[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year • Prequel || 1 - Speeltopics

Gryffindor • Aleksi • Natas • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • • Jordyn • Beater• Natas • Vivienne • Demi • Josephine • Demi • Ivana • Natas • Elena • Marjanne

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • Jeremy • Natas • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Melody • Danique • Faye • Marjanne

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • Feliks • Danique • Sefu • Marjanne • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

[ bericht aangepast op 23 dec 2021 - 22:01 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

"Dan zeggen we gewoon dat je meegedacht hebt." Wat ook waar was, want Casper had veel verstand van draken gehad en Rosalie had veel aan zijn input gehad voor het verslag. "En dat ik het schreef, omdat ik een netter handschrift heb." Ze wist eigenlijk niet eens of dat waar was. Maar ze vond het ergens sneu hem zo te zien. Er was vast een goede reden dat de tekeningen verloren waren gegaan, ook al vertelde hij die niet. Ze vond hem niet iemand die er zomaar licht mee om zou gaan. "Het komt goed," zei Rosalie met een glimlach. "En zo niet, dan is dat even jammer. Maar ik weet zeker dat we een goed cijfer krijgen voor de moeite die we erin gestoken hebben."

---

It's never gonna happen, Guys.

Casper was een beetje verrast door hoe rustig Rosalie bleef. Ze was niet boos, leek nauwelijks teleurgesteld – en ze kon het nog steeds opbrengen om naar hem te glimlachen. Het gaf hem een beetje moed, strijdlust misschien wel. Als hij de hele nacht bleef tekenen, dan kon hij zeker een paar tekeningen maken. De composities zaten immers nog in zijn hoofd, het zou nu een stuk sneller gaan. En hoe goed zou het voelen, als ze tóch zouden winnen en hij zich niet door die eikels op zijn kop liet zitten? Hij schonk haar een aarzelend glimlachje. ‘Als ik vannacht de hele nacht doorwerk, kan ik een deel wel opnieuw doen. Hij haalde even diep adem en haalde een hand langs zijn gezicht. Juist ja, er is geen man overboord. Je kunt nog steeds draken zien.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze lachte zachtjes in zichzelf, omdat ze weer de Casper voor zich zag die ze de afgelopen maand had leren kennen. "Als je maar een beetje goed voor jezelf zorgt," zei ze met een glimlach.

---

It's never gonna happen, Guys.

Ze was nerveus, ontzettend nerveus. Rosalie hoopte dat het goed genoeg was geweest, dat ze er goed genoeg hun best voor hadden gedaan. Ze zou het prachtig vinden, mochten ze die week samen weggaan. Dat leek niet eens zo erg meer, nadat ze de laatste opdracht samen hadden gedaan. Toen ze eenmaal Hagrid in beeld kreeg, sloot ze haastig aan naast Casper. Vandaag zou Hagrid bekend maken wie er gewonnen had. Ze begroette de jongen met een nerveuze 'hoi'. Ze aarzelde even voor een moment, maar sloot toen voorzichtig haar vingers om zijn bovenarm. Ze moesten gewoon winnen!

---

It's never gonna happen, Guys.

De nacht voor de deadline had Casper de hele nacht doorgewerkt. Uiteindelijk had hij twee tekeningen minder en waren ze wel van iets minder goede kwaliteit dan hun voorgangers, maar het was het beste wat hij nog voor elkaar had kunnen krijgen.
      Inmiddels was er een week of drie voorbijgegaan. Iedere keer dat ze dit vak volgden, ging dat gepaard met een vlaagje misselijkheid. Hij wilde het gewoon zó graag.
      En vandaag was het dan zo ver – Hagrid zou de winnaar bekendmaken.
      Casper was een beetje verrast toen Rosalie zijn arm vastgreep, maar hield zijn blik op de leraar gericht.
      ‘D’r ware een hoop mooie stukkies geschreven. Maar d’r was d’r eentje die we er wel bovenuit vonden springen. Dusseh…’ Hij keek om zich heen alsof hij de spanning wilde opvoeren en tegelijkertijd niet zo goed wist hoe hij “de grote onthulling” moest doen. Casper hield zijn adem in toen Hagrids blik op hem rustte. De man krabde in zijn baard. ‘Dusseh… De winnaars zijn… Rosalie Williams en Caspers Ainsworth!’
      Rosalie juichte en verstevigde de grip op zijn arm.
      Casper had twee tellen langer nodig om te beseffen dat ze gewonnen hadden en dat hij echte draken zou gaan zien. In een reflex sloeg hij een arm om het meisje heen en trok haar tegen zich aan.
      ‘Holy shit…We hebben het gewoon geflikt,’ zei hij terwijl een ongelovige grijns zich over zijn gezicht verspreidde. ‘We hebben het gewoon echt geflikt.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Noah Adams

°Hogwarts Express- eerste jaar°

Hij kon nog net zijn maaginhoud binnen houden. Gelukkig had hij deze morgen niet veel gegeten omdat hij op was van de zenuwen. 'Dat-Dat was duidelijk niet de bedoeling.' begon hij meteen verontschuldigend en hij schudde wat flubberig gedoe van zijn mouw. Ugh. Hij kon het nu echt niet maken van meteen weer een spreuk uit te spreken op de jongen, dan had hij het waarschijnlijk helemaal verbrod om een eerste vriend te maken. Hij had het waarschijnlijk nu al verpest.
Onhandig ging hij op één van de banken staan en trok zijn hutkoffer naar beneden waardoor die met een harde plof op de grond belandde. Lekker charmant ook weer, maar hij durfde echt geen spreuk over zijn lippen gaan momenteel. Na een hoop gepruts aan het slot haalde hij snel twee handdoeken boven - oh nee, had zijn moeder die meegegeven met teddybeertjes op. Dit was om te janken - en haastig stak hij de andere handdoek uit naar Vinnie. 'Sorry...Echt waar.'

Ze hadden gewonnen! Rosalie kon het bijna niet geloven, maar na al hun harde werk zouden ze echte draken gaan zien! Hoewel het haar in eerste instantie niet zoveel gescheeld had, kon ze nu niet meer wachten om op die excursie te gaan! Grijzend keek ze naar Casper om te zien wat die ik ervan vond, maar voor ze iets kon zeggen werd ze helemaal overrompeld door de arm die om haar heen geslagen werd. Even keek ze verbaasd op naar de jongen naast haar, maar grijsde al gauw. "Ik zei toch dat we gingen winnen," plaagde ze hem.

---

It's never gonna happen, Guys.

Casper grijnsde scheef. 'Ja, over je waarzeggerijkunsten hoef je je in elk geval niet druk te maken.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nogal nerveus stond Rosalie met haar koffer bij de ingang van de school. Ze zouden over een kwartier vertrekken. Even keek ze over haar schouder of ze Casper al zag. Voor het eerst in haar leven zou Rosalie met een Viavia reizen. Ze zou echte draken gaan zien! Het meisje kon het nog steeds niet helemaal geloven dat ze echt mochten gaan, dat ze echt gewonnen had. Ze sprong dan ook nerveus op, toen ze Casper aan zag komen lopen met zijn koffer. "Ben jij net zo nerveus als ik?" vroeg ze het met een glimlach, nadat ze hem begroet had.

[ bericht aangepast op 19 nov 2021 - 21:33 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Casper haalde zijn schouders op.
      Het was maar schijn – hij had amper een hap door zijn keel kunnen krijgen en het was alsof d’r een draaikolk in zijn maag zat. Hij zou echt draken gaan zien – hij kon het gewoon niet helemaal geloven.
      Daar stond echter wel tegenover dat hij een hele week aan Rosalie vastzat. Natuurlijk kon hij zich heel wat vervelendere studenten indenken, maar het veroorzaakte toch die stomme draaikolk.
      ‘Waar ben je nerveus voor dan?’ vroeg hij zo onverschillig mogelijk.
      Dat het straks voor geen meter tussen hen zou boteren? Dat ze zich dood zou vervelen? Dat er een draak losbrak en d’r opvrat? Hij had eerlijk waar geen idee welke kant haar gedachten opgingen.

[ bericht aangepast op 19 nov 2021 - 21:34 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rosalie had een vaag vermoeden dat het Casper allemaal niet zo koud liet als hij liet blijken. "Nou, een verre reis. We gaan draken zien en weet ik veel nog wat meer. Ik snap niet dat jij niet nerveus bent." Rosalie glimlachte en tikte Casper grijnzend met haar elleboog aan. "Maar het is helemaal niet erg als je het wel bent hoor. Kom op, je grote droom komt uit. Ik zou sterven van de zenuwen."

---

It's never gonna happen, Guys.

Gek genoeg zorgde Rosalies reactie er juist voor dat hij wat meer ontspande. Zijn mondhoek boog omhoog. 'Zou toch wel dieptriest zijn hè, doodgaan van de zenuwen net voor die grote droom uitkomt.' Ze liepen in de richting van de viavia. Vanuit zijn ooghoeken keek hij opzij. 'Heb jij een grote droom?' Het voelde een beetje onwennig, haar iets persoonlijks vragen, maar ze zaten nu een week met elkaar opgescheept en na alles wat ze voor hem had gedaan, kon hij zich moeilijk dagenlang als een brombeer gaan gedragen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rosalie viel even stil. Echt over een grote droom had ze nog niet nagedacht. Ze vond het maar lastig als mensen de vraag stelden wat ze later wilde worden, dus in die hoek zocht ze dan ook niet echt. "Ik zou.. wel graag de wereld willen zien denk ik." Ze glimlachte even naar Casper naast haar. "Er is zo veel meer te zien dan alleen Engeland, zoveel culturen, zoveel volken. Het lijkt me prachtig om die te kunnen bekijken." Een grijns volgde, terwijl ze Casper aanstootte. "Hee, dus ook een stukje van mijn droom komt uit met deze reis. Mijn eerste echte reis naar een ander land." Ze liep voor de jongen uit, naar de heuvel bij Hagrids huisje. Hagrid stond er zelf al, klaar om ook te vertrekken. Rosalie trok echter even haar wenkbrauw op toen ze zag dat hij stond te wachten naast een kapotte bureaulamp. Was dat hun ViaVia?

---

It's never gonna happen, Guys.

Casper kon zich daar wel in vinden. Hij hield er ook niet van om lang op een plaats te blijven en daardoor baalde hij er extra van dat hij al jaren niets anders had gezien dan dit kasteel. ‘Waar zou je het liefst heen gaan?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Na het behalen van hun O.W.L.S. hadden heel wat leerlingen vakken laten vallen. Ook bij Herbology leek de klas wel gehalveerd. Lee vond dat wel leuk – met een kleiner groepje leerde je makkelijker nieuwe mensen kennen en hoewel ze hier al vijf jaar op school zaten, waren er nog steeds best wat mensen die hij niet kende.
      Van Professor Stronk kregen ze de opdracht om een tweetal met iemand van een andere afdeling te vormen. Nieuwsgierig keek Lee rond. Wie zou hij vragen? Zijn blik rustte even op Nomad. De Ravenclawer was Romans beste vriend, veel meer wist hij niet van de jongen.
      Hij bleef altijd op de achtergrond, ze hadden elkaar slechts een paar keer gesproken.
      Lee vond hem mysterieus (en behoorlijk knap) en hoewel het hem normaal gesproken geen enkele moeite kostte om iemand aan te spreken, ging zijn hart nu toch wel een beetje sneller kloppen.
      Toch wilde hij ook niet dat iemand hem voor was en dus stapte hij direct op de jongen af.
      ‘Hoi!’ zei hij, terwijl hij bijna zijn hoofd in zijn nek moest leggen om hem aan te kijken. ‘Zullen wij samen gaan?’

[ bericht aangepast op 19 dec 2021 - 22:01 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.