[RPG] Cjokradam - Hunger Games (1) - Speeltopics

Panem

Jongens
1. Julian Alex Bryori (Nesaea)
2. Samuel Alexander Grey (HurtedHeart)

Meisjes
1. Addison Phoebe Mason (Prisoner)
2. Melrose Joannah Xanthe (Aragog)

Dulcinnen

Jongens
1. Daniël Emilio Scagotti (WillNotLearn)
2. Ayden Jayson Bright (HurtedHeart)
3. Nathaniël Alexander Damis (Prisoner)
4. Caelum Niiréar (Nausicaa)
5.

Meisjes
1. Chryse Jinx Chantrea (Nesaea)
2. Ambrosia Artemis Artemyia (Prisoner)
3. Octavia Selena Midnight (LacunaCoil)
4. Delilah Persephone Villain (Leannan)
5. Lagune Amphitrite Elyssia (4Everdeen)

Cjokradam

Jongens
1. Jefferson 'Jef' Claude Fuentes (LacunaCoil)
2. Nathan Orlando Scagotti (WillNotLearn)
3.
4.
5.

Meisjes
1. Adelynn Chiara Lave (Nesaea)
2. Diara Colleen (Leannan)
3. Myrrha Valloittaa (Nausicaa)
4.
5.

[ bericht aangepast op 5 juli 2012 - 15:38 ]

"Do you believe monsters are born or made?"

Adelynn Chiara Lave
Ik viel even stil, keek bedenkelijk naar niets in het bijzonder. Een plotselinge windvlaag gooide mijn blonde krullen voor mijn gezicht, met een geërgerde zucht streek ik ze weer weg.
Het gemiddelde meisje van vijftien was ook niet erg volwassen. En Caelum leek statiger en serieuzer dan de meeste jongemannen van zijn leeftijd, dus de afstand tussen hem en zijn ex-vrouw was niet erg verrassend.
"Waarom wil je niet zeggen wat het symbool betekent?" schoot me te binnen toen mijn blik weer op de ketting viel. Ik had het werkelijk nog nooit gezien, en het moest wel ergens voor staan. Misschien wist Caelum gewoon niet waar het voor stond, maar vond hij dat weer te beschamend om te zeggen.

"Do you believe monsters are born or made?"

Caelum Niiréar
De manier waarop ze haar haren wegstreek deed hem aan Medeia denken. Die was ook de hele dag met haar haren bezig, en met haar ogen, en haar lippen. Hij herinnerde zich een keer toen hij vroeg op was gestaan, vroeger dan zij, en alvast naar beneden was gelopen de deur naar de tuin wijd open te zetten - hij hield niet van gesloten ruimtes. Toen hij weer terug naar boven kwam om zich te wassen, werd zij ook net wakker. Ze had hem werkelijk panisch aangekeken, hoewel hij niet snapte wat er nu eigenlijk was om bang voor te zijn. Later had hij het kunnen afleiden uit één van de conversaties die ze met haar nicht en beste vriendin had: hij had haar gezien zonder make-up. Blijkbaar stond ze altijd eerder op dan hem, kamde dan haar haren, maakte haar gezicht op en kroop dan weer bij hem in bed, "zodat hij haar altijd begeerlijk zou vinden." Zo had ze dat van haar moeder geleerd. Het oppervlakkige, het materialistische van deze samenleving zat er tot op het bot toe ingebakken. Het deed hem gruwelen.
De gedachte daaraan maakte dat hij de vraag van Adelynn niet helemaal hoorde. "Hmm? Symbool?" zei hij vragend. Zijn vingers vonden als vanzelf de ketting en gleden even over het symbool. Natuurlijk wist hij wel wat het was. Hij was niet als die rijkeluiszoontjes, die genocidesymbolen als ringen om hun vingers droegen om te shockeren. Hij vond het gewoon niet erg prettig om erover te praten. Mensen begrepen het niet, waarom hij die ketting droeg. Ze keken ernaar maar zeiden niets maar in hun ogen kon hij hun afkeuring lezen.

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

Leannan schreef:
Delilah Persephone Villain

Verveeld liep ik door de straten terwijl ik met mijn kille blik de omgeving in me opnam.
Mijn bruine haren dansten wild achter me aan terwijl ik mijn pas versnelde en daarbij bijna iemand omver liep.
"Kijk uit, wil je!" Snauwde ik kattig, draaide me om en bekeek de persoon waar ik tegenliep vuil aan.
Ik was me ervan bewust dat ik in fout was, maar veel kon het me niet schelen.
Het was zowat typisch voor mij om de schuld op anderen te steken.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Adelynn Chiara Lave
"Ja, het symbool." Mijn ogen gleden even naar zijn gezicht. Hoe meer ik naar hem keek, hoe meer ik de vrouwen snapten die hem zo verlangend bekeken. Maar ik zou nooit zo iemand worden, die openlijk liet zien dat ze naar iemand verlangde, en ik zou het ook nooit zo erg doen. Sterker nog, ik verlangde helemaal niet naar een mannenlichaam. De enige kant die ik van seks kende was pijnlijk en ongemakkelijk.
"Adelynn!" riep opeens een stem, waardoor ik meteen verstijfde. Mijn hartslag schoot omhoog. Vanuit mijn ooghoeken keek ik naar de ingang van het steegje, maar ik zag hem niet. Hij kwam echter wel dichterbij, was op zoek naar me. En hij klonk ook niet bepaald blij. Ik vroeg me af welke woede erger zou zijn. Als hij me wel of niet vond. Peinzend bleef ik staan, keek vanonder mijn lange, donkere wimpers even op naar Caelum.
Hij leek wel gek om me te willen beschermen, zo leek het wel. Hij kende me pas een halfuur. Maar misschien voelde hij het aan als karma, nadat hij ervoor had gezorgd dat de bakker me zo ruw aan de kant had geduwd. Misschien vond hij het zijn plicht als Dulcin, om anderen te helpen.

"Do you believe monsters are born or made?"

Caelum Niiréar
"Je wilt weten... wat het betekent?" Zijn stem haperde, en hij slikte nauwelijks hoorbaar. Aan de ene kant vond hij het vreemd dat een vrouwelijk persoon werkelijk in hem geïnteresséerd leek te zijn om andere redenen dan de voor de hand liggende, maar aan de andere kant... voelde dat zeker niet slecht. Ook al kon ze niet ouder zijn dan zestien en deed haar oogopslag hem veel te veel denken aan die van Medeia.
Hij schrok bijna net zo erg als zij toen hij de stem van haar broer hoorde, en in een enigszins dwingend gebaar greep hij haar weer bij haar arm. "Moet ik je... helpen?" vroeg hij, weer zo ongemakkelijk. Zijn donkere ogen vonkten en leken haar bijna te doorklieven. Hij had geen idee wat hem bezielde.

(yaaaay GM + nieuwe username. *O* (gosh, wat heb ik die smiley gemist).
Nausicäa is overigens iemand uit de Griekse mythologie, for those who don't know that)

[ bericht aangepast op 3 juli 2012 - 21:33 ]

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

[Weeeh, ik wil ook een nieuwe username maar alles wat ik wil is bezet u_______u

Hoe kom jij altijd aan die mooie, niet-bezette namen? Tell me your secret ]

Adelynn Chiara Lave
Een rilling ging door mijn lichaam toen hij m'n arm pakte. Vreemd genoeg voelde het niet onaangenaam, het viel me zelfs zo op dat ik het meteen wegduwde.
"We kunnen moeilijk de hele stad door blijven rennen," verzuchtte ik, en keek naar hem op. Zijn donkere ogen boorden zich bijna door de mijne, maar ik keek terug. Hij had intussen blijkbaar wel opgemerkt dat ik 'anders' was dan de meeste meisjes van mijn leeftijd.
"Tenzij jij een plek weet waar niemand komt?" vroeg ik, hoewel die kans me klein leek. Zeyra kende voor zover ik wist de hele stad. Ik wierp een nerveuze blik op de ingang van het steegje, het leek alsof ik hem steeds dichterbij voelde komen.

"Do you believe monsters are born or made?"

Myrrha Valloittaa
Geschrokken keek ze op toen er iemand tegen haar aanbotste. De namiddag was langzaam overgegaan in een vroege avond die rook naar kampvuren en vrijheid. Ze was kriskras over de straat gerend, soms springend, soms huppelend, alsof ze jonger was dan de zeventien jaren die ze telde - zo voelde ze zich eigenlijk ook, soms - en af en toe was ze even op een van de kleine stenen naast de straat gaan zitten, had zich opgekruld en had de mensen bekeken. Mensen waren mooi en intrigerend, zolang je maar niet met ze hoefde te praten, meende ze. Uitgezonderd de rijken en de Dulcinnen, die ze niet uit kon staan. Omhooggevallen, over het paard getilde aandachtstrekkers. Alsof het feit dat je een paar kunstjes uit kon halen je direct een stuk belangrijker maakte dan de rest van de bevolking. Lege zielen waren het.
En dus wierp ze een kattige blik richting degene die haar zojuist had aangestoten en haar tegelijkertijd ook nog iets gemeens richting de oren had geslingerd. Een Dulcin, dat was het zeker. Een niet al te vriendelijke Dulcin, dat ook. "Kijk zélf uit," siste ze, haar meest hooghartige blik richting het meisje werpend. En, het feit in ogenschouw nemende dat ze zelf ook uit een rijke familie afkomstig was - hoewel je het niet meer aan haar kleding kon zien - lukte dat best goed.

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

{Damn, ik zit al de tijd te wachten op het andere personage, maar ben wel actief, en ik wil graag rrpg'en... Wat zal ik doen...}

Tijd voor koffie.

(Namenlijsten van goden- en fantasynamen, lijsten met bijzondere Engelse woorden, in woordenboeken kijken van rare talen als IJslands en Fins waar verder niemand op Q iets mee heeft... Maar behalve Nausicaa weet ik niet echt usernames meer, behalve Aerrum, Noctuam en Moirai maar die wil ik zelf nog, haha)

Caelum Niiréar
"Wat dacht je van mijn huis?" vroeg hij, en hij merkte de spanning op die er in de lucht hing na die laatste twee woorden. Niet alleen omdat die broer, die Zeyra, steeds dichterbij kwam, maar ook omdat het in feite bijna een soort uitnodiging leek tot... ja, tot wát eigenlijk?
Hij wist de zoveelste zucht van die dag in te houden terwijl hij met zijn ogen de zon volgde die door de wolken heen brak. Het wierp strepen op haar krullende haar, dat op de verlichte plekken bijna goudkleurig leek. Ze leek qua geest ouder dan de meeste meisjes, dat wel...

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

[Ik ken alleen maar die standaardgoden, die zijn allemaal al bezet :') Ik dacht een paar weken geleden origineel te zijn met "Chaos", maar zelfs toen was iemand me voor xd]

Adelynn Chiara Lave
"Ja, is goed," zei ik meteen, aangezien de spanning van een dichterbijkomende Zeyra me teveel werd. Ik voelde hoe mijn vingers begonnen te trillen, vervloekte mezelf zacht omdat hij wist dat ik bang was.
En het was onzin om bang te zijn. Ik had dagelijks met hem te maken, waarom joeg het idee van zijn aanwezigheid alleen al me dan zo'n angst aan? Omdat ik bang was dat hij boos op me zou worden waar Caelum bij was. Ik was brutaal, dat wist ik. Ook tegen mijn ouders, maar Zeyra was mijn zwakke plek. De enige voor wie ik echt bang was, en ik wilde niet dat anderen dat zagen. Om de één of andere reden al helemaal niet dat Caelum dat zag.

"Do you believe monsters are born or made?"

Delilah Persephone Villain

"Pardon?" Vroeg ik arrogant en wandelde traag op haar af. "Meisje, weet je wel wie je voor je hebt?"
Ik keek haar vals aan en bleef vlak voor haar staan terwijl ik een hand ter hoogte van mijn heup plaatste en trok een wenkbrauw op.
"Ik kan je zo neer halen als ik dat wil," Zei ik en keek haar aan alsof ze een smerig stuk vuil was. "Respectloos wicht."
Automatisch riep ik wat doden op, gewoon zodat ik wat informatie over haar kon krijgen.
Ik was me er van bewust dat zij de doden niet kon zien, maar probeerde oogcontact te houden terwijl de doden tegen me spraken.
Het waren dode mensen die haar hadden gekend, anders zou ik niets te weten komen over haar.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

(Zoek dan naar nimfen of iets dergelijks... Kijk hier bijvoorbeeld eens

@4Everdeen: Idk, ga naar Myrrha en Delilah toe? Daar is het op dit moment ook nogal doods)

Caelum Niiréar
"Volg me," zei hij, iets overbodig misschien, en begon het steegje uit te lopen. Hij voerde Adelynn nog steeds aan haar arm mee, alsof hij bang was dat ze zou blijven staan, hoewel hem dat niet echt logisch leek. Ergens deed het hem herinneren aan de wandelingen die hij in het begin van hun huwelijk wel eens met Medeia had gemaakt, het perfecte huwelijk spelend, onderwijl proberend wat meer uit haar los te krijgen, tot hij constateerde dat dat wat verlegenheid leek toch eigenlijk gewoon jeugd en domheid was. Of beter gezegd: ze was geïndoctrineerd met alles wat er mis was in deze samenleving. Daar kon ze natuurlijk niet veel aan doen, maar haar geest was te zwak om ertegen in opstand te komen.

[ bericht aangepast op 3 juli 2012 - 21:52 ]

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

{Oke, dat gebeurd nu, doe maar Myrrha, nou ja, wat jij het liefst wil ;P Dankje!}

Lagune Amphitrite Elyssia
Ik ren verder, terwijl ik doei mompel naar de jongen op het dak. Ik ren verder, zonder reden. Ik bedenk me dat ik morgen moet werken. Ik werk bij de bakkerij, en verdien daar mijn geld. Ik sta in de ochtenden vroeg op, waarna ik eerst naar de zee ga en dan pas mijn dagelijke taken volbreng. Meestal is dat werken en andere huishoudelijke dingen. Mijn ouders zijn jammerlijk gestorven in een ongeluk, waar ik bij was. We stortten in een kliff, maar ik had het overleeft. Er liep nog een smalle, bleke lijn over mijn hals. Ineens bots ik tegen iemand op, en we vallen op de grond. "S-sorry!" begin ik.

Tijd voor koffie.

Myrrha Valloittaa
"Ja, ik heb een afstammeling van de goden voor me. En dus?" Haar spottende stem deed enkele mensen omkijken, maar toen ze zich realiseerden dat zij het gewoon was, degene die overal buiten viel, richtten ze zich weer op elkaar en hun geestdodende dagelijkse beslommeringen.
Ongeïnteresseerd haalde ze een hand door haar haren. Dit godengebroed leek de pracht van deze avond te verpesten met haar aanwezigheid. Ze zoog haar wangen vol lucht en blies het toen weer uit, wensend dat het meisje weg zou gaan, maar ergens leek er wel iets te zijn dat haar op haar plaats hield. Myrrha had geen enkele neiging tot bovennatuurlijke krachten, maar zelfs zij, als normaal mens, kon voelen dat er iets onheilspellends in de lucht hing. Iets... doods, al kon ze er de vinger niet op leggen wat het was. Waarschijnlijk was het de verrotte ziel van die Dulcin, constateerde ze.

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

{Fuck, en juist op dit moment moet ik gaan, sorry Doei!}

[ bericht aangepast op 3 juli 2012 - 21:58 ]

Tijd voor koffie.