[RPG | O] Little Pink Ladies — Family Matters • Speeltopic 1 - Speeltopics

---

• LITTLE PINK LADIES •

• FAMILY MATTERS •

---

Vervolg op "Little Pink Ladies — War of Love" by Tefnut en Little Pink Ladies — Truth Or Dare Princeton Hall - Californië - 20...somewhereinthefuture: Wanneer een laatstejaarsleerlinge, op zoek naar inspiratie voor een schoolproject, bij haar grootouders op zolder aan het rondneuzen is treft ze onder dikke lagen stof een boek aan dat tientallen jaren lang verloren gewaand werd. Tot haar grote afschuw ontdekt ze op de inmiddels vergeelde pagina's de regels en resultaten van een bijzonder vrouwonvriendelijk spel aan. Het betreft een complot dat onder de jongens gesmeed werd om elk één dame uit te kiezen die ze vervolgens op zich verliefd moesten laten worden. Per bereikte trap van intimiteit konden bovendien extra punten verdiend worden. Het duurt natuurlijk niet lang voor de geruchtenmolen zijn werk doet en alle studentes uit het senior year op de hoogte gebracht zijn van dit onrecht. Veel moeite kost het de furieuze dames dan ook niet om een stevig front te vormen en met een sluw plan op de proppen te komen. Dit keer nemen zij de touwtjes in handen en keren ze de rollen om. Moeders, houd je zonen binnen want de meiden zijn uit op zoete wraak! • BEGINSITUATIE • Het is zaterdag 31 oktober en voor het eerst in de geschiedenis van Princeton Hall vindt er een mysterieus bal plaats. De meiden, die dit in geheim bekokstoofd en georganiseerd hebben, hebben het Princeton Hall Oweenball gedoopt. Ze hebben de inspiratie gehaald uit vervlogen Venetiaanse tijden en voorzagen de jongens van een masker en een cryptische uitnodiging, zonder zichzelf daarbij prijs te geven. Inmiddels is het zowat H-Hour en legt iedereen de laatste hand aan hun kostuum of staan ze op het punt van vertrekken.

---

• PERSONAGES • Familie Montana: • Dad: Cole Smith-Chamberlain (NPC) • Mom: Luciana Montana - (NPC) • Kids:       • Guillermo "Guilty" Montana-Chamberlain - 19 - Vanth - 1       • Innocenzio "Zio" Montana Smith-Chamberlain - 19 - Mirabel - 2       • Olivia Montana - 18- Frodo - 6 • Uncle: Samuel Montana - 40 - Vanth - 6 • Kids:       • Giana Montana - 18 - Paesano - 7 Op uitwisseling       • Lilith - 18 - uitwisselingsstudente - Thestral - 6 Familie Smith: • Dad: Benjamin Anderson - 43 - Mirabel - 2 • Mom: Oonah Anderson-Smith - 42 - Syaoran - 4 • Kids:       • Luna Anderson - 18 - Kaz - 1       • Mars Anderson - 17- Paesano - 7 op militair internaat geplaatst door jeugdrechter Familie Anderson: • Dad: Matthew "Matt" Anderson - 40 - KIaus - 2 • Dad: Alastair Mercier - 42 - GeminiCoven - 4 • Kids:       • Mikey Anderson - 17 - Necessity - 5 Familie Scott: • Dad: Richard "Rick" Scott - 40 - Ulfa - 2 • Kids:       • Jolene "Chickie" Scott - 18 - Syaoran - 4 Familie Leighton: • Dad: Jack Leighton - 48 - Pot - 2 • Mom: Adelaide Leighton-Sloan - 45 - Kaz - 1 • Kids:       • Theo Leighton - 18 - Ulfa - 6       • Joey Leigthon - 18? - KIaus - 6       • Emerson Leighton - 17 - Iotte - 7 Familie VanderWaal: • Partner 1: • Partner 2: • Kids:       • Kars "Blue" VanderWaal - 20- Pot - 4       • Familie Adler: • Partner 1: • Partner 2: • Kids:       • Ashton "Ash" Adler- 19 - Iotte - 7       • Casey Adler - 17 - Revali - 5 texttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttextext

---

• TOPICS • • ROLLENTOPIC • • PRAATTOPIC • • REGELS • • Iedereen krijgt de kans om mee te doen en betrokken te worden. • Ruzie in de RPG zelf is prima, OOC doe je je best het constructief te houden. • OOC in het praattopic. • Maximum 2 personages per persoon. • 16+ is toegestaan, vermeld het wel even boven je post en zorg dat het rpg hier niet om gaat draaien. • Geen perfect characters! • Bingo is een optionele bonus. Het vakje saboteren geldt ook alleen voor de bingo, en niet voor de rest van het spel.

[ bericht aangepast op 25 maart 2023 - 19:28 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

---

Vanavond was de avond van het mysterieuze halloweenfeest waar iedereen het de afgelopen dagen over leek te hebben, en waar niemand meer vanaf leek te weten dan de gestuurde uitnodiging en de uitgedeelde maskers. Mikey was ook een van degenen geweest die een masker en een uitnodiging had mogen ontvangen, en hoewel onduidelijkheid en grote groepen nooit zijn ding waren geweest, had ook hij geen reden gevonden om niet te gaan in elk geval. En wie dit ook had georganiseerd (Mikeys gok ging naar de meiden Montana gezien de locatie, en gezien het organiseren van een feest en het uitzoeken van maskers niet passend leek bij de tweeling), als ze de moeite hadden genomen om iedereen een gepersonaliseerd masker te sturen, dan verdienden ze in elk geval de aanwezigheid. En eerlijk, juist door de mysterieuze manier hoe dit ging, zou dit iets zijn waar men nog lang over zou napraten. No way dat Mikey dit ging missen. Mikey keek naar het masker dat hij ontvangen had. Ergens was het masker simpel, en tegelijkertijd toch heel complex. De eerste keer dat Mikey het masker had opgezet (ongeveer vijf minuten nadat hij het ontvangen had) had hij zich bijna zo’n oud-Griekse god gevoeld, met hoe de paarden en de harp geplaatst waren. De kleding aan, de haren snel nog in model gebracht en het masker in de hand, zo stond Mikey net klaar om het huis te verlaten toen zijn mobiel overging. Caller ID: Chickie. Heel even bleef zijn vinger boven de groene en rode telefoontjes hangen. Sinds die betreffende nacht was het… vreemd tussen hen geweest. Mikey had niet geweten wat hij tegen Jolene had moeten zeggen, wat ze waren, wat ze niet waren. Ze hadden elkaar zeker niet meer over de telefoon gesproken. Een fractie van een seconde bleef zijn vinger boven het rode telefoontje hangen. Wat had ze hem te zeggen? Wat had hij haar te zeggen? Waarom belde ze hem? Maar natuurlijk, natuurlijk kon hij zijn vinger niet naar dat rode telefoontje bewegen, en natuurlijk nam hij op. “Ja?” antwoordde hij. Het voelde zo anders, en Mikey kon het niet over zijn lippen krijgen om de ‘jooooooooo-lene’ die hij er meestal tegenaan gooide uit te spreken. Misschien als je goed luisterde, klonk de ja eerder als ‘jo?’. Jo, wat is er aan de hand? “Ik – eh, hey Mikey..” was wat Jolene hem antwoordde. Ze klonk in elk geval niet alsof ze stervende was en Mikey de enige was die ze nog had kunnen bellen. Dat was een goed teken toch? Dat het niet levensbedreigend was? “Sorry dat ik je nu zo bel, maar ehm… kom je toevallig nog voorbij mijn huis als je op weg naar de Montana’s gaat?” Heel even was er stilte. Waarschijnlijk was dat de cue voor Mikey om te praten, maar het was een cue die de jongen compleet miste. God, hij hoorde haar stem en ze hadden elkaar al zo’n tijd niet echt meer gesproken op die ongemakkelijke stiltes en haksels na. Het was uiteindelijk Jolene die de stilte eerst weer brak. “Chris zou eigenlijk met me mee gaan, maar die laat nu net af weten door werk en ja. . .” Opnieuw stilte. “En je wil dat ik met je mee ga,” maakte Mikey uiteindelijk de zin af die Jolene nooit had uitgesproken. Hij had de bevestiging van haar niet nodig om te weten dat dit klopte. Natuurlijk wist ze dat hij langs haar huis zou komen. Daar hadden ze al wist hij veel hoe vaak samen gelopen, natuurlijk passeerde hij haar huis. En natuurlijk wist hij wat ze aan hem vroeg. Een jongedame zo laat alleen op straat in het donker, dat was iets wat niemand zou willen. En natuurlijk wist hij dat Chris gewoon een vriend was, dat ze hem vroeg als een vriend. En toch kon hij zich niet anders dan afvragen hoe ze het bedoelde, waarom ze uitgerekend hem had gebeld, wat iedereen zou denken. “Natuurlijk kom ik langs je huis, dat weet je,” zei hij tegen haar. En er waren zoveel vragen die hij hierover kon stellen (waarom hij, waarom uitgerekend hij) en zoveel redenen om het niet te doen (wat moesten ze tegen elkaar zeggen, wat als hij weer de woorden niet wist, wat als ze weer in die ongemakkelijke stilte zouden komen), maar hij hoorde zich hele andere woorden zeggen. “Ik was net van plan te vertrekken, ben er met tien minuten, red je dat?” Want uiteindelijk was er één ding zeker duidelijk: er was geen enkele manier dat hij Jolene in de avond in haar eentje over straat zou laten gaan. He had to keep his friend safe.

---

[ bericht aangepast op 10 dec 2022 - 19:50 ]

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

·      †      · LIÚ (刘), LILITH ❝She who walks the floors OF HELL finds the key to the gates of HER OWN HEAVEN buried there like a seed.❞

Angstaanjagend was het woord waar ze naar streef. Klanken net zo bloedstollend als een onopgeloste moord weerklonken door de ruimte die ze tot haar kamer had toegeëigend. Wachtend was ze, wachtend op het getik die haar uit d’r lijden zal verlossen ; ze hoopte dat deze niet snel zou komen. Tenslotte had ze een doelwit in gedachten, een plan te beramen – een moord was nog gemakkelijker te plannen. Hoge tonen vloeiden elkaar in een harmonieus doch gehaast tempo op –een geluid die Innocenzio regelmatig beschreven had als ‘kattengejank’. Kattengejank die ze de komende tijd wel vaker zou spelen als het haar betrof. Immers dacht ze het beste na wanneer ze muziek speelde, een periode van kalmte voordat de storm los zou barsten.       Tik. . . tik. . . tik. . . klonk tegen het glas. Met een hoog, doordringend gegil werd haar (muziek)spel stopgezet. Een teken dat te snel gekomen was. Middels een handeling van voorzichtigheid, die een ander doorgaans voor een geliefde zou hebben gebruikt, legde ze haar viool neer, en liep vervolgens naar het raam. Daar stond hij – alles behalve een prins op het witte paard. Met z’n schelmse glimlach en blauwe haarkleur was het eerder een schurk. Verkeerd begrepen wellicht, maar nochtans precies zoals ze het graag had. Iedereen had wel een skelet, of meerdere, in hun kast immers. Sommigen kwamen er simpelweg natuurlijker voor uit, en mensen wisten niet hoe ze met hun eigen duisternis om moesten gaan uiteindelijk.       Haar lelieblanke huid stak fragiel af tegen het zwart dat haar lichaam omhulde. Fragiel was ze echter alles behalve, het was een aanname die wel vaker over haar gemaakt was –en welke ze duur was komen te staan. Eén voorbeeld was een zekere Montana–gebroed. Lilith een ‘freak’ noemen in de eerste week dat ze gearriveerd was, had haar alles behalve gestoord. Totdat haar blik een ander obstakel had aanschouwt, waarbij hij een blauwharige jongen kwelde. Normaliter gesproken was ze altijd in voor wat gekwel, alleen ging dit zelfs voor haar te ver. Dus greep ze in –en sindsdien waren zij en Kars praktisch onafscheidelijk. Zio daarentegen, die eerder haar aandacht niet waardig was geweest, had zich nu tot een slachtoffer bekroond. En wat zeiden ze ook alweer, 'revenge is a dish best served cold'? Koud was een taal die ze al praktisch sinds haar geboorte had gesproken. Olivia succesvol vermeden, en eens beneden, krulde haar mondhoeken tot een lichte glimlach, nauwelijks te bemerken. Diabolisch bijna. Zonder iets te zeggen, liet ze de deur dichtvallen en trok hem mee naar een afgelegen plekje.       “Ik heb een plan”, vermeldde ze hem, “heb je je telefoon bij je?” Intussen greep ze in haar rechterzak voor een sigaret, stak deze aan en nam een diepe hijs –waar een ander praktisch in gestikt zou zijn. Lilith controleerde hun omgeving en doorboorde vervolgens haar duistere kijkers terug in de zijne. Het idee dat haar prooi het gekozen masker al had gekregen, liet haar glimlachen. Ze zou zijn reactie graag willen meemaken –het zal vast bloed waard zijn geweest. Helaas, zelfs spinnen moesten hun slachtoffers eerst omhullen met het spinsel voor ze toe konden slaan, Lilith zal hetzelfde geduld horen te tonen. Er klonk muziek vanuit de woning, hetzelfde geluid dat haar viool had overstemd, en mensen waren druk in de weer geweest om de bekleding in orde te krijgen. Echter, de duistere dame wilde niet gelijk het feest betreden, en stond dan ook zo ver van de ingang af dat mogelijk was.

[ bericht aangepast op 15 dec 2022 - 13:54 ]

---

[ heaven knows ]

Halloween, het perfecte moment om je even te laten gaan, het perfecte moment om de onderliggende freak naar boven te halen. Vroeger was het mijn favoriete tijd van het jaar, nu had ik er niet zoveel meer mee. Het was net als kerstmis; één groot commercieel circus. Mijn halloween kostuums bedragen over het algemeen dingen die ik in het dagelijks leven ook rustig zou dragen. Inmiddels is het bijzondere van "freak" genoemd worden er een beetje af en is het haast een routine geworden. En stiekem ben ik het steeds meer als compliment gaan zien. Over freaks gesproken, de uitnodiging voor het halloween onderonsje had ik van niemand minder dan mijn favoriete freak ontvangen, Lilith. Ik had mijn blik al een aantal keer over haar heen laten glijden, after all she was hard to miss. Maar wat de doorslag tot onze onbesproken vriendschap gaf was toen ze Zio er van langs gaf. Het was lang geleden dat ik zo hard gelachen had. Vanaf die dag was het een ongesproken regel om naast elkaar op de bune te zitten tijdens de pauzes. We praatte niet veel, maar we hadden een manier gevonden om alles met elkaar te delen doormiddel van blikken. We hadden afgesproken dat ik wat kiezeltjes tegen haar ruit zou gooien mocht ik gearriveerd zijn. Zoals altijd was ik later dan verwacht, iets wat Lilith hoogstwaarschijnlijk zelf ook wel in had gecalculeerd. Het duurde toch iets langer dan verwacht om me in mijn kostuum te heisen. Het feit dat ik geen half werk wilde leveren hielp hier niet bij. Ook werd ik afgeleid door mijn net aangevulde voorraad ket. Ik had mezelf voorgenomen er zo lang mogelijk vanaf te blijven, wetend dat ik er voorlopig mee moest doen. Helaas leek mijn angst vandaag opnieuw de boventoon te voeren. Wat heb je nou aan een halloween feestje trashen als je er niet honderd procent invested in bent? Hier stond ik dan, kiezels te gooien naar een raam van de Montanas. In mijn hoofd ging het perfect maar in de realiteit raakte slechts drie van de vijftien daadwerkelijk het raam. Best romantisch, eigenlijk. Bijna te vergelijken met het sprookje van Rapunzel. Wellicht een iets duister getinte versie, maar desalniettemin heeft het zijn eigen charme. Ik vroeg me af wie de heks zou vertonen in deze versie. In plaats van dat ze haar haren naar beneden liet vallen, verscheen ze in de deuropening en trok ze me mee naar een afgelegen plek. “Ik heb een plan, heb je je telefoon bij je?” was haar begroetting. Een licht ondeugende glimlach sierde mijn lippen, dit was één van de redenen waarom ik van Lilith hield, haar no nonsense attitude. Ze draaide er niet omheen en stak haar energie niet in onnozele small talk. Die glimlach maakte echter al snel plaats voor een diepe frons toen de daadwerkelijke betekenis van haar woorden binnen drong. Ik liet mijn blik over haar heen glijden. Ze zag er altijd enig uit maar ik had haar nog nooit in een jurk als deze gezien. In realiteit zou alles haar staan en daar was ze zich zelf maar al te goed bewust van. Ik kon het dan ook niet laten om haar even uit de tent te lokken door haar te complimenteren met haar uiterlijk. "First of all, Wednesday Addams,-" sprak ik terwijl ik mijn telefoon uit mijn zak haade en boven haar hoofd hield of het een beloning was. "you look delightfully macabre." grijnsde ik terwijl ik de telefoon heen en weer bewoog tussen mijn vingers. "Second of all... why?" vroeg ik haar. Lilith had wel vaker plannetjes en ik moet toegeven dat ze bijna altijd even briljant waren. Ik was dan ook enorm benieuwd naar wat ze in gedachten had. Je kon me nergens blijer mee maken dan met de Montanas fucken. Niet letterlijk, natuurlijk. En één van de redenen waarom we zo goed met elkaar kunnen is dat Lilith precies diezelfde passie met mij deelt. "Eerst je plannetje delen, prinses.".

---

How far is far

·      †      · LIÚ (刘), LILITH ❝She who walks the floors OF HELL finds the key to the gates of HER OWN HEAVEN buried there like a seed.❞

Ergerniswekkend was de muziek, die op de achtergrond onverbloemd naar voren trachtte te dringen toen Blue niet gelijk reageerde. Op felle wijze schoot ze hem waarschuwend een blik toe, enkel een glimlach van zijn kant zou haar niet verder helpen immers. Net toen ze wilde vragen of hij alweer aan die verdovingsmiddelen had gezeten, gleden zijn kijkers over haar figuur heen op een manier die ze niet vertrouwde.       “First of all, Wednesday Addams”, begon hij, en voor een luttele seconde was enkel het wit van haar ogen te zien toen ze deze ter hemel sloeg. Typisch. Eens hij zijn actie vervolgde door de telefoon boven haar kleine gestalte te houden en heen en weer te zwieren, alsof het een beloning was voor een huisdier, was de maat vol. “you look delightfully macabre. Second of all… why? Eerst je plannetje delen, prinses.” Met een uitgestreken expressie had ze hem rechtstreeks aangestaard, zonder iets te zeggen of met haar ogen te knipperen. De neiging de sigaret op z'n ontblote borstkas uit te drukken en zo een onvergetelijke pijn te veroorzaken, was erg verleidelijk op het moment. In plaats daarvan schoot ze uit met haar knie, die meedogenloos in z'n zaakje terechtkwam. Een reactie kwam onmiddellijk, terwijl ze toekeek hoe hij van pijn op de grond zakte.       De telefoon uit z'n handen plukkend, bleef haar gezicht onverschillig. “You consider yourself too safe. I'm here to remind you no one is.” Haar tengere vingers brachten de sigaret opnieuw naar haar lippen, tegelijkertijd de telefoon trachten te openen —wat niet lukte vanwege het wachtwoord. “Next time you call me that, I'll cut out your tongue.” Het was erg genoeg dat Innocenzio haar zo noemde —er hoefde niet nog meer idioten bij te komen. Had niemand meer enige vorm van originaliteit? Al die technologie zoog het brein leeg van de mens —hoewel, toegegeven, sommigen al niets hadden vanaf het begin.       “Ik heb je ogen nodig deze avond”, vervolgde ze ongestoord, alsof er niets voorgevallen was, “en ik begrijp hoe lastig het is je niet van deze wereld af te laten vergiftigen, maar probeer zo lang mogelijk van die troep af te blijven vanavond. Er is een reden dat we dat masker naar Zio hebben gestuurd, weet je nog? Dus zorg dat ik een mooi aandenken heb aan dit feest —dan regel ik de rest.” Ze duwde de telefoon terug in z’n handen, drukte de sigaret uit en wierp deze met een boogje weg, om zich vervolgens rechtsomkeert te begeven. Weer binnen, de deur voor hem opengehouden, keerde ze zich naar hem voor een laatste keer toe. Een waarschuwende expressie in haar poelen liet Blue weten dat het plan nu al begonnen was, dat hij zich onder de mensen moest begeven. Zij verschool zich daarentegen terug in de kamer die ze had toegeëigend, een donkere ruimte met brandende kaarsen en verschillende jurken op het bed. Met het compliment van Kars in haar hoofd wurmde ze zich zuchtend uit de jurk die ze aanhad, waar haar ogen alweer een ander slachtoffer had gevonden.       Gewurgd –was hetgeen dat in haar opkwam, nog net niet aan het stikken door de stof die haar adem benam. Kijkend in het glas keek ze hoe haar spiegelbeeld tengere vingers door lange lokken haalde, en deze zo positioneerde tot ze er genoegen mee nam. Het masker die op het nachtkastje lag, staarde haar met holle ogen aan. Een paar welke snel een eigenaar zou hebben, als ze met deze poppenkast door zou gaan. De jurk sleepte lichtelijk over de grond terwijl ze zich naar het toneelspel begaf, het mysterie van het voorwendsel op het laatste pas voorgeplaatst. In een snelle oogopslag ging ze in haar hoofd de aanwezigen af, de kleding en bijpassende maskers, en de handelingen die ze maakten.

---

[ heaven knows ]

MT

---

Bowties were never Cooler

INNOCENZIO BASIL MONTANA CHAMBERLAIN

---

'Kutzooi' mopperde ik nors terwijl ik het roze glittermasker de andere kant van de kamer opgooide voordat ik mokkend op mijn bed plofte om dan toe te kijken hoe het ding mooi terug mijn kant opfladderde. Armen over elkaar heen terwijl ik zwoer dat mijn zus en nicht geen feesten meer mochten organiseren die mijn Montana reputatie al helemaal aan zeik ging werken. Gemaskerd bal breng je beste kostuum boven en dan dit- een felroze dinsney ding- fancy prancy my ass. Neidig poogde ik het onding plat te branden met mijn death stare waarna ik geïrriteerd met mijn ogen rolde en naar achteren viel. "Stom feest" murmelde terwijl ik mijn handen vermoeid over mijn gezicht wreef, ze hadden dan nog de guts het ding in te pakken met een mysterieus kaartje aan. Hiervoor had ik een nieuwe tux aangeschaft- Jezus.
Met mijn gsm in aanslag had ik mijn beklag al gesteurd naar Mars- gezien Guilty natuurlijk weer weg was met Luun- de eikel. Ik rolde nogmaal met mijn ogen- kwaad dat hij me er nog zo op gehyped had. Roos masker- tsskkk. Met wat geluk had ik wel MArs waar ik even op kon steunen de andere Anderson telg zonder het overvloed aan drama en waar ik gewoon even mee kon hangen. We hadden zo ons eigen plekje, waar we oude vazen aan flarden sloegen en daar zou ik hem over enkele minuten meeten. Goed.
Ik kwam weer overeind en sloeg nog een laatste blik op mijn tux waarna ik het ding gewoon liet hangen en in mijn sweatpants het huis zou verlaten. Wetende dat ik het eind nooit zou horen van Olive verliet ik mijn kamer niet bij deur- oh nee neee - die zat veilig op slot zodat niemand foute ideeën had in MIJN bed. Ik stompte richting mijn kamerraam, die ik met wat moeite omhoog schoof en al mijn been uit liet bengelen- al hield ik even halt. Het hello kitty roze ding lag uitdagend aan mijn voeten en terwijl ik mijn lippen half kapotvrat in dillema graaide ik het vervloekte ding dan toch mee tussen de elastik van de jogging, waarna ik met twee benen mijn raam uitbengelde. Guilty en ik hadden erg conveniëntly de afvalcontainers onder onze ruiten geplaatst zodat wegsneaken minster risico had om enkels te gaan breken. Met een klein hopsje lande ik met beide voeten op het 'landingsplatform' welke al vele builen had en met nog een kleiner hopje zat ik op de grond. Ik gooide mijn hoodie op en vertrok richting de hangplek.

Erg ver van huis was de steeg niet, je moest gewoon een hek beklimmen en na de werkuren was er niemand meer in de buurt. Het verlaten plekje hadden we gedecoreerd met een ouwe sofa en een platform waar we handig breekbare dingen op konden dumpen om deze met een baseball bat ervan konden kloppen. Hoe kraag ik het roze masker ook had willen vermorzelen leek een baseballbat nu niet het meest ideale moordwapen. Zenuwachtig tikte mijn been op en neer waarna ik uit mijn zak mijn aansteker nam en een pakje sigaretten. Heel even had ik de neiging om iets anders te fikken maar ik deed het op één of andere manier niet. Wetende dat het nog kutter zou zijn als ik helemaal geen masker had. 'Komop Mars." mopperde ik ongeduldig met de net gelichte peuk tussen mijn lippen. Het joch had altijd van die geniale ideeën om de avond toch amusant te maken.

[ bericht aangepast op 16 dec 2022 - 22:50 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

---

Ik had nog geen hap van mijn avondeten kunnen nemen na een lange werkdag, of ik zag mijn kleine Mikey bij de deur staan in zijn pak. Fuck. Ik was helemaal vergeten dat zijn feest vanavond was. Ik stond op en liep naar hem toe. Toen pas hoorde ik dat hij aan de telefoon was. Ik leunde tegen de deurpost en dronk in stilte mijn thee, wachtend tot hij klaar zou zijn.
Het was net gister toen hij voor het eerst voor de deur stond. Bang, alleen, met amper iets bij zich. Hij was al een tiener, maar alsnog was hij zo enorm gegroeid de afgelopen jaren. Vooral figuurlijk, maar ook letterlijk. Nu stond hij hier, in pak, met mijn achternaam. Een echte heer, aan de telefoon met een meisje. Ik moest een paar keer knipperen. Mijn emoties traden niet vaak op de voorgrond, en ook nu was ik niet van plan om ze de overhand te geven. Ik nam nog een slok thee en zuchtte zachtjes.
Het moment dat hij ophing, was het moment dat me ik afduwde van de deurpost en de laatste stappen naar hem toe deed. "Mikey." Er was een kraak in mijn stem, alsof ik weer 17 was. Fuck. "Ik zie dat je helemaal klaar bent voor je feest. Pak en al." Ik klopte kort op zijn schouder. Mijn ouders hadden dit gesprek nooit met mij gevoerd, wel met Ben en Liv natuurlijk, maar alsnog. Hoe begon je eraan? "En is er een gelukkige dame met wie je gaat?" Nee, dat was een slechte opening. Fuck. Waar was Alastair? Hij was veel beter met dit soort dingen. "Heb je al gedacht aan de dingen die mogelijk na zo'n groot feest kunnen gebeuren?" Fuck, waar was ik mee bezig? Met geen opa worden op m'n 40ste, maar waarom moest dat zo ongemakkelijk zijn? "Ik vind het alleen maar goed als je daar nog niet aan hebt gedacht, of wel. Dat is aan jou en ongeacht daarvan houd ik van je. Wat ik probeer te zeggen..." Ik nam een slok thee. "Heb je condooms bij je? Zo nee, dan liggen ze altijd in het tweede laatje van de wastafel in de familiebadkamer. Pak er alsjeblieft een paar. Je kan ze maar beter bij je hebben en niet gebruiken, dan erom verlegen zitten. Als de kleren eenmaal uit gaan, en je hebt ze niet, dan stopt het meestal niet." Fuck, waar was ik in hemelsnaam mee bezig? "Ik heb het volste vertrouwen in je om verstandige keuzes te maken, en weet niet eens of je hier mee bezig bent, ik op jou leeftijd in elk geval niet, maar kan je ze alsjeblieft gewoon meenemen voor mijn gemoedsrust?" Ik nam een trage slok thee in de hoop mezelf een beetje een houding te geven. Ik schuifelde een beetje met mijn voeten en probeerde het oogcontact te mijden. Na dit gesprek had ik meteen geen trek meer, hoe lekker het eten er ook uitzag enkele minuten geleden.

[ bericht aangepast op 18 dec 2022 - 22:44 ]

---

Bowties were never Cooler

Theo maakte de laatste knopen van zijn vest dicht en bekeek zichzelf nog eens vluchtig in de spiegel voor hij zijn aandacht richtte op het masker dat eerder die week op mysterieuze wijze aan de voordeur verschenen was, met enkel een vaag briefje ter verduidelijking. Hij had enige tijd getwijfeld of hij wel naar het obscure bal wilde gaan, maar toen duidelijk werd dat Joey dat wel van plan was en hij slechts even weinig informatie als Theo had was de knoop snel doorgehakt. Hij zou namelijk z'n broer niet alleen de sprong in het onbekende laten maken, en bovendien was zijn nieuwsgierigheid net genoeg geprikkeld om zelf ook te willen weten waar alle heisa om draaide.       Het was een mooi ding, dat moest hij toegeven. Kort vroeg hij zich af of degene die het voor hem uitgekozen had iemand was die hem goed kende. De enigen die hij hierbij kon bedenken waren zijn vrienden - al leek hem dat sterk. Olivia, misschien? Maar ook dat leek hem vergezocht. Ondanks hun breuk als koppel destijds tumultueus was verlopen konden ze het nog steeds goed vinden en gingen ze amicaal met elkaar om. Ze was slimmer dan dat op het spel te zetten, toch? Hij zou er snel genoeg achter komen, besloot hij vervolgens, en haalde met een kleine zucht zijn schouders op.       Amper een minuutje later stond hij bovenaan de trap, die vlak aan de deur van Joey's slaapkamer uit kwam. Theo klopt een keer aan voor hij binnen ging. "Broey!" grinnikte hij. "Ben je bijna klaar?"       Zijn blik viel op de ongeknoopte das die nog op Joey's bed lag. Zonder er verder veel om te zeggen nam hij deze op en sloeg hem om zijn eigen nek, zodat hij hem kon knopen terwijl zijn broer nog met andere dingen in de weer was. "Dik over dun, er rond nog een keer, dik door het sleutelgat en dan neer," herhaalde hij het rijmpje dat hun vader hen ooit geleerd had. Theo had het vrij snel onder de knie gekregen, maar voor Joey bleek het minder makkelijk aangeleerd. Hij frummelde er nog wat mee tot het ding goed zat en gleed vervolgens de schuifknoop open, zodat hij hem over zijn hoofd uit kon doen.       "Waar is je masker?" vroeg hij ondertussen aan zijn broer, om de aandacht van de das af te leiden.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

18      ✦      The Queen of Drama      ✦      Outfit & Mask      ✦      With Guilty      ✦      Poolhouse       ''Ik had ook best de afwas kunnen doen," merkte ze op vanaf de plek waar ze zat, "vooral aangezien jij gekookt hebt," "Ik had ook best de afwas kunnen doen," merkte ze op vanaf de plek waar ze zat, "vooral aangezien jij gekookt hebt," Ondertussen was het een traditie geworden. Guilty die voorafgaande aan een feest kookte. Niet alleen was hij een geweldige kok, het zorgde er ook voor dat ze na drie of vier drankjes niet knock out ging. Een voorval wat helaas meer dan eens voorgekomen was. Gelukkig had haar beste vriend voorgenomen om te zorgen dat dit voorkomen kon worden. Wat moest ze ook toch zonder hem? ''Hmh, helemaal tevreden, princesa?'' De plagende toon in haar beste vriend zijn stem was niet te missen. Ze knikte, met een smalle glimlach die haar lippen sierde. ''Kan je weer de avond aan?'' vroeg Guilty vervolgens, op dezelfde toon en met een knipoog. Een lichte grijns ontstond op haar gezicht. ‘’Ik denk dat ik vijf drankjes aankan vanavond,’’ antwoordde ze. Haar toon was speels, de woorden meende ze echter serieus. Het soort drankje dat ze zou drinken, had daar veel invloed op. En degene met wie ze drankjes zou drinken ook, ‘’wellicht zes - maar dat is optimistisch ingeschat,’’ glimlachte ze.       Vanavond zou beter zijn als gisteren. Alleen nu al voelde Luna haar meer op haar gemak. Gisteravond had ze weer een 'date' met Noud VanderWaal. Hij had haar twee week geleden weer een berichtje gestuurd of ze gisteravond vrij zou zijn. In een van zijn hotels had hij een of andere avond georganiseerd waar andere eigenaren van grote hotelketens met elkaar in contact konden komen. Of iets dergelijks. Luna wist het niet precies. Ze was ook niet aanwezig om erover mee te praten, of er verstand van te hebben. Enige reden waarom zij aanwezig was was om af en toe refills te halen en om small talk te maken met de vrouwen of andere escortes. Een mooi iemand om een arm over de schouders te slaan. Hier en daar een paar ogen die haar hele lichaam in zich opnamen. Net alsof ze een object was. Niet plezant. De avond was begonnen met een diner samen in het restaurant van zijn hotel en vervolgens het bijeenkomen met de andere zakenmannen. Uiteindelijk was het geheel rond één uur s nachts klaar en had ze een Uber terug naar huis genomen.       De stem van Guilty haalde haar weer uit haar gedachten. ''Ben benieuwd wat ze huize Montana-Chamberlain hebben aangedaan,'' mompelde hij bedenkelijk, waarna hij even in zijn gedachten verloren leek, ''Wie weet is het ondertussen afgebrand, of dat komt nog.'' Lachend schudde ze haar hoofd. ‘’Wie weet is dat de eindshow van vanavond?’’ Ondertussen was Guilty met weer een grijns op zijn gezicht naar haar toe aan het lopen. ''Maar als wij niet verdacht laat willen aankomen, moeten we ons wel gaan klaarmaken,’’ zei hij op een plagende toon, waarna hij vlug een kus op haar slaap drukte en vervolgens weer doorliep richting zijn slaapkamer. Lichte blosjes ontstonden op haar wangen en haar hart sloeg een slag over. Het was maar goed dat ze even alleen zat. Een schuldgevoel overviel haar. God, waar was ze aan begonnen? Was ze niet een gigantische fout aan het begaan door mee te doen aan dit 'spel'? Ze liet haar hoofd in haar handen vallen. "Fucking hell," mompelde ze onverstaanbaar. Stop met je aanstellen, zei een stemmetje in haar hoofd. Als het de jongens waren geweest die als eerste dat boek hadden gevonden, waren de rollen gegarandeerd omgedraaid.       Even schudde ze met haar hoofd. Back to reality, Luun. Zuchtend stond ze op. Hij had gelijk. Als ze zich nu niet zouden klaarmaken, kwamen ze inderdaad te laat. En dus volgde ze Guilty zijn kamer in - waar ze haar jurk van vanavond netjes aan een kledinghanger aan de kast had opgehangen, haar schoenen eronder. Terwijl ze begon aan het opdoen van haar make up voor de spiegel, trok haar beste vriend haar aandacht. Ze draaide haar hoofd zijn richting op. "Hey Lulu," begon hij, zich omdraaiende met zijn masker in handen. Het masker dat zij hem had gestuurd. Lag het er een beetje dicht op? Absoluut. Ze had het echter niet kunnen laten om dat masker uit te zoeken. Daarnaast paste het bij het masker wat ze voor haarzelf had uitgekozen. ''Heel erg, hoe heet het...'' Hij leek even na te denken, alvorens hij de woorden toch had gevonden. ''Phantom of the Opera, vind je niet?'' antwoordde hij met een grijs. ''Heel toepasselijk als de queen of drama voor mijn neus staat.'' ‘’Erg toepasselijk,’’ stemde ze in. Luna liet niet blijken dat ze ietwat verbaasd was dat hij dat wist. ‘’zolang jij maar niet bij mij komt spoken,’’ vervolgde ze vervolgens met een grijns op haar gezicht. In de tussentijd was haar make up klaar. Thuis had ze haar haren al met de krultang wat gekruld. Met de intentie om het verder los te laten vanavond. Uit haar tas pakte ze nog haar flesje Chanel N°5 - welke ze in haar haar en hals spoot en op haar polsen. Een van de weinige cadeautjes die ze voor haarzelf gekocht had met het geld wat ze verdiend had sinds ze begonnen was aan haar…..bijbaan. De jurk die ze vanavond aan zou doen was ook een van de weinige dingen. Te veel grote uitgaven zou gaan opvallen, waardoor ze verder het geld verstopte in haar kamer. Haar jurk had ze aan getrokken, met bijpassende hoge hakken. Ze moest toch iets van lengte toe kunnen voegen? Onhandig probeerde ze te reiken naar haar rug, om haar rits dicht te krijgen. ‘’Ugh,’’ mompelde ze toen het niet lukte. Ze draaide zich richting haar beste vriend, ‘’Zou je mijn rits kunnen vastmaken, Guilty?’’ vroeg ze vervolgens.

[ bericht aangepast op 19 dec 2022 - 20:48 ]

---

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

Lang hoefde ze niet te zoeken naar de verschillende zakken snoepgoed die Oonah eerder vandaag al gekocht had voor het Halloween gebeuren van vanavond. Veilig weggeborgen achterin de winkel, ver buiten het bereik van haar man en kinderen, treft de brunette de zakken onaangeraakt aan waarop ze deze besluit mee te nemen naar de keuken. Over de verkoop in de winkel vandaag probeert Oonah niet al te lang na te denken, al dwalen sommige vragen toch als vanzelf door haar hoofd heen.       Hoeveel boeketten zijn er vandaag de deur uit gegaan?             Zijn alle ingekochte pompoenen ook weer verkocht? Met een toch wat bedenkelijke uitdrukking op haar gelaat pakt Oonah de grote diepe plastic schaal uit een van de keukenkastjes zodra ze de keuken bereikt heeft. Het was allemaal anders nu haar eigen kinderen een stuk ouder zijn en ze liever naar de echte Halloweenparties gaan, in plaats van de langs de deuren lopen voor wat Trick or Treat — hun mandjes vol met verzameld snoepgoed, de een verkleed in een zoetig jurkje van roodkapje terwijl de andere zijn rol als grote boze wolf iets te letterlijk neemt. Oonah gniffelt zacht, geheel in gedachten verzonken als de herinneringen haar gedachten binnen sijpelen. Het blijft haar daardoor dan ook onopgemerkt als Benjamin de keuken in komt geslopen — een grijns op zijn gezicht geplakt nu hij weet dat hij haar te pakken kan nemen.       “Boe!”             Het woord galmt door de keuken heen, gevolgd door een geschrokken kreetje vanuit Oonah zelf. De zak met snoepjes, welke ze zorgvuldig probeerde open te maken, scheurt door de spastische bewegingen van haar beide handen volledig open waardoor de inhoud gedeelte door de lucht heen vliegt en verspreidt terug op het aanrechtblad terecht komt. Direct glijden twee armen rond haar middel en voelt Oonah hoe Benjamin een kus op de dunne huid in haar nek plaats. Ze kan de grijns op zijn gezicht voelen; missie geslaagd.       “Jezus Ben, ik schrik me dood, ” brengt de brunette uit, deels onder haar adem door terwijl ze haar ontspoorde hartslag tracht te bedaren door een hand op haar borstkas te plaatsen. Een lach verschijnt dan toch rond haar lippen, waar ze niet boos op haar man kan worden. Maar misschien dat ze hem hier later wel voor terug zou pakken, op een moment wanneer hij het dan weer niet verwacht.       “Dus wat valt er dit jaar te scoren in huize Anderson-Smith?” vraagt Benjamin vervolgens. Ondertussen vist Oonah één voor één de gevlogen snoepgoed van het aanrecht, terug de schaal in waar ze eigenlijk meteen in hadden gemogen. “Hmm,” humt Oonah zacht. “Creepy yellies, Dracula Lolly’s en chocolade oogballen.” Met een schuine blik kijkt ze vervolgens steels over haar schouder heen, om zo een glimp van Benji’s uitdrukking te kunnen vangen. Miniem tikken haar mondhoeken omhoog als ze aan de fijne trekjes rond zijn mond kan zien dat hij zijn best doet wijselijk een opmerking in te slikken. Een warm gevoel verspreid zich echter door haar lichaam heen als Benjamin zich dichter tegen Oonah aandrukt, zijn hoofd vleiend op haar schouder. Een beeld dat vroeger zo vaak door verschillende dagdromen verschenen is, hetgeen nu werkelijkheid geworden.       “Dussss. . . .” zegt Benjamin dan. De stilte doorbreken die voor heel even is verschenen, waar Oonah een opmerking had willen maken, maar deze verloor op het moment dat haar man dichter naar haar toe bewoog. “Zijn de kids al weg? Want ik kan niet wachten om mijn snoepje uit te pakken.”       Een zachte lach klinkt opnieuw, gevolg door vrolik gegrinnik.             “Erg smooth dit,” mompelt Oonah speels doch tevreden. “Hebben we het hier nog over de Dracula’s lolly’s?” Geamuseerd kijkt ze weer schuins naar Benji, waarbij Oonah zich volledig voor de domme tracht te houden. Dit was hun avondje samen, waar ze voor het eerst zeker zijn van geen kinderen thuis. Een traditie geworden haast, deze avond een waarop ze zich elkaar samen volledig terugtrekken. “Samen wat pompoenen smashen zometeen.’ Lachend en langzaam draait Oonah zich dan om, er voor zorgend dat de armen rond haar middel blijven gesloten — haar lichaam naar Benjamin toe gericht als deze verschillende kusjes op haar wang drukt. Subtiel kantelt ze vervolgens haar hoofd iets, glijdt haar blik over zijn gelaat heen (in waar ze afgelopen jaren de eerste minuscule rimpeltjes heeft mogen zien verschijnen). Haar hart reageert nog altijd op hem, precies zoals twintig jaar geleden. Oonah is enkel meer en meer van hem gaan houden.       “Luna is al van huis en ik meen dat Mars nog niet zo lang geleden ook vertrokken is. Dus, ik stel voor —”             “Oh shit — ik was het pub ding he-le-maal vergeten,” kreunt Benjamin dan. Met een pruillip kijkt hij Oonah aan, zijn handen losjes op haar heupen geplaatst. Een teleurgestelde gloed poelt kortstondig door Oonah’s donkere kijkers heen; daar gingen de plannen voor vanavond. “Het is vast niet ergs als we wat laat komen toch? Of eh plots ziek zijn.”       “Ik weet niet of Dickie het grappig gaat vinden als we helemaal niet komen. . .” mompelt Oonah zacht. Onderwijl slaat ze haar armen rond Benjamin’s nek, drukte ze zichzelf iets omhoog op haar tenen om een steelse kus op Ben’s lippen te drukken. Het was een verleidelijk aanbod, om gewoon een berichtje naar iedereen te sturen met dat ze ziek op bed lagen, maar de plannen waren zolang geleden al gemaakt dat het oneerlijk voelt om nu op het allerlaatste moment alsnog af te zeggen.       “Maar ik denk dat niemand er van op zal staan te kijken als we wat later komen, denk je wel?” Een subtiele grijns vormt zich op Oonah’s lippen als ze het excuus voor hun te laat komen op speelse wijze laat klinken. “Het was druk vandaag. We moesten de winkel wat later sluiten en uiteraard de spullen nog opruimen. Het stalletje voor het snoepgoed nog plaatsen en die kreeg ik natuurlijk niet zo gauw gevonden...”       Plagend laat Oonah een van haar handen omlaag glijden, langs Benjamin’s hals af, plukkend aan de boord van zijn shirt. Tussendoor plaatst ze een nieuwe kus op zijn mond. “Zakken snoep die kapot zijn gegaan en de inhoud die alle kanten op schoot. We kunnen ze moeilijk laten liggen, nietwaar? Of zouden ze er niet intrappen?”

[ bericht aangepast op 21 dec 2022 - 14:30 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Voor luttele seconden was ze bang dat hij niet zou opnemen. De twee keer die de telefoon overging voelde aan alsof ze haast bij het punt van overschakelen naar de voicemail was aangekomen. Waar maakt ze zich zo druk om? Het continue ge-ijsbeer door de slaapkamer heen was eveneens een perfect voorbeeld van hoe zenuwachtig Jolene zichzelf eigenlijk aan het maken was. Wat als hij haar helemaal niet wil spreken, laat staan met haar meegaan? Onopgemerkt houdt ze haar adem dan ook in, welke pas weet te ontsnappen als ze uiteindelijk dan toch Mikey’s vertrouwde stem aan de andere kant van de lijn hoort klinken.       “Jo?” Of was het ‘Ja?’             Jolene weet het niet precies. De klanken plotsklaps overstemd door het luide bonzen van haar hart. De fles drank in haar hand wordt uit voorzorg op de hoek van haar bureau geplaatst en om niet te verraden dat ze nog altijd van links naar rechts door haar kamer heen wandelt, dwingt Jolene zichzelf om op haar tenen te lopen terwijl ze zachtjes op het topje van haar wijsvinger bijt. De woorden rollen haast als vanzelf over haar lippen heen, waarbij ze zich vast tracht te klampen aan de beste vriend die ze aan de lijn heeft en hetgeen waarvoor ze hem belt. En niet om te vragen naar wat er eigenlijk door haar hoofd heen spookt. Over wat er tussen hen gebeurd is — wat er mogelijk verandert is, of juist niet? Of wat ze nu precies wel of niet van elkaar zijn?       Wanneer Jolene de laatste woorden heeft uitgesproken blijft het opnieuw even stil. Het topje van haar wijsvinger inmiddels gemarteld door het zachtte bijten dat ze er in doet. Had ze misschien toch niet moeten bellen? Was het wellicht toch nog te vroeg of. . . verkeerd?       ”En je wil dat ik met je mee ga,” doorbreekt Mikey dan uiteindelijk alsnog de stilte. Jolene knikt stilletjes, ook al kan hij dit helemaal niet zien. Voor heel even laat haar stem haar in de steek. Tevens is ze midden in haar slaapkamer stil komen staan. Het was niet voor het eerst dat ze samen ergens heen gingen, al helemaal niet als ze beide op hetzelfde adres aanwezig moeten zijn. Het feit dat ze zo dichtbij elkaar in de straat wonen maakte het immers net zo gemakkelijk, maar nu voelt het anders. Jolene durft er dan ook geen vinger op te leggen en betwijfelt of het niet gewoon aan haar ligt. Gevoelens een gecompliceerd iets, als je het haar vraagt.       ”Ik, ja — het is geen must dus als je liever niet. . . En je hoeft er niet voor om te lopen, ofzo.”             Direct kan Jolene zichzelf wel voor haar hoofd slaan, waardoor ze iets ineen krimpt. Er niet voor om te lopen? Hoe komt ze daar nu bij? De blondine weerstaat de neiging over haar gezicht te wrijven, waar inmiddels een frons op is komen te staan met een bijpassend vertrokken gelaat die ze enkel tot haarzelf kan richten. Way to go, Chick. Way to go.       ”Natuurlijk kom ik langs je huis. Dat weet je,” gaat Mikey ondertussen verder. En behalve aan de kort stiltes tussen hun gesprek in, kan Jolene verder niets aan hem opmerken dat anders lijkt dan anders. Stilletjes blaast ze dan ook haar wangen weer een keer bol, tracht ze het onbeheerste gevoel alsnog van haar af te zetten. “Ik was net van plan te vertrekken, ben er met tien minuten, red je dat?”       Opnieuw knikt Jolene met haar hoofd.             ”Ja. Ja, dat red ik zeker. Ik ben al zo goed als klaar, alleen nog wat spullen opruimen,” reageert ze vervolgens. Langzaam komt Jolene weer in beweging. Eenmaal bij het raam aangekomen staart ze naar buiten, twijfelachtig over wat ze nog wil zeggen nu ze Mikey nog aan de telefoon heeft. Misschien was dit gemakkelijker, in plaats van wanneer ze recht voor elkaar staan. Misschien durft ze zo wel die ene vraag te stellen die door haar hoofd heen blijft spoken, tussen al het andere door wat ze hem eigenlijk zeggen wil.       ”Hey Mikey,” begint Jolene dan ook na een paar stille seconden. Zachtjes bijt ze vervolgens op haar onderlip, het vlees zacht kneuzend — zoekend naar de juiste woorden en een goede zin om deze overbrengen. Met haar wijsvinger streelt Jolene over de fijne lijntjes van het masker dat ze op de vensterbank heeft liggen, waarvan ze de mannelijke versie aan iemand anders heeft gegeven, maar daar waar de woorden zich in haar hoofd weten te vormen blijven ze verder uit. De angst om de dingen tussen hen in verder nog ongemakkelijker te maken allesoverheersend. In een snelle schakeling besluit Jolene het dan ook over een hele andere boeg te gooien. Ze durft het simpelweg niet.       ”Dankjewel. . dat je met me mee wilt gaan. Dat waardeer ik echt.”

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Deleted

[ bericht aangepast op 4 jan 2023 - 21:52 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

GUILLERMO ‘’GUILTY’’ ADRIAN MONTANA-CHAMBERLAIN 19 • @Montana twins poolhouse • With Luna ‘’Erg toepasselijk,’’ Stemde ze al snel met me in waardoor er een kort lachje over mijn lippen rolde. Zie je, ik let soms wel op. Ik had zelf vrij weinig met het hele theater gebeuren, op haar shows die ik trouw bezoek na dan, maar als je al vrijwel je hele leven met iemand als Luna omgaat dan wordt het vanzelf wel in je hersenen geprent. ‘’zolang jij maar niet bij mij komt spoken,’’ Mijn blik blijft even hangen op haar grijns en ik trek mijn wenkbrauw wat op. ''Oh ja, want dat zou je zo erg vinden,'' plaag ik haar hoofdschuddend. ''Normaal kom je zo geloofwaardig over Anderson, misschien moet ik je maar op een podium plaatsen vanavond.''. Goed, het ouderlijk huis was overdreven uitgedost, maar een podium midden in de woonkamer hadden we dan weer niet. Maar niks dat niet geregeld kon worden met een beetje fantasie, improvisatie en creativiteit. Ondertussen had ik me weer wat omgedraaid en plaatste ik een zilveren ketting om mijn nek, al snel gevolgd door een horloge van dezelfde kleur. ‘’Ugh,’’ Bij de kleine uiting kijk ik weer op en lach als ik de kluns in actie zie. ‘’Zou je mijn rits kunnen vastmaken, Guilty?’’ De eerste stappen had ik al gezet voor de woorden überhaupt klonken en ik knik. ''Maar natuurlijk darling.'' zeg ik. Ik kan het niet laten om langzaam een vinger langs haar ruggengraat te laten lopen, wetende dat ze er slecht tegen kon. ''Ik moet zeggen,'' mompel ik terwijl ik de rits tussen mijn vingers neem en tergend langzaam omhoog trek. ''Dit is een geweldige keuze, prachtig matchend ook.''. Wanneer de rits goed zit plaats ik een hand om haar kaak, zachtjes maar toch dwing ik haar langzaam om me aan te kijken als ik haar kin omhoog duw. De voordelen van een behoorlijke lengte voorsprong hebben op de brunette voor me. "Je ziet er prachtig uit, princesa.'' zeg ik gemeend, een lichte grijns op mijn lippen. Normaal had ik het echt wel geweten en had ik allang een move gemaakt op een dame als haar, maar dit is Luna waar ik het over heb. De vriendschap tussen ons twee was me toch echt iets teveel waard om dat te riskeren. ''Jammer voor iedereen daar dat niemand het waard is om je ook maar aan te spreken.'' ga ik verder in mijn geplaag terwijl mijn hand ondertussen langzaam haar hals verlaat. Een snelle knipoog volgt en ik pak mijn laatste spullen bij elkaar, het masker houd ik hierbij losjes tussen mijn vingers. ''Tenzij je natuurlijk een prooi in gedachten hebt?'' vraag ik haar. In dat opzicht waren we aardig elkaars gelijken, het flirten en het verleiden blijft een heerlijke hobby waar zij ook de waarde van inziet. ''Wie is het gelukkige slachtoffer, do share.'' Met die woorden geef ik haar ondertussen de kans om haar arm in die van mij te haken en mee naar buiten te lopen. Het andere Montana huis was niet ver, maar zeker lettende op haar schoenen leek het mij beter om de auto te pakken. De deur hou ik dan ook voor haar open en eenmaal zelf ingestapt zet ik de radio aan op de eerste de beste zender die een beetje goed klinkt. Als ze het wou verwisselen mocht het, ik was niet moeilijk. ''Op naar weer een dramatische nacht zoals alleen Princeton Hall het kan.'' mompel ik, met die woorden laat ik de warme thuishaven achter en begin de weg naar het ouderlijk huis waar er hopelijk een keer sfeer gecreëerd is. ''En jij ook natuurlijk.''

[ bericht aangepast op 24 dec 2022 - 12:56 ]

---

El Diablo.

---

---

Natuurlijk kon hij geen nee zeggen tegen Jolene. Dat had hij nooit echt gekund. Vriendschappen waren altijd lastig voor hem geweest en hadden nooit echt makkelijk stand gehouden. Voor hij zich met iemand verbonden had kunnen voelen was hij keer op keer weer naar een ander gezin gegaan – tot de Andersons. Maar ondanks dat Mikey inmiddels al jaren in het gezin woonde, werden vriendschappen er niet eenvoudiger op. Hij was niet langer die kleine jongen die zich aan de zijlijn hield, die zich probeerde vast te klampen aan elke lifeline die iemand hem zou toewerpen. Maar nee zeggen was hij nog altijd niet goed in. Vind me alsjeblieft leuk, zie wat ik voor je doe. En nee zeggen tegen Jolene al helemaal niet, zeker niet als ze hem zo nodig had. Hij wist dat ze niet graag alleen in het donker over straat ging, zeker op dit tijdstip van de nacht. Hij hoorde de vraag die ze hem stelde, zelfs al sprak ze de woorden eerst niet uit. Dat deed hij dus voor haar. Ze had hem nodig, en hoe ongemakkelijk het ook voelde, hoe ongemakkelijk de stiltes tussen ze waren en zouden blijven, Mikey kon niet anders dan ja zeggen. “Ik, ja – het is geen must dus als je liever niet… En je hoeft er niet voor om te lopen, ofzo.” Waarom klonken de woorden zo- zo- zo niet passend? Ze hadden dit al zo vaak gedaan, samen op pad in de avond. Mikey die toch haar huis zou passeren en haar daarin kwam ophalen. Samen was toch gezelliger dan alleen. Maar nu klonk het bijna alsof ze hem probeerde te overtuigen om ditzelfde riedeltje weer te draaien. Was het zo anders tussen ze geworden dat ze ervan uit ging dat hij haar niet zou komen ophalen? Moest het zo anders tussen ze zijn? Wat als ze geen vrienden konden zijn zo? Wat als alles wat ze zorgvuldig hadden opgebouwd nu veranderd was? Wat als er niks anders was? Mikey wist niet wat hij erger zou vinden, als alles anders was of als ze zich zouden moeten gedragen alsof er niks gebeurd was terwijl dit wel zo was. Moest hij doen alsof er niks was gebeurd? Moest hij doen alsof er wel wat gebeurd was? Hij wist het niet meer, dus eindigde hij enkel met dat hij er in tien minuten zou kunnen zijn terwijl hij de trap naar beneden liep. “Ja. Ja, dat red ik zeker. Ik ben al zo goed als klaar, alleen nog wat spullen opruimen,” zei Jolene. Mikey knikte, zelfs al kon ze dat niet zien en controleerde of hij alles in zijn zakken had zitten en hij zijn masker bij zich had. “Goed, dan zie ik je zo,” antwoordde hij. Stilte. Moest hij nu de telefoon wegdrukken? Zij had dat ook nog niet gedaan, toch? Maar na een korte stilte praatte Jolene toch nog. Het was blijkbaar goed geweest dat hij het gesprek nog niet had weggedrukt. “Hey Mikey. Dankjewel.. dat je met me mee wilt gaan. Dat waardeer ik echt.” Nogmaals knikte Mikey. “Geen dank,” zei hij. “Het is zoals je al zei, ik hoef er niet voor om te lopen.” (En ik zou je nooit alleen laten gaan. Ik zou ook voor je omlopen). Toen Mikey zich omdraaide, zag hij Matt op hem staan wachten. Ergens had hij dit kunnen weten, dat hij nooit het huis zou kunnen verlaten zonder de verplichte foto’s, zelfs als Mikey tien keer zou zeggen dat hij op het feest zelf wel met de anderen op de foto zou gaan. Hij was er niet helemaal zeker van of zijn vinger het rode telefoontje goed geraakt had, maar toen hij op de home-knop drukte, kwam dat scherm gewoon naar voren. “Mikey.” Als Matts stem anders dan anders klonk, ontging dat Mikey, die toen Matt begon met praten nog snel een berichtje naar Jolene stuurde. To Chickie: Got ambushed by my dad. Maak er vijftien minuten van. “Ik zie dat je helemaal klaar bent voor je feest. Pak en al. En is er een gelukkige dame met wie je gaat?” Mikey haalde zijn schouders op. “Ik haal zo Jolene even op zodat ze niet alleen over straat hoeft,” antwoordde hij. Gelukkige dame? Oh god, nee, ze waren vrienden, enkel dat. En ergens vreesde hij voor de manier waarop Matt naar hem keek. Heb je al gedacht aan de dingen die mogelijk na zo'n groot feest kunnen gebeuren?" Ineens begreep Mikey waarom zijn vader zo ongemakkelijk op de plek aan het schuifelen was. Was dat werkelijk een gesprek dat ze Nu moesten voeren, twee minuten voor hij de deur uit zou gaan? “Ik vind het alleen maar goed als je daar nog niet aan hebt gedacht, of wel. Dat is aan jou en ongeacht daarvan houd ik van je. Wat ik probeer te zeggen..." Het had Matt de afgelopen jaren een hoop geduld gekost om de jonge Mikey te overtuigen van die woorden. Dat iemand van hem kon houden, ongeacht wat. Dat het niet erg was wat Mikey deed, dat ook al gooide hij zijn speelgoed door de ruimte, ook al had hij een woedeaanval, dat Matt er voor hem was om hem op te vangen. En hoewel Mikey hem nog meestal bij zijn voornaam aansprak, waren de momenten dat hij hem vader noemde er steeds een keer vaker. En nu ging het blijkbaar niet langer om speelgoed gooien, maar om ‘de dingen die na een groot feest konden gebeuren’, om in Matts bewoording te blijven. “Heb je condooms bij je? Zo nee, dan liggen ze altijd in het tweede laatje van de wastafel in de familiebadkamer. Pak er alsjeblieft een paar. Je kan ze maar beter bij je hebben en niet gebruiken, dan erom verlegen zitten. Als de kleren eenmaal uit gaan, en je hebt ze niet, dan stopt het meestal niet.” Was het niet Matt geweest die net een slok thee had genomen, maar Mikey, dan was de thee over de grond gegaan. Echt, hoe ging hij hier wegkomen? Hij kuchte een keer om de ongemakkelijkheid weg te halen. Het werkte niet. Hij wist vrij zeker dat zijn gezicht knalrood was inmiddels. Waar was dat masker wanneer hij hem nodig had? “Ik heb het volste vertrouwen in je om verstandige keuzes te maken, en weet niet eens of je hier mee bezig bent, ik op jouw leeftijd in elk geval niet, maar kan je ze alsjeblieft gewoon meenemen voor mijn gemoedsrust?” Mikey had even een paar seconden nodig om tot een coherent antwoord te komen. Hij was er niet zeker van of hij ervan hield hoe alle puzzelstukjes net iets te mooi in elkaar leken te passen. Hoe uiteraard Jolene hem nu had moeten bellen, hoe Matt wist dat Mikey naar Jolene ging, hoe hij besloten had dat dit het moment voor de Talk was? Wist Matt wat er gebeurd was tussen Mikey en Jolene? Nee, dat kon toch niet, als er iets was wat Mikey zijn vaders niet verteld had, was het wel dit. Of dacht Matt dat Mikey nog maagd was (en dacht hij dat Mikey dit na dit feest niet meer wilde zijn?). Hoe ging hij nu antwoorden? Het stond niet echt op Mikeys to do list om Matt enig wijzer te maken over de stand van zaken. “Dat- ehm- dat stond niet op de planning voor vandaag,” mompelde hij. Zijn blik ging alle kanten op behalve richting Matt. Het was makkelijker om te praten als hij Matt niet aan zou kijken. “Ik haal gewoon Jolene op en dan gaan we naar het feest en daar gaat worden gefeest en dan breng ik Jolene terug als ze niemand anders heeft die haar begeleid en dan ga ik terug naar huis en dan gebeurt er verder niks.” En hij was aan het ratelen en maakte daarmee dit hele gesprek met zijn vader er niet beter op. Hij haalde een hand door zijn haren. “Maar, ehm, ik zal ze voor jou meenemen,” mompelde hij nog onverstaanbaarder dan ervoor. Hoe ongemakkelijk moest hij zijn dat zijn vader zo wist dat hij met condooms op zak zou vertrekken? (En hoe vertelde hij ‘Matt, ik ben zeventien, ik weet hoe je veilig moet vrijen’ zonder te vertellen waar hij dat al ervaren had?). “Kunnen we nu alsjeblieft over naar de ongemakkelijke foto-ronde naast de trap?” (En doen alsof we dit gesprek niet aan het voeren zijn?)

---

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

45      ✦      Head of Pediatric Surgery      ✦      With Richard      ✦      Local bar       Nachtdiensten gingen Adelaide lang niet meer zo makkelijk af als toen ze nog in opleiding was. Hoe ze het toen ooit volgehouden had, zelfs toen haar kinderen nog klein waren, wist ze niet.       In het begin van de avond was er weinig te doen. Een van de kinderchirurgie fellows was de enige die aan het opereren was wat viel onder haar specialisme. Wat tevens niet iets was waar zij bij aanwezig moest zijn, gezien de fellow het zelf aan kon. Adelaide had voornamelijk ondersteuning op de spoedeisende hulp gegeven. Rond een uur of twee 's nachts kon ze een lege on call room opzoeken voor wat slaap. Echter werd ze na twee uurtjes ruw gewekt door haar pieper die afging. Slachtoffers van een auto-ongeluk waren onderweg naar het ziekenhuis, waaronder een kind. En dus was het tijd voor Adelaide om daadwerkelijk aan het werk te gaan. Vier uur later was de operatie geslaagd. Wat administratie en ochtend rondes met de eerstejaars chirurgen in opleiding volgde, waarna ze uiteindelijk rond half negen bij het ziekenhuis wegreed.       Thuis was Addie eerst onder de douche gesprongen, had ze een wasmachine aangedaan en was ze daarna op bed gekropen. Haar wekker ging om half drie ‘s middags alweer af. Voor Addie haar gevoel veel en veel te vroeg. Echter kon ze niet nog langer blijven liggen. Afgelopen nacht was haar laatste van vier nachtdiensten geweest. Dinsdag zou ze weer in de ochtend moeten beginnen. Ze moest er wel echt uit. En het beste wat hielp daarbij was actief zijn. Uiteindelijk had Addie de woonkamer, keuken en badkamers schoongemaakt en had ze een appeltaart gebakken. ’s Avonds hadden ze met een groepje van de ouders afgesproken. De kinderen hadden met elkaar een feestje – waardoor zij als ouders ook met elkaar konden afspreken. Ditmaal in de lokale kroeg. Waar ze had afgesproken met Richard om er iets eerder aanwezig te zijn zodat ze samen nog een drankje konden doen.       Zo kwam het dat ze, ondanks de kou, buiten stond te wachten op de man. De winter was weer in aantocht. Zelfs in Californië kon de kou niet worden ontsnapt. Gelukkig verscheen Richard al snel vanuit de duisternis. Op zijn skateboard. Waarmee hij recht voor haar voeten tot stilstand komt. Een hand plaatste hij kort op haar schouder, waarna hij een vluchtige kus op haar wang drukt. "Mrs. Leighton, waarom wacht je buiten? Kom, snel naar binnen. 't Eerste drankje is van mij." Met een hand op haar onderrug, begeleidde hij haar naar binnen - waar hij haar jas aannam en ophing. ‘’Ik kon de frisse lucht wel gebruiken,’’ glimlachte ze. Het was geen leugen. Adelaide bracht zoveel tijd door op het werk, met vrijwel geen tijd om in haar pauzes naar buiten te gaan, dat ze andere kansen om naar buiten te gaan met beide handen aanpakte. Zelfs al was het kouder als normaal. ‘’daarnaast had ik binnen je skateboard kunsten gemist,’’ voegde ze eraan toe op een ietwat plagende toon - wetende dat hij het kon hebben. Adelaide nam plaats naast Richard op een van de barkrukken. "What's yer poison, lass?" De toon in zijn stem was vrolijk. ‘’Een rode wijn, alsjeblieft,’’ antwoordde ze. Rustig de avond opstarten. Het kleine tasje wat ze mee had met daarin haar telefoon, portemonnee en huissleutels legde ze op de bar neer. Ze was niet van plan om haar telefoon daadwerkelijk te gaan gebruiken vanavond, maar mocht er wat zijn met Joey, Theo of Emerson, dan wilde ze dat haar kinderen haar bereiken konden. ‘’Hoe gaat het met je Rick?’’ vroeg ze vervolgens, oprecht geïnteresseerd.

[ bericht aangepast op 28 dec 2022 - 21:15 ]

---

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.