• T H E      W E R E W O L V E S      O F

    𝕸𝔦𝔩𝔩𝔢𝔯𝔰 𝕳𝔬𝔩𝔩𝔬𝔴

    ''Deep in the American countryside, the little town of Millers Hollow has recently been infiltrated by Werewolves. Each night, murders are committed by the Townsfolk, who due to some mysterious phenomenon (possibly the greenhouse effect)
    have become Werewolves. It is nowtime to take control and eliminate this ancient evil, before the town loses its last few inhabitants.''





    T H E

    𝔖𝔱𝔬𝔯𝔶

    Het verhaal is gebaseerd op dat van het gelijknamige spel, Weerwolven van Wakkerdam.
          Na een paar onverklaarbare, mysterieuze moorden in het stadje Millers Hollow zijn de inwoners in rep en roer. Elke nacht gaan de ramen en deuren dicht en worden zo goed mogelijk gebarricadeerd, want elke nacht duiken er nieuwe slachtoffers op die zijn vermoord door wolven. Geen normale wolven, nee, het gaat hier hoogstwaarschijnlijk om weerwolven, zoals de oude mythes van Millers Hollow vertellen. Deze sluipmoordenaars zijn teruggekomen om hun tanden te zetten in de onschuldige inwoners. Het dorpje doet er alles aan om de daders te vinden en de stad te redden, maar dat gaat nog niet zo makkelijk, want hoe vind je daders die zich op de gewone dag tussen de mensen kunnen begeven? Natuurlijk, met het bovennatuurlijke, want weerwolven zijn niet de enige magische wezens in dit dorpje. Ook vind je er verschuild onder de mensen heksen, toekomstvoorspellers en meer. Jagers hebben zich in het dorpje gevestigd om Millers Hollow te beschermen, maar gaat dit lukken? Zullen de dorpelingen overwinnen? Of komen de weerwolven met hun moorden weg?


    In deze RPG volgen we een soort van de verhaallijn van het spel. Iedere nacht wordt er een NPC vermoord en het is aan de dorpelingen om de schuldige aan te wijzen, maar het is geen ''murder mystery'', want we weten al wie de weerwolven zijn. Het is meer dat we de dorpelingen van Millers Hollow volgen in hun paniek en wantrouwen naar elkaar, maar ook kijken we naar de weerwolven die zichzelf in hun dagelijkse leven moeten verbergen. Samen kunnen we heel wat spannende momenten toevoegen, want wat gebeurt er als een weerwolf per ongeluk wordt gepakt door een jager en zijn verwondingen moet verbergen? Wat gebeurt er als een dorpeling per ongeluk getuige is van een aanval een een glimp heeft opgevangen van een mogelijke dader? Maar ook zijn er andere momenten, zoals dorpsfeesten, markten en meer. We gaan relatie opbouwen tussen jagers en prooien en onze karakters zullen heel wat NPC doden vinden, want zo licht als het overdag is, zo donker is de nacht...






    𝕽𝔲𝔩𝔢𝔰

    - Geen perfecte karakters, iedereen heeft negatieve punten.
    - We volgen hier de algemene regels van Quizlet.
    - Er komen in deze RPG mogelijk wat bloederige taferelen aan bod, sinds weerwolven letterlijk moorden gaan plegen, maar we gaan wel 16+ momenten aangeven in het rood met een trigger warning boven onze post.
    - Maximaal 3 karakters en houd wel verhouding tussen mannen en vrouwen in de gaten.
    - Een reservatie blijft 3 dagen staan en vertel het me als je het niet haalt, want dan kan ik je extra tijd geven.
    - Houdt het gezellig en leuk voor iedereen.
    - Tenminste één keer per week posten, want we willen deze RPG actief houden.
    - Minimaal 200 woorden per post, maar mag ook altijd meer!
    - Indien vragen, klachten of afmeldingen, stuur een pb'tje naar calice of Salamanca .



    LET'S WRITE!

    [ bericht aangepast op 22 juni 2022 - 9:59 ]

    Elide Oryn
    A well read woman is a dangerous creature.

    29 • Witch • Owns a small shop • Outfit • The market w/ Nathaniel
    Seconden voordat Nathaniel zich van haar wegdraait, om de ketting te bemachtigen die hij minuten later in de palm van haar hand plaats, kan Elide het zien. Haar woorden hebben hem geraakt — gekwetst, tot op het bot misschien. Zachtjes klemt de donkere schone haar kaken opeen terwijl een reeks verwensingen aan haar eigen adres door haar hoofd heen galmen. Ze had beter niets kunnen zeggen, dat was misschien nog altijd beter geweest dan nu moeten aanzien hoe ze de man heeft weten te raken met een paar cliché gesproken woorden. Een al te bekend zinnetje dat ze zelf ook meer dan eens is tegengekomen in haar leven, echter wist het haar niets te doen op dat moment. Omdat ze er niets bij voelde. Nu was dat een heel ander verhaal.
          Wanneer de heks voor een moment terug in het verleden gezogen wordt — de geesten uit de geschiedenis om haar heen lijken te dansen, de persoon op de brandstapel geen man, maar een jonge heks dat het uitgilt van de pijn als ze niet alleen uit het leven getrokken wordt, maar ook gescheiden raakt van haar magie — brengt een warme streling haar terug naar het hier en nu. Een flauwe glimlach siert Elide’s lippen als ze Nathaniel ervan tracht te verzekeren dat ze oké is. Dat zij en haar soort nog altijd op de aardbol rondlopen en het hen vroeger al niet gelukt is om hen te verdrijven. Ze waren sterker dan dat.
          ”En gelukkig maar,” mompelt de Hunter zacht, waarbij hij een donkere lok achter Elide’s oor drukt. Het stille verlangen om naar zijn aanraking toe te bewegen neemt voor luttele seconden de overhand, maar de jonge heks weet haarzelf in te houden. Onderwijl verspreiden duizende tintelingen zich onder zijn aanraking door, schitterden over haar magie heen, nestelend in de kern van haar wezen. Voor heel even vraagt Elide zich af of ze niet alles moet laten varen — de afstand die ze tussen haar en Nathaniel heeft ingezet, de bescherming van haar eigen hart — om alsnog de sprong in het diepe met de man voor haar te maken. Maar, dan snijdt hij precies hetgeen aan dat er tussen hen in ligt.
          ”Ik hoop niet dat de wolven de dans ontspringen,” bromt hij gefrustreerd. Zijn handen tot twee vuisten gebald. En wanneer Elide haar blik over deze houding heen laat gaan, weet ze precies waarom het niet zal gaan werken tussen hen. De woede en frustratie straalt van Nathaniel af. “Zij verdienen het wel,” gaat hij opgefokt verder. Ze kan het vuur haast zien smeulen in zijn eens zo heldere kijkers. “Al deze chaos en volle maan moet nog komen. Het belooft wat.”
          Het lukt Elide om een geforceerd glimlachje op te zetten, ook al is deze slechts een zweem van wat het kan zijn. Hoe kan ze ooit de twee werelden verenigen, waar zij tussen moeiteloos wist te wandelen? Nooit had Elide een een kant hoeven kiezen; mens, wolf, of ander wezen. Tot op de dag van vandaag heeft ze zichzelf er als een listig wezen doorheen weten te wurmen — werkend aan precies die zijde waar zij haar eigen voordeel uit kan halen zonder rekening te houden met wie dan ook. Maar, met de komst van Nox is er een hoop verandert. Zolang ze niet weet welke genen hij van haar of Tony heeft gekregen moet ze hen allemaal veilig zien te houden. En toch. . . toch verlangen haar lichaam en geest naar de woest aantrekkelijke man voor haar. Davert haar hart sneller in haar borstkas als ze alleen al aan hem denkt, ook al tracht ze alle signalen te negeren.
          ”Ik was op weg om wat eten te gaan halen voor Nox. Hij is nog bij de oppas,” stelt ze Nathaniel voor, de stille hint verborgen in de klanken van haar stem. Al die tijd heeft ze de kleine peuter verborgen gehouden, puur omdat ze niet wil dat hij wordt blootgesteld aan de verschillende bedpartners van zijn ouders, maar met Nathaniel is het anders. Of dat hoopt ze althans. “In dat geval ken ik nog wel een goed kraampje,” stemt de Hunter in. Een warm gevoel verspreidt zich door Elide’s lichaam heen, spoelt voor heel even het wrik punt binnen hun niet bestaande relaties de diepte in. “Niets minder dan het beste. Ik zou niet anders durven. Kinderen onthouden dat soort dingen weet je wel en ik sta liever aan de goede kant van Nox.”
          ”Daar twijfel ik niet aan. En anders laat hij het je wel horen,” reageert Elide, waarbij ze een zacht lachje laat horen als ze terugdenkt aan die ene keer dat de kleine peuter ergens geheel ontevreden over was. Met wat boos gebrabbel, een paar herkenbare woorden tussendoor, had Nox het desbetreffende speelgoedblokje op de kast gezet. Waar het tot op de dag van vandaag nog steeds staat omdat hij er niet blij mee was. Nee, de kleine man was een perfecte mengeling van zijn beide ouders op dat vlak — hij wist precies wat hij hebben wil en wanneer niet. Echter, nog voor ze samen met Nathaniel verder loopt, grijpt Elide zacht zijn pols vast. Terwijl de woorden over haar lippen heen rollen, doelende op hetgeen er vanmorgen gebeurd is en in een poging uit te leggen waarom ze weggegaan is, glijden haar vingertoppen over zijn hand heen; zoekend naar zijn vingers, tot ze deze gevonden hebben — verstrengeld.
          ” "Dan zoeken we dat samen uit,” belooft Nathaniel haar, alvorens hij zijn hand zachtjes tegen haar wang aanlegt. Ook als het antwoord daarvan hen niet ging bevallen? Dit keer kan de jonge heks haarzelf niet bedwingen en drukt ze zacht haar wang tegen de warmte van zijn handpalm aan om de aanraking nog verder tegemoet te komen. De vraag dolend door haar gedachten, zonder deze daadwerkelijk uit te spreken. “En Elide, ik begrijp het.” Zachtjes bijt de brunette op haar lip, haar tanden zinkend in de dunne huid, terwijl ze zachtjes knikt ten teken dat ze hem gehoord heeft. Ging hij het ook begrijpen als haar zoon een wolf blijkt te zijn? Elide slikt de opkomende gevoel van misselijkheid weg, waarop ze haar magie resoluut dichter naar zich toetrekt om de veilige baken hogerop te stellen nu de wereld om haar heen aan het wankelen lijkt te zijn.





          ”Het kostte niet veel speurwerk,” zegt Nathaniel een paar tellen later. Eens hij zijn hand weer van Elide’s wang af heeft gehaald om zijn telefoon tevoorschijn te halen. Met een lichte frons tussen haar wenkbrauwen in, de vraag met wat hij nu bedoeld onuitgesproken in haar heldere blauwe poelen, kijkt de heks naar de Hunter. Zonder aarzelingen toont deze haar het bericht dat hij op zijn telefoon heeft binnen gekregen, afkomstig van Sheriff Burnes. De beste man had Nathaniel meer verteld dan in zijn bericht naar de heks toe. Het was geen wolf. Direct gaan de ratels in haar hoofd te werk terwijl dat ene zinnetje als een mantra rond blijft spoken. Het was geen wolf.
          ”Dit is waarom je hunters hebt.. die handelen tenminste niet als kip zonder kop..” zucht hij vervolgens. “Laten we gaan.” Met zijn hand nog altijd in de hare, hun vingers vervlochten tot één, loopt Elide samen met Nathaniel richting het desbetreffende kraampje. “Dus hebben ze een onschuldig mens op de stapel gegooid,” mompelt Elide zacht, ietwat afwezig terwijl ze weigert toe te geven aan de drang om richting de brandstapel te kijken. Als er een nieuwe blik op zou wagen, dan werd ze opnieuw geteisterd met de geesten uit het verleden. Nu ze op weg was om haar zoon terug op te halen was dat iets dat Elide niet kon gebruiken. “Denk je dat het een wolf is geweest?” vraagt ze Nathaniel vervolgens, waarbij ze voor een klein deel moet doen alsof haar neus bloed.
          Eens de kraam hebben bereikt, blokkeert Nathaniel Elide’s zicht door met zijn brede rug voor haar te gaan staan. Hoe graag ze ook in alle nieuwsgierigheid langs hem af wil kijken, het lukt haar niet. De verleiding om kortstondig gebruik van haar krachten te maken weerstaat ze, tot de hunter weer naar haar toe draait. “Nu kunnen we echt,” mompelt hij opnieuw, zonder ook maar een klein beetje te verraden wat het is dat hij voor Nox heeft gekocht. “Je gaat het me niet verklappen he?” humt ze zoetjes tegen de lange man, onderwijl ze opnieuw over de markt heen lopen. Dit keer in de richting van de uitgang, op weg naar het huisje van de oude vrouw waar Nox is blijven slapen. “Dan moet je wel heel erg zeker zijn van je zaak,” plaagt Elide Nathaniel nog, een geamuseerde trek rond haar lippen gevormd als ze schuin naar hem opkijkt alvorens ze verder gaan.

          Wanneer het tweetal een kleine tien minuten later bij het oude, stenen huisje van Greta aankomen, geeft Elide een zacht kneepje in Nathaniel’s hand. Het was voor het eerst dat ze een man meebracht om haar zoon op te gaan halen, en ook al had Nathaniel Nox een keer in het vlugge voorbij gaan gezien, dit keer was het anders. Een onbewuste spanning vormt zich in Elide’s binnenste en voor luttele seconden schiet er een angstig gevoel door haar heen. Wat als het niet goed gaat? Wat als Nathaniel al iets kon zien, nog voor zij het zelf überhaupt wist? Maar dan klinkt er in de verte een vrolijk gebrabbel. Een kinderstemmetje dat op hoge speelse tonen vanuit de achtertuin vandaan komt, gevolgd door een enthousiast schaterlachje. Hetgeen gepaard gaat met de diepe klanken van een oude vrouw.
          ”Ik gok dat ze achter zijn,” brengt Elide uit en nog voor ze daadwerkelijk naar Nox op zoek kan gaan, glijdt haar magie al voor haar uit. In onzichtbare kronkels over het tuinpad heen, langs de oude rozenstruik met haar doornen af, tussen de struiken door. Tot het de warmte van haar eigen vlees en bloed vindt — zacht strelend langs zijn aura af. Om haarzelf ervan te verzekeren dat hij oké is. Dat hij niets heeft meegekregen van de gebeurtenissen verderop in het dorp. Zachtjes geeft de donkere schone een kneepje in Nathaniel’s hand, terwijl haar heldere blauwe kijkers de eerste paar seconden vooruit blijven kijken. Een glimlach krullend rond haar mondhoeken, als ze dwars door het huis heen lijkt te kijken om de nieuwe reden van haar bestaan te kunnen zien.
          ”Ik heb dit nog nooit gedaan,” bekend Elide dan, eerlijk en oprecht. Haar stem zacht, een tikkeltje breekbaar als ze enige onzekerheid naar boven laat komen. Dan zoeken haar blauwe poelen naar Nathaniel’s donkere variant om de blik daarin te vinden waar ze maanden geleden al voor gevallen is. Hij was de eerste en als dit niet werkte beslist ook de laatste. “dus vergeef me alsjeblieft als ik als een overbeschermde heks kan overkomen straks.”

          TO: Tony.
          Ja, het is wat. Mensen zijn dom om te denken dat dit gaat helpen.
          Wat vind jij ervan?
          Oh Tony. . .
          Wat dacht je ervan als we dat eens niet gaan doen?
          Er is geen reden meer voor ons om terug samen te wonen
          en voor Nox werkt het prima zoals het nu gaat.
          Het was met een vleugje sarcasme, brandstapels en ik gaan niet zo lekker samen,
          maar ik voel me goed.
          Wie is voor jou een vraag en voor mij een weet.
          Ik ben ook nog op het marktplein, maar ga zo weer.
          Nox is inderdaad nog bij de oppas, maar ik was van plan om hem zo op te gaan halen met wat eten
          Wil je hem vandaag zien?

          TO: Aless.
          Ik ben oké!
          Jij ook alsjeblieft, pas op jezelf
          Wat heb je voor hem?
          Ik ga hem zo ophalen bij de oppas, misschien kun je later een keer langskomen?

          TO: Sheriff Burnes.
          Will do.
          Laat me weten als je iets nodig hebt.


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    Castor Amaroux
    29 — wolf — outside — Laurel
    'Daar zijn ze al,' reageerde Laurel snel. Castor volgde haar blik naar de markt, waar sheriff Burnes en deputy Reeves de mensen langzaam maar zeker van het plein veegden. Hoewel niet iedereen het eens was met de maatregelen, vond Castor het hoog tijd. Enkelen wilden nog een foto maken of het lichaam van dichtbij zien. Castor walgde ervan. Ramptoeristen. De wolf kromde zijn rug en ontblootte zijn tanden weer. Helemaal tot rust zou hij de komende dagen niet komen, tenzij ze nu direct de moordenaar zouden vinden en terecht zouden stellen. Maar dat zou nog wel even duren. Alle wolven hielden zich tot nu toe zeer afzijdig.
          De kale man met de camera maakte zich na Castors uitval uit de voeten. Castors gespannen houding werd niet minder toen hij de licht afkeurende blik van zijn zusje zag, na haar waarschuwende grom. Elke andere wolf zou zo slim zijn om zich enkele dagen gewoon niet in het dorp te laten zien, of juist om zichzelf wel te laten zien, maar niet de aandacht op zichzelf zou vestigen. Castor deed het tegenovergestelde. Hij viel uit tegen een wildvreemde man die het misschien niet eens verdiend had. Nee, dacht Castor meteen. Hij had het wél verdiend. Welke idioot vond het normaal om foto's te maken van een verkoold lichaam op een brandstapel midden in het dorp? Zodra hij weer bij Lau staat, voelt hij zacht haar vingers over zijn arm strelen. Zoiets deed ze vroeger al bij hem om hem te kalmeren. Het werkte goed, maar nu kon ook die aanraking hem niet echt kalmeren. In plaats daarvan slaat hij zijn arm maar weer om haar schouders heen en trekt hij haar iets tegen zich aan, in de hoop dat dat hem in ieder geval niet de controle doet verliezen. De controle verliezen... Dat was al jaren niet gebeurd. Vier jaar geleden, vlak na de dood van hun vader, had Castor het compleet verloren en had hij dagenlang in zijn eentje door de bossen gedwaald, alleen maar in wolvenvorm. Het had weinig gescheeld of hij was nooit meer terug naar Millers Hollow gekomen. Het enige wat ervoor zorgde dat hij uiteindelijk vies en hongerig het dorp weer in was gestapt, was zijn familie. Die familie was voor hem het enige wat telde, waar hij om gaf. En hij kon het ze niet aandoen om te vertrekken.
          'Maak geen excuses als je ze niet meent, Cas. Daar is nog niemand iets mee opgeschoten.'
          Castor blikte kort opzij naar Laurel, die, ondanks haar wat strenge en afkeurende toon, dichter tegen hem aan stond. Enkele rare blikken werden hun kant op geworpen, maar Castor negeerde alle priemende ogen. Het frustreerde hem ergens toch wel dat Lau hem zo goed kende. Hij kon weinig voor haar verborgen houden. Zelfs zijn onoprechte 'sorry' had ze al door.
          Toen ze haar telefoon pakte, checkte Castor ook of hij nog berichten had. Hij had een antwoord van Theo, op wie hij meteen reageerde.

    To: Theo
    Je hoeft het niet te vragen man
    Ze weet heel goed hoe ik erover denk
    Maar hij was al te laat. Shit.
          'Hey, Cas. Denk je dat ik me zorgen moet maken?' vroeg Laurel meteen nadat Castor het bericht had verzonden. Met zijn vrije hand wreef hij kort over zijn gezicht en een zachte zucht verliet zijn mond. Het was ook stom geweest om Theo meteen te berichten.
          'Wat?' vroeg hij, alleen om zichzelf maar wat denkruimte te gunnen. 'Nee, natuurlijk niet!' Hij stopte direct met lopen en trok Laurel een steegje in, weg van de menigte. Dit gesprek hoefde niemand te horen. Iedereen was vooral met zichzelf bezig, maar hij wilde het risico niet lopen gehoord te worden. 'Lau, niet zo onzeker.' Daar hebben we nu niks aan, wilde hij nog toevoegen, maar hij beet op zijn tong. Het was al eng en heftig genoeg zonder zijn bijdehante opmerking die zeker weten niets zouden helpen. En hij moest in zijn oren blijven knopen dat hij niet zomaar meer tegen zijn zusje sprak, maar tegen zijn alpha. De baas van de roedel. Zíjn baas, misschien wel. Van hem kon ze heel wat hebben, maar hij moest ook voorzichtig zijn, of ze zou hem buitensluiten en nooit meer naar hem luisteren. Hij haalde een keer diep adem en legde zijn hand tegen haar arm aan om haar tot kalmte te manen, zoals zij al zo vaak bij hem had gedaan. 'Je hoeft je nergens zorgen over te maken.' Zijn stem was laag en zacht, zeker weten onhoorbaar voor de dorpelingen die door de straten liepen. Zijn ogen schoten wel driftig en oplettend heen en weer tussen zijn zusje en de mensen. 'Ik steun je, dat weet je. Wat je ook van me vraagt.' Hij sprak geen leugen. Hij zou haar oprecht altijd zou steunen en helpen, maar dat betekende niet dat hij het altijd eens was met de dingen die ze deed. Daarover sprak hij Theo zo nu en dan, maar dat hoefde Laurel niet echt te weten. Zij was hun alfa, en hoewel Castor zich nog altijd driftig door zijn jaloerse gevoelens werkte, steunde hij haar. Hij glimlachte kort naar haar en Castor trok haar even kort in een omhelzing en drukte een kus op haar kruin. Toen nam hij haar mee, terug de straten van het dorp in, op weg naar waar Laurel heen wilde. Hun oren waren gespitst en ze probeerden nog elk gesprek op te vangen, ook al werden de prikkels voor Castor wel erg veel. Het was haast duizelingwekkend, al die geuren en geluiden. In de loop der jaren had hij wel geleerd zich van het gros af te sluiten, maar momenteel was hij bezig zich te concentreren op zijn wolf onder controle houden, dat die onderdrukking van al zijn zintuigen op de achtergrond bleef. Zijn handen waren tot vuisten gebald en om zichzelf in het hier en nu te houden, drukte hij zijn nagels in zijn handpalmen.
          'Ben jij gisteren tot het einde op het feestje van Ginny gebleven?' vroeg Lau toen. Het was nogal een verandering van gespreksonderwerp. Desalniettemin verwelkomde Castor het. Als ze maar even ontspannen konden praten over feestjes in plaats van verbrande lichamen en moordende wolven.
          Hij schudde toen zijn hoofd en kon een lachje niet onderdrukken. 'Nee, ik was vrij snel weer weg,' mompelde hij. Hij was niet bepaald het grootste feestbeest. Het liefst zat hij thuis met een kop koffie, een drankje en een boek. 'Jij dan?' Hij keek opzij naar Laurel en liet zijn hand weer kort en geruststellend langs haar arm glijden. 'Heb je je comateus gezopen? Veel mensen gezoend?' Even leek de steen op zijn maag een paar gram lichter te worden. Het leek alsof de moorden in het dorp al jaren bezig waren, terwijl ze er in zekere zin nog maar een paar weken mee zaten. En hij had veel behoefte aan ontspanning.


    look at where you are
    look at where you started



    the fact that you’re alive is a miracle
    just stay alive, that would be enough



    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.


    Ezekiel H urley A nderson
    ☽ Not one drop of my self-worth depends on your acceptance of me ☾
    25 – Witch – Outfit – Somewhere outside – With Basilio

    De zin begon goed. Basil had zich naar Ezekiel toegedraaid na zijn streng maar goedbedoelde toespraak en begon met de woorden ‘’Je hebt vast gelijk.’’ De woorden klonken als muziek in zijn oren, maar Ezekiel’s gezicht betrok bij het horen van het tweede gedeelte.‘’Maar toch…’’ Altijd die maar. Hij had het maar met zijn vriend te doen. Er raasden overduidelijk een hoop emoties door de jongen zijn hoofd heen die nog een plekje moesten krijgen. Normaal gesproken zou Ezekiel er een grap van gemaakt hebben, iets in de trant van ‘ik heb altijd gelijk’, maar dit was niet het geschikte moment daarvoor. Zodoende knikte Ezekiel nekel begrijpelijk. Deze ene keer zou hij het luisterende oor aanbieden in plaats van de sprekende mond.
          Voor heel even dan.
          ’’Elk andere aanwezige had dat ook kunnen doen.’’ Probeer Ezekiel hem na een stilte toch nog over te halen. Onder zijn aanraking trok een lichte schok door het lichaam van zijn vriend die alweer diep in gedachten verzonken leek te zijn. ‘’Je moet echt stoppen met jezelf de schuld geven, man. De enige schuldigen zijn degenen die het vuur hebben aangestoken.’’
          Hoewel hij zich zelf groot probeerde te houden in het bijzijn van Basil had de gebeurtenis toch ook een impact op hem gemaakt. Het onbehaagelijke gevoel dat dit nog maar het begin was had zich als een duistere wolk om hem heen gewikkeld. Wie weet wat er nog meer zou gaan gebeuren… Wie de volgende was die het vuur tegemoet zou gaan. Basil’s scooter was in ieder geval een fijne onderwerpwissel. "Zo erg is ze er ook niet aan toe ." Reageerde Basil nadat Ezekiel had aangegeven dat hij nog niet dood bij de scooter gevonden wilde worden. "Daarbij ik ging deze week nog naar Tobi gaan voor een nieuwe lik werf, wat dacht je van -" Hier kwam het… "Van die race vlammen, felrood en geel met van die zwarte gokjes" Met grote staarde Ezekiel naar Basil.
          ’’Dat is gewoon een misdaad.’’ Verbrak Ezekiel uiteindelijk de stilte waarna hij begon te lachen. ‘’Nee, you do you, ik zou zeggen go for it, maar mij vind je nog steeds niet in de buurt van dat ding.’’
          Al vrij snel ging het gesprek over in het feestje van de avond ervoor. Nadat Ezekiel al stamelend had toegegeven hoe zijn avond was afgelopen begon Basil te grinniken waarna het Ezekiel was die een schouderklopje ontving. "Ik wist het wel! En niets te gezellig Joh. " Met een lichte blos nam Ezekiel een slok van zijn milkshake. Hij was er zelf nog niet helemaal over uit of hij het eens was met die uitspraak. Ze waren helemaal niet meer samen en het was ook zeker geen garantie dat ze ooit weer samen zouden komen. De avond ervoor was niets minder dan het eraf krabben van een korstje dat net geheeld was. Wat had hij zichzelf aangedaan?
          ’’En jij dan, heb jij nog wat leuks meegemaakt op het feest?’’ Zei hij in de hoop de spotlights te ontkomen.
          "Bijna joh, voor ééns dat ik een onbekend mooi gezichtje zag in Millers Hollow." Begon Basil te vertellen. Direct had hij Ezekiel’s aandacht te pakken. Vol interesse slaakte hij een ‘oh’ geluid. " Waren we lekker aan het dansen toen ze me inruilde voor Theodore. Een frons verscheen op zijn gezicht gevolgd door een tweede ‘oh’ ditmaal echter een met een teleurgestelde klank. Theo had het weer lekker voor elkaar gekregen om de avond van anderen te verpesten. Eerst Marley en nu ook nog eens Basil. De jongen begon een steeds hogere irratiefactor te krijgen. "Iedereen leek het 'gezellig' met elkaar te hebben, dus heb ik me geplezierd met alle drankjes."
          Ezekiel plaatste zijn schouder kort tegen die van Basil aan. ‘’Er komt vast wel iemand op je pad.’’ Een bemoedigende glimlach verscheen op zijn gelaat. ‘’Ze weet niet wat ze mist, en hey, misschien heef Theodore het wel helemaal verpest. Weet je iets over deze mysterieuze nieuwe dame?’’
          Dat Basil geen opgever was bewees hij direct bij zijn vervolg vraag waarmee hij het onderwerp Elaine toch weer aansneed. Ezekiel zijn mond vertrok zich tot een streep alvorens hij een diepe ademteug nam en weer recht ging zitten. ‘’Nou, we hebben de nacht samen doorgebracht,’’ begon hij simpelweg, ‘’maar we zijn niet terug samen ofzo.’’ Voegde hij er vervolgens gehaast aan toe. Kort wreef hij met zijn handen in zijn gezicht voordat hij zich weer tot Basil richtte. ‘’Ik denk echt dat ik een grote fout heb gemaakt. Het duurde zo lang voordat ik over haar heen was.’’ Helemaal waar was dat niet. Hij had dan wel genoeg afleiding van anderen en middelen gevonden, maar niets had de echte honger naar liefde gestilt. Zelf wilde hij er niet aan toegeven - zeker niet aangezien er inmiddels al een behoorlijke tijd over hun breakup heen was gegaan. Door zichzelf maar vaak genoeg te vertellen dat hij over haar heen was hoopte hij dat het de waarheid zou worden. ‘’Wat als ik nu weer opnieuw moet beginnen?’’

    To: The Fantastic Four Three (Marley, Nea & hijzelf)
    Het moeten dan wel de looks zijn hmm?
    Ja dat was het ook….
    Is
    Ik zei toch dat het stom was 💀
    Neaaa ben jij al bij de crime scene?
    Take care ❤️, het is echt nasty


    To: El ❤️
    Wauw dat ging makkelijk
    Nee het is echt fucked up..
    Ben jij nog op het plein?
    Ben je alleen?
    Stay safe okay?
    Jaa of course, kleine moeite
    *Deleted before sent* Ik heb je gemist.
    *Deleted before sent* Gisteravond was leuk


    -growth is a process

    Neamhain Zavia Reeves

    human ⋆ 26 ⋆ cop ⋆ village square ⋆ w. sheriff Burnes



















          Evan liet zijn vingers over zijn gehavende knokkels glijden. Met een geamuseerde glimlach nam Nea haar partner in zich op. De man beweerde dat zijn aanpak van Louis niets te maken had met Laurel en alles met zijn slechte gedrag, maar Nea vermoedde dat de aanwezigheid van Lau in ieder geval ook niet geen invloed had gehad op Evan. Het liefdesleven van haar partners wat te vergelijken met dat van haarzelf; nou niet bepaald succesvol te noemen. Het was een van de dingen die ze gemeen hadden met elkaar. Daten in Miller’s Hollow viel niet mee. Datingapps deden het alleen in de buurt van de bieb en zelfs als je al wifi verbinding had dan was je zo door het aantal beschikbare singles heen. De vijver om uit te vissen was nu eenmaal klein.
    “Hij heeft nog sorry gezegd, maar je was al weg. Ik moest je nog de groeten doen.” liet Evan nog weten toen ze bij de politiewagen waren aangekomen.
          Nea humde wat. Ze liet haar eigen waarde niet afhangen van wat een of andere lamme dorpeling van haar vond. Een excuses meer of minder ging voor haar het verschil niet maken. Mannen waren ratten. Eenmaal zittend in de auto opende Evan het autoraam en Nea leunde op haar gemak achterover in haar stoel.
    ”Ben je oke?”
    Nea keek opzij en ontmoette de bezorgde blik van haar partner.
    “Prima,” liet ze hem weten. “Je denkt toch niet dat dit de eerste keer is dat een man me tegen m’n zin aanraakt, he.” Nea schudde haar hoofd en keek weer naar buiten. “Day in a life of a woman, Ev.” zei ze schouderophalend. Later zou ze Louis zijn verdiende loon geven, maar voor nu hadden ze een ander probleem dat ze moesten oplossen.
          Onderweg naar het dorpsplein vertelde Nea Evan over de nieuwe inwoner van Miller’s Hollow. En deelde ze direct haar vermoeden dat de nieuwkomer de broer was van de plaatselijke dokter.
    “Wat moet je bezielen om uit zo’n rijke familie te komen om vervolgens in Fuck-all Hollow te eindigen, of all places,” zei Evan en hij schudde zijn hoofd,
    Nea trok haar wenkbrauwen iets op. “Ik kan wel een aantal redenen bedenken waarom mensen naar deze uithoek komen...” zei ze veel betekend. Het zou naïef zijn om te denken dat er niet minstens een handjevol van de inwoners van Miller’s Hollow waren getrokken omdat ze op de vlucht waren voor wat dan ook. Relaties. Familie. Of erger.
    “Pas je wel op, met zo’n vreemde kerel in je huis?” mompelde Evan. “Jij weet als geen ander hoe mannen kunnen zijn. Slaap met je dienstwapen onder je kussen, ja?”
    Nea grinnikte en met een net zo’n geamuseerde glimlach als ze de kroeg had verlaten keek ze Evan nu weer aan. “Och...” Begon ze plagend en ze reikte haar hand naar Evan uit om in zijn wang te knijpen. “Ben je bezorgd om me, papa Burnes?” Ging ze verder op een aandoenlijke toon. Een lach verliet haar lippen. “Geen zorgen, als hij ook maar een vinger naar me uitsteekt dan is hij die kwijt voordat hij hem terug kan trekken.” Nea liet Evan zijn wang los. Een warm gevoel vulde haar borst. Ze maakte er wel een grapje over, maar ergens voelde het goed dat Evan zich op die manier druk om haar kon maken. Met een gevleide lach wendde Nea haar blik af en keek ze weer uit het raam naast haar.

    En toen waren ze er. De geur was onmiskenbaar afkomstig van een verbrand lichaam. Het was een zonnige herfstdag, maar de geur die in de lucht hing maakte alles meteen grimmig. Evan zijn hand vond Nea haar rug en even keek ze naar hem op. “Daar beginnen?” Stelde ze voor, knikkend naar het dorpsplein. Evan stemde met haar in.
    ”Back-up, mensen! Achteruit!” Bulderde Evan.
    Niemand in Miller’s Hollow was zo dom op op dit moment de bevelen van Sheriff Burnes te negeren. Langzaam maar zeker namen de meeste personen uit de menigte afstand van het na-smeulend geheel achter het gemeentehuis. De stank was alles overstijgend. Nea besloot om verder door haar mond te ademen en liet haar ogen achterdochtig over de menigte glijden. Er waren gefascineerde blikken, nieuwsgierige ogen en ook afschuw was te lezen op de gezichten van de inwoners van hun stadje. Toch had niemand dit gestopt.. Nea begreep er niks van.
          “Ja pierdołę.” Evan kek om. “Ik zet de boel af. Ga praten met mensen, kijk of je getuigen kunt vinden. Ik wil namen.”
    Nea knikte en terwijl Evan druk bezig was met het afzetten van het monsterlijke tafereel dat zich hier had voorgedaan stapte Nea op de dorpelingen af. Sommigen wilden maar wat graag hun verhaal doen aan haar, al kreeg ze meer informatie over hoe die personen zichzelf hadden gevoeld dan over de moord die er zojuist was gepleegd.. Een typisch gevalletje ’how can I make this about me’. Het verbaasde Nea niet meer. Gelukkig waren er ook aanwezigen die een verklaring konden afleggen van meer waarde. Vooral de stokoude, maar oplettende Debbie Jones wist goed te vertellen wat er was gebeurd. Ze was misschien wel een van de oudste inwoners van Miller’s Hollow, had opgestoken grijs haar en liep wat krom... maar aan haar geheugen was niks mis. Gefocust schreef Nea alles op wat Debbie haar vertellen kon. De kleinste details nam ze op en daarna stopte ze haar notitieblok weg in haar broek. Na de plaatselijke dorpsoma dankbaar op haar schouder te hebben geklopt en haar uit de drukte te hebben begeleid keerde Nea terug bij Evan.
          Hoofdschuddend kwam Nea naast haar partner staan. “Jesus Christ...” Liet ze weten. “Hoe lang heeft dat vuur hier gebrand?” Vroeg ze zichzelf hard op af. “Die ouwe Debbie vertelde me zo ongeveer wat er is gebeurd. Volgens haar was Davies door een groep dolle mannen tegen gehouden op de straat vanochtend, waarna snel het woord ‘wolf’ viel, net zoals die avond in Cheers&Beers. Voor Debbie het goed en wel door had was het vuur aangestoken en toen ze opkeek was Davies al aan de paal geketend.” Nea sloeg een kruis. Ze geloofde niet in God, maar voor Davies die zijn einde moest vinden op de brandstapel wilde ze dat wel in twijfel trekken. Wellicht dat ergens meer vrede had gevonden dat dit dorpje kende. Vlug keek Nea op haar telefoon, om te controleren of een van haar vrienden haar al meer kon vertellen over wat er was gebeurd.
          Verder had iedereen genoeg te vertellen, maar niemand had informatie die van waarde was over de moord op Davies. Marley was gekwetst door Theo en zuchtend berichtte Nea haar en Theo. De man was haar beste vriend, maar god, het viel soms niet mee om vriendinnen gekwetst te zien worden door hem. Ales vroeg wat ze voor Nea en Evan kon betekenen. Wanhopig ging Nea op zoek naar een reden om de brunette opnieuw te zien, maar niets kwam in haar op... Maar niet op Ales haar voorstel ingaan kon ze niet. Met haar tong tussen haar tanden geklemd en een ondeugende blik in haar ogen tikte Nea haar berichtje naar Ales af. Het was wellicht niet waar de knappe vrouw op had gedoeld.. maar het was het proberen waard.
          Dat haar zus in een tent in het bos sliep was van der zotte en Nea hoopte dat Morrigan snel haar aanbod om bij haar te komen wonen aannam. Daarna vonden haar ogen de naam van haar nieuwe huisgenoot. Nea kon het niet laten om William een klein beetje op de kast te jagen en daarna stopte ze haar telefoon weer weg. Ze richtte zich tot haar partner. ”Ze was bij Eze,” Liet Nea Evan weten. Het was niet helemaal eerlijk naar Ellie toe, maar Evan stond bij haar op nummer 1. En de bezorgde blik van haar partner wilde ze niet opnieuw zien.

    To: Morrigan
    Er is iemand op klaarlichte dag op de brandstapel gegooid
    Welkom in Miller’s Hollow Big Sis
    Weet je zeker dat je niet bij mij wilt slapen in plaats van in dat bos?
    Of een warme douche wilt nemen?
    Je kan toch niet van me verwachten dat ik je zo maar in het bos laat wonen?

    To: Laurel
    Heel erg gezellig....?
    Waar ben jij wakker geworden dan vanochtend?

    To: the fantastic four three (Ezekiel, Marley & herself)
    Wat heeft Theo nu weer gedaan, Mar?
    Moet ik hem onder schot nemen? Gewoon... omdat het kan?
    I may or may not have kissed the birthday girl
    Heeft iemand haar nummer?🙄
    En Eze...... Ellie??????
    Ik mag hopen bij jou thuis, of durf je het aan om bij Burnes in huis te tukken?

    To: Theo
    Geen commentaar? Fuck you
    Zo zijn we niet getrouwd.
    Biechten jij. Naam en voornaam. Ik wil alles weten.
    Zien we elkaar nog vandaag trouwens? Heb je gisteren amper gesproken 😥
    En wat heb je tegen Mar gezegd? 🤨

    To: Ales
    Maak je geen zorgen om mij, ik weet wat ik doe.
    Ik laat het weten als je iets voor ons kan betekenen!
    Oh wacht... ik weet wel iets...

    To: Ellie
    Eze en jij?
    Netjes Ellie
    Heb jullie altijd al leuk gevonden samen
    Ben je nog steeds bij hem? 👀
    En ik... laten we zeggen dat ik Genevieve een klein verjaardagscadeautje heb gegeven

    To: William
    Goedemorgen moustache man.
    Als ik jou was zou ik wegblijven bij het plein vandaag
    Of ben je al op pad?
    Oh en misschien wordt het tijd dat we het eens over jouw huur gaan hebben... Ik zal eens bedenken waarin ik je ga laten betalen voor mijn gastvrijheid. of heb jij een goed voorstel? In geld ben ik niet geïnteresseerd.


    [ bericht aangepast op 22 juni 2022 - 9:29 ]

    Philippe      De      Guillard
    23      •      Thief      •      with Morrigan      •      at Mors tent




         
    Na wat hij deze ochtend had gezien, begon Philippe zich toch weer af te vragen waarom hij nog eigenlijk hier was. Vanaf het moment dat hij was weggelopen van huis, klaar om de wijde wereld te ontdekken, was hij nooit lang op dezelfde plek geweest. Zijn verblijf in Millers Hollow was dan ook één van de langsten tot nu toe en het verbaasde hem. Hoe vond hij genoeg redenen om in zo'n klein gat te blijven waar iedereen iedereen wel kende? Ondertussen waren er genoeg mensen die hem betrapt hadden op zijn nachtelijke activiteiten, misschien langzamerhand toch te veel?
          Toch bleef er iets hier dat hem aantrok, misschien waren het juist alle vreemde dingen die hier gebeurden: de moorden, nu de publiekelijke verbranding. Philippe was iemand die avontuur, spanning en sensatie wilde en dat kon hij hier voldoende krijgen. Al was een brandstapel misschien toch een beetje te veel van het goede. Het liet hem zien dat een dorpsbewoner die ook maar een beetje gewantrouwd werd, opeens ter dood veroordeeld kon worden door een losgeslagen publiek. Niet iedereen in dit dorp vertrouwde hem, dus wat als hij het volgende slachtoffer was? Het feit dat Mason nu was gegrepen, vertelde hem dat het enigszins willekeurig was. De man leek hem geen weerwolf en zover hij de man gekend had, was hij ook niet zeer gewelddadig geweest. Nee, het dorp leek puur een zondebok te willen.
          Tijd voor hem om zich voor nu even uit de voeten te maken, gezien hij niet de volgende wilde zijn. Nu hij een baan had gevonden als doktersassistent had hij het überhaupt niet meer nodig om te stelen. Hij deed het momenteel puur voor de kick, maar daar moest hij misschien ook maar eens mee ophouden. Of toch een stuk voorzichtiger zijn. Meer aandacht op zichzelf kon hij echt niet gebruiken. Hij wilde in ieder geval nu weg van het dorpsplein, waar zou hij eventueel heen kunnen? Thuis zitten in zijn kleine appartementje was sowieso geen optie en eigenlijk wilde hij het liefst het dorp uit. Zou Mor ditzelfde gevoel misschien hebben?
    To: The Morrigan
    Hey, ik heb even een plek nodig om deze gekte te ontvluchten.
    Ben je bij je tent?

    Voor het geval dat begon hij in ieder geval richting het bos te lopen. Hoezeer hij ook een sociale jongen was die zich graag te midden van mensen bevond, hij had ook zo zijn momenten dat hij de kalmte van het woud kon waarderen. Eén van de redenen dat hij Mor al redelijk gauw na haar aankomst hier benaderd had, daarnaast leek ze hem meer avontuur te kunnen bieden. Hij had altijd al wel willen leren jagen en nu had hij daartoe te kans! Gelukkig voor hem was de jongedame een gewillige leermeesteres en hadden ze al redelijk gauw een band weten op te houden. Zodanig dat hij haar kampeerplaats als een veilige plek zag.
         
    From: The Morrigan
    Lijkt me een prima idee
    Ja, ben daar!
    Pas op voor de grote boze hond 😇

    To: The Morrigan
    Tof! Oh, ze is juist de grote lieve hond!

          Philippe grinnikte op het moment dat hij Mors opmerking over haar hond Winnie las. Het dier kon er misschien angstaanjagend uitzien, maar ondertussen had Philippe ook wel gezien hoe lui ze was. Daarnaast ook een reden dat hij de laatste tijd steeds vaker bij Mors tent te vinden was, hij hield van dieren. Ze hadden een kalmerende uitwerking op hem. Gelukkig maar, want het dorp was vol met honden, het zou wat zijn als hij in plaats daarvan juist doodsbang voor ze geweest was.
          Nu hij de bevestiging had, begon hij nog iets sneller te lopen. Des te eerder hij weg was uit deze gekte, de beter. Terwijl hij liep, verstuurde hij nog wel wat sms'jes, hij wilde zeker weten of zijn vrienden wel oké waren, of zij ook al een betere plek hadden gevonden dan het dorpsplein. Hij was dan ook blij toen hij de bosrand zag verschijnen en hij begon een deuntje te fluiten om zijn aanwezigheid aan te kondigen. Gewoon voor het geval dat Winnie één van haar waakzame buien had. Het moment dat hij Mor kon zien, stak hij zijn hand op.
          'Jij hebt het overduidelijk beter voor elkaar dan het grootste deel van dit dorp,' merkte hij op zodra binnen gehoorsafstand was. 'Mag ik mijn tentje opzetten naast de jouwe?' Hij grijnsde breed, al vond hij dit op het moment wel klinken als een aanlokkelijk idee. Een tent was dan wel een stuk kleiner dan zijn al kleine appartementje, maar aan de andere kant zou hij dan ook het volledige bos voor zichzelf hebben. Oké, nee, hij zou moeten delen met Mor en Winnie, dat wel.
          'Ben je op het plein geweest of was jij wel slim en ben je hier gebleven?' Philippe had het plein ontvlucht zodra het vuur werd aangestoken, het was een beeld dat hij niet hoefde te zien, al had Mason zijn geschreeuw hem nog lang achtervolgd. Een verschrikkelijke geur had het geschreeuw al gauw gevolgd en helaas kon hij deze nog steeds heel vaag ruiken hier. Misschien tijd om een vuur aan te steken in de hoop de stank te verdrijven. 'Vind je het oké als ik het vuur weer aansteek? Ik wordt liever gerookt dan dat ik nog dat verbrande vlees hoef te ruiken.'

    [ bericht aangepast op 22 juni 2022 - 22:52 ]


    Stenenlikker

    Morrigan Alma Reeves
    27 — hunter — the woods — Philippe (& her dog Winnie)
    Na twee kopjes thee uit de thermosfles was Morrigans telefoon gaan trillen. Het eerste bericht dat ze had gekregen, was van Philippe. De jongeman die ze enkele weken geleden had ontdekt, was maar al te groot fan van haar tent, van de hond en van het buitenleven. Al enkele keren had hij haar pijl en boog in de handen gehad, maar heel succesvol was hij niet. Hij vroeg of hij kon ontsnappen aan de drama in het dorp en Morrigan reageerde snel dat hij van harte welkom was. Het tweede bericht was van haar jongere zus Nea. De deputy wilde maar al te graag dat ze bij haar zou komen wonen, al was het maar tijdelijk. Nea had nooit helemaal Morrigans liefde voor en obsessie met het bos begrepen. Ook had ze geen idee wat Mor allemaal op haar kerfstok had en wat ze in de afgelopen jaren had uitgespookt. Als ze dat eerlijk zou vertellen, zou Nea haar afgunst waarschijnlijk niet kunnen verbergen én zou ze haar direct moeten oppakken. De moorden die ze had gepleegd, waren allemaal onopgelost. Mor wilde zo min mogelijk opvallen. Snel reageerde ze ook op haar zusje en stuurde ze ook een antwoord naar Tony, die het briefje met haar nummer gevonden had. Grijnzend tikte Morrigan een bericht terug en legde haar telefoon weg.
          Winnie lag nog altijd lui naast haar op de zachte mosgrond en was ondertussen half in slaap gevallen. Waakhond, my ass. Alhoewel de rottweiler bij vreemden niet altijd op haar gemak was, voelde ze zich hier in het bos helemaal thuis. Ze kon vrij rondrennen, maar dwaalde nooit ver van Morrigan en haar tent af. En als het echt, écht nodig was, gedroeg ze zich als de sterke en stoere hond die ze heel stiekem toch wel was. Mochten er nou wel weerwolven in het dorp en bos dwalen — iets waaraan Morrigan nog altijd heftig twijfelde — zou Winnie in ieder geval haar best doen. Of ja, dat hoopte Morrigan toch wel.
          De stilte in het bos werd even later onderbroken door gefluit. Niet van vogels, maar van Philippe. De blonde jongen kwam niet veel later in Morrigans gezichtsveld en ze glimlachte. Winnie opende haar ogen en kwispelde opgetogen. Philippe was sinds hun aankomst in Millers Hollow toch wel een van haar favoriete mensen. Enthousiast wist de grote hond zich van haar comfortabele bed te duwen en ze begroette hem door haar neus tegen zijn hand te duwen en vervolgens haar hele gewicht tegen zijn been te gooien.
          'Jij hebt het overduidelijk beter voor elkaar dan het grootste deel van dit dorp,' zei Philippe toen hij eenmaal bij haar stond. Morrigan grinnikte. 'Mag ik mijn tentje opzetten naast de jouwe?'
          Mor keek even naar de hond, die maar al te graag aandacht wilde van haar nieuwe beste vriend. 'Ik denk dat Win het geen slecht idee zou vinden,' lachte Morrigan. Ze kwam overeind, pakte de thermosfles en schonk ook voor Philippe een kopje thee in. 'Heb je een tent dan?' plaagde ze vervolgens. 'Als je goed leert jagen, mag je erbij komen.' Ze blikte kort naar haar pijl en boog, die altijd binnen handbereik stonden. Voor Philippe kwam dat niet als een schok. Hij had haar gezien op het moment dat ze het bos in ging en een konijn vakkundig afmaakte.
          'Ben je op het plein geweest of was jij wel slim en ben je hier gebleven?' vroeg hij toen. 'Vind je het oké als ik het vuur weer aansteek? Ik word liever gerookt dan dat ik nog dat verbrande vlees hoef te ruiken.'
          Morrigan leunde achterover in haar stoel en schudde haar hoofd. 'Doe maar,' antwoordde ze. Ze wist niet of hij zelf het vuur aan kon krijgen of dat ze hem straks moest helpen, maar het was een vuurdoop. Als hij meer wilde leren over het buitenleven, was dit één van de belangrijkste punten. Zelf rook ze de geur van de verbrande man niet eens meer. Ze had zich al uit de voeten gemaakt toen ze merkte dat er alleen al gepraat werd over de moord, nog voordat de brandstapel zelf was verschenen. 'Ik was vanochtend even op de markt, maar ik ben weggegaan zodra ik de eerste blokken hout op het dorpsplein zag verschijnen,' bromde ze. 'Ik had mensen al horen praten, maar ik had niet gedacht dat ze het ook echt zouden gaan doen.' Onschuldige mensen vermoorden, op zo'n barbaarse manier? Dat ging zelfs voor Morrigan te ver. Het aantal moorden dat zijzelf had gepleegd, was al tijden niet meer op vier handen te tellen. 33 moorden. Zoveel had ze er op haar geweten. En ze had er geen minuut minder om geslapen. Het aantal stond in kleine streepjes op haar boog. Ze zag het niet als moorden plegen, ze zag het eerder als de samenleving redden van de paar rotte appels die de rest van de mand zouden kunnen aantasten. Net zoals hij haar had aangetast. Een rilling liep over haar rug. Zelfs na zoveel jaar kon ze zijn geur nog ruiken. Gelukkig zorgde het beeld van zijn lichaam met zeventien messteken in een poel van bloed voor de nodige therapie.
          Ze draaide haar hoofd naar Philippe en nam hem kort in zich op. 'Wat was er gebeurd?' vroeg ze toch lichtelijk nieuwsgierig. Nea had haar wel iets laten weten, maar zo ver van het dorpsplein kreeg ze de roddels van de dorpelingen niet mee.

    To: Nea
    Ik was in het dorp vanmorgen
    Gekkenhuis
    Ik ben denk ik veiliger hier in het bos dan in het dorp momenteel, of niet?
    Tenzij je gelooft in de Grote Boze Wolf
    Maar ik heb de Grote Boze Hond, veel enger
    Zal je laten weten als ik het nodig heb, maar maak je alsjeblieft geen zorgen over mij, oké?
    Blijf jij ook veilig?
    To: Tony
    Ik dacht al dat je het briefje gewoon niet gevonden had
    Of zó weinig genoten had dat je me zou ghosten
    Al kon ik me dat niet voorstellen, want die geluiden logen er niet om
    Ik doe vooral aan eenmalig, maar voor jou maak ik een uitzondering


    I imagine death so much it feels more like a memory
    when’s it gonna get me?
    in my sleep?



    seven feet ahead of me?
    if I see it comin’, do I run or do I let it be?
    is it like a beat without a melody?



    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

    Philippe      De      Guillard
    23      •      Thief      •      with Morrigan      •      at Mors tent






         
    Gelukkig maar dat hij terecht kon bij Mor en haar tentje in het bos, ver weg van alle mensen. De bewoners van Millers Hollow leken absoluut gek geworden te zijn en Philippe was niet van plan om zich nog langer onder die gekken te begeven. In ieder geval niet nu, al zou hij vanzelf wel terugkeren. Hij was toch begonnen zijn leven hier op te bouwen en ergens overwoog hij om langer te blijven. Al kwam dat ook absoluut door alle gebeurtenissen van de laatste tijd. In een daadwerkelijk slaperig dorpje in the middle of nowhere zou hij zich dood vervelen. Millers Hollow was toch wat spannender dan dat.
          Vandaag vond hij het wel weer genoeg spanning. Raadselachtige moorden en zogenaamde monsters in de bossen, dat gaf hem een gezonde dosis spanning, een lust naar sensatie. Doodgewone mensen die een medebewoner op de brandstapel zetten was dat niet. Dat was gewoonweg sinistre. Hoewel hij de jonge vrouw nog maar kort kende, hij vertrouwde erop dat Mor niet zo gek was als blijkbaar alle andere mensen hier. Zij zou heus geen onschuldigen op een brandstapel zetten.
          Wel wist hij beter dan haar zonder aankondiging benaderen, dus maakte hij zijn aanwezigheid kenbaar door een deuntje te fluiten. En eerlijk, hij was banger voor Mor dan voor Winnie. Die hond had hem ondertussen wel bewezen dat ze geen vlieg kwaad deed en ze leek zijn aanwezigheid te waarderen. Al hielp het waarschijnlijk ook dat hij haar af en toe wat lekkers toestopte. Winnie kwam dan ook enthousiast kwispelend op hem af zodra hij in haar gezichtsveld verscheen. Hij grijnsde breed terwijl hij haar aan zijn hand liet snuffelen. De hond liet zich met haar volle gewicht tegen zijn been vallen en lichtjes grinnikend krabbelde hij haar tussen haar oren. Eén van de redenen waarom hij van dieren hield, ze lieten duidelijk merken wat ze van je vinden en de liefde van een dier krijgen was toch altijd wel fijn.
          'Ik denk dat Win het geen slecht idee zou vinden,' merkte Mor lachend op na zijn opmerking over of hij hier ook een tentje mocht opzetten. Zij leek ook blij om hem te zien, wat goed was. Daarnaast kon hij haar alleen maar gelijk geven, Winnie zou het absoluut niet erg vinden als hij hier vaker was. 'Heb je een tent dan? Als je goed leert jagen, mag je erbij komen.' Met een dankbare blik nam hij ondertussen het kopje thee van haar aan. Mor zelf blikte vervolgens naar haar boog, ondertussen voor Philippe een uitzicht dat hem niet meer verbaasde. Daarnaast gaf hij haar ook geen ongelijk als hij de geruchten over weerwolven mocht geloven. Al zou ze dan misschien ook een paar pijlen met zilveren punten moeten aanschaffen.
          'Ik kan aan een tent komen,' merkte hij luchtig op. Ze mocht zelf invullen hoe, maar Philippe was niet erg geneigd om er netjes voor te betalen. 'Bovendien, met meer lessen word ik vast goed genoeg.' Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek haar grijnzend aan. Sowieso hield hij wel van een uitdaging, of hij nu wel of niet besloot om ook in het bos te komen wonen wanneer Mor hem goed genoeg vond. Sowieso was het bedoelt als een grap, al schuilde er wel een stukje waarheid in. Hij was ondertussen zo gewend geraakt aan eenvoudig moeten leven, dat in een tent verblijven hem helemaal niet slecht leek. Daarnaast waren er voldoende voorzieningen in Millers Hollow en hij mocht vast bij Bas eens in de zoveel tijd komen douchen.
          'De luchtige praat liet hem alleen wel weer denken aan de gebeurtenissen eerder die dag en hij was eigenlijk wel benieuwd naar wat Mor ervan had meegekregen. Ze moest op zijn minst iets gehoord en geroken hebben. De geur bleef trouwens penetrant, dus hij verving deze liever door een andere, iets betere sterke geur.
          'Doe maar.' Wel leek ze wat sceptisch, ze dacht vast dat hij geen vuur kon aansteken? Gelukkig voor hem was dit iets wat hij gauw geleerd had na wat koude nachten op de grond. Terwijl hij haar verder antwoord afwachtte, begon hij al wat hout bij elkaar te sprokkelen, grote takken aan de buitenkant, het kleine brandbare spul in het midden. Nu speelde hij wel vals door een aansteker uit zijn broekzak te halen. Het was hem ooit zonder gelukt, maar wat dat betreft was hij liever lui dan dat hij tientallen pogingen moest doen tot hij eindelijk vuur had.
          'Ik was vanochtend even op de markt, maar ik ben weggegaan zodra ik de eerste blokken hout op het dorpsplein zag verschijnen,' legde ze vervolgens uit. 'Ik had mensen al horen praten, maar ik had niet gedacht dat ze het ook echt zouden gaan doen.' Had ze maar gelijk gehad en waren de dorpsbewoners niet zo ver gegaan. Dat was een stuk beter geweest, al zou een afranseling ook niet bepaald op zijn plaats geweest zijn als de beste man daadwerkelijk niets gedaan had. 'Wat was er gebeurd?'
          'Ze hebben Mason dus daadwerkelijk op de brandstapel gezet.' Zijn grijns en vrolijke blik waren verdwenen, al was dit bij hem een zeldzaamheid. 'Ik ben weggegaan zodra ze het vuur aanstaken, maar het geschreeuw dat ik vervolgens hoorde en die verschrikkelijke geur vertelden me genoeg.' Hij schudde even ongelovig met zijn hoofd. Hoe kon iemand zoiets doen? Hoe kon een menigte opeens zo ver gaan zonder dat iemand hen tegenhield? Philippe had tijdens zijn reizen redelijk wat mensenkennis opgedaan, iets wat hij vaak in zijn voordeel gebruikte, maar dit was iets dat hij gewoon niet kon begrijpen.
          Nadat hij uitgesproken was, had hij zijn structuur van hout afgemaakt. Nu haalde hij zijn aansteker tevoorschijn en stak hiermee enkele van de kleinere takjes aan. Beetje geduld, beetje blazen en al gauw brandde daar een fatsoenlijk vuurtje. 'Tadaa,' verkondigde hij trots. 'Dit is toch echt een stuk betere geur.' Hij knikte tevreden en nam een slok van zijn thee, maar bleef voor nu nog naast het vuur zitten zodat hij het brandende kon houden. Het had nog wel wat meer hout nodig voor het zou branden zonder dat hij er continu op hoefte te letten.


    Stenenlikker

    Laurel Amaroux
    Only a true wolf will fall in love with the moon.

    27 • Wolf • Alpha • Outfit • At Cheers & Beers w/ Castor
    Miniem tikt een van Laurel’s mondhoeken naar omhoog als Castor haar kant in kijkt op het moment dat ze feilloos door zijn ongemeende excuses heen prikt. Ze kan het horen in de subtiele vibratie van zijn stem, het verstoorde ritme van zijn hartslag wanneer hij de witte leugen uitspreekt. Het was een van de eerste dingen die haar vader haar geleerd had, het herkennen wanneer iemand niet de waarheid sprak. Daarbij was Castor haar broer, Laurel kent hem inmiddels door en door; zijn gemoedstoestand een dat ze probleemloos weet aan te voelen.
          ”Wat?” vraagt Castor ondertussen wanneer Laurel hem gevraagd heeft of ze zich zorgen moet maken. Omwille van haar plek. Haar status. Een dat haar middels een geboorterecht is toegekomen, maar waar ze niet minder om zal strijden het te behouden als het moet. Wat was het ergste dat ze kon verliezen? Zachtjes streelt Laurel’s bewustzijn langs dat van haar wolvin. Twee zielen, een lichaam — samen versmolten tot één. Dát verlies zou het ergste van allemaal zijn.
          ”Nee, natuurlijk niet!” gaat Castor ongestoord verder. “Lau, niet zo onzeker. Je hoeft je nergens zorgen over te maken. Ik steun je, dat weet je. Wat je ook van me vraagt.” En ze gelooft hem. Vluchtig schiet er een flauwe glimlach over Laurel’s lippen heen, terwijl ze zich door Castor in een omhelzing laat trekken. Daar snuift ze als vanzelf zijn geur op. Familie. Laurel kan zich niet voorstellen hoe het zou zijn geweest als haar vader de jonge wees niet mee naar huis had genomen. Het gezin was pas echt compleet zodra hij, in een verwilderde toestand weliswaar, in de deuropening verscheen.
          ”Ik weet het,” fluistert Laurel zacht, wetende dat Castor haar perfect kan verstaan, nog voor hij hen weer losmaakt uit de omhelzing. “Heel soms moet ik het gewoon even horen. En dit soort dingen vraag ik liever alleen aan jou, juist omdat ik weet dat je eerlijk tegen me zult zijn.” Met een zweem van een glimlach kijkt Laurel naar Castor op zodra hij haar weer los gelaten heeft. Voor een ander kon het wellicht als een teken van zwakte zijn, iets wat Laurel nooit of te nimmer aan andere packleden wil laten zien om te voorkomen dat ze het als een uitdaging gaan zien. “Laten we verder gaan,” zegt ze vervolgens, waarop Laurel samen met Castor verder loopt. In een poging om hem af te leiden en zijn wolf tot een bedaren te brengen vraagt ze haar broer naar de vorige avond.
          ”Nee, ik was vrij snel weer weg,” klinkt het al mompelend. “Jij dan? Heb je je comateus gezopen? Veel mensen gezoend?”
          Voor luttele seconden vertrekt Laurel’s gezicht tot een halve grimas, waarop ze resoluut met haar hoofd schudt. Comateus zuipen? Mocht ze willen. Veel mensen zoenen? Let’s not. “Nee, ik heb de eerste paar uur gewerkt, weet je nog?” kaatst de brunette direct terug. “Maar het was desondanks best gezellig. Ik heb vanaf de zijlijn toe kunnen kijken hoe andere mensen zich in een halve coma zuipen, om daarna een potje te gaan tongworstelen.” Doelbewust verzwijgt Laurel het gedeelte waarin ze met Sheriff Burnes aan de praat is geraakt. Hoe hun gesprek geleidelijk aan van sfeer veranderde en de warme vriendschappelijkheid plaatsmaakte voor wat geflirt.
          Laurel weet dondersgoed hoe Castor over de Sheriff denkt, dat hij het iets te gezellige contact tussen de man en zijn zus allesbehalve prima vind — dom zelfs. En ergens kan ze hem wel begrijpen, beseft ze zelf ook maar al te goed dat dit een weg is die ze niet moet inslaan. Niet met al wat ze al weet over de Sheriff, hetgeen haar in een lastige positie gaat brengen als het ooit ter sprake komt. Laurel doet er beter aan om ver bij de man vandaan te blijven, in ieder geval op persoonlijk vlak, maar dat leek telkens een stukje lastiger te worden.
          “Maar je bent dus snel weer weggegaan, hm? Was het omdat je het toch niet zo gezellig vond, of wat anders misschien?” Met een geamuseerde blik kijkt Laurel haar broer aan, een plagende twinkeling in haar ogen, alvorens ze hem een zacht duwtje met haar schouder geeft. "Of beter gezegd, iemand anders misschien?" Wellicht was het niet het juiste moment om speelse plagerijen uit te delen op een moment dat er minuten geleden nog een onschuldig iemand op de brandstapel is gezet, maar wanneer Laurel merkt dat het enige ontspanning in Castor’s lichaam brengt heeft ze er alles voor over om te zorgen dat dit zo blijft. Al is het maar voor even.

          TO: Nea.
          Hm-hm, ik heb me niks verveeld. .
          Ja oke, misschien niet zo gezellig dan
          Thuis
          In mijn bed
          alleen. . .
          Waar ging het mis?




    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'


    BASILIO VASCO LOUIE

    Villager - With Ezekiel - Outfit ->



    Mijn beste vriend keek me even aan alsof ik van een andere planeet kwam ’’Dat is gewoon een misdaad.’’ sprak Eze waarna hij aan het lachen ging en ik kort meelachend met mijn ogen rolde. "Wat heb je tegen retro?" vroeg ik hem lachend. ‘’Nee, you do you, ik zou zeggen go for it, maar mij vind je nog steeds niet in de buurt van dat ding.’’ zweerde Zeke waardoor ik het even wegwoof. "Je bent gewoon jaloers joh." grapte ik, waarna ik mijn milkshake terug naar me toe schoof.
    Echter het enige wat me nu interesseerde waren de zaken tussen Ezekiel en Elaine, het otp stelletje dat hun weg terug had gevonden bij elkaar. Hij had het gezellig gehad met de blondine, gaf hij toe waardoor ik grijnzend hem een schouderklopje schonk al zocht Zeke al snel een uitweg door naar mijn avond te vragen.
    Erg spannend was die niet geweest, natuurlijk had ik me wel geamuseerd tot het punt waar iedereen koppeltjes begon te vormen en mijn 'singleness' toch wel erg triest werd. De nieuwe dame had voor de spierbundel gekozen en het jarige jobje was een schat maar voelde ik die sexy klik nog niet mee. ‘’Er komt vast wel iemand op je pad.’’ was het Zeke nu die me een schouderklopje haf waardoor een klein cynisch lachje mijn lippen verliet. "Een nieuw gezicht in Millers Hollow? pfoe I wish." lachte ik ‘’Ze weet niet wat ze mist, en hey, misschien heef Theodore het wel helemaal verpest. Weet je iets over deze mysterieuze nieuwe dame?’’ vroeg mijn maatje me geintereseerd waardoor ik even bedenkelijk over mijn kin wreef. " Haar naam was eh- zoasl die ene van scoobiedoo." begon ik terwijl ik mijn best deed om op haar naam te komen. Ze had namelijk... andere troeven die beter te onthouden waren. "Daphne! Denk ik... " ik fronste licht terwijl ik het weer in mijn hoofd probeerde te achterhalen. Veel interessants kwam er me ook niet te boven en hoe langer ik erover nadacht hoe minder zin ik had om er nog achter te komen. "Weet je, het maakt niet uit." woof ik het dan ook met een kleine zucht weg. Dat er nooit een niew gezicht in Millers Hollow te vinden was was ook neit helemaal waar. De afgelopen maand waren, er wel enkele nieuwelingen binnengestroomd, de jarige job Genevieve was zo ene en het meisje van de waserette met haar roze haren. Maar ook Phillipe was onlang komen opduiken. Ik nam bedenkelijk een slok van mijn chocolade milkshake, met de cynische gedachte dat ze na het voorval van vandaag vast ook geen zin meer hadden om te blijven.
    Dusss, werd Zeke terug het middelpunt van de belangstelling. "Goed, terug naar jou-" grijnsde ik. Mijn beste vriend leek echter een stuk minder enthousiast en leek even een teug adem nodig te hebben, waardoor ik mijn hoofd iets schuinhield. ‘’Nou, we hebben de nacht samen doorgebracht,’’ begon hij rustig, zijn houding ook een stuk anders dan net. ‘’maar we zijn niet terug samen ofzo.’’ Zeke wreef even moeilijk over zijn gezicht heen, waarna hij zich iets naar me toe draaide.
    ‘’Ik denk echt dat ik een grote fout heb gemaakt. Het duurde zo lang voordat ik over haar heen was.’’ Ah daar kwam de aap uit de mouw. Kort knauwde ik op de binnenkant van mijn wang, terwijl ik mijn beste vriend bekeek. Die wallen onder zijn ogen en wat bleke kleur lag niet enkel aan het brandje van daarnet. Het onderwerp Elaine lag hem moeilijker dan verwacht ‘’Wat als ik nu weer opnieuw moet beginnen?’’ aahh. "Nou dat is een lastige inderdaad." mompelde ik moeilijk niet meteen wetend hoe ik mijn beste maatje kon opbeuren. "Elaine is eh... een mysterie soms." begon ik pijnzend zelf nog niet helemaal wetend waar ik naartoe wilde gaan. In de korte periode dat ik iets met de dame had gehad, was het ook meer funn en games dan dat we werkelijk een relatie konden uitbouwen al wis tik wel dat ze het hart op de juiste plek had. En mijn maatje met opzet pijnigen zat niet in haar aard. " Maar ik denk- oprecht dat als dit eenmalig was. Je eh..." ik wiebelde even met het rode rietje van de milkshake. " Je het er toch met haar erover moet hebben. Eens uithoren of ze ook dacht dat het maar voor 1 keer was." god wat was advies geven over relaties moeilijk als je er zelf nooit één had. "De pleister er meteen afhalen, maar dan wel face to face. " Ik keek mijn laatje weer aan. "Voelde het voor jou zo aan dan?"


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    ANTHONY CHRISTOPHER MONTGOMERY
    ⋆⁺₊⋆ ☾ ⋆⁺₊⋆ ☁︎
    werewolf ⋆ 31 ⋆ doctor ⋆ Home of Family Burnes ⋆ w. Ellie














          Laurel beweerde dat het nog te vroeg was om haar vermoedens uit te spreken en dat irriteerde Anthony mateloos. Sinds die nacht waarop de brunette hem had gebeten was hij onderworpen geweest aan de wil van de mysterieuze Laurel Amaroux. En moest hij weten wat ze dacht en vond. Haar mening deed er toe. Meer dan die van anderen. Hij kon er niet tegen vechten. Een onzichtbare kracht liet hem gehoorzamen aan de vrouw op een manier die hij nooit eerder ervaren had. Anthony was ervan overtuigd dat het iets te maken had met de beet, maar tegelijkertijd vroeg hij zich af waarom niemand anders in de pack diezelfde mate van loyaliteit naar Laurel voelde? Waarom was hij de enige die als een marionetten aan haar poppenspel overgeleverd?
          Terwijl Ellie zich ontfermde over de honden van de familie Burnes stuurde Tony wat berichtjes terug naar zijn Alpha. De woorden En als je iets hoort of ziet laat het me weten zorgden voor een wervelwind aan conflicterende gevoelens. Wat bedoelde ze précies? Vanochtend had Anthony niets gezien dat van belang kon zijn voor zin packleader, maar daarvoor... Op de avond waarop Marley hem in paniek had gebeld en om zijn hulp had gevraagd had hij genoeg gezien dat Laurel zou willen weten. Maar daar vroeg ze niet om, toch? Het was een mentaal gevecht en met man en macht probeerde Tony zichzelf ervan te overtuigen dat Laurel het slechts over die ochtend had gehad. En hij had niets gezien. Dus als hij dat tegen haar zou zeggen, zou hij niet liegen. Het was die redenatie die hem ervan wist te weerhouden om als een mak lammetje al zijn informatie aan Laurel door te spelen.
    To: Laurel
    Waarom hou je het voor je? Ik zou je kunnen helpen.
    Ik heb niets gezien vanochtend.
    Alleen de brandstapel.
    En een gestoorde menigte.
    Hoe moet dit met de viering van de volle maan deze week? Wat gaan we doen? Heb je een plan?
    En gek, ik bedoelde ook niet dat je op die manier in me geïnteresseerd bent... maar gewoon in mijn leven ):
    Ja, Ginny.
    Maar ik zit erover na te denken om dingen met Elide te repareren. Helemaal met die aanvallen. Dan hoor ik toch bij haar en Nox te wonen? Wat vind jij? Kun jij niet met haar gaan praten?

          ”Hey, schatjes.” hoorde Anthony Ellie de honden begroetten en hij keek even op toen de blondine liefkozend over de kopjes van de beesten aaide. Anthony volgde haar naar de keuken, waar Ellie wat snacks voor de dieren pakte. Ze had al eens eerder verteld over de honden die ze samen met haar vader had, maar Anthony kon de namen van de beesten moeilijk onthouden. Eerlijk gezegd omvatte zijn interesse in Ellie niet haar huisdieren. De dieren blaften luid en het geluid galmde in Tony zijn oren. Dat zijn gehoor vele male beter was geworden sinds dit bovennatuurlijke leven was in situaties als dit, met blaffende honden, eerder een curse dan een blessing.
    “Oh, doe niet zo dramatisch,” murmelde Ellie tegen de dieren, waarna ze haar huisdieren naar de woonkamer leidde. “Stil, anders krijgen jullie helemaal niks.”
    Anthony bleef tegen het aanrecht aangeleund staan en liet zijn ogen door de ruimte glijden. Dus hier woonde zijn Ellie met Burnes. Vrijwel meteen na hun binnenkomst had Tony gezocht naar camera’s in de woning en ook nu zocht hij het plafond af naar eventuele beveiligingsbeelden waar hij op terecht kon komen. Maar tot zijn geruststelling leek Evan Burnes nog niet zó paranoïde.
    "Waarom krijgt Justin Bieber meer aandacht dan ik?" Riep Anthony vanuit de keuken naar Ellie. Dat ze haar hond naar een of andere popster had vernoemd begreep Anthony niet zo goed, maar het zal wel een meisjes ding zijn.
          ”Oké. Braaf.” Klonk Ellie haar stem vanuit de woonkamer. Tony trok zijn wenkbrauwen even op. Hij zou datzelfde woord wel tegen haar willen zeggen, maar de waarheid was dat Ellie zich amper braaf gedroeg. Blijkbaar waren de dieren voorzien van genoeg aandacht en hondenkoekjes, want Ellie kwam terug de keuken inlopen. “Dus, zoals ik al zei, denk ik dat mijn vader nog wel even bezig is op het plein…” zei ze langzaam, terwijl ze zichzelf omhoog duwde op de keukentafel. Een geamuseerde glimlach viel niet meer te onderdrukken en sierde Anthony zijn lippen. Als een feestmaal alleen voor hem, zo zat de blondine voor hem op de tafel van haar vader. Door haar bewegingen verschoof haar korte rokje enkele centimeters omhoog en Anthony liet zijn ogen op de loop. Ellie wist hem verder uit te dagen; met haar onschuldige blauwe ogen op hem gericht schoof ze haar benen langzaam uit elkaar. De donkere panty die ze droeg zou hun middagje in huize Burnes waarschijnlijk niet overleven. Een zachte, afkeurende grinnik verliet Tony zijn lippen en hij schudde zijn hoofd. Dit meisje zou nog eens zijn einde kunnen worden. Maar was het echt zo verkeerd als zij hem net zo graag wilde als hij haar?
          Anthony likte zijn lippen, duwde zichzelf weg van het aanrecht en liep met langzame passen op Ellie af. Snel genoeg vonden zijn handen de bovenbenen van de blondine en vol verlangen zette hij zijn vingers in haar zachte dijen, maar het was duidelijk niet genoeg. Ellie greep hem bij zijn shirt vast en trok hem naar haar toe. Tony drukte zichzelf tussen de benen van Ellie in. Het enige wat hen nog van elkaar scheidde was een dun laagje kleding. Het meisje strekte zichzelf uit en bracht haar lippen naar zijn oor toe. Anthony hield zijn handen op haar benen, om gretig haar huid te masseren. Tony voelde hoe Ellie haar borsten tegen zijn borst werden aangeduwd. Zachtjes knarste hij zijn tanden als reactie. De zelfbeheersing die van hem werd gevraagd deze dagen was te veel. Helemaal toen Ellie haar handen onder zijn shirt liet glijden en hij haar aanrakingen op zijn blote borst voelde wist Anthony niet hoe lang hij dit nog kon volhouden.
          “Vertel eens,” fluisterde ze in zijn oor, “zal ik zelf mijn kleding uit trekken, of wil jij dat doen?”
    Opnieuw schudde Anthony glimlachend zijn hoofd. Ellie wist precies waar ze mee bezig was. Langzaam bracht Anthony zijn handen omhoog, steeds verder klimmend op haar benen, totdat zijn vingers verdwenen onder haar rokje. Maar toen stopte hij abrupt en nam hij afstand van zijn feestmaal.
    Anthony deed een paar stappen achteruit en sloeg zijn armen over elkaar heen. “Waarom laat je me dat setje niet zien die ik je heb gekocht?” Hij zette nog een paar stappen weg van zijn geliefde Ellie, liep naar de koelkast en haalde daar een van de koude biertjes van Evan uit. De draaikurk haalde hij van het flesje af en stak hij in zijn achterzak. Daarna richtte hij zich weer tot Ellie. Met een uitgestoken hand liep hij op haar af, om het meisje zodra ze zijn hand had aangepakt van de keukentafel af te trekken.
          Zelf ging Tony zitten op een van de stoelen van de keukentafel en zakte op zijn gemak iets onderuit. Zijn ogen bleven Ellie observeren, terwijl ze voor hem stond. “Volgens mij heb ik wel een klein showtje verdiend, nadat je mij hebt laten zitten én kwam opdagen met de geur van je ex-vriend in je haren.” Vertelde Anthony haar met opgetrokken wenkbrauwen. “Strip voor me.” Droeg hij haar op, waarna Tony een slok nam van het koude bier. “Alles moet uit, behalve wat ik voor je heb gekocht.”

    To: Marley
    Alles voor jou Mar.
    Waarom maakt Theo je gek? Moet ik met hem gaan praten voor je?
    En ja, dat was het beste wat je kon doen. Weet je wat je tegen Burnes gaat zeggen? Of wil je dat gesprek oefenen met me?

    To: Theo
    Theo......
    Heb je in ieder geval een naam? Of is zelfs dat te veel gevraagd voor jouw dronken avontuurtjes?

    To: Castor
    Twee jaar jonger, is wel jonger
    Nog steeds mijn kleine wolfje
    Kun jij niet eens even een beetje bij Laurel vissen wie ze verdenkt?
    Krijg je er iets leuks voor terug.

    To: Evan
    Kom zo snel als ik kan.
    Ben op huisbezoek bij een patiënt.
    Hoe is de situatie nu daar?
    Als je vanavond een biertje wilt drinken of wilt schieten om wat stoom af te blazen, laat het me weten.
    Kan me goed voorstellen dat je dat kan gebruiken.

    To: Elide
    Ik vind het bizar. En gestoord.
    Misschien moeten Nox, jij en ik naar L.A. gaan.
    Is ook veel beter weer dan hier.
    Er zijn genoeg redenen voor ons om terug samen te gaan wonen
    Wij zijn een gezin
    Een familie
    Jij bent de moeder van zijn kind.
    WIE is voor mij een recht om te weten
    Ik wil weten wie er bij mijn zoon in de buurt komt
    En bij jou.
    Ja, ik wil hem vandaag zien
    En jou ook
    Zullen we anders vanavond een hapje eten samen?
    Kunnen we dit alles bespreken.

    To: Morrigan
    Die geluiden logen er niet om? Jij durft.
    En beter maak je voor mij een uitzondering.
    Want je hebt wel gelijk over die geluiden...
    Wanneer zie ik je weer? En waar ben je nu?


    [ bericht aangepast op 1 juli 2022 - 10:58 ]

    Morrigan Alma Reeves
    27 — hunter — the woods — Philippe (& her dog Winnie)
    'Ik kan aan een tent komen,' reageerde Philippe al snel, zonder er echt lang over na te denken. 'Bovendien, met meer lessen word ik vast goed genoeg.' De grijns rond zijn mond zei genoeg. Morrigan grinnikte even.
          'Is dit een verzoek om meer met je te oefenen?' plaagde ze. Ze zou het niet erg vinden. De handvol lessen die ze met Philippe had gehad, die vooral meer gingen over hoe je in godsnaam een boog vast moest houden, hadden er niet echt aan bijgedragen dat hij volgende week met veel precisie een konijn of hert neer zou kunnen schieten. Het had Morrigan zelf ook maanden van dagelijks oefenen gekost, samen met haar vader, om te komen waar ze nu was.
          Woordeloos keek ze toe hoe de man zich voor de kleine stapel smeulend hout had laten zakken en hoe hij vakkundig enkele blokken hout en brandbaar spul neerlegde. Heel veel wist ze eigenlijk niet van hem. Net als zij was hij ook pas net in Millers Hollow. Wat hij hier kwam doen, wist ze ook niet. Misschien moest ze dat maar eens aan hem vragen. Nieuwsgierig als ze was, wilde ze graag meer over hem weten. Maar ze kon zich ook inbeelden dat hij niet zo graag alles over zichzelf tegen een praktisch vreemde wilde vertellen. De keren dat ze elkaar waren tegengekomen en dat hij met haar mee was gekomen, waren op twee handen te tellen. Morrigan was over het algemeen toch ook wel een lone wolf. Daarom verbleef ze liever in haar tent in het bos, hoe lief ze Nea's bericht ook vond. Ze zou misschien wel even vaker naar haar zusje toe gaan. Ze leek bezorgd en haast bang voor Mors veiligheid. Morrigan kon zich prima verdedigen, maar op welke manier, wist Nea natuurlijk niet. 33 moorden.
          'Ze hebben Mason dus daadwerkelijk op de brandstapel gezet,' legde Philippe uit na Morrigans vraag over de gebeurtenissen in het dorp van deze ochtend. 'Ik ben weggegaan zodra ze het vuur aanstaken, maar het geschreeuw dat ik vervolgens hoorde en die verschrikkelijke geur vertelden me genoeg.'
          Morrigan kon haast alleen maar ongelovig haar hoofd schudden. Nea had haar het een en ander verteld over dit dorp. Toen ze over de dorpsgrens stapte, een maand geleden, leek het echt alsof ze terug in de tijd was gestapt. De meeste voorzieningen waren er wel, maar het voelde anders dan alle andere steden en dorpen die ze door de jaren heen had bezocht. 'Onschuldige mensen vermoorden gaat echt een stap te ver,' bromde ze. Pas toen hoorde ze wat ze had gezegd, keek ze naar Philippe en glimlachte ze kort. 'Ik hoop dat die dorpelingen allemaal gestraft worden.' Ze maakte maar een mentale aantekening dat ze wel even moest oppassen met wat ze zei, zelfs bij Philippe, die ze toch wel vertrouwde. Gelukkig veranderde hij het onderwerp al snel van de moord naar het vuurtje dat nu licht brandde. Afkeurend klikte ze met haar tong.
          'Een aansteker? Nee toch zeker? Daar moeten we iets aan doen,' grijnsde ze. 'Je kan niet afhankelijk zijn van technologie, zeker niet hier.' Winnie had zich weer op de zachte mosgrond laten ploffen en sloot haar ogen lui. Wat een waakhond. Mor duwde zich wat overeind uit de stoel en krabde de hond lieflijk tussen haar oren. Ze was blij dat ze twee jaar geleden besloten had de rottweiler te adopteren en mee te nemen op haar avonturen. Ze had zich nooit eenzaam gevoeld, maar Winnie zorgde er toch voor dat Morrigan niet de hele dag tegen zichzelf praatte. Zelf was Morrigan ook niet zo groot, dus de mensen (vooral mannen) die haar tegenkwamen, liepen nu toch met een grotere boog om haar heen als Winnie alleen maar hun kant op keek. Wat die mannen niet wisten, was dat Winnie het liefst veel belly rubs en eten wilde en helemaal niet het agressieve type was. Toch, het hielp. En als het toch niet zo goed werkte, wist Morrigan zich prima zelf te verdedigen.
          Snel verstuurde ze nog een plagend berichtje naar Tony en ze stopte haar telefoon weer weg.
          'Hoe lang ben je in Millers Hollow?' vroeg ze toen geïnteresseerd aan Philippe, die nog altijd naast het vuur knielde.

    To: Tony
    Ik wist het wel
    Mijn instincten zijn best op orde, zo blijkt
    Just say the word, babe


    I imagine death so much it feels more like a memory
    when’s it gonna get me?
    in my sleep?



    seven feet ahead of me?
    if I see it comin’, do I run or do I let it be?
    is it like a beat without a melody?



    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

    Castor Amaroux
    29 — wolf — outside — Laurel
    'Ik weet het,' mompelde Laurel zacht, maar Castor snoof wat schamper. Ze wist het dus helemaal niet als ze hem vroeg of ze zich zorgen moest maken. Alsof hij haar van haar troon zou stoten. Toegegeven, die gedachte had meerdere malen in de afgelopen vier jaar door zijn hoofd gespookt, maar elke keer had hij daaraan dacht, gaf hij zich mentaal een flinke kaakslag. Lau verdiende het. Castor kon wel ouder zijn, maar hij was geen bloedverwant, hoe erg hem dat ook frustreerde. 'Heel soms moet ik het gewoon even horen. En dit soort dingen vraag ik liever alleen aan jou, juist omdat ik weet dat je eerlijk tegen me zult zijn,' ging ze toen verder en Castor keek haar aan. Hij glimlachte kort naar haar en gaf haar een speelse tik op haar neus, zoals ze vroeger ook zo vaak deden.
          'Ik blijf het gewoon honderd keer tegen je zeggen, net zo lang totdat je het onthoudt,' merkte hij op. Ze liepen samen verder en Castor sloeg beschermend zijn arm om de schouder van zijn zusje. Hij bleef ook net zolang tegen zichzelf herhalen dat hij de plek van de alfa niet verdiende en dat hij er niets aan kon doen. Hij wilde er niets aan doen, ook al frustreerde dat de wolf in hem. Hij voelde wel hoe die af en toe nog onrustiger was, zijn tanden ontblootte en gromde. Alles om er maar voor te zorgen dat hij de baas zou zijn. Hoewel hij zich weinig echt kon herinneren van zijn eerste zes levensjaren, hadden ze flink hun indruk gemaakt. Het feit dat Castor ruzies liever oploste met zijn vuisten — of tanden en klauwen, wat maar handiger was — dan met zijn woorden, was nog altijd een enorm obstakel. Laurel kon hem daarin redelijk kalmeren, maar hij wilde juist dat hij het ook zelf kon. Zelf nu hij 29 was, was het nog moeilijk. Die pack van vroeger... het was zijn familie geweest. Hij was Kurt dankbaar dat hij al ruim twee decennia onderdeel uit mocht maken van de Amaroux-familie — en dat iedereen hem daarin voor de volle duizend procent accepteerde — maar hij kon het niet helpen toch nieuwsgierig te zijn naar zijn vroegere familie. Zouden ze hem hebben gemist? Zouden ze naar hem hebben gezocht? Of was hij alleen maar een mond minder om te voeden? En wat was er daarvóór nog gebeurd, met zijn biologische familie? Voordat hij bij de andere roedel kwam? De laatste maanden moest hij steeds vaker denken aan de gebeurtenissen die zijn jeugd hadden gevormd. Leek hij op zijn biologische ouders? Wisten ze dat Castor een wolf was? Hadden ze hem daarom achtergelaten? De wolf ijsbeerde onrustig heen en weer. Was hij achtergelaten omdat ze zijn felblauwe ogen hadden gezien? Die pasten totaal niet bij een zwarte baby. Of waren ze overleden? Waren ze opgejaagd? Neergeschoten? In brand gestoken, net als Mason Davies enkele uren geleden?
          'Nee, ik heb de eerste paar uur gewerkt, weet je nog?' haalde Laurel hem uit zijn gedachten. 'Maar het was desondanks best gezellig. Ik heb vanaf de zijlijn toe kunnen kijken hoe andere mensen zich in een halve coma zuipen, om daarna een potje te gaan tongworstelen.'
          Castor trok zijn neus op. 'Heel fijn omgeschreven,' bromde hij met een halve lach. Gadver. Nu had hij dat beeld in zijn hoofd. De wolf was weer wat gekalmeerd.
          'Maar je bent dus snel weer weggegaan, hm? Was het omdat je het toch niet zo gezellig vond, of wat anders misschien? Of beter gezegd, iemand anders misschien?' De twinkeling in haar ogen en de plagende toon in haar stem zorgden ervoor dat Castor toch even moest grijnzen. Hij liet zijn arm van haar schouders vallen en gaf haar toch een relatief harde, speelse stomp tegen haar bovenarm aan.
          'Je kent me, ik ben geen feestbeest,' zei hij haast verdedigend. 'Maar ik heb óók niemand op het oog. En gisterenavond ook niet,' voegde hij toe. Hij lachte kort en schudde zijn hoofd. Dat hij de laatste maanden op een wat andere manier naar Tony was gaan kijken, liet hij achterwege. Castor wist wat de relatie was tussen Lau en Tony, en het zou heel raar zijn als Castor daartussen zou komen. Dat wilde hij ook niet. En Tony was druk bezig met andere mensen, dat wist hij ook. Maar kijken mocht wel, toch? Het verwarde hem ook enorm.
          De twee liepen naast elkaar door, weg van het dorpsplein. Waar ze wel heen liepen, had Laurel ook niet verteld. Hij wachtte wel gewoon af en hij zou haar volgen. Misschien niet altijd van harte, maar hij zou zijn zus nooit, nóóit verraden. 'En bij jou?' vroeg hij toen. 'Heb jij iemand op het oog, ook al heb je gisteren niet met diegene... getongworsteld?' Wat een smerig woord. Hij grijnsde plagend naar haar. 'Tony, misschien?' stelde hij voor en hij deed alsof hij diep nadacht. De naam van Theo noemde hij maar niet. Hij wilde nog niet dood.

    To: Tony
    Pestkop
    Laurel weet het zelf ook niet
    En als ze wel iets weet, vertelt ze mij niks
    Wat krijg ik ervoor terug?


    look at where you are
    look at where you started



    the fact that you’re alive is a miracle
    just stay alive, that would be enough



    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

    Gezien de instabiliteit van Quizlet atm, zullen we deze rpg verder voortzetten op Quiddle.
    Klik!


    ars moriendi