Kurt Hummel
Ik keek haar aan met een 'aaah' blik en had ook tranen in mijn ogen door haar. Ik drukte haar dicht tegen me aan en suste haar zachtjes en streelde zachtjes haar haren. 'Ga naar hem toe,' zei ik nu bemoedigend, terwijl ik haar nog lief aankeek. 'Je moet niet bang zijn, maar je gevoelens volgen. Laat je niet leiden door angst.' zei ik lief tegen haar, waarna ik een kus op haar wang drukte. 'Je bent een sterke vrouw, dat heb je nu al bewezen maar nu moet waar jij je fijn bij voelt. Als dat zonder Damian is, is dat maar zo. Wie weet kunnen jullie wel gewoon vrienden blijven, niet meteen natuurlijk, maar misschien later.' zei ik tegen haar. Toen ik dat gezegd had kwam Damian ineens binnen en vroeg hij of Bella even met hem wilde praten. Verrassend genoeg kwam het er niet boos uit, maar eigenlijk wel vriendelijk. Die kant had ik nog nooit gezien van hem. Ik was bang om Bella alleen te laten, maar ergens moest ze toch ooit praten. Damian zei nu iets tegen mij, en vreemd genoeg zei hij het normaal. Normaal keek hij me walgend aan, maar deze keer keek hij normaal. Ik keek een beetje twijfelend naar Bella en stond toch op. 'Sms me maar, en ik sta binnen twee seconden bij je.' fluisterde ik naar waarheid naar haar, waarna ik langs Damian naar de sportzaal liep. Ik ging in de deurpost staan en leunde nonchalant tegen de deurpost aan en sloeg mijn armen over elkaar. Glimlachend bekeek ik hoe Blaine aan het boksen was en wachtte ik maar gewoon totdat hij me opmerkte. Anders zou ik hem gewoon blijven bekijken.
Damian Furioso
Ik luisterde naar Finn en ik zweeg enkel. Wat hij allemaal zei raakte me wel. Hij hield echt heel veel van haar. Ergens voelde ik ook wel iets voor haar, maar of het liefde was wist ik niet precies. Om heel eerlijk te zijn, vond ik haar gewoon lief en vooral heel mooi en deed ik het voor de seks. Maar dat was fout, ik wilde gewoon een goed gesprek met Bella en deze keer zou ik begripvol en lief doen. Mijn gevoelige kant kwam nu naar boven, want ook al had ik een grote mond, ik had nog altijd een klein hartje. 'Ik ga mijn excuses aanbieden aan Bella,' zei ik zacht tegen Finn. Het viel me nu pas op, dat dit de eerste keer was dat Finn en ik normaal met elkaar konden praten. 'Je hebt gelijk, ik heb mijn grenzen overtreden en ik had nooit zo mogelijk reageren op haar. Ik ga mijn excuses aanbieden en luisteren naar wat zij wilt.' mompelde ik. Heel eerlijk, ging ik doen alsof ik deed wat zij wilde, maar het was gewoon een plan om haar te winnen. Ze was van mij, en van niemand anders. Finn knikte, waarna ik klopte op de deur van de woonkamer en naar binnen liep. 'Bella, ik wilde graag even met je praten als jij dat ook wilt. En dan onder andere mijn excuses aanbieden voor mijn gedrag.' zei ik tegen haar. Ik zag dat Kurt twijfelde om ons alleen te laten. Maar ik moest haar gewoon echt even alleen spreken zonder hem erbij. 'Ik zal echt niet weer tegen haar schreeuwen, ik wil gewoon mijn excuses aanbieden.' zei ik normaal tegen Kurt. Ik mocht hem nog steeds niet, maar dat liet ik nu natuurlijk niet blijken. Kurt liep weg, en ik ging tegenover haar zitten en keek haar spijtig aan. 'Het spijt me vreselijk van hoe ik me gedragen heb tegenover jou, maar ook tegenover Blaine en Kurt.' zei ik spijtig, dat laatste loog ik want daar had ik echt geen spijt van. 'Dit is normaal niks voor mij, om zo snauwend en schreeuwend te reageren. Ik denk dat ik het nieuws nog moet laten bezinken, het spijt me echt.' zei ik.
Finn Hudson
Ik hoorde wat Damian zei en knikte maar, vervolgens liep ik zuchtend weg naar mijn kamer. Eigenlijk heb ik Damian nu een zetje in de rug gegeven, door te zeggen hoe Bella behandeld moet worden. Maar ik wilde gewoon dat ze gelukkig werd en ik hield zielsveel van haar. Natuurlijk deed dit pijn, maar ik had liever dat het mij pijn deed dan haar. Ze had al genoeg pijn gehad, en verdiende gewoon het beste. Maar in ieder geval, kon ik toch niet wachten tot vanavond. We zouden gewoon goed praten en ik zou het zo leuk en gezellig mogelijk voor haar maken. Ik hoorde Emily huilen en haalde haar uit haar bedje en liep met haar naar de keuken, waar het nu stil en rustig was. Ze stopte meteen met huilen en begon te kirren en te brabbelen. 'Papapapa!' kirde ze, waardoor ik lachend over haar hoofdje streek. Misschien kreeg Emily er wel een (half) zusje of broertje bij. Dat was een raar idee..
Don't be pushed by your problems; be led by your dreams.
