Zwijgend keek Lune toe hoe de fire fairy zijn aandacht weer op haar richtte. Het leek wel alsof ze allebei diep in de put zaten, maar dat ze nu – zonder alcohol in lichaam – een andere uitvlucht zochten dan eergisteren. Met haar blik volgde ze Týr toen hij op haar af kwam lopen totdat hij pal voor haar stond. Hoewel hij met de kleine afstand tussen hen enigszins intimiderend boven haar uittorende, weerhield de kleine fairy zich ervan om een pas naar achteren te zetten. In plaats daarvan kantelde ze haar gezicht wat naar achteren, zodat haar blauwe ogen meer onverschrokken dan ze zich voelde in de zijne blikten.
“Volgens mij ben jij naar mij toegekomen om je gal te spuwen, of heb ik dat verkeerd?” klonk zijn bijtende stem. Het ontging haar niet hoe hij zijn vuisten balde, maar ze weigerde het aan haar hart te laten komen.
“Toevallig heb je dat verkeerd, ja,” antwoordde ze op ijzige toon. Misschien had hij gelijk over de wijze waarop ze zichzelf had geuit, maar haar intentie was nooit geweest om hem als verbale boksbal te gebruiken. Nu hij, op zijn ongewoon stekelige manier, had toegezegd hun nachtelijke avontuur voor zich te houden was ze opgeluchter. Het waren voor nu andere mannen op Alfea die voor haar rusteloosheid zorgden.
“Wat ik net zei: je hoeft je nergens voor te schamen, oké? Het maakt mij niet uit met wie je slaapt, en dat geldt ook voor de rest van Alfea. Je had het blijkbaar nodig, en ik misschien ook wel. Niks mis mee. Doe alsjeblieft niet alsof je de enige bent met problemen,” ging Týr verder. Verward staarde ze hem aan, niet zo goed wetend hoe ze zich hierbij moest voelen. Voor een moment kreeg ze het idee dat hij haar gerust wilde stellen, maar zijn laatste woorden leken eerder een steek na, waardoor ze haar mond al opende om hem van een weerwoord te voorzien. De fire fairy had zich echter alweer omgedraaid, waardoor ze haar impulsieve woorden weer inslikte. Starend naar zijn rug telde ze tot drie en haalde ze diep adem.
“Ik heb geen problemen,” loog ze, waarbij haar stem meer ontdooid was dan de vorige keren. “En het is niet alsof ik veel trek had in ruzie, dus het sp…”
“En hoe is het hier?” De woorden van de blondine stierven weg toen het gesprek onderbroken werd door Vídarr. Vrolijke Vídarr. De altijd behulpzame Vídarr. Zijn opgewekte toon maakte haar duidelijk dat hij niet door had dat Týr en zij enigszins op gespannen voet stonden. Ergens was ze hem dankbaar voor de interventie, want ze had op dit moment al genoeg aan haar hoofd. Zich afvragen of ze het gesprek met de jongen tegenover haar beter anders had kunnen aanvliegen deed ze liever niet al te lang. Dat de earth fairy die zich bij hen had gevoegd zijn fout nu leek te beseffen werd al snel duidelijk bij zijn volgende woorden. “Ik kom volgens mij op een niet zo best moment… Zal ik, eh — kan ik iets doen?”
In een vergeefse poging om Vídarrs stralende glimlach te beantwoorden dwong ze haar mondhoeken tot een waterige replica. “Hé Ví,” begroette ze hem met zachte stem. De bezorgde blik in zijn ogen gaf haar een opgelaten gevoel. Op de een of andere manier was de jongen anders dan het gros dat hier op Alfea rondliep en het feit dat hij zo nu en dan out of his way leek te gaan om ervoor te zorgen dat zij oké was, maakte haar onzeker en onwennig. En dus besloot ze de ongemakkelijkheid snel weg te wuiven. “Integendeel, alles is oké hier. Ik was net op weg naar een warme douche, maar ik je toch zie… ik was sowieso nog op zoek naar je.”
Het was een leugen en een halve leugen. Het was niet alsof ze op dit moment naar de jongen op zoek was geweest, maar de afgelopen tijd speelde ze wel met een idee in haar hoofd waarbij ze hem nodig zou hebben; een idee waarvan ze vurig hoopte dat hij ervoor in was. Desondanks bleef het schrikbarend hoe gemakkelijk leugens haar de laatste tijd afgingen. Gewapend met een glimlach leek niemand te merken dat ze zichzelf elke dag een beetje meer leek te verliezen. Juist toen ze wilde uitweiden over haar plannen, voelde ze haar mobiel weer trillen en als vanzelf sloeg de paniek weer toe. “… sorry, dit is even belangrijk,” mompelde ze, waarbij ze zichzelf wat wegdraaide van de twee jongens.
Snel scande ze de binnengekomen berichtjes. Dodo en Nev. Bij het berichtje van haar broer fronste de blondine kort. Waar had ze het over moeten hebben? Het was geen geheim dat haar broer een betere band met haar vader had dan zij. Dorian was zijn golden boy, al wist Lune ook dat dit gepaard ging met hogere verwachtingen terwijl zij meer onder de radar bleef. Ze durfde bovendien te wedden dat als haar iets zou gebeuren, haar vader een manier zou vinden om de schuld bij haar broer te leggen. Snel reageerde ze, om door te gaan met het berichtje van Nev. Ze vloekte binnensmonds toen ze het berichtje las. Het waren weinig woorden en ze was geen ster in wiskunde, maar dit was een simpele rekensom. Een te simpele. Wat moest haar vriendin zelfs nog met die eersteklas klootzak? Gefrustreerd tikte ze een berichtje terug, waarbij ze vakkundig de vragen over haar eigen twijfelachtige keuzes in het leven ontweek. Daarover gesproken… Lune aarzelde kort of ze moest checken of hij haar berichten al gelezen had. Nog voordat ze dat kon doen zag ze de berichten echter live in haar notificaties binnen komen. Stuk voor stuk. En elk bericht liet haar hart nog meer racen dan het vorige.
De storm aan emoties die het bij haar veroorzaakte kon niet gezond zijn. Het was ongebalanceerde cocktail aan frustratie, woede, verdriet, gemis en eindeloos verlangen naar de jongen die altijd precies de juiste snaren leek te raken. Als ze haar ogen sloot dan ging ze terug naar al die ochtenden die ze samen gespendeerd hadden. Hoe vaak was ze wel niet wakker geworden van een zachte kus op haar slaap, in haar hals, op haar schouderblad om vervolgens met een slaperige glimlach op haar gezicht in zijn betoverende, vertrouwde ogen te kijken? Het waren deze momenten die ervoor zorgden dat ze haar ogen sloot voor de dingen waarvan ze wist dat deze zich afspeelden. Keer op keer vertelde ze zichzelf dat de jongen het waard was, dat ze zich niet zo moest aanstellen, dat het haar fout was. Zelfs al betekende het dat zichzelf beetje bij beetje een stukje meer verloor, het betekende wel dat ze hem de hare kon noemen. Tot voor kort. Maar het gat dat het had achtergelaten betekende niet dat ze de foute keuze had gemaakt… toch? Zonder er te lang over na te denken stuurde ze een reactie.
To Dodo 🦤
— nope. Why? Is er iets?
To Nev 👯♀️
— …
— Ik zweer je: als je bij Xavier fucking Castillo bent dan hoop ik dat dat is om hem van de trap te duwen
To Exhibit Y: Rams – DO NOT DRUNK TEXT!!! 🚩 🚩 🚩 🚩 🚩
— Waarom kun je het niet via app zeggen? Bang dat je weer betrapt wordt?
— Echt alsjeblieft, Rams… niet doen dit
— Dit moet stoppen. Je hebt al genoeg verkloot
— We weten ook allebei dat er nooit echt een jij en ik is geweest
Rams had het over ‘jij en ik’, terwijl ze in werkelijkheid nooit slechts met z’n tweeën waren geweest in hun relatie. Het was allemaal een grote façade. Gia wurmde zonder uitnodiging binnen in haar gedachten. Zou de brunette ervan afweten dat haar… vriend aan haar stiefzus nog zulke appjes stuurde? Was het iets wat ze zou moeten vertellen? Zou ze zelf niet net zo slecht zijn als ze nu haar mond hield? Ergens vormde zich een knoop in haar maag. Ze haatte Gia voor dit alles, want zelfs al was Lune degene die een punt achter de relatie had gezet, Gia was degene die al lang daarvoor haar vriend van haar had gestolen. De nude die binnenkwam was daar pijnlijk bewijs van. De brunette had nooit de noodzaak gezien om Lune in te lichten, dus waarom zou zijzelf nu wel ineens iets moeten aankaarten terwijl ze nergens op reageerde? Niet op een verkeerde manier, althans…
Maar het moest stoppen, al was het maar voor haar eigen gemoedsrust. Als Ramsay haar wilde spreken, dan zou hij daar linksom of rechtsom voor zorgen. En dus wist de kleine light fairy wat haar te doen stond: ze moest het hem op een andere manier duidelijk maken. Vliegensvlug, zonder dat ze second thoughts kon hebben, stuurde ze er nog een bericht achteraan. Een bericht dat een nerveus gevoel door haar lichaam liet gonzen. En ze was niet eens dronken.
To Exhibit Y: Rams – DO NOT DRUNK TEXT!!! 🚩 🚩 🚩 🚩 🚩
— Maar best: alleen praten, ok?
— Niets in je hoofd halen
Als ze Rams dan toch weer onder ogen zou moeten komen, dan zou het op haar manier zijn. Op haar tijd. Onder haar voorwaarden. Als Nev het kon, dan kon zij het ook. Toch? Een stuk bleker dan hiervoor stak ze haar mobiel weg. Ze was haar omgeving voor een moment volledig vergeten en draaide zich weer terug naar Týr en Vídarr. Haar blik schoot van de een naar de ander, zoekend naar woorden en wanhopig naar een onderwerp speurend om zichzelf af te leiden. Die warme douche kon, ondanks de kou die haar plaagde, wel wachten. Ze had afleiding nodig voordat ze volledig gek werd.
“Sorry,” klonk haar stem wat onvast. Ze plakte een glimlach op haar gezicht zonder dat haar ogen meelachten. “Zoals ik al zei, Ví, was er geen probleem. Ik vroeg Týr net wat hij van de hele overname vond, toch?” Haar blauwe kijkers richtten zich op jongen met wie ze net een heel ander gesprek gevoerd had. Wederom een leugen, maar voor nu hoopte ze vurig dat hij erin mee ging.
|
☾ • outside w/ Týr & Vídarr • Outfit • ☾
|
-gthumb-gwdata1200-ghdata1200-gfitdatamax.jpg)
