[RPG | O] Little Pink Ladies — Family Matters • Speeltopic 1 - Speeltopics

---

• LITTLE PINK LADIES •

• FAMILY MATTERS •

---

Vervolg op "Little Pink Ladies — War of Love" by Tefnut en Little Pink Ladies — Truth Or Dare Princeton Hall - Californië - 20...somewhereinthefuture: Wanneer een laatstejaarsleerlinge, op zoek naar inspiratie voor een schoolproject, bij haar grootouders op zolder aan het rondneuzen is treft ze onder dikke lagen stof een boek aan dat tientallen jaren lang verloren gewaand werd. Tot haar grote afschuw ontdekt ze op de inmiddels vergeelde pagina's de regels en resultaten van een bijzonder vrouwonvriendelijk spel aan. Het betreft een complot dat onder de jongens gesmeed werd om elk één dame uit te kiezen die ze vervolgens op zich verliefd moesten laten worden. Per bereikte trap van intimiteit konden bovendien extra punten verdiend worden. Het duurt natuurlijk niet lang voor de geruchtenmolen zijn werk doet en alle studentes uit het senior year op de hoogte gebracht zijn van dit onrecht. Veel moeite kost het de furieuze dames dan ook niet om een stevig front te vormen en met een sluw plan op de proppen te komen. Dit keer nemen zij de touwtjes in handen en keren ze de rollen om. Moeders, houd je zonen binnen want de meiden zijn uit op zoete wraak! • BEGINSITUATIE • Het is zaterdag 31 oktober en voor het eerst in de geschiedenis van Princeton Hall vindt er een mysterieus bal plaats. De meiden, die dit in geheim bekokstoofd en georganiseerd hebben, hebben het Princeton Hall Oweenball gedoopt. Ze hebben de inspiratie gehaald uit vervlogen Venetiaanse tijden en voorzagen de jongens van een masker en een cryptische uitnodiging, zonder zichzelf daarbij prijs te geven. Inmiddels is het zowat H-Hour en legt iedereen de laatste hand aan hun kostuum of staan ze op het punt van vertrekken.

---

• PERSONAGES • Familie Montana: • Dad: Cole Smith-Chamberlain (NPC) • Mom: Luciana Montana - (NPC) • Kids:       • Guillermo "Guilty" Montana-Chamberlain - 19 - Vanth - 1       • Innocenzio "Zio" Montana Smith-Chamberlain - 19 - Mirabel - 2       • Olivia Montana - 18- Frodo - 6 • Uncle: Samuel Montana - 40 - Vanth - 6 • Kids:       • Giana Montana - 18 - Paesano - 7 Op uitwisseling       • Lilith - 18 - uitwisselingsstudente - Thestral - 6 Familie Smith: • Dad: Benjamin Anderson - 43 - Mirabel - 2 • Mom: Oonah Anderson-Smith - 42 - Syaoran - 4 • Kids:       • Luna Anderson - 18 - Kaz - 1       • Mars Anderson - 17- Paesano - 7 op militair internaat geplaatst door jeugdrechter Familie Anderson: • Dad: Matthew "Matt" Anderson - 40 - KIaus - 2 • Dad: Alastair Mercier - 42 - GeminiCoven - 4 • Kids:       • Mikey Anderson - 17 - Necessity - 5 Familie Scott: • Dad: Richard "Rick" Scott - 40 - Ulfa - 2 • Kids:       • Jolene "Chickie" Scott - 18 - Syaoran - 4 Familie Leighton: • Dad: Jack Leighton - 48 - Pot - 2 • Mom: Adelaide Leighton-Sloan - 45 - Kaz - 1 • Kids:       • Theo Leighton - 18 - Ulfa - 6       • Joey Leigthon - 18? - KIaus - 6       • Emerson Leighton - 17 - Iotte - 7 Familie VanderWaal: • Partner 1: • Partner 2: • Kids:       • Kars "Blue" VanderWaal - 20- Pot - 4       • Familie Adler: • Partner 1: • Partner 2: • Kids:       • Ashton "Ash" Adler- 19 - Iotte - 7       • Casey Adler - 17 - Revali - 5 texttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttextext

---

• TOPICS • • ROLLENTOPIC • • PRAATTOPIC • • REGELS • • Iedereen krijgt de kans om mee te doen en betrokken te worden. • Ruzie in de RPG zelf is prima, OOC doe je je best het constructief te houden. • OOC in het praattopic. • Maximum 2 personages per persoon. • 16+ is toegestaan, vermeld het wel even boven je post en zorg dat het rpg hier niet om gaat draaien. • Geen perfect characters! • Bingo is een optionele bonus. Het vakje saboteren geldt ook alleen voor de bingo, en niet voor de rest van het spel.

[ bericht aangepast op 25 maart 2023 - 19:28 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

Mt

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

MINE.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

MT🥰

---

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

Mineee

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Aaaaah MT ^^

---

El Diablo.

Mon topicss

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Hallo hallo

---

How far is far

---

[ heaven knows ]

Casey Adler

Terwijl ik mijn handen door mijn haren haal bekijk ik mezelf nog even in de spiegel. Ik had mijn jurk zorgvuldig uitgekozen. Ik kijk nog even naar mijn bijbehorende masker. Hopelijk had Mikey zijn masker ontvangen en kon ik hem gelijk herkennen vanavond. Plots gaat er een scheut schuldgevoel door mijn lichaam, maar snel schudt ik deze weg.
“Kom op. Vroeger deden ze niet anders, dat stond duidelijk in het boek,” fluister ik mezelf toe en ik kijk mezelf streng aan. “Je kunt dit..” ik trek mijn jurk een stukje omhoog en haal het flesje gevuld met vodka uit de houder. Ik draai hem open en neem een slok. Bizar hoe alcohol een gewenning voor mij is geworden over de jaren heen. Ik vind het niet eens vies meer, laat staan dat ik er rillingen van krijg. Al dat gevoel is weg. Het lijkt ook wel of ik steeds iets sterkers zoek.. het zal er wel bij horen.
Ik plaats het flesje terug in de houder en pak mijn masker van het badkamermeubel af. Ik bekijk mezelf nog even snel in de spiegel en loop dan de badkamer uit om richting de woonkamer te gaan van huize Montana. Ik kijk op de klok. Het is bijna tijd en dan zullen de andere komen.
Ik zet mezelf neer op de bank en pak mijn mobiel om mijn socials wat te checken.

[ bericht aangepast op 11 dec 2022 - 17:23 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

---

Met wat moeite had ik de laatste pompoen veilig binnen gehesen en keek ik met een wat moeilijke grijns naar de stapel pompoenen die niet uitverkozen waren om uitgehold te worden. “Dat word een hoop pompoensoep” mopperde ik teleurgesteld terwijl ik mijn achterhoofd krabbelde. Vroeger waren overige pompoenen amper een probleem geweest. Waar we de laatste twee drie oranje bollen met veel liefde een gezichtje schonken waar de kids altijd zo mee pronkten. Nu echter was het snoepjagen en pompoen kerven ‘enkel voor kleine kinderen’ en was het toch allemaal plastic want dat verdorde niet… Moeilijk krabbelde ik op mijn achterhoofd terwijl ik naar de 8 oranje joekels keek. Misschien kon ik Dickie en chickie plezieren met een tweetal stuks. Mijn hoofd erover breken deed ik niet meer Met een simpele beweging ontknoopte ik mijn werkshort en ging deze aan de deur, waarna ik het open bordje ook omdraaide naar gesloten. “Poohbear?” met het koosnaampje die ik na al die jaren nog niet verleerd was startte ik mijn zoektocht naar mijn vrouwlief die achter de zoetigheden was gaan zoeken die we buiten de winkel zouden plaatsen
Sinds onze kids zelf niet meer op snoepjesjacht gingen, hadden we een schaal buiten staan waarbij de andere avonturiers zonder aanbellen wat lekkers konden meenemen, zodat Oonah en ik ongestoord de spookerige avond samen konden vieren. Met een brede grijns was ik al in gedachten aan het nadenken wat wij konden uitspooken (hehe) zonder de kids in huis terwijl ik mijn vrouwtje zocht.
Mijn vampirella stond in de keuken met een gigantische zak lekkers , haar rug naar me toegekeerd wat haar een gemakkelijk doelwit maakte voor mijn sluipaanval. Stil kwam ik achter haar staan, waarna ik met jongensachtige grijns mijn handen in haar zij porden.”Boe!” verschilllende snoepjes vlogen de lucht in terwijl ik tevreden grinnikte dat mijn schriktactiek werkte. Mijn armen gleden over haar middel heen in een losse omhelzing waarbij ik een kusje in haar nek drukte. “Dus wat valt er dit jaar te scoren in huize Anderson-Smith?” vroeg ik nieuwsgierig terwijl ik over haar schouder heen tuurde naar de schaal zoete brol. Op het puntje van mijn tong stond foute opmerking die ik dan toch maar inslikte, wetende dat Oonah me een tik zou geven. Eentje die ik niet zozeer op mijn achterhoofd wilde maar ze deze avond op mijn ander achterste mocht uitdelen.
Mijn hoofd vleiend op haar schouder tuurde ik mee hoe ze keurig alle verdwaalde suikerbommetjes terug in de schaal dropte. “Dussss….” Begon ik krols. “Zijn de kids al weg? Want ik kan niet wachten om mijn snoepje uit te pakken.” Fluisterde ik speels met mijn wenkbrauwen wiebelend. Halloween was niet enkel leuk voor de kleinste onder ons weet je- de laatste jaren slopen we samen graag naar boven om even weer tieners uit te hangen. Kussengevechten, filmpje kijken en samen gewoon op bed liggen tijdens onze green ‘cheat’ day waarna we onder de lakens verkleedfeestjes hielden etcetra. Het was iets waar ik altijd naar uitkeek met Oonah. Wachtend op haar antwoord drukte ik verschillende kusjes op haar wang. “Samen wat pompoenen smashen zo meteen.” Grapte ik tevreden verder waarna me plots de ingeving kwam dat we begin deze week toegestemd hadden om met Dickie en de andere ouders zelf een feestje te houden in de lokale pub. “Oh shit- ik was het pub ding he-le-maal vergeteen.” Kreunde ik ietswat teleurgesteld in mijn eigen sociale agenda.Mijn armen gleden losjes naar Oonahs heupen toe waarbij ik ze iets naar me toe draaide en een hevige pruillip toonde. “Het is vast niet ergs als we wat laat komen toch? Of eh plots ziek zijn.” Begon ik al met enkele smoesjes boven te halen.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Ik had het huis zelden zo gezien. De poetsploeg had duidelijk hun best gedaan en er lag geen vuiltje meer op de grond. De haardvuren waren aangestoken en er hingen slingers met lampjes over de grote ruimte. De matten waren gestofzuigd, tafels waren gevuld met flessen drank en de klassieke red cups, op de achtergrond klonk opzwepende muziek. Ik schudde mijn hoofd. Ons huis zag er normaal gezien niet zo... gezellig uit. Ik kruiste mijn armen, zuchtte en liep terug naar mijn slaapkamer. De deuren van Zio en Guilty waren gesloten en één seconde vroeg ik me af waar ze waren. Gewoon thuis? Bij elkaar in de kamer? Bij een of andere griet? Ik haalde mijn schouders op en sloot mijn eigen slaapkamerdeur ook. Aan de meest rechtse wand hing een grote spiegel, waar ik mezelf voor de twintigste keer die avond zorgvuldig in bekeek. De donkerblauwe jurk die ik had uitgekozen, was nauw aansluitend en toonde perfect genoeg been. Ik checkte nog een laatste keer mijn make-up en nam toen mijn masker erbij. Ik had een paar pogingen nodig om de zwarte linten in een strik te krijgen maar toen ik klaar was, keek ik zelfvoldaan naar mijn spiegelbeeld. Een kort gegrinnik rolde over mijn lippen. Ashton had geen schijn van kans. Met diezelfde grijns op mijn gezicht, liep ik mijn kamer weer uit en zag Gigi op het balkon, waar ik nog geen kwartier geleden ook had gestaan. Ik liep naar haar toe en liet mijn handen op de balustrade rusten. 'En, wat vind je ervan?' Ik keek nog eens naar het huis, een toonbeeld van gezelligheid en warmte. 'Perfect voor het feestje denk je niet?' Ik keek Gigi met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Wel alvast een kleine waarschuwing... ik ben niet van plan om host te spelen. Mijn planning voor de avond is al gemaakt en rondlopen met glazen of mensen begroeten staat daar helaas niet bij.' Ik grijnsde. Wat er wél op mijn planning stond, was een gesprekje met de blauwharige jongen van onze school. Volgens mijn broers was hij degene waar ik naartoe moest, als ik deze avond wat extra aanmoediging in pilvorm kon gebruiken. En daarna waren al mijn pijlen op Ashton gericht. Ik trok een kleine pruillip. 'Dat vind je niet erg, toch Gigi?'

---

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

---

---

Ondanks de koude temperaturen had Rick besloten zijn skateboard uit de kast op te diepen. Het leek hem in ieder geval een verstandigere keuze dan later op de avond weer met de auto naar huis toe te moeten, want als hij zichzelf goed inschatte dan zou hij het wellicht niet bij twee drankjes laten. Het gebeurde niet vaak dat alle ouders een avondje vrij hadden om met z'n allen af te spreken, maar op momenten dat ze de hele bende samen kregen ging meestal niemand nuchter naar huis. Misschien een trekje uit hun jeugd dat blijven hangen was? Het was dan ook vast een komisch zicht; een man van veertig, met een dikke jas en sjaal, op een skateboard in het donker - maar daar zou hij niet wakker van liggen. Inmiddels kende iedereen hem goed genoeg dat ze van dit soort hersenkronkels niet meer vreemd opkeken, en zelfs al deden ze dat wel dan nog kon hem dat vrij weinig schelen. De kroeg lag gelukkig slechts op een kwartiertje dus voor het echt tot hem door kon dringen hoe koud het werkelijk was zou hij al snel weer naar binnen toe kunnen. Toch was het tot zijn ontsteltenis te zien hoe Adelaide, met wie hij iets vroeger afgesproken had, besloten moest hebben hem buiten op te wachten. Hij trapte nog een keer bij, om er toch net dat tikkeltje sneller te zijn en kwam tot halt vlak voor de chirurge's voeten. "Mrs. Leighton," stak hij geveinsd verontwaardigd van wal, al besefte hij snel dat hij dat niet nog twee zinnen vol zou kunnen houden dus liet hij het even gauw varen. "Waarom wacht je buiten? Kom, snel naar binnen. 't Eerste drankje is van mij." Hij plaatste een hand op Addie's schouder en drukte een vluchtige kus op haar wang. Daarop nam hij zijn skateboard vast en leidde de brunette met een hand op haar onderrug naar binnen, waar hij haar jas aannam en ook die van zichzelf op ging hangen. Zijn board propte hij achter de paraplubak, in de hoop dat het daar veilig zou staan. Algauw plofte hij op de barkruk naast de bewonderenswaardige dame neer en verscheen er een grijns op zijn gezicht die er voor de rest van de avond nog met moeite vanaf te krijgen zou zijn. "What's yer poison, lass?" grinnikte hij vrolijk. Zelf had hij nog niet besloten wat hij wilde drinken. Hij hield net zo goed van een frisse pint als van een mierzoet drankje en was dan ook oprecht nieuwsgierig naar de keuze van Adelaide, hopend dat ze op die manier hem ook kon helpen een keuze maken.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

GUILLERMO ‘’GUILTY’’ ADRIAN MONTANA-CHAMBERLAIN 19 • @Twin poolhouse • With Luna Het laatste bord zet ik afgedroogd weg waarna ik mij omkeer naar de kleine brunette in mijn gezelschap. Het was een soort traditie geworden dat ik kook voor een feest, daar waar de dame een behoorlijke light weight is. Nu heb ik haar liever langer aan mijn zij op een feest dan een uur, dus heb ik het zowat mijn missie gemaakt om haar een goede bodem te geven om mee te beginnen. ''Hmh, helemaal tevreden princesa?'' vraag ik haar plagend, wetende dat een goed bord pasta altijd wel in de smaak valt. ''Kan je weer de avond aan?'' vraag ik niet veel later op een zelfde toon, gevolgd door een snelle knipoog. Kort steek ik mijn handen in de zakken van mijn grijze joggingbroek en leun tegen het aanrecht. ''Ben benieuwd wat ze huize Montana-Chamberlain hebben aangedaan.'' mompel ik bedenkelijk. Kleine feesten werden meestal hier gegeven, terwijl de uitbundige feesten vaak in mijn ouderlijk huis werden georganiseerd, daar waar het huis van oom Sam veel te chaotisch is voor dat. Dat was echt een familiehuis en eigenlijk niet geschikt voor feesten als die van ons. Maar het ouderlijk huis waar bijna nooit iemand is en alles perfect ontworpen en strak is? Perfect. ''Wie weet is het ondertussen afgebrand, of dat komt nog.'' een speelse grijns vormt op mijn lippen en ik loop langzaam naar haar toe. ''Maar als wij niet verdacht laat willen aankomen, moeten we ons wel gaan klaarmaken.'' plaag ik haar weer en met een snelle kus op haar slaap maak ik een weg naar mijn slaapkamer. Met de cryptische uitnodiging zat ook een masker, iets wat mijn interesse had gepiekt, daar waar we een gemaskerd bal nog nooit hebben gehad. Het is een cliché, maar cliches werken voor een reden, niet? Langzaam kleed ik mij om in een volledig zwarte outfit, waarbij ik het niet kan laten om wat open te laten. ''Hey Lulu,'' begin ik en draai me om, waarbij ik het masker voor mijn gezicht houd. ''Heel erg, hoe heet het...'' vervolg ik om vervolgens kort na te denken. Zo thuis in de hele theater wereld was ik ook weer niet. ''Phantom of the Opera, vind je niet?'' grijns ik en haal mijn wenkbrauw wat op wanneer ik het masker weer weghaal. ''Heel toepasselijk als de queen of drama voor mijn neus staat.''

[ bericht aangepast op 9 dec 2022 - 21:09 ]

---

El Diablo.

Tussen het opmaken door, haar lange haren borstelen (twijfelend of ze deze half op moet steken, of gewoon los moet laten hangen) én haar voeten in een paar veel te hoge hakken plaatsen, houdt Jolene haar telefoon ook in de gaten. Ze had met een van haar goede vrienden afgesproken om naar de Montana’s te gaan voor het feest vanavond; de Halloween party in gala style. Ze had haar masker al klaar liggen en was benieuwd of degene naar wie ze het andere masker verstuurd had deze ook had ontvangen én ging dragen vanavond. Jolene had er onwijs veel zin in. Echter, het eerste “slechte” berichtje had ze een uur geleden al binnen gekregen. Chris was verlaat — zijn werk is uitgelopen en hij ging zijn best doen om alsnog zo snel mogelijk weg te geraken. Jolene kreeg er lichtelijk de zenuwen van, maar weet tevens ook dat hij zijn best doet. Pas wanneer ruim een uur later het tweede berichtje binnenkomt is alle hoop op gezelschap richting het feest vervlogen.       Ik ga het niet redden, alles loopt uit! Kun je iemand anders nog regelen? Sorry tho, ik had dit echt niet zo verwacht!       Een kreun verlaat haar lippen — wat moest ze nu? Misschien kon ze haar vader vragen, maar als Jolene iets niet wilde dan was het hem nu op het allerlaatste moment nog vragen om haar weg te brengen. Niet nu hij zelf ook plannen had, daar ze met een paar volwassenen bij de pub hadden afgesproken om wat te gaan drinken. “Verdomme,” jammer Jolene zacht. Natuurlijk kon ze alleen gaan, de afstand van hier naar de Montana’s toe op zich niet al te ver, desalniettemin wel een eindje lopen, maar ergens ging ze nu niet graag in haar eentje over straat.       Bijtend op haar onderlip scrollt Jolene dan ook door haar telefoon heen, haar duim glijdend langs de lijst met telefoonnummers, hopend iemand te treffen die ze nu op het laatste moment nog kan vragen. Tussen haar benen in houdt ze de fles met drank geklemd die Richard nog speciaal voor haar is gaan kopen, waarvan ze eigenlijk beloofd had een glaasje vooraf bij haar thuis te doen als indrinkertje, maar welke ze nu misschien wel dicht zal moeten laten.       Van alle namen die ondertussen in de telefoonlijst voorbij komen, blijft Jolene’s vinger uiteindelijk boven dat van Mikey zweven. Een paar seconden maar, maar lang genoeg om er over na te denken. Onbewust bijt de blondine harder op haar onderlip. Het ongemak van de afgelopen tijd overspoelt haar alleen al bij het zien van zijn naam, maar iedere vorm van spijt blijft desondanks uit. Zou ze hem kunnen bellen? Of werd het dan opnieuw een ongemakkelijke vorm van stilte, waar ook Jolene haar eigen hand in heeft? Zou hij het überhaupt zien zitten om haar op te halen, zo op het laatste moment? Hij woonde wel een stuk verderop bij haar in de straat. . . Stilletjes blaast de blondine haar wangen bol — een diepe zucht verlaat vervolgens haar mond.       ”Komop Chickie, bel hem gewoon,” mompelt ze zichzelf vervolgens toen. Wat was het ergste dat er nu nog kan gebeuren? Een nieuwe kreun weerklinkt en Jolene moet haarzelf er van weerhouden om niet languit op haar bed neer te ploffen — en zo haar jurk én haren weer door de war te brengen. Dan drukt ze in een fractie van seconden op het groene hoorntje, vlak onder zijn naam, waardoor ze nu beslist niet meer terug kan. Direct veert Jolene omhoog van de stoel waarop ze is gaan zitten en beent ze op en neer door haar slaapkamer heen. De fles met drank neemt ze mee in haar bewegingen, stevig vast tussen haar vingers in geklemd alsof het een reddingsboei is.       Wanneer de telefoon niet één of twee keer overgaat, wordt het geluid bij de derde keer onderbroken door Mikey’s stem. Kortstondig houdt Jolene haar adem in, alvorens ze een ietwat hakkelend lachje laat horen waarvoor ze zichzelf wel een tik tegen het hoofd kan verkopen. “Ik — eh, hey Mikey. . “ begint ze het gesprek dan toch. “Sorry dat ik je nu zo bel, maar ehm. . . kom je toevallig nog voorbij mijn huis als je op weg naar de Montana’s gaat?” Voor heel even blijft Jolene stil terwijl ze op haar tenen door de slaapkamer loopt om zo het geluid van tikkende hakken te verbergen (en zo alsnog prijs te geven dat ze zonder daadwerkelijke reden zenuwachtig aan het ijsberen is). De fles met drank heeft ze onderweg ergens op de rand haar bureau geplaatst zodat ze met haar vrije hand haar wijsvinger nu zacht tussen haar hoektanden in kan plaatsen, bijtend op het topje.       ”Chris zou eigenlijk met me mee gaan, maar die laat nu net af weten door werk en ja. . .”

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

MT.

---

That is a perfect copy of reality.