[RPG • 300 • V3] Disney Descendants Metanoia University • Speeltopic 1 - Speeltopics

19 maart 2023 - 23:06 Baxter is offline

Baxter 4988

ℳ𝑒𝓉𝒶𝓃𝑜𝒾𝒶 𝒰𝓃𝒾𝓋𝑒𝓇𝓈𝒾𝓉𝓎
"The journey of changing one's mind, heart, self or way of life"

"Welcome to Metanoia University, a place where all our students can work on their happy endings."

Vestigo University is een grote campus waar de afstammelingen van welbekende sprookjesfiguren aan studeren. Naast hun avonturen moeten ze zo af en toe ook met hun neus de boeken in zodat ze de wereld kunnen verbeteren.
Deze school bied hun studenten alle richtingen aan waar ze maar van kunnen dromen. Om hun loopbaan zo soepel mogelijk te laten verlopen, zijn er een flink aantal regels waar men zich aan dient te houden.
De school zorgt goed voor haar studenten en staat dan ook als beste aangeschreven. Iedereen is welkom en krijgt een kans de beste versie van zichzelf naar boven te halen.

Zo ook de studenten van Ira University. De school waar het kroost van de zogenoemde Villains hun studie volgen.
In tegentelling tot Metanoia stond Ira alles behalve goed aangeschreven. De hallen en lokalen van het duistere kasteel leken standaard gevuld met pure chaos. Ook hier golden regels maar of deze ook daadwerkelijk nageleefd werden is maar de vraag. Er werd meer stennis geschopt dan dat er daadwerkelijk iets werd geleerd. Het is dan ook geen wonder dat het uiteindelijk fout is gegaan. Na het zoveelste incident werd de Universiteit gesloten. Hierdoor belandde er een groot aantal studenten plotseling op straat.
Zoals de meesten zich bewust zijn bestaat er geen licht zonder duister en hebben The Heroes hun Villains nodig, anders zou alles uit balans raken. Zo besloot Metanoia haar rivalen te helpen weer op de been te komen door ze op hun school onderdak en lessen aan te bieden.
Je kunt je vast voorstellen dat beiden kanten flink moeten wennen aan deze situatie...

In deze RPG volgen we de levens van de kinderen van verscheidene sprookjesfiguren en hoe de twee compleet verschillende werelden geforceerd worden kennis te maken met elkaar. Het verhaal speelt zich af op Metanoia University, welke zich aan de rand van de bergen bevind omringt door prachtige natuur.
De school heeft een groot terrein waar verschillende sporten beoefend kunnen worden en waar je lekker een luchtje kunt scheppen in de mooie en netjes onderhouden kasteeltuinen.
Een aantal kilometer verderop bevindt zich een dorp waar de studenten naartoe kunnen voor recreatie en waar ze hun school benodigdheden kunnen aanschaffen.

Ook ligt het kasteel aan de rand van een groot magisch woud, waar allerlei wezens, zowel magisch of niet, zich schuilhouden. Maar er liggen ook genoeg gevaren op de loer...

Speeltopic ✧ Rollentopic ✧ Praattopic O1 Praattopic O2 Praattopic O3

ROLES

Metanoia University

✧ Amor-Beau Desrosiers ✧ Son of Belle and Adam ✧ 23 ✧ 1.6 ✧ Ken_
✧ Arthur Percy Darling ✧ son of Peter Pan and Wendy Darling ✧ 23 ✧ 1.5 ✧ DreamerN
✧ Brianna Seraphina Charming ✧ daughter of Cinderella and Prince Charming✧ 22 ✧ 1.3 ✧ glowfeary
✧ Caleb Augustus Robin ✧ son of Christopher Robin ✧ 20 ✧ 1.5 ✧ Schweetz
✧ Candace "Candy" Carmella von Schweetz ✧ daughter of Vanellope von Schweetz ✧ 23 ✧ 1.3 ✧ Schweetz
✧ Daisy Adlai Parr Rydinger ✧ daughter of Violet Parr and Tony Rydinger ✧ 19 ✧ 1.4 ✧ bubbles
✧ Dawn Gypsophila Dormant ✧ daughter of Princess Aurora and Prince Phillip ✧ 21 ✧ 1.3 ✧ DreamerN
✧ Ilyas Cassim of Agrabah ✧ son of Aladdin and Princess Jasmine ✧ 23 ✧ 1.4 ✧ Ken_
✧ Kai Marmoris ✧ son of Princess Ariel and Prince Eric ✧ 20 ✧ 1.6 ✧ Tolkien
✧ Lajaria Ocán De Châteaup ✧ Daughter of Esmeralda and Phoebus ✧ 21 ✧ 1.6 ✧ glowfeary
✧ Lucas "Luke" Jules Philip ✧ 23 ✧ son of Giselle Philip ✧ 1.6 ✧ SpiderPunk
✧ Lyraine Zephyra ✧ daughter of Hercules and Megara ✧ 19 ✧ 1.5 ✧ Saureus
✧ Maya Eudora Ranallo ✧ daughter Of Tiana and Naveen ✧ 20 ✧ 1.7 ✧ Tolkien
✧ Naia Oriphine Marmoris ✧ daughter of Princess Ariel and Prince Eric ✧ 20 ✧ 1.4 ✧ Frodo
✧ Nathaniel Charming ✧ son of Cinderella ✧ 23 ✧ 1.8 ✧ Yeobo
✧ Olivia Belle Romanov Pavlovich ✧ Daughter of Anastacia and Dimitri ✧ 19 ✧ 1.8 ✧ filosofie
✧ Poppy de Vil ✧ daughter of Cruella ✧ 22 ✧ 1.2 ✧ Yeobo
✧ Theo Azlin Dormant ✧ Son of Princess Aurora and Prince Philip ✧ 20 ✧ 1.7 ✧ Frodo
✧ Lucia Marietta Paguro ✧ 19 ✧ daughter of Luca Paguro ✧ 1.7 ✧ bubbles
✧ Hudson Fillmore McQueen ✧ 24 ✧ son of Montgomery McQueen and Sally Carrera ✧ 1.7 ✧ Tolkien
✧ Nash Lizzie McQueen ✧ 22 ✧ daughter of Montgomery McQueen and Sally Carrera ✧ 1.7 ✧ glowfeary
✧ Asha ✧ 21 ✧ daughter of Mufasa and Sarabi ✧ 1.7 ✧ Vesmemir
✧ Dorelle Elinor DunBroch-Desrosiers ✧ 22 ✧ daughter of Merida DunBroch ✧ 1.7 ✧ Tokien
✧ Dimitri Dimitrovich Antonov ✧ 26 ✧ son of Anastasia Romanova and Dimitri Antonov ✧ 1.7 ✧ SpiderPunk

Ira University

⬧ Adeline "Addy" LeGume ⬧ Daughter Of Gaston ⬧ 20 ⬧ 1.7 ⬧ Venustic
⬧ Ash De Vil ⬧ son of Cruella ⬧ 22 ⬧ 1.2 ⬧ SpiderPunk
⬧ Crimson Red Heart ⬧ son of The Queen of Hearts ⬧ 25 ⬧ 1.3 ⬧ Schweetz
⬧ Dominic/March "Dom" Tarrant Liddell ⬧ son of Alice ⬧ 24 ⬧ 1.1 ⬧ SpiderPunk
⬧ Elio Armano Beneviento ⬧ son of Captain Hook ⬧ 25 ⬧ 1.2 ⬧ SpiderPunk
⬧ Elodie Facilier ⬧ daughter of Dr. Facilier ⬧ 21 ⬧ 1.2 ⬧ glowfeary
⬧ Larsen Niklas Oldenburg ⬧ son of Princess Elsa ⬧ 22 ⬧ 1.2 ⬧ SpiderPunk
⬧ Lucien Etienne Richard ⬧ son of Gaston ⬧ 22 ⬧ 1.5 ⬧ Venustic
⬧ Neirin ⬧ Daughter of Malificent ⬧ 22 ⬧ 1.7 ⬧ Vesimir
⬧ Marius Victor Legume ⬧ son of Gaston ⬧ 24 ⬧ 1.4 ⬧ Ken_
⬧ Methuselah "Seth" ⬧ son of the Grim Reaper ⬧ 24 ⬧ 1.2 ⬧ Yeobo
⬧ Percival Ashley Hook ⬧ Son of Captain Hook ⬧ 21 ⬧ 1.7 ⬧ Ken_
⬧ Thessalonica⬧ Daughter of Hades ⬧ 22 ⬧ 1.7 ⬧ Tommi
⬧ Qamar Bahiya An-Najjar ⬧ daughter of Jafar ⬧ 22 ⬧ 1.6 ⬧ bubbles
⬧ Red Rose "Lilith" ⬧ 23 ⬧ daughter of Snow White ⬧ Yeobo

MAJORS

CLUBS

KAMERINDELING

METANOIA

RULES

✧ In deze RPG gelden natuurlijk de huisregels van Quizlet.
✧ Je schrijft een post van minimaal 300 woorden.
✧ Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden.
✧ Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt.
✧ Geen max aan personages per persoon. Denk er echter wel goed over na of je tijd gaat hebben voor het aantal rollen dat je aan gaat maken.
✧ Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's.
✧ Alleen Locky maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.
✧ 16+ is toegestaan, meld het echter liever wel boven een post.
✧ Als je heftige onderwerpen wilt verwerken in je post, vraag dan even aan je medespelers of zij hier oké mee zijn. Dit wordt ook boven de post duidelijk aangegeven.
✧ Sluit niemand buiten, geen ruzies.
✧ Vragen kunnen altijd gesteld worden en ideeën zijn ook altijd welkom.
✧ Naamsverandering graag doorgeven.

[ bericht aangepast op 24 aug 2023 - 21:41 ]

How far is far

28 aug 2023 - 17:01 Mijita is offline

Mijita 2623

Charming
^{^nate}

♢

♢

♢

━━━ .· ♟ · ♟ ·. ━━━
𝚃𝚄𝚁𝙽 𝚃𝙷𝙴 ℙ𝔸𝕀ℕ
𝙸𝙽𝚃𝙾 ℙ𝕆𝕎𝔼ℝ
━━━ .· ♟ · ♟ ·. ━━━

NA DE SKIP
· w/ Dimitri · Training fields ·

Arriving at their agreed place, Nathaniel experienced the adrenaline rushing through his body. The million-dollar question that arose was one he still hadn’t figured out. Namely: was it because he had to hurry or was it because something else entirely?
"Really?" he mused, "Surely you mustn't have worked very hard, then." Nathaniel quirked an eyebrow, daring him to speak up, make him change his words. With his arm still around Dimitri's shoulder, he guided him towards the fields― where every one comes to train and compete, where Nate relives old memories of development. Here he had spent many a-day's, frustrated and angry, trying to change his past. As If that could be changed. But things were different now that Dimitri was here. Still, it boggled him that his old rival and trusted friend had joined Metanoia ―more so that he did in a time of which was but a haze to Nate.
"It doesn’t matter anyway. I'm about to whip you into shape, recruit ―thirty minutes in, and you'll beg me to stop. Of course, as a friend, I won't let you off so easily." A certain twinkle of mischief gleamed his ocean blue's no more than a single second before giving way to something a lot more serious. His stance became rather rigid, with his arms crossed, straight posture, and lips thin. Even on a winter day, the heat pulsed through his body, and through Nate’s as well ―though for a slightly different reason. Touching Dimitri’s frame in the friendly gesture he just did, had him aware of the severity of his state. Feeling the muscles underneath his friend’s skin, making a note of how smooth it was. . . His cheeks flushed somewhat.
"Now, let's start with twenty push-ups. Hop to it! Or, of course, surrender ―if you’re not up to par." He shrugged coolly, smiling confidently. Though, another could easily mistake it for arrogance. Was it implied as payback? Perhaps. Nathaniel had given into the temptation of recompensation a lot more than two years ago.

Sometimes it felt like he couldn’t even recognize his past or himself anymore. The person he was then ― controlled, pressured, trusting ― had long since passed, giving way to a much needed rebirth.
Coughing, he fought off the last remains of his rose colored blush, which proudly displayed the bewildered state he was in. Cute, little, blonde boy? Try on his pants? He must be kidding. And that, sharing witty banter, was exactly why he should never share his innermost feelings and thoughts with him. Especially since Nate wasn’t quite sure of them either. . . All he understood was that since their last get-together ― in which he confessed the troubles Brianna and he went through, as well as his insecurities ― something inside him changed. Or, opened up? Dimitri and him had embraced like they hadn’t before, and. . . Nathaniel shook off the thoughts, placing a placid smile on his lips, detached almost.
“And if you must get technical. . . I remember quite a different tale. More like me beating you in every recreational activity we participated in. Only one can be the winner, huh?” The once-golden boy dropped to the ground to join Dimitri in doing push-ups, merely so he could distract his previous thoughts. And feelings which were of no use to him.
When they were done, and both stood upright, Nate watched the track ―thinking of exercises to do. In the corner of his eyes he noticed strands of hair landing in front of his friend’s face, and he restrained himself not to caress his fingers through the man’s hair. And the glance he gave Nathaniel? It was in a way. . . disarming. The only thing he could think to do was look away, at anything other than Dimitri. Or so, help the Lord, he might’ve done something he would’ve regretted. He was Russian, for God’s sake, he probably would’ve had his head. “So, practice what you preach, and show me what you’re made of, rookie!”

[ bericht aangepast op 28 aug 2023 - 17:28 ]

[ heaven knows ]

29 aug 2023 - 14:47 Vanparys is offline

Vanparys 27613

Kai ~~Marmoris~~
^{SOMETHING SOMETHING OF TIRULIA - 20 - BEDROOM (ASHA)}

There's a rumbling in my head
It's getting louder and louder
There's a shaking in my bones
It's getting stronger and stronger

There's a blood red on my shirt
And it's shining, shining
There's a sharp pain from my face
I kinda like it, I like it

Content warning: Naked people.
Deze post vindt plaats voor de skip.

Langzaam, onder het stromende water, begon de snee op Kais gezicht zich te sluiten. De energie die hij voelde, leek sterker te worden en even voelde hij de stijfheid van de training deze middag niet meer. Water was voor Kai niet per se een magisch wondermiddel, al kwam het daar wel dicht bij in de buurt. Het leek de werking van zijn lichaam te versnellen, hielp het sneller genezen - maar het maakte de wonden niet ongedaan. Het heelde de gesprongen aders, maar de bloeduitstortingen leken op hun eigen tijd te moeten verdwijnen. Alsof het water dat proces een duwtje in de rug gaf, maar geen zin had om al het werk te doen. Als hij lang onder de douche zou blijven staan, zou de rode streep die nu van zijn wang tot zijn wenkbrauw liep een dun, wit litteken worden. Kai verspilde echter niet graag water, spendeerde meestal maar twee minuten onder de douche.
"Een knaller die het kasteel zowat op zijn grondvesten heeft laten schudden," antwoordde Asha. Kai opende zijn ogen weer en knipperde tegen het water. Hij besefte dat hij een washand vergeten was. "Iets zegt me dat ik niet veel gemist heb, daar op het bal. Tenzij jij me wat anders te vertellen hebt?"
Kai ging onbewust wat rechterop staan en trok zijn buik in toen Asha langs hem heen bewoog en een fles zeep van de grond pikte die zeker niet van hem was - hij was de laatste twee jaar overgestapt op ecologische zeep die naar vanille rook, zonder verpakking. Meestal gebruikte hij die niet eens omdat het zijn huid helemaal uit balans bracht. Hij inspecteerde zijn armen even; geen vuile plekken die iets sterkers dan water nodig hadden.
Kai raakte afgeleid door de fles zeep, vroeg zich af wie die hier achtergelaten had; waar die vandaan kwam en waarom hij hem niet eerder opgemerkt had. Het duurde een aantal lange seconden voordat hij op Asha's vraag reageerde, een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen. Hij haalde zijn schouders op.
"Niet echt," zei hij. "Behalve wat nieuwe gezichten, de gewoonlijke valse 'ik-hou-van-iedereen-en-ben-beter-dan-de-rest-maskers en saai heen-en-weer geschuifel op de dansvloer... Al denk ik dat Marius er nog een rave van heeft proberen te maken." Hij krabde even aan de rode streep op zijn gezicht, die nu toch wat begon te jeuken. Hij rolde met zijn schouders, alsof dat de irritatie zou verminderen en haakte zijn zo-even nog afgeleide blik opnieuw in die van Asha. Er trok een glimlach aan haar lippen. Kai zette een stap opzij zodat ze de zeep van zich kon afspoelen. "Ik ben eigenlijk niet zo lang gebleven. Misschien ga ik straks nog even checken of iemand alcohol heeft weten binnen te smokkelen."

[ bericht aangepast op 29 aug 2023 - 14:52 ]

help

30 aug 2023 - 14:41 Baxter is offline

Baxter 4988

D Ɵ M I N I Ɔ "Ð o M" T ∀ Я R A N ┴ Լi꒯d Ǝ𝓁꒒

VOOR DE SKIP.

Daar zat ik dan, moeders ziel alleen midden in het bloemenveld met een konijntje in mijn armen. Waar het daarnet de mooiste plek op aarde had geleken, keek ik met lede ogen toe hoe de veldbloemen om me heen langzaam aan het verwelken waren, en tegelijkertijd hoe gitzwarte wolken zich samenpakten. Ik sloot mijn armen extra stevig om het wezentje in mijn armen, en begroef mijn neus in zijn pluizige vacht. Ik sloot mijn ogen, in de hoop dat wanneer ik deze weer zou openen het allemaal een kwade droom was.
Helaas was ik in mijn zelfgemaakte duisternis ook niet veilig. De stemmen hadden me weer gevonden, er leek geen uitweg te zijn... Uit protest sloeg ik mijn handen voor mijn oren en wiegde heen en weer. Ik was kwetsbaar, buiten de muren van het kasteel. Buiten de armen van Seth...
Hoe lang ik daar als een hoopje ontroostbare ellende had gezeten, wist ik niet. Het enige wat ik me kon bedenken was dat ik wilde dat het ophield. Het voelde of ik in een eindeloze vrije val terecht was gekomen, bekeken en uitgelachen werd door duizenden stemmen.
De ijzige druppels uit de duistere hemel, brachten me weer bij bewustzijn. Met tegenzin opende ik mijn ogen, om tot de ontdekking te komen dat het geen regen was wat naar beneden stortte, maar karmozijnrode druppels. Bloed.
Waar ik vurig had gehoopt dat de nachtmerrie tot een einde was gekomen, werd het enkel prominenter. De dikke vloeistof vond zich een weg door mijn haren en sijpelde via mijn voorhoofd naar beneden.
De wereld om me heen was een schimachtige samenhang van de wereld die ik kende en de wereld uit mijn nachtmerries. Het leek onmogelijk te bepalen welke realiteit was. Ik vlocht mijn vingers door mijn drassige haren en elke vezel in mijn lichaam wilde het uitschreeuwen. Echter kwam er geen geluid, enkel het eeuwig aanwezig gefluister, wat steeds luider begon te worden. Ik moest weg hier.
Met de nodige moeite wist ik op te staan van het dorre grasveld. Mijn hoofd bonkte en de druk achter mijn ogen nam enkel toe. Ik zette mijn kiezen op elkaar en hoopte op goed geluk mijn kamer te bereiken. Wankelend wist ik Cosmo op te pakken en me een weg te banen door het bos. Het gebied kende ik als mijn broekzak, al bevatte deze normaliter geen kwade geesten en moordlustige bomen.
Met het konijntje strak tegen me aan gedrukt, trachtte ik hem en mezelf in veiligheid te brengen. In hoeverre dat mogelijk was... Ik had al meerdere malen een uitweg weten te vinden, maar dat betekende niet dat het makkelijk was.
Hoe het me was gelukt wist ik niet. Alles was wazig en buiten proporties. Leek niet meer op hoe ik het herkende. Mijn kamer was een duister hol, gevuld met op mij brandende ogen. Ik maakte mezelf zo klein mogelijk en verschool me onder de dekens, in het uiterste hoekje van mijn bed. Alles voelde kil en duister aan. Normaal was de nachtmerrie verleden tijd wanneer je ogen open deed. Voor mij waren nachtmerries realiteit. Er was geen uitweg. Er was nooit een uitweg.
Inmiddels wist ik dat heftige emoties de nachtmerries uitlokten. En stiekem wist ik ook waar het door kwam. Het begon altijd met de stemmen, welke mijn twijfels en angsten verwoordde. Me deze toefluisterde, zodanig dat ik er niet aan kon ontsnappen. Niet zomaar. Daarna, wanneer ik mijn ogen weer opende, was de wereld vervormd en uit verband getrokken. Was ik compleet gedesoriënteerd. Het was een hel gelijk.

Compleet en totaal uitgeput was ik in slaap gedommeld, en werd ontwaakt door de zoete stem van Seth. Ik twijfelde geen moment en vloog hem in zijn armen. Zijn veilige armen. "Don't ever leave me, Seth, please..." sprak ik haast op een fluistertoon, mijn gezicht begravend in zijn nek. "I know I am high maintenance, I'm terribly sorry..." mompelde ik in tranen.
Ik wist dat ik Seth niet verdiende, dat mijn kwellingen en de gespiegelde wereld mijn verdiende loon waren. Ooit zou ik mijn schulden inlossen, maar die dag was niet vandaag.

[ bericht aangepast op 30 aug 2023 - 14:42 ]

How far is far

31 aug 2023 - 12:59 Baxter is offline

Baxter 4988

𝒟 𝒾 𝓂 𝒾 𝓉 𝓇 𝒾 𝒟 𝒾 𝓂 𝒾 𝓉 𝓇 𝑜 𝓋 𝒾 𝒸 𝒽 𝒜 𝓃 𝓉 𝑜 𝓃 𝑜 𝓋

Het was goed om te weten dat er stiekem toch niet zo heel veel veranderd was; Nathaniel was nog steeds dezelfde blonde etter als voorheen. Waar ik ouder en duidelijk wijzer was, was hij twee al niet drie keer zo breed. Onze lengte was zo goed als gelijk, maar als ik hem niet had gekend en ik was hem tegen het lijf gelopen in de hallen, had ik toch wel een beetje gezweet.
Hoewel ik graag naar zijn stem luisterde, waren het de exacte woorden welke zijn lippen verlieten welke me minder enthousiast maakte.
"Well, if we must..." zuchtte ik, alvorens ik me door Nate liet begeleiden naar het daadwerkelijke veld. Het was, gezien de gebeurtenissen van gister, nog erg vroeg. Waar het veld normaliter de hele dag door bezaaid was met hijgende en puffende fanatiekelingen, hadden we nu weinig tot geen pottenkijkers. Iets wat stiekem een ware opluchting was.
Ik was erg trots geweest op wat ik had gepresteerd wat betrof mijn postuur. Ik was van jongs af aan al een twijgje geweest. Het leek erop dat Nathaniel en ik er hele anderen standaarden op na hielden. Ik voelde me bijna beschaamd naast zijn spieren massa.
Ik voelde hoe mijn spieren zich aanspanden door zijn onverwachte aanrakingen. Ik deed mijn best zelfverzekerd over te komen, mezelf beter voor te doen dan ik was. Ik wist niet waarom, maar het was plotseling erg belangrijk voor me een goede impressie achter te laten op Nate. Dat had hij in ieder geval zeker op mij.
Ik was me hyper bewust van waar Nate zijn handen zich op mijn lichaam bevonden, zijn warme adem welke in mijn nek sloeg lieten mijn nek haren recht overeind staan.
Ik was benieuwd naar wat hij voor me in petto had, echter toen hij mijn eerste opdracht uit de doeken deed keek ik hem met grote ogen aan. He couldn't be serious, could he?
Zijn zelfgenoegzame glimlach en de ondeugende twinkeling in zijn ogen vertelde me genoeg.
Nathaniel leek afgedwaald te zijn in zijn eigen gedachten, terwijl ik netjes deed wat er van me gevraagd werd. Met de nodige tegenzin, weliswaar. Al was ik vast besloten mezelf niet te laten kennen, zeker niet met Nate in mijn buurt.
Vergelijkbaar met een puppy wachtte ik op de volgende instructies van Nate, al kon ook ik het niet laten hem te plagen.
Mijn wenkbrauwen schoten omhoog na zijn woorden. Het deed er niet toe dat hij in zekere zin gelijk had, het nam niet weg dat ik me stiekem toch best beledigd voelde. Ik poogde zo nonchalant mogelijk mijn schouders op te halen. "We'll see about that, smug boy. grijnsde ik, waarna ik opnieuw zijn voorbeeld volgde en opnieuw begon aan een serie push-ups.
Het branden van mijn spieren was moeilijk te negeren, maar ik zette mijn kiezen op elkaar. Ik kon het niet laten af en toe onder mijn wimpers door een blik op Nathaniel te werpen. Waar ik bezweet was en zo goed als buiten adem, leek de oefening hem niets te deren. Het leek voor hem net zo moeiteloos te gaan als ademhalen. En daar was het, afgezien van het feit dat ik onder de indruk was, kon ik het me niet permitteren hem me nu al volledig in te laten maken. Mijn ego speelde nog altijd een rol.
Dus besloot ik mijn nogal gelimiteerde trukendoos open te trekken door me met één hand op te drukken. Stiekem vervloekte ik mezelf, maar ik zou zwak lijken mocht ik direct opgeven.
Eenmaal we beiden weer recht stonden, rekte ik me uit en kraakte ik mijn nek om mijn trainer vervolgens breed grijnzend aan te kijken. "Keep it coming, chief!" sprak ik, duidelijk overmoedig. Aan Nate te zien was dit waarschijnlijk pas de warm up. Iet zei me dat ik morgen de grootste moeite ging hebben mezelf mijn bed uit te hijsen.
Mijn blik dwaalde af naar Nate zijn heldere ogen, waarna ik al snel afgeleid werd door hoe strak zijn t-shirt rond zijn lichaam zat. Iets waardoor zijn spieren duidelijk zichtbaar waren. Het was me nooit eerder opgevallen. Tuurlijk wist ik wel dat Nate gespierd was, maar ik had er nooit eerder op gelet. Niet zoals nu.
De wetenschap dat hij er goed uitzag had nooit eerder een rol gespeeld, het had eerder zeker nog nooit gezorgd voor een verschil in temperatuur. Ik had plotseling, afgezien van de training, wel erg heet. Ik slikte moeizaam en om mezelf snel een houding te geven, begon ik opnieuw met rekken en strekken.
"Come on, don't be shy, show me your routine. Surely you must have one, Mr. muscles."

[ bericht aangepast op 31 aug 2023 - 13:00 ]

How far is far

2 sep 2023 - 20:04 glowfaery is offline

glowfaery 1525

ÉLODIE FACILIER

☾ You did some bad things, but I'm the worst of them ☽

⋅•⋅⊰∙∘☽ outfit ┊Dining hall w/ Maya ☾∘∙⊱⋅•⋅

NA DE SKIP

Omdat de stoel leeg was, hoopte Élodie op het beste zodra ze zich op de zitting liet zakken. Er volgde niet meteen een opmerking dat de stoel zeker wel bezet was, dus het meisje schoof haar mok thee naar zich toe terwijl ze haar blik op Maya hield.
De dame opende haar mond, maar de worden die Élodie verwachtte volgde niet, en ze had geen zin in een ongemakkelijke stilte of iets, dus nam Élodie het ervan om weer te spreken. Aan de ene kant voelde het zo vertrouwd om tegenover de dame te zitten en te spreken. Ondertussen leek er een kloof te zitten gevormd in de jaren die ze zonder elkaar hadden doorgebracht. Alsof ze opnieuw moest aftasten wie Maya geworden was.
Er viel een stilte nadat Élodie gesproken had. Het meisje nam een rustige slok van haar thee om niet ongemakkelijk af te moeten wachten tot Maya sprak, maar om zichzelf tenminste een houding te geven.
”Hé,” sprak ze uiteindelijk, een glimlach op haar lippen verschijnend. ”Lang geleden,” ging ze verder. Het voelde een beetje als een understatement, hoewel de jaren soms langer voelde dan ze echt waren ondertussen.
”Ik ben gisteren aangekomen,” sprak Maya verder. En dat voelde als zo’n opluchting. Élodie wist niet waarom het opeens zo belangrijk was dat ze wist dat Maya hier was, maar ze was blij dat ze het meisje niet gewoon volledig over het hoofd had gezien. ”Had alleen niet zo’n explosieve welkomst verwacht.”
Een lach rolde over Élodie haar lippen, terwijl ze een laag boter op haar toast smeerde. “Geloof me, de meeste dagen zijn hier verre van explosief,” glimlachte ze. “Ik denk dat de kans nog steeds groter is om je hier letterlijk dood te vervelen,” voegde ze toe, voor ze een hap van haar toast nam.
Pas toen viel het verband bij de dame op. “Is dat van gisteravond?” vroeg ze, zodra ze haar mond leeg gegeten had. Ze wilde geen verkeerde aannames doen, niet wetende of het een gevoelig onderwerp was voor Maya. Iets waar ze normaal nooit stil stond bij andere, het kon haar meestal te weinig boeien om aan te denken überhaupt.

3 sep 2023 - 14:30 Elentiya is offline

Elentiya 12343

They whispered to her, You can't withstand the storm. She whispered back, I am the storm.

Asha

21 ✦ Metanoia ✦ Somewhere ✦ With Kai

Deze post vind nog plaats vóór de skip.

Asha kreeg niets mee van Kai’s stille overpeinzingen omtrent de simpele fles zeep die zij gevonden had en die ze ging gebruiken om haarzelf mee te wassen. Hoe en waarom deze hier terecht was gekomen, een vraag die bij haar dan ook absoluut niet in haar op kwam, tenslotte was dit haar badkamer niet en wilde zij vooral het zweet van haar lichaam wassen — evenals een paar vage vege bloed, afkomstig van de jongen naast haar.
”Niet echt,” zei Kai uiteindelijk. “Behalve wat nieuwe gezichten, de gewoonlijke valse ‘ik-hou-van-iedereen-en-ben-beter-dan-de-rest-maskers’ en saai heen-en-weer geschuifel op de dansvloer. . . Al denk ik dat Marius er nog een rave van heeft proberen te maken.” Asha sopte ondertussen haar lichaam, negeerde de subtiele zoemende doch extatische broze pijn die hier en daar nog loskwam bij het aanraken van een gekneusde plek, en stapte vervolgens zorgvuldig langs Kai onder de douche. Het water kletterde in luide slagen op de grond en een poeltje schuim vormde zich bij haar voeten, tot deze via de goot weggespoeld werd.
”Ik ben eigenlijk niet zo lang gebleven. Misschien ga ik straks nog even checken of iemand alcohol heeft weten binnen te smokkelen,” ging Kai nog verder, waarop Asha slechts een keer humde. Zodra ze klaar was met haarzelf wassen leunde ze tegen de koude muurtegels aan, haar blik gleed opnieuw over Kai heen en ze keek toe hoe onder het vuil en bloed, welke langzaam van zijn lichaam verdween, slechts een gekneusde en gehavende jongen achterbleef. Haar hart kromp samen toen ze hem zo zag en hoewel de woorden die door haar gedachten heen dreven naar het puntje van haar tong druppelde, zei ze geheel iets anders.
”Dan ziet het er inderdaad naar uit dat ik helemaal niets gemist heb.” Miniem trok Asha een van haar mondhoeken naar omhoog. “Hopelijk slaagt Marius zijn rave een stuk beter. Meestal weten dat soort feestjes de schuifel partijen wel te doorbreken en de o-zo verliefde stelletjes van de dansvloer te jagen.” Een ondeugende gloed poelde kortstondig door de bruingroene kleuren van haar ogen heen. “Of juist niet.” Soepel drukte Asha zich van de muur af en stak ze haar hand uit om Kai’s blote borstkas met de toppen van haar vingers een keer aan te raken, haar nagels slechts skimmend over de oppervlakte van zijn huid heen, waarna ze besloot de douche te verlaten.
”Laat me weten of je een fles drank gevonden hebt gekregen?” vroeg ze hem vervolgens. Met een vlugge blik keek ze een keer over haar schouder heen naar de jongen toe, haar mondhoeken een tikkeltje speels naar omhoog gekropen. Ze zou een handdoek uit zijn kast stelen zodat ze haar lichaam en lange haren kon afdrogen. Daarna zou ze haar jurk tussen de rest van zijn verdwaalde kleren vandaan plukken, haar voeten terug in de paar hoge hakken steken, alvorens ze zelf dan ook maar eens ging kijken of ze nog iemand anders gevonden kreeg. “Misschien kom ik dan alsnog wel een drankje van je spelen.”

[ bericht aangepast op 3 sep 2023 - 14:31 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

3 sep 2023 - 16:30 Mijita is offline

Mijita 2623

RED
^{^rose}

✃

✃

✃

┏━━ .· ☽ · ☾ ·. ━━┓
𝔗𝔬𝔯𝔱𝔲𝔯𝔢
𝔰𝔬𝔲𝔫𝔡𝔰
𝔦𝔫𝔠𝔯𝔢𝔡𝔦𝔟𝔩𝔢.
┗━━ .· ☽ · ☾ ·. ━━┛

BEFORE
· w/ Ash · Doing the Dirty ·

Ze miste de hoge, angstaanjagende tonen van haar vioolspel. Marius had geen smaak, en het donderende geluid zorgde ervoor dat haar oren figuurlijk gesproken aan het bloeden waren. Normaliter gesproken, maakte ze anderen graag aan het bloeden. Laatst nog met boogschieten bijvoorbeeld, was hun opdracht geweest een appel te doorklieven. . . Niemand verduidelijkte dat het niet ging om de appel die één van de studenten in z’n hand vast had gehad.
De zwarte kraai krijste. Lilith glimlachte. Op weg naar de balzaal dacht ze aan haar doelwit, en aan de ontwikkeling van verscheidene intenties. Het plan was simpel genoeg, doch was een plan voor vermissing of moord aangenamer uit te voeren. Helaas, zelfs spinnen moesten hun slachtoffers eerst omhullen met het spinsel voor ze toe konden slaan, Lilith zal hetzelfde geduld horen te tonen. Na het informatieve onderonsje met Marius had ze zin in wat chaos ― het liefste gekleed in een menselijk omhulsel. De duivel zal niet ver weg zijn, iets waar ze gelijk in kreeg toen ze de leeglopende zaal binnen kwam lopen. Hij was niet te herkennen, het was gestoord bijna, en ze moest zeker tweemaal nagaan of hij het wel was. . . Toch was het de krankzinnigheid die haar zwarte hart sneller liet kloppen. De belachelijkheid ervan ontlokte een zeer zeldzame, oprechte lach, alsof ze niet kon kiezen tussen lachen of niezen.
“Well, I must say, I don’t know whether to compliment your sisterly love or mourn the loss of one’s chaos.”
“It’s certainly one of the scarier costumes around, right?” Ash, die vervolgens een pirouette maakte, ontlokte opnieuw een lachbui bij haar, waarbij ze een hand voor haar mond sloeg ― alsof ze niet mocht lachen van een hogere God. Bij Ash had ze nooit het idee dat zij zichzelf hoorde te veranderen, dat ze simpelweg aanwezig mocht zijn. Haar houtskoolzwarte haarlokken staken fragiel af tegen haar lelieblanke huid, en ze trachtte nog wel zo min mogelijk op haar moeder te lijken. Fragiel was ze echter alles behalve, het was een aanname die wel vaker over haar gemaakt was ― en welke ze duur was komen te staan.
Met een zoet glimlachje tuurde ze langs hem heen de ravage in, het scannen op details ging volledig op automatische piloot. En haar volgende woorden gingen gepaard met een zinnenprikkelende kwestie in haar donkere ogen. “Nonetheless, Mr. DeVil, I’d rather see you in a different kind-of suit. . . I could help you change?” Hoewel er een vraag in haar stem lag, was het allesbehalve –wat haar vingers bevestigden, die soepel over zijn nek gleden en de holte van zijn sleutelbeen opzochten. Wat voor haar een aangename verrassing was, was het feit dat Ash ditmaal op haar avances in was gegaan.
“Is that so?” Zijn handen plaatste hij op haar heupen om haar wat dichterbij te brengen, en zijn ondeugende grijns matchte met het gevaar in zijn ogen. “Well, I sure hope we are talking about the same suit. . .”
Een kinderlijk lachje rolde onheilspellend over haar lippen heen. Het was werkelijk waar een zonde dat hij zichzelf aan Candy gaf, om speciaal haar mee naar het afgezaagde evenement te vragen. De neiging was groot om tweedracht te zaaien tussen de twee, echter hield ze zich in voor Ash en. . . persoonlijke redenen. Echter, dat Ash zo reageerde, betekende dat het niet helemaal goed ging in het paradijs.
“Speaking of”, fluisterde ze tegen z’n nek aan, hard genoeg voor hem om te horen door die vreselijke muziek van Marius, “where’s the one who stole your heart? Princess Pink?” Om nadruk te leggen op haar woorden, streelde ze haar vingers door zijn nu roze-gekleurde haren heen. “Oh, boy, she really did a number on you, mhm?” Met een schelmachtige glimlach en felle haarkleur was Ash DeVil allesbehalve een Romeo. Eerder een schurk. Nochtans precies zoals ze het graag had. Iedereen had wel een skelet, of meerdere, in hun kast, immers.

Sommigen kwamen er simpelweg directer voor uit, en veel wisten ook niet hoe ze met hun eigen duisternis om moesten gaan. En Ash? Het zat al in zijn naam, in zijn bloed ― die deed zich niet anders voor dan precies hoe hij was, met alle problematiek op zich gedragen.
Ze wilde haar armen achter zijn nek verstrengelen om vervolgens zijn lippen met de hare te ontmoeten, alleen zat Poppy’s masker haar nog in de weg. Gniffelend trok ze weg. “I can’t, come with me”. Haar hand gleed in de zijne, waarna ze hem meetrok naar zijn kamer, waar ze hem vervolgens ontdeed van de make-up.
“I could tuck you into bed now. . . but, are you sure you could handle that, my lovely bat? Your mind is all over the place, after all. . .” Iemand die haar niet zo lang had gekend, zou het wellicht nog als een sympathiek gebaar aan kunnen zien. Ash daarentegen wist maar al te goed welk pad ze het liefste wilde betreden, en Lilith bootste de grijns rondom zijn mondhoeken dan ook na.
“The only thing on my mind right now is sitting right in front of me. Bats are nocturnal animals, after all… Although I wouldn’t mind acting out a lovely little bedtime story. Maybe a fairytale. With a happy ending, of course.”
Lilith veegde haar vinger over zijn onderlip heen om de laatste restjes weg te halen, op zo’n wijze dat er bloed uit zijn onderlip opwelde. De druppels ving ze op met haar tong, vervolgens zuigend op de desbetreffende plek. Echter scheen het sneller voorbij dan verwacht, daar ze over haar eigen lippen likte in provocatie. “Happy endings are overrated.” De vrouw streelde haar mond tegen zijn oor aan. “I’d like mine messy, disordered, violent even.” Zachtjes blies ze tegen zijn oor aan, waarna een gegrinnik boven kwam rollen en haar mondhoeken zich tot een lichte glimlach krulden. Diabolisch bijna.
Kort sloot ze haar ogen om van het moment te genieten. Toen ze deze weer openden, waren ze voornamelijk gevuld met vastberadenheid. Het was duidelijk dat er iets aan de hand was met hem, maar ze was niet van plan om haar geluk op de proef te stellen. Candy had geen flauw idee wat ze zou missen. Dus plaatste ze haar tong strategisch tegen zijn nek aan om deze de weg naar boven te zetten. Ze vroeg zich af of hij haar glimlach tegen zijn huid aanvoelde. “I’ve always wondered what chaos would taste like. . .”
Ash scheen het alles behalve erg te vinden, en waarom zou hij? Mocht er een strijd om zijn hart komen, kon Candy deze houden, zelfs al moest ze zijn hart eruit snijden om het te verkrijgen. Nee, de dame van het duister had hem enkel voor één ding, zijzelf was niet weggelegd voor de liefde ― daar haar leven van kortstondig zou zijn.
“I do prefer you without clothes”, spinde ze, alsof het een geheimpje was tussen hen, terwijl ze de lagen kleding van z’n lichaam af pelde. Het was onmiskenbaar dat ze niet kon wachten hem naakt te zien, de spieren aan te voelen spannen onder haar vingertoppen en de warmte van zijn huid te proeven. Eens de outfit op de grond lag, gleed haar blik als een hongerig roofdier over hem heen. “There you are. . . I see all of you, and. . . I like what I see.” Nog voor hij het doorhad, stapte ze om hem heen ― haar vinger speels achter het elastiek van zijn boxer gehaakt. “I know of a thousand ways to help you forget about her”, fluisterde ze op dat ene gevoelige plekje net onder zijn oor, hem uitdagend op het bed duwend, “Let me be your distraction.”

AFTER
· w/ Marius · Outside, hallway ·

De wereld, een witte verschijning, besloot de duistere dame vast te leggen in één van haar schetsboeken. Afgelopen dagen had ze niet zoveel tijd eraan besteed, niet zoveel als dat ze zelf wilde. Nero had ze losgelaten zodat hij op zoek kon gaan naar kostbaarheden, informatie voornamelijk. Zijzelf, huppelend bijna, begaf zich vergenoegd door de hallen, naar buiten onder de overkappingen van de binnenplaats.
“Mary Mary quite contrary; how does your garden grow? With silver bells and cockleshells, and pretty maids all in a row”, zong ze zachtjes, haar tekenspullen tegen haar lichaam gedrukt. Het was één van haar favoriete kinderrijmpjes, ze had er zelfs een eigen vioolspel op verzonnen. Hoewel vandaag haar death-day was, zoals zij het bestempelde, waren er uiterst uitzonderlijke momenten voorgevallen waardoor ze het allemaal wat rooskleuriger opnam. Wellicht dat ze om die reden dan ook gekleed was in iets lichter, net zoals haar make-up.
Een figuur, uitgestrekt over de vloer tegen de muur aan, stopte Lilith in haar voetstappen. Graag had ze op zichzelf willen blijven, daar alleen zijn een rust voor zichzelf betrof, echter bij het zien van de persoon besloot ze een andere route te belopen. Grinnikend sloop ze dichterbij, haalde een zwarte marker tevoorschijn, en tekende figuurtjes op diens slapende gezicht. Voor een luttele seconde gleed haar blik over zijn lippen, waarbij ze het niet kon laten zachtjes op haar onderlip te bijten. Het was verleidelijk om haar mond opnieuw de zijne te laten ontmoeten, echter wuifde ze deze gedachten net zo snel weer weg. Gisteravond was een experiment, en een simpel bedankje ― niets meer, niets minder.
Ze nam afstand van Gaston’s zoon, opende haar tekenblok en zetelde zich recht tegenover hem. Met haar blik afwezig zat ze diep verzonken ― het potlood soepel krassend over het papier, waar een figuur zich begon te ontwaren. Hierdoor had ze niet eens door dat het object van haar fascinatie uit zijn sluimering ontwaakte. Het gemurmel liet haar vragend opkijken, aangezien ze iets hoorde over een schoen en haar naam.
Een speels gegrinnik rolde uit haar keel, “Are you dreaming of me now, LeGume?” De persoon in kwestie scheen niet onder de indruk van haar woorden, een zoveelste verrassing voor haar sinds gisteravond, en kaatste grijnzend een opmerking terug.
"Are you sure this ain't a nightmare then?" Een nachtmerrie? Echt kennen deed ze hem waarschijnlijk nog niet, zelfs al vertelde haar zelfverzekerdheid iets anders. Ze had het idee dat de 'onnozele macho' een optreden was, in elk geval voor een groot gedeelte ― dat moest wel met een vader als Gaston. Nu kon ze niet spreken over zijn broers, maar Marius daarentegen. . . vocht hij om in zijn vaders voetsporen te treden of vocht hij er juist tegen?
Een mysterieuze glimlach rustte op haar lippen, alsof ze alle geheimen in de wereld had ontrafeld. Haar violetgekleurde poelen doordrongen de zijne, "Dreams are fleeting. A nightmare's purpose is to retain", mijmerde ze zoetjes, "and to wake one drenched in sweat. I would like to experience you that way, to. . . still remember me in time." Met een enigszins waterig trekje rond haar mondhoek, richtte ze haar aandacht weer op de tekening ― die al ver gevorderd was.
“And I wondered, do you know how to spell your name? Could you write it down for me?” Zonder op zijn antwoord te wachten, stond ze al op om op zijn schoot plaats te nemen, en een pen en het schetsboek onder zijn neus te drukken. Het boek was opengeslagen op de pagina waar zijn schets stond, een leeg vel papier ernaast. “Well? The quicker you’re done, the faster I'll be gone ― should you wish so, at least.”

[ bericht aangepast op 3 sep 2023 - 17:13 ]

[ heaven knows ]

3 sep 2023 - 17:15 Vanparys is offline

Vanparys 27613

MAYA EUDORA RANALLO

Princess of Maldonia • 20 • Mess hall (Élodie)

Élodie lachte terwijl ze met haar mes een laagje boter op haar toast smeerde. Maya probeerde de glimlach die op haar gezicht kroop ietwat tegen te houden en zette ter afleiding haar tas koffie tegen haar lippen. De manier waarop ze boven de rand van de mok spiekte, was een beetje verlegen, bijna stiekem. Ze ving Élodies blik en dronk snel een aantal slokken. Toch kon ze het niet laten om Élodies gezicht te blijven bestuderen. Ze zag er zo anders uit - en tegelijkertijd zag ze er ook precies nog steeds zo uit als in Maya's herinneringen.
"Geloof me," zei Élodie met een glimlach, "de meeste dagen zijn hier verre van explosief. Ik denk dat de kans nog steeds groter is om je hier letterlijk dood te vervelen."
"Ik denk dat ik sneller sterf van een gebroken hart omdat het eten hier zo triest is," zei Maya stil - al wilde ze de opmerking tegelijkertijd ook terugnemen. Ze wilde niet ondankbaar overkomen, wilde niet als elitair gezien worden omdat ze zoveel beter gewend was. Maar toch, het fruit op haar bord zag eruit alsof het er al een hele dag lag en het brood dat ze daarnet opgegeten had, was droog geweest.
Ze had niet door dat Élodie naar het verband rond haar onderarm keek totdat ze er wat van zei. "Is dat van gisteravond?"
Maya zette haar mok weer neer en knikte terwijl ze haar vork oppikte om met een druif te spelen. Ze wist niet wat ze met haar handen moest doen, wist niet goed welke houding ze zichzelf moest geven. Élodie voelde zo vertrouwd - Maya had haar oprecht gemist. Maar... met wat haar ouders haar een aantal jaar geleden verteld hadden... Ze voelde zich ook schuldig, was bang dat Élodies gemakkelijke houding een front was - dat ze er ondertussen ook achtergekomen was en dat ze Maya en haar ouders nu haatte. Maya zou het haar niet kwalijk nemen.
"Glasscherf," zei ze, nog steeds met haar vork tegen de druif tikkend. "Ik snap eigenlijk nog steeds niet helemaal wat er precies gebeurd is..." Ze keek even op, maar haar ogen gingen meer door Élodie heen dan dat ze echt op haar gezicht focusten. "Ik heb de afgelopen paar jaar ook helemaal niets met magie te maken gehad - had niet verwacht er meteen weer zo mee geconfronteerd te worden." Ze glimlachte verlegen, waarna ze haar vork in haar druif prikte. Of wilde prikken - het ding schoot namelijk in plaats daarvan naar de andere kant van de tafel. Maya keek het stukje fruit verbijsterd na.

[ bericht aangepast op 3 sep 2023 - 17:17 ]

help

3 sep 2023 - 21:07 Vanparys is offline

Vanparys 27613

Kai ~~Marmoris~~
^{SOMETHING SOMETHING OF TIRULIA - 20 - OUTSIDE THE HEADMASTER'S OFFICE}

I see fire
Come from below
I hear thunder
Crack on the road
Don't call me liar
Look down the plateau
Cause I see fire
And it's come to take us home

I see fire
Burn the broken road
Hear drums thunder
Shake in the smoke
It rises higher
Can you feel it approach
To light the pyre
They've come to take us home

Deze post vindt plaats na de skip (sorta)
"Dan ziet het er inderdaad naar uit dat ik helemaal niets gemist heb," zei Asha met een lichte glimlach. "Hopelijk slaagt Marius zijn rave een stuk beter. Meestal weten de schuifel partijen wel te doorbreken en de o-zo verliefde stelletjes van de dansvloer te jagen." Kai trok een wenkbrauw op. Meestal lette hij bij officiële, saaie gelegenheden niet zo erg op de stelletjes. Meestal kostte het hem teveel moeite om zijn hoofd helder te houden, om de rest rond hem buiten te sluiten zodat hij zijn best kon doen om Prins Perfect te spelen omdat zijn ouders of de koninklijke garde hem te streng in de gaten hielden. Na wat er met Jane gebeurd was, voordat hij naar Metanoia kwam, duurde het meestal zo'n halve seconde voordat er iemand aan zijn zijde kwam staan wanneer hij zijn mond net iets te ver open trok. En toch zag hij in die arrogante blikken van die arrogante zakken dat hij zijn rebelse reputatie behield. Als één van hen wind had gekregen over wat hij vorig jaar allemaal uitgespookt had, hoeveel meer hij het nog uit de hand had laten lopen... Hij vroeg zich af wat het effect zou zijn moest hij die façade helemaal opgeven. Hij vroeg zich af of het hem überhaupt nog zou lukken om dat masker weer op te zetten. Het was langer dan vier maanden geleden dat hij die rol nog had moeten spelen - vanavond had hij zelfs geen moeite gedaan om Prins Perfect op te zoeken. Hij was er ook van overtuigd dat de combinatie van wiet en alcohol het heel erg moeilijk gemaakt zouden hebben om hem te vinden.
"Of juist niet," voegde Asha nog toe. Kai draaide de kraan dicht toen ze haar vingertoppen over zijn borstkas liet gaan, duwde de drang weg om zijn gedachten met haar te delen. Zou het niet fijn zijn om alles in de fik te steken? Wil je meedoen?
"Laat me weten of je een fles drank gevonden hebt gekregen?" vroeg Asha, terwijl Kai afgeleid zijn armen kruiste en, nog steeds in de douche, tegen de muur leunde. Zijn blik stond op oneindig; zijn gedachten zwommen alle kanten uit. Het duurde even voordat hij de handdoek van het haakje naast de douche griste en zichzelf afdroogde. Hij antwoordde niet meer op wat Asha zei, kauwde afwezig op zijn lip toen ze haar kleren opnieuw aantrok en naar buiten glipte. Haar laatste woorden hoorde hij zelfs niet meer.
Kai sliep die nacht niet. Toen hij droog was, had hij zich even op zijn bed laten vallen om naar het plafond te staren, om na te denken. Wat als hij het allemaal kon platbranden? Wat als hij alle maskers rond hem kon vernietigen? Het duurde niet lang voordat hij rusteloos overeind ging zitten en in de rommelboel die zijn kamer was, kleren opdiepte, terwijl zijn gedachten bleven zwemmen... en bleven zwemmen... Metanoia was een verlenging van een verdorven systeem, van een macht die enkel leugens en ongelijkheid in stand hield om die macht bij dezelfde personen te houden. De school profileerde zich als de perfecte eenheid om leiders te cultiveren, om ze hun eerste stapjes in de wereld te laten zetten en ze groot te brengen tot kritische reflectoren op de wereld; om een betere wereld te creëren. Het probleem was alleen dat ook dat een leugen was. Metanoia wilde geen betere wereld - Metanoia wilde ouders tevreden stellen, en die ouders wilden enkel dat de wereld die zij en hun voorouders gecreëerd hadden, bleef voortbestaan zoals die was. Kinderen werden er opgeleid om kritisch te zijn; dat was wat hen verteld werd, wat van hen verwacht werd, maar eigenlijk was het een voorwendsel om ze gerust te stellen, om ze te laten geloven dat ze geëmancipeerde zielen waren die eigenlijk geïndoctrineerd werden te denken zoals hun ouders wilden dat ze dat deden.
Het erge was dat een heleboel van de studenten dat ook door hadden, maar dat niemand er iets aan deed omdat iedereen te druk met zichzelf bezig was. Kai had verwacht dat de komst van de Ira studenten daar een verandering in zou brengen; op zijn minst het systeem wat uit balans zou brengen. De rebelse acties bleven echter uit - of beperkten zich tot persoonlijk hedonisme waar niemand iets aan had. Kai besefte dat hij exact hetzelfde deed - maar vanavond had hem doen inzien dat dat niet hoefde. Hij had een troef - en hij kon hem maar beter gebruiken.
Uiteindelijk ging Kai niet meer naar Marius' rave.
Met de gedachten die bleven zwemmen... en zwommen, begon Kai (in een gebloemd T-shirt en een onderbroek waarvan hij niet zeker was of hij wel vers was) zijn kamer op te ruimen, om wat rust om zich heen te krijgen. Hij raakte alleen afgeleid toen hij een flesje turquoise nagellak onder één van de bergen kleren tegenkwam, al verpestte hij zijn nagels een uur later alweer omdat hij het toen nodig vond om de akkoorden die tussen de verwarde gedachten zweefden, op gitaar te spelen en op te schrijven. Hij wist niet hoe laat het was toen één van zijn suitegenoten op zijn deur kwam kloppen om te klagen dat hij teveel lawaai maakte, dus trok Kai een gescheurde jeansbroek die half onder zijn bed verstopt lag aan en verkaste hij naar één van de muzieklokalen. Drie uur later, nadat hij erin geslaagd was zijn volledige akkoordenschema uit te schrijven en op te nemen, er een synthetische bas en percussie onder gezet had en te veel tijd besteed had aan het vinden van een master waarmee hij tevreden was, kwam hij zijn viool van de muur in zijn kamer plukken omdat de synthetische versie die zijn laptop hem bood zijn oren haast deed bloeden.
Kai had niet door dat de zon weer op kwam toen hij een melodie boven zijn compositie improviseerde, had niet door dat de muziek zijn ademhaling leidde en dat zijn lichaam er eindelijk in slaagde tot rust te komen. Soms vergat hij hoe graag hij viool speelde - hoe goed hij erin was, hoe verademend het kon zijn. Het voelde als zweven en vallen tegelijkertijd, was iets waar hij zijn hele zelf in kon gooien - de handeling iets waarbij hij gewoon kon zijn en niets anders moest doen. Het was voor Kai de puurste manier van bestaan, de puurste manier om de wereld rond zich te ervaren. Niets anders deed ertoe.
Hij had niet door dat het effect van de alcohol en wiet allang verdwenen was toen hij de opname herbeluisterde en er een microfoon bij nam om vocals op te nemen waarmee hij eigenlijk had moeten beginnen. Toen hij halverwege de opname van een tweede harmonie was, hoorde hij geklop op de deur - en hij schrok zich een ongeluk.
Er stond een student aan de open deur van het muzieklokaal waar Kai zat. Hij hield op met zingen en trok de koptelefoon die hij op had van zijn hoofd, knipperde even verward met zijn ogen toen hij de klank van haar gitaar in zijn hoofd hoorde. Ze klonk onwennig - bijna bang. De klok aan de muur vertelde hem dat het elf uur was.
"Sorry, wat?" zei hij terwijl hij de opname stopzette en inwendig vloekte omdat hij net zo goed bezig geweest was.
"Ik moet je even meenemen naar de rector," zei het meisje waarvan Kai de naam niet wist, al kwam haar gezicht hem wel bekend voor. Hij besefte dat ze aan het onthaal werkte in het rectoraat, waar hij welgeteld één keer eerder was geweest. Haar stem klonk als een grafzerk toen ze de woorden uitsprak en Kai trok een wenkbrauw op.
"Kan ik eerst mijn spullen..." begon hij, maar ze onderbrak hem.
"Ik vrees dat het dringend is." Kais opgetrokken wenkbrauw werd vervangen door een frons, maar hij knikte kort. Hij diepte uit zijn broekzak de sleutel van het lokaal op, die hij vorig jaar van de conciërge gestolen had en sloot de deur achter zich toen hij de student volgde. Ergens wist hij dat hij bang zou moeten zijn, ook al had hij niet eens gedacht aan de gevolgen van gisterenavond, maar toen hij aan de andere kant van de bureau zat tegenover de rector, voelde hij eigenlijk nog steeds niets behalve verveling. Toen de rector hem om een verklaring voor gisteravond vroeg, kon hij zichzelf nog net inhouden om zijn schouders op te halen. De klank van de rectors contrabas klonk streng, maar ongeduldig. Voordat hij er erg in had, had Kais eigen viool zich erin gemengd met een gevoel van vertrouwen, overtuiging. Kai was onschuldig - er was niemand die kon bewijzen dat hij verantwoordelijk was voor de gebroken ramen.
"Voor zover ik weet, heb ik helemaal niets te maken met wat er gisteren gebeurd is," zei hij onschuldig. Hij ging wat rechter in zijn stoel zitten, knipperde om er een schepje bovenop te doen met zijn ogen. De rector zuchtte.
"Kai," zei hij - niet verwijtend, eerder vermoeid, misschien zelfs een tikkeltje bezorgd. Kai kauwde op zijn onderlip. "Zelfs als er geen filmpje op het schoolnet verschenen was - minstens twintig mensen hebben je gisteren Amor op een tafel zien gooien. Hij ligt nog steeds in de ziekenboeg."
Kais mond vormde een O, alsof hij niet aan dat deel gedacht had (eigenlijk had hij dat ook niet). Schuldgevoel drong echter niet tot hem door - het enige dat in hem opkwam was eigenlijk ergernis. Dat liet hij niet op zijn gezicht spelen, liet hij ook niet doorklinken in zijn viool. Die verweefde zich nog steeds met de contrabas van de man voor hem; gaf hem het gevoel dat alles oké was, dat er eigenlijk helemaal geen reden was om Kai op het matje te roepen. Kai had helemaal niets te verbergen, had alles gisteren gewoon even uit de hand laten lopen maar had er spijt van. Hij keek berouwvol op, maar zei niets.
"En dan hoor ik gisteren van mevrouw Potts dat je in de voormiddag ook met Lyra gevochten hebt," voegde de rector toe. Kai deed zijn mond open om daar iets op te zeggen, maar klapte hem weer dicht toen de rector hem met een handgebaar afwimpelde. "Ik weet dat het soms moeilijk voor je is," zei de man, waarop Kais wenkbrauw voor een halve seconde even de lucht in schoot (al leek de oude man het niet op te merken), "maar het is belangrijk om discipline te hebben, om jezelf in de hand te houden en je niet te laten provoceren door mensen die je... niet zo graag mag." Het kostte Kai moeite om zijn gezicht in de plooi te houden, om niet spottend te beginnen lachen. "Je punten mogen er niet onder leiden, Kai," zei de man tegenover hem medelevend. Kai knikte, zijn gezicht nog steeds spijtig. "Maar we zijn er uiteraard om je te helpen. Je ouders zijn het ermee eens dat je baat zult hebben bij bijles en regelmatige opvolgingsgesprekken." Shit. Kai kon de golf irritatie die bij hem opwelde, niet onderdrukken. Hij trok zijn kracht terug, probeerde zijn gezicht in de plooi te houden, maar hij merkte aan de opgetrokken wenkbrauw van de rector dat hij het gezien had. Kai balde zijn vuisten onder tafel.
De rector keek even op de klok die achter Kai hing. "Ze zouden er binnen een halfuurtje zijn om even met jou en je zus te praten," vervolgde het schoolhoofd en Kai klemde zijn kaken op elkaar, probeerde zich vast te houden aan het onverschillige gevoel dat hem daarnet en afgelopen nacht zo heerlijk overspoeld had. Het schoolhoofd keek hem afwachtend aan en Kai zocht naar woorden die niet te bijtend zouden klinken.
"Meneer," begon hij, waarna hij even zijn keel schraapte, "ik vind het om eerlijk te zijn spijtig dat u niet eerst de moeite gedaan hebt om mijn kant te horen voordat u naar mijn ouders gebeld hebt." Woeps, kwam het er toch vinniger uit dan hij gewild hebt. De rector keek heel even verbijsterd, maar plooide zijn gezichtsuitdrukking toen weer in iets dat neutraler was. Hij verontschuldigde zich, gaf aan dat de situatie toch echt wel serieus was en Kai verontschuldigde zich (bijna knarsentandend) langs zijn kant. Toen het gesprek afgerond was en Kai met een grimmigere stemming dan daarvoor het rectoraat uit liep, passeerde hij eerst langs het muzieklokaal om zijn spullen op te halen.
Een uur later, toen Kai doelloos op zijn bed door filmpjes lag te scrollen, vloog zijn kamerdeur zonder pardon open. Kai was even bang dat de klink de spiegel aan de muur aan diggelen zou slaan. Hij krabbelde overeind, klaar om de persoon die binnenkwam uit te kafferen - toen hij zag dat het zijn vader was. Hij zag er razend uit. Kai spiegelde zijn vijandige houding meteen, sloeg niet eens acht op zijn moeder en Naia die achter Eric opdoemden. Ariel zag er vreselijk teleurgesteld uit, maar deed niets om haar echtgenoot te kalmeren.
Zonder iets te zeggen kwam Eric de wanordelijke kamer binnen - leek even te verbouwereerd om op woorden te komen. Kai hoorde de razernij van zijn vaders viool, hoorde die weergalmen in de harp van zijn moeder en van Naia, waar hij ook bezorgdheid ontdekte. Hij vloekte inwendig toen hij zijn vaders ogen naar de asbak op de rand van zijn bureau gleden, en toen naar het cannabisplantje dat ernaast stond. Toen hij terug naar Kai keek, leek hij heel even hulpeloos. Het duurde een halve seconde, maar Kai had het gezien - had het gehoord.
"Maak je zakken leeg," zei Eric laag.
"Er zit helemaal niets in mijn zakken," kaatste Kai grimmig terug, maar hij trok de stof toch vinnig naar buiten om zijn punt kracht bij te zetten. Erics ogen vlogen opnieuw over de kamer heen, spotten Kais portefeuille en het blikken doosje op zijn nachtkastje. Hij beende langs zijn zoon heen en graaide de twee voorwerpen mee, checkte met een gezicht vol walging de inhoud en haalde al Kais cash geld en zijn bankkaarten uit de portefeuille, waarna hij de portefeuille zelf opnieuw op het nachtkastje sloeg en terug naar Kai liep. Hij had zijn vader nog nooit zo kwaad gezien. Hij wilde bijna gaan glimlachen, voelde zich aangesterkt door die versie van zijn vader, wilde hem uitdagen om verder te gaan. Dat deed hij helaas niet. Kai wachtte af totdat Eric hem een snijdende opmerking zou geven, maar die kwam niet. In plaats daarvan schudde de man met zijn hoofd, teleurgesteld, leek alle energie uit hem weg te vloeien.
"Wat ben je in godsnaam aan het doen, Kai?" zei zijn moeder vanuit de deuropening.
Ze gingen met hun vieren opnieuw naar het rectoraat, een mooi familie-uitje dat in de gangen van Metanoia veel bekijks kreeg. Kais gezicht was emotieloos, zijn geweten onbestaand toen hij zichzelf inhield om tegen zijn ouders en Naia te beginnen schreeuwen toen ze met de rector begonnen te discussiëren over hoe ze Kais gedrag konden reguleren, toen ze over sancties spraken alsof hij niet eens in de ruimte was. Hij deed zijn best om beleefd te blijven in het bijzijn van het schoolhoofd, probeerde dat berouwvolle masker op te houden, deed zijn best om Prins Perfect te spelen, maar hij voelde hem tussen zijn vingers wegglippen. De irritatie drukte op zijn gedachten, duwde tegen de lijnen vioolspel die hij door de vier anderen in de ruimte gespannen had; wakkerde hun eigen irritaties aan. Toen zijn vader hem uiteindelijk beval om buiten te wachten, kostte het al zijn wilskracht om zich tegenover de rector te excuseren en de deur niet achter zich dicht te gooien.

[ bericht aangepast op 3 sep 2023 - 21:08 ]

help

5 sep 2023 - 17:30 Baxter is offline

Baxter 4988

𝐿𝑎𝑟𝑠𝑒𝑛 𝑁𝑖𝑘𝑙𝑎𝑠 𝑂𝑙𝑑𝑒𝑛𝑏𝑢𝑟𝑔

Zodra ik mijn ogen opende, werd ik begroet met het gevoel alsof er iemand met een moker zijn frustraties aan het uiten was op mijn hoofd. Een duidelijke indicatie over wat er zich gisteravond had afgespeeld.
Met enige tegenzin lichtte ik me van mijn bed, en opende ik de gordijnen. Waar ik had gehoopt dat het felle licht me misschien wakker zou schudden, had het er enkel voor gezorgd dat ik nog meer gedesoriënteerd raakte. Ik knipperde een goed aantal keer om aan het felle licht te wennen, waarna ik op het uiteinde van mijn bed neer zakte.
Mijn gedachtegang was één grote wazige brei waar ik maar geen wijs uit kon worden. Ik haalde een hand over mijn gezicht terwijl ik in mijn hoofd mijn stappen aan het het na gaan was. Ik was de avond alleen begonnen, bijna verdrinkend in zelfmedelijden. Het had ervoor gezorgd dat ik naar de drank had gegrepen. Hoewel alcohol eigenlijk verboden was op de grond van Metanoia, wist ik dat de punch gespiked was door mijn mede Ira studenten. En ik werd inderdaad niet teleurgesteld.
Halverwege de avond werd ik vergezeld door een al flink aangedane Crimson, tot dit onderonsje ruw verstoord werd. Al snel werd het duidelijk dat er een zekere dramaqueen verlegen zat om aandacht. Er veel zin er aandacht aan te besteden of woorden aan vuil te maken had ik niet, tot het duidelijk werd dat Amor zich in een benarde situatie bevond.
Waar ik mezelf wijs bleef maken dat ik me nooit meer bezig hield met mijn lieftallige ex, zorgde elke klap welke hij kreeg ervoor dat mijn maag zich omkeerde. Het feit dat Kai hem kwaad deed maakte me furieus. Het was duidelijk dat iemand hem op zijn nummer moest zetten.
Het liefst had ik deze rol aangenomen, maar ik kon me niet herinneren dat ik dit daadwerkelijk had gedaan. Na dit beeld kon ik me sowieso niets meer herinneren. Iets wat hoogst waarschijnlijk aan de drank te wijten was. Ik had nooit écht goed tegen drank gekund. Het was niet of ik er extra vervelend of agressief van werd, ik werd er vooral heel erg moe van. Het verbaasde me ergens dat ik gewoon ik mijn eigen kamer wakker was geworden. Negen van de tien ervaringen met alcohol in het spel liepen toch wat anders af.
Mijn gedachten waren blijven hangen bij Amor. Hoe hard ik er ook tegen vocht, ik bleef een zwak voor hem hebben. Ik vroeg me af hoe het met hem was afgelopen na zijn confrontatie met Kai. Mijn ego maakte dat ik er liever niet aan wilde geloven, maar ik was wel degelijk bezorgd om hem. Misschien was het tijd om de strijdbijl te begraven... Misschien moest ik me eens over mijn ego heen zetten.

Eenmaal ik me weer had opgefrist en mijn kapsel had gefatsoeneerd, stapte ik mijn kamer uit. Weliswaar met enige weerstand begaf ik me dan toch maar richting de ziekenboeg, er vanuitgaand dat Amor zich daar bevond. Hij was altijd al eigenwijs geweest, dus het zou me ook niets verbazen als ik bij het foute eind zat. Ik wilde gewoon weten of hij oké was.
Onderweg werd het steeds duidelijker dat ik niet de enige was met een hangover. De middag was al aangebroken en de gangen leken bijna verlaten te zijn.
Ik hoorde wat gerommel aan het eind van de gang, een deur die dicht sloeg, gevolgd door een duidelijk geagiteerde Kai welke de hal betrad.
Onbewust had ik mijn vuisten gebald. Mijn ademhaling versnelde, welke wolkjes achter liet in de plotseling drastisch van temperatuur gedaalde lucht. Hoewel ik inmiddels aardig goed wist hoe mijn krachten onder controle te houden, overmande deze me nog wel eens bij heftige emoties. Het beste was geweest me om te draaien, om zijn negatieve energie compleet te negeren en achter me te laten. Toch kon ik het borrelende gevoel wat controle nam over mijn lichaam niet negeren. Mijn kiezen knarsten op elkaar en mijn vuisten brandde.
Voor ik het wist had ik mijn vuist recht in het gezicht van Kai geplant. Tegelijkertijd met dat mijn vuist zijn gezicht raakte, hoorde ik het een en ander kraken. Echter deed het me weinig, het enige wat ik wilde was hem aan doen wat hij bij Amor had gedaan. Hij had het recht niet gehad hem zo te behandelen. Ik was zelf de afgelopen jaren niet per se een grote Amor fan geweest, en ik had dan ook geen idee waarom ik nu plotseling overspoeld werd met gevoelens wanneer ik aan hem dacht.
Ik schudde mijn vuist los, alvorens ik mijn onder arm tegen Kai zijn strot drukte en hem hiermee hardhandig tegen de muur aan duwde.
"You're such a fucking brat. You're feeling so sorry for yourself, aren't you? Poor little prince..." gaf ik hem een sneer, alvorens ik wat meer druk uitwerkte op zijn hals. "Just grow the fuck up! We've all got shit to deal with. It's fine that you want to destroy yourself, but it does not give you the right to act out and take everyone down with you in the process." snauwde ik. Ik was ziedend. Ik wist precies hoe Kai in elkaar stak, en normaliter maakte ik me er niet te druk om. Het was niet mijn probleem als hij zijn toekomst wilde vergooien. Maar nu hij aan iemand zat waar ik van hield, was het een ander verhaal. Het maakte me ziedend.
Ergens had ik medelijden met hem, ik wist hoe het voelde je geen raad te weten. Om opgesloten te zitten.
Toch mocht dat hem geen vrijbrief geven andere mensen het leven zuur te maken, en het werd hoogtijd dat hij zich daar bewust van ging worden.

How far is far

5 sep 2023 - 20:21 Vanparys is offline

Vanparys 27613

Kai ~~Marmoris~~
^{SOMETHING SOMETHING OF TIRULIA - 20 - OUTSIDE THE HEADMASTER'S OFFICE}

We lose all control of our senses, so slowly
Give them up until we're defenseless, so surely
This is not what you think it is
This is not what you, this is not what you
This is not what you think it is
It's worse

And we're getting sick of your doublethink
We see you all and now the walls are cavin' in
And maybe I'm flawed, but I do exist
My thoughts are mine, I didn't sign up for this
Now my spirit can barely function, it's ugly
No longer fit for public consumption
Well, I guess that's somethin'

Hij was zijn wiet kwijt, hij was zijn geld kwijt - en als Eric zijn zijn kreeg, zou zijn hele kamer uitgemest worden en was hij sowieso ook zijn sigaretten kwijt. Als Kai niet zo hard zijn best had willen doen om zijn goeie indruk bij de rector te sparen (al zouden zijn ouders al zijn harde werk nu sowieso de grond in boren), had hij de deur achter zich een dreun met zijn vuist verkocht. Alleen vond iemand het nodig zijn gezicht een dreun te verkopen. Het duurde even voordat Kai doorhad dat die iemand zijn neus (alweer) gebroken had. Dat kan je godverdomme niet menen. Kais hoofd zat nog teveel in het gesprek van daarjuist om snel te reageren, om door te hebben dat de temperatuur in de gang gedaald was, was te overrompeld door de overdonderende, dissonante pianonoten die samen met de vuist tegen zijn hoofd gebeukt hadden.
En zijn dag was zo goed begonnen. (Technisch gezien was gisteren nooit geëindigd.)
Kais hand ging automatisch naar zijn neus, maar hij proefde het bloed al voordat hij het zag. Hij keek door zijn wimpers op naar Larsen, een wenkbrauw opgetrokken. Het volgende moment bonkte Kais achterhoofd tegen de muur en had hij Larsens onderarm tegen zijn keel. Hij wilde eigenlijk diep inademen en zuchten, maar hij kreeg geen lucht meer, dus likte hij het bloed maar van zijn lippen en keek hij Larsen met een lome blik aan toen die met een hele preek van wal stak.
Het was lang geleden dat de kleine ijsprins nog zo dicht in zijn buurt geweest was. De laatste keer dat hij hem gezien had, was aan de ingang van de kapel, waar een heleboel genodigden zaten te wachten tot hij kwam opdagen. Kai was verscholen geweest in de schaduwen van het portiek en betwijfelde of Larsen hem zelfs gezien had - maar hij herinnerde zich de ontzetting op Larsens gezicht nog goed, hoe hij als een opgejut wild beest in het midden van een groep koninklijke wachters had gestaan, die het volgende moment meer weghadden van ijspegels. Kai had toen de vrieskou in zijn ogen voelen prikken, had de condens op zijn wimpers weggeknipperd, had zich omgedraaid en was naast Naia gaan zitten alsof er niets gebeurd was. Zijn tweelingzus had zijn kraag weer goed getrokken, om de blauwe plek in zijn hals te verbergen, en twee seconden later ontstond een chaotische rumoer.
Kai voelde Larsens koude adem tegen zijn bloedende neus. De helft van wat hij zei, ging zijn ene oor binnen en het andere weer uit. Hij spande zijn nekspieren aan om wat ruimte te creëren, slaagde erin een piepklein beetje lucht tussen zijn lippen te krijgen, maar voelde de druk achter zijn ogen opbouwen. Desondanks - en hij wist niet goed waarom precies, misschien gewoon om Larsen op de kast te jagen - verscheen een scheve glimlach om zijn lippen. Kai legde zijn vingertoppen zacht tegen Larsens borstkas, alsof hij hem wilde wegduwen. In plaats daarvan slopen ze naar boven, langs zijn hals. Hij tikte bijna lief tegen Larsens kaak en nam zijn kin tussen zijn vingers alsof zijn gezicht iets breekbaars was. Eigenlijk was dat ook zo. Stiekem zat die kriebel er wel, had zijn andere hand zich samengebald om de breekbaarheid van Larsens gezicht even uit te testen, maar hij hield zich (voorlopig) nog even in.
"Grappig," kraste Kai, die amper genoeg lucht had om iets uit zijn keel te krijgen. Hij maakte zijn lippen nat en fronste even, keek naar beneden, waar Larsens arm nog steeds tegen zijn opgespannen nek duwde, indicerend dat het moeilijk was om op deze manier een babbel te slaan. Hij herinnerde zich hun discussie van drie jaar geleden, op het balkon van de bibliotheek in Arendelles koninklijke paleis. De gelijkaardige kwade pianoklanken, die Kai nu volop toeliet in plaats van ze weg te duwen omdat hij niet aan die kracht had willen toegeven. Sneeuw en dennenbomen; hij rook het nu ook, gemengd met zijn eigen bloed.
Kai echode Larsens eigen woorden van zo'n drie jaar geleden, al klonken ze nogal verstikt: "Trots op je speech?"

help

5 sep 2023 - 23:46 glowfaery is offline

glowfaery 1525

✧ daughter of ~~Lightning~~ Montgomery McQueen ✧ outfit ✧ at the parkinglot w/ Hudson ✧

════ ⋆🏁⋆ ════
𝙸 𝙳𝙴𝙲𝙸𝙳𝙴 𝚆𝙷𝙴𝙽 𝙸'𝙼 𝙳𝙾𝙽𝙴
════ ⋆🏁⋆ ════

NASH MCQUEEN

𝙻𝙸𝙶𝙷𝚃𝙽𝙸𝙽𝙶 𝙱𝙾𝙻𝚃

╴╴╴╴╴╴╴╴╴╴╴╴

NA DE SKIP

Hoewel Nash haar broer soms ook echt goed zat kon zijn, was hij op school een soort veilige haven. Hoewel ze altijd al een heel sociaal persoon was van nature, merkte ze dat ze het op de school lastiger vond. Ze was altijd omringd geweest met mensen met dezelfde passie voor autosport en dezelfde hobbies, waardoor het nu allemaal moeilijker voelde om dingen te vinden waar ze over kon praten met klasgenoten.
Dus in plaats van haar bed te kruipen en de rest van de dag zich te vervelen met social media, besloot ze Hudson maar op te zoeken. En de jongen was zeker voorspelbaar, want ze hoefde hem niet eens een berichtje te sturen om te weten waar hij zou uithangen.
Normaal was het gevloek van de jongen al genoeg om hem te pesten met dat ze tegen hun vader ging vertellen wat voor taalgebruik hij had. Maar voor nu hield ze zich in, het juist gooiend op zijn voorspelbaarheid.
Zodra de bezorgdheid bij de jongen op zijn gezicht toonbaar werd, hij iets te snel overeind kwam en daardoor zelfs even wankelde, besefte ze zich dat ze gewoon haar mond had moeten houden. Nash was ervan uit gegaan dat ondertussen iedereen wel wist wat er gebeurd was gisteravond, zelfs als ze niet naar het feest waren geweest.
Ze had gewoon der mond moeten houden.
”Wat?” bracht hij uit. Nash duwde haar lippen op elkaar, terwijl ze haar vingers om de rand van de bloembak sloeg. ”Wat is er gebeurd? Wat heb je - heeft iemand je iets aangedaan?” ging hij verder, voor er een zucht over zijn lippen rolde.”Shit, sorry,”
”Ik ben helemaal okay, Huds,” beloofde ze hem, in de hoop dat - dat hem iets weet te kalmeren. Als hun vader der niet van school zou halen, dan zou het haar niks verbazen als Hudson dat zelf wel zou doen.
”Ik had met je mee moeten gaan,” sprak hij, en het meisje rolde met haar ogen. Ze hadden nu het punt bereikt, dat het niet uitmaakte wat ze zou zeggen, hij zou toch wel gestresst blijven.
”Ik heb niks,” sprak ze, haar armen uit strekkend als bewijs dat ze niet gewond was. “Iemand liet glas exploderen of iets, ik heb geen idee hoe die magie werkt,” probeerde ze uit te leggen. Maar er viel weinig uit te leggen als ze zelf niet eens snapte wat er gebeurd was. “Ik ben alleen met een meisje meegelopen naar de ziekenboeg, voor de rest is er niks,” benadrukte ze.
“Als je mee was geweest had je er toch niks aan kunnen doen,” ging ze verder, terwijl ze met haar handen over haar rokje streek. Het afgelopen jaar had ze hard geleerd hoeveel haar mentale gezondheid effect had op haar lichaam. En het feit dat ze niet van ellende haar krukken of wandelstok had moeten pakken, was voor haar een sterk genoeg teken dat het ook echt okay met haar ging. Zelfs al had ze gister een paniekaanval gehad, ze leerde er langzaam aan misschien toch wat beter mee om te gaan. De pijnstiller om te kunnen slapen hoefde Hudson niet te weten, dat bleef tussen haar en de verpleegster, misschien der therapeut.
“Weet je wie ik gister op de gangen zag lopen trouwens,” begon ze, precies wetende welk onderwerp de jongen hopelijk genoeg kon afleiden. “Asha,” grijnsde ze breed. Ze zou niet in details hoeven treden, dat was zeker haar verhaal niet om te vertellen. Maar ze kon zeker wel Hudson plagen als ze wilde.

⚡️

◤◢◤◢◤◢◤◢◤◢◤◢◤◢

8 sep 2023 - 0:28 Baxter is offline

Baxter 4988

ᗩ S ᕼ ᗪ ᕮ ᐯ I ᒪ

Mijn avond was volkomen anders gelopen dan hoe ik deze in gedachten had. Zo was ik ook geëindigd met een onverwacht iemand. Iemand wie mijn honger naar chaos en avontuur wist te voeden. Iemand wie me steeds hongeriger maakte.
Voor ik het wist vonden mijn handen als vanzelf hun weg over haar satijnen lichaam. Ik had er nooit eerder bij stilgestaan, maar nu ik daadwerkelijk de tijd nam haar goed in me op te nemen besefte ik me pas wat voor een schoonheid ze eigenlijk bezat. Met haar lelieblanke huid en haar donkere haren, ze leek wel van porselein. Nochtans wist ik maar al te goed dat deze dame alles behalve breekbaar was. Dit was dan ook één van de redenen geweest dat ik haar graag bij mijn bende wilde. Ze had lef en stond haar mannetje wel. Dat ze wel het een en ander durfde had ze inmiddels wel bewezen.
Lustig liet ik al mijn zintuigen haar verkennen, haar geur diep in me opnemend. Ik kon mijn vinger er niet opleggen waar ze precies naar rook, het maakte me enkel gretig. Steeds hongeriger naar haar. Naar haar sensuele aanrakingen, de nasmaak welke haar huid achterliet op mijn tong.
Waar mijn vuurtje zo goed als gedoofd was geweest, had Lilith deze weer volledig laten op laaien. Sterker dan sinds lange tijd. Het was een tijdje geleden sinds ik voor het laatst met iemand de lakens had gedeeld. Ik had er vanavond niet op gerekend, ik had überhaupt niet verwacht dat er iets tussen Lilith en mij zou gebeuren. Maar desalniettemin was haar gezelschap meer dan welkom.
Voor een moment was al mijn besef van tijd kwijt geweest. Volgens de klok zou het niet lang meer duren voor de zon weer zou verschijnen. Het betekende niet alleen dat het bijna tijd voor het ontbijt was, het betekende in dit geval ook dat ik iemand een felicitatie verschuldigd was.
Voor een moment bekeek ik haar in stilte, langzaam de rook van mijn sigaret uitblazend. Daaropvolgend drukte ik een kus op haar voorhoofd, waarna ik mijn lippen dicht bij haar oor bracht en er "Happy birthday..." in fluisterde.
Het was bijzonder makkelijk haar verjaardag te onthouden. De dag na Halloween, de feestdag welke me stiekem altijd een beetje aan haar deed denken. Op de beste manier. Halloween was mijn favoriete feestdag.
Na mijn zoektocht naar de asbak op mijn nachtkastje, draaide ik me weer naar haar om. Om tot de ontdekking te komen dat ze niet langer meer naast me lag. Het raadsel was echter al snel opgelost, toen ze voor me op doemde gehuld in mijn leren jasje.
"If you want to gift me, take me for a ride on your motorcycle. ...Or is Candy the only one allowed to steal your jacket? Among other things. . ." sprak ze uitdagend. Mijn wenkbrauwen schoten speels omhoog.
In een soepele beweging kwam ik van het bed af, en trok ik haar door middel van het jasje terug naar me toe. Ik pakte haar kin beet, zodat ze me wel aan moest kijken. "I believe you have something that belongs to me," grijnsde ik, alvorens ik kort mijn neus in haar haren verstopte en de geur in me opnam.
"There are loads of things that I am learning about you today... So, you're a thief now aswell, huh?" mijn hand vond zijn weg van het jasje naar de holte van haar rug, waar ik deze liet rusten.
"If you want it that bad, you'll have to do something for it." grijnsde ik ondeugend, waarna ik mijn gezicht gevaarlijk dicht bij die van haar bracht en haar onderlip kort tussen mijn tanden nam.
Mijn hand gleed behendig in de zak van de jas, waar ik de sleutel van mijn motor uit viste, welke ik vervolgens triomfantelijk in de lucht, net boven haar hoofd liet bengelen. "Guess you'll have to race me for it."

Ondanks het feit dat ik geen uur slaap had gehad, zat ik vol energie. Iets wat waarschijnlijk te wijten was aan de adrenaline welke los was gekomen door het niet slapen, maar ik had zo mijn vermoeden dat het ook deels te wijten aan het feit wat er zich vanavond, of eigenlijk vanochtend, af had gespeeld.
Het liefst had ik nog rond getourd, maar duty called. En daarmee bedoelde ik mijn lieftallige tweelingzus. We hadden niet overdreven vaak contact met elkaar, en zeker niet via telefoon. Überhaupt ontmoette we elkaar nooit gepland.
Wanneer Poppy me belde, betekende dat meestal dat er een noodgeval was. Ze hoefde er niet veel woorden aan vuil te maken voor ik door had dat het over moeder lief ging.
Had ik er zin in meer energie te verspillen aan deze vrouw welke zich onze moeder noemde? Nee. Maar ik liet mijn zus er niet alleen mee zitten, hoe groot die neiging misschien ook was.
Ze had me verzocht haar te ontmoeten in één van de cafés in het dorpje vlakbij, een plek waar ik enkel kwam wanneer mijn snack voorraad opwas of wanneer ik nieuwe motorolie nodig had.
Ik parkeerde mijn motor naast het gebouw, en wierp snel een blik naar binnen. Op zoek naar de welbekende rode lokken. Ik zuchtte en sloeg mijn ogen dramatisch ten hemel. Natuurlijk liet ze weer op zich wachten.
Ik liet mezelf neer zakken op een bankje, ergens zo ver mogelijk in de hoek, en gooide mijn benen op tafel. Motorrijden was praktisch mijn favoriete ding op deze aardkloot, maar het liet me wel altijd innig verlangen naar een sigaret. Ik toverde het gehavende pakje uit mijn zak, en stak er vervolgens eentje op.
Net toen ik deed of ik me uiterst geïnteresseerd aan het verdiepen was in de menu kaart, hoorde ik het belletje boven de deur rinkelen. De sterke geur van haar parfum was eerder binnen dan zij zelf, welke me praktisch in mijn gezicht sloeg.
Met een schuine grijns legde ik de kaart terug op tafel, wachtend tot de eerste belediging mijn kant op zou komen.

[ bericht aangepast op 8 sep 2023 - 9:00 ]

How far is far

8 sep 2023 - 11:34 Baxter is offline

Baxter 4988

𝐿𝑎𝑟𝑠𝑒𝑛 𝑁𝑖𝑘𝑙𝑎𝑠 𝑂𝑙𝑑𝑒𝑛𝑏𝑢𝑟𝑔

Het had mijn vuist weinig tot geen moeite gekost de weg naar Kai zijn gezicht te vinden. Het leek wel of ik in een stroomversnelling terecht was gekomen. Zodra het idee opdoemde in mijn hoofd was mijn vuist al onderweg geweest, druppelde er al bloed op Kai zijn shirt.
Ik stond er stiekem een beetje versteld van hoe makkelijk het ging, hoe er nul aarzeling in mijn beweging zat.
Ondanks het feit dat mijn actie me lichtelijk van mijn stuk had gebracht, werd ik voornamelijk overrompeld door de adrenaline die er door los was gekomen.
Die welverdiende klap tegen zijn neus voelde goed en het smaakte naar meer. Het voelde goed eens mijn handen echt vuil te maken, in plaats van mijn krachten al het werk te laten doen.
Toch, zodra mijn scherpe blik die van hem had gevonden ontstond er enige aarzeling. Waar het een fractie van een seconden nog zo aanlokkelijk had geleken meer schade toe te brengen aan zijn fragiele gezicht, was er nu iets wat me ervan weerhield.
Maar mijn punt nog altijd niet gemaakt, althans, niet genoeg naar mijn smaak. Dus besloot ik maar over te gaan op woorden.
De blik in zijn ogen vertelde me dat deze weinig indruk maakten, iets wat me niet verbaasde maar mijn bloed desalniettemin liet koken. Hij was zo ontzettend arrogant.
Het enige wat hij leek te kunnen was grijnzen…
God, wat wilde ik graag die grijns van zijn gezicht slaan.
Het feit dat hem hem zo goed als niets leek te doen zorgde ervoor dat ik me geen houding wist te geven. Iets waar Kai maar al te graag misbruik van maakte.
Ik wist niet waarom ik het toestond, misschien omdat ik ergens diep van binnen toch wel verlangde naar die aanraking. Iets in mij hunkerde naar wat er zich drie jaar geleden had afgespeeld.
Ik hield mijn kille blik strak op hem gericht, zijn bewegingen nauwlettend in de gaten houdend. Het gemak waarmee hij zijn zetten deed lieten mij walgen. Ik klemde mijn kaken strak op elkaar en ik kneep mijn vuist zo hard samen dat mijn nagels zich in mijn handpalm boorden. Het jeukte om mijn vuisten opnieuw te gebruiken, maar ik wist me in te houden.
“God, je bent zo fucking arrogant…” siste ik tussen mijn tanden door. “Je leert ook nooit, hè?” sprak ik laag, bijna grommend, alvorens ik mijn spieren wat ontspande en hem wat ruimte gunde.
Geïrriteerd sloeg ik mijn ogen ten hemel na zijn woorden. “Ik snap eigenlijk niet waarom ik mijn energie hier nog in stop…” zuchtte ik alvorens ik mijn arm liet zakken en kort in mijn neus brug kneep. “Maar je maakt het zo aanlokkelijk je tanden eruit te slaan.” sprak ik hoofdschuddend.
Ik was me er maar al te goed van bewust wat hij aan het doen was, mij confronteren met wat er tussen ons speelde toen in Arendelle. Het maakte me kwaad dat hij het lef had mij een spiegel voor te houden. Hij, van alle mensen…
Maar dat was niet het enige gevoel wat hij hiermee liet ontwaken. Het vuurtje waarvan ik dacht dat deze lange tijd gelden was gedoofd, begon te smeulen. Kai was destijds niets meer geweest dan een gemakkelijke prooi geweest. Tijdverdrijf. Toch was er dat vlammetje. Prematuur, maar aanwezig.
Ik vernauwde mijn blik toen mijn ogen over zijn bebloede gezicht gleed, nog altijd die arrogante grijns dragend. Aan zijn haren trok ik zijn hoofd opnieuw tegen de muur, en bracht mijn gezicht gevaarlijk dicht bij dat van hem. De sterke geur van ijzer drong mijn neusgaten binnen. Het kostte enige moeite mijn ogen van zijn lippen te houden, welke hij zojuist provocerend had afgelikt. “Geef me één goeie reden waarom ik me in zou moeten houden…” sprak ik laag, zonder enige vorm van emotie, mijn zware ademhaling duidelijk zichtbaar in de ruimte.

How far is far

9 sep 2023 - 21:57 Vanparys is offline

Vanparys 27613

┏━━━ ━━━┓
𝚆𝙾𝙽𝙳𝙴𝚁𝙵𝚄𝙻, 𝙽𝙾𝚆
𝙶𝙾 𝙰𝚆𝙰𝚈.
┗━━━ ━━━┛

HUDSON MCQUEEN

𝙻𝙸𝚃𝚃𝙻𝙴 𝙻𝙸𝙶𝙷𝚃𝙽𝙸𝙽𝙶
24 | parking lot | Nash

"Ik ben helemaal okay, Huds," zei Nash, maar Hudson keek haar argwanend, bezorgd aan, al probeerde hij dat te verbergen. Hij haatte het om zich machteloos te voelen. De gedachte dat Nash iets overkomen was - dat haar alweer iets overkomen was - maakte hem gekker dan hij zou willen toegeven. "Ik heb niks," vervolgde ze, waarna ze haar armen uitstrekte ter bewijs. Hudson deed zijn best om ze niet gedetailleerd te inspecteren. Hij ging weer op zijn hurken aan zijn motor zitten - niet dat hij er met zijn kleine multitool nog iets aan kon doen, maar het gaf hem iets om mee bezig te zijn. "Iemand liet glas exploderen of iets, ik heb geen idee hoe die magie werkt."
"Daar ben je niet alleen in," mompelde Hudson stil terwijl hij de inhoud van de motor nog maar eens checkte - niet dat hij onderhand niet wist wat het probleem was, maar dan deed hij ten minste alsof hij iets nuttigs deed in plaats van Nash te irriteren met zijn bezorgde-grote-broer-syndroom.
"Ik ben alleen met een meisje meegelopen naar de ziekenboeg, voor de rest is er niets," zei Nash. Hudson keek op, zijn wenkbrauwen opgetrokken (hij was vreselijk slecht in doen alsof).
"Zeker?"
"Als je mee was geweest, had je er toch niks aan kunnen doen," ging Nash verder. Ze trok even haar rokje goed. Hudson moest toegeven dat ze er best oké uitzag, dat zijn reactie misschien wat overdreven was. Hij wilde zich verontschuldigen toen Nash het onderwerp veranderde.
"Weet je wie ik gister op de gangen zag lopen trouwens?" begon ze, waarop Hudson zijn open mond weer dichtklapte. "Asha." Ze grijnsde. Hudson voelde bij het horen van die naam het bloed naar zijn wangen stromen - en er was helemaal niets dat hij kon doen om dat tegen te houden. Hij keek weer naar de motor, maar er was niets over om aan te spannen of los te schroeven en hij was even de kluts kwijt.
"Niet zo vreemd," flapte hij eruit, zijn stem iets te hoog. Hij schraapte zijn keel. "Ze gaat hier al drie jaar ofzo." En stiekem heb ik zelf ook mijn best gedaan om haar te ontwijken. Al had hij haar wel berichtjes blijven sturen, had hij haar wel verteld dat hij nu ook hier op school zat en dat 'hé, laten we eens samen lunchen' (hij had zijn voorhoofd tegen zijn bureau gebonkt toen hij het bericht verstuurd had en pas een uur later antwoord kreeg).
Het was stom. Hij had Asha gedumpt, het was sowieso ook te mooi geweest om waar te zijn. Zij was een prinses, Hudson was een verheerlijkte automechanicien. Het was een fantastisch jaar geweest, maar ergens had hij ook wel geweten dat nooit iets permanents had kunnen worden. Hij vond de kleine spotlight die hij door zijn eigen korte racecarrière en die van Nash gekregen had al teveel.
Hij kwam weer overeind en speelde met de sleutel tussen zijn vingers, schraapte opnieuw zijn keel en probeerde zijn gezicht zo neutraal mogelijk te houden toen hij weer naar Nash keek. "Zin in een ritje?" vroeg hij, knikkend naar de motor. "Ik moet even een vervangstuk in de garage zoeken, maar we kunnen even een rondje rijden - de omgeving is bijna even mooi als die van Radiator Springs."

[ bericht aangepast op 9 sep 2023 - 21:58 ]

help

Index RPG Actieve Topics Zoek