – – Joe William Adams • 21 jaar • 1.3 • Comedown. – Angus Finley • 24 jaar • 1.3 • Rionach – Gael Kavanagh • 28 jaar • 1.4 • Nikos. – Samuel Cináed MacMillan • 28 jaar • 1.8 • Dimitrescu. – Jackson Silva • 27 jaar • 1.8 • Shooter. – Ronan King • 27 jaar • 1.8 • Shooter.

•• Het begin. De opkomst naar de Titanic toe is groots, de haven staat vol met mensen; ook zij die geen ticket hebben weten te bemachtigen zijn komen kijken — om afscheid te nemen, of om toe te kijken hoe het grote schip aan zijn eerste grote reis mag gaan beginnen. We starten de RPG dan ook vanaf hier. Onze personages staan op het punt om aan schip te gaan, sommige zijn al binnengekomen en op weg naar hun hutten gegaan. Houdt je ticket bij de hand, want zonder zal het verdomd lastig worden om binnen te geraken. De hutten. — First Class; Prive suites, luxe hutten, sommige zelfs met een privé promenadedek tot beschikking. Er is ruimte voor maximaal 3 passagiers. — Second Class; Iets simpelere, minder luxe hutten, geen mogelijkheid tot Privé suites. Er is ruimte voor maximaal 4 personen. — Third Class; zij slapen in kleine maar comfortabele ruimtes, meestal met 2, 4 of 6 personen in één hut. In dit RPG heb ik de verdeling zo gemaakt; alle vijf de dames van deze klassen slapen in één hut, en alle zes de heren van deze klassen slapen in één hut. Werken op het schip; — Irina • Dienstmeisje. — Leonora • Komt. — Amita • Barvrouw. — Saoirse • Zangeres. — Diana • Serveerster. — Joe • Kolenschepper. — Angus • Barman/ober. — Gael • Handyman. — Samuel • Spelleider/tafelheer bij kaart en gokspellen. — Jackson • Mechanic. — Ronan • Violist.

[ bericht aangepast op 2 sep 2021 - 16:33 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

De grote koffer waarin onder andere zijn geliefde typemachine zat, begon steeds zwaarder te voelen. Het was niet alles aan bagage wat Raymond droeg, want galant zoals hij was, had hij ook de bagage van Bethany aangepakt. Desondanks zijn armen er bijna af vielen, was Raymond in een uitzonderlijk goed humeur. Hij had al tijden uitgekeken naar deze dag – de dag waarop ze eindelijk aan boord mochten van het enorme schip, de Titanic. Het was een indrukwekkend beeld om het schip in het echt te mogen bewonderen, net zoals de menigte in de haven, rondom het schip. Hij wist niet of hij ooit zoveel mensen bij elkaar had gezien, het leek letterlijk zwart van de mensen. Raymond hield Sophia en Gabriel goed voor zich, om te voorkomen dat ze misschien verdrukt zouden worden. Ook zorgde hij ervoor dat niemand Bethany en Charlotte kon wegduwen. Hij voelde zich verantwoordelijk om hen te beschermen. Hij beschouwde ze als zijn eigen familie en hij was god dankbaar dat hij hen in zijn leven had gebracht. Alhoewel het zoetsappig zou klinken, wist hij gewoon dat Bethany zijn zielsverwant was. Haar kinderen beschouwde hij stiekem als zijn eigen kinderen, hij hield zoveel van ze. Hij drong ze niet op om hem ‘’papa’’ of ‘’vader’’ te noemen, want ze hadden al een vader gehad. Wellicht was hij geen prettige man, maar het was toch hun vader. Dat wilde Raymond niet van hen afpakken, dus noemden ze hem vaak ‘Ray’. ‘’Welkom op de Titanic. Uw ticket graag’’ Sprak de stem van de conducteur hen geautomatiseerd toe. De conducteur had het er druk mee om iedereen te verwelkomen en om alle tickets te controleren. Hun tickets werden geknipt en de toegang werd ze verleend. Na een korte introductie en uitleg over de route, kwamen ze eindelijk echt binnen. Raymond keek zijn ogen uit, want het zag er allemaal prachtig uit. ‘’We zijn er,’’ zei hij, enigszins opgelucht, want hij wist dat er voor de dames veel druk achter zat om op het schip te komen. Voor hem was het enkel en alleen omdat hij met zijn geliefde mee wilde en uiteraard naar het mooie Amerika wilde gaan. ‘’dit kan niemand ons meer afpakken, niemand zou ons nog tegenhouden’’ Had Raymond de dames toegesproken, in de hoop ze een beetje op te beuren. Hij kon zich namelijk wel voorstellen dat er zenuwen konden meespelen.

[ bericht aangepast op 20 aug 2021 - 13:23 ]

---

Every scrap of you would be taken from me, watched as you signed your name Marjorie

---

Stevig had Charlotte haar ticket tegen haar borst gedrukt. Ze wist dat er kapers op de kust zouden zijn, meevaren met de Titanic was iets wat veel mensen wilden. Maar niemand zou dit ticket van haar afpakken, het betekende haar vrijheid. Het was voor haar van levensbelang dat ze op het schip kwam, anders zou ze uitgehuwelijkt worden. Dank god voor haar zus Bethany die het ticket had geregeld. Samen zouden ze beginnen aan een nieuw leven. Charlotte telde in het geheim de dagen af, want hun ouders mochten van niets weten. Nu het moment eindelijk daar was, zaten de zenuwen als een vangnet om haar heen. Al eerder dan een keer had ze onderweg haar maaginhoud eruit te gegooid. Er zou pas een last van haar schouders af vallen wanneer het schip vertrok, dan zou ze zich pas echt vrij voelen. Nadat ze verwelkomd waren op het schip, kon Charlotte weer een beetje ademhalen. In een ruit had ze pas gezien hoe bleek ze eruit zag, ze leek wel een spook. In hun hut zou ze zichzelf wel opknappen, het was niet haar grootste zorg op dit moment. Raymond zei dat niemand hen meer kon tegenhouden, maar Charlotte was nog niet helemaal gerust. Ze had het handje van Sophia in de hare die haar kalmeerde, anders zou ze alweer haar derde mental breakdown van de ochtend gehad hebben. ‘’Ik zou pas blij zijn als we onderweg zijn,’’ gaf Charlotte naar waarheid toe. ‘’al voel ik mij wel iets beter nu we aan boord zijn. Het is hier prachtig, vinden jullie ook niet?’’ De kinderen keken hun ogen uit, ook voor hen was dit immers een hele belevenis. Charlotte keek op naar haar oudere zus. ‘’Denk je dat we eerst naar de hutten moeten?’’ Vroeg ze. Het zou fijn zijn wanneer ze zichzelf een beetje op konden frissen en de koffers konden dumpen. Charlotte was echter nog nooit eerder op een schip geweest, of überhaupt in een trein of iets. Dus ze wist niet echt wat ze allemaal kon verwachten.

---

Every scrap of you would be taken from me, watched as you signed your name Marjorie

CLIFFORD BAPTISTE PELLETIER

---

Ietswat nerveus knabbelde ik op de binnenkant van mijn lip terwijl ik mijn zakhorloge boven haalde. Nog een kleine tien minuten vooraleer te Titanic zou vertrekken. De automobiel hobbelde iets over de kasseien van South Hampthon. Ik trok mijn neus iets op terwijl ik naar buiten keek , ik kon de stank al van het gepeupel tot hier ruiken. Ik hoorde de auto even honken naar voorbijhangers die duidelijk in de weg stonden en keek even achterom. "Moet je dat zien, prachtig." sprak ik bij het toezien van de gigantische ijzeren boot. "Onzinkbare schoonheid." prevelde ik nog, waarna ik me weer omdraaide naar mijn medepassagiers. Namelijk mijn oudere broer en zijn verloofde Adelaide. Hun romantisch uitje werd van vader beloond met het feit dat ze nog eens mochten babysitten op mij. Hoe typisch. " alleen jammer dat ze ook toeveel gespuis toelaten. Maar iemand moet er werken niet?" vervolgde ik luchtig en stak mijn zakhorloge weer terug toen de autocar tot stilstand kwam. Ik wachtte tot onze chauffeur -hoe noemde hij weer- de deur voor ons opende. Geduldig wachtte ik af tot Adelaide uitgestapt was evenals mijn oudere broer gezien het me altijd zo opgedragen was. Ladies first, daarna ouderen. Eens mijn broer uitgestapt was, was het mjin beurt. Mijn gladgekamde haren werden meteen begroet door een koude zilte bries evenals het gepraat van honderden mensen. Ik incrusteerde één van de bemanningsleden van de Titanic dat ze voorzichtig moesten bewezen met de tientallen valiezen die we mee hadden. De inhoud was namelijk meer waard dan wat ze verdienden in een verdomt jaar. Mijn blik viel op de lange rij gepeupel voor de health inspectie en kon het niet laten nog een neerbuigende opmerking te maken "Hopelijk kijken ze ook voor vlooien, je weet maar nooit wat voor smerige ziektes die ratten met zich meedragen." kwam er lichtelijk walgend over mijn lippen. Het idee alleen al dat één van hun met hun smerige poten aan me zou komen deed me kokhalzen. Alweer haalde ik mijn zakhorloge boven. " Ladies first. "stelde ik voor aan Adelaide, toen ik naar het opstapdek wees .

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

'Geen zorgen, ik ben nog heel,' reageerde de man meteen. Leonora keek naar hem op en glimlachte kort, terwijl ze snel weer haar jurk rechttrok. 'Alles oké?'       Ze knikte snel en wilde haar mond alweer openen, maar een onbekende stem onderbrak hen al. 'Sorry voor het storen, maar ik heb per ongeluk ergens een verkeerde trap genomen en ben verdwaald. Weten jullie toevallig hoe ik bij de hutten van de tweede klasse geraak?'       Leonora liet haar ogen over de man glijden. Aan zijn kleding te zien hoorde hij inderdaad echt niet in de laagste klasse. Haar eigen kleren waren niet gescheurd of vies, maar de kwaliteit was nu eenmaal minder goed en uitbundig dan die van de hogere klassen. Het rumoer rond hen verstomde even, terwijl iedereen naar de onbekende tweedeklasser leek te kijken. Toch verloren ze redelijk snel hun interesse en vervolgden ze hun gesprekken weer.       'Het is inderdaad duidelijk dat je ergens de verkeerde afslag hebt genomen. Ik was van plan zometeen eens een rondje door het schip te lopen, de verdiepingen hogerop eens bekijken. Ik gok dat je daar namelijk moet zijn. Anders lopen jullie mee?' stelde de eerste man voor.       Leonora's hartslag versnelde toch iets. Nog geen drie uur aan boord en nu al twee wildvreemde mannen? Ze was ze niet vreemd, dat echt niet, maar dit voelde toch heel... anders. In Southampton en Londen had ze nog altijd bekenden, familie of niet, om zich heen die haar in de gaten hielden. Maar hier, op dit enorme schip, was ze moederziel alleen. Niemand die haar kende of die zij kende. Dit had zowel voor- als nadelen.       'Natuurlijk,' gaf ze uiteindelijk toe en ze liet nogmaals haar handen langs haar lange rokken glijden. Op sommige momenten voelde ze zich nog ongemakkelijker. Ze ging de twee mannen vooruit toen ze haar voor lieten gaan, en liep naar een van de smalle trappen omhoog. Eerlijk gezegd was ze blij dat de vreemde man een rondje over het schip lopen had voorgesteld. Ze was zeer nieuwsgierig naar iedereen die mee zou gaan en hoe het er in de hogere klassen uit zou zien. Of ze daar binnen zouden komen, wist ze niet. Dat kon ze waarschijnlijk wel als ze haar werkkleding droeg, maar ze hoefde nog niet te werken. Krampachtig probeerde Leonora een gespreksonderwerp te vinden, maar wat had zij nou gemeen met deze twee mannen? Behalve misschien hun status in de samenleving, was er waarschijnlijk niets waarover ze een gesprek konden voeren. Ze kon zich niet voorstellen dat een van hen als schoonmaker had gewerkt.

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

• 22 • tweede klasse • outfit • With Roman @ second class deck •

'Mejuffrouw Reinhart, u kan een man zijn poging daartoe niet kwalijk nemen — niet in uw aangename gezelschap.' Opnieuw verliet een lach haar keel maar nu zorgde ze ervoor dat ze niet eerst een hijs van haar sigaret nam, om een tweede hoestbui te voorkomen. "Nou dank u wel" zei ze met een speelse grijns rustend op haar gezicht. Het laatste gedeelte van haar sigaret liet ze over de rand in de zee vallen. Ze vond het onbeschoft om hem naar een tweede te vragen, al kon ze niet ontkennen dat ze geen nieuwe behoefte had ontwikkeld voor de nicotine. Ruim een half jaar was het haar gelukt om zonder te leven, maar vandaag had ze de verleiding niet kunnen weerstaan. 'Ik speel viool sinds mijn dertiende verjaardag. Ik kreeg het instrument aangeboden als prijs in een kaartspel, aangezien mijn tegenspelers zakken al geleegd waren. Ik won het spel opnieuw en dacht het instrument te verkopen voor een mooi zakcentje — totdat een oude vriend me liet horen hoe het klonk." - 'Ik was verkocht,' Het was haar meteen duidelijk dat het viool spelen iets was wat de jongen op de been hield, de manier waarop hij erover sprak herkende ze wel in zichzelf. Zo jezelf kunnen zijn met iets waarbij je je helemaal vrij en op je gemak voelt. Ondanks dat zijzelf geen fysiek voorwerp had wist ze dat ze er later enorm van zou genieten als ze één van de succesvolle hotelketens van haar ouders zou gaan overnemen en allerlei feesten en partijen kon gaan organiseren. 'Later bleken mijn vaardigheden talent te bevatten, waardoor het balletje ging rollen. En nu ben ik hier terecht gekomen.' Vervolgde hij zijn uitleg en ze knikte dan ook aandachtig gedurende zijn verhaal. `Dat kan ik mij goed voorstellen,' begon ze. `Soms weet je gewoon dat je je passie gevonden hebt.` Ze volgt zijn handeling waarbij hij ook zijn sigarettenpeuk overboord kiepert. Even wacht ze stil af of hij opnieuw een sigaret uit zijn binnenzak stopt maar word hierbij onderbroken door zijn stem. Jane richt haar blik weer op zijn gezicht. 'Wat doet een vrouw als jij alleen in het oosten? Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd. Volgens mij kan jij jezelf wel redden. Maar. . . gevaren zitten in een klein hoekje hier. Had je geen gezelschap tijdens je reis?' Bij het horen van zijn woorden verschijnt er een grijns op haar gezicht die na het vorderen van zijn woorden alleen maar groter word. `Daar heb je volkomen gelijk in, alleen reizen als vrouw is inderdaad niet zonder gevaren.` In het jaar dat ze door Europa had gereisd was ze meerdere keren lastig gevallen door dronkenlappen, zwervers en ander uitschot. Gelukkig was ze niet zo snel van haar stuk te brengen en was ze ook niet vies om van zich af te bijten, ze stond haar mannetje wel want ze wist niet beter dan het allemaal zelf te moeten doen. Al nam ze het haar ouders niet perse kwalijk, ze wist nu hoeveel tijd het koste om alles draaiende te houden binnen een succesvolle organisatie maar soms was het wel even confronterend dat dat niet voor iedereen zo gold. "Daar ben ik mij volkomen bewust van, maar het was niet alsof iemand uit mijn vriendengroep erop zat te wachten even een jaartje er tussenuit te gaan.` Ze haalde haar schouders op terwijl ze even naar de juiste woorden zocht om de situatie met haar ouders te omschrijven. `Ik kom uit een nogal welvarend milieu waar werk voor vakantie gaat en het feit dat ik dat niet naleef is al een schande op zich, als het aan hen ligt tenminste,` En met ´hen´ doelde de jongedame dan op haar ouders die in de afgelopen tweeëntwintig jaar van haar leven uitgerekend vijf keer één week op zomervakantie geweest zijn, en altijd in de buurt van New York voor het geval er een noodgeval zou zijn. Alsof ze niet genoeg geld of personeel hadden om dat vanaf hun vakantiebestemming op te lossen. Verzonken in haar gedachten staarde ze langs zijn gezicht naar de horizon die zich vormde boven de golvende zee. `Dus ja, ik ben inderdaad alleen aan boort gekomen om huiswaarts te keren zoals ik al verteld had, `zei ze tenslotte en richtte haar groene kijkers weer op zijn blauwe. `En jij, Ronan? Kom jij uit Southampton of omgeving? En wat zijn je plannen als je straks in het westen bent?` Het was de eerste keer dat ze hem bij zijn voornaam aansprak, maar ze was het overdreven beleefde gespreksvorm nu wel beu, ze had in ieder geval het gevoel dat ze die fase nu wel voorbij waren.

[ bericht aangepast op 20 aug 2021 - 22:09 ]

Nauwelijks waren de eerste gasten al binnen of ik werd al opgeroepen om kleine klusjes op te knappen. Allereerst werd ik ingezet om bagage van de eersteklas passagiers in te laden en hun koffers bij de juiste kamer te brengen. Daarna moest ik een scharnier invetten aangezien deze zogenaamd ‘klemde’ hoewel de dames te lang om mij heen bleven hangen om helemaal zeker te weten dat ik alleen daarvoor opgeroepen was. Na mijn tiende klus van die ochtend sloot ik de deur achter mij dicht en veegde het zweet van mijn voorhoofd af. “Nog één verstopt toilet vandaag en ik spring geheel vrijwillig van deze boot af,” mompelde ik hoofdschuddend vooraleer ik het gangpad afliep om te kijken of mijn werkzaamheden elders nog nodig waren.       Ver kwam ik niet gezien het feit dat ik vriendelijk begroet werd door een man die onder de zwarte vegen zat. “Hut al gevonden, zo te zien?” werd me gevraagd. “En jij hebt zo te zien ruzie gehad met een oliepijp.” Mijn schouders gingen op en neer terwijl ik een zacht lachte uitstootte. “Vergeef me, het ontstoppen van de zoveelste toilet doet wat met een man zijn gevoel voor humor.” Vervolgens schraapte ik mijn keel met de bedoeling antwoord te geven op de vraag die de man eerder gesteld had. “Maar inderdaad, ik heb de hut al gevonden. Er werd me gevraagd zo vroeg mogelijk te komen zodat ik kon helpen met eventuele voorbereidingen dus ik heb onmiddellijk mijn spullen op het dichtstbijzijnde bed gegooid.”       Op de opmerking van de man die volgde, kon ik alleen instemmend knikken. “Inderdaad, een sneue bedoening dit. Ik had op zijn minst wel gedacht dat er een fruitmand vanaf kon.” Ook op mijn gezicht verscheen een grijns – ik mocht deze man nu al. We deelde eenzelfde soort humor en dat kon ik zeer waarderen. Ik stak mijn hand uit om die van hem te schudden. De olie op zijn handen deerde me vrij weinig. Mijn overal was eveneens niet meer zo schoon als bij het krieken van de dag maar dit was een teken van het harde werk dat we hadden moeten verrichten. “Gael Kavanagh, aangenaam kennis te maken.”

Gael Kavanagh 28 jaar | werkkledij | Jackson | in het gangpad

[ bericht aangepast op 21 aug 2021 - 0:12 ]

---

I have seen my own sun darkened

24 years      —      Librarian who dreams of becoming an author      —       Dress On their way to the Titanic      —       w. Joseph We hadden zojuist de sleutel afgeleverd aan de vorige eigenaar en nu liepen Joseph en ik over het trottoir – onze eerste stappen nemend die ons zouden leiden naar een nieuwe toekomst. Dat was de laatste wens van Oma geweest toen ze ons haar laatste spaargeld meegaf vanuit haar sterfbed.

De jarenlange arbeid in de vlasfabriek had haar geen goed gedaan, wat terug te zien was aan de jonge leeftijd waarop ze was gestorven. Voor ons had ze zoveel meer gewild dan naaister en schoenmaker. Allebei hadden we onze eigen dromen die we wilde volgen en de Titanic zagen we als een uitweg. Waar ik wel enorm tegenop zag, was het uitleggen van deze beslissing aan Matthew.       Een plots gevoel van onbehagen maakte dat ik vluchtig mijn zakken afklopte om te kijken of ik onze tickets wel had meegenomen – iets wat ik de afgelopen tien minuten al zo’n zeven had gecontroleerd. Opgelucht haalde ik adem toen ik de stevige papiertjes voelde langs de voering van mijn jas. Aangezien ik de meest ordelijke van ons twee was, had ik aangeboden om de kaartjes bij mij te bewaren maar volgens mij was ik ook degene die het meest gespannen was onder deze verantwoordelijkheid.       Door het kleine momentje waarop ik Joseph uit het oog verloor, had ik niet door dat hij afdwaalde – waarschijnlijk afgeleid door het één of ander. Hij dreigde bijna tegen een lantaarnpaal aan te lopen. Snel trok ik hem aan de mouw van zijn witte overhemd weer terug mijn richting op en haakte demonstratief mijn arm door de zijne.       “Ik kan je ook echt geen seconde alleen laten,” grapte ik en ik gaf hem een plagende por in zijn zijde. De stilte tussen ons had lang genoeg geduurd, vond ik. De weg hiernaartoe was namelijk akelig stil geweest, een fenomeen dat niet vaak voorkwam. Ik nam een diepe ademteug in een poging de sombere gedachten van me af te zetten. Bezorgd liet ik mijn ogen glijden naar mijn broertje.       “Heb je er behoefte aan om over te praten? Over wat we zojuist gedaan hebben? Of over wilde toekomstplannen? Ik ben deze stilte niet helemaal gewend van je.” Ik glimlachte naar hem en trok hem iets dichter tegen me aan terwijl we onze pas erin hielden.

[ bericht aangepast op 21 aug 2021 - 0:21 ]

---

I have seen my own sun darkened

---

De hele weg naar de haven toe legt Adelaide in stilte af. Niet omdat ze geen gesprek met beide heren wil voeren, maar omdat ze simpelweg te in beslag genomen is met het kijken naar waar ze op af gaan. Het grote schip niet iets waar je omheen kunt kijken, eens het in blikveld verschijnt. Een glimlach krult soepel rond Adelaide’s mondhoeken, ze had zoveel zin in deze reis. Een reis die ze heeft gekregen van Carleton en Clifford’s ouders — een cadeau voor de verloving die ze zijn aangegaan, gearrangeerd weliswaar. Door hun jarenlange vriendschap maakt het dat in ieder geval gemakkelijker te accepteren.       ”Moet je dat zien, prachtig,” zegt Clifford, minuten voordat de wagen waarin ze zitten tot een stilstand komt. “Onzinkbare schoonheid.” Adelaide knikt lichtjes, haar blik naar buiten gericht, nog altijd op het grote schip dat vandaag haar eerste echte reis mag gaan maken. “Alleen jammer dat ze ook teveel gespuis toelaten. Maar iemand moet er werken niet?”       Adelaide humt zachtjes, neutraal en zonder enige afkeur te laten blijken — zich maar al te bewust van de verschillen binnen de wereld; in hun wereld De brunette vind het lastig om daar aan deel te nemen, een van haar goede vriendinnen tenslotte haar eigenste kamermeisje. En dus lukt het Adelaide het beste om er in midden te blijven, hoe moeilijk dat soms ook mag zijn.       “Voor sommige dingen hebben we hen nu eenmaal nodig, nietwaar?” glimlacht Adelaide, waarna ze een zacht kneepje in Carleton’s hand geeft, opgewonden door het feit dat ze hun eerste bestemming hebben bereikt; de haven. Soepel laat Adelaide zich uit het voertuig glijden, eens de deur voor hen wordt opengehouden, en strijken haar handen de lichte kreukels uit haar rokken glad zodra ze buiten staat. “Ze is werkelijk een schoonheid,” mompelt de brunette zacht — wie zich niet druk maakt om de mensenmassa voor hen, of de gezondheidsinspectie een klein stukje verderop. Adelaide kijkt al uit naar deze reis vanaf het moment dat ze tickets heeft mogen krijgen.       Terwijl Clifford enkele bemanningsleden vanuit de Titanic opdrachten geeft hun koffers zorgvuldig naar binnen te brengen, richt Adelaide zich tot Carleton. “Wat vind jij ervan, Carleton? Is het schip een prachtig exemplaar?” Voorzichtig haakt ze ondertussen haar arm in de zijne — een handeling dat ze voorheen weliswaar eens vaker hebben gedaan, maar wat nu door de hele verloving plots een stuk anders lijkt aan te voelen. Dat de twee elkaar nog moeten gaan vinden op romantisch vlak is een overduidelijk gevoel, heersend bij de donkere schone.       "Hopelijk kijken ze ook voor vlooien, je weet maar nooit wat voor smerige ziektes die ratten met zich meedragen,” klinkt het ondertussen vanuit Clifford, de walging en dunne spoor van minachting hoorbaar in zijn gladde stem. Subtiel tikt Adelaide haar mondhoeken iets op, terwijl ze toekijkt hoe de jongste van de Pelletier heren zijn zakhorloge weer weg stopt. “Ladies first,” stelt hij dan voor, gebarend naar het opstapdek. Langzaam haalt Adelaide haar arm weer los van dat van Carleton en reikt ze met haar andere hand naar Clifford, om hem een zacht kneepje in zijn onderarm te geven.       ”Laten we ons daar geen zorgen over maken,” zegt ze dan. Met een licht knikje in de richting van de gezondheidsinspectie spreekt Adelaide verder. “Het ziet er naar uit dat ze hun checks grondig uitvoeren.” Precies op datzelfde moment wordt een van de jongere dames in de rij opgedragen haar haren los te maken, waarop er met een iets minder vriendelijk hand door het bemanningslid van de Titanic een luizenpluis-sessie plaatsvindt. De man voor haar ondervindt op datzelfde moment een oog, oor en mond onderzoek. Nee, er mocht van het personeel niet gauw iets verkeerds gezegd worden — ze deden per slot van rekening allemaal hun best, of die mening deelde Adelaide in ieder geval.       ”Laten we gaan, er wachten vast nog mooiere dingen op ons,” grijnst Adelaide licht, met een zijdelingse blik op Carleton gericht, alvorens ze alsnog de heren voorgaat, het schip op.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Bethany was erg blij geweest met het feit dat ze Edith en Alice al vooruit had gestuurd met het grootste gedeelte van de koffers, want zoals ze hier door de drukke menigte liepen, vond ze het al moeilijk genoeg om zich voort te bewegen, zonder dat een of andere straatrat iets probeerde te stelen en zonder dat ze Raymond, Charlotte, Gabriel of Sophia uit het oog verloor. Gelukkig had Raymond, de schat die hij was, haar laatste koffer van haar overgenomen en liep hij beschermd achter hen, waardoor ze zich volledig kon richtten op Gabriel en Sophia, die beide enorm onder de indruk waren van het enorme schip. Ze waren beide, net als Charlotte en Bethany zelf, enorm veel luxe in hun leven gewend, maar dit schip was toch echt wel iets anders, zelfs voor hen. Het had Bethany dan ook zeker niet verbaasd dat er zich een hele menigte rondom het schip had verzameld. Er waren beschaafde mensen, net zoals zij, maar de haven stond nog voller met vies ruikende, smerig gekleedde lagere rangs burgers. Mensen die naar alle waarschijnlijkheid vele ziektes met zich mee droegen en waarvan Bethany hoopte dat ze niet teveel bij haar in de buurt zouden komen. Ze had haar luxe leven dan wellicht met alle liefde verlaten en persoonlijk gekozen voor een tweedeklas ticket, toch was ze van plan zich in de beschaafde rangen van de bevolking te blijven bevinden en wenste ze zowel zichzelf als haar geliefden geen van die ziektes toe. Gelukkig werd de stank steeds minder hoe dichter ze bij het schip kwamen en zag ze dat de bemanning grondige inspecties uitvoerde, wat haar al enigszins gerust stelde. Het zou allemaal vast wel goed komen, hoopte ze. Nadat ze hun tickets getoond hadden, werden ze hartelijk welkom geheten op het schip. Iets wat voor een kleine glimlach op Bethany's gezicht zorgde. Ze verwachtte niet dat Gabriel en Sophia alles wat hen verteld werd echt zouden gaan onthouden, maar ze had er toch het vertrouwen in dat het uiteindelijk helemaal goed zou komen. "Moeder, wat is het prachtig hier!" "Ik heb nog nooit zoiets gezien, wat vind u?" Het enthousiasme van haar beide kinderen zorgde ervoor dat de kleine glimlach op haar gezicht nog net iets groter werd. "Jullie hebben helemaal gelijk," antwoordde ze, zichzelf sterker houdend dan ze zich eigenlijk voelde, "we gaan het heerlijk hebben hier." "We zijn er, dit kan niemand ons meer afpakken, niemand zou ons nog tegenhouden." Het was duidelijk dat Raymond doorhad hoe gespannen Charlotte en zijzelf waren geweest en ze vond het dan ook enorm lief dat hij hen op probeerde te beuren. Voor even keek ze hem diep in zijn ogen aan en voelde ze hoe ze zich langzaamaan al iets meer begon te ontspannen. Hier, zo bij hem, kon haar niks gebeuren. Echter merkte ze al snel dat haar kleine zusje zich helemaal nog niet op haar gemak voelde. Iets wat de lieve Sophia ook gemerkt had, want de lieverd had al snel de hand van haar tante weer beet gepakt. Waar Gabriel zich soms wat stoerder voor probeerde te doen, was Sophia degene die echt de gevoelens van anderen oppakte en hier ook altijd naar handelde. ‘’Ik zou pas blij zijn als we onderweg zijn,’’ hoorde ze haar zusje zeggen ‘’al voel ik mij wel iets beter nu we aan boord zijn. Het is hier prachtig, vinden jullie ook niet?’’ Bethany kninkte, gevolgd door opnieuw een kleine glimlach toen haar beide kinderen antwoordden dat hun tante gelijk had. Wat was ze toch trots op ze. "Het gaat alleen nog maar mooier worden," antwoordde Bethany glimlachend, terwijl ze zich zowel voor haar kinderen als voor haar zusje groot probeerde te houden. "Denk je dat we eerst naar de hutten moeten?" Bethany kende haar zusje goed genoeg om te weten dat ze die vraag bevestigend moest antwoorden. Ze wist dat Charlotte zich graag zou willen opfrissen en haar laatste koffer zou willen neerleggen, iets waar Bethany zelf ook zeker niet op tegen was. Daarnaast leek het haar dat Raymond ook graag zijn koffer los zou willen laten. "Laten we dat maar doen," antwoordde ze, waarna ze een bemanningslid aansprak met de vraag hun koffers te dragen en hen te laten zien waar hun hut zich bevond. "Alstublieft, moeder, mag ik met Ray mee?" Bethany keek Gabriel glimlachend aan en knikte. "Als Raymond dat goed vindt, vind ik het ook geen probleem," antwoordde ze, waarna ze zich glimlachend tot Raymond richtte. "Kom je naar ons toe zodra je je koffer hebt weggelegd?"

'Ik zal meteen uw koffers uitpakken, milady,' zei Gwen Baxter, Wrenna's lady's maid, voordat ze aan boord van het imposante schip gingen. Wrenna knikte even naar de blondine naast haar.       'We gaan om acht uur eten, dus daarvoor wil ik me omkleden en klaarmaken,' reageerde Wrenna toen. 'Iets chiques, denk ik, Baxter. Tot vanavond.' Met die woorden draaide de aristocrate zich om en haar maid maakte zich uit de voeten. Zij moest niet alleen zorgen voor Wrenna's kleding, maar voor haar complete garderobe, accessoires en andere dingen die met haar uiterlijk te maken hadden. In tegenstelling tot wat veel mensen dachten, kon Wrenna Gwen (die ze altijd bij de achternaam Baxter noemde) heel erg waarderen. Zij was een van de weinige mensen met wie ze alles kon bespreken. Wrenna was haar werkgever, maar Baxter voelde soms meer als een vriendin.       Wrenna trok haar neus op toen ze uiteindelijk aan boord van het enorme schip gingen. Het lawaai en vooral de stank die er rond de haven van Southampton hingen, vond ze, op zijn zachtst gezegd, niet prettig. Het scheelde dat ze erg snel aan boord waren, samen met haar familie en toekomstige schoonfamilie, en zich kon scheiden van de mensen in de lagere klassen. 'Wat een drukte,' mompelde ze uiteindelijk, tegen niemand in het bijzonder. Even keek ze opzij. Ze liep arm in arm met haar verloofde, Charles Ismay. Zijn vader was de drijvende kracht achter de Titanic geweest. Het was dus ook niet gek dat de twee families best wat blikken toegeworpen kregen. Zeker de familie Ismay was in dit gezelschap bekend. Ze hadden op vrijwel elke voorpagina van alle kranten gestaan.       Het werd rustiger naarmate ze meer in de buurt van het deck van de eerste klas kwamen en Wrenna slaakte een zucht van opluchting. Eindelijk een beetje stilte. Ze had zich best verheugd op deze bootreis, maar het nadeel was dat ze wekenlang met wildvreemden opgescheept zat. Niet dat ze van plan was om de trappen af te gaan, maar toch. Het idee was er.       Charles leek zich weinig van alle hectiek aan te trekken. Hij keek alleen maar erg blij toen hij de drukte in de haven al had gespot, en zelfs toen ze aan boord gingen en mensen zich langs elkaar heen wurmden om het beste uitzicht te krijgen. Ze kon hem totaal niet begrijpen.

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

24      ⬧      First class      ⬧      Son of the managing director of White Starline, engaged to Wrenna Talbot      ⬧      With Wrenna

Het was een bijzondere gewaarwording het majestueuze schip met mijn eigen ogen te zien. Het op blauwdrukken zien was één ding maar het in levende lijven zien was een heel ander verhaal. En daar lag ze dan, wachtend om duizenden mensen de reis van hun leven te bezorgen. Het aanblik van de gevulde haven en het groteske schip wat boven eenieder uitstak liet me sprakeloos. Al snel werd ik weer de realiteit ingetrokken door Wrenna wie op een hoog tempo doorliep en mij hierdoor met haar mee trok. Ik had best nog even naar het prachtige beeld kunnen staren maar ik had al snel geleerd dat het maar beter was mee te gaan in Wrenna haar planning. Echter keek ik eenmaal aan boord van het schip nog altijd mijn ogen uit. De buitenkant had ik al honderd maal op papier gezien maar het interieur was nieuw voor me. En niet alleen de luxueuze aankleding had mijn aandacht getrokken maar ook de tientallen, al niet honderden, verschillende mensen hadden dat gedaan. Volledige gezinnen met jonge kinderen, een vrouw alleen, een man met een baby... het maakte me zo benieuwd naar hun verhalen. En het gaf me tegelijkertijd nieuwe inspiratie om te schrijven. Mijn handen jeukten maar iets zei me dat het nog wel even zou duren voor ik weer wat op papier zou kunnen krijgen als ik zo de gesprekken van Wrenna hoorde. Natuurlijk was ze nu al druk bezig met haar outfit van vanavond. Ik schudde mijn hoofd en sloeg mijn ogen kort ten hemel. Het was me niet ontgaan hoe ze haar neus opgetrokken had en hoe dit niet verdween toen ze het daadwerkelijke schip binnen stapte. Wrenna was niet makkelijk tevreden te stellen, alles behalve. Wrenna baande zich zo snel mogelijk een weg door de menigte heen en ik hobbelde maar achter haar aan alsof ik haar hondje was. Eenmaal we aangekomen waren op het eerste klas dek besliste ik de route. Ik trok haar zacht mee naar de balustrade en keek naar het zwaaiende publiek. Hier uit was af te leiden dat het niet lang meer zou duren voor het schip zou gaan vertrekken. Ik kon het dan ook niet laten terug te zwaaien met een brede grijns. Al snel legde ik mijn aandacht weer bij mijn lieftallige verloofde, wetend dat deze niet lang zonder zou kunnen. "En?" glimlachte ik naar haar waarna ik mijn hand op die van haar legde en met mijn duim over de rug van haar hand wreef. "Wat vind je ervan?" vroeg ik nieuwsgierig. Ik was zeer benieuwd naar haar reactie al was ik er stiekem ook wel een klein beetje bang voor. Normaal lagen mijn vader en ik elkaar niet zo maar Titanic was één van de weinige raakvlakken. Ik had iedere stap meegemaakt en dat maakt het toch wel speciaal. En ondanks dat Wrenna haar mening me toch vaak koud liet, zocht ik nu toch voor dat kleine stukje bevestiging. "Wacht maar tot je de suites ziet,".

[ bericht aangepast op 22 aug 2021 - 0:00 ]

---

How far is far

☸       'Liefje, waar zijn de kaartjes gebleven?'             'Wat een schande dat ze ons laten wachten als gepeupel.'                   'Zou er goede champagne aan boord zijn, zoals de vakantie in Frankrijk?'       Jax sluit zichzelf af van de gesprekken welke momenteel boven zijn hoofd plaatsvinden op de stabiele loopbrug — de inhoud daarvan hem onbekend, volledig buiten zijn stand geplaatst. Wanneer hij een ander bemanningslid ziet lopen, vindt hij daarin welkome afleiding: een prima iemand.       'En jij het zo te zien ruzie gehad met een oliepijp.'       Zelfbewust graait Jax opnieuw naar zijn lap, nogmaals proberend om het smeer te verwijderen van zijn huid. Alhoewel hij weet dat het onbegonnen werk is vanaf nu — het smeer een onderdeel van zijn uniform. Jax haat het, aangezien het zijn status aangeeft binnen de te bekrompen maatschappij.       'Vergeef me, het ontstoppen van het zoveelste toilet doet wat met een man zijn gevoel voor humor. Maar — inderdaad, ik heb de hut al gevonden. Er werd me gevraagd zo vroeg mogelijk te komen zodat ik kon helpen met eventuele voorbereidingen, dus ik heb onmiddellijk mijn spullen op het dichtstbijzijnde bed gegooid.'       Schijnbaar is zijn collega in staat om zonder enige moeite een gesprek gaande te houden, een gegeven waarvoor Jax hem dankbaar is. Daarom is hij in staat om ook een grappende opmerking te maken omtrent het ontvangstcomité, waardoor de kerel moet lachen. Uiteindelijk steekt de jongeman zijn hand uit, welke Jax aanneemt met gretigheid. Uitzonderlijk voor hem: slechts enkele uren aan boord en nu al kennis gemaakt met iemand anders, een eigen record. Wat zouden zijn oude collega's daarvan zeggen?       'Gael Kavanagh, aangenaam kennis te maken.' Jax laat zijn hand los. 'Jax Silva,' antwoordt hij dan — zijn hele naam achterwege latend. Jackson is nooit passend geweest, toebedeeld aan zijn oudere familieleden. Wellicht zou hij de naam ooit dragen, mocht hij zelf kinderen krijgen — ooit.       'En die oliepijpen zijn toevallig de mooiste die ik ooit tegen ben gekomen,' zegt hij dan, grappend, maar ook eerlijk. Dat was alsnog een understatement. Jax heeft nooit zo'n grote machinekamers gezien, waardoor hij eerst minutenlang heeft staan gapen. Dit zou zijn domein worden, voor weken of maanden aan een stuk.       'Wat zijn jouw taken hier?' vraagt hij dan met interesse. Gael ziet eruit alsof hij de machinekamers aan zou kunnen. Zojuist had hij echter gesproken over toiletten die verstopt waren, waardoor Jax niet weet wat te denken over de man. Gael lijkt hem geen schoonmaker, lachwekkend.       'Volgens mij slapen we in dezelfde hut, overigens. Ik heb mijn spullen neergegooid tegenover een bezet bed daar, beneden heb ik niet veel collega's gezien — die zullen nu wel aankomen.' Gael en Jax waren de eerste aanwezigen. 'Hopelijk brengen ze allemaal wat lekkers mee,' grijnst hij dan, denkend aan alcohol.

Jackson Silva 27 • 3rd Class | Mechanic • Outfit • @ Railing • & Gael ☸ ☸ ☸ ☸ ☸

---

•

☸       Wanneer Ronan praat over zijn geliefde instrument, weet de gezichtsuitdrukking van Jane te veranderen — geïnteresseerd, alsof zijn woorden daadwerkelijk aantrekkelijke inhoud hebben. Hierdoor beseft Ronan dat zijzelf tevens een geliefde passie heeft, de herkenning daarvan inmiddels overduidelijk.       'Dat kan ik mij goed voorstellen — soms weet je gewoon dat je je passie gevonden hebt.'       Jane's woorden bevestigen zijn gedachten. Wellicht zou hij haar later vragen naar haar eigen passie, aangezien hij inmiddels matig benieuwd is geworden. Wat zou de jongedame drijven, diep van binnen? Reizen? Wat is de reden van besluit om een jaar alleen naar het oosten te gaan? Ronan kan zijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen, waardoor hij haar vraagt naar het gevaar. Alleen rondlopen rondom kroegen is al gevaarlijk voor een jongeman, laat staan voor een alleen reizende vrouw.       'Daar heb je volkomen gelijk in, alleen reizen als vrouw is inderdaad niet zonder gevaren. Daar ben ik mij volkomen bewust van,' Jane is alles behalve dom. '—maar het was niet alsof iemand uit mijn vriendengroep erop zat te wachten even een jaartje er tussenuit te gaan. Ik kom uit een nogal welvarend milieu waar werk voor vakantie gaat en het feit dat ik dat niet naleef is al een schande op zich, als het aan hen ligt tenminste.' Ronan heeft het gevoel dat Jane ditmaal niet meer praat over haar eerder genoemde vriendengroep.       Ronan's wenkbrauwen fronsen zichzelf lichtelijk. Natuurlijk, werken is belangrijk. Maar, daarnaast moest eveneens geleefd worden. Dat idee scheen Jane eveneens te delen — in tegenstelling tot haar omgeving. Zelfs de hogere klassen hebben hun minpunten — welke Ronan graag zelf zou willen ervaren.       'Dus ja, ik ben inderdaad alleen aan boord gekomen om huiswaarts te keren zoals ik al verteld had.'       Jane kijkt over de oceaan, diep in haar gedachten verzonken. Wil ze daadwerkelijk naar huis? Of zou ze liever verder gaan reizen? Ouders kunnen een stempel achterlaten, daarvan is Ronan zich als geen ander bewuster dan ooit. Direct werpt hij gedachten aan zijn moeder uit zijn hoofd.       'En jij, Ronan? Kom jij uit Southampton of omgeving? En wat zijn je plannen als je straks in het westen bent?'       Ronan zou haar niet vertellen waar hij daadwerkelijk vandaan komt: een achterbuurt in godvergeten Birmingham, niet direct de beste buurt. Glimlachend haalt hij zijn schouders eenmalig omhoog. 'Ik heb bewondering voor je, Jane,' eveneens haar voornaam hanterend zoals zij deed. 'En dan niet alleen vanwege het reizen, maar eveneens om de onbegane paden alleen te bewandelen. Dat vergt moed.' Ronan volgt haar blik kortstondig, de open oceaan voor hen. 'Ik kom uit de omgeving, inderdaad. En mijn plannen. . .'       Uiteindelijk is het de zeewind welke het onzichtbare zetje geeft. 'Wanneer ik in Amerika ben, wil ik mezelf bewijzen als bekend violist. Daarna komen de andere dromen een voor een aan de beurt.' En deze dromen zijn gigantisch — waarvan Ronan al jarenlang droomt. 'Dus mocht je ooit een violist benodigd hebben voor een feestje. . . houd ik mezelf volledig aangeraden,' zegt hij dan, haar een knipoog schenkend ten teken van een flauw grapje. Ondanks dat daarbinnen een waarheid verborgen zit. ☸ ☸ ☸ ☸ ☸

Ronan King 27 • 3rd Class | Violist • Outfit • @ 2nd Class Deck • & Jane

---

•

Zonder een woord te zeggen trok Charles haar mee richting het dek en de balustrade. Op de kade stond een enorme menigte aan mensen te zwaaien, gillen en schreeuwen. Zij hadden geen ticket kunnen bemachtigen of zagen van deze enorme reis naar New York simpelweg het nut niet in. Toch konden ze het niet laten om het enorme schip te komen bekijken en de passagiers en bemanningsleden uit te zwaaien. Ze trokken graag de aandacht van iedereen aan boord, zeker de mensen in de hogere klassen. Wrenna keek opzij naar haar verloofde, die met een brede lach op zijn gezicht terugzwaaide. Het duurde echter niet lang voor ze zijn hand op die van haar voelde.       'En? Wat vind je ervan?' vroeg hij haar. Ze keek even in zijn ogen en zag de pretlichtjes glinsteren. Veel overeenkomsten hadden ze niet. Wrenna genoot van haar welvarende opvoeding en het feit dat ze maar met haar vingers hoefde te knippen om de aandacht te vragen of iets voor elkaar te krijgen. Charles was het tegenovergestelde. Hij liep liever in wat sjofele kleding, ging graag naar een kroeg en voelde zich juist ongemakkelijk bij alle starende blikken die ze kregen, of dat nu vanwege zijn dure kleding of vriendelijke glimlach was.       'Niet verkeerd,' reageerde Wrenna uiteindelijk. Ze kon niet ontkennen dat het schip er mooi uit zag, vooral aan de binnenkant. Ze waren net even door de eersteklas lounge gelopen, waarnaast de eetzaal ook lag. De luxe ontging haar echt niet. Misschien zou deze reis toch niet zo erg worden als ze in eerste instantie had gedacht.       'Wacht maar tot je de suites ziet,' voegde hij nog toe. Wrenna zou pas later richting haar suite gaan. In tegenstelling tot de mensen uit de lagere klasse hoefde zij zich geen zorgen te maken over uitpakken en installeren. Dat deed Baxter allemaal voor haar. Ze hoefde alleen maar op bepaalde tijden richting de suite te gaan, zich om te kleden, en weer terug te gaan. Wrenna knikte een keer. Dit huwelijk... ze wist het allemaal nog zo even niet. Haar verstand wist echt dat dit voor haar de beste mogelijkheid zou zijn. De familie Ismay had geen officiële titel, maar was wel buitengewoon rijk en had overal veel invloed. Zij en Charles waren praktisch samen opgegroeid, voor zover dat mogelijk was als zij in Schotland woonde en Charles niet. En toch... Charles deed zijn best, maar Wrenna werd er gewoon niet warm van. Het zou waarschijnlijk een verstandshuwelijk worden. Een paar kinderen en verder hadden ze hun eigen leven. Dat hoopte ze in ieder geval.       'Bruce,' zei Wrenna, toen haar blik viel op Bruce Ismay, Charles' vader en Wrenna's toekomstige schoonvader. Ze glimlachte, haalde haar hand onder die van Charles vandaan en liep naar hem toe. Ze drukte een kus op zijn wang. Met Bruce kon ze het heel goed vinden, net als met haar eigen vader. 'Het ziet er prachtig uit,' complimenteerde ze hem. De schijn ophouden, dat kon ze wel redelijk goed.

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

---

Voor de kinderen was het ook een hele beleving. Raymond bekommerde zich beschermend over Gabriel, want hij wist dat de jongen zich graag onbevreesd opstelde. Maar hij was ook nog maar een kind wiens vader overleden was. "Laten we dat maar doen," antwoordde Bethany, waarna ze een bemanningslid aansprak met de vraag hun koffers te dragen en hen te laten zien waar hun hut zich bevond. "Alstublieft, moeder, mag ik met Ray mee?" Gabriel was vooral aan hem gehecht geraakt en natuurlijk was dat geheel wederzijds. De kleine jongen keek hem altijd aan met veel bewondering. Raymond probeerde dan ook zoveel mogelijk het goede voorbeeld te geven,. . "Als Raymond dat goed vindt, vind ik het ook geen probleem," antwoordde ze, waarna ze zich glimlachend tot hem richtte. "Kom je naar ons toe zodra je je koffer hebt weggelegd?" Vroeg ze hem. “Uiteraard, liefste.” Zei Raymond. Hij drukte een liefkozend kusje op haar wang en nam Gabriel mee aan de hand, samen zochten ze naar zijn hut. “Zo, jonge heer, hoe vind je het tot nu toe?” Vroeg hij de kleine jongen zodra ze binnen waren. Raymond legde zijn koffer goed weg en legde enkel een paar benodigde spullen op zijn nachtkastje. “Het is zo cool” glunderde Gabriel. Hij liet zich vallen op het bed dat een prima vering leek te hebben. Ook Raymond nam plaats op bed, hij wilde gewoon de tijd nemen voor hem. Het was belangrijk om kinderen te vragen naar hun gevoelens, al leek Gabriel er nog niet veel moeite mee te hebben. Het serieuze gesprekje tussen Raymond en Gabriel mondde al gauw uit in een speels onderonsje. Al snel werden de kussens van het bed getrokken en belandden ze lachend in een spel. Wanneer Gabriel moe begint te worden, zet Raymond de kleine jongen op de grond. “Laten we maar eens naar je moeder, zus en je tante gaan, oké?” De jongen knikte een beetje vermoeid en stak zijn armpjes uit, als teken dat hij gedragen wilde worden. Uiteraard was dat voor Raymond geen enkel probleem.

---

Every scrap of you would be taken from me, watched as you signed your name Marjorie