[RPG • 250] Pritchard Institute of the Secret Services • Speeltopic - Speeltopics

• Probeer minimaal 250 woorden te schrijven.
• 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen).
• De Quizlet huisregels gelden hier ook.
• Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt.
• Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit.
• Ruzies en gezeik gelieve buiten de RPG te houden.
• Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven.
• Alleen Starsight maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.

Het alarm was een vervelend begin van de dag. Nu was Callum al eerder wakker geworden, omdat hij graag zijn zaterdagochtend in de sportschool besteedde, maar dat plan werd ruw onderbroken door de mededeling dat ze verwacht werden in het auditorium. Wat er zo belangrijk was dat het stante pede bekendgemaakt moest worden, wist Callum niet, maar hij vreesde dat het slecht nieuws betekende. Zou er een belangrijk iemand binnen MI6 overleden zijn? Nee, daar zouden ze niet de hele school voor optrommelen. Dit moest iets zijn wat gevolgen had voor iedereen. Een naar gevoel bekroop Callum. Hij hield er niet van als zijn leven niet perfect ging, als er situaties waren die deze perfectie in gevaar brachten. Zoals Amos een jaar geleden had gedaan, toen hij een mentale inzinking kreeg en de school moest verlaten. Het had Callum veel pijn en moeite gekost om de schade in te dammen, de reputatie van zijn broertje te redden en de familie eer hoog te houden.
      In ieder geval moest Callum zijn ochtendje sporten uitstellen. Dit kon hij absoluut niet missen. Hij wilde dat ook niet. Het kwam niet vaak voor dat de directrice zo kortdag de hele school oproepte voor een mededeling. Tijdens zijn schoolcarrière was het slechts een paar keer gebeurd, waarvan de laatste keer begin vorig jaar. Nadat een schoolgenootje was overleden tijdens een missie, iemand uit het team van Innes. Callum kende dit meisje niet goed, maar genoot van de slechte aandacht die de familie Pritchard daarna had gekregen. De twijfels of Innes wel TC-waardig was, of dat ze het alleen gekregen had omdat ze de dochter van was. Nu geloofde Callum niet dat de dame niet capabel was om een leider te zijn, maar alle kritiek op de Pritchards klonk als muziek in zijn oren.
      Een korte blik op zijn telefoon vertelde hem dat hij nog dertien minuten had om bij het auditorium te komen. Vanaf zijn kamer was het ongeveer een halve kilometer lopen, afhankelijk van welke route hij nam. Callum was al volledig aangekleed en moest alleen nog ontbijten, maar dat ging hij wel na de mededeling doen. Eerst moest hij eens directrice Siverston-Pritchard aanhoren. Een diepe zucht verliet zijn lippen, vooraleer hij een vest pakte vanwege het slechte weer buiten en zijn kamer uitwandelde. De deur gooide hij achter zich dicht. Met grote stappen verplaatste Callum zich door de hallen en het trappengang. Eenmaal buiten voelden de vieze waterdruppels als ijs tegen zijn wangen. Waarom had zijn overoverovergrootopa besloten de school in het hoge noorden te plaatsen?
      Vrij snel was Callum aangekomen bij het hoofdgebouw, waar het auditorium zich bevond. Vooralsnog was het vrij rustig, maar hij vermoedde dat het binnen nu en vijf minuten wel zou volstromen. Studenten zouden geen studenten zijn als ze niet altijd op het laatst mogelijke moment zouden komen. De deuren naar het auditorium stonden open en Callum liep naar binnen. Natuurlijk waren de beste plekken al bezet door de vroege vogels. Hij rolde even kort met zijn ogen. Wellicht dat hij zijn achternaam kon opgooien om toch de plek te krijgen die hij wilde, maar zo eikelig was hij ook weer niet.
      Terwijl Callum de ruimte doorkeek, vonden zijn ogen al snel het gestalte van Millie, die een prachtige, bruine vlek op haar sweater had zitten. Koffie, waarschijnlijk. Met snelle stappen liep de jongen op zijn ex-vriendin af. “Hey, Mills,” begroette hij haar zacht. Een smalle, verlegen glimlach verscheen op zijn lippen. Sinds hij de relatie had verbroken op de eerste dag van het schooljaar was het ongemakkelijk tussen de twee. Zeker gezien Callum het plotseling had uitgemaakt, zonder waarschuwing. De relatie was gezond, liep goed en ze hadden bijna nooit ruzie. Callum wist zelfs zeker dat zijn moeder al stiekem de trouwdag aan het plannen was. Waarom hij het dan toch uitgemaakt had? Hij wilde focussen op zichzelf, wilde zonder afleidingen het laatste jaar in. Wellicht een van de meest asshole-y keuzes die hij ooit had gemaakt, maar hij had er geen spijt van. Of dat was toch wat hij zichzelf bleef vertellen, gezien zijn gevoelens voor Millie altijd nog sterk aanwezig waren.
      “Kom, geef mij je sweater en draag mijn vest in de plaats. Met zo’n vlek kan je je niet vertonen,” zei Callum tegen haar, terwijl hij zijn rits al losmaakte. Niet veel later duwde hij zijn vest in Millie’s handen. Hij hoopte maar dat ze een shirt of hemd onder haar sweater had aangetrokken, anders ging het heel ongemakkelijk worden voor hem. Zachtjes beet hij op zijn lippen, niet goed hoe het gesprek met haar aan te gaan. Drie jaar lang waren ze samen geweest, drie jaar lang hadden ze bij een situatie als deze lachend en knuffelend op de achterste bank gezeten. Af en toe vroeg Callum zich af of hij de juiste keuze had gemaakt dit op te geven voor extra ruimte in zijn schema. Natuurlijk had hij nu meer tijd voor school, wat beter werk opleverde, maar hij moest wel Millie missen.
      Na de kledingruil, pakte Callum uit automatisme haar hand vast en trok hij haar mee naar een van de vele stoelen. Pas toen ze hier aangekomen waren, realiseerde hij zich wat hij had gedaan, waarna hij Millie’s hand weer losliet. “Sorry daarvoor, automatisme denk ik,” zei Callum zachtjes, waarna hij plaats nam op de stoel en de vloer heel interessant vond. Waarom moest hij precies zijn ex-vriendin tegenkomen? Na een ongemakkelijke stilte tussen de twee, vond Callum toch dat hij zijn ballen bij elkaar moest rapen en een gesprek met de dame moest aangaan. Hij was immers degene die het had uitgemaakt, dan moest hij ook maar leren leven met de consequenties.
      “Hoe gaat het met je, Mills?” vroeg Callum aan haar, al kon hij het antwoord eigenlijk wel raden aan de staat van haar gezicht. Haar ogen stonden moe en verdrietig, als hij goed keek kon hij zelfs nog wat zwelling zien, waarschijnlijk van het huilen. Zijn maag draaide zich weer om, wetende dat hij de veroorzaker was van Millie’s pijn. “Hoe erg haat je zusje me?” Een wrange glimlach verscheen op Callum’s gezicht, terwijl hij zijn hoofd terugdraaide naar de brunette naast hem. Als Ivah’s blikken richting hem enige indicatie waren, kon hij gedag zeggen tegen haar vriendschap. Een andere consequentie van zijn eigen keuzes.