[RPG • 200] Terra Nova • Speeltopic - Speeltopics

1 feb 2022 - 17:00 Culloden is offline

Culloden 545

Terra Nova
“The only hope for our future lies 85 million years in the past.”
rollentopic • praattopic • speeltopic

S T O R Y
Earth is dying.

2149. De aarde kreunt onder over populatie, industrie en chemische uitstoot. Mensen herkennen het gevoel van frisse lucht inademen niet meer en sommigen zagen nog nooit een blauwe lucht. De aarde heeft alles gegeven wat ze kon, maar het einde is nabij.
Wetenschappers vonden een portaal naar het verleden, zo'n 85 miljoen jaar terug. Een kans voor de mensheid om opnieuw te beginnen en het beter te doen. De overheid begon met het opzetten van pilgrimages waarbij een aantal gelukkigen de kans krijgen om naar een nieuwe wereld, Terra Nova, te reizen en daar opnieuw te beginnen.
Ze komen terecht in een tijd waar alles vanaf nul heropgestart moet worden en ze moeten meedraaien in een maatschappij die leeft van een tweede kans. Daarbovenop zullen ze moeten leren anticiperen op de vele uitdagingen die Terra Nova met zich meebrengt.

Gebaseerd op de gelijknamige TV-serie.

A B O U T T E R R A N O V A
Zo'n tien jaar geleden vond de eerste pilgrimage plaats waarin de overheid slechts één man naar Terra Nova stuurde: Nathaniel Taylor. Hij moest ondervinden of Terra Nova leefbaar was en wist in zijn eentje zo'n 118 dagen te overleven in de wildernis. Na zijn goedkeuring begonnen meer mensen te arriveren en werd Nathaniel Taylor omgedoopt tot Commander Taylor, leider van Terra Nova.
Sindsdien vonden er al negen pilgrimages plaats waardoor Terra Nova al een hechte gemeenschap heeft kunnen opbouwen. De tiende pilgrimage staat echter alweer voor de deur waardoor er weer nieuwe mensen zullen arriveren. Voor hen zal alles nieuw zijn en ook zij zullen zich moeten aanpassen en hun plekje in het dagelijkse leven moeten vinden.

Read more:

E X T R A I N F O R M A T I O N

✘Om deel te kunnen nemen aan een pilgrimage moet je als gezin (of individu als je geen gezin hebt) uitgeloot worden OF je wordt uitgekozen door de regering omdat je iets belangrijk kan bijdragen aan Terra Nova. (Denk aan: dokters, agenten, wetenschappers, biologen, ...) Natuurlijk kan je je ook wagen aan omkoperij.

✘Het portaal werkt voorlopig maar in één richting. Het is onmogelijk om terug naar 2149 te reizen. Volgens een vast schema worden er ook goederen, medicijnen en voedsel door het portaal naar Terra Nova gestuurd.

✘ Ieder gezin dat in Terra Nova aankomt krijgt een eigen woonst. Co-housing is mogelijk voor bijvoorbeeld jongeren die aankomen zonder ouders. In 2149 was het verboden om meer dan 2 kinderen te hebben, maar in Terra Nova is daar voorlopig geen limiet op gesteld.

✘ Terra Nova bevindt zich in een tijd waarin dinosaurussen nog floreerden. Het is voor de kolonisten van Terra Nova dan ook een extra uitdaging om samen te leren leven met deze wezens. De kolonie wordt dan ook volledig omringt door een barrière, volledig opgetrokken uit houten balken en uitgerust met technische snufjes om de beesten op afstand te houden.

✘ Buiten de kolonie houdt zich een groep schuil die zichzelf de Sixers noemt. Dit zijn mensen, voornamelijk afkomstig uit de zesde pilgrimage, die zich hebben afgescheurd van de kolonie en werken voor de overheid in 2149. Het is hun bedoeling om Terra Nova van haar grondstoffen te strippen en ze terug naar 2149 te sturen.

✘ In Terra Nova zijn kinderen leerplichtig tot en met 18 jaar. Hierna kunnen ze voor een internship kiezen om hier later een beroep in uit te oefenen. Of ze kunnen natuurlijk direct beginnen werken.

✘ Het is absoluut verboden om OTG (Outside the Gates) te gaan zonder toestemming of begeleiding. Wanneer je voor je werk OTG moet gaan, zullen er altijd leden van de security forces meegaan om de veiligheid te voorzien.

✘ Criminaliteit wordt niet getolereerd in Terra Nova en zal altijd bestraft worden. Afhankelijk van de ernst kan de straf gaan van een taakstraf tot verbannen worden uit Terra Nova. De schuldige zal dan zijn eigen plan moeten trekken in de wildernis.

Beschrijving Terra Nova:

C H A R A C T E R S

Women
♀ Pilar Lucia Likeke - 19 - medical internship - Diana Korkunova - Lerwick
♀ Poppy Mavis Taylor - 24 - winkelmedewerkster - Poppy Drayton - Tahani
♀ Micaela Isabella Rodriguez - 25 - security force agent - Khelan Hajo - Niragi
♀ Neva Jade Hill - 26 - verpleegster - Laurel Thoma - Syaoran
♀ Sade Järvinen - 21 - paleonthologie internship - fc - Ringwraith
♀ Alice Delilah Stewart - 23 - security force internship - Naomi Scott - VexAhlia

Men
♂ Rhys Swanson - 42 - security force agent - Matthew Goode - Lerwick
♂ Raphael Maurice Ovesen - 28 - paleontholoog - Matthew Gray Gubler - RadioTapok
♂ Epsilon Lane - 27 - dierenarts - Renan Pacheco - Beansidhe
♂ Tuomas Järvinen - 29 - botanicus - fc - Ringwraith
♂ Benjamin Morgan - 34 - bioloog - Tyler Hoechlin - Sombre
♂ Kaden Andreas Vale - 26 - mechanic - Steven Kelly - Armadillo

R U L E S
✘ Probeer minimaal 200 woorden te schrijven per post.
✘ Maximaal 2 rollen per persoon. Mocht je er écht meer willen, doe dan even een berichtje en dan kijken we er samen even naar.
✘ Quizlet huisregels.
✘ 16+ en trigger warnings even boven je post aangeven.
✘ Probeer minstens 1 keer per week te posten, but no pressure als het niet lukt. Laat het wel even weten als je door omstandigheden even niet kan posten of voor een langere periode weg bent.
✘ Geen geruzie. Tenzij het tussen personages is natuurlijk.
✘ Voor vragen, opmerkingen, suggesties, praatjes sta ik altijd open. ^^
✘ Alleen Lerwick maakt nieuwe topics aan.
✘ Dit is de eerste rpg die ik zelf open dus be kind, please.

[ bericht aangepast op 15 maart 2022 - 20:17 ]

Nothing is impossible in my own powerful mind.

5 feb 2022 - 20:56 Armadillo is offline

Armadillo 9080

KADEN ANDREAS VALE
26 — Mechanic — Werkplaats > Avondmarkt — Epsilon — Outfit

Een zweetdruppel laat een kriebelend gevoel achter op zijn slaap. Kaden heeft geen tijd om zich hier bewust van te zijn en houd de twee kleine kabels tussen zijn olie zwarte vingers. Zijn poging tot concentratie is van zijn gezicht af te lezen en hij knippert een paar keer voor hij de kabels met elkaar verbind.
‘Fuck!’ laat hij geïrriteerd uit, terwijl de schok via zijn vingers door zijn hand wegvaagt. Uit reflectie beland zijn rechterhand in een vuist naast zich op de betonnen grond, alsof die er iets aan kan doen dat hij de nachten voor de nieuwe lichting slecht slaapt. Al is ‘slecht’ zacht uitgedrukt voor iemand die snel op zijn tenen is getrapt en al helemaal bij een tekort aan slaapuren.
Kaden zet zichzelf tegen de onderkant van het voortuig af, zodat hij er onder vandaan rolt en de frisse buitenlucht hem tegemoet komt. Hij komt overeind en haalt gefrustreerd een hand door zijn haar. Het begint elk jaar weer een aantal dagen voor de nieuwe lichting aan bewoners op Terra Nova aan komt. De zenuwen probeert hij tevergeefs te onderdrukken en zijn rusteloze slaap uit zich in zijn handen, die weinig voor elkaar zien te krijgen. Hij kan het voor vandaag maar beter opgeven, want hij weet dat zijn handen pas stoppen met beven wanneer hij de gehele lichting heeft gezien.
Ondertussen heeft Kaden zichzelf omhoog gewerkt en het plankje op wielen een zet met zijn voet gegeven, waardoor deze met enig kabaal in de hoek van de werkplaats beland. ‘Een zorg voor morgen,’ mompelt hij binnensmonds bij het zien van de omgevallen gereedschapskist die het plankje had meegenomen in zijn botsing.
Normaliter zorgt Kaden ervoor dat hij de mogelijkheid krijgt om tijdens de toespraak van Commander Taylor een aantal keren langs kan lopen om de nieuwelingen te observeren. Hij zou het op zijn nieuwsgierigheid gooien, maar is uiteindelijk maar op zoek naar één gezicht. Een gezicht die hij hoopt nooit meer te hoeven zien. Dat is het enige, naast zijn oncontroleerbare woede uitbarstingen, wat hem nog bij zijn biologische ouders en zussen weg zou kunnen halen.
Dit jaar was dat anders. De voortuigen zijn schaars en er was geen optie om deze werkzaamheden een dag te laten wachten. Een van de weinige momenten waarop de nieuwe lichting bij elkaar te vinden is, is tijdens de avondmarkt. Na een korte stop aan huis te hebben gemaakt, waarin hij zijn werkkleding had verwisseld voor een simpele spijkerbroek en groen t-shirt en zichzelf had opgefrist, wist hij niet hoe snel hij zich naar de avondmarkt moest bewegen.

Kaden beweegt zich soepel tussen de menigte, die zich op het plein had verzameld, om uiteindelijk stand te houden aan de rand van het plein. Als zijn stilstaande gestalte al zou opvallen, valt dit weg door de schaduw van de uitkijkpost die zich achter hem bevind. Zo krijg hij de mogelijkheid om alle nieuwe gezichten in zich op te nemen en stond hij nog geen 5 meter bij de kraam van zijn oudere zus. Het gaf hem altijd een fijn gevoel om te weten dat zijn familie in de buurt was.
Zijn ogen glijden over de menigte en blijven luttele seconden hangen bij een mannelijke gestalte met wilde blonde haren. Voordat de jongeman zijn gezicht heeft getoond, schiet Kaden zijn aandacht naar gestommel en een schelle gil aan zijn rechterhand.
Hij vloekt hardop en balt zijn vuisten terwijl zijn benen hem binnen no-time bij de kraam van zijn zus brengen, waar ze samen met een onbekende man de balk van de luifel overeind probeert te houden. Kaden trekt een wenkbrauw omhoog en kijkt een seconden naar de situatie. Hoewel Valerie een grote kluns kan zijn, weet ze zich te beheersen als het om haar kruiden en helende natuurlijke middelen gaat. Hij heeft dan ook niet lang nodig om te beseffen dat de nieuweling met zijn lange gestalte tegen de kraam is opgelopen.
’Ik heb ‘em Valerie, heb je tussen die meuk ook iets van een touw liggen?’ zegt Kaden terwijl hij de balk boven het hoofd van zijn zus beetpakt en met haar wisselt van plek. Hij knikt richting het hoopje aan spullen wat zich achter haar marktkraam bevind.
Terwijl Val hem bedankt en een zoektocht start naar een stuk touw, draait Kaden zijn hoofd naar de nieuweling. Het was duidelijk dat zijn lange donkere haren hem meer slecht dan goed deden of het was de reis naar Terra Nova die hem van het zicht had ontnomen.
Kaden bestudeert het gezicht van de jongeman voor luttele seconden om een ietwat ongemakkelijke sfeer te creëren. ‘Dat is een manier om jezelf hier bekend te maken,’ sprak hij met een geïrriteerd randje. ‘Ik raad je aan om deze actie niet te herhalen, tenzij het bij die zoete bende van de jongedame daar is, dan mag je van mij je gang gaan.’ Vervolgt hij en wijst met zijn vrije hand richting de marktkraam van Poppy waar hij Benjamin en Pilar ook opmerkt.
Hij weet niet of het de aanwezigheid van Valerie is of de uitstraling van de nieuweling, maar als dit zich op een ander moment had afgespeeld, zou Kaden het niet bij deze woorden hebben gehouden.
’Kun je hier iets mee?’ zegt Valerie en steekt een klein wit touw naar hem uit. Zodra Kaden het uit haar hand neemt om de balk weer vast te maken aan de kraam, richt Valerie zich op de nieuweling. Ze steekt haar hand uit naar de jongeman en stelt zichzelf met een glimlach voor. ‘En dit is mijn lieftallige broertje, Kaden’ vertelt ze hem en hij voelt de warmte van haar hand op zijn schouder. ‘Als ik je advies mag geven,’ begint ze en leunt wat dichter naar de nieuweling, ‘zou ik hem in het vervolg niet meer werk bezorgen dan dat hij al heeft. Daar eh, gaat zijn humeur niet op vooruit’.
’Mijn humeur?’ herhaalt Kaden en een spottend lachje verlaat zijn mond. ‘Er is niks mis met mijn humeur.’ Bromt hij en laat de balk los voorzichtig los die nu steunt op het witte touw. Wanneer hij opkijkt, kijkt hij recht in de ogen van Rhys die wat verderop staat. Het zou Kaden niks verbazen als er meer security guards hun ogen op hem gevestigd zouden hebben om een eventuele escalatie te voorkomen. Het zou namelijk niet de eerste keer zijn dat hij de rust zou verstoren tijdens een sociale gelegenheid.
Kaden zet zijn kaken strak op elkaar en slikt zijn frustratie in om zich vervolgens weer tot de jongeman te richten. ‘Dus, wat bracht jou hier?’ vraagt hij waakzaam en stiekem wel geïnteresseerd in de specialiteit van de nieuweling.

[ bericht aangepast op 6 feb 2022 - 22:53 ]

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

6 feb 2022 - 21:23 Valkyria is offline

Valkyria 3772

EPSILON "EP" LAINE

Tussen zijn aankomst en nu was alles zowat een rollercoaster geweest; de tijd die hij gedwongen in zijn nieuwe stek had moeten spenderen had alles behalve ontspannend aangevoeld. Epsilon begreep zeker en vast het nut van een quarantaine-periode, en ookal was de reis naar Terra Nova vermoeiend geweest; het feit dat hij binnen móést blijven had hem de muren opgedreven. Het liefst van al was hij onmiddellijk op ontdekking, en nog liever aan de slag, gegaan.
De briefing van Commander Taylor was een welkome afleiding geweest, ookal waren de regels zo ettelijk dat de jonge dierenarts zich gedurende het eerste half uur erna niet had durven veroeren, terwijl hij mentaal herhaalde wat hem opgedragen was. Zelfs na een stevige wandeling binnen de omheining was hij er niet in geslaagd dit alles van zich af te zetten.
Pas toen de avond gevallen was leek hij de rust te kunnen vinden, ondanks de drukte waarin hij zich inmiddels bevond. Zijn zintuigen werden overweldigd door vriendelijk gebabbel onder bewoners uit vorige pilgrimages, de meest verrukkelijke geuren die hem uit elke richting tegemoet kwamen, hoe zuurstofrijk de lucht om hem heen was... Hij zou zelfs gezworen hebben dat zonsondergang op deze plek mooier was dan op de boerderij waar hij was opgegroeid.
Precies om die reden was het dat hij niet bepaald oplette waar hij heen wandelde; hij volgde blind waar zijn verwondering hem leidde. Het duurde dan ook niet lang voor zijn afleiding in Ep's nadeel ging spelen. Met een knal liep de jongeman tegen een houten balk aan, wat hem een gil van de uitbaatster van het kraampje aan wie deze toebehoorde opleverde.
"Oh, sorry!" bracht hij geschrokken uit, waarbij hij automatisch naar de inmiddels vallende luifel greep. Gelukkig kwam een ander hen snel te hulp, al leek diegene hier niet bijzonder blij om te zijn.
"Dat is een manier om jezelf hier bekend te maken. Ik raad je aan om deze actie niet te herhalen, tenzij het bij die zoete bende van de jongedame daar is, dan mag je van mij je gang gaan." Als vanzelf liet Epsilon zijn blik de hand volgen die richting een ander kraampje wees. Net zo snel keek hij echter de helpende, zij het bijzonder nukkige, jongeman naast zich aan met een blik van verstomming en algeheel ongemak. Wat moest hij daar nu in godsnaam op gaan zeggen?
"Het was een ongeluk," mompelde hij dan uiteindelijk slechts half hoorbaar.
Inmiddels was de dame wiens kraam hij bijna vernield had terug gekeerd met het touw waar haar broer, zo bleek, om gevraagd had en had ze tot Ep's genoegen een vriendelijker woord voor hem klaar.
"Als ik je advies mag geven zou ik hem in het vervolg niet meer werk bezorgen dan dat hij al heeft. Daar eh, gaat zijn humeur niet op vooruit." Hierop liet de donkerharige veearts onbewust een lachje tussen zijn lippen vandaan glippen. Hij knikte even. Gratis advies was altijd welkom, al had hij dit wellicht ook zelf kunnen bedenken.
"Mijn humeur?" viel de knorpot hem in de rede voor hij de kans had gehad een antwoord te geven. "Er is niks mis met mijn humeur." Dit keer moest de nieuweling zijn lippen op elkaar persen, terwijl hij er een punt van maakte niet in Kaden's richting te kijken. Hij wilde de man niet de indruk geven hem uit te lachen, al vond hij zijn laatste opmerking oprecht grappig. Hij schraapte zijn keel kort, en haalde zijn armen naar beneden toen het probleempje met de infrastructuur opgelost bleek. Nieuwsgierig bekeek Ep in detail hoe de andere man op simpele, maar vindingrijke manier met het touw aan de slag was gegaan.
"Dus, wat bracht jou hier?" klonk het na een korte stilte. Meteen liet Epsilon zijn blik naar Kaden glijden.
"Oh, eh -" bracht hij aanvankelijk wat onbeholpen uit, gezien hij zich niet meteen verwacht had aan de vraag. "Ik ben dierenartsmet een specialisatie in reptielen en ongewervelden. Ik mag onderzoek doen naar dino's en gastropoden," stak hij vervolgens een stuk enthousiaster van wal, waarbij hij zich al gauw bedacht dat hij zichzelf nog niet eens had voorgesteld.
"Epsilon Laine," ging hij verder, zijn hand eerst richting Valerie en vervolgens Kaden reikend. "Het spijt me echt van het kraam," offerde hij nogmaals zijn excuses. "Ik had moeten opletten waar ik liep, het is alleen..." hij moest kort naar de juiste woorden zoeken, "het is zoveel ineens om op te nemen." Met die laatste woorden schonk hij broer en zus een voorzichtige glimlach.
"Ik zou vragen wat jij doet, maar het lijkt me vrij duidelijk dat je een handige harry bent. Ingenieur?" gokte hij.

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

7 feb 2022 - 15:40 Armadillo is offline

Armadillo 9080

KADEN ANDREAS VALE
26 — Mechanic — Avondmarkt — Epsilon — Outfit

’Oh, eh, ik ben dierenarts met een specialisatie in reptielen en ongewervelden. Ik mag onderzoek doen naar dino’s en gastropoden,’ sprak de nieuweling toen een plots zekerder dan de iet wat onwennig houding die hij hiervoor had aangenomen. Kaden wist niet wat hij in eerste instantie bij hem verwacht had, al was hij nooit goed geweest in het inschatten van nieuwelingen. Hij leerde hen vaak pas kennen nadat zij zich een aantal weken op Terra Nova hadden bevonden. Niet omdat hij hen eerst rustig wilde laten settlen – nee, hij had er zelf geen behoefte aan om in de rij te staan en de nieuwelingen te verwelkomen.
Kaden was niet gefrustreerd omdat de nieuweling tegen de kraam aan was gelopen, hij werd afgeleid van de perfecte gelegenheid om de lichting te observeren. De kriebels en rusteloosheid die hij overdag tijdens het werk ervaarde, waren weer terug in zijn lichaam geslopen. De enige reden dat hij nerveus was voor de nieuwe lichting, was omdat Mason er tussen zou kunnen zitten. De security guard die Kaden 5 jaar geleden had omgekocht om mee te kunnen naar Terra Nova en zo zijn biologische gezin achterna te kunnen gaan. Het was de enige kans voor zowel hem als zijn familie om vrij met elkaar te leven en hij zou met zijn aankomst een hoop onzekerheid bij het gezin losmaken.
Kaden wilde zich net comfortabel maken door met zijn zij tegen de marktkraam aan te leunen, toen de jongeman – nu bekend als Epsilon Laine – zich aan hem voorstelde. Het verbaasde hem niet dat hij eerst Valerie met zijn uitgestoken hand benaderde. Met haar slanke postuur en vriendelijke uitstraling, was ze een stuk meer benaderbaar dan dat hij zelf was. Dat had ze van hun vader, een oplettende en nauwkeurige man, die zichzelf in alle situaties wist te beheersen. Het was ook geen verassing dat hij zichzelf omhoog had gewerkt tot chirurg.
’Het spijt me echt van de kraam. Ik had moeten opletten waar ik liep, het is alleen… het is zoveel ineens om op te nemen.’ Sprak hij dan en vervolgde met een voorzichtige glimlach.
Kaden vouwde zijn armen over elkaar heen en zuchtte kort om hem vervolgens weer aan te kijken. ‘Geef het een week of twee en je hebt geen tijd meer om je als nieuweling te gedragen. Ze staan te popelen om je met stapels aan werk op te zadelen.’ Sprak Kaden op een vriendelijkere manier dan hij hiervoor had gedaan en schonk hem een bemoedigende glimlach.
’En zeker nu een van je collega’s herstellende is van een tripje naar buiten,’ Kaden knikte kort richting de poort die hun woonplaats scheidde van de levendige en gevaarlijke wereld daarbuiten. Hij bracht zijn gezicht wat dichter bij Epsilon en kon het niet laten om licht te grijnzen voordat hij de volgende woorden sprak, ‘Het gerucht gaat dat hij zijn linkerarm kan afschrijven’.
pats. Hij had het kunnen zien aankomen. Valerie had het gesprek gevolgd en haar vlakke hand was op zijn arm terecht gekomen. ‘Zo kan het wel weer, Kaden.’ Zei ze vermoeid alvorens ze zich tot Epsilon richtte. ‘Ik zou willen zeggen dat hij normaal niet zo is – dat hoop ik na al die jaren nog steeds – maar ik ben bang dat je hier gewend aan zal moeten raken. Of niet, dat is geheel aan jou.’
’Oké, zijn linkerarm doet het nog,’ gaf Kaden toe, ‘maar de stapels werk staan echt op je te wachten. Ik denk niet dat ze ooit klaar zullen zijn met het onderzoeken van die wezens, tenzij jij hier het verschil komt maken.’
’Ik zou vragen wat jij doet, maar het lijkt me vrij duidelijk dat je een handige harry bent. Ingenieur?’ gokte Epsilon.
Kaden glimlachte naar de jongen en haalde zijn schouders instemmend op. ‘Zoiets ja, al zie ik het eerder als een mannelijke slaaf die opgeroepen word om de kneuterigheid van anderen op te lossen.’ Grapte hij op een serieuze toon. Hoewel hij zichzelf niet als een slaaf zag, gezien hij niet met zich liet sollen, was hij wel degene die werd opgeroepen om de ingewikkeldere technische problemen op te lossen. Hij vond vaak wel een manier om het werkend te maken, daar zorgde hij wel voor.
’Al buig ik me het liefst over de voertuigen hier, waag ik me ook graag aan nieuwe uitdagingen. Niets is onmogelijk met deze handen.’ Sprak Kaden en hield kort zijn handen omhoog die nog steeds zwart waren van de olie.
’Dus, als je ooit een technisch probleem hebt,’ begon Kaden en liet zijn blik zoekend afdwalen naar de mensen massa. ‘Ah –‘ hij wees naar een wat kleinere jongeman met kort zwart haar, ‘ga dan alsjeblieft eerst naar Zane. Dan maakt hij zich ook een keer nuttig, hij heeft altijd te veel tijd over en dan komt hij mij vervelen met zijn verhalen.’
Kaden vond het eigenlijk wel vermakelijk om de mensen vanaf een afstandje te introduceren aan een nieuweling. En hij zou er snel genoeg achter komen of Epsilon zijn humor kon waarderen of niet.
’Als je wilt, pluk ik er nog wel een paar mensen voor je uit.’ Stelde Kaden grijnzend voor, benieuwd hoe hij zou reageren op zijn voorstel.

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

8 feb 2022 - 7:08 Ringwraith is offline

Ringwraith 32530

[ bericht aangepast op 8 feb 2022 - 7:08 ]

Every villain is a hero in his own mind.

8 feb 2022 - 19:38 Basim is offline

Basim 18633

Raphael Ovesen

28 — Paleontoloog — 7th pilgrimage — with Alice — at his lab

Hoewel het moeilijk was geweest om zijn familie achter te moeten laten, had Raphael het al die jaren hier absoluut hartstikke naar zijn zin in Terra Nova. Hier mocht hij met echte dinosaurussen aan de slag, in plaats van dat hij het met fossielen moest doen in een stervende wereld. Elke dag hier bleef dan ook één vol verwondering, zo ook vandaag. Eén van de eerdere paleontologen had jaren terug een jonge ceratopsian van nog geen jaar weten te merken en een paar dagen terug hadden ze het dier dood teruggevonden. Spijtig, maar ideaal voor histologisch onderzoek om te kijken hoe de groeilijnen nou precies werkten in ceratopsians en in hoeverre het afweek van de latere ceratopsians zoals de welbekende Triceratops. Wat betreft was de tijdsperiode naar waar ze teruggestuurd waren mega interessant, gezien er geen fossiele ceratopsians bekend waren uit deze periode en het ook direct het gat bedroeg tussen de eerste ceratopsians zoals Turanoceratops en de latere meer bekende dieren. De andere ceratopsian soort, Gryphoceratops, hier leken in het niets op de grote herbivoren en waren juist kleintjes die soms zelfs op hun achterpoten en slechts een klein nekschildje hadden. Eén van die dieren wilde Raphael ook nog wel eens bestuderen en hij was dan ook van plan om binnenkort een expeditie op te zetten om enkele van hun jongen te kunnen merken.
Zo had Raphael dan ook volledig gemist dat ondertussen de nieuwste pilgrimage was aangekomen. Ze waren gisteren nog bezig geweest met het meeslepen en uit elkaar halen van het karkas, zodat zo veel mogelijk kennis opgedaan kon worden aan de hand van de arme dino. Raphael liet alles met huid en spieren over aan de biologen, maar zelf wilde hij wel graag de botten hebben, botten die vanochtend in zijn lab aangekomen waren. Hij was dan ook de hele dag bezig geweest met het maken van snijplaatjes en nu kon hij ze eindelijk bekijken. De tijdens de lunch benoemde avondmarkt was volledig langs hem heen gegaan, te enthousiast was hij voor de resultaten die hij hoopte te krijgen.
Op het moment dat hij iemand zijn naam hoorde roepen, keek Raphael wat verrast op. Hij had al een tijdje niemand meer gezien, de meesten in het lab waren op tijd naar huis gegaan en hadden hem alleen gelaten met zijn snijplaatjes. Nu merkte hij ook pas op dat het al donker begon te worden. Oh, er was dus al zo veel tijd voorbij gegaan? En hij was nog steeds niet zo ver dat hij echt bevredigende resultaten had, wat dat betreft miste hij de technologie van hun oude wereld wel. Hoe goed je je best ook deed, snijplaatjes konden vaak niet op tegen goed uitgevoerde synchrotron scans.
Alice kwam niet gauw nadat ze zijn naam had geroepen het lab binnenlopen en met een lichte glimlach op zijn lippen keek Raphael op. Hij wist precies wat ze hier kwam doen, maar misschien moest hij inderdaad zijn werk maar voor morgen laten. Het had nou niet zoveel haast en het was meer zijn nieuwsgierigheid die hem dreef. 'Wat ow wat is er zo interessant vandaag?' vroeg ze hem, duidelijk doorhebbend dat hij vandaag iets interessants in handen had, anders had hij heus niet tot zo laat doorgewerkt. 'Er bestaat zoiets als vrije tijd weet je? Gelukkig zijn er nog mensen zoals ik die rekening houden met onze fanatieke wetenschapper en hem meekomt sleuren naar de avondmarkt.' Raphael grinnikte even om haar opmerking en hield vervolgens één van zijn vandaag gemaakte snijplaatjes omhoog.
'Ik heb vandaag eindelijk de botten gekregen van de dode ceratopsian die ze een paar dagen geleden hadden gevonden,' vertelde hij haar triomfantelijk. 'Dus ik heb de hele dag snijplaatjes zoals deze zitten maken en ik kon net eindelijk de eerste paar bestuderen.' Natuurlijk had hij zijn aller eerste plaatjes stiekem al even bekeken, maar hij vond het wel belangrijk dat hij de eerste serie plaatjes af had voor hij daadwerkelijk aan het onderzoek zou beginnen. Meer kon hij daarna dan ook nog maken van plekken waar hij dit belangrijk achtte.
'Maar oké, ik laat me dan maar meesleuren,' lachtte hij. 'Ik neem aan dat je alvast voorwerk hebt gedaan naar de beste kraampjes? Welke moet ik echt bezoeken?' Stiekem was hij wel blij om dat Alice hem eens in de zoveel tijd gewoon mee sleurde, of hij op dat moment nu wilde of niet. Hij wist ook wel dat hij soms te hard werkte, ondanks dat hij er wel veel plezier in had. 'Hoezo hebben we trouwens een avondmarkt? Ik dacht dat deze alleen voor speciale gelegenheden georganiseerd worden, dus wat heb ik nu weer gemist?' Raphael grinnikte even, maar fronste vervolgens wel zijn wenkbrauwen, hard nadenkend over wat hem deze keer ontgaan was.

Stenenlikker

8 feb 2022 - 21:39 Sombre is offline

Sombre 2828

𝗕𝗘𝗡𝗝𝗔𝗠𝗜𝗡 𝗠𝗢𝗥𝗚𝗔𝗡
Op het plein - bij de gebakjes van Poppy met Pilar - outfit

De heerlijke geuren, de gekleurde gebakjes en de sfeer, alles was perfect bij dit kraampje. Poppy had dan ook wel het talent om alles gewoon een fijne sfeer te geven, veiligheid, warmte en vooral... lekker.
'Dat ruikt heerlijk...Heb je dit allemaal zelf gebakken?' Vroeg hij enthousiast, waarop Poppy met een glimlach knikte. Ze kon echter nog niks over de heerlijkheden op tafel vertellen, want een derde persoon voegde zich naast Benjamin. De blije stem van Pilar herkende hij dan ook meteen zodra ze hem begroette.
'Hey Benjamin! - Kon je de heerlijke geur ook niet weerstaan?' Zei ze terwijl ze haar ogen over de baksels van Poppy liet gaan. Benjamin sloot als begroeting kort een arm om Pilar heen.
'Hoi smurf,' glimlachte hij. 'Ik rook het al op kilometers afstand, dat is toch niet te missen.' Benjamin volgde Pilar's voorbeeld en liet ook zijn ogen weer over de gebakjes gaan.
'Poppy, het ruikt echt weer overheerlijk. Heb je aanraders?' Vroeg Pilar, waardoor ook Benjamin nieuwsgierig op Poppy's antwoord wachtte. Hij had al heel veel baksels van Poppy mogen proeven in zijn tijd hier op Terra Nova, een ware marteling, al zei hij het zelf...
'Deze zijn nieuw,' zei ze terwijl ze naar de macarons wees. 'Deze vind je vast lekker,' zei Poppy terwijl ze Benjamin een chocolade gebakje gaf. Zonder twijfel stopte Benjamin het ding dan ook in zijn mond, vol overtuiging begon hij te kauwen. Tijdens het kauwen kwam er al een semi-glimlach tevoorschijn en knikte hij enthousiast.
'Mjah! - Mhlekker' Brabbelde hij met zijn mond vol. Zodra het gebakje doorgeslikt was ging hij even met zijn mouw langs zijn mond, waardoor er een beetje chocola aan de mouw zat, oeps.
'En, wat vind jij van de macaron?' Vroeg hij nieuwsgierig aan Pilar.

"𝗕𝗜𝗢𝗟𝗢𝗚𝗬 𝗚𝗜𝗩𝗘𝗦 𝗬𝗢𝗨 𝗔 𝗕𝗥𝗔𝗜𝗡.
𝗟𝗜𝗙𝗘 𝗧𝗨𝗥𝗡𝗦 𝗜𝗧 𝗜𝗡𝗧𝗢 𝗔 𝗠𝗜𝗡𝗗."

- thank you for existing -

10 feb 2022 - 19:47 Culloden is offline

Culloden 545

PILAR LUCIA LIKEKE ❀
19 - Medical internship - at Poppy's foodstand - with Poppy & Benjamin - outfit

Het feit dat Benjamin haar met "smurf" begroette zinde haar niet. Oké, Pilar was zeker niet de grootste en al zeker niet als ze naast hem stond. Toch was ze te trots om zichzelf te laten vergelijken met een klein, blauw wezentje dat als enige werkwoord "smurfen" in zijn vocabulaire had staan. Ze keek de man dan ook even doordringend aan, een semi-kwade blik op haar gezicht. Niet dat het hem ook maar een seconde van gedachte zou doen veranderen.
'Ik rook het al op kilometers afstand, dat is toch niet te missen,' antwoordde Benjamin op haar vraag. Het kraampje van Poppy was inderdaad veruit hetgeen dat het lekkerste rook. Al kon Pilar niet beloven dat ze niet bevooroordeeld was.
'Poppy, het ruikt echt weer overheerlijk. Heb je aanraders?' Het meisje leek volledig in actie te schieten bij het horen van haar vraag, alsof ze helemaal opbloeide wanneer ze anderen kon verwennen met haar baksels. Daar hoorde je Pilar natuurlijk niet over klagen.
'Deze zijn nieuw!' bracht Poppy enthousiast uit terwijl ze een klein, gekleurd koekje op een bordje plaatste en het aan Pilar gaf. Ook Benjamin werd voorzien van gebak.
'Ik ben benieuwd!' merkte Pilar nieuwsgierig op terwijl ze het koekje nog aan het bestuderen was. Het had een pastelblauwe kleur en om de één of andere reden vond ze het best fascinerend. Voorzichtig nam ze het koekje tussen haar vingers zodat ze de helft ervan kon afbijten. Benjamin leek meer kamikaze te gaan en had zijn gebakje volledig in zijn mond gepropt.
'Mjah! - Mhlekker,' wist hij dan ook met moeite uit te brengen waardoor Pilar lichtjes moest grinniken. Zelf hield ze het wat beschaafder door niet alles in één keer op te eten. 'En, wat vind jij van de macaron?' vroeg Benjamin nadat hij zijn mond had afgeveegd.
'Geweldig. Als ik punten op tien mocht geven zou het een elf krijgen,' antwoordde ze enthousiast terwijl ze zich ook weer tot Poppy richtte. Vervolgens stopte ze de tweede helft in haar mond om ervan te genieten. En dan lagen er ook nog heel wat andere kleurtjes klaar. Het zou moeilijk zijn om ze niet allemaal uit te proberen vanavond. 'Als alles zo lekker is ga je veel verkopen vanavond!' Ze was zelf in ieder geval van plan om weer een voorraadje in te slaan.
'Hebben jullie al nieuwelingen ontmoet eigenlijk?' Pilar had zelf de kans nog niet echt gehad om een praatje te slaan met de nieuwe mensen. Al zou Poppy ongetwijfeld wel al een update hebben gehad van haar vader.

Nothing is impossible in my own powerful mind.

11 feb 2022 - 19:25 Valkyria is offline

Valkyria 3772

EPSILON "EP" LAINE

27 // Dierenarts // 10th pilgrimage // avondmarkt // Kaden

Wat vanuit Kaden's perspectief als een waarschuwing moet geklonken hebben klonk voor Epsilon als muziek in de oren; hij stond zowat te popelen om aan het werk te mogen gaan. Hoe meer hij om handen had, hoe liever. Hij kon wel jubelen bij het idee aan de slag te mogen met echte dinosauriërs en kennis te mogen opsteken die men al eeuwen geleden -waar hij vandaan kwam, tenminste, verloren had geacht. Nu was hij zich er wel uitermate van bewust dat deze dieren niet te vergelijken vielen met het standaard mijn-puppy-at-een-sok-geval waar hij tijdens zijn eerste stages vaak mee te maken had gekregen, maar dat maakte het voor hem alleen maar meer de moeite waard. Hij wist zeker dat hij meer dan genoeg te doen zou hebben tot aan zijn pensioen, en -wat hem betrof- nog hopelijk lang daarna.
Toen hij te horen kreeg welk lot één van zijn collega's beschoren was geweest wist hij in eerste instantie ook niet hoe hij zich daarbij moest voelen. Zijn sympathie ging uit naar de vreemde man, dat zeker. Zelf twijfelde hij echter of hij de roddel die Kaden met hem deelde dan vooral spannend, of toch eerder verontrustend vond. Zijn nieuwsgierigheid naar wat zich daarbuiten bevond, en wat hij allemaal zou mogen ontdekken werd in elk geval gigantisch aangewakkerd.
Dat hij zowat aan de lippen van de man naast zich had gehangen werd hem pas duidelijk toen hij schrok van een plotse klap. Verrast blikte hij tussen broer en zus, terwijl beiden hem betrokken in hun, bijna speels, gekibbel.
Niet wetend wat hij hiermee aan moest had hij getracht het onderwerp te veranderen, waar de donkerharige krullenbol schijnbaar graag op ging.
"Zoiets ja, al zie ik het eerder als een mannelijke slaaf die opgeroepen word om de kneuterigheid van anderen op te lossen," beantwoordde deze de vraag wat zijn beroep betrof. Epsilon voelde zijn wenkbrauwen langzaam maar zeker in een frons van verwarring zakken. Lag het aan hem, of viel daar amper enige info uit te halen? In de hoop hier spoedig achter te komen bleef hij stil. Dat bleek zijn vruchten af te werpen, gezien Kaden weinig motivatie scheen nodig te hebben om verder te praten.
"Al buig ik me het liefst over de voertuigen hier, waag ik me ook graag aan nieuwe uitdagingen. Niets is onmogelijk met deze handen. Dus, als je ooit een technisch probleem hebt... Ah –" Automatisch volgde Ep's blik in de richting waar Kaden heen gebaarde, "ga dan alsjeblieft eerst naar Zane. Dan maakt hij zich ook een keer nuttig, hij heeft altijd te veel tijd over en dan komt hij mij vervelen met zijn verhalen." In eerste instantie werd de nieuweling overvallen door de onverwachtse, humoristische twist die de uitleg van de technieker genomen had en ontsnapte hem een klein lachje. Hoewel hij de man niet je reinste beetje kende was dit niet het besluit waar hij zich aan verwacht had.
"Ah, is hij hoger in rang? Meer ervaring?" flapte hij er uit, er niet bij stilstaand dat zijn vraag ook anders kon opgevat worden dan de oprechte nieuwsgierigheid die er achter schuil ging. Hij was zelf van het principe; wat je zelf doet, doe je beter - en was er dan ook vanuit gegaan dat Kaden hem enkel door zou verwijzen naar iemand die meer bekwaam was dan hij zichzelf achtte.
De manier waarop Valerie haar lippen samen perste en zacht grinnikte maakten hem attent op de onhandigheid waarmee hij het gesprek had proberen verder zetten.
"Toch in elk geval minder geneigd om nieuwkomers uit te tent te lokken," deed zij ondertussen ook haar duitje in de zak.
Epsilon kon ondertussen wel door de grond zinken van schaamte. Eerst liep hij pal ergens tegen, en nu had hij de man die het voor hem weten op te lossen had onbewust waarschijnlijk ook nog eens beledigd. Het was niet hoe hij zich zijn eerste contact hier had ingebeeld.
"Eh - ik eh," stamelde hij, schuldbewust. "Mijn grootvader had een oude tractor die de ene reparatie na de andere nodig had, dus als je ooit een zwijgzame assistent nodig hebt... Wel hier loopt vast wel iemand rond die even goed is in het aangeven van de juiste moersleutels als ik," probeerde hij de sfeer luchtig te houden door zijn eigen draai te geven aan de woorden die Kaden eerder gesproken had, en tegelijk zijn hulp aan te bieden in de hoop dat hij een niet al te slechte indruk zou achterlaten.
Hij haalde zijn schouders op, gepaard met een lichte grimas, hopend dat zijn sociale incompetentie hem niet al te kwalijk zou worden genomen.

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

12 feb 2022 - 12:43 Ringwraith is offline

Ringwraith 32530

TUOMAS JÄRVINEN
29 — Botanicus — Avondmarkt — Epsilon & Kaden

Met een clipje zette Tuomas het verband om zijn hand vast. Aan de pijn veranderde het niet veel, maar zo kwam er in elk geval geen vuil bij de blaren die hij aan de onbekende plant had overgehouden. Hij was dan wel geen dinosauruskenner zoals zijn zusje, maar zijn werk was er niet vanzelfsprekend minder gevaarlijk door. Hoewel het waarschijnlijk beter was om vanavond ter observatie in de ziekenboeg te blijven, zat hij er niet op te wachten dat het hele dorp wist dat hij onvoorzichtig was geweest. Hij zou zichzelf wel ieder uur monitoren – even zijn bloeddruk en hartslag meten. Dan kwam het heus wel goed.
Hij klapte de EHBO-doos dicht en besloot een kijkje te nemen op het plein. Zijn zusje was daar ongetwijfeld al, die werd door gezelligheid aangetrokken als een mot door een vlam.
En ook dat kon soms levensgevaarlijk zijn.
Hij wist echter beter dan zich met de interacties van Sade te bemoeien.

Na een minuut of tien kwam hij de avondmarkt aan. In principe kwam hij niets tekort, dus hij zocht eigenlijk vooral naar een beetje gezelschap – of toch een glimp van zijn zusje. Gewoon, voor de zekerheid. Zodat ze niet in zeven sloten tegelijk liep. Of meer nog. Als vanzelf bleef zijn blik even op het kraampje met geneeskrachtige kruiden hangen. Met Valerie had hij veel contact door zijn werk en als hij de afgelopen jaren op iemand gesteld was geraakt, was het haar broer Kaden wel. Ze waren in gesprek met een jongeman die vermoedelijk met de nieuwe lichting was meegekomen.
Tuomas liep erheen en sloot zich bij het groepje aan. ‘Hé.’ Na iedereen even kort te hebben aangekeken, richtte hij zich tot Kaden, niet zo goed wetend wat hij tegen de nieuweling moest zeggen wat niet ontzettend afgezaagd klonk. ‘Nieuwe vrienden aan het maken?’

[ bericht aangepast op 12 feb 2022 - 12:49 ]

Every villain is a hero in his own mind.

12 feb 2022 - 15:17 VexAhlia is offline

VexAhlia 64

Alice Delilah Stewart

Bij het zien van de brandende verlichting binnenin het laboratorium had Alice er geen moment aan getwijfeld dat er nog één bepaald persoon binnen had gezeten. Ze had simpelweg door kunnen lopen, maar ze had het haar taak gemaakt om Raphael zo nu en dan eens van zijn werk weg te sleuren om hem onder de mensen te brengen. Bij het binnentreden van het laboratorium had ze eenmaal luid zijn naam geroepen om duidelijk te maken dat iemand binnen was gekomen. Ze had er even aan getwijfeld om hem te laten schrikken, maar hoogstwaarschijnlijk zou ze dan een belangrijk project van hem verstoren en zou hij de rest van de avond de fout, die hij door haar gemaakt had, willen herstellen. Of in het ergste geval zou ze hem nooit meer kunnen meesleuren. Al rondzoekend dwaalde ze door het laboratorium. Soms hield ze haar pas in bij één van de vele bureaus en bestudeerde ze het werk van enkele wetenschappers, totdat ze zicht kreeg op Raphael en vriendelijk naar hem glimlachte en naar zijn werkzaamheden van deze dag vroeg. De wetenschapper hield vol trots een snijplaatje omhoog. Alice verkleinde de afstand tussen hen beiden en kwam naast hem staan en bestudeerde het object wat Raphael vast hield. 'Ik heb vandaag eindelijk de botten gekregen van de dode ceratopsian die ze een paar dagen geleden hadden gevonden,' de manier waarop de jongeman sprak liet duidelijk blijken dat dit werk zijn volledige passie was. 'Dus ik heb de hele dag snijplaatjes zoals deze zitten maken en ik kon net eindelijk de eerste paar bestuderen.' Alice knikte vol bewondering. Ze vond het merkwaardig en heel bijzonder dat mensen hier het geduld voor hadden, maar ze was wel blij dat er mensen zoals Raphael waren die dit werk deden. ‘Euh,’ begon Alice met een lichte aarzeling, wetende dat ze stomme opmerking zou gaan maken. ‘Een dode wat-top-watte?’ Ze keek de wetenschapper met lachende, maar beschamende blik aan, waarna ze haar blik weer op het snijplaatje richtte. ‘Ik wil je werk niet in twijfel trekken, maar is dit niet de welbekende Triceratops?’ Het was één van de weinige dinosaurussen waarvan ze naam had weten te onthouden, mede omdat haar kleinere broertje zo’n soort speelgoed figuurtje had gehad en enorm fan was geweest van een ouderwetse filmreeks Platvoet en zijn vriendjes en voornamelijk van Cera, de triceratops.
De blijdschap bij Alice nam direct toe, toen Raphael instemde en zichzelf zou laten meesleuren door de jongedame. 'Ik neem aan dat je alvast voorwerk hebt gedaan naar de beste kraampjes? Welke moet ik echt bezoeken?' Een klein lachje ontsnapte uit Alice haar mond. ‘Oh nee, we gaan het samen ontdekken, Raph. Jij bent niet de enige die heel de dag gewerkt heeft.’ Ze rekte haarzelf even goed uit. ‘Ik heb heel de dag wacht mogen houden, ik kom echt net terug van de barakken. Maar anders had ik zeker voor je een voorverkenning gedaan.’ Lachte ze vrolijk. Het liefst trok ze hem nu al mee naar buiten, maar ze gaf hem ditmaal de mogelijk zijn werk goed en veilig op te bergen. 'Hoezo hebben we trouwens een avondmarkt? Ik dacht dat deze alleen voor speciale gelegenheden georganiseerd worden, dus wat heb ik nu weer gemist?' Even dacht Alice dat Raphael een grapje maakte, maar tot dar haar verbazing bleek dit niet het geval te zijn. ‘Ben je serieus?’ vroeg ze lachend, al schuddend met haar hoofd. ‘Ben je afgelopen week überhaupt je lab uitgekomen? De tiende pilgramige is vandaag gearriveerd…’ Met een nieuwsgierige blik keek ze naar de jongeman om zijn reactie goed te kunnen peilen.

Enjoy a 'world' where the fantastic is fact and magic realy works!

13 feb 2022 - 11:14 Elentiya is offline

Elentiya 12318

Neva Jade Hill
I don’t trust easily. So when I tell you I trust you, don’t make me regret it.

⇝ 26 ⋅ Nurse ∞ The market ⋅ w/ Rhys ⇜

Met een zweem van een glimlach rond haar lippen kijkt Neva rond, langs de verschillende kraampjes af en de voor haar bekende gezichten. Zelfs dat van degene die recent zijn aangekomen en waar ze de hele middag mee bezig is geweest om te helpen met de nodige onderzoeken. Neva snoof de verse geuren van kruidens en gebak subtiel op terwijl ze verder liep — een enkeling tussendoor begroette met een lach of een simpel, kort praatje. Voor nu was het rustig op de ziekenboeg en nadat Neva haar laatste ronde had gelopen zonder verdere bijzonderheden had ze besloten om naar de avondmarkt te gaan. Een dat er normaliter niet plaats vindt op dit tijdstip, maar welke enkel voor bijzondere gelegenheden geopend werd.
Uiteindelijk hield Neva aan de rand van de markt weer stil en staarde ze gedachteloos enkele minuten voor zich uit. Ze kon haar eigen pilgrim nog maar goed voor de geest halen — hoe ze zich die dag gevoeld had, de zenuwen en spanning (haar maag die het einde van de rit niet zo leuk vond en besloot dat hij wel wat leger mocht), maar ook de nieuwsgierige blikken. De een oprechter dan de ander, precies zoals nu ook het geval was. Neva had niet de indruk dat er onbetrouwbare mensen tussen deze nieuw komst zaten, maar haar mensenkennis had haar al eerder eens in de steek gelaten en dus durfde ze er op deze allereerste dag nog niet meteen op te vertrouwen.
Wanneer Neva losjes haar armen over elkaar heen vouwt, klaar om langs de andere kant weer terug te lopen, voelt ze hoe zachtjes een hand over haar rug heen glijdt. De naderende voetstappen waren aan haar aandacht ontsnapt door de geluiden vanop de markt zelf, waarop Neva vrijwel meteen op kijkt naar wie haar is komen begroeten. “Hey,” glimlacht Rhys haar toe. Onbewust tikken haar mondhoeken nog iets verder naar omhoog, de lach evenarend dat haar toe wordt geworpen. “Hey,” begroet ze de lange man vervolgens terug.
”Hebben de zieke mensen je toch een avondje vrij kunnen geven?” vraagt hij vervolgens, zacht grappend, waarop de brunette een keer grinnikt. Toegegeven, ze was veel aan het werk en de laatste tijd was dat er niet minder op geworden. Voor elke patiënt nam de jonge verpleegster alle tijd en ze dacht er niet aan om het slechts bij een afstandelijk bezoekje te houden voor alleen het benodigde onderzoek of controles. Nee, zelfs nu nog bezocht Neva patiënten die ze eens over de vloer heeft gehad — ook al waren hun verwondingen of dergelijk al langs niet meer gaande. “Waar ik ze wel dankbaar voor ben, trouwens.”
”Het heeft me geholpen dat ik sommige van hen ook een avondje vrij heb kunnen geven van de ziekenboeg,” reageert Neva een tikkeltje geamuseerd terwijl ze een subtiel knikje maakt naar een van haar wat oudere patiënten, wie met zijn kleindochter over de markt heen wandelt. Hij wilde zo graag even naar buiten en dus had Neva hem uiteindelijk toegestaan een uurtje naar buiten te gaan. Nu ze zelf ook op de markt aanwezig was kon ze hem tevens ook een beetje in de gaten houden. “Wat frisse lucht op een avond als deze doet iedereen wel goed dus het was een beetje een win-win. Voor de rest sta ik op standby mocht er wat gebeuren.”
”En jij? Hoe is het vandaag gegaan?” vraagt de brunette vervolgens, waarop ze Rhys een vederlicht duwtje tegen zijn arm geeft met haar schouder. Schuins kijkt ze naar de lange man op, waarbij haar blik over zijn gelaat heen glijdt en deze als vertrouwd in haar opneemt. Ondanks de verschillen in hun leeftijd, hetgeen waar Neva overigens nooit echt bij stil heeft gestaan, had ze nooit verwacht in Rhys te vinden wat ze nu van hem krijgt; een vriendschap, dieper dan dat, met een band die andere wellicht niet voor mogelijk zouden beschouwen omdat het niet enkel berust op intimiteit. Liefde iets dat Neva afgezworen heeft na haar breuk met Raphael, maar waar ze in de man langs haar precies datgene lijkt te hebben gevonden wat ze mist.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

15 feb 2022 - 16:43 Armadillo is offline

Armadillo 9080

KADEN ANDREAS VALE
26 — Mechanic — Avondmarkt — Epsilon & Tuomas — Outfit

Kaden’s wenkbrauw schoot omhoog bij de woorden die Epsilon sprak. Misschien was dit wel de reden dat Kaden nieuwelingen normaliter niet in de eerste paar weken sprak. Dan hadden ze wat tijd om van een afstandje gewend te raken aan zijn gedrag en opmerkingen. En, had Kaden zelf de tijd om mensen te observeren en in te schatten. Zo zat hij in ieder geval niet opgescheept met iemand die zijn sarcasme niet scheen te begrijpen óf hem ronduit wilde beledigen.
Kaden kneep zijn ogen tot spleetjes en uitte zijn opkomende frustratie op zijn onderlip – die niet onbekend was met de pijnlijke druk van zijn voortanden. Het gegrinnik van Valerie was hem niet ontgaan en de opmerking die volgde, probeerde hij te negeren. Ze wist dat hij niet stond te popelen op nieuwe bewoners en zich meestal afzijdig hield. Daarbij, lokte hij niet alleen nieuwkomers uit en waren de anderen doorgaans ook onderworpen aan zijn gedrag.
En, laten we eerlijk zijn, er waren ook genoeg momenten dat mensen wel van zijn aanwezigheid konden genieten. Want ondanks zijn mankementen, wist Valerie als een van de besten dat hij – al bij een fluistering van zijn naam – er voor haar zou zijn.
Net wanneer Kaden verbaal op Epsilon wilde reageren, opende hij zijn mond. ‘Eh – ik eh. Mijn grootvader had een oude tractor die de ene reparatie na de andere nodig had, dus als je ooit een zwijgzame assistent nodig hebt… Wel, hier loopt vast wel iemand rond die even goed is in het aangeven van de juiste moersleutels als ik.’ Stamelde Epsilon aarzelend.
Kaden liet een stilte vallen en bestudeerde kort zijn gezicht. Het verraste hem hoe Epsilon zijn beledigende opmerking – Kaden was er nog niet over uit of dit zijn humor was – probeerde goed te praten. Het was hem in ieder geval opgevallen dat de jongeman een merkwaardige persoonlijkheid had die Kaden enigszins in verwarring bracht.
’Als ik iemand nodig heb die naast moersleutels ook beledigende opmerkingen naar mijn hoofd wilt smijten,” Kaden pauzeerde kort en schonk hem iets wat leek op een glimlach, ‘dan weet ik je te vinden, nieuweling.’.
Hoewel hij er nog niet uit was wat hij van de nieuweling vond, moest hij toegeven dat Epsilon ballen toonde door zo’n opmerking naar zijn hoofd te gooien. Kaden zou niet toegeven dat hij er zelf om had gevraagd, maar dat was hem wel duidelijk. Voornamelijk door de manier hoe Valerie op Epsilon zijn woorden had gereageerd.
’Hé, nieuwe vrienden aan het maken?’ klonk er.
Kaden werd verrast door de stem van Tuomas, die hem automatisch wat meer op zijn gemak stelde. Hij merkte dat zijn frustratie niet zo prominent meer aanwezig was en nam zich op dat moment voor om Epsilon een iets warmer welkom te geven dat dat hij hiervoor had gedaan.
’Nou – ik weet niet of je het zo kan noemen,’ begon Kaden met een lachje alvorens hij zijn blik voor een seconde van Tuomas afwendde. Hij wist zijn komende opmerking in te slikken en gaf het een luchtige twist; ‘Wel heb ik hem kennis laten maken met twee van de leukste bewoners hier.’
Kaden schonk Tuomas een lichte grijns. Hij wist dondersgoed dat leuk niet de juiste benaming was.
’Nieuweling,’ Kaden richtte zich tot hem, ‘Hierbij, de derde leukste bewoner. Tuomas hier, weet over het algemeen wel spullen heel te laten, misschien valt er nog iets van hem te leren.’ Vervolgde hij grappend en schonk Epsilon een geruststellende blik alvorens hij Tuomas stevig tegen zijn schouderblad klopte en vriendschappelijk in zijn schouder kneep.
Hoe Tuomas hem een aantal seconden geleden nog op zijn gemak liet voelen, besloop hem een ongemakkelijk gevoel. Het voelde alsof hij Tuomas al een tijdje niet gezien had – en al zagen ze elkaar, wist Kaden het gesprek of de ontmoeting snel tot een halt te roepen. Sinds dat het zusje van Tuomas had laten weten gevoelens voor Kaden te hebben, wist hij niet helemaal hoe hij de situatie met Tuomas aan moest pakken – en of hij dat uberhaupt wilde doen. Misschien konden ze doen alsof er niets aan de hand was? Hij had ook geen idee of Sade deze informatie met hem zou delen of niet. Ah – daar zou Kaden waarschijnlijk snel achter komen.
Kaden liet zijn blik van de een naar de ander glijden. 'Ik zweer het je, wat is dat toch met lang haar?' hij schudde zijn hoofd. 'Werkt dat nou echt bij de vrouwen?' hij keek van Tuomas naar Epsilon, aangezien hij de verhalen van Tuomas wel wist. Kaden was eerder benieuwd naar hoe Epsilon dat ervaarde. Als hij het onderwerp van zijn afwezigheid niet met Tuomas aan wilde kaarten, zou Kaden een andere manier moeten vinden om hier onderuit te komen en op dit moment, was Epsilon zijn redding in plaats van andersom.

[ bericht aangepast op 15 feb 2022 - 16:49 ]

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

15 feb 2022 - 20:36 Culloden is offline

Culloden 545

RHYS SWANSON
42 - Security Force Agent - at market - with Neva

Hoe Neva elke keer Rhys' humeur wist doen opflakkeren was hem een raadsel. Ook nu wist haar glimlach alle stress en de zwaarte van een lange dag naar de achtergrond te verwijzen. Zelfs wanneer hij een rothumeur had, vond ze wel een manier om hem tot rust te doen komen waardoor hij weer ontspannen verder kon. Dat was één van de dingen die hij zo geweldig vond aan haar. Er waren nog vele andere dingen, maar om die allemaal te benoemen had hij toch wel even de tijd nodig.
'Hebben de zieke mensen je toch een avondje vrij kunnen geven?' had hij haar gevraagd nadat ze hem op haar beurt begroet had. 'Waar ik ze wel dankbaar voor ben, trouwens.'
'Het heeft me geholpen dat ik sommige van hen ook een avondje vrij heb kunnen geven van de ziekenboeg,' antwoordde Neva waarna ze naar een oudere man verderop knikte. Hij wandelde over de markt samen met en jonger meisje die hem ondersteunde. Rhys kon een kleine glimlach niet onderdrukken. Niet alleen om het feit dat het vertederend was om te zien, maar ook omdat hij het mooi vond dat Neva altijd haar patiënten voorop droeg. Zelfs wanneer ze eigenlijk niet aan het werk was. 'Wat frisse lucht op een avond als deze doet iedereen wel goed dus het was een beetje een win-win. Voor de rest sta ik op standby mocht er wat gebeuren,' ging ze vervolgens verder.
'Dat is waar,' was hij het met haar eens. 'Zeker nu we ook echt over frisse lucht beschikken.' Dat was ooit wel anders geweest. In 2149 was de luchtkwaliteit echt vreselijk geweest en was het haast onmogelijk om zonder een zuurstofmasker naar buiten te komen. Toen hij in Terra Nova aankwam leken zijn longen in eerste instantie de schone lucht niet aan te kunnen. Gelukkig was dat normaal geweest en verbeterde het al snel.
'En jij? Hoe is het vandaag gegaan?' vroeg Neva waarna ze een duwtje tegen zijn arm gaf. Niet dat het hem veel deed aangezien hij best wel wat groter was dan haar en stevig op zijn benen stond. Hij keek haar even geamuseerd aan en wou net antwoorden toen er kort rumoer klonk bij een kraampje een paar meter verder. Uit gewoonte schoten zijn ogen meteen naar de oorsprong waar hij een nieuweling wat onhandig met een houten balk in zijn armen zag staan. Al snel vonden zijn ogen ook Kaden, die hem op dat moment ook net leek aan te kijken. De jongen was waarschijnlijk niet de beste eerste kennismaking voor de nieuweling, maar het zag er wel uit alsof hij zich deze keer een beetje ging gedragen.
'Sorry,' verontschuldigde hij zich bij Neva voor de korte afleiding. 'Vermoeiend, maar het ging over het algemeen wel goed.' Het was geen geheim dat Rhys wel wat ouder werd en dat zijn job ook best wel wat fysieke obstakels met zich meebracht. Daar voelde hij tegenwoordig wel wat meer van dan enkele jaren geleden. Een pilgrimage begeleiden was ook zeker niet niks. 'Geen Sixers of dino's tegengekomen onderweg,' kon hij opgelucht melden. Met Sixers kon hij nog leven, maar de dinosaurussen waren echt z'n ding niet. De eerste keer dat hij er een zag had hij het nog net niet in zijn broek gedaan. 'Er was er wel eentje heel erg verward dus hij zette het op een lopen. Daar ben ik wel even achteraan moeten gaan,' vervolledigde hij zijn beschrijving. Gelukkig had de nieuweling niet geweldig hard kunnen rennen en had hij hem zo weer bij de groep kunnen brengen.
'Dus ik ben wel toe aan wat ontspanning.' Hij keek nog een laatste keer richting Kaden, maar zag dat het allemaal wel opgelost leek te zijn. 'Daar kan ik wel wat hulp bij gebruiken trouwens,' zei hij met een veelzeggende grijns tegen Neva. 'Zullen we op drankjesjacht gaan?'

Nothing is impossible in my own powerful mind.

16 feb 2022 - 18:53 Elentiya is offline

Elentiya 12318

Neva Jade Hill
I don’t trust easily. So when I tell you I trust you, don’t make me regret it.

⇝ 26 ⋅ Nurse ∞ The market ⋅ w/ Rhys ⇜

”Dat is waar,” stemt Rhys toe op Neva’s woorden. “Zeker nu we ook echt over frisse lucht beschikken.” De blondine humt zachtjes, waarbij ze het niet kan laten de avondlucht een keer diep op te snuiven — frisse lucht zoals ze dat eens anders gekend hebben, vervuild en dompig, waardoor verslechterde longen de hoeveel gezonde zuurstof niet eens goed wisten te verwerken de eerste weken hier op Terra Nova. Als Neva één ding hier zichtbaar geleerd had, dan was het wel het vastgestelde feit omtrent dat de lucht nu inderdaad zoveel beter doet. Ze heeft kleur terug op de gezichten van haar patiënten zien komen, maar ook de nieuwelingen die onlangs pas zijn aangekomen. Huid en haar dat eveneens zichtbaar goed reageert, maar ook gemoedstoestanden die verbeterd zijn. Met een zweem van een glimlach volgt de jonge verpleegster met haar blik de oudere man dan ook, terwijl hij samen met zijn kleindochter de weg over het marktplein vervolgt — alvorens ze naar Rhys zijn dag vraagt, een speels duwtje daarop volgend.
Met een onderdrukte grinnik staart Neva naar hem op, zichzelf maar al te goed beseffend dat ze hem met met geen mogelijkheid aan het wankelen kon krijgen gezien hij kop, nek én schouder langer is dan haar. Hetgeen Rhys eveneens lijkt te amuseren, althans tot er verderop wat rumoerigheid lijkt te klinken. Neva kijkt mee in de richting, waar ze al gauw een paar bekende gezichten spot. Een subtiele frons nestelt zich tussen haar wenkbrauwen in, niet goed wetende wat er nu precies aan de hand is — of wat het is dat Rhys zijn aandacht exact getrokken heeft. Ze herkende Kaden, een jongeman waar ze nog altijd haar vraagtekens bij heeft omtrent het gegeven dat hij zijn ouders achtergelaten heeft. Misschien dat ze hem er later nog eens naar zou vragen, niet voor nu.
”Sorry,” verontschuldigd Rhys zich. “Het is oké,” brengt Neva tussendoor uit, de glimlach wedergekeerd rond haar mondhoeken. “Vermoeiend, maar het ging over het algemeen wel goed. Geen Sixers of dino's tegengekomen onderweg,” vervolgt de Security Agent, de opluchting niet alleen hoorbaar in zijn stem, maar ook zichtbaar op zijn gelaat. “Er was er wel eentje heel erg verward dus hij zette het op een lopen. Daar ben ik wel even achteraan moeten gaan.” Oh? Met opgetrokken wenkbrauwen kijkt Neva naar Rhys, haar heldere kijkers glijdend over de fijne lijntjes in zijn gezicht, terwijl ze niet alleen zijn woorden hoort, maar ook tracht zijn uitdrukkingen te lezen. Door de maanden heen heeft ze hem steeds beter leren kennen, niet enkel en alleen op lichamelijk gebied, waardoor ze Rhys steeds beter is gaan leren kennen en hij een kant bij haar terug naar boven weet te halen die Neva lang geleden aan kant heeft geschoven. “Dus ik ben wel wat toe aan ontspanning. Daar kan ik wel wat hulp bij gebruiken trouwens.”
Met een veelzeggende grijns kijkt Rhys haar kant op, waarop Neva niets anders kan doen dan een zacht doch geamuseerd lachje uit stoten. Een van haar wenkbrauwen miniem opgetrokken in een veelzeggende uitdrukking. “Is dat zo, hm?” humt de blondine zacht. “Zullen we op drankjesjacht gaan?” vraagt Rhys. Ditmaal verschijnt er een grijns op Neva’s gezicht en daar waar ze eerder haar armen nog losjes over elkaar geslagen had, liet ze deze nu langs haar lichaam vallen. Zonder er verder al te veel bij stil te staan grijpt ze vervolgens zijn hand vast, Rhys zacht met zich meetrekkend in de richting vanwaar Neva weet dat er goede en lekkere drankjes te vinden zijn. “Ik dacht dat je het nooit zou vragen,” werpt ze hem ondertussen toe, onderwijl ze achterwaarts begint te lopen zodat ze hem aan kan blijven kijken. “En aangezien het mijn — zo goed als — vrije avond is, trakteer ik.”
”We zouden dit vaker moeten doen. Een avond als deze heeft toch iets bijzonders, vind je niet?”
Onderweg naar de desbetreffende kraam toe kijkt Neva ongegeneerd rond, zichtbaar genietend van niet alleen haar vrije avond, maar ook de markt dat gaande is — het gezelschap waarin ze zich verkeerd.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

17 feb 2022 - 22:08 Basim is offline

Basim 18633

Raphael Ovesen

28 — Paleontoloog — 7th pilgrimage — with Alice — at his lab

Raphael vond het altijd wel prettig als mensen interesse toonden in zijn werk, zo ook Alice. Hij had haar wel vaker dingen proberen uit te leggen, niet altijd even succesvol, maar ze bleef gelukkig enthousiast. Daarnaast gaf ze ook duidelijk aan wanneer ze vragen had, zo nu ook weer.
'Euh, een dode wat-top-watte?’ vroeg ze lachend, maar ook enigszins ongemakkelijk leek het omdat ze het niet wist. Raphael grinnikte even om haar verwoording. 'Ik wil je werk niet in twijfel trekken, maar is dit niet de welbekende Triceratops?’ voegde ze er nog aan toe, vast proberend om zichzelf te redden. Ze maakte het alleen op deze manier erger voor zichzelf en glimlachend schudde Raphael met zijn hoofd.
Triceratops zien we pas over zo'n twintig miljoen jaar,' legde hij aan haar uit. 'Maar alle dino's die zijn recente voorouders zijn, noemen we ceratopsians. Ze lijken veel op elkaar, dus ik denk dat je de ceratopcians hier daarom verward met Triceratops. Er valt een hoop van ze te leren, ook over de evolutie van Triceratops!' Hopelijk vergaf ze hem zijn enthousiasme, maar zodra hij dacht aan wat ze zouden kunnen leren van deze data, begon hij alweer gigantisch te ratelen. Het zou echt geweldig zijn als er iets uitgevonden zou kunnen worden dat hen naar verschillende tijdsperioden kon sturen en ook weer ophalen. Er zou dan zo veel te leren zijn en eindelijk zou het iets duidelijker kunnen worden hoe evolutie precies zijn gang ging. Ondanks dat ze nu hier zaten, zo'n 85 miljoen jaar geleden, bleef hun kennis erg beperkt.
'Oh nee, we gaan het samen ontdekken, Raph. Jij bent niet de enige die heel de dag gewerkt heeft,' wierp ze tegen toen hij Alice vertelde dat hij ervan uitging dat zij al wel wist welke kraampjes hij echt moest bezoeken. 'Ik heb heel de dag wacht mogen houden, ik kom echt net terug van de barakken. Maar anders had ik zeker voor je een voorverkenning gedaan.’ Ohja, natuurlijk, mensen van de bewaking maakten vaak lange dagen, dus het was inderdaad niet vreemd dat ze zelf ook nog geen tijd gehad had.
'Natuurlijk, jij hebt ook hard gewerkt,' bevestigde hij haar woorden. 'Was er nog wat spannends te beleven of had je pech vandaag?' Het was maar goed dat de kolonie van die actieve types als Alice had, want voor hem zou het drie keer niets zijn. Hij moest wat te doen hebben, maar was ook geen groot fan van iets te veel actie. Out of the gates gaan vond hij dan ook altijd erg spannend, want je wist maar nooit in wat voor gevaarlijke situaties je terecht kon komen. Gelukkig waren er zat ervaren beveiligers hier die hem veilig wisten te houden tijdens zulke tripjes.
Gesproken over de avondmarkt, waarom was deze er eigenlijk? Het was duidelijk dat hij weer eens wat gemist had, al keek hij daar ondertussen niet meer van op. Het gebeurde nou eenmaal vaak dat hij niet helemaal aanwezig was. Toch was dit zo'n geval waarin hij toch maar ging vragen naar wat hij nu precies gemist had.
'Ben je serieus?’ Blijkbaar was Alice er nog niet zo gewend aan als hijzelf. ‘Ben je afgelopen week überhaupt je lab uitgekomen? De tiende pilgrimage is vandaag gearriveerd…' Oh. Zijn gevoel van tijd was dus ook echt waardeloos. Was er nu alweer een jaar voorbij gegaan sinds de vorige pelgrimage? Blijkbaar.
'Euhm, ik ben bang van niet,' bekende hij, schaapachtig grijnzend. 'Ik was druk!' bracht hij nog in verweer, maar hij wist ook wel dat zelfs als hij niet druk was geweest, dat de kans aanwezig was dat hij het alsnog gemist had. 'Maar oké, die nieuwe mensen lopen dus ook rond op de markt? Ik ben benieuwd!' Wie weet zou er nog een oude bekende gearriveerd zijn of nieuwe collega's. Beiden zou leuk zijn. Verder merkte hij wel wat voor slag mensen het zouden zijn. 'Maar oké, ik ruim mijn spullen even op en dan kunnen we gaan.'

Stenenlikker

Index RPG Actieve Topics Zoek