[RPG • 300 • V3] Disney Descendants Metanoia University • Speeltopic 1 - Speeltopics

19 maart 2023 - 23:06 Baxter is offline

Baxter 4988

ℳ𝑒𝓉𝒶𝓃𝑜𝒾𝒶 𝒰𝓃𝒾𝓋𝑒𝓇𝓈𝒾𝓉𝓎
"The journey of changing one's mind, heart, self or way of life"

"Welcome to Metanoia University, a place where all our students can work on their happy endings."

Vestigo University is een grote campus waar de afstammelingen van welbekende sprookjesfiguren aan studeren. Naast hun avonturen moeten ze zo af en toe ook met hun neus de boeken in zodat ze de wereld kunnen verbeteren.
Deze school bied hun studenten alle richtingen aan waar ze maar van kunnen dromen. Om hun loopbaan zo soepel mogelijk te laten verlopen, zijn er een flink aantal regels waar men zich aan dient te houden.
De school zorgt goed voor haar studenten en staat dan ook als beste aangeschreven. Iedereen is welkom en krijgt een kans de beste versie van zichzelf naar boven te halen.

Zo ook de studenten van Ira University. De school waar het kroost van de zogenoemde Villains hun studie volgen.
In tegentelling tot Metanoia stond Ira alles behalve goed aangeschreven. De hallen en lokalen van het duistere kasteel leken standaard gevuld met pure chaos. Ook hier golden regels maar of deze ook daadwerkelijk nageleefd werden is maar de vraag. Er werd meer stennis geschopt dan dat er daadwerkelijk iets werd geleerd. Het is dan ook geen wonder dat het uiteindelijk fout is gegaan. Na het zoveelste incident werd de Universiteit gesloten. Hierdoor belandde er een groot aantal studenten plotseling op straat.
Zoals de meesten zich bewust zijn bestaat er geen licht zonder duister en hebben The Heroes hun Villains nodig, anders zou alles uit balans raken. Zo besloot Metanoia haar rivalen te helpen weer op de been te komen door ze op hun school onderdak en lessen aan te bieden.
Je kunt je vast voorstellen dat beiden kanten flink moeten wennen aan deze situatie...

In deze RPG volgen we de levens van de kinderen van verscheidene sprookjesfiguren en hoe de twee compleet verschillende werelden geforceerd worden kennis te maken met elkaar. Het verhaal speelt zich af op Metanoia University, welke zich aan de rand van de bergen bevind omringt door prachtige natuur.
De school heeft een groot terrein waar verschillende sporten beoefend kunnen worden en waar je lekker een luchtje kunt scheppen in de mooie en netjes onderhouden kasteeltuinen.
Een aantal kilometer verderop bevindt zich een dorp waar de studenten naartoe kunnen voor recreatie en waar ze hun school benodigdheden kunnen aanschaffen.

Ook ligt het kasteel aan de rand van een groot magisch woud, waar allerlei wezens, zowel magisch of niet, zich schuilhouden. Maar er liggen ook genoeg gevaren op de loer...

Speeltopic ✧ Rollentopic ✧ Praattopic O1 Praattopic O2 Praattopic O3

ROLES

Metanoia University

✧ Amor-Beau Desrosiers ✧ Son of Belle and Adam ✧ 23 ✧ 1.6 ✧ Ken_
✧ Arthur Percy Darling ✧ son of Peter Pan and Wendy Darling ✧ 23 ✧ 1.5 ✧ DreamerN
✧ Brianna Seraphina Charming ✧ daughter of Cinderella and Prince Charming✧ 22 ✧ 1.3 ✧ glowfeary
✧ Caleb Augustus Robin ✧ son of Christopher Robin ✧ 20 ✧ 1.5 ✧ Schweetz
✧ Candace "Candy" Carmella von Schweetz ✧ daughter of Vanellope von Schweetz ✧ 23 ✧ 1.3 ✧ Schweetz
✧ Daisy Adlai Parr Rydinger ✧ daughter of Violet Parr and Tony Rydinger ✧ 19 ✧ 1.4 ✧ bubbles
✧ Dawn Gypsophila Dormant ✧ daughter of Princess Aurora and Prince Phillip ✧ 21 ✧ 1.3 ✧ DreamerN
✧ Ilyas Cassim of Agrabah ✧ son of Aladdin and Princess Jasmine ✧ 23 ✧ 1.4 ✧ Ken_
✧ Kai Marmoris ✧ son of Princess Ariel and Prince Eric ✧ 20 ✧ 1.6 ✧ Tolkien
✧ Lajaria Ocán De Châteaup ✧ Daughter of Esmeralda and Phoebus ✧ 21 ✧ 1.6 ✧ glowfeary
✧ Lucas "Luke" Jules Philip ✧ 23 ✧ son of Giselle Philip ✧ 1.6 ✧ SpiderPunk
✧ Lyraine Zephyra ✧ daughter of Hercules and Megara ✧ 19 ✧ 1.5 ✧ Saureus
✧ Maya Eudora Ranallo ✧ daughter Of Tiana and Naveen ✧ 20 ✧ 1.7 ✧ Tolkien
✧ Naia Oriphine Marmoris ✧ daughter of Princess Ariel and Prince Eric ✧ 20 ✧ 1.4 ✧ Frodo
✧ Nathaniel Charming ✧ son of Cinderella ✧ 23 ✧ 1.8 ✧ Yeobo
✧ Olivia Belle Romanov Pavlovich ✧ Daughter of Anastacia and Dimitri ✧ 19 ✧ 1.8 ✧ filosofie
✧ Poppy de Vil ✧ daughter of Cruella ✧ 22 ✧ 1.2 ✧ Yeobo
✧ Theo Azlin Dormant ✧ Son of Princess Aurora and Prince Philip ✧ 20 ✧ 1.7 ✧ Frodo
✧ Lucia Marietta Paguro ✧ 19 ✧ daughter of Luca Paguro ✧ 1.7 ✧ bubbles
✧ Hudson Fillmore McQueen ✧ 24 ✧ son of Montgomery McQueen and Sally Carrera ✧ 1.7 ✧ Tolkien
✧ Nash Lizzie McQueen ✧ 22 ✧ daughter of Montgomery McQueen and Sally Carrera ✧ 1.7 ✧ glowfeary
✧ Asha ✧ 21 ✧ daughter of Mufasa and Sarabi ✧ 1.7 ✧ Vesmemir
✧ Dorelle Elinor DunBroch-Desrosiers ✧ 22 ✧ daughter of Merida DunBroch ✧ 1.7 ✧ Tokien
✧ Dimitri Dimitrovich Antonov ✧ 26 ✧ son of Anastasia Romanova and Dimitri Antonov ✧ 1.7 ✧ SpiderPunk

Ira University

⬧ Adeline "Addy" LeGume ⬧ Daughter Of Gaston ⬧ 20 ⬧ 1.7 ⬧ Venustic
⬧ Ash De Vil ⬧ son of Cruella ⬧ 22 ⬧ 1.2 ⬧ SpiderPunk
⬧ Crimson Red Heart ⬧ son of The Queen of Hearts ⬧ 25 ⬧ 1.3 ⬧ Schweetz
⬧ Dominic/March "Dom" Tarrant Liddell ⬧ son of Alice ⬧ 24 ⬧ 1.1 ⬧ SpiderPunk
⬧ Elio Armano Beneviento ⬧ son of Captain Hook ⬧ 25 ⬧ 1.2 ⬧ SpiderPunk
⬧ Elodie Facilier ⬧ daughter of Dr. Facilier ⬧ 21 ⬧ 1.2 ⬧ glowfeary
⬧ Larsen Niklas Oldenburg ⬧ son of Princess Elsa ⬧ 22 ⬧ 1.2 ⬧ SpiderPunk
⬧ Lucien Etienne Richard ⬧ son of Gaston ⬧ 22 ⬧ 1.5 ⬧ Venustic
⬧ Neirin ⬧ Daughter of Malificent ⬧ 22 ⬧ 1.7 ⬧ Vesimir
⬧ Marius Victor Legume ⬧ son of Gaston ⬧ 24 ⬧ 1.4 ⬧ Ken_
⬧ Methuselah "Seth" ⬧ son of the Grim Reaper ⬧ 24 ⬧ 1.2 ⬧ Yeobo
⬧ Percival Ashley Hook ⬧ Son of Captain Hook ⬧ 21 ⬧ 1.7 ⬧ Ken_
⬧ Thessalonica⬧ Daughter of Hades ⬧ 22 ⬧ 1.7 ⬧ Tommi
⬧ Qamar Bahiya An-Najjar ⬧ daughter of Jafar ⬧ 22 ⬧ 1.6 ⬧ bubbles
⬧ Red Rose "Lilith" ⬧ 23 ⬧ daughter of Snow White ⬧ Yeobo

MAJORS

CLUBS

KAMERINDELING

METANOIA

RULES

✧ In deze RPG gelden natuurlijk de huisregels van Quizlet.
✧ Je schrijft een post van minimaal 300 woorden.
✧ Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden.
✧ Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt.
✧ Geen max aan personages per persoon. Denk er echter wel goed over na of je tijd gaat hebben voor het aantal rollen dat je aan gaat maken.
✧ Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's.
✧ Alleen Locky maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.
✧ 16+ is toegestaan, meld het echter liever wel boven een post.
✧ Als je heftige onderwerpen wilt verwerken in je post, vraag dan even aan je medespelers of zij hier oké mee zijn. Dit wordt ook boven de post duidelijk aangegeven.
✧ Sluit niemand buiten, geen ruzies.
✧ Vragen kunnen altijd gesteld worden en ideeën zijn ook altijd welkom.
✧ Naamsverandering graag doorgeven.

[ bericht aangepast op 24 aug 2023 - 21:41 ]

How far is far

16 juli 2023 - 20:15 Mijita is offline

Mijita 2623

♦ ♦ ♦
POPPY DEVIL

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
― ❝ 𝕄𝔸ℝ𝕋𝕐ℝ ME
I 𝔻𝔸ℝ𝔼 YOU.❞ ―
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
❤ w/ Elio > Amor (@hallways, en route to infirmary) ❤
clothing ♦ clothing
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

In een staat van verwarring schudde hij zijn hoofd. Een registratie die de roodharige vrouw trachtte weg te cijferen — haar doel hoorde helder te blijven, daar ze niet afgeleid moest worden door ingewikkelde, en overbodige, emoties. Maar het was een uitdaging, zelfs voor de DeVil-telg die verscheidene beproevingen op haar levenspad had doorstaan. Zijn angst zorgde voor een brok in haar keel.
“Then you can drop me here- I’ll be fine. I’m not going to the infirmary -I – I am not going back.” Hoewel zijn felle reactie haar probeerde weg te leiden van de onderliggende spanning, kon eenieder de onrust in zijn stem horen. Daar hoefde je niet zijn beste vriendin voor zijn geweest. . . Het was alsof het zelfverzekerde masker die hij voorheen had, compleet stuk was geslagen en ergens gebroken in een hoekje lag. Nu hoopte ze maar dat hij niet in dat hoekje gedreven was door zijn vader, of wie dan ook.
“Again? You’ve been to the infirmary much?” vroeg ze koeltjes, al wist ze het antwoord op die vraag al toen ze het stelde — en daar scheen hij haar ook mee te confronteren. Haar poelen flikkerde als een kapotte tv-kast tussen de rode en ijsblauwe kleur, uiteindelijk eindigend op het rood. Ze wist dat, wanneer die energie niet meer aanwezig was in haar lichaam, ze eerder geneigd was naar zijn verhaal te luisteren en toe te geven aan zijn wensen. Mocht het ooit de tijd zijn om deze kracht te gebruiken, was het wel nu — al had ze een godganse hekel aan dit kenmerk.
“I’m not going back”, ging hij verder, zijn tranen nu vrijuit over z’n wangen biggelend en zijn hoofd schuddend. Nogmaals trachtte Poppy het te negeren, er zeker van zijnde dat hij haar al zag als een rode duivelin — en hij had geen ongelijk. Per slot van rekening zat het al in haar naam. Dit was onder andere haar drijfveer om hem, al slepend, mee te nemen naar de ziekenboeg. Slepend want Amor was aan haar begonnen te hangen en deed er van alles aan om de vrouw in kwestie af te remmen. “If you don’t want to talk then Fine! It’s not like you listened to me when we were friends!”
Zuchtend stopte ze opnieuw, haar ogen kort naar de hemel geslagen. In tegenstelling tot wat Amor zou denken, was het niet omdat ze een medeleven voor hem had ontwikkeld. “Ne me teste pas, mi Amor. I know you think of me a devil,” sprak ze ijzig, haar gezicht langzaam naar hem gekanteld, “so let me be the devil’s advocate and be the one to tell you that — whether you like it or not — your life is in my hands. Quite literally, actually. Thus, I’d advise you to go voluntarily, because I have no interest in knocking your lights out.”
Ze had haar weg willen vervolgen, maar in plaats daarvan pauzeerde ze nog even. Ditmaal voorzichtig, aarzelend bijna, voor ze de volgende woorden over haar lippen liet rollen: “You don’t have to trust me — you probably don’t anyway, but. . . you won’t get sent back. I’ll make sure of that.” Om daad bij woord te voegen, bekrachtigde ze deze belofte door hun versie van een ‘pinkie promise’ na te bootsen. “So, please, you need a nurse”, zette ze haar woorden door, bijna onverstaanbaar zacht en met een gevoelige klank. Ze kuchtte gemaakt, voegde er daarna direct aan toe: “Honestly, if you don’t make it, I can’t torment you myself anymore. Now, come.”

Ditmaal sleurde ze hem mee tot de deuren van de ziekenboeg, die ze zonder op of om te kijken open duwde. Op één van de eerste bedden die ze tegenkwamen, plaatste ze Amor neer, zodat hij daar kon rusten. Haar ogen drongen door in de zijne, ervan verzekerd zijn dat hij er niet vandoor zal gaan toen ze zich omkeerde — en zij garandeerde hem niet terug te hoeven. Eens ze wegliep, moest ze maar geloven dat hij nog altijd aanwezig zou zijn wanneer ze met de zuster terugkwam — sowieso zou zijn gekruip op slakkengang tempo gaan.
“Nurse Nastasya”, begroette ze haar, terwijl de middelbare vrouw opkeek van al het papierwerk dat ze aan het invullen was — en Poppy deed haar best niet mee te gluren, “I have something to discuss with you. There has been a rather unfortunate event at the party, and I expect the infirmary will be buzzing with patients soon enough. I've brought one of them with me.” Haar bruine ogen waren vermoeid doch belangstellend, terwijl ze de documenten sloot.
“Well, where is he?”
“He?”
“Yes, Amor Desrosiers”, snoof ze, nogal geïrriteerd door de tijd die Poppy scheen te verkwisten als het echt zo'n noodzaak was.
“What makes you think tha—”
“Oh, please, silly girl, I have no time for your drivel right now”, brak ze de dame af, “It proves to be fairly useful to know what's going on between these walls, and you haven't been exactly subtle.” De hoofdzuster keek haar aan met een afkeurende blik, van boven naar beneden en weer terug. Poppy gleed haar gezicht strak. Wie dacht ze wel niet dat ze was? Met alles dat ze blijkbaar gehoord zou kunnen hebben, had ze nog altijd niet door waar de roodharige DeVil-telg toe in staat was. Misschien was het tijd haar te informeren.
“I agree”, stemde ze in, haar ene hand in haar zij gezet, “it does prove useful to know. And on that note: I advise you to keep your mouth shut. His parents don't need to know his predicament.”
Met een diepe zucht stond de oudere vrouw op, liep langs de tafel, en ging voor Poppy staan met een scherpe gelaatsuitdrukking. “And I advise you to not threaten the staff. I have strict protocols I should follow, and—”
Ditmaal was het Poppy die de vrouwe onderbrak. “How is your sister doing?” vroeg ze, opzettelijk, haar wenkbrauw lichtelijk opgetrokken, “Isn’t her name Lyna?”
“Alyna. . . How do you—?”
“I think the better question is what I’ll do with this information if his parents would be informed. How would the school react to the scandal of your sister, I wonder?” De zelfverzekerdheid van de zuster scheen als wolken voor de zon verdwenen. In plaats daarvan gleden haar ogen twijfelend over de stenen vloer, angstig over de juiste keuze die ze hoorde te nemen. “Now, that was a threat.” Poppy moest Elodie bedanken voor deze informatie. Ze bleek een uiterst nuttige compagnon te zijn, weliswaar tevens door alle informatie die ze wist te leveren. Maar ze had er nog nooit naar gevraagd, dat was een ongeschreven regel en zo lang Poppy haar informatie kreeg, hoefde ze de details niet te weten. Zelfs niet mocht dat hetgene zijn waar de duivel zit.
“All right. . .”, hakkelde ze, “I promise. Where is he?”
Ze glimlachte. “Follow me.”
De roodharige duivelin gleed het gordijn open, tegelijkertijd dat ze zichzelf vervloekte mocht hij er niet zitten, en straalde: “Poodle, I’m back~!”

[ bericht aangepast op 16 juli 2023 - 20:20 ]

[ heaven knows ]

17 juli 2023 - 15:32 Elentiya is offline

Elentiya 12343

They whispered to her, You can't withstand the storm. She whispered back, I am the storm.

Asha

21 ✦ Metanoia ✦ Somewhere ✦ With Kai

Een half uurtje maar, had Asha zichzelf voorgenomen. Een klein half uurtje zou ze nog wegzinken in het boek dat ze in haar handen had, daarna zou ze zichzelf gaan opfrissen en klaar maken voor het bal dat vanavond gehouden werd. Een half uur werd echter veel langer en er was niemand geweest die haar erop wees dat ze veel te laat kwam zo. Zelfs Zazu, die zo nu en dan eens op verzoek van haar broer richting Metanoia kwam, had niets van zichzelf laten horen. Het was een drukke dag in het kasteel, was het laatste bericht dat ze van Simba had gehad. Zacht gevloek rolde dan ook over Asha’s lippen heen terwijl ze overeind sprong van de veel te luie stoel waarin ze plaats had genomen, vlak nadat ze eindelijk eens op de klok had gekeken. Het was dat ze een iets te nette jurk droeg voor deze avond, maar anders had ze waarschijnlijk als een echte leeuwin languit gestrekt, schuins en of overdwars, op de stoel gelegen — spinnend van tevredenheid omdat ze volledig ontspannen was geweest. Nu was het eerder grommen en mopperen.
Nu rende ze door de kamer heen, van links naar rechts en weer terug op en neer. Het boek dat ze lag te lezen had ze ergens op haar bed terecht laten komen en daar zou het blijven liggen tot ze vannacht weer een keer terug zou komen. Met haar vingers woelde Asha een keer door haar lange zwarte krullen heen en vlak voor de spiegel controleerde ze slechts het kleine beetje make-up dat ze droeg. Het was vast allemaal prima zo. Wie lette er überhaupt nog op hoe ze eruitzag, gezien het feest toch al even bezig was? Asha humpfte een keer en vergat nog net haar hoge hakken niet aan te doen, toen ze de slaapkamer weer verliet, anders was ze op blote voeten naar buiten gelopen. Echter, van veel haast was nog altijd geen sprake. Hoewel ze er naar uit had gekeken om naar het feest te gaan, was er tegelijkertijd ook iets dat haar tegenhield. Zou Hudson er zijn? Asha wist dat hij op Metanoia was, maar tot op heden had ze hem nog niet gezien of gesproken, behalve via een paar berichten heen en weer. Een zenuwachtig en onrustig gevoel maakte plaats in haar buik en Asha fronste licht haar wenkbrauwen terwijl ze verder liep. Ze wilde hem zo graag zien en toch. . .
Misschien had ze eerst bij Theo aan moeten kloppen met de vraag of hij het misschien zag zitten om samen met haar naar het bal te gaan. Asha was er beslist van overtuigd dat hij, als hij geweten had dat ze anders alleen zou gaan, met haar mee gegaan zou zijn, maar de jonge leeuwin wilde hem niet telkens overal mee naartoe slepen omdat zij niemand meer had. Of Kai. Zou hij nee gezegd hebben als ze het vroeg, misschien? Asha kantelde licht haar hoofd terwijl ze door de lange gangen heen liep. Ze wilde geen vervanging zoeken voor iemand die ze miste en toch betrapte Asha zichzelf erop dat ze het soms wel deed. De dunne stof van haar jurk bewoog zachtjes langs haar lange benen af en het tikken van haar hakken was hoorbaar op de marmeren vloeren. De zenuwen in haar buik trokken samen, maar het onrustige gevoel nam naarmate ze verder liep steeds meer toe.
Al haar zintuigen scherpte zich aan; haar reuk versterkte zich nog sterker dan het anders al was en ook de geluiden van de muziek drommen steeds duidelijker haar gehoorgangen binnen, maar er was ook iets anders voelbaar in de lucht. Als een antilope die gespannen stond, klaar om op de vlucht te slaken nu er een jager in de buurt was, maar toch voelde het heel anders. Wat nu door de lucht heen zweefde was ongecontroleerd, woest en veel gevaarlijker dan een troep jagers aan het werk. Net wanneer Asha op de juiste verdieping van het kasteel aankomt, knapt er iets in haar bewustzijn; een elastiekje dat veel te gespannen stond, een glas dat door veel te hoge tonen onder druk was komen te staan of haar zelfbeheersing dat knapte. Asha schudde met haar hoofd, haar donkere lokken bewegen zachtjes op en neer als ze haar scherpe gehoor tracht af te sluiten voor het hoogtonige geluiden dat tot een explosie weet te komen. Een dierlijke grom roffelt in haar keel en verlaat haar lippen, tussen haar opeengeklemde tanden door.
Wat was er gebeurd?
Een koele bries kwam Asha tegemoet en zelfs binnen het grote kasteel, waarvan ze weet dat de hoge ramen anders gesloten zijn, kwam de frisse geur van buiten, sneeuw en gras haar neusgaten binnen gedrongen. “Bijzonder,” mompelde de brunette zacht en met een frons nog altijd tussen haar wenkbrauwen in terwijl ze de eerste stukjes glas onder haar schoenen kon voelen knisperen. Onbewust was Asha sneller gaan lopen en net wanneer ze de gang naar buiten of de balzaal had bereikt, kwam Kai haar tegemoet. Zijn geur was verwrongen, waar bloed het meest allesoverheersend was en een huivering trok langs haar ruggengraat. “Kai?” bracht Asha zijn naam in een vraag over haar lippen heen. Traag gleed haar blik over hem heen en al gauw kwam ze tot de conclusie dat hij er niet gewoon slecht uit zag deze avond, maar meer als een compleet wrak. Haar beide wenkbrauwen trokken naar omhoog van verbazing. Wat had hij gedaan?
”Ik wilde je net om een dansje vragen, maar ik denk dat we die maar even overslaan,” mompelde de jonge leeuwin terwijl ze langs Kai afliep om een half rondje om hem heen te lopen, waarin ze hem bekeek, alvorens ze weer langs hem kwam staan. Zijn gezicht was gehavend en overal zaten spetters, bloed en klodders vuil — net als zijn handen en kleding. Het liefst van allemaal wilde ze aan hem vragen of alles oké was, of het wel goed met hem ging, maar Kai’s complete uitstraling zei meer dan genoeg. “Kom, laat me je helpen en dat bloed eens van je af gaan wassen.” Miniem tikte Asha een van haar mondhoeken naar omhoog, blikte ze naar hem en keek langs zijn gehavende toestand af terwijl ze haar hand naar hem uitstak. Wat er ook gebeurd was, het laatste dat Kai nu nodig had was iemand die zich er nog eens mee ging bemoeien.
”De ziekenzaal, een toilet of naar je kamer — zeg het maar?”

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

17 juli 2023 - 17:21 Vanparys is offline

Vanparys 27615

Kai ~~Marmoris~~
^{SOMETHING SOMETHING OF TIRULIA - 20 - HALLWAY (ASHA)}

Tell me now of the very soul that look alike, look alike
Do you know the stranglehold covering their eyes?

If I call on every soul in the land, on the moon
Tell me if I'll ever know a blessing in disguise

Kai veegde met de mouw van zijn vest het bloed onder zijn neus en in zijn nek weg, vloekte kort toen een korte pijnscheut door zijn wang ging en liet zijn vinger over de snee gaan. Geen hechtingen nodig, vermoedde hij. Misschien zou hij toch beter even naar de ziekenzaal gaan. Maar daar had hij geen zin in. De hitte zat nog steeds in zijn borstkas, restanten van het zwart dat daarnet de hele zaal had vastgegrepen, dat uit hem was gevloeid als inkt. Hij hoorde geruis achter zich, hoorde nog steeds de subtiele klanken van iedereens gedachten rond zich. Het geluid dat uit de zaal verderop kwam, was gedempt.
"Kai!"
In plaats van zich naar Markus om te draaien, stak Kai een middelvinger uit naar de algemene richting waar hij de vogel gehoord had en beende driftig verder naar buiten, waar de sneeuw - wanneer was het beginnen sneeuwen? - onder zijn voeten kraakte. Hij stond even stil en keek naar zijn voeten. Markus was slim genoeg om op de vensterbank van het gebroken raam naast de deur te landen in plaats van op zijn gewoonlijke plekje op Kais hoofd. Er viel een druppel bloed in de sneeuw voor zijn tenen. En toen nog één.
"Je hebt hulp nodig. Hou alsjeblieft op met..." Kais zucht onderbrak de vogel toen de jongeman zijn ogen ten hemel sloeg. Hij keek het dier nog steeds niet aan, liet zijn ogen even over het binnenpleintje gaan waar bekende klanken hem tegemoet dreven - opnieuw die cello die hij niet verwacht had vanavond te horen, die zich daarnet zo mooi met die van Theo vermengd had. Het vermengde zich nu met Ilyas' ontzette klassieke gitaar, Daisy's verweesde en tegelijkertijd chaotische doedelzak ~~idk man, u never answered my question Amber~~ en Naia's geschrokken harp. Zijn blik kruiste die van zijn tweelingzus, die Daisy's lichaam bijna met dat van haarzelf leek te beschermen. Kais eigen lichaam deed hem prompt weer op zijn hielen draaien en naar binnen lopen. Frisse lucht kon later. Eerst even zijn gezicht bloedvrij maken. Heel even sprong de gedachte in zijn hoofd dat Amor daar heel wat meer werk aan zou hebben.
"Je kunt niet blijven weglopen!" Markus' laatste krijs - een vogelkreet die asynchroon in Kais brein naar woorden vertaald werden - galmde door de gang, werd afgesneden door Kais scherpe lach. De frons die ermee gepaard ging, deed opnieuw een druppel bloed boven zijn wenkbrauw opwellen. Het deed zijn ene blauwe iris en het wit errond rood kleuren, net als zijn halve gezichtsveld. Hij wreef even in zijn ogen, kreunde stil toen een tweede pijnscheut door de snee op zijn gezicht schoot, en knipperde om het bloed weg te krijgen.
Zijn gezichtsveld klaarde net op tijd op om Asha om de hoek te zien verschijnen, die uit de tegenovergestelde richting kwam, vergezeld door de verbaasde klank van een akoestische gitaar. Heel even kwam de herinnering van het einde van vorig schooljaar naar boven in zijn hoofd; haar gezicht boven dat van hem, hij op zijn rug op de mat. De donkere blik in haar ogen die opklaarde toen ze knipperde en er plots vandoor ging - Kai die haar verward had nagekeken en toen maar zijn schouders opgehaald had.
"Kai?" zei ze, haar wenkbrauwen verbaasd omhoog. Kai minderde zijn vaart in eerste instantie niet, maar hield zijn pas heel even in toen ze langs hem heen draaide en naast hem pauzeerde. Hij keek haar zijdelings aan, zijn gezichtsuitdrukking onleesbaar. "Ik wilde je net om een dansje vragen, maar ik denk dat we die maar even overslaan." Ze leek even iets anders te willen zeggen, maar bedacht zich. "Kom, laat me je helpen en dan het bloed eens van je af gaan wassen?" Kai draaide zijn hoofd, liet zijn blik zakken naar haar mond, die zich in een kleine glimlach krulde - die niets deed om de brand die eigenlijk half aan het doven was, volledig te blussen. Hij voelde hoe een vonk vanuit zijn borst naar zijn onderbuik sprong, naar zijn handen, naar de onderkant van zijn ruggengraat. Op het moment dat ze een hand naar hem uitstak, stond hij al helemaal in de fik. Dit kun je echt niet maken, Kai. De gedachte brandde even snel weer weg en voor hij er erg in had, piekte de klank van zijn viool. Hij hield zijn hoofd schuin terwijl het zich door Asha's gitaar weefde.
"De ziekenzaal, een toilet of naar je kamer - zeg het maar?" voegde Asha toe terwijl Kais wenkbrauwen zich opnieuw fronsten, zijn ogen donker. Hij liet zijn tong over zijn onderlip gaan in een poging zijn onregelmatige ademhaling te verbergen.
Kais hoofd was muziek. Elke noot trok aan de touwtjes die rond zijn ledematen geknoopt waren, elke vibrato deed een zindering door zijn lijf gaan. Hij greep Asha's hand net iets te hard vast en trok haar tegen zich, liet zijn eigen hand meteen daarna naar haar heup afdwalen en duwde hun beide lichamen tegelijkertijd naar achter zodat ze met haar rug tegen de muur sloeg. Het topje van zijn neus streek zacht langs dat van de hare.
"Zeg me alsjeblieft niet dat het nog steeds niet het goede moment is." Zijn stem was stil, rauw, alsof hij net een uur had staan schreeuwen. De vingers van zijn andere hand nestelden zich in de haren aan de onderkant van haar schedel, trokken te hard aan de krullen toen hij haar hoofd naar boven kantelde om haar mond de zijne te doen ontmoeten.

[ bericht aangepast op 17 juli 2023 - 17:43 ]

help

17 juli 2023 - 18:11 glowfaery is offline

glowfaery 1525

ÉLODIE FACILIER

☾ You did some bad things, but I'm the worst of them ☽

HONEY,
I ROSE UP FROM THE DEAD
I DO IT ALL THE TIME
I GOT A LIST OF NAMES
AND YOURS IS IN RED UNDERLINED

⋅•⋅⊰∙∘☽ outfit ┊~~party~~ -> Library ☾∘∙⊱⋅•⋅

Als Maya voor vandaag op de school was geweest, had Élodie het echt wel geweten. Want nu ze aan de andere kant van de ruimte stond, voelde haar energie zo sterk, zo vertrouwd. Dat het bijna voelde alsof ze elkaar gister nog hadden gezien, in plaats van zoveel jaren terug.
En het vertrouwde gevoel wat de prinses haar bracht, wilde haar eigenlijk meteen die kant op laten gaan, het meisje om armen en even alles negeren. Maar ze kon zich er niet toe zetten, ze wist niet van haar plek te komen. Tot nu toe had het haar geen seconde geboeid wat mensen van haar dachten, van wat ze had gedaan. Maar nu ze Maya zag, was ze opeens bang voor wat zij er over dacht, wat ze had gehoord over Élodie. Het idee dat ze negatief over Élodie dacht was ineens beangstigend.
Maya wende haar blik af, en het voelde bijna als een trance waar Élodie uit wist te komen. De wereld weer luid om haar heen, de drukkende aanwezigheid van de schaduwen tegen haar rug, de zachte fluisteringen haar herinnerend dat ze niet alleen een feestje op de planning had vanavond.
Élodie wist uiteindelijk in beweging te krijgen. Met een hand hield ze de rok van haar jurk wat omhoog, terwijl ze over de grote hoeveelheid scherven liep. Bij iedereen die ze voorbij liep keek ze alleen of het een bekend gezicht was. Beter gezegd een gezicht van iemand die haar kon boeien. Maar niemand was de moeite waard om te stoppen.
Iemand viel tegen haar aan voor Élodie aan de kant kon gaan of iets, uit reflex schoot haar arm naar het meisje haar rug om te zorgen dat ze niet op de grond viel, het glas scherven zouden het zeker geen mooie val maken.
De hele ruimte leek te bestaan uit lichte paniek, chaos en stress. Het hing in de lucht, bijna smekend om gebruikt te worden voor haar magie. Maar niks leek in verhouding te staan met wat dit meisje uit straalde. Dit voelde meer als een tikkende tijdbom, eentje waar nog maar enkele seconden op stonden, wanhopig zoekend naar welke rode draad ze moest doorknippen om de bom niet af te laten gaan. Een scherp contrast met de kauwgomballe roze jurk die ze droeg,
Élodie kneep haar ogen samen terwijl ze probeerde te plaatsen waarom het zo bekend voelde, ze had het meisje wel eens gezien in de hallen, moeilijk te missen met die haarkleur, maar ze wist heel zeker dat het meisje toen niet op de afgrond leek te balanceren.
“Het spijt me, sorry als ik je heb pijn gedaan,” bracht het meisje hakkelend uit. ”Ik hoop dat je oké bent,” het meisje keek haar nu aan en haar naam leek op het puntje van Élodie haar tong te liggen. Diana? Dakota? Iets in die richting. Maar het meisje vertrok alweer voor Élodie kon antwoorden.
Haar blik viel op de knalroze haarband die op de grond lag, achtergelaten en vergeten. Ze pakte hem op, het accessoires kort bestuderend voor ze weer verder liep, de feestzaal achter zich latend.
Halverwege de gang bleef ze heel even staan, haar blik weer op de haarband in haar handen. Daisy Parr – Rydinger. De voornaam wist ze, en de achternaam had ze wel eens in de gangen gehoord maar nu klikte het dat die twee bij elkaar hoorde. De tikkende tijdbom zo bekend, omdat ze het de vorige keer past had herkend toen het te laat was. Darius had altijd hetzelfde uitgestraald, enkel een stuk beter verstopt. Wegstopt onder al het andere.
De haarband liet ze ronddraaien in haar hand, een twijfel sloeg heel kort toe voor ze toch haar weg vervolgde. Het meisje was met iemand anders geweest, iemand die haar vast veel beter kon helpen dan Élodie zo kunnen.
De bibliotheek deur viel zacht dicht achter het meisje. Voor een seconde voelde ze een soort opluchting dat ze niemand was tegengekomen, dat niemand der had aangesproken. Maar die opluchting verdween snel. Op haar hoede bewoog ze zich voort door de ruimte, tot haar blik viel op de eenzame ziel die besloten had hier de avond door te brengen.
Als ze wilde kon ze met gemak om hem heen, zonder dat hij het door zou hebben. Hij zou niet eens weten dat ze hier geweest was. Maar soms was Élodie iets te nieuwsgierig voor haar eigen bestwil. Dus in plaats van snel verder te lopen, bewoog ze rustig naar hem toe. Ze hield zich stil, oplettend dat hij haar niet door had.
“Mocht je niet naar het feestje?” vroeg ze, zodra ze vlakbij de tafel was waar hij aan zat. De grijns danste weer op haar lippen, terwijl ze de jongen in zich opnam. Okay, bij hem wist ze tenminste zeker dat ze zijn naam niet eerder had gehoord. Misschien omdat ze normaal niet met mensen omging die bibliotheken boven feestjes verkozen.

17 juli 2023 - 19:48 Elentiya is offline

Elentiya 12343

They whispered to her, You can't withstand the storm. She whispered back, I am the storm.

Asha

21 ✦ Metanoia ✦ Somewhere ✦ With Kai

Ze kon zijn uitdrukkingen niet lezen, daarvoor hield Kai zijn gezicht veel te glad gestreken, maar Asha’s scherpe zintuigen voelde alles daarom heen wel degelijk goed aan. Het ritme van zijn hart, dat te veel ongecontroleerde slagens sloeg en uit balans hamerde, of de waakzaamheid waarmee hij naar haar keek. Misschien besefte Asha het net een tel te laat doordat ze té in beslag genomen was met het feit dat hij er gewond en bebloed uitzag. Zijn eens zo heldere kijkers, troebel niet alleen door het bloed dat hij seconden geleden nog uit geknipperd en weggeveegd had, gleden over haar gezicht heen. Asha merkte op hoe haar lichaam instinctief reageerde, nog voor ze zelf enige versnelling had ingezet — of op de rem had getrapt doordat ze zich op dit vlak misschien wel helemaal niet nu met hem wilde begeven. Een gedachte dat slechts een pure façade was, want hoe vaak had ze al om Kai heen gedraaid? Ze wilde zichzelf slechts niet gewonnen geven — althans, niet zomaar. Niet zonder slag of stoot. Niet nu haar hart ergens nog klopte voor iemand anders en het slechts een tijdelijke verdoving kon zijn.
Haar zicht registreerde de kleine, zo anders onopvallende, bewegingen die Kai maakte, ook al bood ze hem ondertussen aan om hem te helpen met wat wassen en opfrissen. Asha merkte op hoe zijn blik afzakte naar haar mond terwijl ze tegen hem sprak, hoe het puntje van zijn tong over zijn onderlip heen gleed en zijn ogen een donkere teint aannamen. Kippenvel ontstond op Asha’s huid toen de lucht om hen heen veranderde — van onrust door wat er gebeurd is, naar de gespannen roffels op een aloude trommel. Een opgewonden ritme dat haar eigenlijk zou moeten waarschuwen. Dit keer was zij niet het roofdier dat aan het werk was, maar had iemand anders een jacht op haar geopend. Asha ademde diep in en stak haar hand uit in een onschuldig gebaar, doch een stille uitnodiging.
Kom met me mee, alsjeblieft?
Nog voor Asha de overweging had kunnen maken een stap naar achteren te zetten, om zo aanstalten te maken Kai desnoods alvast voor te gaan naar waar het ook was dat hij heen wilde gaan, mocht hij haar hand niet willen aannemen, bewoog hij al snel naar voren. Zijn vingers grepen haar hand ruw vast en met een subtiel rukje wist hij haar ranke lichaam tegen dat van hem aan te trekken. Asha herkende een jager van mijlenver, maar dit keer had ze gefaald; was ze te in beslag genomen geraakt door zijn aanwezigheid en had ze zichzelf laten afleiden. Een kleurschakering van groen bruin naar goud vond plaats in Asha’s ogen terwijl Kai hun beide lichamen tegen de muur aansloeg. Zijn hand rustend op haar heupen terwijl hij het topje van zijn neus langs de hare streek en zij beverig in en uitademde. Haar leeuwin klauwend naar de oppervlakte, hongerig naar hetgeen waarvan ze wist dat Kai het in zich had en hij het haar zou tonen als ze hem maar toeliet.
”Zeg me alsjeblieft niet dat het nog steeds niet het goede moment is,” klinkt het stil, rauw en hees. De eens zo scherpe klanken van zijn stem kapot geslagen door wat het ook is dat hij doorstaan heeft. Het was een opmerking die ze vorig jaar tegen hem gebruikt had tijdens een moment waarin haar gezonde verstand tijdelijk de hitte onder controle wist te krijgen die destijds al door haar aderen had gestroomd. Haar geest vertroebelt door lust en verlangen terwijl ze hem tegen de vloer had gewerkt, hetgeen ze telkens ervoer als ze te dichtbij Kai kwam. Asha legde dan ook een van haar handen tegen zijn borstkas, klaar om enige afstand tussen hen in te creëren door hem weg te duwen, maar in plaats daarvan groeven haar vingers zich vast in het dunne stof dat slechts delen van zijn borst verhulde, gelijktijdig met dat Kai haar lange donkere lokken tot bij de wortel beetpakte en hij zo haar hoofd naar achteren dwong.
“Ik denk niet —” dat dat nog wat uitmaakt, wist de brunette nog uit te brengen, alvorens zijn lippen de hare raakten.
Het was niet de bedoeling dat ze hem zou kussen, of überhaupt door iemand gekust worden vanavond want dat was niet exact hetgeen Asha op de planning had — laat staan dat ze hem ook nog eens terug zou kussen, precies zoals ze nu deed — maar zodra Kai haar mond opeiste paste haar innerlijke melodie zich vanzelf aan met de zijne. Hudson. Kai. Asha’s lippen weken vaneen, boden hem de ruimte om haar te bezitten als dat was wat hij nu wilde terwijl ze haar ogen sloot. De kus was kort, maar voldoende om haar volledig uit het veld te slaan. Met diepe halen rees haar borstkas op en neer, donkere en luide slagen roffelde in haar borstkas doordat haar hart ieder gezond ritme dreigde te verliezen.
”Wat ben je aan doen?” fluisterde Asha hees tegen Kai’s lippen aan, slechts een paar tellen nadat ze helder genoeg was om haarzelf een klein stukje terug te trekken. Doordat hun lichamen tegen elkaar aan gedrukt stonden was het niet meer alleen Kai’s kleding dat rode vegen en vlekken bezat, maar ook haar goudgroene jurk werd besmeurd. Het waren Asha’s laatste zorgen wel. Warme druppels bloed gleden langs Kai’s ogen af en zelfs als ze op een kort moment boos op hem zou kunnen worden, kwam de woede alsnog niet eens in haar op. Voorzichtig tilde ze haar andere hand op en veegde zachtjes wat van het bloed weg. Haar ogen flitsten van de donkere kleuren in de zijne, naar de kapotte en beurse plekken in zijn gezicht, naar de lichte zwelling van zijn onderlip en weer terug naar zijn ogen. De hand die nog altijd op haar heup rustte en zijn vingers die door de stof van haar jurk heen in het vlees van haar heup groeven. Asha’s zelfbeheersing balanceerde op het randje van de afgrond en met de seconde die verstreek dreigde ze over de rand heen te tuimelen. Ze kon de wanhoop in de verte van Kai’s ogen zien, de donkere sluimeringen schitterend vanwege het onverzadigde verlangen dat hij bezat en ze was er nu niet tegen bestand om er tegen in te gaan.
”We moeten je wassen, je wonden verzorgen. . “
Nog altijd hield Asha zijn kleding vast en terwijl ze de intentie had om de afstand tussen haar en Kai in groter te maken zodat de ruimte kreeg een frisse teug lucht in te ademen, snoof ze in plaats daarvan de bedwelmende geur tussen hen in op en gromde zacht toen ze hem opnieuw kusten, haar tanden schampend over zijn onderlip heen in een zoete kwelling.

[ bericht aangepast op 17 juli 2023 - 19:48 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

18 juli 2023 - 22:33 Baxter is offline

Baxter 4988

𝙻 𝚞 𝚌 𝚊 𝚜 "𝙻 𝚞 𝚔 𝚎" 𝙹 𝚞 𝚕 𝚎 𝚜 𝙿 𝚑 𝚒 𝚕 𝚒 𝚙

Compleet uitgeteld van de interacties van vandaag was ik tegen persoonlijk favoriete boom aan in slaap gesukkeld. Onder andere het feit dat ik mijn hoofd tegen harde boomschors aan rustte en dat ik letterlijk tussen de grafstenen lag maakte het een twijfelachtige plaats voor een dutje. De grimmige sfeer hing er permanent in de lucht, welke ook werd doorgevoerd in mijn droom. Oftewel een nachtmerrie.
Wat er precies gebeurde kon ik me niet meer voor de geest halen. Maar wat ik wel wist was dat het een naar gevoel achter had gelaten. Toen ik wakker schrok duurde het even voor ik door had dat ik gezelschap had. Ik was compleet gedesoriënteerd.
Ik begroette Caleb met mijn glazige ogen, waar ik vervolgens een goed in wreef. Ik wist niet hoe ik me moest voelen over het feit dat Caleb al een tijd had toe zitten kijken. Ik was er zeker van dat ik niet de meest charmante poses had tijdens het slapen. En ik wist ook dat ik hele gesprekken wist te houden in mijn slaap. Ik had spontaan medelijden met hem. En het liet me ook afvragen waarom hij niet gewoon was vertrokken.
Hoelang hij er al wel niet gezeten had was dan ook de eerste vraag die ik aan hem stelde. ¨Lang genoeg om te twijfelen of ik een deken moest gaan halen voor je. Of in ieder geval een jas, ik ben onofficeel toch al een soort dood, dus had de mijne niet meer nodig,"
Hoe hij aan het stuntelen was met zijn woorden liet mij alleen maar grinniken. Zijn aanwezigheid en voornamelijk gezelschap lieten het nare gevoel waarmee ik was achtergebleven al snel weg ebben. Ik schudde mijn hoofd nadat hij zich verontschuldigde voor zijn woorden. "Don't worry," grinnikte ik. "Oh, en, I can confirm: you're not dead." grijnsde ik.
Mijn eerste impuls toen hij dichter bij kwam was om terug te deinzen. Ik hield niet van aanraking, althans, geen onverwachte. Echter kalmeerde zijn woorden me al snel. "Oh... dank je..." sprak ik zacht en nerveus.
Ons onderonsje werd vervolgens al snel onderbroken door het kleinste spook wat ik ooit had gezien. Als ik niet beter wist had ik het Pooh bijna aangezien als weggewaaide zakdoek. Zijn missie was, helaas voor hem, niet gelukt. Al was het wel enorm aandoenlijk. Caleb was het er niet mee eens. Het was duidelijk dat hij nog aan het aftasten was hoe ver hij kon gaan met betrekking tot mijn gave. Ik wuifde het weg, omdat het me oprecht niet uitmaakte. Ik kon er maar beter grappen over maken, dat maakte het tenminste nog een beetje luchtig.
"Aww, het klinkt of er iemand jaloers is, Pooh." grapte ik alvorens ik mijn tong uit stak naar de krullenbol voor me. "Maak je maar geen zorgen, ik heb nog genoeg aandacht over voor jou."
Caleb zijn plotselinge aanwezigheid was een verrassing, echter had ik een vaag vermoeden waarom hij me had opgezocht. Ik beet even hard nadenkend op mijn onderlip. Had ik zin om die grote menigte in te gaan? Heel eerlijk zou ik liever hier de rest van de avond spenderen, met Caleb.
Na zijn volgende opmerking haalde ik mijn schouders op. "Dan is de keus snel gemaakt," sprak ik alvorens ik naar de heldere sterrenhemel tuurde, waar kleine witte vlokjes uit neer daalde. Zonder er nog verder op in te gaan stond ik op en trok ik Caleb omhoog, waarna ik hem meesleepte naar een open veldje in de buurt. De sneeuw kwam met een flinke vaart uit de lucht gezet, waardoor er zich nu al een dun laagje over het gras had gevormd. Ik trok Caleb op lompe wijze weer terug naar beneden, waardoor we beiden op ons achterwerk belandde.
Eenmaal ik klaar was met de slappe lach, ging ik liggen en spreidde ik zowel mijn armen als mijn benen en begon deze heen en weer te bewegen. Ik kon me momenteel haast geen betere activiteit bedenken dan sneeuwengelen maken. Naast een sneeuwpop maken dan. Of Caleb zoenen. Die laatste gedachte schudde ik snel van me af, wat bezielde me. Ik kon niet op iedere jongen die me ook maar een beetje aandacht schonk smoorverliefd worden...
"Dit is toch een veel beter idee dan een cliché gala?"

[ bericht aangepast op 18 juli 2023 - 22:33 ]

How far is far

18 juli 2023 - 23:49 Baxter is offline

Baxter 4988

D Ɵ M I N I Ɔ "Ð o M" T ∀ Я R A N ┴ Լi꒯d Ǝ𝓁꒒

Er was slechts één ding wat er in mijn gedachten omging. Of eerder, één iemand. Seth. Mijn vriendje, mijn veilige haven, mijn alles. Ik had me nog nooit ergens zo veilig gevoeld dan in zijn armen. Ik was geen talent in het omschrijven en herkennen van gevoelens, maar ik wist wel dat ik nog nooit zoiets sterks voor iemand had gevoeld dan als voor Seth. Men zegt vaak dat liefde zowel het fijnste als het verschrikkelijkste gevoel ter wereld is, en dat klopte wel. Ik voelde me heerlijk bij Seth maar ik voelde me ook angstig en schuldig. Angstig dat hij me zou verlaten en schuldig omdat ik wist dat hij eigenlijk vele malen beter verdiende en ik nooit zou kunnen voldoen aan die standaard. En toch had hij mij gekozen.
Eenmaal hij zijn armen om mij heen had geslagen, was ik dicht tegen hem aangekropen. Mijn favoriete plek. Als ik niet zo enthousiast was geworden van de rondhuppelden pluizenbolletjes was ik binnen de kortste keren weggedommeld. Ik sliep slecht, maar in Seth zijn armen was ik zo weg.
Hoewel ik volledig in mijn sas was met hoe we er bij lagen, werd ik toch afgeleid door konijntjes. Ik kon het niet laten. Ik was al sinds jongs af aan gefascineerd door de beestjes. Mijn droom was dan ook om mijn eigen knuffeldiertje te hebben. Er was er eentje in het bijzonder welke me maar niet met rust liet, eentje die zelfs aan mijn gezicht had gesnuffeld. Hij liet zich zonder enige moeite oppakken eenmaal ik overeind was gaan zitten.
Nadat ik Seth had gebombardeerd met een preek over hoe schattig en pluizig het konijntje wel niet was, hield ik hem omhoog en smeekte ik Seth of ik hem mocht houden. Als het aan mij lag zou ik alles wat schattig was mee naar huis nemen, maar Seth had al snel grenzen getrokken.
“Well, I did get to name you Dominique, it’s only fair I get to keep you, my bunny.” was zijn antwoord, waar ik enigszins verlegen op gniffelde. "I still do hate that name, though..." mompelde ik terwijl ik toe keek hoe Seth nu het beestje tussen zijn flaporen krabbelde. “And what did you name him? Don’t tell me, it’s not Cosmo, right?” mijn gegniffel was niet langer meer verlegen, het had nu meer weg van ondeugendheid. Schuldbewust, maar zo onschuldig mogelijk keek ik hem aan vanonder mijn lange wimpers.
"But he does look like a Cosmo, doesn't he?" vroeg ik hem alvorens ik het konijn nog net niet in zijn gezicht duwde. Ik vond het ontzettend grappig hoe ik Seth op de kast kon jagen door de naam Cosmo te laten vallen.
Het was alsof deze dag speciaal voor mij gemaakt was. Als kers op de taart was het begonnen met sneeuwen. De witte vlokjes die als magie uit de hemel dwarrelde lieten me denken aan thuis. Ik stak kort mijn tong uit, in de hoop wat te vangen.
Zo bezorgd als hij over me was trok Seth onmiddellijk zijn leren jasje uit om deze vervolgens over mijn schouders te hangen. Aangezien Seth toch een stukje langer en gespierder was dan ik verzonk ik altijd in zijn kleding. Iets wat ik absoluut niet erg vond. Zo voelde het, al was Seth soms niet in de buurt, alsof hij er alsnog was. Het was comfortabel en bovenal had het zijn geur.
“Shall we return, my love? As much as I treasure this, I can not wait to get some affection from my bunny.” er trok een rilling over mijn rug gepaard met zijn aanrakingen. “Or I am more than glad to get your appreciation right here. Tell me what you want, Dom.” waren Seth zijn volgende woorden welke mij uit mijn trans haalde. Het konijntje had ik weer even op de grond gelaten, waarna ik bij Seth op schoot kroop. Ik nam zijn gezicht tussen mijn handen en drukte een kus op zijn lippen. "Let's go to your room, it's getting chilly and we need to get Cosmo settled," sprak ik met een klein glimlach terwijl ik met mijn vinger figuurtjes aan het tekenen was op zijn borstkas. "Besides, we have more privacy there and less distractions for me." grijnsde ik. "Not that I can keep my eyes off of you..." sprak ik, waarna ik mijn lippen in zijn hals zette.

How far is far

19 juli 2023 - 21:21 Vanparys is offline

Vanparys 27615

HUDSON FILLMORE MCQUEEN

Little Lightning | Library

Met zijn balpen tussen zijn lippen en zijn handen in zijn haren had Hudson de draad van het veel te dikke boek weer opgepikt, maar hij voelde zijn focus wegkwijnen. Hij had ondertussen al drie keer dezelfde zin gelezen, had al drie keer overwogen om naar zijn kamer te gaan en zijn gsm op te laden om Asha toch een berichtje te sturen en haar te vragen of ze op het welkomstfeest was. Hij had die gedachte drie keer weggejaagd omdat hij er zeker van was dat hij te wanhopig zou overkomen moest hij dat doen - daarbij, hij moest studeren. Maar met de afwezigheid van de muziek in zijn oren, hoorde Hudson enkel nog het geluid van de lege ruimte rond zich. De oude ramen die in hun kozijnen rammelden door de wind (het gerammel dat hij daarnet dacht gehoord te hebben, kwam niet terug), de oude vloer die onder zijn stoelpoten kraakten telkens hij inademde. Hoe langer hij probeerde door te werken, hoe meer de geluiden hem opvielen. En hoe meer ze hem opvielen, hoe meer zijn focus begon af te drijven.
Hij kauwde op de achterkant van de balpen en leunde achteruit in zijn stoel. Hoe laat was het? Had hij niet genoeg gestudeerd voor vandaag? Moest hij toch eens naar beneden gaan om een stiekeme glimp van Asha op te vangen en te checken hoe het met Nash ging? Moest hij zich daarvoor ook nog eens omkleden, of was de versleten jeans met het grijze hemd en de groene Converse voldoende 'casual chique' om toch niet uit de boot te vallen? Waarom maakte hij zich hier zo druk om? Was hij beter thuis in Radiator Springs gebleven? Had hij beter zijn laatste jaar op NAU opnieuw opgepikt en Nash alleen naar Metanoia laten gaan? Eigenlijk had hij haar nooit gevraagd of ze het oké vond dat hij met haar mee ging. Eigenlijk wist hij ook wel dat ze door had dat hij haar niet meer volledig vertrouwde. En met het hele drama met de Lightning dat hij een paar maand geleden gehad had... voelde Hudson zich een verschrikkelijke hypocriet. Ze weet het wel, hield hij zichzelf voor. Het heeft geen nut om het er nog over te hebben.
Hij draaide zich met een ruk om toen hij het kraken van een deur hoorde, waardoor zijn stoel half kantelde en hij bijna zijn evenwicht verloor. Zijn voeten kwamen hard op de grond neer, hij vroeg zich af of hij het had ingebeeld toen het muisstil bleef en zijn hart sloeg nog eens een slag over toen hij plots een stem hoorde.
"Mocht je niet naar het feestje?" Ze leek bijna uit de schaduwen op te doemen, een grijns op haar gezicht, terwijl Hudsons eigen gezicht zich in een geërgerde frons plooide. Hij haalde de balpen van tussen zijn lippen en draaide hem tussen zijn vingers.
"Nee, ik vrees dat mijn vader me voor de komende maand huisarrest gegeven heeft," zei hij scherp, het sarcasme dik op zijn stem. Toch maar tijd om te vertrekken, dan. Hij sloeg zijn boek dicht en... voelde de nieuwsgierigheid naar boven komen. Wat deed ze hier op dit uur? Waarom was zij niet op het feestje? Haar outfit deed nochtans vermoeden dat dat haar plan voor deze avond geweest had. Hij keek het meisje niet aan toen hij zijn keel schraapte en de spullen die op de tafel uitgespreid lagen, op een keurig hoopje verzamelde. "Valt er zoveel te missen, dan?"

[ bericht aangepast op 19 juli 2023 - 21:22 ]

help

20 juli 2023 - 20:47 Vanparys is offline

Vanparys 27615

Kai ~~Marmoris~~
^{SOMETHING SOMETHING OF TIRULIA - 20 - HALLWAY (ASHA)}

Black-hearted angels sunk me
With kisses on my mouth
There’s poison in this water
The words are falling out
This air is getting so thin
Go down, go down, go down

But if you wanna free your body tonight
It’s our secret, it’s our secret
I think I better go before I try something I might regret
I might regret

Content warning: slightly spicy

Kai hoorde Asha's zwakke tegensputtering niet; hij hoorde alleen die akoestische gitaar die uit haar hoofd naar hem toe dreef, die een tel oversloeg en een twijfelachtig akkoord aansloeg. Hij was dan ook lichtelijk verrast dat ze hem niet wegduwde, dat haar muziek plotseling van richting leek te veranderen toen haar lippen van elkaar weken. Kais vingers verstrengelden zich harder in haar haren, zijn nagels klauwden in de huid van haar nek, bij de start van haar ruggengraat. Hij had eigenlijk niet helemaal door dat zijn andere hand zich ondertussen als vanzelf naar haar achterwerk verplaatst had. Iets in hem zei dat hij ergens een grens gemist had; dat hij die gewoon zonder erover na te denken overschreden had. Het was Asha geweest die er de vorige keer een einde aan gemaakt had - al was het ook Asha geweest die toen in de eerste plaats het initiatief genomen had.
Kai was gewoonlijk niet iemand die zichzelf aan iemand opdrong, was gewoonlijk niet iemand die bleef proberen wanneer het antwoord duidelijk nee was. Alleen had Kai zichzelf deze avond niet helemaal in de hand. Zijn hoofd werkte niet helemaal meer; hij wist niet echt meer wat hij wilde. Maar zijn lichaam had het overgenomen - en zijn lichaam maakte momenteel heel erg duidelijk wat hij wilde; de hitte in zijn borstkas werd bijna ondraaglijk. Asha was gewoon degene die het (on)geluk gehad had om hem in die verlaten gang tegen het lijf te lopen. Of ja, eigenlijk was hij tegen haar lijf gelopen.
"Wat ben je aan het doen?" fluisterde Asha toen ze zichzelf teruggetrokken had en Kai heel even het gezond verstand had om haar niet meteen weer tegen zich te dwingen; om haar niet meteen volledig op te eisen. Hij was niet in staat om zijn zware ademhaling of de wijde pupillen die het blauw van zijn ogen bijna volledig opslokten toen hij ze opende, te verbergen.
Jou. Hij zei het niet luidop. Hij was te druk bezig met zichzelf toch nog enigszins onder controle te houden, al wilde hij dat niet. Hij herinnerde zich vaag dat hij hetzelfde vorig jaar tegen Lyra gezegd had, op een dronken namiddag tijdens de wintervakantie. Laat me het vergeten. Dat was wat zij op het einde van het schooljaar tegen hem gezegd had toen ze plots aan zijn deur gestaan had. Het was eigenlijk wat Kai nu wilde, maar hoewel zijn lippen van elkaar geweken waren, alsof hij woorden had om uit te spreken, bleef hij stil. Laat me alles vergeten. Laat me die eenzaamheid vergeten. Haal me even helemaal van deze verrotte wereld waar ik helemaal niet in thuishoor.
"We moeten je wassen, je wonden verzorgen." Asha's stem was hees. De woorden deden een schok door zijn staartbeen schieten, klauwde zich een weg naar boven langs zijn ruggengraat. Het deed een zenuwtrek door zijn vingers gaan, deed hem bijna nog harder aan haar haren trekken, want hij wilde haar nu, had haar nu nodig - het maakte niet eens uit dat hij duidelijk hun spelletje verloren was door als eerste initiatief te nemen. Nu, hier tegen die muur in die gang waar elk moment iemand anders kon verschijnen. Hij had geen zin om zijn voeten nog een stap verder te laten nemen, had geen zin om een slaapkamer of een verlaten bureau of een bezemkast of een toilet te zoeken waar geen nieuwsgierige ogen hen zouden kunnen zien. Hij wist ook niet of hij daar wel nog tot in staat was; wist niet of het hem nog iets kon schelen. Het was niet alsof zijn losbandigheid een geheim was.
Asha's handen zaten in de doorzichtige stof van zijn T-shirt vernesteld en even leek het alsof ze hem weg wilde duwen. In plaats daarvan kuste ze hem opnieuw, gromde ze zacht toen ze haar lippen hongerig tegen die van hem duwde. Kai kon een zachte kreun niet onderdrukken toen haar tanden over zijn onderlip gingen. Hij proefde zijn eigen bloed op haar lippen toen hij haar harder tegen de muur dwong, duwde zijn knie tussen haar benen, trok zijn eigen tanden langs haar kaak, langs haar nek. Hij ademde schokkerig onder haar oor, vroeg zich af hoe lang het geleden was dat hij iets (en de iemand maakte eigenlijk niet helemaal uit) zo wanhopig graag gewild had dat het niet eens uitmaakte dat die wanhoop, de honger die hij voelde helemaal naar boven ging drijven. Hij hoorde het in de wazige klanken van zijn viool; vroeg zich af of dit alleen maar kwam door de alcohol en drugs die nog steeds in zijn systeem zaten, of dat er iets anders aan de hand was. Kai kon zich niet herinneren wanneer hij zichzelf ooit zo blootgegeven had.
Hij beet in de huid onder haar oor voor hij sprak, zijn stem zo laag dat hij bijna zelf niet hoorde wat hij zei. “We moeten al zoveel, Asha," mompelde hij loom. "Ik maak er de laatste jaren de gewoonte van om op zo'n momenten het tegenovergestelde te doen."

[ bericht aangepast op 20 juli 2023 - 20:54 ]

help

21 juli 2023 - 13:06 Elentiya is offline

Elentiya 12343

They whispered to her, You can't withstand the storm. She whispered back, I am the storm.

Asha

21 ✦ Metanoia ✦ Somewhere ✦ With Kai

Small warning; slightly spicy.

Onuitgesproken woorden vormden zich in Kai zijn ogen toen deze die van Asha ontmoetten. Al het heldere blauw leek haast te zijn verdwenen, opgeslokt door de donkere kleuren van lust en verlangen, maar ook een rauwe pijn en verdriet was zichtbaar. Asha slikte toen ze de blik in Kais ogen zag, waar hij deze gewoonlijk gesloten en voor zichzelf hield zonder deze prijs te geven aan ieder ander wanneer ze hem vroeg wat hij aan het doen was. Jou, las ze in de diepte van zijn pupillen in een onuitgesproken antwoord op haar vraag. Zijn vrije hand dwaalde over haar heup heen, vingertoppen knedend in het ronde zachte vlees van haar achterste toen zijn hand deze gevonden had. Voor het eerst sinds al die tijd dat ze Kai had leren kennen zag Asha iets geheel anders dan wat ze normaal in zijn uitdrukkingen vond. Dit keer vroeg hij niet iets voor een ander, vervulde hij niet de lichamelijke behoeften en wensen van iemand anders, zoals hij dat wel vaker deed, maar was hij wanhopig op zoek naar iets voor zichzelf. Iets voor hem en hem alleen.
Asha kon niet ontkennen dat ze zelf ook naar meer hunkerde; dat Kai wederom iets los had gemaakt binnenin haar en waar ze nu van leek te verliezen. Een gevoel dat ze al veel eerder bij Kai had mogen ervaren, maar waar ze niet aan toe wilde geven om geheel andere reden dan ze voor mogelijk had gehouden. Het was een spel geworden dat ze beide in gang hadden gezet met de bedoeling de andere uit te dagen zijn of haar verlies te nemen. Haar vingers lieten de stof van zijn kapotte shirt dan ook niet los en hoewel ze hem vorig jaar van zich af had geduwd toen de hitte te heet werd, lukte haar dat nu niet meer. Niet nu hij naar haar keek met een blik dat alles verried — een blik die haar smeekte dat hij haar nodig had, nu op dit moment, ook al was het slechts wanhoop en verlangen. Al helemaal niet nu Asha toegaf aan haar eigen verlangen en zich besloot te branden aan de hitte die Kai uitstraalde.
De woorden die ze uitgesproken had waren hees geweest. Een klank die verried dat haar verzet al lang geleden verloren was gegaan, nog voor Kai haar tegen de muur aan drukte. Ondanks haar beslissingen voor deze avond, of de plannen die ze eigenlijk helemaal nog niet had gemaakt. Ruw trok Kai nog harder aan haar donkere lokken, zijn nagels krassend over de huid vlak onder haar schedel en wat een alles verzengende vlam van binnen ontstak. Een kreun verliet Asha's mond en ze jammerde zachtjes toen het besef tot haar doordrong; ze was volledig aan hem overgeleverd, als was in zijn handen. Nu ze gevangen tussen zijn lichaam en de muur in stond en haar mond wellustig op de zijne drukte, was Asha compleet verloren geraakt. Niet alleen had Kai haar nu wellicht nodig op het moment, ook zij snakte naar een vorm van liefde en affectie. Te lang was de donkerharige schone alleen geweest en hoewel ze niets liever wilde dan terug gaan naar Hudson wilde ze dat niet doen om de meest simpele redenen.
Een huivering, of eerder een siddering van genot, stuwde langs Asha's ruggengraat af toen ze Kai voelde reageren onder haar aanrakingen. Hoe zijn kreun tussen hen in roffelde, vlak nadat ze zijn onderlip met haar tanden kwelde en hij zijn knie tussen haar benen plaatste, waardoor ze zichzelf amper kon bedwingen om niet op hem te klimmen. Om haar lichaam niet nog wanhopiger tegen het zijne aan te drukken voor een stille voorproef van wat er nog komen ging. Asha klampte zich in plaats daarvan aan Kai vast, hoorde hoe het stof tussen haar vingers scheurde ten teken dat het dreigde te bezwijken onder haar krampachtige pogingen hem dicht tegen haar aan te houden. De hitte dreef als zoete lava door haar aderen heen, balde zich samen hoog tussen haar dijen en smolt ieder stukje gezond verstand weg. Ze zou hem er niet meer van kunnen weerhouden om haar hier, tegen muur en te midden van een van de wandelgangen, te nemen.
Asha kon een diepe kreun niet weerhouden toen Kai haar beet, vlak onder haar oor en in de dunne, gevoelige huid van haar hals. Haar ogen rolden in hun kassen, alvorens ze deze kortstondig sloot in een poging om haar primitieve impulsen in bedwang te houden. De brunette dreigde haar zelfbeheersing te verliezen, net zoals het eerder al in gedachten leek te willen knappen, en ze was klaar om volledig bezit van de jongen voor haar te nemen. Asha wilde Kai, hier en nu, op dit ogenblikkelijk moment, puur en rauw, maar ze wilde ook voor hem zorgen — zacht en liefdevol, teder. Ze hield van Kai, dat was iets dat ze nooit zou ontkennen wanneer iemand het aan haar vroeg, ook al was het niet genoeg voor hetgeen hij daadwerkelijk nodig had in de rest van zijn leven. Maar, vanavond kon ze hem wel degelijk iets geven en zou het ook voor haar meer dan alleen een genoegdoening zijn.
"We moeten al zoveel, Asha," mompelde Kai loom, zijn stem dik vanwege niet alleen de drank (en vermoedelijk ook de drugs die hij had genomen), maar ook de gemoedstoestand waarin hij zich bevond. "Ik weet het," fluisterde Asha terug, slikkend. "Ik maak er de laatste jaren de gewoonte van om op zo'n momenten het tegenovergestelde te doen." Een flauwe glimlach verscheen kort rond Asha's mond en terwijl hij haar haren nog altijd in zijn grip vast had, leunde ze met haar hoofd tegen de muur aan. Overal waar zijn warme adem tegen haar huid aan sloeg liet hij kippenvel achter. "En da's okee," fluisterde ze opnieuw. Dit keer streek ze met haar vrije hand over zijn wang heen, trachtte de open wonde niet te raken terwijl ze naar zijn ogen zocht met haar blik en haar hand reeds verder liet afdwalen naar zijn hals.
"Ga met me mee," zei Asha zacht en ditmaal zonder de kracht van de vorige keer te gebruiken, waarmee ze Kai destijds van haar af gedrukt had, dwong ze hem nu voorzichtig een stap naar achteren te zetten. Zijn vingers gleden uit haar donkere haren en de ferme grip op haar billen verslapte eveneens. Asha plaatste een vederlichte kus op zijn mondhoek en nog een op de scherpe hoek van zijn kaak, een stil gebaar dat ze hem deze keer niet afwees, waarop ze haar hand in de zijne liet glijden en hem met haar meetrok.
De trap naar boven was niet moeilijk te vinden. Per slot van rekening waren ze er niet eens zo ver vandaan geweest toen ze elkaar bijna letterlijk tegen het lijf liepen. Asha vond Kais kamer tevens blindelings, de weg ernaartoe een dat ze wel eens vaker had afgelegd. Er was geen gekwetter om hen heen te vinden, noch de geluiden van Markus met zijn vlugge vleugelslagen. Toch wist Asha dat de vogel nooit ver weg was en hoewel hij misschien niet gelukkig was met de keuzes die de Prins naast haar maakte, bleef het dier nu zo stilletjes mogelijk. Alsof ook hij in de gaten had dat wat nu moest gebeuren het meest noodzakelijke was. Met een subtiel rukje aan haar pols hield Kai haar echter halverwege de weg naar de eerste verdieping tegen en trok hij de brunette hard terug tegen zich aan. Hij kuste haar gretig, hongerig dan seconden geleden en plukte ongeduldig met zijn vingers aan de dunne stof van de jurk die haar lichaam nauw ontsloot. Asha slaakte een tevreden zucht tegen zijn mond aan en worstelde met de drang om hem niet hier en nu al van zijn kleding te doen. De verleiding was groot, maar tegelijkertijd wilde ze het niet op de ongemakkelijke treden van een veel te lange trap. “Een klein stukje nog maar,” hijgde Asha zacht terwijl ze zichzelf dwong om terug afstand van Kai te nemen en niet bedwelmt te raken onder het benevelende effect dat hij nu op haar had. Met een halve struikel klom ze de trap terug omhoog, haar vingers verstrengeld met die van Kai waarop ze hem weer met haar meenam.
De kamer was echter een bende. Een kolossale ontploffing van kleren en spullen. De lucht gemengd met een frisse bries vanuit een half openstaand raampje, maar nog bedwelmd met de sterke geur van wiet. Asha kon de sneeuw in de verte ruiken, maar deze werd eveneens overspoeld met de herinnering aan het bloed dat niet alleen aan haar jurk kleefde. Ook Kai zat nog steeds onder en zijn wonden waren nog altijd niet gestelpt. Soepel draaide Asha zich om, keerde haar lichaam volledig terug naar Kai toe en liet het hongerige gevoel voor heel even de overhand nemen. Bij het betreden van zijn slaapkamer had ze haar hakken al uitgedaan en haar blote voeten secuur tussen de verdwaalde kledingstukken, boeken en/of schoenen weten te plaatsen. Op haar tenen stond ze voor Kai, haar hoofd een klein stukje gekanteld terwijl ze naar hem opkeek
"Laat me voor je zorgen, heel even maar."
En terwijl ze sprak duwde Asha het jasje van zijn schouders af — gebruikten ze de scherpte van haar nagels om de laatste stukken kleding van zijn bovenlichaam af te scheuren, waardoor het in repen op de vloer terechtkwam. Haar vingertoppen tippelde heel zacht over zijn bebloede borstkas heen, weken zorgvuldig uit voor de kleine sneetjes die ze her en der zag. Het meeste bloed was afkomstig van zijn gezicht, maar toen Asha deze zachtjes aanraakte verruilde ze de tedere strelingen al gauw voor de ruwe tegemoetkoming van haar mond op de zijne en botste ze tegen hem aan. Ze proefde de smaak van zijn bloed in haar mond, vermengd met zijn eigenste, maar deinsde niet opnieuw terug zoals ze eerder had gedaan.
Ze wilde hem wassen, alles schoonmaken dat nu vuil was geworden en de schade bekijken die hij had opgelopen. Asha wilde Kai naar de badkamer toesturen, om daar wat schone doeken te pakken en het was haar oprechte bedoeling dit tegen hem te zeggen toen ze de kus weer verbrak. Toen zij dit keer haar lippen via zijn kaak een spoor naar zijn hals liet trekken, over zijn sleutelbeen heen en naar zijn borstkas toe terwijl haar nagels over de huid van zijn onderbuik kraste. Asha kreunde toen Kai haar tegemoet kwam, welfde haar lichaam tegen dat van hem aan en vocht tegen de innerlijke drang om alles tegelijk te willen doen; hem liefhebben en voor hem zorgen, of haar impulsen laten heersen door hem op bed te drukken en boven op hem te klimmen.
"We moeten even helemaal niets meer, Kai," mompelde Asha. "Alleen maar wat we zelf willen…"

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

21 juli 2023 - 21:35 Vanparys is offline

Vanparys 27615

Kai ~~Marmoris~~
^{SOMETHING SOMETHING OF TIRULIA - 20 - HALLWAY (ASHA)}

I want to skin you alive
I want to wear your flesh like a costume
I want to skin you alive
I want to be, I want to be human

I thought it was cool to feel
Now I'm the fool
What do you take me for?
This wasn't the plan, I wanna lay down

Content warning: slightly spicier

"En da's oké," fluisterde Asha. Ze streek met haar hand over Kais wang, de beweging te teder, te vreemd, te lang geleden voor Kai. Even zag hij Asha niet meer, maar iemand anders - de enige bij wie het nooit vreemd gevoeld had. Het beeld veranderde, het gezicht voor hem bebloed en gebroken. Hij klemde zijn tanden op elkaar en knipperde met zijn ogen, en toen was Asha er weer, haar vingers in zijn hals, een druppel van Kais eigen bloed op haar gezicht. Wat ben je aan het doen?
"Ga met me mee," zei ze zacht. Kai had pas door dat hij zijn grip gelost had toen ze hem zacht achteruit duwde, probeerde wanhopig om de verwarrende hallucinaties weg te krijgen toen ze hem te zacht op zijn mondhoek kuste, toen haar lippen langs zijn kaak liet glijden, toen ze zijn hand vastgreep om hem mee te trekken. Even was Kai een standbeeld. Heel even werd hij teruggeslingerd naar drie jaar geleden, dan weer naar twee minuten geleden, dan naar afgelopen zomer; gezichten van bekenden en vreemdelingen, vorig jaar, de jaren daarvoor. Asha trok hem mee, maar tegelijkertijd was het Amor. Tegelijkertijd was het Larsen, Lyra, de fae die hij zelf Sils kleine huurappartementje had binnengetrokken. Het waren zijn vingers verstrengeld met die van Jane, toen hij haar mee de trap af naar de wijnkelder trok.
En toen was het Asha weer en waren ze halfweg de trap naar boven. Haar akoestische gitaar klonk bijna als een laag gespin; nog steeds wazig doorheen de mist die de wiet en alcohol hadden opgetrokken. Kai schudde zichzelf wakker, dwong de eenzame gedachten met een frons weg, ver naar de achterkant van zijn hoofd, waar hij ze niet meer kon horen, waar ze niet meer rond konden zwemmen om hem te verwarren. Hij hield zich vast aan de opluchting die hij daarnet gevoeld had, aan de zaligheid van de muziek rond hem, aan de honger die dat alles in hem had losgemaakt - die al het andere teniet deed.
Hij trok zijn vingers los en greep haar pols vast, trok haar opnieuw tegen zich aan en struikelde bijna van de trap naar beneden. Hij greep met zijn andere hand de balustrade vast en ging een trede lager staan, waardoor hij op gelijke hoogte met Asha stond. Zijn gehavende handen gleden over haar naakte rug, langs haar groene jurk, rimpelden de satijnen stof van de jurk toen hij haar dijen opnieuw vastgreep. De beweging duwde de split langs haar been omhoog, en hij liet zijn ene hand onder de stof glijden toen hij haar opnieuw kuste. Ze zuchtte in zijn mond en Kai dronk begerig haar adem, alsof die hem opnieuw naar de high die hij daarnet gevoeld had, kon brengen.
"Een klein stukje nog maar," hijgde Asha zacht. Hij was bijna teleurgesteld toen ze een trede hoger ging staan, wilde haar eigenlijk gewoon weer tegen zich aan trekken, wilde zijn lippen over de huid van haar blote dij laten gaan. Toen viel de stof weer op zijn plaats en had ze zijn hand weer vastgegrepen om verder naar boven te gaan. Hij klemde zijn kiezen opnieuw op elkaar toen de herinneringen in de achterkant van zijn gedachten zich opnieuw naar voren probeerden probeerden te duwen, deed zijn uiterste best om ze uit zijn geheugen te wissen - maar het gevoel van de huid van Asha's sierlijke vingers tussen de zijne, maakte het moeilijk. Zijn hart bonkte in zijn keel en hij wist niet of het wanhoop of verlangen was.
"Laat me voor je zorgen, heel even maar," zei Asha toen ze de puinhoop die zijn kamer was binnengingen. Hij zag het niet, zag enkel Asha's gezicht, haar ogen, haar mond, de helling van haar neus. Dit was niet wat hij wilde. Hij wilde geen tederheid, wilde niet dat iemand voor hem zorgde, dat iemand hem liefde toonde - wilde zelf geen liefde of tederheid tonen. Dus toen ze de donkerblauwe vest van zijn schouders duwde en met haar nagels de rest van zijn T-shirt losscheurde en de flarden ervan samen met zijn bloedbespetterde, ooit-witte hemd op de grond vielen, greep Kai haar ruw bij haar middel. Hij duwde haar heupen tegen die van zichzelf toen ze hem opnieuw kuste. Een laag, bijna verstikt en klagend geluid kwam uit zijn keel toen ze haar mond naar beneden trok, toen hij haar nagels over zijn onderbuik voelde gaan, waar de verzamelde hitte zo warm werd dat het bijna pijn deed. Zijn gezicht verwrong zich naar een uitdrukking die meer op razernij dan iets anders leek. Zijn hevige ademhaling haperde en hij liet zijn vingers door haar haren gaan, liet zijn ene hand langs haar oor naar beneden glijden.
"We moeten even helemaal niets meer, Kai," mompelde ze tegen de oververhitte huid van zijn borstkas. De rest hoorde hij niet meer; zijn hitsige ongeduld overstemde al het andere. Hij greep haar hardhandig bij haar hals vast en duwde haar achteruit - niet naar zijn bed waar zijn lakens en diverse kledingsstukken op een hoopje gesmeten waren, maar naar zijn bureau waar niet minder rommel lag. Hij schopte zijn bureaustoel aan de kant en vaagde de losse draadjes en stukjes stof samen met de schaar, de asbak en een paar cursussen en losse blaadjes op de grond, waar het met een knal tegen het hout van de vloer landde. Hij verplaatste zijn handen naar haar achterwerk en tilde haar op om haar op de tafel te zetten, spreidde haar benen zodat hij er tussen kon gaan staan en liet zijn ene hand onder de groene stof bij haar dij glijden. Zijn andere liet hij opnieuw naar de achterkant van haar hoofd gaan, waar hij haar opnieuw bij haar haren naar achteren trok om beter bij haar nek te kunnen. Het spoor dat hij met zijn mond naar beneden trok was hard, scherp, ongeduldig en agressief. Toen hij bij haar schouder kwam, trok hij het lintje van haar jurk met zijn tanden naar beneden. Ze schuurden langs haar huid, lieten rode lijnen achter alsof hij haar wilde brandmerken - net zoals hij zelf zo vaak gemerkt werd met krassen op zijn rug. Het was iets wat hij zelden deed. Kai was het gewoon zijn eigen lichaam getekend te zien; blauwe plekken in zijn nek, schrammen op zijn handen, diepe krassen op zijn rug en achterwerk, bloed uit zijn neus, zijn wenkbrauw, een gezwollen lip, bebloede knokkels. Seks of geweld; ze lieten verdorven kunst achter op zijn huid, tekenden hem voor een week of twee om dan te vervagen en door nieuwe merktekens vervangen te worden. Laat je ook een tekening achter? Ashleys woorden echoden door zijn hoofd terwijl de vingers van zijn andere hand de rand van Asha's onderbroek bereikten.
Zelden liet Kai resultaat achter op de huid van een ander.

help

22 juli 2023 - 16:59 Elentiya is offline

Elentiya 12343

They whispered to her, You can't withstand the storm. She whispered back, I am the storm.

Asha

21 ✦ Metanoia ✦ Somewhere ✦ With Kai

Small warning; slightly more spicy.

Ze moest zich beheersen, onder controle houden en getemd blijven zoals ze dat altijd was, maar op het moment dat Kai haar keel beetpakte, knapte het zijde draadje dat haar zo gespannen hield. In verte van haar onderbewustzijn klonk het schelle geluid van haar leeuwin dat woest brulde, grauwend onder de oppervlakte van haar huid door kroop en spinnende geluiden maakte toen ze eindelijk losgelaten werd. Asha snakte naar adem, slikte een gejammer in terwijl ze soepel met Kai meebewoog — tussen de rommel over de vloer door, richting het bureau dat er niet veel beter uitzag dan de rest van zijn kamer. Haar ogen opnieuw flikkerend tussen dierlijk goud en menselijk groen bruin. Asha danste haast voor hem uit, op haar tenen stapte ze achterwaarts naar het bureau toe en raakte bedwelmd onder de ruwe handelingen die hij gebruikten om haar op de juiste plek te krijgen. Met een doeltreffende trap schopte Kai de donkere bureaustoel aan kant en Asha kreeg het voor elkaar om alvast een deel van de spullen op het bureau aan kant te vegen met een van haar handen, zodat hij de rest slechts met een hoop gekletter en kabaal op de houten vloer terecht kon laten komen.
Asha had het warm, veel te warm. De temperatuur in de slaapkamer steeg met de seconde die voorbij tikte en de hitte droop als hete lava door haar lichaam heen. Haar hart bonsde luid en met veel te ongecontroleerd slagen nu de opwinding als een storm door haar hele wezen heen joeg. Kai was niet meer de enige die dit nodig had, of het nu met zijn eigen wereld te maken had, of met het spel dat ze ooit eens begonnen waren. Nee, Asha bezat zelf ook niet langer de kracht meer om te vechten tegen hetgeen ze diep van binnen nu het allermeeste wilde, noch dat ze er abrupt voor weg kon rennen nu zijn hitte aan haar lichaam likte. Ze klauwde haar nagels in Kais huid, schoof met haar billen via de rand op het bureau, zodra hij haar daar op had getild, en sloeg haar lange benen om zijn middel heen. Asha liet haar hoofd achterover vallen in de grip die hij hervatte nu hij haar lange donkere lokken weer gevonden had, zijn mond rauw over haar hals heen dwaalde en een spoor naar omlaag trok. Het was een zoete marteling toen zijn tanden over haar huid schuurde, hetgeen electische schokjes langs haar ruggengraat naar omlaag liet schieten — samengebald laag in haar onderbuik. Haar eens zo gave huid, nu gekneusd met de eerste afdrukken van pure lust. De dunne touwtjes van haar jurk streken langs haar blote armen naar omlaag, waardoor het stof soepel langs haar zware borsten gleed terwijl Kai zijn hand tussen de split van haar jurk stak en zijn vingers achter de rand van haar slipje haakte.
Moeiteloos tilde Asha haar heupen een klein stukje omhoog, waardoor Kai de mogelijkheid kreeg om zo haar ondergoed uit te trekken. Om deze via haar benen naar omlaag te sturen, waar ze zelf het stof van haar onderbenen af liet dwarrelen zodat het ergens vergeten op de grond terecht zou komen; tussen de rest van de troep dat daar lag. Ze herwon haar eigen kracht terug, boog zich naar Kai toe en kuste de blote huid van zijn bovenlichaam, via zijn sleutelbeen omhoog en waar ze haar tanden liet gelden in de glooiing van zijn hals. Niet om hem nog meer te pijnigen dan hij zelf al had gedaan, niet om zijn huid te kneuzen onder de kracht van haar kaken, maar om hem aan te sporen sneller te gaan. Haar handen frutselde ongeduldig aan zijn broeksband, trokken de knoop gefrustreerd los toen deze met een simpele beweging niet meegaf. In de verte klonk ergens vaag een geploink, gevolgd door het getik toen de knoop op de grond stuiterde.
Maar toen Asha verder wilde gaan door de broek die hij droeg van zijn heupen af te dwingen, greep Kai haar pols stevig beet. Met een alleszeggende blik op zijn gelaat keek hij de brunette aan, zijn gehavende wenkbrauw een stukje opgetrokken en waarmee hij haar tot halt riep. Asha gromde gefrustreerd maar raakte afgeleid toen Kai zijn vrije hand tussen haar benen liet glippen en stootte een verrast geluidje uit toen hij haar streelde. Met zijn mond kuste hij haar nek opnieuw en kneusde de huid in haar hals toen hij er hard op zoog, zijn tanden eveneens schampend, waardoor er een dieprode plek achter bleef in de weg die hij reeds verder naar omlaag trok. Het duizelde Asha hoe zijn vingers te werk gingen, hoe haar heupen schokkend zijn hand tegemoet bokte en hij ondertussen haar borstkas liefkoosde met hongerige kussen langs de welvingen van haar bovenlichaam. En al die tijd hield Kai haar in de gaten, dronk hij iedere reactie die ze hem gaf terwijl ze kronkelde op het bureau. Haar ademhaling stokkerig terwijl zachte smeekbede in hese klanken over haar lippen rolde.
Asha verlangde naar hem, snakte naar de samensmelting van hun lichamen tot één en naar de allesverwoestende explosie die daarop volgde. De euforische staat die het hen beide zal gaan geven, ook al was deze slechts tijdelijk aanwezig en de roes maar voor heel even. De brunette kreunde, gromde diep en ademde zijn warmte in op de momenten dat hun monden elkaar vonden. Ze beet op zijn onderlip, zoog er vervolgens zachtjes op en dronk zijn kussen maar al te gretig. Voor heel even vergat Asha dat hij gewond was, dat hij diep van binnen pijn had en trachtte ze deze te verzachten op een manier waarvan ze wist dat ze niet zou kunnen falen. Dit was de enige manier waarop ze nu echt voor hem kon zorgen en waar ze hem met zich mee kon trekken, een tijdelijke vergetelheid in.
Haar hoofd liep over, vol met alles wat ze de afgelopen jaren heeft moeten doorstaan, slechts een paar jaar voor ze naar Metanoia kwam. De eenzaamheid, de kwellingen en onderdrukking. Het afgesneden leven van alles wat een oplossing voor haar had kunnen betekenen als ze er maar toegang tot had. Asha welfde haar lichaam tegen dat van Kai aan, haar ademhaling steeds sneller en sneller, en beet hem in zijn schouder op het moment dat hij zijn broek omlaag liet zakken om bezit van haar te kunnen nemen. Behendig tilde Kai een van haar benen op, kraste met zijn nagels over haar bovenbeen heen terwijl zij de ander om zijn middel wikkelde zodat hij niet meer bij haar vandaan kon ontsnappen. Ook al waren zijn aanrakingen ruw en agressief, zijn ritmische bewegingen gejaagd en ongedwongen, Asha merkte dat ze terug tot leven kwam. Nooit meer zou ze terug opgesloten zijn of was er iemand die haar met onzichtbare ketenen vastbond. Hudson was daar geweest, hij had de eerste schakels los weten te maken en haar bevrijd in zijn armen, maar gelijktijdig met dat ze eindelijk een stukje van haarzelf (haar familie en geliefde) terug kreeg, verloor ze hem weer — glipte hij te snel tussen haar vingers vandaan waardoor ze hem niet op tijd kon vastgrijpen en slechts naar lucht had gegrepen. Hij was sindsdien nooit meer binnen haar bereik geweest, waardoor golven van aloude eenzaamheid haar de afgelopen maanden steeds vaker overspoeld hadden. Tot nu toe.
Nu greep ze Kai vast, drukte haar nagels in zijn huid en kreunde diep terwijl ze op de afgrond afstevende. Asha bedwong de geluiden die ze maakte, smoorde hen door een hand over haar mond te plaatsen en in haar eigen vel te bijten op het moment dat Kai zijn gezicht in haar hals drukte en zijn warme adem in hete golven tegen haar aan sloeg.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

22 juli 2023 - 18:26 Mijita is offline

Mijita 2623

[ bericht aangepast op 31 juli 2023 - 1:02 ]

[ heaven knows ]

22 juli 2023 - 21:43 Vanparys is offline

Vanparys 27615

Kai ~~Marmoris~~
^{SOMETHING SOMETHING OF TIRULIA - 20 - BEDROOM (ASHA)}

I fancied I could dissolve by the sunset
Tried to plead to God but she just said: No
I wish that I could feel more like a human
But a world of a ghost is so closed and so cold

I got no one but myself to blame
So get out, get out, get out of my head
If freedom is the last thing then blood is everlasting
But it's hard to let you go
Been searching for a truth clear, I'm running on a loop here
I will never let you go

Content warning: this is the spiciest it's gonna get, probably. ~~Unless Jen can do me one better~~

Toen Asha aan Kais broeksknoop begon te prutsen en uiteindelijk de draad die het ding tegen de stof hield doortrok, voelde Kai hoe de vlam in zijn kern aan de rest van zijn lichaam trok. Het nam bezit van zijn handen, van zijn hoofd en even dacht hij dat hij zichzelf volledig zou kwijtspelen, dat de wanhoop, het verlangen naar een lichaam dat niet het zijne was - naar Asha's lichaam - het zou winnen. Dat hij zichzelf helemaal aan de vrouw voor zich zou overgeven.
De arrogantie - de verwaandheid - die hem daarnet heel even had overgenomen, die trots was geweest op wat hij Amor had aangedaan, wat hij in die stomme balzaal had aangericht, had tot nu toe in zijn hoofd gesluimerd. Toen Asha de rand van zijn broek naar beneden trok, werd het weer wakker. Het was wrokkig, een beetje kwaadaardig, een beetje bezitterig. Het was een stukje van zichzelf dat altijd bovenkwam wanneer hij zichzelf (onbewust) prijsgaf; een manier om te compenseren voor het feit dat hij ze te diep had laten kijken, dat hij zijn ziel heel even teveel had blootgesteld. Het was een afleidingsmanoeuvre - voor Asha of wie dan ook én voor zichzelf. Misschien dacht je me gezien te hebben, maar dat is niet zo. Je ziet me niet. Niemand ziet mij.
Maar altijd kwam de spijt. Spijt dat hij ze had toegelaten. Het kwam altijd terug met mes om hem mee in de rug te steken - om hem van een klif naar beneden te werpen en met zijn gezicht op de rotsen te laten storten.
Kais ogen waren leeg toen hij Asha's pols vastgreep, een wenkbrauw opgetrokken, zijn hoofd schuin. Het bloed van de snee die Markus had aangericht, leek gestold te zijn, plakte vast in de korte, donkere haartjes. Hij gaf haar amper de kans om te reageren, registreerde amper de gefrustreerde grom die uit haar keel kwam. De hand die op haar dij gelegen had, streelde nu de binnenkant, klom hoger tussen haar benen, streek plagerig (kwellend) rond de hitte die zich daar verzameld had. Hij bracht zijn gezicht opnieuw naar haar nek, liet met zijn mond en zijn tanden een tweede rode plek achter, proefde het zout op haar huid toen hij zijn tong naar beneden trok naar haar sleutelbeen, verder naar haar borstkas. Zijn glimlach was loom, zijn oogleden zwaar van drugs en alcohol en de voldoening die hij voelde toen ze tegen zijn hand schokte, toen zijn vingers traag de hitte binnen gleden, deden zijn duivelse glimlach verbreden. Hij hield zijn blik op haar gezicht terwijl hij dieper ging, terwijl hij zijn andere hand, die nog steeds haar hand vast had, naast haar heup op tafel plantte en elke kreun, elke panische ademhaling, elke smeekbede die ze uitstootte, langzaam proefde voordat hij ze opdronk. Hij verplaatste zijn vrije hand naar haar heup, hield haar kronkelende lijf tegen terwijl hij tandafdrukken achterliet op haar borst, op haar schouder, in haar nek, op haar onderlip wanneer ze hem opnieuw kuste en haar bovenlichaam tegen dat van hem deed vallen. Hij trok zijn hand terug van tussen haar benen toen ze hem in zijn schouder beet, leidde haar hand die hij nog steeds vasthad naar de rand van zijn broek, waar hij Asha hielp om de stof naar beneden te trekken. Hij kreunde tegen haar oorschelp toen ze hem dichterbij trok, toen ze hem bracht waar ze hem wilde en haar nagels in zijn schouders klauwde. Ze probeerde het tempo op te voeren, maar Kai greep met zijn ene hand haar heup vast om haar tegen te houden, om het tempo laag te houden zodat hij het op zijn eigen tijd kon opdrijven. Lui, bijna aarzelend in het begin als het niet tegelijkertijd zo ruw geweest was. Hij trok zijn hoofd opnieuw terug om zijn ogen in die van Asha te haken, een geest van een glimlach nog steeds om zijn lippen toen ze naar adem hapte en haar hoofd naar achter kantelde. Kai greep hardhandig haar kin vast om haar opnieuw aan te kijken en versnelde hun tempo, voelde hoe haar buikspieren zich tegen de zijne opspanden en nestelde zijn gezicht opnieuw in haar hals terwijl hij zijn hand net zo snel weer op zijn bureau neersloeg. Hij hoorde hoe Asha zichzelf probeerde te smoren, drukte zijn lichaam harder tegen dat van haar.
En toen trok Kai zich met een zucht terug. Hij bestudeerde heel even Asha's gezicht, de frons tussen haar wenkbrauwen, haar van-elkaar-geweken lippen, terwijl hij zijn ademhaling opnieuw naar een normaal tempo dwong - alsof er net helemaal niets gebeurd was.
"Rustig aan, Asha," zei hij nuchter, zijn wenkbrauwen opgetrokken. "Beetje oneerlijk om mij al het werk te laten doen."
Kai trok zijn broek omhoog terwijl hij Asha's uitdrukking in de gaten hield. Het was zijn trots die hem had doen stoppen, die zich eigenlijk helemaal niet gewonnen wilde geven. Zijn spelletje met Asha had al een heel jaar in beslag genomen; het leek bijna spijtig om het nu al op te geven.
Hij griste zijn aansteker en het metalen doosje van de vloer en zette zich op de rand van zijn bed om op zijn gemak zijn schoenen uit te doen en een joint te rollen. De vlam at meteen gretig aan het vloeipapier tussen zijn vingers en Kai nam een trek terwijl hij zich op zijn rug tussen de kussens en de rommel op zijn bed liet vallen.

~~I am sorry mother~~

[ bericht aangepast op 24 juli 2023 - 21:48 ]

help

23 juli 2023 - 18:35 Mijita is offline

Mijita 2623

„ℑ𝔣 ℑ ~~𝔥𝔞𝔡~~ 𝔣𝔢𝔢𝔩𝔦𝔫𝔤𝔰,
𝔱𝔥𝔢𝔶'𝔡 𝔟𝔢
𝔣𝔬𝔯 𝔶𝔬𝔲. ‟

Son of Death • Old as fuck • The Gardens
• ♥ w/ Dom ♥ • Outfit
▬▬▬▬▬▬▬▬▬

Het konijn was praktisch in zijn gezicht gedrukt. “But he does look like a Cosmo, doesn’t he?” Een bekende rilling gleed door zijn lichaam heen als een slang van vuur die op zoek was naar destructie. Voor even had hij het idee dat het zelfs in zijn donkere poelen te lezen was ; een noodlottige waarschuwing. Alleen bleek deze aankondiging zo heftig dat het konijntje weg trachtte te krabbelen, hierbij z’n nagels in de Harvester's gezicht had gezet, en vervolgens weggedoken was tegen Dom’s zijde aan. Als Dom hem niet had tegengehouden, had het konijn het hazenpad genomen.
Binnen luttele seconden stond Seth op om afstand te nemen, afstand zodat hem geen pijn zou worden gedaan. Zijn hand gleed over zijn wang heen, bloed achterlatend op zijn hand. Met een afwezige expressie in z’n ogen wreven zijn knokige vingers over het rood heen, iets dat voor hem een omineus iets was. Normaal gesproken zou het amper tot niets hebben achtergelaten, het zou vrijwel gelijk geheeld zijn. . . Alleen, iets wat hij niet aan zijn nu-vriendje verteld had, was de menselijkheid die hij steeds meer scheen te ervaren. En nu deze reactie met als gevolg dat zijn krachten verstoord raakten?
Het is in de afgelopen twee weken al zeker twee keer eerder voorgekomen dat hij zich door z’n emoties had laten leiden — en elke bedoening had op de één of andere manier betrekking gehad met Dom. De eerste keer hadden ze een akkefietje over iets nutteloos gehad waarbij Dominic was weggestormd en Seth, als resultaat daarvan, een flink stuk land achter het kasteel had verdord. Voordat ze weggingen daarstraks waren ze nog steeds bezig geweest met het laatste gedeelte te vervangen. En de tweede keer had iemand de stomme fout gemaakt Dominic’s naam in z’n mond te nemen op een verkeerde manier, gezegd dat zo’n ‘gestoorde freak terug moest naar het gekkenhuis’, want dat ‘was waar hij thuishoort’. Op dat moment was de Reaper dankbaar geweest dat zijn konijntje er niet bij was geweest, aangezien zo’n intense beweging in z’n lichaam naar boven was gekomen dat de desbetreffende jongen een week op de ziekenafdeling moest verblijven. Sindsdien vermeed hij hen, en dat was maar goed ook want Seth stond niet voor zichzelf in mocht iemand hem zwartpraten.
Echter, dit zorgde wel voor een probleem. Meerdere zelfs. Hij heeft al vaker bij de directrice op de bank gezeten, daar ze bezorgd was over dit soort complicaties. Seth had haar toentertijd weten gerust te stellen, alleen met deze nieuwe ontwikkelingen wist hij niet zeker meer of dat zou lukken. Als hij, als Grim Reaper, zijn emoties niet onder controle kon houden, werd hij de laan uitgewezen. Daar had ze hem ook voor gewaarschuwd immers. Per slot van rekening horen Soul Chasers niet persoonlijk te worden — zij domineren hun gemoedsbeweging, niet andersom. Maar Dominic was vertrouwd, zelfs in zo’n mate dat hij geen leven zonder hem kon voorstellen.

REAPER
^{^seth}

Als de man werd weggestuurd van school, betekende dat, dat zijn oude man gelijk had gehad, hem terug aan het werk zou zetten en hij Dom nooit meer zou kunnen zien. En hoe zou het Dom vergaan? Van wat hij wist over zijn verleden en zijn persoonlijkheid zou zijn mentale wezen dat niet aan kunnen, en Seth wilde het niet op z’n geweten hebben hem weer in de steek te laten. Hij had immers veel eerder in moeten grijpen.
Maar hij glimlachte geruststellend. Zelfs toen een zekere kilte in de lucht hing en sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelden, wat Dominic gelukkig voldoende had afgeleid om te laten realiseren dat alle bosdiertjes uit angst weg waren gerend. De duistere man controleerde de schade in z’n omgeving, signaleerde de bloemen en planten die verwelkt waren door zijn uitbarsting — sommigen opgesloten in een bevroren gevangenis. Met een bijna trieste blik sloeg hij gade hoe Dom onschuldig de sneeuwvlokjes met zijn tong probeerde op te vangen.
Hij sloot zijn ogen, maar kon geen rust vinden. Er was teveel bezorgdheid in zijn fysieke lichaam opgesloten die hem vertelde Dom geen pijn te doen, die luisterde naar alle vermaningen van z’n vader — dat hij moest oppassen met de liefde, dat hij niet gecreëerd was om lief te hebben maar om het leven af te nemen. Tenslotte was dat hoe de mensheid hen zag, als moordenaars — en hij die doodde, verdiende geen affectie.
Hij opende zijn ogen en trok zijn jas uit, die hij voorzichtig om Dom’s schouders legde. Er gebeurde iets onverklaarbaars zodra hij in zijn blauwe ogen keek ; een kalmerende golf spoelde over hem heen, en Seth kon niet anders dan oprecht glimlachen. Met de teruggekeerde rust durfde hij weer naast hem te zitten, al begreep hij dat het veiliger voor hem was in het kasteel. Vooral de laatste paar weken was hij erg ongerust, niet enkel over Dominic, eveneens over de ontwikkelde gevoelens voor hem die steeds intenser schenen. Dit was opnieuw bewezen toen zijn konijntje besloten had plaats te nemen op zijn schoot.
“Let’s go to your room, it’s getting chilly and we need to get Cosmo settled. Besides, we have more privacy there and less distractions for me. Not that I can keep my eyes off of you…”
Voordat het konijn kon verdwijnen, raapte hij hem op, stond recht en verliet de open plek. Teruggekomen in de tuinen van Metanoia gaf hij het diertje terug aan de jongeman. Vrijwel direct was het weer tegen hem aangekropen, angstig maar rustiger dan voorheen. “Here — you should settle him in your room, Dominic. That’d be. . . safer.” De duistere man had al om willen draaien, maar pauzeerde kort en keerde zich weer terug, “Go to your room, I’ll be right there. I just. . . need to check something.” Er was een zekere kilte in zijn stem geweest die zei hem niet tegen te spreken. Zonder meer woorden eraan vuil te maken, verdween hij — Dom en Cosmo achterlatende in de tuin.

[ bericht aangepast op 26 juli 2023 - 14:25 ]

[ heaven knows ]

Index RPG Actieve Topics Zoek