☣ RUSH ☣
Specialist • Traditionalist • Year 3 • Girl's dorms • with Gia
Rush hield zijn gezicht zoveel mogelijk verborgen onder zijn zwarte capuchon. Iets voorovergebogen stond hij voor de deur van Gianna met de hoop dat de fairy snel zijn geklop zou beantwoorden. Voetstappen in de gang zorgden voor paniek bij de jonge specialist. Rush drukte zichzelf tegen de deur aan en smeekte dat niemand hem zou opmerken. Die hoop bleek al snel tevergeefs.
“Hey!” klonk een stem in de gang.
Met tegenzin draaide Rush zich in de richting waar de stem vandaan was gekomen. Het was Asher maar. Niet ideaal, maar ook niet rampzalig. Rush stak zijn hand op naar de jongen waar hij mee in een vriendengroep zat. Echt veel had hij nooit met hem gehad, maar vervelend was Ash ook niet. Bovendien kwam hij goed van pas bij Mackenzie, alleen wist de jongen dat zelf niet.
“Morning,” begroette Asher Rush.
“Ja, jij ook.” antwoordde Rush snel, beter zou Asher doorlopen en niet vragen wat Rush hier op de vroege ochtend voor Gianna haar kamerdeur deed. Dit geschreeuw in de gang trok veel te veel aandacht.
“Nodig Gigi ook even uit voor het feestje van vanavond, oké? Check de groepsapp maar even zo. Ik moet rennen.” zei Asher en hij verdween.
Blij dat Asher was verdwenen, maar ongeduldig omdat Gia nog altijd haar deur niet had geopend, pakte Rush zijn telefoon erbij. Ramsay stelde een feestje voor die avond. Het zou ook eens niet. Snel tikte Rush een berichtje terug in de appgroep met de meest vreselijke naam, die alleen iemand zoals Asher kon verzinnen. Hij had ook wel zin in een feestje en was zeker van de partij. Lune had ook iets teruggestuurd: Sinds wanneer kan jou dat wat schelen?
Versteld bleven Rush zijn ogen naar het berichtje staren. Het kon hem altijd al schelen hoe het met haar ging, alleen was dat niet iets wat hij durfde toe te geven. Toen het meisje een relatie had met haar ex-vriendje had het hem al geboeid hoe het met haar ging. Niet dat Lune dat toentertijd geweten had, maar het was wel zo geweest. Rush had altijd met afgunst gekeken naar Ramsay die Lune haar hand vast mocht houden. Dat de jongen haar ook nog eens zo slecht behandelde maakte zijn jaloezie alleen maar erger. Lune verdiende beter.
Onder Lune haar naam verscheen die van Mackenzie. De kriebels in zijn buik die hij had ervaren na het lezen van Lune haar schrijven verdwenen als sneeuw voor de zon. Een angstig en leeg gevoel bleef achter. Laat Asher met rust. Wat wil je van me? Het was een gewaagd weerwoord. Rush zijn hart klopte in zijn keel en zijn duim bleef trillend boven zijn scherm hangen. Wat hij wilde was Mackenzie en alle rot fairies nooit meer te hoeven zien, dat zou een eerlijk antwoord zijn. Wat moest hij in vredesnaam terug sturen? Het antwoord van Mackenzie was niet een waar Rush op gerekend had, zeker niet na hun incident een paar weken geleden. De gedachte aan die middag alleen zorgde voor afschuw en schuldgevoel bij Rush, want wat hij had gedaan was absoluut weerzinwekkend.
Rush zijn ogen hadden op Mackenzie Dugray gerust. Hij observeerde haar lange bruine haar met lichte slag en hoe het danste terwijl ze zich door de kamer bewoog. Ze bevonden zich in de kamer die hij deelde met Ronan. Zijn kamergenoot was een absolute nutteloze waterfairy. De sfeer tussen hen was nooit goed geweest en veel tijd brachten ze dan ook niet samen door. Rush had geen idee waar de jongen momenteel uithing en hij hoopte dat hij nog even weg zou blijven. Vanaf zijn bed nam hij in zich op hoe Mackenzie zijn kamer aan het opruimen was. Ze hing zijn kleding op, stapelde boeken, legde ze in de boekenkast en heel af en toe maakten ze oogcontact. Deze hele situatie was hun nieuwe understanding. Sinds het begin van dit schooljaar pestte Rush het meisje niet zo zeer meer met woorden, maar eerder door haar dingen te laten doen die zij niet wilde. Hiervoor waren vervelende opmerkingen en sneren genoeg geweest, maar sinds zij hem met haar mind powers de meest intense lichamelijke pijn had laten voelden hij ooit had ervaren had, had Rush het over een andere boeg gegooid.
In plaats van haar te pesten, had hij haar voor een keuze gesteld. Ze deed wat hij zei, of haar familie zou lijden onder haar disobedience. Het was niet zo zeer dat hij Mackenzie zelf niet mocht, maar het feit dat ze een fairy was vulde hem met haat. Zelf had het meisje hem nog nooit iets verkeerds gedaan, op dat ene incident na, maar doordat ze uitmaakte van dat soort wezens moest Rush haar wel haten. De manier waarop hij als kind was afgewezen, was weggestuurd, dat gevoel van afwijzing voelde hij wanneer hij bij Mackenzie in de buurt was. Iets aan haar voorkomen deed hem die hele ervaring opnieuw beleven. Ze opende wonden die allang zouden moeten helen.
De fairy vouwde een shirt op en Rush snelde naar haar toe.
“Zo doe je dat toch niet!” bracht hij geïrriteerd uit.
Hij griste het kledingstuk uit het meisje haar handen en hing het aan een hanger in zijn kast. “Dan gaat het toch kreuken.” Het maakte hem eigenlijk niet uit hoe zijn shirts opgeborgen werden in zijn kast. Hij wilde gewoon commentaar op de fairy hebben. “Shirts moet je ophangen.” zei Rush en hij draaide zich naar Mackenzie toe.
Hij slikte.
Nog nooit had hij zo dicht bij haar gestaan. Het beangstigde hem. Als ze wilde, als ze durfde, zou ze hem opnieuw pijn kunnen doen en Rush zou niets kunnen doen om haar te stoppen. De pijn die Mackenzie hem had laten voelen wilde hij koste wat het kost voorkomen. Rush vroeg zich af of het meisje de angst in zijn ogen opgemerkt had. Het was van levensbelang dat hij de regie weer in handen nam. Niet nog eens zouden fairies ook maar enige macht over hem hebben. Nooit meer.
Voor hij er erg in had had Rush zijn lippen op die van Mackenzie gedrukt. Het was een pure paniekactie geweest. Om haar te shockeren. Om haar van haar stuk te brengen. Rush zijn handen vonden Mackenzie haar middel en hij drukte zijn lichaam stevig tegen dat van haar aan.
Heel even dacht hij dat het meisje mee ging in de zoen, maar toen drukte ze hem van haar af.
Zijn helder groene ogen vonden de lichtblauwe van de fee voor hem.
“Weet je dat zeker?” Vroeg Rush. Zijn stem klonk zelfverzekerder dan hij zich daadwerkelijk voelde. Hij had geen idee waar hij mee bezig was, hij wist alleen dat hij de touwtjes in handen moest houden. “Denk aan Asher..” zei hij dan ook en deze keer wist hij een dreigende toon op te zetten. “je wilt toch niet dat je lieve broer ooit iets zou overkomen?”
Zijn handen zweten en zijn maag trok zich samen. Hij had niet op haar af moeten stappen. Hij had een veilige afstand moeten bewaren. Deze hele situatie was een fout.
“Laat Asher hier buiten,” beet Mackenzie terug. Shit, shit, shit.
Rush trok zijn wenkbrauwen op en keek gevaarlijk naar het kleinere meisje voor hem. Hij leunde iets meer in Mackenzie haar richting en ze leek terug de deinzen.
“Slimme meid,”zei Rush en hij wist een grijns op zijn gezicht te toveren. Nu moest hij het afmaken ook, anders zou ze hem zo weer proberen af te troeven. Rush pakte de mind fairy opnieuw vast bij haar middel en zijn lippen vonden die van haar weer. Dit keer liet hij er geen gras over groeien. Ze zou hem niet zo maar weer weg kunnen duwen. Rush zoende Mackenzie vol overtuiging, maar vanbinnen draaide zijn maag zich om. Hij perste zijn tong over Mackenzie haar lippen en voelde hoe het meisje haar verzet opgaf.
Deze zet was voor hem.
Hetzelfde misselijkmakende en angstige gevoel overmeesterde Rush volledig bij de gedachte aan die middag. Die zoen was een fout, maar het had wel effect gehad. Toch voelde Rush zich er niet goed over. Hij zou willen dat hij er met Mae over kon praten, hij wilde zo graag met iemand delen wat hij had gedaan en vragen wat hij kon doen om zijn fout recht te zetten...
De deur werd geopend.
Rush stopte zijn telefoon geschrokken weg en keek op.
Gia verscheen in de deuropening gekleed in een zwarte jeans en een wit truitje. “Kom,” zei ze en ze pakte Rush vast om hem naar binnen te trekken. Rush protesteerde niet. Zijn goede vriendin bekeek hem van top tot teen en Rush voelde zich ongemakkelijk bij deze keuring door de fairy.
Gia glimlachte. ‘’Weet je, als je niet opvallen wil in de gangen dat je dan het beste niet je capuchon op kan doen,’’ merkte ze op.
Rush trok beschaamd de capuchon van zijn hoofd af en plofte neer op het bed in de kamer. “Hou je kop,” mompelde hij, maar ook hij glimlachte. Ze had gelijk, maar hij voelde zich anoniemer met zijn capuchon over zijn hoofd getrokken.
“Ga je je opgeven voor die groep van Donaghue?” vroeg Gia en Rush keek haar aan.
“Ja, sowieso,” deelde Rush haar zonder gene mede. Het was nou niet bepaald een geheim dat Rush het eens was met de visie van de Traditionalists. “Jij?” kaatste hij de vraag terug.
Onrustig trok Rush aan de koordjes van zijn capuchon. “Heb je iets te drinken?” Vroeg hij daarna aan Gia. Hij had iets nodig om het vervelende gevoel in zijn maag dat Mackenzie had achter gelaten weg te spoelen. “Er is een feestje trouwens, vanavond,” Rush liet zijn vest los en zocht het oogcontact met Gianna weer op voor hij zijn volgende woorden sprak. “Ramsay organiseert iets.” zei hij vervolgens. Dat het meisje een relatie onderhield met de ex van Lune vond Rush maar al te fijn. Hij hoopte dat de specialist op die manier wegbleef bij de blondine waar hij interesse in had. “Kom je ook?” vroeg hij vervolgens, niet alleen omdat Asher hem had opgedragen ’Gigi’ te vragen, maar ook omdat hij zelf Gianna er graag bij zou hebben.
Rush haalde zijn telefoon te voorschijn en hield hem in de lucht. “Zal ik meteen even doorgeven dat erbij bent?” vroeg hij glimlachend. Gia en hij wisten allebei dondersgoed dat hij dat appje nooit zou sturen.
To: Mackenzie
Je moet niet zo brutaal doen.
Hebben je ouders je niet opgevoed ofzo?
To: Lune
Altijd al.
Mag ik dat niet vragen?
To: ⚔️🍻the broskis🍻⚔️
Feestje? Altijd bij.
Ash en Rams gaan jullie dan weer 👄?
🤢
|
[ bericht aangepast op 21 nov 2021 - 19:16 ]
