Maisey Osborne
Maisey was dol op de natuur. Zodra Cillian had voorgesteld om het eiland te verkennen, had ze gelijk haar wandelschoenen aangetrokken. Het idee om een hele week in een hotel te zitten had haar niet aangestaan, maar op zo’n eiland was er heel wat meer te beleven en daar had ze zich wel op voorbereid. Ze had gezien dat Jennifer op haar slippers was weggegaan en wist zeker dat die daar spijt van zou krijgen.
Inmiddels waren ze al een tijdje op pad. Elliott liep naast haar. Hoewel ze hem niet onaardig vond, had ze verder ook niet echt wat met hem en ze voelde niet de noodzaak om een of ander gesprek gaande te houden. In plaats daarvan focuste ze zich op haar omgeving.
‘Daar hangen bananen,’ zei ze na een tijdje en ze wees opzij. ‘Misschien moeten we er wat meenemen, voor het geval de piloot de radio niet aan de praat krijgt.’ Ze lustte er eigenlijk sowieso wel eentje, het voelde uren geleden dat ze gegeten had.
Ze liepen naar de boom toe en Maisey trok er eentje los. Shane keek er een beetje argwanend naar, alsof hij verwachtte dat het giftig kon zijn.
‘Nog nooit een banaan gezien?’ vroeg ze met opgetrokken wenkbrauwen.
‘Alleen in de supermarkt,’ mompelde hij. ‘Ze zien er niet echt rijp uit ofzo.’
‘Is net zo gezond, zit alleen wat minder smaak aan.’
Ze nam een hap. Ze hield toch al van wat groenere bananen.
‘Ik betwijfel of je hier een supermarkt gaat vinden,’ vervolgde ze tegen Shane. ‘Dus ik zou het er maar op wagen.’
De jongen wisselde een weifelachtige blik met zijn vriend, die zijn schouders ophaalde en ook een banaan begon te pellen.
‘Heb jij nog nuttige skills?’ vroeg ze aan Elliott. Van Shane en zijn broer verwachtte ze niks – dat waren rijkeluiskindjes, net als die vrienden van Jake. Zij hadden nog nooit hun handen vuil gemaakt.
Cillian schatte ze wel als het inventieve type in, maar Elliott? Ze had geen flauw idee. Zou toch mooi zijn als hij een meesterkok bleek.
Every villain is a hero in his own mind.
