Dahlia Avenue Cul de sac 40 minutes away from Washinton
ROLES THE RULES |
[ bericht aangepast op 27 jan 2023 - 20:50 ]
I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH
[RPG • 250] Dad Club• Speeltopic - Speeltopics
-
27 jan 2023 - 20:36
29 jan 2023 - 14:07
SANTIAGO "SANTI" LEONARDO MORALES
45 • The Leader • @ The bank • Team Alpha
De woorden die van Sals kant kwamen konden net zo goed de mijne zijn. Hoofdschuddend keek ik naar het raam en probeerde ondertussen kalm te blijven. Goed, het was niet ideaal maar... Niks maar, hij had een taak en kijk waar we mee zitten. Normaal zou ik zeggen dat een raam niks is, maar als het raam gelijk staat aan een alarm dat afgaat en alles en iedereen waarschuwt, dan ligt het anders. Plotseling hoor ik de walkie talkie aan mijn riem afgaan, die ik vliegensvlug pak terwijl ik een paar stappen van het raam zet. "Team Alfa- update? Waarom duurt het zolang?" Ik zucht diep en breng het apparaat wat dichterbij. "Als we het raam breken gaan de alarmen af," bedacht Sal zich ondertussen luidop, waardoor ik nog even stil blijf. "De muren zijn van gewapend beton, dus zelfs al zouden we er doorheen raken, dan lukt dat nooit op tijd..." Ik knik langzaam, daar had hij zeker een punt. "Ofwel moet iemand stante pede dat slot op het raam plukken met de weinige tools die we daarvoor hebben. Of we zoeken een uitweg langs waar we gekomen zijn..." Ik schud mijn hoofd en kijk nu naar Jasper. ''Als je het aan mij vraagt klinkt het alsof we maar één realistische optie hebben,'' spreek ik dan eindelijk.
Ik wist bijna zeker dat Jasper wel iets kon regelen, daar stond hij immers om bekend. Ik knik hem dan ook toe, een gebaar dat alles zegt, waarna ik een paar stappen naar de deur zet en dan door de walkie talkie spreek. ''Team Alfa had een klein probleem met het raam-'' begin ik, al is de sarcasme en irritatie nog net op te vangen in mijn stem. "Wees klaar om te rennen." klinkt het dan van Jaspers kant, ik kijk toe hoe hij met het slot prutst en een lichte grijns vormt op mijn gezicht. Dit komt wel goed, het moet wel. Dan klinkt er een klik door de stille kamer en ik lach zachtjes, zie je wel. ''Maar niks dat we niet kunnen oplossen, we komen er nú aan. Over en uit.'' zeg ik, de walkie talkie klik ik terug. Mijn hand steek ik uit naar het raam, ''na jullie.'' grijns ik maar val dan stil als ik voetstappen dichterbij hoor komen. Ik zucht diep en werp een veelbetekenende blik op mijn vrienden, ik had dit liever vermeden maar je moet doen wat je moet doen. ''Mierda..'' mompel ik.
Terwijl ik hen de kans geef om ondertussen uit het raam te komen, sta ik stil direct bij de deur. Zoals ik al vermoedde komt er niet veel later een beveiliger binnenlopen. Zonder hem de kans te geven ook maar iets te zeggen klem ik zijn nek tussen mijn armen en houd de grip goed vast. Ze leren je nog wel eens... 'Handige' dingen in het leger, zoals het verschil tussen iemand bewusteloos maken en iemand afmaken. Het duurt dan ook niet lang voor ik de man voel verslappen en als ik zeker weet dat het goed zit laat ik hem rustig zakken en plaats hem tegen de muur. Het geeft ons de paar minuten die we uiteindelijk nog nodig hebben. Nu ik nog. Ik weet mezelf uit het raam te tillen met enige handigheid en als ik de grond onder mij voel durf ik bijna opgelucht adem te halen. Almost there.[ bericht aangepast op 29 jan 2023 - 14:14 ]
El Diablo.
29 jan 2023 - 17:54
Keanu Max Allen
Keanu zat al een geruime tijd op een van de zetels in de woonkamer en zat wat met zijn armband te prutsen. Hij was moe, maar wilde het niet toegeven. Het liefst lag hij nu gewoon op bed een serie te kijken. Echter werd hij zowat gedwongen om naar deze party te gaan, omdat zijn moeder en vader al plannen hadden en zijn broer naar het feest was en Keanu niet alleen thuis mocht blijven, omdat hij "contact moest zoeken met anderen.". Begrijp hem niet verkeerd, hij heeft wel wat vrienden tussen deze groep zitten, maar hij had gewoon niet zoveel zin in deze avond. Hij wist namelijk al dat er gedronken zou gaan worden, al was dit op dit moment nog niet gebeurt. Het zou alleen niet lang meer duren, dat wist hij zeker. En alsof hij kon voorspellen wat er zou gebeuren hoorde hij ineens de stem van Beckett door de ruimte galmen:
"Beste mensen, hou jullie redcups goed bij de hand en probeer die cola's in de beker te houden, zo meteen gaan we binnen in heilig gebied waar alles die ook maar verkeerd op zijn plek ligt resulteert in eeuwig huisarest voor Beck en Brynn Delgado- dus handjes thuis. Met name Beckie hier, dus snavels dicht." Dat laatste kwam er wat strenger uit.
Keanu wierp een blik op de rode plastic beker voor hem op tafel en rolde met zijn ogen. Waarom wilde de jeugd altijd zo graag alcohol? Keanu had er een hekel aan en pakte de plastic beker van de tafel af en hield hem in zijn handen. Mooi niet dat er alcohol in zou belanden.
Keanu's blik gleed naar Casey die aan de andere kant van de ruimte zat, op de bank, helemaal in elkaar gedoken. Hij zag een grijns tevoorschijn komen op het gezicht van zijn broer. Echter bleef deze zitten.
"Moet je er niet naartoe?" Keanu kon het niet laten om niets te zeggen. Normaliter was Casey een van de eerste die in de rij zou staan om te helpen. "Of ben je bang dat je gesnapt wordt?" Het kwam er plagerig uit en hij liet zijn linker voet op zijn rechter knie rusten, waarna hij het water in zijn beker wat rond liet draaien.[ bericht aangepast op 29 jan 2023 - 17:57 ]
Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.
1 feb 2023 - 10:07
Salvador Moran
Jasper had bijzonder weinig overtuiging nodig om met dat slot aan de slag te gaan, als een kleuter met zijn favoriete puzzel. Sal grinnikte even, nu een stuk van de druk verlicht werd. Hij besefte echter wel dat ze bijlange na nog niet konden juichen, maar elke stap in de goede richting bracht hun wel dichterbij.
"Wees klaar om te rennen," kwam het ondertussen uit de richting van Dadclub's beste in- én uitbreker. Het blondje sleurde de tassen met de buit alvast naar het raam, en greep zelf alles wat hij comfortabel kon dragen en gelijktijdig mee naar beneden zou kunnen klimmen. Ondertussen bracht Santiago 's werelds aantrekkelijkste chauffeur op de hoogte via de walkie, en algauw leek alles weer in een stroomversnelling terecht te komen.
"Ding ding ding Let's go."
"Attaboy," complimenteerde Sal hem, alvorens door het raam te stappen, op de stelling. Net terwijl hij aan zijn daling begon kwam zijn echtgenoot alvast om de hoek vandaan gereden. Voor één keer besloot hij geen probleem te maken van Gray's "vlotte" rijgedrag. Zo snel als hij kon, zonder een val te riskeren, klom hij verder naar beneden. Vlak voor zijn voeten de grond raakten werd hij opgeschrikt door een oorverdovend GeRiNKeL.
"Ooooh, crap," bracht hij automatisch uit terwijl hij zijn tassen op de grond liet vallen. Een blik omhoog vertelde hem dat Jasper net zijn tassen door het raam had en klaar stond om naar beneden te komen. Als hij zicht niet vergiste meende hij ook Santiago's voet door het raam zien komen.
"Gooien!" riep hij naar zijn crimillega's toe. Stil zijn had niet veel nut meer nu.
Zo snel als hij kon liep hij naar de achterkant van hun vluchtwagen en opende de deuren, waarna hij er met veel verve het geld dat hij reeds meegebracht had al in begon te gooien.
"Hou haar draaiende, Speedy," riep hij Grayson ondertussen toe.
Net zo vlug repte hij zich weer naar de stoep toe, om de zakken die Jasper inmiddels gedropt had op te pikken en achter de zijne aan in de wagen te werpen. Toen hij voldoende gecontroleerd enerzijds alle tassen die ze gevuld hadden in de wagen geladen te hebben, en anderzijds dat Jasper en Santi zo goed als beneden waren, sloot hij alvast één van de deuren. Op die manier hadden de andere voldoende ruimte om achterin te springen en hoefden ze zelf slechts één portier te sluiten, zodat ze sneller konden vertrekken.
Zelf stapte hij vliegensvlug in aan de passagierskant.
"Hey Sugar," grinnikte hij zijn echtgenoot toe.Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.
2 feb 2023 - 22:03
Grayson Jacob LeBlanc- Moran
The Speed - Team Delta waiting for the Alfa team
De stilte leek oneindig, de walkie tikte ongeduldig tegen mijn gestoppelde kin aan terwijl mijn gedult tot in het nihil geraakte. Mijn ogen continu dartend naar mijn achteruitkijk spiegel waar het bankgebouw in de duisternis nog steeds erg opviel. Team Delta stond aan de andere kant van het gebouw geparkeerd maar ook bij hun was heen weerwoord. "Fuck it- " gefrustreerd gooide ik de walkie op de passagiersstoel naast me en gooide zoals afgesproken waarna ik mijn zwarte muts beter over mijn hoofd trok en de wagen liet draaien.
En dan eindelijk - Akelig krakend geluid uit de walkie- verbinding. ''Team Alfa had een klein probleem met het raam-'' klonk het bij Santiago, waarbij de fronsrimpeltje op mijn voorhoofd nog dieper werden. Hoezo een probleem ? Er was amper tijd te verspillen ik meende nog in de achtergrond Jasper te horen, maar geen Sal. Rennen- Mijn Queu ''Maar niks dat we niet kunnen oplossen, we komen er nú aan. Over en uit.'' De woorden klonken nog dof vanuit de pasagiersstoel al waren het de gierende banden van mijn vluchtwagen die met een 180 op de baan gedraaid werd en met volle vaart naar het bankgebouw scheurde waar het nog geen minuut later oorverdovend begon te rinkelen.
Fuck fuck fuck, Mijn blauwe kijkers waren muurvast op de stellingen gekleefd waar ik het lange gestalte van Sal opmerkte- door het alarm waren de lichten rondom het gebouw eveneens aangeschoten en was het 'voorzichtig en onopvallend' zijn geen optie meer. Ik was nog maar een kleine 100 meters verwijdert van mijn vrienden- we hadden de buit bijna binnen ik zag Sal roepen naar Jasper die ook net buiten geklommen leek en Salvador die met het laatste hopje veilig de grond had bereikt hoewel veilig was hij nog niet.
Eén bewaker was naar buiten gerend en zonder tweemaal na te denken, nam ik mijn laatste bocht érg scherp. Met beide handen trok ik aan het steur om de bewaker de keus te bieden om op te rotten of onder de wagen te belanden. Maar het idee dat iemand met geladen wapen ging richten op mijn husband- daar kon ik niet mee omgaan. 'SCRIIIIIIIII' met een duikvlucht had de wat gezette man naar achteren gesprongen waarna ik mijn deur opengooide en teken deed naar Sal en Jasper dat ze meteen de wagen inmoesten. "Hou haar draaiende, Speedy," riep Sal me toe en ik knikte- de wagen was nog aan het brommen, waarna ik toch even mijn plek voor twee seconden moest verlaten om voor Santiago wat tijd te rekken terwijl hij de hoge stellingen nog moest zien af te klauteren. Over mijn schouder had ik de bewaker zien opstaan al leek hij op de grond rond te kijken- geen wapen. Mijn hart bonsde in mijn keel, de man, had Sal in zijn visier terwijl hij naar iets greep in zijn achterzak. Alsin slowmotion rende ik naar hem toe en 'BAM'
Met een ferme linkse had ik hem neergemept. Mijn borstkas ging als een hevige op en neer terwijl ik naar de KO man keek - al was dat niet lang gezien sirenes van politiewagens uit de verte kwamen opdoemen. "GO GO GO!" riep ik waarna ik naar mijn wagen snelde en de deur toegooide, Santiago moest zicht godverdomme haasten. Sal sprong naast me op de passagiersstoel "Hey Sugar," grinnikte Sal me toe, waarbij mijn norse blik meteen weer wegsmolt. "Je bent toch echt mijn lefgozer hé." zei ik deels buiten adem- "Maar dit doen we NOOIT meer -" ik probeerde kwaad te klinken al veried een lachje van ongeloof als een zachte zucht mijn lippen. Dit was te gek voor woorden. " Als die twee niet snel instappen ... "
[ bericht aangepast op 2 feb 2023 - 22:05 ]
I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH
4 feb 2023 - 22:39
Brynn Delgado
____________________________
Grijnzend schudde Brynn het hoofd tijdens de mini-speech van Beck. Wat een idioot was het toch. Ze zou hem nooit willen omruilen, echter. Vervolgens richtte ze haar blik kort op Casey, die druk in de weer was met een schets. Ze stond een beetje versteld, had hem dichter bij de actie verwacht. Hij moest wel heel geconcentreerd zijn, in dat geval. Niet?
Nieuwsgierig ging ze op de toppen van haar tenen staan, in de hoop een glimp op te vangen van wat hij precies aan het krabbelen was. Ze bleek echter net iets te ver bij hem vandaan te staan. Net toen ze dichter wilde gaan sluipen eiste haar broertje de aandacht weer op.
"Oké, dus als we paps kennen is dit code slot een eitje toch?"
Het was een simpele vraag. Eentje waar ze vroeger gewoon een antwoord op zou gegeven hebben en verder gegaan zijn met eender welke ondeugende streek ze destijds aan het uithalen waren. Nu voelde ze echter de grijns van haar lippen af glijden, vertrekkend tot een dunne streep. Ze slikte de opmerking -- dat hij een sukkel was, als hij dacht hun vader echt te kennen -- wijselijk weer in. Het was beter voor Beckett's hartje als hij niet wist wat er gaande was.
"Probeer onze verjaardag eens," opperde ze. Ze wachtte geduldig af terwijl de krullenbol de code intikte, en trok haar neus op toen ze een negatieve "beepbeep" hoorde.
"Mam's verjaardag?" stelde ze dan uiteindelijk voor, ookal had ze er sterk haar twijfels bij. Het bleef even stil langs Beck's kant, en hij keek haar aan als een Golden Retriever die zijn commando niet helemaal snapte. Algauw besefte ze hoe dit precies kwam. "Je bent 'm vergeten, niet?" Ze grinnikte even bij het zien van zijn bevestigende blik, puppy-ogen inclusief.
"Probeer dan maar meteen hun huwelijksdatum," ging ze verder.
"Ehm..."
"Oh Beck, komaan..." Ze rolde met haar ogen. Er hing gewoon een foto van hun huwelijksdag in de traphal, waar de datum op stond en nog wist die lieftallige idioot het niet. "Ok Chad, schuif op." Ze ging naast hem zitten en gaf hem een duw met haar bips. Behendig tikte ze beide combinaties in. Beiden brachten ze enkel teleurstelling. Al was het voor Brynn ook ergens een opluchting dat Emmanuel niet zó hypocriet bleek.
Ze kauwde op haar onderlip terwijl ze probeerde te bedenken welk cijfer de man had kunnen bedenken om zijn kids uit zijn likeurkast te houden. Het zou wellicht iets zijn dat niet voor de hand lag, want zo slim vond hij zichzelf wel... Een geheimpje dat van hem alleen was. Een geheimpje... Brynn wist een geheimpje van hem. Zou het?
Ze tikte het adres van zijn kantoor in. 2635, Foxglove Road. Na een klik sprong het deurtje als vanzelf open.
"Motherfucker," mompelde ze onder haar adem, waarna ze snel de fles Mezcal uit nam. "Cheers to Emmanuel, jongens en meisjes," proostte ze alvast terwijl ze de fles triomfantelijk omhoog stak. "Kom op kindertjes, Brynn trakteert. Wat willen jullie?"Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.
5 feb 2023 - 20:43
EMMANUEL DELGADO
The truth is what I make it. I could set this world on fire and call it rain.
Zacht trommelde Emmanuel met zijn vingers op het stuur. Hij wist dat de anderen nog niet over de voorspelde tijd heen waren en dat hij geduld moest hebben, maar toch voelde elke seconde als een eeuwigheid aan. Alsof elk moment de gehele politiemacht hier kon staan, en hun plan als een kaartenhuis ineen zou gaan vallen. Hoe graag had hij ook binnen gestaan bij de actie, bij waar het werk was. In plaats daarvan zat hij hier te wachten tot de rest hun taak zou afronden. Een fout van de rest, en alles zou instorten.
Natuurlijk kon hij niet zelf naar binnen. Hoewel het niet zo klonk, had Emmanuel toch een van de gevaarlijkste onderdelen van het plan gehad. De anderen konden gemaskerd rondlopen en zolang ze niet gepakt zouden worden, zou niemand weten wie ze waren. Hij? Om de code te bemachtigen had hij zijn gezicht moeten tonen. Als net de verkeerde vragen aan de verkeerde mensen gesteld zouden worden, dan zou hij alsnog eindigen achter ijzeren tralies.
“Het is nu wel bijna tijd, he?” vroeg Jon hem. Emmanuel trommelde zacht verder en wierp een blik op zijn horloge. Elke seconde bracht hen dichter bij het moment dat het geld bij Grayson in de auto zou moeten liggen, samen met drie andere mannen.
“Fuck… Wat als ze gepakt zijn.”
Emmanuel keek opzij. “Dan zou de plaats hier omgeven zijn van de politieauto’s. Zolang we geen sirenes zien, zitten we goed.” Toch? Hij moest zich ergens aan vast kunnen houden.
De walkie-talkie kwam krakend tot leven “Team Alfa- update? Waarom duurt het zo lang?” Jon was niet de enige die door had hoe de afgesproken tijd steeds verder wegtikte. Al een paar keer was Emmanuels hand naar de autosleutel gegaan, klaar om de motor tot leven te wekken. Waren ze niet op tijd, wanneer dingen massaal mis gingen… get the fuck out of here. Get yourself to safety first. Dat was het plan, nietwaar? Plan A moest lukken, anders was damage control het enige wat erop zat.
Graysons vraag werd snel beantwoord door de stem van Santiago. “Team Alfa had een klein probleem met het raam-“ Serieus? Hoe moeilijk kon het zijn? Emmanuel had hen heel duidelijk omschreven welk raam ze moesten hebben, want foto’s hadden ze niet aangedurfd. Foto’s zou bewijsmateriaal hebben achtergelaten. Maar met de afgesproken gang, de beschrijving van het raam, hoe moeilijk moest het zijn om het specifieke raam te vinden?
“Maar niks dat we niet kunnen oplossen, we komen er nú aan. Over en uit.”
Dat was het teken. Emmanuel draaide zich om naar Jon. “Maak je klaar voor take-off,” zei hij. “Het is tijd om rijk te worden.”
Zelf startte hij de motor vast. Jon had de walkie-talkie nog. Zelf hield Emmanuel zich bezig met prutsen aan de knopjes van de radio. Hij moest iets in handen hebben om zich mee bezig te houden tot het signaal kwam dat Jon de verbinding met de beelden kon verbreken en zij ook konden maken dat ze wegkwamen.
“Hoe ver staat het met de camera’s?” vroeg hij Jon. God, als ze nu maar weg konden komen. Het werd steeds drukker op de weg en hoewel zo’n busje dan ook minder zou opvallen, zou om de hoek in de file komen te staan toch niet heel comfortabel voelen.
The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.
6 feb 2023 - 19:40
Lawrence Jon Lane - The Brains
“Dan zou de plaats hier omgeven zijn van de politieauto’s. Zolang we geen sirenes zien, zitten we goed.” Jon keek Emmanuel aan na zijn antwoord en gaf hem een soort 'niet helemaal' gebaar, waarna hij naar de walkietalkie keek.
"Team Alfa- update? Waarom duurt het zo lang?” Klonk de stem van Grayson. Dat vroeg Jon zich ook af, maar hij had de tijd niet gehad om het zelf te vragen, want Gray was hem voor.
“Team Alfa had een klein probleem met het raam- Maar niks dat we niet kunnen oplossen, we komen er nú aan. Over en uit.” beantwoordde Santiago en Jon blikte naar Emmanuel via de achteruitkijkspiegel, die er lichtelijk geërgerd uit zag. Op dat moment draaide de bruinharige man zich naar Jon toe.
“Maak je klaar voor take-off. Het is tijd om rijk te worden.” Jon voelde zijn hart even in zijn keel bonken en snelde naar de set-up toe. Hij begon alle kanalen los te koppelen waardoor de huidige camerabeelden weer terugkwamen.
“Hoe ver staat het met de camera’s?” Vroeg Emmanuel toen Jon net de laatste camera uitschakelde.
"Net klaar. Let's go!" Zei hij en hij snelde naar de bijrijdersstoel.
"Team Alfa en Omega, alles goed aan jullie kant? Over." Jon klikte zijn gordel vast en gebaarde naar Emmanuel dat hij kon vertrekken. Zijn hartslag zat nog steeds in zijn keel en hij wist niet zo goed wat hij verder nog kon betekenen.
"Als ik stoplichten moet veranderen moet je het zeggen, Wel op tijd, want het heeft een paar seconden nodig," sprak hij na een korte stilte uit en hij haalde een klein apparaatje uit het handschoenenvakje vandaan. Dit zorgde ervoor dat hij alle stoplichten op rood en groen kon zetten en een radius van 700 meter. Altijd handig als de politie achter hen aan zou zitten.[ bericht aangepast op 6 feb 2023 - 19:47 ]
Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.
10 feb 2023 - 17:05
Julieta Valentina Rivera - Lopez
Met een vegende beweging schoof ik alle fotolijsten van het dressoir af. Stuk van stuk belandde deze op de grond waar ze uiteenspatte. Toen de laatste op de grond beland was, liet ik mijzelf ook op de grond vallen tussen de glasschreven.
De tranen liepen onophoudelijk en steeds sneller over mijn wangen. Ik nam nog geeneens meer de moeite om ze weg te vegen. In plaats daarvan keek ik toe hoe deze net als de fotolijsten uiteenspattend op de grond.
Mijn hand reikte naar het lijstje wat binnen handbereik lag en mijn vingers gleden over de laatste gemaakte familiefoto. Een foto die voelde als een eeuwigheid geleden.
Vandaag was een dag die niet te beschrijven viel. Mijn emoties vlogen de gehele dag al alle kanten op. De afgelopen maanden had ik tijd gehad om al mijn gedachte te kunnen ordenen, mijn gevoel en emoties een plekje te kunnen geven.. En toen brak vandaag aan. Als een boemerang werd alles terug in mijn gezicht gegooid en voelde Diego zijn aanwezigheid nog sterker dan ooit in de afgelopen maanden. Het gemis voelde nog groter en even voelde ik mij hetzelfde als de dag dat het nieuws verteld werd.
Wie had gedacht dat deze dag nog aan zou breken?
Het duurde even, maar toen het leek alsof mijn tranen op waren, rolde een diepe zucht over mijn lippen. Mijn lichaam werd weer wat rustiger en kon weer wat logischer nadenken.
Ik stond op, fatsoeneerde mijn make-up en haar in de spiegel die boven het dressoir hing en trok mijn jurk recht. Ik liep naar de keuken om een fles wijn te pakken en trok in de tussentijd mijn jas aan, die ik onderweg ergens vandaan meepakte.
Eenmaal alles bij elkaar gepakt, verliet ik het huis en besloot mij toch maar eens bij het gezelschap te voegen van de spa-night.
‘Sorry, dat ik zo laat ben,’ klonk het dan ook uit mijn mond toen ik aankwam. Met mijn beste glimlach en meest gemaakte goede humeur. Waarschijnlijk kon deze afleiding niet zoveel kwaad en heel misschien kon het er zelfs nog voor zorgen dat mijn goede humeur straks niet meer gemaakte was. Dit waren meestal wel de dagen waar ik het meest naar uit kon kijken, dus vandaag zou ik er ook het beste van maken.
If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer
16 feb 2023 - 17:37
Casey Elijah Allen
Zoals verwacht duurde het niet lang voor mijn gedrag opgemerkt werd vanaf meerdere kanten van het feest en nog net niet als niet-Casey bestempeld werd. Dit waren de momenten dat ik meer van omgeving mee kreeg dan normaliter. Grappig, want je zou het niet verwachten als je niet beter wist.
Mijn blik ving Brynn op, die op de toppen van haar tenen stond. De nieuwsgierigheid was van haar gezicht te lezen. Ik vroeg mij af of het kwam door mijn actie, mijn schets of beide. Als reactie ging mijn schetsboek automatisch al omhoog om deze te showen. ‘Of mis je mij nu al?’
Ik had geen idee of ze iets meekreeg omdat haar aandacht al snel gevestigd werd op de huidige actie die gaande was. Mijn aandacht werd ook al snel naar iemand anders getrokken.
"Moet je er niet naartoe?" De stem die mijn gehoorgang bereikte, liet mij met mijn ogen rollen.
Er waren zoveel mensen aanwezig en nog moest Keanu mij lastig komen vallen. Dit deed hij gewoon expres, het kon niet anders. Toch even laten weten dat hij er was. "Of ben je bang dat je gesnapt wordt?"
Dat was het moment dat ik mijn schetsboek achter het kussen van de bank legde en opstond. ‘Misschien zou jij dat eens moeten proberen,’
Mijn red cup griste ik van de tafel af en voor ik wegliep, draaide ik mij nog een keertje om -om hem aan te kijken. ‘Dan maak je misschien vrienden en hoef je mij niet lastig te vallen. En dan hoef je niet altijd mee,’
Dat gezegd hebbende, liep ik daadwerkelijk weg. Een schreeuw om alcohol kon ik niet weigeren en moest toch even mijn neus van dichtbij laten zien. Daarbij wist ik al dat dit gesprek nergens heen zou gaan. Zoals bijna al onze gesprekken, dus had niet zoveel zin om er nog meer woorden aan vuil te maken.
Ik had geen zin om op het punt te komen dat de red cups inhoud zouden verliezen en door de kamer zouden vliegen.
If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer
1 maart 2023 - 18:25
EMMANUEL DELGADO
The truth is what I make it. I could set this world on fire and call it rain.
Z“Net klaar. Let’s go!” gaf Jon aan dat hij de systemen van de camera’s had opgelost. Hij had amper de woorden uitgesproken, of Emmanuel startte de motor. Hoewel hij hier wel de houding aannam dat hij ontspannen was, dat het allemaal goed zou komen, wenste ook hij dat het erop zou zitten. Pas wanneer ze weer allemaal bij elkaar zouden zitten, biertje in de hand en grappend zich zouden afvragen welke bank hun volgende slachtoffer zou worden, zou hij durven ademhalen.
Of misschien de jaren erna pas, wanneer er echt geen sporen hun kant op hadden gewezen.
“Team Alfa en Omega, alles goed aan jullie kan? Over,” vroeg Jon naar de statusupdate van de anderen. Emmanuel zette het knipperlicht aan en stuurde het busje behendig de weg op. Elke meter die ze zouden afleggen, was een meter verder.
“Als ik stoplichten moet veranderen moet je het zeggen. Wel op tijd, want het heeft een paar seconden nodig,” zei Jon.
Emmanuel knikte, al kon hij niet opzij kijken om te zien of Jon dat zou zien. “Kan ik die na afloop in mijn auto monteren?” vroeg hij aan Jon. “Wat ideaal zou dat zijn, nooit meer voor de stoplichten stilstaan.” Ja, daar zou hij heel blij van worden en hoewel hij het nu grappend voorstelde, nam hij zich voor om na afloop nog maar eens met Jon in gesprek te gaan over dat ding. Hij zou Jon vast wel duidelijk kunnen maken wat voor goed verjaardagscadeau dat voor Emmanuel zou zijn.
“Ik rijd zo de singel op en dan naar de N-35,” zei hij. “En dus die gehele stoplichtenstroom waar ze het begrip groene golf niet kennen in. Als je daar iets zou kunnen betekenen, zou dat mooi zijn.” Ja, het was de beruchte route voor iedereen die haast had. De sensoren van de stoplichten leken het te voelen wanneer je al aan de late kant was en vervolgens expres op rood te springen – om dan alle andere kanten eerst drie keer groen te geven voor jij aan de beurt was. Het waren net printers, die angst voelden en er dan extra langzaam over deden. Misschien hadden de makers wel samengewerkt met een printerfabrikant, of waren de stoplichten in een vorig leven printers geweest. Zou dat mogelijk zijn, een hiernamaals en worden herboren als je een printer was?
The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.
1 maart 2023 - 23:30
Jasper Allen
38 • The Wildcard • The Bank -> The Van • F*cking hell! Good thing I didn't skip basic training • Team Alpha
De klik van het raam. Die klik gaf me een rush, die maar weinig legale dingen me konden geven. Sal kropp als eerst door het raam met de zakken die hij kon dragen. In de tussentijd probeerde ik zo veel mogelijk tassen bij elkaar te grijpen. Ik bond er nog twee aan elkaar voor over mijn schouders, voor ik achter Sal aan door het raam kroop. Dat was het plan in elk geval…
Alles stortte ineen als een kaartenhuis door een schel gerinkel. Het kostte me verrassend veel moeite en twee seconden om niet blind te vluchten over de daken. Sal's woorden sleurden me uit mijn hoofd en oude patronen. Ik gooide mijn tassen en die van Santiago omlaag. Nog voor de laatste tas de grond raakte, greep ik de railing van een brandtrap en liet mezelf omlaag glijden. De laatste paar meter overbrugde ik met een sprong. Ik greep de laatste tas van de stoep en gooide mezelf de achterkant van de wagen in, terwijl Sal een van de deuren al dicht deed.
De adrenaline racete door mijn vaten. Ik schoof verder naar achter voor stabiliteit en om Santiago ook plek te geven. Ik probeerde op adem te komen, maar de sirenes en het alarm hielpen niet. Het hielp ook zeker niet dat ik vast zat in een vrij kleine afgesloten ruimte toen Santiago de deur achter zich dichttrok. Ik had normaal geen last van claustrofobie, maar niet weg kunnen, terwijl ik stijf stond van de adrenaline en op de vlucht moest, maakte me heel onrustig.
Ik wist dat ik het niet moest doen, maar toch bonkte ik met mijn vuist tegen de wand naar de cabine van de wagen. "Gassen!"
Ik viste een pak kaarten uit een van mijn talloze binnenzakken en begon deze hersenloos te schudden. Mijn handen moesten iets doen, anders hing ik straks echt ondersteboven aan het dak van de wagen of erger. Ik zou wel op mijn kop krijgen voor het meebrengen van mogelijk bewijsmateriaal, maar eerlijk, het was dat of ik sprong straks nog uit de bus, alleen maar om iets te kunnen doen. De ritmische bewegingen van mijn handen gaven me ook iets om mijn ademhaling aan te linken en het zo te kalmeren tot een normale snelheid, terwijl de adrenaline nog altijd een voelbare grip op mijn lijf had.
Bowties were never Cooler
8 maart 2023 - 11:15
Lawrence Jon Lane - The Brains
In zijn ooghoek zag Jon Emmanuel knikken en hij zette het apparaatje aan.
“Kan ik die na afloop in mijn auto monteren? Wat ideaal zou dat zijn, nooit meer voor de stoplichten stilstaan.” Jon kon het niet laten om zacht te lachen om het enthousiasme van de man naast zich.
"Laat mij er over nadenken, goed?" Sprak hij uit terwijl hij de weg bekeek die ze reden. Hij zou Emmanuel graag zo een apparaatje geven, maar hij moest er geen misbruik van maken, want als de politie er achter zou komen dat hij dit in de auto heeft, heeft hij grote problemen.
“Ik rijd zo de singel op en dan naar de N-35. En dus die gehele stoplichtenstroom waar ze het begrip groene golf niet kennen in. Als je daar iets zou kunnen betekenen, zou dat mooi zijn.”
"Komt voor de bakker." Jon begon wat met het apparaatje te prutsen en niet veel later begon er een groen lampje te branden. Toen ze bijna bij de N-35 aankwamen haalde hij een schakelaar over en binnen enkele seconden sprongen alle stoplichten die zij voorbij zouden varen op groen en zo werden dan ook de lichten die zij niet nodig hadden, rood.
Toen besefte Jon zich pas dat hij nog geen reactie had gekregen via de walkietalkie en hij pakte deze van het dashboard af, waar hij hem had neergelegd.
"Team Alfa en Omega, een update zou fijn zijn. Over," Jons stem klonk ietwat geërgerd, maar dit kwam ook mede omdat zijn vrienden nog niet hadden laten horen en hij zich langzaam zorgen begon te maken.
"Wat zijn die mafkezen toch aan het doen?" Hij bleef naar de walkietalkie kijken in de hoop snel iets te horen.
Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.
8 maart 2023 - 23:33
Alfie Moran-LeBlanc
20 • The basement • Let’s misbehave
• The Kids™
Mijn ouders hadden een date-night, dus ik was maar al te blij dat ik uitgenodigd was om met een aantal andere rond te hangen. Ik had echt geen behoefte om thuis te zijn als papa en dad thuis kwamen in een of andere zoetsappige bui. Ik hield enorm veel van hun allebei, maar het bleven mijn ouders en soms had je daar gewoon echt geen behoefte aan.
“Ik ga even naar buiten, ben zo terug.” zei ik tijdens een rustig momentje. Ik had veel behoefte aan een peuk en nu had ik een mogelijkheid.
Ik liep naar buiten door de achterdeur en om het eerste de beste hoekje, zodat ik niet volledig in het zicht stond. De meeste van mijn vrienden wisten dat ik rookte, maar sommige gewoontes waren er diep ingesleten. Ik stak een sigaret op en leunde tegen de muur. De nacht was rustig en sereen. Het was fijn om even mijn hoofd leeg te maken. De laatste weken was mijn hoofd een enorme warboel. Tegenwoordig had ik het gevoel dat ik het meestal goed onder controle had, maar het kwam af en toe terug, en dat was nu het geval.
Ik blies een wolkje rook uit, terwijl ik de kalmte over me heen liet rollen. Ondanks de chaos in mijn hoofd, had ik echt zin in vanavond. Even gewoon een dom kind zijn, want ja, zelfs al was ik 20, dat moest gewoon af en toe.
Ik drukte de peuk uit tegen de tegels toen ik bij het filter kwam en gooide die in de vuilnisbak, voor ik terug naar binnen glipte door de achterdeur.
Ik kwam net terug bij de groep, toen Brynn triomfantelijk een fles omhoog hield. Ik had niet verwacht te drinken vanavond, maar goed. Waarom ook niet? “Count me in, siñorita.” zei ik met een grijns op mijn gezicht
Ik greep mijn red solo cup van het randje waar ik hem had laten staan en liep naar haar toe. Ik was geen drinker, niet dat ik al mocht drinken volgens de wet, maar goed. Alsnog kon ik van een sneaky slok of twee zeker wel genieten. Ik sloeg een arm om Brynn's schouders, zonder er echt over na te denken. Pas toen die er lag, bedacht ik me dat dit misschien niet zo slim was. Ik kon alleen niet zomaar weer terugtrekken, want dat was nog ongemakkelijker.
“Iemand zin in een spelletje? Ik bedoel, wat gaan we anders doen? In een rondje zitten en kampvuurliedjes zitten?” Ik hoopte dat tweede niet, want ik kon echt niet zingen. Daarbij zijn er meer dan genoeg dingen te bedenken die een stuk leuker waren, toch?Zodra Brynn mij wat had ingeschonken, trok ik mijn arm terug van haar schouder en nam een slok drank. Het was goed, maar het brandde wel zo erg, dat mijn gezicht een klein beetje vertrok. Ik had echt wel wat fris nodig om dit mee te mixen.[ bericht aangepast op 8 maart 2023 - 23:47 ]
Bowties were never Cooler
12 maart 2023 - 21:09
12 maart 2023 - 21:48
Jasper Allen
38 • The Wildcard • Home • Hi honey *heart eyes* • Hazel
Ik had gisteravond nog een flink stuk moeten hardlopen om de adrenaline ver genoeg uit mijn lijf te krijgen, om thuis in slaap te kunnen vallen naast mijn vrouw.
Vanochtend voelde ik het nog altijd door mijn bloed stromen elke keer als ik aan de stunt dacht, die wij gisteren hadden geflikt. Vooral toen ik een berichtje van een van mijn twee banen kreeg dat ik maandag niet naar werk hoefde te komen wegens de inbraak, gezien de bank een week dicht ging voor onderzoek. Het was goed dat Hazel nog niet wakker was toen ik dat bericht kreeg, en was ik in het park om de spierpijn uit mijn lijf te rennen met enkel de honden om me heen, anders had ik echt wat uit te leggen. Mijn pokerface had namelijk echt nog wat werk nodig, zeker naar haar toe.
Toen ik terugkwam had ik de koffiepot aangezet, de honden gevoerd, en was gaan douchen. Daarna was ik begonnen aan het bakken van pancakes tot ik vier stapels had. Ik sneed wat fruit voor erbij, deed er esdoornsiroop overheen, en gaf Hazel wat slagroom voor erbij, samen met haar koffie precies zoals ze het lekker vond. Ik laadde haar ontbijt, en mijn wat soberdere ontbijt van zwarte koffie en pancakes met enkel wat esdoornsiroop, op een dienblad. Ik schuifelde terug naar onze slaapkamer. Het dienblad zette ik op een bijzettafeltje, voor ik op de rand van het bed aan haar kant ging zitten en een kus op Hazel’s haar gaf. Wat was ze toch een prachtige vrouw. Wat was ik toch een geluksvogel om haar de mijne te noemen.
“Goedemorgen, schatje.”
Ontbijt op bed was zeker geen standaard iets in ons huis, maar na gisteren voelde het gewoon heel goed om net wat extra’s voor Hazel te doen. Ik kon echt niet zonder haar. Daarbij, mocht ik niet gewoon af en toe iets liefs doen voor mijn vrouw? We waren misschien al lang getrouwd, maar dat betekende niet dat ik ook maar een procent minder van haar was gaan houden. Integendeel, over de jaren was ik alleen maar meer van haar gaan houden.
“Heb je plannen vandaag? Of zijn we vrij om gewoon wat te gaan doen?”
Als ze plannen had, wilde Casey misschien iets doen. Onze relatie was misschien niet meer zo goed als het was, maar ik hoopte dat het toch nog te lijmen was. Daarnaast moest ik na gisteren gewoon echt even niet alleen zijn met mijn gedachten. In elk geval tot de schrammen en schaafwonden waren geheeld en er een beter plan was voor het geld.
[ bericht aangepast op 13 maart 2023 - 20:24 ]
Bowties were never Cooler
Valkyria
