[RPG] Geen Weg Meer Terug 15 - Speeltopics

Hehe, ik lees nu een manga, en het hoofdpersonage ziet er heel Savoy-like uit c: Of in ieder geval lijkt hij precies op hoe ik Savoy altijd voor me zie. Dit is hem:

Yue
Zodra Savoy begint Maeve's geheugen te wissen draai ik me om en richt me volledig op het eten. Dit hoef ik niet te zien. Ik ben al langer mijn geheugen kwijt, en weet niets meer van voordat ik in de villa zat. Maeve's geheugen wordt maar voor een klein deel gewist, maar als nog voel ik me met haar verbonden als ze begint te smeken het te laten stoppen. Het voelt machteloos om niets meer te weten, geen herinneringen meer te hebben. Maar het is immers nodig, zodat Fjodor het niet kan zien. Bij die gedachte kijk ik even op van waar ik mee bezig was: het vlees nog een keer omdraaien zodat beide kanten egaal bruin worden. Fjodor wist dat ik nog niet lang vampier was, maar zelf weet ik niets meer over hoe ik ben getransformeerd. Dat betekent dat hij de rest van mijn verleden ook zou moeten kunnen zien. Ik voel een verwachtingsvolle kriebel door mijn maag schieten. Hij zou me kunnen helpen mijn herinneringen terug te krijgen! Maar als die Jonah waar Odile over vertelde hem vermoord, dan ben ik weer helemaal bij het begin. Ik heb werkelijk geen idee hoe ik anders mijn verleden terug zou moeten krijgen. Als ik de deur open gaan draai ik me om, en zie dat Maeve de kamer verlaat. Odile komt de keuken in gelopen en ik stap opzij zodat ze het eten kan bekijken. Ik blijf even stil, maar open uiteindelijk toch mijn mond. "Odile..? Ik vroeg me af... Nou, is het Jonah's plan om Fjodor te vermoorden?"

Savoy
Verbaasd en tevreden merk ik dat het me lukt. Het meisje voor me begint te vergeten wat er gebeurd is. Met een zelfvoldane grijns kijk ik naar haar als ik klaar ben, maar ze lijkt me niet te herkennen en kijkt me aan met een glazige blik in haar ogen. "Is er wat?" hoor ik haar vragen, en ik schud mijn hoofd. "Nee hoor, popje." Ik kijk haar zelfgenoegzaam na als ze de kamer uit loopt en ga op de bank zitten. Ik leun achterover en bedenk me wat voor nieuwe mogelijkheden dit voor me open legt. Ik was nooit zo geïnteresseerd in mijn gave en heb er nooit veel gebruik van gemaakt, maar als ik zo iemands geest kan beïnvloeden, wat kan ik dan nog meer? Kan ik mensen de meest belachelijke dingen laten geloven, simpelweg door het ze op te dragen? In dat geval zijn de mogelijkheden die ik nu heb eindeloos. Ik betwijfel echter of mijn gave zo ver gaat, maar de gedachte is interessant om mee te spelen. Even kijk ik op als ik Odile naar me zie kijken, en beantwoord haar glimlach. Zonder haar was ik immers niet op het idee gekomen dit ooit uit te proberen.

Wat is het stil hier

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Me is waiting for Avenger . While listenin' to an awesome song.

---

No growth of the heart is ever a waste

Me too, but I;m not listening to an awesome song :A
Ik maak een plattegrond voor nieuwe RPG :'D

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Is oké, school gaat natuurlijk voor ^^

Yasmin Kingsley
Toen ik eindelijk weer een blik op Jonah durfde te werpen zag ik tot mijn grote opluchting dat hij inmiddels een boxer had aangetrokken. Een dure zo te zien, maar hij leek me ook niet het diepe dat het met minder zou doen. Hij vertelde me over de training en ook dat hij daar speciale mensen voor had. "Waar heb je géén speciale mensen voor?" had ik er het liefst uitgegooid, maar ik hield me braaf in deze keer. Ruzie leek me wel het minst verstandig momenteel en ik was niet van plan te solliciteren naar nog een dreun.
"Bovendien heb ik wel andere dingen aan mijn hoofd dan jonge vampiers grootbrengen."
Pardon? Grootbrengen, ik had hem toch niet gevraagd om een opleiding? Hij was er zelf over begonnen en ik had het logischer wijs geaccepteerd. Als ik nu geen 'opleiding' volgde en weer verdween dan zou het vast niet goed komen met me. En ik wist als geen ander dat er vampierjagers waren waar ik niet te prooi aan wilde vallen. "Waarom..?" vroeg ik uiteindelijk, hij beweerde dat hij geen tijd had om zich over jonge vampiers te bekommeren en toch leek hij bereid me te willen helpen. "Waarschijnlijk zal het u niks opleveren om mij te trainen, ik zal u alleen maar in de weg lopen, of is er iets dat u me niet verteld heeft?" Er moest ergens een addertje onder het gras zitten, dat kon niet anders. Hij was te aardig voor me. Wat was het dat hij werkelijk van me wilde? "Ohja, ik eh.." Ik slikte, wat was dit gênant zeg, ik voelde me echt een vreselijke amateur. Of eigenlijk voelde ik me niet alleen zo, ik wist dat ik het was. Ja, ik had me prima kunnen redden het afgelopen jaar, maar er was nog veel wat ik niet kon en wist. "Ik zou het appreciëren als u wat meer wilt vertellen als vampiers," bracht ik voorzichtig. Hem aanspreken met u ging me steeds gemakkelijker af, al leek hij niet veel ouder als ik, wie wist hoe oud hij werkelijk was. Maar die vraag zou onbeantwoord blijven zolang hij het me niet uit zichzelf zou vertellen.

Hmm.. Meer komt er momenteel niet uit.

[ bericht aangepast op 4 maart 2012 - 13:53 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Yue
Bedremmeld loop ik terug naar mijn bed. Ik zie ontzettend op tegen morgen, al kan ik niet wachten tot we hier weg zijn. Het is een dubbel gevoel, want enigszins veilig zitten we wel in deze kelder. Toch weet ik dat het geen echte veiligheid is, aangezien Fjodor ons elk moment kan vermoorden als hij zou willen. Ik kruip onder de dekens en blijf een tijdje onrustig woelen, maar val uiteindelijk toch weer in slaap.

Savoy
Blij dat Lew en Odile zich eindelijk uit de voeten maken loop ik naar de keuken, gooi wat water in mijn gezicht en zet mijn handen op het aanrecht. Dit nachtelijke bezoekje van Odile heeft me weer wat denkstof gegeven. Zou het kunnen kloppen, zou ze echt verkracht zijn? Hoe kan ik er achter komen of ik gelijk heb? Ik veeg met mijn arm het water uit mijn ogen en kijk om. De kamer is leeg, iedereen is weer gaan slapen. Ik veeg mijn gezicht droog en haal mijn neus op als ik me ineens bewust word van de geur van de jongen, Quinten. Als ik weer inadem voel ik de lucht langs mijn gortdroge keel schuren en vluchtig werp ik een blik op het kastje waar de bloedzakken in liggen. Nee.. Ik heb behoefte aan iets vers. Aarzelend blijf ik nog even met mijn handen op het aanrecht staan, dan draai ik me om en loop geruisloos naar de kamer van de jongen. Naast zijn bloed hangt de geur van alcohol prominent in de lucht en ik wrijf in mijn handen. Als hij nog steeds zo bezopen is als net zal het niet veel moeite kosten hem te overmeesteren en aangezien hij maar een mens is zal hij in deze tijd niet veel nuchterder zijn geworden. Zachtjes open ik de deur en stap ik naar binnen. De jongen ligt in bed, wakker, met een tekenblok. "Hé." zeg ik, bij wijze van begroeting. "Gaat het een beetje?"

Quinten
Ik kijk nog na een paar schetsen die nog niet uitgewerkt zijn en pak een potlood uit mijn tas. Nu ik toch niet meer kan slapen is dat best iets om nu te gaan doen. Al snel zit ik helemaal in de tekening en is het enigste waar ik nog aan denk mijn potlood dat over het ruwe papier gaat. Hoelang ik zo bezig ben weet ik niet en dat maakt me ook niet uit. Dit is het enigste dat ik hier kan doen en het is beter dan niks. Misschien als we hier verf zouden hebben kan ik het nog een beetje leuk aankleden, bedenk ik me ineens. Ik ben even blij dat ik nergens aan hoef te denken. ‘Hé.’ Ik schrik op van een stem achter me. ‘Gaat het een beetje?’ Ik kijk om en zie dat Savoy in de deuropening staat. Daar had ik nu echt geen zin in. Mensen, ofja vampiers, waren niet echt mijn sterkste punt. Om nu ook nog gestoord te worden, door Savoy nog wel. Ik zucht even en stop mijn tekenstpullen weer weg. Ik draai me op mijn rug, zodat ik hem kan aankijken. ‘Donder op Savoy,’ zeg ik geïrriteerd. Hij weet wel hoe hij iemand moet irriteren. ‘Ik heb geen behoefte aan jou gezever aan mijn kop nu.’

---

Do it scared, but do it anyway.

Odile - Goede vampier.

Ik slik bij zijn woorden. Misschien moet ik niet te hard voor hem zijn, we zijn er allemaal doorheen nu. Onze enige kans is Jonah en ik weet dat hij zich voldoende bewust is van zijn superieure positie. Maar dat hij werkelijk verwacht dat ik nog met die idioot trouw ook, dat is compleet uitzinnig! Ik slaak een zucht. Wat valt er nu nog aan te doen?
'Lewis,' zeg ik zacht. 'Je gelooft me toch wel?' Ik zeg het voorzichtig.
'Je gelooft toch wel dat ik absoluut niet achter Savoy aan ben gegaan?' De woorden zinderen nog na in de lucht als ik me losmaak uit zijn omhelzing en weer het bed in kruip. Ik wil nog zo veel argumenten de lucht in gooien waarom Savoy wel de laatste is die ik in mijn armen wil, maar de vermoeidheid is te groot. Bovendien is er nog die gedachte in mijn hoofd die me zegt dat als Lewis me niet gelooft, dat hij het maar zelf moet weten.
De ouderwetse koppigheid. Maar op dit moment, hier en nu, is het enige wat ik wil Lewis. Naast me. Omdat god weet hoelang het nog mag duren voor we elkaar weer zien.
'Kom je bij me liggen?'

---

No growth of the heart is ever a waste

Savoy
Ik trek een wenkbrauw op en sla met een scheef grijnsje mijn armen over elkaar. "Sorry joh, ik zal nog eens een oprecht geïnteresseerde vraag stellen." Met mijn blik op de muur loop ik de kamer in. "Weetje, je zou een tekening op die muur moeten maken, in plaats van alleen op dat blok van je. Om onze kleine blonde vriend iets mee te geven voor als we hier weg zijn." Eigenlijk lul ik maar wat, maar ach, alles om een praatje aan te knopen. Ik kijk over mijn schouder naar de jongen. Hij ligt nog steeds op het bed en kijkt me chagrijnig aan. Met een glimlach draai ik me helemaal om en voorzichtig laat ik mijn gave de vrije loop. Zonder al te opvallend in Quintens gedachten rond te porren probeer ik hem net dat zetje te geven dat hem iets welwillender, iets opener zal maken. "Het was maar een suggestie hoor. Blijf jij maar mooi in dat blok tekenen als je dat liever hebt." Als ik eenmaal een gesprek op gang heb en hij zijn schild wat omlaag laat zal het niet moeilijk zijn hem te overmeesteren en mijn tanden in dat heerlijke zachte mensenvlees te- Fuck! Ik voel hoe mijn hoektanden bij de gedachte alleen al in mijn onderlip prikken en trek een mondhoek op zonder mijn lippen van elkaar te halen. Zo goed en zo kwaad als het gaat leid ik mezelf af door aan het kooigevecht te denken, en aan die klap die Lew me zonet verkocht en aan honderden andere dingen die zo onprettig zijn dat mijn hoektanden vanzelf krimpen. Ik kuch even zodra ze geheel verdwenen zijn. "Hoe dan ook.. Mag ik eens wat van je kunstwerken zien?"

-Quinten-
Savoy kwam dichterbij en deed een poging om een gesprek aan te knopen. Had hij echt niet door dat ik daar nu niet van gediend was? 'Jij en oprechte interesse, geloof je het zelf? Er is nog een grotere kans dat ik god ontmoet, dan dat,' zei ik pissig. Eigenlijk had ik hem nog redelijk slim geschat, zo'n stille hulp bij plannen. Maar hij had duidelijk totaal geen mensenkennis en ik had geen zin om hem daar nu privé-les in te gaan geven. Als hij dan zoveel interesse had, had hij al lang gesnapt dat hij nu gewoon beter weg kon wezen en me niet meer moest storen. Toen hij ook nog over mijn tekeningen begon, was ik het zat. Ik had vaak genoeg aan tafel zitten tekenen of mijn kladblok had daar vaak genoeg gelegen en als het toen niet interessant was, was het dat nu ook niet. 'Zoals ik al zei: flikker op! Wat ik hier uitvoer gaat jou geen zak aan,' beet ik hem toe. 'ga lekker iemand anders lastig vallen.' Hopelijk begreep hij het deze keer en vertrok hij. Nu had ik geen zin in gezeik aan mijn kop en dan kon je me beter met rust laten. Waarom begreep die zak dat niet? Hij was veel ouder dan ik, moest je dan niet meer ervaring hebben? Een leuk plan kwam in me op, dit zou wel laten zien dat ik niet van hem gediend was. 'Maar ik zal wel even iets nieuws voor je maken, anders krijg je alleen maar werk van tijden geleden,' zeg ik lief. Ineens was mijn humeur omgeslagen. 'maar dan mag je op geen enkele manier mee kijken, het duurt niet lang.' ik draai me weer met mijn rug naar hem toe en pak een nieuwe pagina en een stift. Dit zou maar een snelle schets worden, dus een stift kon ik er wel voor gebruiken. Snel begon ik te tekenen. Ik merkte al snel hoe fijn Savoy's gezicht en hals zijn. Dit zou niet meer lang duren. Op mijn tekening was zijn ongeïnteresseerde houding goed te zien en hij was geworden wat ik ervan gehoopt had. Ik draaide me terug en bekeek mijn tekening nog een keertje voor mezelf. Ow wacht, ik was de tekst nog vergeten. In mijn mooiste handschrift schrijf ik er me grote letters wat boven. Misschien zou mijn tekst hem het duidelijk maken. De woorden ongeïnteresseerde zak waren meestal wel duidelijk voor iemand en nu met een duidelijk portret eronder moest dat wel overkomen. Zonder het direct te laten zien gaf ik mijn tekenboek aan Savoy en ging weer op het bed liggen. 'probeer het niet kapot te maken,' zeg ik lieflijk. 'het zijn mijn herinneringen voor later.' 

---

Do it scared, but do it anyway.

Odile - Goede vampier.

Ik merk hoe Lewis naast me kom liggen. De koelte van zijn lijf bij het mijne. Ik ben blij dat hij me gelooft. Nu kan ik met een gerust hoofd in slaap vallen. Het is haast belachelijk hoe veel Lew voor me is gaan betekenen. Als iemand me zou zeggen dat ik zo iemand als hij zou ontmoeten, had ik hem recht in het gezicht uitgelachen. Ongelofelijk hoe de mooiste en gruwelijkste dingen in het leven samen kunnen komen. Ik weet het ook altijd wel te treffen.
What doesn't kill you, makes you stronger. Chapeau, Nietzsche. Lewis legt een arm om mijn middel. Ik kruip dichter tegen hem aan, leg mijn hoofd op zijn koude borst.
'Laten we doen alsof dit leven niet het onze is. Laten we doen alsof dit allemaal niet gebeurt.' De woorden klinken zacht. Ik sluit de ogen. Kan ik dat? Kan ik deze situatie verbannen naar het oneindige? Kan ik alles waar ik de afgelopen tijd zo mijn hoofd over heb zitten breken, afsluiten?
Ik ben hier en nu, in Lewis' armen. De armen waar ik nooit afscheid van wil nemen. Maar wat voor keuzes heb ik? Als ik hiermee doorga... als ik met hem trouw, met hem..
'Ik ben van jou. Altijd. Wat er ook gebeurt.' Met die woorden sluit ik de ogen en volg Lewis' raad op. Alsof het allemaal niet gebeurt. Ik verlies het contact met mijn ellende, onze gevangenschap, het besef dat het nog een dag zal duren. Ik val in slaap.

---

No growth of the heart is ever a waste

oew dankje:) je hebt me een goed liedje in mijn hoofd gebracht.

---

Do it scared, but do it anyway.

Lolwut? :'D. Eh, graag gedaan haha.

---

No growth of the heart is ever a waste

What doesn't kill you, makes you stronger: