[RPG] Geen Weg Meer Terug 15 - Speeltopics

Hehe, ik lees nu een manga, en het hoofdpersonage ziet er heel Savoy-like uit c: Of in ieder geval lijkt hij precies op hoe ik Savoy altijd voor me zie. Dit is hem:

Yue
Zodra Savoy begint Maeve's geheugen te wissen draai ik me om en richt me volledig op het eten. Dit hoef ik niet te zien. Ik ben al langer mijn geheugen kwijt, en weet niets meer van voordat ik in de villa zat. Maeve's geheugen wordt maar voor een klein deel gewist, maar als nog voel ik me met haar verbonden als ze begint te smeken het te laten stoppen. Het voelt machteloos om niets meer te weten, geen herinneringen meer te hebben. Maar het is immers nodig, zodat Fjodor het niet kan zien. Bij die gedachte kijk ik even op van waar ik mee bezig was: het vlees nog een keer omdraaien zodat beide kanten egaal bruin worden. Fjodor wist dat ik nog niet lang vampier was, maar zelf weet ik niets meer over hoe ik ben getransformeerd. Dat betekent dat hij de rest van mijn verleden ook zou moeten kunnen zien. Ik voel een verwachtingsvolle kriebel door mijn maag schieten. Hij zou me kunnen helpen mijn herinneringen terug te krijgen! Maar als die Jonah waar Odile over vertelde hem vermoord, dan ben ik weer helemaal bij het begin. Ik heb werkelijk geen idee hoe ik anders mijn verleden terug zou moeten krijgen. Als ik de deur open gaan draai ik me om, en zie dat Maeve de kamer verlaat. Odile komt de keuken in gelopen en ik stap opzij zodat ze het eten kan bekijken. Ik blijf even stil, maar open uiteindelijk toch mijn mond. "Odile..? Ik vroeg me af... Nou, is het Jonah's plan om Fjodor te vermoorden?"

Savoy
Verbaasd en tevreden merk ik dat het me lukt. Het meisje voor me begint te vergeten wat er gebeurd is. Met een zelfvoldane grijns kijk ik naar haar als ik klaar ben, maar ze lijkt me niet te herkennen en kijkt me aan met een glazige blik in haar ogen. "Is er wat?" hoor ik haar vragen, en ik schud mijn hoofd. "Nee hoor, popje." Ik kijk haar zelfgenoegzaam na als ze de kamer uit loopt en ga op de bank zitten. Ik leun achterover en bedenk me wat voor nieuwe mogelijkheden dit voor me open legt. Ik was nooit zo geïnteresseerd in mijn gave en heb er nooit veel gebruik van gemaakt, maar als ik zo iemands geest kan beïnvloeden, wat kan ik dan nog meer? Kan ik mensen de meest belachelijke dingen laten geloven, simpelweg door het ze op te dragen? In dat geval zijn de mogelijkheden die ik nu heb eindeloos. Ik betwijfel echter of mijn gave zo ver gaat, maar de gedachte is interessant om mee te spelen. Even kijk ik op als ik Odile naar me zie kijken, en beantwoord haar glimlach. Zonder haar was ik immers niet op het idee gekomen dit ooit uit te proberen.

Yasmin Kingsley.
Hij zag het als een investering? Mijn wenkbrauw schoot omhoog en ik keek hem even geringschattend aan, ik had geen idee wat ik van hem verwachten moest.
"Je gave kan erg krachtig zijn als ze verder wordt ontwikkeld en laten we zeggen dat ik een voorkeur heb voor zeldzame, krachtige personen, zoals jezelf." Zwijgend luisterde ik naar zijn verhaal en toen hij ging zitten haalde ik mijn tas met spullen van de bank alvorens ik zelf ook plaats nam.
"Ik ben geen verzamelaarsobject," wees ik hem er op, aangezien hij naar mijn mening er zo over sprak. Peinzend beet ik op mijn onderlip, het was een prachtkans die ik niet mocht laten schieten en ik kon altijd nog vertrekken zodra ik mijn krachten genoeg onder de knie had en er klaar voor was. Jonah wees me er op specifieker te zijn met mijn vraag en ik wist niet goed waar ik beginnen moest. Ik had wel wat opgestoken van mijn ouders, maar kort nadat ik tot de ontdekking gekomen was wie ze werkelijk waren werden ze vermoord.. Veel had ik dus nooit van ze kunnen leren, eigenlijk was het miniem te noemen wat ik wist.
"Hoe dood je een vampier?" Een belangrijke vraag, ik moest weten wat mijn zwakheden waren en mijn ouders hadden het me niet willen vertellen, bang dat ik alleen op pad zou gaan.
"En ik weet dat de zon dodelijk is, ook erg pijnlijk trouwens," voegde ik eraan toe, met mijn gedachte bij de eerste keer te lang in de zon. Het was vreselijk geweest, het was de eerste dag als vampier dat ik in slaap was gevallen. Ik had in de schaduw gelegen, maar later was de zon natuurlijk verschoven en toen ik wakker werd had ik het gevoel dat ik in brand stond, of nog erger zelfs. Het gevoel was lastig te beschrijven, maar ik was er wel van overtuigd dat ik het niet nog eens mee wilde maken.
"En hoeveel vampiers zijn er eigenlijk? Het afgelopen jaar ben ik er niet veel tegengekomen.."

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Savoy
Ik grijns als ik merk dat Quinten opener wordt. Eindelijk, hij is gezwicht. Als ik me naar hem toe draai veeg ik mijn gemene grijns echter zorgvuldig van mijn gezicht en kijk hem in zijn ogen. Vertrouw me maar, Quinten. Ik doe je niets. Zijn eerdere, ietwat hatelijke opmerkingen negeer ik. “'Zeg eens, hoe is dat? Vampier worden en dan zo moeten leven?” Ik haal mijn schouders op en lach schamper. “Om nou te zeggen dat het leuk is.. De kracht die je ineens bezit na je transformatie geeft een enorme kick, dat moet ik toegeven. Je bent niet zwak meer, je kunt voor jezelf opkomen.. Sommige vampiers hebben zelfs een gave, wat ze nog krachtiger maakt.” Ik zwijg even en staar naar de muur, zogenaamd in gedachten verzonken. Misschien dat hij me meer vertrouwt als ik de zielige slachtoffer rol aan neem? “Maar er zit een enorme schaduwkant aan. Het vampirisme wordt tegenwoordig ontzettend geromantiseerd en meer voorgesteld als een zegen dan een vloek. Maar men beseft niet hoe moeilijk het is, dat moment dat je voor de eerste keer een mens..-” Ik stop met praten, schud mijn hoofd en wend mijn blik af. Hm, dit acteren gaat me beter af dan ik had verwacht. Bijna verschijnt er weer een ondeugende grijns op mijn gezicht, maar ik blijf in mijn rol en kijk Quinten doodserieus in de ogen. Ik slik en knipper een paar keer met mijn ogen, alsof ik tranen wegknipper. “Op dat moment,” zeg ik zacht. “Besef je je pas echt wat er is gebeurd. Dat je in een monster bent veranderd tegen je wil, en dat je nooit meer normaal zult kunnen zijn.” Ik slik, blijf hem kort aan kijken en sla dan mijn ogen neer. Ik vraag me af hoe overtuigend ik overkom.. Mijn gave zal vast helpen mijn geloofwaardigheid wat op te krikken, aangezien ik zijn gedachtes nog steeds niet de vrije loop laat gaan. Ik zucht en glimlach dan. “Ach, ik moet niet zo pessimistisch doen. En jij, hoe is het om als mens in een kelder vol vampiers te zitten?” Vertrouw me, Quinten. Ik doe je geen kwaad. Vertrouw me.

Quinten
Aandachtig luisterde ik naar Savoy's verhaal. Het was interessant om te horen hoe dat was. Op de een of andere reden werd ik naar hem aangetrokken. Het voelde nog steeds goed om met hem te praten, terwijl dat eerst niet zo was. Het lijkt alsof het hem echt pijn doet en moeite kost. Ik zucht even als hij klaar is met vertellen. Van hem wist ik niet waar hij vandaan kwam, wat ik van sommige andere wel wist. ‘Ach, ik moet niet zo pessimistisch doen. En jij, hoe is het om als mens in een kelder vol vampiers te zitten?’ Ik werd uit mijn gedachten gehaald door zijn vraag. Ik zuchtte even. Ja hoe was dat eigenlijk? Het was niet normaal, maar om nou te zeggen dat het slecht was, hmm. ‘Het klinkt erger en indrukwekkender dan dat het is,’ mompel ik. Iets zei me dat ik het best kon vertellen. ‘De meeste zullen het in eerste instantie niet eens geloven, ikzelf ook niet. Als je een beetje de goede vampiers hebt is het eigenlijk nog niet eens zo slecht.’ Ik keek Savoy even aan en staarde daarna weer de lege kamer in. ‘Het is vooral saai. Veel kan ik hier niet doen en de meeste dingen krijg ik niet eens mee.’ Dat was waar, vampieren zaken die ik weer eens niet kon horen of kon waarnemen. ‘Het is minder erg dan thuis, al had ik daar wel wat te doen.’ Ineens stond ik op en begon te lopen door de kamer. Iets leek mijn ogen geopend te hebben. Waar was ik mee bezig? Waarom was ik dit aan het vertellen en nog wel aan Savoy ook! Dit klopte niet. ‘En misschien het ergste is nog wel dat je voor de gek wordt gehouden en de rest je minderwaardig vind,’ zei ik bot. ‘Dat is iets wat maar eens moet gaan veranderen, hé Savoy?!’ Mijn stem had ik verheft. Het maakte me niet uit als iemand me zou horen. Waarschijnlijk zouden ze toch geen aandacht aan me geven. "Nee, het is maar een nietig mensje. Als hij iets doet is dat toch geen probleem, we zijn sneller, sterker en beter dan hem! Och en mocht hij ondertussen sterven, dat is toch geen probleem, dan hebben wij ook nog eens wat te eten met onze verbeterde super krachten."

[ bericht aangepast op 12 maart 2012 - 18:21 ]

---

Do it scared, but do it anyway.

Savoy
"Het klinkt erger en indrukwekkender dan dat het is." hoor ik Quinten zachtjes zeggen en tevreden glimlach ik. Goed zo, wees maar niet bang, vertrouw me. Stil luister ik naar zijn verhaal, maar dan staat hij ineens op. Ik voel hoe ik de controle verlies en hoe hij me uit zijn hoofd duwt. Verdomme! Het ging net zo goed! Ik laat niets merken en kijk met opgetrokken wenkbrauw naar Quinten, die ineens is omgeslagen. Zodra hij zijn stem verheft sta ik op. "Sst, doe normaal, straks maak je de rest wakker! Ze hebben hun slaap nodig, Quinten." En bovendien wil ik niet dat ze ons komen storen nu ik je bijna te pakken had. Quinten praat verder en terwijl ik luister naar zijn gebrabbel probeer ik zijn blik weer te vangen. Kijk me aan. Luister naar me. Houd je mond. Vertrouw me. Heb vertrouwen in me. Het werkt niet meer. Nog niet, in ieder geval. Ik geef heus niet zomaar op. Als het niet goedschiks wil, dan maar kwaadschiks. Toch blijf ik proberen zijn gedachten weer binnen te dringen. Vertrouw me, Quinten. Zodra hij uitgeraasd is sla ik mijn armen over elkaar heen en kijk hem minachtend aan. "Jij hebt geen idee wat er in onze hoofden om gaat, jongen. Je bent naïef, onwetend en dwaas, als je werkelijk denkt dat Vampiers zo simpel in elkaar zitten. Inderdaad, de meeste van ons minachten mensen, en niet zonder reden. Want we zijn nu eenmaal sterker, sneller, en vaak slimmer en verder ontwikkeld, simpelweg omdat we decennia langer leven dan jullie. Ons karakter, onze geest heeft jaren de tijd om te ontwikkelen en te verbeteren." Vertrouw me, vertrouw me. "Maar dat betekent niet dat we mensen behandelen als grofvuil. Ieder van ons is zelf ook eens mens geweest. Natuurlijk zijn er vampiers die jullie soort gebruiken voor niets meer dan voedsel en seks, maar je kunt ons niet allemaal veroordelen voor de misdaden van een kleine groep." Precies, luister naar mijn woorden, en geloof ze. Geloof mij. Vertrouw mij. Ik zwijg even en blijf Quinten aankijken. "Ik had verwacht dat jij.. Ik weet niet, je leek intelligenter dan de meeste mensen die ik heb ontmoet." Niets van waar, je bent net zo saai als ieder ander. Vertrouw me, Quinten, ik spreek de waarheid. Ik snuif even en kijk weg. "Dit valt me van je tegen.. ik had niet verwacht dat je zo bevooroordeeld zou zijn." Natuurlijk had ik dat wel verwacht; welk mentaal gezond mens zou geen vooroordelen of in ieder geval angsten hebben.
Ik meen het hoor, Quinten. Ik meen het, je bent speciaal. Geloof me nu maar, geloof me nu maar.
Laat me verdomme gewoon je bloed drinken.
Vertrouw me, Quinten, vertrouw me.

Yasmin Kingsley.
Toen hij uitlegde hoe je een vampier kon doden, door bijvoorbeeld het hart van het lichaam te scheiden, had ik toch het idee dat ik nog witter wegtrok dan dat ik al was. Natuurlijk had ik geweten dat het leven van een vampier niet over rozen ging, maar nu ik zo met mijn neus op de feiten gedrukt werd was het toch anders. Ik had willen jagen met mijn ouders, nooit geweten wat ze precies deden en hoe.. Het enige wat ik wist was dat ze het kwaad doodden, de wereld bevrijdden van bloedzuigers en daar had ik ze bij willen helpen. Ik had gewild dat ze trots op me konden zijn en nu.. Nu was ik zelf één van de wezens van de nacht en mijn ouders zouden vast teleurgesteld in me zijn.
"Laat ik het dan zo zeggen," begon ik, toen hij me had verteld over vampiers, "ik heb geen andere vampiers geroken. Ik had op zijn minst verwacht er meer tegen te komen, maar waarschijnlijk komt dat do-" Gauw perste ik mijn lippen op elkaar, bijna had ik er uit willen gooien dat het waarschijnlijk door mijn ouders was gekomen. Dat mijn ouders de buurt waar ik vandaan kwam vrijwel geheel vampiervrij hadden gemaakt, maar als ik nog langer mee wilde gaan dan vandaag kon ik zulk soort feiten beter achterwege laten.
"Waarschijnlijk hebben de vampiers het meer voorzien op rustigere plekken," verbeterde ik mezelf.
Ik vroeg me af wat zijn plannen voor vandaag waren, of beter gezegd, zijn plannen met mij. Verwachtte hij nu van me dat ik heel officieel trouw zou zweren in ruil voor training?
"Dus.." begon ik na een korte stilte, "wanneer was u van plan te beginnen met de opleiding?" Ik wilde mijn gave zo snel mogelijk onder de knie krijgen, of in ieder geval grotendeels, want hem helemaal controleren zou nog lang duren. Mijn gave leek me erg ingewikkeld en uitgebreid en het zou veel oefening vergen straks in meer dieren te kunnen veranderen. Hoe klein of groot zou een dier maximaal kunnen zijn waar ik in kon veranderen? Het leek me erg onwaarschijnlijk dat ik zelfs in iets zoals een mier kon veranderen, dus wie wist kon ik wel niet kleiner dan een vogel en niet veel groter dan iets van een beer.

[ bericht aangepast op 18 maart 2012 - 16:11 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

{Sorry, ik ben een tijdje niet op deze RPG geweest. Wat is er gebeurd?}

---

Tijd voor koffie.

Quinten
Savoy ging weer voor me staan. ‘Sst, doe normaal, straks maak je de rest wakker! Ze hebben hun slaap nodig, Quinten,’ had hij streng gezegd, maar ik wou niet naar hem luisteren. Het kon me niks meer schelen. Gefrustreerd luisterde in naar zijn geblèr. Het kon me niks schelen wat hij ook zei het was toch onzin, zoals alles bij hem. De momenten dat hij me recht aankeek leek ik weer meer naar hem toe getrokken te worden, maar ik hield me bij mijn eigen ideeën. Hij begon ook nog een of ander verhaal over hoe speciaal ik wel niet ben. Of hoe slim ik wel niet zou zijn en dan als laatste het feit dat ie nu teleurgesteld was, ja lekkere bullshit! Hij moest eens weten hoe vaak ik die onzin al aangehoord had. Ja de eerste keren trapte ik erin, totdat ik merkte dat ze achter mijn rug om me kei hard uitlachte. Dus mooi niet dat ik hier nu nog intrapte. Lief glimlachte ik naar Savoy. Het idee dat hij iets deed dat me aantrok bleef in mijn hoofd spoken. Wat hij ook deed, ik mocht me er niet weer door laten lijden.
‘Weet je dat het me echt geen ene moer kan schelen wat je allemaal tegen me bazelt, of welke kletspraat je allemaal ophangt. Ik mag dan wel zo “naïef, onwetend en dwaas” zijn.‘ Ik deed zijn stem express lachwekkend na. ‘Dat zorgt er wel voor dat ik in mezelf geloof en het me niks kan schelen wat je allemaal zegt. Als je me dan niet alleen wil laten, zorg ik zelf wel dat ik niet bij jou in de kamer hoef te zijn,’ zei ik gefrustreerd. Dit kon me niks schelen, Savoy kon me nog minder schelen en was hij van me vond was me al helemaal een zorg. Ik liep langs hem en griste mijn tas van het bed. Met stevige passen liep ik naar de deur om die vervolgend open te trekken en de kamer uit te lopen. Het liefst had ik hem een mooie dreun verkocht, maar helaas zou dat mijn hand niet goed doen.

---

Do it scared, but do it anyway.

4Everdeen schreef:
{Sorry, ik ben een tijdje niet op deze RPG geweest. Wat is er gebeurd?}

Ehm, nog een dagje en dan is het huwelijk tussen Fjodor en Odile. Ze zitten nog steeds vast, maar Jonah is ondertussen ook geintroduceerd, de antagonist van Fjodor met zijn eigen clan (weet niet of je dat had meegekregen) en hij en Yasmin (nieuw personage) hebben elkaars pad gekruist :].

---

No growth of the heart is ever a waste

Stalingrad schreef:
(...)
Ehm, nog een dagje en dan is het huwelijk tussen Fjodor en Odile. Ze zitten nog steeds vast, maar Jonah is ondertussen ook geintroduceerd, de antagonist van Fjodor met zijn eigen clan (weet niet of je dat had meegekregen) en hij en Yasmin (nieuw personage) hebben elkaars pad gekruist :].

en er is nog een ruzie-achtig-iets geweest en nu zijn Odile en Lewis op een kamer en probeert Savoy Quinten in zijn macht te krijgen:Y)

---

Do it scared, but do it anyway.

Odile - Goede vampier.

'Ik durf niet eerlijk tegen je te zijn. Zelfs niet na al die tijd. Ik wil je geen pijn doen.' Ik zie haar naar me kijken, maar haar blik is niet beschuldigend. Ik zie haar naar me wijzen, maar de manier waarop is niet verwijtend.
'Ik zie je hart, Odile. God zal je niet vergeven wat je hebt gedaan. Je hebt de wetten overtreden.' Ik kijk haar geschokt aan.
'G-god? Is er een.. god?' Ze knikt en legt een hand op mijn schouder.
'Ja. En er is een duivel. Ik heb gesmeekt om hem je mee te laten nemen, maar je straf op aarde is nog niet voorbij. Het spijt me.. Odile..' Ze huilt. Ik kijk naar mijn beide handen, doordrenkt van bloed.
'Je mag eerlijk tegen me zijn nu. Nu niemand toekijkt.' Ik kijk om me heen. Ik bevind me in een grijze ruimte. Desolate plaatsen, dit is hoe ik me werkelijk voel, deze wereld heb ik gemaakt.
'Deze plaats, deze droom, jij, papa.. allemaal zijn ze uitwegen. Maar ik kom niet meer terug. Ik wil niet verder meer leven, niet op deze manier. Ik wil dat iemand me meeneemt, of het nu god of de duivel is.' Haar ogen worden vochtig, ze neemt me in mijn armen. Wat is ze groot en warm.
'Zeg zulke dingen niet, denk ze niet eens.'
'Waarom? Waarom?! Als ik moet lijden, dan maakt de plaats godverdomme niks meer uit!' Ze neemt mijn hoofd tussen haar handen. Mijn ogen zijn vochtig.
'Zelfs god is overtuigd van je verdorven karakter. Mensen - wezens - met een karakter waarin de duivel al zolang is geen huizen zijn niet meer te redden. Het enige wat je nu nog kan doen is handelen uit goedheid. Misschien.. misschien zal hij genade voor je tonen. Maar ik beloof niks.' Ik neem afstand van haar.
'Handelen.. uit.. goedheid? Maar wat is.. goedheid?'
'Alle dingen die niet uit eigen belang worden gedaan, maar voor een ander.'
'Ik heb bloed, bloed aan mijn handen. Hoe kan ik...' Ze pakt een doek en veegt mijn handen af. De grijze mist wordt langzaam lichter. Ik meen zelfs een straal van de zon te zien.
'Je moet niet meer doden. Alleen god heeft het recht levens te nemen.'
'Mama... vind je me een.. monster?'
De woorden lossen langzaam op in de lucht. Ik zie haar me aankijken. De stilte is oorverdovend. Seconden worden minuten. Haar oordeel kan alles breken.
'Nee. Als je een monster was, zou ik je tranen niet hebben gezien.'

---

No growth of the heart is ever a waste

Wow, mooi geschreven :o
Die dromen van Odile zijn altijd echt heavy.. Heel mooi geschreven!

Vluuv schreef:
Wow, mooi geschreven :o
Die dromen van Odile zijn altijd echt heavy.. Heel mooi geschreven!

je neemt me de woorden uit mijn mond.

---

Do it scared, but do it anyway.

Ohlol, ik dacht dat mensen 't crappy zouden vinden, but glad that you liked it! ^^'.

---

No growth of the heart is ever a waste

Niet zo onzeker zijn, jouw posts zijn altijd echt prachtig
Trouwens, ik had het er met Sioux over, en ik was helemaal vergeten dat Yue ook nog een gave heeft.. Ik had er nooit wat mee gedaan en wachtte eigenlijk steeds op een goed moment om hem te introduceren ;o Maar die heeft ze dus wel, ze kon namelijk gedachten lezen, dus als ze ineens dingen begint te horen snappen jullie waardoor dat komt, hehe, dan laat ik haar gave langzaamaan ontwikkelen c:

Savoy
"Als je me dan niet alleen wil laten, zorg ik zelf wel dat ik niet bij jou in de kamer hoef te zijn." Ik voel hoe de haren in mijn nek overeind gaan staan en bal mijn vuisten. Vies klein mensje, ik krijg je wel. Zodra hij zijn eerste stap buiten de deur zet sta ik al bij hem. Zonder iets te zeggen pak ik hem met een hand bij zijn nek en smijt hem met brute kracht terug de kamer in, het bed op. Ik stap weer binnen, doe de deur dicht en lik over mijn lippen, die droog aanvoelen. Lang genoeg gespeeld nu. Als hij zich niet vrijwillig aanbiedt help ik hem met alle liefde een handje mee. Ik pak hem weer bij de keel en duw hem ruw tegen de muur aan. Door zijn gezicht mijn kant uit te draaien dwing ik hem in mijn ogen te kijken. "Luister eens," begin ik op kalme, maar geïrriteerde toon. "Ik heb genoeg gehad van deze schijnvertoning." Ik gebruik mijn gave weer en nu ik de bevelen uit kan spreken en hem in de ogen kan kijken merk ik dat het makkelijker gaat. "Open je ogen, Quinten, kijk me aan. Kijk me aan, kijk in mijn ogen. Goedzo. Ogen open houden, blijven kijken. Ja, braaf zo, heel mooi. Luister naar me, Quinten. Ik ga je bloed drinken nu, en je houdt je stil. Duidelijk?" Ik lik weer langs mijn lippen en voel mijn hoektanden groeien en in mijn tong prikken. "Ik hoop van harte voor je dat ik duidelijk ben geweest, want ik ben niet in een opperbest humeur vandaag, en ik heb geen zin in geschreeuw. Dus houd je je bek, of ik smijt je zo hard tegen die muur daar dat je miezerige nekje breekt en je nooit meer kunt lopen. Capice?" Ik grijns en kijk in de ogen van mijn prooi. "Mooizo. Nu, dit prikt misschien eventjes.." Mijn tanden prikken door zijn dunne, bleke velletje heen en meteen komt zijn bloed omhoog wellen. Oh, zalige, zalige verlossing. Ik drink niet snel, ik geniet van elke druppel en koester het gevoel van zacht, levend, warm, pulserend mensenvlees onder mijn tanden. Het bloed laat een tintelend gevoel achter in mijn mond en keel en ik voel hoe ik enigszins licht word in mijn hoofd, al is het niet op een onprettige manier. Ik ben niet van plan hem te vermoorden, zeker niet. Maar zijn gezeur en geblaat werd begon op mijn zenuwen te werken en bovendien had ik dorst.. Een slokje mensenbloed op z'n tijd kan nooit kwaad.

Quinten
Nog voor ik ook maar een stap buiten de kamer kon zetten, was Savoy al bij me. Hij greep me bij mijn nek en smeet me door de kamer. Ik voelde dat ik tegen iets hards aankwam, maar zakte daarna op het bed. Dat was dus een muur die ik met een grote kracht geraakt had. Een kreun verliet mijn mond toen Savoy me weer bij mijn nek pakte en tegen de muur drukte. Ik probeerde nog weg te kijken, maar hij had mijn hoofd naar zich toe gedraaid. Mijn laatste hoop was mijn ogen sluiten, maar iets leek me weer over te nemen. Ik kon alleen maar in zijn ogen kijken en luisteren naar wat hij zij. Hij leek nog zo rustig. Snel knikte ik gehoorzaam door zijn bevelen. Ik beet op mijn lip toen hij zijn tanden in mijn nek zette. Hoe kon ik stil zijn als hij me zoveel pijn deed? Mijn ogen had ik nu gesloten en wachtte af tot hij eindelijk zou stoppen. Een pijnlijk trekkend gevoel zat op te plek waar zijn tanden zaten. Helse pijn ging door mijn lichaam en ik moest mijn uiterste best doen om niks te laten horen. Al mijn spieren had ik gespannen in de hoop dat, dat me zou aflijden, maar helaas. De pijn bleef komen en leek zelfs steeds erger te worden. Ik kon het niet meer laten om zacht te kreunen toen een nieuwe pijnscheut zich een weg door mijn lichaam baande. Hoe lang dacht hij te kunnen drinken? En hoeveel dronk hij eigenlijk? Ik had geen enkel besef van de hoeveelheid bloed dat in mijn lichaam zat, maar Savoy leek dat duidelijk wel te hebben. Mijn lichaam leek zijn energie langzaam te verliezen. Mijn spieren ontspande zich en ik had niks meer als mogelijke afleiding. Ik voelde me slap en pijnlijk. ‘Savoy?’ mompelde ik in de hoop dat hij zou merken dat hij moest stoppen. Doden zou hij me toch niet, of dat hoopte ik dan. Ook hoopte ik dat de klap tegen de muur niet teveel schade had achter gelaten. Savoy kon hard gooien als hij wou, dat had ik net ervaren.

---

Do it scared, but do it anyway.