[RPG] The Middle Ages. 2 - Speeltopics

Deze RPG speelt zich af aan het koninklijk hof, meer info hierover vind je hier 'waar speelt het zich af'. De tijd waarin de RPG zich afspeelt, is zoals jullie waarschijnlijk al doorhadden, zijn de Middeleeuwen. Maar niet zoals het werkelijk was, het is namelijk een fantasie wereld.
Van mensen met toverdrankjes tot reuzachtige draken, het is allemaal toegestaan.

Elke tien jaar worden er uit de omliggende dorpen dire mensen, die in het rijke bezit zijn van een machtig mythisch wezen, uitgekozen om een training te komen volgen aan het koninklijk hof door de beste meesters die er zijn.

Het is een eeuwenoude traditie die nooit verdwenen is. De traditie ontstond in tijd van vele oorlogen. Een paar spionnen hielden de bevolking in de gaten en kozen enkel de beste van de beste. Ze moesten natuurlijk wel voldoen aan een aantal eisen, zoals dat ze in het bezit moesten zijn van een mythisch wezen en er mee om moesten kunnen gaan. Enkel de besten werden uitgekozen en mochten naar het hof komen en kregen training van de beste trainers om nog beter met hun dier om te kunnen gaan, maar ook met wapens. Ze werden ingezet in de oorlogen en strijd als aanvoerders van kleine legers of werden uitgezonden op privé missies. Ze worden opgeleid tot echte meesters en meesteressen.
In andere woorden: Het was een hele eer...

En dat is het nog altijd. De drie voorheen gewone dorpelingen komen ineens in een heel ander wereldje terecht en plots kijken er mensen naar hun op. Sommigen weten zich erg goed aan te passen, anderen krijgen heimwee en bij enkele stijgt de roem en rijkdom ze naar het hoofd. Hoe reageren de andere bewoners op het koninklijk hof hierop?

Er wonen dus verschillende mensen aan het koninklijk hof, mensen met verscheidene beroepen en rangen, probeer je ook in te leven in hun wereld, beleefdheden, tradities en dergelijke. Om dit gemakkelijker te maken heb ik zelf wat dingen op een rijtje gezet en die kan je hier lezen.

Deze RPG heeft zoals jullie merken niet echt een vaste verhaallijn die je moet volgen, jullie zijn dus vooral vrij in wat je wilt schrijven en worden niet beperkt. In andere woorden: Let your creativity flow ^^

[ bericht aangepast op 6 juli 2012 - 15:53 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Dymphna schreef:
Die zin wordt bij elke post groter :')

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Het lijkt wel zo in mijn ogen :')
HUP MENSEN!
We gaan een feestje bouwen :W

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Btw, Simoon, dat vroeg ik me af, waar slapen de uitverkorenen eigenlijk? ;o
Hebben ze hun eigen vertrekken in het paleis of slapen ze in het huis van hun trainer?

Oeh, party

Miro Valenta - Ex-Uitverkorene, trainer van Esmée
Het stoort me niet alleen hoe weinig Esmée kan, het begint me na een tijdje zelfs op de zenuwen te werken. Het vooruitzicht dat ik met dit hoopje ongeluk nog maanden en maanden zal moeten trainen geeft me een bittere smaak in mijn mond en een verstikt gevoel in mijn keel. Zonder nog veel na te denken sla ik haar pogingen tot aanvallen van me af. Hoe lang zijn we al bezig? Zouden we al bijna kunnen stoppen? Ik heb behoefte aan een glas alcohol en een vrouw die wél weet wat ze doet. Net op het moment dat ik de training wil stil leggen zie ik dat ze nog een laatste keer op me afrent en uit gewoonte weer ik haar aanval af. Tenminste, ik dacht dat ik hem afweerde, maar als ik merk dat Esmée door rent en vanuit mijn ooghoeken zie hoe ze naar mijn rug uithaalt snap ik haar plan. Stom dat ik daar niet aan gedacht heb.
Met ingehouden adem en meteen wakker geschud draai ik me in een ruk om en blokkeer haar zwaard, minder dan een seconde voor het me raakt. Ik kan het niet laten tevreden een mondhoek op te trekken. Niet omdat ik haar slag heb afgeweerd, maar omdat dit meisje blijkbaar toch iets van pit in zich heeft. Natuurlijk was het meer mijn onoplettendheid dan haar talent dat er voor heeft gezorgd dat ze me bijna heeft geraakt. Niettemin is het haar wel nagenoeg gelukt: ze heeft doorgevochten, heeft niet opgegeven. Ze heeft haar kans schoon gezien, gebruik gemaakt van mijn zwakte. Dit is de soort uitverkorene waar ik op hoopte. Ik knik tevreden naar haar en glimlach, oprecht deze keer. ‘Beter, een stuk beter, juffrouw Fox. Dit is precies wat ik wilde zien. De training is voor nu voorbij, u kunt zich ontdoen van uw beschermkleding.’ Zelf voeg ik meteen de daad bij het woord en begin het beschermende pantser los te gespen. ‘Nu,’ praat ik dan verder, ‘Er is vanavond een feest in het dorp, ter ere van de uitverkorenen. U hebt mijn permissie er heen te gaan, mits u zich gedraagt zoals een uitverkorene betaamt.’ Ik pak mijn beschermende pantser en houten zwaard op en maak aanstalten richting het schuurtje te lopen. ‘Het zal uw reputatie goed doen als u zich onder het volk begeeft en een goede indruk achter laat.’

[ bericht aangepast op 10 april 2012 - 22:14 ]

Esmée Fox.
Al mijn hoop vervloog toen hij ook deze aanval met een simpele beweging afweerde. Kort keek ik hem recht in zijn ogen aan en zag toen tot mijn verbazing dat hij naar me glimlachte en zelfs complimenteerde. Wat beduusd liet ik mijn zwaard zakken en pas toen heer Valenta zich ontdeed van zijn beschermkleding drongen zijn woorden tot me door en volgde ik zijn voorbeeld. Het was prettig bevrijd te zijn van die extra kledij, maar het maakte mijn humeur er niet veel beter op. Het was een vreselijk gevoel om te falen tegenover hém, wat ik naar mijn gevoel ook had gedaan. Zijn compliment was naar mijn mening ongegrond, ik had hem geen één keer kunnen raken en zelfs dat had al veel van me gevergd. Even bedacht ik me dat het maar goed was dat hier geen spiegel hing, want ik zag er hoogstwaarschijnlijk alles behalve elegant uit. Onder de modder, mijn haren in een warrige en slordige staart, mannenkledij..
"Er is vanavond een feest in het dorp, ter ere van de uitverkorenen. U heb mijn permissie er heen te gaan," Wacht. Permissie? Ik had willen zeggen dat ik nog altijd zelf wel bepaalde wat ik wel en niet deed, bijna had ik dat ook werkelijk gedaan, maar ik wist mezelf nog net in te houden.
"mits u zich gedraagt zoals een uitverkorene betaamt." Nieuwsgierig hief ik mijn hoofd op, een feest op zijn tijd was zeker niet mis en een beetje ontspanning kon ik wel gebruiken. Al dat formele en stijve gedoe hier, ik had behoefte aan een uitlaatklep. Wel vroeg ik me af wat hij van me verwachtte als hij zei dat ik me moest gedragen als een uitverkorene betaamde. Moest ik me formeel gedragen, gewoon vriendelijk zijn of werd er van me verwacht dat ik me arrogante zelf zou zijn? Want of dat laatste geapprecieerd zou worden betwijfelde ik ten zeerste. Ik wist dat ik erg onvriendelijk en arrogant kon zijn. Vroeger had het me erg onzeker gemaakt, ik vond het vreselijk dat mijn houding ineens kon veranderen en ik mensen vreselijk kon kwetsen met mijn woorden, zonder dat ik het zelf onder controle had. Werkelijk waar, het gebeurde zonder dat ik er erg in had. Toch, nu ik ouder was had ik het leren accepteren, dit was hoe ik was en als mensen mij niet namen zoals ik was, waren ze mijn aandacht niet waard. Enkel omdat het nu noodzakelijk was gedroeg ik me beleefd, vriendelijk, precies zoals het hoorde. Ik was namelijk niet van plan binnen nu en een korte tijd al naar huis gestuurd te worden, dan zou ik me nooit meer ergens durven vertonen. Esmée de uitverkorene die binnen een week weggestuurd werd, de verhalen zouden doorverteld worden en ik zal een eeuwige schande uitroepen over mij en mijn familie.
"Heb ik er enige profijt bij als ik geliefd ben bij het volk?" vroeg ik heer Valenta, waarom zou ik immers mijn best doen als ik er niks mee zou bereiken? "En u? Bent u van plan te gaan?"
Ik liep het schuurtje in en borg de beschermkleding, het zwaard en de schoenen die ik uitgedaan had op. Even bleef ik staan en wierp een blik op de prachtige, zijden jurk en keek vervolgens naar mijn met modder besmeurde handen, lichtelijk gefrustreerd haalde ik kort mijn neus op. Ik zag er liever goed en verzorgd uit, al zou ik waarschijnlijk aan deze smerigheid moeten wennen, want dit was vast en zeker niet de laatste training.
"Ik laat één van de werksters die jurk wel ophalen, het zou zonde zijn als ik hem zou vervuilen," deelde ik mee. Ik wilde niet het idee bij hem opwekken dat ik een slons was die alles zo maar achter liet. Ik liet mijn blik naar beneden glijden, naar mijn voeten, over mijn broek.. Vertoonbaar kon je het niet noemen, maar er zat niks anders op en ik zou meteen in een heerlijk, warm bad stappen om me op te schonen. Die gedachte wist me enigszins op te fleuren.
Toen ik weer naar buiten stapte zag ik dat Wyvern haar geduld begon te verliezen, waarschijnlijk was ze hongerig en verveeld, verwend mormel dat ze soms ook was.

[ bericht aangepast op 11 april 2012 - 8:25 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik kan heel deze week (behalve zondag) 's avonds niet online komen wegens toneelrepetities en -voorstellingen ^^

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Dymphna schreef:
Oliver John ~Zoon heer

"Oliver, jij wilt dit en er is maar een manier om erachter te komen of zij jou ook leuk vind. En dat is om het te vragen. Je maakt me zenuwachtig met dat ijsberen van je."
Ik kijk haar verontschuldigend aan en blijf staan.
"Sorry."
"Het komt wel goed, geloof me."
Ik knik zachtjes.
"Maar wat moet ik doen, of zeggen? En hoe?"
Wanhopig kijk ik haar aan.
"Alsjeblief, ik wil het niet verpesten. Alles behalve dat."

[Ik ga eten ^^]

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Celine Florance Beaugarde ~Nichtje van de heer
'Ow, dus u noemt uzelf niemand?,' zegt Jeremy glimlachend, nadat hij Shane in draf heeft laten overgaan en weer naast mij en Senna draaft.
Ik rol met mijn ogen. 'Niet zo bijdehand doen,' grinnik ik. 'Ik noem mijzelf niet niemand. Ik zeg alleen dat je met die kunstjes van je toch geen indruk maakt op iemand. Dus ook niet op mij. Er is hier dus niemand waarop je indruk kan maken,' leg ik uit.
We draven nog een stukje verder en een einde verderop zie ik een boomstronk die schuin over het pad ligt. 'Celine, hier kan je toch wel overheen?' vraagt Jeremy. Ik zucht lichtjes en kijk Jeremy aan. 'Dat lukt heus wel,' zeg ik zo zelfverzekerd mogelijk. Hoop ik, denk ik bij mezelf. 'Als ik val is het uw schuld,' voeg ik er nog aan toe waarna ik Senna aanspoor tot galop. Vlak voor de boomstronk buig ik lichtjes naar voren en trek ik een klein beetje aan de teugels zodat Senna over de boomstronk heen springt. Tot mijn verbazing lukt het nog best wel goed.
Als Senna weer op de grond staat draai ik me om en kijk Jeremy aan. 'Gaat u vanavond eigenlijk naar dat feest in het dorp?

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Hey, ik ben sinds enkele uren terug in België dus vanaf vandaag zal ik deze rpg weer kunnen volgen *O*
Maar kan iemand me een uitgebreid verslag geven?
Het zijn te veel pagina's om bij te lezen

Het enige wat ik nog weet is dat mijn personage, Ameline Rose Ermengard, kwaad was op Jayden Jason Bright (haar ontvoerder) na een te diepgaand gesprek in het dal...
maar ik heb nog niet gezien dat HurtedHeart al heeft gereageerd...ze is trouwens geband(no_chears)

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Hoezo is ze geband dan : s ?

To the stars who listen — and the dreams that are answered

xHeavenlyx schreef:
Hoezo is ze geband dan : s ?

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Endure, ik ben niet goed in namen verzinnen.
Het is jouw kroeg, verzin jij maar een naam.

Snel, red deze man van de haai! ~~~~~~~~^~~\o/~~~~~~

Het is hier een beetje dood.

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Florence Johnsen. - Dochter kleermaker.

"Sorry." Verontschuldigt hij zichzelf en knikt even, als ik zeg dat het wel goed komt.
"Maar wat moet ik doen, of zeggen? En hoe?" Vraagt hij dan en kijkt me wanhopig aan.
"Alsjeblief, ik wil het niet verpesten. Alles behalve dat."
"Je verpest het niet. Luister naar je hart en laat je gevoel spreken" Zeg ik en schenk hem even een glimlach.
Ik wil Oliver heel graag helpen, maar dit moet hij toch echt zelf doen. Ik kan niet tegen hem zeggen wat hij daarna tegen Eleanor moet gaan zeggen. Dan kan ik het beter meteen tegen haar zeggen. Nee, dat is geen optie. Hij moet naar zichzelf luisteren en vertellen wat hij denkt dat goed is.

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Oliver John ~zoon heer

"Je verpest het niet. Luister naar je hart en laat je gevoel spreken."
Ik knikte.
"Oh God, ik kan echt niet wachten tot vanavond."
Ik begon weer te ijsberen en keek haar verontschuldigend aan. Ik bleef weer stilstaan.
"Sorry," zei ik weer.
"Kom je ook vanavond naar het feest?"
Ik ging weer zitten en dacht na wat ik kon meebrengen voor Eleanor. Bloemen zijn zo voorspelbaar. Nee, het moet iets speciaals zijn. Maar wat?

But I still have this faith in the truth of my dreams.