[RPG | O] Little Pink Ladies — Family Matters • Speeltopic 1 - Speeltopics

---

• LITTLE PINK LADIES •

• FAMILY MATTERS •

---

Vervolg op "Little Pink Ladies — War of Love" by Tefnut en Little Pink Ladies — Truth Or Dare Princeton Hall - Californië - 20...somewhereinthefuture: Wanneer een laatstejaarsleerlinge, op zoek naar inspiratie voor een schoolproject, bij haar grootouders op zolder aan het rondneuzen is treft ze onder dikke lagen stof een boek aan dat tientallen jaren lang verloren gewaand werd. Tot haar grote afschuw ontdekt ze op de inmiddels vergeelde pagina's de regels en resultaten van een bijzonder vrouwonvriendelijk spel aan. Het betreft een complot dat onder de jongens gesmeed werd om elk één dame uit te kiezen die ze vervolgens op zich verliefd moesten laten worden. Per bereikte trap van intimiteit konden bovendien extra punten verdiend worden. Het duurt natuurlijk niet lang voor de geruchtenmolen zijn werk doet en alle studentes uit het senior year op de hoogte gebracht zijn van dit onrecht. Veel moeite kost het de furieuze dames dan ook niet om een stevig front te vormen en met een sluw plan op de proppen te komen. Dit keer nemen zij de touwtjes in handen en keren ze de rollen om. Moeders, houd je zonen binnen want de meiden zijn uit op zoete wraak! • BEGINSITUATIE • Het is zaterdag 31 oktober en voor het eerst in de geschiedenis van Princeton Hall vindt er een mysterieus bal plaats. De meiden, die dit in geheim bekokstoofd en georganiseerd hebben, hebben het Princeton Hall Oweenball gedoopt. Ze hebben de inspiratie gehaald uit vervlogen Venetiaanse tijden en voorzagen de jongens van een masker en een cryptische uitnodiging, zonder zichzelf daarbij prijs te geven. Inmiddels is het zowat H-Hour en legt iedereen de laatste hand aan hun kostuum of staan ze op het punt van vertrekken.

---

• PERSONAGES • Familie Montana: • Dad: Cole Smith-Chamberlain (NPC) • Mom: Luciana Montana - (NPC) • Kids:       • Guillermo "Guilty" Montana-Chamberlain - 19 - Vanth - 1       • Innocenzio "Zio" Montana Smith-Chamberlain - 19 - Mirabel - 2       • Olivia Montana - 18- Frodo - 6 • Uncle: Samuel Montana - 40 - Vanth - 6 • Kids:       • Giana Montana - 18 - Paesano - 7 Op uitwisseling       • Lilith - 18 - uitwisselingsstudente - Thestral - 6 Familie Smith: • Dad: Benjamin Anderson - 43 - Mirabel - 2 • Mom: Oonah Anderson-Smith - 42 - Syaoran - 4 • Kids:       • Luna Anderson - 18 - Kaz - 1       • Mars Anderson - 17- Paesano - 7 op militair internaat geplaatst door jeugdrechter Familie Anderson: • Dad: Matthew "Matt" Anderson - 40 - KIaus - 2 • Dad: Alastair Mercier - 42 - GeminiCoven - 4 • Kids:       • Mikey Anderson - 17 - Necessity - 5 Familie Scott: • Dad: Richard "Rick" Scott - 40 - Ulfa - 2 • Kids:       • Jolene "Chickie" Scott - 18 - Syaoran - 4 Familie Leighton: • Dad: Jack Leighton - 48 - Pot - 2 • Mom: Adelaide Leighton-Sloan - 45 - Kaz - 1 • Kids:       • Theo Leighton - 18 - Ulfa - 6       • Joey Leigthon - 18? - KIaus - 6       • Emerson Leighton - 17 - Iotte - 7 Familie VanderWaal: • Partner 1: • Partner 2: • Kids:       • Kars "Blue" VanderWaal - 20- Pot - 4       • Familie Adler: • Partner 1: • Partner 2: • Kids:       • Ashton "Ash" Adler- 19 - Iotte - 7       • Casey Adler - 17 - Revali - 5 texttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttextext

---

• TOPICS • • ROLLENTOPIC • • PRAATTOPIC • • REGELS • • Iedereen krijgt de kans om mee te doen en betrokken te worden. • Ruzie in de RPG zelf is prima, OOC doe je je best het constructief te houden. • OOC in het praattopic. • Maximum 2 personages per persoon. • 16+ is toegestaan, vermeld het wel even boven je post en zorg dat het rpg hier niet om gaat draaien. • Geen perfect characters! • Bingo is een optionele bonus. Het vakje saboteren geldt ook alleen voor de bingo, en niet voor de rest van het spel.

[ bericht aangepast op 25 maart 2023 - 19:28 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

---

Was het mogelijk om een situatie met de seconde meer ongemakkelijk te laten zijn? Mikey wist het niet. Hij wist wel dat dat precies was wat er nu gebeurde. Elke seconde leek de lucht ineens warmer aan te voelen, en leek er meer bloed naar zijn wangen te stromen. Misschien was het maar goed dat hij straks nog door de koude buitenlucht moest, dan kon hij eerst weer even afkoelen. En anders moest hij hopen dat een masker en de schijn van te veel drank een voldoende excuus was voor zijn rode gezicht. Zo snel als hij kon, draaide Mikey daarom het onderwerp ook weg van… van dit. De ongemakkelijke foto’s in de deuropening of voor de trap waren ook nooit zijn favoriet geweest, maar op dit moment was alles beter dan dat het gesprek nog verder zou afdalen en dat Matt hem straks nog zou gaan zitten uitleggen hoe hij een condoom om moest doen of iets dergelijk. (Mikey kon veel zeggen over het huidige sex education systeem van hun school, maar als er één ding waar zijn docent wel goed in geweest was, was het iedereen condooms om komkommers laten omdoen. Al het andere over wederzijdse toestemming en dat soort onderwerpen was een ander verhaal, maar de komkommers waren rijkelijk aanwezig geweest. Het was toen al ongemakkelijk geweest, laat staan als zijn vader nu hetzelfde zou bedenken). Aan de kleine glimlach te oordelen die er op het gezicht van Matt kwam, was Mikeys afleidingsmanoeuvre geslaagd. “Je zal blij zijn om foto’s te hebben, als je eenmaal oud bent zoals je vader.” “Het zijn jouw woorden,” reageerde Mikey. Meestal was hij het die zijn vader oud noemde en Matt die beweerde niet zo oud te zijn. Ditmaal leek het sentiment van Mikey in pak hem niet helemaal meer helder te laten nadenken, dat hij dit begon te zeggen. “Je mag kiezen, Mikey. Bij de trap, bij de deur, of in de voortuin?” Een keuze? Dat was nieuw. Terwijl Mikey over zijn antwoord nadacht, want ‘maakt me niet’ zou vast niet als antwoord gewaardeerd worden, praatte Matt zacht in zichzelf verder. “Ik kan niet geloven hoe snel je groot bent geworden.” Serieus, moest Mikey zich zorgen beginnen te maken? Sentimentele woorden, de Talk. Dit begon bijna onkarakteristiek te klinken. “Doe maar bij de deur,” zei hij. Hij had er geen reden voor, behalve dat de trap en de tuin meestal de pineut waren. En misschien voelde de deur ook wel sentimenteel aan. De deur die hem toegang tot zijn leven bij de Andersons gegeven had. Die nog steeds voor hem openstond, zelfs al kwam zijn achttiende verjaardag elke seconde dichterbij. God, hij begon bijna het sentiment van Matt over te nemen. Hij ging klaarstaan terwijl Matt de camera van zijn telefoon opende en glimlachte netjes terwijl de flits hem iets verblindde. “Laten jullie de deur van de haak? Het zal laat worden,” zei hij nog tegen Matt. Hij wist niet goed hoe hij moest reageren op de woorden dat hij groot geworden was. Sorry dat ik gegroeid ben? Dan beter praten over de praktische zaken. Hij was er vrij zeker van dat Matt en Alastair al in bed zouden liggen tegen de tijd dat hij terug zou komen. Eenmaal na de laatste foto’s, de laatste woorden, de laatste controle of hij het masker echt bij zich had, stapte hij op de fiets naar Jolene. Bijna had hij nog langer met Matt willen blijven praten, over zijn plannen voor de avond, over het nieuws, over alles. Heel even nog het moment uitstellen voor hij bij Jolene op de stoep zou staan. Jolene had hem gezegd rustig aan te doen, hoe lang kon hij het rekken? Maar hij had weinig keuze dan op de fiets te stappen en zijn benen in beweging te brengen. Hij kwam steeds dichter bij dat huis, bij waar Jolene op hem wachtte. En dan? Aanbellen? Wat als het niet Jolene was die opendeed? Wat als het Jolene wel was? Misschien aarzelde hij bij haar voordeur net iets te lang voor hij op de bel drukte. Was er ergens een deel van hem dat een appje op zijn telefoon verwachte met dat ze toch een ander had die haar al was komen halen, dat hij nu op de fiets kon stappen en door kon fietsen. Maar natuurlijk was dat niet zo, want da had hij het wel geweten. Ze had hem gevraagd, natuurlijk was er geen ander. Dus drukte hij met een hart dat net iets te hard bonsde op de bel.

---

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Casey Adler

"Juist, ja," Zei Olivia en ik keek haar aan. Ik opende mijn mond om wat te zeggen, maar sloot hem weer. Had ik jaar zojuist van haar stuk gebracht, of kwam er nog wat achteraan.
"Juist, ja." Nadat Olivia zichzelf herhaalde kwam er een kleine grijns van voldoening op mijn gezicht te staan. Ik heb haar echt van haar stuk gebracht. Ik haalde kort een hand door mijn haar en keek even naar Zio.
"Het spijt me," Hoorde ik Olivia dan zeggen en ik keek haar weer terug aan. "Laten we naar binnen gaan. Misschien kunnen we een drankspelletje spelen en dit feestje eindelijk van de grond krijgen." Een diepe frons vormde zich op mijn voorhoofd. Laat ze het er echt zo makkelijk bij zitten?
Ik schraapte mijn keel even en likte over mijn lippen. Hoewel de dame voor mij achter mijn broer aan zat, leek ze zich niet veel van het spel aan te trekken. Misschien moet ik haar maar een kans geven, al is Ash echt alles voor mij en vind ik het lastig om het te accepteren. Hij doet geen vlieg kwaad, dat is het hem nou juist.
"Okay girl," zeg ik dan uiteindelijk, rustiger dan voorheen en ik knikte. "Laten we dat maar doen dan. Kan wel wat drank gebruiken." Ik plaatste het flesje terug in de houder onder mijn jurk en liep naar Olivia toe.
"Maak je echt geen zorgen, Zio is gewoon een vriend en ik zal hem echt niet proberen te versieren of het bed in te krijgen," sprak ik zo geruststellend mogelijk uit. Ik wilde er niet eens aan denken. Zio was een vriend en dat was het dan ook. Daarbij wilde ik sowieso op dit moment niemand het bed in krijgen, omdat ik vind dat mijn eerste keer met een speciaal iemand moet zijn. Niemand wist dat ik nog nooit met iemand het bed had gedeeld. Mijn ex was dan wel een eikel, maar hij had mij nooit gedwongen tot the deed.
"Daarbij zijn mijn ogen op iemand anders gevestigd." Het kwam er fluisterend uit, zodat niemand anders het kon horen en ik keek Olivia recht aan. Ze hoefde zich echt geen zorgen te maken.
"Shall we go?" Vroeg ik opgewekt en begon richting de tuindeur te wandelen.

[ bericht aangepast op 22 jan 2023 - 15:35 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Starend naar het niets in bijzonder, diep in gedachten verzonken, leunt Jolene tegen het aanrecht aan. Schaamte nog altijd aanwezig, amper weggespoeld met het shotje dat ze heeft genomen. Net als de zenuwen, welke ongemerkt een knoop in haar maag beginnen te vormen. Over enkele minuten stond Mikey aan de deur en ze moest van niets laten blijken. Een zachte kreun ontsnapt aan Jolene’s lippen. Waarom had ze dit dan ook gedaan? Waarom was ze blijven hangen aan de telefoon? Nu wist ze maar al te goed waarom sommige mensen haar zeiden dat ze af en toe te nieuwsgierig was en dit nog wel eens een keer verkeerd zou gaan. Zometeen moest ze deur openen voor haar beste vriend, pogend alsof ze van niets weet terwijl de situatie tussen hen in al ietwat anders is — of lijkt. Jolene moet haar gedachten verzetten, zichzelf focussen op het feest van vanavond en de gezelligheid die ze tegemoet zouden gaan.       ”Waarom ben ik zo, hm?” pruttelt de blondine tegen haarzelf terwijl ze langzaam loskomt van het aanrecht en haar bekertje terug op het blad zet. Moeiteloos schenkt ze nog wat drank in, wederom de juiste hoeveelheid voor een shotje. Jolene wil ontspannen zijn, onbezonnen en tegen haar vriend aanpraten en kijken zoals ze dat altijd heeft gedaan, waardoor het stiekem afluisteren van een gesprek haar vermoedelijk nu anders ook niet in een nog ongemakkelijkere positie heeft geplaatst. Als vanzelf glijden haar gedachten af, terug naar het laatste feestje waar ze samen zijn geweest — de drankjes die ze hebben gedaan, de onbezonnen gezelligheid die er is geweest en uiteindelijk een ongekend verlangen dat er uiteindelijk toe heeft geleid dat ze de volgende ochtend niet alleen in bed wakker werd.       Vlak voor Jolene de herinneringen zelf kan afkappen is het geluid van de deurbel haar voor. Het shotje dat ze achterover had willen kappen blijft onaangeraakt op het aanrecht staan, net als de ongesloten fles drank. Zo snel als ze kan verlaat Jolene de keuken en terwijl het gestage ritme van haar hart steeds sneller begint te kloppen (zenuwen resoluut de bovenhand weer nemen) loopt ze via de hal naar de voordeur. Eenmaal daar aangekomen plaatst ze haar hand op de deurknop en ademt snel een paar keer diep in en uit. Ze aarzelde kort. Wat als? Het was Mikey, haar beste vriend, sprak ze haarzelf in gedachten streng toe. Alles was goed, er is niks aan de hand. . . toch? In een vlug besluit, haarzelf er van weerhouden om opnieuw aan het malen te gaan, opent Jolene de voordeur — een oprechte glimlach rond haar lippen verschenen, haar mondhoeken wellicht een beetje trillend van de zenuwen.       ”Hey jij,”begroet Jolene hem dan, waarbij ze de deur verder opent en een klein stukje opzij gaat mocht hij binnen willen komen. Ze kan het niet laten haar blik over hem heen te sturen, glijdend over zijn outfit heen — tot ze zijn gezicht vind en deze in haar opneemt. “Ik ehm, moet nog even boven wat spullen pakken. Als je wil mag je binnen wachten? Tenzij je nu meteen direct wil gaan, dan moet ik even rennen. De trap op, naar boven.”       Om haarzelf tot stilte te manen, wetende dat ongecontroleerd ratelen normaliter niet haar ding is, bijt Jolene op haar lip. Ze kan Matt’s stem nog horen, zijn vraag voor de geest halen, maar ook wat daarop volgde. Direct kleuren Jolene’s wangen zacht roze als haar gedachten daardoor overlopen met hetgeen dat er al gebeurd is — en hoe de situatie nu tussen hen is. We zijn oké, toch? wilde ze hem eigenlijk vragen. Of. . heb je spijt? Was het verkeerd? Hadden we het niet moeten doen? Voelt het voor jou ook. . . In een paar trage passen stapt Jolene achteruit, gebarend in de richting van de keuken. “Er staat drinken op het aanrecht, als je wil?”

[ bericht aangepast op 22 jan 2023 - 16:33 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Theo had niet echt plannen voor vanavond. Hoe was dat mogelijk? Hij is super lief en niet onaantrekkelijk. Misschien hielden de meiden niet van lang haar, maar waren ze echt zo oppervlakkig? Als ze door mijn warrige vogelnest heen konden kijken, dan zou je toch denken dat er meer dan genoeg meisjes waren die wat in slimme lieve Theo zagen? "Het zal je verbazen hoe de avond zal lopen. Ik weet het zeker." Ik haalde nog een paar keer een hand door mijn haren. Het bleef maar verschrikkelijk zitten. Ik zuchtte en schudde nog maar eens met mijn hoofd, in de hoop dat het zou helpen. Natuurlijk niet. Hopelijk kon het masker nog wat helpen. Nouja, dan maar pluizig. Ik plofte op mijn bed om mijn schoenen aan te doen. Ik keek even op toen Theo begon over de maskers. "Geen idee. Een meisje, zou mijn gok zijn. Wie anders zou je een presentje sturen om te dragen op een feest? Een jongen zou toch wel vreemd zijn." Ik knoopte mijn tweede schoen ook vast. "Of nouja, wie weet. Alles kan, maar ja, als we de tradities volgen, komen ze waarschijnlijk van dames." Ik sprong op en probeerde alsnog met wat wax mijn haren op orde te krijgen. Echter, toen ik Theo naar beneden hoorde gaan, wist ik dat er geen tijd meer voor was, ondanks dat we wel wat vroeg waren als we nu gingen. Ik sprayde nog wat aftershave op. Ik liep met twee treden tegelijk de trap af. Ik was precies op tijd om Theo's voorstel te horen. "Weet je het zeker?" Ik wist dat Theo niet graag naar dit soort feestjes ging, en dat hij ook niet weg schuwde van een drankje. Alcohol zou dit best wat plezieriger voor hem kunnen maken en ik hoefde niet perse te drinken om het gezellig te hebben. Daarnaast had hij dan een excuus om weg te lopen, als hij toch weinig zin had in sociale interacties. "Ik kan ook rijden, geen probleem." Ik keek rond en tot mijn verbazing zag ik onze ouders nergens. "Weet jij waar papa en mama zijn? Ik dacht dat ze wel fotos zouden willen van hun twee knappe zonen en dochter. Trouwens, waar is Em?" Het was vreemd dat ik ons zusje nog niet had gezien. Was ze al naar het feestje zonder iets te zeggen? Je zou toch denken dat het makkelijker was om met ons mee te rijden, in elk geval op de heenweg. "Em!" gilde ik, in de hoop haar aandacht te trekken. Als ze niet thuis was, klonk ik een beetje dom, maar liever dat dan haar achterlaten.

[ bericht aangepast op 24 jan 2023 - 23:13 ]

---

Bowties were never Cooler

INNOCENZIO BASIL MONTANA CHAMBERLAIN

---

Ik snapte vrouwen niet- Olivia's donkere ogen wakkerden met buur terwijl ze me aankeek , het roze masker die ik haar beetje hardhandig had teruggegeven in de grond gegooid. "Waar heb je het in hemelsnaam over? Heb je dit ding al eens goed bekeken? Ik heb wel wat betere smaak." ik kneep mijn ogen nijdig tesamen, nu had ik nog meer het idee dat ze me gewoon kwaad wilde krijgen. "Doe wat je wil, Zio. Maar als je naar binnen gaat, heb dan eerst het fatsoen om andere kleren aan te trekken." Een heleboel woorden stonden al klaar om mij mond uit te rollen al was Casey me voor. Wat ze allemaal zei ging langs me heen al was het haar laatste zin die bleef hangen voor er een korte stilte viel " - zoals hij al aangaf denkt hij dat jij hier achter zit. Ik was hem nét aan het vertellen dat jij zo iets toch niet zou doen?”
Olivia's blik veranderde iets. “Dus ik probeerde er achter te komen wie het gedaan zou kunnen hebben. Maar als ik niet met je broer mag praten moet je het zeggen hoor. Zal alleen ietwat lastig gaan gezien we bevriend zijn.” Casey haalde haar schouders op en ik sloeg mijn armen afwachtend over elkaar heen terwijl ik mijn wenkbrauw optrok naar Olivia. "Wat?" had mijn zusje plots verrast geantwoord- pas nu begin het binnen te dringen "Zoals ik net al zei, heb ik niets te maken met dat masker." verdedigde Liv zich, haar strenge houding verslapte en het flesje in haar handen kon nu behendig teruggenomen worden door Casey.
"Dus jij hebt geen idee wie op JOUW gemaskerd bal de maskers bezorgd heeft?" klonk ik iets ongelovig maar wel een stuk kalmer dan voorheen. " Ik dacht dat jij en Gia alles geregeld hadden? Guilty zei zelf da-..." ik stopte met mijn woorden, waarna ik mezelf op het voorhoofd sloeg. "Madré Mia, ik vermoord em." gromde ik , natuurlijk was dit zo'n typische streek van mijn tweelingsbroer. Met mijn handen maalte ik een wurg gebaar terwijl enkele spaanse vloekwoorden mijn lippen verlieten en ik het roze onding uit de tulpen weer plukte. "Oh ik neem hem hiervoor nog wel te grazen." murmelde ik terwijl ik mezelf weer probeerde te kalmeren.

Olivia leek ondertussen van gedacht verandert te zijn en besloot dat ik nu toch één van de opgelegde regeltjes mocht gaan verbreken op der feest "Laten we naar binnen gaan. Misschien kunnen we een drankspelletje spelen en dit feestje eindelijk van de grond krijgen." Ik trok nog heel even een wenkbrauw op naar mijn zusje, waarna een kleine grijns uiteindelijk toch om mijn lippen heen krulde. "Prima, ik zal me inhouden, maar ik heb echt wel die borrel nodig." ik haf Liv een schouderklopje en knikte naar Casey die ook een stuk opgeluchter was. "Laten we dat maar doen dan. Kan wel wat drank gebruiken."

We waren samen naar binnen gegaan al had ik per vraag van mijn liefste zusje dan toch mijn kostuum soort van aangetrokken en gezien Guilty micht stikken in dat maker van hem had ik hem toch omgedaan, of nouja achterom mijn hoofd dan maar zodat ik semi aan mijn zus haar wensen voldeed. Daarna was ik terug naar de woonkamer gegaan, waar ik schaamteloos een bekertje met drank inschonk en me bij de dames vervoegde, een ietswat uitdagende slok nam van mijn bekertje en daarna naar hen knikte. "Dus vertel eens over het spel-" begon ik met een brede grijns. "Hoe gaat de alcohol vloeien?"

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

"Dus jij hebt geen idee wie op JOUW gemaskerd bal de maskers bezorgd heeft? Ik dacht dat jij en Gia alles geregeld hadden? Guilty zei zelf da-..." Zio stopte in het midden in zijn zin en zowel zijn ogen als de mijne werden groot. Guilty, natuurlijk. Wie anders? "Madré Mia, ik vermoord em," zei Zio. Ik grinnikte. "Als jij hem vasthoudt, zal ik wel slaan." Ik knipoogde naar mijn broer. "Oh ik neem hem hiervoor nog wel te grazen," mompelde Zio, nadat hij enkele Spaanse vervloekingen gegromd had. Ik haalde mijn schouders op. "Zolang je het niet op dit feestje doet, vind ik het prima." "Okay girl," zei Casey op mijn aanbod om naar binnen te gaan en een drankspelletje te starten. "Laten we dat maar doen dan. Kan wel wat drank gebruiken." Daarna liep ze naar me toe en zei op een zachtere toon: "Maak je echt geen zorgen, Zio is gewoon een vriend en ik zal hem echt niet proberen te versieren of het bed in te krijgen." Ik knikte en stak Casey een laatje hoger in de grote, mentale ladenkast in mijn hoofd. "Daarbij zijn mijn ogen op iemand anders gevestigd." Grinnikend keek ik op. "Care to share? Misschien kan ik wel een duwtje in de juiste richting geven." Ik knipoogde. "Shall we go?" vraagt Casey en ze maakte aanstalten richting de deur. "Laten we dat maar doen dan. Kan wel wat drank gebruiken," zei Zio en ik volgde hen naar binnen. Daar was het nog steeds de dooie boel die ik had achtergelaten. Ik kruiste mijn armen en keek nog wat rond. Zio had zich ondertussen omgekleed en - na een goedkeurende knik van mij - kwam hij erbij staan. "Dus vertel eens over het spel. Hoe gaat de alcohol vloeien?" Ik nam een lege fles wijn van de vloer en keek uitdagend hun kant op. Daarna ging ik op de tafel staan en riep naar de hele zaal: "Wat dachten jullie van een ouderwets spelletje spin the bottle? Iedereen die niet wilt zoenen, moet drinken." Ik keek vanuit mijn ooghoeken naar Zio. "Behalve broers en zussen, natuurlijk." Ik keek de ruimte rond. "Wie doet er mee?!"

[ bericht aangepast op 30 jan 2023 - 16:37 ]

---

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Tot Theo's ongenoegen leek Joey niet meteen akkoord te zijn met zijn voorstel om chauffeur van de avond te zijn. "Weet je het zeker?" vroeg deze. "Ik kan ook rijden, geen probleem." De middelste van het gezin bedacht zich echte al snel dat zijn broer het niet slecht bedoelde, en schudde dan ook met een glimlach zijn hoofd. "Ik rijd wel," bevestigde hij nogmaals. Bovenop zijn andere redenen vond hij het ook gewoon fijn om achter het stuur te zitten. Hij kon niet precies benoemen hoe dat kwam, maar het was in elk geval geen straf voor hem. "Weet jij waar papa en mama zijn? Ik dacht dat ze wel foto's zouden willen van hun twee knappe zonen en dochter. Trouwens, waar is Em?" Theo kon niet anderen dan grinniken. Hij had zich gewoonweg nooit in gebeeld dat hij op zo'n typische prom-foto zou moeten, met zijn date op de trap. Om verschillende redenen; hij zou niet weten wie hij als date zou moeten nemen, waarom diegene ja zou zeggen en hij zag zijn ma en pa ook simpelweg niet als het type ouders die pronto presto met de camera klaar zouden staan op zulke gelegenheden. Bovendien zou het al een wonder wezen mochten ze beiden op diezelfde momenten thuis zijn. "Als de kids van huis zijn dansen de ouders op tafel," antwoordde hij op de vraag van zijn broertje. "Of op de bar... Ik geloof dat ze in de kroeg afgesproken hadden." Opnieuw verscheen er een kleine grijns op zijn lippen. Hij wilde namelijk best ook foto's van hun avond zien, zeker eens er een aantal drankjes naar binnen gegoten waren. Hij wist niet zeker of Joey hem wel gehoord zou hebben, gezien deze ondertussen hun zusje riep. "Volgens mij is Em al een tijdje geleden vertrokken, om Liv en Gia te helpen." Hij kon zich echter vergissen, maar dan was het hem niet teveel moeite haar op te gaan pikken van waar ze ook was. Er leek in elk geval geen antwoord te komen. "Kom op, Charming. Je koets wacht." Zo'n kwartiertje later, en op compleet het verkeerde moment - als je 't aan Theo vroeg, tenminste, liepen ze de place to be van de avond binnen. "...ets spelletje spin the bottle? Iedereen die niet wilt zoenen, moet drinken." hoorde hij Olivia roepen. "Behalve broers en zussen, natuurlijk. Wie doet er mee?!" Een pang van nostalgie en oud zeer schoot door Theo's borstkas heen zodra zijn ogen op zijn voormalig vriendinnetje vielen. Ze zag er prachtig uit. Ookal had hij zich hieraan verwacht, toch was hij verrast. Hij grimaste, "Ik denk dat ik deze uitzit..." Er lag een duidelijke toon van verontschuldiging in zijn stem. "Maar als jij wilt meedoen dan wil ik best drankjes halen. Wat wil je?" bood hij als zoenoffer aan. Soms wilde hij dat wat meer van Joey's sociale vaardigheden bezat. Helaas was het anders gelopen en zinde het idee iemand te moeten kussen waar hij geen gevoelens voor had hem niet je reinste beetje. Hij zou zichzelf dan ook niet verloochenen door toch mee te gaan doen. Ondertussen keek hij een keer om zich heen, in de hoop een plekje te ontdekken waar hij de aankomende taferelen niet zou moeten toeschouwen.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

Casey Adler

Er gebeurde iets te veel op een moment en mijn gedachten gingen alle kanten op. Volgens mij had Olivia zojuist gevraagd of ik wilde delen wie ik op het oog had, maar ik was zo in de war van de vraag, dat ik gewoon als een zombie mee was gelopen. Iedereen wist toch al van elkaar wie ze hadden, waarom zou ik anders zo tegen haar doen? Of zijn er meiden die nooit hebben ingezien wie de ander heeft?
Ik besloot maar even geen antwoord te geven op de vraag en zou haar later wel apart nemen. Misschien ook niet eens op dit feest, want ze is erg beschermend over haar broers en als ze het echt niet weet, kan de avond naar de knoppen gaan.
Ik haalde even diep adem en keek rond. Zio kwam aanwandelen en had zich omgekleed. Ik stak mijn duim even bemoedigend op.
"Dus vertel eens over het spel. Hoe gaat de alcohol vloeien?" vroeg hij toen aan Olivia en ik keek haar ook nieuwsgierig aan. Dat wilde ik ook wel weten. Olivia klom op de tafel.
"Wat dachten jullie van een ouderwets spelletje spin the bottle? Iedereen die niet wilt zoenen, moet drinken." Mijn hart stokte even in mijn keel en ik voelde een lichte paniek opkomen, die gepaard ging met een duizelig gevoel. Ik haalde een paar keer diep adem en zette een paar passen terug.
"So-sorry, ik pas. Ik word wel op een andere manier dronken." Ik keek van Olivia naar Zio en toen naar de rest van de groep. Het idee om met een jongen te moeten zoenen waar ik geen relatie mee had kwam niet goed aan. Met een meid ook overigens. Het maakte mij helemaal niet uit wie het was, maar zonder relatie en zonder mijn volle vertrouwen zou dit hem niet worden.
"Sorry," mompelde ik nogmaals, meer tegen mezelf en ik draaide mezelf om. Ik pakte een beker en vulde deze met de sterkste drank die er stond, waarna ik weg beende van de menigte. In de waas waar ik op dit moment in zat liep ik, niet al te hard, tegen iemand op. Gelukkig kwam er niets over de beker heen en kon ik nog net blijven staan. Ik keek voor me, maar zag alleen een borstkas. Pas toen mijn ogen verder omhoog gleden zag ik dat het Theo was.
"Oh," stamelde ik kort en ik kuchte even. "Sorry, ik lette niet op," zei ik toen en ik keek hem wat onzeker aan. Hoe vaak zou ik nog 'sorry' zegen deze avond? Hopelijk was dit de laatste keer.
Al snel probeerde ik het onzekere gevoel weg te drukken door een paar flinke slokken uit de beker te nemen. Om mezelf weer wat beter te gaan voelen zou er flink wat alcohol moeten vloeien ben ik bang.

[ bericht aangepast op 5 feb 2023 - 15:09 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

---

---

Emma draaide de volume knop iets zachter, ze kon niet denken met de muziek die luid in haar hoofd dreunde. "Emma je vrienden wachten op je," Emma wist niet of de tik die op haar been werd gegeven bemoedigend was of bedoeld was om haar zo snel mogelijk de auto uit te krijgen. Kort keek Emma op naar haar moeder, haar vrienden zei ze, Emma wist niet eens zeker of ze het grootste deel van die mensen haar vrienden kon noemen. Ooit misschien, maar nadat ze iedereen had geghost waren dingen veranderd. Emma wou alleen haar moeder niet meenemen in alle twijfels, dat had ze het afgelopen jaar al genoeg gedaan. Het was duidelijk te zien in haar moeders gezicht, ze probeerde haar zorgen te verbergen, maar de diepe rimpels in haar gezicht vertelden wat anders.
Een korte zucht rolde over Emma haar lippen waarna ze de deur van de auto opende. 'Ja, het komt helemaal goed,' zei ze waarna ze haar meest overtuigende glimlach aan haar moeder liet zien. Eigenlijk was ze niet echt van plan geweest om vanavond te komen, maar haar moeder had er opgestaan haar te brengen en haar een jurk te lenen. Waarschijnlijk waren haar ouders het inmiddels ook zat om elk weekend met hun dochter op de bank te hangen. Ze hadden quality time nodig zoals ze dat zelf noemden, Emma deed haar best er niet over na te denken wat dit in kon houden.
'Dag lieverd, als je met iemand mee terug kan rijden laat het weten,' zei Emma haar moeder terwijl Emma de deur zachtjes sloot. De motor van de auto starte weer en alsof het de start van een race was reed Emma haar moeder weg. Haar blik ging van de weg terug naar huis naar het huis van de Montana's, ze was vaak genoeg binnen geweest om te weten dat je via de voordeur ongeveer meteen de woonkamer binnen viel. Ze had ook genoeg feestjes hier gehad om te weten dat waarschijnlijk iedereen in die zelfde woonkamer was. Een kort moment schoot er nog door Emma hoofd dat ze ook terug kon naar huis. Als ze nu begon te lopen, met een kleine omweg, kon ze haar ouders wijs maken dat ze even op het feest was geweest.
Emma wist ook wel dat weglopen geen echte optie was, uiteindelijk zou ze iedereen toch onder ogen komen te zien. Als het niet hier was dan was het na het weekend op school wel weer. Met enige tegenzin liep Emma de oprit van de Montanna's op, de deur was van het slot dus ze liep zo het huis in. Zoals verwacht was de woonkamer vol, Emma scande snel de aanwezigen, "Wat dachten jullie van een ouderwets spelletje spin the bottle? Iedereen die niet wilt zoenen, moet drinken." Klonk een vrolijke stem van boven, Emma keek op naar Olivia die in prachtige donkerblauwe jurk de tafel op was geklommen. Emma keek een beetje nerveus omzich heen, ze wist niet of de halve ruimte afleberen nou de beste manier was om haar reantree the maken. Aan de andere kant, als ze haar vrienden weer terug kon vinden, kon ze beter maar hun spelletjes mee spelen. "I'm in." zei Emma niet al te luid in de hoop dat niet alle ogen ineens naar haar gericht zouden worden.

[ bericht aangepast op 14 feb 2023 - 14:04 ]

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

---

Hij kon de bel binnen horen afgaan, het teken dat hij echt hard genoeg op de knop gedrukt had. God, wat zou het makkelijk geweest zijn om zich nu om te draaien en weg te lopen. Om die bel niet hard genoeg in te drukken en te beweren dat hij echt langs was geweest en dat zij hem buiten de deur had laten staan. Alles om dat bonzende hart onder controle te houden en te vertellen dat die zich niet zo moest aanstellen. Hij was al zo vaak bij Jolene geweest, had haar al zo vaak opgepikt en meegenomen naar een of ander feest, of was de middag langsgekomen om slechte komedies te kijken en chips te eten. Waarom was het nu zo anders? Maar voor zijn hoofd iets bedacht kon hebben over snel weglopen en van de aardbodem verdwijnen, ging de voordeur open. Het was Jolene die daar stond. Natuurlijk was het Jolene, wie had hij anders verwacht? Jolene had hem uitgenodigd en wist dat hij zou komen. Toch voelde het bijna als verbazing om haar daar te zien staan met haar glimlach. “Hey jij,” zei Jolene, net als anders. Net als anders. Dit was net als anders. Dit moest net als anders zijn, anders zou Mikey gek worden. (Was hij dat niet al?) “Ik, ehm, moet nog even boven wat spullen pakken. Als je wil mag je binnen wachten? Tenzij je nu meteen direct wil gaan, dan moet ik even rennen. De trap op, naar boven.” Mikey glimlachte licht terug naar haar. “Alsjeblieft, niet rennen op de trap. Ik weet nog wat er de vorige keer gebeurde toen je dat op hakken geprobeerd hebt, en eerlijk, ik had niet zo’n zin om vandaag bij de eerste hulp te eindigen.” Net als anders net als anders net als anders. Gewoon grappen over hun vorige feesten, over hoe Jolene na een paar drankjes te veel wel dacht te kunnen rennen op de trap op hakken, hoe Mikey degene was geweest die haar (met niet heel veel minder drankjes op), achterop zijn fiets naar de eerste hulp had moeten brengen. Hoe het een wonder was geweest dat ze daar ooit aangekomen waren en niet echt verongelukt waren met die fiets. Gewoon samen terugdenken aan alle grappen en situaties waar ze in gekomen waren. Of niet? Haast automatisch gleden Mikeys gedachten af naar die betreffende nacht. Ook toen was er drank geweest, ook toen was het begonnen met gelach en gegrap. Hoe had er zo’n druk op kunnen komen staan? Jolene stapte achteruit en gebaarde naar de keuken. “Er staat drinken op het aanrecht, als je wil?” Mikey stapte naar binnen. Zijn blik viel meteen op het shotje dat al klaargezet was. Hij wilde grappen over dat ze wist wat de prioriteiten waren, maar zijn hoofd ging nog terug naar de shotjes, de drankjes, de kleding die uiteindelijk verdwenen was. En heel even kon hij niet anders dan terugdenken aan toen, en aan hoe alles anders tussen ze geworden leek te worden – of hoe het allemaal niet veranderd was. Heel even kon hij niet anders dan zich afvragen of Jolene daar ook aan gedacht had toen ze het shotje had ingeschonken. Of het haar intentie was geweest. Of het een stille boodschap was geweest aan hem. Een stille uitnodiging. Abrupt draaide hij zich om van het shotje en dwong zichzelf om naar Jolene’s gezicht te kijken. Natuurlijk was het dat niet. “Pak jij je spullen en masker? We wanna be fashionably late, niet te laat.” Het leek een stille overeenkomst te zijn om niet meer te praten over die nacht, om te doen alsof het nooit bestaan had. Om te doen alsof het net als anders was.

---

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

"Alsjeblieft, niet rennen op de trap. Ik weet nog wat er de vorige keer gebeurde toen je dat op hakken geprobeerd hebt, en eerlijk, ik had niet zo’n zin om vandaag bij de eerste hulp te eindigen."       Met een lichte glimlach op zijn gezicht kijkt Mikey naar Jolene, wie haar mondhoeken in een soortgelijke variant naar omhoog brengt. Oh ze kon die keer maar al te goed voor de geest halen. Hoe ze samen op de fiets waren gestapt, Jolene uiteraard met Mikey's hulp terwijl ze beide eigenlijk veel te dronken waren geweest. Het was een fijne herinnering ondanks het feit dat haar enkel weken daarna nog pijn had gedaan. Zoals altijd had ze de grootste lol met Mikey gehad en dat was alles dat er toe deed. Net als anders.       "Ah, goed punt, dat willen we niet nog een keer. Niet rennen op de trap dus."             En terwijl Jolene een stap naar achter en opzij doet, gebarend naar het drinken dat ze nog onaangeroerd op het aanrecht heeft staan, volgt Mikey haar door naar binnen te komen. Zijn blik gericht op de drank, waardoor Jolene zich voor luttele seconden afvraagt wat er nu precies door zijn hoofd heen gaat — of dat er überhaupt nu iets door hem heen schiet. Dacht hij er nog eens aan? Of is dat simpelweg een hoop is die ze eigenlijk helemaal niet hoort te hebben.       "Pak jij je spullen en masker? We wanna be fashionably late, niet te laat," zegt Mikey echter. Geen enkele reactie verder op hetgeen ze hem zojuist aangeboden heeft. Jolene glimlacht, enigszins een beetje geforceerd, terwijl ze haar vrolijke opgewekte zelf naar de voorgrond tracht te dwingen. Niet de onzekere variant, wie niet weet wat ze nu plotsklaps met haar beste vriend aanmoet — of hetgeen dat zich van binnen onbewust lijkt te hebben losgemaakt. Gevoelens, wat is dat? Jolene moet gewoon doen alsof alles prima is. Dat ze niet die minieme steek voelt, of de vraag die door haar hoofd heen gonst vanaf het moment dat ze deze Matt aan Mikey heeft horen stellen. Ze zou niet teleurgesteld moeten zijn, want waarom?       "Je hebt gelijk," reageert Jolene. Ondertussen laat ze de voordeur dicht vallen. "We willen niet te laat komen," voegt ze daar iets stiller aan toe, waarna ze naar de keuken loopt. Zorgvuldig ruimt ze de stapel bekers op, draait ze de dop terug op de geopende fles drank en grijpt ze het gevulde bekertje van het aanrecht af. Voor heel even staart Jolene naar de inhoud, beweegt ze deze lichtjes op en neer als het haar wederom aan het denken zet. En dan, voor heel even lijkt ze de moed te vinden om het aan Mikey te vragen — die ene vraag die haar steeds meer blijkt te kwellen. Met de juiste kracht kijkt Jolene dan ook op naar haar beste vriend, maar zodra haar blik over zijn gelaat heen trekt en ze zijn ogen ontmoet, klapt ze dicht.       "Zonde om weg te gooien, toch?" zijn de woorden die haar mond verlaten, waarna ze het shotje alsnog achterover kapt. "Ik zal mijn spullen gauw halen. Heb je een beetje zin in vanavond?"

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

---

Waarom moesten dit soort gesprekken altijd zo verschrikkelijk ongemakkelijk zijn? Het was verschrikkelijk geweest toen mijn vader het met mij had besproken en nu ik zelf het gesprek had met mijn zoon, was het niet beter. Toch voelde het als iets wat ik moest doen, hoe ongemakkelijk ook. Het was ook een last van mijn schouder nadat ik mijn zegje had gedaan en het idee dat hij een condoom op zak zou hebben, voor het geval dat. Ik voelde me oud op dit moment, maar echt nog niet oud genoeg om grootvader te worden.
Mikey begon over de fotos, en volgens mij was dat voor ons beide een fijne verandering. Mikey’s reactie op mijn sentimentele gemompel deed me grinniken. Ach ja. Ik was geen sentimenteel type, maar ik had nog wel een hart, en Mikey was mijn zwakke punt. Het was een rare avond en ik had straks echt een goed gesprek en een borrel nodig om weer tot mezelf te komen. Zo kon ik namelijk echt niet de avond in.
Mikey koos uiteindelijk de deur. Weer kwam er een onkarakteristieke golf van sentimentaliteit over me heen. Wat was er mis met mij? Ik ademde diep in en uit, terwijl ik mijn camera op mijn mobiel opende. Ik nam een paar foto’s, een trotse glimlach op mijn gezicht.
Mikey’s praktische vraag zorgde voor een nodig momentje van rust tussen alle emoties. Ik kon ze even wegdrukken voor praktische afspraken. Veel beter. “Natuurlijk. Mocht er iets zijn, of als je opgehaald wilt worden, voor welke reden dan ook, bel maar. Ik laat een lichtje aan, doe je die uit als je thuis bent?” Het was altijd fijn om te weten dat hij weer veilig thuis was, zonder hem te hoeven storen in de ochtend.
“Heel veel plezier, Mikey.” zei ik, terwijl ik hem de deur uit liet lopen.
Toen Mikey eenmaal was vertrokken, had ik nog altijd geen reactie van Ben. Toch had ik echt een borrel nodig, en alleen drinken deed ik al jaren maar weinig. Gelukkig was er nog iemand die ik meestal wel kon storen voor een drankje:

to Richard: Richard, heb je zin om naar de bar te gaan?

Ik leunde tegen de deurpost en stak een sigaret op. Sommige gewoontes zaten te diep om vanaf te komen, hoe slecht ze ook voor me waren. Toen de eerste op was, stak ik voor het eerst in tijden direct een tweede op. Het was er de avond voor.

---

Bowties were never Cooler

Ik wilde niet dat Theo zich verplicht voelde om te rijden, alleen zodat ik kon drinken. Ik kon ook prima feesten zonder drank. Hij had het mogelijk wat harder nodig dan ik. Toch hield Theo vast aan zijn idee om te rijden. Dan ging ik daar niet verder tegenin. “Okay. Ik wilde het alleen zeker weten.” Hij was soms een beetje te lief. Dit was nog een reden waarom ik echt niet snapte waarom hij geen partner had. Eenmaal onderaan de trap realiseerde ik me dat zowel onze ouders, als ons zusje hier niet waren. Nu waren onze ouders niet de meest traditionele ouders op dit vlak, maar misschien was het toch wel leuk geweest, niet? Ik vroeg me hardop af waar ze waren, waar Theo een antwoord op had. Natuurlijk wist hij dit, want Theo had nu eenmaal bijna altijd een antwoord op mijn vragen. Het idee van mama en papa op de bar zorgden voor een korte lachstuip, voor ik luid riep voor onze zus. Het leek me wel zo lief dat ze wist dat ze mee kon rijden voor we gingen. Daarbij konden we dan in elk geval met z’n drietjes een prom-selfie nemen. Ook hier had Theo een antwoord op. Het zorgde ervoor dat ik mezelf even heel dom voelde. Heel eventjes, daarna sloeg ik een arm om mijn broer heen. “Dan wordt het een prom foto met z’n twee, Thebro.” Ik viste mijn mobiel uit mijn zak en zette de selfie camera aan. Na een aantal fotos, met de typische tegenwerking van Theo, sprongen we in de auto opweg naar prom. We kwamen aan op precies het goede moment. Liv stelde spin the bottle voor. Zonder het door te hebben verscheen er een brede grijns op mijn gezicht en begonnen mijn ogen te stralen van achter mijn masker. Ik had me nog niet naar Theo kunnen draaien, of hij begon terug te krabbelen, nog voor het spel was begonnen. Ik pakte resoluut zijn arm vast en riep “Wij doen mee!” luid genoeg, zodat iedereen in de ruimte het kon horen. Daarna trok ik Theo zachtjes mee, maar niet zo hard dat hij niet weg kon komen als hij echt niet mee wilde komen. “Kom op, Thebro. Het is leuk. We zijn maar een keer jong!” Theo had soms gewoon een zetje nodig… En soms een stevige duw. “Daarbij mag je ook cola drinken als je niet wil zoenen.” zei ik met een grijns, terwijl ik hem verder mee de zaal in trok. Drankjes kwamen straks wel. Eerst maar eens het feest aan de gang krijgen. Onderweg keek ik rond op zoek naar de dame met eenzelfde masker als ik. Ik was stiekem best heel erg benieuwd, maar aan de andere kant, was mijn concentratieboog niet lang genoeg om niet afgeleid te raken door de prachtige versieringen het de belofte van een mild juicy spel.

---

Bowties were never Cooler

---

slight 16+

Deze avond was een echte treat geweest, nog licht nahijgend van ons liefdesspel kon ik het niet laten om mijn lippen in een pad van kusjes over de warme huid van mijn liefste Oonah te laten glijden. haar trakterend op speelse geluidjes bij de plekken waar ik haar zojuist bemind had. Haar warme huid een contrast op het koude marmeren aanrecht waar we ons beiden op bevonden. De stekende koude op mijn blote rug toen ik me gelukzalig naast haar legde was maar een kleintje ten opzichte van haar liefdeskrasjes op mijn rug die alsop het hevige ritme van mijn hartje bonsden. " Jeeezz...." kwam er in een zucht over mijn lippen, waarnna ik me naar de bruine godin toedraaide naast me. Alsof ze me iedere avond weer met haar liefdespijl doorpiercede welke ik vol overgave me ook liet raken want ik wilde niets liever dan haar iedere avond naast me te hebben. " Ik hou ontzettend veel van je, weet je dat?" fluisterde ik haar nog deels buitenadem toe, waarna ik naa rhaar toereek en een verdwaalde bruine krul uit haar gezicht wreef. " Ik zou je voor geen snoep in de wereld willen inruilen." vervolgde ik een tikkeltje speelser. In alle eerlijkheid dan die laatste ons wild avontuur niet overleefd en lagen de snoepjes overal in het rond- niet meer kid appropriate i'm afraid.
Hoewel ik hier met Oonah in onze keuken gezellig op het aanrecht wilde blijven liggen, was het niet bepaald goed voor mijn ouwe rug en ik zou ook niet willen dat mijn liefde kou zou gaan vatten. Ik schonk haar mijn befaamde Benji grijns waarna ik nog een kusje op haar voorhoofd drukte, misschien gevolgd door een wat langere intense kus op haar lippen, vooraleer we ons toch echt moesten gaan aankleden... Waarom had ik het nu ook weer beloofd? Met een licht tegenpruttelend geluidje duwde ik me van het aanrecht af en nam hemt van de grond, waarna ik Oonah gebaarde om haar armen in de lucht te houden zodat ik ze tijdeljik een warmer bovenstukje kon aanbieden. Ondertussen schoot ik ook in mijn boxer en hopte wat klungelig in mijn broek, toen ik doorhad dat mijn mobiel zat te trillen. "Shit" ik zag de kans er nog wel in dat Dickie nog aan de deur zou staan om ons mee te sleuren voor drankjes, maar tot mijn verbazing kwamen de berichtjes van mijn broertje Matt.

To Mattski :

Sure, Oonah en ik zijn binnen 10 ish minuten bij de bar. See ya there!

Ik draaide me om naar Oonah met een licht schuldige blik. "Hoe snel denk je dat we kunnen douchen en er geraken?"

[ bericht aangepast op 13 maart 2023 - 21:31 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

INNOCENZIO BASIL MONTANA CHAMBERLAIN

---

Kleine pretlichtjes verschenen in mijn zusjes bruine kijkers waarna ze even de vloer afspeurde naar een lege wijnfles. Eens gevonden duurde het niet lang voor ze zelf behendig de tafel opklauterde om het spel te announcen aan het hele feestje. Wat dachten jullie van een ouderwets spelletje spin the bottle? Iedereen die niet wilt zoenen, moet drinken." kirde de latina luid en duidelijk, "Behalve broers en zussen, natuurlijk." vervolgde grappend met een blik kort op mij gericht wat me deed grinniken, waarna ik haar een wink en kusje zond om der te plagen. "Wie doet er mee?!" Het spel leek al enig kandidaten te lokken en ven hielp ik mee met wat banken en stoelen te verzetten zodat we toch even wat ruimte konden maken en de spelers even te verdelen. De fles ging in het midden en het spel zou worden gespeeld. Ondertussen terwijl de meesten hun plekje zochten hielp ik Liv met wat flessen drank te verzamelen en misschien zelf ook al een red solo cup naar achter de kiepen vooralleer ik me bij de cirkel voegde. "Hoe starten we? " vroeg ik dan ook in mijn handen wrijvend. Ik keek er voornamelijk naar uit om te gaan zuipen.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH