[ORPG • 0] Lidil - Speeltopics

Op een Amerikaanse highschool worden acht senior-studenten uitgeloot die een week lang naar een superluxe hotel op een eiland in de Atlantische oceaan gaan. Zij mogen één iemand meenemen. Door een storm maken ze een noodlanding op een ander eiland . Ze schuilen die nacht in een grot en vinden daar een portaal naar een nog onbekende wereld.



PERSONAGES

♂ Bryce James ♂ Caleb Foster ♂ Cillian Grimes ♂ Elliott Winchester ♂ Jake Hill ♂ Kai Jones ♂ Nick Robbins ♂ Rudie Avila ♂ Shane Hill ♂ Timothy Shephard ♂ Wesley Miller

♀ Annalisa "Anna" Walton ♀ Florentine "Flo" Gooly ♀ Ivy Copeland ♀ Jennifer Goldstein ♀ Maisey Osborne ♀ Samira Crosby

Spreadsheet

VERDELING
Wes, Samira, Caleb, Nick, Ivy // Shane, Cillian, Rudie, Elliott, Maisey // Bryce, Jake, Anna, Jen, Kaj

[ bericht aangepast op 12 nov 2021 - 12:19 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Bryce James

Ze probeerden gezamenlijk naar beneden te klimmen, maar het ging moeizaam. Bryce moest zich aan de rotsen om zich heen vasthouden, maar Jake kon eigenlijk niet meer op zijn ene been leunen en dat maakte de klim erg lastig.
‘Ik vrees dat we het zonder hulp niet gaan redden,’ verzuchtte Bryce toen ze na veel moeite slechts een metertje lager zaten.
Het leek even een godsgeschenk toen ze de armen van Kai op het platform zagen - tot hij direct zijn camera naar voren schoof en op het been van Jake richtte. ‘Is hij gevallen? Is hij geblesseerd?’
Door de gretigheid in zijn stem gingen Bryce’ stekels op zijn rug overeind staan. ‘Doe normaal, idioot.’ Hij tikte de camera uit Kai’s handen, die zou zijn gevallen als Kai geen band om zijn nek had gehad.
‘Je hebt geen idee hoe goed deze beelden zijn voor -’
‘Dat boeit me geen reet. Ben je echt zo achterlijk?’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Je hebt geen idee, hè? Als we hier niet gevonden worden, zijn we goed de lul. We hebben niet genoeg eten en wie weet wat er allemaal voor dieren op dit eiland rondlopen. En je hebt net al bewezen dat je niet fit genoeg bent om zo’n beest eruit te rennen.’ Kai’s gezicht werd wit - en dat gaf Bryce een lichte vorm van voldoening. ‘Dus wat jij nu gaat doen, is die camera opbergen en Jake en mij helpen om gewoon weer beneden te komen. En als je dat niet doet, is Jake niet de enige die naar beneden dondert.’
Kai zei geen woord, maar liep naar voren en wachtte tot hij instructies kreeg.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Ivy Copeland

Nick was niet de enige. 'Ik kan mijn voeten niet bewegen,' jammerde ze. Ze wilde zich omdraaien naar de anderen, maar kreeg dat niet voor elkaar.
'Niet proberen je voet op te tillen,' hoorde ze een bromstem, en haar hart stokte in haar keel. Ze wist dat Caleb enkele meters bij haar vandaan aan het bedenken was hoe hij hen hieruit kon krijgen, en haar hart begon sneller te bonzen. Zou hij zijn hand naar haar uitsteken? 'Je moet je achterover laten vallen. Het gewicht verdelen, zodat je niet verder wegzakt.'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Nu hij eenmaal die slang had gezien, bleef Shane het gevoel houden dat er overal beesten wegschoten. Toch probeerde hij het niet te laten merken, aangezien hij zich nogal schaamde voor die panische reactie. Zelfs Elliott gedroeg zich op het moment nog meer als een vent dan hij.
      Hij was opgelucht toen de jungle ophield en ze bij flinke rotsen aankwamen. Ze hadden de bomen amper achter zich gelaten of Shane ontdekte de keerzijde al – het was ook smorend heet. Al snel liep het zweet in straaltjes langs zijn gezicht en plakte zijn toch al vochtige kleding nog onaangenamer tegen zijn lijf. Hij viste zijn zonnebril uit zijn rugtas en nam gelijk een slok water. Eigenlijk kon hij wel een halve fles op, maar hij had geen idee of er hier zoet water te vinden was.
      ‘Vanaf daarboven moeten we wel een flink stuk van het eiland kunnen zien,’ zei Cillian en hij wees naar boven.
      Met Shanes conditie was niets mis, maar hij zag niet echt op tegen die steile klim. Toch knikte hij enkel en begonnen ze zonder veel tegen elkaar te zeggen te klimmen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Met heel veel tegenzin sloeg Jake ook een arm om Kai’s schouder. De pijnscheuten die door zijn been gingen werden alleen maar erger en hoewel die klojo wel de laatste was die hij wilde aanraken, besefte hij ook wel dat het beter was als hij zijn been zo veel mogelijk ontlastte.
      Voetje voor voetje keerden ze terug naar het strand. Daar liet hij Kai los, hij leunde liever alleen op Bryce. Hij wilde net een opgeluchte zucht slaken omdat hij weer gelijke grond onder zijn voeten had toen hij een krokodilachtig wezen zag dat vlak voor het vliegtuig in het zand lag.
      ‘Wat de fuck,’ mompelde hij tegen Bryce. ‘Kijk wat daar ligt.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Bryce James

Bryce' wenkbrauwen schoten omhoog. 'Fuck,' zei hij. 'Bij onze spullen...' Hij keek om zich heen. Er waren mensen achtergebleven, toch? Hij wist dat Rudie in ieder geval niet mee had gedurfd. Zou hij..? Nee, er waren vast geen mensen doodgegaan. Dan hadden ze dat vast wel gezien. 'Die hebben we wel echt nodig.' Hij keek opzij naar Kai. 'Jij bent vast niet stoer genoeg dat je een tas durft op te halen. Levert je mooie beelden op, hoor.'
Kai had zijn camera alweer in de aanslag om het beest te filmen, en draaide zich naar Bryce en Jake toen hij een vraag van hen hoorde. 'Ik - '
'Denk je eens in. Een beeld van zo'n krokodil zó dichtbij. Nét een natuurdocumentaire.'
Kai beet op zijn lip. Bryce zag aan hem dat hij twijfelde - maar uiteindelijk schudde hij zijn hoofd. De angst was groter. Lafaard.
Bryce zuchtte. 'Schijtbroek. Zo snel zijn krokodillen niet, toch?' Hij keek even naar Jake. Natuurlijk voelde hij zelf ook wel zenuwen bij het idee om dichter bij dat beest te komen, maar het dier zat best een eindje van hun tassen vandaan. En hij was snel en behendig; dat was ook de reden dat hij een beurs had gekregen. 'Ga jij vast op een veilige plek zitten; met jouw been kun je niet wegrennen. Dan ga ik wel een paar tassen verslepen.'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Elliot Winchester

Het was best een stevige klim en doordat had geregend had, waren de rotsen glad. Elliott deed zijn uiterste best om niet weg te glijden, maar zijn voet glibberde toch wel een beetje. Hij wilde het liever niet toegeven, maar hij merkte dat hij het allemaal best spannend vond.
Hij legde zijn hand op een uitstekend stukje rots en probeerde zichzelf zo omhoog te trekken, maar realiseerde zich te laat dat het een losse steen was. Zijn hand gleed weg en daardoor probeerde hij zichzelf op te vangen - waardoor zijn voet ook weggleed.
Een kreet ontsnapte aan zijn lippen. Hij was de volledige controle kwijt en merkte dat hij via een wand naar beneden rolde, tot hij zich op een gegeven moment aan een grote steen wist vast te grijpen. Eerst bleef hij een paar seconden liggen, om zeker te weten dat hij nu écht stil lag. Toen begon hij zich overeind te trekken.
Zijn lichaam voelde beurs en zijn benen en armen hadden er een paar sneetjes en schaafwonden bij, maar verder leek de schade enorm mee te vallen. Hij was wel een stuk lager dan de rest. 'Het is oké! Ik ben oké!' riep hij vlug, om hen niet te ongerust te maken. Hij keek om zich heen. 'Volgens mij heb ik de andere kant van het eiland gevonden!'
Hij klom overeind en keek naar het water dat rustig de rotsen om hem heen op kabbelde. Het was een steile rotswand waar hij vanaf gerold was, zag hij, en hij betwijfelde of hij weer omhoog zou komen. Zijn arm deed wel wat pijn en hoewel hij waarschijnlijk niks gekneusd had, was het allemaal wel zo beurs dat hij bang was zijn eigen lichaamsgewicht niet meer te kunnen houden.
Zijn wenkbrauwen schoten omhoog. Een paar honderd meter verderop leek aan de zeekant een gat in de rotswand te zitten. Je kon er niet komen zonder te klimmen, maar zijn nieuwsgierigheid was wel gewekt en daarom liep hij een paar meter die kant op.
Daarmee werd het gat zichtbaarder. Voor zover hij kon zien, leek het een soort grot te zijn aan de waterkant. Het zat nog wel een stuk hoger dan het waterpeil. 'Guys? Ik heb iets gevonden!' riep hij omhoog.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Samira sloeg een hand voor haar mond toen zowel Shane als Ivy ineens tot voorbij hun enkels in de modder stonden. Nee – geen modder, drijfzand, vermoedde ze na het horen van Calebs woorden. Hoe kwamen ze daar uit? ‘Moeten we – moeten we een lange stok zoeken?’
      Ze stonden te ver weg om ze er met de hand uit te kunnen trekken. Ze keek omlaag, maar durfde opeens ook niet meer echt een stap te verzetten. De grond was zo begroeid dat je het verschil met waar je wel of niet kon staan nauwelijks kon onderscheiden.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Weifelend keek Jake naar de krokodil. Hij zat er niet echt op te wachten dat Bryce zijn leven op het spel ging zetten.
      ‘Beter wachten we tot dat beest gewoon weggaat.’
      Spullen waren wel handig, maar hij kon best een paar uur zonder.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Maisey klauterde naar beneden tot ze naast Elliott stond. Er zaten wat bloederige krassen op zijn benen, maar heel ernstig leek het niet te zijn. Ze reikte haar hals om te zien waar hij naar wees – het was een enorme grot.
      ‘Wat denk je daar te vinden?’ vroeg Shane, die ongemerkt ook afgedaald was. ‘Een of andere holbewoner?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Elliott Winchester

'Misschien een overnachtingsplek als we niks anders kunnen vinden,' stelde Elliott voor. 'Het is daar tenminste droog.'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Bryce James

'Ga jij nou in ieder geval maar een veilige plek opzoeken,' zei Bryce. 'Ik zie je liever niet opgegeten worden.'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Caleb Foster

Hij twijfelde even, maar knikte toen. 'Ja. Groot en breed, als het lukt. En pas op waar je staat! Loop alleen waar we net vandaan zijn gekomen, en kijk goed waar je je voeten neerzet. Niet in water stappen.' Hij begon zelf ook om zich heen te kijken, maar hield ook een oog op het tweetal - ze mochten absoluut niet verder wegzakken.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Florentine Gooly

Ze knikte en begon zichzelf op te trekken. Het was een groot geluk dat ze naar de sportschool ging, want aan haar been had ze een stuk minder dan normaal. Met haar armen trok ze zichzelf omhoog. De boom had hoge takken, maar waarschijnlijk was dat alleen maar een geluk.
Het duurde even voor ze zichzelf omhoog had gekregen en daarna begon Timothy te klimmen. Ze kon de krokodil niet vinden, maar toch joeg de adrenaline door haar lijf. De bomen waren behoorlijk dichtbegroeid hier, dus zou het beest zomaar op iedere willekeurige plek tevoorschijn kunnen komen.
Terwijl Timothy zichzelf ook omhoog trok, klom zij hoger. De boom was erg geschikt voor een klimboom en daardoor zaten ze al snel enkele meters boven de grond.
Daar bleven ze zwijgend zitten. Ze keken om zich heen, maar van Rudie was geen spoor te bekennen. Flo voelde dat haar ogen zich vulden met tranen en knipperde ze verwoed weg.
Hij zou Rudie toch niet te pakken hebben?
Ze wist helemaal niet hoe die jongen zich in deze situatie zou gedragen - of hij van schrik zou verstijven, of het op een rennen zou zetten... Een schuldgevoel bekroop haar dat ze niet meer haar best hadden gedaan, maar ze wist niet wát ze had kunnen doen. Het beest was zo snel op hen af gerend, dat ze waarschijnlijk zelf het loodje hadden gelegd als ze niet weg waren gegaan.
Ze probeerde haar gedachten naar iets anders te laten gaan, voor ze gek van angst werd. 'Deze boom lijkt wel een beetje op Kloom,' zei ze met een waterige glimlach. Kloom was de klimboom in de tuin van haar ouderlijk huis. Het was het huis waar ze had gewoond toen haar vader nog had geleefd. Het had die naam gekregen omdat Flo het woord 'klimboom' probeerde na te apen, maar het verkort had. Ze waren het altijd zo blijven noemen.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

‘Er kan net zo goed een of ander beest in wonen,’ antwoordde Shane, die echt niet voor z’n lol in een grót ging liggen. ‘Als dat vliegtuig vannacht nog niet de lucht is ingegaan, kunnen we net zo goed daar in liggen.’
      Dat leek hem tien keer comfortabeler dan een of ander hol waar misschien wel iets van een beer in zat.

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Ik jou ook niet, vriend.’ Hij wierp Bryce een dringende blik toe. Hij meende het. Die gast hoefde heus niet de held uit te hangen. D’r was niemand waar hij indruk op hoefde te maken – Jennifer aanbad hem toch al. Hij gaf de jongen een zetje opzij. ‘Kom op, wegwezen hier. Voor het ons ruikt ofzo.’

[ bericht aangepast op 29 dec 2021 - 11:33 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.