[RPG] Gifts of doom ~2~ - Speeltopics

Topic 1


Deze RPG is gebaseerd op het boek 'De gave van Katsa'.
De omgeving en het verhaal er rond is zelf verzonnen, maar het idee van de gaven heb ik uit het boek.

In een ver rijk heerste er eens grote welvaart. Dat veranderde op de dag dat de koning stierf. Zijn drie zonen, Roberto, Rover en Jonas geraakten er niet over eens wie het koninkrijk moest leiden. Uiteindelijk kozen ze ervoor het land in drie te splitsen. Zo ontstond er:
Elak, waar Roberto -die ook wel de slechte werd genoemd- de leiding had.
Aslkat, waar Rover -ook wel de goede genoemd- heerste
en Gallardia het rijk van Jonas -de dappere-.
Al deze koninkrijken hadden 1 ding gemeen. Er werden speciale mensen geboren. Mensen met een gave.
Gaven kunnen verschillende vormen hebben. Het kan gaan over dansen, zingen, koken, borduren, vechten....
De bijnamen van de koningen zijn wel duidelijk denk ik. Roberto probeert steeds land, geld,... af te pakken van zijn broers. Hij zit niet verlegen om een oorlog te ontketenen.
Rover probeert hem bij zinnen te brengen, tevergeefs.
Jonas heeft het beste leger. Hij is niet bang om mee te vechten en vindt dat zijn broer het zelf gezocht heeft. Ook al wil Rover Roberto wel nieuwe kansen blijven geven. Volgens Jonas verdient hij die niet meer.
Zo leeft het land al 15 jaar in tweestrijd. Zelfs Rover ziet zich soms genoodzaakt om zich te verdedigen. De begaafden spelen een grote rol in deze strijd. Door hun gaven kunnen ze hun koning dienen. De begaafden hebben twee verschillende ogen.
Vanaf dat er een baby geboren wordt met twee kleuren ogen, moeten de ouders die naar hun koning brengen. Zodat de begaafde op het paleis kan opgroeien en zijn gave kan leren gebruiken in dienst van zijn koning.

Zo jullie kennen nu het verhaal. Pik maar in!

-Elak:
Zoey Carroll (Pijn bezorgen)
Erik Marshall (vuur)
Liam Oliver Sanz (tijd bepalen)
Dean Robin Marias (waanbeelden opwekken)
Esther Bradley (van uiterlijk veranderen)
Jack Starbright
-Alskat:
Chase Young (beïnvloeden)
Alice Redbird (gedachten lezen)
Shireen Lily Homers. (hypnotiseren)
Loren Redcliff (natuur)
-Gallardia:
Damian Green
Amy Jackson (vechten)

[ bericht aangepast op 29 feb 2012 - 19:58 ]

"Ignite, my love. Ignite."

Shireen Homers
Het werd al donker en ik besloot te gaan slapen. Morgen zou ik heel vroeg op staan om het bos in te glippen. Niet alleen om de mensen die mijn hulp wilde te ontwijken, maar ook om Loren niet onder ogen te komen. Als ik hem lang niet meer zou zien zou hij me vergeten. Einde probleem.

"Ignite, my love. Ignite."

Loren Redcliff
Toen ik Shireen's huis in de verte zag was ik zonder het te beseffen gestopt met praten. Zoey begon zich wat te bewegen in haar slaap en haar ogen schoten rusteloos heen en weer onder haar oogleden. Meteen vertelde ik verder.
"Ik heb een hond. Je zal haar wel leuk vinden. Ze heet Kara. Best een speciale naam niet?"

“To live will be an awfully big adventure.”

Weet even niks te plaatsen. ;$

"Ignite, my love. Ignite."

Loren Redcliff
Ik bleef tegen haar babbelen tot ik thuis was. Daar legde ik haar in mijn bed.
"Hier ben je veilig." mompelde ik en ik liet haar alleen. Ik sloot de deur achter me en bleef besluiteloos staan. Uiteindelijk besloot ik een brief te schrijven.
Shireen,

Het spijt me van vandaag. Ik snap zelf niet zo goed wat er allemaal is gebeurd, maar ik ben ervan overtuigd dat het mijn schuld is. Ik hoop dat je het me vergeeft, want ik zou graag vrienden met je blijven.
Ik weet niet goed wat ik verder moet schrijven...

Nou, tot later,
Loren.

PS: het interesseert je misschien wel dat ik Zoey bij mij binnen heb genomen. De soldaten kwamen maar niet en ik kon het niet meer aanzien. Ze slaapt nu.
Ik las de brief nog eens na, vond hem belachelijk, maar vouwde hem toch in een vliegtuigje. Ik gooide hem uit het raam en gebruikte mijn gave om hem de juiste kant op te sturen. Ik concentreerde me en wist hem net door een raam van haar huis te krijgen.
"Nou, ze zal hem wel vinden. Hoop ik." Ik nam wat dekens en ging in de woonkamer op de grond liggen.

“To live will be an awfully big adventure.”

Shireen Homers
Ik werd de volgende ochtend zoals ik van plan was heel vroeg wakker. Het schemerde nog een beetje dus ik kon mooi van de duisternis gebruik maken om het dorp te ontlopen. Net toen ik mijn huis wilde verlaten viel mijn oog op een papierenvliegtuigje. Ik pakte hem beet en stopte hem in mijn tas. Ik zou hem dadelijk wel lezen. Nu zou ik hier weg gaan.

"Ignite, my love. Ignite."

Zoey Carroll
Ik deed mijn ogen open en keek verwonderd naar de simpele, maar comfortabele kamer waar ik in lag. Ik ging verward rechtop zitten en plaatste mijn voeten op de houten vloer. Ik ging rechtstaan en sloop stilletjes naar de deur. Ik deed ze voorzichtig open en stapte een netjes verzorgde woonkamer in. Ik zag de jongen op de grond liggen en herinnerde me alles weer.
"Hei." zei ik voorzichtig. Ik ging dichter naar hem toe en hurkte bij hem neer. "Euhm..." ik stak mijn hand naar hem uit en schudde aan zijn schouder. "Loren?" ik dacht toch dat hij zo heette.
Hij schoot geschrokken overeind en stootte zijn hoofd tegen de rand van de tafel.
"Auw!" mijn hand ging samen met de zijne naar mijn voorhoofd.

Loren Redcliff
Ik keek haar verwonderd aan tot ik me herinnerde dat ze mijn pijn kon voelen.
"Dit wordt nog interessant." grinnikte ik. Ik ging geeuwen rechtstaan en gooide mijn dekens in een hoekje van de kamer.
"Ontbijt?" vroeg ik vriendelijk.

[ bericht aangepast op 9 april 2012 - 12:47 ]

“To live will be an awfully big adventure.”

Zoey Carroll
Ik knikte en ging aan de houten tafel zitten. Plots hoorde ik wat gekras aan de deur. Ik keek er achterdochtig naar.
"Doe jij even open voor Kara?" vroeg Loren.
Ik ging rechtop staan en hield me klaar om mezelf te verdedigen. Ik deed de deur open en werd omver gesprongen door een hond. Ik viel verwonderd op de grond en het beest begon mijn gezicht te likken.
"Kara, af."
Meteen ging het beest van me af, maar ze bleef kwispelend om me heen trippelen.
"Sorry. Ze is nogal enthousiast." zei Loren, terwijl hij me een hand aanbood.

“To live will be an awfully big adventure.”

Shireen Homers
Ik liet me neer vallen op een steen bij het meertje. Dit was mijn lievelingsplaatsje. Niemand kwam hier. Ik vouwde het briefje open dat ik toe net gevonden had en liet mijn ogen langs de regels glijden. Ja, dit was Loren. Altijd proberen niemand tegen je te krijgen. Onbewust moest ik glimlachen.

"Ignite, my love. Ignite."

Loren Redcliff
Ik kreeg stilletjes aan een ideetje. Een idee over hoe ik het zou goedmaken met Shireen.
"Kara. Zit." ze ging voor me zitten en bleef me kwispelend en met haar tong uit haar bek aankijken. Ik deed teken dat ze moest blijven en liep naar het raam. Ik keek strak naar Shireens huis en liet er een wind door trekken. Het resultaat kwam al naar me toe. Een enkele sjaal die op de wind leek te drijven. Ik liet Kara eraan snuffelen. Daarna nam ik een mand, ik deed liep even naar buiten en plukte een paar bloemen. Ik nam er de beteuterste uit. Daarna ging ik er met mijn hand overheen. De bloemen begonnen meteen weer te bloeien en opende hun blaadjes in volledige trots.
Ik hoorde Zoey een kreetje slaken en grinnikte. Daarna nam ik een paar appels en legde die er kunstig bij. Ik knoopte de sjaal eraan.
"Het is niet veel, maar ja..."
Ik gaf het Kara, die het handvat in haar muil nam.
"Zoek." zei ik en meteen verdween ze door de deur, die ik open hield.
"Goed, dan zullen we maar wat te eten nemen, zeker?" glimlacht ik naar Zoey.

“To live will be an awfully big adventure.”

Shireen Homers
Ik zat voor me uit te staren toen ik opeens geritsel hoorde. Ik keek geschrokken achter om en zag een hond naar me toe kom. Ze kwispelde als een gek en had een mandje in haar bek.
'Wat doe jij hier nou?' vroeg ik. Ik ging op mijn knieën zitten en maakte de mond los. Daarna begon ik de hond te aaien. 'Wat ben jij lief.' De hond likte me.

"Ignite, my love. Ignite."

Loren Redcliff
Ik zat met Zoey wat te ontbijten en vroeg me af hoe Shireen zou reageren op mijn verassing. Misschien zou ze kwaad worden.
Had ik niet wat overdreven.
"Kan je een meisje te veel het hof maken?" vroeg ik aan Zoey. Ze keek me geschrokken aan.

Zoey Carroll
Ik begon meteen te blozen na zijn vraag.
"Ik weet het niet... Ik ben daar niet goed in." fluisterde ik.
"Ah, kom op. Jij bent een meisje, toch?"
"Nou. Goed gezien." bromde ik. Hij begon te lachen
"Sorry, maar je moet daar toch iets over weten?"
"Het spijt me. Ik kan je niet helpen. Iedereen waar ik van hield is dood. Ik ben niet in de stemming voor zo'n praatjes."
"Sorry." mompelde hij. "Ik had er niet aan gedacht."

“To live will be an awfully big adventure.”

Shireen Homers
Na ongeveer tien minuten besefte ik dat mand er ook nog was. Ik hoefde maar een blik op de bloemen te werpen en ik wist dat ze van Loren vandaag kwamen. Mijn sjaal had hij om het handvat geknoopt. Hoe hij er aan kwam wist ik niet maar ik vond de verrassing zelf prachtig. Ik keek naar de hond.
'Dus jij bent de hond van Loren?' vroeg ik en ze begon gelijk te kwispelen.

"Ignite, my love. Ignite."

Zoey Carroll
Er viel een bedrukte stilte, maar niemand deed zijn best om die in te vullen.
"Nee, laat maar. Ga jij je maar wat bezig houden in de woonkamer." zei Loren lachend, wanneer ik hem wou helpen met het afruimen. Ik glimlachte en liet me in een zetel vallen. Ik staarde gewoon uit het raam, veel meer was er niet te doen.

“To live will be an awfully big adventure.”

Shireen Homers
Ik had een stapeltje kleding in mijn handen en de hond liep achter me aan. Zuchtend bleef ik voor de deur van Loren staan. 'Ik ga mezelf echt slaan,' mompelde ik in mezelf maar toch klopte ik op de deur.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Loren Redcliff
Ik deed de deur open en zwart- bruine vachtbol kwam op me af gesprongen.
"Hei, meisje." grinnikte ik. Ik viel niet omver toen ze op me sprong. Ik was het al gewend.
"Kara. Zit." ze ging kwispelend naast me zitten en ik keek naar Shireen.
"Hei, hallo. Ik had al gehoopt dat je zou komen." glimlachte ik.

“To live will be an awfully big adventure.”