• T H E      W E R E W O L V E S      O F

    𝕸𝔦𝔩𝔩𝔢𝔯𝔰 𝕳𝔬𝔩𝔩𝔬𝔴

    ''Deep in the American countryside, the little town of Millers Hollow has recently been infiltrated by Werewolves. Each night, murders are committed by the Townsfolk, who due to some mysterious phenomenon (possibly the greenhouse effect)
    have become Werewolves. It is nowtime to take control and eliminate this ancient evil, before the town loses its last few inhabitants.''





    T H E

    𝔖𝔱𝔬𝔯𝔶

    Het verhaal is gebaseerd op dat van het gelijknamige spel, Weerwolven van Wakkerdam.
          Na een paar onverklaarbare, mysterieuze moorden in het stadje Millers Hollow zijn de inwoners in rep en roer. Elke nacht gaan de ramen en deuren dicht en worden zo goed mogelijk gebarricadeerd, want elke nacht duiken er nieuwe slachtoffers op die zijn vermoord door wolven. Geen normale wolven, nee, het gaat hier hoogstwaarschijnlijk om weerwolven, zoals de oude mythes van Millers Hollow vertellen. Deze sluipmoordenaars zijn teruggekomen om hun tanden te zetten in de onschuldige inwoners. Het dorpje doet er alles aan om de daders te vinden en de stad te redden, maar dat gaat nog niet zo makkelijk, want hoe vind je daders die zich op de gewone dag tussen de mensen kunnen begeven? Natuurlijk, met het bovennatuurlijke, want weerwolven zijn niet de enige magische wezens in dit dorpje. Ook vind je er verschuild onder de mensen heksen, toekomstvoorspellers en meer. Jagers hebben zich in het dorpje gevestigd om Millers Hollow te beschermen, maar gaat dit lukken? Zullen de dorpelingen overwinnen? Of komen de weerwolven met hun moorden weg?


    In deze RPG volgen we een soort van de verhaallijn van het spel. Iedere nacht wordt er een NPC vermoord en het is aan de dorpelingen om de schuldige aan te wijzen, maar het is geen ''murder mystery'', want we weten al wie de weerwolven zijn. Het is meer dat we de dorpelingen van Millers Hollow volgen in hun paniek en wantrouwen naar elkaar, maar ook kijken we naar de weerwolven die zichzelf in hun dagelijkse leven moeten verbergen. Samen kunnen we heel wat spannende momenten toevoegen, want wat gebeurt er als een weerwolf per ongeluk wordt gepakt door een jager en zijn verwondingen moet verbergen? Wat gebeurt er als een dorpeling per ongeluk getuige is van een aanval een een glimp heeft opgevangen van een mogelijke dader? Maar ook zijn er andere momenten, zoals dorpsfeesten, markten en meer. We gaan relatie opbouwen tussen jagers en prooien en onze karakters zullen heel wat NPC doden vinden, want zo licht als het overdag is, zo donker is de nacht...






    𝕽𝔲𝔩𝔢𝔰

    - Geen perfecte karakters, iedereen heeft negatieve punten.
    - We volgen hier de algemene regels van Quizlet.
    - Er komen in deze RPG mogelijk wat bloederige taferelen aan bod, sinds weerwolven letterlijk moorden gaan plegen, maar we gaan wel 16+ momenten aangeven in het rood met een trigger warning boven onze post.
    - Maximaal 3 karakters en houd wel verhouding tussen mannen en vrouwen in de gaten.
    - Een reservatie blijft 3 dagen staan en vertel het me als je het niet haalt, want dan kan ik je extra tijd geven.
    - Houdt het gezellig en leuk voor iedereen.
    - Tenminste één keer per week posten, want we willen deze RPG actief houden.
    - Minimaal 200 woorden per post, maar mag ook altijd meer!
    - Indien vragen, klachten of afmeldingen, stuur een pb'tje naar calice of Salamanca .



    LET'S WRITE!

    [ bericht aangepast op 22 juni 2022 - 9:59 ]



    THEODORE WILLIBRORD ALWIN

    The moon is mine
    29 • Werewolf • @ middle of the market • w/ Marley




    Zijn woorden hadden zijn mond nog niet verlaten en waren nog amper over zijn lippen gerold of Marley rukte zich zonder twijfel los uit zijn innige begroeting. Haar blik was verontwaardigd, maar in haar ogen schitterde iets wat Theodore niet meteen kon plaatsen, iets wat hij niet meteen begreep. Was ze boos? Op hem? Waarom?
    ‘Je maakt een grapje, toch?’ Haar korte en koude woorden bevestigde zijn vermoedens. Half verrast en half geërgerd door haar reactie krabde Theodore even kort aan zijn hoofd. Wat had zij nou? Hij was niet op haar afgestapt zodat ze de rest van zijn dag kon verpesten. ‘Maak ik ooit grapjes?’ Van zijn flirterige ondertoon van zo even geleden was totaal geen sprake meer.
    ‘Vertel me niet dat je nu alweer bent vergeten wat je gisteren hebt gedaan..’ Marley moest eens weten hoe gevaarlijk dicht ze wel niet bij de waarheid zat, alleen gunde hij haar dat plezier niet. Niet nog een keer, dus hield Ted zijn gezicht strak in de plooien. Hij maakte liever honderd keer ruzie met Marley, dan dat hij zou toegeven dat ze precies wist waar ze het over had. Het was al beschamend genoeg. Nog erger aan dat alles was dat hij dan echt zou moeten erkennen dat hij een serieus probleem had en daar was Theodore nog niet klaar voor. Gisteravond was een grote wazige vlek, maar hoe verder de dag vorderde, hoe meer hij tot het besef kwam dat hij het verpest had. Veelvuldig. Bij meerdere mensen.
          Marley leek echter klaar te zijn voor ronde twee. Overdreven keek ze om zich heen terwijl haar stem met elk woord dat ze uitsprak luider leek te worden. ‘Of heb je nu alweer genoeg van je laatste aanwinst? Waar is die mooie blondine van je? Je leek gisteravond nog zo dol op d’r! Viel ze toch tegen?’ Theo wenste vurig dat hij daar actieve herinneringen aan had overgehouden.
    ‘Jaloers?’ Spottend trok Theodore zijn wenkbrauwen op. Marley was dus duidelijk op het feestje van gisteravond aanwezig geweest. Ze had hem gezien met de blondine en het zat haar klaarblijkend dwars. Ergens deed dat Theodore wel goed, het liet zien dat ze om hem gaf. Al hadden ze nooit het gesprek gehad dat ze exclusief waren. Althans zo ver Theodore zich kon herinneren. Dus wat deed ze moeilijk?
    ‘Of wacht, misschien heeft ze jou de deur wel uitgezet toen ze erachter kwam wat voor een lul je bent!’ De brunette deed er nog vurig een schepje boven op. Marley leek haar woede niet langer onder controle te kunnen houden. Haar vuist belandde op zijn borstkas. En niet op de manier waarop hij het graag zag. De stomp die haar vuist achterliet was hard, maar niet pijnlijk.
    ‘Echt waar Ted, stop hier eens mee! Ik ga je niet elke keer na een slap excuus vergeven! Het is op een gegeven moment echt klaar. Maar dan ook echt.’ Het waren lozen woorden. Dat wist hij. Dat wist zij.
    ‘Is dat zo, ja?’ Zijn stem klonk zacht en laag, terwijl zijn ogen zich in de van haar boorden. Zo vaak hadden ze op ditzelfde punt gestaan en telkens kwam het goed. Telkens zochten ze elkaar weer op. Misschien omdat ze niet zonder elkaar konden. Misschien omdat ze voorbestemd voor elkaar waren. Maar hoogstwaarschijnlijk omdat ze van het spel hielden en verslaafd waren te spelen.
          ’Echt, je hebt geen idee wat je allemaal teweeg hebt gebracht.. sukkel!!’
    ‘Jezus, Marley. Doe eens rustig. Ben je ongesteld ofzo?’ Theodore had haar even willen laten uitrazen, maar op een gegeven moment was ook hij klaar. Vrouwen waar zulke vermoeiende schepsels. Zeker als ze dan ook nog eens weerwolf waren. Laurel was daarvan exhibit A.
    ‘Laat me raden, het is zeker allemaal mijn fout?!’ Zijn hazelkleurige ogen kleurde zwart en hij voelde de woede, die geheel onterecht was maar die hij niet tegen kon houden, in zich opborrelen. Als zij boos mocht doen, mocht hij dat ook. ‘Ik ben reuze benieuwd, Marls;' zijn stem klonk honend. 'Wat heb ik dan allemaal wel niet teweeg gebracht?’

    Texts
    To: Tony
    — Ja man, big time
    — Grapje, anytime!
    — Heb je het gezien trouwens? Ik zeg het je dit dorp is gek

    To: Lau
    — Ben ok.
    — Jij ook?

    To: Nea
    — Ze worden met de dag gestoorder
    — Geen commentaar

    [Edit: want sms’jes vergeten]

    [ bericht aangepast op 9 juni 2022 - 23:50 ]


    (n) a particular period of time in history or a person's life

    Elide Oryn
    A well read woman is a dangerous creature.

    29 • Witch • Owns a small shop • Outfit • The market w/ Nathaniel

    Wanneer haar hand dat van Nathaniel aanraakt trekt er een golf door Elide’s magie heen. Was hij een vreemdeling geweest, dan had ze hem al lang en breed opgemerkt, nog voor hij langs haar was komen te staan, en had ze kunnen verdwijnen voordat hij haar überhaupt zou hebben gezien. Het missen van een waarschuwingssignaal duidt echter aan hoe diep de man zich al binnenin haar heeft weten te nestelen. Niet alleen op lichamelijk wijze, maar ook de manier waarop Nathaniel zich in Elide’s zwartgeblakerde hart geplant heeft, als een klein zaadje om te ontkiemen. Een plek die ze zelden openstelt naar andere toe, waar ze één keer de fout gemaakt heeft om iemand dichterbij te laten komen dan enkel het verwarmen van haar bed. En Nox. De kleine peuter wie de rest van haar hart volledig voor zich gestolen heeft, haar eigen vlees en bloed. Haar zoon.
          "Wat had je dan gedacht Elide, dat ik de hele dag in bed zou blijven liggen?" brengt Nathaniel ondertussen uit, alvorens hij een hap van de appel neemt. Onbewust dwaalt Elide’s blik af naar zijn mond, luttele seconden voordat het zijne precies hetzelfde lijkt te doen, maar dan naar dat van haar zodra ze haar tanden zacht in haar onderlip zet. Dezelfde mond die ze uren geleden nog op haar lichaam gevoeld had, tanden schampend over de dunne en gevoelige huid heen. Met een zweem van een glimlach vangt Elide vervolgens zijn donkere kijkers. Een blik waar ze zich vannacht meerdere keren in heeft laten verdrinken. Had ze werkelijk gedacht dat hij de hele dag in bed zou blijven? Het was slechts een illusie geweest om te denken dat ze deze confrontatie had kunnen vermijden, want wat was haar excuus? Zonder aarzelingen weet Elide echter uit te brengen dat er vast niets is waarmee ze dit gladgestreken gaat krijgen. Wat moest ze hem zeggen ook?
          ”Hm, dat ligt eraan wat je intentie was. Misschien was je wel ontbijt gaan halen..” reageert Nathaniel met een veelzeggende uitdrukking op zijn gelaat. Dan vervolgt hij op een gespeelde teleurstellende toon; “maar goed, ik zie nergens een croissant, dus de waarheid is hard." Dan drijft hij op denkbeeldige wijze een dolk door zijn hart heen, precies de plek waar Elide hem geraakt heeft met haar acties. Een vorm van schuldgevoel trekt door de heks haar wezen heen, pulserende over de kabbelende golfjes van haar magie — zichtbaar in het nu heldere blauw van haar ogen, kolkend in de diepte daarvan.
          ”Het is niet —” wat?
          ”Ik wilde niet —” weggaan?
          ”Ik moest —” naar Nox? Leugenaar.
          Onopgemerkt klemt Elide haar tanden op elkaar. Ze haatte het. Haatte de gedachten dat ze tegen Nathaniel wil liegen, maar verafschuwt gelijktijdig het feit dat ze het niet meer kan. Niet wanneer het de man voor haar betrof en al helemaal niet met een leugen waarin ze haar eigen onschuldige baby zou betrekken. Nox was al sinds gisterenavond bij Elide’s vaste babysitter, een vertrouweling waarvan de heks volledig zeker was dat er niets verkeerd kon gaan. Misschien was ze een klein beetje te ver gegaan door de ietwat oudere vrouw eerst onder een vragenvuur te laten gaan, waarbij ze onopgemerkt haar magie aan het werk had gezet. Schaamteloos had Elide met spreuken door de oude vrouw haar geheugen gespit, alles om er maar zeker van te zijn dat haar kind veilig was wanneer ze even weg moest. Al helemaal wanneer Elide naar een feestje ging waar ook haar lieftallige ex aanwezig was.
          ”Nee, het is goed Elide, je zal vast je redenen hebben gehad,” brengt Nathaniel uit, waarna hij zijn theatrale woorden van eerder moeiteloos van de spreekwoordelijke tafel veegt. Een bedenkelijke frons vormt zich vervolgens tussen zijn wenkbrauwen in, zijn blik opnieuw tot de brunette voor hem gericht. Had ze werkelijk haar redenen gehad? En zoja, waren het goede geweest? Elide loog misschien niet hardop, maar ze deed het wel degelijk met de manier waarop ze handelden. Haar lichaam en geest verlangend naar de man voor haar op elk mogelijke manier, maar haar verstand wees haar op het feit dat de man een zwakte vormde dat ze niet kon gebruiken. Niet zolang ze geen manier gevonden zou krijgen om de twee verschillende werelden te verenigen. Maar kon ze werkelijk bij hem weg blijven nu ze meer en meer van hem gekregen had? Het was een onmogelijke opgave, dat wist ze nu al.
          “Als het iets is dat ik heb gedaan of wat je niet fijn vond, hoor ik het graag. Er is altijd ruimte voor verbetering niet?”






          ”Nate, alsjeblieft,” fluistert Elide zacht, haar stem warm en oprecht. “Het ligt niet aan jou.” De cliché gesproken woorden voelen zuur aan op haar tong, zijn te simpel om zo tussen hen in naar buiten te gebracht te worden, maar Nathaniel weet haar kortstondig af te leiden waardoor ze niet verder durft te spreken. De ketting die eerder hun beide aandacht had getrokken wordt door de Hunter met een paar muntstukken betaald, waarna hij zacht Elide’s gebalde vuist vastpakt. Als vanzelf ontspant haar hand en vouwt Elide haar vingers zo open dat Nathaniel de ketting in haar handpalm kan leggen.
          ”Hier. Ik denk dat jij hier meer raad mee weet dan ik,” zegt hij vervolgens.
          ”Dankjewel, maar dit had je niet hoeven doen,” glimlacht Elide wederom. En terwijl haar vingers het koele zilver van de ketting omvatten vraagt ze Nathaniel of hij weet wat er gebeurd is. Hoeveel uur hij inmiddels wakker was wist ze niet, maar wellicht was hij kort na haar vertrek opgestaan en had hij meer opgevangen dan zij nu had gedaan. Zelfs uit de verschillende koorden van haar magie wist Elide nog niet mega veel op uit te halen. “Nee, maar ik gok dat het gaat over die brandstapel,” antwoord de hunter, al knikkend naar de rokende pluim een eindje verderop. “Ik heb nog nooit meegemaakt dat zo een ding in het echt gebruikt wordt...Het voelt akelig middeleeuws."
          Elide huiverde, drong het oeroude primitieve instinct in haar wezen naar de achtergrond wanneer deze haar toefluistert om op de vlucht te slaken. Weg van hier, weg van de brandstapel waar enkele van haar verre voorouders al veel eerder mee te maken hebben gehad. Ze kon de krijsen tot in de kern van haar magie horen, in de geesten van het verleden waaruit ze nu en dan haar eigen kracht wist te putten. Het was een vreselijk geluid, welke nu luid bonzend tekeer ging in haar oren. Nathaniel’s vraag of alles oké was drong daarom vaag tot haar door, waarop Elide een enkele keer met haar ogen moet knipperen om het verleden van haar netvlies af te halen.
          ”Ja, het is oké,” reageert ze uiteindelijk met een ietwat wankele stem.
          In de stille overdenkingen is Elide’s blik afgedwaalt naar de laatste krullen van het rokende vuur, maar nu richt ze haar heldere kijkers weer terug op de man voor haar. In onruste pulseringen deint de magie om Elide heen zodra ze voor luttele seconden terug in het verleden werd gezogen, maar nu ze Nathaniel’s blik weer vond zakt de magie als een uitgeklopt laken rustig terug neer. “Het is gewoon niet meer iets van deze tijd, maar mensen doen blijkbaar gekke dingen als ze in het nauw gedreven worden. Ik weet niet welk statement ze hiermee getracht hebben te maken, maar ik betwijfel in hoeverre het daadwerkelijk zal helpen.” Suggestief tikt Elide een van haar mondhoeken omhoog als ze naar Nathaniel kijkt.
          “Mijn soort is er tenslotte ook nog steeds.” Dan verzacht haar uitdrukking en verschijnt er een tedere gloed in haar ogen als gevoelens het dreigen over te nemen.”Ik was op weg om wat eten te gaan halen voor Nox. Hij is nog bij de oppas.”
          Een stille uitnodiging rust in Elide haar woorden. Misschien niet toen ze vanmorgen zijn bed uit geslopen was, maar wel nu ze van plan is om haar baby op te gaan halen. Elide had Nathaniel zelden direct gevraagd om met haar mee te gaan, mits het om hun intieme momenten samen ging. Nox had echter niets te zoeken op het plein nu en hoe graag Elide de kleine ook meenam naar de markt, de sfeer was er te beladen om er een peuter van nog geen twee overheen te laten stappen. Waar zijn vader uithing, ondanks dat Tony haar al een bericht gestuurd had, mocht Joost weten. Elide deed haar uiterste best om te voorkomen dat hun kind bekend raakte met de verschillende vrouwen in zijn leven. Dan verschijnt er een serieuze uitdrukking op haar gezicht en met de ketting nog altijd tussen haar vingers in geklemd, vechtend tegen het verlangen om de ruimte tussen haar en Nathaniel in te verkleinen, kijkt ze opnieuw naar hem op. Tegen alle voornemens in om de afstand te bewaren, pakt ze toch met haar vrije hand zacht de zijne vast. Haar vingers vlechtend door de zijne heen, in een poging slechts een kneepje te geven.
          ”Ik ben niet bij je weggegaan vanmorgen omdat je iets verkeerds gedaan hebt, Nate. Ik moest. . .” Ademen. Mezelf bijeen pakken omdat ik mezelf anders verlies. In ons. In wat we wel of niet hebben samen. In jou. . .. “Ik moest er even tussenuit. En daarna gebeurde dit.” Met een soepele beweging van haar hand gebaard Elide een keer naar het gebeuren een eindje verderop. “Ik moet weten wat er gebeurd is.”

    [ bericht aangepast op 10 juni 2022 - 15:38 ]


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'


    Ezekiel H urley A nderson
    ☽ Not one drop of my self-worth depends on your acceptance of me ☾
    25 – Witch – Outfit – Millie's Milkshakes – With Basilio

    De afvalcontainer in het verlaten steegje was verruild voor de felle neonkleuren en drukke printjes van Millie’s Milkshakes. Misschien niet de beste keuze voor twee heren met een behoorlijke kater, maar alles was beter dan naast de kotscontainer staan. Bovendien waren ze nu ver genoeg van de verbranding af zodat ze konden doen alsof er niet zojuist iemand levend op de vuurstapel was gegooid.
          De drankjes waren besteld en Bas deed een poging om het magische drankje weg te krijgen. Magie kwam vaak met een prijs, of dat nou een offer was, of een onsmakelijke smurrie het was, je moest er wat voor over hebben.
    [tabMet een trieste blik leunde zijn vriend met zijn ellebogen op de bar. Het enige wat nog ontbrak was een regenbui boven zijn hoofd. Ezekiel had het met hem te doen, zeker aangezien alles erop wees dat Bas meer informatie over het voorval had. Informatie de aan het knagen was aan zijn ziel. In een poging Basil gerust te stellen had Ezekiel hem verteld dat ze er toch niets aan hadden kunnen veranderen, maar Basil ging daar direct tegenin. "Ik kon ertussen gesprongen hebben Zeke, mensen een beetje verstand toespreken." De gedachte achter zijn woorden was mooi, dat kon zelfs Ezekiel beamen, maar verstand was precies hetgeen wat in velen hoofden hier ontbrak. Er tusseninspringen had enkel meer problemen opgeleverd, problemen waar Ezekiel liever niet aan dacht. Op het moment gunde hij zijn vriend een beetje meer egoïsme zodat hij zichzelf op de eerste plek zette inplaats van wat vreemden.
          Ezekiel snoof. ‘’En dan wat?’’ Begon hij op een felle toon, al was het enkel bedoeld om Basil te verlossen van het schuldgevoel dat aan hem hing. ‘’Dan hadden ze jou meegenomen naar de brandstapel. Of jou én Mason. Weerwolf en weerwolfverdediger. Deze mensen hebben het kennelijk in zich.’’ De rust die hij eerder had weten vinden in de Milkshake bar was als sneeuw voor de zon verdwenen. Het was niet angst wat door zijn aderen stroomde, maar eerder een mix van afgunst en woede jegens de daders. ‘’Eerlijk, je hebt goed gehandeld al voelt het misschien niet zo.’’
          Of zijn woorden de juiste reactie hadden opgewekt bleef de vraag, al kwam de sigaret wel te voorschijn. Ez moest de drang om de sigaret met een vingerknip aan te steken onderdrukken en kwam zodoende op de vraag naar de gebeurtenissen van de avond ervoor. Met zijn lichaam een kwartslag naar Basil toegedraaid had hij aandachtig geluisterd naar het verhaal. Ondertussen probeerde hij de belangrijkste details een veilige opbergplaats te geven in zijn geheugen. Informatie was belangrijk in een dorp als Millers Hollow. Naarmate Basil verder sprak begon het medelijden met Mason af te nemen. Ergens had hij er wel om gevraagd, al bleef een publieke verbranding ver buiten proportie.
          "Ik had meteen Neamhain moeten bellen, die twee niet zomaar buiten gegooid hebben." Eindigde Bas met een nieuwe golf spijt. Nog voordat Ez er erg in had, had hij met zijn ogen gerold. Wat moest hij doen om te zorgen dat de jongen zichzelf niet meer beschuldigde?
          ’’Elk andere aanwezige had dat ook kunnen doen.’’ Ezekiel plaatste zijn hand op de schouder van Basil en schudde hem kort door elkaar. ‘’Je moet echt stoppen met jezelf de schuld geven, man. De enige schuldigen zijn degenen die het vuur hebben aangestoken.’’ En misschien ook Mason zelf een beetje.
          ‘’Denk je dat Mason er echt een was?’’ Vroeg Ezekiel. Met licht toegeknepen ogen keek hij Bas aan voor zijn reactie. Hoewel de jongen nooit eerder had aangegeven in ook maar iets van het bovennatuurlijke te geloven, waren de moorden zodanig aan het opstapelen dat daar misschien verandering in was gekomen.
          "Natuurlijk niet! Verhaaltjes zijn verhaaltjes- verzonnen door één of andere gek die zijn dorpsgenoten bang wilde maken. En kijk waar het ons nu gebracht heeft." Antwoorde Basil. Langzaamaan knikte Ezekiel op een instemmende wijze. Het was maar beter om het bij verhaaltjes te houden.
          "Het zijn momenten als deze dat ik me afvraag waarom ik niet weg ben gegaan uit Millers Hollow." De spieren in Ezekiels lichaam verstijfden bij het horen van zijn zin. Roerloos staarde hij voor zich uit, direct terug denkende aan hoe zijn eigen broer Milers Hollow verliet, en vervolgens ook nog eens zijn vriendin. Langzaam slikte Ezekiel de brok weg die in zijn keel was ontstaan. Basil zou toch niet de volgende op de lijst zijn? "We kunnen nog wegrennen Zeke, weg op mijn scooter. Even strippen voor wat geld en daarna naar LA ofso." Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Deze keer werd hij tenminste uitgenodigd, maar hij wist dat het voor Bas misschien een echt plan kon zijn, maar nooit voor hemzelf. Millers Hollow was Ezekiels thuis, hoe fucked up het dorpje dan ook wel mocht worden. Nergens anders kon hij genieten van de vrijheid binnen het vogelkooitje. Perfect was het zeker niet, maar het kleine dorpje had genoeg plekken waar je nagenoeg niemand tegen kwam en een bos vol met gratis ingredïenten. Hij zou gek zijn om dit op te geven voor een stad als LA waar overal ogen waren die hem konden betrappen.
          ’’Ik wil nog niet dood gevonden worden op jouw scooter.’’ Bracht Ezekiel al lachend uit. Het was een verbazing dat het gammele ding überhaupt nog reed. Ondanks dat hij oprecht geen fan was van Basil’s scooter, boodt het object een welkome onderwerpswissel naar iets lutchtigers. Net op dat moment werden ook hun milkshakes geserveerd. Gretig schoof Ezekiel zijn eigen milkshake naar zich toe om er een slok van te nemen.
          "Hoe is het met Elaine?" Net optijd had Ezekiel het romige vanille drankje doorgeslikt om niet in hoesten uit te barsten. Met een zo kalm mogelijke uitstraling rechtte hij zijn rug om zijn vriend aan te kunnen kijken, al was hij vanbinnen alles behalve kalm."En nee ga het onderwerp niet switchen, ik heb dit even nodig."
          ’’Uhm’’ Bracht Ezekiel stamelend uit. ‘’Goed hoor.’’ De blik in Basil zijn ogen vertelde hem dat hij hier niet onderuit ging komen met een simpel antwoord over iets waar zijn vriend totaal niet op doelde met zijn vraag. ‘’Het was, uh… erg gezellig gisteren.’’ Zei hij al knikkend, ondertussen friemelde hij wat aan het rietje van zijn milkshake. ‘’Misschien iets té, maar daar ben ik nog niet overuit.’’ Voegde hij er tenslotte als laatste aan toe nogsteeds langzaam knikkend.
          ’’En jij dan, heb jij nog wat leuks meegemaakt op het feest?’’ Vroeg hij met een veelbetekende wiebel van zijn wenkbrauwen.

    To: The Fantastic Four Three (Marley, Nea & hijzelf)
    Bas zei dat de ruzie gisteren al ws begonnen.
    Mason had iets gezegd over Millie
    ofzo
    Dikke ruzie
    En toen dat wat Mar zei
    Balennn, wrm geef je die gozer nog een kans?
    Hij verdient het niet 💀
    Ik heb misschien wel iets stoms gedaan 😶
    Iets met je ex mee naar huis nemen
    Hbu tho 👀👀


    -growth is a process

    ALESSANDRA CALERUEGA
    I am not looking to escape my darkness
    I am learning to love myself there
    twentyseven • witch • main square • with william

    Haar ogen waren op de donkere rookpluimen gericht. De ongename geur van verbrand mensenvlees lag als een verstikkende deken over het plein heen. Op haar lippen lag een fluistering van Latijnse woorden. Toen Ales op het plein aankwam, was Mason Davies al overleden. Het was op z’n zachtst gezegd disturbing, het gemak waarmee de dorpelingen de man op de brandstapel hadden gegooid. Het gejuich dat hiermee gepaard ging. Als ze dit het gevolg was van een simpele beschuldiging zonder enig bewijs, tot wat waren ze dan nog meer instaat? Terwijl ze door de opgewonden menigte heen liep, nam ze de woorden van de menigte in haar op. Het liet de kleine haartjes in haar nek recht overeind staan. Haar nagels drukten in de palmen van haar hand. Op een manier verdiende dit vervloekte dorp het, alle aanvallen, als dit de manier was waarop ze er mee omgingen. Als stieren die opgefokt werden door een rode, waperende doek. Misschien moest Mason Davies’ dood niet voor niks geweest zijn. Zijn hart klopte al enige tijd niet meer en voor de donkere, zwarte magie waren vervloekingen krachtiger wanneer het slachtoffer tijdens het ritueel overleed, maar Mason Davies’ moord was nog altijd voelbaar. Ales kon de onrust in de lucht haast proeven. En dus begon ze met de incantatie, een kleine souvenir voor degene die Mason Davies zo enthousiast van zijn leven hadden beroofd. Het ging zonder twijfel dat dit dezelfde soort mensen waren die honderden jaren geleden heksen op de brandstapel zetten en –
          Iemand botste tegen haar op. De incantatie glipte uit haar vingers. Bij de duivel… Grote handen vouwden zich stevig rondom haar schouders, zodat ze niet tegen de vlakte ging. Met een donkere blik in haar ogen keek ze op naar de boosdoender. Een kleinere vloek lag op het puntje van haar tong.
          “Mijn excuses ik-”
          Haar ogen vernauwden zich verder toen ze de man herkende van enkele dagen eerder. Haar auto had een behoorlijke deuk opgelopen door hun botsing en stond nog altijd in de garage.
          “Oh jij bent het,” sprak de blonde man, “ik begin haast te denken dat je met opzet tegen me aan komt knallen.” Hij keek vluchtig om zich heen, opzoek naar iemand in de menigte.
          Een schamper lachje verliet haar lippen. “Wist je dat dat een karaktertrekje is van narcisten?” vroeg Ales hem. “Altijd andere de schuld geven?” Vragend trok ze een wenkbrauw naar hem op. “Ik stond stil, jij niet. Stilstaande mensen knallen doorgaans niet tegen andereaan.” Ze zou hem vertellen dat hij eens naar de dokter moest met zijn waanbeelden, ware het niet dat hij dan uiteindelijk bij haar terug zou komen.
          De geïrriteerde uitdrukking op haar gezicht verzachtte bij het lezen van Nea’s berichtje. In alle eerlijk had was Ales opgelucht, dat de aantrekkelijke politie agente nu pas richting het plein vertrok. Er was niks wat zij of Sherrif Burnes tegen de menigte had kunnen doen, niet zonder hun wapens te trekken en schoten te lossen – en dan was de chaos nog groter geweest. Ze wilde niet dat de rode waas van de dorpelingen op Nea viel. Zo’n twee maanden geleden hadden haar lippen voor het eerst die van Nea geraakt, tijdens de late uurtjes van de nacht in Cheers&Beers. Iets korter dan twee maanden geleden waren ze op een date gegaan, die was geëindigd tussen de lakens. Nea’s huid had zacht aangevoeld onder haar vingers en liet Ales verlangen naar meer. Maar, kort hierna waren de aanvallen begonnen en raakten ze beide bedolven onder het werk. Nea met alle moorden die opgelost moesten worden, zijzelf met alle trauma die er bij kwam kijken. En nu, met deze publieke executie in het volle daglicht, zou die werk druk enkel toenemen.
    Nea
    Ik ben op het plein
    Wees voorzichtig straks, oké? Het is nog steeds onrustig.
    Laat je het weten als ik jou en de sherrif kan helpen met iets?

          Dit was niet bepaald wat ze voor ogen had, toen ze verhuisde van de drukke stad naar het afgelegen dorpje. Het dorpje had altijd al iets gehad, maar was rustig geweest. Vredig genoeg dat ze ongehaast met haar andere plannen bezig kon, terwijl ze werkte. Tijdens haar master had ze gefocust op kind-en jeugdpsychologie, maar Millers Hollow was te klein om enkel op dat te focussen, waardoor ze de rest er ook bij had genomen. En nu zou er nog meer bijkomen. Ales had er weinig behoefte aan om degene te helpen die nu zo enthousiast deden.
          Haar ogen gleden omhoog van haar telefoon naar de blondharige man naast haar. Dat hij hier stond, duidelijk nieuw in het plaatstje, met alle moorden diegaande waren, benadrukte opnieuw hoe afgelegen Millers’ Hollow was. Bijna geen verbinding met de buitenwereld, op het internet cafe na. Alsof de magie die hier in de lucht hing voor een verstoring zorgde. En net zoals de aanvallen van de afgelopen anderhalf maand de buitenwereld niet bereikt had, zou de moord op Mason Davies dat ook niet doen. Een geheim dat beperkt zou blijven tot dit kleine dorpje in het midden van ongerepte natuur. Geen woord hierover zou de dorpsgrenzen verlaten.
          “Je hebt een interessante plek uitgekozen om te bezoek…” Onderzoekend ging haar blik over de man heen, zonder enige schaamte, terwijl ze haar hoofd iets kantelde. “Welkom in Millers Hollow, waar we op woensdagen geen roze dragen, maar de dorpelingen op zaterdagen wel mensen verbranden.”
    Elide
    El, alles oké?
    Wees voorzichtig de komende dagen
    Ik heb iets voor Nox

    Basil
    Ik hoorde de geruchten
    Ben je in orde?

    [ bericht aangepast op 11 juni 2022 - 17:23 ]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    ANTHONY CHRISTOPHER MONTGOMERY
    ⋆⁺₊⋆ ☾ ⋆⁺₊⋆ ☁︎
    werewolf ⋆ 31 ⋆ doctor ⋆ the streets ⋆ w. Ellie






















          Ze rook naar hem.
          Weerzinwekkender dan de geur van het verbande lichaam van Mason Davies, vond Athony de geur van Elaine’s ex-vriend Ezekiel in haar haren. Sinds zijn transformatie was zelfbeheersing een steeds groter probleem geworden en ook nu stak zijn temperament de kop op. Met een scherpe toon in zijn stem had Anthony gevraagd waar Ellie die nacht was geweest; of ze bij hem had geslapen. Het hielp niet dat hij Ellie de vorige avond op Ginny haar feestje al had zien praten met haar ex . Terwijl hij er niks aan had kunnen doen. Waar Ezekiel vrij was om te flirten met de jonge miss Burnes, lag dat voor Tony ingewikkelder. Ellie was 9 jaar jonger dan hem en toevallig ook de dochter van zijn goede vriend én sheriff van dit stadje, Evan Burnes. Het maakte de situatie gecompliceerd. Maar ook intrigerend.
          “Bij Ezekiel, bedoel je?” merkte Ellie op, het onschuldige stemmetje dat ze opzette hoorde Tony niet voor het eerst. Haar ogen werden groot en met een zelfde soort blik van onschuld in haar ogen sprak ze verder. “Jij was er niet om mee naar huis te gaan, en, ik voelde me eenzaam.” was haar uitleg. “Met alles wat er gaande is, is het gevaarlijk om alleen te zijn.” De handen van de blondine die op zijn schouders hadden gerust dwaalden nu naar beneden af, over zijn borstkas, langs de bovenkant van zijn broek. Tony slikte. Snel schoten zijn ogen richting de uitgang van de steeg waar af en toe voorbijgangers langskwamen. Het was lastig om lang boos te blijven op Ellie, wanneer haar handen zich daar op zijn lichaam bevonden. Desondanks vervolgde Tony zijn vragen. Hij wilde ween wat ze had gezien, waarom ze hem niet direct had gebeld. Vrijwel automatisch vonden zijn vingers haar blonde haren en oefende hij een grip op haar uit waardoor Ellie haar kin iets moest liften. "De volgende keer kom je meteen naar mij.” droeg hij haar op.
          Het was alsof het meisje wist dat ze leiderschap nodig had in haar leven. Alsof ze Tony nodig had om haar regels op te leggen. Want ondanks haar eerdere onschuldige excuses, hield ze nu haar mond. Anthony liet de lange lokken van Ellie los en gleed met zijn vingers over haar wang. “Ik heb me zoveel zorgen om je gemaakt de afgelopen paar uur… Zeg me alsjeblieft dat je oke bent." De omhelzing waarin hij Ellie trok was er een waar hij sinds die vorige avond al naar had verlangd. Zijn meisje in zijn armen.
    ”Ik heb niks gezien. Het lichaam niet, er stonden mensen voor. Enkel de rookpluimen. Maar…” Vertelde Ellie vertwijfeld. Voorzichtig liet Tony Ellie los uit de stevige omhelzing waarin hij haar had getrokken en probeerde hij haar blik te vangen. Maar... Wat was de maar?
    “Het is luguber. Angstaanjagend eigenlijk, hoe mensen kunnen zijn. Hoe degene die Mason Davies zichzelf nu prijzen, voor hem op de brandstapel gooien, als een heks uit een middeleeuws sprookje. Een monster worden om een monster te vermoorden…” vervolgde ze, maar iets aan het tweede deel van haar zin sloot niet aan op het eerste. De ‘maar’ die Ellie had ingezet leek niet gedoeld te zijn op de krankzinnigheid van de inwoners van Miller’s Hollow, toch was dat nu waar ze over begon. Anthony vroeg er verder niet naar, dat er iets anders aan Ellie was, wist hij al langer.. maar wat het precies was dat haar onderscheidde van de andere dorpelingen, wist hij niet.
          Ellie schudde haar hoofd en onderzoekend bleven Tony zijn ogen op de blondine gericht. Een monster worden om een monster te vermoorden... Was dat hoe zij over hen dacht? Over Laurel, Marley, Castor, Theo... en hemzelf? Hij zag zichzelf niet als monster. Niet wanneer de inwoners van dit stadje zo wicked waren zoals ze die ochtend wel weer hadden bewezen. Ze verdienden wat hen tegemoet kwam. Bovendien, de kracht die Anthony had gekregen van Laurel na die ene bijt zou hij nooit meer willen inruilen. Het gaf hem een bepaald soort macht; ieder moment, ieder persoon aan flarden te kunnen scheuren met hoektanden welke niet aan een mens zouden moeten toebehoren. Zolang hij iemand maar wist mee te lokken naar het bos, afgelegen en buiten gehoorsafstand van de stad, had hij vrij spel. Maar al die dingen wist Ellie niet. Het meisje was zich er niet van bewust dat het gevaar wat ze vreesde, wat de hele stad vreesde, recht voor haar neus stond.
          “Ik wilde je bellen, maar het lukte niet, sorry,” zei Ellie. Anthony aaide haar blonde lokken.
    “Ik ben…” vervolgde ze breekbaar. “niet oké,” En door die woorden greep Tony Ellie haar beide armen vast. Hij kon het niet zeggen, hij kon haar er niet van verzekeren dat ze niets te vrezen had. Hij zou haar beschermen met alles wat hij had, met alle kracht die hij bezat, maar dit alles wist Ellie niet. En dus hield hij haar stevig vast, in de hoop dat hij daarmee iets van zijn gevoel van bescherming aan haar over kon geven. Hij zou over haar waken. Ellie zou nooit iets overkomen.
    “Maar beter nu jij hier bent. Dat je mij van het plein geplukt hebt.” vertelde ze. Tony glimlachte. “Ben jij oké?” Nu was het haar stem die bezorgd klonk.
    “Met mij is alles prima.” Vertelde hij haar waarheidsgetrouw. Hij wist wie de moordenaar was die eigenlijk op die brandstapel had moeten gillen, maar nu de dorpelingen zo ver naast de waarheid zaten, voelde Tony zich eigenlijk meer gerust dan voor dit incident. Mason Davies... Alsof hij onderdeel kon zijn van hun pack. Van Laurel’s pack.. Het was bijna komisch. Nee, de verbranding van de man had meer rust gebracht dan paniek, nu Tony erover nadacht. “Ik heb gruwelijkere dingen gezien dan een los geslagen menigte.” Landmijnen, granaten, vrienden die hun leven of ledematen verloren. Dat waren gruwelijkheden. Maar een stadje dat zichzelf de vernietiging in hielp... Nee, dat was hun verdiende loon.
          ellie duwde Tony voorzichtig van zich af. “Ik heb wel iets voor je aangetrokken vandaag…” Met haar duim duwde ze de band van haar rokje iets naar beneden. Vrijwel meteen bij het zien van de blote huid van haar buik en de bordeaux rode, kanten lingerie die Ellie onder haar rokje droeg trok Tony zijn wenkbrauwen onder de indruk op. Een gulzige blik vulde zijn ogen en een opgewekte glimlach sierden zijn lippen. Even sloeg Tony een hand voor zijn gezicht, om die glimlach letterlijk en figuurlijk van zijn gelaat te vegen. Hij sloot zijn ogen, schudde zijn hoofd en keek Ellie daarna weer aan. Dat gedoe met Ezekiel was zo goed als vergeten en vergeven. Ze had het setje aangetrokken dat hij voor haar had gekocht. Meteen na de nacht met haar ex had ze zich weer gehuld in het ondergoed dat hij haar had gegeven. Nu hij wist dat ze dit droeg, voelde Ellie als zijn persoonlijke prijs, zijn cadeau om uit te pakken.
    “Ik had het aangetrokken voor onze afspraak… Met alles wat er gaande is, is mijn vader denk ik nog wel even druk…” Ellie kon vrijwel geen aanbod doen dat aanlokkelijker was dan deze. Haar meenemen naar huize Burnes en dat rode, kanten setje van haar lichaam af scheuren.. in het huis van zijn goede vriend... Tony’s vingers beefden, maar werden al snel gevangen door Ellie haar hand.
          De vingers van haar ene hand waren verstrengeld met die van Tony en met de ander stuurde ze nonchalant sms’jes naar Tony wist niet wie... Ze was met hem aan het spelen. Een voorstel zo verleidelijk doen en vervolgens haar vriendinnen berichten alsof het niets was. En het erge was nog dat Tony er niets tegen in te brengen had. Hij bleef daar staan, geduldig wachtend tot de blonde schone klaar was met haar berichtjes.
    ”Ik had je vanochtend nog wel een appje gestuurd,” zei ze daarna, toen er blijkbaar genoeg sms’jes verstuurd waren. Anthony fronste, het bereik in dit gat was zo slecht, dat app berichten vrijwel nooit op tijd aankwamen. Slechts in de buurt van de bibliotheek was de WiFi sterk genoeg om internet verbinding te maken. Ellie draaide haar scherm naar Tony toe. Dat hij in haar telefoon stond als daddy kwam niet als een verrassing. Hongerig kneep Anthony in Ellie haar hand. Maar toen hij de foto op het scherm zag was zijn geduld ineens op.
          Ellie. Naakt. Met het lichaam van een godin, haar billen en rug zichtbaar via de spiegel waarin ze de foto had gemaakt. Het beeld van haar ronde billen, slanke middel en schouders... En deze foto was gemaakt voor hem. Zij was volledig voor hem.
    Tony snoof, kon een korte, verbaasde lach niet onderdrukken en zei toen bloed serieus. “Ik denk dat we moeten gaan.” Hij drukte Ellie haar telefoon omlaag, en knikte richting het einde van de steeg. “Jij loopt voorop. We kunnen het ons niet veroorloven om samen gezien te worden.” Opnieuw kneep hij stevig in haar hand. “En je hoeft niet bang te zijn, ik ben slechts een paar meter achter je en laat je voor geen moment uit het oog.”
          Ellie vertrok, de steeg uit, en Tony volgde haar. Op weg naar het huis van haar vader, waar ze nog altijd woonde. Met een half oog op Ellie en een half oog op zijn telefoon controleerde hij zijn berichten. Helemaal nu hij wel even zoet zou zijn in huize Burnes, wilde Tony er zeker van zijn dat niemand hem zocht. Laurel was de eerste wiens berichten hij opende. De pack leader had een vermoeden wie de moord had gepleegd en Tony’s nieuwsgierigheid groeide. Zou ze haar vermoedens met hem delen? Maar het waren de woorden die over Ellie gingen die Tony zijn aandacht pas echt grepen. Vanaf die ene bijt had hij een band gevoeld met Laurel die hij niet begreep. De vrouw had een bepaalde hold op hem, dat zelfs nu ze begon over Ellie hij niet verbaasd was. Hoe ze wist dat zijn ogen verlangend naar de sheriff’s dochter keken wist hij niet, maar af en toe kreeg Tony het gevoel dat Laurel in zijn hoofd kon kijken. Of zijn gevoelens kon lezen. Het was verschrikkelijk irritant, maar tegelijkertijd had het iets geruststellends. Als een moeder die over haar kind waakte. En het was logisch, want after all, Laurel was his maker...
          Ellie, in haar korte rokje vervolgde haar weg door de menigte en Tony bleef steeds op een veilige afstand achter haar lopen. Elide, zijn ex, leek niet al te onder de indruk van het voorval van die ochtend. Ze voelde zich goed zei ze, perfect zelfs. Dat Elide een bijzondere vrouw was had Anthony geweten vanaf het moment dat hij haar had ontmoet. Emoties en gebeurtenissen leken een andere impact op de bloedmooie vrouw te maken, één waar Tony weinig van begreep. Wellicht was hun relatie daardoor wel gestrand. Had Tony daardoor zijn toevlucht in andere vrouwen gezocht. Elide was voor hem als rook, ongrijpbaar voor zijn handen. Zij werd niet gehouden aan dezelfde regels die voor normale stervelingen golden, Elide was pure magie. Ondoorgrondelijk en vrij.
          Na op zijn ex haar berichten te hebben gereageerd, was het Marley waar Tony zich om bekommerde. Ze was panisch en vroeg zich af of ze alles goed hadden uitgewist, of ze niks hadden vergeten. Dat het Marley was die een anders leven had ontnomen had Tony stiekem verblijd. Ergens had hij altijd al het vermoeden gehad dat zij hetzelfde waren, Marley en hij. Wild, onbeheerst en onbeteugeld. En door het bloed aan haar handen was dat vermoeden bevestigd. Marley begreep iets van de onstuimigheid die van binnen onbedwingbaar was, op een manier die Laurel voor zijn gevoel niet deed. Anthony verzekerde zijn goede vriendin ervan dat er niets was om zich zorgen over te maken. Alles was geregeld. Dit was niet de eerste keer dat hij zijn sporen moest wissen. Rust zacht.. pap, schoot kort door zijn gedachten en hij keek omhoog naar de heldere lucht, alvorens hij zich weer op Ellie richtte. Hij stuurde haar een plagend bericht, waarna hij zijn telefoon wegstopte en zijn volledige aandacht naar zijn meisje bracht.

    Texts

    To: Ellie
    Hoe lang heb ik het rijk en jou voor mezelf?
    Want als het aan mij ligt kan dit wel even duren...

    To: Laurel
    Wat zijn je vermoedens?
    En is er iets wat ik kan doen?
    Wat bedoel je, alleen op de dochter van de Sheriff, dat meisje is veel te jong voor mij. Bovendien ben ik met Ginny. Of ga je me nu vertellen dat je niet oplet wanneer ik je over mijn liefdesleven vertel? Teleurstellend. Ik dacht dat je geïnteresseerd in me was.

    To: Elide
    Ik heb het gezien, liep er net langs. Wat een zooitje.
    Ik kan inderdaad niet zonder je. Je bent de moeder van mijn kind. Nox en jij zijn het middelpunt van mijn bestaan. Daarover gesproken, ik heb eens zitten denken. Het lijkt me een goed idee dat we weer met elkaar wonen. In deze wispelturige en gevaarlijke tijden hoort een gezin samen te zijn, onder één dak.
    Wat is de reden dat jij je perfect voelt? Of moet ik vragen: wie?
    Ik ben trouwens nog op het plein, waar ben jij?
    Is Nox bij zijn oppas? Moet ik hem zo oppikken?

    To: Marley
    Drink straks een borrel, dat helpt tegen de zenuwen.
    We hebben alles gedaan wat we moesten doen. Niks vergeten. Geen slordigheden.
    Vertrouw me. Ik weet wat ik doe.
    Zorg jij er nu maar voor dat je wat ontspant. Met wie ben je? Heb je afleiding?

    To: Theo
    Ik heb het gezien. Zieke boel hier.
    Ze sporen hier niet, maar dat heb ik al veel vaker gezegd.
    Met wie lag jij trouwens in bed? Toen ik je vannacht belde?

    To: Morrigan
    Geen kus vaarwel, maar wel een nummer achterlaten...
    Bewaar je die zoen voor later? Of was dit slechts een eenmalig avontuur?

    To: Castor
    En? Is mijn kleine wolf bang voor vuur?

    To: Ginny
    Of negeer je mijn berichten omdat ik je gisteren niet mee naar huis kon nemen?
    Kan ik dit nog goedmaken?

    [ bericht aangepast op 13 juni 2022 - 12:25 ]

    Laurel Amaroux
    Only a true wolf will fall in love with the moon.

    27 • Wolf • Alpha • Outfit • At Cheers & Beers w/ Castor
          Ik hoop maar dat we op tijd zijn.
          Een gedachten die nog seconden lang door Laurel’s hoofd heen blijft spoken nadat Castor de woorden hardop heeft uitgesproken. Ze kon alleen maar mee hopen dat ze op tijd zouden zijn, want het opgejaagde gevoel was er een dat niet alleen haar, maar ook haar wolvin tegen hun instinct in druiste. Laurel hield er niet van. Hetgeen haar onrustig maakte, maar gelijktijdig ook haar zicht op alles wat deed vertroebelen. Dát was een aspect dat ze nu niet kon gebruiken, niet als ze alles volgens de aloude regels wil zien te achterhalen en oplossen. Tenslotte had ze het van de beste geleerd.
          Uiteindelijk lukt het de jonge alpha om een lach op het gezicht van haar broer te toveren. Minimaal weliswaar, maar beslist aanwezig. Laurel had de juiste woorden gekozen om er een glimp van te mogen zien, maar waar ze tevens opmerkte dat hij er iets rustiger door lijkt te worden. “Sooner rather than later,” mompelt de jongen. Het blauw kortstondig flikkerend in zijn ogen, tot de kleur volledig weer dooft.
          ”I know, reageert Laurel zacht, een zweem van een glimlach rond haar lippen spelend als ze zich volledig heeft klaargemaakt om naar buiten te gaan. Het oude doch versleten leren jack glijdt soepel om haar armen heen als ze het kledingstuk aantrekt, alvorens ze haar lange haren over de kraag heen drapeert.
          ”Waar wil je heen?” vraagt Castor, eens ook hij zijn jas heeft gepakt en is opgestaan.
          Samen loopt het tweetal de bar uit, de drukke straten op. Direct scherpt Laurel haar zintuigen aan, welke versterkt zijn door het wezen wat ze is. Zelfs de meest onbelangrijkste gesprekken komen haar ter oren en hoewel de brandende geur verdwenen lijkt te zijn, gaat deze gepaard met een vleugje magie. Uit de achterzak van haar spijkerbroek trekt Laurel haar mobieltje opnieuw tevoorschijn. Het bereik in het dorp was bar slecht, om over de wifi nog maar niet te spreken, welke het alleen maar leek te doen in de bibliotheek, maar het was voldoende om in contact te blijven met haar roedelleden.
          Vluchtig scrolt Laurel dan ook door de paar binnengekomen berichten heen, welke ze vervolgens even snel weet te beantwoorden. Bij het berichtje van Teddy trekt haar hart een keer pijnlijk samen, trachten oude gevoelens door dunne kieren en spleten naar voren komen. Tot Laurel het gemis weer aan de kant schuift. Voor luttele seconden twijfelt ze er aan om Marley een berichtje te sturen, maar nu de band tussen hen zo fragiel is gebleven zag de brunette hier al even snel weer vanaf.
          Wat moest ze haar anders sturen dan? Of alles goed ging? Of zij iets gehoord had?
          Nee, naarmate de tijd verstreek en Marly zich niet door Laurel wilde laten helpen, begon ze stekels te krijgen voor de jonge vrouw. Het vertrouwen daardoor nog maar flinterdun. Nog nooit had Laurel spijt gehad van haar keuze om haar beste vriendin te redden van de dood, maar de laatste tijd vroeg ze zich steeds meer af of de ander optie niet alsnog beter was geweest. De nacht van het ongeluk een dat voor de rest van haar leven in haar geheugen gegrift zal blijven staan — de gevoelens waarmee Laurel geworsteld had een inwendige strijd die ze tot op de dag van vandaag nog steeds voelt. De hoop dat haar eens zo goede en beste vriendin de verschrikkelijke keuze zal begrijpen die Laurel heeft moeten maken, vervliegt met de dag meer dat verstrijkt en maakt hun band des te breekbaarder.
          Twee wolven had ze nu gemaakt. De eerste in haar hele leven en daar waar ze met de een amper nog een connectie leek te hebben, had Laurel met de ander een band die zelfs onder haar menselijke huid voelbaar is. Pulserend als een levend iets. De brunette snapt er zelf nog niet alles van, hoe dit alles nu precies werkt, en waarom ze sommige dingen juist bij hem vele male beter lijkt aan te voelen dan bij de rest van haar pack.
          ”Laten we een rondje marktplein doen, net alsof we twee simpele zielen zijn die een appel willen kopen,” mompelt Laurel. Desondanks is haar blik oplettend, schiet deze constant op een onopvallende wijze om hen heen. Terwijl ze samen verder lopen slaat Castor uiteindelijk een arm om haar heen in een broederlijk gebaar. Pas dan voelt Laurel de druk op haar schouders en de spanning in haar spieren, welke voor heel even lijkt te worden verlicht door de steun die Castor op een subtiele manier weet te bieden. Of hij het nu door had of niet.
          ”Waarom hebben ze nog niets opgeruimd?” bromt Castor. “En wat doet iedereen hier nog. Ramptoeristen die zelf betrokken waren bij de moord. Walgelijk.”
          ”Reeves en Burnes zullen ze zo wel van het plein afsturen,” reageert Laurel bedenkelijk, terwijl ze toekijkt hoe een van de mannen met een grijns op zijn lippen naar de brandstapel kijkt. "Sommige mensen zijn echt walgelijk om te zien. De stank van hun leedvermaak is soms nog erger dan de geur van een verbrand lichaam." Dacht hij nu werkelijk een van haar soort in rook te hebben zien op gegaan? Dat het hen überhaupt gelukt was een wolf te pakken te krijgen? Laurel schud lichtjes haar hoofd, op dit soort momenten wist voor een minuscuul moment de vraag in haar hoofd op te komen waar ze het eigenlijk allemaal voor deed; haar pack zo sturen om een mogelijkheid om naast elkaar te leven. Daar waar Laurel vocht voor een coexistence, slepen zij onschuldige mensen naar een brandstapel.
          ”Heb je al iets van de andere gehoord?” vraagt de brunette vervolgens, waarbij ze een schuine blik op de zijkant van Castor’s gelaat werpt. Ondertussen stuurt ze hen beide verder de markt op, tussen de drukte door, met haar wolvin waakzaam naar voren gericht.

          TO: Teddy.
          Ik heb betere dagen gehad, maar het gaat wel.
          * insert message but deleted it again *
          Fijn dat je ok bent
          * tries to type another message, but failed *

          TO: Tony.
          Het is nog te vroeg om ze uit te spreken dus ik hou het nog voor me.
          Ja, hou de boel gewoon een beetje in de gaten, oke?
          En als je iets hoort of ziet laat het me weten.
          Ik vertrouw je erop dat je het me vertelt.
          Jouw liefdesleven is net zo gecompliceerd en verwarrend als het mijne soms
          maar ik ben niet blind. Ze is inderdaad te jong dus laat dat al één reden zijn.
          En ik ben reuze geïnteresseerd in je, alleen niet op dat vlak. Ginny was het, zei je?




    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    Evan Tomasz Burnes
    "You can take my heart, you can take my breath
    when you pry it from my cold, dead chest."
    theme • sheriff of MH • 39 yrs old • at the cheers & beers the town square, in police uniform • w. nea •










    Evan bestudeerde de jonge deputy tegenover hem terwijl ze geïrriteerd in haar ei prikte, een geamuseerde twinkeling in zijn donkerbruine ogen. Ze was net iets ouder dan Ellie, maar zo anders dan zijn dochter. Serieuzer. Gefocust. Doelgericht. En waar El nog net niet de hoofden van jongens op hol bracht waar hij verdomme bijstond, had Nea hele andere dingen aan haar hoofd. Hele andere.. types. Evan had met haar te doen. Vrouwen waren een stuk ingewikkelder dan mannen, maar het moest nog lastiger zijn wanneer je zelf een vrouw was en de wereld om je heen hartstikke hetero. En waar ze in New York vast meer geluk had gehad als lesbische vrouw, had ze in geen ongelukkiger gat kunnen belanden dan het slaperige, conservatieve Miller’s Hollow.
          "Ik zweer je, als ik nog één hetero vrouw haar bicurious dronken avontuurtje ben, dan ga ik Ellie haar advies opvolgen en jou daten,” klaagde de brunette. “Misschien zag ze toch iets wat wij allebei niet zagen."
    Evan grijnsde en schudde zijn hoofd voordat hij de jonge vrouw tegenover hem een speelse tik tegen haar hoofd gaf.
          “Mijn dochter probeert me aan iedereen te koppelen. Maar zelfs al was je niet van de vrouwen, dan nog zou ik jou dat niet aan doen.”
    Hij nam een slok van zijn koffie. Hoewel hij het bracht als een grapje, was het niet eens een leugen. Hij was geen relatiemateriaal. Sinds de dood van zijn vrouw Harper, had hij geen enkele vrouw dichtbij kunnen laten komen. Het was niet alsof hij het niet had geprobeerd. Shit, hij had het echt geprobeerd met de prachtige, lieve Marley Anderson. Evan had het fijn met haar gehad. Naast geweldige seks was het ook heerlijk geweest om naast haar wakker te worden in de ochtend. Om pancakes voor haar te bakken terwijl ze geeuwend in één van zijn versleten Harley Davidson shirts de trap af kwam lopen, haar donkere haren warrig en haar ogen nog klein en slaperig. Ze had hem laten lachen, want ze deelden dezelfde stomme, sarcastische humor. Ze hadden samen trips gemaakt op hun motoren en elkaar beloofd dat ze op een dag samen door Noorwegen zouden touren.
    Het was allemaal mooi geweest — tot Marley voor het eerst was begonnen over Harper. Zodra de gesprekken lastiger werden en weggestopte gevoelens werden opgedoken, sloeg Evan helemaal dicht. Sterker nog, de vragen irriteerden hem. Maakten hem afstandelijk. Het ergste was nog wel dat hij wist dat hij haar ermee wegduwde, maar er niets was wat hij ertegen kon doen.
    Hij kon het niet.
    Het had het einde betekend van hun prille romance.
          “Trouwens.” Evan knikte naar Nea. “Je moet nu al elke dag tegen mijn kop aankijken. Daar hebben we geen ring voor nodig, przyjaciółka.”
          “Als jij hier niet woonde was ik hier nooit blijven hangen,” antwoordde ze. Het toverde een flauwe glimlach op zijn gezicht. Die woorden deden hem goed.
          ”Je moet hier niet blijven voor mij,” antwoordde hij desondanks. “Al zou deze plek direct naar de klote gaan zodra de beste deputy niet langer in dienst is.”
    Hij schudde zijn hoofd en zuchtte. “Ik wou dat ik een leuke meid voor je kon regelen, Neeska. Je verdient het. Maar ik ben zelf nou ook niet echt een.. ster in relaties..”
    Zijn gedachten schoten terug naar Ellie, zoals ze dat meermaals per dag deden en hij checkte tevergeefs zijn telefoon voor berichtjes. Nea typte het meisje direct een smsje nadat hij haar had gevraagd of zij misschien wist met wie zijn dochter de avond daarvoor was meegegaan.
          ”Ik heb geen idee. Ik kan haar een berichtje sturen als je wilt? Misschien dat ze op mij wel reageert."
          ”Nou, dat zou helemaal mooi zijn,” snoof Evan, de irritatie duidelijk hoorbaar in zijn stem. “Ik ben verdomme haar vader. Ze woont onder mijn dak—“
    De sheriff werd in zijn relaas onderbroken door zijn politieportofoon. Met een almaar dieper wordende frons, voerde hij een gesprek met de dispatcher.
          ”Uiterlijke kenmerken en aantal daders?” wilde hij weten. "Is het slachtoffer een weerwolf?” Zijn ernstige ogen ontmoetten die van zijn deputy partner.
          ”Negatief. Kenmerken van de daders zijn onbekend. Getuigenverklaringen zijn gewenst.”
          ”Shit. Oké, patrolwagen één, Burnes en Reeves, is onderweg.”

    Voordat de twee echter naar buiten konden lopen, had zich alweer een andere situatie voorgedaan in de vorm van Louis Allen’s hand op Nea’s bil. Hoewel Burnes in Miller’s Hollow sowieso al bekend stond als een sheriff die niet vies was van een beetje geweld, overschreed de onfortuinlijke loodgieter die ochtend dubbele grenzen. Waar Evan elke smeerlap die ongevraagd met zijn klauwen aan vrouwen zou zitten het wel zou laten voelen, was het betasten van de mensen om wie hij gaf een sollicitatie naar een kariger gebit.
    Hij was Nea Reeves door de jaren heen als een tweede dochter gaan zien. Het was een verwarrend gevoel en absoluut niet handig wanneer je je als politieduo samen in gevaarlijke situaties moest plaatsen, maar het was nu eenmaal zo gegroeid en iets waar hij dan ook naar handelde.
    En dus werd rood voor zijn ogen. Voor Evan het wist, was hij naar voren gedoken en had hij de smeerlap naar de grond gewerkt om hem vervolgens tot pulp te slaan. Het gezicht van de man zag er met elke stomp mismaakter, bonter, bloederiger en blauwer uit.
    Nadat de loodgieter enkele tanden op de grond had gespuwd en had gedreigd naar de half-tamme burgemeester van Miller’s Hollow te stappen, forceerde de sheriff hem om zijn excuses aan Nea aan te bieden. Met een intense blik staarde hij naar het trieste excuus van een hoopje man dat onder hem lag.
          “Maak je excuses aan officer Reeves, of God helpe je. Opschieten.”
    Toen er niets anders uit de man kwam dan een klagerige mompel, trok een spiertje in zijn bovenlip kort op in agressie. Zijn donkere ogen waren groot van razernij — sommige inwoners fluisteren dat de sheriff in zijn wilde woede vaak op de grens van krankzinnigheid balanceerde en dat dit terug te zien was in de akelige, dolle uitdrukking die hij in zijn ogen kreeg wanneer dat gebeurde.
          “Kom, Burnes, er wacht een dorpsplein op ons,” sprak zijn partner.
    Maar Nea mocht dan wel tevreden zijn, Evan was dat niet.
          ”Excuses. Nu.”
    Waar hij eerder nog had geschreeuwd tegen de man, was zijn stem inmiddels akelig kalm. Hij boog zich verder naar voren om in de man zijn oor te fluisteren.
          ”.. of ik zweer het bij de Lieve Heer zelve, ik zorg ervoor dat je deze plek verlaat tussen zes planken. Dan schrijf ik een politierapport over hoe jouw ouwe, bezopen hart het eindelijk begaf na de zoveelste fles goedkope whiskey. Ik zou de mensen van Miller’s alleen maar een dienst bewijzen, dus echt.. maak mijn dag, Louis…”
    Hij staarde de man weer aan. Evan’s prominente neus tikte bijna te zijne aan en hij kon de alcohol en tabak ruiken in de adem van de dronkaard. Louis’ ogen staarden woedend naar hem terug. Voor een nutteloze dronkelap had hij verdomd veel trots. Het zou zijn dood nog een keer worden, als de alcohol het niet voor zou zijn.
          ”Sorry.. sheriff,” wist hij uiteindelijk toch over zijn lippen te krijgen, de walging hoorbaar in zijn stem. Dat was echter alles waar Evan op gewacht had. De sheriff gaf de man een denigrerend laatste klapje in zijn gezicht voordat hij weer opstond. Zijn partner was inmiddels al buiten.

          "Was die show voor mij? Of voor Laurel?” vroeg Nea geamuseerd toen de twee samen naar de politiewagen liepen. Evan liet zijn vingers over de opengehaalde knokkels van zijn andere hand glijden. Nea’s vrolijke stem liet de agressie in zijn lichaam langzaam zakken.
          ”Dat was geen show. Dat was een lamlul die nodig op zijn plek gezet moest worden,” gromde hij terwijl hij het portier van zijn auto opende, instapte en weer dichtgooide. “Hij heeft nog sorry gezegd, maar je was al weg. Ik moest je nog de groeten doen.”
    Hij opende het autoraam voor wat koelte en startte de wagen voordat hij opzij keek, de bezorgde blik terug in zijn ogen. “Ben jij oké?”
          Terwijl ze door de straten van hun slaperige county scheurden, op weg naar het plein, vertelde Nea over haar nieuwe huisgenoot.
          "Volgens mij is hij de broer van de Doc. Zijn achternaam is in ieder geval Montgomery en dat kan hier geen toeval zijn."
          ”Wat moet je bezielen om uit zo’n rijke familie te komen om vervolgens in Fuck-all Hollow te eindigen, of all places,” antwoordde Evan terwijl hij zijn hoofd schudde, zijn blik op de weg. Rich people. Tony had hem weleens verteld dat hij de drukte en liberale air van Calfornië was ontvlucht, maar toch. Ook die staat had zijn rustigere plekken. En wifi. En het privilege om te kunnen slapen zonder bang te hoeven zijn dat je opengereten wordt door een weerwolf.
          “Pas je wel op, met zo’n vreemde kerel in je huis?” mompelde Evan. “Jij weet als geen ander hoe mannen kunnen zijn. Slaap met je dienstwapen onder je kussen, ja?”
          Het duurde niet lang voor de twee het plein bereikten.
    Met zijn pistool in de aanslag, stapte hij uit. De geur van verbrand vlees, was er eentje die je altijd bijbleef, net zoals de weeïge, indringende geur van de dood. Hij legde kort zijn hand op Nea’s bovenrug toen hij haar hoorde vloeken. “Daar beginnen?” vroeg ze, en Evan knikte. Vervolgens ging hij haar voor.
          ”Back-up, mensen! Achteruit!”
    Met een frons op zijn gezicht sommeerde hij de mensen die nog om het tafereel heen stonden om afstand te nemen. Hij hield zijn arm voor zijn neus toen hij uiteindelijk uitkwam bij het verkoolde, nog na smeulende lijk. De stank was ondraaglijk.
          “Ja pierdołę.” Hij keek achterom naar Nea. “Ik zet de boel af. Ga praten met mensen, kijk of je getuigen kunt vinden. Ik wil namen.”
    Hij draaide zich weer om naar het lichaam. Er was weinig van het arme mens over. De paranoia had zich als een virus door Miller’s Hollow verspreid en langzaam maar zeker iedereen geïnfecteerd. En hoewel onschuldigen nooit op de brandstapel mochten belanden, begreep Evan het felle vuur dat brandde in bijna alle inwoners van deze county. Het moest afgelopen zijn met de grip die de weerwolven in Hollow hadden op het dorp. Ze moesten boeten voor de pijn die ze de mensen in de gemeenschap hadden aangedaan.
    De pijn die ze hem en zijn dochter hadden aangedaan.
    Deze verbranding was een tragedie. Maar het vuur voor de verbranding van een bewezen weerwolf? Dat zou hij hoogstpersoonlijk ontsteken.
    Zonder twijfel.
    Zonder genade.

    Texts:
    To: Tony
    - Graag. Ben er nu. Kom je meteen hierheen?

    To: Elide
    - Ik ben nu op het plein. Laat het me weten als je informatie hebt.

    To: Ellie
    - Bij wie was jij? Ik kom je zo ophalen. Waar ben je?
    - Je kunt dit niet blijven doen.

    To: Marley
    - Ik regel het. Dankjewel, Lee. Dat waardeer ik.
    - Ik wil graag een getuigenverklaring met je afnemen. Heb je vandaag tijd?

    To: Nate
    - Mensen dachten een wolf te verbranden, maar het is een onschuldige burger geweest.Geen zorgen, ik regel het. Als mensen meer weten, stuur ze naar het bureau.

    To: Laurel
    - Hi Laurel, dit is Evan. Burnes. Ik hoop dat ik je niet bang heb gemaakt, maar Louis moest op zijn plek gezet worden.
    - Bel me als hij je ooit nog eens problemen geeft, goed?
    - Toen je me je nummer gaf gisteren had ik niet verwacht dat mijn eerste sms naar jou zou gaan over fucking Louis Allen, trouwens.


    Poolse woorden:
    przyjaciółka - vriendin
    Ja pierdołę - godverdomme


    “All the liars around me
    Like the wolves of the walls, they surround me
    In the face of the fear, I keep standin' tall
    'Cause I will conquer this
    And I won't ever let this kingdom fall"


    [ bericht aangepast op 15 juni 2022 - 0:07 ]


    ars moriendi

    Marley Andrea Anderson
    28 | werewolf | beta | outfit | with Theo @ the middle of the market





    "I am not violent."
    "I am not malicious."
    " I am a result."

          Hij murmelde een slap verzonnen excuus. Zij vergaf hem. Zo ging het elke keer nadat Theo haar dagenlang genegeerd, geblokkeerd of zoals gisteravond plotseling aan de kant geschoven had. Het was absurd, dat wist ze. Ze was een volwassen vrouw en hoorde dit soort gedrag niet te tolereren. Fuck. Ze wilde dit soort gedrag niet tolereren. Jaren geleden zou ze de deur hard in zijn gezicht dicht hebben gesmeten om die vervolgens nooit meer te openen. Goddelijke smeekbedes zouden die deur niet eens op een kier hebben gezet, maar nu. Nu stond ze in de ruïnes van de vastberaden vrouw die ze ooit was geweest. Nu liet ze de deur na elke fout wagenwijd open staan. Nu was alles anders. Er woedde op elk moment van de dag een onrust in haar buik. Een die aangaf dat het monster in haar niet tevreden was met de stilte van zijn verberging. De pijn van haar verloren ambities voedde het beest zijn rusteloosheid alleen maar meer. Afleiding. Dat was waarmee ze de gruwelijkheid die zij omhulde tegen probeerde te gaan en Theo bood haar dat. One night stands waren niet meer voldoende en bovendien was je in een klein gehucht zoals Millers Hollow al snel door de gegadigden daarvoor heen. Theo was gif, maar het was gif dat de wolf in haar tevreden hield en dus accepteerde Marley de mentale klappen die zij als mens van hem ontving. Ze was echter minder incasserend nu Theo haar gisteravond niet ingehouden, maar juist ontketend had. "Je maakt een grapje, toch?" had ze vurig naar hem gespuwd toen hij uit het niets zijn armen om haar heen gesloten had. "Maak ik ooit grapjes?" Zijn lippen werden in een strakke lijn getrokken. Zijn verraste blik zei genoeg, maar zijn geërgerde toon bevestigde haar vermoedens. Hij had zoals gewoonlijk geen idee wat hij fout had gedaan. "Vertel me niet dat je nu alweer bent vergeten wat je gisteren hebt gedaan.." Theo's stilzwijgen zag ze als bekrachtiging van haar woorden. Gefrustreerd had Marley spottende woorden over de blonde dame waar de jongen sowieso mee naar huis was gegaan naar hem toe gebeten.
    "Jaloers?" Een koude lach rolde over haar lippen. Jaloers? Nee dat was ze niet. Waar zou ze jaloers op moeten zijn? Het was niet alsof de blondine iets had gehad, wat Marley niet had kunnen krijgen. Ze had Theo al ontelbare keren gehad. Geïrriteerd, dat was de benaming, want de jongen leek elke keer dat hij opnieuw door haar openstaande deur heen liep minder respect voor haar met zich mee te nemen. Dat hield een keer op. Marley haar woorden bleven de jongen aanvallen waarna ze haar vuist stompend tegen zijn borstkas plantte. Theo deed niets om het tegen te houden. "Echt waar Ted, stop hier eens mee! Ik ga je niet elke keer na een slap excuus vergeven! Het is op een gegeven moment echt klaar. Maar dan ook echt." Zijn ogen boorden zich in die van haar. "Is dat zo, ja?" Hij betwiste haar. Ze snapte waarom, maar dit keer was het anders. Ze vergaf zijn fouten puur omdat hij haar afleidde, de onrust in haar maag bedwong. Gisteravond gebeurde het tegenovergestelde. Als dit zo door ging, was er geen reden meer om hem te blijven vergeven. "Ja." was daarom dit keer haar simpele, resolute en gemeende antwoord. Voor even bestudeerde ze de jongen voor haar. De luchtigheid waarmee hij dit leek op te vangen. De arrogantie die hem geërgerd liet zijn terwijl hij degene was die fout zat. Het maakte haar razend. "Echt, je hebt geen idee wat je allemaal teweeg hebt gebracht.. sukkel!!" verweet ze hem. Hij moest eens weten..






    "Jezus, Marley. Doe eens rustig. Ben je ongesteld ofzo?" Een dodelijke blik nestelde zich op haar gezicht. Was dit het beste waar hij mee kon komen? Really? Het was zo ontzettend typisch voor hem om haar woede op ongesteldheid af te schuiven. Alsof een vrouw geen andere reden had om boos te zijn. Het was een walgelijke opmerking. "Laat me raden, het is zeker allemaal mijn fout?!" probeerde hij vervolgens in de slachtofferrol te kruipen. De brunette was blijven hangen bij zijn eerste opmerking. "Holy fuck," opende ze stomverbaasd haar mond. "Het voelt letterlijk alsof ik weer op de middelbare school zit en ik tegen een puberale jongen sta te praten. Krijgen we nu ook nog een discussie over wat pijnlijker is? Een bevalling of een tik tegen je ballen?" Ze schudde haar hoofd. "Zo fucking kinderachtig en zo ondermijnend ook!" Haar ogen vernauwden zich, maar de vlammen die er in flikkerden bleven onmisbaar. "Wat? Omdat ik een vrouw ben, heb ik geen reden om boos te zijn behalve als ik ongesteld ben." Ze deed een stap dichterbij. "Als dat is wat je denkt dan heb ik nieuws voor je. Het is fucking 2022, Theo. Vrouwen hebben allerlei redenen om terecht boos te zijn, zoals mannen die hun niet serieus nemen." Het was duidelijk dat ze het over hem had. Hij nam haar niet serieus. "Oh en just so you know vrouwen hebben in dit jaar ook stemrecht, I bet dat je nekharen daar ook van overeind gaan staan." Het was een extra steek die niet nodig was, maar wel enorm goed voelde. Ze kwam terug op zijn poging om het slachtoffer te spelen. "Wat zou ik überhaupt fout moeten hebben gedaan gisteren? Jij bent degene die mij aan de kant schoof. Je kan dat op z'n minst zelf komen zeggen in plaats van een van je gore uitgaansvrienden op me af te sturen, dan was dit alles misschien niet gebeurd," Dat laatste had ze niet willen zeggen. Niet moeten zeggen. Dat er van alles was gebeurd, had ze voor zichzelf moeten houden. Zeker nu ze eerder in haar woede ook al iets gezegd had over wat Theo allemaal wel niet teweeg had gebracht. "Ik ben reuze benieuwd, Marls, " zijn stem klonk honend. "Wat heb ik dan allemaal wel niet teweeg gebracht?" Voor even boorden ze haar ogen in de zijne. Het was hem dus niet ontgaan. Kort schoten verschillende opties door haar hoofd en geen van hen vertelde haar om eerlijk te zijn. Ze zou Theo absoluut niet vertellen wat er die avond was gebeurd. Dat was het domste wat ze kon doen. De jongen met wie ze meer dan eens in de clinch lag materiaal geven om haar mee te chanteren? Om aan Laurel door te spelen? Nope. Mooi niet en dus knipperde ze een paar keer onschuldig met haar ogen. "Ik heb m'n lievelingskussens weg moeten gooien omdat ik mezelf met make-up en al in slaap heb lopen huilen. Dat heb je teweeg gebracht!" Het was bullshit. Zulke ontzettende bullshit, maar ze bracht het overtuigend. Bovendien kende Theo de kussens. Ze waren door Marley haar overgrootmoeder geborduurd en als die waren vernield, zou ze dat oprecht erg vinden en dus hoopte ze dat ze ermee weg kwam. Verschillende berichtjes leken in een klap binnen te komen. Ze had vast een goed wifi signaal van de bibliotheek opgepikt. Ze stonden daar immers niet zo ver vanaf. Haar ogen gleden over de binnengekomen appjes waar ze snel op reageerde, maar haar ogen bleven hangen bij het bericht van Evan.
    From: Evan
    –Ik regel het. Dankjewel, Lee. Dat waardeer ik.
    –Ik wil graag een getuigenverklaring met je afnemen. Heb je vandaag tijd?


    Het feit dat hij haar nog steeds Lee noemde, verwarmde haar hart. Het feit dat hij haar vroeg om een getuigenverklaring brak het. Ze had tijdens hun prille romance nooit tegen de man gelogen. Ze had dingen verzwegen, was terwijl hij over de weerwolven begon altijd stil gebleven, maar had nooit een daadwerkelijke leugen uit haar mond laten komen. Dat verdiende hij niet. Wat als hij haar zou vragen wat zij die nacht had gedaan? Dan kon ze niet anders dan liegen. Het was het laatste wat ze wilde, maar zijn vraag afwijzen zou haar ergens nog verdachter maken. Ze was een vriendin en waarom zou die hem niet willen helpen door een simpele getuigenverklaring af te leggen? Ze kon niet anders dan instemmen, ook al maakte het haar zenuwachtig. Ze typte haar berichtje terug en legde haar focus weer op de jongen voor haar.



    To: the fantastic four three (Ezekiel, Nea & herself)
    Tjaaaa, ik weet ook niet zo goed waarom...
    Also jij en Ellie? Ik dacht dat dat verleden tijd was??
    Oude gevoelens die omhoog zijn komen borrelen?


    To: Toon💕
    Een borrel ga ik zeker nemen. Kan ik goed gebruiken.
    Dankje Toon, voor alles! Je bent een goede vriend.
    Afleiding heb ik ja, maar geen idee of het goede afleiding is.
    Ben met Theo, maar hij maakt me gek.
    Also, Evan heeft me gevraagd om een getuigenverklaring af te leggen. Ik heb ja gezegd.
    Ik kon moeilijk weigeren, toch?


    To: Evan
    Ja, ik heb later vandaag wel wat tijd!
    Ik kom je dan wel opzoeken, is dat goed?
    Succes vandaag!








    [ bericht aangepast op 15 juni 2022 - 16:58 ]

    ELAINE BURNES
    grip my heart strings, make me adore you
    twentytwo • fortune teller • anthemoutfithair• burnes' family home • with tony

    tw: 16+-ish? idk whats 16+ these days

    Ze wist niet wat het spelletje was, dat Tony en zij nu al enkele maanden met elkaar speelden, maar ze kon niet ontkennen dat ze er van genoot, van alle aandacht die hij haar gaf. Al vanaf het eerste moment dat ze zijn melodie hoorde, was ze intrigeert door de negen – op dat moment tien – jaar oudere man. Het leeftijdsverschil deed er voor haar niet toe, zorgde enkel voor meer opwinding. De tweede ontmoeting, toen ze compleet doorweekt bij zijn huis had aangebeld toen ze terecht was gekomen in een stortbui. Dezelfde ontmoeting waarin hij haar een roze pistool gaf, ondanks dat ze niet veel meer over hem wist dan zijn naam en dat hij de dorpsdokter was. Dat geschenk had er voor gezorgd dat ze haar natte shirt ‘per ongeluk’ bij hem was vergeten, nadat ze bij hem een warme douche mocht nemen, zodat een derde ontmoeting ook onvermijdelijk was. Nu stond ze naast hem, in een verlaten steeg, haar vingers verstrengeld met de zijne terwijl ze hem een foto liet zien. Haar naakte schouders, rug en billen tentoongesteld. Ze kon de reactie zien die het in hem teweeg bracht. Een haast begerige blik die een aangename rilling over haar rug deed lopen. Een van de dingen aan hem die haar aantrok.
          ”Ik denk dat we moeten gaan.” Tony duwde haar hand naar beneden. “Jij loopt voorop. We kunnen het ons niet veroorloven om samen gezien te worden.” Geheim, geheim, geheim. Het was op moment frustrerend en aanlokkelijk tegelijk. Waar ze zelf er geen probleem mee had, was er echter één iemand die er zeker problemen mee zou hebben. En diegene zou er geen enkel probleem mee hebben Tony een kopje kleiner te maken. “En je hoeft niet bang te zijn, ik ben slechts een paar meter achter je en laat je voor geen moment uit het oog.”
          Ze deed geen moeite om hem te vertellen dat ze niet bang was. Niet voor de brandstapel en de menigte en wat ze allemaal kunnen doen, maar het immense, verdrinkende gevoel wat het allemaal met zich mee bracht. Zich daar weer in moeten mengen, voor hoe kort ook, was alsof iemand haar onvoorbereid onderaan de Mount Everest gooide. Maar Tony was er en hoe makkelijk hij haar er net uitgeplukt had, zo makkelijk zou hij dat een tweede keer doen. Ellie glimlachte lieflijk naar hem. “Ik ben nooit bang als ik bij jou in de buurt ben, dat weet je toch.” Nog een laatste keer, voordat ze wegliep, liet ze haar vingers over zijn borstkas dwalen. Naar beneden, beneden, beneden, ditmaal niet stoppend bij de rand van zijn broek, maar net enkele centimeters verder. Ze deed geen moeite om nu haar engelenblik vol pure onschuld opzetten. Haar ogen fonkelden daar te veel voor, gevuld met vermaak en ondeugendheid. Liefkozend streelde ze met haar vingers over zijn kruis heen, een zachte honger in haar aanwakkerend. “Laten we inderdaad maar gaan, ja,” murmelde ze. Ellie haalde haar handen van zijn lichaam, draaide zich om en liep met een zelfverzekerde tred richting de uitgang van de steeg, haar stappen voor even aarzelend voor ze zichzelf het diepe in gooide en zich weer in de menigte begaf.
          Het was iets minder druk dan daarnet en met de souplesse van een kat manoeuvreerde ze zichzelf om de mensen heen, zo min mogelijk willen aanraken. Alles om te voorkomen dat ze weer meegetrokken werd in diezelfde, emotionele spiraal. Tijdens het lopen nam ze de tijd om enkele berichtjes te beantwoorden, voordat Tony straks volledig haar adem zou benemen.
          Lieve Ezekiel. Excentrieke Ezekiel. Zorgzame Ezekiel. Ezekiel die ze ruim drie jaar geleden op het vliegveld had achtergelaten. Met wie ze het zo abrupt had uitgemaakt. Iets waar ze wel voor even over had nagedacht, vol met twijfels, want het Ezekiel, op wie ze zo erg gebouwd had. Nog altijd had ze hem niks verteld over haar bewegingredenen, over de waarom achter hun break-up. Hij verdiende het, maar ze had onderwerp nog niet durven op te brengen. Waar ze gedacht had, dat het beter voor hem zou zijn als ze afstand tussen hen creeërde, niet enkel fysiek maar ook op elke, andere mogelijke manier, wist ze niet zeker of dat echt geholpen had. Het eerste wat haar opviel toen ze hem voor het eerst weer zag, zeven maanden geleden, waren de donkere noten die naar binnen waren geslopen. Er was iets veranderd. Het kon niet anders, na zolang, maar het zat haar niet lekker. Ze maakte zich zorgen om hem en tegelijk was het alsof ze zich geen zorgen mocht maken, na de lange stilte tussen hen. Gisteravond had die gesloten deur weer op een kiertje gezet. Ondanks die maanden van stilte wist hij nog altijd als geen ander wanneer het niet goed met haar ging. Vanaf de allereerste dromenvang die haar had gegeven, vele jaren terug, tot enkele uren geleden in bed. Alsof de stilte niks veranderd had aan hun band.

    Ezie 🥰
    Aawh, Ezie.
    Ze staan jou toch beter, dus je mag ze wel houden.
    Nee
    Dit is niet oke
    Het haalt toch niks uit
    Zinloos
    En niet dit, wel dat er was
    Blijf in Millie’s, oke?
    De sfeer op het plein is niet goed
    Oh Ezie?
    Bedankt nog dat je me vanochtend naar huis bracht
    Je bent lief

          Het bericht van haar vader deed haar glimlach onmiddelijk vervagen. Was nu zo erg dat ze de nacht niet thuis had doorgebracht? Verwachtte hij dat ze elke avond braafjes thuis sliep, alsof ze nog een tiener was op die constant gelet moest worden in plaats van een volwassene? Er zou waarschijnlijk voor hem geen verschil in zitten of ze bij een vriendin sliep of bij een man. Hij vertrouwde haar niet. Het druipte van zijn berichtjes af. Van zijn woordkeuze tot de toon tot de vele vragen. Zonder er zelf geheel bewust van te zijn was ze langzaam tot stilstand gekomen. Haar ogen vastgelijmd aan het schermpje in haar handen en haar onderlip licht trillend terwijl ze zijn berichtjes van die ochtend en van vannacht terug las. Waar ben jij? Neem je telefoon op. Do diaska. Je weet dat ik mij ongerust maak, waarom doe je dit steeds?. Alle berichtjes slechts enkele minuten na elkaar verstuurd. Alsof ze constant haar telefoon in haar handen had op een feestje. Alsof ze steeds op haar telefoon wilde kijken als ze het naar haar zin had. Alsof ze expres niet op zijn berichtjes reageerde en met opzet bezorgd liet zijn. Dacht hij dat echt? Hij kon niet van haar verwachten dat ze altijd binnen luttele secondes op zijn sms’jes reageerde. Het was beklemmend. Het stak, dat hij zo weinig vertrouwen in haar had en dat hij dacht dat ze zichzelf niet kon redden. Ze was teruggekomen naar Millers Hollow voor hem. Omdat ze zich zorgen maakte om hem met zijn beschermende drang en het onheilspellende voorgevoel dat ze had gehad. Hij wilde alles weten en tegelijk kon hij zelf niet reageren op haar berichtjes of hij het gezellig met Laurel had gehad. Soms vroeg ze zich af of het ooit goed genoeg zou zijn. Of zij goed genoeg zou zijn. Of dat hij pas tevreden zou zijn als ze elke avond braafjes voor het donker thuis was en het grootste gedeelte van haar tijd daar spendeerde, geheel anders dan hoe ze was. Er waren meerdere venijnige antwoorden die ze hem terug wilde sturen, die ze allemaal verwijderde voor ze deze ook maar verstuurd had. Ze wilde geen ruzie met hem hebben. Niet met haar enige, echte familielid hier.

    Papa
    Ik ben al opweg naar huis
    Heb pepperspray en pistool bij me, zoals altijd
    Ik stuur berichtje als ik echt thuis ben

          Nog altijd stilstaand keek ze naar Nea’s appje. Nea was ongetwijfeld bij haar vader nu. Iemand die hem niet teleurstelde.

    Nea
    Dit dorp roddelt te veel
    Dit gebeurd er dus als mensen geen fatsoenlijke Netflix verbinden ter beschikking hebben
    Oke
    Ik heb misschien wel of misschien niet bij Eze geslapen. Meerdere definities toepasbaar.
    Hij is lief, heeft mij vanochtend naar huis gebracht.
    Met wie heb jij gezoend dan?

          Is hij boos? Na enkele lange seconden van wikken en wegen verwijderde Ellie haar laatste vraag. Het zou niet eerlijk zijn als ze haar vader’s politiepartner in het gedoe tussen haar en haar vader betrok.
          Een hand op haar rug bracht haar hoofd terug naar het heden, op het plein. “Pardon.” De hand lag te laag op haar onderrug om een simpel gebaar te zijn om langs haar te kunnen lopen. Zijn melodie volledig onbekend voor haar, maar met een nare, misselijkmakende ondertoon.
          Onmiddelijk schoot haar hoofd omhoog. De man was makkelijk ouder dan haar vader. Hij moest haar gezicht herkend hebben, met de stap die hij onmiddelijk naar achteren zette. De oude man murmelde een excuses, waarna hij haastig wegliep. Met een vermoeide zucht wreef Ellie over haar gezicht, pas opnieuw naar haar scherm kijkend toen ze Tony’s berichtje zag.

    daddy 💕
    Oh, zeker wel enkele uren
    Ik heb een uitgebreide… rondleiding van mijn kamer op de planning staan
    Betaling in natura

          Ze wilde over haar schouders kijken, om Tony’s blik te vinden, maar liep in plaats daarvan met een speelse pas verder, alsof ze niet zojuist enkele minuten volledig stil had gestaan.

    Aankomen bij het huis voelde als een stille oase, weg bij al het rumoer van het plein. Aan het begin was het wennen geweest, het slaperige Millers Hollow na het drukke Los Angeles, waar altijd, overal geluid was. Toen ze jonger was had het enige tijd geduurd voor ze had geleerde om mensen hun melodiën out te zonen, slechts verweg gedrukte achtergrond muziek. In Los Angeles was het haast of ze dit opnieuw moest aanleren. Er waren overal mensen. En andersom was het ook wennen, toen ze zeven maanden geleden terug kwam. Het dorpje voelde leeg aan, een stilte die ze niet meer gewend was en haast onwennig voelde. Hier was het makkelijk om het bos in te stappen en niks anders te horen dan de geluiden van de natuur. Nu verwelkomde ze de stilte met open armen. Het voelde als een verademing na het drukkende gevoel op haar lichaam, dat ze op het plein had gevoel. Enkel het fluitspel van de vogels in de bomen, vermengd met Tony’s intense, lage tonen. En, het enthousiast geblaf van de honden voor ze de voordeur ook maar geopend had. Voor het eerst sinds het plein keek ze over haar schouder, naar Tony, en wierp ze hem een zachte, verontschuldigende glimlach toe.
          Ellie stapte naar binnen en liet de deur open staan, voor Tony om te volgen. “Hey, schatjes.” Alle drie de honden kregen een liefkozend aai over hun koppie, waarna ze in een van de keukenlades rommelde om een snack voor hun te pakken. Het geblaf werd zo mogelijk nog luider, alsof het een zelfzaam voorkomen was dat ze dit kregen. “Oh, doe niet zo dramatisch,” murmelde ze. Gewapend met de hondenkoekjes leidde ze de honden naar de woonkamer. “Stil, anders krijgen jullie helemaal niks.” Waar ze naar haar vader altijd gelijk luisterden, duurde het bij haar altijd even voordat ze hen daadwerkelijk zo ver had. “Oké. Braaf.”
          In een poging haar vader gerust te stellen dat ze absoluut niet in wat voor gevaar dan ook keerde, besloot ze hem een selfie samen met Harry – liefkozend vernoemd naar Harry Styles – te sturen. Na haar eerder gevoel over hem, die zijn sms’jes hadden opgewekt, verstopte ze uiteindelijk haar gezicht deels achter Harry’s lieve hoofd, het niet kunnen opbrengend om een geloofwaardige glimlach op haar gezicht te voren. Niet na de verwijtende ’Je kunt dit niet blijven doen’.

    Papa
    *selfie met Harry*
    Kijk. Ben thuis.
    Je hoeft je niet zo’n zorgen te maken, oké?

          Eenmaal ze er zeker van was dat de drie honden in hun manden in de woonkamer bleven, liep Ellie terug naar de keuken, waar Tony nog aan het wachten was. “Dus, zoals ik al zei, denk ik dat mijn vader nog wel even bezig is op het plein…” zei ze langzaam, terwijl ze zich omhoog duwde op de keukentafel. Bij de beweging schoof haar geruite rokje enkele centimers omhoog, haar bovenbenen verder onthullend. Het maakte allemaal niks uit. Het was niks wat Tony niet eerder had gezien, niks wat hij straks niet zou zien. Haar hart bonkte luid in haar keel, om een geheel andere reden dan daarnet op het plein. Een ander soort spanning, een prettiger soort. Alleen zijn met Tony in haar huis bracht een extra lading met zich mee. Ze kon haar huid al bijna voelen tintelen onder de aanrakingen die straks zouden komen. Met haar blauwe kijkers op Tony’s ogen gericht schoof ze tergend langzaam haar benen uit elkaar, haar rokje steeds verder omhoogkruipend. Het duurde haar te lang voor Tony tussen haar benen stond, om uiteindelijk haar hand uit te steken, haar vingers rond de stof van zijn shirt te wikkelen en hem naar haar toe te trekken. Zelfs zittende op de tafel was er nog een aardig lengteverschil tussen hen. Ellie moest haar bovenlichaam strekken om haar lippen bij zijn oor te kunnen brengen. Zijn warme adem kietelde hals. Haar borsten drukten lichtelijk tegen hem aan, terwijl ze haar hand onder de stof van zijn shirt liet glijden, zijn schouder strelend. “Vertel eens,” fluisterde ze in zijn oor, “zal ik zelf mijn kleding uit trekken, of wil jij dat doen?”

    [ bericht aangepast op 16 juni 2022 - 0:45 ]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered


    BASILIO VASCO LOUIE

    Villager - With Ezekiel - Outfit ->



    ‘’En dan wat? Dan hadden ze jou meegenomen naar de brandstapel. Of jou én Mason. Weerwolf en weerwolfverdediger. Deze mensen hebben het kennelijk in zich.’’ Sprak Zeke streng ik kon aan zijn stem horen dat hij ook zijn frustraties had met het hele voorval van net. Een kleine grommende zucht verliet mijn lippen terwijl wild ik door mijn korte haren krabbelde en vervolgens weer droef neerploefte op de bar, mijn gezicht tussen mijn armen verbergernd. Een kleine tik die ik vaker had als ik niet wist wat te doen. ‘’Eerlijk, je hebt goed gehandeld al voelt het misschien niet zo.’’ Ik draaide mijn gezicht iets zodat ik naar mijn beste maatje kon omkijken en haalde licht mijn schouders op. "Je hebt vast gelijk, maar toch..." ik zuchtte licht en haalde toen mijn sigaret boven die voor de rest onaangestoken tussen mijn vingers bleef hangen. Als een vertrouwd element dat ik wat hopeloos vastklauwde.
    Mason davies was best een eikel, akkoord, maar einde die de inwoners van Millers Hollow hem hadden geschonken, verdiende hij niet. Een hand op mijn schouder deed me opschrikken uit mijn gedachten. ’’Elk andere aanwezige had dat ook kunnen doen.’’ mijn vriend schudde me iets, zodat ik zeker naar hem zou luisteren en niet opnieuw in doemscenario's zou verdrinken. ‘’Je moet echt stoppen met jezelf de schuld geven, man. De enige schuldigen zijn degenen die het vuur hebben aangestoken.’’ zijn woorden lieten mijn maag weer draaien, waardoor ik de gekneusde sigaret snel tussen mijn lippen plaatste om mijn gedachten te verzetten. Het drankje van Zeke werkte zeker voor hangovers, maar ik betwijfelde of het andere 'misselijkmakende' kwaaltjes kon tegenhouden. Op dit moment wou ik dat ik uit dit kleine vervloekte stadje was vertrokken, één of andere studie volgend zoals Elaine in New York of ergenandersmewattes. Samen met Zeke en mijn familie, pizza's in een buurt waar er geen 'weerwolfjagers' waren.
    Weerwolven, het was labiel- je kon me erg veel wijsmaken maar sprookjes waren sprookjes. Of ze nou eeuwen oud waren of niet-. ’’Ik wil nog niet dood gevonden worden op jouw scooter.’’ Lachte mijn beste maatje naast me waardoor ik hem een schaapachtige grijns schonk. "Zo erg is ze er ook niet aan toe ." sputterde ik quasi koppig tegen, mijn prachtige scooter had misschien enkele schroefjes losser zitten, ze kon prima op de baan vlammen. "Daarbij ik ging deze week nog naar Tobi gaan voor een nieuwe lik werf, wat dacht je van -" ik haalde mijn handen boven zodat ik er in de lucht een denkbeeldig tekeningetje van kon maken om Zeke soort van een beeld te schenken.- "Van die race vlammen, felrood en geel met van die zwarte gokjes" probeerde ik hem uit te leggen.
    Op dat moment kwamen onze Milkshakes ook over de toog geschoven, waardoor ik tevreden mijn gebroken peuk inruilde voor het rode rietje van de chocolade milkshake voor me. Om onze gedachten te verzetten, had ik het onderwerp dan ook veranderd naar het feest van gisteren, maar voornamelijk het liefdesleven van de man naast me. De naam Elaine deed hem al opschrikken, waardoor een grote brede grijns mijn lippen sierde. Ahaaa- ik had hem. Ik had gelijk! De ouwe snoeperd was inderdaad bij de blondine geweest gisteren. ’’Uhm’’ stamelde Zeke zich groot houdend, al zag ik wel die kleine glinstering in zijn blik ik kende Zeke al sinds we peuters waren. ‘’Goed hoor.’’ vervolgde hij braafjes, waarbij ik mijn milkshake dichterbij nam en onschuldig een slok nam terwijl ik hem afwachtend bleef aankijken op meer info. ‘’Het was, uh… erg gezellig gisteren.’’ vervolgde hij al knikkend waardoor ik mijn blik iets vernauwde. ‘’Misschien iets té, maar daar ben ik nog niet overuit.’’ Het waren deze woorden die me oprecht deden glimlachen, een speelse grinnik verliet mijn lippen, waarna ik hem een klap tegen zijn schouders schonk. "Ik wist het wel! En niets te gezellig Joh. " begon ik met een kleine lach. Er was een periode geweest waarbij Zeke echt tenonder was gegaan na hun Breakup. Even had ik ook gedacht dat het stelletje volledig over en out was- toen had ik mijn kans durven wagen bij de blonde schone- al mocht het niet baten. -voornamelijk omdat Burnes me te stuipen op he tlijf jaagde-, maar het idee dat Elaine en Zekie weer gelukkig samen konden zijn maakte me een stuk vrolijker. ’’En jij dan, heb jij nog wat leuks meegemaakt op het feest?’’ veranderde mijn maatje de vraag snel, touché. Ik was een stuk rechtopter -als dat zelfs een woord is- gaan zitten en zette mijn Milshake terug op de toog waardoor ik mijn handen weer vrij had om te gaan vertellen. "Bijna joh, voor ééns dat ik een onbekend mooi gezichtje zag in Millers Hollow." bij het woord gezicht tekende ik enkele vormpjes in de lucht die Zeke wel snapte. " Waren we lekker aan het dansen toen ze me inruilde voor Theodore." ik rolde overdreven met mijn ogen waarna ik weer wat tegen de bar aanleunde. "Iedereen leek het 'gezellig' met elkaar te hebben, dus heb ik me geplezierd met alle drankjes." mopperde ik iets en haalde mijn schouders op. Millers Hollow had weinig bachelorettes waar ik mijn kansen nog niet had gewaagd. Maar of de ware dame ertussen zat wist ik niet. Ooit had ik me kunnen troosten dat als ik niemand vond ik wel met Zeke zou trouwen, maar helaas. Ik zou het maar moeten doen met Best man op zijn huwelijk.
    " Maar- Te gezellig? Dat moet je me toch even verder uitleggen Zekie."sprak ik wenkbrauw wiebelend.



    To Alessa:

    Het is fucked up Ales-
    In zover je in orde kan zijn- i'm oki zit met Zeke bij Millies.
    Kan wel je advies gebruiken- als vrienden , wanneer heb je nog een vrij plekkie?


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Castor Amaroux
    29 — wolf (beta) — outside — Laurel
    'Laten we een rondje marktplein doen, net alsof we twee simpele zielen zijn die en appel willen kopen,' zei Laurel. Castor keek toch een beetje schamper naar zijn zusje. Na het gedoe met de brandstapel, waarvan er nog steeds rook omhoog kringelde en de geur van verbrand vlees nog lang niet uit zijn neus zou verdwijnen, zou het hem juist al te opvallend lijken als ze nu ineens achteloos de markt op liepen. Er waren ook andere mensen, maar de gesprekken kon Castor goed horen.
          'Zag je hoe Mason zomaar...'
          'Hij heeft het vast verdiend.'
          'Dat meen je niet!'
          'Stel nou dat hij Millie heeft vermoord!'
          De twee vrouwen die langs Castor en Laurel heen liepen, deden haast geen moeite om hun stemmen wat te dempen. De wolven hadden een zeer goed gehoor, maar ook oplettende mensen zouden hun woorden makkelijk kunnen verstaan. Castor wist niet of Mason schuldig was aan de dood van Millie, maar het leek hem stug. De man was niet bepaald een groot licht en was lichtgeraakt, maar een vrouw openrijten? Nee, dat zou hij nooit doen. Het moest wel een wolf zijn geweest.
          'Waarom hebben ze nog niets opgeruimd?' mompelde Castor toen en hij snoof. De geur was misselijkmakend, maar hij hield zich groot. Elke wolf die zich binnen enkele honderden meters van het dorpsplein zou begeven, zou het ruiken. Hij hoopte maar dat het snel zou verdwijnen, want hij zou er nooit aan gewend raken.
          'Reeves en Burnes zullen ze zo wel van het plein afsturen,' zei Laurel toen. 'Sommige mensen zijn echt walgelijk om te zien. De stank van hun leedvermaak is soms nog erger dan de geur van een verbrand lichaam.'
          'Ik hoop maar dat ze opschieten,' reageerde Castor haast zonder na te denken. Hoewel hij en Laurel nu ook min of meer ramptoeristen speelden, hadden zij een reden. Tenminste, dat vonden zij. Waar de moordlustige dorpelingen graag naar de resten van de middeleeuwse brandstapel keken en breed lachend dachten aan de schreeuwende man die erop werd gegooid, probeerden de wolven koste wat het kost uit te zoeken wie de eerste moord had begaan. Dit moest zo snel mogelijk opgelost worden. Verbanning of de dood, zoals hij eerder tegen zijn zus had gezegd, waren de enige twee opties. Hier kon de roedel niet mee leven.
          Hij kon het even niet laten om zijn oog enkele seconden op Lau te laten hangen. Ergens wilde hij haar door elkaar schudden en zeggen dat ze nú direct de roedel bij elkaar moesten roepen en hardgrondig te werk moesten gaan. Moed, beleid en trouw hadden nu geen enkele zin. Voordat er nog een onschuldige dorpeling — of nog erger, iemand van de pack — vermoord werd of op de brandstapel belandde, moesten ze uitzoeken wie verantwoordelijk was. Wat hoopte ze hier in het dorp te vinden? Ze betwijfelde of de roedelleden überhaupt hier in de buurt zouden zijn. Niemand wilde opvallen, en dat ging het beste als je maar ver weg zou zijn. Kort spande hij de arm die hij om Laurel heen had liggen wat aan en hij schonk haar toch een veelzeggende, maar geruststellende blik. Ooit zouden ze ze vinden, het liefst zo snel mogelijk. Hij wist dat Lau haar best zou doen, als haar softere aanpak maar geen negatieve gevolgen zou hebben. Misschien zou hij dit nog maar eens met Theo of desnoods Tony bespreken.
          'Heb je al iets van de anderen gehoord?' vroeg Lau, maar Castor had zijn blik op het plein geworpen en hoorde haar vraag niet eens.
          Een laag gegrom verliet zijn keel toen een lachende bewoner van Millers Hollow zijn camera had gepakt en achter elkaar kiekjes maakte van de smeulende brandstapel. De verkoolde resten van Masons lichaam waren goed te zien. Castor liet Laurel los en zette twee lange passen naar de man toe en greep zonder na te denken de camera vast. 'Ben je helemaal gek?!' blafte hij. Hij stak een goede kop boven de kalende man uit. Zijn blik was dodelijk, hoewel hij de blauwe irissen niet eens liet zien. Castors gejaagde ademhaling en frustratie konden hen nog de kop kosten. Enkele mensen om hem heen keken verstoord op. Hij drukte de camera terug in de handen van de man. De wolf ontblootte zijn tanden en stond klaar om op zijn prooi te springen. Net als vroeger kon hij nu nog steeds van kalmte in één keer naar boosheid vliegen. Het korte lontje leek deze dag nog korter dan anders. Hij snoof nog een keer en draaide zich om toen hij zag dat de man toch maar wegsnelde van het plein. Even keek hij Laurel aan, maar hij ontweek haar blik. Die afkeuring wilde hij nu even niet zien.
          'Ik heb nog niks gehoord,' zei hij. Hij kreeg zijn racende hartslag maar moeilijk onder controle. Zijn handen waren tot vuisten gebald en zijn nagels drukten in zijn handpalmen. Rustig blijven. Tot tien tellen. Hij hoorde de stem van Kurt nog altijd in zijn achterhoofd op dit soort momenten. Vroeger was hij de enige die Castor ook maar een beetje tot kalmte kon manen. Toen duurde het uren voor de jonge wolf zichzelf had herpakt, nu zou het in enkele minuten moeten kunnen. Het zou hem echter niet verbazen als de wolf in hem vandaag en de komende dagen nooit helemaal gekalmeerd zou zijn. Het voelde onrustig. Hij was onrustig. De oren van de wolf waren naar achteren getrokken, zijn bovenlip was opgetrokken en zijn tanden waren ontbloot, klaar om in de aanval te gaan. Het zachte gegrom kon Castor haast horen, ook al maakte hij geen geluid. Kort schudde hij met zijn hoofd en uiteindelijk was hij dapper genoeg om naar Laurel te kijken. Hij kon het gewoon even niet helpen. Dat angstige gevoel schudde hij maar moeilijk van zich af. Lau kon toch niet ontkennen dat zij zich ook zo voelde? Wat zou ze doen als er wél iemand van hun roedel op eenzelfde brandstapel zou belanden? Zou ze dan nog steeds zo kalm alles van een afstandje willen bekijken? Hij overbrugde de afstand en sloeg zijn arm wederom om zijn zusje heen. 'Sorry,' wist hij met veel moeite uit te brengen, ook al waren de excuses niet gemeend. 'Maar nee, ik heb dus nog niets gehoord.' Met die opmerking viste hij zijn telefoon uit zijn zak en staarde hij kort naar het schermpje. Een berichtje van Tony. Het nerveuze gevoel nestelde zich nog even dieper in zijn lichaam. Nadat hij razendsnel Tony had geantwoord, en ook Marley en Theo had bericht, stopte hij de telefoon weer weg. 'Wat wil je nu doen? Ik denk dat we hier door de sheriff snel weggestuurd zullen worden.'

    To: Tony
    Ik ben maar 2 jaar jonger dan jij, zo klein ben ik niet man
    Maar nee, niet bang
    Het stinkt wel

    To: Marley
    Mar, waar ben je? Ben je oké?

    To: Theo
    Veilig en wel?
    Lau wil nu niet eens de hele pack bij elkaar roepen..


    look at where you are
    look at where you started



    the fact that you’re alive is a miracle
    just stay alive, that would be enough



    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

    Nathaniel Luke Covington
    29 | hunter | outfit | with Elide @ the market





    "A wolf is a wolf."
    "Even in a cage."
    "Even dressed in silk."

          De denkbeeldige dolk die zijn hart doorboorde, was bedoeld om het luchtig te houden. Om Elides lichte gespannenheid die ze in zijn ogen leek te voelen nu hij haar betrapt had, te laten verdwijnen. De blik in haar ogen vertelde hem dat het niet gewerkt had. Dat ze zich nu onderdompelde in een schuldgevoel. Nee. Ze mocht zich niet zo voelen. Niet door hem.
    ”Het is niet —”
    ”Ik wilde niet —”
    ”Ik moest —”
    Elke onafgemaakte zin trok de knoop die zich in zijn maag vormde steviger aan. Ze hoefde geen verantwoording af te leggen. De man schraapte dan ook zijn keel. Zijn stem zachter en geruststellender dan eerst vertelde hij haar dat het goed was, dat ze vast haar redenen zou hebben gehad. Bij het uitspreken van die woorden nestelde zich er een nieuwe zorg tussen zijn wenkbrauwen. Redenen. Wat als hij een reden was geweest. Hij zou het zichzelf nooit vergeven als het kwam door iets wat hij had gedaan en dus had Nate daarnaar gevraagd. ”Nate, alsjeblieft,” Elides stem was niets meer dan een warme zachte fluistering. “Het ligt niet aan jou.” maar aan mij. Dat was wat ze wilde zeggen. De dolk van zojuist leek opeens niet meer zo denkbeeldig. Ook al was het geruststellend om te weten dat hij niets fout had gedaan, stak het dat ze hem ging afwijzen met zo een cliché. Nog voor de stekende woorden haar mond konden verlaten, was Nate zijn oog op de glinsterende ketting waar ze enkele tellen geleden beiden nog naar gereikt hadden gevallen. Eens hij het koele zilver op haar handpalm had gelegd, glimlachte de donkerharige schoonheid. ”Dankjewel, maar dit had je niet hoeven doen,” Jawel, dat hij had hij wel hoeven doen, al was het maar om zich te verontschuldigen voor het schuldgevoel dat hij haar gegeven had. Al was het maar om weg te sturen van de akelige woorden die hen verder uit elkaar zouden drijven. Het ligt niet aan jou. Maar aan mij.

    Elide vroeg hem of hij wist wat er gebeurd was. Hij had geen idee gehad. Kon alleen maar gokken naar de gruwelijkheid die zich hier enkele uren geleden had afgespeeld. De brunette haar blik werd wazig. Haar houding verstard en hol. Alsof ze er voor even, voor een luttele seconde, niet meer was. De vraag of ze oke was, leek ze niet gelijk te registreren. Nate stapte naar voren en pakte zacht maar stevig haar pols. "Elide?" De dame opende haar mond. ”Ja, het is oké,” De wankeling in haar stem leek het daar niet helemaal mee eens te zijn. Nate kon zweren dat hij iets van onrust om haar heen voelde deinzen. Geduldig bleef hij naar haar staren tot zijn blik eindelijk die van haar kon vangen. Rust leek terug te keren. “Het is gewoon niet meer iets van deze tijd, maar mensen doen blijkbaar gekke dingen als ze in het nauw gedreven worden. Ik weet niet welk statement ze hiermee getracht hebben te maken, maar ik betwijfel in hoeverre het daadwerkelijk zal helpen." Een flauwe glimlach danste rondom haar lippen.
    "Mijn soort is er tenslotte ook nog steeds.” Automatisch hief Nate zijn hand om een donkere verdwaalde lok naar de zijkant van haar gezicht te begeleiden en achter haar oor te strelen. "En gelukkig maar," mompelde hij met een kleine fonkeling in zijn ogen. Met lichte tegenzin verbrak hij hun contact eens de woorden beter tot hem door drongen. De mensheid had eeuwen geprobeerd om de wereld te verlossen van zij die magie beheersten. Als je het hem vroeg was er daar geen verlossing van nodig, maar dat was het punt niet. Eeuwen. Eeuwen hadden ze het geprobeerd en toch was het mislukt. Dit mocht niet met die walgelijke wezens van een weerwolven gebeuren. Elide haar voorouders verdienden het niet, maar de lugubere moordenaars die zich overdag zo laf achter hun onschuldige menselijke gezichten verscholen, zij verdienden het wel. Zijn vuisten balden zich. "Ik hoop niet dat de wolven de dans ontspringen," bromde hij gefrustreerd. "Zij verdienen het wel." Zijn stem was opgefokt en zijn borstkas versnelde iets. "Al deze chaos en volle maan moet nog komen. Het belooft wat."







    ”Ik was op weg om wat eten te gaan halen voor Nox. Hij is nog bij de oppas.” De woorden lieten Nate zijn opgefoktheid wegslikken. Voor even bestudeerde hij haar. Hij kende Elide ondertussen goed genoeg om de stille onderliggende uitnodiging te begrijpen. Het verbaasde hem, zeker gezien haar actie van deze ochtend en na haar beginnende afwijzing van zojuist. Nate kon het niet laten. De pittige brunette vormde een baken waar hij niet van weg kon blijven. "In dat geval ken ik nog wel een goed kraampje," Stemde hij in met haar niet uitgesproken voorstel. "Niets minder dan het beste," verzekerde hij haar van de goede kwaliteit ervan. "Ik zou niet anders durven. Kinderen onthouden dat soort dingen weet je wel en ik sta liever aan de goede kant van Nox." Zijn lippen vormden een beginnende grijns. Hij had Nox een enkele korte keer gezien. De jongen had de doordringende blauwe ogen van zijn moeder. Het betekende veel dat Elide hem meenam naar haar kind. Het liet zien dat de veilige afstand tussen hen steeds minder en minder werd. Haar hand pakte plots de zijne. De warmte van haar huid tintelde tegen die van hem eens ze haar vingers in de zijne verstrengeld had. Een geamuseerde maar verraste blik kleurde zijn gezicht. ”Ik ben niet bij je weggegaan vanmorgen omdat je iets verkeerds gedaan hebt, Nate. Ik moest....” Er viel een korte stilte. Nate kneep zacht in haar hand. Een teken dat ze door kon gaan. Eerlijk kon zijn. “Ik moest er even tussenuit. En daarna gebeurde dit.” Ze wees naar de smeulende brandstapel. “Ik moet weten wat er gebeurd is.” Zijn blik boorde zich stevig in die van haar. Zijn vrije hand omvatte haar rechterwang terwijl zijn duim lichtjes langs haar huid streelde. "Dan zoeken we dat samen uit." Het was een belofte. "En Elide," Hij bleef even stil. Zijn ogen nog steeds prikkend in die van haar. "Ik begrijp het." Verdere woorden over de situatie waren niet nodig.

    De man zijn telefoon trilde en in een soepele beweging had hij de zachte wang van de bloed knappe vrouw voor zich los gelaten om het toestel uit zijn broekzak tevoorschijn te toveren. Een ongeamuseerde hum verliet zijn mond. "Het kostte niet veel speurwerk," De man draaide het scherm waar het bericht van zijn goede maat Evan op te zien was naar de dame toe.

    From: Evan
    – Mensen dachten een wolf te verbranden, maar het is een onschuldige burger geweest. Geen zorgen, ik regel het. Als mensen meer weten, stuur ze naar het bureau.


    "Dit is waarom je hunters hebt.. die handelen tenminste niet als kip zonder kop.." zuchtte de man waarna hij om zich heen keek. De menigte was dan wel gekalmeerd, maar wat van de echte daders? Het kon niet anders dan dat die in de buurt waren en alhoewel Nate er zeker van was dat Elide zichzelf beter staande kon houden dan hij, wilde hij het niet riskeren. "Laten we gaan," mompelde hij terwijl hij na een berichtje terug te hebben gestuurd de mobiel weer wegstopte. Zijn hand rustte nog altijd in die van Elide.
    Vluchtig scande Nate het kraampje waar ze bij stonden opnieuw. Zijn oog viel op een klein speelgoedautootje. Hij kon zweren dat hij Nox de vorige keer met zo iets had zien spelen. Hij keerde zijn rug kort naar de vrouw achter zich toe, pakte het autootje en stopte het in zijn zak. Zijn rug blokkeerde enig zicht voor Elide. Hij toste een stuiver naar de verkoper en keerde zich daarna weer tot die doordringende blauwe kijkers. "Nu kunnen we echt," mompelde hij waarna het tweetal zich als één door de menigte bewoog.



    To: Evan
    – Fuck man, het is foute boel als de menigte zich er mee gaat bemoeien.. Zal ik doen, maat. Houd me op de hoogte. Binnen kort even meeten? Volle maan is niet zo ver weg.








    [ bericht aangepast op 19 juni 2022 - 18:34 ]



    THEODORE WILLIBRORD ALWIN

    The moon is mine
    29 • Werewolf • @ middle of the market • w/ Marley







    Een koude lach rolde over haar perfect gevormde lippen na zijn vraag of ze jaloers was. Een stomp tegen zijn borstkas volgde. Marley haar woorden dat hij hier eens mee moest stoppen en dat ze hem niet na elk slap excuus zou vergeven drongen echter niet tot Theodore door. Dat het op een gegeven moment echt klaar voor haar zou zijn evenmin. Dat kon niet. Dat mocht niet. Marley was als een drug voor hem en hij kon niet anders dan toegeven: hij was verslaafd. Hoe vaak ze ook ruzie maakte en hoe erg ze ook tekeer gingen, één ding was voor Theodore zo helder als maar zijn kon: zij mocht nergens meer heen.
          Marley haar ferme “ja” verraste hem dan ook. Niet zozeer doordat het antwoord die ze hem gaf niet het antwoord was waarop hij gehoopt had, het het was meer de manier waarop ze het woord uitsprak. Simpel. Resoluut. En boven alles gemeend en zonder twijfel. Verbouwereerd trok hij kort zijn wenkbrauwen op. Zou hij het dit keer dan echt hebben verpest?
          Marley haar tirade ging door en terwijl hij haar eigenlijk wilde laten uitrazen knapte er halverwege iets in hem. Wie was zij om zo tekeer tegen hem te gaan?
    "Jezus, Marley. Doe eens rustig. Ben je ongesteld ofzo?" Waren dan ook zijn vinnige woorden. Het waren woorden waar hij niet al te goed over nagedacht had, maar die er gewoon uitfloepte. Het waren woorden waarvan Theodore wist dat het een sterke vrouw zoals Marley verafschuwde. Het was dan ook geen verrassing dat haar gezichtsuitdrukking na het horen van die woorden meteen veranderde. Haar groene amandelvormige ogen met oranje vlekjes rondom haar irissen, waar hij zo graag in verdwaalde, stonden funest. Als blikken daadwerkelijk hadden kunnen doden, zou Theodore op dit moment zeker niet meer geleefd hebben.
          Het was óf de woede die door zijn aderen stroomde óf de alcohol die nog altijd in zijn systeem zat, maar Theodore kon het niet laten om haar uit de tent te lokken en deed er nog een schepje boven op. "Laat me raden, het is zeker allemaal mijn fout?!"
    Misschien was het de vermoeidheid die zijn tol eiste of Theodore zijn wens om te sterven die hem dreef, maar in zijn ogen moest je vuur altijd met vuur bestrijden. Wat de gevolgen er ook van waren. No fear, no fun.
          “Holy fuck," opende Marley vervolgens stomverbaasd haar mond. "Het voelt letterlijk alsof ik weer op de middelbare school zit en ik tegen een puberale jongen sta te praten. Krijgen we nu ook nog een discussie over wat pijnlijker is? Een bevalling of een tik tegen je ballen?" Ze schudde haar hoofd en hij rolde ongeïnteresseerd met zijn ogen. Wat was dat nou voor een vraag? Natuurlijk was dat een tik tegen je ballen. Dat wist iedereen. Vrouwen stelde zich altijd zo erg aan. "Zo fucking kinderachtig en zo ondermijnend ook!" Ging Marley woedend door. Haar ogen schoten vuur, waarna ze een stap naar hem toe zetten en verder ging. "Wat? Omdat ik een vrouw ben, heb ik geen reden om boos te zijn behalve als ik ongesteld ben." Niet dat gezeik weer. Theodore had genoeg gehoord. Neerbuigend keek hij op de kleinere brunette voor hem neer terwijl haar furieuze woorden zijn ene oor in gingen, om vervolgens meteen zijn andere oor weer uit te gaan.
    "Als dat is wat je denkt dan heb ik nieuws voor je. Het is fucking 2022, Theo. Vrouwen hebben allerlei redenen om terecht boos te zijn, zoals mannen die hun niet serieus nemen." Bla bla bla.
    "Oh en just so you know vrouwen hebben in dit jaar ook stemrecht, I bet dat je nekharen daar ook van overeind gaan staan."
    “Ben je klaar?” Vroeg hij onverschillig.
    "Wat zou ik überhaupt fout moeten hebben gedaan gisteren? Jij bent degene die mij aan de kant schoof.” Ging ze verder. Duidelijk niet dus.
    “Je kan dat op z'n minst zelf komen zeggen in plaats van een van je gore uitgaansvrienden op me af te sturen, dan was dit alles misschien niet gebeurd," Voor een fractie van een seconde veranderde Theodore zijn gelaatstrekken van woedend naar verbaasd. Zijn vrienden hadden wat gedaan? Hij kon het zich niet herinneren. Had hij gisteravond Tony op Marely afgestuurd zodat hij met blondie zonder naam mee naar huis kon? Of Robert, Nate of heel misschien Castor? Veel andere vrienden had Theodore niet. Misschien moest hij toch eens bij zijn vrienden peilen wat er gisteravond allemaal gebeurt was, zodat hij eindelijk de gaten in zijn herinnering kon opvullen. Maar dit was niet iets wat hij met de vrouw voor hem zou delen. In tegendeel, hij deed iets wat hij altijd deed. Hij schoot in de verdediging. “Jij doet altijd zo moeilijk, hè.” Hoe kon ze zo boos zijn om zo iets achterlijks? Vrouwen. Hij zou hun soort echt nooit gaan begrijpen. Het enige wat ze konden was het creëren van drama en het maken van onnodige ruzies. Niet dat ze daar veel aan konden doen. Het zat nu eenmaal in hun natuur, want ook al deed je alles perfect, ze vonden altijd wel een reden om te zeuren of om op een andere manier stennis te schoppen. Het was namelijk niet zo dat ze exclusief waren. “Waarom zeur je zo? Ik heb niets verkeerds gedaan, we hebben niet afgesproken dat we samen naar dat feest zouden gaan en we hebben al helemaal niet afgesproken dat we ook weer samen weg zouden gaan.” Gooide hij op zijn beurt nog wat olie op het vuur.
    “Ik slaap alleen met andere vrouwen omdat ik weet dat jij dat ook doet. Ik ben niet de enige voor jou, dus waarom zou jij de enige voor mij moeten zijn?” Het was geen geheim dat Marley vieze dingen met de Sheriff had gedaan, om maar te zwijgen over haar smerige ex. Misschien ging hij te ver, maar zijn razernij had hem nu volledig overgenomen waardoor hij niet meer voor rede vatbaar was. Ergens was hij ervan overtuigd dat hij kon zeggen wat hij wilde. Goed komen zou het toch wel. Ze waren Marley en Theo. Theo en Marley. Kiss and make up zat in hun bloed en was nu eenmaal wat ze deden. Het was hetgeen waar ze goed in waren. Ruzies hoorde er gewoon bij. Hun ruzies klaarde de lucht en na een flinke storm konden ze vervolgens weer extra van de zon genieten. Of voor hoelang het dan ook zou duren.
          "Echt, je hebt geen idee wat je allemaal teweeg hebt gebracht.. sukkel!!"
    "Ik ben reuze benieuwd, Marls," zijn stem klonk niet langer meer verbaasd. "Wat heb ik dan allemaal wel niet teweeg gebracht?" Voor even boorden ze haar ogen in de zijne.
    "Ik heb m'n lievelingskussens weg moeten gooien omdat ik mezelf met make-up en al in slaap heb lopen huilen. Dat heb je teweeg gebracht!" Hij sloeg zijn ogen ten hemel en lachte kort en kil. “Sinds wanneer ben jij zo labiel geworden, Marls? Dat staat je niet.” Theodore vond haar nou niet het type dat zichzelf in slaap zou huilen door het toedoen van een man. Marley was sterk en krachtig. De voornaamste reden dat hij voor haar gevallen was. Hij viel simpelweg niet op zwakzinnige vrouwen, waardoor hij niet kon geloven dat Marley de waarheid sprak. Al moest hij haar nageven dat ze zeer geloofwaardig overkwam. Hij wilde het echter gewoon niet geloven, want dat zou betekenen dat hij haar een stuk minder aantrekkelijk zou gaan vinden.
    “Doe niet zo theatraal. Jij maakt echt van een mug een olifant.” Was daarom ook zijn geïrriteerde reactie. Dit had nu lang genoeg geduurd, het was tijd voor Marley om weer normaal te gaan doen.
          Kort schoten haar ogen naar haar telefoon, waarbij haar duimen razend snel over het scherm vlogen. Jaloezie overspoelde Theodore, maar het lukte hem niet om op haar scherm mee te lezen. “Met wie praat je?”


    To Tony:
    — Ik had je moeten geloven.
    — Ik had gehoopt dat jij mij dat had kunnen vertellen, maat.


    To Lau:
    *left her on read*


    To Castor:
    — Veilig!
    — Jij ook?
    — Meen je? Ik zal haar eens vragen.


    To Lau:
    — Roep je de pack bij elkaar?

    [ bericht aangepast op 20 juni 2022 - 0:10 ]


    (n) a particular period of time in history or a person's life


    WILLIAM GEORGE MONTGOMERY

    HUNTER - At the townsquare- Crashed into Alessandra again... - Hoodie - Jacket



    Hoe mijn broer zelfs doordags heen door mijn hoofd kon spoken als een kwelgeest die maar niet gevonden wilde worden, beangstigde me toch. Mijn nood aan antwoorden was een ware obsessie geworden, waardoor ik hier in dit best wel gestoorde stadje terecht was gekomen. In de schaduwen zoekend naar de man die hier uberhaupt niet eens kon zijn, een verkeerde rode draad die ik gevolgd was uit intuïtie. De lichte paranoia dat iedere breedgebouwde man mijn broer kon zijn en deze me weer zou gaan ontglippen zorgde voor een constante weerhoede, maar eveneens ook voor een grote onoplettendheid jegens de 'normale' buitenwereld af.
    “Wist je dat dat een karaktertrekje is van narcisten?” klonk een stem die me opnieuw naar de realiteit bracht, waardoor ik me met een kleine verwarde 'Hmm?' terug omdraaide naar de brunette. "Noem je me nou een narcisist?" ik trok verontwaardigd mijn wenkbrauw op naar de dame tegenover me. Het was niet de eerste keer dat de vurige dame tegenover me al eens giftige woorden gespuwd had. Onze beide wagens moesten onder handen genomen worden, maar in tegenstelling tot haar zat ik daar minder mee in. De botsing was een geldige reden geweest om als vreemdeling in dit dorpje te kunnen verblijven én het had me onbewust ook een slaapplek aangeboden bij de Deputy Sherrif van het dorp. “Altijd andere de schuld geven?” de dame tegenover me trok nu ook haar wenkbrauw op, waardoor ik misgenoegd mijn armen over elkaar heen sloeg.
    “Ik stond stil, jij niet. Stilstaande mensen knallen doorgaans niet tegen andere aan.” verdedigde ze zicht, waardoor ik mijn mond eerst had geantwoord om er vinnig op terug te reageren, al hield ik me in toen ik besefte dat ik inderdaad in fout was. Het plein was stilaan aan het leeglopen en had ik opgelet zou ik zo om de dame heen gelopen kunnen hebben. Maar anderszijnds had ik de misschien Tony dan niet uit het oog verloren. Ik krabbelde kort aan mijn baard. "Dus ben je nu een shrink ook? of haal je die informatie altijd boven op feestjes?" vroeg ik lichtelijk geamuseerd- oké in mijn binnenste was ik nogsteeds gepickeerd dat de dame me schaamteloos nercisist had genoemd, maar eerlijk was ze niet de eerste die het woord al naar me gegooid was. En in mijn staat van leven op dit moment... Was het ook gewoon één grote rampzalige grap. Hierdoor had ik besloten het te laten glijden, als de dame een echte psycholoog zou zijn- zou ze vast niet eens weten wat met me aan te moeten. Daarbij leek het me niet wijs om meteen ruzie te gaan maken met locals, dus hield ik de dame liever te vriend dan de andere jongeman in het vuur te gaan volgen.
    “Je hebt een interessante plek uitgekozen om te bezoek…” ging de dame verder al stopte ze even om haar blik over me heen te laten gaan, iets wat ervoor zorgde dat er een lichte frons op mijn voorhoofd kwam te krullen. “Welkom in Millers Hollow, waar we op woensdagen geen roze dragen, maar de dorpelingen op zaterdagen wel mensen verbranden.” De manier hoe ze zo soepel haar woorden haar lippen verlieten , lieten me kort lachen, deels ook omdat ik dit hele gedoe nog moest verwerken. "Jezus-" lachte ik schamper, beseffende dat ik werkelijk in een hellhole beland was. Op dat moment kwam de policie wagen aangescheurd, waar ik Deputy Reeves zag uitstappen samen met haar collega, en als ik het me nog goed herinnerde was dat de Sherrif. Er werd geroepen om het plein vrij te maken, al had ik zo het voorgevoel dat dit nieuws niet verder zou verspreiden dan het dorpje. " The town that cried wolf." sprak ik iets in gedachten verzonken. " Is dit één of andere traditie waar de buitenwereld niets van af weet?" vroeg ik oprecht nieuwsgierig naar het hele gedoe, er waren bepaalde culturen die wat... lugubere tradities kenden al waren deze al eerder bestudeerd geweest. "Of mocht ik getuige zijn van een once in a lifetime traumatic experience?" ik trok mijn mondhoek iets triest op en keek toe hoe het plein ontruimd werd. " Want als dat het geval is , kan ik wel een goede teug alcohol gebruiken om dit te verwerken. Wat denkje?" ik blikte terug naar de Brunette. Misschien was het beter de 'vijand' te vriend te houden.


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Laurel Amaroux
    Only a true wolf will fall in love with the moon.

    27 • Wolf • Alpha • Outfit • At Cheers & Beers w/ Castor
    Laurel tracht de roddels die naar buiten gebracht worden te negeren. De stemmen van de verschillende mensen om haar heen te blokkeren zodra ze niets nuttigs te zeggen hebben. Om de woorden te filteren, die haar hopelijk een stapje verder in de juiste richting kunnen zetten. Ondanks dat ze Castor haar plan verteld heeft, kan ze aan zijn gehele houding voelen dat hij het nog altijd niet met haar eens is — dat hij nog altijd van mening is dat als een woesteling moet optreden. Laurel geeft echter geen millimeter mee, niet nu de veiligheid van haar pack op het spel staat. Een onrustige golf spoelt door haar lichaam heen, wetende hoever ze zal gaan om haar pack te beschermen. Zelfs als dat in het allerergste geval betekent. . . Onopgemerkt schudt Laurel een keer met haar hoofd, gelijktijdig met dat Castor weer spreekt.
          ”Ik hoop maar dat ze opschieten,” klinkt het.
          ”Daar zijn ze al,” Met een simpel knikje gebaard Laurel in de richting vanwaar het vuur minuten geleden nog gebrand had. In de tussentijd is zoals gezegd de Sheriff samen met zijn partner aangekomen en duurde het niet lang vooraleer er mensen werden weggestuurd. Wanneer Castor met een veelzeggende blik haar kant op kijkt, tikt Laurel haar kin even subtiel iets omhoog. Ondertussen beweegt een van haar wenkbrauwen mee, opgetrokken in een even veelzeggende blik. Ging hij nu, plein public, tegen haar in? Laurel’s wolvin roerde zich opnieuw, borstelde haar vacht uit in defensief teken het lochtige lichaam groter te maken. Door de jaren heen had de brunette voor hetere vuren gestaan dan een opstandig pack lid, het verdedigen van haar beslissing niet iets waar ze zich voor hoeft te verantwoorden, maar hetgeen ze juist tegenover Castor wel doet. Omdat hij haar broer is. Omdat haar vader hem vertrouwde.
          Terwijl ze de jongen vraagt naar de rest van de pack en of hij deze gezien heeft, volgt ze eveneens zijn blik als hij deze van haar wegdraait — een geheel andere kant op. Met haar armen over elkaar heen geslagen kijkt Laurel met een diepe frons toe hoe een man met zijn camera foto’s staat te maken van het inmiddels verkoolde lichaam. Tegelijkertijd met dat Castoor hoorbaar een grom uitstoot, laat Laurel’s eigen wolvin ook van zich horen. Het was een mensonterende reactie. Een waarvan ze maar al te goed weet dat het niet alleen haar triggert, maar Castor al helemaal. Zonder ergens over na te denken loopt de jongen dan ook op de man af, trekt in een woest gebaar diens camera uit zijn hand, gevolgd door een paar dreigende woorden. Onder zijn huid kan Laurel zien hoe zijn wolf reageert — hoe deze vastberaden is om de man aan stukken te scheuren. Onhoorbaar voor het menselijke hoor stoot Laurel een waarschuwend gegrom uit, enkel en alleen om te voorkomen dat Castor daadwerkelijk uit zijn vel springt.
          ”Ik heb nog niks gehoord,” bromt hij dan, eens Castor de man zijn camera heeft teruggeven en deze half struikelend het plein heeft weten te verlaten. Ze zou hem haar afkeuring moeten laten horen. Hem moeten vertellen dat dit niet de manier is waarop ze de dingen normaliter regelen, maar door instinct gedreven weet Laurel diep van binnen dat zijzelf in Castor’s staat waarschijnlijk niet eens de camera heel gelaten zou hebben. En dus raakt ze zijn arm aan, zachtjes strelend — net als ze eerder in de bar over zijn hand had gedaan. Een geruststellend gebaar, trachtend zijn impulsieve dierlijke wildheid te kalmeren. De afkeuring verborgen in haar blik omdat ze hem niet nog verder over de rand heen wil duwen. Wanneer Castor een arm terug over Laurel’s schouder heen slaat, slaakt de brunette een zachte zucht.
          Ze kan het voelen aan zijn lichaam, maar ook ruiken in de lucht. Horen aan het lichtste briesje dat door haar oren heen klinkt. De spanningen, de onrust. De angst. Het was niet alleen aanwezig bij Castor, of bij de andere van hen die iets te vrezen hadden, maar ook bij de jonge alpha zelf. “Sorry,” klinkt het moeizaam, evenals ongemeend. Laurel schudt haar hoofd. De subtiele hapering van het gelogen excuus was zelfs hoorbaar in het ritme van zijn hartslag. “Maar nee, ik heb dus nog niets gehoord.”
          ”Maak geen excuses als je ze niet meent, Cas,” zegt Laurel zacht, doch duidelijk verstaanbaar. “Daar is nog niemand iets mee opgeschoten.” Ondertussen nestelt ze zich iets dieper onder de arm die over haar schouder gedrappeerd ligt. Haar blik waakzaam vooruit, haar oren gespitst. Ook al was hij meer niet dan wel met haar eens, tot op een zekere hoogte bleef Castor haar desondanks steunen. Misschien was hij van mening dat ze niet hard genoeg optrad, hetgeen haar duidelijk werd zodra ze het berichtje van Teddy las. Een wisselvallig gevoel trok door haar heen. Waar ze minuten geleden nog het gevoel had haar ex te willen zien, omdat ze hem miste, was het gevoel resoluut weer verdwenen op het moment dat hij haar berichten liet voor wat ze waren — en een maar al te bekende ander vraag stelde. Castor en hij hadden gepraat. Dachten ze nu werkelijk dat ze dom was?
          ”Wat wil je nu doen? Ik denk dat we hier door de sheriff snel weggestuurd zullen worden.”
          De vraag dringt maar amper tot de jonge alpha door, onderwijl deze in een lome pas blijft doorlopen. Tussendoor steekt ze haar neus een keer in de lucht, hopende een andere geur op te vangen dan enkel en alleen de verflauwde lucht van een verkoold lichaam. Waar de ergste stank verdreven lijkt te zijn door magie.
          ”Hey Cas,” humt Laurel zacht, waarop wederom haar wolvin zich besluit te roeren onder de oppervlakte van haar huid. Klauwend onder haar vel door als ze de volgende woorden tactvol weet uit te spreken. “Denk je dat ik me zorgen moet maken?” Schuins kijkt de brunette naar haar broer op, een veel betekende blik in haar donker poelen. Ze hoeft hem vast niet uit te leggen waar ze precies op doelt, wetende dat er nog enkele meer zijn die het niet geheel met haar manieren eens zijn, maar zij waren er niet bij geweest toen ze moest vechten voor haar leven. Toen ze geconfronteerd werd met fouten uit het verleden, waar ze uiteindelijk de allerhoogste prijs voor heeft betaald. Haar mental health.
          Kijk wat je hebt gedaan, alfa.
                Gewond. Onder jouw gezag. Dat zou je vader nooit zijn gebeurd.

          ”Ben jij gisteren tot het einde op het feestje van Ginny gebleven?”vraagt Laurel dan, de donkere gedachten uit haar hoofd schuddend als ze haar blik weer van Castor afwend en samen met verderloop. Weg van de brandstapel, weg van de markt.

          TO: Teddy.
          . . .
          Waarom heb ik het idee
          dat je een vraag stelt waar je het antwoord al op weet?

          TO: Sheriff Burnes.
          Hey you!
          Nee, geen zorgen, dat is oké.
          Het werd eens tijd dat iemand die man een keer goed aanpakt.
          Misschien dat hij de hint nu begrepen heeft en de vrouwen met rust laat.
          I will! Je bent de eerste die dan van me hoort!
          Als je het over mocht doen, zonder Louis Allen, wat had je me anders gestuurd?
          Ik vond het gisteren trouwens erg gezellig ..



    [ bericht aangepast op 22 juni 2022 - 10:27 ]


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'