Frodo schreef:
(...)
Same tho hahaha
Aan de mensen hierboven; wat zijn dan wel boodschappen die je op zulke momenten graag hoort?
Dit verschilt héél erg per persoon, maar als ik voor mijzelf mag spreken... Ik vond het heel fijn als mensen doorvroegen, in plaats van het oncomfortabele onderwerp te ontwijken. Dat kunnen vragen met een positieve lading zijn: 'vertel eens, wat voor mens was je vader' of 'wat is je favoriete herinnering aan hem'. Of vragen met een emotionele lading: 'hoe herdenk je hem vandaag' of 'hoe was zijn uitvaart voor jou'. Als ik er zelf namelijk eenmaal over begin door (bijvoorbeeld) te zeggen 'vandaag gaat niet zo goed, dit was pap's sterfdag', dan probeer ik de deur open te zetten om erover te praten. Niet om te horen 'sterkte'/'gecondoleerd' of 'het komt wel goed', want heel crú gezegd, die berichtjes zijn niet voor de ontvanger. De ontvanger heeft daar niks aan, er zit geen emotie of warmte in. Dat soort antwoorden zijn voor de zender om het onderwerp snel en netjes af te sluiten zonder het al te veel aan te raken. Het is vrij letterlijk een dooddoener :')
Cid schreef:
(...)
That awkward moment wanneer ik dat al meerdere keren tegen je gezegd heb 😅
Ik weet heel goed dat je het altijd liefdevol hebt bedoelt, dus ik kan het ook in die context plaatsen <3 Het lastige is, je kan er niets mee als ontvanger. Het voelt namelijk niet als een èchte uitnodiging, ik zou na zo'n appje nooit overwegen om je random te bellen om over zoiets te praten. De drempel is te groot, als je begrijpt wat ik bedoel. En in alle eerlijkheid, de meeste mensen die het zeggen verwachten eigenlijk ook niet dat je belt. Ik quote even een andere schrijver die het misschien iets beter uit kan leggen:
"Want hoe welgemeend ook, dit is hulp die je met lege handen achterlaat... Omdat je in je diepste wanhoop niet wilt bellen en niet kúnt bellen, omdat je slechts denkt: nee, het gaat niet! Zij moeten míj bellen!"
Je moet heel ver uit je comfortzone reiken om iemand anders te bellen (deels ook omdat we erg geconditioneerd worden om het allemaal alleen te doen), en dat is op zo'n moment gewoon echt te moeilijk. Het is net zoiets als iemand zelf om een cadeautje moeten vragen vs. iemand komt zelf met een cadeautje aan, maar dan met veel meer emotie en eenzaamheid.
Dus nogmaals, het ligt niet aan de intentie (want die was goed, en dat weet ik). Maar zelfs als je het echt meent dat iemand altijd mag bellen: in die momenten van diep, diep verdriet kan de ontvanger niet doen wat de zender hoopt te bereiken <3
Ik hoop heel erg dat dit allemaal niet judgemental overkomt, want zo bedoel ik het niet. Er zit veel pijn achter en dat komt soms een beetje onaardig naar boven, zoals in mijn vorige berichtjes waar ik bashte op 'je mag me altijd bellen'. Maar dit was algemene pijn en had niks met jullie te maken
[ bericht aangepast op 4 april 2024 - 15:19 ]
Karube
