|
Schattig. Ze had niet geteld hoe vaak mensen haar in het leven al zo hadden genoemd, maar ze wist zeker dat ze een stuk rijker zou zijn als ze per keer een geldbedrag zou krijgen. Even, heel even, wilde ze de opmerking maken dat zijn kamergenoot Logan wel kon vertellen hoe schattig ze in werkelijkheid was, maar ze liet dit na. Als ze de opmerking van iemand kon hebben dan was het Logan wel.
“Je bent zelf schattig,” mompelde ze dus enkel maar als zwak verweer, al kon ze een zachte gniffel bij zijn zogenaamde aantekening niet onderdrukken. “Maar vertel op: wat krijg ik als je de volgende keer dezelfde vergissing maakt?” Geboeid hield ze haar blauwe ogen op Logan gericht; benieuwd waarmee hij zou komen.
Hoewel de aankomst van Sterling haar aandacht kort opeiste, merkte ze al snel dat deze nog maar half wakker was. Hierdoor verschoof haar aandacht weer naar Logan. Het ontging haar daarom niet hoe zijn wangen van kleur waren verschoten en hij zijn blik afwendde. Even vroeg ze zichzelf af of ze iets verkeerd had gezegd, totdat ze de glimlach op zijn gezicht ontdekte. Gevangen door zijn reactie bestudeerde ze elk detail van zijn gezicht en als vanzelf, zonder dat ze er echt controle over had, spiegelden haar lippen zijn lach. Het beeld van een glimlachende Logan zorgde voor een ondefinieerbare kriebel van binnen. Soms had ze het idee dat hij niet half wist wat voor een mooi persoon hij was en het idee dat ze hem dit misschien voor een zeldzaam moment duidelijk had kunnen maken, verwarmde haar hart. Het moment van twee in stilte glimlachende zielen werd verbroken door de vraag van de jongen over het slapen met docenten. Nieuwsgierig hing ze aan zijn lippen, totdat ze zichzelf moest vervloeken door het elastiek dat juist op dit moment tussen haar vingers vandaan glipte. Gespannen had ze de vlucht gevolgd, al ontspande ze toen haar blik die van Raven ving en ze zag hoe de blondine op hen afstapte.
“Hé, volgens mij is deze van jou." Ze glimlachte verontschuldigend naar Raven, zelfs al had deze in hun uitwisseling van blikken van daarstraks al duidelijk gemaakt dat Cammie er niet te zwaar aan moest tillen.
“Merci,” bedankte ze haar vriendin. Ze moest haar best doen om niet volledig naar het vertrouwde Frans te schakelen nu Raven zich bij hen had gevoegd. Het laatste wat ze wilde was echter dat iemand zich buitengesloten voelde. “En sorry nog daarvoor – hij was voor iemand anders bedoeld, maar mijn talent voor mikken is zo goed als niet-bestaand, geloof ik.” Snel gebruikte ze het elastiek om haar blonde lokken in een messy bun te vangen. Dat was veiliger voor iedereen. Juist toen ze wilde vragen wat de blondine van deze hele samenkomst dacht, was er een verschuiving merkbaar voor in het auditorium.
“Nou nu komt het, de ‘grote belangrijke’ mededeling,” hoorde ze Logan naast haar de directrice vol sarcasme aankondigen. Erop reageren deed ze echter niet, want in één klap was alle spanning die ze eerder deze ochtend had gevoeld weer terug. Terwijl de roodharige vrouw het slechte nieuws bracht, betrapte Cammie zichzelf erop dat ze haar adem inhield. Gelaten ademde ze uit; waarna ze een aantal diepe ademteugen nam in een poging zichzelf te kalmeren. Dit alles zorgde er enkel voor dat ze wat licht in haar hoofd werd en een tinteling in haar vingers voelde. Ze had het idee dat alle kleur haar gezicht had verlaten en plaats had moeten maken voor zweetpareltjes, maar toen ze haar hand door haar gezicht haalde voelde ze niets. Ze moest zichzelf niet zo gek maken.
Zonder zich echt bewust te zijn van haar omgeving, haalde ze haar mobiel uit haar zak. Ze swipete de berichtjes van Luz en Adrian zonder te lezen weg – daar zou ze later wel op terug komen. Een paar seconden staarde ze naar het bericht dat zojuist was binnengekomen zonder daadwerkelijk de woorden te kunnen onderscheiden. Pas toen de letters stopten met dansten las ze: TEAM 1 – Adrian Ellsworth-Buchanan, Braden Pierce, Imogen Tyndall, Camille Moreau, Yelena Ivanova, Idris Kenyon-Trevelyan. De knoop in haar maag trok zich strakker aan. Niet elke naam zei haar even veel en het stemde haar nerveus: zou ze wel iets zinnigs kunnen bijdragen aan het team? Tegelijkertijd was het een silver lining om de naam van Adrian te zien. Als iemand een werkend team kon smeden van een zootje ongeregeld, dan was hij het wel. Hij zou haar er niet zomaar uitzetten. Toch?
Haar gedachten waren op hol geslagen. Haar mond voelde droog aan en ze had het idee dat haar hart in haar keel racete. Natuurlijk – tijdens missies lag het gevaar altijd op de loer en kon elk moment van verslapping er één te veel zijn. Maar binnen de muren van het Pritchard Institute, dat steevast als een veilige haven voelde, benauwde het haar nu. Natuurlijk was er veel kwaad in de wereld, maar dat het zo dichtbij was zonder dat ze zelfs nog maar wisten wie kwaad in de zin had, dat zorgde voor een rilling door haar lichaam en tintelingen in haar handen.
Ze drukte haar nagels in haar huid, waarbij ze haar geest weer helder probeerde te krijgen. Het laatste wat ze wilde was hier een scène schoppen en… zwak overkomen. Niet tegenover Logan, die weinig onder de indruk leek van het hele gebeuren. Evenmin tegenover Raven, die het waarschijnlijk moeilijker had dan zij om nu al in een nieuw team terecht te komen terwijl ze nog maar amper had kunnen settelen in het andere en die zojuist had gehoord dat ze een thuis zou moeten maken van een plek waar mensen een dubbele agenda hadden. Dus dieu, ze moest nu voor één keer sterk zijn en zichzelf niet zo laten kennen. Zolang ze maar lief zou blijven glimlachen zou ze niemand tot last zijn. Zou niemand haar zwak vinden.
En dus toverde ze een glimlach op haar gezicht toen ze Logans por in haar zij voelde. “Zo te zien moet je me nog langer missen.” Ze scheurde haar blik van haar mobiel af en deed haar best om zichzelf in die luttele seconden weer bijeen te rapen, alsof het hele gebeuren haar al even koud liet en haar binnenste niet zojuist de noodklok had geluid.
“Of jij mij,” kaatste ze terug. Ze trok haar wenkbrauw op, hem uitdagend om het tegendeel te beweren. Het was tegelijkertijd een dappere poging om te doen alsof ze niet zo was aangedaan, in de stille hoop dat niemand haar stille paniek door zou hebben. Door Logans reactie gokte ze echter dat zijn nieuwe team alles was waarop hij gehoopt had – fuck yes was nu eenmaal niet de taal van iemand die haar zou missen. Haar nieuwsgierigheid won het van haar en ze boog naar de jongen toe, zichzelf zo tegen hem aan wurmend dat ze een glimp van zijn display kon opvangen en de namen van zijn nieuwe team kon zien. Ze klakte met haar tong – heel veel meer geluk met een team dan dit kon niet.
“Nu weet ik zeker dat je het met mevrouw Siverston-Pritchard hebt gedaan,” merkte ze terloops op. De blik die ze hem toewierp was schalks, alvorens ze haar neus weer uit zijn zaken haalde en zich terugboog tot veilige afstand. Cammie draaide haar mobiel naar de twee naast haar toe, zodat ze zelf konden kijken wat haar lot was. In de tussentijd liet ze haar blik nieuwsgierig, maar ook enigszins bezorgd, naar Raven glijden.
“Is jouw team een beetje oké?” vroeg ze zacht. Ze wist als geen ander hoe de blondine soms worstelde met heimwee en ze hoopte dat dit slechte nieuws die strijd niet erger zou maken. “Ik weet zeker dat het allemaal wel goed komt. We zijn sterker dan ze denken zolang we op elkaar blijven vertrouwen.” Het concept van verdeel en heers was haar niet vreemd.
“Ik moet weg trouwens,” merkte ze nog op, doelend op haar teamnummer. Haar Franse accent sijpelde door de hele situatie meer door dan ze zou willen. Aanstalten om op te staan liet ze echter nog even na, onzeker of haar benen haar gewicht op dit moment überhaupt konden dragen. “Iemand van jullie ook behoefte aan wat frisse lucht, of moeten jullie blijven?” Het feit dat het waarschijnlijk hondenweer was, liet haar nu even koud.
“Oh, jij bent ons trouwens nog antwoorden verschuldigd,” richtte zich tot Logan. Ze was zijn verhaal over slapen met docenten nog niet vergeten, voordat het elastiek-incident er abrupt een einde aan had gemaakt. Zo gemakkelijk zou hij er niet onderuit komen. En eerlijk: elk verhaal was beter dan de nachtmerrie die Katherine Siverston-Pritchard hen zojuist had medegedeeld.
|
w/ Logan & Raven & Sterling @ Auditorium ☆ Outfit (slightly less deep)
|
