[RPG - 10] Every Mourning [speeltopic] - Speeltopics

13 dec 2022 - 23:16 Frisk is offline

Frisk 8242

EVERY MOURNING
I know I lost you last night...

rollen - praat - speel

I wake up every morning,
only to realize you are gone all over again

Voor sommigen in Oakton, Illinois, is elke ochtend een opgave. Al twee jaar lang moeten ze hun dochters, hun zussen, hun vriendinnen missen. Al twee jaar lang weten ze niet helemaal zeker wat er met hen gebeurd is. Al twee jaar lang is het verlies nog groot, de wond nog rauw...
Het kleine stadje viert de gruwelijke verjaardag van de verdwijning van Senna Faulkner en de moord op drie andere meisjes. Hoewel Ash Doe toen voor één moord werd veroordeeld, wachten de anderen nog op gerechtigheid. Nog elke dag zijn de onopgeloste vragen voelbaar. Wat is er toen gebeurd? Wie is er verantwoordelijk?

En vooral: hoe ga je morgen weer verder?

INFO

Oakton

Misdaden triggers: moord - mishandeling - seksueel geweld

Senna Faulkner

Valerie Wyatt

Brianna Burgess

Lori Elle Thomson

REGELS

ROLLEN

♟ Frisk – Ally Collins – 17 – (pleeg)zus Ash – 3
♟ Reeses– Stacey Faulkner– leeftijd – zus Senna– 1
♟ Kaz– Isaura C. Osuna – 18 – bff Senna– 2
♟ Syaoran– Tessa M. Sandler – 19 – ex Ash – 2
♟ Varjak– Elin M. I. Lindström– 19 – bff Valerie – 1
♟ Toreador– naam – leeftijd – connectie – pagina
♟ Kaz– Mario Albricci-Hendrich – 20 – lief Brianna– 2
♟ Miyah– Eddie I. Thomson – 18– broer Leni – 1
♟ Frodo– Elliot Minnebach – 19 – lief Senna – 2
♟ Mirabel– Cecilio I. Cal-Os – 20 – klasgenoot Ash – 2
♟ Frisk– Jino Coddona – 21 – vriend Ash – 3
♟ Arizbeth– William E. Becker – 23 – lief Valerie – 2
♟ Toreador– naam – leeftijd – medewerker Suzie's – pagina

beginsituatie:
Het is begin maart, (bijna) twee jaar na het verschrikkelijke lot van de vier meisjes. Om hen te eren, zijn er de hele maand herdenkingsmomentjes en liefdadigheidsacties om het goede doel te steunen.
Vandaag is de dag waarop Senna verdween. Daarom is het deze vrijdag geen school. Over 2 uur zal er een lacrossewedstrijd gespeeld worden in haar naam. 's Avonds is er een herdenkingsvuur op het sportterrein.

[ bericht aangepast op 14 dec 2022 - 14:55 ]

Mhm?

3 jan 2023 - 19:38 MeIinoe is offline

MeIinoe 1432

Now, the day bleeds into nightfall and you're not here to get me through it all.
I let my guard down and then you pulled the rug. I was getting kinda used to being someone you loved.

Mario Albricci-Hendrich

20 ✦ Outfit ✦ With Eddie ✦ Starbies

''G‘’oedemiddag, welkom bij Starbucks, wat is uw bestelling?’’
Uitzonderlijk had Mario een dienst bij de koffiezaak in de middag. Vaker dan niet had hij de openingsdienst, voor college aan. Half vijf beginnen met het openen, werken tot een uur of tien of elf en vervolgens college. Eens in de zoveel tijd was het andersom. Eerst college vanaf een uur of acht, tot iets van één uur - waarna hij om twee uur begon met zijn dienst. Wederom in de vertrouwde drive through. Het was echter drukker als normaal, waardoor hij ook hielp met het maken van drankjes. De een nog meer gevuld met suiker en alle siropen door elkaar dan de ander. Zo’n dag als deze was alleen maar goed voor de stappenteller op zijn stappenteller.
Mario nam in totaal drie bestellingen achter elkaar op, alvorens hij zijn collega bij het andere raam van de drive through hielp met de drankjes klaar te maken en de snacks in zakjes te doen.
Drukte was de beste afleiding. Vandaag was het twee jaar geleden dat Senna verdwenen was. Ondanks dat het vreselijk was dat ze na twee jaar nog niet terecht was, kende hij haar vrijwel niet. Voor Mario betekende het maar een ding. De dag waarop Brianna vermoord was kwam dichterbij. Zijn Brianna. God – hij mistte haar nog elke dag. Haar lach. Haar stem. Hij mistte haar.
Nog altijd kwam hij eens in de zoveel week bij de familie Burgess over de vloer. Hij kwam kwam langs om met de familie te avondeten. Eens in de zoveel tijd kwamen ze bij een van zijn voetbal wedstrijden kijken. De stiefheks kon er over zeggen wat ze wilde, met haar psychologie diploma. ‘Het is niet gezond’. ‘Jullie moeten allemaal door met het leven’. Mario had al zijn wilskracht gebruikt om haar niet een klap te verkopen met al haar insensitieve opmerkingen.
Rust was wedergekeerd in het zitgedeelte van de koffiezaak. En ook in de drive through voor nu, nadat hij de laatste bestelling aan de klant had gegeven. Blijkbaar kon het nog.
Vanaf het moment dat Mario de zaak binnenstapte, was het al chaos geweest. En dit was het gebleven. Zijn pauze bestond uit binnen tien minuten een iced caramel macchiato opdrinken en een croissant eten, terwijl hij ondertussen dozen met nieuwe vracht aan het uitpakken was.
‘’Eindelijk,’’ hoorde hij Eddie zuchten. De twee waren goed bevriend, zeker nu alles wat er gebeurd was twee jaar geleden.
‘’Ik dacht dat er nooit geen rust zou komen,’’ mompelde Mario, hard genoeg dat Eddie het kon horen, maar zacht genoeg dat de andere collega’s het niet konden horen.
‘’Weet jij al wat je vanavond gaat doen?’’Een vraag die hij hoopte te ontlopen. Mario had nog geen idee wat hij ging doen. Liefst dacht hij er niet overna.
‘’Ik weet het nog niet,’’ antwoordde hij eerlijk. Ondertussen maakte hij de schoon. Om zo maar niet oogcontact te moeten maken. ‘’ik wil niet heen - maar ik heb ook het gevoel alsof ik er moet zijn, snap je?’’ ging hij verder. Vlug maakte hij een drankje wat net besteld was bij Zara. Te veel siroop ging in het drankje. Het was net een drankje wat hij samen met Eddie zou maken tijdens een dag waarop er bijna geen klant te bekennen was. Zoveel suiker aanwezig dat je tanden het zwaar te voortduren hadden. ‘’Weet jij het al?’’ vroeg hij vervolgens.

[ bericht aangepast op 3 jan 2023 - 19:39 ]

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

3 jan 2023 - 22:59 Exulansis is offline

Exulansis 138

ELIN MADELEINE ISABELLE LINDSTRÖM

19 ● Outfit ● Parkeerplaats ● Elliot, Stacey

Nadat ze het grootst mogelijke parkeervlak bij het lacrosseveld had gevonden, parkeerde Elin haar vaders zilverkleurige Volvo. Hij wist niet dat ze zijn auto meegenomen had en als ze pech had, stond haar bij thuiskomst een preek te wachten. Het kon haar echter niets schelen. Liever een tirade dan een bezorgde frons tussen zijn wenkbrauwen. Ze neuriede de laatste noten van een James Taylor-nummer mee en duwde toen de autodeur open.
Vandaag was het twee jaar dat Senna Faulkner was verdwenen. En hoewel Elin de brunette niet gekend had – of kende, het was maar net hoe je het zag, en nog steeds wist ze niet of ze in de verleden tijd over het meisje moest spreken - was diens zusje Stacey inmiddels een vriendin van haar geworden. Natuurlijk zou ze haar vandaag aanmoedigen tijdens de lacrossewedstrijd die ter ere van Senna was georganiseerd.
De keuze om naar de wedstrijd te gaan was makkelijker dan die met betrekking tot het herdenkingsvuur. Haar ouders hadden haar uiteraard aangemoedigd om dat wel te doen, iets over “verwerking” gemompeld. Maar dergelijke situaties, met praktisch alle nabestaanden bijeen en het ophalen van de ene na de andere lieve herinnering of anekdote, zorgden er alleen maar voor dat ze een onbegrensde woede door haar aderen voelde kolken die ze nauwelijks kon stillen met de gedachte aan hoe ze een kogel door het hoofd van Ash Doe-Collins joeg. Helaas was iemand haar voor geweest.
Het duurde niet lang voordat ze een bekende rug zag lopen. De voltallige 1.89 van Elliot, met uitgestoken arm… naar Stacey. Tot Elins opluchting zag ze een flits van zijn welbekende grijns. Een zeldzaamheid tegenwoordig, als je het haar vroeg, en hoewel deze ook weer snel kon verdwijnen, was ze er toch blij om.
Even aarzelde ze om op het tweetal af te stappen. Inmiddels stond ze er echter al een tijdje en werd het nog ongemakkelijk als ze het niet deed. Vooral omdat ze ook niemand anders in de steeds groter wordende menigte herkende – geen Isaura, geen Mario, geen Eddie – en zij haar waarschijnlijk allang gezien hadden. Elin haalde diep adem en liep, nadat ze haar hand kort op had gestoken, verder hun kant op, weg van de parkeerplaats, die nu stervensdruk was, maar waar precies twee jaar een meisje was verdwenen. Elin kon het niet helpen, maar heimelijk vroeg ze zich af hoeveel toeschouwers voor de sport waren gekomen, of voor de sensatie.
‘Hi,’ begroette ze haar twee vrienden op haar gebruikelijke zangerige toon, die nu een beetje ongepast voelde. Moest ze iets zeggen over de reden voor de wedstrijd, over het eerbetoon? Je hoefde het niet aan ze te vragen om te weten dat dit een moeilijke dag was. In plaats van de kleine lach op hun gezichten te doorbreken kreeg Elliot een stevige knuffel. Stacey gaf Elin een zacht kneepje in haar schouder.
‘Stoor ik jullie?’ vroeg ze met een zweem van een glimlach. Misschien zagen ze het zelf nog niet, maar voor Elin was het overduidelijk hoe de twee over elkaar dachten.

Omnia mutantur, nihil interit

4 jan 2023 - 12:40 Elentiya is offline

Elentiya 12343

I feel nothing or I feel everything. I don't know which is worse.

Tessa Mae Sandler

19 ✦ Ex-girlfriend of Ash ✦ Outfit ✦ With Cecilio ✦ Suzie's Diner

”Het is oké. Je moet geen sorry zeggen.”
Een mager glimlachje vormt zich rond Tessa’s mond. Hoe vaak had ze haar excuses al gemaakt tegenover Cecilio? Voor kleine dingen, onbenullige dingen, dingen die niet eens echt een sorry vereiste, maar ook grotere dingen. Dingen waar haar ex een groot onderdeel van was. Telkens weer draaide het er zo op uit dat Tessa degene is die ‘sorry’ zei — voor hem, voor haar, voor wie dan ook. Een eindeloze visuele cirkel waar ze maar niet aan kan ontsnappen.
In plaats van erop in te gaan werpt Tessa haar beste vriend enkel een dankbare blik toe. Dankbaar voor het feit dat hij hier nog altijd met haar zit, dat hij geen afstand van haar heeft genomen zoals de meeste hebben gedaan, maar dat hij door dik en dun is blijven steunen. Hetgeen hun vriendschap des te steviger heeft gemaakt, hun band haast onafscheidelijk. Nog voor Tessa een slok van de warme kop koffie neemt beantwoord ze Cecilio’s vraag omtrent de wedstrijd van vanavond. Ze moet er wel heen, is het niet voor haarzelf dan wel voor andere. Haarzelf verstoppen in een donker onzichtbaar hoekje is iets dat ze al veel te lang heeft gedaan.
”Ga je vanavond ook foto’s maken? Misschien kunnen we al wat op tijd gaan? Ik wil het liefst een plekje zo hoog mogelijk zoeken, als dat gaat?” sluit Tessa af, waarbij ze subtiel tussendoor een keer naar de camera knikt in Cecilio’s handen. De liefde voor foto’s en het maken daarvan iets dat de twee vrienden beide delen. Desondanks heeft Tessa haar camera al enige tijd niet meer aangeraakt, wat moest ze per slot van rekening nu vastleggen als ze haar hoofd nog niet eens helder genoeg kreeg soms?
”Goed plan - en klopt. Mijn baas had me na ik een eindje had liggen zeuren een groot artikel beloofd,” reageert Cecilio vol trots. Glimlachend kijkt Tessa naar haar beste vriend, wie zijn droombaan gevonden leek te hebben. “Dus ga ik af en toe heen en weer moeten rennen voor het perfecte shot. Maar een shot uit te hoogte is ook altijd interessant,” knipoogt hij vervolgens. En daar was hij weer, de sorry die naar het puntje van haar tong wil rollen omdat zij het liefst zo hoog mogelijk gaat zitten — ver buiten het bereik van het populaire kliekje dat zich beneden op de voorgrond bevindt.
”En daarna samen een pizza bestellen?” stelt Cecilio ondertussen voor.
”Klinkt als een perfecte afsluiter van een goede wedstrijd,” reageert Tessa vrijwel meteen, eens ze zichzelf uit haar eigen gedachten heeft geschopt en de volgende reeks aan verontschuldigingen voor haar heeft weten te houden. “Maar eerst de foto’s voor je artikel. Deze moeten we tenslotte wel met de perfecte shots waar gaan maken.” Moeiteloos tovert Tessa een vrolijke uitdrukking op haar gelaat, weten subtiele spoortje twinkelende geamuseerdheid zelfs de donkere kleuren van haar ogen te bereiken. Geveinsd of niet misschien, Tessa had er alles voor over om haar beste vriend te helpen vanavond. “Misschien moeten we dan alleen toch wat lager op de tribune gaan zitten. Het zou zonde zijn als je straks door het heen en weer sprinten de beste shot mist, nietwaar?”

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

5 jan 2023 - 16:30 Reeses is offline

Reeses 1269

STACEY FAULKNER

18 yo - Senna's twinsis - Outfit - with Elliot and Elin - Lacrossefield

De hand die Elliot op haar schouder legde, leek als lood aan te voelen – zo duidelijk voelde het lichamelijke contact tussen hen aan. Kort schudde hij zijn hoofd. “De politie had niet mogen opgeven. Het is hun taak om Senna te vinden. Wij hebben alles gedaan wat we konden.”
Stacey slaakte een diepe zucht en ditmaal schudde zij haar hoofd. “In dat eerste heb je gelijk,” zei ze zachtjes. “Maar ik had het niet moeten opgeven, Ell. Ik was… Ik bén verdomme haar tweelingzus! Ze kan toch niet zomaar van de aardbodem verdwenen zijn?”
Meermaals had de brunette op het punt gestaan om de gevangenis te bezoeken. Ash aan de tand te voelen en uit hem te trekken wát hij met haar zus had gedaan. Waar ze was gebleven. En vooral de grote vraag – waarom? Waarom had hij haar en die andere meisjes dit aangedaan?
Maar ze was minderjarig geweest en zonder volwassene werd ze nooit toegelaten tot de streng beveiligde inrichting. “Als Ash nog geleefd had, had ik hem nu tenminste kunnen spreken,” mompelde ze verbitterd, al was dat meer in zichzelf dan tegen Elliot bedoeld.
Hun gespreksonderwerp veranderde, terwijl ze zich langzaam in de richting van het veld bewogen – al ging het nog niet erg snel. “Natuurlijk!,” reageerde Elliot met een aanstekelijke grijns, toen Stacey hem vroeg of hij weleens een lacrossewedstrijd had gezien. “Wie denk je wel niet dat ik ben? Al ga je me toch even langs de regels moeten loodsen. Als je de bal in het doel gooit is dat een goed ding, neem ik aan?”
Stacey grinnikte. “Als de bal bij de tégen partij in het doel ligt, is het goed inderdaad,” verbeterde Stacey hem half. “Ligt die bij ons in het doel, dan gaat er iets niet goed. We spelen vier keer vijftien minuten en onsportief gedrag zoals duwen, trekken of opzettelijk laten struikelen mag niet.” Stacey haalde haar schouders op. “Dat was het wel zo’n beetje. Doe jij eigenlijk nog aan sport op de universiteit?”
Hun gesprek werd onderbroken door één van haar beste vriendinnen, Elin, hoewel ze elkaar ook weer niet zolang kende. “Hi,” begroette de blondine hen, met een stem om jaloers op te worden. “Stoor ik jullie?”
De glimlach op haar gezicht was niet te missen, waardoor Stacey haar wangen voelde kleuren. Ze hadden het weleens over Elliot en, hoewel Stacey haar gevoelens nooit daadwerkelijk verwoord had bij haar vriendin, dacht ze dat Elin toch wel wist wat er zich in haar hoofd afspeelde. De glimlach en bijhorende woorden zeiden al genoeg.
Stacey schudde haar hoofd. “Jij nooit,” zei ze. “We hadden het net over lacrosse en…” Stacey aarzelde, slikte het brok in haar keel weg. “En Senna.” Ze staarde langs de blikken van haar vrienden heen en vervolgde: “Dat het al zo lang geleden…”

6 jan 2023 - 13:41 Frodo is offline

Frodo 15040

ELLIOT MINNEBACH

• Senna's (ex)boyfriend • Lacrosseveld, met Stacey & Elin •

Stacey grinnikte kort. “Als de bal bij de tégen partij in het doel ligt, is het goed inderdaad. Ligt die bij ons in het doel, dan gaat er iets niet goed."
"Juist ja," grijnsde ik. "Zo ver was ik al."
"We spelen vier keer vijftien minuten en onsportief gedrag zoals duwen, trekken of opzettelijk laten struikelen mag niet." Stacey haalde haar schouders op. “Dat was het wel zo’n beetje. Doe jij eigenlijk nog aan sport op de universiteit?”
Ik dacht aan de baantjes die ik in de universiteitszwembad trok, in de hoop om mijn slanke postuur wat bij te spekken, en wilde net op Staceys vraag antwoorden toen ik Elin in het oog kreeg. Er verscheen meteen een glimlach op mijn gezicht toen ik zag dat de blondine onze kant uit liep en ik zwaaide. Elin beantwoordde dat gebaar, zei ons gedag en meteen kreeg ik een stevige knuffel. Ik omhelsde haar net zo hard terug.
"Stoor ik jullie?" vroeg Elin met een kleine, veelbetekenende glimlach rond haar lippen.
Meteen voelde ik het bloed naar mijn wangen stijgen. Als een van mijn beste vriendinnen, was Elin uiteraard op de hoogte van mijn gevoelens voor Stacey. Dat zou op zich geen probleem moeten vormen, als Elin niet zo verdomd impulsief was. Ik vertrouwde er niet op dat ze een zogenaamd onschuldig mopje kon maken, waardoor mijn échte gevoelens ineens kenbaar waren voor Stacey en alle scholieren in een tien meter radius. Paniekerig staarde ik haar aan en probeerde een telepathische boodschap door te geven. Elin, hou alsjeblieft je mond.
“Jij nooit,” antwoordde Stacey, die gelukkig niets door leek te hebben van de dubbelzinnigheid achter Elins vraag. “We hadden het net over lacrosse en…” Staceys stem trilde, waardoor ik meteen bezorgd haar richting uitkeek. “En Senna. Dat het al zo lang geleden is…”
"En het tegelijkertijd gisteren gebeurd had kunnen zijn," vulde ik Staceys zin aan. "Je zou denken dat het gevoel na verloop van tijd begint te slijten, maar dat doet het toch niet echt hé?"
Ik wist niet aan wie ik de vraag precies stelde of welk antwoord ik verwachtte. Wat ik wél wist, was dat ik Staceys sombere blik wou doen verdwijnen. "En daarna hadden we het over lacrosse. Gelukkig was Stacey aardig genoeg om de regels even met me door te nemen. En nu jij hier bent, moet ik gelukkig niet alleen op de tribune gaan zitten!"

[ bericht aangepast op 6 jan 2023 - 13:44 ]

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

6 jan 2023 - 22:48 Frisk is offline

Frisk 8242

⭒ ⭒ ⭒ ALLY COLLINS ⭒ ⭒ ⭒
You don't need water to feel like you're drowning
17 ⭒ Ash' sister ⭒ Suzie's ⭒ Tessa & Cecilio

Met veel moeite trok Ally haar stoute schoenen aan, letterlijk en figuurlijk. Haar dikke, donkere Dr. Martens schreeuwden: 'Ik ben niet mijn broer!' en zorgden er voor dat de moed toch een beetje boven haar enkels bleef hangen. Vervolgens trok ze nog haar trui over haar hoofd en stapte ze naar buiten. Met een stevige trek en toch een bang hartje trok ze de deur achter zich dicht. Zo, ze was er.
"Even naar het dorp, Ally. Naar buiten, onder mensen. Dat gaat je goed doen," mompelde ze haar moeder na. Ze zat inderdaad al twee weken binnen, tenzij ze naar school moest, maar begreep alsnog niet waarom ze nét vandaag de deur uit moest. Ash was dan wel niet veroordeeld voor Senna, maar heel Oakton stond alsnog in vuur en vlam met hun haat voor de Collins. Al viel het dit jaar nog mee: hun ruiten waren tot nu toe heel gebleven.
Ally sjokte de eerste straten door, tot ze bekende gezichten zag. Met opgeheven hoofd en een plots stevige, bijna energieke tred vervolgde ze haar weg richting Suzie's. De wereld kon de pot op met alle shit die ze boven haar hoofd hing. Vandaag zou ze extra sterk zijn, opgeven kon ze thuis wel. Ash was níét gearresteerd voor Senna en had nauwelijks een link met haar. Ally duwde het buikgevoel dat ze al twee jaar deelde met haar vader diep weg en glipte achter een andere klant de Diner in.
Het duurde niet lang voor Ally opgelucht zuchtte en richting de twee bekende, en vooral vriendelijke, gezichten toestapte. Een tikkeltje awkward stak ze haar hand op naar Cecilio en Tessa.
"...wat lager op de tribune gaan zitten. Het zou zonde zijn als je straks door het heen en weer sprinten de beste shot mist, nietwaar?" hoorde ze de brunette nog zeggen. Ally's kleine glimlach bevroor een tel op haar gezicht terwijl ze zich plots de lacrossewedstrijd herinnerde. Juist.
"Gaan jullie er heen? De wedstrijd?" vroeg ze wat impulsief en vooral aan Tessa gericht. Tot haar eigen verbazing, voelde ze de drang om te vragen of ze mee mocht, maar dat hield ze toch binnen. Zelfs hier in de Diner, met vooral niet-bedreigende mensen om hen heen, voelde Ally de blikken in haar rug branden. Zou ze ooit van dat stigma af komen?
"Hey, trouwens," zei ze een tel later. Ze glimlachte opnieuw kort en schoof dan naast Tessa op de bank. "Heb je al wat kunnen trekken?" vroeg ze aan Cecilio, terwijl ze naar zijn camera knikte.

Mhm?

9 jan 2023 - 20:59 Ken_ is offline

Ken_ 18286

CECILIO ISAAC CALERUEGA-OSUNA

At suzies Diner- With Tess & Ally - Working Kinda

Ik kon het kleine glimlachje van Tessa weer zijn wegtrekken, waarbij haar lippen al haast klaar stonden om een 'hetspijtme' te miemen, al leek ze zich in te houden. Iedereen had altijd van alles spijt, verloren vriendschappen, uitgesproken woorden die niet teruggenomen konden worden, iedereen had spijt om iets waar ze niets aan konden doen. Ik vond het altijd beter om met opgegeven hoofd voorruit te gaan en die excuses om het verleden om te toveren naar daden voor de toekomst. Of zoiets van dat filosofische gedoe.
Daarbij, wilde ik niets liever om Tessa een zorgeloze avond toe te wensen- ookal betekende dat heen en weer hollen op de trappen voor mijn foto's en pizza. ”Klinkt als een perfecte afsluiter van een goede wedstrijd,” sprak mijn maatje eens ze wat er in haar gedachten zat te malen van haar af had geschud. Tevreden nam ik een slokje van mijn koffie terwijl ik toekeek hoe Tessa weer een klein sprinkeltje vrolijkheid wist terug te vinden. “Maar eerst de foto’s voor je artikel. Deze moeten we tenslotte wel met de perfecte shots waar gaan maken.” sprak de dame tevree, waardoor ik automatisch ook weer een enthousiast kind werd. "Oehhh, leen je me je arendsogen ?" vroeg ik geamuseerd wetende dat Tess ook altijd wat kon van foto's nemen en de dame zou zeker haar gouden raad aan me vertellen op het veld. “Misschien moeten we dan alleen toch wat lager op de tribune gaan zitten. Het zou zonde zijn als je straks door het heen en weer sprinten de beste shot mist, nietwaar?” ik had mijn mond al geopend om te gaan tegenpruttelen- tot mijn bruine kijkers een andere bekende spotte die kleintjes haar hand naar ons opstak. Met een oprecht glimlachje zwaaide ik terug naar Ally die zich na enkele seconde bij ons tafeltje stond.
"Gaan jullie er heen? De wedstrijd?" Ally haar bruine krullen veerden nog vrolijk mee al was haar toon iets neutraler al beantwoorde ik haar vraag met een knikje. " Ja klopt, wat hogerop op de tribune al ga ik ook wat foto's nemen." sprak ik kort nog geruststellend blikkend naar Tess dat we op haar plekkie gingen zitten. "Als je wil kan je bij ons zitten bij de wedstrijd?" stelde ik voor waarna ik besefte dat ik wat onbeleefd was- "Oh en nu ook trouwens- " door mijn eigen beweging, zwierde mijn koffie haast weer uit zijn mok, waardoor ik mezelf moest tegenhouden geen gekke bewegingen te doen. "Hey, trouwens," merkte Ally op nadat ze bij ons in de booth schoof.Ondertussen haalde ik mijn hand op naar Rosa als teken dat ik graag now wat wilde bijbestellen voor Ally - "Heb je al wat kunnen trekken?" Vroeg de brunette me eens ik Rosa goedkeurend zag knikken- ik haald emijn hand weer omlaag en grijnsde lichtelijk trots naar Ally. "Ik heb al enkele leuke plaatsjes gemaakt van de muffin actie hier in de diner- als je wil mag je heus eens kijken hoor." zei ik met een kleine grinnik terwijl ik naar de camera knikte.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

12 jan 2023 - 11:49 marjorie is offline

marjorie 1317

Eddie Ian Thomson

18 • Lori's twin brother • with Mario • At work

’Ik dacht dat er nooit geen rust zou komen,’’ mompelde Mario, hard genoeg dat Eddie het kon horen. Op sommige dagen leek het net een oorlogsgebied en vochten mensen haast voor hun koffie. Vandaag was zo’n dag. Deels was het fijn zodat ze niet continu aan vanavond konden denken.
‘’Ik weet het nog niet,’ ’antwoordde Mario.
Eddie zag dat het een oprecht antwoord was, niet dat hij anders zou verwachten van zijn maat. Hij maakte schoon, om oogcontact te vermijden vermoedde Eddie. Erg vond hij dat allerminst, hij begreep het volkomen. Zelf had hij er ook moeite mee en vond hij het relaxed om erover te praten zonder oogcontact.
‘’ik wil niet heen - maar ik heb ook het gevoel alsof ik er moet zijn, snap je?’’ ging hij verder. Er was alweer een nieuwe rij gevormd voor de kassa. Mario maakte een drankje met veel te veel siroop voor een dame die een tikje ongeduldig overkwam.
‘’Weet jij het al?’’ Vroeg Mario tenslotte.
Eddie vulde de vitrines aan met versgebakken koeken, cakes en gebakjes terwijl hij nadacht over zijn woorden. Hij stond er eigenlijk hetzelfde in als Mario.
‘’Ik denk wel dat ik ga, hoe erg ik er ook tegenop zie’’ antwoordde Eddie ook oprecht.
Hij keerde zich kort tot zijn vriend. ‘’Het voelt ook alsof ik er moet zijn. Ik begrijp je precies. Het voelt voor mezelf verkeerd om niet te gaan.’’
Eddie vulde verder nog een paar bekers aan en ruimde een paar lege siroopflessen op.
‘’Als je wilt kunnen we samen gaan.’’
Het maakte de drempel iets kleiner om daar naar toe te gaan.

'I felt like I died too and they just forgot to bury me'

Every scrap of you would be taken from me, watched as you signed your name Marjorie

22 jan 2023 - 0:02 Elentiya is offline

Elentiya 12343

I feel nothing or I feel everything. I don't know which is worse.

Tessa Mae Sandler

19 ✦ Ex-girlfriend of Ash ✦ Outfit ✦ With Cecilio ✦ Suzie's Diner

"Oehhh, leen je me je arendsogen ?" reageert Cecilio direct, geamuseerdheid zichtbaar op zijn gelaat. “Natuurlijk, altijd. Dat weet je toch?” humt Tessa op haar beurt tevreden, vlak voordat ze op tactvolle wijze aangeeft dat het dan misschien toch beter is als ze wat lager op de tribune gaan zitten. Het laatste dat ze op haar geweten wil hebben is dat Cecilio zijn krantenstuk de perfecte shot misloopt omdat zij simpelweg het publiek wil vermijden. Hoe goed haar redenen daarvoor ook moge zijn.
Wanneer Cecilio naar iemand achter haar zwaait, kijkt Tessa over haar schouder heen. Een glimlach krult op haar lippen als ze Ally spot. “Gaan jullie er heen? De wedstrijd?” vraagt de bruine krullenbol zacht, eens ze het tafeltje bereikt heeft waar het tweetal aan heeft plaatsgenomen. Tessa knikt op haar beurt terwijl Cecilio haar voor is en reageert. “Ja klopt, wat hogerop op de tribune al ga ik ook wat foto's nemen. Als je wil kan je bij ons zitten bij de wedstrijd?”
Tessa wil haar mond openen om aan te geven dat ze gerust lager kunnen gaan zitten, dat Cecilio niet altijd rekening met haar wensen hoeft te houden, juist omdat hij dit altijd al doet. Maar, wanneer ze de gerustellende blik op zijn gezicht ziet zodra hij haar kant op kijkt, sluiten haar lippen zich als vanzelf weer. Miniem glimlacht ze een keer, onderwijl ze een stukje opschuift zodat haar vriendin naast haar plaats kan nemen. Ally, haar vriendin, maar ook de zus van haar ex-vriendje. Tessa koestert het gegeven dat ze elkaar nooit hebben laten vallen na al wat er gebeurd is en ze verdedigt haar dan ook voor een ieder die slecht over haar praat.
“Hey, trouwens,” zegt Ally dan. “Heb je al wat kunnen trekken?”
Ondertussen gebaart Cecilio tactvol naar Rosa met het stille verzoek om nog wat bij te bestellen voor Ally. Een grijns siert zijn lippen als hij vervolgens naar zijn camera knikt. “Ik heb al enkele leuke plaatsjes gemaakt van de muffin actie hier in de diner- als je wil mag je heus eens kijken hoor.”
“Maar wees gewaarschuwd, je gaat er honger van krijgen. Cil weet de kiekjes wel zo te maken dat je het haast kunt ruiken ook,” haakt Tessa moeiteloos in, geamuseerd eveneens. Vervolgens neemt ze een slok van haar koffie en omklemt ze de mok met twee handen, haar beide ellebogen op het houten blad van de tafel geplaatst. “Maar, ga je mee?” vraagt ze Ally dan. “We gaan daarna ook een pizza bestellen dus als je mee wil? Het belooft namelijk niet alleen voor de lacrosse spelers een sportieve avond te worden, maar ook voor ons aangezien we op en neer mogen gaan rennen voor de perfecte shots van de wedstrijd.”

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Index RPG Actieve Topics Zoek