[RPG • 300 • V3] Disney Descendants Metanoia University • Speeltopic 1 - Speeltopics

19 maart 2023 - 23:06 Baxter is offline

Baxter 4988

ℳ𝑒𝓉𝒶𝓃𝑜𝒾𝒶 𝒰𝓃𝒾𝓋𝑒𝓇𝓈𝒾𝓉𝓎
"The journey of changing one's mind, heart, self or way of life"

"Welcome to Metanoia University, a place where all our students can work on their happy endings."

Vestigo University is een grote campus waar de afstammelingen van welbekende sprookjesfiguren aan studeren. Naast hun avonturen moeten ze zo af en toe ook met hun neus de boeken in zodat ze de wereld kunnen verbeteren.
Deze school bied hun studenten alle richtingen aan waar ze maar van kunnen dromen. Om hun loopbaan zo soepel mogelijk te laten verlopen, zijn er een flink aantal regels waar men zich aan dient te houden.
De school zorgt goed voor haar studenten en staat dan ook als beste aangeschreven. Iedereen is welkom en krijgt een kans de beste versie van zichzelf naar boven te halen.

Zo ook de studenten van Ira University. De school waar het kroost van de zogenoemde Villains hun studie volgen.
In tegentelling tot Metanoia stond Ira alles behalve goed aangeschreven. De hallen en lokalen van het duistere kasteel leken standaard gevuld met pure chaos. Ook hier golden regels maar of deze ook daadwerkelijk nageleefd werden is maar de vraag. Er werd meer stennis geschopt dan dat er daadwerkelijk iets werd geleerd. Het is dan ook geen wonder dat het uiteindelijk fout is gegaan. Na het zoveelste incident werd de Universiteit gesloten. Hierdoor belandde er een groot aantal studenten plotseling op straat.
Zoals de meesten zich bewust zijn bestaat er geen licht zonder duister en hebben The Heroes hun Villains nodig, anders zou alles uit balans raken. Zo besloot Metanoia haar rivalen te helpen weer op de been te komen door ze op hun school onderdak en lessen aan te bieden.
Je kunt je vast voorstellen dat beiden kanten flink moeten wennen aan deze situatie...

In deze RPG volgen we de levens van de kinderen van verscheidene sprookjesfiguren en hoe de twee compleet verschillende werelden geforceerd worden kennis te maken met elkaar. Het verhaal speelt zich af op Metanoia University, welke zich aan de rand van de bergen bevind omringt door prachtige natuur.
De school heeft een groot terrein waar verschillende sporten beoefend kunnen worden en waar je lekker een luchtje kunt scheppen in de mooie en netjes onderhouden kasteeltuinen.
Een aantal kilometer verderop bevindt zich een dorp waar de studenten naartoe kunnen voor recreatie en waar ze hun school benodigdheden kunnen aanschaffen.

Ook ligt het kasteel aan de rand van een groot magisch woud, waar allerlei wezens, zowel magisch of niet, zich schuilhouden. Maar er liggen ook genoeg gevaren op de loer...

Speeltopic ✧ Rollentopic ✧ Praattopic O1 Praattopic O2 Praattopic O3

ROLES

Metanoia University

✧ Amor-Beau Desrosiers ✧ Son of Belle and Adam ✧ 23 ✧ 1.6 ✧ Ken_
✧ Arthur Percy Darling ✧ son of Peter Pan and Wendy Darling ✧ 23 ✧ 1.5 ✧ DreamerN
✧ Brianna Seraphina Charming ✧ daughter of Cinderella and Prince Charming✧ 22 ✧ 1.3 ✧ glowfeary
✧ Caleb Augustus Robin ✧ son of Christopher Robin ✧ 20 ✧ 1.5 ✧ Schweetz
✧ Candace "Candy" Carmella von Schweetz ✧ daughter of Vanellope von Schweetz ✧ 23 ✧ 1.3 ✧ Schweetz
✧ Daisy Adlai Parr Rydinger ✧ daughter of Violet Parr and Tony Rydinger ✧ 19 ✧ 1.4 ✧ bubbles
✧ Dawn Gypsophila Dormant ✧ daughter of Princess Aurora and Prince Phillip ✧ 21 ✧ 1.3 ✧ DreamerN
✧ Ilyas Cassim of Agrabah ✧ son of Aladdin and Princess Jasmine ✧ 23 ✧ 1.4 ✧ Ken_
✧ Kai Marmoris ✧ son of Princess Ariel and Prince Eric ✧ 20 ✧ 1.6 ✧ Tolkien
✧ Lajaria Ocán De Châteaup ✧ Daughter of Esmeralda and Phoebus ✧ 21 ✧ 1.6 ✧ glowfeary
✧ Lucas "Luke" Jules Philip ✧ 23 ✧ son of Giselle Philip ✧ 1.6 ✧ SpiderPunk
✧ Lyraine Zephyra ✧ daughter of Hercules and Megara ✧ 19 ✧ 1.5 ✧ Saureus
✧ Maya Eudora Ranallo ✧ daughter Of Tiana and Naveen ✧ 20 ✧ 1.7 ✧ Tolkien
✧ Naia Oriphine Marmoris ✧ daughter of Princess Ariel and Prince Eric ✧ 20 ✧ 1.4 ✧ Frodo
✧ Nathaniel Charming ✧ son of Cinderella ✧ 23 ✧ 1.8 ✧ Yeobo
✧ Olivia Belle Romanov Pavlovich ✧ Daughter of Anastacia and Dimitri ✧ 19 ✧ 1.8 ✧ filosofie
✧ Poppy de Vil ✧ daughter of Cruella ✧ 22 ✧ 1.2 ✧ Yeobo
✧ Theo Azlin Dormant ✧ Son of Princess Aurora and Prince Philip ✧ 20 ✧ 1.7 ✧ Frodo
✧ Lucia Marietta Paguro ✧ 19 ✧ daughter of Luca Paguro ✧ 1.7 ✧ bubbles
✧ Hudson Fillmore McQueen ✧ 24 ✧ son of Montgomery McQueen and Sally Carrera ✧ 1.7 ✧ Tolkien
✧ Nash Lizzie McQueen ✧ 22 ✧ daughter of Montgomery McQueen and Sally Carrera ✧ 1.7 ✧ glowfeary
✧ Asha ✧ 21 ✧ daughter of Mufasa and Sarabi ✧ 1.7 ✧ Vesmemir
✧ Dorelle Elinor DunBroch-Desrosiers ✧ 22 ✧ daughter of Merida DunBroch ✧ 1.7 ✧ Tokien
✧ Dimitri Dimitrovich Antonov ✧ 26 ✧ son of Anastasia Romanova and Dimitri Antonov ✧ 1.7 ✧ SpiderPunk

Ira University

⬧ Adeline "Addy" LeGume ⬧ Daughter Of Gaston ⬧ 20 ⬧ 1.7 ⬧ Venustic
⬧ Ash De Vil ⬧ son of Cruella ⬧ 22 ⬧ 1.2 ⬧ SpiderPunk
⬧ Crimson Red Heart ⬧ son of The Queen of Hearts ⬧ 25 ⬧ 1.3 ⬧ Schweetz
⬧ Dominic/March "Dom" Tarrant Liddell ⬧ son of Alice ⬧ 24 ⬧ 1.1 ⬧ SpiderPunk
⬧ Elio Armano Beneviento ⬧ son of Captain Hook ⬧ 25 ⬧ 1.2 ⬧ SpiderPunk
⬧ Elodie Facilier ⬧ daughter of Dr. Facilier ⬧ 21 ⬧ 1.2 ⬧ glowfeary
⬧ Larsen Niklas Oldenburg ⬧ son of Princess Elsa ⬧ 22 ⬧ 1.2 ⬧ SpiderPunk
⬧ Lucien Etienne Richard ⬧ son of Gaston ⬧ 22 ⬧ 1.5 ⬧ Venustic
⬧ Neirin ⬧ Daughter of Malificent ⬧ 22 ⬧ 1.7 ⬧ Vesimir
⬧ Marius Victor Legume ⬧ son of Gaston ⬧ 24 ⬧ 1.4 ⬧ Ken_
⬧ Methuselah "Seth" ⬧ son of the Grim Reaper ⬧ 24 ⬧ 1.2 ⬧ Yeobo
⬧ Percival Ashley Hook ⬧ Son of Captain Hook ⬧ 21 ⬧ 1.7 ⬧ Ken_
⬧ Thessalonica⬧ Daughter of Hades ⬧ 22 ⬧ 1.7 ⬧ Tommi
⬧ Qamar Bahiya An-Najjar ⬧ daughter of Jafar ⬧ 22 ⬧ 1.6 ⬧ bubbles
⬧ Red Rose "Lilith" ⬧ 23 ⬧ daughter of Snow White ⬧ Yeobo

MAJORS

CLUBS

KAMERINDELING

METANOIA

RULES

✧ In deze RPG gelden natuurlijk de huisregels van Quizlet.
✧ Je schrijft een post van minimaal 300 woorden.
✧ Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden.
✧ Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt.
✧ Geen max aan personages per persoon. Denk er echter wel goed over na of je tijd gaat hebben voor het aantal rollen dat je aan gaat maken.
✧ Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's.
✧ Alleen Locky maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.
✧ 16+ is toegestaan, meld het echter liever wel boven een post.
✧ Als je heftige onderwerpen wilt verwerken in je post, vraag dan even aan je medespelers of zij hier oké mee zijn. Dit wordt ook boven de post duidelijk aangegeven.
✧ Sluit niemand buiten, geen ruzies.
✧ Vragen kunnen altijd gesteld worden en ideeën zijn ook altijd welkom.
✧ Naamsverandering graag doorgeven.

[ bericht aangepast op 24 aug 2023 - 21:41 ]

How far is far

8 aug 2023 - 11:01 Vanparys is offline

Vanparys 27615

HUDSON FILLMORE MCQUEEN

Little Lightning | Library

Hudson vond het meisje vreemd, en zijn gezicht verborg zijn argwaan niet. Hij had verwacht een heleboel vreemde mensen tegen te komen op Metanoia, maar toch. De manier waarop ze geamuseerd lachte, bijna hooghartig, deed hem denken aan Taylor, toen ze voor Nash' revalidatie in Los Angeles gewoond hadden. Hij had die zelfvoldane grijns die laatste keer van zijn smoel willen slaan. Zijn arm had alleen teveel pijn gedaan, de straat had recht door zijn jas gevreten. Papsie is vast trots op je, hé, McQueen?
Het was diezelfde blik in haar ogen die Hudson meteen zijn muur deed optrekken.
"En ik maar denken dat iedereen hier weg was van die grip van hun ouders," zei ze en met de manier waarop ze haar hoofd kantelde, doemde Taylor nog helderder in Hudsons hoofd op. Hij probeerde het weg te schudden, stond op en schoof zijn stoel onder tafel. Eigenlijk zou hij gewoon moeten weglopen, zijn kamer opzoeken, maar daar was hij te koppig voor. Hij leunde met zijn achterwerk tegen de tafel en kruiste zijn armen, keek het meisje nors aan toen ze haar mening over het feest deelde.
"Je hoeft niet weg te gaan voor mij hoor, ik kom alleen maar wat ophalen. Ik ben weer weg voor je het weet," sprak ze daarna, gesticulerend naar Hudsons bijeengeschraapte materiaal. Hij begon argwaan te krijgen - en dat kon zijn rechtvaardigheidsgevoel niet aan. Dat was waarschijnlijk een tweede reden geweest waarom hij Taylor niet aangevlogen had. Dat - en de schaamte. Die was nog erger geworden toen zijn vader kalm gebleven was toen hij hem opbelde om hem van de straat te komen oppikken. De rit naar huis was muisstil geweest en eigenlijk had Hudson van geluk mogen spreken dat hij niets gebroken had.
"Kun je dat niet doen wanneer de bibliothecaris er is?" zei hij nors, alsof hij zichzelf net even bibliotheekbewaarder gedoopt had. Maar hij vertrouwde het vreemde meisje niet - en hij vertrouwde deze godganse school niet, laat staan wat er in een bibliotheek als deze zou kunnen liggen. "Lijkt me sterk dat je nu per se wilt gaan lezen terwijl er een feestje aan de gang is; of ben je zo'n meisje uit één van die stomme Wattpad fanfics die mijn neef zo graag leest?"

[ bericht aangepast op 8 aug 2023 - 11:02 ]

help

8 aug 2023 - 19:55 Vanparys is offline

Vanparys 27615

Kai ~~Marmoris~~
^{SOMETHING SOMETHING OF TIRULIA - 20 - BEDROOM (ASHA)}

I never thought it could be so easy to step outside the fog
I felt like I was caught in a bad dream looking for an open door
But now it seems like, it seems like I found it so I stepped outside
You want to see me fall but I'm ready to fly

I was the only one who was fighting against my own world
I always tried to lock impulses away
And run through the door I looked for
But now it seems like, it seems like I found it so I stepped outside
You want to see me fall but I'm ready to fly

Content warning: No more spice, but they do be naked. Also mentions of addiction.

Asha's lach was scherp tegen Kais trommelvliezen, te luid voor zijn overgevoelige lichaam. Ze schudde haar hoofd en gleed van hem af, het bed uit. Hij liet ongegeneerd zijn tevreden blik over haar lichaam gaan. Heel even vroeg hij zich af hoe ze hier beland waren, de herinneringen van het uur voordien nog slechts een vage galm in zijn achterhoofd. Om de één of andere reden was het een vraag die hij zichzelf vaker stelde, wanneer de loomte zijn lichaam overnam en hij zichzelf dwong om weg te gaan, of in slaap viel nadat hij zeker was dat hij ofwel alleen was, ofwel voldoende ruimte tussen zijn lichaam en dat van de zoveelste vreemdeling had gelaten. Hij wilde zichzelf verbeteren; de meeste waren eigenlijk geen vreemdelingen. Maar dat waren ze tegelijkertijd wel - en Kai zou altijd een vreemdeling voor hen blijven. Het deed er nooit echt toe. Het enige dat er voor Kai wel toe deed, was de controle. Het was de manier waarop hij de uitdaging opdreef, de manier waarop hij er zo vaak in slaagde om ze te krijgen waar hij ze wilde, ze het gevoel te geven dat hij hen nodig had in plaats van omgekeerd. Hij besefte zich dat het nu anders geweest was en dat hij bijna teveel van zichzelf had laten zien. Zijn ogen werden wazig bij de gedachte - laat ze me dan zien. Hij was er zeker van dat niemand het leuk zou vinden - en dat was nog het verleidelijkst van alles.
Kai draaide zijn bovenlichaam om zijn nachtkastje open te doen en besefte dat hij de vreselijke fles absint die hij van Elodie gekregen had, daarnet leeg het raam uit gegooid had. Hij voelde zich niet loom, voelde zich niet slaperig. De adrenaline zat nog steeds in zijn ledematen, al was zijn hoofd mistig. Eigenlijk wilde hij terug naar beneden om Ash te zoeken en pillen te vragen - of misschien zou Marius er op zak hebben, of Theo. Hij had drie maanden afgekickt, zou er eigenlijk geen zin in moeten hebben - maar Kai wilde het gevoel van de adrenaline koesteren. Hoewel de wiet hem een fantastische zaligheid bood... eigenlijk wilde hij terug naar het feestje beneden. Hij kon de bassen van de muziek heel stil door de muren horen en hij voelde de drang om het geluid te volgen, om de hele nacht door te gaan.
Kai was zo ontzettend opgelucht dat de wanhoop van daarnet verdwenen was. Of dat hield hij zichzelf toch voor.
"Misschien kunnen we het inderdaad eens een keer uittesten." Asha's stem lokte hem weg van zijn gedachten, weg van zijn dromen over drugs en alcohol. Waar had hij zijn gsm gelaten? Hij kon Ash evengoed een berichtje sturen. "Maar niet voordat jij je opgefrist hebt." De leeuwin boog naar hem toe om de joint uit zijn hand te trekken. Zijn ogen zakten naar beneden bij de beweging en bijna liet hij zijn hand opnieuw naar haar achterwerk gaan, maar hij hield zichzelf tegen. Kai keek naar de joint tussen haar vingers en trok zichzelf aan de spijlen van zijn bed beter overeind. Hij gooide een kussen dat irritant in zijn rug duwde het bed uit en vroeg zich af wanneer hij voor het laatst gedoucht had. Gisterenochtend? Hij had zich voor het bal (of wat dat ook was geweest) even aan de wasbak opgefrist, maar hij betwijfelde of dat eigenlijk veel gedaan had.
"Dit is het enige dat ik zo nu en dan eens rook en niet eens vaak ook dus je bent niet de enige die het waarschijnlijk niet verwacht," mompelde Asha, waarop Kai zijn schouders ophaalde. "Het is lekker op zijn tijd, maar niet te veel." Ze keek hem opnieuw aan, haar groene ogen donker in de schemer van zijn kamer. Het was het eerste moment dat Kai besefte dat ze niet eens het licht hadden aangestopt - maar de lichten van buiten hadden hem tot nu toe genoeg te zien gegeven.
"Als ik de douche aanzet, ga je dan mee?" vroeg Asha. Kai fronste even en leunde dichterbij in plaats van een antwoord te geven, zijn ogen in de hare gehaakt. Zijn lippen raakten de huid van haar vingers toen hij de sigaret met zijn mond van tussen haar vingers plukte. Het was nu bijna een peukje en na een laatste, lange haal, kwam hij overeind.
"Ik ben niet zeker of je wil zeggen dat ik stink," zei hij terwijl hij langs haar heen liep en de gevallen asbak van de grond plukte. "Of dat je me zo onweerstaanbaar vindt dat je er nog eens voor wilt gaan in een andere omgeving." Hij keek even fronsend naar zijn kruis. "Al heb ik daar toch even een langere pauze voor nodig - maar goed. Zolang je me niet met een glibberig, ingezeept lichaam aanraakt - dan gooi ik je buiten bij de lelijke schoenen die mijn ouders me gestuurd hebben."

[ bericht aangepast op 8 aug 2023 - 19:56 ]

help

8 aug 2023 - 20:56 glowfaery is offline

glowfaery 1525

✧ daughter of ~~Lightning~~ Montgomery McQueen ✧ outfit ✧ at the infirmary w/ Maya ✧

════ ⋆🏁⋆ ════
𝙸 𝙳𝙴𝙲𝙸𝙳𝙴 𝚆𝙷𝙴𝙽 𝙸'𝙼 𝙳𝙾𝙽𝙴
════ ⋆🏁⋆ ════

NASH MCQUEEN

𝙻𝙸𝙶𝙷𝚃𝙽𝙸𝙽𝙶 𝙱𝙾𝙻𝚃

╴╴╴╴╴╴╴╴╴╴╴╴

Zodra Nash de zaal verlieten voelde de lucht al een stuk minder drukkend. Alsof ze langzaam weer wat beter kon ademhalen. De gangen straalde iets vertrouwds uit, waardoor de paniek van net opeens een stuk verder weg leek, zo overbodig. Hier kon ze weer wat helderder nadenken, niet meer omringd door de scherven en de bende die veroorzaakt was.
Ze wist dat Hudson alles aan deze avond zou afkeuren. Hij had al niet positief gedacht over het feestje, en als hij hoorde wat er precies gebeurd was zou ze dat de komende tijd nog wel van hem moeten aanhoren. Op een of andere manier wist het bedenken van zijn reactie haar rustiger te maken.
Nash kon misschien niet voorkomen dat hij zou horen wat er op het feest was gebeurd. Maar ze ging zeker haar mond houden over het scenario wat er zich in de gang afspeelde. Ze moest even dubbel kijken om zeker te weten dat het Asha was die nogal druk was met Kai. Ze wist niet eens de juiste bewoording voor het aanzicht, maar het zag er niet uit als iets wat in de openbare gangen thuis hoorde.
Nash hield zich wat afzijdig terwijl de andere twee afscheid van elkaar namen. Ze schonk de jongen een glimlach voor hij naar buiten liep.
”Maya trouwens," stelde het meisje zich voor, haar hand naar Nash uitstekend. Nash pakte haar hand vast, deze kort schuddend. ”Ik ben eigenlijk nieuw hier en heb geen idee waar de ziekenboeg is.” bekende ze vervolgens.
”Nash,” stelde ze zich voor, de glimlach op haar lippen nog wat onwennig.. “Ik weet de weg naar de ziekenboeg,” sprak ze vervolgens. Ze had de ziekenboeg ondertussen al vaker bezocht dan ze had gehoopt. Maar haar psycholoog had vrij vroeg in haar hersteltraject besloten dat ze niet zelf bij haar pijnstillers mocht. Aangezien ze “zelf-destructief gedrag” vertoonde. Maar niemand leek er over na te denken hoe veel hoger de drempel was voor het vragen naar die pijnstillers zodra ze het bij iemand moest doen. En dan daarna aangeven dat ze te lang wachtte met innemen van de pijnstillers wanneer het nodig is.
Met dat haar vader en trainer niet dagelijks hier waren, zijn de potjes naar de verplegers van de ziekenboeg gegaan. Ze vroeg er alleen om wanneer ze niet goed kon slapen. Wat in het begin van het schooljaar best regelmatig was, de hele omgeving nog te onbekend om goed te kunnen ontspannen.
”Het is niet ver,” sprak ze, haar ogen kort naar het improvisatie verband om haar arm schietend. Terwijl ze richting de ziekenboeg liepen en de rust steeds meer wist terug te keren bij het meisje voelde ze pas wat voor effect het had op haar lichaam. De adrenaline was uitgewerkt en de koude rillingen rolde over haar rug.
”Is dit je eerste dag hier?” vroeg Nash, om haar gedachten weg te houden van hoe vermoeid haar benen aanvoelde. “Ik ben hier pas sinds dit jaar, maar ik beloof dat niet elke dag gaat zoals dat net.” probeerde ze de sfeer weer iets luchtiger te maken.
”Doet het veel pijn?”vroeg ze vervolgens, kort knikkend naar het verband om haar arm. “We zijn er bijna, het is hier om de hoek.” Oh god ze deed dat ding waar ze meer ging praten dan normaal. Ze had het al vaak genoeg aangehoord ondertussen, wanneer ze net geschrokken was van iets viel ze volledig stil, om daarna als ze zich wat beter voelde juist praatzamer dan ooit te zijn.

⚡️

◤◢◤◢◤◢◤◢◤◢◤◢◤◢

9 aug 2023 - 11:55 Vanparys is offline

Vanparys 27615

MAYA EUDORA RANALLO

Princess of Maldonia • 20 • Hallway (Nash)

"Nash," stelde het blonde meisje zich voor. Maya kon zien dat haar glimlach geforceerd was, maar wendde haar blik af om haar wonde te checken. Het bloedde nog steeds en Maya vreesde hechtingen. "Ik weet de weg naar de ziekenboeg. Het is niet ver," vervolgde Nash en de glimlach die Maya haar gaf, was ook geforceerd.
"Goed, dan hoef ik niet nog eens bijna te verdwalen in dit doolhof," mompelde ze, terwijl ze Nash volgde en rond zich keek. Metanoia was een prachtig gebouw. Ze vond het spijtig dat zoveel ramen gebroken waren, maar hoe verder ze weggingen van de balzaal, hoe minder kapotte ruiten ze tegenkwamen.
"Is het je eerste dag hier?" vroeg Nash, waarop Maya knikte. "Ik ben hier pas sinds dit jaar, maar ik beloof dat niet elke dag gaat zoals net." Ze klonk zodanig nuchter dat Maya een korte lach niet kon inhouden. Voordat ze kon antwoorden, vroeg Nash haar of haar arm nog pijn deed - en voordat Maya daarop kon antwoorden, kondigde het blonde meisje aan dat de ziekenboeg om de hoek was. Ze lachte opnieuw om Nash' geratel, maar apprecieerde dat er geen gênante stilte tussen hen gelaten werd. Het nerveuze gebabbel was fijner en dus was haar glimlach deze keer oprecht.
"Ik ben de pijn van snijwonden in mijn vorige opleiding gewoon geworden," zei ze, waarna ze zich bedacht dat dat best luguber klonk. "Koksschool - meestal waren ze een ongelukje." Dat klonk niet veel bemoedigender. Maya fronste. Nu begon zij te ratelen. "Of ja, altijd. Ik snij alleen met opzet in dierenvlees."
Ze dwong zichzelf om even stil te zijn toen ze de ziekenboeg binnen liepen, waar een aantal anderen ook al gearriveerd waren. Ze herkende het bloederige gezicht van de jongeman die daarnet in elkaar geslagen was, herinnerde zich vaag dat zijn naam Amor was - één van die vele prinsen die ze ontmoet had toen ze nog meeging met haar ouders en haar broer naar die officiële gelegenheden. De enige waar ze contact mee had blijven houden, was Theo.
Terwijl ze wachtte op een verpleegster, draaide ze zich naar Nash, haar gezicht serieuzer. "Laat je ze jou toch ook even checken? Ik wil me niet opdringen, maar..." Ze twijfelde of ze het wilde uitspreken, maar ze herinnerde zich goed hoe eenzaam ze zich vroeger gevoeld had - hoe hard ze gehunkerd had om met iemand te praten wanneer ze de paniek voelde opkomen. "Ik weet wat paniekaanvallen zijn, en ik wil gewoon dat je weet dat je niet alleen bent," zei Maya stil. "Dus als ik ooit iets voor je kan doen..." Ze haalde haar schouders op. "Ik had het in ieder geval fijner gevonden je in andere omstandigheden te leren kennen, maar bedankt om mee te gaan - laat me weten wanneer ik hetzelfde voor jou kan doen."

help

14 aug 2023 - 15:23 Elentiya is offline

Elentiya 12343

They whispered to her, You can't withstand the storm. She whispered back, I am the storm.

Asha

21 ✦ Metanoia ✦ Somewhere ✦ With Kai

Deze post vind nog plaats vóór de skip.

Lichtjes trok Asha een van haar wenkbrauwen iets omhoog toen Kai fronste, alvorens hij naar voren leunde. Zijn blik in de hare gehaakt toen zijn lippen de filter van de joint omklemde, zijn huid haar vingertoppen lichtjes raakte toen hij de peuk tussen haar vingers vandaan plukte. Asha zou liegen als ze ergens niet de vage kriebels in haar onderbuik kon voelen, ook al was dit slechts gebaseerd op lust. Na een lange diepe hijs, kwam Kai overeind van het bed.
“Ik ben niet zeker of je wil zeggen dat ik stink,” zei Kai vervolgens terwijl hij langs de brunette afliep, vakkundig tussen de troep op de vloer doorliep en waar hij een asbak ergens vandaan haalde. Asha humde, glimlachte slechts toen ze zijn bewegingen met haar blik volgde. “Of dat je me zo onweerstaanbaar vindt dat je er nog eens voor wilt gaan in een andere omgeving.” Met een nieuwe frons keek hij een keer naar zijn kruis alsof hij daar nog enige vorm van paraatheid had verwacht. “Al heb ik daar toch even een langere pauze voor nodig — maar goed. Zolang je me niet met een glibberig, ingezeept lichaam aanraakt — dan gooi ik je buiten bij de lelijke schoenen die mijn ouders me gestuurd hebben.”
”Ik zou eerder zeggen omdat je vies bent vanwege het bloed en ik gok ook wat verspild drank en zweet, maar wie weet is het inderdaad die combinatie ook wel dat je zo onweerstaanbaar maakt.” Met een geamuseerde blik keek Asha naar de jongen op en verbloemde haar daadwerkelijke zorgen onder een goede laag zoete plagerij. “Of misschien is het de high van zojuist nog,” knipoogde ze hem toe, hintend naar de seks die ze zojuist gehad hadden. “Maak je geen zorgen, ik en mijn ingezeepte, glibberige lichaam zullen je niet aanraken.” Een zweem van een glimlach tekende zich rond haar mondhoeken en Asha stapte langs hem af om naar de aangrenzende badkamer te lopen.
Daar ontweek ze zorgvuldig de allereerste blik in de spiegel. Ze kon de gloed nog altijd op haar wangen voelen, rozig gekleurd vanwege het genot dat ze eerder had mogen ervaren, tezamen met de hitte die haar uiteindelijk had verzwolgen, maar ook de beurse plekken waren voelbaar — de lichte kneuzingen op haar huid, welke Kai eerder had achtergelaten. Asha draaide de kraan in de douche open, stak haar hand onder de straal en wiebelde met haar vingers tegen de vallende waterdruppels aan. Eerst ijskoud, tot de warmte langzaamaan begon over te nemen en de temperatuur een stuk aangenamer werd.
Vervolgens trok Asha haar hand weg onder de straal vandaan, schudde een paar druppels van haar vingertoppen af en liep nog altijd naakt terug naar de deuropening van de badkamer toe. Daar leunde ze tegen de deurpost aan, toe kijkend naar hoe Kai bezig was. “Je douche is gereed,” spon ze zacht. Haar groene kijkers namen de jongen op, gleden over ieder stukje van zijn lichaam heen; iedere kneuzing en kapotte plek, de wonden die hij tijdens de bal opgelopen had. Wat was er in hemelsnaam daar beneden gebeurd? Asha kon het niet helpen om zichzelf heel even af te vragen hoe het met Hudson was, of hij ook gewond was geraakt — of een van haar andere vrienden, misschien. Theo. Waren ze hem net niet ergens onderweg gepasseerd? Asha fronste en een stille oeps gleed door haar hoofd heen. Ze zou hem later wel gaan zoeken, maar niet voordat ze straks eerst Hudson gezocht had.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

14 aug 2023 - 18:41 Mijita is offline

Mijita 2623

· ⭒ ·
Nathaniel Charming
· ⭒ ·

♦ w/ Dimitri (@training grounds) ♦
[url=]clothing[/url] ♦ [url=]clothing[/url]
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

❝𝘐𝘧 𝘐 𝘵𝘰𝘭𝘥 𝘺𝘰𝘶
𝘢𝘣𝘰𝘶𝘵 𝘵𝘩𝘦 𝕕𝕒𝕣𝕜𝕟𝕖𝕤𝕤
𝘪𝘯𝘴𝘪𝘥𝘦 𝘰𝘧 𝘮𝘦. . .

𝘸𝘰𝘶𝘭𝘥 𝘺𝘰𝘶 𝘴𝘵𝘪𝘭𝘭
𝘭𝘰𝘰𝘬 𝘢𝘵 𝘮𝘦 𝘭𝘪𝘬𝘦
𝘐’𝘮 𝕥𝕙𝕖 𝕊𝕦𝕟?❞

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

DIT was een slechte avond geweest om buiten de deur te gaan. Als hij nog in de studentenraad zat, had hij door middel hiervan een passende consequentie kunnen bewerkstelligen. Kai Marmoris had geen flauw idee wat dit bij iedereen opgeroepen had, en zal zich moeten verantwoorden naar de school en de studenten toe. Een stille vraag was hoe de docenten hierop zouden reageren, want na zijn eigen akkefietje de afgelopen jaren had hij wel het één en ander bijgeleerd.
Zijn volledige aandacht was echter op zijn zusje gericht, die nog altijd op elke (hoe klein of groot ook) liet weten dat haar broer niet moest overdrijven. Sinds de ontvoering waren zijn voelsprieten een stuk gevoeliger geworden, en hoewel hij dacht dit trauma grotendeels verwerkt te hebben, scheen dit vanavond weer boven te drijven in alle verachtelijkheid. Nathaniel was dan ook volledig verbijsterd dat één van z’n goede jeugdvrienden opeens voor zijn neus stond, iemand die hij de laatste paar maanden zelfs niet had gezien. In zijn trauma had hij zijn dierbaren niet juist behandeld, en daar merkte hij nog de gevolgen van. . . Dimitri die blijkbaar al een tijd naar Metanoia ging, en Ilyas — shit, Ilyas! Waren hij en Hassim nog binnen?! Gespannen schoot zijn blik alle kanten op, en zette al een stap richting het kasteel toen hij Hassim voorbij zag dribbelen in de verte, al snel gevolgd door zijn beste vriend. Opgelucht zuchtte hij, zich tegelijkertijd verdeeld over alle partijen die hij aandacht wilde geven en niet kon.
“Hey Bree, you look a bit… Shaken up. How come?” Zodra de welbekende stem dit zei, realiseerde hij zich dat het kouder was dan verwacht, dat het sneeuwde, en dat Brianna kippenvel op haar blote armen had als resultaat. Zonder erover na te denken, trok hij zijn jasje uit, welke hij over haar schouders drapeerde — fluisterend, ‘here you go, Bri’.
“How about we catch up whilst having a drink, huh? But please. Next time give me a heads up if you’re planning to plant your fist in my ugly mug.”
Nate's lippen persten zich in een lichte grimas op elkaar, terwijl zijn blauwe poelen naar de grond dwaalden. Worstelend om het juiste antwoord te geven, kwam er een antwoord sneller dan verwacht — niet geheel in onverwachte hoek, wel net zo onwelkom. Per slot van rekening bracht Brianna uit dat ze graag terug zou willen naar het feest, wat hem nog meer ergerde toen ze al aanstalten maakte.
“I don’t think so”, kwam er binnen een luttele seconde naar buiten, waarbij zijn hand uitschoot om haar arm vast te pakken, “Going back even after all that? I’m bringing you back to your dorm room. No discussion." Vervolgens keerde hij zich naar Dimitri, zijn mond een dunne streep en zijn spieren aangespannen. “Let’s get a raincheck, okay? Tomorrow on the training grounds around noon — unless you’re a chickenshit? It would fit your noodle arms”, grijnsde hij, al kwam het niet helemaal tot zijn ogen. Vervolgens deed hij een stap naar achteren, wierp Dimitri nog een laatste blik toe, en vertrok vervolgens om Brianna naar haar kamer te begeleiden — om zelfs zo ver te gaan een tiental minuten te wachten voor het geval ze weer weg wilde sluipen. Voor even dacht hij erover na om bij Ilyas langs te gaan, waarmee hij eveneens wat in te halen had, maar besloot dat het al te laat was voor zulke zaken, en bevond zich al snel terug in zijn eigen vertrek.

SKIP
De volgende ochtend werd Nathaniel wakker in zijn kwijl, die zich in zijn kussen had geweekt. Enigszins chagrijnig veegde hij het af met de achterkant van zijn hand terwijl hij rechtop in bed ging zitten. Charmant. Opgelucht dat Dimitri dat niet had gezien, zochten zijn ogen naar de klok — die al tegen het middaguur aan zat te hikken.
“Shit!” Riep hij, opspringend om zijn kleding bij elkaar te zoeken en deze aan te gooien. Hij wist niet wat het de laatste paar dagen was, maar comfortabel voelde hij zich alles behalve — en dat hij gisteren Dimitri tegenkwam, had al zijn alarmbellen af laten gaan. Natuurlijk gebeurde dit wanneer hij eenmaal in zijn bed lag zodat deze gedachten hem tot diep in de nacht wakker hadden gehouden.
Half aangekleed — een trainingsbroek, een wit shirt half over zijn hoofd getrokken, en schoenen nog in z’n hand — haastte hij zich zijn vertrek uit. Op de weg naar het oefenterrein pikte hij wat eten en drinken op, zodat hij niet halverwege de training flauw zou vallen — dat zou nog eens gênant zijn.
“Hey, scaredy-cat, still dared to come?” Nate gooide een arm over de schouders van Dimitri, om hem naar zich toe te trekken en plagend zijn haren plagend te verwarren. Bij het zien van zijn kledingkeuze glimlachte hij kwajongensachtig. “Who'd have thought you owned anything else than those slags hanging in your closet?”

TBC

[ heaven knows ]

15 aug 2023 - 17:28 Vanparys is offline

Vanparys 27615

Kai ~~Marmoris~~
^{SOMETHING SOMETHING OF TIRULIA - 20 - BEDROOM (ASHA)}

Sailing on a ship in a bottle
Water's leaking through holes in the bottom
Flying flags of ships that have long since
Sat at the floor of the sea, but in defense

You set sail alone, there is no crew
No one on the deck who can help you
This is all your own battle to win
This is your ship and you are the captain

Content warning: Naked people.
Deze post vindt plaats voor de skip.

Kai draaide Asha zijn rug toe en keek even de ruimte rond terwijl ze antwoordde. "Ik zou eerder zeggen omdat je vies bent vanwege het bloed en ik gok ook wat verspild drank en zweet, maar wie weet is het inderdaad die combinatie ook wel dat je zo onweerstaanbaar maakt." Kais ene mondhoek trok licht omhoog terwijl hij twijfelend aan de achterkant van zijn nek krabde, waar een klein wondje zijn getatoeëerde huid deed jeuken. Hij keek even zijdelings naar de lange spiegel naast de deur. Door de schemer die in de kamer ging, kon hij enkel de blauwe plek op zijn slaap zien, waar Lyra hem met haar bo geraakt had, en de bloeduitstorting over zijn ribben, die wel al een heel stuk lichter was dan voordat hij even in de regen was blijven staan. Hij vroeg zich af wanneer water dat effect op zijn lichaam was beginnen hebben. Als hij zijn herinneringen afging, leek het haast alsof het tegelijkertijd wakker geworden was met wat Naia destijds Sirenenzang genoemd had. Hij had zich altijd sterker gevoeld in het water, of het nu een zwembad of een meer of de zee of regen of de douche was.
Kai liet zijn vingers zacht over de donkere plek over zijn ribben gaan. Daarnet had hij er niets van gevoeld, of had hij er in ieder geval geen pijn opgemerkt. Zijn huid was echter nog steeds gevoelig, maar voelde eerder als een stijfheid na het sporten dan als gebroken ribben.
"Of misschien is het de high van net nog." Kai keek even over zijn schouder, net op tijd om Asha naar hem te zien knipogen. Hij glimlachte en tilde arrogant een wenkbrauw op, alsof hij wilde zeggen dat ze best vrijgeviger mocht zijn met haar complimenten. Kai wist best dat hij goed was in bed; er was een reden waarom bepaalde mensen bleven terugkomen, waarom vreemdelingen hem uitzochten. Het was niet iets waarmee hij te koop liep - de geruchten zeiden genoeg - maar momenten als deze streelden desondanks zijn ego. "Maak je geen zorgen, ik en mijn ingezeepte, glibberige lichaam zullen je niet aanraken." Asha glimlachte en Kai wendde zijn blik opnieuw af, doofde de joint die hij nog steeds vasthad in de asbak die hij net van de vloer geplukt had, en zette hem op tafel. Terwijl Asha in de badkamer verdween, knipte Kai het licht aan. Het stort dat zijn kamer was, deed hem het bijna weer uitklikken. Hij twijfelde even of hij moeite wilde doen om wat spullen op te ruimen, besliste om het te negeren. Hij zette wel het raam volledig open en keek even naar buiten voordat hij het gordijn voor de opening dichttrok. Hij nam de akoestische gitaar die naast het raam tegen de muur leunde vast en hing hem op zijn plekje aan de muur naast zijn viool, die hij sinds voor de vakantie geen enkele keer meer had aangeraakt. Toch zag de strijkstok die op het boordje ernaast lag versleten uit. Een paar paardenharen waren losgekomen en Kai plukte het bijna voorzichtig op tussen zijn vingers om de haren los te trekken. Even was de verleiding er om de viool weer op te pikken, om haar te stemmen en weer eens in te spelen. Een deel van hem was bang om te ontdekken dat hij alles verleerd was - belachelijke gedachte, hij speelde sinds hij vier was. Vier maanden pauze zou die zestien jaar niet plotseling ongedaan maken. Kai snoof even en spande de haren van zijn boog - die eigenlijk vervangen moesten worden - woog hem tussen zijn vingers.
Zijn wijsvinger raakte de onderste snaar net niet aan toen hij Asha weer hoorde en hij dwong zichzelf om niet te doen alsof ze hem betrapt had. Hij keek op terwijl hij de haren van zijn boog weer ontspande en het ding terug op zijn plek legde. Ze leunde tegen het kader van de deur en keek hem onderzoekend aan. "Je douche is gereed," zei ze zacht. De manier waarop ze het zei, deed hem denken aan de manier waarop Jane hem schalks toegelachen had toen ze 's avonds na zijn intensieve schermtrainingen stiekem zijn kamer binnengeglipte en ze samen zijn hele badkamer onder water zetten omdat ze elkaars lichamen interessanter hadden gevonden dan het bad dat ze voor hem gevuld had. De laatste keer was één van de dienstmeiden onverwacht binnengevallen omdat ze haar niet hadden horen aankloppen. Kais blik verplaatste zich naar het slot van zijn kamerdeur en hield zich in om het nog snel even op slot te gaan doen voordat hij naar Asha in de deuropening liep. Even bekeek hij haar lichaam in het licht dat nu de kamer vulde. Hij fronste even, hief zijn hand en liet die even in de lucht hangen voordat hij een pluk haar uit haar gezicht streek. Hij had het echt gemeend, daarnet. Ze was één van de mooiste mensen die hij ooit had leren kennen. Niet alleen wat haar uiterlijk betrof. Hij liet zijn vingers langs haar nek glijden, bleef even rusten op een donkere plek die hij had achter gelaten. Heel even kwam de gedachte in hem op om zich ervoor te verontschuldigen, of om haar te bedanken om, al was het maar even, bij hem te zijn.
In plaats daarvan liep hij onder de douche en voelde hij even aan de temperatuur van het water voordat hij onder de straal ging staan. "Geen spijt dat je het bal gemist hebt?" vroeg hij achteloos terwijl hij zijn ogen sloot en zijn hoofd naar het water kantelde. "Was een echte knaller."

[ bericht aangepast op 15 aug 2023 - 17:30 ]

help

15 aug 2023 - 18:30 glowfaery is offline

glowfaery 1525

ÉLODIE FACILIER

☾ You did some bad things, but I'm the worst of them ☽

⋅•⋅⊰∙∘☽ outfit ┊Dining hall w/ Maya ☾∘∙⊱⋅•⋅

NA DE SKIP

Voor een zaterdag ochtend, vooral een zaterdagochtend na een feest, waren de gangen drukker dan Élodie had verwacht. Aan de andere kant, misschien moest ze ondertussen wel snappen dat deze school totaal anders werkte dan ze verwachtte.
En misschien had het een effect op haar, want ze voelde zich verbazend wakker voor hoe weinig slaap ze had gehad. Oh gadver, zodra het te erg werd moest ze hier direct zover mogelijk vandaan. Het idee dat ze ook maar iets overnam van de glitters en poefjurken wat deze school uitstraalde, liet haar kokhalzen.
Ze had erop gehoopt dat het rustig zou zijn deze ochtend, want hoewel ze zich wakker genoeg voelde, had ze echt geen zin in die drukte al. Maar uiteindelijk vond ze haar weg naar de eetzaal. Zelfs als ze onderweg heel erg op het punt was geweest dat ze studenten had willen vervloeken, letterlijk en figuurlijk.
Het enige pluspunt wat ze tot nu toe had gevonden aan deze school was het eten. Pas toen ze hier was gekomen had ze echt doorgehad hoe slecht het eten van Ira was geweest, en wat ze daarvoor had gegeten. Hier kon ze ‘s morgens niet kiezen wat ze wilde, omdat alles er goed uit zag.
Uiteindelijk wist ze toch keuzes te maken, het bescheiden te houden met wat toast en een grote mok thee. Haar ogen vlogen kort door de ruimte, eerder opzoek naar een lege plek, dan iemand om mee te zitten. Als er geen lege tafel was zou ze desnoods op haar kamer eten, ze had geen zin geforceerde gesprekken met mensen die ze niet kende. Dat was alleen vermakelijk als ze er zelf voor koos.
Net toen ze het wilde opgeven, en terug lopen naar haar kamer met haar ontbijt, vond haar blik Maya. Ze bleef voor een seconde twijfelend staan. Tot ze zichzelf streng toesprak dat er geen reden was voor twijfel. Het was Maya, ze kende het meisje al zo lang, en ze kon haar niet ontlopen als ze op dezelfde school zaten.
Élodie manoeuvreerde daarom toch tussen de studenten heen, richting de tafel. Het dienblad plaatste ze op de tafel, haar ogen die van Maya vinden. “Is deze plek bezet?” vroeg ze, terwijl ze ondertussen al plaats nam. Als ze nu zou zeggen dat het bezet was, dan zou het ongemakkelijk worden. Dus ze hoopte op het beste.
Zodra ze zat, schoof ze haar mok thee naar zich toe, haar handen erom heen slaand. “Please zeg dat je hier niet gewoon al het hele school bent en ik je gewoon volledig gemist heb al die tijd?” sprak ze, een speelse glimlach op haar lippen. “Want dan schaam ik me dood, letterlijk waarschijnlijk.”

[ bericht aangepast op 15 aug 2023 - 18:31 ]

18 aug 2023 - 11:44 Vanparys is offline

Vanparys 27615

MAYA EUDORA RANALLO

Princess of Maldonia • 20 • Mess hall (Élodie)

Het duurde even voordat één van de verpleegsters Maya's wond kon bekijken, die uiteindelijk blijkbaar toch hechtingen nodig had, maar het was plots zo drukbevolkt in de ziekenboeg dat ze moesten beginnen triëren wie dringende en minder dringende hulp nodig had. Maya vond het niet erg om op een stoel te wachten terwijl ze een steriel verband tegen de wonde duwde. Ze was dankbaar dat Nash bij haar bleef en ze kreeg kort wat meer inzicht in het blonde meisje, was nieuwsgierig naar wat er met haar gebracete benen gebeurd was. Ze durfde er alleen niet naar vragen, wilde geen trauma's oprakelen - maar ze vroeg zich wel af of wat er met haar benen gebeurd was, ook de oorzaak van haar paniekaanval geweest was.
Toen ze eindelijk aan de beurt was, was het laat. Maya was moe en wilde naar haar bed, prees zichzelf gelukkig toen bleek dat zij en Nash een suite deelde en dat het meisje haar nog maar eens door het doolhof dat het paleis vormde kon gidsen om haar weg terug te vinden. Toen ze in haar bed lag, stuurde ze Theo nog een kort berichtje. Hoop dat je ondanks alles toch een fijne avond gehad hebt (met Rin) (; Zie je morgen?

SKIP

De volgende ochtend passeerde Maya snel langs de ziekenboeg, waar een verpleegster haar gisteren gezegd had terug te komen om haar verband te verversen. Alles leek in orde met de wonde, en binnen een weekje zouden de draadjes eruit mogen. Het hongerige gevoel in haar maag deed haar een aantal studenten volgen die haar hopelijk naar de eetzaal zouden leiden. De geur van verse eieren en spek die haar tegemoet dreef, duidde aan dat dat inderdaad zo was.
Ze voelde zich een beetje gegeneerd toen ze alleen aan tafel ging zitten om haar ontbijt op te eten, probeerde zich niet aan te stellen toen het eten zoveel triester smaakte dan wat ze gewoon was, of wat ze zelf klaarmaakte. Desondanks was haar uitdrukking toch vrij ellendig toen ze opkeek wanneer iemand een dienblad voor haar neerzette.
"Is deze plek bezet?" Maya wilde iets zuchten in de aard van 'nee, neem die stoel maar mee', omdat ze er niet eens aan dacht dat iemand voldoende medelijden zou hebben om bij haar te komen zitten. Toen besefte ze dat ze de stem kende. En toen besefte ze dat ze de mond waaruit die stem gekomen was, herkende. En toen besefte ze dat het Élodie was.
Ze deed haar mond open om iets te zeggen, maar klapte hem toen weer dicht.
"Please zeg dat je hier niet gewoon al het hele schooljaar bent en ik je gewoon volledig gemist heb al die tijd?" Élodie glimlachte en voor Maya voelde het een beetje als thuiskomen. Ze wist niet of ze wilde beginnen huilen of lachen, dus haar gezicht bleef verbijsterd. "Want dan schaam ik me dood, letterlijk waarschijnlijk."
Het duurde even vooraleer Maya woorden vond om uit te spreken. De stilte was gênant. "Hé," zei ze uiteindelijk stom terwijl ze een glimlach om haar lippen dwong. "Lang geleden." Ze wilde Élodie een knuffel geven. In plaats daarvan bestudeerde ze het gezicht van het meisje, stopte ze een hap slecht-gekruide eieren in haar mond en slikte ze door. "Ik ben gisteren aangekomen," beantwoordde ze de vraag, terwijl haar geforceerde glimlach in een oprechte transformeerde. "Had alleen niet zo'n explosieve welkomst verwacht."

[ bericht aangepast op 18 aug 2023 - 11:46 ]

help

20 aug 2023 - 21:07 glowfaery is offline

glowfaery 1525

✧ daughter of ~~Lightning~~ Montgomery McQueen ✧ outfit ✧ at the parkinglot w/ Hudson ✧

════ ⋆🏁⋆ ════
𝙸 𝙳𝙴𝙲𝙸𝙳𝙴 𝚆𝙷𝙴𝙽 𝙸'𝙼 𝙳𝙾𝙽𝙴
════ ⋆🏁⋆ ════

NASH MCQUEEN

𝙻𝙸𝙶𝙷𝚃𝙽𝙸𝙽𝙶 𝙱𝙾𝙻𝚃

╴╴╴╴╴╴╴╴╴╴╴╴

NA DE SKIP

Nash had ervoor gezorgd dat ze bij Maya in de buurt bleef. Ze kende het meisje misschien niet goed, maar ze wilde haar niet alleen achter laten, vooral niet met hoe druk het was in de ziekenboeg. Ze was niet gewend dat het zo vol was hier, normaal was het vrij uitgestorven in de ziekenboeg.
Nash wachtte netjes wat verder weg toen het meisje haar wond werd gehecht. Ze kon aardig wat hebben, maar zodra de naald en steriele draad in beeld kwam, was ze toch niet meer zo’n fan.
Het voelde als een fijn nieuws dat Maya bij haar in de suite verbleef, nu konden ze samen terug lopen, terwijl Nash nog wat richtingen aanwees, om te voorkomen dat de dame morgen opeens de weg kwijt zou zijn.
Ze had een lichte dosis pijnstillers gevraagd aan een van de zusters, en ze merkte dat het een stuk scheelde met het in slaap vallen. Ze was bang dat ze anders de hele nacht had wakker gelegen, nu viel het nog wel mee.
Desalniettemin was ze vrij moe toen ze wakker werd. Maar ze had vrij vroeg al een sessie staan met James, haar trainer, in het zwembad als onderdeel van haar herstel. Daardoor kon ze voor de grootste drukte ontbijten in de ontbijt zaal.
Na haar ontbijt besloot ze op zoek te gaan naar Hudson. Zonder echte reden, maar het was altijd een goed moment om haar broer lastig te vallen. Ze hoefde niet lang te zoeken, nadat ze hem niet zag in de bibliotheek, vertrok ze richting de parkeerplaatsen. Daar was het niet moeilijk om hem te spotten bij zijn motor.
”Huds, je bent echt voorspelbaar,” sprak ze als begroeting. Ze liet zichzelf tegen een hoge bloembak rusten, haar gewicht wat verdelend over de bloembak en haar benen. “Denk je dat pap ons uit de school haalt als hij over gisteravond hoort?” opperde ze toen, terwijl ze nadacht over wat de reactie van de man kon zijn.

⚡️

◤◢◤◢◤◢◤◢◤◢◤◢◤◢

20 aug 2023 - 21:48 Baxter is offline

Baxter 4988

𝒟 𝒾 𝓂 𝒾 𝓉 𝓇 𝒾 𝒟 𝒾 𝓂 𝒾 𝓉 𝓇 𝑜 𝓋 𝒾 𝒸 𝒽 𝒜 𝓃 𝓉 𝑜 𝓃 𝑜 𝓋

Het voelde wat onwennig om me buiten mijn kamer te begeven. Ik was vergeten hoe koud het kon zijn rond deze tijd van het jaar, het was me niet eens opgevallen dat het sneeuwde. Een ijzige rilling trok door mijn lichaam en ik wreef wat, tevergeefs, over mijn armen. Dat pak was misschien niet de beste match met deze weersomstandigheden.
Echter, toen ik Nathaniel en Brianna tegen het lijf liep kreeg ik het al snel een stukje warmer. Ik had niet door gehad hoe erg ik had verlangd naar sociaal contact. Onze ontmoeting was niet van al te lange duur, gezien Nathan alweer verstrikt was geraakt in de rol van overbeschermende broer. Een rol waar ik mezelf ook maar al te goed in wist te herkennen. Ik kon het hem niet kwalijk nemen, zeker niet na wat er wat er was gebeurd.
Er was aan Brianna duidelijk af te lezen dat ze niet per se op Nate zijn bezorgdheid zat te wachten en dat ze zich liever ergens anders had bevonden. Toen ik haar vroeg waarom ze er zo verwaaid uit zag, wuifde ze mijn vraag snel weg. Ik schudde kort mijn hoofd met een kleine grijns. Ik had eigenlijk geen ander antwoord verwacht. Vervolgens verplaatste ik mijn volledige aandacht weer naar Nate, wie zijn jasje over de schouders van zijn zusje hing. Terwijl hij dit deed, ontstond er een warm gevoel in mijn onderbuik en ik kon het niet laten om met een kleine glimlach toe te kijken hoe hij vervolgens zijn zusje ervan probeerde te weerhouden het hazenpad te nemen.
“Let’s get a raincheck, okay? Tomorrow on the training grounds around noon — unless you’re a chickenshit? It would fit your noodle arms” beledigd trok ik mijn wenkbrauwen omhoog, "Yeah, yeah. Just you wait." sprak ik met een kleine ondeugende grijns, terwijl ik zijn voorbeeld volgde en langzaam stappen naar achter begon te zetten. "I'd watch my back if I were you, Charming!" riep ik hem na, alvorens ik mij hoofd schuddend omdraaide. "Hmpf...Noodle arms..." mompelde ik verslagen terwijl ik mijn armspieren aanspande en er wat aan voelde. Hoe erg het mijn ego ook schaadde, Nathaniel had wel een klein beetje gelijk... Hoewel ik naar mijn idee best veel trainde, was het in verhouding met hem helemaal niets.
Ik strompelde wat verveeld weer richting het kasteel. Stiekem was ik teleurgesteld dat Nathan niet op mijn aanbod inging, ondanks dat het begrijpelijk was waarom niet. Nathaniel was een vele malen betere invulling van mijn avond dan wat ik in eerste instantie in gedachten had gehad.
Eenmaal aangekomen bij de balzaal leek vrijwel uitgestorven. En de enkeling wie zich er nog bevond leek niet echt in een feeststemming te zijn. Dit was niet waarvoor ik mijn bed uit was gekomen. Niet hoe ik mijn avond voor me had gezien.
Dan maar plan Z.
Inmiddels had de klok twaalf geslagen en was ik weer terug in mijn kamer. Mijn pak was niet mijn enige souvenir uit Rusland. Ik aarzelde even, maar besloot uiteindelijk de fles vodka open te breken.
Ik had geen idee hoeveel glazen ik op had, maar het had ervoor gezorgd dat ik met pak en al in slaap was gevallen.

SKIP.
De volgende ochtend schrok ik wakker van wat rumoer buiten. Ik kwam enigszins moeizaam overeind, rekte me stevig uit en fronste diep zodra ik recht in het zonlicht keek. Eenmaal mijn ogen weer een beetje gewend waren, keek ik op de klok. Waar ik net ruim mijn tijd had genomen om uit te rekken, was het nu tijd om haast te maken. Mijn afspraak met Nathan.
Ik schoot uit bed, friste me snel op en hees mezelf snel in een joggingbroek en shirt.
Het was nog niet al te druk in de gangen, dus lukte het me een sprintje te trekken naar het trainingsveld. Alvast een goede opwarming. Iets zei me dat Nate er geen gras over zou laten groeien en al een planning had gemaakt.
Tot mijn verbazing waren Nate zijn blonde lokken in geen velden of wegen te bekennen. Ik voelde me niet bepaald op mijn gemak, zo midden op het veld tussen allemaal spierbonken.
Ik kauwde een beetje ongeduldig op mijn onderlip en wipte wat nerveus heen en weer. In Rusland had ik een doel gehad om voor te trainen, hier kon ik me volgens mijn moeder beter op mijn studie richten. En dat was duidelijk te merken aan mijn conditie.
“Hey, scaredy-cat, still dared to come?” luidde de verlossende woorden van Nate, wie het niet kon laten mijn al warrige kapsel nog meer op een vogelnest te laten lijken. "Hey! I worked very hard to make it look like that this morning, and here you are, messing it all up." klaagde ik plagerig alvorens ik hem een speelse stomp tegen zijn borstkas gaf, nadat hij me had vrijgelaten uit zijn houdgreep. "And, for the record, me? Scared of you?" lachte ik en schudde mijn hoofd. "Think again. To me you are still that cute little blonde boy, who grew up to be a great pain in the ass." grijnsde ik, doelend op ons verleden met elkaar. "Seems to me the only thing that's really changed is your size, Tarzan."
“Who'd have thought you owned anything else than those slags hanging in your closet?” ik beet op de binnenkant van mijn wang om mijn grijns te onderdrukken, en sloeg mijn ogen theatraal ter hemel. "You're on a roll, aren't you? Mr. funnybones..." sprak ik, alvorens ik mijn handen nonchalant in de zakken van mijn joggingbroek liet glijden. Het mocht dan wel niet de allernieuwste en mooiste broek meer zijn, hij zat wel enorm comfortabel. "Well, joke's on you. These are way more comfortable, you should try them." knipoogde ik naar hem. "Alright, enough banter. Now, for the training part... What have you got in store for my noodle arms?"

How far is far

24 aug 2023 - 14:43 Vanparys is offline

Vanparys 27615

HUDSON FILLMORE MCQUEEN

Little Lightning | Parking lot (Nash)

WONDERFUL, NOW GO AWAY.

Het meisje had zich niet voorgesteld, dus was Hudson zo vrij geweest dat ook niet te doen. Uiteindelijk was hij, die argwanende blik nog steeds in zijn ogen, afgedropen naar zijn kamer. Waarom ze daar was, waren eigenlijk zijn zaken niet - en hij was ook niet helemaal zeker of hij wilde dat ze dat zouden worden.
Toen Hudson op zijn kamer was aangekomen, was het na middernacht geweest, maar hij bleek toch de enige van zijn suite te zijn die op dat moment in zijn bed kroop. De volgende ochtend permitteerde hij het zich om toch even langer in zijn bed te blijven liggen, voordat hij even een rondje rond het domein ging rennen, zich douchte en snel ontbijt in zijn mond ging proppen zodat hij opnieuw kon gaan studeren. Hij had helemaal niet door dat de sfeer vandaag vreemd was, dat de eetzaal gevuld was met gefluister en geroddel. Toen hij in de bibliotheek was, hoorde hij Nash' stem in zijn hoofd - het is weekend, ga toch even vrienden zoeken - maar hij wilde zijn laatste jaar niet verpesten en had een heleboel leerstof bij te benen.
Het was echter snel duidelijk dat Hudsons focus er deze ochtend niet bij was. Niet dat de leerstof niet boeiend was, maar... Hij wist het niet goed. Hij wist nooit goed waarom zijn gedachten in rondjes begonnen te zwemmen in zijn hoofd, totdat ze een draaikolk vormden waarvan het middelpunt een mooi zicht wierp op de nachtmerries van de afgelopen maanden. Waar Nash paniekaanvallen kreeg door de PTSS, kreeg Hudson woedeaanvallen. Charlies zelfvoldane grijns leek op zijn netvlies gebrand, en Hudson kwam weer terecht in dat moment vorig jaar, waar hij op de grond gelegen had omdat Lorenzo letterlijk op hem was gaan moeten zitten om hem tegen te houden. Eigenlijk mocht hij van geluk spreken dat daar geen camera's aanwezig geweest waren.
Hudson had zo'n donkerbruin vermoeden dat zijn nieuwe therapeut op Metanoia niet helemaal geloofde dat hij de waarheid sprak toen hij zei dat alles oké was. Afgelopen nacht was één van de enige nachten in drie maanden geweest dat hij geen nachtmerrie gehad had.
Hoe dan ook, Hudson verliet een uur later gefrustreerd de bibliotheek zonder ook maar iets van leerstof geabsorbeerd te hebben. Hij had even een ritje nodig, moest duidelijk even afkoelen voordat de frustratie in iets lelijkers veranderde.
Alleen had de oude BMW andere plannen. Hij had eigenlijk een andere motorfiets willen laten overbrengen, maar zijn vader had hem eigenlijk niet echt een keuze gegeven. Met het uitvlucht dat het fijn zou zijn om toch ergens aan te kunnen sleutelen in de middle of nowhere - want het honderd-jaar-oude ding was niet altijd bepaald betrouwbaar - had hij Hudson helpen kiezen, al had Hudson best wel door dat hij er voornamelijk op doorduwde omdat de maximumsnelheid van de BMW slechts 95 kilometer per uur was.
Op momenten als deze, wanneer de motor sputterde toen hij wilde aanzetten en het hele ding op de vuilnisbelt wilde dumpen toen hij stilviel, miste hij het racen. Hij miste de snelheid, de adrenaline, de focus. Niets anders deed er op die momenten toe, er was geen tijd en geen ruimte om over onbenulligheden na te denken, om spijt te hebben van oude beslissingen. Op die hoorde hij enkel zijn vaders stem in zijn oren en was er daarnaast teveel kabaal rond hem om op zijn eigen gedachten te kunnen focussen.
In plaats van tegen de motorfiets te stampen, zoals hij eigenlijk wilde doen, hing Hudson zijn helm aan het stuur en ging hij op zijn hurken zitten. Hij haalde zijn multifunctionele sleutel/schroevendraaier/tang boven en ging aan het werk, besefte al snel dat het probleem groter was dan hij eigenlijk zou willen en dat hij straks beter een bezoekje zou brengen aan de garage om de juiste gereedschappen te zoeken. Hij vloekte, schrok op toen hij een stem hoorde en vloekte opnieuw.
"Huds, je bent echt voorspelbaar." Nash kwam naast hem tegen een bloembak leunen. Nog steeds hurkend, keek Hudson naar haar op. Ze zag er moe uit en Hudson deed zijn best de bezorgdheid uit zijn blik te houden. "Denk je dat pap ons uit de school haalt als hij over gisteravond hoort?"
Voordat Hudsons gezicht zich in bezorgdheid kon plooien, vormde het zich naar een emotie die meer op verwarring leek. Hij kwam iets te snel overeind, wankelde even en knipperde met zijn ogen toen zijn evenwicht een duikvlucht nam.
"Wat?" bracht hij uit, meteen weer op zijn hoede. Had ze iets uitgespookt? Had iemand haar wat aangedaan? "Wat is er gebeurd? Wat heb je - heeft iemand je iets aangedaan?" Hij zuchtte even, plooide de sleutel/schroevendraaier/tang op en stopte hem opnieuw in de binnenzak van zijn bruine lederen jas. "Shit, sorry," vloekte hij. "Ik had met je mee moeten gaan."

[ bericht aangepast op 24 aug 2023 - 14:46 ]

help

26 aug 2023 - 22:19 Mijita is offline

Mijita 2623

DeVil
^{^poppy}

✦

✦

✦

━━━ .· ♛ ✦ ♛ ·. ━━━
𝕴𝖋 𝕴 𝖈𝖆𝖓'𝖙
𝖍𝖆𝖛𝖊 𝖑𝖔𝖛𝖊,
𝕴 𝖜𝖆𝖓𝖙 𝖕𝖔𝖜𝖊𝖗
━━━ .· ♛ ✦ ♛ ·. ━━━

VOOR DE SKIP

Eenmaal terug bij Amor, was het eerste wat hij vroeg of ze zijn ouders daadwerkelijk niet zou verwittigen. Loom trok ze haar wenkbrauw op, om vervolgens met alle nonchalance die ze bezat neer te zijgen in de dichtstbijzijnde bezoekersstoel.
“If she knows what’s good for her, she won’t”, verkondigde ze, terwijl ze haar nagels inspecteerde alsof dat belangrijker was. Op de achtergrond hoorde ze hoe haar voormalige beste vriend aangepakt werd — een teken dat er een ingehouden frustratie huisde in het lijf van de zuster. Poppy herkende het al te goed, het was een vaardigheid die ze ter verdediging had ontwikkeld om eenieder te doorgronden.
“So, guess I’ll survive, good news for your wish to torment me huh?”
Poppy rommelde wat door het nachtkastje staande bij het bed, waar een stapel magazines in lag en zelfs wat kleurboeken — die vast en zeker bedoeld waren voor de langere (bezoek)periodes. Ze trok een modemagazine onder op de stapel ertussenuit, keek verveeld toe hoe de rest op de grond viel, en leunde zuchtend terug in haar stoel.
“This is the worst I’ve ever looked.”
“Oh, you have looked better, yes. Looked worse, too”, grinnikte ze, een zeldzaamheid gezien hun huidige staat. Haar ogen hield ze echter op het tijdschrift gericht. “Remember that time we hit Club Rapture, rather high on various fixations? We’ve been to almost every club that night, Rapture being our last stop. You got quite the attention there, and from one in particular — what was his name again?” Een frons ontstond tussen haar wenkbrauwen, haar neusje iets opgetrokken — ditmaal in een diep gepeins om de desbetreffende naam te achterhalen. “Lu—? No. Liam? Levi? No, no — it was something with an L, though.” Met een blik die in het verre verleden dook, tikte ze op haar lippen.
“Leon! That’s right, that wretched dupe had only eyes for you. So much so that you returned to Metanoia a hot mess — completely covered in kisses, bite marks, among other things. You even swapped clothes for a bet you made. Truly, honey, orange is not your color.” De kleine glimlach die rond haar lippen trachtte te verschijnen, kon ze niet negeren of tegenhouden. En voor deze keer wilde ze dat ook niet. Het verdween echter al vrij snel, net zoals Zuster Nastasja nadat ze had vermeldt dat hij een nacht ter observatie hoorde te blijven. De minuten sleepten zich langzaamaan vol stilte voort, totdat Poppy besloot het tijdschrift naast zich neer te leggen.
Haar blik is een tegenstrijdigheid met de warme oprechtheid van daarstraks. De oprechtheid die zich nu bij haar kenbaar maakte, had een koele en afstandelijke uitstraling.
“You want me to congratulate you, poodle? For what, surviving?” Ondanks de kalmte van haar stem sijpelde er een vinnigheid doorheen. En verwarring. Voor een luttele seconde zochten haar rode kijkers die van hem op. “Don’t make me laugh — you have failed yourself horribly. Remaining alive must be one’s first priority, you need to be your own ride-or-die. Instead, you let others torment you, spread rumors and say shit about you, marry you off to a woman — Something the true you would’ve never allowed, no matter who it came from. You just laid there like a ragdoll! And you promised me you weren’t one?” beet ze, “With so much potential, I had expected better.” Ze wist dat ze wellicht te hard van stapel liep, maar ze moest het zeggen, en hij moest het horen. Amor was niets van de persoon die ze vroeger kende.

“Surviving is not being alive. Surviving is killing yourself. You’re a ghost of your former self, Amor. So, fix your shit. Come on, get it off your chest, divulge all the poison you held, paint me in a horrible picture —I know you desire to.”
Er sijpelde tranen over Amor's wangen. Een feit dat haar meer zou moeten doen, en in plaats daarvan kon ze alleen maar denken hoe frustrerend dit was, dat hij zijn kracht niet eigen maakte. Dat ze hem zo gebroken hadden dat deze versie de overhand had gekregen.
“That's just fucking it, Poppy, I am already dead– don't you see? The life I was promised– the freedom that was painted before me was merely a forged lie! Even if I go on sniffing shit with you again, hiding how fucked up I am, it will end in my death anyway!” Met zijn hoofd schuddend, vervolgde hij daarna zijn woorden. Woorden die bij Poppy niet binnen wilden komen, simpelweg door de intentie die hij wilde klaarspelen. “It doesn’t matter if I’m alive or a walking corpse with a woman by my side. I am surviving for my sister– I don’t want her to go through all this shit.” Zijn ogen hadden een bedroefde uitstraling, welke voor een enkele seconde scherp schenen te glanzen. Een glans die ze, hoe hardvochtig ook, herkende als de authentieke Amor. En ze wilde de lagen er één voor één afpellen, het krabben tot ze bij die laag beland was.
“Congratulate me for caring about my loved ones, as you only care about yourself anymore.” Spijt flitste op zijn gezicht. Iets wat ze nog nooit ofte nimmer bij haar moeder had gezien, als ze zich al in dezelfde ruimte bevonden. Nee, Cruella gaf liever anderen de schuld van haar daden— waar zij en Ash het onderspit delven. Hierdoor had ze geen gezonde manier gehad om, om te gaan met emoties of überhaupt te leren wat ze inhielden. “I needed you, Poppy– Fuck, I even missed you and now… I know you aren’t the devil– you just merely held the mirror in front of me.”
Ze staarde hem aan. Toen ze eindelijk sprak, was haar stem rustig en haar ogen weer haar eigen kleur. “Is that what you got out of all our years together? Pixiedust?” Met een kort knikje gaf ze aan dat ze doorhad wat hij bedoelde. Haar mond was strakgetrokken, bijna zoals haar moeder deed op momenten dat ze zich compleet afgesloten had. “You’re an example to your sister and to others. You are a royal, born to have the actual power to change things — many could merely dream of. Therefore, why not use your forked tongue, charm, and brilliant mind for such matters? Truth is: you didn’t even try.”
Ze stond op, veegde haar kleding recht, en toverde een lippenstift uit het tasje tevoorschijn. “They put you out like a smoked cigarette, and you let them, so let me give you a reminder. Black and blue aren’t your colors either.” Poppy boog zich over hem heen, schreef soepel THRIVE op de grote pleister over z’n gezicht, en plaatste de lippenstift op het nachtkastje.
Ze keerde zich om en wilde de ruimte al uitlopen toen ze besloot om hem toch wat bij te brengen. “'Love is like the wild rose-briar; Friendship like the holly-tree— The holly is dark when the rose-briar blooms ; But which will bloom most constantly?' I trust you know which poem I just recited. Tell me, I must be the one mental, huh?” Zonder een reactie te verwachten, liep ze weg — ditmaal niet achter zich kijkend.

[ bericht aangepast op 26 aug 2023 - 22:51 ]

[ heaven knows ]

28 aug 2023 - 12:03 Vanparys is offline

Vanparys 27615

Dorelle Elinor DunBroch-Desrosiers
Princess of DunBroch & Conques
Infirmary (Amor)

Na de skip

Dorelle had gedacht dat die paar weken thuis haar goed zouden doen, maar de stress volgde haar alsof het haar schaduw was. Het plakte aan haar lijf, had zich in haar keel weten te wurmen. De koninklijke arts leek haar niet helemaal te geloven toen ze zei dat het gewoon nog resterende stress van de bruiloft was - al was dat eigenlijk wel de waarheid. Huwelijkscadeaus bleven onderhand maar toestromen, en elke brief van een of andere burger die haar geluk wenste in dit nieuwe hoofdstuk van haar leven, deed haar maag omkeren. Ze voelde zich een fraudeur. Een vuile leugenaar. Ze wist dat wat ze deed hen ten goede zou komen, maar ze was zo bang dat ze het gelukkige, verliefde front niet omhoog zou kunnen houden. Ze was bijna paranoïde eigenlijk. Wat als een dienstmeisje één van haar huilbuien bij haar moeder niet voor zich kon houden? Wat als haar zussen haar dramatische flauwtes bij zo'n beetje elk diner beu geraakten? Wat als één van de andere clans haar zwart ging maken bij de Desrosiers?
Dorelle wist best dat ze zich teveel zorgen maakte. Koninklijke uithuwelijkingen als deze waren niet ongehoord. Zo vaak werden twee niet-verliefde mensen samengedwongen omwille van politieke redenen, omwille van de welvaart van het land. Ze wist dat Amors ouders wisten dat DunBroch militaire steun nodig had en Dorelle wist dat zij Amor gedwongen hadden te trouwen simpelweg om hem in toom te houden. Maar ze had zo hard haar best gedaan om een beeld van zichzelf te cultiveren van een goed-gemanierde, gehoorzame vrouw die Amor werkelijk lief had... Ze wist niet of ze het zou kunnen volhouden - zeker niet als ze niet eens een sms'je van hem kreeg nadat hij op het welkomstbal op Metanoia in elkaar geslagen was, maar dat ze het van Ilyas moest vernemen. Niet dat ze sms'jes van Amor verwacht had op dit punt. Ze had hem aangespoord om opnieuw te gaan studeren, was opgelucht geweest toen hij vertrokken was en zij de toestemming kreeg om even naar huis te gaan. Ze had al talloze sms'jes geschreven en weer verwijderd, en hij liet ook niets van zich weten.
Eigenlijk wilde ze het niet toegeven, maar Dorelle was bezorgd. Amor was een leeg omhulsel. Ze had hem niet heel goed gekend voordat hij zo leeg geworden was, maar ze wist uit roddels en verhalen dat er meer in hem schuilde dan wat hij toonde. En, de werkelijkheid was dat Dorelle hem niet vertrouwde. Als hij zo snel tot doelwit gemaakt werd en zichzelf niet eens verdedigde, hoe lang zou het dan duren voordat hij knapte? Hoe lang zou het duren voordat hij alles waarvoor ze gewerkt had verpestte?
En net daarom was Dorelle weer van thuis vertrokken. Net daarom klakten de hakken van haar laarzen tegen de tegels van de gangen van Metanoia terwijl ze door één van de onthaalassistenten naar de ziekenboeg begeleid werd. Haar hart bonkte in haar keel en een korte blaf kwam uit Willows keel terwijl ze haar snuit tegen Dorelles been wreef. De assistent keek even bezorgd op en Dorelle krabde tussen Willows oren om haar gerust te stellen - iets wat ze eigenlijk niet zou mogen doen wanneer de hond haar aandacht probeerde te trekken.
Toen ze bij de ziekenboeg arriveerde, was ze buiten adem en voelde ze haar benen trillen. Willow werd ongeruster, maar Dorelle bedankte de assistent en ging binnen, waar Willow haar meteen mee naar een stoel trok.
"Willow, voet." Het was meer een mompeling dan een bevel en Willow, die uiteraard enkel haar werk deed, trok Dorelle bijna omver toen die even stopte om aan een verpleegster te vragen waar ze Amor kon vinden en of ze een glas water zou kunnen krijgen. Toen ze zich omdraaide naar het aangewezen bed, viel ze bijna flauw waar ze stond. De razernij deed haar hartslag versnellen, Willow blafte luid en sprong tegen haar aan, haar poten op Dorelles dijen. Eindelijk luisterde ze naar de hond en ging ze naast Amors bed zitten. Willow legde meteen haar hoofd in Dorelles schoot.
Amors gezicht was bond en blauw en zijn neus was gebroken. Er zat een rode veeg op de pleister die ze niet helemaal kon ontwaren omdat haar gezichtsveld even wazig werd.
"Welke compleet gestoorde idioot heeft je dit aangedaan?" zei ze, zwakker dan ze het wilde zeggen. Ze klemde haar kiezen op elkaar, niet in staat om de lieve act op te roepen wanneer de verpleegster haar een glas water kwam brengen. Het was kalm in de ziekenboeg en Metanoia was discreet genoeg om geen vragen te stellen. Hoopte ze. "Ik zweer dat ik 'm zelf in..." ze dwaalde af, dronk een slok water. "En waarom heb je me zelf helemaal niets laten weten?" Ze knipperde met haar ogen, slaagde erin wat helderder te zien. "Waarom hangt er lippenstift aan je pleister?"

[ bericht aangepast op 28 aug 2023 - 12:04 ]

help

28 aug 2023 - 16:27 Elentiya is offline

Elentiya 12343

They whispered to her, You can't withstand the storm. She whispered back, I am the storm.

Asha

21 ✦ Metanoia ✦ Somewhere ✦ With Kai

Deze post vind nog plaats vóór de skip.

Ze liet haar blik over hem heen gleden. Langs de scherpe contouren van zijn lichaam af, welke nog altijd naakt te zien was, over de donkere plekken heen die op sommige stukken van zijn huid zichtbaar was. De subtiele zwellingen in zijn gezicht, waaronder degene bij zijn wenkbrauw en waaruit eerder nog vers bloed gedruppeld had. Asha wist Kai stilletjes gade te slaan, seconde nadat ze het water uit de douchekraan op de juiste gevoelstemperatuur had gekregen en vlak voordat ze verkondigde dat de douche klaar voor hem was. Asha had zijn uitdrukking van eerder nog net meegekregen, tevens de blik op zijn gelaat die verried dat hij gerust nog wat meer van haar complimenterende woorden had willen horen. Lichtjes tikte een van haar mondhoeken een klein stukje naar omhoog, gelijktijdig met dat hij naar zijn vioolstok reikte en met de gedachten aan dat ze hem gerust nog wat meer lovende woorden voor de voeten zou kunnen geven, bleef ze stilletjes in die paar tellen naar hem kijken — alvorens ze Kai dan toch echt op zijn douche moest wijzen.
Zijn blik verschoof. Eerst van de geliefde muziekinstrumenten naar de deur van zijn kamer, om vervolgens naar de brunette in de deuropening van zijn badkamer te glijden. Asha glimlachte miniem toen hun blikken elkaar kruisten. Ze zou er bijna een penny voor geven om te weten wat het was dat er nu door Kai zijn gedachten gleed; wat het is dat hij zag als hij zo naar haar keek, hoe onschuldig ook. Stilletjes keek Asha toe hoe Kai dichterbij gelopen kwam, hoe hij vlak voor haar stil bleef staan en zijn hand optilde, hoe deze voor een paar tellen in de lucht bleef zweven, alvorens hij dan toch een pluk haar uit haar gezicht streek. Het gebaar is bijna teder te noemen, liefkozend zelfs, maar Asha wist wel beter dan die gedachten achter Kai zijn handelingen te zoeken. Kippenvel rolde over haar huid heen bij de streling van zijn vingertop in haar nek, rustend op de gevoelige plek in haar hals — een van de afdrukken die hij daar had achtergelaten.
Onbewust weken haar lippen van een en zocht ze naar iets om tegen Kai te zeggen, of vragen, maar de woorden verstomde nog voor ze hen had kunnen bedenken, waardoor ze haar groene ogen slechts tot zijn blauwe variant gericht hield. Een van haar wenkbrauwen rees ongemerkt een klein stukje naar omhoog. Toen liep Kai weer weg, verder de badkamer in en naar de doucheruimte toe. Asha liet haar ingehouden adem, waarvan ze zich niet eens bewust was geworden dat ze deze ingehouden had, weer ontsnappen en dwong haar reeds sneller kloppende hart terug naar een normaal ritme te gaan.
”Geen spijt dat je het bal gemist hebt?” vroeg Kai tussendoor. Asha draaide zichzelf soepel om, duwde haar lichaam van de deurpost af en stapte blootsvoets verder de badkamer terug in. “Was echt een knaller.”
”Een knaller die het kasteel zowat op zijn grondvesten heeft laten schudden,” reageerde Asha met een hum. Nu Kai onder de docuhe had plaatsgenomen kletterde het water harder op de grond, waardoor meer spetters alle kanten opliepen. “Iets zegt me dat ik niet veel gemist heb, daar op het bal.” Misschien een kans op het spotten van Hudson, al achtte Asha de kans klein dat hij nu op het bal aanwezig zou zijn geweest. “Tenzij jij me wat anders te vertellen hebt?” Met een schuine blik keek Asha voor een paar seconden naar Kai, alvorens haar mondhoeken sluw een klein stukje naar omhoog kropen en ze haar lichaam soepel langs de zijne bewoog, bijna rakelings te noemen, vlak voor ze een fles zeep van de grond kon tillen zodat ze zichzelf kon inzepen zodra de waterstralen haar lijf raakte.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Index RPG Actieve Topics Zoek