• WELCOME TO PRITCHARD INSTITUTE
    "Spying is a like a game of chess: sometimes you have to withdraw, sometimes you have to sacrifice one of your pieces to win."




    PERSONAGES

    Personeel
    ⚣ Roman Morales • 28 • teacher field • Niragi

    Team 1
    ⚣ Adrian Ellsworth-Buchanan • 23 • zwart • 5 • field • Neairi
    ⚣ Braden Pierce • 21 • zeeblauw • 4 • technology & science • RadioTapok
    ⚢ Yelena Ivanova • 20 • zeeblauw • 3 • sociology & culture • Niragi
    ⚢ Camille Moreau • 19 • lichtgroen • 2 • intelligence • Tad

    Team 7
    ⚣ Callum Taylor-Laskin • 23 • zwart • 5 • intelligence • Starsight
    ⚣ Dantae Cross • 21 • zeeblauw • 3 • field • Sionnach
    ⚢ Ivah Willington-Aitken • 19 • lichtgroen • 2 • sociology & culture • Neaera

    Team 10
    ⚢ Innes Siverston-Pritchard • 23 • zwart • 5 • field • Sionnach
    ⚢ Mikky Aeschliman • 21 • zeeblauw • 3 • technology & science • Starsight
    ⚢ Mara Taylor-Ashford • 20 • lichtgroen • 3 • sociology & culture • Neairi
    ⚢ Aylin Özdemir • 20 • zeeblauw • 3 • intelligence • Neaera

    Team 17
    ⚣ Lincoln Taylor-Ashford • 22 • zwart • 5 • intelligence • Neaera
    ⚣ Sterling Jr. Spencer • 20 • lichtgroen • 3 • sociology & culture • Raccoon
    ⚢ Erin Remington • 21 • zeeblauw • 3 • field • Sionnach

    Team 20
    ⚢ Montana Byrd • 21 • donkerrood • 4 • field • Laufeydottir
    ⚢ Lusya Antares • 20 • lichtgroen • 2 • technology & science • Neairi
    ⚣ Raphael Pritchard • 18 • wit • 1 • in basistraining • RadioTapok
    ⚣ Declan Nevin • 22 • donkerrood • 4 • field • Neaera

    Team 23
    ⚢ Willa Ferguson • 21 • donkerrood • 4 • field • Lunation
    ⚣ Valentin Ivanov • 20 • zeeblauw • 3 • technology & science • Laufeydottir
    ⚣ Viktor Melnik • 20 • lichtgroen • 2 • intelligence • Raccoon
    REGELS

    • Probeer minimaal 250 woorden te schrijven.
    • 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen).
    • De Quizlet huisregels gelden hier ook.
    • Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt.
    • Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit.
    • Ruzies en gezeik gelieve buiten de RPG te houden.
    • Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven.
    • Alleen Starsight maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.

    Inactief
    ⚣ Jerome Nicholson • 21 • zeeblauw • 3 • intelligence • Chocolatier
    ⚣ Emilio Parker • 20 • rang • 3 • sociology & culture • Happier
    ⚢ Carys Blakely • 18 • wit • 1 • Etherea
    ⚢ Catalina Cross • 19 • lichtgroen • 2 • sociology & culture • Izel
    ⚢ Viveca Pritchard • 21 • donkerrood • 4 • intelligence • Izel
    ⚣ Roscoe Nyugen • 22 • zwart • 5 • field • Izel
    ⚢ Imogen Tyndall • 18 • wit • 1 • in basistraining • Izel
    ⚢ Millie Willington-Aitken • 21 • donkerrood • 4 • sociology & culture • Enjoy_20
    ⚣ Amos Taylor-Laskin • 22 • zeeblauw • 3 • technology & science • calice
    ⚣ Logan Sawyer • 20 • lichtgroen • 2 • sociology & culture • calice
    ⚢ Azure Ellsworth-Buchanan • 20 • zeeblauw • 3 • technology & science • iotte
    ⚢ Raven Dubois • 18 • wit • 1 • in basistraining • iotte
    ⚣ Nurhan Ellsworth-Buchanan • 20 • lichtgroen • 3 • field • iotte

    [ bericht aangepast op 23 dec 2021 - 12:36 ]


    That is a perfect copy of reality.



    ROMAN ALEJANDRO MORALES
    28 • Auditorium • With Montana

    'Je favoriete smaak... ben ik. Daar kan je naar fluiten, babe,' Had ze nog in mijn oor gefluisterd en met een lichte grijns schud ik mijn hoofd. Toegegeven dat ze wel een punt had daar, was ik niet zo zeker over het tweede deel. ''We zullen het zien.'' sprak ik nonchalant en ik loop door tot we het auditorium bereiken. Hier nam ik ook plaats op de achterste rij en ik keek kort om me heen. Hoewel sommigen er rustig bij zaten, was het merendeel toch wel iets gespannen. Het was duidelijk door hun lichaamstaal, iets wat je vaak niet kon verbergen hoe goed je het ook probeerde. Als ik kort naar Mo kijk zie ik hier precies hetzelfde en ik was er bijna zeker van dat ik het niet beter deed. Nu ik daadwerkelijk hier was nam zowel mijn nieuwsgierigheid als mijn spanning toe.
    'Hopelijk schiet ze een beetje op,' Licht knik ik en kijk kort naar mijn horloge. Het was bijna tijd en in de lange tijd dat ik Katherine al ken kan ik met zekerheid zeggen dat ze nooit te laat is. Als ik zeg nooit, dan bedoel ik ook echt nooit. Nu kwam ze ook nooit te vroeg, nee, altijd precies op tijd. Het was een eng talent in mijn ogen. ''Hmh, misschien wordt ik wel ontvoerd voor de rest van de dag, als ze straks alle werknemers nodig heeft.'' mompel ik. Ik mocht het niet hopen, die vijf dagen per week vond ik week zat. Dan had ik het nog niet eens over de trainingen die ik daarnaast gaf, vaak ook in het weekend. Nah, ik hield van mijn vrije tijd geloof het of niet. ''Anyway, in het ergste geval moet ik wachten op die taart.'' vervolg ik met een lichte grijns. Goed, ik betwijfel of dat wel een van mijn zorgen moet zijn momenteel. Maar zolang ik mij niet bezig hoef te houden met andere zaken..
    Ik kijk even over de grote groep heen, zo hier en daar zie ik een bekender gezicht. Field studenten of studenten die ik daarnaast nog train. Ook zie ik het overgrote deel van mijn collega's vooraan zitten. ''Moet ik daar ook persé heen denk je?'' vraag ik zacht aan Mo naast me, de richting van mijn blik verraad waar ik het over heb. ''Want ik zit hier ook wel prima.''


    El Diablo.

    RAVEN ELODIE DUBOIS
    Not your typical computer geek
    eightteen • first year • white • with rogan • at auditorium

    "There is always a wild side to an innocent face"
          'Natuurlijk — en in de weekenden draag ik normaal gesproken een jurk. Cut the bullshit, Raven.' Reageerde Rogan al rollend met zijn ogen, waarna hij zijn arm van haar middel haalde en ook zijn armen over elkaar sloeg. Een korte nerveuze grinnik verliet haar lippen en even leek ze zich te ontspannen. Ze zag het voor zich. Het idee aan Rogan in een jurk deed haar glimlachen. ‘Dat zal je zeker goed staan.’ Complimenteerde ze hem daarom blozend.
          'En daarna had je het te druk om te trainen? Of überhaupt hallo te zeggen?’ Weer rolde hij met zijn ogen en plaatste zijn handen op zijn heupen. Vol berouw keek ze hem aan. Hij had gelijk. Natuurlijk had hij gelijk. Het was niet netjes van haar geweest hoe ze zich tegenover hem had gedragen, maar haar schaamte was te groot. ‘Sorry..’ stamelde ze dan ook. ‘.. Je hebt helemaal gelijk. Ik had je niet moeten ontlopen.’ Aarzelend beet ze even op haar lip. Zou ze hem moeten vragen wat er die nacht gebeurt was? Zou ze het überhaupt echt willen weten?
    ‘Die nacht..’ begon ze hakkelig. ‘Jij, wij…’ Ze maakte haar zin niet af en sloeg haar ogen neer. Ze kreeg het gewoon niet over haar lippen. ‘Sorry.’ Was het enige dat ze kon zeggen toen haar ogen de zijne weer vonden. En ze meende het. Wat ze nog kon herinneren van die avond was dat ze het erg leuk gehad met Rogan. Hij had haar een hele andere kant van zichzelf leren ontdekken en dat was fijn geweest. Vanaf het moment dat ze in zijn bed wakker was geworden was alles echter bergafwaarts gegaan. Het zou jammer zijn als ze nu daarmee hun vriendschap had verpest, Raven had nu de kans gehad om een hele andere wereld te proeven en om eerlijk te zijn smaakte dat wel naar meer.
          Met zijn handen op zijn heupen gleed Rogan’s blik vervolgens de ruimte door. ‘Waarvoor zijn we in Godsnaam opgeroepen hiernaartoe? Zit Pritchard’s ondergoed weer in de knel? Zuurpruim.’ Hoorde ze hem zeggen, niet goed wetend of hij het nou tegen haar had. Schaapachtig haalde ze daarom maar haar schouders op. Ze wou ook niets verkeerds zeggen.


    someone out there feels better because you exist

    MIKKY YULISSA AESCHLIMAN
    21 • teal blue • year 3 • tech & science • invitee • with yelena & amos at 314

    De eerste twee maanden van het nieuwe schooljaar waren zwaar geweest voor Mikky. Ondanks dat ze een halfjaar thuis had gezeten, therapie had gevolgd en vele keren Amos had opgezocht, was ze nog altijd niet over de dood van een van haar beste vriendinnen heen. Ze kon er wel al beter mee omgaan en het zat godzijdank haar schoolwerk niet meer in de weg, maar toch werd ze vaak genoeg huilend wakker, al probeerde ze dit zo stil mogelijk te houden om Yelena niet wakker te maken. In ieder geval had ze wel nu haar zeeblauwe shirt binnen, wat betekende dat ze eindelijk uit het afzichtelijke groen mocht. Vanochtend had Mikky een melding gekregen dat haar nieuwe uniform klaar lag bij de kledingwinkel in het hoofdgebouw. Het enige wat ze hoefde te doen was haar naam doorgeven en haar oude kleding meenemen voor teruggave. Het was jammer dat ze het een jaar na haar oorspronkelijke deadline pas gehaald had, maar goed, dat een vriendin zou omkomen tijdens een door school georganiseerde oefenmissie stond natuurlijk niet op de planning.
          Echter, ondanks het feit dat Mikky nog steeds rouwende was om Isabelle, was ze blij weer terug te zijn op Pritchard. Haar ouders, met al hun goede bedoelingen, hadden aan haar zenuwen gevreten. Ze snapten het concept van mentale gezondheid totaal niet en hadden lang moeite met het begrijpen waarom hun dochter thuiszat. Ze waren zelfs boos op haar geworden omdat ze had ‘gefaald’ in haar studie. Alsof ze zich niet realiseerden dat Mikky hartstikke welkom was het volgende schooljaar weer opnieuw te beginnen. Gelukkig draaiden haar ouders uiteindelijk bij en waren ze de beste ouders die Mikky zich kon wensen. Haar broer, echter, genoot van het feit dat zijn zusje niet meer perfect was en vertelde haar dit maar al te graag, maakte haar ermee belachelijk en probeerde – tevergeefs – weer de titel van favoriet op zijn naam te zetten. Misschien moest ze Rogan eens op hem afsturen, om de vervelende jongen een lesje te leren. Al hield Mikky niet van onnodig geweld, en Rogan zou sowieso zijn handjes laten wapperen.
          Er was wel een voordeel aan dit alles: ze had nog nooit zulke hoge cijfers gehaald. Door school te gebruiken als afleiding voor haar gevoelens en gedachtes, spendeerde ze veel meer tijd aan school dan ze ooit eerder had gedaan. Wellicht zelfs teveel, maar Mikky vond het niet zo erg. Het was leuk om al die firsts achter haar opdrachten en tentamens te zien. Alleen zag ze haar vrienden tegenwoordig wel weinig, iets waar ze zich toch wel schuldig over voelde. Zeker gezien Millie, haar beste vriendin, aan het worstelen was met een pijnlijke break-up. Mikky zou haar vanmiddag wel meenemen naar het café voor een warme chocolademelk of naar het trainingcentre voor een goede sessie sparen. Gelukkig had ze gisteravond eindelijk besloten om voor de verandering iets sociaals te doen. Samen met haar kamergenootje en Amos had ze een sleepover gehad, waarbij ze alledrie tot diep in de nacht wakker waren gebleven.
          Het kwam dan ook niet als een verrassing dat Mikky, de diepe slaper dat ze was, door het blèrende alarm heen sliep. Voor haar klonk het slechts als een vervelende pieptoon ergens in de verte. Pas toen ze een shirt tegen haar gezicht voelde, opende ze vermoeid haar ogen. Het voelde alsof ze pas enkele uren had geslapen, waarom moesten ze nu alweer opstaan? “Wat moet je,” murmelde Mikky geïrriteerd naar Amos, terwijl ze haar telefoon erbij pakte om de tijd te checken. Het was nog geeneens acht uur ‘s ochtends, was dit een zieke grap? Vond die stomme, ongelooflijk knappe, maar irritante jongen het leuk om haar slaapritme totaal te ruïneren? “Het is zaterdag, waarom maak je me zo vroeg wakker terwijl we pas zo laat in slaap vielen?” Mikky liet een pruillipje zien en gooide Amos’ shirt toen terug naar hem. Op dat moment viel haar op dat de jongen op de rand van Yelena’s bed zat, wat indiceerde dat zij afgelopen nacht het bed gedeeld hadden. Mikky’s gezicht betrok licht, maar ze liet verder niet merken dat het haar dwars zat. Uiteindelijk deed zij het ook met een andere jongen op dit moment.
          “Nou, laten we ons maar klaar gaan maken dan,” zuchtte Mikky toen Amos haar de reden van deze brute manier van wekken gaf. Met een luide kreun duwde ze zichzelf van haar bed af en pakte ze de dichtsbijzijnde sweater en legging die ze kon vinden. Ze wierp een korte blik op Yelena. “Goed geslapen?” vroeg ze, deels doelend op het feit dat er een jongen in haar bed had gelegen. Een jongen die zíj leuk vond. Al wist Mikky haar toon wel vriendelijk te houden. Na wat schoon ondergoed te pakken, verschool de blondine zich in de badkamer, waar ze zich snel omkleedde, haar haren borstelde en haar tanden poetste. Eenmaal weer buiten, waren de andere twee gelukkig ook het bed uitgekomen. “Enige ideeën wat de reden voor deze absurd vroege mededeling zal zijn?” vroeg Mikky aan haar vrienden, terwijl ze terug op haar bed ging zitten. Ze keek opnieuw op haar telefoon: ze hadden nog iets minder dan twintig minuten om naar het auditorium te komen.



    [ bericht aangepast op 21 sep 2021 - 17:34 ]


    That is a perfect copy of reality.


    STERLING jr ANDRÉ SPENCER

    Legacy – Year 3 - Lichtgroen - With Cammie and Logan




    Na mijn lichtelijk geklungel had ik Cammie en Logan berijkt die eerder nog wat aan het lachen waren, een lach die bij Cammie bleef en bij Logan meteen verdween eens ik erbij was komen staan.
    Ik was geen idioot om te gaan beseffen dat ik zo meteen een beet en sneer van Logan zou gaan mogen verwachten, great… Cammie daarentegen leek wel zelf het zonnetje van de dag te zijn. “Oui.” Sprak ze dan ook me uitnodigend om naast haar te komen zitten. Voor ik ging zitten had ik Imogen nog ergens vooraan opgemerkt, maar ik leek iets te ver te zitten voor haar om me op te merken. Daardoor plofte ik dan ook nog steeds vrij moe neer op de stoel naast Cammie die even gebaarde naar de auditorium. "We waren net aan het praten over dit gebeuren." Sprak de blondine over de verzameling van de studenten. "Wat denk jij?" Ik leunde mijn ellebogen iets nonchalant tegen de armsteun aan zodat ik mijn beste maatje goed kon aankijken. “Volgensmij zoeken ze de dader van die snoepoverval deze week, zeker dat jij daar niets mee te maken had, toch?” plaagde ik haar met een ondeugend grijnsje. Mijn geplaag werd meteen beboet door een plagerige steek die ik meteen van de Française terugkreeg. "Goed kapsel trouwens, Staat goed bij je neus." Ik trok een sarcastisch ‘HAHA’ gezicht, waarna ik even kort door mijn krullen krabbelde vooraleer ik besloot de kap van mijn groene hoodie er gewoon over te gooien. “Beter zo?” grijnsde ik, iets naar voren leunend, al had ik geleerd me snel genoeg terug te gaan trokken, vooralleer de sluwe dame de koortjes van mijn hoodie nog samen zou gaan trekken- made that mistake to many times-
    “Misschien organiseren ze wel een koekjesverkoop ofso?” vervolgde ik bedenkelijk. In Amerika gebeurden dit soort Pep rally’s wel vaker, maar dat was vaak om een evenement aan te kondigen of dat sportteams naar de regionals mochten of… Als er een sterfgeval was binnen de school. Ik nestelde me iets beter op de oncomfortabele stoel. Ik wist wel beter dan Cammie nog nerveurser te gaan maken dan de Blondine al leek normaliter had ze al lang een stuk zoetigheid in haar mond gestoken.
    Even spiekte ik naar Logan gezien de jongeman wel erg zwijgzaam leek, echter leek hij wat mokkend naar zijn mobiel te staren. Mijn blik viel weer op Cammie en ik opende mijn mond om weer te grappen dat het misschien een publieke verontschuldiging zou kunnen zijn van Rogan en al zijn asshole moves maar besloot mijn mond te houden. Ik had mijn prachtig uitziende neus al te danken aan hem, een verdere gezichtverbouwing had ik toch liever niet als dit de ronde zou doen. Kennde dat Logan en hij wel maatjes waren -vreemde bromance was me dat- .
    De twee naast me hadden even hun mobieltjes momentje, waardoor ik wat ongemakkelijk erbij zat. Welp. Ik verplaatste me nogmaals op de stoel nu in een vage soort kleermakerszit, mijn hoodie half over mijn ene knie geschoven mijn handen verstopt in de zakken van het warme ding. Ik had hem onlang terug moeten kidnappen van Cammie – en daarvoor had ik hem moeten redden van Ivah die hem haast gehoodienapt had. Ik voelde mijn mobieltje nu ook trillen en fronsde licht, voordat ik het ding bovenhaalde.

    From: Bossy Vossie
    Vertel me alsjeblieft dat je al je bed uit bent, aangekleed en wel. . .


    Ik grijnsde licht, waarna ik haar een berichtje terugstuurde

    To: Bossy Vossie
    Kinda, kan wel een koffie gebruiken.


    Ik had mijn mobiel weer weggestoken en leunde terug naar Cammie terug. “ Je hebt zeker geen extra portie snoepgoed die ik mag hebben zeker?” vroeg ik haar fluisterend, hopend dat ik misschien wakker kon blijven door wat suiker te gaan snacken. Ik trok mijn wenkbrauwen verrast op toen Logan zijn tong teruggevonden bleek te hebben.
    “Zouden jullie met een docent slapen om hogere cijfers te kunnen krijgen? Of een betere positie binnen de school?” vroeg hij ons, ik knipperde even schaapachtig. Mijn gedachten gleden meteen naar Mis Pritchard- yikes nee. Met Ines was ik wel een eindje samen geweest, maar dat was niet bepaald voordelig geweest voor mijn punten. Ik trok mijn neus iets op -voor zover me dat lukte- “ Je gaat me nog nachtmerries bezorgen.” Mopperde ik tegen Logan. “ Zouden we daarom opgeroepen zijn hier?” vroeg ik vervolgens aan de twee met een opgetrokken wenkbrauw.


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Montana "Mo" Byrd

    21 — Invitee — 4th year (dark red / Field) — Team Captain to be — @ last row in the auditorium w/ Roman

    'Hmh, misschien word ik wel ontvoerd voor de rest van de dag, als ze straks alle werknemers nodig heeft,' hoorde ze Roman mompelen. 'Anyway, in het ergste geval moet ik wachten op die taart.' Mo grinnikte en keek kort naar de man naast zich, maar reageerde amper. Mo bleef rondkijken, zowel om te zien wie ze allemaal al binnen in het auditorium kon vinden, en om niet al te veel op te vallen. Ze greep even naar haar telefoon en zag dat het echt bijna tijd was. Ook zag ze in beeld een berichtje van Viveca. Oeps.

    From: Viveca
    Ik heb je nog niet gezien in het auditorium, maar ik neem aan dat je zelf wel weet hoe belangrijk het is dat het gehele team aanwezig is. Ik hoop je zo te zien verschijnen.

    To: Viveca
    Ik was al onderweg

    Een zachte zucht verliet haar lippen toen ze het berichtje terug had gestuurd. Viveca was een goede TC geweest, maar damn, ze was af en toe zeer heftig. Nu net zo. Dat ze familie van de Pritchards was én TC was, betekende nog niet dat ze haar ook op zaterdag bevelen kon gaan geven. Toch wist Mo best goed dat zijzelf misschien ook wel zo... gemotiveerd kon zijn. Mocht ze Team Captain worden, hoopte ze dat ze dat niet per se deed.
          'Moet ik daar ook per se heen, denk je?' trok Roman Mo uit haar gedachten. Ze keek opzij naar hem en volgde toen zijn blik naar de voorste rijen van het auditorium. 'Want ik zit hier ook wel prima.'
          Mo haalde even haar schouders op. 'Hier zitten is veel leuker,' plaagde ze op zachte toon, maar verschoof wel iets zodat ze niet meer richting hem geleund zat. Het moest niet te veel opvallen, al wist ze dat het niet per se gebruikelijk was dat een docent naast een student zat. Mo sloeg haar armen even over elkaar heen en zakte nog wat meer onderuit. Ze waren nogal ruw wakkergemaakt door die luide mededeling, en Mo had haar slaap nodig. Trainen op te weinig slaap was geen aanrader. Toch stootte haar voet kort tegen die van Roman aan en een glimlach vormde zich rond haar lippen. Nog altijd was Katherine er niet.


    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

         
          Wanneer de blondharige jongedame hem weet te complimenten rondom het dragen van een vrouwelijke jurk, besluit Rogan om geen reactie te geven — aangezien hij haar duidelijke vragen wil stellen, zoekend naar antwoorden. Rogan stelt deze vragen uiteindelijk, waarop de jongedame het fatsoen heeft om beschaamd te kijken, gelukkig. Natuurlijk heeft Raven weinig ervaring rondom jongemannen, daarvan was Rogan zichzelf bewust rondom alles. Alhoewel, het is geen reden om hem ronduit te negeren na een gezellige avond.
          'Sorry. . . je hebt helemaal gelijk. Ik had je niet moeten ontlopen.' Raven bijt op haar onderlip, waardoor Rogan ietwat af weet te koelen — een zwakte voor de jongedame ontstaan op de avond van het huidige gespreksonderwerp. 'Die nacht. . . . . jij — wij. . . Sorry.' Raven's kijkers wisselen van concentratie, waardoor ze Rogan af en toe aankijkt — om vervolgens af te dwalen. Rogan spreekt zijn woorden uit over Pritchard, maar blijft in gedachten denken over Raven. Wat zit haar zo dwars? Waarom blozen haar wangen rood?
          Plotseling weet de realisatie bij hem hardhandig binnen te komen, waardoor zijn mond daadwerkelijk openvalt. Dacht Raven werkelijk waar dat ze gezamenlijk seks hebben gehad? Rogan's handen ballen zichzelf direct als vuisten, simpelweg omdat dat de enige manier is van emoties uiten voor de jongeman.
          'What the fuck, Raven? Denk je nu werkelijk waar dat ik zo'n misbruik van je gemaakt heb? Ik weet dat m'n reputatie barslecht is. Maar, dit?' Rogan kijkt walgend, zijn neus opgetrokken. Zelfs hij heeft persoonlijke grenzen, helemaal rondom jongedames. Was dit de reden dat ze hem zo heeft ontlopen?
          'Het antwoord is volmondig nee. We hebben niets gedaan. Ik heb je met geen vinger aangeraakt — je begon je zelf uit te kleden in m'n kamer.' Hoofdschuddend draait Rogan zichzelf rondom, slechts eenmalig naar achteren terugkijkend. 'I shouldn't even be surprised,' bijt hij haar nog toe, voordat hij naar voren stapt.



    Life sometimes punches you in the face
    but you've just gotta punch it harder.

    Rogan Welsh

    23 • Black 5th Year • Field • Outfit • @ Auditorium • & Raven


    Erin Arya Remington
    "It's only illegal if I get caught."

    21 • Legacy • Fields • Year 3, Sea blue • Auditorium w/ Raphael
    Het was een absurd geluid geweest, het alarm dat dusdanig hard af ging en waar niemand moeiteloos doorheen kon slapen. Erin gromde, trok de dekens hoger over zich heen en zonk dieper weg in het matras. Ze wilde nog heel even slapen, een half uurtje nog maar — als het dan echt zo nodig was om op te staan. De vraag waarom het alarm was afgegaan spookte echter al gauw door Erin’s hoofd,  prikte door de nevel van haar slaap heen, waardoor het met de minuut verder steeds moeilijker werd om terug in slaap te sukkelen. Uiteindelijk slaakte Erin een gefrustreerde zucht en schopte ze de dekens weer van haar lichaam af. In slechts een groot oud shirt, met niets minder dan enkel haar onderbroek aan, kruipt de brunette vervolgens van het matras af. Het tweede bed op haar kamer, degene waar haar kamergenootje in sliep, was leeg.
          ”Ook een goeiemorgen,” mompelt Erin dan ook  meer tegen zichzelf.
          Een keer woelend met haar handen door haar lange, donkere lokken heen besluit ze zich vervolgens klaar te maken. Een tikkeltje grumpy over het feit dat ze op deze lompe wijze uit bed getrommeld is, de reden waarom iets dat Erin ook maar niet verzonnen krijgt. Was het een oefening, wellicht? Maar dan had haar kamer nu niet leeg geweest en was er vast wel iemand die haar uit bed gesnukt zou hebben. Erin’s gedachten komen traag op gang, terwijl ze zich besluit op te frissen en aan kleden. Ze had geen enkel benul van de tijd die haar nog restte om in het auditorium te komen — hetgeen Erin pas duidelijk werd gemaakt zodra ze buiten de kamer verscheen, op weg naar de ruimte toe.
          ”Wat is al deze haast?” vraagt de getatoeëerde brunette dan ook aan een van de voorbijkomende leerlingen, terwijl dikke druppels lichtjes uit de donkere hemel komen vallen. Het regende, ook dat nog.  “De directrice heeft iets te zeggen,” werpt de jongen ondertussen over zijn schouder heen, alvorens hij het laatste sprintje trekt. “Oh, damn, dat moet wel heel erg spannend zijn dan,” murmelt Erin zacht, waarop ze haar pas versneld om niet helemaal als laatste binnen te komen. Het zou niet voor het eerst zijn, hoe goed ze haar best ook doet — hoe netjes haar punten en beoordelingen ook zijn, tijd is niet Erin’s beste vriendin. En het laatste wat ze nu nog kan gebruiken, is iemand die haar daarvoor op de vingers tikt.

    Slechts een paar minuten voor de resterende tijd verstreken is en de deuren gaan sluiten, glipt Erin het auditorium binnen. Met een bedenkelijke frons tussen haar wenkbrauwen in, terwijl ze de capuchon van haar vest weer van haar hoofd af laat glijden, kijkt de brunette de ruimte rond. Zoekende naar een van de bekende gezichten waar ze naar toe kan gaan — degene vermijdend waar Erin op dit moment absoluut geen behoefte aan heeft. Haar humeur nog iets te wankel daarvoor, de oorzaak een dat valt te verwijten aan de ruwe manier waarop ze gewekt is.
          Uiteindelijk spot Erin Raphael, wie ergens in het midden is gaan zitten. Miniem krullen haar mondhoeken dan ook op, waarna ze zich richting de lege stoel aan zijn rechterzijde begeeft — wringend tussen een paar 4de jaars heen, tot ze zich met een plofje op de stoel kan laten zakken. "Ik zou willen zeggen 'een goedemorgen', maar iets zegt me dat dat het voor vandaag niet gaat zijn," zegt Erin zacht doch duidelijk verstaanbaar voor de jongen naast haar, een subtiele grijns lichtjes rond haar mond gevormd. Hoewel de twee elkaar nog niet door en door hebben leren kennen, gezien het verschil in hun jaren ook, kon Erin het desondanks van meet af aan goed met Raphael vinden.
          "Maar toch een goedemorgen voor jou." 
          Na nog een schuine blik op Raphael te hebben geworpen, kijkt Erin terug vooruit — richting het nu nog lege podium. Met een bedenkelijke gloed in haar lichtere kijkers blikt de brunette vervolgens een keer rond, pogend de directe familieleden te kunnen peilen, gezien de meeste van hen geen vreemde gezichten voor haar waren. Helaas viel er echter ook bij hen niks van hun gezichtsuitdrukkingen op te maken en vouwt Erin daarop haar armen over elkaar — onderuitzakkend op de stoel, alvorens ze haar lange lokken aan een kant over haar schouder naar voren heeft gehaald.
          "Wat denk jij dat de reden is voor deze hele samenkomst?" vraagt Erin Raphael dan, hopende ergens dat ze optijd genoeg was om niets gemist te hebben — of net iets te laat zodat er al wat informatie te vergeven is.



    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    MARA CALLIOPE TAYLOR-ASHFORD
    Ew, people
    twenty • socu • audiotorium • with nurhan

    De zachte motregen deerde Mara niet veel. Ze zat op het dak van de meisjes dormitory, sigaret tussen lippen, opkijkende naar de donker wordende lucht. Er waren weinig dingen fijner dan opstaan terwijl een groot deel van de mensen nog slaapt, hoewel er op Pritchard aardig wat mensen waren die in alle vroegte opstonden. Normaal sportte ze met Dec op de zaterdagochtend, maar vanaf het moment dat ze wakker werd had ze er al weinig behoefte aangehad.
          Een zacht getril tegen haar bovenbeen gaf aan dat ze een berichtje had ontvangen. Link. Het verklaarde een hoop over het grotere rumoer buiten dan normaal op dit tijdstip het geval was. Met een zucht kwam ze overeind en spiekte ze over de dakrand. Iedere brave student die ze zag liep in de richting van het hoofdgebouw. Spanning en sensatie. Een jaar geleden zou zo’n mededeling zonder enig berouw hebben overgeslagen. Nu, na de dreiging van haar ouders, had ze niet veel keuze. Ze moest voor elk verplicht ding komen opdraven. Na nog enkele minuten van kijken naar de menigte belandde haar sigaret op het dak, waarna ze deze uitdrukte met haar schoen en, met veel tegen zin, op weg ging naar beneden
    From Brother dear
    Mededeling in het auditorium over 20 minuten. Wees er alsjeblieft op tijd.
    To Brother dear
    Het is dat je het zo lief vraagt
          Ze was al bijna aangekomen bij het hoofdgebouw toen ze nog een bericht ontving. Callum dit keer. Mara rolde met haar ogen. Wat hadden ze allemaal toch weer veel vertrouwen in haar. Het stak lichtelijk, maar ze wist ook dat beide jongens het niet slecht bedoelden. Of, dat hoopte ze in elk geval.
    From Cal
    M, je wordt binnen nu en 10 minuten verwacht in het auditorium
    Don’t fail me
    To Cal
    Ja ja ja, ben al onderweg
    insert foto van Mara met een sarcastische glimlach op haar gezicht terwijl ze haar duim opsteekt
          Het audiotorium was al aardig gevuld tegen de tijd dat ze aankwam. Haar ogen gleden over de menigte, opzoek naar iemand die ze kende. Callum en Millie stonden samen. Dat was een nee. Haar broer en neef kon ze zo niet vinden. Ivah ook niet. Uiteindelijk settelde Mara voor een plek tegen de muur, achter in de zaal, zodat ze weg kon gaan zodra de mededeling gemaakt was – wat dat ook moge zijn.
    To Brother dear en Cal
    Ik ben op tijd. Krijg ik nu een sticker?
    To Log
    Heb je nog een leuke theorie liggen over dit hele gebeuren?
          Ze had de berichtjes amper verstuurd of een bekende stem bereikte haar. Nurhan. Hij sprak haar naam nog altijd uit op dezelfde manier als toen ze een relatie hadden. Het bezorgde haar zowel kippenvel als kokend bloed. Na al die maanden had hij haar nog steeds geen enkele verklaring gegeven waarom hij het had uitgemaakt en ze had te veel trots om ernaar te vragen. Op het moment zelf had ze gedaan alsof hun break haar niks boeide.
          ”Ah, Ellsworth-Buchanan. Ook verplicht om te komen opdagen samen met alle andere schaapjes?” Het zou naar niet verbazen als Adrian Nurhan een soort gelijk bericht had gestuurd als zijzelf van haar familie had ontvangen. Nurhan was net zo min iemand om bij dit soort dingen aanwezig te zijn. Er waren ook aardig wat lessen die ze samen hadden geskipt, in de tijd dat ze nog gezamenlijke vakken hadden. Mara trok haar wenkbrauw op naar Nurhan en zette vervolgens haar koptelefoon op terwijl ze zijn blik niet losliet.

    [ bericht aangepast op 27 sep 2021 - 21:30 ]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    CALLUM ALEXANDER TAYLOR-LASKIN
    23 • black • year 5 • intelligence • legacy • TC • with millie at auditorium

    Millie begroette Callum op dezelfde zachte toon als dat hij had gedaan. Het was een kleine verandering in hun manier van omgaan, maar het sprak boekdelen. Hij voelde zijn hart breken. Ze waren van de beste vrienden naar de grootste vreemdelingen gegaan en het was allemaal Callum’s eigen schuld. Gelukkig leek het ijs te breken zodra de jongen Millie zijn vest aanbood. Het blije gezicht van zijn ex-vriendin bracht ook een glimlach op zijn eigen, die breder werd zodra hij haar betrapte op het ruiken van zijn kledingstuk. Aan de andere kant deed hem het zeer. Het liet merken hoeveel Millie nog van Callum hield, wat een wederzijds gevoel was. Het liet hem alleen maar schuldiger voelen. Was hij dan toch te egoïstisch geweest in zijn keuze? Zeker nu de eerste paar maanden voorbij waren en Callum een ritme voor zichzelf had gecreëerd waar hij tijd over had? Nu besteedde hij dit aan de sportschool en andere afleidingen, maar misschien was Millie zijn tijd wel meer waard dan de dingen die hij nu deed.
          Gezien zijn vest voor een totale omschakeling zorgde in zijn ex’s houding, vermoedde Callum dat hij ‘m voorlopig kwijt ging zijn. Al vond hij dat niet zo erg, zeker niet als het Millie zo blij maakte. Toen de dame zich omkleedde in het drukke auditorium, voelde hij zich even ongemakkelijk. Ze ging toch niet streaken? Nee, zoiets was meer een Logan ding, of iets voor Amos wanneer hij stomdronken was en vergat dat een van zijn voorvaderen deze school had gesticht. Zodra Callum het kanten hemdje zag, slaakte hij een opgeluchte zucht. “Oh geen probleem, Mills, jij hebt ‘m meer nodig dan ik,” zei hij, de glimlach terug op zijn gezicht, al waren zijn woorden niet helemaal waarheid. Gezien het slechte en koude weer buiten ging hij z’n vest weldegelijk nodig hebben, maar dan moest Callum straks de kou maar even trotseren in een dun lange mouwen shirt.
          Opnieuw voelde hij een steek in zijn hart toen Millie een rondje draaide om haar nieuwe outfit te showen. Iets wat ze de afgelopen drie jaar elke ochtend deden, zelfs al droegen ze vijf van de zeven dagen een uniform. “Je ziet er prachtig uit,” antwoordde Callum haar vraag. Zoals altijd, dacht hij er direct achteraan. Hierna liepen ze hand-in-hand richting de stoelen, een automatisme dat ze nog niet afgeleerd waren. Hoe kon dat ook, na het drie jaar meerdere dagen per week te hebben gedaan. Zodra ze bij hun stoelen aangekomen waren en Callum de hand van Millie losliet, hoorde hij aan haar veranderde stem dat ze teleurgesteld was. “We zijn niet meer een koppel Mil, ik kan niet zomaar je hand vastpakken,” was zijn wederantwoord. Callum zou willen dat het kon, maar het zou verkeerde signalen afgeven die zowel zijn ex-vriendin als potentiële scharrels niet verdienden. Al geloofde hij niet dat Millie op dit moment het met iemand deed, zoals hij. Geruchten zoals dat werden namelijk verspreid als wildvuur, zeker als het ging over kinderen van een van de vier grote namen binnen de school.
          Waar hun gesprek eerst zo soepel en vertrouwelijk verliep, was de sfeer tussen de twee inmiddels met tien graden bekoeld. Een ander vervelend gevolg van uit elkaar gaan. Het werd Callum niet makkelijk gemaakt zich niet schuldig te voelen voor zichzelf te kiezen. Toen Millie op zijn vraag antwoordde dat het wel oké met haar ging, keek hij haar voor enkele tellen twijfelend aan. Hij geloofde haar niet, daar alles aan haar het tegenovergestelde geschreeuwde. “Mills, wees eerlijk met me, alsjeblieft? Ik weet dondersgoed dat je niet oké bent. Ik ken je, ik kan het aan je zien,” zei Callum zachtjes, terwijl hij zacht over haar hand streek. Meer dan dat vond hij niet gepast, gezien ze niet meer samen waren. Toen Millie aangaf hem wel te missen, glimlacht Callum verdrietig. Al zag ze dit niet, omdat ze naar de grond staarde. Waarom zei ze dat nou? Dit maakte alles alleen maar lastiger. Natuurlijk was hij blij te horen haar te missen, zelf mistte Callum haar ook. Het zorgde echter alleen maar voor meer pijn om aan deze gevoelens toe te geven. “Ik mis jou ook, Mills, heel erg zelfs, maar.. Mij missen doet je alleen maar zeer.”
          Callum was blij dat het gesprek daarna vrij snel overging op een ander onderwerp. Evenmin vrolijk, weliswaar, maar minder ongemakkelijk dan het feit dat Millie hem mistte. Hij vroeg aan haar of Ivah inmiddels een hekel aan hem had en de hand die ze op zijn arm legde voelde warm, brandde op zijn huid. “Ik hoop dat ze bijdraait. Het zou zonde zijn als ze mij voor deze ene fout nooit meer zal vergeven,” zei Callum, waarna hij zuchtte. Op Millie’s vraag over school glimlachte hij kort. Met school ging het goed, beter dan verwacht zelfs, maar hij wist niet of dit was wat ze wilde horen. Echter wilde hij ook niet liegen. “Ja, erg goed, eigenlijk. Ik heb eergisteren een van mijn vakken gehaald met een first, sneller dan gemiddeld. En met mijn andere vakken loop ik ook goed op schema. En met jou? Hoe gaat het met je minor?” zei Callum. Daarna keek hij even snel de ruimte rond. Inmiddels was het auditorium al volgelopen, alleen zag hij zijn nichtje Mara nog steeds niet. Hij wierp een korte blik op zijn telefoon en zag dat het tien voor half negen was. Callum zuchtte even en besloot een berichtje uit te sturen naar de dame. Enkele seconden later kreeg hij er twee terug. Ze was onderweg, gelukkig.
          “Maar goed, laten we het over iets anders hebben. Wat zijn jouw theorieën over waarom we op dit tijdstip naar het auditorium zijn omgeroepen?” vroeg Callum aan Millie, nadat hij zijn telefoon weer in zijn broekzak had gestopt.



    [ bericht aangepast op 29 sep 2021 - 9:43 ]


    That is a perfect copy of reality.




    YELENA SOFIA IVANOVA
    20 • Legacy | Year 3 | Teal blue | SoCU • Room 314 with Amos & Mikky


    Pritchard had ik altijd als een soort tweede thuis gezien, hoe ver het mogelijk was in dit land. Er ging natuurlijk niks boven Rusland maar het was een redelijke tweede optie. Besides, nu het eindelijk kouder werd begon het er in ieder geval meer op te lijken. Het was niet de temperatuur die ik gewend ben maar het gaat om het idee. Wat ik echter wel kon missen, in allebei mijn huizen, was het luide alarm waar we wakker mee werden gemaakt. Niet dat het normaal is nu ik er zo over nadenk, met een zachte geërgerde kreun sla ik dan ook kort mijn handen voor mijn ogen. Meestal was wakker worden niet zo'n probleem maar dit is wel een brute manier om wakker te worden. Zeker na de weinig uur slaap die wij in deze kamer allemaal hebben gehad, het was dan ook wel heel gezellig.
    “Please, vertel me dat dit een grap is.” hoor ik Amos naast me vragen en ik schud mijn hoofd licht terwijl ik de woorden van Pritchard nog even in mijn hoofd afspeel. Waar sloeg dit nou weer op. ''Ik ben bang van niet.'' mompel ik en een diepe zucht rolt over mijn lippen. This better be good. Hoe verwachten ze dat ik beter wordt met 3 uur slaap, als ik dat überhaupt gehad heb. Ik kijk toe hoe hij een shirt richting Mikky gooit en ondertussen gooi ik soepel mijn benen over de rand van het bed, om mij vervolgens goed uit te rekken.
    “Wakker worden slaapkop.” Ik hum even en sta langzaam op. ''Ja, stel je voor dat we miss high and mighty laten wachten.'' zeg ik en loop ondertussen naar mijn kledingkast. “Het is zaterdag, waarom maak je me zo vroeg wakker terwijl we pas zo laat in slaap vielen?” hoor ik Mikky ondertussen aan hem vragen. Rustig ga ik door mijn kast heen en kijk kort op als ik Mikky hoor. “Goed geslapen?” Ik haal kort mijn schouders op. ''Heerlijk, een beetje jammer van deze vreselijke 'wekker''' zeg ik rustig en vis er ondertussen een zwarte coltrui en broek uit. Deze doe ik aan met zwarte laarsjes en een bodywarmer.
    Nadat Mikky zich klaar heeft gemaakt duik ik ook kort de badkamer in om mezelf op te frissen, mijn haar laat ik losjes en nadat ik mijn tanden heb gepoetst loop ik de kamer weer in. “Enige ideeën wat de reden voor deze absurd vroege mededeling zal zijn?” Ik schud mijn hoofd. ''Ik zou het niet weten, maar het kan maar beter goed zijn.'' zeg ik en zucht, waarna ik een korte blik op de klok werp. ''Laten we dan maar gaan, je weet hoe ze zijn hier.'' mompel ik en ik open de deur, waarna ik nog kort omkijk naar de andere twee. ''En ik ga er vanuit dat we straks heel wat koffie gaan halen?''


    El Diablo.

    Raphael      Pritchard
    22      •      Year 1      •      with Erin      •      at auditorium

    Sunshine mixed with a little hurricane






         
    Raphael lag in bed filmpjes op zijn telefoon te kijken toen het alarm hem zich opeens rot liet schrikken. Direct draaide hij zich op zijn zij en hij moest zijn best doen om niet met zijn hoofd op zijn telefoon terecht te komen. Even later volgde de mededeling en wat verward luisterde hij ernaar. Hoezo zouden ze opeens op zaterdag ochtend moeten verzamelen? Wat was dit nou weer voor een school? Hij had in de afgelopen paar maanden wel gemerkt dat het hard werken was hier, maar tot nu toe waren ze wel altijd met rust gelaten in hun weekenden. Niet dat Raphael een uitslaper was, daar had hij gewoonweg de rust niet voor, maar hij bracht de ochtenden van zijn vrije dagen liever wel op z'n gemak door. Tegen de tijd dat zijn energie begon te pieken, ging hij altijd pas aan de slag. Eerder gebeurde er toch niets.
          Met lichte tegenzin rolde Raphael dan toch maar uit bed en begon hij zich aan te kleden. Zijn piekmoment was er nog niet, maar hij was heus wel in staat om binnen 3 kwartier helemaal gereed te zijn om naar één of andere mededeling te gaan luisteren. Zoals verwacht was Declan al weg, hoewel Raphael het voor elkaar had gekregen om wakker te worden voordat zijn kamergenoot daadwerkelijk de kamer had verlaten. Klein beetje jammer wel, want nu had hij in ieder geval voor de eerste paar minuten zijn oortjes moeten in doen zodat Declan geen last zou hebben van zijn filmpjes.
          Op zijn gemak liep hij netjes op tijd richting het auditorium. Hij had nog voldoende tijd en Raphael had geen zin om zich te haasten als dit niet nodig was. Natuurlijk waren er meerdere studenten die wel ruim op tijd zich verzameld hadden, dus moest Raphael daadwerkelijk nog echt op zoek naar een geschikt plekje. Zo gauw vond hij geen van zijn paar vrienden, veel mensen kende hij namelijk nog niet als eerstejaars. Dit bleef toch wel beperkt tot zijn teamgenoten en een paar mensen daarbuiten die hij toevallig ontmoet had. Dus ging hij maar gewoon ergens zitten en zag hij wel wie erbij kwamen zitten. Wie weet kreeg hij zo nog de mogelijkheid om nieuwe mensen te leren kennen.
          Het was vlak voor dat het tijd was voor de mededeling dat iemand zich op de stoel naast hem neer liet ploffen. Direct keek Raphael op naar Erin, een jongedame die hij slechts oppervlakkig kende, maar hij mocht haar wel. 'Ik zou willen zeggen 'een goedemorgen', maar iets zegt me dat dat het voor vandaag niet gaat zijn,' vertelde ze hem met een lichte grijns. Raphael kon het dan niet laten om even te grinniken. Ze was duidelijk geen ochtendmens. 'Maar toch een goedemorgen voor jou,' gaf ze hem nog.
          'Nou, dat is lief,' zei hij met een grinnik. 'Jij ook goedemorgen, al lijk je deze morgen niet echt te waarderen?' Niet dat hij haar ongelijk gaf, als hij wel in staat zou zijn tot uitslapen, had hij hier ook met een flinke tegenzin gezeten. Nu was de tegenzin slechts lichtelijk aanwezig, maar dat was vooral omdat hij wel betere dingen te doen had met zijn leven. Onrustig wiebelde hij dan ook heen en weer op zijn stoel.
          'Wat denk jij dat de reden is voor deze hele samenkomst?' vroeg Erin hem al gauw. Er was nog geen teken van leven vanuit de directie en nu begon Raphael toch ook wel weer nieuwsgierig te worden. Het was alleen dat hij echt geen idee had van wat ze konden verwachten, daarvoor zat hij nog veel te kort op deze school. Hij keek Erin dan ook met opgetrokken wenkbrauwen aan.
          'Ik had juist gehoopt dat jij misschien een idee zou hebben. Ik ben bang dat mijn tijd hier nog niet lang genoeg is geweest om een beetje een idee te kunnen hebben.' Hij keek even om zich heen en wees vaag richting hun studiegenoten in de aula. Iedereen was druk met elkaar in gesprek en niemand leek ook maar zeker te weten wat hier aan de hand was. 'Al heb ik het idee dat niemand het echt weet. Hopelijk worden we gauw uit onze onwetendheid verlost.' Raphael wilde vooral graag weten waarom ze het een goed idee hadden gevonden om hen vroegtijdig op te trommelen op een weekend dag.

    [ bericht aangepast op 25 sep 2021 - 16:18 ]


    Stenenlikker

    AMOS TAYLOR-LASKIN
    Legacy student • W. Yelena & Mikky • Outfit• Auditorium



    Onder de dekens van Yelena haar bed keek Amos naar de blondine naast hem. Het alarm was crimineel hard geweest. Hijzelf en zijn kamergenoten hadden amper een nachtrust gehad na hun sleepover en Amos was ervan uitgegaan zijn zaterdagochtend slapend te kunnen besteden. Helaas was niets minder waar. De boodschap was duidelijk: iedereen moest naar het auditorium. In eerdere jaren was Amos misschien blijven liggen, maar dit jaar kon hij het zich niet veroorloven om de kantjes ervan af te lopen. Als hij dit jaar niet haalde, betekende dat het einde van zijn opleiding aan Pritchard.
    Yelena schudde haar hoofd. “Ik ben bang van niet.” mompelde ze en ze zuchtte.
    Amos gooide de dekens van zichzelf en Yelena af en had met een worp van zijn shirt gepoogd om de ander dame in de kamer wakker te maken.
    Mikky leek zijn wekpoging niet in dank af te nemen. “Wat moet je.” Murmelde ze geïrriteerd.
    “Wakker worden slaapkop.” wendde ook Yelena zich tot Mikky, en ze stond op van het bed. Blijkbaar zat een knuffel er niet meer in... helaas. Amos volgde Yelena met zijn ogen, terwijl ze naar haar kledingkast liep. ''Ja, stel je voor dat we miss high and mighty laten wachten.''
    “Het is zaterdag, waarom maak je me zo vroeg wakker terwijl we pas zo laat in slaap vielen?” kaatste Mikky terug. Haar vraag was terecht. Al kon ze die beter stellen aan Katherine dan aan Amos en haar eigen kamergenoot. Amos zijn shirt belande tegen zijn gezicht aan.
    “Ik heb het ook niet bedacht, schone slaper.” zei Amos en hij viste het shirt van zijn hoofd en trok deze aan.
    “Nou, laten we ons maar klaar gaan maken dan.” Zuchtte Mikky, ze stond op en begaf zich naar de badkamer. “Goed geslapen?” vroeg Yelena.
    Van Yelena keek Amos naar Mik. Zelf hield hij zich wijselijk stil, terwijl hij op het rand van Yelena haar bed zat. Ergens hoopte hij dat Mikky het vervelend zou vinden dat hij bij Yelena in bed had geslapen. Het was stom. Maar hij zou graag hebben dat het haar iets deed. Dat ze enige vorm van jaloezie zou voelen. Al leek het hem waarschijnlijker dat ze die vraag stelde uit vriendelijkheid, dan uit rancune.
    ''Heerlijk, een beetje jammer van deze vreselijke 'wekker'” Was Yelena haar antwoord. En eerlijk gezegd had Amos ook goed geslapen. Dat deed hij meestal wel als hij naast Yelena sliep.
    Mikky verdween en even waren Amos en Yelena alleen in de kamer. Hij stond op en ging achter zijn goede vriendin staan. In hun eerste jaar had zij het ook altijd al makkelijker gevonden om hun vriendschap en extraatjes gescheiden te houden, zelf wist Amos niet goed waar die grens zich bevond. Geeuwend rekte hij zich uit en sloeg daarna zijn armen om de kleinere blondine heen, keek haar aan en kuste haar voorhoofd.
    “Als deze poppenkast voorbij is, hebben we misschien nog tijd om samen fatsoenlijk te douchen.” Stelde hij voor.

    Na Mikky dook ook Yelena de badkamer van room 314 in. Blijkbaar was Amos zelf als laatste aan de beurt. Hij begaf zich naar de badkamer en keek naar de twee tandenborstels op de wastafel. “Wiens tandenborstel mag ik lenen?” Riep hij richting de twee dames, in de hoop dat ze hem niet zouden teleurstellen.
    Na zijn handen te hebben gewas en haren te hebben gedaan, liep Amos terug naar zijn vriendinnen.
    “Enige ideeën wat de reden voor deze absurd vroege mededeling zal zijn?” vroeg Mikky, maar hij had geen flauw benul. Aan de heftigheid van het alarm te oordelen ging het om iets serieus.
    ''Ik zou het niet weten, maar het kan maar beter goed zijn.” zuchtte Yelena. ''Laten we dan maar gaan, je weet hoe ze zijn hier. En ik ga er vanuit dat we straks heel wat koffie gaan halen?''
    “Oh, alsjeblieft.” zei Amos smekend. Hij liep naar de deur, sloeg zijn ene arm om Yelena heen en de andere om Mikky. “Ik hoop dat mijn zaterdagplannen niet worden verpest.” zei hij, terwijl hij door de gangen liep met de twee dames onder zijn armen. “Ik wilde gaan zwemmen en de rest van de dag helemaal niets uitvoeren.” Ten minste, als hij Callum wist te ontwijken. Als zijn oudere broer hem zou zien luieren langs de rand van het zwembad, dan zou hij daar het laatste nog niet van horen. “Koffie. Dan zwembad.” vatte Amos samen. “Dat is het plan.”
    Samen met Mikky en Yelena arriveerde hij in het auditorium van Pritchard. Het hele kippenhok leek zich momenteel in deze ruimte te bevinden. (Wat ook logisch was gezien het alarm en Katherine heer oproep enzo, maar alsnog). Automatisch zochten Callum zijn ogen naar zijn broer.
    “Wat vinden jullie?” Vroeg Amos, zonder eerst over zijn woorden na te denken. “Kun je nog met een ex bevriend zijn nadat het is uitgegaan?” Hij zag hoe Callum zijn vest aan Millie overhandigde en vervolgens haar hand vastpakte. Als hij niet beter wist, dan zou hij denken dat die twee nog bij elkaar waren. Zoals het hoorde. Maar Cal en Mils waren niet meer en Amos had het idee dat hij nu wist hoe kinderen van gescheiden ouders zich moesten voelen. Onzeker over bij wie zijn loyaliteit lag.

    [ bericht aangepast op 24 sep 2021 - 23:36 ]

          Met mijn blik op de ingang gericht, kon ik gemakkelijk iedereen in de gaten houden die het auditorium binnen kwam lopen. Zo zag ik ook Lincolm met mijn goede vriendin Azure de ruimte betreden. Vlug wende ik mijn blik af voordat Azure in de gaten zou hebben dat er iemand naar haar keek. Ik had succesvolle pogingen gedaan om haar dit schooljaar te ontlopen aangezien ik vlak na de vakantie met haar tweeling broer Nurhan geslapen had. En nu kwam er een zekere mate van spijt bij kijken, zeker omdat dit tegen al mijn principes inging.
          Zo zag ik ook Amos de ruimte betreden met onder zijn ene arm Yelena en onder zijn andere Mikky. Uiteindelijk keerde ik me van ellende iets meer van de ingang af zodat mijn gezicht niet te zien was. Het was een grote verrassing geweest toen hij weer terug op het Instituut was na ongeveer een jaar afwezig te zijn. Een verrassing die vrijwel ongelegen kwam na de ontdekking van mijn daadwerkelijke afkomst.
          Braden was de eerste die het woord nam na een moment van stilte die ik zowel gebruikte om mijn mond leeg te eten als om de andere leden van ons team een bericht te sturen. Vervolgens liet ik subtiel een opmerking vallen over de avondklok – een opmerking die Braden snel terug wist te kaatsen waardoor er een grijns over mijn gezicht verscheen. “Het is een sterke aanbeveling, niet verplicht. En sterke aanbevelingen zijn er om te negeren voor als je zelf betere plannen hebt.”
          “Aha, juist. Mijn excuses, dat leek ik even te zijn vergeten.” Ik kon het niet laten om sarcastisch met mijn ogen te rollen waarna ik hem een plagend duwtje met mijn schouder gaf – iets minder hard dan ik bij Declan of Logan had gedaan. Toch verdween de grijns en kwam er een kleine bezorgd rimpel tussen mijn wenkbrauwen tevoorschijn. “Maar zonder gekheid, het team rekent op je. Als jij verzwakt raakt, raken we allemaal verzwakt. Vorig jaar is er al iemand overleden, dit wil ik niet op mijn geweten hebben bij een van mijn teamleden.”
          De trilling van mijn telefoon gaf aan dat onze teamgenoten al gereageerd hadden. Van Montana kreeg ik te horen dat ze al onderweg was waarop ik haar een duim omhoog terugstuurde. We konden vaak genoeg met elkaar in de clynch liggen, toch had ik liever een antwoord als de hare in plaats hetgeen waar Sterling mee kwam. Kinda, kan wel een koffie gebuiken. Een diepe zicht verliet mijn lippen en razendsnel typte ik een bericht terug.
         
    To S.S. Lazy Sack of Bohnes:
    Giet de hele kan in je bakkes en kom linea recta hierheen, het is belangrijk.

          Vervolgens richtte ik mijn aandacht weer op Braden en vroeg hem of hij misschien Imogen gezien had. Zijn ogen vlogen wijd open en de wantrouwende manier waarop hij me aankeek, maakte dat ik uitlegde waarom ik die vraag gesteld had. De jongeman zuchtte diep en schudde met zijn hoofd. “Ik heb geen idee waar ze is, ik ben haar babysitter niet.” Ik stak mijn handen de lucht in ten teken dat ik het niet aanvallend bedoeld had. Nog nauwelijks had ik me omgedraaid om mijn blik nogmaals over de ruimte te laten glijden of de jongedame in kwestie sprong me al in het oog. Ze was samen met Ivah naar binnen komen lopen – in haar pyjama.
          Ik verborg mijn hoofd in mijn handen en liet een gefrustreerde kreun horen. “Waarom konden wij niet gewoon Raven krijgen, of die stuntel van een Raphael. Nee, wij krijgen het prinsesje toegeschoven die ons recht naar onze ondergang zal leiden.” Ik haalde even diep adem waarna ik weer overeind kwam. “Okay, nu niet de hoop verliezen. Ze heeft misschien een paar verborgen talenten. Heel diep verborgen,” mompelde ik en ik begon mijn slapen te masseren.






          Viveca
    Madeline      Pritchard
    a g e •      21 jaar
    y e a r •      Vierde jaar
    d i s c i p l i n e •      Intellegence & Leadership
    r a n g •      Donkerrood
    w h e r e •      Auditorium
    w i t h •      Braden Pierce


    [ bericht aangepast op 25 sep 2021 - 7:28 ]


    I have seen my own sun darkened

    Cammie

    the capybara

    Geamuseerd keek ze toe hoe Logan een Oscarwaardige performance neerzette toen ze hem een zachte stomp gaf. “Ik ben niet schattig,” mompelde Cammie wel beledigd als verweer, alsof ze wel gewelddadig zou zijn. Of alsof Logan daadwerkelijk een succesvolle carrière bij MI6 in het verschiet zou hebben.
          Een korte gniffel verliet haar lippen toen Logan haar tevergeefs ertoe aan probeerde te zetten om haar elastiek alsnog op haar Team Captain te richten. In alle eerlijkheid wist ze niet zo goed hoe de verstandhouding tussen haar vriend en Adrian zo verstoord had kunnen raken, al wist ze dat hierover praten geen zin zou hebben. Soms zat ze nog behoorlijk met de situatie in de maag. Natuurlijk, ze keurde Logans gedrag niet goed, want de gevolgen hadden desastreus kunnen zijn, maar waren ze niet allemaal menselijk? Hoewel de spanning in het team niet bevorderlijk was en ze de beslissing om Logan eruit te zetten diep van binnen en met pijn in haar hart snapte, vond ze het oneerlijk dat sommigen een soort persoonlijk vendetta tegen hem leken te hebben. Iedereen maakte fouten en ze zou hem nog altijd blind durven vertrouwen als haar leven op het spel stond.
          “Misschien moet ik dan eerst op jou oefenen,” diende ze Logan nog van repliek toen ze zichzelf uit haar overpeinzingen had gehaald, haar tong plagerig naar hem uitstekend. Daadwerkelijk actie ondernam ze echter niet – for everyone's sake.
          Het ontging haar niet hoe er een blos over Logans wangen trok toen ze speels aan zijn haar plukte. Een vrolijke twinkeling verscheen in haar ogen, want ze had het idee dat het haar niet vaak lukte om hem op de kast te jagen, dus ze genoot er des te meer van als ze zoals nu meer succes had. Theatraal pruilde ze haar lippen wat toen hij haar hand weg trok van zijn lokken, maar lang wist ze dit niet vol te houden bij het horen van zijn volgende woorden. “Als jij denkt dat langer haar me leuk staat, ga ik erover nadenken om het te laten groeien.”
          “Ik denk ook dat roze haar je goed staat,” poogde ze, waarbij ze haar best deed om op haar onschuldigst te klinken. Als de jongen in een meegaande bui was, kon ze daar maar beter gebruik van maken, non? Ze trok haar hand niet los; zijn hand voelde vertrouwd en warm te midden van de kille sfeer in het auditorium. Zacht gaf ze er een kneepje in. “Maar je hoeft niet te veranderen,” vertrouwde ze hem toe. “Je bent precies goed zoa-…”
          Haar stem stierf weg, want Sterling had zich bij hen gevoegd, met zijn geheel eigen theorie over deze bijeenkomst. Toen hij insinueerde dat zij het meesterbrein achter een snoepoverval was, stak ze haar tong uit en ze zag haar kans schoon om als wraak aan de koortjes van zijn hoodie te trekken. Een aanvalsplan dat helaas door haar beste vriend doorzien was, want juist op tijd boog hij zich terug, waardoor ze in de lucht griste.
          “Het is dat mijn hoodie je goed staat,” mompelde ze. Ze had hem eerlijk gekregen toen ze het weer eens koud had en was er fel op tegen dat hij de trui weer van haar had gestolen, maar goed: dat hij de laatste slag had gewonnen om het ding weer in zijn bezit te krijgen wilde niet zeggen dat hij de oorlog ook zou winnen. “En ten aanzien van die beschuldiging… ik beroep me op mijn zwijgrecht.” Met Luz als kamergenoot en haar eigen liefde voor zoetigheid gokte ze dat kamer 201 de plek bij uitstek was om tijdens een apocalyps te bivakkeren. Van de honger zouden ze in ieder geval niet snel sterven. Al moest Cammie momenteel niet denken aan de koekjesrally waar Sterling het over had. Er zat een knoop in haar maag en die zou waarschijnlijk pas weggaan als dit alles een futiliteit zou blijken te zijn. Een gelaten zucht verliet haar keel. Bij elke beweging dacht ze dat ze mevrouw Siverston-Pritchard naar de microfoon zag stappen. Het auditorium zat afgeladen vol. Ze zag Azure en Lincoln nog binnen komen en zo had ze al een tal van andere bekende gezichten voorbij zien komen. Het kon nu niet lang meer duren. Blind wilde ze naar de handen van de jongens aan weerszijden van haar grijpen, maar Sterlings vraag zorgde ervoor dat ze haar handeling staakte.
          “Je hebt zeker geen extra portie snoepgoed die ik mag hebben zeker?” vroeg haar vriend. Ze waardeerde de pogingen van de jongens om haar op te vrolijken. Of het nu ging om Logans kapsel of Sterling zijn gepraat over eten. Ze tastte in haar zak om er een lolly met aardbeiensmaak uit te toveren. Het was niet alsof ze hier nu zelf behoefte aan had.
          "Hier." Samenzweerderig schoof ze de lolly in de zak van zijn hoodie. Juist toen ze wilde vertellen hoe ze zich nu net een of andere non-illegale drugdealer voelde, hoorde ze Logans stem met een vraag die volledig uit de lucht leek te vallen, iets wat de andere jongen naast haar ook leek te denken.
          "Zouden jullie met een docent slapen om hogere cijfers te kunnen krijgen? Of een betere positie binnen de school?"
          "Ligt eraan hoe kn..." antwoordde ze voordat ze erover nadacht, al maakte ze haar antwoord niet af. Haar blik schoot van links naar rechts over Logans gezicht, zonder direct haar eigen antwoord af te maken. Het antwoord als ze knap zijn was wellicht onvoldoende genuanceerd, omdat de blondine er niet over zou peinzen haar lichaam in te zetten als ruilmiddel, maar... Ze knipperde met haar ogen en staakte haar gedachtegang. Waarom vroeg Logan dit?
          "Is dit een soort van biecht? En met wie? En... als diegene je Team Captain heeft gemaakt – waarom ben ik dan nog niet overgeplaatst? Ik mis je." Ze pruilde licht, al was er een twinkeling in haar ogen zichtbaar. Ze geloofde er niet in dat Logan een geheime agenda had en ze voelde zich goed thuis in haar team, zelfs al was haar laatste zin met vlagen wel waar. Desondanks zou haar vriend deze vraag niet zomaar stellen, dus ze brandde van nieuwsgierigheid. Dat haar mobiel in haar broekzak aangaf dat ze nieuwe berichten had, ging dan ook volledig langs haar heen. Gelukkig had ze een pressiemiddel om Logan te laten praten. "Vertel op of ik schiet," vervolgde ze dus plagerig, waarbij ze haar elastiek weer van haar pols afhaalde. Geconcentreerd spande ze het ding tussen haar vingers, waarbij het puntje van haar tong door haar concentratie wat naar buiten stak. Toen ze het onding losliet, vloog deze echter volledig over haar vriend heen. Heel hard was het niet, maar het was ver genoeg om Raven, die bij Rogan stond, op haar arm te tikken. Cammie voelde haar wangen rood kleuren. Kort overwoog ze om weg te zakken in haar stoel, maar wederom restte haar slechts de optie freeze en blikte ze schuldbewust naar haar vriendin, waarbij ze een gemeend excusez-moi mimede.

    w/ Logan & Sterling @ Auditorium ☆ Outfit (slightly less deep)





    She's imperfect but she tries


    VIKTOR LEV MELNIK

    Invite – Year 2 - Lichtgroen - Intelligence - With Luka (probably going to be late toghetter)



    Kleine dampwolkjes verlieten mijn lippen terwijl ik in de vroege ochtend over het Pritchard Institute domein jogde, zoals ik wel vaker deed s'ochtends vroeg. De koude friste deed me altijd denken aan mijn moederland en de kleine dampwolkjes fascineerden me net zo min. Als iedereen zo vroeg zou joggen s'ochtends, zou het dan bewolkt gaan worden? Voordat ik mezelf zou gaan vertikken in de vage hersenspinsels klonk de ietswat schelle stem van Directrice Pritchard over het domein heen. Ik verminderde mijn looppas om goed naar de announcement te luisteren. Verzamelen in het auditorium. Huh. Ik haalde echter mijn schouders op en maakte rechtommekeer om terug naar de slaapvertrekken te joggen. Ik had me altijd al een ochtend persoon gevonden, waarom de meesten veel moeite hadden om uit bed te geraken wist ik niet bepaald, maar zelfs de chagerijnigste ochtendgezichten begroette ik met een goede morgen eens ik ze kruiste. De meeste studenten baanden al hun weg richting het auditorium, maar ik maakte weg richting de slaapvertrekken. Ik had nog graag van shirt gewisseld, dus om tijd te besparen had ik al wandelend op de hal al mijn shirt uitgetrokken en liet ik het stukje wakke stof over mijn onderarm hangen. Al wandelend liep ik langs Luka's slaapvertek langs welke nog verdacht toe leek. Hmm.
    Halt houdend deed ik enkele stappen terug en klopte op de voordeur van mijn vriend, wetende dat hij niet bepaald een vroege opstaander was. "Luka?" ik opende de deur toen ik een half teken van leven hoorde. " Dobroye utro, Comrad*." zei ik vriendelijk tegen de witharige jongeman die nog half in slaap bleek te zijn. "Het is best laat, mijn vriend. we hebben nog-" ik blikte even naar mijn pols om tot de realisatie te komen dat ik niet eens een horloge had. " Niet zo lang tot we verwacht zijn in auditorium." mompelde ik bedenkelijk. Ik kon mijn vriend achterlaten en van shirt gaan wisselen, of ik kon hem uit bed sleuren zodat hij zeker geen sanctie zou krijgen. Dus opteerde ik voor dat laatste. Ik gooide zijn lakens van hem af en opende alvast zijn klerenkast. " Privet, privet*" moedigde ik hem aan, nu ook de rolluik omhoog halend om wat licht in de kamer binnen te laten. Eens Luka uit zijn dromen ontwaakt leek te zijn schonk ik hem een glimlachje, waarna een kleine frons op mijn voorhoofd vormde. Ik kon moeilijk shirtless het auditorium binnen. "Kan ik een shirt lenen?" vroeg ik mijn goede vriend, waarna mijn blik op het iets smallere postuur van Luka viel. "Met veel stretch? " vervolgde ik er dan bedenkelijk bij, gezien ik zijn kleren niet wilde gaan ruineren met mijn bredere torso...


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH