[RPG • 0] Experium || 52 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven • Rai •Electriciteit •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •Cherry • Voedsel toveren

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen •Goliath • Ant-Man •Klaus • Necromancer •8167 • Energieschilden •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •Nemesis • Vloeistoffen sturen •Maevis • [Onbekend] •Sarah • Binding

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 7 aug 2022 - 23:14 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Nou meneer, ik heb weer een fantastisch maal voor je gefikst. Friet met mayo en een dikke hamburger.’ Met een zwierig gebaar zette Fox het dienblad op het bureau. Kris liet de comic die hij aan het lezen was zakken. Eerder vandaag had Fox hem die cadeau gedaan, wetend dat het de enige lectuur was waarmee hij zich kon vermaken. Van de hele dag tv kijken werd je ook gaar. Vannacht wilde hij samen met zijn vriend naar buiten, hij zag er enorm naar uit om samen door het bos te wandelen en even te vergeten dat zijn vriend hier totaal illegaal was en dat hij hem opnieuw zou kwijtraken als Experium er lucht van zou krijgen.
      ‘Dit is tot niet jouw avondeten hè?’ Kris keek hem argwanend aan. ‘Behalve die burger dan misschien.’
      ‘Het is van Adam. Ik heb gewacht tot de boel ging sluiten en toen was hij er nog niet.’ Hij zuchtte.
      ‘Nog niks van hem gehoord?’
      ‘Nenya heeft wel in de toekomst gekeken en vanavond zou hij bij het meer moeten zitten. Dus hij komt wel terecht.’ Hij dacht met een steek in zijn maag terug aan de keer dat hij Adam overstuur bij het meer had zien zitten. ‘Maar het is fijn als hij weer veilig terug is.’
      Kris stond op van het bed en bleef vlak naast het bureau staan. Met één arm trok hij Fox tegen zich aan en hij bracht hun gezichten dicht bij elkaar. Nog steeds was één blik genoeg om zijn benen in spaghettislierten te veranderen.
      ‘Ik kan je anders wel afleiden hoor,’ zei hij op een toon die zijn tenen deed omkrullen.
      In een poging te verbergen dat hij (nog stééds) rode wangen kreeg, duwde hij Kris van zich af, in de bureaustoel. ‘Eerst eten jij. Ik heb de benen uit mijn lijf gerend in een poging je van wárm eten te voorzien.’
      Kris schonk hem een grijns en trok het dienblad dichter naar zich toe. ‘Er kwam trouwens nog post voor je. Hou je er stiekem een geheime aanbidder op na?’
      ‘Post?’ herhaalde Fox verdwaasd.
      Zijn gedachten schoten naar Zebediah, meteen verkrampte hij. De laatste post was van hem gekomen. Zou hij Adam voor hem willen ruilen? Of voor Kris?
      ‘Geintje,’ zei Kris, die zijn blik ving. ‘Geen aanbidder. Van je drakenvriendin.’
      Normaal zou Fox wel zogenaamd beledigd hebben gereageerd omdat zijn vriend aan hem gerichte briefjes las, maar hij kon zich indenken dat Kris’ gedachten dezelfde route hadden gevolgd als die van hem. Hij pakte het briefje aan en zag inderdaad een vrouwelijk handschrift staan.
      Het is gelukt, ik heb mijn eigen lichaam weer terug! Kom je zo naar het dak? - S.
      ‘Ze is terugveranderd!’ zei hij opgetogen tegen Kris.
      ‘Ik las het ja.’ Hij knikte naar het raam. ‘Kom op, ga naar haar toe. Ik red me wel, jullie hebben vast een hoop bij te praten.’
      Zelfs al zou hij slechts een paar meter verderop zijn, hij vond het moeilijk om Kris achter te laten, bang daarna terug te keren en een lage kamer aan te treffen.
      ‘Je blijft hier hè?’ vroeg hij kleintjes. ‘Of ga je nog douchen ofzo? Dat ik… niet in paniek raak als de kamer zo leeg is.’
      ‘Ik kijk zo of Yrla inmiddels al wakker is.’ Hij opende zijn handpalm, waar een gladde, platte ronde edelsteen in lag. ‘Ik leg deze op de hoek van de wastafel als ik wegga, oké? Dan weet je dat het mijn eigen keuze was om de kamer te verlaten.’
      Ergens vroeg Fox zich af of hij overdreef en tegelijkertijd kon dat hem niks schelen. De angst om Kris kwijt te raken zou voorlopig echt niet weggaan. Daarvoor waren de afgelopen drie jaar veel te pijnlijk geweest. Daar kwam nog bovenop dat hij hier illegaal verbleef en dat Zebediah er vast van baalde dat hij hem had moeten laten gaan.
      De gedachte aan zijn ex wrong zijn maag in een knoop. Hij wilde niet aan Zebediah denken, zelden had hij zich ergens zó geconflicteerd over gevoeld. Hij maakte het raam open, veranderde in een vogel en verplaatste zich naar de nok van het dak. Al snel zag hij daar een meisje zitten. Lang, donkerhaar viel over haar schouders. Fox veranderde terug en schoof een stuk naar beneden.
      ‘Hé.’
      Ze draaide haar hoofd opzij, gelijk kwam er een grote grijns op haar gezicht.       ‘Fox!’
      Voor hij met zijn ogen kon knipperen, trok ze hem in een omhelzing. ‘Eindelijk man, na al die jaren.’
      Nu pas kreeg Fox een idee hoe zijn vriend zich vrijdag gevoeld moest hebben, toen iemand die hij niet kende beweerde zijn vriendje te zijn. De gedachte aan hoe vreselijk lief Kris voor hem was geweest, had hem weer helemaal opnieuw verliefd kunnen maken.
      Safira trok zich iets terug en Fox grijnsde wat onbeholpen naar haar.
      ‘Goh, dat drakenoutfit stond je toch beter.’
      Het meisje schoot in de lach en gaf hem een stoot met zijn elleboog. ‘Jouw biggetjesgedaante staat je anders ook beter.’
      Fox glimlachte flauwtjes. ‘Het is héél lang geleden dat ik daar in veranderd ben.’ Hij kruiste zijn benen onder zich. ‘Uiteindelijk is het toch bizar snel gegaan zeg, dat veranderen.’
      ‘Het lag aan het eten, denk ik. Ik verging van de honger en heb vanmiddag een paar van Yrla’s energierepen naar binnen gewerkt. Nu ik er over nadenken is dat het eerste… menselijke wat ik heb gegeten in jaren. Dezi voerde me altijd vlees.’
      ‘Dus ik heb nu een mede vegetariër.’
      ‘Voorlopig wel.’ Ze gaf hem opeens nog een knuffel. ‘Man ik heb je zo gemist. Ik vond het zo afschuwelijk toen Kris verdween en ik niets kon doen, en twee jaar later ook nog dat gezeik met Zebediah.’
      Fox sloeg zijn blik neer, hij voelde dat zijn wangen warm werden. Het was ontzettend vreemd dat ze zo veel om hem gaf terwijl hij niet één herinnering had. ‘Het waren hele zware jaren,’ gaf hij toe. ‘Maar voor jou kan het ook geen pretje zijn geweest.’
      ‘Ik heb een hoop gaten in mijn geheugen. Van sommige periodes herinner ik me helemaal niets. De meeste frustratie stamt uit het begin, toen ik contact met je probeerde te zoeken – en op het einde. Nadat ze me van Dezi gescheiden hielden, kwam mijn eigen ik steeds meer naar voren.’
      ‘Dus we waren lang vrienden?’
      ‘Amper een jaar eigenlijk maar. Voor je met Kris kreeg, trokken we heel veel met elkaar op. We ontmoetten elkaar begin 2014 en ik werd in december van school verwijderd. Een half jaar later was ik onderdeel van Dezi’s experiment en keerde ik weer terug, maar toen hadden ze me al uit jullie geheugens verwijderd.’
      Fox dacht terug aan de periode voor hij Kris ontmoette. Hij herinnerde zich inderdaad geen vriendschappen, toch kon hij zich ook niet voor de geest halen dat hij zich eenzaam had gevoeld. Het maakte hem verdrietig dat hij dat allemaal niet meer wist.
      ‘Wat deden we samen?’
      ‘We hebben héél veel gevlogen – dat konden we natuurlijk allebei. We hebben de Mazerunner grijs gedraaid; jij had een dikke crush op Newt en ik vond Minho leuker. Maar een van mijn mooiste herinneringen is dat we in het bos ijssculpturen maakten.’
      Fox veerde overeind. ‘Hebben wij die gemaakt?’
      ‘Nou ja, ik maakte ze en jij verzon ze.’
      Fox dacht terug aan alle keren dat hij daarheen was gegaan en er stroomde een warm gevoel door hem heen. ´Geen wonder dat ik daar zo graag kom.’
      Een tijdje kletsten ze verder. Safira vertelde hem dat hij haar de oren van haar hoofd gepraat had toen hij verliefd was op Kris en dat ze hem mee had genomen naar een huisfeestje zodat ze hen aan hen kon introduceren. Fox had vage herinneringen daaraan, het waren alleen de momenten met Kris die hem nog helder bij stonden.
      Het was fijn om met haar te praten, het voelde al heel snel vertrouwd. Om hen heen werd het al donker.
      ‘Ik moet zo gaan,’ zei hij tegen Safira. ‘Fire is vandaag jarig en dat hij nu een kwart eeuw oud is, kan ik natuurlijk niet zomaar aan me voorbij laten gaan. Heb je al een plan bedacht? Waar verblijf je de komende tijd? Ook bij de Panthers? Weet iemand eigenlijk dat je hier bent?’
      ‘Alleen Yrla. Ik kan daar voorlopig blijven.’
      Dat was nou niet echt de leukste huisgenoot die hij zich kon indenken, al waren natuurlijk niet veel alternatieven. Eigenlijk alleen Nish. En of dat nou zoveel gezelliger is…
      ‘Zal ik het aan Jester vertellen? Hij is mijn beste vriend. Ik weet zeker dat je mag blijven, maar hij stelt het niet op prijs als hij van niets weet.’
      Na even aarzelen knikte ze. ‘Ja, hem vertrouw ik wel.’
      ‘Mooi. Nou, dan ga ik hem zoeken en daarna naar Fire. Morgen zoek ik je wel op. Als je je morgen overdag verveelt kun je mooi Kris gezelschap houden!’
      Hij vertelde haar hoe ze bij de geheime kamer kon komen, daarna namen ze afscheid van elkaar. Met een grote glimlach op zijn gezicht ging hij op zoek naar Jester.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fire begreep niet echt waarom hij zenuwachtig was. Hij vertrouwde Jester en Onyx, inmiddels zag hij wel in dat ze de twee moorden uit zelfbehoud hadden gepleegd en dat Jester te ver heen was om hem daar over in te lichten.
      Anders had hij dat zeker gedaan.
      Toch?
      Door zijn onvermogen om te liegen, hadden ze ook geen andere keus dan ervoor te zorgen dat hij hen niet kón verlinken – en toch voelde het verkeerd om zichzelf bewust ontzettend belangrijke informatie te ontzeggen. Sommige van zijn afdelingsgenoten maakten zich zorgen om Tony en hij koos ervoor om het in de doofpot te stoppen.
      Gelukkig was Emil een voorstander van het idee. Eens te meer was hij opgelucht dat hij de jongen in vertrouwen had genomen en van alles op de hoogte had gesteld, zodat hij niet meer alle beslissingen in zijn eentje nam.
      Fire sloot zijn slaapkamerdeur nadat hij de twee Panthers had binnengelaten. Na een opmerking van Onyx had hij ook de spiegel van de muur gehaald en tijdelijk op de gang gezet. Hij besprak zelden belangrijke zaken in zijn kamer, dus het was goed dat de Panther hem op het gevaar van Alice wees.
      ‘Nou, ik geloof dat ik er klaar voor ben.’
      Fire was zelf verrast door die uitspraak. Blijkbaar is dat echt zo.

‘Zeker weten?’ vroeg Jester voor de laatste keer. Voor Fire was dit natuurlijk verre van aangenaam, maar eerlijk gezegd was Jester zelf ook best nerveus. Iemand op zijn kop laten staan of een slot open laten springen was zo gepiept, maar zo gaan sleutelen met het geheugen van de oudere jongen zorgde toch wel voor een ongezond hartritme
      Zeker na wat hij al gedaan had vandaag met zijn gave, voelde het wel als spelen met vuur—Ha, snap je?—om dit ook nog gedaan proberen te krijgen. Maargoed, altijd blijven hangen in je comfortzone schoot je niks mee op.
      Fire gaf een knikje.
      Jester begon. Hij vroeg Fire eerst wat er gebeurd was, en toen de Lion antwoord gaf ging hij er recht tegenin. Onyx had Tony niets aangedaan, Onyx had geholpen met zoeken. Wist Fire niet meer? Niemand weet wat er met de jongen gebeurd is. Na woensdag heeft niemand hem meer gezien. Toen hij vrijdag zijn zorgen met Onyx gedeeld had had Onyx wel nogal bot gereageerd, omdat hij zijn emoties kwijt was die dag. Gisteren hadden ze daar nog hun excuses voor aangeboden, maar ze wisten het verder ook niet. Tony was gewoon verdwenen. Misschien dat er iets gebeurd was—verwijderd, of dat Zebediah hem had, maar ze hadden geen idee. Dezi was ook weg.
      Wat? Nee, Zebediah had Jester woensdag in een meer vol ijs gedropt—daar had Dezi niets mee te maken. Die was toen al pleite. Jester had Onyx weten te bellen met zijn iNet voor het ding het begaf, maar omdat hij zo lang in het koude water had gelegen was hij er alsnog bijna aan onderdoor gegaan. Zo was het gebeurd. Ze moesten verder. Mocht hij weer gaan twijfelen, moest hij met Emil gaan praten.
‘Oh, en ik hoorde van Nenya dat jij ook nog wat aan me wilde vragen, toch?’ vroeg Jester aan Emil zodra hij klaar was. De wereld voelde een beetje draaierig aan. Niet per sé vervelend draaierig, meer een beetje waterverf draaierig.

Het was niet de eerste keer dat hij Jesters gave in actie zag, maar Emil bleef het onprettig vinden dat iemand zoveel macht had over anderen. Het was dat hij een goed hart had, wie weet hoe Experium er anders had uitgezien… Zelfs híj had het verhaal dat Jester aan Fire had verteld bijna geloofd, terwijl hij wist dat de jongen zijn gave alleen op de oudste Lion had gericht.
      Hij schrok een beetje toen Jester zich opeens tot hem wendde. Door Nenya’s naam was hij even van slag en sputterde zijn hart in zijn borstkas – tot hij besefte waar het over ging. Heel even was de gedachte door hem heen geflitst dat hij eerst om Jesters toestemming moest vragen ofzo, voor hij verder ging met haar… daten. Als ze dat al deden.
      Maar natuurlijk ging het daar niet over en hij herstelde zich snel. Het ging om Tuuli. Hij was geneigd naar Fire te kijken, maar weerstond dat. Ja, hij wilde met Jester praten. Maar niet hier, niet met Fire erbij. Als die wist wat hij gedaan had… Een rilling liep langs zijn rug.
      ‘Uh, ja. Ik vroeg me af wanneer we aan onze opdracht konden beginnen.’
      Dan konden ze het dan wel verder over hebben. Hopelijk begreep Jester de hint – of geloofde hij hem gewoon. Hij had geen idee wat Nenya precies gezegd had.

‘Oh, ja tuurlijk. Wanneer je wil, roep maar. Heb je mijn nummer?’

Emil knikte, Fire had die al een tijdje geleden met de hele afdeling gedeeld. ‘Misschien morgen na de les?’ stelde hij voor.

‘Suure.’ Hij grijnsde naar Onyx. ‘Ga jij dan ook naar Sarah?’



‘Verpest nou niet deze dag,’ bromde Onyx.

‘Oh, sorry. Natuurlijk niet.’


‘Moeten we het nog over Melissa hebben?’ vroeg Onyx. ‘Jes heeft gister met haar gepraat. Blijkbaar wil ze zich bij ons aansluiten.’ Hij richtte zijn blik op Fire, die een knikje gaf.
      ‘Het is iemand die ik liever aan mijn zijde heb dan tegenover me. Maar of ik haar ooit zou vertrouwen? Dat weet ik niet.’

Jester fronste een beetje. Hij had gisteren met Melissa gepraat ja, maar had ze toen ook gezegd dat ze zich bij hen wilde aansluiten? Dat leek hem nou niet echt iets voor haar, met die minzame blik en scherpe ogen. Had hij niet… Verdorie, hij wist het niet meer zeker.
      ‘Volgens mij heb ik het nog niet met haar gehad over aansluiten of niet.’ Een tikje onzeker wreef Jester in zijn nek, maar hoe langer hij erover nadacht hoe logischer dat ook klonk. ‘Ze wist ondertussen dat Zebediah nog leefde, maar toen ik ernaar vroeg gokte ze eerder dat hij in een hutje zat te kniezen dan dat hij zulke grote stappen ondernam. En hoewel ze best haar vrijheid terug wil, vertrouwt ze Zebediah er niet echt mee. Grotere kans dat ze met ons in zee gaat, maar ook alleen maar zolang ze daar zelf wat mee opschiet. Toen ze een beetje in de buurt kwam van hoe de situatie nu in elkaar steekt heb ik gezegd of ze het oké vond morgen verder te praten met zijn vieren, dat jullie er ook bij waren. Dus ze weet nog niks, eigenlijk, van wat wij doen.’
      Ja. Dat voelde beter.


Onyx wierp een blik op Fires horloge. Het was al zeven uur en ze wilden ook nog wat dingen met hun eigen afdeling bespreken én Adam kon elk moment overstuur terugkomen. ‘Dan moet ze nog maar wat langer wachten.’ Hij vond zijn vriend niet al te scherp overkomen en tijdens zo’n gesprek met Melissa kon hij dat maar beter wel zijn. ‘Laten we woensdagmiddag met elkaar praten, dan hebben we tijd om er nog even over na te denken. Want als ze ons elk moment in de back kan stabben en ze toch niet van plan is om met Zebediah mee te doen, hoeven we haar ook niet al te veel te vertellen.’

Jester knikte, en wierp een vragende blik op Fire.


Fire vond ook dat het iets was wat ze goed moesten overdenken en dus knikte hij. ‘Ja, woensdag is goed.’
      ‘Eens.’ Emil schonk hem een grijns. ‘En nu genoeg serieuze gepraat voor deze man, het wordt tijd dat we je verjaardag gaan vieren.’
      Fire trok een gezicht. Hij vond het eigenlijk wel best dat niemand behalve Fersephone dat tot nu toe had opgemerkt en hij had ergens misschien wel gehoopt dat hij dit gewoon aan zich voor bij kon laten gaan, zeker nu Fox het te druk had met Kris om een of andere surprise party te plannen.
      Blijkbaar kwam die verjaardagswens in elk geval niet uit.

‘Je verjaardag?’ vroeg Jester, terwijl hij breed begon te grijnzen. ‘M’n beste kerel, dat had je best wat eerder mogen zeggen hoor. Gerrit had vast de boombox nog eens willen uitlenen, gemiste kans dit.’


‘Nee dat hoeft echt niet,’ haastte Fire zich te zeggen. ‘Ik hou niet van verjaardagen. Niet van die van mezelf, in elk geval.’ Hij vond het geen probleem om iets voor een ander te organiseren, maar bij hem zelf was het een veel te nare confrontatie met het feit dat de zesentwintig steeds dichterbij kwam.

Tja, dat kon natuurlijk ook. En de jongen was vijfentwintig geworden, wat betekende dat zijn dagen hier onderhand wel heel hard naar beneden liepen. Dan kon Jester wel begrijpen dat je er niet heel veel zin in had om dat moment nou te gaan vieren. ‘Hmm,’ zei hij daarom maar. ‘Voorruit dan.’


Een vlugge glimlach gleed over Fires gezicht. ‘Thanks.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Onyx had ook nog nooit zijn verjaardag gevierd, dus hij begreep Fire maar al te goed. Al wíst hij zijn verjaardag dan natuurlijk ook niet. En van Jester had hij begrepen dat zelfs Experium zijn geboortedatum niet wist.
      ‘Nou, we spreken elkaar later.’
      Onyx verliet de kamer, ging de trap af en volgde de gang naar buiten. ‘Nu de andere Panthers dan maar optrommelen?’ stelde hij voor zodra hij de buitendeur had dichtgetrokken.
      Jester knikte en pakte zijn iNet. Een paar tellen later voelde hij zijn eigen toestel in zijn broekzak trillen, waaruit hij opmaakte dat er een groepsbericht verstuurd was.
      Net toen ze het trappetje naar de campus op stapten, landde er een vogel voor de voordeur, die meteen in Fox veranderde.
      ‘Ik zat al op je te wachten,’ zei de jongen met een wel hele enthousiaste lach op zijn gezicht. ‘Ik moet jullie iets vertellen!’

Jester lachte verrast. ‘Oké, vertel op. Je klinkt wel heel enthousiast, dus ik gok zomaar op goed nieuws?’ Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen.


Fox maakte een soort van radslag over het hekje naar de veranda toe en zakte daar op een bankje neer, terwijl hij gebaarde dat de andere twee dichterbij moesten komen. Even blikte hij om zich heen, voor hij op samenzweerderige toon zei: ‘Azumi is eigenlijk een mens. Ze heet Safira.’

Jester staarde zijn vriend een paar tellen verward aan, en zei toen weinig intelligent, ‘Sorry, wat?’ Azumi was… een mens?



‘Ja! Vorige week heeft ze met onze Naamloze contact gelegd en zo hebben we een tijdje met elkaar gepraat. Ze was vroeger mijn beste vriendin, maar Experium heeft haar uit iedereens geheugen gewist. Ze zit al jaren vast in het drakenlichaam en we hebben dit weekend geoefend om eruit los te komen en toen vandaag at ze voor het eerst menseneten en nu is ze veranderd naar haar menselijke gedaante!’ ratelde Fox.


Onyx wisselde een blik met zijn vriend. Hij vond het toch wel weer bijzonder – op het moment dat Kris terug was bij Fox, dook opeens Fox’ lang verloren vriendin weer op die niemand zich meer kon herinneren. Komt dat even goed uit.

Jester probeerde zich te herinneren of hij zich ooit in het bijzijn van het draakje had omgekleed. Helaas van wel; wekenlang. ‘Oké,’ zei hij langzaam, en toen hij merkte hoe erg Fox zat te stuiteren moest hij zelf ook wel een beetje grijnzen. ‘En waar is ze nu? Kunnen we met haar praten?’


‘Op het dak nog, of weer bij Yrla op zijn kamer. Ik kijk wel even!’
      Hij sprong weer van de stoel, transformeerde weer tot een vogel en vloog omhoog. Al vrij snel zag hij dat ze daar nog steeds zat – misschien was Kris nu met Yrla aan het praten – en hij meldde het aan de twee jongens.
      ‘Ik kan jullie wel het dak op tillen?’ stelde hij voor.

‘Of misschien kunnen jullie naar onze kamer komen?’ stelde Jester voor. Hij had niet zo’n probleem met hoogtes, maar het was misschien niet helemaal slim om een wildvreemde te leren kennen op de rand van een dak. Fox kon dan wel vliegen, maar zij twee niet. En ze kenden die chick die beweerde Azumi te zijn verder niet, en het draakje zelf was nu natuurlijk nergens te bekennen. Bovendien vond Onyx het vast niets om het dak op getild te worden.



Onyx was het roerend met zijn vriend eens. Een halve week geleden mocht ze Jester dan wel op het laatste moment hebben gered, maar wie weet zal daar nog wel een of ander meesterplan van Zebediah achter. Tenslotte was het niet aan Azumi te danken dat Jes tóch nog leefde. Elkaar op het randje van het dak ontmoeten vond hij dan ook niet zo’n geweldig plan.
      Hoewel Fox het duidelijk leuker vond om op het dak af te spreken, vloog hij toch terug naar boven om zijn nieuwe oude vriendin te informeren en Onyx en Jester gingen op weg naar hun kamer. Ze waren net de trap op, toen die Safira samen met Fox uit de geheime gang stapte.
      Heel fijn dat ze daar ook van weet nu. Aangezien ze daar vast door Fox’ kamer was gekomen, wist ze nu ook meteen dat Kris zich daar voor Zebediah verborg.
      Hij liet zijn blik over het meisje gaan, maar zag al in één opslag dat ze eerder iemand van Melissa-kaliber voor zich hadden dan een van de nutteloze Lion-grietjes.
      Haar blik ging tussen hen heen weer en bleef even op Onyx rusten, waarbij ze haar ogen ietsje samenkneep, alsof ze hem hier liever niet bij had gehad.
      ‘Hoi,’ zei ze daarna, niet hard, niet zacht.
      Onyx hoorde zichzelf iets terugbrommen. Hoewel Jes zich prima zelf kon redden, zette hij toch een stapje dichter naar zijn vriend toe.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Iedereen merkte het toen Onyx een stapje dichter naar hem toe zette. Het meisje had haar ogen al wat samengeknepen toen ze hem zag, en nu trok ze spottend even met haar wenkbrauwen. Jester vond het niet zo'n probleem. Geruststellende warmte trok door zijn arm waar Onyx dichtbij stond en het kalmeerde iets van de zenuwen in zijn bloed terwijl hij haar in zich opnam. Ze had stijl, zwart haar en de trekken in haar gezicht waren scherp genoeg om je aan te kunnen snijden als je niet oppaste. Haar begroeting was behoedzaam. Niet hard, niet zacht. Zeker niet ontspannen. Safira zag eruit alsof ze er klaar voor was een klap op te vangen en een flinke trap terug te geven ook.
      Fox stond er een tikje nerveus naast.
      'Hoi,' antwoordde Jester uiteindelijk, besluitend dat als er een soort van een gesprek aan zat te komen dat het waarschijnlijk van hem afhankelijk was. Hij stak even een hand op ter begroeting, zonder verder echt nog dichtbij te hoeven komen. Halverwege de gang was prima. 'Safira, neem ik aan?'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Jep.’ Safira keek vanuit haar ooghoeken naar Fox. Ze wist nog altijd niet zo goed wat ze van deze ontmoeting moest verwachten, wat hier nou de bedoeling van was. Toestemming om in Yrla’s kamer te mogen blijven? Ze richtte zich weer tot het duo tegenover zich. Onyx’ schouders stonden gespannen, alsof hij zich erop voorbereidde haar uit de lucht te rammen als ze straks haar drakengedaante aannam om Jesters keel open te rijten. Jester oogde nonchalanter, maar aan zijn blik zag ze dat hij wel op zijn hoede was.
      Fox zette een stapje naar voren. ‘Nou nou, dit lijkt de koude oorlog wel. Ik weet dat jullie Dezi niet echt aanbaden – ik ook niet – maar Safira is echt leuker hoor. Dat weet ik nou al.’
      Onyx snoof enkel en leek het woord over te laten aan Jester.
      Safira begreep hun argwaan natuurlijk wel, na wat Dezi had gedaan. Toch hoopte ze dat het wel duidelijk was dat zíj niet aan Zebediahs kant stond, want anders had ze die tape nooit voor Jesters lippen weggetrokken.

---

Every villain is a hero in his own mind.

'Chill, Fox,' antwoordde Jester met een halve glimlach, en hij wuifde de zorgen van zijn vriend weg. 'Geen oorlog. Kom,' hij knikte richting de kamer van hem en Onyx, doelende dat Safira en Fox als eerste gingen, en stapte zelf ook naar voren. 'Let's hear it.'
      Voordat hij ook hun kamer inliep stak hij nog heel even zijn hoofd om de hoek bij Yrla, maar diens kamer was leeg, op een nieuw dienblad na waar waarschijnlijk meer eten op gestaan had. Azumi was er in ieder geval niet. Dus dat sprak in ieder geval in "Safira"'s voordeel. Hij liep gauw zijn eigen kamer binnen.

[ bericht aangepast op 15 okt 2022 - 14:25 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Het was gek. Zes weken lang had ze hier gewoond en had ze zich geen enkel moment ongemakkelijk gevoeld. Nu wel. Ergens wist ze heus wel dat die twee niet meteen naar het bestuur zouden rennen om te vertellen dat er een verloren leerling was teruggekeerd. Wat dat betreft had ze waarschijnlijk niets van hen te vrezen. En toch… Toch merkte ze dat haar stekels overeind stonden. Misschien kwam het door Onyx, die zich als een soort rottweiler opstelde. Die jongen zou er alles aan doen om zijn vriend te beschermen en als hij haar een bedreiging vond…
      Ze bleef bij de deur staan nadat deze gesloten was. Jester zakte op de rand van zijn bed neer en na even aarzelen deed Onyx hetzelfde. Fox plofte op een bureaustoel neer en draaide een rondje, terwijl hij gebaarde dat ze naast hem moest gaan zitten. Beschroomd deed ze dat.

[ bericht aangepast op 15 okt 2022 - 13:46 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

'Oké, vertel.' Jester schopte zijn schoenen uit om zijn benen onder zich op het bed te trekken, en leunde met zijn ellebogen op zijn knieën terwijl hij het meisje nieuwsgierig aankeek. 'Dus jij was Azumi, al die tijd al?'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Ja.’ Ze keek naar Fox, ze had verwacht dat die haar verhaal wel al had gedaan.
      Haar vriend haalde zijn schouders op. ‘Verhalen zijn altijd beter uit de eerste hand.’
      Ze rolde met haar ogen en keerde zich daarna tot de twee Panthers. ‘Negen jaar geleden kwam ik naar Experium. Na drie jaar kwam ik vast te zitten in mijn drakengedaante, toen haalden ze me weer weg en gebruikten me ze voor een nieuw experiment: dat met Dezi. Omdat het argwaan wekte als een leerling opeens voor huisdier doorging, hebben ze me uit ieders geheugen gewist. Mijn periode met Dezi… bestaat uit veel gaten. Vooral de laatste jaren. Ik kreeg vooral mijn eigen bewustzijn terug toen ik van haar gescheiden was. Hier, in deze kamer. Ik was er ook bij toen Zebediah Dezi de opdracht gaf om jou te doden, bij haar reset. Bij terugkomst probeerde ik jullie te waarschuwen met jouw shirt en een mes.’ Er kwam een bitter glimlachje om haar lippen. ‘Maar dat werkte niet echt.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

'Goden, ja, dat is waar ook. Je zat me aan te staren alsof je niet kon geloven dat een mens op aarde werkelijk zo dom kon zijn. Vond dat ik nog best rationele vragen stelde, maargoed. Het was ook wel een beetje een sterk verhaal, maar tegelijkertijd was Azumi altijd al veel slimmer dan je zou verwachten.' Jester hield zijn hoofd even scheef en keek het meisje geïntrigeerd aan. 'Oké. Laten we stellen dat ik je tot nu toe geloof. Hoe heet ik?'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Dus ze moest bewijs leveren dat ze de waarheid sprak. Dat verbaasde haar ook weer niet, na alles wat hier de afgelopen tijd was gebeurd. 'De naam die in je dossier staat? Noah Cackle.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jester tuitte zijn lippen. 'Ik wist wel dat je dat ding had gelezen.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Zebediah kan je die naam zo gegeven hebben,’ merkte Onyx op. ‘Dat bewijst niks.’
      ‘Ik ben hier ook niet omdat ik wat wil bewijzen,’ antwoordde ze op een scherpe toon. ‘Fox wilde dat jullie wisten dat ik hier was. Nou, dat weten jullie nu. Stuur me weg of laat me blijven, het is aan jullie.’
      ‘Maar de vraag is waarom je hier bent. Zebediah is gedwongen om Fox’ vriend terug te geven en hoppa, er komt opeens een vergeten vriendinnetje langs die opeens weet hoe ze weer uit haar drakenlichaam moet komen.’
      ‘Dus wat wil je nu insinueren? Dat ik een spion ben? Best idioot om dan meteen mijn dekmantel te laten vallen hè? Spioneren gaat een stuk makkelijker als een draak die jullie toch voor een uit de kluiten kat aanzien dan dat ik hier rondloop terwijl ik het weet dat het me de kop kost als iemand het aan de directie doorbrieft.’
      Oké, fair point. Hij wisselde weer een blik met Jester om te peilen wat hij ervan vond.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla viel even stil. Vienna keek even om zich heen en moedige hem toen aan door te gaan. "Wat zei ze precies? Misschien als je het hard op zegt, kan ik het je helpen verweren." Ze zag een blos over Yrla zijn wangen schieten. Hij durfde haar ook niet echt aan te kijken. "Het is beschamend," gaf de jongen toe. Vienna glimlachte hem bemoedigend toe en kneep even in zijn hand. "Maak je geen zorgen. Ik oordeel niet en zal ook niet denken dat je gek bent of zoiets."
      Vienna zag dat Yrla aarzelde, maar ook dat ergens zijn ademhaling begon te versnellen. Misschien moest ze niet te erg pushen om het te vertellen. Ze hadden hierover gesproken al een keer eerder, wat er met Dezi gebeurd was, met Nish. Er waren vast nog veel dingen die ze niet wist, maar die nauw verbonden waren met Yrla's angst. Snel kneep ze opnieuw in zijn hand. "Het hoeft niet he, alleen als je dat fijn vindt." Ze merkte aan Yrla dat haar woorden juist de spanning weer wegnamen en zag dat hij langzaam weer iets zijn schouders liet zakken. Zo liepen ze een tijdje in stilte naast elkaar en Vienna had eigenlijk al geen antwoord meer verwacht op haar vragen, toen Yrla opeens het woord nam.
      Het bleef gedurende dat ze wandelde een tijdje stil tussen hen, tot Yrla opeens het woord nam. "Het is alsof ze in mijn hoofd zit, Dezi. Na Nish... Ze.. Ze vertelde me dat ze dingen met me gingen doen als ik bevriend met hen bleef. D-d-dingen die veel verder gingen dan wat Nish gedaan had, en wat ik absoluut niet wilde. E-e-en als ze dat dan deden, zou mij dat ook een, een ... En dat kon natuurlijk niet. Want het was gewoon smerig als je zoiets zou doen. Zou zijn.." Vienna haar hart brak toen ze Yrla zijn woorden hoorde. Ze stopte hem en pakte beide handen in de hare. Ze had sinds gisteren al het idee dat Yrla misschien iets van gevoelens voor jongens kon ontwikkelen. Was hij daar gisteren achter gekomen dat hij hem zo paniekeerde? Had Onyx daar iets over gezegd?
      "Yr," zei ze, terwijl ze zijn blik ving. "Ik vind het echt heel vervelend voor je dat je Dezi hoort. Maar wat ze je verteld heeft, is absoluut niet waar. Het is niet verkeerd om bevriend te zijn met iemand die op jongens valt. Zij zullen je nooit wat aandoen als je gewoon je grens aangeeft en ze zullen heus niet geïnteresseerd zijn in elke jongen die langs komt lopen." Vienna glimlachte even kort naar de jongen. "Ook niet elk meisje dat langs komt lopen is geïnteresseerd in jou toch?" Yrla grijnsde even kort. "Nou..." Vienna gaf hem als antwoord daarop zachtjes lachend een por in zijn buik. "Nee, sukkel. Dat doen ze niet." Ze grinnikten beide even zachtjes.
      Vienna aarzelde over haar volgende woorden en nam toen Yrla zijn handen in de hare. "En mocht het echt zo zijn dat je op jongens valt.." Yrla zijn wenkbrauwen zakten naar beneden. "Ik val niet op jongens. Ik val op meiden," onderbrak hij haar direct. Vienna keek hem met een vriendelijke glimlach aan. "Je kan ook op allebei vallen," zei ze met een glimlach, waarbij ze die woorden even bij Yrla liet bezinken. "Maar stel dat het wel zo is, dan is dat absoluut niet erg. Het maakt je niet anders, je bent nog steeds de leuke Yrla. En ik kijk absoluut niet anders tegen je aan of je nou op jongens of meiden valt. Niemand doet dat... Je bent niet smerig of vies als je dat soort dingen voelt. Liefde kan je niet kiezen, dat overkomt je."
      Vienna had het idee dat ze Yrla nog niet helemaal overtuigd had, dus tikte ze hem even met een glimlach aan. "Hee, tussen ons is er toch ook niets veranderd toen ik je vertelde dat ik wel eens een crush op een meisje heb gehad. We zijn nog steeds dikke vrienden." Vienna trok hem in een knuffel. "Ik ga echt niet zomaar weg, daar ben je te belangrijk voor." Vienna snakte even naar adem toen Yrla haar bijna tegen zich aan klemde.

---

It's never gonna happen, Guys.

Hun knuffel werd verstoord door het feit dat hun beide iNets rinkelde. Jester riep iedereen bij elkaar. Heel even keek Yrla verbaasd naar Vienna, die haalde haar schouders op. "Wil je terug of niet? We kunnen ook nog even gewoon verder lopen." Yrla keek even aarzelend naar zijn iNet. "Laten we maar gaan. Het klinkt belangrijk." Yrla stak zijn arm uit voor Vienna, die hem met een zucht aannam. Om een of andere reden voelde het alsof er een hele zware steen van zijn maag was genomen en Yrla voelde zich al stukken beter dan vanmorgen. Eerst Nish, toen Jester, nu Vienna. Dingen leken eindelijk de goede kant op te gaan.
      Met dat ze dichterbij het panthers house kwamen, werd hij toch een beetje nerveus. "Uhm... Wat doe ik met Onyx? Hij zei gister iets... zeg maar, waardoor alle -uhm- paniek losbrak. Ik.." Hij wist niet zo goed wat hij aan Vienna wilde vragen, maar gelukkig scheen ze hem te begrijpen. "Zeg gewoon tegen hem dat je het vervelend vind dat hij zulke opmerkingen maakt en vraag of hij dat niet in jouw buurt wil doen. Zeg dat je eraan werkt, maar dit soort dingen gewoon nog niet kan gebruiken." Yrla knikte. Hij haalde even een keer diep adem, voor hij het Panthers house binnen stapte. Hoewel hij zich voornam, de dingen te doen die Vienna zei, ging hij wel zo ver mogelijk van Onyx vandaan zitten.

---

It's never gonna happen, Guys.