[RPG • 200] Titanic • Speeltopic 1 - Speeltopics

19 aug 2021 - 19:00 Elentiya is offline

Titanic
"Where to? To the stars."

We duiken terug in de geschiedenis en varen meer dan honderd jaar geleden mee met een van de grootste cruiseschepen allertijden, de Titanic.
Op 10 April, 1912, opent het schip haar deuren en verwelkomen ze iedereen die een ticket heeft weten te bemachtigen — van rijk en welvarend, al daartussen, tot aan arm en in dienst gesteld op het schip — om van een lange en hopelijk prachtige reis te mogen genieten.
De Titanic zal vertrekken vanuit Southampton, op weg met als eindbestemming New York.

Samen schrijven we de verhalen binnen de verschillende classes, waar ieder van onze personages hun eigen rol in zal spelen.

•• Rollen.

— First Class.
De meest luxueuze klasse op het schip. Enkel bestemd voor de rijken; oa ambtenaren, beroemdheden, etc. Voor hen zal er niets te komen zijn.
— Second Class.
De middenklasse, wie eveneens mogen genieten van de luxe delen op het schip, zij het in mindere mate als de eerste klasse.
— Third Class.
De laagste klasse. Hun hutten bestaande uit zes slaapplaatsen, luxe niet iets wat aan het is uitbesteed. Vele van hen werken dan ook op het schip om er zo toch een kleine glimp van mee te krijgen.

“May I have your ticket, please?”

•• Reservations.

First Class.

– Adelaide Rycroft • 25 jaar • 1.2 • Rionach.
– Romilly Anastasia Jacqueline de Loughrey • 17 jaar • 1.4 • Nikos.
– Elizabeth Cecilia Albrecht • 26 jaar • 1.5 • Epione.
– V • leeftijd • Eclypse.
– Wrenna Rosamund Talbot • 25 jaar • 1.9 • Isak.
– Kezia Faith Enfield • 18 jaar • 1.9 • Chiacchierare.
– Delilah Patterson • 18 jaar • 1.9 • Chocolatier.
–
– Maxwell Nolan Sullivan • 27 jaar • 1.3 • Isolophilia.
– Clifford Baptiste Pelletier • 24 jaar • 1.3 • Raccoon.
– Carleton Augustine Pelletier • 27 jaar • 1.8 • Amren.
– Octavian Edward Smith • 26 jaar • 1.5 • Nikos.
– Charles Richard Ismay • 24 jaar • 1.8 • Comedown.
– Andrew Herbert James Clarington • 20 jaar • 1.9 • Everglow.

Second Class.

– Bethany Hope McAndrew - Salisbury • 29 jaar • 1.3 • Chiacchierare.
– Charlotte Deborah Salisbury • 22 jaar • 1.4 • Everglow.
– Aveline Cresswell • 23 jaar • 1.7 • Varian.
– Evangeline Mary Dumbleton • 23 jaar • 1.5 • Nikos.
– Jane Reinhart • 22 jaar • 1.8 • Chocolatier.
–
– Raymond Hughes • 32 jaar • 1.3 • Everglow.
– Matthew Jock MacMillan • 30 jaar • 1.8 • Livgardet.
– Lewis Sallow • 25 jaar • 1.5 • Lerwick.
– Joseph John Dumbleton • 20 jaar • 1.8 • Raccoon.

Third Class.

– Irina Ross • 24 jaar • 1.2 • Reeses.
– Leonora Mariah Booth • 23 jaar • 1.2 • Isak.
– Amita Eshe Bhasin • 24 jaar • 1.4 • Isolophilia.
– Saoirse Yeardley • 24 jaar • 1.5 • Rionach.
– Diana Livesey • 21 jaar • 1.8 • Cleland.
–
– Joe William Adams • 21 jaar • 1.3 • Comedown.
– Angus Finley • 24 jaar • 1.3 • Rionach
– Gael Kavanagh • 28 jaar • 1.4 • Nikos.
– Samuel Cináed MacMillan • 28 jaar • 1.8 • Dimitrescu.
– Jackson Silva • 27 jaar • 1.8 • Shooter.
– Ronan King • 27 jaar • 1.8 • Shooter.

•• Het begin.

De opkomst naar de Titanic toe is groots, de haven staat vol met mensen; ook zij die geen ticket hebben weten te bemachtigen zijn komen kijken — om afscheid te nemen, of om toe te kijken hoe het grote schip aan zijn eerste grote reis mag gaan beginnen.
We starten de RPG dan ook vanaf hier. Onze personages staan op het punt om aan schip te gaan, sommige zijn al binnengekomen en op weg naar hun hutten gegaan. Houdt je ticket bij de hand, want zonder zal het verdomd lastig worden om binnen te geraken.

De hutten.
— First Class; Prive suites, luxe hutten, sommige zelfs met een privé promenadedek tot beschikking. Er is ruimte voor maximaal 3 passagiers.

— Second Class; Iets simpelere, minder luxe hutten, geen mogelijkheid tot Privé suites. Er is ruimte voor maximaal 4 personen.

— Third Class; zij slapen in kleine maar comfortabele ruimtes, meestal met 2, 4 of 6 personen in één hut. In dit RPG heb ik de verdeling zo gemaakt; alle vijf de dames van deze klassen slapen in één hut, en alle zes de heren van deze klassen slapen in één hut.

[ bericht aangepast op 2 sep 2021 - 16:33 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

25 aug 2021 - 14:11 Chiacchierare is offline

Chiacchierare 263

Lady Kezia Faith Enfield

18 - 1st class - Deck, with Lady Delilah, Joe & Lord Andrew

De hele ochtend was Lady Kezia al in een uiterste best humeur geweest. Eindelijk begon het grootse avontuur waar ze zo naar uit had gekeken. Ze zou een aantal heerlijke weken aan boord van het grootse schip tegemoet gaan, alvorens ze opnieuw in het haar zo geliefde Amerika aan zouden komen. Ze had er zin in, zeker aangezien ze dit geweldige avontuur samen met haar beste vriendin zou gaan beleven.

In de wagen onderweg naar het schip hadden de dames dan ook vol enthousiasme gesproken over alle geweldige dingen die ze tegen zouden komen. Lady Kezia was zo vrolijk geweest, dat ze zich pas in de haven besefte dat ze het schrip zouden moeten delen met het gepeupel. Minachtend trok ze haar neus op bij het zien van alle mensen in de haven.
"Zet ons zo dicht mogelijk bij het schip af," beveelde ze, "het maakt mij niet uit wat u daarvoor moet doen, ik ga niet tussen dit hier lopen."
De chauffeur knikte alleen maar en zette hen uiteindelijk zo dichtbij, maar in Lady Kezia's ogen nog altijd te ver weg, af.
"Dichterbij kan ik echt niet komen, miladies, maar jullie butlers zullen ervoor zorgen dat jullie niks overkomt."
Geïrriteerd rolde Lady Kezia met haar ogen, waarna ze, wetende dat ze geen andere keuze had, de wagen verliet en samen met Lady Delilah richting het schip liep.
Een kleine glimlach verscheen er op haar gezicht toen ze zag hoe de derde klasse geïnspecteerd werd, zo was de kans dat ze een ziekte over brachten in ieder geval al een stuk kleiner, maar al snel besloot ze het gepeupel te negeren en zich te richtten op het schip, waarvan ze toe moest geven dat het toch echt best mooi was geworden.

"We gaan het geweldig hebben hier, denk je niet?" De woorden hadden echter pas net haar mond verlaten, toen ze vol afschuw toe keek hoe een, in haar ogen, wilde man hun kant op kwam rennen. Geschrokken sprong ze weg, hetgene waar ze tegenaan sprong in eerste instantie volledig negerend. Het leek er dan weliswaar op dat ze tegen aan mannenlichaam aan was gekomen, maar gelukkig zorgde juist dat ervoor dat ze haar evenwicht wist te bewaren, terwijl ze genoeg afstand tussen haar en de kakkerlak wist te creëren, iets wat volgens haar het belangrijkste was op het moment. Helaas had Lady Delilah minder geluk.
Vol afschuw keek Lady Kezia toe hoe het stinkdier haar beste vriendin niet alleen aanraakte, maar nu ook nog eens zijn mond opende. Of er echt geen geluid uit zijn mond kwam, of dat ze zo verafschuwt was dat ze hem eerst simpelweg niet hoorde, wist ze niet, maar helaas bleken er uiteindelijk toch woorden uit zijn mond te komen.
"Ik, eh... mijn excuses..."
Zijn stem alleen al gaven haar de rillingen, ze hoopte dan ook dat hij zo snel mogelijk weer zou verdwijnen. Echter leek hij andere plannen te hebben.
"Ik was wat afgeleid geraakt door het uitzicht. Adembenemend, niet?"
Lady Kezia trok, lichtelijk geïrriteerd, haar wenkbrauwen op. Wie dacht dat ongedierte wel niet dat het was? Wat gaf hem het recht om zomaar tegen hen te praten, nog voordat hij zichzelf had voorgesteld.
"Sorry, wat onbeleefd van me," vol afschuw keek Lady Kezia toe hoe hij zijn hand naar haar beste vriendin uit stak, "Joe, Joe Adams."
Het liefst had Lady Kezia hem verteld dat niemand hier geïnteresseerd was in zijn naam, maar net op tijd wist ze zich, beseffend hoeveel mensen er om hen heen stonden, te beheersen.
"Lady Delilah, ik denk dat het een goed idee als je even een uitgebreid bad gaat nemen," zei ze glimlachend tegen haar beste vriendin. Hoewel ze heel rustig overkwam, was voor een ieder die echt aandacht aan haar besteedde maar al te duidelijk dat ze de man heel erg smerig vond.
"Ik denk dat het een goed idee is als jij even helpt haar spullen naar de suite te brengen, niet? Dat is wel het minste wat je kunt doen," was het enige wat ze tegen de rat zei, alvorens ze haar butler met een simpel gebaar met haar hand commandeerde de rest van Lady Delilah's en haar koffers mee te nemen.
"Dan spreek ik je over een uurtje weer," was het enige wat ze verder nog tegen Lady Delilah zei, terwijl ze zo veel mogelijk haar afstand probeerde te houden.

Pas toen dat was afgehandeld, draaide Lady Kezia zich om naar degene waar ze tegenaan was gesprongen en pas toen merkte ze dat het niemand minder dan Lord Clarington was.
"Milord," begroette ze hem met een lichte buiging. Ze had er geen idee van gehad dat hij ook aan boord zou zijn, maar ze was god nu al dankbaar dat ze hem, letterlijk, tegen het lijf had mogen lopen. "Dank u." Ze besefte zich dat, als hij daar niet had gestaan, ze hoogst waarschijnlijk op de grond zou zijn gevallen.
Voor een seconde genoot ze, zo dicht als ze bij hem stond, van de heerlijke geur van zijn lichaam, maar al snel nam ze een respectabele afstand.

[ bericht aangepast op 25 aug 2021 - 14:11 ]

25 aug 2021 - 15:09 Aynur is offline

Aynur 2380

─────────────── OCTAVIAN EDWARD SMITH ───────────────
〚 First class ◯ Grandson of the captain ◯ Suit ◯ 25 years ◯ Near the entrance ◯ w. Elizabeth 〛
──────────────────────────────────────────

◯ I k s t o n d nonchalant over de reling gebogen met een sigaret tussen mijn vingers geklemd terwijl mijn ogen de rij met mensen scande op zoek naar de vrouw die ik hoogstpersoonlijk had uitgenodigd op dit schip. Vanwege mijn unieke positie als kleinzoon van de kapitein had ik een kaartje weten te bemachtigen in de tweede klasse nadat ze mij hier haast om gesmeekt had. De goedheid in mijn hart leek haar niet in de steek kunnen laten en ik had iemand gestuurd om haar het kaartje te overhandigen. Een kaartje onder de naam Aveline Cresswell. Nu stond ik dan ook hier in afwachting of mijn goede daad ook daadwerkelijk zoals verwacht had uitgepakt. Ik moest natuurlijk wel present zijn als ze haar dankbaarheid kwam betuigen.
In plaats van Aveline was het een andere dame die mijn aandacht wist te trekken. Vlug nam ik nog een hijs van mijn sigaret voordat ik deze in het water gooide en op de donkerharige dame afstapte. “Zoekende blik, een blos die een lichtelijke mate van paniek indiceert en de manier waarop je de plattegrond van het schip een aantal maal ronddraait, wijst me erop dat je de weg kwijt bent. Misschien dat ik iets voor je kan betekenen, Miss. . ?” vroeg ik met mijn kenmerkende charmes. Ik liet mijn zin open en gaf haar de mogelijkheid zichzelf voor te stellen.

[ bericht aangepast op 25 aug 2021 - 15:19 ]

I have seen my own sun darkened

25 aug 2021 - 17:28 Chocolatier is offline

Chocolatier 86

LADY DELILAH PATTERSON

• 18 • eerste klasse • outfit • With Kezia and Joe @ first class deck •

Het was een gezellige boel in de auto richting de haven. Samen met lady Kezia zou ze de oversteek naar Amerika maken, iets waar ze erg veel zin in had. Wel vond ze het moeilijk om afscheid te nemen van haar ouders, maar ze wist ook dat dit een mooi avontuur zou worden voor beide dames. En gelukkig was lady Kezia de hele ochtend al in een goed humeur, iets wat Lady Delilah’s goede humeur ook flink versterkte. Mede door lady Kezia’s aandringen waren ze aardig dicht bij de ingang van de bood afgezet en verder begeleid door hun personeel.

"We gaan het geweldig hebben hier, denk je niet?" Had haar beste vriendin geopperd en Delilah stemde hier enthousiast in. “Ja, dat d-“ Ze kon echter haar zin niet afmaken want haar lichaam kwam in contact met iets groots. In eerste instantie dacht ze dat ze tegen een deur of pilaar opgelopen was, iets wat niet de eerste keer voor haar zou zijn. Maar aan de blik van haar beste vriendin kon ze aflezen dat het een persoon was, en ook niet één van onze klasse. Gelukkig had ze, mede door degene tegen wie ze aankomen was, haar evenwicht kunnen bewaren. Met haar één-meter-vieren-zestig moest ze een flink stuk omhoog kijken om het gezicht van de persoon te kunnen zien. Hij leek zich net zo ongemakkelijk te voelen als dat zij op het moment zich voelde, al kwam dat meer door haar vriendin naast haar. Zoekend naar woorden, keek ze weer omlaag en streek haar jurk glad. Gelukkig was er niks beschadigd, en leken ze beide ongedeerd.

Ze beet op de binnenkant van haar wang toen ze de blik op lady Kezia’s gezicht zag, ze wist dat de dame geen fan was van alles wat niet tot de beste klasse behoorde. Eerlijk gezegd merkte Delilah de laatste tijd dat ze hier steeds meer moeite mee had gekregen, alles onder onze klasse was waardeloos in haar ogen - iets waar lady Delilah het zelf sterk mee oneens was.

In haar ooghoek zag ze haar personeel dichterbij komen om tussen beide te komen maar met een korte blik en handgebaar bleven ze op afstand. Ze had er een hekel aan als andere mensen iets voor haar moesten oplossen, alleen maar omdat ze van een bepaalde afkomst was.

Het duurde even voordat er iemand de juiste woorden had gevonden, de jongen leek als eerste zijn tong terug te hebben al kwam het er wat moeilijk uit. "Ik, eh... mijn excuses...” Lady Delilah haalde even een hand door haar blonde haren en bekeek de jongeman nu van top tot teen. “Kan gebeuren, zelf was ik ook niet aan het opletten, dus ook mijn excuses.”

“Ik was wat afgeleid geraakt door het uitzicht. Adembenemend, niet?" Even blikte de blonde om haar heen en knikte instemmend. “Het is zeker mooi hier.” Hij stak zijn hand naar haar uit en na enige twijfel nam ze deze aan, al wist ze dat hier zeker een opmerking van Lady Kezia op zou volgen, nu of later. “Joe, Joe Adams” stelde hij zich voor en ze knikte. “Aangenaam Joe, Lady Delilah Patterson.” Stelde ze zichzelf voor en keek naar haar vriendin die inmiddels wat afstand van hen genomen had. “En dat is Lady Kezia Enfield.” Opnieuw bekeek ze hem van tot tot teen en concludeerde dat hij zeker niet uit de eerste twee klasses kwam, wat betekende dat hij uit de laatste klasse zou komen, als haar conclusie zou kloppen.

"Lady Delilah, ik denk dat het een goed idee als je even een uitgebreid bad gaat nemen," Lady Kezia glimlachte hierbij vriendelijk naar haar vriendin maar ze wist wel beter. Ze keek dan ook met een geïrriteerde blik opzij naar lady Kezia als waarschuwing dat ze even d’r mening voor zich moest houden. Dit kwam niemand ten goede.

"Ik denk dat het een goed idee is als jij even helpt haar spullen naar de suite te brengen, niet? Dat is wel het minste wat je kunt doen," Na die woorden keek Lady Delilah van Lady Kezia naar haar koffer en op naar Joe. Ze wist niet zo goed wat ze hierop moest antwoorden of ervan moest vinden. Tuurlijk was het fijn als hij haar zou helpen met haar koffer, maar ze had er ook voldoende personeel voor en ze wilde de jongen niet zo laten rondcommanderen door haar beste vriendin. Dat zou haar ego alleen maar groter maken.

"Dan spreek ik je over een uurtje weer," Met die woorden pakte haar personeel haar koffers mee, draaide Lady Kenzie zich van hen weg en bleven ze met z’n tweeën, met nog één koffer achter.
“Let alsjeblieft niet op haar, ze doet soms nogal moeilijk.” Zei lady Delilah toen haar beste vriendin niet meer in de buurt was. “Begrijp me niet verkeerd maar wat doet iemand als jij bij de eerste klasse? “ vroeg ze hem met een glimlach. Ze wendde haar blik even af naar de haven waar het nog steeds een drukte van jewelste was. Toen ze terugkeek, keek ze tegen zijn middel aan en besefte ze zich dat ze omhoog moest kijken om iets van oogcontact met hem te kunnen maken. "Ben je trouwens oke? Het was geen zachte botsing" vroeg ze vervolgens met een klein lachje.

[ bericht aangepast op 25 aug 2021 - 17:30 ]

25 aug 2021 - 19:43 Tahani is offline

Tahani 10510

Leonora Mariah Booth

23 — third class — cleaner/maid — @ ?? class deck w/ Angus and Lewis

'Dit schip is echt een doolhof. Volgens mij gaan er nog veel passagiers verloren lopen tijdens deze trip,' zei de man uit de tweede klas. Leonora knikte slechts instemmend, maar vroeg zich wel af hoeveel tweede- en eersteklassers nu écht verdwaald waren als ze helemaal beneden op het derdeklas dek belandden. Iedereen weet dat de minder dure hutten beneden zijn. Waarom zou je überhaupt hierheen komen? Misschien was niet iedereen uit de hogere klassen zo hooghartig, maar de families waarmee Leonora zelf bekend was geraakt in zowel Londen als Southampton, gaven niet de indruk dat ze vrijwillig de trappen af zouden gaan. 'Mijn naam is Lewis, trouwens. Lewis Sallow. Zijn jullie gewoon passagiers of werken jullie op het schip?' vroeg hij toen. De andere man reageerde al en vertelde dat hij op het schip werkte als ober.
'Ik ook,' reageerde Leonora toen. 'Schoonmaakster.' Ze schaamde zich er bijna voor. Ze was alleen maar goed voor het schoonmaken van de hutten van de hogere klassen. 'En ik heet Leonora Booth,' stelde ze zich toen ook maar voor. Ze wist niet eens heel goed waarom ze moeite deed. Het schip was groot, Lewis verbleef in de tweede klasse en de kans was klein dat ze elkaar nooit meer zouden zien.
'Waar komen jullie vandaan, als ik vragen mag? Hier uit Southampton, of dat toch niet?' vroeg de derdeklasser, die zijn naam nog niet had verteld.
Leonora knikte even. 'Soort van,' legde ze uit. 'Ik ben opgegroeid in Londen, maar ik ben jaren geleden naar Southampton gekomen.' Ze bleef even stil, maar besloot niet de reden te vertellen. Ze kenden deze mannen totaal niet en ze had geen idee wat ze van plan waren of waar ze vandaan kwamen. 'Maar goed ook, anders had ik dit schip gemist.' Ze glimlachte even. Haar uitweg.

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

25 aug 2021 - 21:41 Baxter is offline

Baxter 4988

C H A R L E S R I C H A R D I S M A Y

24 ⬧ First class ⬧ Son of the managing director of White Starline, engaged to Wrenna Talbot ⬧ With Wrenna

De zilte geur van de zee en het lichte briesje wat er stond deden me goed. Het was lang geleden geweest sinds ik voor het laatst bij het water was geweest. We hadden een strenge winter gehad welke nog flink wat nasleep had. De zon scheen volop maar erg warm was het nog niet.
Al snel had ik Wrenna naar de kant getrokken om haar het publiek te laten zien. Ik was erg benieuwd naar haar ondervindingen, al was Wrenna nooit echt genereus met complimentjes. Het was op zijn zacht gezegd een uitdaging haar tevreden te stellen.
'Niet verkeerd,' was dan ook haar vonnis. Ik glimlachte kort naar haar en gaf haar nog een klein kneepje in haar hand alvorens ik deze weer los liet.
Hoe hard ik mijn best ook deed, ik had Wrenna ergens van onder de indruk gezien. Het was niet of ik er om stond te springen de rest van mijn leven met haar te moeten spenderen. Het is niet alsof ik totaal geen gevoelens voor haar had, ze waren er wel maar het leek meer op een vreemd soort vriendschap dan op een relatie.
Het was roeien met de riemend die ik had. Ik kon haar wel de rest van ons huwelijk negeren maar wat zouden we daar mee op schieten? Het leek me verstandig er maar het beste van te maken.
Mijn aanwezigheid leek Wrenna compleet in de wind te slaan toen ze mijn vader in haar vizier kreeg. Typisch.
Soms dacht ik dat ze beter met hem kon gaan trouwen. Het zou mij in ieder geval een hoop hoofdpijn schelen...
Ik rolde kort met mijn ogen en keek wat glazig naar de menigte. Het kon niet lang meer duren voor het schip zou vertrekken en we Engeland achter ons zouden laten.
Toen Wrenna klaar leek te zijn met het inpalmen van mijn vader sloeg ik een arm om haar heen en drukte een kus op haar hoofd.
"Laten we naar binnen gaan, het wordt wat frisjes." sprak ik alvorens ik mijn vader een kleine glimlach schonk.
Als de rest van deze reis zo zou blijven... "We hebben nog een hoop te bezichtigen," zei ik tegen Wrenna alvorens we mijn vader volgde welke zo trots als een pauw voorop liep. Het was standaard dat hij zich gedroeg of de wereld aan zijn voeten lag, maar vandaag net dat beetje meer. Hij genoot van de aandacht die hij kreeg terwijl ik wel door de grond kon zakken van ellende... Mijn familie in een notendop.
"Misschien kunnen we wat op gaan warmen in de lounge, het is immers bijna theetijd." opperde ik. Wonder boven wonder stemde mijn vader in, misschien werd de zee aan complimentjes hem wat teveel, de arme ziel.

How far is far

25 aug 2021 - 22:41 Baxter is offline

Baxter 4988

J O E W I L L I A M A D A M S

21 ⬧ Third class ⬧ Works in the machinery room ⬧ With Lady Delilah and Lady Kezia

Het was best typisch, ik was nog geen uur aan boord en had mezelf nu al in de problemen weten te brengen. Als ik niet beter wist zou ik denken dat het een gave was.
In al mijn haast was ik tegen een dame opgelopen, het minste wat ik kon doen was me even netjes verontschuldigen. En ondanks het feit dat ik weggekeken werd door onder andere haar vriendin en diens personeel, voelde ik me niet geroepen te vertrekken.
De botsing had me even van mijn stuk gebracht. Niet enkel vanwege het feit dat ik bijna op de grond had gelegen maar ook omdat ik niet tegen zomaar iemand op was gelopen. De schoonheid van de dame in kwestie had voor mijn sprakeloosheid gezorgd.
Normaliter had ik aan woorden geen tekort maar nu leken ze ver te zoeken.
Na een moment van stilte wist ik mezelf eindelijk te verontschuldigen. Ik voelde de blikken branden op mijn lichaam, toch leek die van haar anders. Zacht en vriendelijk, in tegenstelling tot die van haar entourage.
Ze leek zich er dan ook niet veel van aan te trekken dat haar vriendin naar me keek of ze een rattenplaag voorbij had zien komen rennen.
“Kan gebeuren, zelf was ik ook niet aan het opletten, dus ook mijn excuses.” waren haar woorden en ik glimlachte voorzichtig naar haar als een bedankje. Het verwonderde me dat ze meeging in het gesprek. Zo bleek maar weer, niet alles wat glom was arrogant.
Ik wilde bijna mijn hand weer terug trekken om mezelf voor een ondergang te behoeden toen ze deze tot mijn verbazing aannam.
“Aangenaam Joe, Lady Delilah Patterson.” stelde ze zich voor. Ze was dus een Lady, dat klopte wel bij het plaatje.
"Het genoegen is aan mij," sprak ik alvorens ik haar hand naar mijn lippen bracht om er een kus op te drukken, iets wat ik altijd al had willen doen.
“En dat is Lady Kezia Enfield.” stelde ze vervolgens haar vriendin voor. Ik knikte en glimlachte kort naar haar.
Het viel me nu pas op hoe ver ze eigenlijk verwijderd was van mij en Delilah. Nog één stapje achteruit en ze zou in het water belanden.
"Lady Delilah, ik denk dat het een goed idee als je even een uitgebreid bad gaat nemen," vertelde Kezia haar vriendin. Ik hoefde er geen twee keer over na te denken om te weten dat het over mij ging. En ik maar denken dat de eerste klassers nog zo slecht niet waren. Alsof de blikken nog niet erg genoeg waren werden de vooroordelen nu ook nog eens hardop uitgesproken alsof ik er niet bij stond.
Ik gunde de dame een overdreven neppe glimlach maar kon het niet laten stiekem wat genoeglijk te grijnzen na het zien van de geïrriteerde blik van Delilah.
"Ik denk dat het een goed idee is als jij even helpt haar spullen naar de suite te brengen, niet? Dat is wel het minste wat je kunt doen," droeg Kezia me op alsof ik plotseling haar hoogstpersoonlijke butler was. Ik begon steeds een beetje sympathie voor Delilah te krijgen. Ik zou het geen dag uit kunnen houden met dit soort volk.
"Natuurlijk, geen probleem." glimlachte ik oprecht naar Delilah. Het was een kleine moeite haar bagage naar haar suite te brengen, zeker nadat ik haar bijna omver had gelopen. Ik was het voor nu met Kezia eens, dat was wel het minste wat ik kon doen. "Al vrees ik wel dat ik dan de koffer aan ga moeten raken..." sprak ik alvorens ik een lichtelijk uitdagende blik richting Kezia wierp.
Voor ik er erg in had -had Kezia zich omgedraaid naar de man waar ze, net als ik tegen haar vriendin, tegenop gelopen was, en was ze een gesprek met hem aangegaan. Aan zijn kledij te zien was hij wél afkomstig uit de eerste klas.
“Let alsjeblieft niet op haar, ze doet soms nogal moeilijk.” verantwoordde Delilah zich voor het gedrag van haar vriendin.
"Maak je maar geen zorgen, ik weet wie het zegt." glimlachte ik naar haar. Als ik iets had geleerd was het zulk soort opmerkingen met een flinke korrel zout te nemen. Zeker wanneer het dagelijkse kost was zulk soort opmerkingen naar je hoofd geslingerd te krijgen.
“Begrijp me niet verkeerd maar wat doet iemand als jij bij de eerste klasse? “ vroeg Delilah vervolgens, iets wat me zacht liet lachen. Het was lief hoe ze probeerde me geen minderwaardigheidscomplex aan te praten, zoals het gros van mensen van stand dat deed.
"Valt het zo erg op dat ik hier niet hoor? Had ik toch mijn andere overhemd aan moeten trekken..." probeerde ik het gesprek wat luchtiger te maken. Vervolgens haalde ik mijn schouders op. "Ik wilde het publiek vastleggen op papier, het gebeurd niet iedere dag dat ik door zoveel mensen toegejuicht en uitgezwaaid word." sprak ik waarna ik het niet kon laten mijn blik nog eens over haar heen te laten glijden.
Ze was zeker twee koppen kleiner dan dat ik was, maar haar over het hoofd zien zou niet snel gebeuren. Alleen haar halsketting zou al meer kosten dan mijn hele outfit bij elkaar.
"Het derde klas dek ik niet veel soeps," legde ik mijn uitstapje nader uit. "Ben je trouwens oke? Het was geen zachte botsing" vroeg ze vervolgens en ik knikte. "Onkruid vergaat niet," lachte ik waarna ik weer kort mijn schouders ophaalde. "Heb jij je niet bezeerd?" vroeg ik alvorens ik haar roze jurk nader bestudeerde. Dat kon nooit warm zitten.
"Hier, het gaat snel afkoelen eenmaal we varen." zei ik nadat ik haar mijn jasje had aangeboden.

[ bericht aangepast op 26 aug 2021 - 20:57 ]

How far is far

26 aug 2021 - 14:22 Culloden is offline

Culloden 545

LEWIS SALLOW

25 • Second Class • Walking through te corridors • with Leonora & Angus

“If you don't get caught, you deserve everything you steal.”

Het viel Lewis wel mee dat er geen verdere vragen werden gesteld over zijn "verdwaling". Hij had kennelijk niet met achterdochtige mensen te maken, dus dat viel goed mee. Hij kon het namelijk niet echt gebruiken om vanaf het begin al verdacht te worden van iets. Zo zou hij nooit zijn slag kunnen slaan op dit schip.
'Dat is het zeker. Voor je het weet heb je een verkeerde afslag genomen,' was de man het met hem eens over het schip dat hij zonet tot doolhof benoemd had. Het duurde niet lang vooraleer Lewis de dubbelzinnigheid te pakken had. De lach op het gezicht van de man sprak boekdelen, maar hij kon ook zien dat hij het niet slecht bedoelde.
'Iemand met humor, dat weet ik wel te waarderen,' antwoordde Lewis dan ook met een knipoog en maakte er verder geen probleem van. Hij vond het fijner wanneer er een grapje over gemaakt werd, dan wanneer iemand alleen maar nors reageerde. En als hij zo de schijn kon ophouden, dan was dat helemaal prima.
Nadat hij zichzelf had voorgesteld aan de twee, had hij gevraagd of ze op het schip werkten. 'Ik werk hier op het schip,' antwoordde de man als eerste. 'Bij mijn ticket zat een baantje als barman en ober. Ik mag een paar rijke stinkerds van hun lievelingsdrankjes gaan voorzien.'
'Wie weet zitten daar wel enkele mooie fooien aan verbonden.' Hij kon zich best voorstellen dat de rijkelui uit de eersteklas hun geld wel lieten vloeien. Hij hoopte ergens wel dat de bemanning daar een graantje van mee kon pikken. En hijzelf natuurlijk ook.
'Ik ook. Schoonmaakster.' De vrouw van het gezelschap had nog niet veel gezegd. 'En ik heet Leonora Booth,' stelde ze zichzelf voor. Dat was dan tenminste toch al één naam die hij kende.
'Aangenaam, Leonora.' Lewis schonk haar een beleefde glimlach. Veel mensen zouden neerkijken op een schoonmaakster, maar haar baantje kon hem vrij weinig schelen.
'En jij, tweede klas passagier dus?' wilde de man van hem weten. Lewis knikte bevestigend. Misschien had hij op voorhand toch even moeten nadenken over een achtergrondverhaal. Veel meer dan die knik kwam er voorlopig dan ook niet echt uit. Damn it.
'Waar komen jullie vandaan, als ik vragen mag? Hier uit Southampton, of dat toch niet?' Hij was blij met die volgende vraag.
'Soort van. Ik ben opgegroeid in Londen, maar ik ben jaren geleden naar Southampton gekomen.' Het bleef even stil vooraleer Leonora verder ging met haar antwoord. 'Maar goed ook, anders had ik dit schip gemist.'
'Een kans die je inderdaad niet wil missen,' was Lewis het met haar eens. Dit schip was echt uniek in zijn soort, dus het was een hele eer om de eerste overvaart te mogen meemaken, ongeacht in welke klasse je je bevond.
'Ik ben een beetje van overal en nergens. Ik hou nogal van rondreizen, dus dat heb ik vooral gedaan vooraleer ik een paar weken geleden in Southampton terecht kwam. Dan is zo'n schip als de Titanic natuurlijk moeilijk te weerstaan.' Leugens, maar ook met een hint van waarheid. Hij had inderdaad een redelijk deel van het land doorkruist, maar de reden daarachter hoefden deze twee niet te weten.
'Is het voor jullie een enkele reis of zijn jullie van plan om terug te komen?'

[ bericht aangepast op 26 aug 2021 - 14:24 ]

Nothing is impossible in my own powerful mind.

26 aug 2021 - 18:21 Chocolatier is offline

Chocolatier 86

~~Beschouw deze post als nooit geschreven woops~~

[ bericht aangepast op 26 aug 2021 - 18:44 ]

26 aug 2021 - 21:30 marjorie is offline

marjorie 1317

Lord Andrew H. J. Clarington
💎Earl of Nottingham💎
20- First class - Deck, with Lady Delilah, Joe & Lady Kezia

Andrew had zichzelf behoorlijk vindingrijk gevonden, door een ticket te kopen voor de Titanic. Het schip dat in al haar glorie pronkte in de haven van havenstad Southampton. Alhoewel Andrew van mening was dat Nottingham uiteraard veel mooier was, moest hij toegeven dat Southampton ook wel haar charmes had.
Het was een autorit van maar liefst drie en een halfuur geweest eer dat Andrew was gearriveerd. Uiteraard had hij zijn eigen chauffeur en werd hij gebracht in een luxewagen, die hem zo ver mogelijk de haven in bracht als hij kon. Omdat het zo ontstellend druk was, moest Andrew onverhoopt zelf een hele stuk wandelend afleggen door de haven. Hij probeerde de wandeling draagzaam te maken door een sigaret op te steken.
Desondanks dat het groot nieuws was geweest dat de Titanic zou vertrekken, had Andrew de drukte toch verbazingwekkend gevonden. Het krioelde van de mensen, het leek net een mierennest, met name de derdeklassers liepen behoorlijk door elkaar heen. Met gepaste afstand liep Andrew langs een groepje heen, in de hoop om niets op te vangen van ze. Ze konden weleens een gore ziekte bij zich dragen, wie weet hadden ze wel schurft of luizen.
Helaas moest hij toch langs een bedelaar die even verderop stond te bedelen. Hij rammelde met zijn blikje waar slechts een paar centen in moesten zitten. Sommigen gaven hem iets, maar de meesten liepen ijskoud door.
Andrew probeerde ook als de bliksem de man voorbij te lopen, maar helaas vielen de ogen van de man hoopvol op hem. Zodra de man bedelend zijn blikje voor zijn neus hield, drukte Andrew zijn sigaret erin uit om vervolgens vol arrogantie zijn weg te vervolgen naar het schip. Dan toch moest hij de gevreesde drukte in en dat deed hij dan ook maar mokkend.
Er was wat heiza om hem heen ontstaan en plotseling sprong er een dame tegen hem aan. In eerste instantie was hij geërgd, maar pas toen hij op had gekeken, had hij gezien wie het was.
Lady Kezia. Vrouwelijk schoon van de hoogste klasse, natuurlijk herkende hij haar. Lichtelijk geamuseerd keek hij toe wat er gebeurde tussen het groepje, waar hij ook lady Delilah vaag herkende en daarbij stond er een andere man bij hen van wie lady Kezia leek te walgen. Andrew bekeek de jongeman minachtig alvorens hij zich weer op de dame richtte. lady Kezia draaide zich namelijk om naar hem.
“Milord,” begroette ze hem met een lichte buiging. “Dank u”
Andrew realiseerde zich dat hij niet zoveel had gedaan, hij stond er enkel op het juiste moment. Als hij eerder had gezien dat zij het was, had hij haar wel opgevangen. Daarin kon Andrew wel een gentleman zijn. Dat deed hij enkel alleen voor nobele vrouwen zoals lady Kezia.
“Gegroet milady,” zei Andrew met een lichte buiging alvorens hij een kusje op de rug van haar hand drukte.“Geheel mijn genoegen.” antwoordde hij op haar bedankje, al was dat bedankje wellicht wat overbodig, hij zei er niets over.
“Hopelijk valt dát daar u niet lastig?” Vroeg Andrew de schone dame galant, nadat hij een minachtig knikje gegeven had richting de man (Joe). De man moest immers maar zijn plek kennen. Andrew vond dat volk het laagste van het laagste. Maar hij wilde niet zijn tijd en aandacht besteden aan hem en begon een gesprekje met Lady Kezia
“Wat een aangename verrassing dat u ook aanwezig bent op het schip” zei hij gemeend. De tocht naar New York kon nog leuker worden dan Andrew zich had bedacht.

[ bericht aangepast op 27 aug 2021 - 8:42 ]

Every scrap of you would be taken from me, watched as you signed your name Marjorie

27 aug 2021 - 5:05 Aynur is offline

Aynur 2380

Door mijn verwijzing naar de zwarte vegen op de man zijn gezicht graaide hij onmiddellijk naar zijn zakdoek en begon daarmee zijn gezicht te deppen. Zodra de vuiligheid van zijn gezicht begon te vervagen, werd ik overspoeld door een gevoel van deja-vu. Zijn gelaatstrekken kwamen me heel bekend voor maar ik kon deze niet direct plaatsen. Om het gevoel van me af te schudden en een zo normaal mogelijk gesprek met de man aan te gaan zonder hem als een gek aan te staren, maakte ik een grappende opmerking die goed ontvangen werd.
Ik stak mijn hand uit om me voor te stellen en deze werd gretig aangenomen. We wisselden een stevige handdruk uit gevolgd door onze namen. “Jax Silva,” antwoordde de man nadat ik mijn naam als eerste had uitgesproken. Bij het horen van die naam leek het gevoel van herkenning nog steviger aanwezig.
“En die oliepijpen zijn toevallig de mooiste die ik ooit ben tegengekomen,” vertelde Jax me op een stellige toon waardoor mijn mond vertrok in een scheve grijns. “Ik zou zeggen, ga ermee trouwen,” voegde ik er nog aan toe alvorens ik de man een tikje tegen zijn schouder aangeef om een serieuzer onderwerp te initiëren. “Kan het trouwens zijn dat we eerder op een schip samengewerkt hebben? Je gezicht komt me vreemd genoeg heel bekend voor. Doe je dit werk al langer? Aangenomen dat je in de machinekamer bezig was. . .”
Vervolgens vroeg Jax me wat mijn taken op het schip waren. Op een ietwat dramatische manier draaide ik mijn hoofd naar de wc-ontstopper die nog half uit mijn emmer stak en een treurige zucht ontsnapte aan mijn lippen. “Ja, soms vraag ik me ook af wat mijn taken hier precies zijn. . .” Een diepe zucht volgde waarna er een lach omhoog kwam zetten. “Ik ben er voornamelijk voor om iedereen in hun gemakken te voorzien. Kleine klusjes die makkelijk opgelost kunnen worden, zijn degene die ik onder handen neem,” ging ik verder – de plagende houding van zonet laten varend. “Geloof me, soms maak je hele interessante dingen mee. Echt geweldig werk.” Hoewel mijn laatste woorden ietwat sarcastisch klonken, meenden ik elk ervan. Ik vond het ontzettend prettig werk om te doen en had het gevoel dat ik nuttig kon zijn voor anderen.
“Volgens mij slapen we in dezelfde hut, overigens. Ik heb mijn spullen neergegooid tegenover een bezet bed daar, beneden heb ik niet veel collega’s gezien – die zullen nu wel aankomen. Hopelijk brengen ze allemaal wat lekkers mee?” De grijns op zijn gezicht was haast identiek aan de mijne. “Nah, gezellig, dan slapen we dus lekker knus dichtbij elkaar. Gaan we eerst een avond pokeren en daarna onze diepste geheimen aan elkaar vertellen of andersom? Kom maar op met de sterke drank en chocola.” Ik wreef vergenoegend in mijn handen waardoor mijn emmer in de holte van mijn elleboog schoof.

Gael Kavanagh

28 jaar | werkkledij | Jackson | in het gangpad

[ bericht aangepast op 27 aug 2021 - 5:16 ]

I have seen my own sun darkened

27 aug 2021 - 20:42 Tahani is offline

Tahani 10510

Lady Wrenna Rosamund Talbot

24 — first class — rich socialite, daughter of an Earl, engaged to Charles Ismay — @ first class deck w/ Charles (and family)

Het duurde niet lang voor Charles de aandacht weer naar zichzelf toe leek te willen trekken. Bruce, zijn vader, keek eens naar het stel, knikte goedkeurend en draaide zich even naar zijn vrouw toe.
'Laten we naar binnen gaan, het wordt wat frisjes,' zei Charles toen. De families liepen achter Bruce aan, die zijn vrouw dichtbij zich hield en zo mogelijk nog rechterop liep terwijl we het schip officieel betraden. 'We hebben nog een hoop te bezichtigen. Misschien kunnen we wat op gaan warmen in de lounge, het is immers bijna theetijd.' Bruce leek dit idee van zijn zoon ook wel goed te vinden, en ze liepen langs enkele stoelen en banken voor ze de eersteklas lounge betraden. Deze ruimte benam Wrenna toch wel even de adem. Het was een prachtige ruimte. Het oogde groot, met een hoog plafond en luxueuze stoelen en tafels. En het zag er zeer modern uit, zeker vergeleken met andere schepen waarop Wrenna wel wat tijd had doorgebracht. Op de Titanic zouden ze weliswaar veel meer tijd besteden, maar toch. Kosten noch moeite waren gespaard, zo leek het.
Een glimlach vormde zich rond Wrenna's lippen terwijl ze rondkeek. Ook haar familie leek onder de indruk. Zelfs haar zusje, dat normaal toch een grote mond had en veel praatte, was stil. Enkele zachte woorden van ongeloof werden geuit, maar nog niemand had echt duidelijk iets gezegd.
'Prachtig,' sprak Wrenna toen als eerste. De familie Ismay had de plannen van het schip allang gezien en dit zal voor hen geen verrassing meer zijn geweest, maar ondanks de nauwe banden tussen de familie Ismay en Talbot, had de laatste niets gezien. In ieder geval geen tekeningen of zelfs een zeldzame foto. Ze keek toen kort naar haar verloofde en knikte hem toe. 'Goed gedaan.' Dat zei ze tegen hem en natuurlijk ook tegen zijn vader. Het was immers al heel lang in ontwikkeling, maar nu was het eindelijk zover. Wrenna nam plaats op een van de stoelen en streek haar jurk glad met haar gehandschoende vingers. 'Ik hoop dat het eten net zo goed is.'

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

27 aug 2021 - 21:58 reguluswife is offline

reguluswife 37248

AVELINE CRESSWELL

ANTHEM

she's the reason why storms are named after people

twentythree • second class • with samuel

Met grote ogen keek ze op naar het immense schip voor haar. Om haar heen was het een gedrang van mensen, niet allemaal met een kaartje. Ergens tijdens de reis zou ze Octavian nogmaals moeten bedanken voor het kaartje. Als zoon van de kapitein was hij de ideaale persoon om een kaartje via te bemachtigen. Het was meer een kwestie van schaarste dan van geld.
Bijzonder veel zin om weken vast te zitten op een schip had ze niet. Aveline had liever de vrijheid om te gaan en staan waar ze zelf wilde en op een schip, zelfs eentje met dit formaat, waren er nog altijd beperkingen. Veel andere keuze had ze echter niet. Of, die waren er eigenlijk wel maar er was geen beter manier om van de radar te verdwijnen dan naar een ander land te verdwijnen voor enkele weken. Ze had alleen tegen haar vader en broer gezegd dat ze ging, tegen iedereen anders had ze haar mond gehouden. Haar vader en broer dachten dat ze ging omdat mama altijd naar New York had gewild. Diep weggestopt in haar koffer zat een briefje met het adres van oude kennissen. Na het hele fiasco waar ze nu in zat was ze voorlopig behoorlijk klaar met mannen. Waardeloos.
De controle ging een stuk makkelijker dan waar ze zich op had ingesteld. Er werd nauwelijks een blik op haar ticket geworpen. Haar koffer werd niet eens aangeraakt, wat goed uitkwam. Meerdere jurken in haar baggage waren niet bepaald passend voor iemand van de zogenoemde tweede klasse en ze had weinig behoefte aanvragen. Het scheelde weer een van de controleurs charmeren. Ze wimpelde het aanbod van de bemanningsleden om haar hutkoffer naar haar kamer te brengen af. Het voordeel van een oudere broer was dat ze een stuk sterker was dan ze er uitzag.

Veel tijd spendeerde ze niet in haar aangewezen hut. Daar was later nog meer dan genoeg tijd voor. Ze zocht liever uit wat de beste manier was om bij de eerste klas faciliteiten te komen. Dat ze een kaartje voor de tweede klasse wilde nog niet bekenen dat niet stiekem gebruik ging maken van de andere dingen aan boord. Haar aandacht werd echter al snel afgeleid door een openstaande deur en een windbriesje. Het was een van die zeldzame dagen dat het mooi weer was Engeland, iets waar Ave gebruik van wilde maken nu het nog kon.
Leunend tegen de relling had ze uitzicht op hoe de mensenmenigte het schip betrad. De enige klasse die daadwerkelijk gecontroleerd werd was de derde typisch. Ave hoorde de stem voordat ze de bijbehorende persoon kon spotten. Zelfs na een jaar was zijn geluid gemakkelijk te herkennen. Zijn stem schalde zelfs boven het rumor van de haven uit. Sam. Ze kon wel raden wat hij hier kwam doen. Hij zou het schip verlaten met zakken die een stuk gevulder waren. Ave vond hem in het midden van zijn controle. Een van de controleurs ging voor de gezondheidsinspectie met een kammetje door zijn korte, donkere haar heen. Deze reis kon een stuk interessanter worden dan ze voor ogen had. Met de zweem van een glimlach op haar lippen begaf ze zich naar beneden, naar het dek waar mensen aan boord kwamen. Sam was makkelijk te spotten, met de tatoeages die zijn lichaam sierden. Ave liep ongezien achter hem aan en eenmaal ze dichtbij genoeg was plukte ze een goed gevulde portomonnee uit zijn zak.
”Zeg MacMillan, ik dacht dat ze al het ongedierte buiten het schip wilden houden. Er is iets niet helemaal goed gegaan,” merkte ze op. “Je moet zelf ook een beetje beter opletten.”

To the stars who listen — and the dreams that are answered

27 aug 2021 - 22:24 marjorie is offline

marjorie 1317

CHARLOTTE DEBORAH SALISBURY
22 • second class • in their cabin w/ Bethany, Sophia (NPC), Gabriel (NPC) & Raymond

“Ik houd van je, zusje," had Bethany glimlachend gezegd. Die woorden verwarmden Charlotte vanbinnen. De liefdevolle band, welke ze had met haar zus was zo belangrijk voor haar. Van hun ouders hadden ze nooit liefde gekregen, gelukkig hadden ze daarom elkaar. Charlotte kon zich geen leven zonder haar grote zus voorstellen. “Ik houd ook van jou” antwoordde Charlotte genegen terug. Ergens voelde het altijd een beetje onwennig om liefde te uiten, maar daar zou ze toch maar aan moeten wennen. Wat hun ouders deden was verkeerd.
"We gaan er het beste van maken," zei Bethany.
Het was doodeng om te bedenken dat ze een nieuw leven zouden opbouwen in Amerika. Het voelde onwerkelijk en onmogelijk, maar ze zouden het avontuur als familie aangaan. Wat er ook zou gebeuren, ze hadden altijd elkaar nog.

Even later kwam Raymond binnen met Gabriel*, de arme jongen leek een beetje moe te zijn van alle gebeurtenissen. Hij leek wel op te klaren toen hij samen met Bethany en zijn zus* zat. De twee kinderen leken tevreden te zijn, ondanks de grote gebeurtenissen die ze op hun bordje hadden gekregen. Charlotte vond ze ontzettend dapper.
"Wat zullen we vandaag eens doen?," vroeg Bethany glimlachend, "heeft één van jullie een leuk idee?"
Charlotte dacht na of ze iets kon bedenken. Al snel bedacht ze zich dat ze wel wilde rondneuzen. Nu ze waren bijgekomen, zou ze alles wel iets beter willen bekijken.
“We zouden eens kunnen rondkijken?” Stelde Charlotte voor. “Er zal vast genoeg zijn om te bezichtigen en misschien kunnen we al ergens iets te drinken scoren.”
Haar keel was behoorlijk droog dankzij de spanningen die ze had vandaag. Daarbij zou ze het nog wel even vol moeten hadden, hun avontuur was immers nog meer net begonnen.

Every scrap of you would be taken from me, watched as you signed your name Marjorie

28 aug 2021 - 1:30 Aynur is offline

Aynur 2380

24 years — Librarian who dreams of becoming an author — Dress
On their way to the Titanic — w. Joseph

Waar Joseph een hele rits aan vrienden had die hem kwam uitzwaaien, was er vrijwel niemand gekomen voor mij. Ik was altijd al een einzelgänger geweest en had nooit de behoefte gehad om meer mensen om me heen te hebben dan noodzakelijk. En noodzakelijk hield voor mij in: mijn broertje – waar ik sowieso al aan vast zat, Matthew en ook Angus hoorde onderhand bij de familie. Uiteindelijk had ik minder mensen die ik achterliet als ik daadwerkelijk ervoor koos om een toekomst op te bouwen buiten South Hampton, zoals oma voor ons gewild had.
Ondanks de druk die ik voelde aangezien ik aangesteld was als bewaarder van onze kaartjes was ik toch genoeg bij zinnen om Joseph te behoeden voor een ruwe ontmoeting met een lantaarnpaal. Plagend gaf ik aan dat ik hem ook voor geen seconde uit het zicht kon houden of er gebeurden al ongelukken. Zijn ‘uhuh’ werd beloond met een por in zijn zijde van mijn kant. Ik schoot in de lach toen hij bijna zijn koffers liet vallen. Het was een wonder dat die dingen niet op dat moment opensprongen.

“Pas maar op hoor, straks vertrekt de boot zonder jou,” joelde ik terwijl ik iets meer vaart maakte met mijn looptempo. “Oi,” hoorde ik hem achter me zeggen en lachend draaide ik me om zodat ik achteruit liep. Deze speelsheid was een reactie op de stress die we beide voelde, vermoedde ik want zodra de giebelende stemming verdwenen was, daalde er een stilte op ons neer. Uiteindelijk was ik de eerste die deze doorbrak door te vragen of Joseph de behoefte had om met me te praten over hetgeen wat we zojuist gedaan hadden en wat voor een toekomst we tegemoet zouden treden.
“Er is geen weg terug. Dus laten we maar zorgen dat we de boot niet missen,” zei mijn broertje met een kleine glimlach op zijn gezicht waar hoop uitsprak. Eerder had ik mijn arm door de zijne gehaakt en nu trok Joseph me dichter naar hem toe. Mijn gezichtsuitdrukking bleef echter bezorgd door zijn houding en woorden die niet karakteristiek waren voor de Joseph Dumbleton die ik kende. Toch wist hij de grootste zorgrimpel glad te strijken door aan te geven dat ik van de stilte moest genieten zolang het nog duurde.
Ik opende mijn mond om aan te geven dat het okay was om een soort angstig gevoel te hebben voor wat de toekomst ons zou brengen echter bleek ik alleen in staat te zijn hetzelfde ‘woah’ geluid als mijn broertje na te bootsen. Hij nam me de woorden uit de mond door aan te geven dat hij nog nooit zoiets in zijn leven had gezien waarop ik het niet kon laten om met mijn ogen te rollen. Zeker toen hij “Moet je zien, Vanjie” zei.
“Wat moet ik zien? Ik zie niets anders dan een gigantische boot waar alle aandacht naartoe getrokken wordt. Of bedoelde je dat soms?” vroeg ik hem op een luchtige doch sarcastische toon. “Wist je trouwens,” begon ik op een gefascineerde toon, “dat de Titanic eigenlijk maar drie schoorstenen nodig heeft. De ontwerper vond een vierde schoorsteen er mooier uitzien maar die heeft verder geen enkele nut.” De twinkeling in mijn ogen verraadde de weetjes-fanaat die zich in mij huisde. Ik had zoveel mogelijk informatie proberen te verzamelen over de boot zelf aangezien we de bouw ervan van dichtbij meegemaakt hadden. En, daarbij, hield ik ervan om het naadje van de kous te weten ongeacht de situatie.
“Sorry,” verontschuldigde ik me grinnikend. “Ik las het ergens en ik vond het een interessant weetje.” Weer viel er een korte stilte waarin we haastig ons een weg baande door de menigte die gekomen was om een glimp op te vangen van het imposante schip. “Ik ben toch wel ontzettend zenuwachtig,” vertrouwde ik Joseph uiteindelijk toe zodra we in de rij stonden ons kaartje voor de Tweede Klasse te laten zien. Mijn hand, die ik tegen mijn buik gedrukt hield, ondersteunde mijn woorden. “En, op de één of andere manier, heb ik het gevoel dat we oma achterlaten. Ik mis haar. . .” Ik beet vlug op mijn lip om eventuele tranen binnen te houden en wende mijn gezicht van Joseph af.

[ bericht aangepast op 28 aug 2021 - 1:30 ]

I have seen my own sun darkened

28 aug 2021 - 8:58 Elayne is offline

Elayne 136

DIANA LIVESEY
21 • 3rd class • waitress • on the deck • with romilly and saoirse

In mijn ooghoeken zag ik hoe de jongedame uit de eerste klasse een stap achteruit zette toen ik mij bij het tweetal vormde. De daaropvolgende frons op haar gezicht maakte duidelijk dat ze niet bepaald gediend leek te zijn van mijn aanwezigheid. Evenmin de man die op een kleine afstand van ons stond. Nu had ik mij nog nooit ingelezen over de etiquette onder de rijken, maar ik wist vrij zeker dat ik zojuist een van de regels had gebroken. Ongemakkelijk klaarde ik mijn keel. Dit was een situatie waar ik niet op voorbereid was, waardoor ik niet wist hoe te reageren. Ik maakte een mentale notitie om in New York een bibliotheek te bezoeken en daar informatie erover te vinden. Zeker gezien ik later tot deze klasse wilde behoren, was het belangrijk om te weten.
“Mijn excuses als ik u beledigd heb, dat was niet mijn bedoeling,” zei ik tegen het jonge meisje, waarna ik haar nogmaals een vriendelijke glimlach schonk. Daarna werd mijn aandacht getrokken naar de andere dame, die eindelijk sprak. “Zo kent niemand me en zo wordt ik in nog geen uur tijd tot twee keer toe wel herkend. Misschien begin ik dan toch bekend te worden,” zei ze, waarop ik nogmaals liefjes glimlachte. Ik geloofde niet dat ze een onbekend iemand was, zeker niet als iemand van de eerste klasse haar ook herkende. Toen Saoirse zichzelf voorstelde en aangaf dat ze zong op feestjes en in barren, vielen de puzzelstukjes op hun plaats. Ik wist direct waarvan ik de brunette herkende.
“Dan heb ik u waarschijnlijk wel eens in bar zien optreden,” zei ik tegen Saoirse, waarna ik mijn hand naar haar uitstak. “Ik ben trouwens Diana, ik ga op de boot werken als serveerster.” Ik gaf de dame een kleine glimlach, waarna ik mijn focus weer verschoof naar de tiener. Ze had nog altijd vrij weinig gesproken en het werkte op mijn zenuwen. Ik wilde haar comfortabel laten voelen, of in ieder geval ervoor zorgen dat ze niet een hekel aan me had. De vraag was alleen hoe ik dat voor elkaar zou krijgen. Misschien moest ik gewoon om haar naam vragen? Ik wist eigenlijk niet of dat wel acceptabel was. Of was het juist onbeschoft als ik het niet deed? Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan dat ik dit niet eerder onderzocht had.
“En wat is uw naam, als ik dat zo mag vragen?” vroeg ik uiteindelijk toch aan het meisje. Als het uiteindelijk bleek dat dit de meest onbeleefde vraag ooit was, ging ik dat zo wel horen.

ray of sunshine

Index RPG Actieve Topics Zoek