[RPG] Magic Mike; The New Generation. - 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 aug 2012 - 19:15 ]

everything, in time

[Felicia is vrij ]

Sometimes your plans don't work out because God has better ones.

[Fuuuuuu, ik had het stukje voor Matthew af en was halverwege het stuk van Maxime, sluit mijn iPod internet ineens af: alles weg. Ik haat het als dat ding zo iets flikt, het gebeurd steeds vaker.

Ik heb morgen school en ben niet helemaal lekker, dus ik zal morgen voor school wel opnieuw posten. Nu ben ik even te boos op mijn iPod. Sorry. Maar ik doe dr echt lang over hierop te schrijven en dan BAM, alles weg. Ik ben ook zo zielig.:c ]

everything, in time

[ Ik roep dan wel naar Felicia, niet naar Ruby. Wel zo eerlijk, ghehe. x] ]

Matthew Adam Green
'Een Cola Light,' antwoordt ze. Een cola? Light? Wie bestelt er nu zo iets, net na een stripact. Ik kijk even de zaal rond en zie vrijwel alleen maar aangeschoten, of zelfs dronken dames. Ik grijns even naar Mary en roep dan naar Felicia, die net een klant heeft afgehandeld.
'Mevrouw wil een Cola Light.' Ik leun iets verder over de bar en zeg net hard genoeg voor Felicia: 'Maak daar maar een baco van.' Vervolgens ga ik weer recht staan en zet mijn lege bierglas op de bar.
'En voor mij nog een biertje, wil je? Je bent een schat.' Ik knipoog met een charmante grijns en richt me dan weer tot Mary.
'Het drinken komt er zo aan.'

Maxime Walker
Devon loopt achter me aan naar de bar, waar hij zijn gesprek gewoon voortzet.
'Dat kan, maar de enige die het tot nu toe doet, ben ik bij jou en voor zover ik weet heb jij mij nog niet aangeraakt,' vervolgt hij met - natuurlijk - een grijns en zijn verleidelijke stem. Ook dat kan mij gewoon niet koud laten.
Ik draai me naar Devon toe, zet mijn vinger midden op zijn borstkas en trek langzaam een lijn naar beneden. Net boven de rand van zijn broek stop ik, trek mijn vinger weer weg en ik kijk ik hem onschuldig aan.
'En voilà, aangeraakt,' zeg ik met een zoete glimlach. 'Zeg, komt dat drankje nu nog of blijven we discussiëren over wie - wie moet, kan of zal aanraken?'
Ik keer mijn rug weer naar Devon toe om te zien of er ergens iemand vrij is bij wie ik de drankjes kan bestellen. Niet dat ik zo'n grote dorst heb, maar ik ben er niet zeker van hoe lang ik nog naar Devons verleidelijke stemgeluid kan luisteren, of hoe lang ik nog tegen zijn charmante, maar zelfverzekerde grijns aan zal kunnen kijken.

everything, in time

Devon Blake Garcia, stripper.
Ze draait zich naar me om, zet haar vinger midden op mijn borstkas en trekt langzaam een lijn naar beneden. Ik voel de warme aanraking door het dunne stofje van mijn t-shirt en een aangename grijns siert mijn lippen.
Als ze echter vlak boven de rand van mijn broek stopt, haar vinger weg trekt en me onschuldig aan kijkt, kijk ik haar even voor een enkele seconde ontzet aan. Ik had verwacht dat ze door zou gaan, maar dat doet ze niet. Zouden mijn technieken of flirt-opmerkingen niet meer werken? Aan de andere kant, het is wel Maxime, zoiets kon je verwachten…
Ik zuchtte en ook al begon ik nu lichte twijfels te krijgen, ik moest het haar niet laten merken, dus gleed er weer een en dezelfde grijns op mijn gezicht. “En voilá, aangeraakt,” zegt ze met een zoete glimlach, wat me een scheef, aangenaam grijnsje opleverde terwijl ik vermakelijk wegkeek.
“Zeg, komt dat drankje nu nog of blijven we discussiëren over wie – wie moet, kan of zal aanraken?” Ik lachte kort, keek toe hoe ze haar rug naar me toekeerde en liep vervolgens naar haar toe om zacht een hand op haar onderrug te leggen en haar naar een tafeltje waar het nog leeg was te leiden. Wanneer ik zat, keek ik haar even met een ondeugende grijns aan, maar wendde me toen af en keek de menigte door. Mensen keken me raar aan, maar ik zag de twijfeling in hun ogen: wel of niet gaan?
Zachtjes lachte ik en wenkte een serveerster en toen ze er was, zei ik: “Een cola-rum voor mij,” Ik keek naar Maxime. “En voor de dame?” Een charmant glimlachje kon ik niet onderdrukken en keek haar afwachtend aan.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Mary-Lynn Alvida

Ik bijt op mijn onderlip als hij een baco bestelt. Opzich niet erg maar ik dronk vrijwel nooit. Hij zegt dat het drinken er zo aan komt dus bedank ik hem. Waarom moest ik nu zo verlegen, zenuwachtig en ongemakkelijk doen? P ik zet het idee van de hoeveelheid vet en suikers in mijn drankje van me af en probeer me te concentreren o mijn omgeving. 'En werk je hier al lang? ' vraag ik hem dan maar. ik had de show nog nooit gezien maar ik was nu toxh wel benieuwd.

Chad Demitri Austin Nidions.

"Wat heb je toch weer een zwaar leven," Zegt Casey met een klein lachje. "Inderdaad" Beaamt Ruby dan grinnikend. Casey schud haar hoofd. "We zouden niet willen dat dé Casanova weggaat," Zegt ze sarcastisch, terwijl er een grijns op Ruby's gezicht verschijnt. Ik hoef niet op een reactie te wachten van Ruby. De grijns was haar reactie al.
"Waar is mysterieuze tweelingbroer eigenlijk?" Vraagt Casey dan. "Achter je" Ik grinnik even en knik even naar Aiden, als begroeting. "Dus broertje" - "Broer" Verbeter ik hem met een lichte grijns op mijn gezicht. Hij begroet Ruby en Casey en leunt tegen de bar aan. "Jij ook iets te drinken, broertje?" Hij draait zich om en neemt plaats op een van de barkrukken, terwijl een korte grijns op zijn gezicht is te zien.
Ik neem een slok van mijn bier, terwijl Ruby de bestelling aan een van de vele klanten hier overhandigd. "No offence, Casanova, maar dit is van het huis. Ze krijgt praktisch gezien dus eigenlijk geen drankje van je" Grinnikt ze, "Maar van mij" Plagerig steekt ze haar tong uit. "En als ik voor beide drankjes betaal, beschouw je het zeker als een fooi?" Ik grinnik even en leg dan toch het geld op tafel. "Nou, veel plezier met je fooi" Ik grijns en schud mijn hoofd. Ruby is soms niet te geloven. Maar wel op een leuke manier.

[ bericht aangepast op 27 aug 2012 - 13:44 ]

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Aiden Sylvester Micheal Nidions.

"Broer" Verbetert hij me met een lichte grijns op zijn gezicht. "Jij ook een iets te drinken, broertje?" vraagt hij dan terwijl ik op de barkrukken ga zitten. "Doe maar iets." zeg ik dan tegen Chad.
Hij neemt een slok van zijn bier, terwijl Ruby de bestelling aan een van de vele klanten hier overhandigd.
"No offence, Casanova, maar dit is van het huis. Ze krijgt praktisch gezien dus eigenlijk geen drankje van je" Grinnikt ze, "Maar van mij" Plagerig steekt ze haar tong uit.
"En als ik voor beide drankjes betaal, beschouw je het zeker als een fooi?" Hij grinnikt even en leg dan toch het geld op tafel. "Nou, veel plezier met je fooi" Hij grijnst en schud zijn hoofd.
Ook ik laat even een lachje horen en zet wat geld bij. "Een biertje." vraag ik dan aan één van de meisjes.
Ik leunde even op de bar en keek om me heen.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Casey Florence Bennett
'Achter je,' grinnikt Chad. 'Dus broertje,' begint Aiden maar hij wordt onderbroken door Chad. 'Broer,' zegt die met een lichte grijns. 'Hey,' begroet Aiden mij en Ruby. 'Hee,' glimlach ik.
'Jij ook iets te drinken, broertje?' vraagt Chad aan hem. 'No offence, Casanova, maar dit is van het huis. Ze krijgt praktisch gezien dus eigenlijk geen drankje van je,' grinnikt Ruby. 'Maar van mij,' vervolgt ze waarna ze haar tong uitsteekt. 'En als ik voor beide drankjes betaal, beschouw je het zeker als een fooi?' grinnikt Chad en hij legt het geld op de bar. 'Nou, veel plezier met je fooi,' grijnst hij.
Aiden lacht ook even en legt er wat geld bij. 'Een biertje,' zegt hij tegen één van de meisjes achter de bar. Ik trek een vies gezicht. 'Gatver, Aiden. Drink jij die troep ook al,' zeg ik. 'En ik nog wel denken dat je een goede smaak hebt,' grijns ik dan en ik schud quasi-teleurgesteld mijn hoofd.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Maxime Walker
De warmte van Devons hand op mijn onderrug dringt door tot op mijn huid. Ik verwachtte eigenlijk een of andere betweterige of flirterige opmerking, maar het blijft verrassend stil. In plaats daarvan leidt hij me enkel naar een tafeltje.
Nou goed, misschien komt de opmerking hier nog. Ook nu blijft het echter stil, het enige wat hij doet is grijnzen en af en toe door de menigte kijken. Het valt me mee dat er nog niemand deze kant is opgelopen, normaal gesproken wordt Devon belaagd onder de dames.
Intussen heeft Devon een serveerster geroepen en bestelt een rum-cola.
'En voor de dame?' vraagt hij met een charmant lachje. 'Hmm, doe mij maar een Mojito.' Niets bijzonders, maar altijd lekker.
'Wat ben je stil,' zeg ik op een vragende toon wanneer de serveerster weer vertrokken is. 'Bang dat ik je echt Captain van de straat maak?'

everything, in time

Ruby Anastasia Tate, bar.
Ik kijk toe hoe zijn broer, Aiden zich ook bij het gesprek voert, let vaag op wat ze zeggen en help ondertussen de andere mensen met een klein glimlachje op mijn lippen. Zuchtend loop ik daarna terug en blik mijn diepbruine ogen in die van hem, aangezien hij als eerste weer wat tegen me zei.
“En als ik voor beide drankjes betaal, beschouw je het zeker als een fooi?” Ik grinnik op hetzelfde moment als hij doet, maar wanneer hij toch geld op tafel legt, komt er een ondeugend grijnsje op mijn lippen wat ze kort om laat krullen. “Nou, veel plezier met je fooi,” Hij grijnst en schud zijn hoofd. Lachend wend ik mijn gezicht even af, lik met mijn tong over mijn witte tanden om vervolgens weer richting hem te kijken en het geld te pakken. “Dit geld ben je nu kwijt Casanova, dit gaat naar het Ruby-fonds,” Grijns ik en steek het geld in mijn beha om vervolgens richting Aiden te kijken.
“Een biertje.”
“Gatver, Aiden. Drink jij die troep ook al. En ik nog wel denken dat je een goede smaak hebt,” zegt Casey, ik glimlach.
Hij zegt het dan wel tegen één van de meisjes, maar toch duw ik het geld richting hem terug, tap een biertje voor hem en zet deze recht voor hem neer. “Als deze twee,” doelend op Chad en Casey, “van het huis mochten, mag jij het ook.” Ik grijns lichtjes en knipoog. “Het was een leuke show.” Hierna draai ik me om, om de andere mensen te helpen.

Devon Blake Garcia, stripper.
“Hmm, doe mij maar een Mojito.” De jongedame knikt en loopt weg, nadat ze mij een blik had gegeven en ik kijk weer de menigte door totdat Maxime wat zegt.
“Wat ben je stil,” zegt ze op een vragende toon wanneer de serveerster vertrokken is. “Bang dat ik je echt Captain van de straat maak?”
Ik grijns enkel en kijk haar even met deze grijns onderzoekend aan, een klein moment van stilte. Dan zeg ik op een charmante manier waarna ik nonchalant naar achteren leun, “Ik zei dat ik me in zou houden, dat betekend niet dat er geen duizenden opmerkingen door mijn gedachten gaan,” Glimlachend leun ik weer even naar haar toe, niet meer dan een neuslengte afstand. Zacht fluisterend op een speelse toon zeg ik dan, “Je wilt die opmerkingen wel horen, madame,” Een verleidelijke glinstering in mijn ogen. “Stiekem vindt je ze wel leuk, krijg je er de rillingen van…”

Quiet the mind, and the soul will speak.

Maxime Walker
Wederom blijft het stil. Als Devon nog langer alleen blijft grijnzen en niets zegt, ga ik me nog zorgen maken. Voor je het weet kan hij die grijns nooit meer van zijn gezicht afhalen. Ik grinnik kort bij de gedachten. Stel je voor dat je niet meer zou kunnen stoppen met grijzen, te pas en te onpas.
'Ik zei dat ik me in zou houden, dat betekend niet dat er geen duizenden opmerkingen door mijn gedachten gaan,' zegt hij en Devon leunt weer over de tafel. Gelijk heb ik spijt van mijn woorden en houd mijn adem in als Devon nog geen 30 centimeter van me vandaan zit.
'Je wilt die opmerkingen wel horen, madame, stiekem vind je ze wel leuk, krijg je er de rillingen van.' Ik ontwijk zijn ogen en staar even naar de tafel. Het bloed stroomt naar mijn wangen, maar ik realiseer me dat ik me nu kwetsbaar opstel.
Niet doen, niet bij Devon. Met een felle blik kijk ik weer omhoog.
'Kijk, nu ken ik je weer,' zeg ik, zijn woorden ontwijkend. 'Die opmerkingen horen gewoon bij je.' Met moeite zet ik een grijns op. 'Natuurlijk geniet ik er van, want met diezelfde opmerkingen kan ik je terug pesten.'

everything, in time

Chad Demitri Austin Nidions.

Ruby grinnikt op hetzelfde moment als mij, waarna ook Aiden even lacht en wat geld op de bar neerlegt. Lachend wendt Ruby haar gezicht af. "Dit geld ben je nu kwijt Casanova, dit gaat naar het Ruby-fonds" Grijnst ze en steekt het geld, nadat ze het van de bar heeft gepakt, in haar beha. "Ik heb toch genoeg" Een lichte grijns siert nog steeds mijn gezicht.
"Een biertje." Vraagt hij dan aan een van de meiden die achter de bar staan. Hij leunt tegen de bar en kijkt een beetje om zich heen. "Jij bent er ook lekker bij met je gedachte vandaag" Ik kijk hem even vragend aan. Iets wat soms best irritant kan zijn aan een tweeling zijn, is dat je heel snel merkt als er iets aan de hand is. Soms voel ik bijna hetzelfde. Een gevoel waar je nooit aan kan wennen. Het is iets wat opduikt en weer wegvaagt. Meestal voel je het maar voor een moment, maar ik denk dat als hij hevig pijn leid, dat ik het dan langer voel. Iets wat soms ook wel handig kan zijn. Niet dat hij pijn leid, maar dat je het weet en hem zo snel mogelijk wilt gaan zoeken, zodat je hem kunt helpen.
"Gatver, Aiden. Drink jij die troep ook al," Zegt Casey dan en ik kan een grinnik niet forceren, "En ik nog wel denken dat je een goede smaak hebt," grijnst ze dan en schud quasi-teleurgesteld haar hoofd. Ruby glimlacht en schuift het geld weer terug naar Aiden. “Als deze twee,” doelend op Casey en mij, “van het huis mochten, mag jij het ook.” Ze grijnst lichtjes en knipoogt. “Het was een leuke show.” Ze draait zich om en neemt de bestellingen van andere mensen af. "Dat is het altijd" Zeg ik nog met een grijns en kijk dan weer naar Casey. "Wat gaan jij straks doen?" Vraag ik aan haar en laat mijn ogen even snel door de menigte gaan.

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Aiden Sylvester Michael Nidions.

Casey trekt een vies gezicht. 'Gatver, Aiden. Drink jij die troep ook al,' Zegt ze en ik laat een lachje horen. 'En ik nog wel denken dat je een goede smaak hebt,' grijnst ze dan en schudt quasi-teleurgesteld haar hoofd.
Ruby duwt het geld terug in mijn handen, tap een biertje voor me en zet deze recht voor me neer. 'Als deze twee,' doelend op Chad en Casey, 'Van het huis mochten, mag jij het ook.' ze grijnst lichtjes en knipoogt. Ik lach even. 'Bedankt.' zeg ik en neem een slok. 'Het was een leuke show.' Zegt ze en draait zich naar de andere om.
'Hmm, tuurlijk was het leuk. Ik moest op.' zeg ik dan gespeeld arrogant en leun naar achteren. Ik kijk Casey aan, 'Lekker toch?' zeg ik dan en neem een slokje.
Ik zet het glas weer op tafel en keek om me heen.

( Kan Rosali ergens heen ? )

The duty of youth, is to challenge corruption.

Devon Blake Garcia, stripper.
Ik kijk recht in haar ogen, maar ze ontwijkt de mijne en staart even naar de tafel, echter wijk ik nog steeds niet van haar blik af. Als er dan ook nog een hele lichte kleur rood op haar wangen komt, bedenk ik me dat ik haar te pakken had, dat ze zich wel anders opstelt, maar dat ze zich vanbinnen hoopte dat ik het niet zou merken. Nou, dan was het nu te laat en anders merkte ik het wel aan haar ontwijkende woorden.
“Kijk, nu ken ik je weer. Die opmerkingen horen gewoon bij je.” Ze zet een grijns op, maar mij ging het beter en gemakkelijker af. “Natuurlijk geniet ik er van, want met diezelfde opmerkingen kan ik je terug pesten.” Ik grinnik lichtjes maar ga nog steeds niet terug achteruit zitten, kijk haar doordringend aan en een verleidelijke grijns glijd er op mijn lippen terwijl ik kort even over haar wang streel.
“Niet ontwijken, Maxime,” Haar naam kwam van tussen mijn lippen vandaan als een speelse fluistering. “Krijg je er al rillingen van? Word je nerveus?” Hierna ging ik weer recht zitten met een glimlach terwijl ik Maxime haar reactie peil. Misschien is het voor vandaag wel genoeg, morgen is er weer een dag, tenzij ze iets zal doen waarop ik wel iets moet zeggen… Hopelijk doet ze dat ook, want ergens wil ik dit spelletje nog verder doen.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Maxime Walker
Als Devon niet snel achteruit ga zitten, duw ik hem zelf wel terug in zijn stoel. Het is wel duidelijk dat hij mijn gedachten niet kan lezen, want hij raakt nu zelfs mijn wang aan. Een rilling loopt op zijn gemak via mijn rug naar beneden.
'Niet onwijken, Maxime.' Bij het horen van mijn naam, gaan de haren in mijn nek en op mijn armen overeind staan.
'Krijg je er al rillingen van? Word je nerveus?' Eindelijk gaat hij recht zitten en ik zit daar even met mijn mond vol tanden. Wat moet ik in hemelsnaam hierop antwoorden.
Mijn mond gaat open om iets te zeggen, maar hij sluit al snel weer. Denk, Maxime, snel!
'R-rillingen? Nee. Lachstuipen? Ja. Jouw pogingen blijven echt ontzettend lachwekkend. Niet te geloven hoe lang jij dit volhoudt,' lach ik dan, maar van binnen vervloek ik mezelf om die ene stotter. Op dit moment maakt Devon me gek. Ik kan me niet herinneren dat ons spelletje al eerder zo lang door is gegaan. Zelfs zijn vingers lijken nog steeds over mijn wang gegaan, voor mijn gevoel dan.
Het is dubbel. Aan de ene kant geniet ik er nog altijd van. Ik geniet van zijn woorden, zijn grijns en zijn zelfverzekerde lichaamshouding. Aan de andere kant gaat hij nu ergens te ver. Niet zo ver dat ik hem wil ontslaan, of slaan in het algemeen, maar wel zo snel dat het buiten de grenzen van ons spelletje treedt.

everything, in time