Kent iemand van jullie de film Treasure Planet?
Dat is een verfilming van het boek Treasure Island en de schrijver ervan heeft ook het boek Kidnapped geschreven wat ik ga lezen. Nu verwacht ik dus dat het heel awesome is omdat Treasure Island me een baze film kijkt [:
Ohja, ik dacht dat dit plaatje misschien beter bij Yasmin past 
Yasmin Kingsley
Hij eiste complete trouw? Kwam dat er niet min of meer op neer dat hij mijn baas zou zijn? Het idee dat ik naar hem zou moeten luisteren en doen wat hij zei sprak me niet aan, maar wat voor andere keus had ik? Vertrekken en mijn enige kans om mijn gave te leren beheersen mislopen, om vervolgens weer ergens te eindigen in de bossen of een gekraakt huis?
"We spreken hier morgen over. Als u wil, kan u blijven slapen," beëindigde hij het gesprek, zonder mij nog een kans te geven om te antwoorden stond hij op en wandelde een kamer ik, waarschijnlijk zijn slaapkamer. Ik slaakte een diepe zucht en bleef besluiteloos zitten, me af vragend waar ik in godsnaam in verzeild geraakt was. Het liefst had ik mijn oude leventje behouden. Ik had niet al mijn herinneringen terug, maar toch leek ik een prettig leven te hebben voordat ik veranderd was in een vampier. Een vampier, het klonk nog altijd bespottelijk en het had een poos geduurd voordat ik eraan gewend was.
Ik merkte dat ik moest gapen en voelde nu eigenlijk pas hoe moe ik was. Al dat gepieker over wat ik het beste kon doen en dergelijke vrat meer aan me dan ik dacht. Even wierp ik een blik op de deur waarachter Jonah verdwenen was, om de een of andere reden leek hij het te menen dat ik hier mocht blijven slapen, zonder dat hij me lastig zou gaan vallen. Toch moest ik eerst nog wat anders doen voordat ik zou gaan slapen. Mijn tas met kleding en de paar waardevolle spullen die ik nog had lag nog onbewaakt in het gras en ik verlangde wel naar mijn eigen kleding, ook al was er nu niemand meer in de buurt die me zag rond paraderen met enkel een kamerjas aan. Er trok kort een bespottelijk glimlachje over mijn gezicht. Ik wist mezelf wel goed voor schut te zetten zeg. En dan liet ik dat 'ge-mevrouw Poes' nog achterwege.
Ik stond op en liep naar de deur die ik open trok. Direct viel mijn blik op de tas die op de grond stond, vlak voor mijn neus. Mijn tas! Met een tevreden glimlach pakte ik hem op. Hoe was die hier terecht gekomen..? Zwijgend liep ik terug naar binnen en sloot de deur achter me. Iemand had hem vast buiten opgepikt en de link tussen een blote, jonge vrouw en een tas vol kleding buiten was niet moeilijk te leggen. Waarschijnlijk hadden ze de tas niet aan Jonah laten zien omdat hij met mij in gesprek was. Daar ging ik althans van uit, Jonah leek me niet het type die graag gestoord werd als hij in gesprek was met iemand.
Ik zette de tas op de bank en controleerde de inhoud. Mijn kleding, ondergoed, een borstel en natuurlijk wat make-up, want in welke situatie ik ook zat, ik wou er wel goed uitzien. Ik was nou eenmaal ijdel en er was niks dat dat kon veranderen. Alles bleek er gelukkig nog in te zitten, maar zo vreemd was dat eigenlijk niet, want er zat vrijwel niks waardevols in. Na nog een keer een blik geworpen te hebben op Jonah's slaapkamer deur en er zeker van was dat ik alleen was haalde ik mijn kleding uit mijn tas. Zo snel als ik kon kleedde ik me aan. Ik koos voor de kledingstukken die ik het eerst zag. Ik schoot mijn sokken aan en ook vlug mijn ondergoed, dat gevolgd werd door een donkere skinny jeans en een lichte top, een leuk dingetje dat ik uit een dure winkel gepikt had. Hij had een grafische print en het model zorgde ervoor dat één schouder afzakte en het beste van alles, het was een iets wijder model, waardoor het heerlijk zat. De kamerjas had ik over de rugleuning van de bank gehangen.
"Beter," mompelde ik tevreden tegen mezelf, blij dat ik weer wat kleren aan mijn lijf had.
Ik haalde een klein spiegeltje uit mijn tas en controleerde grondig mijn spiegelbeeld. Tot mijn grote ergernis had ik nog wat bloedsporen rond mijn mond, had hij me dat niet even kunnen melden? Gauw wreef ik de bloedsporen met mijn duim weg, waar ik vervolgens de restjes van af likte. Waar haalde hij dat lekkere bloed toch vandaan? Veel verstand had ik niet van bloed, maar dit smaakte toch over treffelijk. Het beste bloed dat ik tot nu toe op had. Mijn interesse naar waar het bloed toch vandaan zou komen verdween volledig toen ik op de bank ging liggen. Nadat ik verschillende keren in enge, gekraakte pandjes en zelfs in bossen had geslapen voelde de bank voor mij net als een heerlijk bed aan. Hier kon ik wel aan wennen. Ik viel echter ik niet meteen in slaap, al mijn zintuigen stonden op scherp, alsof er ieder moment iemand binnen kon komen. Toch vielen mijn oogleden eerder dicht dan ik gewild had.
"Yasmin! Yasmin, wordt wakker!" Slaperig draaide ik me nog eens om. "Nog even," mompelde ik zachtjes als antwoord. Toch leek de persoon die me zo nodig wakker moest hebben niet te willen vertrekken en met tegenzin opende ik mijn ogen. Voor me stond een persoon die niet helder in beeld leek te willen komen, toch voelde ik dat ik een sterke band met die persoon had. Het was iemand die ik met mijn leven wilde bewaken. "Wat is er," ik noemde de persoon van de naam, zonder te onthouden welke naam ik zojuist genoemd had.
"Er zijn mensen in huis," fluisterde ze. Ik was er inmiddels wel zeker van dat het een meisje was, maar daar hield mijn kennis dan ook op. "Ik ben bang, Yas." Haar stem klonk zo breekbaar, zo bang.. "Mensen in huis?" vroeg ik toen verbaasd en stapte uit bed, inderdaad. Ik hoorde duidelijk stemmen, gestommel. Ik wisselde kort een blik met het meisje en zei haar toen te wachten. Toen in de kamer uit wou lopen drong ze aan mee te gaan en ik kon niet weigeren. Ik voelde hoe ze mijn hand nam en gaf er een klein, bemoedigend kneepje in. Zelf kon ik ook wel wat steun gebruiken, want hoe dichter we het geluid naderde, hoe banger ik werd. Ik had een onbehagelijk gevoel dat met elke stap erger werd en als een zwarte deken over mee heen leek te vallen.
Plotseling schoot ik wakker en net op tijd wist ik te voorkomen dat ik van de bank af lazerde. Mijn borstkas ging op en neer van het snelle ademen, het beangstigende gevoel van mijn droom gierde nog steeds door mijn lichaam. Weer die droom.. Altijd weer dezelfde dromen waarvan dezelfde puzzelstukjes leken te ontbreken. Wie was dat meisje toch? Slaperig wreef ik de slaap uit mijn ogen, rolde vervolgens op mijn rug en tuurde naar het plafond. Ik was niet moe meer en besloot te wachten tot Jonah wakker zou worden.
In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.
CEO