[RPG] Geen Weg Meer Terug 15 - Speeltopics

Hehe, ik lees nu een manga, en het hoofdpersonage ziet er heel Savoy-like uit c: Of in ieder geval lijkt hij precies op hoe ik Savoy altijd voor me zie. Dit is hem:

Yue
Zodra Savoy begint Maeve's geheugen te wissen draai ik me om en richt me volledig op het eten. Dit hoef ik niet te zien. Ik ben al langer mijn geheugen kwijt, en weet niets meer van voordat ik in de villa zat. Maeve's geheugen wordt maar voor een klein deel gewist, maar als nog voel ik me met haar verbonden als ze begint te smeken het te laten stoppen. Het voelt machteloos om niets meer te weten, geen herinneringen meer te hebben. Maar het is immers nodig, zodat Fjodor het niet kan zien. Bij die gedachte kijk ik even op van waar ik mee bezig was: het vlees nog een keer omdraaien zodat beide kanten egaal bruin worden. Fjodor wist dat ik nog niet lang vampier was, maar zelf weet ik niets meer over hoe ik ben getransformeerd. Dat betekent dat hij de rest van mijn verleden ook zou moeten kunnen zien. Ik voel een verwachtingsvolle kriebel door mijn maag schieten. Hij zou me kunnen helpen mijn herinneringen terug te krijgen! Maar als die Jonah waar Odile over vertelde hem vermoord, dan ben ik weer helemaal bij het begin. Ik heb werkelijk geen idee hoe ik anders mijn verleden terug zou moeten krijgen. Als ik de deur open gaan draai ik me om, en zie dat Maeve de kamer verlaat. Odile komt de keuken in gelopen en ik stap opzij zodat ze het eten kan bekijken. Ik blijf even stil, maar open uiteindelijk toch mijn mond. "Odile..? Ik vroeg me af... Nou, is het Jonah's plan om Fjodor te vermoorden?"

Savoy
Verbaasd en tevreden merk ik dat het me lukt. Het meisje voor me begint te vergeten wat er gebeurd is. Met een zelfvoldane grijns kijk ik naar haar als ik klaar ben, maar ze lijkt me niet te herkennen en kijkt me aan met een glazige blik in haar ogen. "Is er wat?" hoor ik haar vragen, en ik schud mijn hoofd. "Nee hoor, popje." Ik kijk haar zelfgenoegzaam na als ze de kamer uit loopt en ga op de bank zitten. Ik leun achterover en bedenk me wat voor nieuwe mogelijkheden dit voor me open legt. Ik was nooit zo geïnteresseerd in mijn gave en heb er nooit veel gebruik van gemaakt, maar als ik zo iemands geest kan beïnvloeden, wat kan ik dan nog meer? Kan ik mensen de meest belachelijke dingen laten geloven, simpelweg door het ze op te dragen? In dat geval zijn de mogelijkheden die ik nu heb eindeloos. Ik betwijfel echter of mijn gave zo ver gaat, maar de gedachte is interessant om mee te spelen. Even kijk ik op als ik Odile naar me zie kijken, en beantwoord haar glimlach. Zonder haar was ik immers niet op het idee gekomen dit ooit uit te proberen.

Yue
Na het eten loop ik naar het bed waar ik gisteren ook heb geslapen en ga met mijn knieën opgetrokken tegen mijn borst onder de dekens liggen. Odiles woorden spoken nog door mijn hoofd. Zou Fjodor mijn verleden kunnen zien? Ik krul me nog verder op en kijk naar de muur. Wat als ik er nooit achter kom wie ik ben? Of wat als ik er helemaal niet achter zou moeten willen komen? Misschien blijkt dat mijn verleden wel verschrikkelijk is en dat ik beter af ben er niets over te weten. Wat is erger: Leven in onwetendheid of leven met een verleden dat je altijd achtervolgt? Ik twijfel even en sluit dan met een zucht mijn ogen. Het komt vanzelf wel, denk ik. En als het niet komt.. Ik ben een vampier, ik heb nog oneindig veel jaren om uit te zoeken wie ik ben. Verveling kan dodelijk zijn in een vampierenleven. Was dat niet hoe Odile het zei? Ach, als ik mijn verleden heb om naar te zoeken zal ik me in ieder geval niet vervelen. Ik haal diep adem en trek de deken wat verder over me heen. Morgen is het huwelijk al.. Ik hoop dat alles goed zal gaan.

Savoy
Ik glimlach flauwtjes als ik een lichte mensengeur opvang. Meteen verwerkt het gegeven zich in mijn droom, waarin ik net door een bos liep. Er is een kamer in het bos, een fijne kamer, er komen heerlijke geuren uit en zorgeloos stap ik binnen. Er is een meisje, een mooi meisje, een mensenmeisje, en ze ruikt naar bloed, ze is naakt, ze komt op me af en- "Aah!" Verschrikt open ik mijn ogen, die zich meteen aanpassen aan het duister in de kamer. Er valt iemand bovenop me, en het duurt niet lang voordat ik merk wie het is. Odile? Alweer? Ik trek slaperig een wenkbrauw op en glimlach zwak. "Ben je daar weer, Odile? Krijg je soms niet genoeg bij Lewis?" Mijn ogen hebben zich al aangepast en ik zie hoe ze rood wordt. "Of komt het door mijn onweerstaanbare lijf? Ik kan het je niet kwalijk nemen." Ter illustratie hef ik mijn arm op en span mijn spieren met een zacht grinniken aan. Niet dat ik enorme spierbundels heb, maar het gaat om het idee. Als ze zich stotterend begint te excuseren wordt mijn grijns enkel groter en als ze zich plots lijkt te realiseren dat ze nog steeds op me zit knipoog ik. Het is prachtig om te zien hoe de altijd beheerste Odile zich zo makkelijk op stang laat jagen met dit soort dingen. Ik wil mijn benen van de bank af slingeren en opstaan om een glas water te pakken als ik ineens word vastgegrepen en hardhandig tegen de muur word gedrukt. Eerst denk ik nog dat Odile me probeert bang te maken maar zodra ik een harde vuist recht tegen mijn kin aan voel komen en ik in het gezicht van mijn belager kijk snap ik dat het arme jong alles verkeerd heeft begrepen. De pijn die door mijn kaak trekt door zijn klap is flink en ik vertrek even mijn gezicht. "Wow, kerel, rustig aan. Beter drink je voortaan niet zoveel alcohol meer, je lijkt er agressief van te worden." Met die woorden probeer ik Lewis van me af te smijten, maar hij houdt me stevig vast. Dus los ik het op mijn manier op. Ik trek uitdagend een wenkbrauw op en grijns. "Beetje jaloers?"

[ bericht aangepast op 21 feb 2012 - 20:55 ]

Große hai, TUMDUMTUDUM
Ik vind haar ook eng als ze zo achterover gaat zitten met hand boven haar ogen en als ze over haar buik wrijft x]

En ahha, wtf, jullie zijn echt een gek stel :'D

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Quinten kijkt echt zijn ogen uit op het moment :'D

---

Do it scared, but do it anyway.

Odile - Goede vampier.

"Ben je daar weer, Odile? Krijg je soms niet genoeg bij Lewis?" Ik gooi mijn neus in de lucht. Wacht eens even.. Lewis..? Lewis! Waar is Lewis?
'Luister Savoy, ik heb je al gezegd waarom ik me zo vreemd gedroeg toen, maar het ziet er kennelijk niet naar uit dat je me wil geloven. Ik struikelde ergens overheen met m'n slaperige kop.'
"Of komt het door mijn onweerstaanbare lijf? Ik kan het je niet kwalijk nemen," gooit hij er bovenop. Ik kijk hem pislink aan. Niet te geloven, die ellendeling.
'Je denkt toch niet werkelijk dat ik voor m'n plezier op je ga zitten? Oh alsjeblieft, bespaar jezelf de lol.' Ik trek van verbazing een wenkbrauw omhoog als hij ook nog eens zijn spierbal laat zien. Ik moet toegeven, daar zit meer dan ik heb gedacht.
Ineens hoor ik de lucht suizen vlak bij me en een schim. Nog voor ik de kans heb te reageren, heeft de gestalte Savoy vastgegrepen en hem een rake klap verkocht.
'Lewis! Lewis, wacht!' Eigenlijk zou ik mezelf de lol moeten gunnen om hem Savoy in elkaar te laten trappen. Mijn blik flitst naar de stoel in de woonkamer, die bezet is door Quinten die letterlijk popcorn in handen heeft. Wacht eens even.. popcorn? Hoe komt dat hier verzeild? En wat drinkt hij? Wodka?
Ik wend me snel weer naar Lewis die Savoy af wil maken.
'Wacht!' schreeuw ik. Oh verdomme, moet ik mezelf er weer tussen gaan gooien? Dit is pas een ramp voor mijn haar. Wanneer Lewis Savoy los lijkt te laten voor een tweede uithaal, duik ik er gauw tussen.
'Wacht,' zeg ik dwingend en pak Lewis' handen beet. 'Het was Savoy niet, Lewis. Het was ik. Ik was gestruikeld, geloof het op niet. Hij lag te slapen en ik.. kwam boven op hem terecht.' Jezus, wat klinkt dat belachelijk. Dat zou geen hond geloven. Maar het is toch echt de waarheid. Er verschijnt weer een lichte blos op mijn gezicht. Wat vreselijk beschamend dit.

---

No growth of the heart is ever a waste

Nu krijg Quinten hier ook eens wat te zeggen(duivel)

-Quinten-
Ik zie Savoy letterlijk door de lucht vliegen. Dit word steeds beter. Ik grijp nog een hampel popcorn en schenk no een bodempje wodka in. Odile springt tussen de vechtende Lewis en Savoy. Wou ze echt al het amusement weg halen. 'Ehj!' roep ik naar haar. Ik weet niet wat het is maar het voelde goed. 'ik was net geamuseerd aan het kijken! En nu word mijn laatste sprankje plezier ook al weg gehaald!' Ik drink mijn glas leeg en kijk nu geïrriteerd naar het stop gezette spel. Als mens had je echt niks om je plezier mee te verdoen. Verwachtte ze echt dat ik saai in een hoekje van de kamer ging zitten wachten totdat ik weg kon en mezelf helemaal dood verveelde, dacht het even niet! Als er ergens wat leuks te beleven was waren het die twee, maar helaas al mijn plezier werd van me af genomen en het werd dus echt mezelf naar een hoekje verbannen.

---

Do it scared, but do it anyway.

Yue
Na het eten loop ik naar het bed waar ik gisteren ook heb geslapen en ga met mijn knieën opgetrokken tegen mijn borst onder de dekens liggen. Odiles woorden spoken nog door mijn hoofd. Zou Fjodor mijn verleden kunnen zien? Ik krul me nog verder op en kijk naar de muur. Wat als ik er nooit achter kom wie ik ben? Of wat als ik er helemaal niet achter zou moeten willen komen? Misschien blijkt dat mijn verleden wel verschrikkelijk is en dat ik beter af ben er niets over te weten. Wat is erger: Leven in onwetendheid of leven met een verleden dat je altijd achtervolgt? Ik twijfel even en sluit dan met een zucht mijn ogen. Het komt vanzelf wel, denk ik. En als het niet komt.. Ik ben een vampier, ik heb nog oneindig veel jaren om uit te zoeken wie ik ben. Verveling kan dodelijk zijn in een vampierenleven. Was dat niet hoe Odile het zei? Ach, als ik mijn verleden heb om naar te zoeken zal ik me in ieder geval niet vervelen. Ik haal diep adem en trek de deken wat verder over me heen. Morgen is het huwelijk al.. Ik hoop dat alles goed zal gaan.

Savoy
"Daag me niet uit, vuile klootzak..." hoor ik Lew met dubbele tong dreigen. Hij lijkt me niet helemaal goed in zijn vizier te krijgen, desondanks komt de volgende klap even hard aan. Vol tegen mijn wang, waardoor ik een dun straaltje rood bloed uit spuug en Lew vuil aankijk. Agressieve eikel. Leer jezelf eens te beheersen. "Vind je 't nog steeds grappig?" bijt hij me toe en met een gezicht vertrokken van de pijn knik ik. "Ja. Ik kan niet anders dan lachen om hoe zielig jij-" Voordat ik uitgesproken ben heeft hij me al tegen de harde deur gesmeten en mijn gezicht vertrekt als ik voel hoe de lucht uit mijn longen wordt geperst. Doet pijn, ook al adem ik niet meer. Ik krabbel overeind en werp Lew een minachtende blik toe. Zwakkeling. Prutser. Terwijl hij weer naar zijn wodka grijpt krabbel ik overeind. Hij gooit me de fles toe, al richt hij verkeerd, en ik vang hem op. "Kom dan." Terwijl ik de resterende wodka uit op de grond laat lopen kijk ik hem droogjes aan. "Jij hebt wel genoeg gehad voorlopig, aan je adem te ruiken." Ik hoor aan hoe Odile wanhopig een verklaring doet en besef me hoe ongeloofwaardig ze klinkt. Zou ze het zelf beseffen? Ik kijk met een schuin oog naar Lew, die niet overtuigd lijkt, en gooi de lege fles op de bank. Knikkend veeg ik met de rug van mijn hand het straaltje bloed dat uit mijn mond loopt weg. “Klopt. Klopt als een bus. Allemaal Odiles schuld, ik ben onschuldig. Ik lag te slapen als een roos en ineens besprong ze me, als een tijgerin.” Quasi verleidelijk knipper ik met mijn ogen en maak een krabbend gebaar in de lucht met mijn hand. “Rawr. Je moet dat poesje van je wat beter aan de lijn houden. Straks verkracht ze me nog.” Ik knik even alsof ik heel serieus ben en draai me dan om naar de keuken om een glas water te pakken. Verbaasd trek ik een wenkbrauw op als ik de mensenjongen met popcorn en drank aan de keukentafel zie zitten. Hij ook al? “Waar zit jij naar te kijken?” vraag ik achterdochtig.

[ bericht aangepast op 21 feb 2012 - 21:49 ]

Aangepast

Odile - Goede vampier.

'Ehj!' hoor ik ineens Quinten roepen. Ik draai me met een ruk om.
'Ik was net geamuseerd aan het kijken! En nu word mijn laatste sprankje plezier ook al weg gehaald!' roept hij, zowaar beledigd. Mijn wenkbrauwen vormen een gevaarlijke frons en mijn dodelijk kille blik, de blik die ik niet meer kende sinds mijn oude zelf, komt weer opspelen.
'Oh. Mijn oprechte excuses, mijnheer,' zeg ik met een ijzige stem. Ik wil mijn mond opendoen om er wat achteraan te gooien, tot Savoy zijn bakkes weer opentrekt, ditmaal tegen een nijdige Lewis. Verdomd, hoe moet ik dit hem uitleggen?
"Allemaal Odiles schuld, ik ben onschuldig. Ik lag te slapen als een roos en ineens besprong ze me, als een tijgerin."
'Luister, jij stuk stront, ik besprong je niet. Jij zou wel de laatste vampier op deze godvergeten aarde zijn die ik zou bespringen!' Maar Savoy trekt zich er niks van aan en gooit er nog een schepje bovenop. Voor hem is het een amusant spel.
“Rawr. Je moet dat poesje van je wat beter aan de lijn houden. Straks verkracht ze me nog.” Zonder ook maar na te hebben gedacht, grijp ik hem vast en trek hem ruw naar me toe.
'Geen geintjes daarover, want ik vermoord je, ik zweer het,' sis ik. Ik wend me weer tot Quinten.
'Jij wilde toch entertainment, jochie? How about this!' Ik grijp Savoy vast en nog voor hij de kans heeft gekregen mij een flinke stomp te verkopen, heb ik hem lang en breed tegen de muur gesmeten. Ik vlieg naar de keuken en gris gauw een mes tevoorschijn. Ik moet.. stoppen. Stop, Odile! Maar het voelt zo goed... het voelt zo verdomd goed!
'Wil je ook nog bloed zien? Nou?' vraag ik aan Quinten. 'Ik kan moorden als geen ander! Ik heb jarenlang stervelingen zoals jij omgebracht als nietige kakkerlakken en ervan genoten ook! Ik zoog ze leeg tot op de laatste druppel terwijl ze me smeekten om genade! Ik heb gezinnen uitgemoord, godverdomme hele gezinnen! Waarom? Omdat ze mens waren! En voor dat stuk stront daar hoef ik geen uitzondering te maken.'

[ bericht aangepast op 21 feb 2012 - 22:13 ]

---

No growth of the heart is ever a waste

Yue
Geschrokken wordt ik wakker. Ik heb vreemd en onsamenhangend gedroomd, en zodra ik mijn ogen open vergeet ik alles wat ik in dromenland heb meegemaakt meteen. Ik hoor geschreeuw en gebonk ik de woonkamer en spring vlug uit bed. Snel loop ik naar de deur en open die. Mijn ogen doen er een enkele seconde over om aan het donker te wennen, en bang kijk ik naar wat er zich voor mijn ogen afspeelt. "Ik heb gezinnen uitgemoord, godverdomme hele gezinnen! Waarom? Omdat ze mens waren! En voor dat stuk stront daar hoef ik geen uitzondering te maken." Verbouwereerd sla ik een hand voor mijn mond en knipper met mijn ogen. Wat is er aan de hand? Wat gebeurt er? Odiles woorden maken me van streek en het duurt niet lang voordat mijn ogen vochtig zijn. Ik zet een paar stappen de woonkamer in en blijf angstig staan. "Odile?" fluister ik. "Gaat het wel goed?" Ik kijk heen en weer naar Lew en Quinten, maar die lijken ook niet in orde te zijn. Ik voel me net een klein onwetend kind, omdat iedereen lijkt te snappen wat er gebeurt behalve ikzelf. "Wat is er aan de hand? Waarom schreeuwen jullie zo?" Mijn stem trilt en ik bijt op mijn lip. "Het plan morgen gaat toch nog wel gewoon door?"

Savoy
Een geërgerde zucht verlaat mijn lippen als ik weer word vastgegrepen. Lijk ik soms op een boksbal? Ik wil iets opmerken als "Ik zei het toch, ze kan niet van me afblijven!" maar ik houd mijn mond door Odiles woorden. "Geen geintjes daarover, want ik vermoord je, ik zweer het." Ik vernauw mijn ogen en kijk haar aan. Ervaring mee? Dat zou de reactie wel verklaren, ieder ander persoon had het hoogstens een kutopmerking gevonden en meer niet. Zou dat ook zijn waarom ze zo preuts is? Waarschijnlijk. Ik schrik enigszins van de speech die Odile afsteekt tegen Quinten. "Ik dacht dat je dat gedeelte van jezelf had overwonnen.." zeg ik zacht, zelfs een beetje verwonderd. Dan lach ik verbitterd. "Gaat je toch nog wat meer moeite kosten, blijkbaar." Ik pak de pols van de hand waarmee ze me nog steeds tegen de muur heeft gedrukt met beide handen vast en wrik hem voorzichtig los. "Sorry. Ik geef het toe, dat laatste had ik niet moeten zeggen. Ik neem het terug, oké? Maar jongens, wees alsjeblieft even rustig. Er is niet eens wat gebeurd en toch lopen we al weer te vechten."

[ bericht aangepast op 21 feb 2012 - 22:32 ]

-Quinten-
Odile draaide zich om na mijn woorden. Het was duidelijk dat ze er niet zo van gezind was op het moment. De alcohol in mijn bloed begon me over te nemen. Ik had niet heel veel gehad, maar het werkte voldoende. Ik kreeg meer moed en begon er plezier in te beleven. Ja wat zette ik op het spel? De dood of een leven met vampiers, weinig verschil vind je niet? Ze begon zich af te richten op Savoy en een grijns verscheen op mijn gezicht. Dit werd pas leuk! Zeker toen ze een mes pakte en naar bloed vroeg. 'dus je was vampier en begon te discrimineren? Waren we niet meer goed genoeg?' vroeg ik uitdagend. 'alleen maar omdat op ons het woordje mens is geplakt.' het woord ons sprak ik extra duidelijk uit, aangezien ik op mezelf duidde. 'en nu heb je het weer terug gevonden. Ik zit hier, weerloos tegenover 4 vampiers. Niemand zal me missen. Of ik nou hier levend of dood in dit vampieren krot zit, het maakt weinig verschil, o wel? Toen ik jullie tuin binnenliep was mijn doodvonnis al getekend, alleen de datum staat nog niet vast.' ik had er genoeg van om als minderwaardig behandeld te worden. Ik mocht dan wel een mens zijn, maar ik had nog steeds een mond die open kon en die zou ik ook gebruiken ook!

---

Do it scared, but do it anyway.

Odile - Goede vampier.

Ik merk hoe Savoy me indringend aankijkt. Ik gooi hem een pissige blik toe, waarna ik mijn ogen gauw ergens anders op richt. Dan speelt er wel die oude glimlach om zijn mond.
"Ik dacht dat je dat gedeelte van jezelf had overwonnen.. Gaat je toch nog wat meer moeite kosten, blijkbaar." Mijn hand omklemt het handvat van het mes zo hard dat het elk moment kan breken. Mijn gezicht is een en al furie. Ik wil hem zo graag dood hebben.
'Ik doe tenminste een poging,' sis ik kwaad.
'Dus je was vampier en begon te discrimineren? Waren we niet meer goed genoeg?' Ik laat Savoy los en draai me om naar Quinten. 'Alleen maar omdat op ons het woordje mens is geplakt,' vervolgt hij. 'En nu heb je het weer terug gevonden. Ik zit hier, weerloos tegenover 4 vampiers. Niemand zal me missen. Of ik nou hier levend of dood in dit vampieren krot zit, het maakt weinig verschil, o wel? Toen ik jullie tuin binnenliep was mijn doodvonnis al getekend, alleen de datum staat nog niet vast.' Het blijft even stil. Ik leg een lok haar achter mijn oor en leun tegen de muur. En zwijgend kijk ik voor me uit.
'Jullie mensen zijn..' begin ik zacht. 'Inferieur. Jullie betekenden voor mij minder dan een jood voor een SS'er. Ja, ik genoot ervan om jullie soort om te brengen. Jullie waren voor mij niet meer dan voedsel. En de lust.. de lust om te moorden zal altijd in me sluimeren. Maar je zal hier uit worden gehaald. Je zal sneller de vrijheid zien dan ik. Je zal gauw weg zijn van hier en dan kun je een nieuw leven beginnen, ver weg van deze nachtmerrie.'
"Odile? Gaat het wel goed?" Het is Yue. Ik draai me om naar haar. Ik schud langzaam het hoofd. Hoezeer ik ook probeer me groot te houden, ik merk dat ik er hoe langer hoe meer moeite mee ga krijgen.
'Nee. Het gaat niet goed,' fluister ik met een kwetsbare stem. 'Het spijt me Savoy, dat ik je wakker maakte. Zoals ik al zei, het was mijn bedoeling niet.' Ik leg het mes op tafel neer en loop stilletjes naar mijn kamer. Ik doe de deur achter me dicht en kruip het bed weer in. Ik ben moe. Doodmoe.

---

No growth of the heart is ever a waste

-Quinten-
Ik luisterde naar Odiles woorden. Ja we zijn misschien minderwaardig, maar dat zijn we voor has pas nadat ze een vampier werd. Daarvoor vond ze dat zeker niet, want dan zei ze dat ook over haarzelf. Alleen maar door een stomme verandering. Ik wou het nog tegen haar zeggen, maar ik hield mijn mond toen ze zei dat het niet goed ging. De alcohol gierde nog steeds door mijn bloedbaan. Zonder nog een woord te zegge  stond ik op. Met een kleine omweg liep ik langs Lewis. 'ik denk dat ze jou nu meer nodig heeft dan wie dan ook,' fluisterde ik naar hem. Het was duidelijk dat Odile er door heen zat, de Odile die zo sterk was was op. Ik liep langs de bank en raapte mijn tas op. Dat was het enige dat ik nog had. Waarom wou ik vrij zijn? Ik had niks of niemand. Vrij zijn is niks om alleen te doen. Dan ga je teveel op je zelf zitten en kwijn je weg. Zuchtend liep ik naar de kamer die ik net had op geëigend. Daar liet ik me op bed vallen met mijn laatste paar eigen spullen in mijn tas in mijn armen. Ik wou niet vrij zijn, ik wou een leuker leven. Eens eentje waar ik gewaardeerd en respectvol behandeld zou worden, en misschien ook geliefd. Alles beter dan de jaren die ik achter me had liggen.

---

Do it scared, but do it anyway.

Lol, kan niet wachten tot Jonah en Yasmin de rest komen redden ;p
Wat gaan ze daarna eigenlijk doen [x
Dan moeten we weer wat bedenken :A

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Wil je dat ik nog wat schrijf met Yasmin?
Dat ze Jonah wakker gaat maken omdat ze 't te lang vind duren ofzo? :A
-vind ik echt een streek voor haar-

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Zonder deken op zich of is ie werkelijk van plan dan gewoon op te staan zonder enige schaamte? x]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.