[RPG • 250] Alfea College • speeltopic - Speeltopics

14 nov 2021 - 14:00 reguluswife is offline

ALFEA COLLEGE
"Discomfort Is Where Growth Lies."

STORYLINE

Alfea College is een school die zich richt op het verder ontwikkelen van fairies en specialists. Sinds het ontstaan van de school zijn er twee verschillende meningen over de manier van lesgeven. Voor zover bijna iedereen zich kan heugen is dit de afgelopen tientallen jaren voornamelijke op de moderne manier gebeurd. De traditionele manier was de doofpot ingestopt, dacht men.
Halverwege het vorige schooljaar was er de eerste waarneming van een Burned One sinds tientallen jaren. Hoewel hier eerst over gedacht werd als een unieke verschijning, namen de hoeveel waarnemingen toe naarmate de maanden vorderden. Voor een kleine groep nog bestaande traditionalists werd het steeds duidelijker dat de moderne manier van werken een te klein effect had op het terug dringen van de grote aantallen Burned Ones en andere dreigingen. Een week geleden heeft deze groep het regime op Alfea onder dwang overgenomen. Per direct zijn er nieuwe regels ingevoerd.

rollentopic • praattopic • speeltopic • story • spreadsheet

PERSONAGES

Ladies
♀ Myka Montarac - 19 - 2 - specialist - U - Neaira
♀ Nevya Levan - 20 - 3 - air fairy - T - Neaira
♀ Remy Ó Braonáin - 20 - 3 - earth fairy - U - Neaira
♀ Gianna Pretorius - 20 - 2 - air fairy - T - Neaera
♀ Eileen Madsen - 19 - 2 - water fairy - M - glowfaery
♀ Phyre Falconsky - 21 - 3 - fire fairy - M - Sionnach
♀ Isla Rothberg - 22 - 4 - specialist - M - Sionnach
♀ Maerilyn of Linphea - 21 - 3 - earth fairy - M - Enjoy_20
♀ Cassia Laiken - 20 - 3 - mind fairy - U - Enjoy_20
♀ Aiofe O'Malley - 18 - 1 - light fairy - M - Laufeydottir
♀ Lune Castemont - 20 - 3 - light fairy - U - Tad
♀ Leysa Rothberg - 18 - 1 - specialist - M - Starsight
♀ Nerissa Ajax - 20 - 3 - specialist - U - Lerwick
♀ Ember Hayes - 20 - 3 - water fairy - U - calice

Gentlemen
♂ Ramsay Rothberg - 20 - 3 - specialist - M - calice
♂ Aerys Callahan - 22 - 4 - light fairy - U - calice
♂ Rush - 20 - 3 - specialist - T - calice
♂ Bruno Castillo - 22 - 4 - specialist - M - calice
♂ Deimos Laiken - 22 - 4 - specialist - U - Neaera
♂ Perseus Montarac - 21 - 3 - specialist - M- Neaera
♂ Leander Madsen - 19 - 2 - specialist - M - RadioTapok
♂ Faolan Callahan - 20 - mind fairy - T - RadioTapok
♂ Caelan Haywood - 22 - 4 - specialist - T - Lunation
♂ Dante Parrish - 20 - 3 - fire fairy - M - Lunation
♂ Týr Pedersen - 22 - 4 - fire fairy - M - Laufeydottir
♂ Asher Dugray - 23 - 4 - specialist - M - Normandy
♂ Rainn Kovsky - 22 - 4 - fire fairy - T - Normandy
♂ Dorian Castemont - 22 - 4 - specialist - M - Neaira
♂ Reilly Donaghue - 21 - 4 - air fairy - T - Starsight
♂ Ronan Faughn - 19 - 2 - water fairy - M - Lerwick
♂ Xavier Castillo - 21 - 4 - specialist - T - Tad

CHARACTER WHEREABOUTS

REGELS

• Alleen de dictator van deze RPG mag andere chars besturen
• Probeer minimaal 250 woorden te schrijven.
• 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen).
• De Quizlet huisregels gelden hier ook.
• Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt.
• Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit.
• Ruzies en gezeik buiten de RPG houden.
• Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven.
• Alleen Neaira en Neaera maken nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.

shout out to Deems/Starsight dat ik Pritchard layout over mocht nemen

[ bericht aangepast op 30 maart 2022 - 15:13 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

14 nov 2021 - 17:40 marjorie is offline

marjorie 1317

Every scrap of you would be taken from me, watched as you signed your name Marjorie

14 nov 2021 - 18:51 Tahani is offline

Tahani 10510

Týr Pedersen

22 — year 4 — fire fairy — modernist — outfit — outside — alone

the hope and the hurt
has lived inside of me

Týr was al enkele dagen niet te genieten. Op het moment leek alles gewoon helemaal mis te gaan. Eerst namen de traditionalisten de school over, moest hij ineens andere vakken volgen waar hij totaal niet achter stond, wist hij meteen dat hij een moeilijk gesprek tegemoet ging met zowel Nevya als Kit, en was de hele sfeer op school omgeslagen van gezellig en vertrouwd naar zeer vijandig. Die gesprekken met Nevya en Kit waren er nooit echt gekomen. Nevya en Týr waren elkaar best uit de weg gegaan, en Kit leek Týr gewoonweg helemaal te negeren. Net nu het leek alsof het leven hem toelachte, werden er van alle kanten glazen ingegooid.
Týr schopte zand voor zijn voeten weg en raakte af en toe een steentje dat al stuiterend meters verderop belandde. Eén hand had hij in zijn zak gestopt, terwijl hij met de ander vlammetjes liet ontstaan, manipuleerde en weer liet verdwijnen. Toen hij tegen een steen schopte die nog stevig in de grond zat, slaakte hij een harde, gefrustreerde kreet. Alfea was de laatste jaren zijn veilige plek geweest, want naar huis kon hij niet echt. Hij had zich hier zo thuis gevoeld, ook al kon hij totaal niet overweg met de studenten die de traditionele ideologie aanhingen. Maar hij had een grote vriendengroep om zich heen gevormd, hij had zich ontwikkeld tot een goede fairy en voelde zich gewoon echt op zijn gemak. Hij wilde nooit weg van school en verbleef hier juist bijna continu, zelfs in de vakanties. En nu...
Hij zakte op een bankje neer en verborg zijn gezicht in zijn handen. Misschien was het maar beter dat hij niemand om zich heen had op dit moment. Hij wilde niet dat mensen hem zo zouden zien, zeker niet mensen als Sereia of Ramsay. Ze vonden elkaar al niet aardig, maar dan zou het helemaal dramatisch gaan worden. Hij pakte zijn telefoon uit de zak van zijn leren jas, maar zag dat hij geen berichten had. Dante, Anežka of iemand anders die hij aardig vond, had hij nog niet gezien vandaag. Toen hij wakker werd, had hij al zin om te verzwelgen in zelfmedelijden, en dat deed hij op dit moment. Het was niet hoe Týr normaal was. Dat wist hij ook wel. Hij was altijd wel goedlachs en vrolijk, maar nu leek het echt niet te gaan gebeuren. Uit pure frustratie smeet hij een klein steentje weg, en pakte hij een sigaret, die hij opstak en er meteen een hijs van nam. Hij sloot zijn ogen kort en blies de rook uit. Meteen voelde hij zich iets kalmeren, maar hij wist dat het van korte duur was. Misschien moest hij bij iemand maar wat wiet vragen, want daarvan raakte hij nog meer ontspannen. Terwijl hij zijn sigaret oprookte, speelde hij nog meer met het vlammetje in de palm van zijn hand. Op het moment moest hij zich inhouden om niet de bomen in zijn directe omgeving in de brand te zetten.

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

14 nov 2021 - 19:34 Tahani is offline

Tahani 10510

Aoife O'Malley

18 — year 1 — light fairy — undecided — outfit — lounge — with Ronan

but there's beauty here that's yet to depart
there's still a song inside the halls in the dark

Aoife had de laatste dagen in een soort waas meegemaakt. Ze was nog niet eens echt gewend aan het leven op Alfea, of alles veranderde meteen weer. Van de echte modernistische idealen, was nu weinig meer over. De overname had ervoor gezorgd dat ze echt andere dingen moesten leren en doen en vinden. Aan de ene kant accepteerde Aoife dit, maar aan de andere kant vond ze het wel hel erg heftig en plotseling. Thuis had ze in eerste instantie een modernistische opvoeding gekregen, maar sinds vijf maanden, na haar moeders dood, was haar vader nogal omgeslagen. En logisch ook. Blijkbaar was die moderne manier niet goed genoeg om ervoor te zorgen dat de Burned Ones voor altijd weg zouden blijven.
Vanmorgen vroeg had Aoife Ronan een bericht gestuurd. Ze was om vijf uur al wakker geworden en het was haar niet meer gelukt om in slaap te vallen. Urenlang had ze gefrustreerd naar het plafond gestaard. Zo nu en dan had ze haar telefoon gepakt. Haar screensaver was een foto van haarzelf en haar moeder, enkele dagen voor haar dood genomen. Ze keek er vaak naar als het gemis even te veel werd. De laatste paar weken leek dat steeds vaker te gebeuren. Misschien wel omdat ze eindelijk op Alfea was begonnen. Haar moeder was zo trots op haar toen ze 18 werd en het tijd was om ein-de-lijk naar de welbekende school te gaan. Aoife had er al jaren naar uitgekeken. Haar broer, Aiden, was net afgestudeerd, en het was eindelijk haar tijd om haar plek in de school in te nemen. En toen verloor ze haar moeder en was al haar hoop verdwenen. Eerst wilde ze niet eens naar Alfea gaan. Ze wilde het niet zonder haar moeder. Zowel Ronan als haar vader en broers hadden haar overtuigd dat ze moest gaan. Voor mama.
Om half acht was Aoife maar opgestaan. Ze had ergens wat ontbijt gehaald, en was toen in de lounge van het gebouw gaan zitten, waarna ze Ronan en Leys had geappt. Hij was nooit zo vroeg wakker.

To: Ronan
Couldn't sleep. Meet me in the lounge? x

To: Leysa
Moooorning sunshine

Ze zakte wat onderuit in een grote stoel en wreef kort in haar ogen. Het was maar goed dat ze nog geen make-up op had gedaan.

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

14 nov 2021 - 22:45 glowfaery is offline

glowfaery 1525

14 nov 2021 - 23:48 Aynur is offline

Aynur 2380

Sereia Laiken

x 19 years x Water Faerie x Outfit x Somewhere outside x Rainn x

Sinds de traditionalisten vier dagen geleden de leiding hadden overgenomen, waren er een aantal drastische maatregelen doorgevoerd. Ik was er nog niet over uit of deze veranderingen ook hetgeen was waar ik achter stond, maar ergens was ik blij verlost te zijn van het blok aan mijn been dat mijn specialist zou moeten voorstellen. Leander was talentvol — slechts overbodig.
Niet alleen de duo’s waren opgeheven, ook de specialisten moesten meer werk gaan leveren en de trainingen voor de trainingen voor de feeën werden zwaarder. Zo had ik Deimos nauwelijks gesproken in die vier dagen, evenals mijn beste vrienden: Faolan, Reilly en Kit. Nu de eerste vrije dag in zicht kwam, had ik de wekker een half uur eerder gezet zodat ik mijn broer een hart onder de riem kon steken met een ontbijt. Echter had ik hem niet kunnen spotten toen alle specialisten terug kwamen van hun patrouilles.
Lusteloos staarde ik naar de lunchtrommel in mijn handen en de thermosfles gevuld met een wat pittige soep — huisrecept. Ikzelf had geen trek meer meer en at sowieso al weinig. Het was zonde om weg te gooien, dus was een tweede optie het slijten aan iemand die het wel naar binnen zou werken: Rainn. Hij had vaker eten van me aangenomen, hoewel ik betwijfelde of hij wist dat het van mij kwam. Onze relatie lag immers behoorlijk ingewikkeld en speelde zich grotendeels af van een afstand.
Normaal gesproken maakte ik me niet zoveel zorgen om anderen. Toch was er iets aan de geheimzinnige eenling die me naar hem toe liet trekken. Een aantrekkingskracht die soms voor botte woorden van beide kanten kwam. Misschien was het ergens dom dat ik terug bleef komen, maar ik herinnerde me hoe eenzaam ik geweest was na de dood van mijn moeder. Hoe graag ik toen gewild had dat er iemand gewoon bij me kwam zitten — me aanraakte en vertelde dat ik het nog steeds waar was. Natuurlijk was ik degene geweest die de isolatie opzocht, niemand verder wist écht dat ik degene was die mijn moeder vermoord had. Het waren slechts roddels die rondgingen. Ik wilde al helemaal niet weten wat Deimos van me zou vinden als hij achter de waarheid kwam.
Plotseling zag ik in de verte de jongeman zitten waar ik naar op zoek was en met een kalme tred liep ik op hem af waarna ik op één meter afstand van hem plaatsnam. De broodtrommel en thermosfles schoof ik woordeloos zijn kant op. “Voor als je honger hebt. En ja, het is gewoon eetbaar. Ik heb er niets vreemds mee gedaan,” sprak ik met een rustige en kristalheldere stem terwijl ik mijn blik vooruit liet kijken.

[ bericht aangepast op 15 nov 2021 - 0:40 ]

I have seen my own sun darkened

15 nov 2021 - 0:24 Tad is offline

Tad 3475

Xavier Castillo

The best lies about me are the ones I told

Hoewel het hun eerste vrije dag was sinds de Traditionalisten de teugels in handen hadden genomen, was Xavier die ochtend vroeg opgestaan om te gaan trainen. Hij had niemand meegevraagd en dat was misschien maar beter ook. Alhoewel hij zelden zijn ochtenden in bed sleet, was hij nooit een ochtendmens geweest en met de week die hij achter de rug had al helemaal niet. Van de hele overname had hij geen nacht wakker gelegen. Het werd tijd dat het schoolbestuur inzag dat ze geen kinderen waren en heus wel konden patrouilleren. Dat het bestuur daarnaast ingezien had dat Isla, Asher en hijzelf een capabel trio was hiervoor maakte het enkel nog maar beter. Zeker met Ash kon hij de rondes wel doorkomen. Een smet op de feestvreugde was dat de samenwerking tussen Deimos, Nevya en hem was ontbonden, maar zelfs daarmee kon hij nog leven.
Nee, het was iets anders dat hem de slaap ontnomen had. Of beter gezegd: iemand anders, en wel diezelfde brunette. Na zijn training had hij dan ook rondgevraagd bij mensen om erachter te komen waar Nev was. Het feit dat niemand het leek te weten, had hem zijn antwoord gegeven: er waren maar een paar plekken op Alfea waar zijn vriendin een zaterdagochtend zou willen doorbrengen en hij begon met de meest voor de hand liggende: het dak. Zijn haren waren nog vochtig van de douche die hij zojuist had genomen toen hij de deur naar het dak opengooide en zijn gok bleek juist te zijn.
Nev stond met haar rug naar hem toe, met een koptelefoon op haar hoofd en vonkjes van elektriciteit in haar handpalmen. Impulsief dat hij was had hij de neiging om op haar af te lopen, de koptelefoon van haar hoofd te rukken en haar te vertellen dat ze moesten praten. Of om het praatgedeelte over te slaan en haar maar meteen te zoenen. In plaats daarvan hield hij zichzelf in en genoot hij voor een moment van het uitzicht, alvorens de rust verstoord zou worden. Dat dit laatste onvermijdelijk was, mocht duidelijk zijn: hij had haar behoorlijk wat te zeggen.
Het kon hem namelijk geen ene fuck schelen wie ze allemaal wegduwde. Oprecht; voor zijn part bande ze iedereen uit haar leven. Maar niet hem. Het hele feit dat Nev zelfs maar dacht dat het oké was om als donderslag bij heldere hemel mede te delen dat het over was tussen hen zonder überhaupt ook maar één simpele reden te kunnen geven, bracht weer alle frustratie naar de oppervlakte die hij tijdens het gesprek zelf had ervaren. De schaafwonden op zijn vuist waren nog steeds zichtbaar – een souvenir van het moment waarop hij zijn ergernis afgereageerd had op de muur. Het was niet hun eerste ruzie, verre van, maar feit bleef dat het een heftige was. Nev kon er echter van op aan dat het evenmin hun laatste ruzie in relatiesfeer zou zijn geweest. Het was niet klaar. Zij waren niet klaar.
Het was ook niet voor niets dat hij niemand had verteld over de inhoud van het gesprek. Het zou wel loslopen. Inmiddels wist Xavier als geen ander hoe hij de brunette weer bij kon laten draaien. Hij had geleerd dat hij haar, als hij zijn eigen leven lief was, maar beter eerst even kon laten ontladen. De afgelopen dagen had hij haar met rust gelaten. Het had hem enige moeite gekost, want het zou een leugen zijn als hij zou zeggen dat hij zich geen zorgen om Nev maakte en hoe de overname haar geraakt had. Hij had haar echter de ruimte willen geven. Voldoende tijd voor haar om te beseffen dat ze in de war was, dat ze dingen had gezegd die ze niet meende en dat ze hem zou willen smeken haar te vergeven. Geen verbale smeekbedes, uiteraard, de twee hadden wel andere communicatiemiddelen ter beschikking. Dat vooruitzicht stelde hem gerust. Het had geen nut om de verzoening nog langer uit te stellen. Zij miste hem. En god, hij miste haar.
Nonchalant leunde hij tegen de muur. Zonder zijn blik van de brunette af te halen, viste hij een sigaret uit zijn broekzak om deze alvast tussen zijn lippen te steken. Behendig stak hij het ding aan met een aansteker die hij gejat – of beter gezegd: geleend – had van Ash. Het was verdomd mooi meegenomen dat zijn beste vriend er al even vaak een opstak als hij zelf, zeker aangezien aanstekers altijd te pas en te onpas verdwenen.
Ontspannen nam de jongen een trek, waarna hij de sigaret tussen zijn vingers liet rusten. Zijn ogen waren nog altijd op zijn vriendin gericht, dwalend over het lichaam dat hij uit duizenden zou herkennen en waar hij zo naar hunkerde. Ze leek hem nog niet opgemerkt te hebben, maar dat gaf niet; hij had de tijd. Nev kon het zo gemakkelijk of moeilijk maken als ze zelf wilde, maar één ding was zeker: ze zou dit dak niet eerder afkomen dan het moment waarop ze besloot weer fucking normaal te doen.

@ the roof w/ Nev

She's imperfect but she tries

15 nov 2021 - 9:30 darkurge is offline

darkurge 3074

☣ RUSH ☣
Specialist • Traditionalist • Year 3 • Girl's dorms • with Gia

Rush hield de schoolkrant in zijn handen. Al meerdere keren had hij de aankondiging gelezen. Het schoolbestuur zocht naar een groep studenten waarmee zij het nieuwe regime zouden overzien en zorgen dat de regels worden nageleefd. Het kon haast niet beter! De overname door de Traditionalisten was er een waar Rush alleen maar van had durven dromen in de jaren hiervoor. Alfea was een goede school, maar het onzin van de fairies begon hem steeds meer op de zenuwen te werken. Hun vreselijke schijnheilige gedrag en altijd claimen the moral highground te hebben. Wat een gelul. Puntje bij paaltje keken de fairies alleen maar om naar elkaar, ze zouden de specialisten laten wegrotten als het maar even kon. Gelukkig keek hij recht door hun bullshit heen. Hij zag fairies voor wat ze werkelijk waren: monsters.
Het was dan ook een godsgeschenk dat Rush niet langer een duo hoefde te vormen met fire fairy Tyr. De relatie tussen hen heeft nooit geboterd en eerlijk gezegd had Rush het al opgegeven de seconde nadat ze elkaar hadden ontmoet. Hij mocht de jongen niet en dat gevoel was wederzijds. Maar nu was hij van Tyr af, had daarvoor Bria in de plaats teruggekregen én kreeg hij de kans samen met het schoolbestuur het nieuwe regime te leiden door zich op te geven bij headmistress Donaghue. Dat het leven zo mooi kon zijn had Rush niet gedacht. Hij legde de schoolkrant neer en pakte zijn telefoon erbij. Hij wilde Mae een bericht sturen, maar vroeg zich af of hun vriendschap deze wisseling van de wacht wel zou overleven. Niemand wist dat earth fairy Maerilyn Rush zijn beste vriendin was en dat wilde hij graag zo houden. Hij had naar haar willen sturen dat hij erover nadacht om zich op te geven voor die speciale groep studenten, maar wist niet zeker of Mae dat wel wilde horen. Ze was een Modernist en zag de situatie waarschijnlijk heel anders dan hijzelf. Dus in plaats van Mae een appje te sturen, klikte hij Caelan aan, zijn beste vriend waar mensen wel vanaf mogen weten.

To: Caelan:
Ik ga me opgeven voor die groep bij Donaghue. You in?

Rush griste de krant van tafel, stak hem in zijn achterzak en liep de ontbijtzaal uit. Naast Mae waren er nog twee fairies waar Rush mee omging. Naar een daarvan was hij op weg en de ander bleef sinds de overname van de school zijn gedachten overheersen: Lune. Ze spraken nooit met elkaar wanneer anderen erbij waren. Hij gunde haar niet eens een simpele blik in het bijzijn van de rest van de school, maar nu de school was overgenomen hoopte hij niet dat er een einde zou komen aan hun nachtelijke avontuurtjes. Terwijl Rush door de gangen van Alfea liep klikte hij op Lune haar naam in zijn telefoon. Hun chat was leeg. Ze hadden nog nooit met elkaar geappt, maar de situatie was veranderd. Voor deze ene keer durfde hij het gokje wel te wagen. Rush wilde iets van zich laten horen, maar het mocht niet te obvious zijn. Ze mocht niet weten dat hij aan haar dacht. Vol twijfel begon Rush met typen.
Morning! Lekker geslapen..Nee. Hoe gaat het met je sinds.. je weet wel. Nee, te duidelijk. Later meeten? Nee, stel je voor dat iemand mee leest..

To: Lune
Alles goed?

Waren de woorden waar hij voor koos. Zakelijk, afstandelijk, maar toch een teken van leven. Ze zou het wel begrijpen. Hij schaamde de ogen uit zijn kop dat hij sliep met een light fairy, maar slaagde er telkens niet in om afstand van Lune te nemen. Dit appje bewees dat maar weer.
Rush bracht zijn capuchon over zijn hoofd toen hij de girl’s dormitories naderde. Zijn blik hield hij naar de vloer gericht, in de hoop nog minder herkenbaar te zijn. Het laatste wat hij wilde was hier gezien worden. Aangekomen bij zijn bestemming klopte Rush zacht op de deur, waarna hij siste “Gia?” Zij was de derde een laatste fairy waar Rush mee bevriend was, maar ook dat moest geheim blijven. Zenuwachtig keek Rush om zich heen, maar er was naast hem niemand in de gang. Opnieuw klopte hij op Gia haar kamerdeur. Please doe snel open.

[ bericht aangepast op 15 nov 2021 - 9:39 ]

15 nov 2021 - 11:21 darkurge is offline

darkurge 3074

☩ RAMSAY ROTHBERG ☩
Specialist • Modernist • Year 3 • His room • with Dorian

Ramsay lag in bed. Het was zaterdagochtend en op die dag sliep hij graag uit. Tot zijn teleurstelling had hij die nacht alleen geslapen (Dorian die in het bed naast hem sliep daar gelaten). De zon scheen naar binnen door de ruiten van de kamer die hij deelde met zijn goede vriend. Slaperig draaide Ramsay zich om onder de dekens. Zijn bed kraakte. Het was nieuw en leek nu al te lijden onder Ramsay zijn activiteiten. Het was een paar maanden geleden uit gegaan met Lune. Als vaarwel cadeautje had ze samen met Nevya zijn bed in de fik gestoken. Het was een zooitje geweest in Dorian en Ramsay hun kamer en het was een wonder dat er nooit gezeik van gekomen is. Ramsay had niet geklikt en de schuld op zich genomen van zijn verbrandde bed. Dat was het minste wat hij kon doen. Hij was nooit goed geweest voor Lune en vond het dan ook hij het hypocriet om voor deze streek van haar de docenten erbij te halen. Bovendien bewees haar actie dat ze nog steeds om hem gaf. Zijn ex-vriendinnetje was niet over hem heen en daar genoot hij van. Waarschijnlijk was ze jaloers op haar stief-zusje Gianna, waar Ramsay nu een relatie mee had en heel gelukkig mee was.
Langzaam reikte Ramsay naar zijn telefoon en wreef slaperig in zijn ogen. Het felle scherm deed pijn aan zijn ogen. Het licht wekte hem enigszins, maar het besef van wat er de afgelopen dagen op Alfea was gebeurd zorgde voor de echte wake up call die ochtend. Het was geen droom, het was geen nachtmerrie, het was de waarheid. Alfea was overgenomen door Traditionalists en als gevolg daarvan zou Ramsay niet langer kunnen samenwerken met Faolan. Ze waren opgesplitst en in plaats van met Faolan te werken, had hij nu patrouille taken samen met Caelan. De veranderingen op de school maakten Ramsay onrustig. Hij vond het prima hoe het was op school en had helemaal niets met de denkbeelden van het nieuwe schoolbestuur.
Druk maken om de toekomst van de school kwam later wel. Het was vroeg en Ramsay wilde er niet over nadenken. Moeilijke gevoelens drukte hij het liefste weg. Hij dealde er later wel mee. Al kwam dat moment ‘later’ bijna nooit. Op zoek naar afleiding viel het hem op dat de inval van het licht prachtig was deze ochtend, Ramsay tilde langzaam zijn dekens omhoog. Het was perfect fotolicht. Dorian was al gaan sporten, eager beaver die hij was, maar op dit moment kwam het goed uit dat zijn kamergenootje er niet was. Ramsay pakte zijn telefoon erbij en zocht naar de juiste angle om lil Rams goed voor de dag te laten komen. De meisjes van Alfea konden wel wat hoop gebruiken. Het duurde even voor Ramsay de perfecte dick pic genomen had. Uiteindelijk was hij tevreden met lil Rams, witte dekens op de achtergrond en natuurlijk het ochtendzonnetje die de hele foto een optimistische sfeer gaf. In zijn app selecteerde hij zijn favoriete verzendlijst: playthings ✨. Zijn ochtendglorie werd verstuurd naar Gianna, Lune, Myka, Bria, Phyre, Anezka, Nissa, Aiofe en Vídarr. Dat zou hun vast opbeuren in deze duistere tijden op de school.

Tevreden met zijn verzonden foto en alle berichtjes die hij had gestuurd, liet Ramsay zichzelf onderuit zakken in bed. Hij had geen plannen voor de rest van de dag en dat was precies hoe hij zijn weekenden graag plande. Er moest ook een beetje ontspannen worden, was zijn mening.

Nu iedereen weer op de hoogte was van het feit dat Ramsay wakker was, kon hij zijn dag echt beginnen. Met zijn telefoon nog in zijn handen stak hij een joint op en drukte het raam naast zijn bed open. Na een geruststellende eerste hijs te hebben genomen ging de deur van de kamer open en stapte Dorian naar binnen.
"Morning uitslover." begroette Ramsay zijn kamergenoot met een grote grijns op zijn gezicht. "Je weet dat je van ontspannen niet dood gaat, he?" vroeg hij en hij stak zijn joint uit naar de blonde specialist.

[ bericht aangepast op 15 nov 2021 - 11:21 ]

15 nov 2021 - 17:02 Elentiya is offline

Elentiya 12329

Phyre Falconsky
"Do the universe a favore, don't hide your magic. . ."

21 • Fire Fairy • Modernist • His bedroom w/ Deimos

Ze had niet willen nadenken over de veranderingen binnen Alfea, de leiding welke overgenomen werd door de Traditionalisten, met hun bijna drastisch te noemen maatregelen. Phyre wilde voor heel even alles vergeten en diep in de snoezelig waas wegkruipen waar ze de afgelopen uren in is beland. Desondanks weet Phyre dondersgoed dat er uiteindelijk geen ontkomen aan is, maar voor nu kan het best even wachten. Deze ochtend een die ze kan uitslapen, maar dit keer niet alleen. Minuten geleden had ze nog tegen het warme lichaam van Deimos aangelegen, maar nu ze tussen slapen en wakker worden in sluimerden merkte de brunette langzaamaan op dat de plek naast haar leeg was. Slechts zijn warmte nog voelbaar, hetgeen hij heeft achtergelaten op het matras bij het opstaan. Onbewust vormen haar lippen een pruillip, terwijl Phyre haar hand tevergeefs zoekende over de lege plek heen laat glijden.
Dan rolt de Vuurfee zich om, van haar zij terug op haar rug — een zachte kreun binnensmonds als ze zichzelf schaamteloos een keer uitrekt, diep onder de dekens en met slechts haar haren boven de rand uit. Het liefst van allemaal draaide ze zich weer om, dieper onder het dekbed en nog heel even nagenietend van afgelopen nacht en de ontwakende ochtend. Echter, met een zucht slaat Phyre de dekens terug, waarop het ochtendlicht haar slaperige ogen teistert en een jammerend geluidje kortstondig over haar lippen heen rolt. Het was veel te vroeg, of zo leek. Als een zacht gezoem ergens tussen de kleding op de grond vandaan komt, ten teken dat een van de mobieltjes een berichtje heeft gekregen, laat Phyre zich over de rand van het bed heen zakken — haar lange haren stroken langs haar wangen af doordat ze schuins naar voren hangt. Al grabbelend gaat Phyre op zoek naar haar broek, met in de achterzak daarvan haar telefoon nog weggestoken. Het bed aan de andere kant van de kamer was al leeg, Leander moest al veel eerder de kamer hebben verlaten terwijl Phyre het zich niet kan heugen of ze hem überhaupt wel heeft horen binnenkomen gisterenavond — evenals vertrekken vanmorgen vroeg.
Moeiteloos ontgrendelt Phyre haar telefoon eens ze deze gevonden heeft, een frons tussen haar wenkbrauwen in gevormd als ze ziet dat Ramsay haar een berichtje heeft gestuurd. Wat wilde hij dan, zo vroeg op de ochtend? Nietsvermoedend opent Phyre het bericht, om begroet te worden met Ramsay’s ‘ochtendglorie’ in bijna volle ornaat. De tekst een die ze veel te laat leest. “Oh my god. . .” Rode blossen schieten over Phyre’s wangen heen, eerder geschrokken dan wat anders — haar telefoon onhandig wiebelend tussen haar vingers in, alvorens ze de haar grip weer verstevigd. Direct vergrendelt de brunette haar toestel weer, waarop ze geschrokken in de richting van de badkamer kijkt — waar Deimos minuten geleden in verdwenen is om zichzelf op te frissen.
”Dat heeft hij niet gedaan,” mompelt Phyre zacht binnensmond, aarzelend om haar telefoon opnieuw te openen; de foto nog vol in display. “Dat heeft hij wel gedaan,” kreunt Phyre ongelovig. Resoluut verwijdert de brunette de afbeelding, de rode kleur van schaamte nog zichtbaar op haar wangen onderwijl ze zichzelf overeind duwt. En waarom? Omdat die oetlul een random dickpic stuurt terwijl ze niet alleen is. Wat moet Deimos wel niet denken als hij dit gezien zou hebben? Ze mochten dan wel geen relatie hebben, maar Phyre wist zich aardig goed voor te stellen dat hij er niet gelukkig van ging worden. Een boze frons nestelt zich dan ook tussen Phyre’s wenkbrauwen in. Haar vingers glijden razendsnel over het scherm heen in een poging Ramsay een berichtje terug te sturen, maar wanneer de woorden weigeren juiste zinnen te vormen, gooit Phyre haar telefoon met een plof terug tussen de kleren op de grond.
Met een reeks stille verwensingen aan Ramsay’s adres laat de brunette zich terug op Deimos’ bed vallen, beide handen over haar gezicht heen gevouwen in de hoop het beeld van zojuist van haar netvlies af te branden. Wat slecht, zó slecht. Hoe haalde hij het in zijn hoofd? Hoofdschuddend laat Phyre haar armen langs haar lichaam vallen, starend voor luttele seconden naar het plafond boven haar hoofd. Dan drukt ze zichzelf overeind, van het bed af — op zoek naar Deimos. Ramsay sprak ze er later wel op aan, wanneer ze de shock te boven was en ze het vuur eens letterlijk aan zijn schenen kon zetten.
Eenmaal in de badkamer aangekomen gaat Phyre op haar tenen achter Deimos staan, wie voor de spiegel staat om zijn tanden te poetsen. Een glimlach krult zich rond haar lippen, waarop de brunette haar kin op zijn schouder laat rusten. “Daar ben je,” prevelt ze zacht, een ‘goedemorgen’ hetgeen volgt terwijl Phyre zichzelf toestaat het bizarre bericht van Rams te vergeten door haarzelf kortstondig al staande tegen Deimos aan te nestelen, alvorens ze besluit haar zelf ook maar eens op te gaan frissen.

[ bericht aangepast op 15 nov 2021 - 20:17 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

15 nov 2021 - 19:24 reguluswife is offline

reguluswife 37248

MYKA CASSIOPEIA MONTARAC

Kiss me like the world is going to disappear

twenty • third year • specialist • undecided • anthem • stone circle • with reilly

Het trillen van haar telefoon deed haar aandacht verschuiven. Een nieuw bericht en een foto van Ramsay. Zo ‘vroeg’ op de ochtend was het niet moeilijk te raden wat de inhoud van de foto was. Het was ook zeker niet de eerste keer. Zonder schaamte, ondanks dat Perce naast haar zat, opende Myka de foto. Het was de te verwachten dickpic. Hij had er duidelijk wat moeite ingestoken. Schattig.
”Myka…” begon Perce langzaam naast haar. “What the fuck is dat.”
”Het is die van Ramsay maar, geen stress,” murmelde ze terwijl ze een berichtje terug tikte.

To Ramsay
Heb helaas alleen maar grote knuffels dus past niet echt
De lichtinval van je foto is mooi maar kan beter... 7.5/10, wel vooruitgang met vorige keer! Zal ik volgende keer helpen?

Nadat ze het bericht verstuurd had opende ze haar camera, duwde ze Perce uit het beeld en maakte ze een foto. Haar selfie met vrolijke lach ging Ramsay’s kant. Met de foto naar de jongen verstuurt vielen haar ogen op een andere met ‘R’ beginnende naam tussen haar recente chats. Reilly. Haar hart maakte een klein sprongetje. De afgelopen avond had ze tot vrij laat met hem lopen appen en het was met moeite dat ze uiteindelijk haar telefoon had weggelegd. Hij had enigszins ‘off’ geleken, wat nu wellicht verklaard werd door het berichtje in de krant. Haar vinger bleef aarzelend boven zijn naam hangen. Moest ze hem bellen? Een berichtje sturen? Opzoeken?
Myka dronk snel haar laatste beetje thee op en kwam overeind. “Ik ga even iemand zoeken. Ik zie je later vandaag wel weer,” meldde ze haar tweelingbroer. “En nee, het is niet Ramsay,” voegde ze er snel aan toe, bij het zien van de blik die Perce haar gaf. Voor hij enige vragen kon stellen liep ze vluchtig de zaal uit. Er gingen enkele plekken door haar hoofd heen waar Reilly zou kunnen zijn, die ze net zo snel afstreepte als ze in haar opkwamen. In de tijd dat ze hem kende was hij niet overgekomen als iemand die tijdens weekenden lang in bed bleef liggen, waardoor zijn kamer al af viel. Na enige tijd van wikken en wegen liep ze het bos in. Ondanks dat de barrière nog altijd in plaats was en deze Burned Ones tegen zou moeten houden, was ze blij met de dolk die ze onder haar kleding verstopt had, gewoon voor het geval dat. De hele overname van de school was niet zo zeer wat haar onrustig maakte – ze kon de standpunten van beide groepen snappen. Het waren meer de nervositeit en emoties van iedereen om haar die haar lichtelijk zenuwachtig lieten voelen. De vele spanningen deden haar denken aan een bom waarvan je niet wist wanneer deze ging ontploffen. Myka had te doen met alle empath fairies op de school, voor wie dit al helemaal niet te doen moest zijn.
Ze trof Reilly aan in het midden van de Stone Circle. De spanning in zijn brede schouders was zelfs vanaf een afstandje zichtbaar. Haar ogen bleven enkele seconden op zijn gestalte gericht. Ze vond het nog altijd fascinerend om te zien, hoe fairies hun magie beoefenden. Het was iets waar ze uren naar kon kijken. Normaal was dit een moment waarop haar wangen een rode kleur kregen, eenmaal ze doordat had hoe ze naar hem keek. Nu rustte er een bezorgde frons op haar gezicht. Reilly was een van Alfea’s betere studenten, een ogenschijnlijk punt van kalmheid, maar de voor zijn doen onrustige manier waarop de air magic rondom zijn handen vloog verraadde dat er iets aan de hand was. Myka schraapte haar keel om hem te laten weten dat hij niet alleen was. “Reilly?” Haar stem klonk zacht maar was net luid genoeg om boven het knetteren van de elektriciteit uit te komen. Bruusk kwam uit zijn mond dat ze weg moest gaan. Myka liet zich niet zo snel uit het veld slaan. In plaats van weg te lopen, stapte ze de cirkel in. Zijn magie kwam ongecontroleerd over, maar ze voelde zich niet onveilig. Met haar ogen nog altijd op hem gericht nam ze plaats op een van de stenen bankjes. Hoewel mensen altijd bij haar mochten aankloppen als iets hun dwarszat, wilde ze zelf mensen niet te veel pushen om iets te zeggen. Dat bleef altijd aan henzelf. “Is er iets wat ik voor je kan doen?” was daarom de vraag die ze aan de donkerharige jongen stelde, het in de lucht latend of hij er iets over kwijt wilde of niet, en of er iets aan de hand was. “Afgezien weggaan dan,” vervolgde Myka, voordat Reilly zijn woorden van eerder kon herhalen. “Ik ben in elk geval hier voor je, mocht je dat nodig hebben.” Ze twijfelde of het beter was om te blijven zitten, of dat ze op hem af kon stappen. De laatste keer dat ze alleen waren hadden ze gezoend, alweer, iets waar ze niet te veel aan probeerde te denken.

[ bericht aangepast op 15 nov 2021 - 19:43 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

15 nov 2021 - 19:42 Culloden is offline

Culloden 545

N e r i s s a L y r a A j a x

20 ◭ Specialist ◭ Year 3 ◭ Undecided ◭ outfit ◭ at training fields ◭ with Perseus

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ◭ - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Het was al vier dagen een lichte chaos op Alfea College. Traditionalisten hadden de school overgenomen en dat bracht een hele verandering met zich mee. En dan vooral een verandering in de regels. Fairy en specialist duo's werden ontbonden en voor de specialists betekende dat een nieuwe specialist partner om mee te patrouilleren. Ze wist niet of ze wel zo blij was met Kit als nieuwe partner. Mochten er extra punten te verdienen zijn voor het duo dat het hardst kibbelde over alles, dan zouden zij die gegarandeerd winnen.
Nissa wist niet goed wat ze van de overname moest denken. Opeens leek de school wel in twee opgedeeld te zijn en zelf wist ze niet welke kant ze moest kiezen. Beide kanten hadden hun goede punten, dus waarom kon ze gewoon niet voor een mengeling van de twee gaan?
Inmiddels was het hun eerste vrije dag die ze hadden en Nissa had besloten dat ze die niet piekerend door ging brengen. Daar zou ze de rest van het jaar immers tijd genoeg voor hebben. Ze had Perseus dan ook opgetrommeld om samen wat met hun stiletto daggers te spelen op het trainingsveld. Om de beurt gooiden ze een dagger naar een doelwit verderop, maar de catch was dat het met een speciale trick moest gebeuren. Nissa had Perseus net iets zien vreemd zien doen en besloot om het ook te proberen. Helaas belandde na haar gooi, en poging om zijn trick na te doen, haar dagger maar net in de rand van het doelwit.
'Damn it,' vloekte ze binnensmonds nadat ze aan de kant stapte voor Perseus. 'Laat eens zien hoe je dat doet.' Misschien dat het haar wel zou lukken als hij het zou uitleggen. 'En dat maakt 4-3 voor jou,' gaf ze eerlijk toe na haar misser. Zonder de speciale effecten zou ze niet vaak missen, maar hun spelletje maakte het een stuk moeilijker.
Ondertussen voelde ze in haar broekzak haar telefoon trillen. Het geluid had ze bijna nooit aan staan omdat het haar mateloos irriteerde wanneer ze constant de geluidjes van berichtjes aan moest horen. Een lichte frons verscheen op haar gezicht bij het zien van de afzender.
Een lachje ontsnapte uit Nissa's mond bij het zien van de foto toen ze het bericht geopend had. Ze kon echter niet benoemen of het van verbazing of uit vermaak was. Was Ramsay nu echt serieus? Ze was in ieder geval blij dat Vidarr nu niet naast haar stond.

To: Ramsay
"Praten", hmm?
Ik denk dat ik voorlopig nog wel even oké ben.

Nissa klikte op "verzenden" en borg haar telefoon weer op. Die jongen kende echt geen schaamte als hij zelfs al naar meisjes met een vriend een dickpic lag te versturen. Ondertussen vestigde ze haar aandacht weer op Perseus, geen idee hebbende of hij net haar scherm had kunnen zien. 'Dus, laat zien die vreemde trick wat je daarnet deed,' maande ze hem nog eens aan.

[ bericht aangepast op 15 nov 2021 - 19:42 ]

Nothing is impossible in my own powerful mind.

15 nov 2021 - 19:49 Aelin_Jackson is offline

Aelin_Jackson 580

Mae
21 | earth fairy | jaar 3 | outfit | with Vidarr & Faolan @their room

”Nature is not a place to visit, it is home."

Alsof ze al uren wakker was, had Mae vol energie door de gangen heen gelopen. De brunette behoorde tot het kleine groepje studenten dat van ochtenden hield. Het was mooi om te zien hoe de wereld rustig op gang kwam. De dame was langs het ontbijt gelopen en had het een en ander meegenomen. Ze had willen wachten op de versgebakken muffins die nog in de oven zaten maar voelde verschillende ogen in haar rug prikken. Ze had het idee dat traditionalisten steeds vaker geïrriteerd haar kant op keken. Misschien kwam dat omdat ze zo uitgesproken over de modernist way was geweest.. Mae nam het hen niet kwalijk maar had geen zin om haar ochtend met zulke negatieve energie te starten en was uiteindelijk zonder de muffins vertrokken. De overname van de school zat haar erg dwars maar vandaag ging ze proberen om het voor even naast haar neer te leggen. Niet elke dag hoefde erdoor verpest te worden. Balancerend met volle zakken en flesjes die amper in haar toch wel redelijk kleine handen paste was ze richting Vidarr zijn kamer gelopen. Oke, ze had misschien iets teveel meegenomen maar liever teveel dan te weinig right? Op deze manier konden ze ook delen met Faolan – Vidarr zijn altijd vrolijke kamergenoot. Blij om de gang zonder iets te laten vallen overleefd te hebben, stond Mae bedenkelijk voor de deur van haar tweelingbroer. Hoe moest ze nu kloppen? Zomaar naar binnenlopen deed ze liever niet. Ze had geen zin om voor verassingen te komen staan. Niet eraan denkend dat ze haar voet of elleboog had kunnen gebruiken, had Mae als een complete idioot met de zijkant van haar hoofd zacht tegen de deur aan gebonkt. Het was zo zacht dat de jongens het waarschijnlijk niet eens hadden kunnen horen maar een harder geluid produceren had waarschijnlijk pijn gedaan. Dit keer wel met haar elleboog – wat inzicht gaf in haar vorige domme actie – had ze de klink naar beneden geduwd en was ze naar binnen gelopen.

Een opgewekte en waarschijnlijk nog net iets te harde "Goeiemorgen!!" had de stille kamer opgevuld. Haar blik viel als eerste op Faolan die op zijn zij in bed lag en haar geïrriteerd aankeek. De geïrriteerde blik dezelfde die ze elke keer van de jongen kreeg wanneer ze de kamer binnenkwam. Zoals ze al zei... altijd vrolijk. "Goeiemorgen zonnestraaltje.." had ze expres extra vrolijk zijn kant op geslingerd. Ze kon hem niet, niet plagen. Het was te leuk– zeker zo op de vroege ochtend. Haar blik verschoof naar het bed van haar broer en een brede glimlach verscheen op haar gezicht bij het zien van de jongen zijn hoofd nog half onder de dekens. Ze was naar hem toe gelopen en had aan het eind van het bed al haar zakjes met eten en flesjes met drinken neer gelegd. Als een soort peace offering had ze een van de zakjes met daarin een smoothie, een croissantje en een chocoladebroodje op het nachtkastje naast Faolan zijn bed neergelegd. "Voor jou." Het was dezelfde tactiek die ze gebruikte wanneer ze het vertrouwen van diertjes in de natuur wilde winnen. Alleen had ze het idee dat Faolan niet net als een eekhoorn super makkelijk te overtuigen was. Het was in ieder geval een begin. De brunette opende in een soepele beweging de gordijnen om de kamer te voorzien van licht en sprong daarna alsof ze weer 5 was bovenop Vidarr in bed. "Helloooo darlingggg," had ze hem met een overdreven accent begroet terwijl ze met haar hand wild door haar broer zijn donkere lokken schudde. Ze gaf hem een kus op zijn voorhoofd en gaf hem daarna wat meer ruimte door rechtop op het bed te gaan zitten. "Ik weet het, ik ben de irritantste zus ooit.." had ze plagend gezegd. "Maaar heel misschien toch ook een beetje de beste zus ooit?" vroeg ze grappend terwijl ze een chocoladecroissant en een smoothie uit een van de zakjes viste en die hem voor hield. Ze hoopte dat Vidarr geen last van een ochtend humeur zou hebben. Ze wilde toch best iets belangrijks met hem gaan bespreken. Het werd tijd dat haar broer Nerissa de waarheid zou vertellen. Ze had er genoeg van om te zien dat Vidarr zichzelf wegcijferde om andere maar niet te hoeven kwetsen. Hij moest gaan voor wat hij echt wilde. Bovendien vond ze het vervelend om te zien hoe Nerissa valse hoop bleef krijgen. Als ze haar broer een klein duwtje in de juiste richting kon geven dan deed ze dat graag. De jongen was echter net wakker. Ze ging hem er niet meteen mee overvallen. "Heb je een beetje lekker geslapen?" vroeg ze terwijl zij zelf ook een croissantje uit een van de zakjes viste en er gelijk een paar grote happen van nam.

"Take my hand – we will get through this together."

15 nov 2021 - 20:57 Sev is offline

Sev 19203

Asher Ryan Dugray
"I'm not a hot mess. I'm a spicy disaster."

theme • in the girl dorms of alfea • alone

tw: mentioning of drugs and intense violence

De huiskamer was de huiskamer niet meer.
Bevroren als een stenen beeld bleef Asher in de deuropening staan, zijn ogen wijdopen gesperd en zijn rechterarm gespreid tegen de deurpost om zijn kleine zusje tegen te houden.
Hoewel de vloer zojuist volledig onder zijn voeten was weggeslagen en alle lucht uit zijn longen leek te zijn verdwenen, beschermde hij Maggie instinctief. Het ging vanzelf.
“Niet binnenkomen.” Zijn stem trilde, maar zijn toon was stellig.
Zij mocht die kamer niet in. Nooit van haar leven mocht ze die kamer nog in.
Asher geloofde niet in God - maar in dat moment bad hij tot Hem vanuit het diepst van zijn ziel. Wenste hij dat er niet slechts twee luttele tellen over waren waarin Mackenzie hun ouderlijk huis nog zag als een vertrouwde plek waar ze als hechte familie samen konden zijn.
De laatste twee seconden waarin ze, wanneer ze dacht aan de huiskamer, slechts warme herinneringen van gezellige kinderfeestjes en spelletjesavonden zou ophalen.
Hij zou er zijn leven voor hebben gegeven om haar niet te confronteren met wat hij zojuist had aangetroffen. Maar hoe graag hij ook wilde dat Mackenzie’s leven niet bruut verwoest zou worden zoals het zijne zojuist was geruïneerd… was er niets dat hij kon doen. Niets dat hij nog kon veranderen aan het lot van hun ouders.
In de huiskamer die hun huiskamer niet meer was.
De ruimte voelde nu koud en vijandig. Als een oude vriend die een leven lang liefde, warmte en herinneringen had gegeven voordat hij een dolk in je rug stak.
Zijn ogen stroomden vol toen Maggie zijn arm wegduwde en de vervreemde kamer binnenstapte.
Alles was rood.
De aan de muur gehangen tekening van een gestippeld hondje die Asher op zeven-jarige leeftijd trots van school mee naar huis had genomen.
Rood.
De bruine bank met de door hun moeder gehaakte, bonte kussentjes.
Rood.
De fruitschaal op de koffietafel, met appels die ooit groen waren en waarvan hun vader hen eraan herinnerde dat ze er regelmatig eentje moesten eten.
Rood.
De uiteengereten torso van zijn moeder.
Rood.
De bovenste helft van het lichaam van zijn vader, uitgesmeerd over het parket.
Rood.
De enige tint die hij begon te zien voor zijn ogen.
Rood.
Asher voelde hoe zijn knieën het begaven en hij naar de grond stortte, alsof zijn lichaam niet meer het zijne was.
En dat was het moment dat hij het voor het eerst hoorde. De ijzingwekkende gil van zijn zusje die hem na jaren nog steeds zou achtervolgen in zijn nachtmerries - en de golf van onvoorstelbare pijn die volgde.
Asher kneep zijn ogen dicht en schreeuwde. Harder, en harder.

“NEE!”
Met een ruk zat Asher overeind in zijn bed. Zijn hart racete, zijn lichaam trilde en hij hijgde alsof hij zojuist kilometers had gerend. De doodsangst van zijn nachtmerrie sluimerde nog na.
“Jezus Christus Ash, ik schrik me dood!”
Asher wreef in zijn ogen voordat hij checkte waar de stem vandaan kwam. Maisie, de tweedejaars waarmee hij gisteravond wat jointjes had weggetikt en met wie hij het meer dan gezellig had gemaakt, staarde hem verschrikt aan. Het was duidelijk dat ze net haar kleding had aangetrokken en klaar was om haar slaapkamer te verlaten.
"Gaat het wel?"
“Ja, sorry… Nachtmerrie. Het gaat, niks aan de hand.” Asher probeerde op zijn ademhaling te focussen, maar hij wist dat het even zou duren voordat zijn lichaam weer helemaal kalm zou zijn. Hij herbeleefde die gitzwarte zomerdag vrijwel elke nacht. Soms begon hij met een fijne droom, maar op de één of andere manier wist die altijd te transformeren in de pure terror die hij nacht na nacht moest beleven.
Maisie keek hem nog even lichtjes ongerust aan via de spiegel voordat ze haar hand door haar blonde haren haalde.
“Oké.. Ik moet wel gaan nu,” deelde ze mee. “Ik heb vóór de lunch nog afgesproken met wat vriendinnen.”
“Wat?” mompelde Asher terwijl hij naar zijn mobiel op het bijzettafeltje greep. “Lunch? Het is pas-..”
Hij opende zijn mobiel en grimaste.
“Oh. Half elf. Kut.”
Verdomme. Weer verslapen. Op zijn telefoon zag hij dat hij meerdere berichtjes op WhatsApp en een paar snapjes op Snapchat had ontvangen. Uiteraard van zijn beste vriend Xavier, waar hij normaal gesproken mee ontbeet. Wanneer hij zich niet versliep dan. Die had natuurlijk weer op hem zitten wachten.
De eerste snap die zijn vriend gestuurd had, was een foto van een lange tafel en een lege bank in de eetzaal. Caption: “met al m’n vrienden.”
De tweede foto was een zwart-wit kiekje van Xavier’s treurige gezicht, dramatisch vastgelegd onder het nummer “all by myself.”
Asher grijnsde terwijl hij Whatsapp opende.

van: Mister X (09:48):
Ik zit op de vaste plek.

van: Mister X (09:50):
Ben je er al?

van: Mister X (10:08):
Was she at least worth it?

“Nou Ashtray, ik app je nog wel.”
Asher keek op naar het meisje dat hem een luchtkus blies terwijl hij snel wat verontschuldigingen naar Xavier stuurde. Daarna glimlachte hij naar haar en stak hij kort zijn hand op.
“Is goed, blondie. Ik ben zo je kamer uit, no worries.”
Over asbakken gesproken. Terwijl het meisje haar slaapkamer verliet, leunde Asher met zijn slungelige lijf uit bed om de broek op de grond naar hem toe te trekken. Vervolgens viste hij een aansteker en pakje sigaretten uit de broekzak van zijn jeans. Hij stak een sigaret op en pakte zijn telefoon er weer bij. Niets was zo heerlijk als een sigaret in de ochtend. Of na de seks. Of na het eten. Of na de alcohol. Of na de les. Of na tien minuten.
Hij drukte weer op het Whatsapp-gesprek met Xavier

To: Mister X (10:34)
Aaah shit, sorry man. je hebt niet te lang gewacht toch? Was wel goede wiet trouwens, tnx.

To: Mister X (10:35)
btw, geen enkele man of vrouw is het waard om een ontbijtje met jou te missen, dat weet je toch xxx. volgende keer trakteer ik.

Dat de maaltijden op Alfea voor studenten altijd gratis waren, was verder even niet van belang. Hij checkte de groeps-app van de specialisten en reageerde op het voorstel van zijn maatje Ramsay om later die avond een klein feestje te organiseren. Mooi. Dan had hij voor de verandering een keer daadwerkelijk een excuus om zichzelf helemaal kapot te drinken.

To: ⚔️🍻the broskis🍻⚔️(10:35):
Aye I’m in. Heb nog wat wiet en sneeuw over voor wie wil. Wie neemt de booze mee?

Met een zucht liet Asher zich nog even in het kussen vallen terwijl hij een lange hijs nam van zijn sigaret. Voor een moment dacht hij na, een lichte frons op zijn gezicht. Hoe zou het met Maggie zijn? Hij had zijn zusje niet meer gesproken sinds de brute overname van de traditionalisten. Nou ja… hij had haar eergisteren nog geappt, maar ze niet meer op hem gereageerd. Aangezien ze beide in andere jaren zaten en zij een fee was en geen specialist, was het ook lastiger om haar zomaar tegen het lijf te lopen. Langzaam blies hij de rook uit en las hij zijn berichtjes naar haar van twee dagen eerder terug. All left on read. Alsof hij een of andere one-night-stand was waar ze spijt van had. Hij was verdomme haar broer. Voordat hij zichzelf kon tegenhouden, had hij alweer een nieuw berichtje gestuurd.

To: Mags (10:37)
Yo zusje

straks samen eten?

Hij miste haar. De twee waren hun leven lang close geweest, maar sinds die ene zomerdag was alles veranderd. Mackenzie ontweek hem tegenwoordig. Het deed hem meer pijn dan hij ooit aan haar zou toegeven.
Asher sloeg de dekens weg en stond op. Het was echt niet oké hoeveel voordeel rijke, bevoorrechte studentjes hadden op Alfea, met hun privé-suites. Het maakte niet uit tot hoe laat in de nacht je wiet rookte of hoe luid je seks lag te hebben, want er was toch niemand om erover te klagen.
Hij schoot de restanten van zijn peuk met een geoefende beweging in de volle asbak op Maisie's nachtkastje. Raak. Nice. Vervolgens zocht hij zijn boxers en de rest van zijn kleding bij elkaar.
Tijd om weer een andere dag weg te slijten op school. Gelukkig hadden ze die dag vrij en hoefde Asher niet te doen alsof de specialistenopleiding hem ook nog maar een beetje interesseerde. Vooral nu de school een traditionalistische richting was ingeslagen, kon het hem allemaal gestolen worden. Wat hem betreft hoefde het allemaal niet meer. Zijn vrienden waren de enige mensen die zijn tijd op Alfea nog een beetje waardevol maakten.
Op Maggie hoefde hij ook niet meer te rekenen.

Nadat hij zijn kleding weer had aangetrokken en de deur achter Maisie's kamer achter zich had dichtgetrokken, besefte hij zich dat hij met zijn maatje Leander had afgesproken.
Man... hij was echt een slechte vriend. Terwijl hij met zijn lange benen op een klein drafje door de hal liep, belde hij de jongen op.
"Lee... hey," lachte hij toen er werd opgenomen. "Ik ben er over... ehm... geef me vijf minuutjes. Ik ben-"
Oh shit. Hij kwam tot stilstand toen hij zich realiseerde dat hij zijn wiet was vergeten in Maisie's kamer.
"Schrap dat. Zes minuten and I'm your guy."

[ bericht aangepast op 16 nov 2021 - 15:05 ]

ars moriendi

16 nov 2021 - 14:59 Culloden is offline

Culloden 545

R o n a n T a l a n F a u g h n
19 ❈ Water Fairy ❈ Year 2 ❈ Modernist ❈ outfit ❈ at lounge ❈ with Aiofe

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ❈ - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Sinds de overname door de traditionalisten sliep Ronan slecht. Hij maakte zich zorgen. De modernistische manier had hem vorig jaar geholpen om zijn magie en emoties een beetje onder controle te krijgen en nu vertelden ze hem opeens dat hij het toch maar weer anders moest doen? De nieuwe aanpak zinde hem niet en al zeker niet als hij hoorde wat ze hen wilden leren.
Afgelopen nacht had hij weer liggen woelen in bed, achtervolgd door zijn eigen bezorgdheid. Hij was al lang blij dat hij Rush niet had wakker gemaakt met zijn onrustigheid. Een ruzie kon hij er op dit moment echt niet bij hebben. Tegen een uur of zes was hij dan eindelijk toch in een diepere slaap gevallen en kon hij de chaos in de school en zijn hoofd even vergeten.
Ronan had zo'n drie uur kunnen genieten van zijn slaap, want om negen uur opende hij zijn ogen alweer moeizaam. Normaal gezien zou hij zich nog een keer omdraaien, maar uit ervaring van de laatste paar dagen wist hij dat hij toch niet opnieuw in slaap zou vallen. Met zijn hand tastte hij blindelings naar zijn telefoon die op zijn nachtkastje lag. Het felle licht van zijn scherm deed hem even geïrriteerd kreunen. Hij had al vroeg een berichtje gekregen van Aoife. Vlug antwoordde hij haar waarna hij ook nog iets naar Eileen verstuurde.

To: Aoife 🧚‍♀️✨
Snel douchen en dan kom ik! x

To: Eileen 💕
Mornin', love!
Zie ik je straks?

Na een deugddoende douche, die misschien iets langer had geduurd dan hij beloofd had, had Ronan snel wat kleren aangetrokken en was hij naar de lounge vertrokken. Het duurde niet lang vooraleer hij Aoife zag zitten in de ruimte en hij naar haar toe wandelde. 'Goeiemorgen, Fifi.' Een grijns rustte op zijn gezicht bij het gebruiken van haar bijnaam waarna hij de stoel naast haar achteruit trok en ging zitten.
'Je hebt de eerste vier dagen overleefd zie ik.' Ze hadden elkaar nog niet geweldig veel kunnen zien omdat het zo druk was geweest, dus Ronan was wel blij dat ze nu eindelijk bij konden praten. 'Bevalt het je een beetje?' vroeg hij nieuwsgierig. Ze hadden al moeite moeten doen haar hier te krijgen omdat ze eerst niet wou, dus hopelijk had ze het ook een beetje naar haar zin.

[ bericht aangepast op 16 nov 2021 - 15:18 ]

Nothing is impossible in my own powerful mind.

16 nov 2021 - 22:43 Basim is offline

Basim 18639

Leander Madsen

20 — Specialist — Modernist — with Asher — at the training grounds

❝ You don't have to be who they want you to be❞

Pijl na pijl raakte het doel, sommigen beter gericht dan anderen. Leander had er deze ochtend gewoon niet zijn volledige concentratie bij, maar hij was ook niet van plan om op te geven. Hij moest gewoon beter worden, één van de besten worden. Dat was hij verschuldigd naar zijn vader toe. Dus ging hij door, focus of niet. Elke pijl was toch weer een pijl, dus meer ervaring. Hij had in ieder geval zichzelf beloofd om te trainen voor het boogschieten tot Asher er was. De jongen was zoals gebruikelijk te laat, maar Leander had geleerd om die tijd als extra tijd voor het boogschieten te zien.
De overname was dan ook de reden dat hij de laatste tijd meer op de trainingsvelden te vinden was, hoe slecht zijn concentratie ook was. Hij wilde niet hoeven nadenken over de gevolgen, maar aan de andere kant was dat juist wat hij voornamelijk deed tijdens de trainingen in plaats van zich echt te focussen. Het waren die verdomde traditionalisten die steeds meer dingen in zijn leven kapot begonnen te maken. Het was begonnen met zijn ex Kit die steeds meer onder hun invloeden begon te vallen, terwijl Leander hun ideeën juist verafschuwde. Hij had al meer dan genoeg verhalen gehoord over het leed dat de Burned Ones aanrichtten en dan vonden die traditionalisten het niet erg om dat leed te verergeren. Om nog niet te spreken over de manier waarop ze met fairies omgingen, hen tot het uitersten pushten. Hij moest er niet aan denken dat ze zijn zusje zouden breken met hun verdorven methoden. Hij kon gewoon niet acepteren dat zijn vriend hier allemaal achter bleek te staan, dus had hij de relatie beëindigd. Toch deed zijn hart nog altijd pijn als hij eraan terugdacht, mistte hij de jongen ontzettend. Hij kon alleen eenmaal niet samen zijn met zo'n iemand.
Nu de school ook nog eens overgenomen was door die traditionalisten, vreesde Leander voor zijn zusje, vreesde hij voor fairies met wie hij bevriend was. Het enige goede aan de overname was dat hij niet meer met Sereia hoefde te trainen. Ze lagen elkaar absoluut niet, deels doordat hun denkbeelden zo ver uit elkaar lagen. Het idee van fairies die met specialists trainden had hij goed gevonden, dat wel, hij had alleen dikke pech gehad met zijn partner. Zijn patrouille team was een stuk beter, maar de nachtelijke uitjes braken hem wel vaak op, verpestten zijn zorgvuldig opgebouwde ritme.
Precies op het moment dat hij de volgende pijl wilde laten vliegen, ging zijn telefoon af. De pijl verdween ergens ver weg in het gras, de boog uit balans geraakt door Leanders schrikreactie. Hij legde de boog weg en liep naar waar hij zijn telefoon had neergelegd. Ashers naam was in het schermpje verschenen, dus Leander nam gauw op. 'Hé?' vroeg hij bij het opnemen.
'Lee... hey,,' nam de andere jongen lachend op. 'Ik ben er over... ehm... geef me vijf minuutjes. Ik ben-' De stilte viel heel plots, waarop Leander vragend humde. Asher was vast door iets afgeleid geraakt. 'Schrap dat. Zes minuten and I'm your guy.' Het vervolg deed Leander grinniken, Asher was waarschijnlijk iets vergeten.
'Ik zie je wel verschijnen dan, tot zo!' Leander wist dat Asher graag van alles en nog wat uitspookte om maar niet geconfronteerd toe hoeven worden met emoties, dus ondertussen was hij er wel gewend aan geraakt dat zijn vriend vaak te laat kwam. Het gaf Leander dus in ieder geval tijd om op zich zelf nog wat langer te trainen. Zo kon ook niemand klagen dat hij zich overwerkte, want hé, hij was aan het wachten, dan kon hij zichzelf net zo goed direct ook nuttig maken. Dus schoot hij nog twee sets pijlen weg in de paar minuten die hij toch moest wachten. Alweer zonder weinig focus, dus slechts één pijl kwam in de buurt van het midden. Jammer, maar morgen weer een dag om zichzelf te verbeteren.
Op het moment dat hij richting het doel liep om zijn pijlen weer op te halen, zag hij Asher aan komen lopen. Tijd om zijn zwaarden erbij te pakken. Hopelijk zou hij zich hierop beter kunnen concentreren, gevoed door de adrenaline die het gevecht met Asher hem vast zou geven. 'He, goed dat je er bent,' begroette hij de jongen en hij stak zijn hand even op. 'Ben je er klaar voor of moet je eerst nog even opwarmen.' De vraag klonk enigszins plagend, gezien Asher vast vanaf wie dan ook zijn of haar bed vandaan was gekomen en dus nog niet helemaal klaar zou zijn. Zijn boog en pijlen legde hij ondertussen weg en hij in plaats daarvan haalde hij twee korte zwaarden bij zijn spullen vandaan. 'Verhoging of gras?' vroeg hij vervolgens. Hij wist dat ze liever hadden dat de specialists trainden op de speciaal daarvoor geplaatste blokken, maar zelf vond Leander het fijner om gras onder zijn voeten te hebben. Dit zou ook zo zijn in het echt, of aarde. In ieder geval geen speciale ondergrond zoals die blokken.

[ bericht aangepast op 17 nov 2021 - 19:47 ]

Stenenlikker

Index RPG Actieve Topics Zoek